เป็นงานแต่งที่กระชับ ไอเดียเก๋ ไม่น่าเบื่อในรอบหลายปี แถมเจ้าบ่าวทำเซอร์ไพรส์ด้วย

ออกตัวก่อนว่าไม่ชอบไปงานแต่ง
เพราะว่างานมันน่าเบื่อ เปลืองตังค่าซอง ค่าตังค่าแต่งหน้า ทำผม ค่าแท็กซี่ แถมเสียเวลาไปตั้งหลายชั่วโมงกับการเตรียมตัวและไปร่วมงาน
การที่เราไม่ได้ซอง เราไม่เสียใจเลย ดีซะอีก ไม่เปลืองตัง ไม่เสียเวลา
แต่ถ้าเพื่อนสนิทหรือกัลยาณมิตรเนี่ย
ไม่ต้องได้ซองหรอก
แค่ได้ยินว่าจะแต่งงานก็จะรีบโทร ก็ไปช่วยตั้งแต่ตี 3 เลยนะ ทุ่มเทมาก ใส่ซองเยอะด้วย อิอิ
ยิ่งถ้าไม่ค่อยรู้จักใครในงาน จะรู้สึกว่าเสียเวลาที่จะต้องไปปั้นหน้า ไม่มีใครให้เม้า แถมทุกคนก็ต่างก้มหน้าจิ้มมือถือตัวเอง ฯลฯ
แล้วงานแต่งงานส่วนใหญ่ก็ไม่ได้จัดเพื่อบ่าว สาว ส่วนใหญ่ก็จัดเป็นหน้า เป็นตาให้พ่อแม่
แล้วงานจัดงานใหญ่โตก็ไม่ได้การันตีว่าจะอยู่กันรอด
เรื่องไม่ชอบไปงานแต่ง ไม่ใช่เรื่องใหม่
เพราะเราเล่าไปหลายรอบมากเกือบทุกปีที่ได้ไปงานแต่งดังลิงค์ด้านล่าง
จะกี่ปี ความคิดเราก็ยังไม่เปลี่ยน

พ.ย.52

การจัดงานแต่งงานที่ดีที่สุดคือการไม่จัด

ม.ค. 54

อีกครั้งกับความเหนื่อยของเพื่อนจะแต่งงาน ก็บอกแล้วว่าการจัดงานแต่งงานที่ดีที่สุดคือการไม่จัด


เพื่อนเจ้าสาวธีมสีทอง พร้อมเม้ามอยคาถาหาสามีจากเพื่อนเจ้าสาวที่แต่งงานแล้ว


ก.พ. 55


ไปงานแต่ง แทนที่จะได้คุย แต่ทุกคนเอาแต่ก้มหน้าจิ้ม IPHONE!!!


มี.ค. 55


ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาที่อยากแต่งงาน ถ้าไม่รวยมาก ก็ต้องจนมากจริงหรือเนี่ย


พ.ย. 55


คนจะแต่งงาน ถ้าไม่สนิทอย่ามาแจกซองได้มั้ย มันเปลืองนะเฟ้ย ปี ๆ นึงชั้นไม่ได้ซองเธอแค่คนเดียวนะ!!



ถามว่า แล้วพอถึงงานเธอ เธอจะจัดมั้ย
โอ๊ย
ขอให้มีผู้ชายเข้ามาในชีวิตก่อน ณ จุดนี้
เรื่องแต่ง คุยล่วงหน้าแค่ 3 วันยังทัน
เพราะถ้าเป็นไปได้ เราไม่จัดอยู่แล้ว ถ้าพ่อแม่ฝ่ายชายเค้ายอมน่ะนะ
เพราะฝ่ายเรา เราคุยเรียบร้อยและพ่อแม่ฝั่งเราก็เห็นด้วยไปแล้ว
ตอนนี้เหลือแค่มีผู้ชายผู้โชคดี (เอ๊ะ หรือโชคร้าย) เข้ามาสร้างว่าตื่นเต้นเร้าใจและวุ่นวายในชีวิตเท่านั้น ฮา ๆ





