จากเมล็ดต้นสนเพียงต้นเดียวที่ปลูกทั่วประเทศออสเตรเลีย World War I: Gallipoli Campaign  The Lone Pine Cemetery at Gallipoli. Photo credit: Jorge Láscar/Flickr อนุสรณ์สถานที่เกี่ยวกับสงครามหลายแห่งทั่วประเทศออสเตรเลีย จะมีการปลูกต้นสนในบริเวณดังกล่าว ต้นไม้เหล่านี้เรียกว่า Lone Pines และบรรพบุรุษของต้นสนเหล่านี้ จะสามารถสืบย้อนกลับไปยังต้นสนเพียงต้นเดียว ที่ยืนตระหง่านอยู่ในบริเวณสนามรบที่นองเลือดมากที่สุด คือ สงครามขั้นแตกหัก Gallipoli Campaign ที่เคยเกิดขึ้นที่นั่น สงคราม Lone Pine มีการสู้รบกันรอบ ๆ อ่าวเล็ก ๆ Anzac Cove หรือที่เรียกกันว่า Plateau 400 แถวคาบสมุทร Gallipoli ในประเทศตุรกี ในปี 1915 สงครามโลกครั้งที่ 1 กำลังเข้าขั้นแตกหัก กลุ่มพันธมิตรที่มีกองกำลังผสมออสเตรเลียกับนิวซีแลนด์ ที่ต่อต้านจักรวรรดิออตโตมันที่คาบสมุทร Gallipoli เริ่มส่ออาการไม่ค่อยดีแล้วในการสู้รบ กลุ่มพันธมิตรจึงได้ตัดสินใจที่จะเบี่ยงแบนสนใจ ไม่ให้จักรวรรดิออตโตมันรุกรบเอาชัยที่ Anzac Cove โดยการไปโจมตีหนักที่ Sari Bair Chunuk Bair และ Hill 971 เนินเขาสูงสุดของบริเวณสู้รบ 400 Plateau Aerial GALLIPOLI วันที่ 6 สิงหาคม 1915 2 วันก่อนที่จะเริ่มทำการโจมตี Chunuk Bair กองทหารราบที่ 1 ของออสเตรเลียได้ทำการรุกหนักที่ Plateau 400 in Anzac Cove บนสันเขาแนวราบสูงเคยปกคลุมไปด้วยต้นสนจำนวนหลายต้น เป็นต้นสนพื้นเมืองของตุรกี สายพันธุ์ Pinus brutia แต่กองทัพตุรกีได้ตัดต้นสนทิ้งเพื่อเสริมสร้างร่องคูแนวรบของพวกตน เหลือแต่เฉพาะต้นสนเพียงต้นเดี่ยวที่ยืนโด่เด่ไว้ แต่ไม่นาน หลังการสู้รบที่รุนแรงในเวลาต่อมา ต้นส้นต้นนั้นก็ถูกทำลายฉีกขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กองทัพออสเตรเลียต้องใช้เวลาเพียงแค่ 20 นาที ในการบุกเข้าแนวป้องกัน/ค่ายคูสนามรบของตุรกี แต่การสู้รบที่ดุเดือดเลือดพล่านกลับต้องใช้เวลาถึง 4 วัน ภายในค่ายคูสนามรบที่เสมือนเขาวงกต ที่ค่อนข้างคับแคบและสลับซับซ้อนเป็นของร่องลึก ทั้งทหารออสเตรเลียและทหารตุรกีต่างต่อสู้กัน ด้วยการขว้างปาระเบิดมือและใช้ดาบปลายปืนเข้าต่อสู้ซึ่งกันและกัน แทนที่จะยิงปืนเข้าใส่เพราะอาจจะเสี่ยงต่อยิงถูกเพื่อนทหารด้วยกันในความมืดมิด บางครั้งพวกทหารต่างขว้างระเบิดใส่ซึ่งกันและกัน แต่ระเบิดมือมีช่วงปลอดระยะเวลาหนึ่งก่อนที่จะระเบิด ทำให้มักจะมีการโยนกลับหรือโยนไปข้างหน้าก่อนที่จะระเบิด ผลการสู้รบที่ Lone Pine ทหารออสเตรเลียเสียชีวิตประมาณ 2,300 ราย และทหารตุรกีเสียชีวิตประมาณ 7,000 ราย  Detail from The taking of Lone Pine, 1921, oil-on-canvas, by Fred Leist. หลังจากการสู้รบยุติลง ทหารออสเตรเลียบางรายได้หยิบกรวยสนหลายลูก (กรวยสนจะมีเมล็ดสนอยู่ภายในหลายเมล็ดมาก) กรวยสนที่ปะปนอยู่กับกิ่งก้านและต้นสน ที่ทหารตุรกีตัดลงมาเพื่อทำที่กำบังในค่ายคูสนามรบ ทหารออสเตรเลียหลายคนได้หยิบกรวยสนกลับบ้านที่ออสเตรเลีย