Chapter 1 ตอนที่ 1 "ตื่นลงมาทำไมไจ่ไจ๋?" น้ำเสียงอ่อนโยนของพี่ชายคนโตเอ่ยถามเมื่อเห็นน้องชายเดินตรงเข้ามาหาด้วยสีหน้างัวเงีย "แล้วพี่ใหญ่ยังไม่ขึ้นนอนอีกหรอ?" ย้อนถามกลับพร้อมกับเปลี่ยนสายตาไปมองที่กองเอกสารบนโต๊ะที่วางระเกะระกะ เจอร์รี่ยิ้มให้น้องบางๆแล้วขยับตัวลุกขึ้นไปกอดคอน้องชายแล้วพามานั่งที่โซฟา "เดี๋ยวอีกซักพักก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน แล้วเราหละ? ตื่นลงมาทำไม?" ไจ่ไจ๋ยิ้มแหยๆให้พี่ชายแต่ไม่ได้ตอบว่าอะไร แต่รอยยิ้มเช่นนั้นก็ทำให้พี่ใหญ่รู้คำตอบได้ทันที "หิวหละสิ" น้องเล็กพยักหน้าหงึกๆอย่างเขินๆแทนคำตอบ เจอร์รี่จึงหัวเราะออกมาได้ "เฮ่อ! เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูกันพอดี กินอะไรดึกๆดื่นๆแบบนี้" แม้ปากจะบ่นแต่เจอร์รี่กลับขยับตัวลุกขึ้นเพื่อจะไปทำของกินมาให้น้องชาย "ก็มันหิวหนิพี่ใหญ่" เถียงพึมพำออกมาเบาๆแต่ก็รีบเดินตามพี่ชายเข้าไปในห้องครัว "ไม่มีอะไรเลย ข้าวไข่เจียวได้มั๊ย?" เอี้ยวตัวกลับมาถามน้องชายที่นั่งแหมะลงที่เก้าอี้ "ได้ครับ" พูดจบก็อ้าปากหาว เจอร์รี่ส่ายหน้าอย่างขำๆกับเจ้าน้องชายคนนี้ "วันนี้พี่รองจะกลับบ้านมั๊ยเนี่ย?" เอ่ยถามขึ้นมาลอยๆแต่ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจัง พี่ใหญ่เหลียวกลับมามองทางน้องชายเล็กน้อยแล้วหันกลับไปทำกับข้าวให้น้องต่อ เขารู้ดีว่าน้องชายคงรู้สึกเหงาๆ เพราะหลังจากที่พ่อแม่ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านได้ระยะหนึ่งก็ได้รับแจ้งว่าคนที่พ่อแม่ฝากฝังให้ช่วยดูแลงานให้ประสบอุบัติเหตุจนไม่สามารถจัดการงานได้อีก ดังนั้นทั้งพ่อและแม่จึงจำเป็นต้องกลับไปทำงานตามเดิม อีกทั้งเคนบุคคลที่น้องชายสนิทสนมด้วยมากที่สุดก็ต้องเดินทางอยู่บ่อยๆเพราะหน้าที่การงานที่ต้องทำ ส่วนแวนเนสเองก็เริ่มมีชื่อเสียงโด่งดังขึ้นเรื่อยๆยังผลให้มีงานเข้ามาอยู่ตลอด ดังนั้นตอนนี้จึงมีเพียงเขาและไจ่ไจ๋เท่านั้นที่อยู่ประจำในบ้านหลังนี้ "งานรับน้องใหม่เป็นยังงัยบ้าง?" เจอร์รี่ชวนน้องคุยเมื่อเห็นว่าบรรยากาศนั้นดูเงียบเกินไป "สนุกดีครับพี่ใหญ่ วันนี้ผมได้เห็นน้องรหัสของผมแล้วด้วย" ไจ่ไจ๋ต่อบทสนทนากับพี่ชายอย่างกระตือรือร้น "หรอ? เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหละ?" ถามกลับพร้อมกับตักไข่เจียวที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นวางบนข้าวสุกที่ตักเตรียมไว้แล้ว "ผู้หญิง" ตอบคำถามนั้นยิ้มๆ เจอร์รี่วางอาหารจานด่วนลงตรงหน้าน้องชายแล้วเอียงคอเล็กน้อย "น่ารักด้วย" พูดต่อพลางยักคิ้วให้พี่ชาย เจอร์รี่บีบจมูกเจ้าน้องชายตัวดีอย่างหมั่นไส้ "อย่าไปทำอะไรรุ่มร่ามกับน้องเขานะ! เราต้องดูแลน้องให้ดีๆ ช่วยอะไรได้ก็ช่วยรู้มั๊ย?" สั่งกำชับเจ้าน้องชายตัวแสบเอาไว้ ไจ่ไจ๋หัวเราะออกมาได้ในที่สุด "ไข่เจียวหอมจัง!" น้ำเสียงร่าเริงของสมาชิกอีกคนดังขึ้นมาแว่วๆ แล้วร่างกายกำยำก็โผล่เข้ามาสมทบด้วยอีกคน "กลับมาแล้วหรอพี่รอง? กินข้าวมาหรือยัง?" ไจ่ไจ๋รีบลุกขึ้นไปต้องรับพี่ชายด้วยความดีใจ แวนเนสโอบไหล่น้องชายแล้วยิ้มให้ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ "ตั้งแต่บ่ายยังไม่ได้กินอะไรเลย หิ๊ววว....