ผู้แต่ง: Anna Gawalda
ผู้แปล: อธิชา มัญชุนากร
สำนักพิมพ์ : วงกลม
พิมพ์ครั้งแรก พฤศจิกายน 2547
ราคา 120 บาท

ฉันเคยรัก เป็นนวนิยายรักปวดใจ พล็อตใหม่ รับประกันความขม โดย "แอนนา กาวาลดา" นักเขียนหญิงแนวร่วมสมัย เจ้าของผลงาน Bestseller ในฝรั่งเศสติดต่อกันมากกว่า 4 ปี

ฉากของนวนิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นข้าง ๆ เตาผิงในบ้านหลังหนึ่ง ไม่มีเหตุการณ์ตื่นเต้นระทึกใจ มีแต่บทสนทนาระหว่างผู้ที่กำลังจะกลายเป็นอดีตลูกสะใภ้และพ่อสามี ที่สั่นสะเทือนข้างในของผู้อ่านอย่างรุนแรง คุยกันไปเรื่อย ๆ แต่ทว่า 'โดน' คนอ่านอย่างเต็มๆ กับคำถามที่ว่า "จะปล่อยให้คนที่สิ้นรักเราแล้วจากไปมีชีวิตที่มีความสุข หรือจะรั้งไว้ให้เขาอยู่อย่างไร้ความสุขกับเรา"

มาติดตามและค้นหาคำตอบของคำถามสากล ตราบเท่าที่คนทุกชาติทุกภาษายังรักและเลิกรักกันอยู่ ได้ในเล่มนี้

* * * * * *

เป็นหนังสือที่ต้องรับรู้ก่อนอ่านว่า..ยืดยาด เนิบนาบ ไปไม่ถึงไหน ไม่มีเหตุการณ์เร้าใจ ไม่มีลุ้นเลยแม้แต่น้อย เป็นเรื่องที่จะทำให้เราร้องว่า "น่าเบื่อชะมัด" เอาง่าย ๆ แต่เป็นเรื่องที่ชวนให้ครุ่นคิดเรื่องความรัก (แบบผู้ใหญ่) ได้ดีเล่มหนึ่ง

ความ "น่าจะน่าเบื่อ" ที่ว่านี้แหละที่ทำให้จขบ. ไม่ค่อยสนใจเล่มนี้เท่าไหร่ แต่อยากรู้มาตลอดว่าเล่มนี้เป็นเรื่องอะไรกันแน่ รู้แต่มีพ่อสามีกับลูกสะใภ้คุยกันเรื่องรักร้างกันทั้งเรื่อง ...แต่คุยอะไรกันนะ? อยากรู้จัง วันก่อนเลยตัดสินใจไขข้อข้องใจนี้เสียที

ตัวเอกในการเดินเรื่องมีแค่ 2 คน คือ โคลเอ้ ลูกสะใภ้ที่เพิ่งโดนสามีทิ้งไป กับ ปิแอร์ พ่อสามีผู้เงียบขรึมเฉยชา แต่กลับเสนอตัวเป็นผู้พาอดีตลูกสะใภ้มาเปลี่ยนบรรยากาศ

เรื่องช่วงแรกเป็นห้วงความคิดของโคลเอ้ ที่ยังแอบหวังว่าสามีจะติดต่อกลับมา ยังนึกถึงภาพหวานชื่นในอดีตกับสามี ยังเคว้งคว้างกับชีวิตของตนเอง แล้วน้ำเสียงของปิแอร์ก็เริ่มเพิ่มน้ำหนักในเรื่อง จนสุดท้าย แย่งบทเด่น (จขบ. คิดว่าความจริง เรื่องของปิแอร์เป็นเรื่องหลักในเล่ม เรื่องของโคลเอ้เป็นแค่บทเสริมเพื่อปูทางเข้าเรื่องหลัก) กลายเป็นการเล่าถึงรักแท้ในชีวิตของเขาที่ขลาดเขลาเกินกว่าจะก้าวออกจากกรอบเดิม

แน่นอนว่าเรื่องจบหลังเล่าจบ ไม่มีข้อสรุปว่าโคลเอ้คิดยังไง เหตุการณ์ไม่เปลี่ยนแปลง ทิ้งไว้แต่อารมณ์อ้อยอิ่งในใจคนอ่าน เป็นเรื่องที่อ่านเพลิน ถ้าคนอ่านผ่านชีวิตมาแล้วพอสมควร (พยายามเลี่ยงคำว่า 'แก่' แล้วนะ 555)

