จบมา 2 ปีกว่า เปลี่ยนงานแค่ 5 งาน มันเยอะมากเลยเหรอ??? (งานที่สอง)
งานที่ 2
มันได้มาจากการเซ้วจัดไปหน่อย
ออกจากงานแรกโดยไม่ได้มีงานสำรองเอาไว้
แล้วก็มั่นใจสุดริดว่าชั้นน่ะ หางานได้ไม่ยากหรอก
แต่ความมั่นใจของเราทั้งหมดก็ต้องพังทลาย
เมื่อเราตกงานอยู่ 2 เดือน
แต่ 2 เดือนนี้ใช่ว่าเราอยู่เฉย ๆ นะ
เราก็ตระเวนสมัครงานทุกวัน
ทั้งอินเตอร์เน็ทวันละเป็นสิบ ๆ ที่
ส่งจดหมายสมัครงานเป็นสิบ ๆ ฉบับ
แถมยังวอล์คอินทั่วสีลมและสาธร
อยากจะบอกว่า
วอล์คอินเนี่ย
วางใบสมัครเยอะสุด ๆ
กรอกจนปวดมือ
เพราะไปทีนึงเราขอคุ้มหน่อย
คือไปตึกนึง
เราจะดูเลยว่าตึกนั้นมีกี่บริษัท
เราไปเกือบทุกบริษัทเลย
แบบว่าเกือบ ๆ ร้อยบริษัทเลยมั้ง
ตรงสี่แยกตึก Empire นี่คุ้นเคยมาก ๆ เพราะเดินเกือบจะทุกชั้น ทุกตึก
แต่เราไม่ได้ทิ้งใบสมัครหมดนะ
เราก็ถามก่อนว่าต้องการคนมั้ย ไรเงี้ย
ตอนนั้นจำได้ว่าซัฟเฟอร์กับการหางานมาก
เพราะสมัครไปเป็นร้อยบริษัทเลยนะ
เรียกมาไม่ถึง 20 บริษัท
แล้วบริษัทที่เรียกเนี่ยมาจากในเน็ททั้งนั้น
ที่เสียเวลาไปวอร์คอินนี่เปล่าประโยชน์มาก ๆ
จนวันนึงเพื่อนมันโทรมาบอกว่า
อาจารย์ที่สอนมันมีโปรเจค ต้องการเด็กไปทำงาน
เราก็เลยไปดู ทุกคนจบ Marketing หมด
มีเราจบ Finance คนเดียว
อ. คนนี้ก็ไม่เคยสอนเรา
แต่เค้าบอกว่าจะฝากเรากับบริษัทที่เค้าไปเป็น Consultant ให้
เราก็ดี๊ด๊าใหญ่เลย
เพราะอ.เค้าบรรยายไว้ซะดิบดี
ว่าบริษัทนี้เค้าเป็นคอนเซ้าเรื่องฝ่ายบุคคลให้
จะให้เราไปทำไฟแนนซ์ เพราะบริษัทเค้ากำลังเข้าตลาดหุ้น
มันไม่ง่ายเลยที่เราจะได้มีโอกาสทำการเงินให้กับบริษัทที่กำลังเข้าตลาดหุ้น
เราจะได้เห็นว่าการที่บริษัทนึงจะเข้าตลาดหุ้น
มันมีวิธีการอย่างไร
เราตื่นเต้นมาก ๆ
แต่พอเราเข้าไปจริง ๆ มันคนละเรื่องกันเลย
เพราะมันเป็นบริษัทคนจีน เก่า ๆ โทรม ๆ
ทำงานก็ไม่ค่อยเป็นระบบ
พนักงานส่วนใหญ่ก็ไม่ได้จบปริญญาตรี
ทำงานแบบลูกทุ่ง ๆ น่ะ เข้าใจมั้ยไม่รู้
เครื่องตอกบัตรก็ตอกบัตรจริง ๆ
เอากระดาษแข็งตอกแต๊ก ๆ พิมพ์เวลาออกมา
สามารถใส่กางเกงยีนส์ เสื้อยืดมาทำงานได้เลย
อาหารกลางวันเหรอจ๊ะ
ส้มตำซะเป็นส่วนใหญ่ค่า
ภาษาพูดเหรอจ๊ะ อีสานจ้า
หมวยอย่างเราอึ้งไปเลย
ก็อย่างว่าแหละ บริษัทคนจีนก็จะงกหน่อย
ก็จ้างแบบถูก ๆ เราก็ได้เงินเดือนถูกสุดในชีวิตก็ที่นี่แหละ