หิววว......" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็รีบกุลีกุจอให้พี่ชายนั่งแล้วรีบเดินไปรินน้ำเย็นๆใส่แก้วมาให้พี่ชายทันที "ที่กองถ่ายไม่มีอะไรให้กินหรอ?" เจอร์รี่ถามน้องขึ้นมาบ้าง "มี...." แวนเนสตอบแล้วตักข้าวไข่เจียวของที่วางอยู่กินหน้าตาเฉย "มีแล้วทำไมไม่กิน?" ถามต่อเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อยเพราะพอจะรู้คำตอบที่จะได้รับอยู่แล้ว แวนเนสกลืนข้าวคำโตลงคอแล้วยิ้มแหยๆให้พี่ชาย "ก็มันเบื่อนี่ มีแต่ข้าวกล่องทุกวัน" ตอบเสียงแผ่วพลางเกาหัวเก้อๆ "นายมันเริ่มจะเรื่องมากขึ้นทุกวันแล้วนะ! เลือกกินแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน?" พี่ใหญ่เริ่มเปิดฉากบ่นน้อง ไจ่ไจ๋วางแก้วน้ำให้แวนเนสแล้วทำท่าแคะหูไปด้วย แวนเนสเห็นก็อมยิ้ม "ไม่ได้เลือกกินแต่เลือกที่จะไม่กินต่างหาก!" ย้อนพี่ชายแล้วตักข้าวกินอีก "เดี๋ยวจะโดน! ยอกย้อนเก่งนักนะ!" ผลักหัวเจ้าน้องชายตัวแสบอย่างเอือมระอา "เดี๋ยวพี่ทำให้ใหม่แล้วกันนะไจ่ไจ๋ เอาเป็นไข่ดาวดีกว่ามั๊ย?" หันไปถามน้องเล็กอย่างใส่ใจ "ดีครับ ข้าวไข่ดาวอีกซักจานน่าจะอิ่มกำลังดี" แวนเนสตอบแทนน้องขึ้นมา ไจ่ไจ๋หัวเราะคิกอย่างขำๆกับพี่ชายคนรอง "ชั้นถามน้องไม่ได้ถามนาย! ถ้านายอยากกินก็ทำเอง!" ตวัดเสียงใส่เจ้าน้องชายจอมกวนเสียงห้วน "อะไรวะ? ที่ไจ่ไจ๋โอ๋ได้โอ๋ดี พะเน้าพะนอเอาใจสารพัด แต่กับชั้นด่าได้ด่าเอา กลับมายังไม่ทันหายเหนื่อยก็โดนด่าอีกแล้ว!" แวนเนสบ่นอุบแต่พอเห็นสายตาของพี่ชายที่มองมาอย่างเอาเรื่องก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป "ถ้าพี่รองไม่อิ่มผมทำเพิ่มให้ก็ได้ครับ" ไจ่ไจ๋เสนอตัวอย่างยินดี "ไม่ต้อง!!" พี่ชายสองคนปฏิเสธโดยพร้อมเพรียง น้องเล็กเลยได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆ "พี่ทำเองดีกว่าว่ะ ดึกแล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเดี๋ยวชาวบ้านแถวนี้จะหนีไม่ทัน" แวนเนสรีบพูดขัดขึ้นเลยโดนน้องชายค้อนใส่เสียหลายตลบ "พี่ทำเอง นายนั่งคุยกับพี่รองเถอะ" เจอร์รี่พูดปลอบน้องชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ทำให้ชั้นด้วยนะ" แวนเนสรีบย้ำ "มะเหงกนี่! ชั้นจะทำให้น้อง นายน่ะกินตรงนั้นให้หมดซะก่อน" พี่ใหญ่ว่าพลางชี้ลงที่จานข้าวที่เคยเป็นของน้องเล็ก "หมดอยู่แล้วน่า!" เถียงเสียงอู้อี้เพราะยังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก เจอร์รี่ได้แต่ส่ายหน้าแต่ก็ลงมือจัดการอาหารจานด่วนให้น้องเล็กต่อ "พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกหรือเปล่าพี่รอง?" ไจ่ไจ๋ชวนพี่ชายคุย "อืม...." พยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม "ทำงานทุกวันเลยหรอ?" น้องเล็กครางออกมาเบาๆอย่างผิดหวังเพราะพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์เขาอยากจะชวนพี่ชายทั้งสองคนออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง "ทำไมหรอ?" แวนเนสย้อนถามกลับพร้อมกับมองหน้าน้องชาย "เปล่าครับ ไม่มีอะไรแค่ถามดู" ตอบคำถามเสร็จก็ฝืนยิ้มให้พี่ชาย เจอร์รี่เหลียวกลับมามองน้องชายอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร "แล้วนายหละจะไปไหนหรือเปล่า?" แวนเนสถามน้องชายบ้าง "ยังไม่รู้เลยครับ" ว่าพลางส่ายหน้าไปมา "งั้นก็ไปช่วยพี่กลอเรียที่ร้านหนังสือสิ เขากำลังหาคนช่วยอยู่เลย" แวนเนสแนะนำน้องชาย "ครับ แล้วผมจะไป" ไจ่ไจ๋ตอบรับด้วยสีหน้าหงอยๆจนแวนเนสสังเกตได้ "แต่ถ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่ได้บังคับ" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็รีบยิ้มกลบเกลื่อน "ใครว่าผมไม่อยากไป? ผมน่ะชอบที่สุดเลยเวลาที่ได้คุยกับพี่กลอเรียสองต่อสองเนี่ย!" แกล้งพูดแหย่พี่ชาย เล่นเอาแวนเนสค้อนควับ "เสร็จแล้วไจ่ไจ๋" เจอร์รี่ยกจานมาวางให้น้องชาย "ขอบคุณครับ?" ไจ่ไจ๋เลื่อนจานเข้ามาใกล้แล้วลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าบ้าง เจอร์รี่ยิ้มรับแล้วลากเก้าอี้นั่งร่วมวงกับน้องๆ "แล้วข้าวไข่ดาวของชั้นหละ?" แวนเนสทวงถาม "ในจานน่ะกินหมดหรือยัง?" ย้อนถามเสียงห้วน "จะหมดแล้ว" ตอบพลางเคี้ยวข้าวอยู่ในปากตุ้ยๆ "หมดแล้วก็พอ จะกินอะไรนักหนา เดี๋ยวก็ไปนอนแล้ว" เอ็ดใส่เจ้าน้องชายตัวดีเข้าให้ ไจ่ไจ๋แอบอมยิ้มขำแวนเนสที่ได้แต่ทำหน้ามุ่ย "แบ่งของผมไปก็ได้ครับพี่รอง ผมไม่หิวมากเท่าไหร่" น้องเล็กบอกอย่างใจดีแล้วทำท่าจะแบ่งข้าวของตัวเองให้พี่ชายแต่พี่ใหญ่กลับห้ามไว้ "นายกินเข้าไปเลยไจ่ไจ๋ ไม่ต้องไปแบ่งให้มันแล้ว" พูดจบก็หันไปทำหน้าเข้มใส่น้องชายคนรอง "ไม่กินแล้วก็ได้!" ว่าพลางทำหน้างอใส่พี่ชายแล้วยกจานไปเก็บ จากนั้นก็เดินออกไปอย่างงอนๆ "พี่ใหญ่.....ทำไมถึงไม่ให้พี่รองกินให้อิ่มหละครับ?" เมื่อแวนเนสออกไปแล้วไจ่ไจ๋ก็หันกลับมาถามพี่ชายคนโต "แล้วนายเห็นมั๊ยว่าตอนนี้ไอ้พี่รองมันเป็นยังงัย?" เจอร์รี่ไม่ตอบแต่ย้อนถามน้องแทน ไจ่ไจ๋เองก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ "ดูหุ่นมันสิ ดูอวบๆตันๆไปหมดแล้ว เดี๋ยวพอโดนใครทักว่าอ้วนขึ้นก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งอีก พี่ถึงไม่อยากให้มันกินอะไรตอนดึกๆดื่นๆแบบนี้เพราะเดี๋ยวกินเสร็จก็ขึ้นไปนอนแล้วร่างกายก็ไม่ได้ใช้พลังงานอะไรมันจะสะสมเป็นไขมันน่ะสิ แล้วอีกอย่างพี่ขี้เกียจฟังมันมาบ่นทีหลัง" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็หัวเราะออกมาได้ "นายก็ไม่ต้องมาหัวเราะ! อีกหน่อยจะได้กลมเป็นลูกบอลเหมือนกัน เล่นลงมาหาอะไรกินตอนดึกๆแบบนี้แทบทุกวัน!" เจอร์รี่หันมาว่าน้องเล็กด้วย "แหม.....