Chapter 71
ตอนที่ 71
"ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวเหลือเกิน" หลังจากดับเครื่องรถยนต์เรียบร้อยแล้วแวนเนสก็บออกล่าวกับพี่ชายก่อนจะเปิดประตูลง
"อ้าวเฮ้ย!! ใจคอจะให้ชั้นแบกมันลงไปคนเดียวหรอ? มาช่วยกันก่อน!" เจอร์รี่ตะโกนเรียกน้องชายคนรอง
"ก็นายเป็นคนทำให้มันหลับเป็นตายแบบนี้เองนี่ ก็จัดการเองสิ" ไม่วายพูดกวนพี่ชาย
"งั้นก็ปล่อยมันนอนตรงนี้แหละ" ว่าแล้วเจอร์รี่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจบ้าง
"จะบ้าหรอ! เดี๋ยวมันก็โดนยุงกัดตายพอดี" แวนเนสเป็นฝ่ายโวยบ้าง
"ก็ชั้นไม่มีปัญญาแบกมันขึ้นไปนอนได้หนิ" เจอร์รี่พูดเเสียงห้วนๆ
"ช่วยก็ได้วะ" ว่าแล้วแวนเนสก็เปิดประตูกว้างแล้วมองไปยังร่างน้องชายคนกลางที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราว
"น่าจับไปขายจริงๆเลยว่ะ หุ่นแบบนี้ท่าทางจะราคาดี" แวนเนสว่าพร้อมกับหัวเราะขำๆ ทำให้เจอร์รี่พลอยหัวเราะไปด้วย
"ใครจะเอามันฮึ? ดื้อก็เท่านั้นแถมเถียงคำไม่ตกฟากอีกไปอยู่กับคนอื่นใครเขาจะทนมันได้?" พูดจบก็ส่ายหน้าแล้วสอดแขนเข้าไปยกใต้แขนทั้งสองข้างของน้องชาย
"นายยกขามันแล้วกัน ถ้าไม่ไหวก็ไปโยนทิ้งแถวๆโซฟาก่อน" ว่าแล้วพี่ใหญ่ก็นับหนึ่งถึงสามแล้วพี่ชายทั้งคู่ก็ช่วยกันแบกน้องชายเข้าไปในบ้านจนได้แต่ก็เล่นเอาปาดเหงื่อไปตามๆกัน
"ต้องจับมันลดความอ้วนลงบ้างนะเนี่ย ไม่ไหว.....โครตหนักเลย....." แวนเนสบ่นอุบพร้อมกับสะบัดแขนตัวเองทั้งสองข้างไปด้วย
"หึๆๆๆ" เจอร์รี่หัวเราะพร้อมกับส่ายหน้าก่อนจะมองเจ้าน้องชายจอมดื้อที่ตอนนี้นอนหลับสนิทอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีก
"ว่าแต่.....มันจะตื่นขึ้นมาแน่นะ? หมอคงไม่ได้ให้ยาปริมาณมากไปหรอกใช่มั๊ย?" แล้วแวนเนสก็นึกกังวลขึ้นมาเฉยๆ
"ไม่หรอกน่า! นายก็คิดอะไรบ้าๆ! ชั้นถามหมอละเอียดแล้วหมอก็ยืนยันว่าถ้ากินปริมาณเท่านี้ไม่เป็นอะไร" ได้ยินน้องพูดเช่นนั้นเจอร์รี่เองก็พลอยกังวลไปด้วย ความจริงเขาเข้าไปปรึกษาหมอมาได้ซักสองสามวันแล้วแต่ยังไม่กล้าให้น้องกินยาเพราะกลัวจะเป็นอันตราย แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ดังนี้เขาก็เลยตัดสินใจเด็ดขาดให้น้องกินยานอนหลับไปเพราะไม่อย่างนั้นแล้วนอกจากสภาพร่างกายน้องจะย่ำแย่ลงเพราะไม่ได้พักผ่อนแล้วสภาพจิตใจก็จะแย่ตามเพราะมัวแต่คิดกังวลเรื่องน้องเล็กด้วย
"แต่น้องมันมีโรคประจำตัวนะ" แวนเนสแย้งอีก
"เรื่องนั้นชั้นก็ถามแล้วเหมือนกัน ไม่มีอะไรหรอก" เจอร์รี่ตอบทันควัน
"เออๆๆๆ ไม่มีอะไรก็ดี" แวนเนสยอมจำนนเพราะไม่อยากทำให้ตัวเองกับพี่ชายต้องกังวลมากกว่านี้อีก
"ว่าแต่เรื่องนี้เราจะไม่บอกพ่อแม่จริงๆหรอ? มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะ" แล้วก็ปรึกษาพี่ชายขึ้นมาอีก
"พ่อแม่เพิ่งกลับไปไม่นานเอง ชั้นไม่อยากให้พ่อแม่ต้องเป็นกังวล" เจอร์รี่ให้เหตุผลแล้วถอนหายใจ
"แต่รอดูสถาการณ์อีกซักอาทิตย์นึงก่อนถ้าไม่มีอะไรดีขึ้นจริงๆชั้นจะโทรไปบอกพ่อแม่" พี่ใหญ่พูดด้วยสีหน้าขรึมลง แวนเนสพยักหน้าก่อนจะตัดบท
"ช่วยกันพาน้องขึ้นไปนอนข้างบนเถอะ ข้างล่างยุงเยอะ" พี่ใหญ่พยักหน้าก่อนจะพูดเสริม
"เอามันไปนอนที่ห้องชั้นแล้วกัน ชั้นจะได้ดูมันสะดวกหน่อย" ว่าแล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันอุ้มเคนขึ้นไปนอนบนห้องนอนของเจอร์รี่
"จะนอนด้วยกันมั๊ยหละ?" เจอร์รี่ถามน้องชายคนรองที่นั่งมองเคนอยู่ เขารู้ว่าแวนเนสเองก็ห่วงเคนไม่น้อย
"อืม แต่ชั้นไปอาบน้ำที่ห้องก่อนแล้วกัน" พูดจบก็ลุกเดินกลับห้องตัวเอง หลังจากแวนเนสกลับไปแล้วเจอร์รี่ก็หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปชุบน้ำในห้องน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้น้องชาย
"พี่ขอโทษนะเสี้ยวเทียนที่ทำแบบนี้ แต่พี่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว พี่เห็นนายกินไม่ได้นอนไม่หลับพี่เองก็ไม่สบายใจ" พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมกับเช็ดตัวให้เพื่อให้น้องสบายตัว
