จิตตก ห่อเหี่ยวเพราะป่วยเป็นไข้ ไอทั้งวันทั้งคืน หลอดลมอักเสบอยู่บ้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว
เฮ้อ
ป่วย
ป่วยมาเป็นอาทิตย์แล้ว
จิตตก หดหู่ จนไม่รู้จะระบายออกยังไงเลย
ไปไหนก็ไม่ได้
ที่แพลนว่าจะไปก็เป็นอันยกเลิกหมด
จริง ๆ หลังจากเสาร์ อาทิตย์โน้นที่ไปงาน Melody of life
เสาร์ อาทิตย์ถัดมาก็ว่าจะไปงาน Happening@House ของนิตยสาร Happening
แล้ววันอาทิตย์ก็ต่อด้วยคอนเสิร์ต a day legend ที่แพลนว่าอยากไปมาเป็นเดือน
บัตรก็ไม่มีเพราะหมดตั้งแต่ 15 แรก มีคิวสำรองลำดับที่ 300 กว่า 400
แต่เราก็อุตส่าห์ใช้วิทยายุทธไปหาบัตรมาจนได้
แต่ดันมาป่วย!
ป่วยตั้งแต่วันอังคาร
เริ่มจากอาการไออย่างรุนแรง
ไอไม่หยุดเหมือนเมื่อปีก่อนที่เขียนไว้ในบล็อคนี้
ไอจนแสบคอ
ไอจนเจ็บซี่โครง เจ็บหลังไปหมด
เสียงก็ไม่มี เสียงแหบ พูดไม่ไป
พูดคำ ไอ 3 คำ
ไอทั้งวัน ทั้งคืน นอนก็นอนไม่ได้เพราะไอตลอด
ทรมานอย่างที่สุด
แต่รู้แหละว่าเพราะอะไร
เพราะวันจันทร์ดันไปกินปาท่องโก๋นั่นเอง
สำหรับคนอื่น เราไม่รู้นะ
แต่สำหรับเรา
ถ้าเรากินของกรอบ ๆ ทอด ๆ เราจะเจ็บคอมาก
แล้วคราวนี้เหมือนมันสะสมแล้วมันระเบิดออกมา
จริง ๆ ก็พอมีอาการแล้วแหละ
คือก่อนหน้านั้นก็จะเริ่มมีเสมหะเยอะ
แล้วก็กลืนน้ำลายเริ่มเจ็บคอ คอแห้งมาก
แต่ก็ยังไม่ยอมทำให้อาการร้อนในมันเย็นลง
สำหรับเรา
วิธีการทำให้มันดีขึ้นคือกินยาสมุนไพรฟ้าทลายโจร
คราวนี้มันเลยระเบิดตู้มออกมาเลย
เย็นวันอังคารเลยไปหาหมอ ENT
หมอก็ดูคอให้ แต่หมอบอกว่ายังไม่ซีเรียสเท่าไหร่ คอแดงเฉย ๆ
แต่หมอซีเรียสเรื่องภูมิแพ้เรามากกว่า
เพราะพอส่องดูจมูก
หมอถามว่านี่หายใจออกได้ไงเนี่ย
เอิ่ม
หนูก็หายใจได้รูจะครึ่งเดียวอ่ะคะหมอ
แต่สำหรับหนูตอนนี้ยังพอหายใจได้
แต่หนูอยากหายจากอาการไอและเจ็บคอมากกว่าค่ะ
หมอก็ให้ยามากินชุดใหญ่
แต่หนักไปทางทำให้หายใจได้สะดวกมากกว่ายาแก้ไอนะคะ
วันพุธก็เลยหยุดงานเพราะไม่ไหว
ไอทั้งวัน ทั้งคืน มันไม่ได้นอน
แล้วมันก็เพลียมาก แถมซี่โครงก็ระบมเลยอยู่บ้านนอน
นอนไปนอนมาทีนี้ไข้ขึ้น
เอาเข้าไป
วันพฤหัสเลยลองฝืนไปทำงานดูแบบใช้ผ้าปิดปากไปทำงาน
เพื่อนร่วมงานที่อยู่ห้อง (ใหญ่ ๆ) เดียวกันก็บอกว่าไม่สบายแล้วมาทำไม
ใครมาคุยงานที่ออฟฟิศก็จะถามว่าป่วยเหรอ
