ไปดูดวงมา ป้าหมอบอกว่าเป็นดวงขี้เกียจ ๆ แม้กระทั่งเก็บที่นอน อุ๊ย แม่นค่ะ
เมื่อวันอาทิตย์ไปดูดวงมา
หญิงบุ๊คโทรมาปลุกตั้งแต่ 7 โมงเช้า
บอกว่าวันนี้นัดป้าหมอได้ตอนบ่ายโมง ให้เตรียมตัวไว้
โห
ตั้งบ่ายโมง แล้วโทรมาให้เตรียมตัวตั้งแต่ 7 โมงเช้าเนี่ยนะ
ไม่รู้จะโมโหยังไง ก็ขำ ๆ ไปแล้วกัน
ก่อนจะไปดูหมอ
เราก็ไปถ่ายรูป 2 นิ้วพื้นหลังขาวไว้เป็นเอกสารขอวีซ่าญี่ปุ่น
อ่ะแฮ่ม
ไม่ได้ไปเองหรอกนะ
พอดีเล่นเกมส์ของคลื่นฮ็อตเวฟได้น่ะ
เค้าให้เตรียมรูป 2 นิ้วพื้นหลังขาวเป็น 1 ในเอกสารขอวีซ่า + พิจารณาประกอบการสัมภาษณ์
แต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว
เพราะผิดหวังมา 5 ที่แล้ว ไม่เคยได้ไปต่างประเทศกับซักคลื่นเลย
แต่อย่าให้มีเล่นเกมส์นะ อิชั้นก็เล่นหมด
อย่างน้อยความหวังมันคงมากกว่าแทงหวยล่ะน่ะ
ตอนบ่ายโมงก็ไปเจอหญิงบุ๊ค กับ หญิงเอมเพื่อนหญิงบุ๊ค
เราดูเป็นคนสุดท้าย
ป้าหมอก็ดีนะ ไม่หวงเวลาเลย
ทั้ง ๆ ที่พอดูคนแรกเสร็จก็มีลูกค้าอีกรายมารอต่อคิว
แต่เค้าก็ไม่เร่งเวลาเลย
ให้ถามกี่คำถามก็ได้ ดูทั้งคำนวณวัน เดือน ปี เกิด
เปิดไพ่ 10 ใบ 2 ครั้ง 4 ใบอีกครั้งแล้วก็ถามได้อีกไม่จำกัด
รวมทั้งดูลายมือด้วย
แหม ก็คุ้มดีนะ เฉลี่ยแล้วคนละครึ่งชั่วโมงได้
ถามจนหมดไส้ หมดพุง แต่เค้าก็ตอบแบบเดิม ๆ วนไปวนมา
บางครั้งดวงเราจะได้ไปต่างประเทศ แต่เปิดไพ่บอกว่าไม่ได้ไปช่วงนี้ไรเงี้ย
จริง ๆ หลัก ๆ คืออยากรู้ว่าไอ้ที่เล่น ๆ มาน่ะ มีโอกาสได้ไปฟรีกะเค้ามั่งมั้ย
เพราะอยากไปต่างประเทศฟรีอย่างพี่ยุ้ยเค้าบ้าง
ก็แหม พี่ยุ้ย พี่ที่แผนกเดียวกันน่ะ
ได้ไปทั้งสวิตเซอร์แลนด์กับเวอร์จิ้นซอฟ
สแกนดิเนเวียร์กับกรีนเวฟ
แล้วสด ๆ ร้อน ๆ คือเดือนที่แล้ว ได้ไปเคนย่ากับลาเต้
แหม พี่ยุ้ยเค้านักล่าเหมือนกันแหละ มีเพื่อนเป็นเครือข่ายนักล่า
ติดตามข่าวสารทุกคลื่นที่มีไปต่างประเทศซะเหนียวแน่น
แต่ก็แอบเซ็งเหมือนกันนะ
เพราะทุกอันที่เราเล่น พี่ยุ้ยก็เล่นได้เหมือนกัน
แล้วถ้าได้ไปก็ต้องได้ไปคนเดียวน่ะ เพราะอยู่บริษัทเดียวกัน
เค้าจะกระจายโอกาสกลุ่มคนฟัง แล้วเค้าก็เหนือกว่าเราทุกอย่าง
เฮ้อ
บ้าเนอะคนเรา