"เจ้าเด็กคนนี้....จะทำให้พี่ต้องห่วงไปถึงไหน....." หลังจากเช็ดตัวให้น้องเสร็จแล้วเจอร์รี่ก็หยิกแก้มน้องด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดูก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง ผ่านไปครู่หนึ่งเจอร์รี่ก็อาบน้ำเสร็จและเป็นเวลาเดียวกับที่แวนเนสเดินเข้ามาพอดี
"อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?" แวนเนสทักพี่ชายที่นั่งเช็ดหัวอยู่ปลายเตียง
"อืม....ง่วงหรือยังหละเรา?" ถามน้องชายกลับไปบ้าง แวนเนสไม่ตอบแต่เดินมานั่งลงข้างพี่ชาย
"ทำไมบ้านเราถึงได้เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นได้เป็นประจำเลย?" ตั้งคำถามนั้นกับพี่ชายก่อนจะพูดต่อ
"แล้วแต่ละเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วๆไปเขาจะพบเจอได้ง่ายด้วยสิ ซวยชะมัดเลย....." เจอร์รี่ยิ้มแล้วลุกเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปแขวนก่อนจะหันมาพูดกับน้อง
"แต่พี่ใหญ่ว่าครอบครัวเราโชคดีมากกว่านะ" แวนเนสเงยหน้ามองพี่ชายอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
"โชคดียังงัย? เรื่องที่พวกเรากำลังเจออยู่นี่มันดีนักหรอ?" พี่ใหญ่ยังไม่ตอบแต่เดินมานั่งลงตามเดิมแล้วโน้มหัวน้องชายมาซบที่ไหล่ตัวเอง
"แล้วนายตอบพี่ซิว่าทุกครั้งที่ครอบครัวเราเกิดเรื่องสุดท้ายแล้วเรื่องนั้นคลี่คลายไปในทางบวกหรือทางลบ?" แวนเนสได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไป
"มันก็จริง.....แต่ถ้าเลือกได้เรื่องแบบนี้ไม่ต้องเกิดขึ้นน่าจะดีกว่า" แล้วแวนเนสก็เอ่ยตอบพี่ชาย
"บางทีเบื้องบนท่านอาจจะอยากพิสูจน์ว่าครอบครัวเราเนี่ยจะเข้มแข็งกันขนาดไหนเลยประทานปัญหายุ่งๆมาให้พวกเราช่วยกันแก้ไขได้ไม่เว้นแต่ละวันหละมั้ง?" เมื่อเห็นน้องดูซึมๆไปเจอร์รี่ก็พูดสร้างบรรยากาศ
"เบื้องบนท่านลำเอียงจัง บ้านอื่นไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย" แวนเนสแอบต่อว่าความคิดของพี่ชาย
"นายรู้ได้ยังงัย? ครอบครัวอื่นอาจจะเจอเรื่องที่คาดไม่ถึงมากกว่าเราก็ได้" เจอร์รี่ว่าแล้วก็ก้มมองดูน้องชาย
"ชั้นนึกว่าหากไจ่ไจ๋เป็นอะไรไปนายน่าจะเป็นคนที่มีอาการย่ำแย่มากที่สุดนะเนี่ย แต่ตอนนี้ดูท่าทางนายจะเป็นคนเดียวที่ดูจะรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้และก็ควบคุมตัวเองได้ดีที่สุดด้วย" ได้ยินเช่นนั้นเจอร์รี่ก็ยิ้มแล้วยกมือขึ้นตบหัวน้องชายเบาๆ
"จะวกเข้าเรื่องที่ว่าเพราะชั้นรักน้องมากกว่าพวกนายอีกหรือเปล่าชั้นถึงควรจะต้องมีอาการแย่ที่สุด" แวนเนสเงยหน้ามองพี่ชายก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
"ชั้นไม่สนใจแล้วหละว่าใครจะรักใครมากกว่า แค่รู้ว่าชั้นรักทุกคนมากแค่ไหนก็พอแล้ว" คำตอบของน้องทำให้เจอร์รี่เลิกคิ้ว
"ไม่นึกเลยว่าจะได้ยินนายพูดแบบนี้ พูดจาเหมือนผู้หลักผู้ใหญ่กับเขาก็เป็นนี่นา" พูดแซวน้องชายยิ้มๆ
"น้อยๆหน่อย ชั้นอ่อนกว่านายแค่ปีเดียวเอง ชอบว่าชั้นทำอะไรเหมือนเด็กอยู่เรื่อย" แวนเนสต่อว่าพี่ชายหน้ามุ่ย
"ปีเดียวที่ไหน? เกือบสองปีต่างหาก พี่เกิดต้นปีส่วนนายเกิดปลายปีโน้นมันจะแค่ปีเดียวได้ยังงัย?" เถียงน้องกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มๆ
"คุยกับนายแล้วปวดหัวชะมัด! นอนดีกว่า" แวนเนสว่าแล้วก็ขยับตัวไปบนเตียงแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆน้องชายคนกลาง พี่ใหญ่ยิ้มพลางมองตามน้องแล้วส่ายหน้าไปมาก่อนจะขยับตัวขึ้นไปบนเตียงบ้าง
"เดี๋ยวนี้ไม่ยอมมากู๊ดไนท์คิสกับพี่ใหญ่เลยนะ" พูดทวงน้องชายขึ้นมาลอยๆ
"มีแต่เด็กเท่านั้นแหละที่จะกู๊ดไนท์คิสก่อนนอน คนที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่ทำกันหรอก" แวนเนสว่าพร้อมกับหลับตาลงทำให้พี่ชายหัวเราะออกมาได้
"โตจะตายแล้วเราน่ะ!" พูดจบก็เอามือตีก้นน้องเบาๆอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะหยิบผ้าห่มมาห่มให้น้องชายทั้งคู่แล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่
