Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 31

ตอนที่ 31

"เขาเป็นยังงัยบ้างครับหมอ?" เจอร์รี่ถามทันทีที่หมอตรวจอาการน้องเสร็จ

"ทำงานหนักเกินไปหน่อยน่ะ ร่างกายเลยรับไม่ไหว ให้พักผ่อนซักสองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว" หมอตอบพลางกับคลี่รอยยิ้มให้เพื่อที่ไม่ให้ญาติคนป่วยเป็นกังวล

"หมอให้ทานยาลดไข้ ฉีดยาบำรุงแล้วก็ให้น้ำเกลือแล้ว ญาติเชิญเข้าเยี่ยมได้แล้วครับ" พูดจบหมอก็ก้มหัวให้แล้วเดินจากไป เจอร์รี่ก้มหัวตอบอย่างสุภาพ

"หายห่วงแล้วใช่มั๊ย?" เสี่ยวจือว่าพร้อมกับตบไหล่เจอร์รี่

"เข้าไปหาแวนเนสกันเถอะ" เอ่ยชวนพร้อมกับดึงมือเจอร์รี่เพื่อจะเข้าไปเยี่ยมแวนเนสแต่เจอร์รี่กลับขืนตัวไว้แล้วส่ายหน้า

"ไม่หละครับ คุณอยากเข้าไปหาเขาก็ไปเถอะ ผมจะกลับบ้านแล้ว" เสี่ยวจือได้ยินก็ทำหน้างงๆ

"แต่ว่า...." ตั้งท่าจะแย้งแต่เจอร์รี่ก็พูดแทรกขึ้นมาอีก

"ในเมื่อมันไม่เป็นไรแล้วผมจะสนใจอีกทำไมกัน" พูดจบก็เดินจากไปทันที เสี่ยวจือถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

"เป็นงัยบ้าง?" เสี่ยวจือถามพร้อมกับเดินเข้ามาดูแวนเนสที่เตียง

"เจอร์รี่หละครับ?" แวนเนสไม่ตอบแต่ถามถึงพร้อมกับมองหาพี่ชาย เสี่ยวจือทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย

"เห็นบอกจะกลับบ้าน คงไปอาบน้ำอาบท่าหละมั้ง?" เสี่ยวจือตอบเลี่ยงๆแต่แวนเนสหน้าเศร้าลงทันตาเห็น

"ผมผิดเองที่ดื้อไม่เชื่อฟังเขาตั้งแต่แรก รู้ทั้งรู้ว่าไม่ไหวผมยังฝืนตัวเองอีก เจอร์รี่เขาโกรธก็สมควรแล้ว" พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"ไม่เอาน่า! เจอร์รี่โกรธอะไรที่ไหนกัน? เขาเป็นคนพาเธอมาโรงพยาบาลเองเลยนะ" เสี่ยวจือพูดปลอบใจ

"ต่อไปนี้เป็นอะไรก็บอกกันตรงๆ เรื่องงานน่ะมันไม่สำคัญไปกว่าสุขภาพของเธอหรอกนะ ถ้าไม่ไหวก็บอกชั้นมาอย่าทำแบบนี้อีก" พูดต่อเป็นเชิงตักเตือน

"ครับ ต่อไปผมจะไม่ดื้อแบบนี้อีกแล้ว" แวนเนสรับปากง่ายๆ

"ดีมาก วันนี้เธอทำให้ทีมงานตกใจกันแทบแย่ หลังจากพาเธอมาโรงพยาบาลโทรศัพท์ชั้นยังดังไม่หยุดเลยทั้งทีมงานทั้งนักข่าวโทรมาถามกันให้วุ่นไปหมด" แวนเนสได้ยินก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ทำให้เดือดร้อนกันไปทั่ว

"ขอโทษครับเสี่ยวจือ ผมทำให้คุณเดือดร้อนอีกแล้ว" เสี่ยวจือเอามือตบไหล่แวนเนสเบาๆ

"ไม่ต้องคิดมาก เรื่องแค่นี้สบายมาก ปัญหาหนักกว่านี้ชั้นก็เคยเจอมาหมดแล้ว พักผ่อนให้สบายเถอะนะ ชั้นอยู่เป็นเพื่อนเอง" แวนเนสไม่ตอบว่าอะไรแต่หลับตาลงเสียเฉยๆแล้วก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

"เอ่อ.....คุณเสี่ยวจือคะ....." นางพยาบาลเข้ามาพร้อมกับเรียกเสี่ยวจืออย่างสุภาพ

"ครับ?" เสี่ยวจือลุกขึ้นพร้อมกับตอบรับเป็นเชิงถาม

"ญาติของคุณแวนเนสฝากมาบอกคุณว่าคุณไม่ต้องอยู่เฝ้าคนไข้ก็ได้ค่ะ คือว่าเขาจ้างพยาบาลส่วนตัวมาดูแลคุณแวนเนสเรียบร้อยแล้วค่ะ" เสี่ยวจือได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าบอกไม่ถูกเพราะไม่นึกว่าเจอร์รี่จะโกรธแวนเนสจนไม่ยอมเข้ามาเยี่ยมจริงๆ