ถ่อไปดูหมอเพราะแค่อยากรู้ว่าตัวเองจะมีโอกาสได้ไปต่างประเทศฟรีกับเค้าบ้างรึเปล่า
หมอก็แม่นใช้ได้เลยนะ เรื่องทายนิสัยเราเนี่ย
เค้าบอกเราว่า
ดวงเราน่ะ เป็นดวงขี้เกียจ
5555555555
หมอรู้ได้ไงคะ หมอบอกว่าแค่ตื่นนอนยังขี้เกียจขนาดไม่เก็บที่นอนเลย
อุ๊ย จริงค่ะ
ก็ทำไมล่า เดี๋ยวก็กลับมานอนอีกแล้วจะเก็บทำไม
แล้วหม่าม้าผู้แสนดีก็จะมาเก็บให้ทุกครั้ง เคยตัวสิอิชั้น
อย่ามาเทียบกับว่างั้นก็ไม่ต้องกินข้าวสิ เดี๋ยวก็กินอีก
หรืองั้นก็ไม่ต้องซักเสื้อหรือรีดเสื้อสิ
เพราะเดี๋ยวก็ต้องซักหรือมันก็ยับอีก
นี่มันไม่ make sense เลย เพราะมันก็ต้องหิว ต้องเกี่ยวกับบุคลิกภายนอกที่คนอื่นมองเห็น
แต่ไม่เก็บที่นอนมันไม่ได้ทำให้เราตาย
หรือทำให้คนอื่นเห็นซะหน่อย เพราะมันอยู่ที่ห้องนอนเรา
หมอบอกว่าดวงเป็นคนเก่ง แต่ขี้เกียจ
ทำอะไรใช้สมองแล้วจะก้าวหน้ามาก
แต่ขี้เกียจใช้
อย่างว่าแหละ เรียนโทยังไม่อยากจะเรียนเลย
เกลียดการทำรายงานสุด ๆ
แทนที่เลิกงานได้กลับบ้านนอน ต้องมานั่งเจอเพื่อนคุยกันหลายชั่วโมงอาจจะได้เนื้อหาไม่ถึงหน้า
กว่าจะได้กลับบ้านนอนล่อไปเที่ยงคืน เวลานอนก็น้อยลง สุขภาพก็แย่ลง
เสาร์ อาทิตย์ก็ต้องถ่อไปทำรายงาน ซึ่งอาจจะไม่คืบหน้าเลยด้วยซ้ำ
เพื่อนอาจจะมาไม่ครบ คุยกันไม่รู้เรื่อง งานไม่เดิน เจอกันกินข้าว นั่งเม้า อ้าวหมดวัน
แบ่งกันไปทำคนละส่วนก็ไม่ได้ดั่งใจ บางคนอ้างติดงาน ติดแฟน ติดเซ็กส์ (เวงกำ คิดได้ไงวะชั้น) แล้วทำออกมาชุ่ย ๆ ชั้นก็ต้องมานั่งทำส่วนของชาวบ้าน ถ้ามันเกิดไม่ทำเลย อ้างว่าทำไม่เป็นหรืออะไรก็ตามแต่ ชั้นก็ซวยอีก
ตอนใกล้ส่ง ต้องมานั่งอดหลับ อดนอนหาข้อมูล หา 4 ชั่วโมง อาจจะได้ข้อมูลมาพิมพ์ 4 บรรทัด
คิดถึงยังภูมิใจตอนเรียน Business Research ไม่หายเลย
เพื่อนทั้งกลุ่ม 10 คน แต่ทำจริง ๆ แค่ 2 คนก็เรากับยัยพุด
มีอีกคนที่ปากดี สร้างภาพว่าตัวเองคิดโน่น คิดนี่ แต่ไม่ทำ พูดเป็นอย่างเดียว
พอให้ร่างมาดู หรือ ลองทำมาดูก็ทำไม่เป็น ทำไม่สำเร็จ
แล้วเรื่องทำ SPSS ตอนแรกก็ตกลงกันแล้วตั้งแต่ยังไม่ได้เรียนโปรแกรมนี้เลยว่าจะไปจ้างเค้าทำ
ตอนไปจ้างพี่เค้าทำแม่งก็ห่วยมาก ทำแต่คีย์ข้อมูลแบบสอบถามให้
งี้กูเสียตังตั้งหลายพันให้มึงนั่งคีย์ข้อมูลกูรับทำเองไม่ดีกว่าเหรอ
