บล๊อกประจำ วันจันทร์/ ศุกร์

อยู่ในไทย อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ ข่าวทีวีทั้ง ตปท. เกี่ยวกับ

เมียนม่าร์เพื่อนบ้านของไทย ยิ่งเห็นแรงงานที่เข้ามาทำงานในไทย ทำให้

รู้ว่าเป็นประเทศที่ แห้งแล้ง ปิดประเทศมานาน

เพิ่งเปิดให้คนต่างชาติ เข้าไปค้าขาย อยู่ในกำมือ รัฐบาลทหาร

ก่อนไปเที่ยว ยังถูกเพื่อนเตือนว่า เวลาไปไหน อย่าเผลอถ่ายรูปเรื่อยเปื่อย

นะ เดี๋ยวถูกเรียกตัวเข้าค่าย ว่าเข้านั่น

พอไปจริง ๆ อยู่หลายวัน เห็นทหาร 2 คนเท่านั้นจริง ๆ แถม

ไม่แน่ใจว่าเป็นทหารหรือเปล่า เฝ้าอยู่ที่สนามบิน เฮโฮ ที่อยู่ห่างไกลเมือง

Yangon ก็ย่างกุ้ง หลายร้อย กม. นอกนั้นไม่เห็นเลย

ต้องบอกว่า สบายใจเป็นที่สุด ผมเปล่าทำผิดนะ เพียงแต่ใช้กล้องถ่าย

รูปโน่นนี่เยอะหน่อยเท่านั้น

พวกเรา 5 คนวางแผนไปเที่ยวกันเอง จองโรงแรม จองสายการบิน

ภายในประเทศไปแต่ละเมือง จาก กท. ไม่เป็นปัญหาในการใช้

บริการโรงแรมหรือ สายการบินเลย เขาบริการดีมาก ๆ

เสียอย่างเดียว "แพง" เช่นค่าเครื่องบินจาก ดอนเมืองไป Yangon

2,600 กว่าบาท แต่จากนั่น ไปอีกเมือง ระยะทางน่าจะไม่เกิน 400 กม

ค่าเครื่องบินเที่ยวเดียว 4,500 กว่าบาทต่อคนนะครับ

แล้วพวกเราไปหลายเมืองด้วย

เพื่อน ๆ คงจะว่าทำไม จึงไม่นั่งรถบัส หรือเช่ารถตู้ไป ต้องบอก

ก่อนว่า ถนนเมียนม่า ไม่เหมือนไทย ระหว่างที่บินอยู่ นั่งมองถนนส่วน

ใหญ่เป็นดินลูกรัง ผ่านไปตามภูเขา ที่โล้น แคบ..

ถ้านั่งรถแบบชาวบ้าน คงหัวสั่นหัวคลอน ลงจากรถ ต้องสะบัดหัว

ไปมา ให้ดินฝุ่นสีแดงออกไปบ้าง 555 คล้ายกับในหนังเรื่อง ลูกอีสาณ

แต่ละเส้นทางใช้เวลา 4 - 6 ชม..นา น.....มาก

แต่โชเฟอร์ในเมียนม่าร์ ซิ่งกันน่ากลัวมาก

ทีนี้วกเข้า ไปเที่ยวในย่างกุ้งต่อดีกว่า เท่าที่ย่ำต๊อกจนเท้าบวม แล้ว

นั่งแท๊กซี่ร่อนไปร่อนมา ในเมืองรถเก๋งเยอะ

เขาห้ามมอเตอร์ไซค์วิ่งนะครับที่เมืองนั่น

สภาพบ้าน จะเป็นบ้านเป็นหลังโต ๆ มีบริเวณ บริษัท ร้านค้า

สิ่งที่เห็นมากที่สุดขณะไปอยู่ที่นั่น คือ งานก่อสร้าง อาคาร แต่ที่น่าชื่นใจ

เขารีโนเวท บ้านโบราณให้กลับคืนสภาพเดิม หรือปรับสภาพให้

แข็งแรง สวยงาม ไม่ใช่ทำเป็นบ้านอยู่อาศัย คงทำเป็นบริษัท หรือเป็นที่

ตั้งกิจการต้อนรับนักท่องเที่ยวมากกว่า

อาคารแมนชั่น อพาร์ทเม้นท์ ก็เริ่มงอก ขึ้นเยอะ เราได้แต่หวังว่า คงจะ

ต้อนรับนักท่องเที่ยว ทำเป็นเกสเฮ้าส์ เพราะในเมือง มีโรงแรมไม่มาก

แถม แพงมาก ๆ ด้วย จะว่าเขาผูกขาดก็ได้ มั้ง....