ทำไมไม่ go home เพราะ you will make other people sick
ยกเว้นเจ้านายเราที่ไม่เห็นจะพูดอะไร (ฮา)
ฝืนทำงานได้ครึ่งวันก็เริ่มไม่ไหว
มันเพลีย น้ำมูกไหลไม่หยุด แถมยังไอไม่หยุดอีกต่างหาก
เลยขอลากลับบ้านนอน
วันศุกร์ก็ไข้ขึ้นอีก เอาเข้าไป
ไอก็ยังไอ แถมไข้ก็ยังขึ้น น้ำมูกก็ไหล เป็นภูมิแพ้ หายใจก็ไม่ออก
กินอะไรก็ไม่ได้ เบื่ออาหาร เลยลางานอีกวัน
มีพี่ที่ออฟฟิศโทรมาถามอาการเหมือนกัน
แต่ก็พูดไม่ได้ เพราะเสียงแหบมาก พูดแล้วก็ยิ่งไอ ไอก็ยิ่งเจ็บคอ
เลยฟังพี่เค้าเอา
พี่เค้าบอกว่าเมื่อวาน หลังจากที่เรากลับบ้านไป
พี่ฝรั่งที่นั่งข้าง ๆ เราก็ป่วยเลย
ทั้ง ๆ ที่พี่แกแข็งแรงมาก วิ่งทุกวัน
วันนี้พี่แกมาแล้วเสียงหายไปเลย
แถมพี่เค้าเองก็รู้สึกอาการไม่ค่อยดีคือเคืองตา
พี่อีกคนที่ท้องเค้าก็เหมือนจะอาการไม่ค่อยดีเหมือนกัน
สงสัยเชื้อจะแรง ไปแพร่เชื้อให้พวกเค้าซะงั้น
พอวันเสาร์
รู้ตัวแล้วว่าไม่ได้ไปงาน Happening@House แน่นอน
เพราะตื่นมาแล้วไข้ขึ้นสูง แถมปวดหัว จะอ้วก มึนไปหมด
แต่ก็ไม่ได้บอกที่บ้าน แล้วที่บ้านเค้าไปซื้อของที่ห้างด้วย
ไอ้เราก็ไม่รู้ว่าการอยู่บ้านคนเดียวแล้วต้องดูแลตัวเองเวลามีไข้ขึ้นสูงแบบนี้ควรจะทำยังไง
เลยโทรหาพยาบาล 1772 พญาไท
คุณพยาบาลก็บอกว่าไข้ถึง 38.5 มั้ย
เราก็ไม่ได้วัดซะด้วยสิ
พยาบาลก็บอกว่าให้เช็ดตัวลดไข้แล้วกินยาพาราซัก 2 เม็ด
เราก็รีบทำตามเลยคือไปหาผ้า รองน้ำ ซัก บิด เช็ดตัวเองอย่างยากลำบาก
เพราะไม่มีแรง มึนก็มึน หัวก็ปวด
คิดแล้วรับรู้ถึงความยากลำบากของพวกที่อยู่หอเลย
ถ้าอยู่คนเดียวแล้วไม่สบายนี่มันนรกชัด ๆ ช่วยตัวเองก็ไม่ค่อยได้ เฮ้อ
หลังจากพยายามเช็ดตัวเพื่อให้ไข้ลด
ก็พยายามจะหลับเพื่อหนีความทรมานนี้ไปด้วย
หลังจากหลับไปได้ซักชั่วโมงกว่า 2 ชั่วโมง
ม้าก็เข้ามาถามว่าจะกินอะไร
เอิ่ม
เมื่อกี๊ก่อนป๊ากับม้าจะไปคาร์ฟูร์
ลืมบอกเค้าไงว่าเป็นไข้ ช่วยหนูก่อน
ก็เกรงใจอ่านะ
เห็นแต่งตัวกำลังจะออกจากบ้านกันแล้ว เราดันเสือกไข้ขึ้นตอนนั้น
จะร้องเรียกก็ไม่มีแรง แถมเจ็บคอ ไอแล้วก็ไม่มีเสียงอีก
ให้มันได้อย่างนี้
ตื่นมากินข้าวเสร็จ
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดหรืออย่างไร
ไข้ขึ้นอีกรอบ
ตูจะบ้าตาย
นี่ตูเพิ่งจะหลับมา 1 ตื่นเพื่อหายไข้ตอนเช้า
ตอนบ่ายตื่นมากินข้าวเสร็จ ไข้กลับ!!
