แปลจาก Everything on a Waffle
ผู้แต่ง: พอลลี ฮอร์วาร์ธ
ผู้แปล: พิมพมาศ
สำนักพิมพ์: แพรวเยาวชน
พิมพ์ครั้งแรก กุมภาพันธ์ 2550
ราคา 135 บาท

เรื่องของ พริมโรส เด็กหญิงอายุ 11 ที่พ่อแม่หายไปกับทะเลในวันพายุแรงจัด ใครๆ ต่างคิดว่าทั้งคู่คงจะตายไปแล้ว จึงให้เด็กไปอยู่ในความดูแลของลุงซึ่งย้ายมาอาศัยที่เมืองเล็กๆ แห่งนั้นพอดี แต่เด็กหญิงยังเชื่อมั่นอยู่เสมอว่า วันหนึ่งพ่อและแม่จะกลับมา

ระหว่างนี้ใครต่อใครต่างเข้ามาจัดการกับชีวิตของพริมโรส ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ ครูที่ปรึกษา หรือเพื่อนบ้าน ทุกคนปฏิบัติต่อเธอเหมือนเธอเป็นเด็กมีปัญหา เพราะต้องสูญเสียพ่อแม่ มีเพียงเจ้าของร้านอาหารซึ่งเสิร์ฟทุกอย่างมาบนวอฟเฟิลเท่านั้นที่คอยให้คำแนะนำดีๆ เสมอ

Credits:
- Newbery Honor Book 2002
- Boston Globe - Horn Book Award Honor Book
- ALA Notable Book
- Child Magazine Best Book Award
- Parents' Choice 2001 Fiction Gold Award
- International White Ravens 2002
- Mr.Christie Book Award
- Sheila Egoff Award
- โดยนักเขียนรางวัล National Book Award for Young People 2003

* * * * * * *

หยิบเจอวรรณกรรมเยาวชนมีเสน่ห์อีกเล่มแล้วค่ะ เล่มนี้ไม่ใช่แนวนิทานหลอกเด็ก เป็นฉากร่วมสมัยธรรมดา แต่ใส่เหตุการณ์น่าสนใจไว้ตลอด

เรื่องเล่าจากมุมมองของพริมโรส ผู้อาศัยอยู่ในเมืองเล็กชื่อโคลฮาร์เบอร์ บริติชโคลัมเบีย พ่อของเธอติดพายุไม่กลับเข้าฝั่งตามกำหนด แม่เธอพายเรือเล็กไปตาม แล้วเลยหายไปไม่กลับมาทั้งคู่ หลังจากนั้น ชีวิตของพริมโรสก็โยกย้ายไปตามมติของผู้ใหญ่ จนมาจบที่ลุงแจ๊ค พี่ชายของแม่ที่ย้ายมาเมืองนี้พอดี

ตัวละครในหนังสือเล่มนี้น่าสนใจแทบทุกตัว ตั้งแต่ลุงแจ๊ค มิสบาวเซอร์ ฯลฯ แต่ตัวละครที่ประทับใจคือ
มิสเพอร์ฟิดี้ พริมโรส: "คุณรู้ทุกอย่างเลย เพียงแต่คุณไม่เชื่อว่าคุณรู้เท่านั้น"
หญิงชราจอมมัธยัสถ์ ประเภทที่ขายบ้านไปแล้วบรรจงขุดต้นไม้ขึ้นมาเพื่อขนไปด้วย ไขหลอดไฟไปทุกดวงอีกต่างหาก เพราะถือว่าคนที่ซื้อบ้านก็ได้ไปแต่บ้านสิ จขบ. แอบขำเธอตรงนิสัยเดินออกจากห้องไปทั้งที่พริมโรสยังพูดค้างอยู่ (แม้แต่ในฉากสุดท้าย)
มิสฮันนี่คัท พริมโรส: "ผู้ที่ได้เดินทางไปในสถานที่ต่าง ๆ มากมายด้วยดวงตาที่ปิดสนิท"
มิสฮันนี่คัทเป็นครูที่ทำหน้าที่คล้ายจิตแพทย์โรงเรียน ชอบเล่าเรื่องราวในต่างแดนที่เธอไปเจอมา เธอรับบทตัวร้ายในเรื่อง แต่อ่านให้ดีแล้ว จะเห็นว่าเธอก็ไม่ได้ร้ายอะไร
... จขบ. คิดว่าตัวละครในเล่มนี้ดูเป็นมนุษย์มาก อ่านแล้วนึกถึงคนนิสัยแบบนี้ในโลกความเป็นจริงได้เลย