"เดี๋ยวปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพยาบาลดีกว่านะคะ" เสี่ยวจือได้แต่ก้มหัวรับแล้วฝากฝังกับนางพยาบาลให้บอกแวนเนสว่าจะมาเยี่ยมใหม่ จากนั้นก็กลับไปอีกคน แวนเนสหลับไปนานจนมารู้สึกตัวอีกทีก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว

"ตื่นแล้วหรอคะ? งั้นเชิญทานข้าวค่ะ" เสียงนุ่มนวลนั้นทำให้แวนเนสต้องเบนสายตาไปทางต้นเสียง

"คุณ....." แวนเนสทำหน้างงๆเมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดแจงอาหารการกินให้เขา

"ชั้นเป็นพยาบาลพิเศษค่ะ พี่ชายคุณจ้างให้ชั้นมาดูแลคุณ" คำตอบนั้นทำเอาแวนเนสมีสีหน้าสลดลง

"ผมไม่หิวครับ" แวนเนสปฏิเสธทันที

"เอ่อ.....ทานหน่อยเถอะค่ะ ร่างกายคุณไม่แข็งแรงหากไม่ทานอะไรเลยคุณหมอจะไม่อนุญาตให้กลับบ้านนะคะ" เธอพยายามพูดกับแวนเนสอย่างอ่อนโยน

"ผมก็ไม่ได้อยากกลับบ้านอยู่แล้ว" แวนเนสบอกแล้วหลับตาลงอีกครั้ง รู้สึกเสียใจที่พี่ชายไม่สนใจ

"งั้นคุณต้องถูกฉีดยาอีกนะคะ แถมยังต้องให้น้ำเกลือต่ออย่างไม่มีกำหนดอีก" คำขู่นั้นไม่ได้ทำให้แวนเนสสะดุ้งสะเทือนเลย

"ผมอยากพักผ่อนครับ แล้วจะขอบคุณมากหากคุณปล่อยให้ผมได้พักผ่อนคนเดียวเงียบๆ" พูดจบแวนเนสก็ไม่สนใจกับคู่สนทนาอีกเลย

- ที่บ้าน -

"กลับมาแล้วครับ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นอย่างเสียไม่ได้เมื่อเห็นพี่ชายมองมา

"อืม" เจอร์รี่ตอบรับแล้วก็ไม่ได้สนใจน้องชายอีก ไจ่ไจ๋เดินเลยขึ้นห้องเพื่อจะไปหาแวนเนสแต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อไม่เห็นพี่ชายอยู่ที่ห้อง

"พี่รองไปไหน?" พึมพำถามตัวเองอย่างงงๆเพราะรู้ดีว่าแวนเนสไม่สบายอยู่พี่ใหญ่ต้องไม่ยอมให้ไปทำงานอย่างแน่นอน

"พี่รองครับ" ไจ่ไจ๋ร้องเรียกพี่ชายแล้วเดินหาจนทั่วชั้นบนของบ้านแต่ก็ไม่เจอจึงลงมาข้างล่าง

"พี่รองอยู่ไหนครับ?" จำใจถามพี่ชายคนโต เจอร์รี่ยักไหล่พร้อมกับถอนหายใจเบาๆแต่ยังไม่ทันตอบเสียงรายงานข่าวบันเทิงก็รายงานข่าวว่าแวนเนสทรุดกระทันหันในระหว่างถ่ายแบบ ไจ่ไจ๋มองดูข่าวนั้นอย่างตกใจ

"พี่ใหญ่! ข่าวนี่จริงหรอ?" หันกลับมาถามเมื่อดูข่าวจบ พี่ใหญ่พยักหน้าขรึมๆ

"แล้วทำไมพี่ไม่ไปอยู่กับพี่รองหละ? แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม?" ถามพี่ชายต่อเป็นชุด

"มันไม่ได้เป็นอะไรหนิ นายเองก็ได้ยินแล้วว่ามันไม่ได้รับอันตรายเลยซักนิด" เจอร์รี่พูดอย่างไม่สนใจ คำพูดของพี่ชายทำเอาไจ่ไจ๋ชะงักงัน

"พี่หมายความว่างัย? พี่รองป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลแต่พี่กลับทำเหมือนพี่รองแค่เดินสะดุดก้อนหินอย่างงั้นน่ะหรอ?" พี่ใหญ่ยังคงเฉยทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของน้องชาย

"พี่น่ะใจร้ายที่สุดรู้ตัวหรือเปล่า? คนใจร้าย!!!" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ผลุนผลันไปโรงพยาบาลทันที ทิ้งให้เจอร์รี่ได้แต่สะอึกกับคำต่อว่าของน้องชาย