ปวดหัว มึน และอยากอ้วกมากกว่าเดิมอีก
ก็ทำอย่างเดิม
เช็ดตัวลดไข้ ซัดพาราแล้วนอน
ตื่นมาบ่ายแก่ ๆ
ดีขึ้นหน่อย
แต่ก็ยังมึน ๆ อยู่ดี
วันอาทิตย์
ตัดสินใจจะไป admit ที่โรงพยาบาลดีกว่า
อยู่บ้านไม่ไหวแล้ว ดูแลตัวเองยังไงก็ไม่รู้ ไข้สวิงชิปเป๋ง
ก็ไปโรงพยาบาล เตรียมของสำหรับ admit เรียบร้อย
ก็ไม่รู้ต้องเตรียมอะไรบ้าง เกิดมาไม่เคย admit กับเค้าเลย นี่เป็นครั้งแรก
ไปถึงก็หาหมอ ENT
รอคิวอยู่นาน หมอหลายท่านนะ แต่คนไข้หลายสิบท่าน นั่งกันเต็ม
พอได้เวลาพบคุณหมอ
หมอก็ดูคอ ดูจมูก
วัดไข้ออกมา 37.1 จะเรียกว่ามีไข้รึเปล่าดี แต่ก็มีมึนเล็ก ๆ แล้วก็ปวดหัวเล็ก ๆ
หมอบอว่าคอแดงมาก หลอดลมอักเสบ เฮ้อ ไอ้คำว่าหลอดลมอักเสบนี่ก็เห็นหมอทุกคน ทุกโรงพยาบาลเขียนในใบรับรองแพทย์มาตั้งแต่เป็นครั้งกระโน้นแล้ว แต่ทำไมมันหายยาก หายเย็นแบบนี้ล่ะเนี่ย
หมออธิบายดีนะ
บอกว่าถ้าอยากหายต้องกลั้นไอ
เพราะยิ่งไอ ยิ่งเจ็บคอ มันยิ่งกระทุ้งเนื้อเยื่อตรงคอและหลอดลมให้ยิ่งอักเสบ
พอมันอักเสบก็จะยิ่งเจ็บแล้วมันก็ไม่หาย
ฉะนั้น
ถ้าอยากหาย ต้องกลั้นไอ แล้วก็ดื่มน้ำเยอะ ๆ และห้ามกลืนเสมหะลงคอเด็ดขาด
โถ่
คุณหมอคะ
มี 2 สิ่งในโลกที่ยิ่งกลั้น มันจะยิ่งเปิดเผยออกมา
คือคนกำลังมีความรัก และ อาการไอ
แล้วจะให้หนูกลั้นได้อย่างไรคะ
แน่ะ ยังจะมีอารมณ์สุนทรีย์อีกนะตู
ส่วนเรื่องไข้เนี่ย ตอนนี้ถือว่าโอเคแล้ว เดี๋ยวไม่กี่วันก็คงหาย
แต่หนูยังปวดหัวอยู่เลย
หมอก็เลยให้เอามืออุดจมูกแล้วก็เคลียร์หู
ก็ทำตาม
หมอบอกว่าหายปวดหัวยัง
เอิ่ม
ถ้ามันหายได้ง่ายขนาดนั้นก็ดีสิคะ
ก็บอกว่ายังค่ะ
หมอก็ให้ทำใหม่แล้วก็ถามคำถามเดิม
เอิ่ม
ก็ยังไม่หาย แต่เบื่อที่จะคุยกับหมอละ คิดว่าถ้าบอกว่ายังหมอก็คงให้ทำอีกรอบจนกว่าจะตอบว่าหาย
แล้วหมอก็จ่ายยาแล้วถามว่าเบิกได้เท่าไหร่
2,000 ค่ะหมอ
หมอก็บอกว่า อืม เดี๋ยวจัดยาให้ 2,000 เต็มแม็กซ์เลย
บิลออกมา 1,998 บาท เก๋จริงเชียว
สรุปเรื่อง admit ก็เป็นอันตกไปเพราะหมอไม่เห็นพูดเรื่อง admit เลย
ระหว่างเดินทางกลับบ้าน
รุ่นน้องที่ขอให้ไปช่วยหาบัตร a day legend ตั้งแต่ไปดูคอนเสิร์ต Mild ด้วยกันอาทิตย์ที่แล้วก็โทรมา
บอกว่าหาบัตรได้แล้วนะพี่
บ่าย 3 เจอกันที่สกาล่า
โอย
ตกลงทันที
อยากไปมาก
รอมานานมาก
ตอนออกจากโรงพยาบาลตอน 10 โมง
มีเวลานอน 1 ตื่นแล้วค่อยไป
แต่ป๊าได้ยินตอนคุยโทรศัพท์ด่าหูชาเลย
บอกว่าร่างกายอ่อนแอแบบนี้จะไปได้ยังไง
ยังไม่หายด้วย เดี๋ยวไปรับเชื้อเพิ่มเข้ามาหนักเข้าไปอีกหรอก
ตอนนี้เหมือนเราไม่มีภูมิต้านทานด้วย เดี๋ยวหนักไปจะแย่นะ
เอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อน