ฟังเขาว่า... ที่ดินในเมือง Yangon แพง.... แต่สังเกตเห็นอาคาร

สงเคราะห์ให้เช่า แบบแฟลตดินแดงของไทย กีมีนะครับ มีคนอยู่แต่

โทรมมากจริง ๆ ดูแล้วราชการของเมียนม่า คงจะสร้างแล้วให้เขาเช่า เก็บ

ค่าเช่าราคาต่ำมาก ๆ เป็นการช่วยเหลือ ข้างล่างนี้ของเอกชนมากกว่า

ถ้าของหน่วยราชการสร้าง ไม่ทาสี มีแต่คราบน้ำ ตะใคร่น้ำจับ

ไม่ได้ใช้ระบบ คอนโด ที่สร้างขาย มีการเก็บเงินค่าส่วนกลาง ไว้จ้าง

คนทำความสะอาด จ้าง ร.ป.ภ. หรือ กันเงินไว้ส่วนหนึ่ง ปรับปรุงทาสี

หรือทำอะไรก็ได้ให้มันสวยงาม

อาคารสงเคราะห์ที่ เดินผ่าน อยู่ท่ามกลาง อาคารใหญ่ ๆ และบ้าน

หลังโต นักพัฒนาอสังหริมทรัพย์

น้ำลายหยดแหมะ ๆ คล้ายกับ ที่ไทย เห็น อาคารดินแดงอยู่น่าจะพัฒนา

เป็นตึกสูง สัก 50 ชั้น โห..จะทำเงินได้เยอะมาก 555

แต่ทั้งไทย และเมียนม่าร์ คงจะทำอะไรยาก ขนาด กทม.จะสร้างอาคาร

ฝักข้าวโพดสูง ๆ ทดแทน คนอยู่เดิม(ลูกหลาน) ยังไม่ยอมเลย

พวกเรากะ จะไปเที่ยวแบบนี้ครับ เช้า กินอาหาร

เช้าที่โรงแรม อร่อยหน่อย เขารวมอยู่ราคาค่าห้องเรียบร้อยแล้ว

หลังกินข้าวก็จะไปเที่ยว เมืองเก่า ซ้ำมีอาคารและเรื่องราวน่าดูเยอะ

ก่อนเที่ยง จะไปเที่ยว ตลาด ใบหยก แหะ ๆ พูดผิดนะครับ มันคล้าย ๆ

กันเขาเขียนว่า Bogyok ฟังชาวบ้านเรียกว่า โบย๊อก บ๊อกย๊อก

ตอนบ่ายแก่ จะเข้า เจดีย์ชเวดากอง อยู่จนถึงเขาเปิดไฟ

เราตื่นกันตั้งแต่ตอนตี 5 ได้มั้ง ถ้าเทียบเวลาในไทยก็ ตี 5 ครึ่ง

เปิดทีวีดู ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง คลิ๊กดู ทีวีจีนแทน ยิ่งแล้วใหญ่ เลยดูสารคดี

ฝรั่งแทน ค่อยฟังออกหน่อย.... อาบน้ำอุ่น ๆ แต่ต้องคอยปรับน้ำให้พอดี

แล้วปรับค่อนข้างนาน... หม้อต้มไฟฟ้าคงจะเล็กไปหน่อย

แต่งตัวกันตามสบาย บางคนใส่กางเกงชาวเล เสื้อยืด ทุกคนใส่รองเท้า

แตะ จะได้สดวกในการเข้าวัด ที่พม่าบางวัดเขาไม่มีตู้ฝากรองเท้า

ใช้วิธีถอดวาง แล้วคอยจำเอาว่า ของเราอยู่ตรงไหน

ถ้าใส่รองเท้าคู่ใจ มันเสี่ยง(ตามความคิด) ราคาครึ่งหมื่นกว่า เกิดมีคน

หยิบไปใช้แล้ว วางรองเท้าแตะเก่า ๆ ไว้แทนก็เสียดายแย่เลย

โรงแรม Winner ที่เราพัก จัดอาหารเช้าไว้ เปลี่ยนเมนูทุกวัน 555

สับเปลี่ยนไปมา แต่ก็ยืนพื้น พวกนี้แหละครับ

.....

ข้าวต้ม โรตี ข้าวผัด(อันนี้ขอเลี่ยง) ขอเลือกอันดับสุดท้ายจริง ๆ

กินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่า ข้าวผัดรถไฟไทย จริงนะ

เช้าแรก พนง.จะมีกระดาษให้กรอกว่า อยู่ห้องพักใด บ้าง วันต่อไปไม่ต้อง

แล้วครับ เขาจำได้ ห้องอาหารนั่งกันสบาย ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นชาวฝรั่ง

มีชาวเอเซียอยู่บ้าง คนไทยไม่เจอเลย

ออกจากโรงแรม เรียกแท๊กซี่ไป เมืองเก่าอีก เมือง Yangon นี้แท๊กซี่

มีมากมาย เราเลือกคันโตหน่อย ต่อรองราคากันง่าย ๆ ส่วนใหญ่

ประมาณ 2 - 4 พันจ๊าด ไม่มีรถติดมิเตอร์เลย

เช้านี้เราลง ใกล้กับวัด Sule เหมือนเดิม เวลาข้ามถนนก็เกาะเกี่ยว

มือกัน 5 คน คนขับแท๊กซี่ รถเมล์ รถเก๋ง จะได้เห็นแถม เกรงใจเรามั่ง

จริงนะครับ เขาไม่ค่อยชะลอเลย

หน้า ศาลาว่าการเมือง ย่างกุ้ง เป็นสวนสาธารณะกว้าง สนามหญ้าเขียว

ตัดเรียบ สวย... กำลังมีงานอะไรสักอย่าง แวะเข้าไปดู

ภาพ

ตอนนั้นยังไม่รู้หรอกว่า เขาทำอะไร แวะเข้าไปถ่ายภาพมีการมอบรางวัล

ทีละคน แปลไม่ออก เขาประกาศเป็นภาษาเมียนม่า

เลยเดินไปดู อาคารแถวนั้นไปก่อน