ตัวกลมๆน่ารักดีไม่ใช่หรอ?" จีบปากจีบคอยอกย้อนพี่ชาย เจอร์รี่เลยได้แต่บีบจมูกน้องชายอย่างหมั่นไส้ - ห้องนอนของแวนเนส - "เมื่อไหร่นายจะกลับมาซักทีวะเสี้ยวเทียน?" แวนเนสถามกรอกลงไปในโทรศัพท์มือถือ "คิดถึงชั้นหรอ?" น้ำเสียงหยอกเย้าย้อนถามกลับมา "คิดถึงมากกกก......คิดถึงกับข้าวฝีมือนายน่ะ......" แวนเนสเองก็ตอบกลับไปแบบกวนๆเช่นกัน "เฮอะ! ชั้นมันมีค่าแค่คนทำกับข้าวให้นายกินใช่มั๊ย?" แวนเนสยิ้มกว้างเมื่อได้ยินน้ำเสียงตัดพ้อของน้องชาย "ไม่ใช่อย่างงั้นซักหน่อย ชั้นคิดถึงนายด้วย จริงๆนะ" พูดเสียงอ่อนเสียงหวานกลับไป แล้วเงียบไปครู่หนึ่ง "งอนใครมาอีกหละ?" เสียงเคนถามกลับมาอย่างรู้ใจ "นายรู้เปล่าว่าทุกวันนี้ชั้นกินข้าวบ้านไม่เคยอิ่มเลย" แวนเนสพูดอย่างเคืองๆ "ทำไมหละ?" เสียงน้องชายย้อนถามกลับมา "เจอร์รี่มันไม่ยอมให้ชั้นกินอ่ะ คิดดูนะ คนกลับมาเหนื่อยๆจะกินข้าวให้อิ่มเพื่อที่จะได้นอนหลับสบายๆซักหน่อยก็ไม่ได้ ให้กินแค่นิดเดียวยังไม่ทันได้กระเทือนกระเพาะเลยด้วยซ้ำ แถมยังมีการด่าส่งให้อีกด้วย ทีไจ่ไจ๋ไปไหนก็ไม่ได้ไปเดินลงจากเตียงบ่นหิวหน่อยเดียวก็รีบหามาประเคนให้ทันที โครตลำเอียงเลย!" แวนเนสฟ้องฉอดๆโดยไม่รู้เลยว่าเจอร์รี่กำลังยืนฟังอยู่ด้วย "ใช่สิ! นั่นมันน้องชายสุดรักสุดหวงนี่หว่า ไม่เหมือนชั้นนี่ที่จะเป็นตายร้ายดียังงัยก็ช่างหัวมัน!" พี่ใหญ่ได้ยินก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมากับความขี้งอนของน้องชาย "นายก็คิดมากว่ะ ไหนบอกรับได้งัยหากเจอร์รี่มันจะรักน้องมากกว่า" เคนพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ "ก็.....เอ่อ.....ช่างมันเหอะ!" เมื่อเถียงไม่ออกแวนเนสก็ตัดบทเอาดื้อๆ "นายหละเป็นงัยบ้าง? ทำงานเหนื่อยมั๊ย?" หันกลับมาถามถึงน้องชายแทน "เหนื่อยแต่ก็มีความสุข" แวนเนสยิ้มบางๆเมื่อได้ยินคำตอบ "ชั้นดีใจนะที่นายมีความสุข" พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของน้อง "ไปนอนได้แล้วไป ชั้นก็จะนอนแล้วเหมือนกัน" พูดตัดบทน้องชายเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว "นายไม่เป็นไรนะแวนเนส" ถามกลับมาด้วยน้ำเสียงห่วงใย "ไม่เป็นไร.....ไปนอนได้แล้ว......" แวนเนสตอบน้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "โอเค....อีกสามวันเจอกันนะ" เคนตอบรับกลับมา "อีกสามวันหรอ? ได้เลย! ชั้นไปรับนะ!" แวนเนสดีใจเมื่อได้รู้ว่าน้องจะกลับมาแล้ว "อืม.....