ทำงานก็เยอะที่สุดด้วย เพราะเราต้องทำงานวันเสาร์ด้วย
เหนื่อยสุด ๆ ทำให้เข็ดกับการทำงานวันเสาร์ไปเลย
บางครั้งวันอาทิตย์เราก็ต้องมาทำนะ
งานที่ทำน่ะเหรอ
นั่งเขียนเช็ค จ่ายเช็ค วางบิล แล้วก็เช็คใบเสร็จ
ตอนเช็คนี่ไม่ใช่ง่าย ๆ นะจ๊ะ
เพราะงานเค้าไม่เป็นระบบเลย
หลักฐานเลยไม่ค่อยจะมี แล้วใช้มือเขียนทั้งนั้น
น้อยมากที่จะปริ๊นออกมาจากคอม คอมก็มีไม่กี่ตัว
ยิ่งโทรศัพท์นะจ๊ะ
โทรออกได้ไม่กี่เครื่องค่ะ
ประมาณ 20% ของเครื่องทั้งหมด
แบบว่าเราก็ไม่ได้ใช้โทรศัพท์งานกับเรื่องส่วนตัวอยู่แล้ว
แต่ถ้าใช้เรื่องงานก็วุ่นเลย เพราะมี 5 เครื่องได้มั้งที่โทรออกได้
แล้วมาช็อคตรงที่โทรศัพท์ทุกเครื่องที่โทรออกได้
จะมีปริ๊นออกมาว่าเครื่องนี้โทรไปเบอร์อะไร คุยกี่นาที
(แต่อันนี้ทุกบริษัทคงมีมั้ง แต่เราไม่เคยเจอเลยช็อค)
เมลบริษัทนี่ลืมไปได้เลยจ้า ขนาดคอมยังไม่มีเลย
แต่ก็ใช่ว่ามันไม่ดีซะหมดนะ
เรื่องที่ดีก็มีสองอย่างนะ
อย่างแรกคือมันใกล้บ้านเรามากเลย
(ถ้าขับรถไปน่ะนะ เพราะมันเป็นทางลัด)
ขับรถจากบ้านเราไปถึงบริษัทแค่ 10 นาทีเองมั้ง
แต่ถ้านั่งรถเมล์มันอ้อมโลกล่อไปครึ่งชั่วโมงกว่าแน่ะ
เรื่องดีอย่างที่สองก็คือ
มีอยู่วันนึง
พี่คนที่เป็นหัวหน้าเรา
เค้าเป็นน้องสาวเจ้าของ
เค้าใช้ให้เราไปแบงค์ด่วนมาก
แต่ทีนี้เราทำกุญแจรถเราหาย
(จริง ๆ มันไม่ได้หายหรอก แต่เราหาไม่ดีเอง แต่เราไม่ได้ตั้งใจนะ)
เราก็บอกว่าไม่เป็นไร
เดี๋ยวเราไปแท็กซี่เอง
เค้าก็คงคิดว่าค่าแท็กซี่ที่มาเบิกมันแพงกว่าค่าน้ำมันรถที่จะไปเอง
เค้าก็เลยเอากุญแจรถบีเอ็มของพี่สาวเค้ามาให้เราขับไป
โอ้วแม่เจ้า
เกิดมาเพิ่งเคยมีวาสนาขับบีเอ็มกับเค้าซักที
ทุกทีขับแต่รถกระป๋องญี่ปุ่นเก่า ๆ ร่วม 10 ปี แหะ ๆ
บอกแล้วว่าบ้านมีฐานะ
(ยากจน)
แต่ตอนแรกเราก็ไม่เอานะ
เพราะเกิดขับไปชนขึ้นมามันจะไม่คุ้มกับเงินเดือนเราทั้งเดือนนะ
แต่พี่เค้าบอกว่าไม่เป็นไร รถมีประกัน ให้รีบ ๆ ไป
เลยสบายเราเลย บีเอ็ม พวงมาลัยนิ้ม นิ่ม
มีเรื่องนี้แหละ จำได้ติดใจเลย (ติดใจบีเอ็มน่ะสิ อิอิ)
| Create Date : 16 สิงหาคม 2549 |
| Last Update : 16 สิงหาคม 2549 16:18:51 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 1952 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
