ผู้แต่ง: วีสาม
สำนักพิมพ์: แจ่มใส
พิมพ์ครั้งแรก มิถุนายน 2550
ราคา 229 บาท

ญาตาวีไม่รู้จะบอกว่าตนโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ จู่ๆ เธอก็ดัน ‘เก็บ’ ผู้ชายคนหนึ่งได้ที่ท้ายรถกระบะ จะหยิบมาโยนทิ้งไว้นอกรถแล้วทำเป็นมองไม่เห็นก็ไม่ได้ซะด้วยสิ ก็เธอน่ะตัวกระติ๊ดเดียว แถมเขาดันนอนสลบเหมือดในสภาพยับเยินสุดๆ อีกต่างหาก คิดอะไรไม่ออกเลยต้องรีบบึ่งรถกลับบ้านไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายเป็นการด่วน (พี่จ๋า~ มีศพอยู่ท้ายรถมิ้มอ่า~)

พยาบาลกันจนศพ...เอ๊ย! คนดวงตกฟื้น แทนที่จะได้ไล่ให้กลับบ้านกลับช่อง ตาคนหน้าตายดันพูดว่าตัวเอง ‘ความจำเสื่อม’ ด้วยท่าทางไร้อารมณ์สิ้นดี เธอจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากรับเลี้ยงเขาจนกว่าความทรงจำจะกลับมา

แต่ต่อให้ตาย ความทรงจำก็ไม่กลับมาหรอก ในเมื่อมันไม่เคยหายไปไหนเลยน่ะสิ เพราะเขา...ภิมุข ภูเบศอรรถพงษ์...เบื่อหน่ายชีวิตไฮโซคนดังเต็มทีแล้ว ขอมาเป็นคนงานไร่สับปะรด กับเป็นลูกมือช่วยสาวตาใสผู้ซึ่งค่อยๆ เข้ามานั่งอยู่ในใจเขาทีละนิดๆ ทำขนมดีกว่า

* * * * * * * *

เล่มนี้เพิ่งได้มา อ่านด้วยความเห่อของใหม่ ตอนแรกนึกว่าจะให้เพื่อนที่ไปซื้อให้ยืมอ่านก่อน แต่คิดไปคิดมา เอามาอ่านเองก่อนดีกว่า ... นับว่าคิดถูก เพราะเรื่องนี้อ่านแล้วอารมณ์ดีมาก ใครชอบแนวสุขนิยมปนฮา แนะนำเล่มนี้เลยค่ะ

พล็อตหนุ่มไฮโซอกหักอยากพักใจ เลยแกล้งความจำเสื่อมหลอกนางเอกกับพี่ชายชื่อเสือ พอดีพี่เสือเคยโดนหนุ่มไฮโซแย่งแฟนไปสมัยมหาวิทยาลัย เลยจงใจรั้งเขาไว้ชำระความแค้น หารู้ไม่ว่าลงล็อกหนุ่มไฮโซพอดี เมื่อน้ำตาลอยู่ใกล้มดก็เกิดปฏิกิริยา พี่เสือเลยต้องเสียน้องสาวให้ศัตรูเก่าไปอีกราย พร้อมกับที่หนุ่มลิเกสุดหล่อต้องอกหักและหันไปหาอ้อมอกของพี่เสือแทน (?)
(ประโยคสุดท้ายล้อเล่น ...)

บรรยากาศ ฉากและนิสัยตัวละครเป็นแนวชนบท สดใสไร้มลพิษ เนื้อเรื่องซึ่งน่ารักและหวานอยู่แล้ว ยิ่งทวีความหวาน (เลี่ยนจนแทบอ้วก) ด้วยตัวละคร 'ลมรำเพย' ขวัญใจแม่ยกลิเกประจำตำบล ผู้มีหนูมิ้มเป็นแม่ยอดขมองอิ่มมณีดวง ออกฉากมาป้อสาวเมื่อไหร่ ได้ฮาเมื่อนั้น คนอะไรจะน้ำเน่าได้ใจแบบนั้น

นอกจากเรื่องรักของคู่เอกที่มีลมรำเพยคอยแทรก--เรียกความฮาแล้ว ยังมีปัญหาในครอบครัวพระเอกอีกนิดหน่อย ที่ช่วยเปลี่ยนโทนเรื่องให้จบด้วยความหวานซึ้ง สมชื่อ "รักเจ้าเอย" จริง ๆ เป็นเรื่องแบบที่อ่านไปฮาไปไม่คิดมาก แต่พอจบแล้วก็ซึ้งและเศร้าใจให้ตัวละครบางตัวนิดหน่อยค่ะ


จุดที่คาใจนิดหน่อย หลังอ่านจบ:
จขบ. อ่านเล่มนี้โดยไม่รู้จักแอ๊น (สาวที่หักอกพระเอก) กลุ่มเพื่อนของแอ๊นแล้วก็เรื่องราวช่วงนั้นมาก่อน
อ่านเล่มนี้แล้วสงสัยว่าแอ๊นปฏิเสธรักพระเอกแบบไหนเหรอ? พอรู้อดีตของเขาเลยบอกเลิกหรือว่าไง? ทำไมพระเอกมีปมด้อยตรงจุดนี้จัง .. คือ ดูท่าทางแอ๊นน่าจะเคยเป็นนางเอกในเรื่องอื่น ดังนั้น เธอไม่น่าจะมีนิสัยตัดสินคนจากอดีตนะ แสดงว่าต้องมีเหตุผลบางอย่างของการบอกเลิก/ไม่รับรัก--ที่เล่มนี้เขียนถึงแบบกำกวมในช่วงท้าย อ่านไม่ค่อยเคลียร์น่ะ
แล้วพวกเพื่อน ๆ เธอมีส่วนอะไรด้วย? (ในเรื่อง พวกเพื่อน ๆ รู้สึกผิดกับพระเอก แต่ไม่ได้บอกรายละเอียด)

สรุปว่าส่วนของแอ๊นกับเพื่อน ๆ นี่น่าจะให้รายละเอียดเหตุการณ์อีกนิด ตอนนี้ ถ้าอ่านแต่เล่มนี้เล่มเดียว จะเห็นแต่ความรู้สึกอันเป็นผลจากอดีต จขบ. เลยอดตะหงิด ๆ ไม่ได้น่ะ ...เหมือนเห็นเสื้อเก็บตะเข็บไม่ครบ
(เอ๊ะ หรือนี่เป็นอุบายหลอกให้เราไปอ่านเล่มอื่น?)

แต่ส่วนของพี่เสือกับตัวเล็กนี่เนียนโอเคนะ ทำให้อยากอ่านเรื่องที่ตัวเล็กเป็นนางเอกด้วยซ้ำ (อยู่ในเรื่องไหนเหรอ?)

ป.ล.
แต่ตอนนี้ อยากอ่านเรื่องที่ 'ลมรำเพย' เป็นพระเอกน่ะ ถ้าลมรำเพยพัฒนาบุคคลิกเป็นหนุ่มกรุง (แต่หัวใจลิเกเหมือนเดิม) เรื่องราวความรักของเขาน่าจะฮานะ