ราตรีสวัสดิ์ แล้วไม่ต้องน้อยใจจนนอนร้องไห้หละ" เคนพูดแหย่พี่ชาย "ไอ้บ้านี่! ชั้นไม่เว่อร์ขนาดนั้นโว้ย! แค่นี้แหละ......" ต่อว่าน้องชายจบก็กดวางสายโทรศัพท์ "อะฮึ่ม!" เจอร์รี่แกล้งกระแอมขึ้นมาเบาๆเพื่อให้น้องชายรู้ตัว แวนเนสรีบหันควับไปตามต้นเสียงทันที "เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?" ถามเสียงห้วนเล็กน้อย "ก็มาทันได้ยินนายนินทาชั้นให้น้องฟังนั่นแหละ" พูดจบก็เดินมานั่งลงที่เตียงแล้วมองน้องชายด้วยสีหน้านิ่งๆ "จะด่าอะไรชั้นก็ว่ามาสิ แต่ทำเวลาหน่อยนะ ชั้นง่วงแล้ว" ว่าแล้วก็ขยับตัวนอนเอนลงที่เตียง "ทำไมชั้นต้องด่านายด้วย?" เจอร์รี่ย้อนถาม "จะไปรู้หรอ? ก็หมู่นี้นายเข้ามาหาชั้นทีไร เก้าในสิบครั้งชั้นต้องโดนด่าหนิ" พูดแล้วพลิกตัวหันหลังให้อย่างติดงอนเล็กน้อย "ไอ้ขี้งอน!" พี่ใหญ่เอื้อมมือไปขยี้หัวเจ้าคนขี้งอนอย่างหมั่นไส้ "งั้นวันนี้จะเป็นหนึ่งในสิบครั้งที่ชั้นจะไม่ด่านายก็แล้วกัน" พูดยิ้มๆพร้อมกับดึงตัวน้องชายให้ลุกขึ้นมาคุยกับเขา "ทำงานเป็นงัยบ้าง?" เอ่ยถามน้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "เหนื่อย! แล้วก็หิวด้วย!" แวนเนสพูดเน้นประโยคหลังสุด "ข้าวปลาอาหารเขาก็มีให้แต่นายอยากไม่กินเองช่วยไม่ได้นี่" เจอร์รี่โต้ตอบน้องชาย "ก็มันเบื่ออ่ะ อีกอย่างพอเห็นกับข้าวก็ไม่อยากกินแล้ว" แวนเนสเถียงแล้วทำหน้ากระเง้ากระงอดใส่พี่ชาย "แล้วนายทำอย่างกับที่บ้านกับข้าวมันไม่น่าเบื่ออย่างงั้นแหละ ชั้นก็ทำซ้ำๆกันแทบทุกวันเหมือนกัน" พี่ใหญ่ย้อน "มันต่างกันตรงที่นายเป็นคนทำนี่แหละ ถึงมันจะไม่ได้อร่อยมากมายอะไรแต่ชั้นก็รู้ว่านายก็ทำอย่างพิถีพิถัน" ได้ฟังเหตุผลของน้องชายแล้วเจอร์รี่ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ "แม้จะรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจทำให้ชั้นกิน แต่มันก็ยังรู้สึกดีกว่าที่จะกินฝีมือใครก็ไม่รู้" แวนเนสอดที่จะพูดแขวะพี่ชายไม่ได้ "อ้าว! ทำไมพูดแบบนี้หละ? ชั้นก็ตั้งใจทำให้ทั้งนายแล้วก็ไจ่ไจ๋นั่นแหละ คิดมากไปได้" พูดจบก็ผลักหัวน้องเบาๆ "ไม่ต้องมาพูดเลย เห็นๆอยู่ทุกวันว่าเป็นยังงัย เสี้ยวเทียนกลับมาเมื่อไหร่ชั้นไม่ง้อนายแน่ๆ" พูดจบก็นั่งหันหลังให้พี่ชาย "ทำไมถึงไม่รู้จักโตซักทีนะ!" เจอร์รี่บ่นอุบแต่ก็ขยับเข้าไปโอบไหล่น้อง "ที่ชั้นไม่อยากให้นายกินอะไรก่อนนอนเพราะชั้นห่วงสุขภาพนายนะ" แวนเนสเหลือบมองพี่ชายเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหนี "งั้นนายคงไม่ห่วงสุขภาพไจ่ไจ๋เลยงั้นสิ" พูดสวนกลับออกมาทันที "ก็ห่วง แต่ห่วงนายมากกว่า" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็หันกลับมาอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ "ด้วยอาชีพของนายรูปร่างหน้าตามันเป็นสิ่งสำคัญไม่ใช่หรอ? หืม?" เจอร์รี่เริ่มอธิบาย "ตอนนอนมันจะไม่ได้ใช้พลังงานอะไร เพราะฉะนั้นไอ้สิ่งที่นายกินลงไปมันก็จะเก็บสะสมกลายเป็นไขมัน คราวนี้มันก็จะกลายเป็นปัญหาเกี่ยวกับรูปร่างของนายใช่มั๊ย?" เมื่อได้ยินเหตุผลแวนเนสก็หายงอนเป็นปลิดทิ้ง "เออ....จริงด้วยแฮะ....." พี่ใหญ่ยิ้มขำๆเมื่อเห็นสีหน้าของน้องชายที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว "งั้นนายว่าตอนนี้ชั้นอ้วนขึ้นหรือเปล่า?" หันมาถามพี่ชายบ้าง "ก็.....