"พี่รอง!!" ไจ่ไจ๋ร้องเรียกพี่ชายทันทีที่เปิดประตูได้

"ไจ่ไจ๋" แวนเนสเรียกน้องด้วยน้ำเสียงดีใจ

"พี่รอง! ผมขอโทษครับที่มาช้า ผมเพิ่งรู้ข่าว" ไจ่ไจ๋โผเข้ากอดพี่ชายพร้อมกับกล่าวขอโทษ

"ไม่เป็นไรไจ่ไจ๋ อย่างน้อยนายก็ยังมา" แวนเนสพูดแล้วมองหน้าน้องชายน้ำตาคลอ

"พี่รอง ผมจะอยู่เป็นเพื่อนพี่เองนะ" ไจ่ไจ๋พูดกับพี่ชายอย่างเข้าใจ

"ขอบใจมากนะไจ่ไจ๋ พี่ขอบใจนายมาก" แวนเนสพูดกับน้องอย่างซาบซึ้ง

"แล้ว....." จะถามถึงพี่ชายแต่ไจ่ไจ๋ก็แทรกขึ้นมาก่อน

"พี่ไม่ต้องไปคิดถึงคนอื่นเลยนะครับ ผมจะดูแลพี่เอง พี่ต้องการอะไรแค่บอกผมมาคำเดียว ผมจะหามาให้พี่ทุกอย่าง" แวนเนสเอื้อมมือมาลูบหน้าน้องอย่างอ่อนโยน

"ขอบใจมากนะ" ขอบคุณน้องชายอีกครั้ง

"พี่กินข้าวหรือยัง? กินอะไรบ้างหรือยังครับ?" แวนเนสส่ายหน้าช้าๆ

"ทำแบบนี้ได้ยังงัยกัน? พี่ต้องกินนะครับ ผมจะบอกให้พยาบาลหาอะไรให้พี่กินนะ" พูดจบไจ่ไจ๋ก็เดินไปกดอินเตอร์โฟนขออาหารมาให้พี่ชาย ซักพักอาหารก็ถูกยกมาให้ตามต้องการ

"ผมจัดการเองครับ ขอบคุณมากๆเลย" ไจ่ไจ๋กล่าวขอบคุณพยาบาลแล้วรีบเอาอาหารมาให้แวนเนส

"น่ากินทั้งนั้นเลย พี่รีบกินเร็ว ผมจะป้อนให้" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็ตักอาหารมาป้อนให้พี่ชายกิน

"ไม่อร่อยหรอ?" น้องเล็กถามพี่ชายที่เคี้ยวข้าวอยู่แต่กลับมีน้ำตาคลอ

"เปล่าหรอก มันอร่อยมากเลยต่างหาก" แวนเนสตอบพร้อมกับยิ้มให้น้อง

"งั้นพี่ก็ต้องกินเยอะๆนะ ร่างกายจะได้แข็งแรง" น้องเล็กว่าพร้อมกับตักข้าวป้อนพี่ชายอีก ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์ของแวนเนสก็ดังขึ้น

"หยิบให้พี่ทีสิ" แวนเนสไหว้วานน้องชาย

"พี่กลางโทรมาหาแหนะ" ไจ่ไจ๋มองเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอแล้วส่งให้พี่ชาย

"แวนเนส! นายเป็นยังงัยมั่งเนี่ย? ทำไมถึงไม่มีใครโทรบอกชั้นเลย เห็นข่าวในทีวีตกใจแทบตาย โทรไปหาเจอร์รี่มันก็กวนชะมัด ถามอะไรก็บอกให้โทรหานายเอง" ทันทีที่รับสายเคนก็ร่ายยาวออกมาทันที

"ชั้นไม่เป็นไรมากหรอก ไม่ต้องห่วงนะเสี้ยวเทียน" แวนเนสตอบพร้อมกับพูดปลอบน้องชาย

"อย่ามาโกหกชั้นหน่อยเลย ไม่เป็นไรมากทำไมต้องเข้าโรงบาลด้วย? ไปนอนเล่นหรืองัย?" เสียงเคนตอบกลับมาอย่างไม่เชื่อ

"แหม....ชั้นก็อยากให้มีคนเอาใจชั้นมั่งสิ อยู่นี่นะนางพยาบาลสวยๆเยอะแยะ แถมชั้นยังได้รับอภิสิทธิ์พิเศษจากพี่ใหญ่อีกนะเพราะพี่ใหญ่น่ะจ้างพยาบาลมาดูแลชั้นโดยเฉพาะเลย ถ้าเป็นพวกนายน่ะไม่มีทางได้รับสิทธิแบบชั้นหรอก" แวนเนสแกล้งพูดติดตลกทั้งๆที่ในใจแทบอยากร้องไห้ที่พี่ชายไม่มาสนใจใยดีเขาเลย
"พูดเป็นเล่นอีกแล้ว! เจอร์รี่อยู่หรือเปล่า? ชั้นขอคุยกับมันหน่อยสิ" เคนถามพี่ชายกลับมา

