ซวยแต่เช้าเลยชั้น ประตูรถเมล์หนีบรับเบญจเพส
13/02/2007
โอย
มันอะไรกันนักกันหนาฟระเนี่ย
เดือนที่แล้วก็โดนผึ้งต่อยน่องซ้าย แล้วแพ้พิษผึ้ง
ปวดแสบ ปวดร้อน ช้ำเลือด ช้ำหนอง วงเท่ากำปั้นที่ขาซ้ายรับเบญจเพสเดือนแรกของปีไปแล้ว
แผลยังไม่หายเลย
มาเช้านี้ดันโดนประตูรถเมล์หนีบขาขวารับเดือนที่สองของเบญจเพสซะนี่
ไม่รู้ว่าเดือนหน้าจะเป็นส่วนไหนของร่างกาย
เรื่องมันมาจากว่า
เรารอรถแอร์ขึ้นจากปากซอยจะไปต่อรถไฟฟ้าเหมือนทุกวัน
วันนี้ก็เจอรถยูโรรถติดแถวยาวอยู่
มันก็ยังไม่ถึงป้ายรถเมล์หรอกนะ อีกประมาณ 2 คันรถเมล์จะถึงป้าย
แต่ว่ามันรถติดยาวไง
มันก็เลยเปิดประตูให้ผู้โดยสารลงป้ายนั้น
เราก็เห็นว่ามีคนลง เลยเดินไปขึ้นคนเดียว
ตอนจะขึ้นน่ะ เห็นประตูมันยังเปิดอยู่
แต่พอเราก้าวขึ้น แม่งเสือกปิด
โหยยยยยยยยยย
ความซวยมาเยือน
เพราะมันเล่นปิดหนีบน่องข้างขวาของเราน่ะสิ
(เราเคยคิดว่าประตูรถเมล์มันก็คงเหมือนประตูลิฟนะ ที่ถ้าปิดโดนคนแล้วมันจะเด้งออก
แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ มันปิดแล้วปิดเลย พยายามให้แรงทั้งหมดที่มีชักขาออกมาก็มันไม่ออกซะด้วย แบบว่าหนีบตายอยู่ตรงนั้น)
รถก็กำลังจะเคลื่อนตัว
คิดในใจ...
เอาไงดีวะเนี่ย ถ้ารถมันไม่เห็น แล้วมันวิ่งนะ
มีหวังกูตายแน่ ๆ เพราะใส่ทั้งกระโปรง ทั้งส้นสูง ขาขวาโดนหนีบอยู่
ถ้าโดนลากไปคงได้เจ็บ ได้อาย ไม่กล้าขึ้นรถเมล์ป้ายนี้ไปหลายเดือนแน่นอน
แล้วจะโดนลากไปอีท่าไหนวะเนี่ย
ท่าทางคงต้องโดนลากแบบนอนไปแน่เลย
เพราะมีขาข้างเดียวมันคงลากแบบวิ่งไปไม่ได้หรอก คงทรงตัวไม่อยู่
ไม่ได้การละ ต้องทำอะไรซักอย่าง
เพราะไอ้คนขับมันคงไม่เห็นจริง ๆ ว่าขาเราติดอยู่
เพราะไม่มีทีท่าว่ามันจะเปิดปล่อยน้องน่องขวาของเราให้เป็นอิสระซักที เจ็บจะตายอยู่แล้ว
จังหวะที่รถข้างหน้าเริ่มเคลื่อนนั้น
เราก็เลยทุบประตูค่ะ
ทุบไปหลายทีเหมือนกัน จนคนในรถเมล์เค้าตะโกนบอกคนขับ (มั้ง)
ไอ้สันดานนั่นเลยเปิดประตูออกมา
เจ็บมาก ๆ เจ็บโคด ๆ เจ็บชิบหาย (ขออภัยหยาบคาย เกรงจะไม่เห็นภาพ)
ขาเขียวปั้ด กระดูกข้างในไม่รู้เป็นยังไง
จังหวะนั้นกำลังคิดว่า
เอ๊ะ