อาทิตย์ก่อน
เราได้มีโอกาสไปงานแต่งที่เรารอคอย
หลังจากที่ไม่เอ็นจอยกับการไปงานแต่งมาหลายปีแล้ว
แต่งานนี้อยากไป
ที่อยากไปเจอพี่ที่ทำงานเก่าที่หลังจากโดนการปรับองค์กร
กว่า 80% ก็กระจัดกระจายไปทำที่อื่นกันหมด
รวมถึงเรากับเจ้าสาวด้วย
งานนี้เลยเหมือนเป็นการได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง
แล้วเราก็สนิทและผูกพันกับที่ทำงานเก่ามาก
เพราะทุกคนเป็นกันเอง อายุพอ ๆ กันหมด แล้วเราก็อยู่ที่นั่นนานสุดในชีวิตการทำงาน ณ ตอนนี้ด้วย
แล้วพี่เค้าเชิญเกือบทุกคนในยุคนั้นมาหมดเลย
มากัน 40-50 คนได้
แล้วที่สำคัญ
งานแต่งครั้งนี้เป็นโต๊ะจีน!!!





คือทำไมต้องตกใจ
คนอื่นเป็นไงไม่รู้นะ
แต่ 4-5 ปีหลังมาเนี่ย เราไม่เคยไปงานแต่งที่เป็นโต๊ะจีนเลย
คุยกับพี่บางคนที่มางานแต่ง เค้าก็บอกเหมือนกัน
ก็เข้าใจว่าโต๊ะจีนมันแพง แล้วยิ่งถ้านั่งกับคนไม่รู้จักก็ยิ่งกร่อยเข้าไปใหญ่
พวกค็อกเทลมันก็ดีตรงนี้
2 ทุ่มก็เผ่นได้แล้ว

แต่งานนี้
ทุกคนอยู่กันถึง 4-5 ทุ่มจ้า
ตามประสาคนไม่ได้เจอกันมาร่วม 3-4 ปี
แล้วไม่มีใครนั่งกดมือถือเล่นให้เสียมารยาทด้วยจ้า
ตอนแรก ๆ ก็นั่งที่นั่งตัวเอง
แต่หลังจากตัดเค้ก ทุกคนก็กระโดดไปคุยกัน 4-5 โต๊ะมั่วไปหมด
สนุกสนาน มีความสุขกันมาก
แล้วโต๊ะจีน เราสามารถนั่งคุยกันได้ยาวกว่าปรกติโดยไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนด้วย
เพราะกว่าจะเสริฟจนถึงของหวานก็ปาเข้าไป 3 ทุ่ม หรือ 3 ทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว
โต๊ะอื่นทยอยกลับ เหลือแต่ไอ้ 4-5 โต๊ะพวกเราเนียแหละที่ยังนั่งเม้ากันอยู่
แถมออกมาถ่ายรูปกับบ่าว สาวอีกรอบก็ยังยืนเม้ากันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครเดินแยกกลับกันเลย
เลยเป็นงานแต่งที่สนุกมากในรอบหลายปี






แล้วในงานก็จัดได้ครีเอทและกระชับ ไม่น่าเบื่อไม่แพ้กัน
เพราะหลังจากบ่าว สาวเดินขึ้นเวที
ก็มีการเปิด VTR
ซึ่งทุกงาน น่าเบื่อหมด
หรือว่าคนไปงานมันไม่สนุกก็ไม่รู้ ทุกอย่างเลยดูน่าเบื่อ
แต่งานนี้มีแต่คนกันเอง
ทุกอย่างเลยดูสนุก
อินไปกับบ่าว สาว แล้วมาแซวมาเม้าบ่าว สาวกันบนโต๊ะอีกก็ไม่รู้

คือ VTR เป็นการขอแต่งงานของเจ้าบ่าว
ซึ่งเจ้าสาวไม่รู้เรื่องด้วย
ดูแล้วอินมาก
ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าบ่าว ที่เราเคยเจอไม่กี่ครั้ง คุยด้วยไม่กี่คำ
แต่ก็พอรู้ว่าพี่เค้าเป็นคนเงียบ ๆ นิ่ง ๆ
แต่สามารถจัดงานเซอร์ไพรส์เจ้าสาว
โดยจัดงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ออฟฟิศที่เจ้าบ่าวทำงาน
มีการจัดงานเล่นเกมส์ ตอบคำถาม
พอเจ้าสาวตอบถูกก็มีให้มายืนรอรับรางวัล
แล้วมีเพื่อน ๆ ในออฟฟิศเจ้าบ่าวมายืนล้อม
แล้วพลิกป้ายว่า Will you marry me?