"ไม่อยู่ มีแต่ไจ่ไจ๋" แวนเนสตอบสีหน้าสลดลงอีกครั้ง

"อ้าว! แล้วมันไปไหน?" แวนเนสได้ยินน้องถามก็เปลี่ยนเรื่องเอาดื้อๆ

"เมื่อไหร่นายจะกลับหละเสี้ยวเทียน? ชั้นมีเรื่องอยากเม้าท์เยอะแยะเลย" เสียงน้องชายเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะมีคำถามตามมาอีก

"แวนเนส นายกับเจอร์รี่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันใช่มั๊ย?" แวนเนสได้ยินก็พลอยเงียบไปด้วย

"พี่รอง ทำไมไม่คุยหละ?" ไจ่ไจ๋เห็นพี่ชายเงียบไปนานผิดปกติจึงเอ่ยถามขึ้นมา

"นายคุยกับพี่เขาไปก่อนแล้วกันนะ พี่อยากเข้าห้องน้ำซักหน่อย" พูดจบแวนเนสก็ลงจากเตียงแล้วเข็นสายน้ำเกลือเข้าไปในห้องน้ำเสียเฉยๆ น้องเล็กมองตามพี่ชายงงๆ

"พี่กลาง คุยอะไรกันน่ะ? ทำไมพี่รองดูท่าทางแปลกๆ" น้องเล็กคุยโทรศัพท์กับเคนแทน

"ไจ่ไจ๋ พี่ใหญ่มาที่โรงพยาบาลหรือเปล่า?" เคนถามน้องด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน

"ไม่มา ผมเองก็ไม่รู้พี่เขาเป็นอะไร แต่เมื่อคืนผมกับพี่ใหญ่ทะเลาะกันนิดหน่อย" ไจ่ไจ๋บอกพี่ชายไปตามตรง

"ทะเลาะกันเรื่องอะไร?" เคนซักถามกลับมาอีก

"เรื่องค่าโทรศัพท์ของผมครับ แต่ผมไม่เห็นทีท่าว่าพี่ใหญ่กับพี่รองจะทะเลาะกันนะครับ" ไจ่ไจ๋พูดต่ออย่างพอจะรู้ว่าเคนคิดอะไรอยู่

"งั้นทำไมพี่ใหญ่ถึงไม่มาโรงพยาบาล? ปกติแล้วถ้าพวกเราคนใดคนหนึ่งป่วยจนถึงกับต้องเข้าโรงบาลพี่ใหญ่จะต้องนั่งเฝ้าไม่ห่างเลยนะ" น้องเล็กได้ยินก็เห็นด้วยกับคำพูดของพี่ชายเช่นกัน

"เอางี้....นายลองถามๆพี่รองเขาดูแล้วกัน ส่วนพี่จะลองโทรหาพี่ใหญ่อีกที ได้เรื่องยังงัยแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีนะ" เคนสรุปแล้วตัดสายไป ในขณะนั้นแวนเนสก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี ไจ่ไจ๋จึงรีบลุกไปช่วยให้พี่ชายกลับมาที่เตียง

"พี่รองครับ ข่าววันนี้เขาว่าพี่น็อคในระหว่างที่ถ่ายแบบเลย วันนี้พี่ไปทำงานด้วยหรอ?" ไจ่ไจ๋เลียบๆเคียงๆถามพี่ชาย

"อืม....ไจ่ไจ๋ พี่อิ่มแล้ว พี่ขอพักผ่อนนะ" แวนเนสตัดบทน้องแทบจะในทันทีเมื่อรู้ว่าน้องพยายามจะซักถามเรื่องราวเอาจากเขา

"อิ่มแล้วหรอพี่รอง กินไปนิดเดียวเองนะ" น้องเล็กว่าพร้อมกับมองข้าวในถาดนั้น

"อิ่มแล้ว ถ้าพี่กินมากๆแล้วมันก็จะอาเจียนออกมาหมด กินได้แค่นี้ก็ดีแล้วหละ" พูดจบแวนเนสก็เอนตัวนอนลงที่เตียงแล้วหลับตาทันที ไจ่ไจ๋มองพี่ชายไม่รู้จะทำยังงัยจึงปล่อยตามใจพี่ชาย

"งั้นพี่นอนพักไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอลงไปหาอะไรมากินหน่อย ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย" น้องเล็กว่าแล้วห่มผ้าให้พี่ชาย

"ตามสบายเลย ไม่ต้องรีบนะไจ่ไจ๋ พี่คงนอนยาว" แวนเนสว่าแล้วก็หลับตานอนทันที

"ผมรักพี่นะครับ" น้องเล็กกระซิบข้างหูพี่ชายเบาๆก่อนที่จะออกจากห้องไป เมื่อน้องออกไปแล้วแวนเนสก็มองไปที่ประตูอย่างรอคอย รออย่างหวังว่าพี่ใหญ่จะเปิดประตูเข้ามาเยี่ยมเขาแต่ก็ไม่มีวี่แววอย่างที่เขาหวังเลย ดังนั้นแวนเนสจึงพลิกตัวหันไปอีกทางหนึ่งแล้วนอนร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียว

"ไจ่ไจ๋!" ไจ่ไจ๋หันไปตามเสียงเรียกเมื่อเห็นเสี่ยวจือส่งยิ้มให้เขาก็เดินเข้าไปหาทันที

"เสี่ยวจือมาเยี่ยมพี่รองหรอครับ?" ไจ่ไจ๋เอ่ยทักทาย

"อืม....ว่าจะมาดูซักหน่อยแต่เมื่อกี้ขึ้นไปแล้วมันหลับอยู่" เสี่ยวจือตอบ

"ครับ ผมถึงลงมาหาอะไรกินได้งัย" ไจ่ไจ๋ตอบยิ้มๆแต่แล้วก็ทำหน้านึกขึ้นได้

"เสี่ยวจือครับ คุณพอจะรู้หรือเปล่าว่าพี่ใหญ่กับพี่รองเขาทะเลาะอะไรกัน?" เสี่ยวจือได้ยินก็ถอนหายใจเบาๆแล้วมองหาที่นั่งก่อนที่จะชวนไจ่ไจ๋ไปนั่งคุยกัน

"เมื่อเช้าเจอร์รี่เขาไม่อยากให้แวนเนสไปทำงานน่ะ แต่ทีนี้แวนเนสก็ดึงดันจะไปให้ได้ เจอร์รี่ก็เลยตามใจแต่เขาก็ตามไปด้วย" เสี่ยวจือเริ่มต้นเล่าให้ไจ่ไจ๋ฟัง

"หมายความว่าวันนี้พี่ใหญ่ก็อยู่กับพี่รองน่ะสิครับ" ไจ่ไจ๋ถามต่ออีก

"ใช่.....แล้วพอตกช่วงบ่ายแวนเนสก็เริ่มดูท่าทางไม่ดีเอามากๆ เจอร์รี่ก็เลยไม่อยากให้ทำงานต่อเลยจะไปบอกทีมงานเพื่อขอพาแวนเนสไปหาหมอ แต่ทีนี้แวนเนสก็ไม่ยอมอีกเลยเถียงกันแล้วแวนเนสก็ไปทำงานต่อ" เสี่ยวจือหยุดเล่าแล้วมองหน้าไจ่ไจ๋เล็กน้อย

"ส่วนเจอร์รี่ก็คงโมโหเลยจะกลับบ้านแต่ในระหว่างนั้นแวนเนสกลับเป็นลมล้มพับไปเฉยๆ เจอร์รี่ก็เป็นคนจัดการพาแวนเนสมานอนโรงบาลนี่แหละ แล้วเรื่องราวต่อจากนั้นเธอเองก็คงได้เห็นแล้ว" ไจ่ไจ๋ฟังจบก็พอเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างทันที

"พี่ใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละครับ เวลาโกรธหรือโมโหพวกเราก็จะทำไม่เป็นสนใจทั้งที่จริงๆแล้วห่วงแทบตาย" ไจ่ไจ๋พูดถึงพี่ชายคนโตพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

"แบบนี้พี่รองคงเสียใจแย่เพราะพี่เขาสองคนสนิทกันมาก" เสี่ยวจือเองก็พลอยเงียบไปด้วย

"เสี่ยวจือครับ ผมขอบคุณมากที่มา แต่คืนนี้ผมจะเฝ้าไข้พี่รองเองครับ คุณกลับไปก่อนเถอะไม่ต้องห่วง" ไจ่ไจ๋พูดกับเสี่ยวจืออย่างเกรงใจ

"อืม....มีอะไรขาดเหลือก็โทรบอกชั้นแล้วกัน ถ้าแวนเนสตื่นแล้วก็บอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นมาใหม่" พูดจบก็ตบไหล่ไจ่ไจ๋เบาๆ

"ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวขึ้นไปหาพี่รองนะครับ" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ก้มหัวให้แล้วเดินกลับขึ้นไปบนตัวอาคาร เสี่ยวจือมองตามไจ่ไจ๋แล้วจึงหมุนตัวเดินไปที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลแต่เมื่อเห็นเจอร์รี่เพิ่งจอดรถเสร็จแล้วก้าวลงมาเขาก็รีบเดินเข้าไปหาทันที

"เจอร์รี่ ยอมมาได้แล้วหรอ? ทักทายเจอร์รี่ด้วยสีหน้ายิ้มๆ

"เปล่าหรอกครับ ผมแค่มาจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย" เจอร์รี่ตอบด้วยสีหน้าขรึมๆ

"เฮ่อ! เจอร์รี่.....ชั้นรู้ว่าเธอโกรธแวนเนสที่เขาไม่เชื่อฟังเธอ แต่ตอนนี้แวนเนสนอนป่วยอยู่ เขาต้องการการดูแลต้องการกำลังใจต้องการคำปลอบโยนจากเธอมากที่สุดนะ" เสี่ยวจือพูดเตือนสติเจอร์รี่