ด้วยความแค้นใจตอนนั้น เลยตั้งเรียนเรียน lab SPSS ให้รู้เรื่อง ลองมาฝึกทำดู
แล้วไปเรียนวิชานี้กับอาจารย์คนอื่นที่เค้าว่าดี ๆ ด้วย แล้วก็เรียนกับอาจารย์ตัวเองด้วยเพราะคะแนนมิดเทอมห้องอาจารย์เราค่อนข้างต่ำ ถ้าหวัง A ตอนสอบไฟนอลกับคะแนนรายงานต้องได้เกือบเต็ม
เออ มันก็ไม่ยากนี่หว่า ทุกคนกลัวกันเอง แล้วส่วนใหญ่ก็ไปจ้างเค้าทั้งนั้น
เราเลยมาทำเองทุกอย่าง จนเพื่อน ๆ ในกลุ่ม เห็นว่าเราทำได้เลยเอาเงินที่จ้างพี่เค้ามาให้เราซะงั้น
แล้วหลังจากจบวิชานี้ เราตั้งตัวรับจ้างทำ SPSS ให้กับพวกทำไม่เป็น รับทรัพย์สบายใจเฉิบ
แล้วดีใจมากที่วิชานี้ได้ A คนเดียวในห้อง
ไม่ใช่สิ มันมีอีกคนที่ได้ A คือเจ้าดา เพื่อนสมัยมอปลายคนที่นั่งข้างหลังเราแล้วเราให้มันลอกนี่เอง
บางคนจะแซวว่าจริง ๆ แล้วดามันเก่งกว่านะ เพราะลอกข้อสอบจนได้ A
55555
แต่พระเจ้าช่วย
มันก็มีแค่วิชานี้นี่แหละ ที่ขยัน + มุ่งมั่น + แรงผลักดันที่เพื่อนทำรายงานไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแล้วมันห่วยจนได้ A มาครอง
แต่วิชาอื่นก็ลุ่ม ๆ ดอน ๆ เพราะเราถนัดแต่วิชาท่องจำ
แต่พอเข้าเมเจอร์ไฟแนนซ์มันมีแต่ต้องวิเคราะห์ ที่มันไม่มีในหนังสือ ต้องใช้สมอง
เกรดนี่ร่วงลงตั้งแต่ปีสาม เทอม 1 ยันปีสี่เทอมสุดท้าย
ทั้ง ๆ ที่ก็พยายามขยัน เรียนทั้งอาจารย์ห้องตัวเอง + อาจารย์ที่เค้าว่าสอนดีในวิชานั้น ๆ ก็ไม่ได้ช่วยเลย
เพราะข้อสอบมันไม่มีในหนังสืออ่ะ เรารู้แค่ concept แล้วเอาไป apply เอาเอง
โหย
ถ้ารู้ว่าไฟแนนซ์มันเป็นแบบนี้นี่ไม่เลือกเมเจอร์นี้ตั้งแต่แรกแล้ว
โด่ ๆ ดันเสือกไปชอบอาจารย์ เลยหน้ามืดตามัวหลงเลือกเมเจอร์นี้ซะงั้น
(ชอบในที่นี้คือ ชอบว่าอ.แขกคนนี้สอนดี มุกเยอะ เอาใจใส่นักเรียนดีมากน่ะนะ แบบว่าคิดว่าอ.เค้าจะสอนหลายวิชาในเมเจอร์ไง จะได้เรียนกับอ.คนนี้อีก อย่าคิดเป็นอย่างอื่น แม้ว่าหนูจะได้ฉายาว่าหนูหื่นก็ตาม แหะ ๆ
แต่......
พอเราเลือกเมเจอร์ปุ๊บ อ.ดั๊น ลาออกกลับอินเดียซะงั้น ไรวะ)
เราเลยต้องตกนรกกับเมเจอร์นี้ตั้ง 2 ปีกว่าจะจบมาได้
ตอนเรียนก็บ่นทุกวันว่าเมื่อไหร่จะจบ อยากทำงานใจจะขาด
พอจบก็อยากก.....