มีความเชื่อกันว่า จ่า Keith McDowell จากกองพันที่ 23 ได้หยิบกรวยสนจากซากต้นสนที่เหลือเป็นต้นสุดท้าย (Lone Pine Tree) ท่านได้ใส่กรวยสนไว้ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของท่าน เพื่อเป็นอนุสรณ์ในการรบที่ผ่านมา และเมื่อท่านเดินทางกลับถึงบ้านที่ออสเตรเลีย ท่านได้มอบกรวยสนลูกนี้ให้กับ Emma Gray ป้าของท่าน ที่พักอาศัยอยู่ใกล้กับ Warrnambool รัฐ Victoria  หลายปีต่อมา Emma Gray ได้นำกรวยสนลงดินเพื่อปลูก และมีต้นกล้า 4 ต้นที่งอกขึ้นมา ซึ่งต้นกล้าดังกล่าวได้มีการนำไปปลูก ในสถานที่ต่าง ๆ 4 แห่งในรัฐ Victoria Wattle Park และ Shrine of Remembrance ใน Melbourne Soldiers Memorial Hall ที่ The Sisters ใกล้กับ Terang และ Warrnambool Botanic สิบตรี Benjamin Smith จากกองพันที่ 3 ทหารอีกคนหนึ่ง ได้หยิบกรวยสนจากสถานที่รบและส่งกลับไปให้แม่ที่ออสเตรเลีย อีก 13 ปีต่อมา แม่ของ Benjamin Smith พยายามที่จะเพาะต้นสน และเมล็ดสนงอกขึ้นบางส่วน มีเพียงกล้าสน 2 ต้นที่รอดตาย ต้นหนึ่งจึงปลูกไว้ที่บ้านเกิดของเธอ Inverell ในรัฐ New South Wales และอีกต้นนำไปปลูกที่ Australian War Memorial ใน Canberra ในทุก ๆ ปีเมล็ดต้นสนหลายร้อยเมล็ด จะถูกเก็บรวบรวมจากต้นสนเหล่านี้ และนำไปปลูกไว้ทั่วประเทศออสเตรเลีย เพื่อรำลึกถึงการสู้รบที่รุนแรงที่เมือง Gallipoli เมื่อ 100 กว่าปีก่อน ทุกวันนี้ยังสามารถซื้อกล้าของต้นสน Lone Pine ได้ที่ Australian War Memorial และที่ The Gallipoli lone pine เรียบเรียง/ที่มา https://bit.ly/2Lm95Pd https://bit.ly/2Mr0AYC https://bit.ly/2wjE0Xe https://bit.ly/2BRXJDt   A trench at Lone Pine after the battle, showing Australian and Turkish dead on the parapet.  1st Battalion troops having taken 80 yards of a Turkish trench, waiting near Jacob's Trench for relief by the 7th Battalion. Photo credit: Australian War Memorial  Photo credit: ArchivesACT/Flickr  Lone Pine at the Australian War Memorial in Canberra. Photo credit: Bidgee/Wikimedia  Lone Pine at Wattle Park, Melbourne. Photo credit: Melburnian/Wikimedia     เรื่องเล่าไร้สาระ มีรายงานวิจัยของมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ที่ระบุว่า ต้นตาลโตนด มีสายพันธู์มาจากอินเดีย โดยพ่อค้า นักเดินเรือ นักบวช นำมาปลูกหรือทิ้งให้งอกในพื้นที่ ต่อมา มีการนำไปปลูกขยายพันธุ์มากแถวสุโขทัย เพชรบุรี เขมร ที่เขมรจะนิยมปลูกต้นตาลโตนดเป็นแนวรั้ว/แนวเขตเมือง จนมีคำพูดกันเล่นว่า จะดูว่าเป็นเขตเขมรหรือญวน ให้ดูที่ต้นตาล แต่สายพันธุ์ต้นตาลโตนด ยังไม่มีการนำไปตรวจ DNA อย่างจริงจัง ที่สงขลา มีอำเภอชื่อ ระโนฎ ระโนฎ สะกดตามพงศาวดารเมืองสงขลา โดย พระยาวิเชียรคิรี(ชม) เจ้าเมืองสงขลา สอบถาม แปฏง มหา บุญเรือง คัชมาย์ ท่านว่ามาจากคำ ตะโนด ตะโหนด ภาษาเขมรคือ ต้นตาลโตนด มีคำยืมเขมรในภาษาไทยถิ่นใต้ จำนวน 1,320 คำ ในจำนวนนี้มีอยู่ 573 คำ ที่ตรงกับคำยืมเขมรในภาษาไทยมาตรฐาน และมีอยู่ 394 คำ ที่เป็นคำยืมเขมรที่ปรากฎเฉพาะในภาษาไทยถิ่นใต้ ที่มา เปรมินทร์ คาระวี สมัยก่อนที่คาบสมุทรจะทิ้งพระ แถวอำเภอจะทิ้งพระ อำเภอระโนฏ จะมีการปลูกต้นตาลโตนดจำนวนมาก นัยว่าเป็นแนวเขตที่ดินของแต่ละคน ทั้งยังช่วยชักน้ำจากดิน ดูดความชื้นจากอากาศ เป็นร่มเงา เป็นที่ล่ามวัว ทั้งนำมาใช้สารพัดประโยชน์ และที่นิยมมากที่สุดคือ น้ำตาลเมา หรือ หวาก ต้องใส่เศษต้นเคี่ยมเล็กน้อย เพื่อกันบูดและให้มีรสชมแบบ Hop ที่ใส่ในเบียร์ จนมีตำนานเวลาสู่ขอลูกสาว ระหว่างคนจะทิ้งพระกับคนระโนฎ ต่างฝ่ายต่างต้องถ่อมตน/ไว้เล่ห์(เหลี่ยม)โดยบอกว่า ต้นตาลแถวบ้านตนน้อยกว่าบ้านเติน ต้นเดียว แบบกลัวไม่ได้แต่งงานหรือได้ลูกสาวอีกฝ่ายมาเป็นภริยา เติน เป็นคำเรียกอีกฝ่าย มี 2 นัยแบบคำไทยโบราณ สู คิง แก มึง เอ็ง ที่ใช้แบบกันเอง หรือใช้เหยียด(หยาม)อีกฝ่าย) ยังมีตำนาน สมเด็จวัดพะโคะ หรือ หลวงปู่ทวดวัดช้างไห้ ตอนที่ท่านยังเป็นทารก พ่อแม่ต้องไปทำนา แม่ท่านได้วางท่านนอนหลบแดดที่ใต้ต้นตาล แล้วขอฝากพระแม่ธรณีและสิ่งศักดิสิทธิ์คุ้มครองท่าน พอพ่อแม่ท่านไถนาเสร็จกลับไปดูท่าน ก็เจอทวดงูบ้องหลา(จงอาง) แผ่แม่เบี้ยป้องแดดเหนือศีรษะของท่าน (ทวด คือ ตัวใหญ่มาก อายุมาก ศักดิ์สิทธิ์มาก) พ่อแม่จึงสวดอ้อนวอนขอชีวิตท่าน ทวดงูจึงคายลูกแก้วดวงหนึ่งไว้ที่พื้นก่อนเลื้อยหายไป ทุกวันนี้ ลูกแก้วในตำนานยังอยู่ที่วัดพะโคะ แต่ถูกผู้ชายบ้าคนหนึ่งลักขโมยไปทุบแตก จนต้องรวบรวมขึ้นเป็นลูกแก้วแล้วเก็บรักษาไว้ ต่อมาถึงยุคกุ้งกินโหนด คือ การเลี้ยงกุ้งกุลาดำแล้วขาดทุน จนต้องขายที่ขายทาง โฉนดที่ดินถูกยึดทรัพย์ขายทอดตลาด ที่ระโนฏก็มีการรื้อที่นาเพื่อเลี้ยงกุ้งกุลาดำกันมาก จนที่นาต้นตาลโตนดที่ใกล้กับนากุ้งกุดาดำ ค่อย ๆ ทะยอยตายซากเพราะน้ำเค็ม ยิ่งตอนที่มีนายทุนใหญ่อังกฤษไปร่วมลงทุน สร้าง Jetty คลองชักน้ำจากทะเลรวม 10 ตัว เพื่อนำน้ำทะเลเข้าไปเลี้ยงกุ้งกุดาดำ ยิ่งมีการขยายพื้นที่เลี้ยงกุ้งกุลาดำ ผลของการขยายพื้นที่เลี้ยงกุ้งกุลาดำ มีเครือข่ายและเกษตรกรร่วมวงศ์ไพบูลย์หลายพันนาย ที่นาเดิมกลายเป็นนากุ้งกุลาดำหลายพันไร่ จนต่อมามีมหกรรมต่าง ๆ เกิดขึ้นจนเป็นตำนาน ผมยังเคยไปดูตัว Jetty และรับฟังตำนานคราวนั้น ผลของการเลี้ยงกุ้งกุลาดำจำนวนมากครานั้น ทำให้ต้นตาลโตนดตายไปเป็นจำนวนมาก รวมทั้งที่นาใกล้เคียงเสียหาย ที่ดินเลี้ยงกุ้งกุลาดำเสียหาย/ฟื้นฟูยากมาก แม้ว่าจะมีการปลูกปาล์มน้ำมันในที่ดินที่เคยเลี้ยงกุ้งกุลาดำ แต่ต้องยกร่องและปรับปรุงคุณภาพดินมาก เพราะดินเค็ม  ข้อมูลเพิ่มเติม https://bit.ly/2BGNpxJ
สุดยอด
โดย: อุ้มสี
  วันที่: 27 สิงหาคม 2561 เวลา:16:57:57 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 30 คน [