แล้วพี่เจ้าบ่าวก็เดินมากลางวง พูดอะไรซึ่ง ๆ กับเจ้าสาวนิดหน่อย
แล้วคุกเข่าลงไปขอแต่งงาน
กรี๊ดดดดดด!!!!!!
เหลือเชื่อมากกก
เพราะบุคลิกพี่เค้าไม่ใช่แบบนั้นเลย
น้ำตาคลอเลยชั้น

แต่เป็น VTR ที่สั้นมากนะ ไม่ยืดยาดน่าเบื่อเลยแม้แต่น้อย
แล้วก็มีอีก VTR นึงที่บ่าวสาวทำเซอร์ไพรส์พ่อกับแม่ตัวเอง
โดยเอารูปที่ถ่ายกับพ่อแม่ตั้งแต่เด็กมาโชว์พร้อมกับมีเพลงรักแม่เท่าฟ้าคลอ
ใครไม่เคยได้ยิน เอาแปะมาให้ฟังนะ





โอย น่ารักมาก กินใจมาก สั้น ๆ เหมือนกัน

แล้วก็ให้ประธานมาพูด
ซึ่งประธานเจ๋งมากค่า
ด้วยความที่พี่เค้าอายุไม่เยอะ ประมาณ 40 กว่า
เค้าก็จะอวยพรสั้น ๆ ได้ใจวัยรุ่นแล้วก็ลงเวทีไป
ทำให้เราตั้งใจฟังโดยไม่น่าเบื่อเหมือนประธานรุ่นใหญ่มาพูดเหมือนปราศรัยหาเสียง ยาวยืดและหลายคนเหมือนบางงาน


จากนั้นก็มีสัมภาษณ์บนเวทีแค่ 2-3 คำถาม
แล้วก็ถึงเวลาบ่าว สาวขอบคุณแขก
เจ้าสาวก็ขอบคุณไป
เจ้าบ่าวเนี่ยสิ
ขอบคุณแขกหมดก็มาขอบคุณเจ้าสาวแล้วก็เซอร์ไพรส์เจ้าสาวด้วยการร้องเพลงให้!!!
พี่ที่เราเห็นว่านิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด ทั้งร้องเพลง ทั้งคุกเข่าขอแต่งงาน
ทำไปได้ กะแต่งครั้งแล้ว เอาให้คุ้ม ปล่อยของหมดแม็ก
สุดยอดเลยค่ะพี่ หนูอินกะพี่มาก 555





ดูเสร็จ
ก็แซวในโต๊ะว่า
เดี๋ยวคืนนี้กลับไปต้องทำลิสไว้ละว่าจะพูดอะไรดี
น้องอีกคนบอกว่า
ไม่ต้องหรอกพี่ งานหนูเนี่ย หนูชิงร้องไห้เลย
ให้เจ้าบ่าวมันพูดแทนหมดเลย ฮา ๆ

เออ
พูดถึงเรื่องนี้
คือเราเป็นคน sensitive ใช่มะ
พี่ที่ไปปฏิบัติธรรมด้วยกันจะรู้ดี เพราะร้องไห้ให้เค้าเห็นบ่อย
เพราะอย่างที่เคยเล่าไป
ปฏิบัติธรรมกลับมาก็ปิติ ร้องไห้


8 วันสำหรับความเจ็บปวดอันคุ้มค่า กับการไปปฏิบัติเตโชวิปัสนาของคนหนักไม่เอา เบาไม่สู้และรักสบายอย่างเรา แฮ่


มีคุณลุงฝรั่งชมว่าเราสวยก็ร้องไห้ (เพราะไม่เคยมีคนชมว่าสวยเลยตลอด 30 ปีที่เกิดมา แล้วก็รู้อยู่แล้วว่าตัวเองเป็นอาหมวยที่ไม่สวย มันเลย touch มาก)


น้ำตาไหลเลยเมื่อมีคนมาบอกว่าเราสวย เป็นคนแรกในชีวิต 30 ปีที่เกิดมา T-T

น้องลูกครึ่งเกาหลี-เมกันที่เราตกหลุมรักเค้ากลับประเทศก็นั่งร้องไห้ ทั้ง ๆ ที่แทบไม่เคยคุยกันเลย พี่เค้าก็งงว่าอิชั้นไปผูกพันกะอิน้องนี่ตรงไหนเนี่ย