คอนเสิร์ตเนี่ย ไปเมื่อไหร่ก็ได้
กลับบ้านมาบอกม้าว่าจะไปคอนเสิร์ตตอนบ่าย 3 นะ
ม้าด่าอีกรอบ เหมือนป๊าด่าบนรถเลย เลยต้องจำใจโทรไป cancel รุ่นน้องทั้งน้ำตา โฮ ๆ
แล้วก็กลับมานอน 1 ตื่น
วันจันทร์วันหยุดเลยได้พักผ่อนอีก 1 วัน
แต่ก็ยังปวดหัวเล็ก ๆ มึน ๆ เหมือนทุกวัน เซ็งมากมาย
ที่กลัวที่สุดก็คือปวดตัวเนี่ยแหละ จะไม่มีแรง จะเป็นไข้ยังน่ากลัวน้อยกว่าปวดหัวเลย
ปวดหัวแล้วมันทรมานจับใจ
อยู่บ้านทั้งวัน น่าเบื่อ เบื่อเพราะมันป่วย มันจิตใจห่อเหี่ยว
พูดก็พูดยังไม่ได้ เพราะก็ยังไออยู่ แล้วก็ยังเจ็บคออยู่เหมือนเดิม
แต่ไอ้เจ็บคอนี่ช่างมันแล้ว
เพราะคราวที่แล้วเป็น รู้สึกจะเป็นอยู่ 3 เดือนได้มั้ง
เหมือนโรคคนจีนอ่ะ ไอ 100 วัน
วันนี้วันอังคารเลยขอโทรไปลางานอีกวัน
เพราะรู้สึกว่ายังไม่แข็งแรงเท่าไหร่ ตื่นมายังปวดหัวเล็ก ๆ เหมือนทุกวัน
แล้วหมอบอกว่าช่วงวัน 2 วันนี้ให้หลีกเลี่ยงการแพร่เชื้อ
อย่าเข้าใกล้เด็ก ผู้หญิงท้อง แล้วก็คนแก่
ออฟฟิศเรามีพี่เค้าท้อง 4 เดือนอยู่ด้วย
โทรคุยกับพี่ที่ออฟฟิศ เค้าก็บอกว่าเมิงหยุดไปเหอะ
มาแล้วแพร่เชื้อให้คนอื่น จะมาทำไมวะ เดี๋ยวกรูติด ยิ่งติดเชื้อโรคจากคนอื่นง่าย ๆ อยู่
แต่พรุ่งนี้คงต้องไปทำงานแล้ว
นี่ก็หยุดต่อเนื่องมาตั้งแต่วันศุกร์ยันวันอังคารแล้ว
แต่หนูไม่ได้ตั้งแต่อู้งานนะคะ หนูเป็นไข้ทุกวันเลย กลัวเจ้านายจะไม่เข้าใจจังเลย
ไม่ได้อาบน้ำมา 3-4 วันแล้ว
เช็ดตัวอย่างเดียว กลัวไข้มันกลับ
ผมก็ไม่ได้สระ เหม็นหึ่ง
เวลาเช็ดตัวจะได้กลิ่นตัวเอง
มันไม่ใช่กลิ่นตัวนะ
มันเหมือนกลิ่นคนเป็นไข้อ่ะ
กลิ่นมันคุ้นมาก
แต่เพิ่งมานึกออกว่ากลิ่นตอนนี้มันเหมือนกลิ่นหนุ่มญี่ปุ่นหน้าตาน่ารักที่เราพาเค้าเที่ยวหอศิลป์เลย
คือมันก็ไม่ได้เหม็นนะ
แล้วมันก็ไม่ได้หอม
มันเป็นกลิ่นเฉพาะตัวยังไง อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
แต่ดมตัวเองตอนเช็ตตัวในห้องน้ำแล้วนึกถึงหน้าน้องคนนั้นเลย
กลิ่นเดียวกันเลย
เลยกำลังคิดว่ามันอาบน้ำป่าววะ
หรือมันเช็ดตัว
ไม่รู้เหมือนกันว่าวัฒนธรรมคนญี่ปุ่นเค้าอาบน้ำกันวันละกี่รอบ เหอะ ๆ
ได้แต่หวังว่าอาการมันคงดีขึ้นโดยเร็ว
แต่ขนาดพรุ่งนี้จะไปทำงาน
อาการวันนี้
ยังมีน้ำมูกไหล ไอเป็นระยะ ไม่มีเสียง พูด 1 คำไอ 3 คำ ปวดหัวเล็ก ๆ แถมโดนพัดลมเป่าใกล้ ๆ จะหนาวสั่น
แล้วพรุ่งนี้ตูจะรอดกับการอยู่ห้องแอร์ 8-9 ชั่วโมงมั้ยเนี่ย
| Create Date : 12 ตุลาคม 2553 |
| Last Update : 12 ตุลาคม 2553 17:54:50 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 2000 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
แวะมาทักทายนะครับ
ฝันดีๆนะครับ