เบื่อความดราม่าของเหล่าผู้หญิงในออฟฟิศเสียจริง แสดงกันได้รางวัลกันทุกคนเลย
1 อาทิตย์แล้วสินะที่ยังไม่ได้อัพอะไรเลย
ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองให้อัพอาทิตย์ละครั้ง
จริง ๆ มันก็มีเรื่องให้อัพอ่ะแหละ โดยเฉพาะหนังสือหลายเล่มที่ได้อ่านแล้วก็โน้ต ๆ เอาไว้ว่าจะเขียน
แต่ยังไม่มีเวลา
มีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ แล้วก็ยังทำไม่เสร็จซะที
ไม่ใช่เรื่องงานที่ทำปัจจุบันด้วย
แต่เป็นเรื่องสมัครงานใหม่ แฮ่
พอดีว่าจะสมัคร UN แล้วเค้าให้กรอกออนไลน์
ซึ่งต้องกรอกเยอะมาก
แล้วด้วยเนื้องานมันเหมือนที่เราทำตอนนี้เลย
แล้วศัพท์ job description เค้าหรูมาก
เลยต้องไปหาศัพท์ที่มันหรูเหมือนกันมากรอกบ้างว่าเราทำอะไร
แล้วมันต้องหรูแล้วไม่ให้ซ้ำกับเค้าเนี่ยแหละปัญหาทั้ง ๆ ที่ทำเหมือนกัน ฮา ๆ
แล้วให้กรอกถึง 2500 ตัวอักษรแน่ะ
ไหนจะต้องมี key achievement อีก
งานออฟฟิศรูทีนมันจะมี achievement อะไรหว่า
ให้มากรอกถึง 3700 characters แน่ะ
จะกรอกอะไรดีว้า ไม่กรอกก็ไม่ได้
แถมจะกรอกก็ควรจะเป็นศัพท์หรูอีก
มันจะได้ดูมี power กะว่าจะกรอกว่าเปลี่ยนงานมา 3 ที่พอ
ที่เหลือตัดทิ้ง เพราะต้องมานั่งกรอก job description and key achievement ทุกงานอย่างละเอียดเลย
วัน ๆ นึงเลยได้วันละนิดวันละหน่อย
จริง ๆ ถ้าศัพท์บ้าน ๆ ทำวันเดียวทั้งวันก็เสร็จแหละ
แต่นี่ต้องมาแต่งประโยคด้วยศัพท์ที่มันหรูหราเลยเสร็จช้า
ไหนจะงานประจำอีก
อยู่บ้านก็ไม่อยากมานั่งทำแล้ว เพราะอย่างที่บอก ปวดสะโพก
นั่งออฟฟิศมาทั้งวันแล้ว กลับบ้านก็ไม่นั่งแล้ว ทำมันที่ออฟฟิศนั่นแหละ ฮา ๆ
นี่เรายังแบเบาะมากเลยนะในการเอาเวลางานมานั่งแต่งศัพท์สมัครงานเนี่ย (แอบรู้สึกผิดเหมือนกัน)
เจอพวกอยู่นาน ๆ ใช้เวลางานไปกับเรื่องส่วนตัวอะไรบ้าง รู้แล้วจะหนาว แต่ละไว้ในฐานที่เข้าใจ
เพราะงานมันสบาย แต่เรายอมที่จะออกไปลำบากดีกว่า
ซึ่งนี่ก็เป็นเหตุผลนึงของการที่เราอยากออก เพราะเราไม่อยากกลายพันธุ์เป็นเหมือนเค้า
เรายังโสด ลำบากหน่อย ไม่เป็นไรหรอก (แล้วสุดท้ายอยากกลับมาสบาย เค้าก็คงไม่รับกลับมาแล้วนะ ฮา ๆ  )
หลังจากทำวันนิดละหน่อยจนเสร็จ
เจอให้กรอก cover letter หน้าต่างหากอีก
ฮ่วย
จะเยอะและยากไปไหน ไอ้ 2 ช่องที่นั่งกรอกไม่พอเร๊อะ
แล้วแถมเค้าไม่ให้เขียนซ้ำกับไอ้สองช่องข้างบนอีก
นั่งแต่งอีก 2 วัน จะบ้าตาย
กว่าจะเสร็จล่อไปเกือบ 2 อาทิตย์