นิดนึง.....แต่ยังดูไม่ค่อยออกหรอก" พี่ใหญ่ตอบเป็นเชิงปลอบใจน้องชาย "จริงหรอ? ตายหละ! พรุ่งนี้ต้องไปชั่งน้ำหนักดู ถ้าน้ำหนักขึ้นสงสัยคงต้องงดอาหารแล้วเข้าฟิตเนตให้บ่อยๆแล้วมั้งเนี่ย" แวนเนสตระเตรียมแผนการเสร็จสรรพ "ขืนอ้วนขึ้นกว่าเดิมต้องอืดเต็มกล้องแน่ๆ หมดหล่อกันพอดีเลย" เจอร์รี่หัวเราะออกมาเบาๆ "นายไม่จำเป็นต้องออกกำลังกายอย่างหักโหมหรอก เอาแค่อาทิตย์ละสองสามครั้งก็โอเคแล้ว และอาหารน่ะก็กินให้ตรงเวลาในปริมาณที่พอดี แค่นี้รูปร่างของนายก็จะสมส่วนแล้ว" เจอร์รี่ตักเตือนน้องชาย "ครับ" แวนเนสตอบรับคำพูดของพี่ชาย "ไอ้ที่ครับน่ะ เข้าใจตามที่ชั้นพูดมั๊ย?" พี่ใหญ่ย้อนถาม "เข้าใจ" ตอบเสียงดังฟังชัด "ดีมาก! เอาหละ......นอนได้แล้ว....." พูดจบก็เอามือตบลงที่หมอนเบาๆ แวนเนสล้มตัวนอนแต่โดยดี "ราตรีสวัสดิ์" ว่าพลางหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้น้อง "ราตรีสวัสดิ์" แวนเนสพึมพำตอบพี่ชายพร้อมกับหลับตาลง เจอร์รี่เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ - วันต่อมา - "สวัสดีครับ" แวนเนสเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี "สวัสดีค่ะ วันนี้มาหาหนังสืออะไรคะ?" กลอเรียหันกลับมาต้อนรับยิ้มๆ "หนังสือรักโรแมนติกครับ" ว่าพลางทำหน้าทะเล้น หญิงสาวเลยค้อนควับเข้าให้ "กำลังนึกอยู่เชียวว่าทำไมที่นี่มดมันถึงเยอะ ที่แท้ขนมหวานก็อยู่แถวนี้นี่เอง" ไจ่ไจ๋ที่อยู่ข้างๆกลอเรียเอ่ยแซวขึ้นมา แวนเนสหันไปทำตาขวางใส่น้อง "ไม่เกี่ยวก็อย่ายุ่ง! ไปหลังร้านไป แฟนเขาจะคุยกัน" แวนเนสเอ่ยปากไล่ "แวนเนสคะ! ทำไมพูดแบบนี้หละ?" กลอเรียตีแขนคนตรงหน้าเบาๆ "ไจ่ไจ๋จ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปเอาอาหารว่างมาให้กินดีกว่า วันนี้ช่วยพี่มาทั้งวัน เหนื่อยแย่เลย" หันกลับมาพูดกับไจ่ไจ๋อย่างอ่อนโยน "ขอบคุณครับ" ไจ่ไจ๋ไม่ปฏิเสธซ้ำยังยิ้มอย่างดีใจอีกด้วย "เอาใจเหลือเกินนะ ผมก็เพิ่งมาถึงเหนื่อยๆไม่คิดจะเอาน้ำเย็นๆมาให้ดื่มบ้างหรอ?" แวนเนสชิงพูดขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ถาม "คุณเป็นเจ้าของร้านก็ต้องไปหาดื่มเอาเองสิคะ" กลอเรียพูดหยอกพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ไจ่ไจ๋หัวเราะคิกเมื่อเห็นพี่ชายทำหน้ามุ่ย "โอเคค่ะ รอซักครู่นะคะ เดี๋ยวชั้นเอามาให้" พูดจบก็หันหลังเดินเข้าหลังร้านไป "อ้อนเก่งจังนะพี่รอง" ไจ่ไจ๋ได้โอกาสแซวพี่ชาย "แน่นอน นายต้องเรียนรู้ไว้นะ มันมีประโยชน์ในภายภาคหน้า" แวนเนสตอบรับหน้าตาเฉย "หูย....