"ไม่ได้นอนด้วยกันสามคนแบบนี้มานานแล้วเนอะ" เงียบไปครู่หนึ่งแวนเนสก็เอ่ยขึ้นมาอีก
"นั่นสิ เมื่อก่อนเราสามคนชอบนอนคุยกันเป็นประจำ แต่คืนนี้คงมีแต่เราสองคนที่จะคุยกันแหละนะ" ประโยคหลังพูดด้วยน้ำเสียงขำๆ
"แหงสิ เพราะไอ้ตัวแสบนี่มันหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอะไรอีกแล้ว" แวนเนสไม่พูดเปล่าแต่เอื้อมมือไปหยิกแก้มน้องชายที่นอนอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับพี่ชายด้วย
"ชั้นว่านะ.....ถ้าเมื่อก่อนเสี้ยวเทียนไม่ต้องไปอยู่กับอาเจียงตอนนี้มันคงเป็นน้องชายคนโปรดของนายแหงๆ" เจอร์รี่ได้ยินก็พลิกตัวนอนตะแคงหันมาทางน้องชาย
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นหละ?" ย้อนถามน้องชายกลับไป
"นายจำไม่ได้หรอว่าตอนเด็กๆไอ้หมอนี่มันขี้อ้อนขนาดไหน?" แวนเนสตอบเป็นเชิงย้อนถามพี่ชาย
"หึๆๆๆ ก็จริงแหละ.....ชั้นว่ามันอ้อนมากกว่าไจ่ไจ๋อีก จำได้ว่ามันชอบเดินมากอดมานัวเนียชั้นทั้งวันเลย เรียกพี่ใหญ่อย่างโน้นพี่ใหญ่อย่างนี้ เห็นมันอ้อนทีไรก็ใจอ่อนทุกที" พี่ใหญ่ว่าพลางหัวเราะเบาๆ
"ไม่นึกเลยนะว่าเรื่องบางเรื่องกลับทำให้คนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือไปได้ แม้ว่าตอนนี้มันจะเข้าใจพ่อกับแม่มากขึ้นแต่ชั้นว่ามันก็ยังไม่ลืมความเจ็บปวดในตอนนั้นได้ง่ายๆแน่" แวนเนสว่าพลางเอามือลูบหัวน้องไปด้วย
"ยิ่งมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เสี้ยวเทียนมันก็เอาแต่โทษตัวเอง ไม่รู้ว่าตอนนี้แผลในใจของมันจะมีมากขึ้นเท่าไหร่แล้ว" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตอนนี้เขาเป็นห่วงเคนมาก
"ชั้นน่ะรักมันมากนะ บางทีก็อยากกอดมันอยากบอกมันให้รู้ว่าชั้นรักมันเป็นห่วงมันมากขนาดไหนแต่คงเพราะสนิทกันเกินไปเลยทำให้รู้สึกเขินๆหากจะแสดงออกแบบนั้น" พี่ใหญ่ยิ้มบางๆเมื่อได้ยินสิ่งที่แวนเนสบอก
"ชั้นว่าน้องมันก็รู้แหละ เรื่องบางอย่างไม่จำเป็นต้องพูดหรอก แค่มองตากันก็เข้าใจแล้วหละ" พี่ใหญ่ว่าแล้วเอื้อมมือข้ามตัวน้องชายคนกลางไปบีบจมูกแวนเนสเบาๆบ้าง
"อย่างนายกับชั้นงัย ถึงชั้นไม่บอกกับนายทุกวันว่าชั้นรักนายมากแค่ไหนแต่นายเองก็รู้ดีไม่ใช่หรอ?" แวนเนสยิ้มให้พี่ชายแล้วพยักหน้า
"นอนได้แล้ว" แล้วพี่ใหญ่ก็พูดตัดบท
"โอเค...." แวนเนสรับคำแต่กลับลุกขึ้นมานั่ง
"โอเคแล้วก็นอนสิ ลุกขึ้นมาทำไมอีกหละ?" พี่ใหญ่ถามต่องงๆ
"กู๊ดไนท์คิส" แวนเนสว่าพร้อมกับชี้ที่แก้มตัวเอง พี่ใหญ่ได้ยินก็หัวเราะออกมาอีกก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น
"ไหนบอกว่ามีแต่เด็กๆไม่ใช่หรอที่ต้องกู๊ดไนท์คิสก่อนนอน?" ถามแหย่น้องกลับไป แต่แวนเนสไม่ตอบขยับเข้าไปหอมแก้มพี่ชายทั้งสองข้าง
"กู๊ดไนท์ครับพี่ใหญ่" ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอน ทำให้พี่ชายได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆแล้วโน้มตัวลงจูบเบาๆที่หน้าผากน้องชายคืนให้
"กู๊ดไนท์ครับ" พูดจบก็จัดการห่มผ้าให้น้องอีกครั้งก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้าง
- ตอนเช้า -
"ตื่นเร็วกว่าที่คิดอีก" เจอร์รี่เอ่ยทักทายเคนที่เพิ่งงัวเงียตื่นขึ้นมา เคนมองพี่ชายงงๆก่อนจะหันไปอีกข้างนึงก็เห็นแวนเนสนอนอยู่ด้วย
"นอนต่ออีกหน่อยเถอะ" พูดต่อพร้อมกับลูบหัวน้องเบาๆ เคนไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่นอนนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง
"ทำไมชั้นถึงมาอยู่นี่หละ?" แล้วก็เอ่ยถามพี่ชายออกมา
"นายเดินละเมอมาขอนอนกับพี่ใหญ่งัย" เจอร์รี่ตอบเป็นเชิงล้อเล่นกับน้อง
"จริงหรอ?" เคนพึมพำแต่นึกไม่ออกเลยว่าเขากลับมาบ้านได้ยังงัย
"หึๆๆๆ" เจอร์รี่หัวเราะเบาๆก่อนจะส่ายหน้าไปมา
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ หลับตาแล้วนอนต่ออีกหน่อย" ว่าพร้อมกับขยับตัวเข้ามากอดน้อง เคนหลับตาลงอย่างว่าง่ายแต่ก็เริ่มนึกขึ้นได้ว่าเขาจะไปส่งไจ่ไจ๋กลับคอนโดแต่ทำไมตัวเองกลับมานอนอยู่ที่ห้องของพี่ชายได้