กูจะขึ้นรถมึง ฝากชีวิตให้กับคนมักง่าย เฮงซวยอย่างมึงไปอีก 4-5 ป้ายรถเมล์
หรือกูจะต้องรอรถแอร์อีกนาน แล้วมันก็สายแล้วด้วย
กูจะขึ้นหรือไม่ขึ้นดีวะ
(โหย ตั้งแต่เขียนบล็อกมาไม่เคยเขียนหยาบคายขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย แต่วันนี้ขอหน่อยเถอะ โกรธมาก ๆ)
สุดท้ายก็ต้องขึ้นค่ะ
เพราะมันสายแล้ว
แล้วหลังจากมันปล่อยขาของเราแล้ว เราสงบสติอารมณ์ประมาณ 5 วินาที
มันก็ยังจอดนิ่งรอให้ขึ้นอยู่ตรงนั้น
คงสำนึกผิดล่ะซี้
อ่ะ ๆ ให้อภัย ๆ
เลยขึ้นรถมา
ไม่อยากจะบอกเลยว่าขึ้นมาแล้วอายมาก ๆ
เพราะคนมองกันทั้งรถเลย คงเพราะเราทุบประตูนั่นแหละ เลยเรียกร้องความสนใจ
เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย ตกใจก็ตกใจ โกรธก็โกรธ เพราะกระเป๋ารถเมล์ไม่มีแม้แต่คำขอโทษเลย
ความรู้สึกบนรถเมล์มันยากจะบรรยายเลย
จิตตกอย่างรุนแรง น้ำตาคลอตลอดไม่กี่ป้ายจนถึงรถไฟฟ้า
พอขึ้นรถไฟฟ้าได้ปุ๊บ
โทรหานุ้ยปั๊บ
พอเค้ารับสาย บอกประโยคแรกปุ๊บ
น้ำตาไหลเป็นทาง
คนที่นั่งตรงข้ามคงนึกว่าอี่นี่อกหักรับ Valentine Eve แหงเลย
สมน้ำหน้าแล้วล่ะเมิง สวยก็ไม่สวย (อันนี้แอบคิดเอาเอง)
ตอนพิมพ์เล่าเรื่องนี่ก็แอบมีมุกขำนะ แต่ตอนโดนนี่ไม่ขำเลยนะ
ใครอย่ามาสะกิดเลยนะ ร้องไห้ทันที 5555
คุยกับนุ้ยตลอดทาง
น้ำตาไหล สะอึกสะอื้นตลอดทาง
ไม่อายชาวบ้านบนรถไฟฟ้่าอีกเป็นแสนเลย
พอมาถึงที่ทำงาน เจอพี่ไนท์
พี่ไนท์ถามว่าทำไมถึงเดินกระเผลก ๆ ล่ะ
เอาละคับ
น้ำตาไหลเป็นทางเล่าให้พี่ไนท์ฟัง
เล่าจบ เช็ดน้ำตาจนแห้ง
เดินไปเปิดเซฟ
เจอพี่นกกับขวัญ
พี่นกถามว่าวันนี้เป็นอะไร
ทำไมไม่ร่าเริง ไม่ยิ้มเหมือนทุกวันเลย
เอาอีกแล้วคับ
น้ำตาไหลเหมือนก๊อกแตกตั้งแต่ยังไม่เริ่มเล่าเลย
พี่นกก็เล่าว่า
โอ๊ย
ธรรมดา พี่กับลูกก็เลยโดน
น้องกระแต น้องที่เข้าใหม่ก็เล่าให้ฟังว่าเค้าก็เคยโดน
แบบว่ามันหนีบตัวเลย แบบว่าไหล่ทั้ง 2 ข้างโดนอัดก๊อปปี้กับประตูรถเมล์เลย
ขวัญก็มาปลอบใจกันใหญ่
ก็เอาวะ
ปลอบกันพักใหญ่ก็เลิกร้องไห้ เดินกลับมาที่โต๊ะ
เจ้านายเพิ่งมา บอกว่าเป็นยังไง
เมื่อกี๊ไนท์เล่าให้ฟังว่าโดนประตูรถเมล์หนีบเหรอ
เอาอีกแล้วคับ