ไม่เอาหรอก ผมมีเทคนิคเป็นของตัวเอง" ไจ่ไจ๋ลอยหน้าลอยตาตอบ แวนเนสได้ยินก็ทำตาโต "เฮ้ย! พูดงี้หมายความว่างัย? อย่าบอกนะว่านายแอบไปควงกับสาวที่ไหน" น้องเล็กขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทีของพี่ชายแต่แล้วก็อมยิ้มออกมา "ทำไม? คนอย่างผมจะมีแฟนบ้างไม่ได้หรอ? ผมไม่ใช่คนไร้เสน่ห์ซะทีเดียวนี่ ขืนล่องลอยไปเรื่อยจะมีลูกไม่ทันใช้ ผมน่ะอยากเป็นคุณปู่เมื่อยังหนุ่มนะ เรียนจบเมื่อไหร่คว้าใครมาได้จะจับแต่งงานก่อนเลย" น้องเล็กได้ทีพูดแหย่พี่ชาย "ไอ้บ้า! เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะหากันง่ายๆนะโว้ย! แล้วแฟนนายเป็นใคร? ชื่ออะไร เรียนที่ไหน? อายุเท่าไหร่ รู้จักกันได้ยังงัย? ทำไมพี่ถึงไม่เคยรู้?" แวนเนสพ่นคำถามออกมาเป็นชุด ทำเอาไจ่ไจ๋หัวเราะร่า "ยังจะมาหัวเราะอีก! บอกมาเดี๋ยวนี้!" แวนเนสเอ็ดเข้าให้เมื่อเห็นเจ้าน้องชายตัวดียังยึกยัก "ไม่บอกหรอก ปล่อยให้งงเอง ไปช่วยพี่กลอเรียดีกว่า" พูดจบก็วิ่งตามกลอเรียเข้าไปหลังร้าน "เฮ้ยไจ่ไจ๋!!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าไม่คุยกันให้รู้เรื่องพี่จะบอกพี่ใหญ่แน่!" แวนเนสเดินตามน้องเข้ามาพลางโวยวายไปด้วย "แวนเนสคะ! ทำไมไม่อยู่ดูหน้าร้านหละ? เดี๋ยวลูกค้ามาจะทำยังงัย?" กลอเรียเงยหน้าขึ้นมาเอ็ดแฟนหนุ่ม "ก็ไจ่ไจ๋มัน.....ไม่รู้หละผมต้องคุยกับน้องผมให้รู้เรื่องก่อน" พูดจบแวนเนสก็เอื้อมมือไปดึงแขนน้อง "พี่กลอเรียช่วยผมด้วย! พี่รองหาเรื่องผมอีกแล้ว เขาหาว่าผมมานั่งเล่นที่ร้านเฉยๆไม่ยอมช่วยพี่กลอเรียทำงาน" ไจ่ไจ๋ใส่ไฟพี่ชายหน้าตาเฉย หญิงสาวจึงรีบเอาตัวบังไจ่ไจ๋ไว้ "ทำไมคุณถึงชอบหาเรื่องน้องจังเลย? วันนี้ไจ่ไจ๋ช่วยชั้นมาทั้งวันเลยนะคะ ขนาดข้าวกลางวันยังไม่ได้ออกไปกินต้องกินบะหมี่สำเร็จรูปอยู่ที่ร้านนี่เลย" กลอเรียรีบแก้ตัวแทนไจ่ไจ๋ทันที "ไอ้ๆๆๆ......" แวนเนสชี้หน้าน้องชายอย่างฉุนๆ ในขณะที่ไจ่ไจ๋แลบลิ้นปลิ้นตาหลอกอยู่ด้านหลังของหญิงสาว "น้องคุณยังช่วยชั้นได้มากกว่าคุณอีกนะ ขนาดคุณเป็นเจ้าของร้านเองหนังสือประเภทไหนอยู่ตรงไหนคุณยังไม่รู้เลย แล้วเรื่องอะไรมาดุน้องหละคะ?" แวนเนสได้แต่อ้าปากค้างเถียงอะไรไม่ออก "ใช่! ผมไม่ดีไม่เก่งเท่าไอ้เด็กคนนี้หนิ!" พูดประชดแล้วทำสีหน้ากระเง้ากระงอดใส่ "ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ตัวร้าย!" พึมพำขู่อาฆาตเจ้าน้องชายตัวแสบแล้วเดินตัวปลิวกลับออกไป "ฮ่าๆๆๆ!!! พี่รองงอนเป็นเด็กๆเลย!" ไจ่ไจ๋ว่าพลางหัวเราะไล่หลังแวนเนส "พี่กลอเรียครับ เมื่อกี้ที่ผมบอกว่าพี่รองหาเรื่องผมน่ะ ผมพูดเล่นนะครับ พี่รองเขาไม่ได้ว่าอะไรผมเลย" ไจ่ไจ๋หันมาแก้ตัวแทนพี่ชาย "อ้าว!" กลอเรียอุทานออกมาอย่างตกใจเพราะกลัวแวนเนสจะงอนจริงๆ "ไม่ต้องหวงหรอกครับ พี่รองน่ะงอนไม่นานหรอก เดี๋ยวเราช่วยกันง้อก็ไม่วายจะยิ้มร่าเหมือนเดิม" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ยื่นมือออกไปรับถาดอาหารเครื่องดื่มและขนมคุ๊กกี้จากหญิงสาวแล้วเดินตามแวนเนสออกไป "น้ำเย็นๆครับพี่รอง" ไจ่ไจ๋ส่งแก้วน้ำหวานให้พี่ชาย แวนเนสมองแว๊บหนึ่งแต่ก็ทำเป็นเมิน "คุ๊กกี้ก็มีนะครับพี่รอง" ไจ่ไจ๋เปลี่ยนไปหยิบคุ๊กกี้ขึ้นมาจ่อที่ปากพี่ชายเพื่อจะป้อน แต่แวนเนสก็เบือนหน้าหนีอีก "ว้า.....