เจอเด็กป.4 บนรถไฟฟ้าใต้ดิน น้องเค้ากล้าดีนะ :)
เมื่อวานกลับบ้านกับเพื่อนฝรั่งร่วมงานโต๊ะข้างกัน
เป็นพี่มืดขี้เล่น family man สุด ๆ
เราชอบกลับบ้านกับพี่แก เพราะคุยกันแล้วมันก็เพลินดี
ได้แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันในบางเรื่องที่เราไม่เข้าใจการกระทำของเค้า
หรือสิ่งที่เค้าไม่เข้าใจบางอย่างที่คนไทยชอบทำ
ได้แลกเปลี่ยนทัศนคติระหว่างกันดี
แล้วที่สำคัญ
ได้ฝึกพูดภาษาอังกฤษด้วย
อยู่ที่เก่าก็ได้แต่เมลเป็นหลักไม่ค่อยได้พูด
ถ้าอยากจะพูดก็ต้องเดินไปเจ๊าะแจ๊ะดงฝรั่ง
เพราะที่ทำงานกลุ่มคนไทยกับฝรั่งค่อนข้างแยกกัน
แต่ที่นี่
ฝรั่งนั่งรวมกับคนไทยเลย
แล้วพี่มืดคนนี้ก็นั่งข้างเรา
เลยได้แซวได้พูดอังกฤษทุกวัน
ระหว่างที่เราเม้ากันบนรถไฟฟ้าใต้ดินอยู่นั้น
อยู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงหมวย ๆ ถัก 2 เปียใส่ชุดนักเรียนคอนแวนต์ที่เราก็เคยเรียน
แต่ท่าทางเป็นหลักสูตรอินเตอร์
น้องเค้าก็เข้ามายืนข้าง ๆ เรา 2 คน
เราสังเกตดูเหมือนน้องเค้าอยากพูดกับพี่มืดเรา
เราก็เลยบอกพี่มืดไปว่าน้องเค้าอยากคุยด้วย
พอเราเปิดทางให้ปุ๊บ
น้องเค้าก็ถามเลยว่า Where are you from?
แล้วก็พยายามจะคุยอีกหลายประโยค
เข้าใจเลยว่าน้องเค้าอยากใช้โอกาสพูดภาษาอังกฤษกับฝรั่ง
ซึ่งเรามองว่าน่ารักมาก
เด็กไทยจะมีแบบนี้ซักกี่คน
1 ในหมื่นหรือ 1 ในแสนก็ว่าได้นะ
แล้วน้องเค้ายังเด็กอยู่เลย แค่ 9-10 ขวบ
แต่กล้ามาคุยกับฝรั่งแปลกหน้าบนรถไฟฟ้าใต้ดินเพื่อจะได้มีโอกาสฝึกภาษา
น่าชื่นชมจริง ๆ
เราก็แอบมองแล้วก็ยิ้มเอาใจช่วยน้องเค้าอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ได้ขัดหรือพูดอะไร
ให้ 2 คนสื่อสารกัน ซึ่งเป็นภาพที่น่ารักมาก
แต่เสียดายที่น้องเค้ามีเวลาสั้นไปหน่อย
เพราะเราไปแค่ 3 สถานีเท่านั้น
แล้วน้องเค้าเข้ามาคุยตอนสถานีที่เราจะลงกันพอดี
เลยบอกน้องเค้าว่าเจอกันพรุ่งนี้นะคะ
แต่คงเจอกันยากนะ
เพราะมันต้องเวลาเดียวกัน รถไฟฟ้าขบวนเดียวกันแถมต้องประตูเดียวกันด้วยนะถึงจะเจอกัน
มันยังเป็นภาพน่ารักติดตาจนเราต้องมาเขียนบล็อคเล่าให้ฟังวันนี้เลย
กลับมาคิดถึงตัวเองตอนนั้น
เป็นเรา ๆ ก็คงไม่กล้าแน่นอนทั้ง ๆ ที่ก็อยากจะมีโอกาสพูดภาษาอังกฤษ
จำได้ว่าตอนที่เรียนโรงเรียนนั้นตอนม.ต้น
รุ่นเราเป็นรุ่นแรกที่มีฝรั่งมาสอนตอนปิดเทอมมั้ง
ก็ให้มาสอนตอนซัมเมอร์
เราตื่นเต้นดีใจมากที่จะได้พูดภาษาอังกฤษ
แต่จนแล้วจนรอดก็แทบไม่มีโอกาสได้พูด
ก็นะ
ครูฝรั่งคนเดียว
กับนักเรียน 30-40 คนในห้อง
จะไปมีโอกาสได้พูดได้ยังไง
ฝรั่งก็สอนแกรมม่ากับมีเกมส์ในชั้นเรียน
ได้แต่ฟังอย่างเดียว
สิ่งเดียวที่เราได้มีโอกาสพูดก็คือ
เราจะแกล้งเข้าห้องสาย
แล้วก็ได้พูดว่า I'm sorry. I'm late แค่นั้น
ทุ่มทุนสร้างมากชั้น
แต่ตอนนี้เหรอ
โฮะ ๆ
อยากคุยเมื่อไหร่ก็คุยได้ตลอดเวลาทำงานที่พี่มีแกนั่งข้าง ๆ
ได้ฝึกพูดภาษาำอังกฤษทุกวัน ๆ ละนิดละหน่อยแล้วแต่จะมีหัวข้อคุยหรือมีเวลาว่างแล้วอยากจะุคุย
แถมยังต้องเถียงกับอีพวกฝรั่งทั้งหลายที่มาดีลงานอีกต่างหากเวลามันงี่เง่า
จนตอนนี้อยากฝึกภาษาเกาหลีหรือญี่ปุ่นแทนละ
เพราะหลัง ๆ เห็นหน้าเอเชียแต่สัญชาติฝรั่งเริ่มมากันเยอะ
เพื่อไว้คุยภาษารักกะเค้ามั่ง
แบบว่ารู้กัน 2 คน
อ้าว
เพ้อเจ้อ
กลับมาที่น้องคนนี้ดีกว่า
น้องคนนี้แค่ไม่ถึง 10 ขวบแต่มีความกล้าขนาดนี้
นับถือจริง ๆ จ้ะ
อาจเพราะว่าคงเห็นอิชั้นเป็นอาหมวยใหญ่ยืนคุยอยู่ก่อน
อาหมวยเล็กเลยกล้าเข้ามาคุยบ้างล่ะมั้ง
หวังว่าวันนี้คงได้เจอกันอีกนะคะ
แล้วพี่ก็เปิดโอกาสให้หนูคุยเต็ม 3 สถานีเลยค่ะ
| Create Date : 29 กันยายน 2554 |
| Last Update : 30 กันยายน 2554 7:43:11 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 3053 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
เด็กสมัยนี้เก่งกว่าเราเยอะเลย
สมัยก่อนเจอฝรั่ง หลาบแากไปซะงั้นเระ ฮุๆ