มีดบาด...ไกลหัวใจ แต่ทำไมมันเจ็บไปถึงหัวใจ T-T

ไหนจะพี่เกาหลีที่เราสนิทกับเค้ามาก 5 วันตอนมาประชุมแล้วเค้าก็กลับประเทศไป เราก็ร้องไห้คิดถึงอนนี่


พาเพื่อนสาวชาวเกาหลีเที่ยวแล้วก็นั่งเม้า 2 วันเต็ม ดูซิว่าเราได้อะไรจากเค้าบ้าง ตอนที่ 1


พี่เค้าเลยบอกว่า
ถ้ายัยนี่ได้แต่งงานนะ
ไม่ต้องให้มันพูดอะไรหรอก
คาดว่ามันจะร้องไห้ 3 วัน 3 คืน
แล้วในงานแต่ง มันคงร้องไห้ทั้งวันจนพูดอะไรไม่ออกแล้วให้เจ้าบ่าวพูดหมดนั่นแหละ
เยอะมั้ยล่ะ

แฮ่ รู้อีก
หนูคงร้องไห้สงสารเจ้าบ่าวน่ะ หรือไม่ก็
ดีใจกับตัวเองจังเลย มีสามีเป็นของตัวเองแล้ว อะไรประมาณนี้


อ้าว
นอกเรื่อง
ถึงไหนนะ
ในงาน
มี 2 VTR สั้น ๆ แล้วก็ 2-3 คำถามสั้น ๆ แล้วก็ขอบคุณแขกแล้วก็เจ้าบ่าวก็ร้องเพลงให้เจ้าสาว
สุดท้ายเป็นการโยนช่อดอกไม้ใช่มั้ย
งานนี้ไม่มีโยนจ้า
ครีเอทกว่านั้น
เค้าให้เพื่อนเจ้าสาวขึ้นมาหน้าเวที 20 คน
แล้วให้ลูกโป่งคนละลูก
ตรงลูกโป่งจะมีกระดาษติดอยู่
ใครได้ไม่เหมือนใครก็ได้ช่อดอกไม้เจ้าสาวไปเลยอย่างไม่ต้องแก่งแย่ง
น่ารักดี





ถามว่ายัยนี่ขึ้นไปมั้ย
เอิ่ม
ถึงจะโสด
แต่ไม่เคยออกไปแย่งช่อดอกไม้กะเค้าซักทีนะ
เขิน
แล้วส่วนใหญ่ไม่เอ็นจอยกับงานแต่งอยู่แล้ว
ก็ไม่รูสึกอยากร่วมอะไรเท่าไหร่
คิดว่า ถ้าไปงานแต่ง คือไปแบบเสียไม่ได้จริง ๆ ต้องไป
ไม่งั้น ฝากเงินใส่ซองหมด
ซึ่งเราค่อนข้างมีกฎของตัวเองเลยว่า
จะไปงานแต่งไม่เกิน 3 งานต่อปี เว้นแต่เพื่อนสนิทแต่งกันเกิน 3 คนจริง ๆ ถึงจะยอมแหกกฎ





แต่ถึงตอนนี้
ขอโทษเถอะ
เราไปปีเว้นปี หรือเว้น 2 ปีจ้า
แม้ว่าอายุตอนนี้คือช่วงอายุที่เพื่อนแต่งงานชัด ๆ แต่อิชั้นก็ไม่ไปจ้า
ปีนึงก็แค่ 1-2 งานเต็มที่
ไม่สำคัญจริง ๆ เราไม่ไปนะ
แล้วไม่อยากได้ซองเพิ่มจากพวกที่จะแจกซองต่อในงานแต่งเพื่อนเลย
เลยพยายามทำตัวมีเพื่อนน้อย แต่มีคุณภาพ
ที่เจอ ๆ คุย ๆ กันบ่อย ๆ ก็แค่ 4-5 คนนะ
แล้ว 4-5 คนนี้ก็ไม่รู้จักกันเลยด้วย ทั้งเพื่อนสมัยเรียนหลายที่ สมัยทำงาน
กินข้าวแต่ละทีก็นัดกันแค่ 2 ต่อ 2
ได้คุยกัน มองตากันเน้น ๆ คุยได้หมดจิต หมดใจแล้วเรื่องก็ไม่ค่อยรั่วไหล