เห็นทีผมคงจะง้อไม่ได้ผลแล้วหละ พี่กลอเรียช่วยหน่อยสิครับ" ไจ่ไจ๋หันไปบอกกับกลอเรียที่เดินตามออกมา แวนเนสได้ยินก็แอบอมยิ้มแต่พอกลอเรียมองมาเขาก็ตีหน้าขรึมตามเดิม ไจ่ไจ๋เห็นแวนเนสแอบยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมากับความเจ้าเล่ห์ของพี่ชาย "เดี๋ยวผมไปข้างนอกเดี๋ยวนะ อื้ม!" ไจ่ไจ๋กระซิบบอกพี่ชายแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ พอแวนเนสเงยหน้าขึ้นมอง ไจ่ไจ๋ก็ขยิบตาให้อย่างรู้กัน จากนั้นไจ่ไจ๋ก็หันกลับมาทางกลอเรียอีกครั้ง "ผมว่าจะเดินออกไปหาซื้ออะไรมากินซักหน่อย พี่กลอเรียสานต่อทีนะครับ" พูดจบก็รีบเดินออกไปโดยไม่ฟังคำทักท้วงของหญิงสาว "เอ่อ.....ไหนบอกว่าเหนื่อยงัยคะ? ทำไมไม่ดื่มน้ำหวานหละ? เย็นชื่นใจดีนะคะ" กลอเรียพูดเป็นเชิงง้อ "คุณดื่มเองเหอะ คุณเองก็เหนื่อยมาทั้งวันเหมือนกัน" แวนเนสพูดเสียงเรียบ "แต่คุณคงเหนื่อยกว่า ดื่มหน่อยนะคะ ชั้นอุตส่าห์ทำให้นะ" กลอเรียพูดง้อเต็มที่ "ขอบคุณนะครับที่ "อุตส่าห์" ทำให้" แวนเนสพูดเน้นคำแล้วเมินไปทางอื่น ท่าทางของแฟนหนุ่มทำเอากลอเรียอ่อนใจ "ตามใจค่ะ ถ้าไม่อยากดื่มก็ไม่เป็นไร" พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะยกอาหารว่างทั้งหมดไปเก็บ "อ้าวๆๆๆ จะเอาไปไหนหละครับ?" แวนเนสรีบขวางไว้ทันที "เอาไปเก็บค่ะ ไหนๆก็ไม่มีใครอยากทานอยู่แล้วนี่" แวนเนสรีบแย่งถาดมาจากมือของหญิงสาว "ใครว่าไม่อยากทาน? ผมน่ะกำลังหิวอยู่นะครับ เรื่องอะไรจะยกไปเก็บหละ?" พูดจบก็รีบยกแก้วน้ำหวานขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด "ฮ่า......ชื่นใจจริงๆ" กลอเรียถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วมองคนรักพลางค้อนใส่ "แต่จะชื่นใจกว่านี้ถ้า....." พูดทิ้งไว้แค่นั้นก็มองหน้าหญิงสาวพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม "อะไรคะ? อย่าทำอะไรรุ่มร่ามนะคะ" กลอเรียเริ่มรู้สึกหวั่นๆเมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของแวนเนส "ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนี้เลย ผมควรจะโกรธคุณมากกว่านะเพราะคุณน่ะเลยต่อว่าผมฉอดๆโดยยังไม่ทันได้ถามไถ่อะไรเลย" แวนเนสพูดอย่างเหนือกว่า "แวนเนสคะ ถ้าคุณไม่หยุดชั้นจะโทรไปฟ้องพี่ใหญ่ของคุณนะ" กลอเรียยกเอาเจอร์รี่ขึ้นมาขู่แต่แวนเนสไม่กลัวกลับยื่นหน้าเข้าไปใกล้กลอเรียยิ่งกว่าเดิม "เอาเลยครับ ผมยอมถูกตีหัวแตกแลกกับความชื่นใจเล็กๆน้อยๆ" แวนเนสจะหอมแก้มหญิงสาวแต่ประตูร้านถูกเปิดขึ้นมาก่อน "สวัสดีค่ะ" กลอเรียได้โอกาสผลักแวนเนสออกแล้วเดินไปต้อนรับลูกค้า "สนใจหนังสือประเภทไหน? สอบถามได้นะคะ" แวนเนสมองตามหญิงสาวหน้ามุ่ยที่แผนเด็ดของน้องชายถูกขัดจังหวะอีกแล้ว   Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549     Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:01:41 น. Counter : 1795 Pageviews.   0 comment Share Tweet