เครียดมาก อยากให้มันเสร็จแล้วก็ส่ง ๆ ไป
แต่มันไม่เสร็จซะที
2 อาทิตย์มานี่ สิวขึ้นเต็มหน้าเลย
คือจะพยายามไม่เครียดนะ เพราะเค้ามีเวลาให้กรอกเป็นเดือน
แต่ก็อยากให้เสร็จ ๆ จบ ๆ ไปซะที ไม่อยากให้ค้างคา
แต่ก็ไม่อยากส่งแบบชุ่ย ๆ เพราะว่าอยากได้งานนี้มาก
อยากเปลี่ยนงานแล้ว
ยิ่งอยู่ไป ออฟฟิศนี้ยิ่งดราม่าขึ้นเรื่อย ๆ ผู้หญิงเยอะก็เงี้ย
เป็นตัวของตัวเอง เพราะคิดว่าจะอยู่กันนานจนเกษียณ
แล้วก็คงไม่มีใครอยากออก
มีแต่คนอยากเข้าออฟฟิศเราเพราะคนข้างนอกรู้ว่างานมันสบาย รายได้ค่อนข้างดี
เวลาเลิกงานปุ๊บ ออฟฟิศร้างนะจ๊ะ
ทุกคนกลับบ้านตรงเวลาเป๊ง ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี
เพราะมันทำให้เราสามารถจัดการเวลาที่เหลือหลังเลิกงานได้
ออฟฟิศเรามีตำแหน่งว่างด้วย 3 เหตุผลเท่านั้น
คือ เกษียณ เพิ่มตำแหน่ง แล้วก็คนลาออกตามสามีไปอยู่เมืองนอก
ถามว่าเข้ายากมั้ย เข้ายากนะ
แต่พอเข้ามาก็สบ๊าย สบาย
ซึ่งเราคิดว่าพวกออฟฟิศเข้ายากเนี่ย เข้าไปไม่ได้เอาความสามารถจากการเข้ายากมาใช้เล้ย
ออฟฟิศเหล่านี้ก็จะเต็มไปด้วย
สาวแก่ขี้เม้า ขี้จับผิด อยู่มานาน รู้ทุกเรื่อง ชั้นจะไม่เปลี่ยน เธอมาใหม่ เธอนั่นแหละต้องเปลี่ยน
กลุ่มโน้น ไม่ถูกกับกลุ่มนี้ตั้งแต่มีเรื่องผิดใจกันเมื่อ 10 ปีที่แล้ว อะไรประมาณนี้
บางคนเข้ามาอยู่กลุ่มนึงก็โดนเม้า โดนนินทาไป
แล้วอยู่ดี ๆ ก็มาเข้ากันได้ มาจูบปากกันซะงั้น แล้วก็ไปเม้าคนในกลุ่มอื่นต่อ
หรือบางคนย้ายกลุ่มหรือต้องทำงานร่วมกันก็เกลียดกันไปซะงั้น
โอย ผู้หญิงเนอะ เต็มไปด้วยเรื่องราวและการแสดง
คือเวลามีงานมาเจอกันพร้อมหน้าเนี่ย อยู่ต่อหน้าเนี่ย ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสคุยกันได้
พอแยกกลุ่มปุ๊บ ต่างฝ่ายต่างเม้าโจมตี ฟาดฟันกันเลยทีเดียว
แล้วกินข้าวไปก็เม้าคนโน้น คนนี้กันไป
ร้ายแรงขนาดที่ว่า
คนที่นั่งเม้าในกลุ่ม ลุกเดินไปทำธุระก่อน
เค้าก็เม้าไล่หลังคน ๆ นั้นเลย ทั้ง ๆ ที่อยู่กลุ่มเม้าเดียวกันมะกี๊
แต่ก่อนเข้ามาแรก ๆ เราก็สนุกนะ รู้เรื่องคนโน้น คนนี้ ฮา ๆ ขำ ๆ กันไป
ยิ่งเวลาพี่เค้ากระซิบว่ามีอะไรจะเม้า โอ้โฮ รู้สึกตื่นเต้น ต่อมเผือกทำงานเลยทีเดียว
แต่พอตั้งสติได้ อ่านหนังสือธรรมะและการพัฒนาตัวเองหรือจิตวิทยามากเข้า
เริ่มคิดได้ว่า
เราจะเอาตัวเองไปอยู่ในกระแสลบพวกนี้ทำไม
ฟุ้งซ่านจะแย่ น่าเบื่อเสียจริง เป็นบาปอีกต่างหาก นินทาชาวบ้าน
