ทำงานครั้งแรก
ป้าโซมาอยู่ที่นี่สามปีกว่าแล้ว ยังไม่เคยได้ออกไปทำงานที่ไหนเลยด้วยความตาขาวในการติดต่อพูดคุยกับผู้อื่น เกรงการสื่อความหมายจะผิดเพี้ยนไป และแล้วในที่สุดนิยายชีวิตเรื่อง "ป้าโซต้องกล้า" ก็ได้เริ่มต้นขึ้น
ที่นี่การทำงานของเขามีให้เลือกหลากหลายค่ะ โดยเฉพาะพาร์ทไทม์ เราสามารถเลือกทำงานที่สะดวกกับเราได้ซึ่งเขาจะจ่ายเป็นชม. เขาจะมีแม็กกาซีนเกี่ยวกับเรื่องการหางานวางแจกไว้ตามที่ต่างๆ นอกจากนี้ยังมีการแปะประกาศตามร้านที่ต้องการคนทำงานด้วย และยังมีหน่วยงานเกี่ยวกับการจัดหางานจ้างงานมาบริการอีกต่างหาก ถ้าเป็นคนพื้นที่เป็นคนของเขาละก็ งานมีทำตลอดถ้าไม่เลือกงานค่ะ
หน่วยงานที่ว่านี่คล้ายๆหน่วยงานคุ้มครองแรงงานค่ะ คือมีการเก็บเงินเข้ากองทุนจากบริษัทและพนักงานตามจำนวนสัดส่วน เมื่อพนักงานออกจากงานก็มีสิทธิ์ได้รับเงินซึ่งจะจ่ายจากหน่วยงานนี้ตามจำนวนปีที่ตัวเคยทำงานไว้ สามารถคำนวณได้ว่าเราจะได้เงินช่วยเหลือนี้เป็นระยะเวลานานเท่าใด หลังจากนั้นค่อยกระเสือกกระสนหางานทำใหม่
หน่วยงานที่ว่านี้ ยังช่วยหางานให้กับพนักงานที่ต้องการหางานทำใหม่ด้วย โดยกรอกรายละเอียดส่วนตัวของเราและความต้องการของเราเช่นต้องการงานประเภทไหน เงินเดือนอยู่ในช่วงเท่าไหร่ แล้วเจ้าหน้าที่ก็จะกรอกข้อมูลเราในระบบคอมพิวเตอร์ โดยระบบเหล่านี้ทางด้านนายจ้างเองก็มากรอกแจ้งความต้องการบุคคลากรได้ที่นี่เช่นกัน เมื่อข้อมูลตรงกับที่เราต้องการ ทางพนักงานก็จะติดต่อกลับมาให้เราไปสมัครและสัมภาษณ์งานนั้นๆ สำหรับคนที่ไม่ได้อยู่ในข่ายการใช้บริการเช่นนี้ ก็สามารถเข้าไปค้นหาข้อมูลการจ้างงานได้ตลอดเวลาค่ะ และกรอกรายละเอียดส่วนตัวของเราทิ้งไว้ที่ระบบ
สำหรับคนต่างชาติที่เป็นชาวบ้านๆอย่างป้าโซ งานที่ทำได้ก็มีให้เลือกอยู่ไม่มากนักหรอกค่ะ เช่นการสอนภาษาอังกฤษ ซึ่งถ้าจะให้ดีก็ต้องผ่านเข้าบริษัทที่จัดสอนเรื่องนี้โดยเฉพาะซึ่งจะมีในตามเมืองใหญ่ๆ ตามบ้านนอกที่ป้าโซอยู่นั้น.. ไม่มี้
งานอีกอย่างที่ป้าโซเคยได้ยินเพื่อนทำอยู่ ก็คือเป็นล่ามให้กับสถานที่ราชการในกรณีที่คนไทยด้วยกันมีปัญหาซึ่งอีกแหละค่ะ งานอย่างนี้จะมีตามเมืองใหญ่ๆเท่านั้น แล้วป้าโซจะทำมาหากินอะไรกันละนี่ เล่ามาตั้งนาน
ในที่สุด.. ป้าโซก็ได้งานที่เหมาะกับเวลาของตัวเอง นั่นคืองานทำขนม ที่ทำงานใกล้บ้านแค่ขับรถไปไม่ถึงสิบนาที ขี่จักรยานก็ประมาณยี่สิบนาที เป็นงานพาร์ทไทม์ทำเฉพาะช่วงเช้าแปดโมงเช้าถึงเที่ยงครึ่ง กลับมาบ้านยังมีเวลานอนผึ่งพุงเล่นเน็ตได้สบายใจเฉิบ เสียแต่ใหม่ๆเหนื่อยเพราะต้องปรับเวลาปรับกิจกรรมตัวเอง กลับมาถึงบ้านหลังจากเขมือบข้าวเที่ยงแล้วก็นอนเป็นตาย รายได้ก็คิดเป็นจำนวนชม. เรียกว่าทำงานวันละสี่ชม.ครึ่งก็ได้พอควร ดีกว่านั่งเล่นเน็ตไปวันๆ
ที่ทำงานที่ป้าโซไปทำนั้น มีป้าโซเป็นคนต่างชาติคนแรกและคนเดียว หลังจากป้าโซแล้วเขาคงไม่คิดจะจ้างคนต่างชาติอื่นอีกแล้วมังคะ บรรยากาศในการทำงานนั้น ตอนแรกๆก็เกร็งพอควรด้วยความใหม่และไม่รู้จักอะไรเลย ต้องเรียนรู้ใหม่หมดทั้งระบบ การติดต่อสื่อสารกับชาวบ้าน ไม่กล้าก็ต้องกล้าแหละค่ะ เพราะเข้าไปแล้วนี่จะทำไงได้ แต่เขาชมกันนะคะว่าพูดคุยโต้ตอบได้อย่างนี้ไม่น่าเชื่อว่าป้าโซเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ได้แค่สามปีกว่าๆ อู๊ยยย.. เขิลลลลล จริงๆ ป้าโซต้องอาศัยการเดาอีกเยอะค่ะ ในการฟังคำสั่งของเขาเพราะเขาใช้คำเฉพาะกับงาน ถ้าเป็นการพูดคุยธรรมดาก็บ่ยั่น
และแล้ว.. ชีวิตการทำงานหลังจากหยุดทำงานมาเป็นเวลาสิบปีเต็มก็ได้เริ่มต้นขี้น ณ ต่างแดนยามแก่ตัว
Create Date : 08 ธันวาคม 2551 |
|
11 comments |
Last Update : 8 ธันวาคม 2551 1:16:37 น. |
Counter : 1513 Pageviews. |
|
|
|