นี่ไม่ใช่เรื่องของภรรยาที่ฟูมฟายหลังโดนทิ้ง ไม่ใช่เรื่องของตาแก่หวนหารักแท้ที่จากไป แต่เป็นการปลอบใจภรรยาที่เจ็บปวดกับความรักอย่างมากในขณะนี้ ด้วยเรื่องราวความรักแต่หนหลังอีกเรื่อง ที่ผู้รักเลือกทางที่จะประนีประนอม เหนี่ยวรั้งตัวเองไว้ เลี่ยงการเสียใจมาก ๆ จนมันกลายเป็นบาดแผลที่ไม่มีวันหายสนิท ติดตัวเขาไปตลอด แม้ว่าจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับลูกหลาน


* * * หลังจากนี้ จะ Spoil แล้ว * * *


ถ้าตัดสินแบบไม่ยึดติดกับอารมณ์ ภาพรวมของตัวละครในเรื่องนี้จะออกมาน่าเกลียด-สมจริงดี

ผู้ชายคนหนึ่งทิ้งครอบครัวและลูกไปเริ่มชีวิตใหม่กับชู้ / ผู้ชายอีกคนนอกใจภรรยานานถึง 5 ปี เขารักผู้หญิงคนใหม่จริงแต่สุดท้ายก็ทำเหมือนเธอเป็นกิ๊กเท่านั้น / ผู้หญิงคนใหม่ก็หยิบยืมสามีชาวบ้านโดยไม่คิดสงสารภรรยาตัวจริง / ส่วนพวกภรรยาที่ไม่ได้ทำผิดศีลธรรม..ก็โคตรน่าเบื่อเลย บางทีการโดนทิ้งหรือนอกใจนี่อาจเป็นเพราะความน่าเบื่อนี้ก็ได้
อ้อ แล้วไอ้อาการ "รู้ว่าเขาเป็นอื่นแต่แกล้งไม่รู้" เพื่อยึดตำแหน่งภรรยาไว้นี่มันก็..อือม์ จะบอกว่าน่าสงสารหรือน่าสมเพชดี?

แต่จะมองภาพรวมให้ทุกคนมีเหตุผลมาอธิบายการกระทำของตัวเองก็ได้
ผู้ชายที่ทิ้งครอบครัวไปกล้าที่จะเผชิญหน้าความจริง--ว่าความรักนี้มันจบลงแล้ว เขากล้าลงมือทิ้งมันไปเพื่อเริ่มต้นใหม่ / ผู้ชายที่มีกิ๊กเชื่อว่าเขาดีกว่าพวกนอกใจเมียคนอื่น เพราะเขาไม่ได้ทิ้งครอบครัวไปและยังอยู่เป็นหลักให้ลูก ๆ / ผู้หญิงที่ยอมเป็นกิ๊กหาทางออกด้วยการนัดเจอกันเฉพาะในต่างประเทศ ไม่เซ้าซี้ถามเรื่องอื่นเวลาเจอกัน ความรักนี้จึงหวานชื่นอยู่เสมอ (หรือไม่เธอก็คงแอบคิดว่าเธอทำไปเพราะรัก)

แต่ที่แน่ ๆ คือทุกคนคงแอบทุกข์ใจบ้างไม่มากก็น้อย

ตัวละคร 2 ตัวที่ไม่มีส่วนเล่าเรื่อง แต่ก็แอบโดดเด่นเช่นกัน
- ซูซาน ภรรยาของปิแอร์ ผู้รับบท "ภรรยา" อย่างแท้จริง
การตัดสินใจของเธอเมื่อแรกรู้ว่าสามีนอกใจ หลังปล่อยให้เวลาผ่านไป และตัดสินใจยกเรื่องนี้มาพูดกับเขา ...เป็นอะไรที่จขบ. คิดว่าสมจริงมาก สงสาร ยกย่อง แต่ก็แอบสมเพชผู้หญิงชนิดนี้เล็กน้อย
- มาทิลด์ คู่รักวัยอ่อนของปิแอร์ที่นัดเจอกันในต่างประเทศ จขบ. ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งไปอีกแบบ หรือจะมองว่าฉลาดในการใช้ชีวิตก็ได้

สรุปว่า เป็นเรื่องรักที่เป็นผู้ใหญ่มาก เดินเรื่องได้สวยแบบเรียบ ๆ (จขบ. คิดว่ามันสวยสไตล์ฝรั่งเศส คือไม่สะดุดตา แต่แอบเท่ห์นิดหน่อย)


ประโยคที่ชอบ

"คนที่ไม่แน่วแน่จะหาข้ออ้างได้เก่งมาก เก่งมาก ๆ เลยล่ะ"

"ฉันพอใจที่จะเห็นเธอเศร้ามาก ๆ ในวันนี้ มากกว่าจะเศร้าน้อย ๆ ไปตลอดชีวิต"