"เจอร์รี่!" แล้วเคนก็ผละตัวออกจากอ้อมกอดของพี่ชายพร้อมกับเรียกพี่ชายเสียงหลงพลอยทำเอาแวนเนสที่กำลังหลับสบายสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วย
"อะไรกัน?" แวนเนสถามขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียแต่พอเห็นเคนลุกขึ้นมานั่งแล้วก็ยิ้มให้
"ตื่นแล้วหรอไอ้แสบ!" เคนไม่ได้สนใจคำทักทายของพี่ชายแต่มองหน้าพี่ใหญ่อย่างขึงขัง
"ทำไมชั้นถึงมานอนอยู่นี่ได้? ชั้นจำได้ว่าเราจะไปส่งไจ่ไจ๋ที่คอนโดแล้วทำไม?......" เคนพยายามนึกแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? ไจ่ไจ๋อยู่ไหน?" ถามพี่ชายทั้งสองคนอย่างคาดคั้น ทำให้พี่ชายทั้งคู่ลอบสบตากัน
"น้องก็อยู่ที่คอนโดของกลอเรียนั่นแหละ แล้วนายจะซีเรียสทำไมเนี่ย?" แวนเนสเป็นคนตอบคำถามนั้นก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นมานั่งบ้าง
"แล้วทำไมชั้นถึงจำไม่ได้? ชั้นจำไม่ได้เลยว่าได้ไปส่งน้องถึงคอนโด" เคนเริ่มโวยวายก่อนจะคิดได้ว่าตอนที่เขารู้สึกตัวครั้งสุดท้ายตอนที่รถขับออกมาจากปั๊มน้ำมันได้ครู่เดียวเท่านั้น
"เราแวะปั๊ม.....และก็...." เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เขาก็หันไปมองหน้าพี่ใหญ่ตาเขม็ง
"ชั้นดื่มโกโก้ร้อนที่นายซื้อมาให้ ต่อจากนั้นชั้นก็จำอะไรไม่ได้เลยจนกระทั่งตื่นมาเมื่อกี้" เจอร์รี่ทำหน้าแหยๆเมื่อโดนน้องชายสอบสวนเข้าให้บ้าง
"นายใส่อะไรลงไปในนั้นหรือเปล่า? ชั้นรู้สึกว่ารสชาติมันแปลกๆแต่นายก็ยังบังคับให้ชั้นกินจนหมด" เจอร์รี่หันไปมองแวนเนสอย่างขอความช่วยเหลือแต่แวนเนสกลับยักไหล่แล้วส่ายหน้าเป็นเชิงบอกปัด
"เจอร์รี่!! นายใส่อะไรลงไปในนั้น?" เคนถามพี่ชายเสียงเข้มท่าทางเอาจริง ทำให้พี่ใหญ่ถอนหายใจเฮือกก่อนจะยอมบอกความจริงกับน้อง
"ยานอนหลับ" เคนได้ยินก็อึ้งพูดอะไรไม่ออก
"พี่ใหญ่เขาไม่ได้หวังร้ายอะไรกับนายเลยนะเสี้ยวเทียน แต่พี่เขาเห็นนายไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนมาตั้งหลายวันกลัวว่าร่างกายนายจะรับไม่ไหวแล้วล้มป่วยไปอีกคน พี่เขาก็เลยไปปรึกษาหมอแล้วหมอก็เลยจัดยามาให้นาย พี่ใหญ่ก็ไม่ได้อยากใช้วิธีนี้หรอกแต่นายอยากดื้อไม่ยอมนอนเองหนิ" แวนเนสช่วยพูดให้พี่ชาย
"ชั้นไม่นอนแล้วมันเดือนร้อนอะไรกับพวกนายด้วย!" เคนแหวใส่พี่ชายกลับไปอย่างหงุดหงิดที่พี่ชายทำกับเขาแบบนี้
"เดือดร้อนอะไร? ชั้นสองคนต้องผุดลุกผุดนั่งคอยเฝ้านายทั้งวันทั้งคืนว่านายจะไปไหนนายจะเป็นอะไรหรือเปล่านายจะคิดมากจนเตลิดไปถึงไหนต่อไหนมั๊ย? นี่งัยความเดือนร้อนของชั้นสองคนน่ะ!" พี่ใหญ่ตอกกลับไปบ้างทำให้เคนเงียบไป
"ใครใช้ให้มายุ่งหละ" พูดเสียงแผ่วลงกว่าเดิมเริ่มคิดได้ว่าที่พี่ชายทำไปก็เพราะเป็นห่วงเขาจริงๆ
"สงสัยต้องให้กินไม้เรียวเป็นอาหารเช้าแล้วมั้ง? ตื่นมายังไม่ทันไรก็อาละวาดใส่คนโน้นคนนี้ไม่เลือกไม่ได้ดูเลยว่าตัวเองทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงขนาดไหน!" พี่ใหญ่ยังดุน้องต่อ เคนไม่ได้เถียงอะไรออกมาแต่มีสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย
"เฮ่อ!! ชั้นว่าเมื่อวานนายน่าจะใส่ยาลงไปซักสองกำมือมันจะได้หลับไปทั้งปีเลย" แวนเนสพูดซ้ำเติมน้อง เคนเหลือบตามองพี่ชายคนรองด้วยสีหน้ามุ่ยๆ
"ปากดี!" ต่อว่าพี่ชายแบบไม่ออกเสียงเพราะกลัวพี่ใหญ่ได้ยิน
"ว่าอะไรพี่รอง?" เจอร์รี่ถามเสียงเข้มเพราะรู้ว่าเคนต่อว่าแวนเนส
"เปล่า....." ปฏิเสธทันที
"มันว่าชั้นปากดี" แวนเนสตอบคำถามนั้นซะเอง เคนหันควับไปมองคนช่างฟ้องซึ่งแวนเนสก็ได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"จะขอโทษมั๊ย?" เมื่อได้ยินดังนั้นพี่ใหญ่ก็หันมาถามเคนเสียงเข้ม
"ทำไมต้องขอโทษ?" เคนสวนกลับคำพูดของพี่ชายทันที
"ทีนายแอบเอายานอนหลับให้ชั้นกินนายยังไม่ขอโทษเลย" ไม่วายพูดย้อนพี่ชายให้ด้วย ทำเอาพี่ใหญ่ถึงกับพูดอะไรไม่ออกส่วนแวนเนสแอบยิ้มกับความร้ายกาจของน้อง