จะว่าไป
ช่วงอายุเราตอนนี้เนี่ย
มันคือช่วงอายุที่ความรักสุกงอมจริง ๆ นะ
บ้างก็แต่งไปแล้ว 2-3 ปีมีลูกกันแล้ว
บ้างก็เพิ่งแต่งปีที่แล้ว
ส่วนที่เหลือก็กำลังจะแต่งภายใน 1-2 ปีนี้
หันมามองตัวเอง
แล้วตูล่ะ
คือเราไม่เคยคิดอยากหาแฟนเท่าปีนี้เลยนะ
เพราะได้เห็นสภาพแวดล้อมของเพื่อนรุ่นเดียวกันเนี่ยแหละ
ที่แทบไม่มีใครมีสถานภาพโสดเลยอ่ะ
มีแต่แม่ลูกอ่อน เจ้าสาวหมาด ๆ ว่าที่เจ้าสาว
ยิ่งรุ่นพี่เรา 1 ปีที่มหาลัยเนี่ย ยิ่งเห็นภาพ
เพราะผู้หญิงทุกคนในรุ่น แต่งงานกันหมดแล้ว!!
แล้วรุ่นนั้น ผู้หญิงมากกว่าผู้ชายด้วย
แต่รุ่นเรา ผู้ชายมากกว่าผู้หญิง
ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ยังไม่แต่ง แต่เกือบทุกคนก็ความรักใกล้จะสุกงอมเต็มที
ทั้ง ๆ ที่เรายังไม่ได้เริ่ม!!





กำลังคิดว่า
ช่วงเวลาที่เพื่อน ๆ เค้าคบแฟนกันเนี่ย
ตูทำอะไรอยู่วะ
เอ็นจอยชีวิตโสด และอยากอยู่เป็นโสดตลอดชีวิต
มีชีวิตอิสระตามใจตัวเอง ไม่มีภาระ ไม่ต้องมีเรื่องจุกจิก วุ่นวายใจ
กินข้าวคนเดียว ไปดูหนัง ดูคอนเสิร์ตคนเดียว เที่ยวเมืองนอกคนเดียวอย่างสบายอารมณ์
ไปปฏิบัติธรรมก็เข้าถึงธรรมะได้ง่าย เพราะการมีคนรักมันคือก้อนทุกข์อย่างนึง ทำให้เราไม่สามารถหลุดพ้นง่ายเท่าคนโสด
ใคร ๆ ก็บอกว่าเป็นโสดน่ะ ดีแล้ว
ถ้าเค้าเลือกได้ ก็จะขอเป็นโสด ฯลฯ





เรามั่นใจในความโสดมาตลอดชีวิต
จนมาปีนี้
ความคิดนั้นเริ่มสั่นคลอน
แถมดันไปชอบหนุ่มที่แต่งงานแล้วอีก ตอนนี้ยังคิดถึงและฝันถึงอยู่เลยทั้ง ๆ ที่น้องเค้ากลับประเทศไปเป็นเดือนแล้ว

เอาน่ะ
เรายังมีเวลา
เหมือนดั่งชีวิตสาวเกาหลีที่ได้แต่งงานครั้งแรกตอนอายุ 47 ทั้ง ๆ ที่ชีวิตนี้คิดว่าตัวเองคงเป็นโสดไปตลอดชีวิต
อย่างที่เราเม้าไปในบล็อคด้านล่างนี้


พาเพื่อนสาวชาวเกาหลีเที่ยวแล้วก็นั่งเม้า 2 วันเต็ม ดูซิว่าเราได้อะไรจากเค้าบ้าง ตอนจบ

เอาน่ะ
ใช้ชีวิตที่ชอบ ประกอบด้วยธรรม
เดี๋ยวถึงเวลา ธรรมะก็คงจะจัดสรรให้เราเองว่าเราควรจะอยู่เป็นโสดหรือมีคู่บารมีที่จะพากันเจริญในธรรม

แต่ได้อ่านตัวอย่างหนังสือเล่มใหม่ของพี่จิก ประภาส ชลศรานนท์แล้ว อยากตื่นเต้นกับเค้าบ้างจัง

Create Date : 31 มีนาคม 2556		3 comments
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2557 16:32:09 น.
Counter : 28732 Pageviews.
Share Tweet