ผู้แต่ง: ชาครียา
สำนักพิมพ์: พิมพ์คำ
พิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2550
ราคา 250 บาท

ตั้งแต่ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ อชิตะก็เปลี่ยนไป จากนักธุรกิจหนุ่มผู้ไม่เคยสนใจสิ่งใด นอกจากผลประโยชน์และกำไร เขากลายเป็นคนที่ใส่ใจในสิ่งรอบตัว รักต้นไม้ และใจเย็น ราวกับเป็นคนละคน

ทว่าเหตุการณ์ต่าง ๆ กลับดูลึกลับซับซ้อนมากยิ่งขึ้น เมื่อ หัวใจใหม่ ในร่าง อชิตะ กำลังชักจูงให้ชายหนุ่มก้าวเข้ามาคลี่คลายปมปริศนาการฆาตกรรมที่รอการชำระสะสาง

* * * * * * * *

เล่มนี้เป็นแนวเปลี่ยนหัวใจ แล้วได้ความทรงจำและเจตนาของเจ้าของหัวใจคนเดิมติดมาด้วย

อชิตะ นักธุรกิจเย็นชาบ้างานกลายเป็นคนรักต้นไม้ใบหญ้าหลังเขาผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ เขาเริ่มเห็นภาพและได้ยินเสียงทั้งในยามหลับและยามตื่น 'เสียง' นี้ชักนำเขากลับไปที่บ้านไร่สองเรา และหญิงสาวสองคน คนหนึ่งเป็นอดีตของเจ้าของเสียง อีกคนเป็นอดีตของอชิตะเอง แต่ไม่นาน อชิตะก็พบว่าเรื่องนี้มีแผนร้ายและปมฆาตกรรมเข้ามาเกี่ยวด้วย

พล็อตเปลี่ยนหัวใจแบบนี้มีหลายเรื่องแล้ว แต่เล่มนี้ อ่านแล้วเหมือนโดนผีสิงมากกว่าแฮะ เพราะเจ้าของหัวใจกลายเป็นอีกตัวตนหนึ่งในใจพระเอก คอยรั้งไม่ให้วู่วาม สั่งโน่นสั่งนี่ บางทีก็เถียงกันเองอีกต่างหาก ...ไม่ใช่โดนสิงแล้วจะอะไร? สรุปว่า ช่วงแรกนี่เว่อร์มาก

เนื้อเรื่องหลังจากนั้นก็เอื้อกับการคิดว่าหัวใจดวงนี้มาพร้อมวิญญาณ เพราะพระเอกต้องไปหัดนั่งสมาธิเพื่อบงการร่างกายตัวเองว่าจะให้ตัวตนไหนออกมาตอนไหน (ยังดีที่ไม่ได้เน้นธรรมะจนกลายเป็นนิยายปาฏิหารย์) จขบ. คิดว่าพระเอกโชคดีที่เจ้าของหัวใจเป็นคนดีมาก ไม่งั้นนิยายเรื่องนี้กลายเป็นแนวผีเฮี้ยนแย่งร่างแน่

ช่วงแรกของเรื่อง อ่านแล้วเว่อร์และรำคาญพระเอกนิดหน่อยที่ยังเดาไม่ได้อีกว่าตัวเองได้หัวใจของใครมา แต่ช่วงหลัง พอเรื่องหันไปเน้นที่แผนการยึดครองบ้านไร่ และปมฆาตกรรม รวมถึงประเด็นอิหลักอิเหลื่อระหว่างอชิตะ อาณัติ อรพิมและเอื้อเอ็นดู (อธิบาย: เจ้าของร่าง เจ้าของหัวใจ เมียเจ้าของหัวใจ แฟนเก่าเจ้าของร่าง) เรื่องก็อ่านเพลินขึ้นมาก

ตัวละครประกอบในเรื่องเยอะดี มีทั้งแม่ที่โดนวางยา เด็กพิการทางสมองที่เห็นเหตุการณ์ เพื่อนวัยเด็ก คนงานในไร่ ฯลฯ ฉากในเรื่องพยายามแทรกข้อมูลการทำเกษตรอินทรีย์ไว้ละเอียดพอสมควร (จขบ. เพิ่งรู้จากนิยายเล่มนี้แหละว่าพวกผักปลอดสารพิษ--ที่ใช้ชื่อสารพัดแบบในห้าง--มันต่างกันยังไง)

สรุปว่า ข้อมูลปึ้กดี ตัวละครหลากหลาย พล็อตแปลกน่าสนใจ เสียแต่ตอนแรกปูเรื่องวกวนไปหน่อย (มีประโยคที่ทำให้รู้สึกเดจาวูหลายครั้ง) แล้ววิญญาณอาณัติก็ 'แรง' เว่อร์ไปนิด

เซ็งมาก ระดับพิมพ์คำไม่น่าพลาดอย่างนี้:
หน้า 51 - อชิตะนิ่วหน้า มองหน้าอชิตะด้วยความประหลาดใจ

หน้า 127 - "เรากลับเข้าไปในนั้นในกันเถอะ" เอื้อเอ็นดูเปลี่ยนใจ เมื่อ..