ผมมาชน(ซื้อยา)ม้ากับบังจอร์ทน๊ะ ไม่รุ้จักเหรอ?

พี่คนนึงสมมุติแกชื่อจอร์ทแล้วกัน
จังหวะหนึ่งของชีวิตก็พลาดเข้าไปยุ่งกับวงการยาเสพติด
เพราะหาทางออกไม่เจอในช่วงนั้น
จากลองเสพ กลายเป็นเสพติด แล้วก็ส่ง
จนกลายเป็นคนปล่อยเอง
ดว้ยความเป็นคนใส่ใจ และยังมีดีเหลืออยู่บ้าง
ยาม้า(บ้า)ของแกใครเห็นรู้ได้ทันทีเพราะ
แกจะนั่งห่อฟล์อยอย่างปราณีตตัวละห่อ
แกบอกถึงของไม่ดี แต่ค้าขายก็ต้องให้ดีและซื่อสัตย์
คนจากทั่วสาระทิศจึงหลั่งไหลมาชนของ(ซื้อยา)ที่แก
ผ่านช่วงนึงไปแกก็รู้สึกว่าเงินพวกนี้ไม่น่าพิสมัย
การชูหน้าเดินกร่างทั้งๆที่รู้ว่าเท้าตัวเองยืนบนอาจมมันเจ็บ
แกก็ค่อยๆผันตัวออกมา ซึ่งไม่ง่ายเหมือนตอนเข้าไป
ตอนนี้แกจึงเป็นแค่คนขายของตามตลาดนัดรายได้อาทิตย์ละไม่กี่บาท
อดบ้างมีบ้างสองคนผัวเมียกินไช่ต้มฟองเดียวทั้งวัน
แต่กลับพบว่ามันอิ่มกว่ามีหูฉลามกินทุกวัน
เลิกมาหลายปี
แต่แกก็ยังสงสัยว่า จ่าสืบสวนเดินด้อมๆมองๆ ตลอด
เจอหน้าแกเวลาเมาก็ชี้ว่า
"กูต้องจับมึงให้ได้ ขาใหญ่นักนะมึงไอ้จอร์ทททท..."

วันศุกร์หนึ่งหลังละหมาดแกก็ฝากอิหม่ามกล่าวในสุเหร่า
"แกได้สิ่งตอบแทนตามที่แกไขว่คว้าแล้ว
แต่ใครไปอ้างชื่อแกขายยาก็ระวังผลตอบแทนที่อัลลอฮ์จะให้แล้วกัน"
เพราะ แกเดินไปสั่งข้าวหน้าสุเหร่าแถวบ้านกิน
กลุ่มกร่างแปลกหน้านั่งกินคุยกันเสียงขรม
"เฮ้ย ของบังจอร์ทแม่งเจ๊๋งจริง แกขาใหญ่แถวนี้"
ดว้ยความที่มีชื่อแกปนเข้ามาในบทสนทนาแกจึงหันไปถาม
"น้องมาทำไมกันแถวนี้เหรอ รู้จักบังจอร์ทด้วยเหรอครับ"
กลุ่มนั้นหันไปมองหน้ากันซักพัก "รู้ซิพี่ ผมมาเอาของที่แกบ่อย"
แกจึงถามต่อ "แล้วเคยเจอบังจอร์ทด้วยเหรอ"
"โอ๊ยย บังเ้ค้ากับผมนะสนิทกันดีเลยเจอกันบ่อย
พี่คงไม่ใช่คนแถวนี้ซิไม่รู้จักบังจอร์ทเหรอ"
เท้าแกสั่นดิ๊กๆๆๆ... แล้วก็วางจานข้าวอออกจากร้านไป
ชะหน่อยยย รู้จักดี กรูนั่งคุยอยู่กะคุณมรึงเนี่ย
"พระเจ้าจอร์ททททททททท"

.....
เราไม่ชอบให้ใครกล่าวร้ายสิ่งใด
จงอย่าเริ่มทำสิ่งนั้นในวันนี้
เพราะเราล้างสิ่งที่ทำไปแล้วไม่ได้ ได้แค่ละเท่าั้นั้น
และที่ทำไปแล้วจงยอมรับสิ่งที่ได้ทำและภาคผลที่ตามมา
รีบชดใช้ในชาิตินี้ดีกว่าตายแล้วไปใช้ในนรกอันยาวนาน
ความลับมีเพียงสำหรับคนบาปเท่าั้นั้น

Create Date : 02 กันยายน 2552		0 comments
Last Update : 2 กันยายน 2552 18:19:33 น.
Counter : 616 Pageviews.
Share Tweet