"ถ้าอยากให้ชั้นขอโทษแวนเนสนายก็ต้องขอโทษชั้นก่อน ถ้าพี่ไม่เป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องแล้วน้องจะทำตามได้ยังงัย?" ได้ทีพูดข่มพี่ชายต่ออีก
"ได้! ชั้นขอโทษที่เป็นห่วงกลัวนายจะล้มป่วยเอาง่ายๆเลยต้องแอบเอายานอนหลับให้นายกินทั้งที่รู้ว่ามันเป็นความหวังดีที่นายไม่ต้องการ" พูดขอโทษน้องอย่างประชดประชัน
"รู้แล้วยังทำอีก" เคนว่าพี่ชาย
"ครั้งนี้ชั้นจะยกโทษให้ซักครั้งแต่ถ้ายังทำแบบนี้อีกชั้นเอาเรื่องนายแน่" พูดข่มพี่ชายต่ออีกทำเอาเจอร์รี่ถึงกับอ้าปากค้าง
"ฮ่าๆๆๆ!!!" แล้วแวนเนสก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่กับการถกเถียงกันของพี่น้องคู่นี้
"ขำมากนักหรืองัย!? ก็เพราะนายมันเป็นแบบนี้น้องมันถึงไม่เคยเห็นหัวนายน่ะ!" เมื่อทำอะไรเคนไม่ได้เจอร์รี่จึงหันมาพาลเอากับแวนเนส
"อ้าว! เกี่ยวอะไรกับชั้นวะ?" แวนเนสหยุดหัวเราะก่อนจะบ่นอย่างงงๆ
"ทำไมจะไม่เกี่ยว น้องมันว่าก็ปล่อยให้มันว่าปาวๆโดยไม่เตือนไม่ว่าอะไรมันซักคำแบบนี้สิน้องมันถึงได้ลามปามไปถึงหัวแล้ว!" แวนเนสเอามือเกาหัวแกรกๆก่อนจะถลึงตาใส่เคนที่กลายเป็นฝ่ายหัวเราะบ้าง
"ตลกมากใช่มั๊ย!?" พี่ใหญ่หันมาทำตาขวางใส่เคนอีก
"ทำไม? หัวเราะแล้วผิดกฎหมายหรอ?" เคนย้อนถามพี่ชายอย่างกวนอารมณ์
"ไม่ผิดกฎหมาย แต่ขัดหูขัดตาชั้น" พี่ใหญ่ตอบด้วยสีหน้าโหดๆ ทำเอาคนปากกล้าเริ่มหวั่นๆ
"บ้านเราปกครองแบบเผด็จการนายคงรู้นะว่าถ้าชั้นบอกว่าไม่นั่นก็คือกฎที่นายต้องทำตาม ถ้าไม่ทำตามก็ต้องโดนลงโทษ" เคนหันไปค้อนใส่แวนเนสที่ได้แต่ยิ้มเยาะเย้ยเขา
"ชั้นจะกลับห้องไปอาบน้ำ" เคนเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉยพร้อมกับขยับตัวจะลุกขึ้น
"เดี๋ยว! คิดว่าจะได้ออกไปง่ายๆหรอ?" เจอร์รี่แกล้งดึงตัวน้องชายไว้ ความจริงเขาก็แกล้งเก๊กหน้าดุไปอย่างนั้นเอง
"ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนตัวเหนียวมากเลย" เคนตีหน้าซื่อพูดกับพี่ชายต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเล่นเอาแวนเนสหัวเราะก๊ากกับความเจ้าเล่ห์ของน้องชาย ขนาดเจอร์รี่เองยังเกือบหลุดยิ้มออกมา
"นายได้ไปอาบน้ำแน่แต่ต้องโดนทำโทษก่อน นึกว่าจะหนีไปง่ายๆหรอ?" พูดย้อนคำน้องกลับไป
"พี่ใหญ่....." เคนรีบเปลี่ยนแผนหันมากอดเอวพี่ชายแทน
"ชั้นปวดหัวจัง" แกล้งทำเป็นอ้อนพี่ชายแต่เจอร์รี่ไม่หลงกล
"ปวดหัวก็ต้องถูกทำโทษ" พูดยืนกรานคำเดิม
"ไม่ถูก ปวดหัวก็ต้องนอนถึงจะหาย" แก้คำพูดของพี่ชายเหมือนเด็กซนๆคนหนึ่ง
"ยังนอนไม่ได้ ยังงัยก็ต้องถูกทำโทษก่อน" เมื่อพี่ชายไม่ยอมเคนก็ทำหน้ามุ่ย
"มาให้พี่ใหญ่ตีซะดีๆ" พูดด้วยน้ำเสียงดุๆแต่แววตาอ่อนโยน
"ตีทีเดียวนะ" พูดต่อรองกับพี่ชายอีก
"ไม่ได้ วันนี้เราดื้อมากพี่ใหญ่ต้องตีหลายๆที ไม่งั้นเราก็ไม่เข็ด" ส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับแกล้งทำเสียงเข้ม เมื่อพี่ชายยืนกรานดังนี้เคนจึงหันไปหาแวนเนสแทน
"แวนเนส....." ไม่พูดเปล่าแต่ขยับตัวเข้าไปกอดพี่ชาย
"นายเคยสัญญาว่าจะไม่ยอมให้พี่ใหญ่แตะต้องชั้นได้นี่....." พูดทวงคำสัญญากับพี่ชาย
"เอ....ชั้นเคยสัญญาแบบนั้นหรอ?" แวนเนสแกล้งทำเสียงแปลกใจเหมือนกับไม่เคยได้ยินมาก่อน พี่ใหญ่อดที่จะยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีของเจ้าน้องชายจอมดื้อที่ตอนนี้ดูเหมือนเด็กเล็กๆที่กำลังอ้อนผู้ใหญ่
"เคยสิ" เคนย้ำคำหนักแน่น แวนเนสยิ้มๆแล้วเอามือขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู
"ก็ได้ๆๆๆ ชั้นจะคุยกับพี่ใหญ่ให้แต่หลังจากที....." แวนเนสไม่พูดต่อแต่เอามือชี้ที่แก้มตัวเอง เคนชะงักไปก่อนจะทำท่าอิดออด
"ถ้าไม่ยอมชั้นก็ไม่พูดให้เหมือนกัน" แล้วแวนเนสก็ทำท่าไม่สนใจ เคนจึงจำใจต้องหอมแก้มพี่ชาย
"ข้างนี้ด้วย" แวนเนสได้ทีแกล้งน้องใหญ่
"ข้างนี้แล้วพอนะ" เคนย้ำคำก่อนจะหอมแก้มพี่ชายอีกข้างหนึ่ง พี่ใหญ่มองน้องชายทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม
"ตกลงนายยกโทษให้มันเถอะนะ" แวนเนสหันไปพูดกับพี่ชาย เจอร์รี่ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ยักคิ้วให้ แวนเนสจึงจูงมือน้องกลับมานั่งบนเตียง
"ไหนมานี่ซิ พี่รองอยากคุยกับเราหน่อย" เคนไม่ได้ขัดขืนแต่เดินไปตามแรงจูงของพี่ชาย
"รู้หรือเปล่าว่าหลายวันมานี่นายทำให้พี่สองคนเป็นห่วงมาก" ปรับน้ำเสียงให้ดูเป็นการเป็นงานขึ้นก่อนจะเหลือบมองพี่ชายแว๊บหนึ่งซึ่งเจอร์รี่ก็พยักหน้าแล้วเดินมานั่งกับน้องด้วย
"เป็นห่วงชั้นทำไม? คนที่เราควรห่วงคือไจ่ไจ๋นะ" เคนแย้งคำพี่ชายขึ้นมา "น้องน่ะไม่เห็นมีอะไรน่าเป็นห่วงเลย จริงอยู่ว่าตอนนี้น้องอาจจะจำพวกเราไม่ได้แต่น้องก็ยังใช้ชีวิตอย่างปกติสุข น้องกินได้นอนหลับแถมยังพยายามทำความรู้จักกับพวกเราให้มากขึ้นอีกด้วย แบบนี้ชั้นเชื่อว่าไม่นานน้องก็ต้องจำได้แล้วกลับมาเป็นน้องเล็กของเราตามเดิม" เคนเงียบเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"แต่นายน่ะอาการหนักกว่าน้องอีก เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องนายนอนรวมกันได้ไม่ถึงสิบชั่วโมงเลย แถมอาหารการกินถ้าไม่บังคับนายก็ไม่กิน แล้วแบบนี้นายจะให้ชั้นสองคนนั่งมองนายทรมานตัวเองเฉยๆได้หรอ?" แวนเนสว่าพร้อมกับมองหน้าน้องไปด้วย
"ชั้นไม่ได้ทรมานตัวเอง แต่มันไม่อยากกินไม่อยากนอนก็เท่านั้นเอง" เคนแก้ตัวเสียงอ่อยๆ
"ร่างกายของนายมีเลือดมีเนื้อยังงัยซะมันก็ต้องการอาหารเพื่อไปหล่อเลี้ยงให้ตัวเองดำรงอยู่ได้ ต่อให้นายไม่อยากกินไม่อยากนอนก็ใช่ร่างกายของนายจะไม่ต้องการกินไม่ต้องการนอนด้วยนี่" แวนเนสแย้งก่อนจะถอนหายใจ
"ชั้นก็ได้งีบบ้างแล้วก็กินไปบ้างเหมือนกัน" เถียงพี่ชายขึ้นมาอีก
"อย่าเถียง" แวนเนสว่าพร้อมกับมองน้องชายด้วยสายตานิ่งๆทำให้เคนเริ่มกลัวเพราะปกติแวนเนสไม่ค่อยดุเขาจริงจังนัก
"เวลาพูดอะไรให้เชื่อฟังกันบ้าง โตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ ถ้าคิดจะเถียงก็ให้มันมีเหตุผลหน่อย" เจอร์รี่เลิกคิ้วเมื่อเห็นแวนเนสจริงจังกับน้องชาย
"สิ่งที่ชั้นกับเจอร์รี่ทำลงไปน่ะจริงอยู่ว่ามันอาจจะไม่ถูกต้องทั้งหมด แต่ชั้นกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่าทั้งหมดที่ทำก็เพราะรักนายทั้งนั้น" คำพูดและน้ำเสียงของแวนเนสทำให้น้องชายถึงกับน้ำตาซึม เคนเอามือปาดน้ำตาก่อนจะหันไปกอดพี่ใหญ่แล้วซบหน้าลงที่อกพี่ชาย
"เฮ่อ!" แวนเนสถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
"พอเถอะ" เจอร์รี่ปรามแวนเนสแบบไม่ออกเสียงเมื่อเห็นแวนเนสอ้าปากจะพูดอะไรออกมาอีกเพราะรู้สึกได้ว่าเคนกำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว
"ไม่ต้องร้อง.....โอ๋ๆๆๆ นิ่งซะนะ....." พี่ใหญ่พูดปลอบน้องชายคนกลางพร้อมกับลูบหัวน้องไปด้วย
"เวลาชั้นจริงจังนายก็เอาแต่โอ๋มันตลอด" แวนเนสต่อว่าพี่ใหญ่เข้าให้บ้าง เจอร์รี่ยิ้มแก้เก้อแต่ไม่ได้เถียงอะไร
"แล้วนี่ร้องไห้จริงหรอ? ชั้นยังไม่ได้ด่าอะไรซักคำเลยนะ" พูดต่อพร้อมกับเอามือผลักหัวน้องชายที่ยังซุกหน้าอยู่กับอกของพี่ใหญ่
"พี่ว่าน้องไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจที่โดนนายดุหรอกแต่พี่ว่าน้องร้องไห้เพราะซึ้งใจมากกว่าที่นายบอกรักน้องซึ่งหน้าแบบนี้" เจอร์รี่พูดยิ้มๆแล้วก้มหน้าลงมองหน้าเคน
"จริงมั๊ยครับ?" เจอร์รี่แกล้งทำเสียงล้อเลียน จึงโดนน้องชายเอามือทุบเข้าให้
"ฤทธิ์มากจังนะเราน่ะ" เจอร์รี่ต่อว่าน้องชายก่อนจะกอดรัดน้องชายแน่นขึ้น
"หึๆๆๆ" แวนเนสขำเจ้าน้องชายคนนี้ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวน้อง
"ซึ้งขนาดนั้นเชียว?" พูดแหย่น้องชายบ้าง เคนปัดมือพี่ชายออกแต่ไม่ตอบว่าอะไร
"เฮอะ! ไม่อยากให้ยุ่งงั้นชั้นไม่ยุ่งก็ได้ ไปหาไจ่ไจ๋ดีกว่า" พูดจบก็ขยับตัวจะลุกไปแต่เคนรีบดึงแขนพี่ชายเอาไว้
"ชั้นไปด้วย! ให้ชั้นไปด้วยนะ!" รีบร้องขอพี่ชายโดยทันที แวนเนสหันไปสบตากับพี่ชายยิ้มๆ
"ให้ไปดีหรือเปล่าน้า?" แวนเนสแกล้งทำเป็นคิด
"ให้ชั้นไปนะ....นะๆๆๆ...." เคนอ้อนวอนอีกแต่เมื่อเห็นแวนเนสไม่ยอมตอบว่าอะไรก็หันไปทางพี่ใหญ่บ้าง