ไม่ใช่กลับไปเรียนนะ เพราะขี้เกียจเรียน
อยากทำงานแบบนี้แหละ เพราะไม่อยากทำรายงาน ไม่อยากสอบ มันเครียดกว่าทำงานเยอะเลยไง
จำได้ว่าตอนปี 3 ปี 4 นี่แทบไม่ได้เข้าชมรมเลย ไม่ค่อยได้ไปต่างจังหวัดกับเพื่อน ๆ ด้วย
แถมตอนปี 3 ดันติด Ragnarok ซะงั้น
ติดแบบเอาเป็นเอาตาย ไม่หลับไม่นอน ติดหนัก ๆ มา 1 ปีเต็ม ๆ
เรียนแทบไม่รู้เรื่อง อยากกลับบ้านเปิดคอมเก็บเลเวล
แล้วมีอยู่ช่วงนึงเปิดบอท
โหย ใช่ว่าจะสบายใจนะ
ยิ่งทุกข์หนัก + ตื่นเต้นน่ะ อยากยิ่งรีบกลับบ้าน เรียนยิ่งไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่
เพราะกลับบอทโดนจับได้มั่ง อยากรู้ว่าพรีสเราได้การ์ดหรือของแพง ๆ อะไรมั่งรึเปล่า
จากตอนนั้นจนถึงตอนนี้
ได้ของที่ระลึกจาก RO มาคือภูมิแพ้
ซึ่งทำยังไงก็ไม่หาย ต้องกินยาอยู่บ่อย ๆ
ยังดีกว่าน้องที่รู้จักในเกมส์บางคนนะ ที่ถึงกับเป็นลำไส้อักเสบต้องผ่าตัดโน่นเลย
อ้อ ได้อีกอย่างนะ
คือก้นด้าน
5555
เพราะนั่งเป็นสิบ ๆ ชั่วโมง ก้นร้อนไปหมดเลย แต่ตอนนั้นก็ทนได้นะ
ยิ่งช่วงปิดเทอมนี่เล่นเหมือนผีพนันเข้าสิงเลย
คิดย้อนกลับไปก็สงสารหม่าม้านะ
เพราะเรียกให้กินข้าวหลายครั้ง รอเป็นชั่วโมงก็ไม่มากิน
จนหลัง ๆ ทนไม่ไหวต้องเอามาป้อนข้าว ป้อนน้ำมันหน้าคอมเลย
เพราะเราไม่อยากหยุดเล่นซักวินาทีเลย มือไม่ว่างตลอด
มาซา ๆ หน่อยตอนมันเก็บเงิน
แต่ไม่ใช่ว่าเก็บเงินแล้วเลิกนะ
ก็ยังเล่นอยู่ ให้มันคุ้มกับบัตรเติมเงิน unlimited 15 วันที่หมั่นเติมมันทุก 15 วัน
จำได้ว่าตอนปี 3 นี่ไม่ได้ไปค่ายซักกะค่ายเลย ถ้าไม่ทำรายงานก็อยู่บ้านเล่นเกมส์มันทั้งวันทั้งคืน
แบบว่าแต่ก่อนไม่เข้าใจว่าทำไมน้องชายมันนอนตี 2 แล้วตี 4 มันตื่นขึ้นมาเล่นเกมส์ได้วะ
พอมาติดหลังจากมันนี่เข้าใจเลย เราสามารถตื่นมาตี 5 เล่นเกมส์ได้โดยไม่มีนาฬิกาปลุกเลย
ช่วงนั้นคอมแทบไม่มีเวลาพักเลย ต้องเอาพัดลม 1 ตัวมาคอยเป่า CPU เลย
เพราะกลัวมันไหม้หรือระเบิด
ป๊าบอกว่าถ้าเรา 2 คนเรียน+อ่านหนังสือได้เหมือนเล่นเกมส์นี่
ป่านนี้เป็นด็อกเตอร์ไปแล้ว
55555
บางคนคงอยากกลับไปเรียน เพราะคิดว่าเรียนสบายกว่าทำงานเยอะ
แต่เราคนนึงแหละที่ปฏิเสธ
ยังไงเราก็ไม่อยากเจอประสบการณ์สมัยปอตรีมาหลอกหลอนอีกละนะ
เรานี่ผิดกับนุ้ยเนอะ
เป็นเพื่อนสนิทกันเป็น 10 ปี แต่ดวงเป็นคนขยันมาก
ไม่รู้คบกันได้ยังไง
| Create Date : 02 ตุลาคม 2549 |
| Last Update : 2 ตุลาคม 2549 21:37:30 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1635 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
ถ้าต้องกลับไปเรียนอึกคงทรมานน่าดู