น้ำตาไหลไป เล่าไป เริ่มปวดตาขึ้นเรื่อย ๆ
พอเล่าจบก็ไปล้างหน้า ล้างตาทำงานต่อ
พอเช็คเงินเสร็จ
เดินไปห้องพยาบาล เจอพี่นัทกับสาว ๆ CS ที่ห้องข้าง ๆ
ขวัญก็เล่าว่าลีนาโดนประตูหนีบ
พี่นัทก็เลยมาถามไถ่อาการ เป็นห่วงเป็นใย ไปทำยังไงถึงโดน
ขวัญเลยรีบดักคอไว้ก่อนว่า อย่าไปถาม เดี๋ยวมันร้องไห้อีก
แต่มันทันแล้วจ้ะขวัญ น้องตามันนองหน้าอีกแล้วคับท่าน
ก็เลยเล่าไป ฟูมฟายกับพี่นัทไป
พี่นัทก็บอกว่าพี่ก็เคยโดน
เดือนที่แล้วประตูรถยูโรเหมือนเราเนี่ยแหละหนีบเข้าให้
แขนเขียว + ม่วงไปหลายอาทิตย์เลย ปวดเข้าไปถึงกระดูกเลย
เพราะว่าโดนหนีบแรงมาก ๆ
ต้องไปหาหมอกระดูกเช็คเลยนะ แต่ดีนะที่กระดูกไม่หัก ไม่เปราะ ไม่ร้าว
เพิ่งรู้ว่าประตูลมของรถเมล์นี่มันมีความเร็วมหาศาลจริง ๆ
พี่นัทก็ถามต่อว่าปีนี้อายุเท่าไหร่
ก็บอกพี่นัทไปว่าถ้านับตาม พ.ศ. ก็ 25 แต่ถ้านับกันจริง ๆ เราเพิ่งจะผ่าน 24 เต็มมาไม่กี่เดือนเพราะเกิดปลายปี
พี่นัทก็บอกว่าให้ไปทำบุญเยอะ ๆ สะเดาะเคราะห์ด้วยก็ดี
เพราะบางครั้งเบญจเพสอาจจะ 24 ย่าง 25 หรือ 25 ย่าง 26 ก็ได้
คงต้องไปทำบุญบ่อย ๆ แล้วช่วงนี้
ซวยซ้ำ ซวยซ้อนรับปีเบญจเพสจริง ๆ
ปวดตาไปหมดเลย
ไม่รู้ว่าวันนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง ร้องไห้ไปกี่รอบแล้วเนี่ย
คาดการว่าเดี๋ยวตอนบ่ายคงต้องร้องอีก เพราะข่าวเริ่มแพร่กระจายไปทั่วออฟฟิศ แล้วผู้คนคงจะถามไถ่กันอีก
แล้วที่ร้องนี่ไม่ได้เรียกร้องความสนใจนะ แต่มันกลั้นไม่อยู่จริง ๆ
นี่พิมพ์ไปยังน้ำตาคลอไปเลย
รู้สึกว่าพอเริ่มเล่าปุ๊บ น้ำตามาปั๊บ โกรธอ่ะ อายด้วย ตกใจด้วย ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะมาเกิดกับเราอ่ะ
โฮ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
| Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2550 |
| Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2550 11:27:54 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 2085 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
เราก็เคยโดน แถมไอ้คนขับเวรตะไลนั่น (ขออภัยที่หยาบคาย)
มันยังเจือกหัวเราะเยาะเราอีกอ่ะ