"พี่ใหญ่ครับ....." พูดเพียงแค่นี้เจอร์รี่ก็ใจอ่อนไม่ต้องรอให้น้องต้องตื๊ออีก
"อยากไปก็ไปอาบน้ำสิครับ ถ้าช้าพี่ใหญ่กับพี่รองไม่รอนะ" ไม่ต้องรอให้พี่ชายต้องพูดซ้ำเคนวิ่งแจ้นออกไปที่ห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำทันที
"น้องเราคนนี้อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย?" หลังจากเคนวิ่งออกไปแล้วเจอร์รี่ก็หันไปพูดกับแวนเนสยิ้มๆ
"แหม.....นายก็ชอบที่มันเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ?" แวนเนสกระเซ้าพี่ชายกลับไป
"ถ้ามันเป็นแบบนี้ได้ตลอดรับรองว่าชั้นเลิกใช้ไม้เรียวเด็ดขาดเลย" เจอร์รี่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงขำๆเช่นกัน
"ว่าแต่จะไปหาไจ่ไจ๋อีกหรอ?" แล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยกับน้อง
"อืม....ทำไมหรอ?" แวนเนสตอบพร้อมกับย้อนถามพี่ชายต่อ
"ชั้นว่านะเราอย่าไปเซ้าซี้น้องมากเลย ตอนนี้น้องยังจำเราไม่ได้หากเราไปยุ่งวุ่นวายกับน้องบ่อยๆน้องจะเบื่อเอาน่ะสิ" เมื่อได้ยินที่พี่ชายพูดแวนเนสก็ค่อนข้างเห็นด้วย
"ถ้าน้องติดต่อเรามาเองแบบนั้นน่าจะดีกว่านะ เพราะอย่างน้อยถ้าน้องติดต่อมาเมื่อไหร่ก็เท่ากับว่าน้องคงอยากจะเจอเรา" เจอร์รี่ให้เหตุผลต่อ
"ก็จริงแหละนะ เพราะถ้าน้องอยากเจอเราน้องก็ต้องเป็นฝ่ายมาหาเราแล้วแบบนั้นบางทีน้องจะยอมมาที่บ้านแล้วความจำน้องก็ฟื้นกลับคืนมางัย" แวนเนสคล้อยตามความเห็นของพี่ชาย
"แต่ว่าเมื่อกี้เราบอกเสี้ยวเทียนว่าจะไปหาน้อง แล้วถ้าไม่ไปมันจะอาละวาดอีกมั๊ยนั่น?" พูดพาดพิงถึงน้องชายอีกคนนึงที่ดีใจเป็นลิงโลดที่จะได้ไปหาไจ่ไจ๋
"ก็ยังไม่ต้องบอกสิว่าเราเปลี่ยนแผนแล้ว พามันออกจากบ้านแล้วหาที่เที่ยวกันดีกว่า ไหนๆวันนี้ก็วันหยุด" พี่ใหญ่ว่าก่อนจะพูดเสริม
"ถ้ากลัวมันอาละวาดเดี๋ยวชั้นเอายานอนหลับไปด้วย" เจอร์รี่พูดยิ้มๆ
"ทางที่ดีติดไม้เรียวไปอีกซักอันก็ดีนะ" แวนเนสเสริมคำพูดพี่ชายเมื่อพูดจบคำนั้นเสียงหัวเราะก็ดังประสานกันขึ้นมาทันที
- บนรถ -
"นายโทรบอกไจ่ไจ๋หรือยัง? ถามน้องหรือเปล่าว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั๊ย? หรือว่าน้องจะเอาอะไรหรือเปล่า?" เคนขยับตัวมาเกาะที่เบาะของคนขับก่อนจะเอ่ยถามแวนเนส
"เอ่อ...." แวนเนสไม่รู้จะตอบยังงัยจึงหันไปมองพี่ใหญ่ที่นั่งคู่กับเขาแทน
"ยุ่งอะไรแบบนี้หละเรา? น้องมันหากินเองได้น่า" เจอร์รี่พูดกลบเกลื่อน
"ได้ยังงัยหละ? นายก็รู้ว่าไจ่ไจ๋มันไม่ค่อยใส่ใจเรื่องอาหารการกินนักหากน้องขี้เกียจเดี๋ยวก็กินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วแบบนั้นจะได้สารอาหารอะไร" เคนแย้งขึ้นมาเป็นชุดก่อนจะทำหน้ามุ่ยอย่างไม่ค่อยจะพอใจพี่ชายนัก
"เดี๋ยวแวะตลาดก่อนนะแวนเนส ชั้นจะซื้อของไปทำกับข้าวให้น้อง ว่าจะซื้อเยอะหน่อยเพราะจะได้ทำเก็บไว้ให้น้องอุ่นกินเผื่อหิวขึ้นมาจะได้ไม่ต้องออกไปหาอะไรให้ยุ่งยาก" เคนยังคงสั่งพี่ชายต่อ
"เอางัย?" แวนเนสไม่ตอบแต่ถามพี่ชายแทนซึ่งที่ถามนั้นก็หมายความถึงว่าพี่ชายจะเปลี่ยนใจไปหาน้องเล็กตามเดิมหรือไม่
"ไม่" เจอร์รี่ตอบง่ายๆสั้นๆ
"หมายความว่างัย?" เคนถามพี่ชายเสียงค่อนข้างห้วนเพราะรู้สึกแปลกๆที่พี่ชายไม่สนใจว่าสิ่งที่เขากำลังทำนั้นก็เพื่อน้องเล็กทั้งนั้น
"ก็หมายความว่าวันนี้เราจะไม่ไปหาน้องน่ะสิ" เจอร์รี่ตอบหน้าตาเฉย
"ทำไมถึงไม่ไป? ก็ไหนพวกนายบอกว่าวันนี้เราจะไปหาน้องแล้วทำไมจู่ๆถึงจะไม่ไป? พวกนายเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย!" เคนโวยวายขึ้นมาดังคาด
"เงียบเดี๋ยวนี้นะ!" เจอร์รี่ทำเสียงเข้มก่อนจะหันมามองน้องชายจอมโวยวายด้วยสีหน้าดุๆ
"ชั้นทำงานทุกวันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วแถมยังต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้อีก ตอนนี้สมองของชั้นมันทำงานหนักจนแทบจะรับไม่ไหวแล้ว ชั้นเลยอยากไปหาที่ผ่อนคลายแล้วยุติปัญหาทุกอย่างเอาไว้ซักพักนึงก่อน แค่นี้มีเหตุผลพอมั๊ย?" อธิบายเหตุผลให้น้องชายฟัง