"คิดดูเอาเถอะว่าในขณะที่เธอกำลังลงโทษน้องอยู่ยังมีอีกตั้งกี่คนกันที่ชื่นชมกับสปิริตนักแสดงของแวนเนส? ทุกอย่างไม่ได้มีแต่ข้อเสียเสมอไปหรอกจริงมั๊ย?" พูดจบเสี่ยวจือขอตัวกลับก่อน เจอร์รี่มองตามรถของเสี่ยวจือที่แล่นออกไปจนลับตา แล้วจึงเดินขึ้นไปหาน้องที่ห้องพักผู้ป่วย

"อ้าว.....คนไข้ไปไหนแล้วครับ?" เจอร์รี่เอ่ยถามเมื่อเห็นนางพยาบาลกำลังเก็บถาดอาหารอยู่

"ญาติพาออกไปเดินเล่นข้างนอกค่ะ" นางพยาบาลตอบ

"งั้นหรอครับ? ขอบคุณมากครับ" พูดจบเจอร์รี่เดินกลับออกไปอีกครั้ง เขาเดินตามหาจนเจอน้องชายทั้งสองคน

"นั่งสิไจ่ไจ๋" แวนเนสบอกน้องชายที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดวางสายน้ำเกลือให้ตัวเอง

"พี่ไม่ควรออกมาข้างนอกตอนนี้เลยนะครับ ลมแรงออก" น้องเล็กต่อว่าพี่ชายเป็นเชิงบ่นก่อนที่จะมานั่งลงข้างๆพี่ชาย เจอร์รรี่หยุดยืนดูน้องชายทั้งคู่อยู่เงียบๆ

"พี่ไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในห้องน่ะ" แวนเนสแก้ตัวกลายๆ

"ผมโทรคุยกับพี่กลางแล้วนะครับ พี่กลางบอกว่าเดี๋ยวจะเฉ่งพี่ใหญ่เอง" ไจ่ไจ๋พูดแบบติดตลก

"อย่าว่าพี่ใหญ่เขาเลย พี่ไม่ดีเองนั่นแหละ สมควรแล้วหละที่พี่เขาจะไม่มาดูดำดูดีพี่เลย" พูดมาถึงตรงนี้สีหน้าแวนเนสก็เศร้าลงอีก

"พี่รอง อย่าคิดมากสิ พี่ไม่ได้ทำผิดอะไรร้ายแรงซักหน่อย พี่ใหญ่น่ะหวังแต่จะให้พวกเราเชื่อฟังเขาตลอดแต่ทำไมพี่เขาไม่คิดบ้างหละว่าพวกเราก็มีความคิดเป็นของตัวเองเหมือนกัน ผมรู้นะครับว่าที่พี่รองยังฝืนตัวเองทำงานต่อไปทั้งๆที่ไม่สบายน่ะเพราะพี่รองไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทุกคนต้องเลื่อนงานออกไปเพราะพี่คนเดียว" แวนเนสเหลือบมองน้องชายแล้วพยักหน้ารับตามจริง

"นายพูดถูกพี่ไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะพี่จริงๆ เพราะถ้าวันนี้พี่ฝืนตัวเองทำงานให้ผ่านไปได้แล้ว วันอื่นๆทุกคนก็จะได้ไม่ต้องมาทำงานอีก พวกเขาจะได้หยุดพักผ่อนกัน บางคนอาจพาครอบครัวไปเที่ยว บางคนอาจใช้เวลาอยู่กับแฟน บางคนอาจได้ทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ" เจอร์รี่ได้ยินเหตุผลน้องก็อึ้งๆไปเพราะนึกไม่ถึงว่าน้องจะใส่ใจกับคนรอบข้างมากขนาดนี้

"ว่าแต่นายเองเถอะไจ่ไจ๋ วันนี้ไปโรงเรียนทำไม? นายยังไม่หายดีเลยนะ" แวนเนสหันมาต่อว่าน้องชายบ้าง ไจ่ไจ๋มองหน้าพี่ชายแล้วก้มหน้านิ่งไม่ตอบ

"เมื่อคืนที่พี่เขาพูดเรื่องค่าโทรศัพท์ของนายน่ะ ความจริงแล้วมันเป็นความคิดของพี่เองนะ" ไจ่ไจ๋ได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายอีกครั้ง

"ความคิดของพี่หรอ? นี่พี่ไม่เห็นด้วยที่ผมคบกับหลิงหลิงหรืองัย?" ไจ่ไจ๋ย้อนถามพี่ชายกลับไปทันที

"ไม่ใช่อย่างนั้น พี่เห็นด้วยแล้วก็ยินดีถ้าหากนายจะคบกับหลิงหลิง แต่ถ้านายจะคบกับใครแล้วนายเองก็ไม่ควรทำให้คนอื่นเห็นข้อบกพร่องจากการที่นายคบกับใครนะ" แวนเนสอธิบายให้น้องฟัง

"ผมมีข้อบกพร่องตรงไหน?" น้องเล็กย้อนถามอย่างไม่เข้าใจนัก

"เมื่อก่อนเวลากลับมาจากมหาลัยแล้วนายจะมานั่งลงกับพวกพี่แล้วบอกเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้พวกพี่ฟังใช่มั๊ย? แต่เดี๋ยวนี้นายกลับมาถึงนายก็รีบขึ้นไปหมกตัวอยู่แต่ในห้อง เวลาอาหารทีก็ต้องให้ขึ้นไปตาม พอถึงวันหยุดนายจะมีการอ่านหนังสือทบทวนบทเรียน แต่เดี๋ยวนี้นายกลับออกไปข้างนอกตลอด" ได้ยินเช่นนี้ไจ่ไจ๋ก็เงียบไป

"พวกพี่น่ะไม่ขัดข้องอะไรหรอกหากว่านายต้องการเวลาส่วนตัวมากขึ้น แต่นายเองก็ไม่ควรเอาเวลาทั้งหมดไปทุ่มให้ใครคนเดียวนะ" ไจ่ไจ๋ยังคงนั่งเงียบเช่นเดิม

"พี่เองก็มีแฟนเหมือนๆกับนาย แต่พี่ไม่เห็นต้องโทรคุยกันตลอดเวลา ไม่จำเป็นต้องไปหากันทุกวัน ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ เพราะถ้าพี่ทำแบบนั้น ซักวันนึงคงจะต้องถึงจุดอิ่มตัวแล้วทุกอย่างมันจะเริ่มลดระดับลง จนถึงวันหนึ่งมันอาจจะตกลงไปอยู่จุดต่ำสุดก็ได้" แวนเนสวางมือบนไหล่น้องชาย

"พี่เชื่อว่านายคงเข้าใจในสิ่งที่พี่พูดนะ" คราวนี้น้องเล็กสบตากับพี่ชายตรงๆ

"พี่รองครับ ผมขอบคุณพี่มากเลยที่เตือนสติผม แล้วก็ขอโทษด้วยที่ผมไม่ได้สนใจคนอื่นมากเท่าที่ควร" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับเอ่ยขอบคุณพี่ชายจากใจจริง

"นายเป็นเด็กดีมากเลยไจ่ไจ๋" แวนเนสเอ่ยชมแล้วโน้มหัวน้องมาซบลงที่ไหล่ตัวเอง เจอร์รี่มองน้องชายทั้งคู่แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไป

"พาพี่กลับห้องได้แล้วหละ" หลังจากนั่งคุยกันได้พักหนึ่งแวนเนสก็บอกให้น้องพากลับห้อง

"หยุดทำไมหละไจ่ไจ๋?" แวนเนสร้องถามเมื่อน้องชายหยุดชะงักไม่ยอมเดินเข้าไปในห้อง

"พี่รอง ผมว่าสงสัยเราเข้าห้องผิดกันแล้วหละมั้ง?" ไจ่ไจ๋หันไปพูดกับแวนเนส

"จะผิดได้ยังงัย? นี่มันเขียนชื่อพี่ชัดๆเลย" แวนเนสทำหน้าซื่อพร้อมกับชี้ป้ายชื่อหน้าประตูให้น้องดู

"พี่รองก็ดูในห้องสิ" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วเบนตัวหลบเพื่อให้แวนเนสมองเข้าไปข้างใน แวนเนสมองเข้าไปอย่างงงๆแล้วก็พบกับพี่ชายคนโตนั่งอยู่ข้างใน

"เจอร์รี่!" แวนเนสร้องเรียกอย่างดีใจแล้วก้าวพรวดเขาห้องไปโดยไม่สนว่าจะชนน้องชายจนแทบกระเด็น

"นายยอมยกโทษให้ชั้นแล้วใช่มั๊ย? นายหายโกรธชั้นแล้วใช่มั๊ย?" สอบถามพี่ชายเป็นการใหญ่ เจอร์รี่ลุกขึ้นยืนแต่สีหน้ายังคงนิ่งๆเลยทำให้แวนเนสชะงักไป

"อู้ยย....ชนเข้ามาได้ ดีใจอะไรนักหนาเนี่ย" น้องเล็กที่เดินตามเข้ามาบ่นอุบอิบพร้อมกับเอามือลูบแขนตัวเองไปด้วย

"อย่าโกรธชั้นอีกเลยนะ ชั้นขอโทษที่ไม่เชื่อฟัง ต่อไป....." แวนเนสยังพูดไม่ทันจบเจอร์รี่ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ถ้าพูดแล้วทำไม่ได้ก็อย่าพูดเลยดีกว่า มันจะทำให้เสียความรู้สึกกันเปล่าๆ" แวนเนสชะงักไปเมื่อได้ยินพี่ชายพูด

"ทำผิดแล้วก็ให้สัญญากับชั้นทุกครั้งว่าจะไม่ทำอีก แต่สุดท้ายนายก็ทำตามสัญญานั้นไม่ได้อยู่ดี" ได้ยินเช่นนั้นแวนเนสก็หน้าจ๋อยลงไปถนัดตา