พล็อตเรื่องเล่าเหตุการณ์ในชีวิตพริมโรสไปเรื่อย ๆ แต่ไม่น่าเบื่อ เพราะคนเขียนแอบแฝงมุกตลก (คิดว่านะ.. อย่างน้อยก็ทำให้จขบ. ขำๆละกัน) และฉากแปลก ๆ ไว้ตลอด (เป็นหนังสือเด็กที่แต่งให้เด็กนิ้วขาดอ่ะ แปลกไหม?) ระหว่างบทมีสูตรทำขนมแทรกไว้ตลอด ก่อนจะไปถึงไคลแมกซ์ของเรื่อง

ชอบบทบรรยายตอนจบในเล่มนี้มาก

[หน้า 160] ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของฉัน ฉันมีความรู้สึกอยากเดินทาง แต่ในช่วงปีนั้นเอง ฉันก็ค้นพบว่าสิ่งที่เราค้นเจอนั่นเองคือสถานที่ที่เราได้ไป บางครั้งเราหาสิ่งเหล่านั้นเจอด้วยตัวเราเองตามลำพัง บางครั้งเป็นเพราะผู้คนที่เลือกจะอยู่เคียงข้างเราเป็นผู้จุดประกาย แต่สิ่งสำคัญที่เกิดขึ้นกับเราก็จะยังเกิดขึ้นอยู่ดีแม้ในสถานที่ที่เล็กที่สุดอย่างโคล ฮาร์เบอร์ก็ตาม

[หน้า 162 --- สัจธรรรมมาก]
และมันก็เป็นอย่างนั้นเสมอในโคลฮาร์เบอร์ ผู้คนแก่ตัวลงไปบ้าง ตายไปบ้าง ฉันทิ้งบางสิ่งบางอย่างในชีวิตของฉันตามที่ต่าง ๆ บ้าง ในขณะที่ค้นพบส่วนอื่น ๆ อย่างไม่ได้คาดหวัง ผู้คนใหม่ ๆ โผล่เข้ามาให้เห็นในขณะที่คนอื่น ๆ หายไปก่อนจะทันได้บอกลากัน ผู้คนธรรมดาสารพัดชนิดทุ่มเทจิตใจทั้งหมดของพวกเขาให้กับสิ่งที่เราไม่เคยคิดจะใส่ใจ ฉันค้นพบสิ่งต่าง ๆ มากมาย อย่างเช่นที่มาของเรื่องเล่าของมิสฮันนี่คัท และสิ่งอื่น ๆ อย่างเช่นเรื่องเสื้อกันหนาวของฉันที่ยังคงเป็นปริศนาตลอดกาล โคลฮาร์เบอร์เองก็ไม่เคยได้เป็นเมืองตากอากาศหรือจุดสนใจใหญ่โตของนักท่องเที่ยวหรืออะไรก็ตาม แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอก เพราะฉันรู้ว่าตราบใดที่เราอาศัยอยู่ที่นั่น เราก็จะสามารถหาสิ่งที่เราต้องการได้ และมันก็มักจะมาพร้อมกับวอฟเฟิล (สูตรอยู่ข้างท้าย) เสียด้วยสิ

ใครชอบหนังสือเด็ก แนะนำเล่มนี้ค่ะ