"นายทำงานคนเดียวหรืองัย? ชั้นเองก็ไปกับนายด้วยทุกวันแล้วตั้งแต่เกิดเรื่อง......" เคนเถียงพี่ชายฉอดๆแต่ยังไม่ทันเถียงจบพี่ใหญ่ก็แทรกขึ้นมาก่อน
"ก็เพราะแบบนี้งัยชั้นถึงอยากให้นายหยุดทำให้ตัวเองวุ่นวายหรือฟุ้นซ่านบ้าง! ปล่อยวางเรื่องกังวลใจทุกอย่างไว้ตรงนี้แล้วไปเที่ยวกันให้สนุกก่อนได้มั๊ย? ส่วนเรื่องอื่นกลับมาแล้วเราค่อยว่ากันอีกที โอเคมั๊ย?" พี่ใหญ่พูดอธิบายต่ออย่างอ่อนใจ
"แต่ชั้นไม่อยากเที่ยว! ชั้นอยากไปหาน้อง!" พูดจบก็กระแทกตัวพิงเบาะรถอย่างขัดใจ
"อยากโดนจับกรอกยานอนหลับมั๊ยเสี้ยวเทียน?" แวนเนสเอ่ยขึ้นมาหลังจากเงียบมานาน คำพูดนั้นทำให้เคนนิ่งไป
"ให้มันน้อยๆหน่อย" ดุน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ตั้งแต่เช้าแล้วนะ ถ้าลองมีปัญหาอีกครั้งเดียวชั้นจะไม่เตือนแล้ว" เมื่อเห็นแวนเนสเป็นแบบนี้เคนก็ไม่กล้าแม้แต่จะเถียงจึงได้แต่นั่งเงียบๆ ผ่านไปพักหนึ่งเจอร์รี่ก็สะกิดแวนเนสให้ดูเจ้าน้องชายจอมเกเรที่ตอนนี้นั่งสัปหงกหัวเอนไปมาอยู่ด้านหลัง
"นายปราบมันได้ดีกว่าชั้นอีก" เอ่ยชมแวนเนสจากใจจริง
"ไม่เท่าไหร่หรอก" แวนเนสหันไปยักคิ้วให้พี่ชาย
"กับนายน่ะดุมันบ่อยจนมันไม่ค่อยจะกลัวแล้ว แต่ชั้นเนี่ยนานทีปีหนจะด่ามันจริงๆจังๆซักทีมันก็เลยเป็นแบบที่เห็นแหละ" แวนเนสอธิบายเหมือนเข้าใจน้องดี
"เก่งจะแย่แล้ว" พี่ใหญ่พูดแขวะน้องแต่สีหน้ายังคงยิ้มๆ
"แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ต่อไปนายรับหน้าที่ด่ามันแทนชั้นแล้วกันส่วนชั้นจะเป็นฝ่ายโอ๋มันเองเผื่อมันจะรักชั้นขึ้นมาบ้าง" ได้ยินพี่ชายพูดเช่นนี้แวนเนสก็เหลือบตามองพี่ชาย
"นายคิดว่ามันไม่รักนายหรอ?" ย้อนถามพี่ชายกลับไป
"ก็คงรักบ้างแหละ แต่คงไม่มากเท่ากับที่มันรักนายหรอกเพราะมีอะไรก็เห็นมันวิ่งหาแต่นายเพราะนายใจดีกับมันนักนี่" แม้จะพูดเหมือนเป็นเรื่องตลกแต่แวนเนสก็จับความรู้สึกของพี่ชายได้
"น้อยใจเป็นเหมือนกันหรอ?" แซวพี่ชายยิ้มๆ
"ไม่ต้องมาแซว!" เจอร์รี่ไม่ตอบรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
"ชั้นไม่คิดอะไรหรอก น้องจะรักใครมากกว่าชั้นก็ไม่ใส่ใจนักหรอก แค่ชั้นได้ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอแล้ว" พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่ใช่แค่เสี้ยวเทียนนะ นายกับไจ่ไจ๋ก็เหมือนกัน เพราะอนาคตนายต้องมีคนที่นายรักจนหมดหัวใจ ถึงตอนนั้นพี่เองก็อาจจะเป็นคนที่พวกนายคิดถึงเป็นบางเวลาแต่พี่ก็ไม่เสียใจหรอกเพราะพี่ถือว่าได้ส่งนายจนถึงจุดหมายปลายทางกันหมดแล้ว" แวนเนสยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชาย
"ว่าไปนั่น! ต่อให้ชั้นมีคนรักหรือมีครอบครัว นายก็ยังเป็นคนที่ชั้นต้องคิดถึงอยู่เสมอแหละ....." เจอร์รี่ได้ยินก็หันไปมองน้องชาย
"ชั้นรู้จักนายมาตลอดทั้งชีวิต และชั้นก็เชื่อว่าหากท้ายที่สุดแล้วชั้นอยากจะกลับไปหาใครบางคน.....คนๆนั้นก็คือนายนั่นแหละ" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ให้มันแน่เถอะไอ้ลูกลิง" พี่ใหญ่เอามือขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู
"ว่าแต่เราจะไปไหนกัน?" แล้วแวนเนสก็เปลี่ยนเรื่องถาม
"นายอยากไปไหนหละ?" ถามน้องชายกลับไป
"ชั้นก็ไม่รู้ ตอนนี้ไม่มีไอเดียเลย" แวนเนสคิดไม่ออก
"งั้นก็ไปที่ที่ไอ้เด็กงอแงมันอยากไปแล้วกัน" ว่าพร้อมกับพยักเพยิดไปทางด้านหลังรถ
"ฮึ! ไอ้บ้านี่ก็ชอบแต่ทะเล สงสัยชาติก่อนจะเกิดเป็นปลาโลมา" แวนเนสว่าพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
"พะยูนมากกว่า" เจอร์รี่เถียง แล้วสองพี่น้องก็พากันหัวเราะ ส่วนบุคคลที่ถูกพาดพิงถึงนั้นก็ยังคงสัปหงกอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอยู่ดี
| Create Date : 17 มิถุนายน 2557 |
| Last Update : 13 กรกฎาคม 2557 12:00:38 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 959 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [
