เซ็งแม่ ทุบกระปุกให้ศิษ... เฮ่อ
ปลายเดือนสุดๆจุดแทบขาดใจ แม่ก็บ่นเงินไม่ค่อยพอใช้ แต่บ้านเราก็อยู่กันแบบเขียมๆ และอบอุ่นได้ ตอนเที่ยงๆ หลังจากแม่รับโทรศัพท์ ผมเดินผ่านห้องโถงเห็นแม่เที่ยวคุ้ยๆ หาเศษเงินตรงโน้นตรงนี้ มานั่งนับแล้วก็ส่ายหัว สุดท้ายท่านก็เดินไปหยิบกระปุกออมสินมาแคะ นับแล้วก็ถอนหายใจเฮีอกใหญ่แบบโล่งอก เวลาผ่านไป... ลูกศิษแม่สมัยนมนานกาเลก็มาเรียก คนๆนี้เคยรวยๆ จนๆ หลายครับแต่ยามมีไม่เคยมา พอมีปัญหามาหาทุกที ไม่เว้นแม้แต่คราวนี้ แม่เดินยิ้มกริ่มออกไป พร้อมกับยื่นถุงเหรีญเงินเหล่านั้นให้ "ครูมีเท่านี้แหละลูก " "ขอบคุณครับครู ผมจะไม่ลืมครูเลย" (เห็นจำได้ก็ตอนมีปัญหาทุกที ลืมๆซะบ้างก็ได้)
แม่บอกเงินพวกนี้เราก็คงไม่ค่อยได้ใช้ ที่เจียดไว้ก็คงพอถึงปลายเดือน แต่เค้าเดือดร้อน บอกไปแล้วว่าไม่มีเค้าก็ไม่ได้ ก็คงให้ได้เท่านั้นแหละที่เรามี "สอนและช่วยเค้ามาทั้งชีวิตแล้ว อีกนิด เผื่อเค้าจะเป็นคนดีขึ้น" นี่ิซินะจิตวิญญาณครูที่หายไป คนสมัยนี้จึง ละเลยจากคำว่าช่วยคนอื่น เกินเลยจากคำว่าช่วยตัวเอง ละโมภตามอารมณ์กันจนเกินเหตุเพื่อความสบาย จะมีครูอีกซักกี่คน คนอีกเท่าไหร่ ที่ยังถ่ายทอดจิตวิญญาณความเป็นคนตรงนี้บ้างนะ
Ps:) เฮ่ออ นี่แหละบ้านโผ้มมม ถึงว่ามันติดมาถึงลูก แง่บๆ
Create Date : 30 สิงหาคม 2552 |
|
1 comments |
Last Update : 30 สิงหาคม 2552 17:09:32 น. |
Counter : 1006 Pageviews. |
|
|
|
เด๋วมีคอมเม้นงามๆๆ
มาฝาก???
อย่าแปลกใจ...คุณคนเขียน