ขอตายี่สิบซื้อเครื่องร่อน แต่ทำไมตาให้สิบบาท?

สมัยเด็กๆผมอยู่กับตายายที่บางปะอิน
เป็นร้านของชำเล็กๆ ขายแก้เซ็ง
เคยไปตลาด อยากได้เครื่องร่อนรูปผีเสิ้อแบบ
เป็นพลาสติกมียางหมุนๆ แล้วกระพือบินได้มาก
รบเร้าอยากได้
เวลาแม่ไปก็ขอ พ่อมาก็ออ้น.... อดหน้าม่อยไปทุกที
สุดท้ายไปกอดขาตา(ผมเรียกพ่อ)
"พ่ออออ... หนูอยากได้ นะนะนะ"
"เท่าไหร่นะลูุก" ตายิ้มแบบใจดี จนผมก็ดีใจแก้มปริด้วยความหวัง
" ยี่สิบเองครับ" ตาควักเงินให้ทันที
"สิบบาทเองอ่ะ พ่ออออ..... !!!" ผมแหกปากบ้านแทบแตก
ตาบอก
" อือ ให้ยืมนะ ไปทำไงก็ได้ ให้ได้ครบยี่สิบแล้วเอามาคืนด้วย"
ผมเที่ยวเดินวน ชุ่นอย่างกะหนูติดจั่น
สมองปั่นป่วนทำไงดีหว่า ใจก็อยากได้ เงินก็ไม่พอ
จนที่สุด พ่อสะกิดไปกระซิบ
"ซื้อของมาขายซิ ทำกำไร"
แสง วาปปป.... สมองแล่น ซื้อสลากซิ
ผมเริ่มจากสลากปลาหมึก
มาเป็นขนม เป็นของเล่น ว๊ะฮ่าๆ รวยๆ
ได้เงินครบยี่สิบรีบชวนตาเผ่นไปตลาด
พอจะหยิบเครื่องร่อนตาถาม
"แล้วเอาที่ไหนคืนพ่อละถ้าซื้อหมดแล้ว"
...
ปล่อยร่วงผลอยยย น้ำตาร่วงแผละ
แล้วก็ก้มหน้าหยิบสลากไปขายต่อ
งิ่ดๆ...

นั่นแหละ วิธีที่ผมถูกสอนให้โตมา
ไม่มีอะไรฟรีในโลก การขอไม่ใช่ทางออกที่ดี
เราไม่ได้เกิดมาเป็นเจ้าหนี้ใคร
จึงไม่ควรไปทำตัวให้ติดหนี้บุญคุณใครมากมายเกินไป
เพราะเวลาที่ผมหยิบเครื่องร่อนปีกหักมาเล่นทีไร
พ่อมักถาม
"ภูมิใจมั๊ยละ ถึงมันจะไม่ดีอย่างใครแต่นั่นหละ ฝีมือเรา"
ใครว่าเกียรติและศักศรีเป็นสิ่งที่คนอื่นสร้างให้
และเป็นสิ่งติดยึดผิดๆ นั่้นเพราะเค้ามองมันแบบผิดๆ ต่างหาก
คนมีเกียรติมากกว่าเท่านั้น จึงสามารถให้มันแก่คนอื่นได้

Create Date : 14 กันยายน 2552		4 comments
Last Update : 14 กันยายน 2552 21:43:51 น.
Counter : 842 Pageviews.
Share Tweet