แล้วก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องชาวบ้านขนาดนั้น
หลัง ๆ ก็เลยกินคนเดียวบ้าง ไม่ลงไปกินบ้าง ไปกินกับเพื่อนมหาลัยที่ทำงานใกล้ ๆ บ้าง
พอพี่เค้ากระซิบว่ามีเรื่องจะเม้า
เราจะได้สติทันทีให้อยู่กับตัวเอง แล้วก็ไม่ได้อยากรู้สิ่งที่เค้าจะเล่าด้วย
คิดสงสารพี่เค้าอีกต่างหาก ที่สติเค้าไม่ได้อยู่กับตัวเองแต่ไปอยู่ที่คนอื่น
ก็คิดนะ
ทำไมทุกคนไม่เอาเวลามาดูตัวเอง
มาอยู่กับลมหายใจของตัวเอง มาเจริญสติกัน
พูดคุยแต่เรื่องดีงาม เรื่องในทางบวกกันบ้าง
เราเคยนะ
คุยเรื่องเกี่ยวกับธรรมะแล้วชักชวนคนในกลุ่มไปกัน
ทุกคนรีบเปลี่ยนกันกันทันที ไม่ฟังเราขึ้นมาซะงั้น
ไม่ก็แซวให้คนพูดโมโหแล้วก็เลิกพูดไปเอง
เลยคิดว่า
ถ้าเค้าไม่เปลี่ยนแล้วก็อยู่กันจนเกษียณ
ควรจะเป็นเรามากกว่ามั้งที่จะต้องเปลี่ยน
ชีวิตคนเราสั้นเกินกว่าจะมามัวเสียเวลากับสิ่งที่ไม่สำคัญ (แรงบันดาลใจจากหนังสือ ปลุกปิศาจในตัวคุณ)
แล้วการที่เราจะเปลี่ยนงานที่ดีกว่าได้
เราต้องยอมออกจาก comfort zone หรือที่ ๆ สบายของเรา
การเริ่มต้นที่จะเปลี่ยนแปลง มันยากเสมอ
เราว่าที่ UN เค้าให้กรอกอะไรเยอะ ๆ ยาก ๆ ก็เพื่อจะกรองคนที่อยากสมัครจริง ๆ
เพราะที่คนเราพูดว่าต้องการ กับสิ่งที่เราต้องทุ่มเทเพื่อให้ได้มันมานั้น มันไม่ใช่สิ่งเดียวกันเสมอไป (ประโยคจากหนังสืออีกแล้ว)
พร้อมที่จะยอมรับความเปลี่ยนแปลง ยอมให้เค้าเม้าเรื่องการลาออกของเรา
อีกข้อที่เราได้จากหนังสือ "ปลุกปิศาจในตัวคุณ" อีกนั่นแหละ ก็ืคือ
ถ้าอยากให้มีคนเกลียดคุณเยอะ ๆ
มันง่ายนิดเดียว ก็แค่ประสบความสำเร็จสุด ๆ ในการทำสิ่งที่คุณรักก็เท่านั้นเอง
ถ้าถึงจุดนั้น อยากจะเม้า ก็ยินดีให้เม้าเลยค่า
ถามว่าถ้าอุตส่าห์ลำบากเปลี่ยนที่แล้วไปเจอคนที่แย่กว่าเดิม แล้วงานก็หนักกว่าเดิมจะทำยังไง
ตอบว่า ลองดูแล้วกัน งานไม่ดี คนไม่ดี แต่อย่างน้อยเงินที่มีมันมากกว่าก็โอเคนะ แฮ่ 
| Create Date : 08 ตุลาคม 2555 |
| Last Update : 9 ตุลาคม 2555 15:46:45 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 3430 Pageviews. |
 |
|
|
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
แอบนินทาเพื่อนร่วมงานนะเนี่ย ----
เอิ๊กๆๆ ขอให้ได้งานที่หวังไว้นะจ๊ะ
คงเป็นออฟฟิศที่คนเยอะเนอะ
แต่ผู้หญิงน่ะ ถึงจะไม่ใช่ออฟฟิศก็เป็นแบบนี้แหละ
ธรรมชาตินะ
เอาะ ป้าไม่มีนะ ทำธุรกิจส่วนตัว
ไม่มีเรื่องแบบนี้ อิอิ