ผู้แต่ง: รอยพิม
สำนักพิมพ์: ปริ๊นเซส
พิมพ์ครั้งแรก พฤษภาคม 2549
ราคา 110 บาท

เรื่องราวความรักในวัยเรียนได้ย้อนคืนมาอีกครา เมื่อชายหนุ่มกลับมาหาหญิงสาวอีกครั้ง และพยายามรื้อฟื้นความสัมพันธ์ที่มาร่วมกันมาในอดีต ...แต่รักครั้งนี้จะสมหวังละหรือ ในเมื่อหญิงสาวเองก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตแล้ว...

ท้ายเล่มแถมเรื่องพิเศษ...เรื่องราวของหนุ่มและสาวโสดสนิทที่ส่งกุหลาบพร้อมโน้ตแสนหวานให้ตัวเองในวันวาเลนไทน์ แต่เจ้าของร้านดอกไม้กลับส่งสลับห้อง ...รักหวาน ๆ ปนแง่งอนจึงเกิดขึ้น

* * * * * *

เล่มนี้เป็นเรื่องรักเล่มบาง พล็อตรัก-งอนง้ออาจดูธรรมดามาก แต่คนเขียนใส่ความน่ารักน่าประทับใจไว้หลายจุด

วิธีการเล่าเรื่องจะสลับฉากปัจจุบันกับอดีต โดยมีตัวละครหรือบางอย่างเป็นสิ่งเชื่อมโยงเพื่อตัดฉาก เราจะเห็นว่าตัวละครที่เป็นเพื่อนกันวันนี้อาจเป็นคู่กัดกันในอดีต อ่านแล้วรู้สึกเหมือนดูหนัง ภาพสีกับภาพขาวดำ ผมยาวกับผมเกรียน อะไรทำนองนั้น

ฉากในอดีตจะเป็นชีวิตวัยเรียน ที่ผู้เขียนเล่าเรื่องราวไว้ได้น่ารัก มีการตั้งฉายาครูขวัญฉายเป็น "ขวัญหาย" มีการท้าดวลกันเพราะเด็กห้องอื่นแหยมมาจีบสาวห้องตัวเอง มีแข่งกีฬาสี ฯลฯ ส่วนฉากปัจจุบันให้บรรยากาศลูกทุ่ง มีชวนกันไปงานฝังลูกนิมิต มีการเก็บผักเก็บปลาไปฝากตัวกับผู้ใหญ่ น้องชายชอบกินปลาร้า เฮฮาบ้านทุ่งกันดี

ตัวละครตั้งชื่อได้ถูกใจคนอ่าน นางเอกชื่ออิ่มเอม น้องชายชื่อเปรมปรีดิ์ พระเอกชื่อลงรัก ตัวละครอื่นก็ชื่อน่ารักกันทั้งนั้น
จขบ. ชอบชื่อพระเอกตรงที่คนเขียนนำไปใช้เป็นมุก มีฉากที่เขาสลบ แล้วสาวจะร้องเรียก "รัก รัก" .. พาลให้คนเพิ่งรู้ตัวแอบฝันหวานไปว่าเธอบอกรัก 555

ถูกใจมากขนาดนี้ ถ้าจะหาข้อติให้ได้ ก็คงต้องบอกว่าพล็อตรักในเรื่องธรรมดาเกินไป พระเอกน่ารัก มีลูกเล่นมาจีบสาวเยอะ แต่ไม่รุกจนถึงที่สุด พอเจอนางเอกขี้งอน ชอบด่วนสรุปความเอาเองเลยเกิดปัญหาและที่มาของเล่มนี้ ... อือม์ เป็นเรื่องธรรมดาประสาชาวบ้านมากเลย (อ้าว ไหนบอกอยากอ่านเรื่องชาวบ้านไง?)

สรุปว่าเล่มนี้พล็อตธรรมดา แต่หยอดลูกเล่นไว้ได้ใจเกือบทั้งเล่ม (เป็นเล่มแรกที่จขบ. ชอบเพลงที่นำมาใส่ประกอบเรื่อง--คงเพราะชอบเนื้อเพลงเก่ามั้ง) ให้คะแนนพิเศษกับโทนบรรยากาศไทย ๆ ในเรื่อง กับความรู้สึกละเมียดนิดหน่อยตอนอ่าน

...เฮ้อ ได้อ่านเรื่องรักของชาวบ้านเสียที 5555


หมายเหตุ:
เรื่องสั้นท้ายเล่มมีจุดที่แปลกสองสามแห่ง เช่น
- "แหวนก้อยไม่ได้มองเขา ไม่ได้แม้อย่าจะยืนอยู่ตรงระเบียงให้เขามอง"
- "กุหลาบเธอก็จับพลัดจับผลูไปให้เขาเหมือนกันสินะ"
- "อีกอย่างฉันไม่สนหรอกเรียกไปก่อนดีกว่า" (เข้าใจว่าน่าจะเป็น "เรียน")