"เฮ่อ!" พี่ใหญ่ถอนหายใจหนักๆ

"พี่ใหญ่ ทำไมต้องว่าพี่รองแบบนี้ด้วย? พี่รองไม่ได้ทำผิด พี่รองก็ต้องการทำงานของพี่เขาให้ดีที่สุดมันก็ไม่ต่างอะไรกับพี่เลย พี่เองก็เคยทำงานจนล้มป่วยเหมือนกัน แล้วเรื่องอะไรพี่ถึงต้องมาโกรธพี่รองมากขนาดนี้?" ไจ่ไจ๋ออกตัวปกป้องแวนเนส เจอร์รี่ได้ยินก็ถึงกับสะอึก

"ไจ่ไจ๋!" แวนเนสปรามน้องชายเบาๆ

"ไปที่เตียงเถอะครับพี่รอง" น้องเล็กว่าพร้อมกับพยุงแวนเนสไปนอนที่เตียงโดยไม่สนใจพี่ใหญ่อีก เจอร์รี่มองตามน้องชายทั้งคู่แล้วถอนใจออกมาอีกครั้ง

"ทำไมพี่ถึงต้องโกรธน่ะหรอ? เพราะพี่รักพวกนายมากงัย" พี่ใหญ่เอ่ยขึ้น

"เมื่อรักมากพี่ก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องน้องของพี่ไม่ให้เจ็บป่วย ไม่ให้ลำบาก" แวนเนสกับไจ่ไจ๋หยุดชะงักเมื่อได้ยิน

"ถึงแม้สิ่งที่พี่ทำมันอาจเป็นการจู้จี้จุกจิกทำให้พวกนายรำคาญใจ แต่พี่ก็ต้องทำเพราะพวกนายเป็นน้องของพี่......." พี่ใหญ่มองน้องชายทั้งคู่ด้วยแววตาเจ็บปวด

"พวกนายไม่รู้หรอกว่าเวลาที่พวกนายเจ็บ พี่คนนี้จะเจ็บกว่าพวกนายแค่ไหน? เวลาที่นายป่วย ใจพี่จะว้าวุ่นมากมายเท่าไหร่?" พูดจบพี่ใหญ่ก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ ทิ้งให้น้องชายได้แต่นั่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

- วันรุ่งขึ้น -

"สวัสดีค่ะ" เสียงทักทายนั้นทำให้เจอร์รี่ที่นั่งเหม่อเงยหน้ามองเจ้าของเสียง

"อ้าว! สวัสดีครับกลอเรีย มาเยี่ยมแวนเนสหรอ?" เจอร์รี่ทักทายเมื่อเห็นว่าเป็นคนรักของน้อง

"ค่ะ ชั้นเห็นข่าวเมื่อคืนนี้เลยโทรหาเขา แต่เขาไม่ยอมให้มาบอกว่าดึกแล้ว ก็เลยมาวันนี้ค่ะ" กลอเรียตอบพร้อมกับรอยยิ้ม

"งั้นขึ้นไปเลยครับ คงคุยอยู่กับไจ่ไจ๋" เจอร์รี่ตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ

"พาชั้นไปหน่อยสิคะ ชั้นไม่รู้ว่าเขาพักห้องไหน พอดีไม่ได้ถามไว้" กลอเรียเซ้าซี้เพราะรู้มาจากแวนเนสว่าเจอร์รี่ยังโกรธเขาอยู่

"เอ่อ....ครับ...." แม้ไม่ค่อยอยากจะเยี่ยมหน้าขึ้นไปเท่าไหร่แต่เจอร์รี่ก็ปฏิเสธไม่ได้

"ชั้นซื้อผลไม้มาฝากแวนเนสด้วยค่ะ เห็นเขาบอกว่าอยากทานแอปเปิ้ล" ยกถุงแอปเปิ้ลขึ้นมาพร้อมชวนคุยอย่างร่าเริง

"หรอครับ ความจริงไม่ต้องลำบากก็ได้ มา....ผมถือให้....." กลอเรียยิ้มแล้วยื่นถุงแอปเปิ้ลให้เจอร์รี่

"เห็นข่าวบอกว่าแวนเนสเป็นลมไปในระหว่างถ่ายแบบเลยหรอคะ?" เอ่ยถามเจอร์รี่ขึ้นมาอีก

"ครับ แวนเนสเขาไม่ไหวแต่ก็ยังดื้อจะทำงานต่อให้ได้" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับลอบถอนหายใจ จนเมื่อเดินมาถึงเจอร์รี่ก็เปิดประตูแล้วให้หญิงสาวเดินเข้าไปก่อน

"กลอเรีย!!" แวนเนสร้องเรียกคนรักอย่างดีใจแล้วมองเลยไปที่พี่ชาย

"เป็นยังงัยบ้างคะ?" ถามคนรักอย่างห่วงใย

"ดีขึ้นมากแล้วครับ" แวนเนสตอบพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แล้วมองไปทางพี่ชายอีก

"ไจ่ไจ๋หละ?" เจอร์รี่ถามเสียงเรียบเมื่อเห็นน้องอยู่ในห้องคนเดียว

"ชั้นไล่ให้น้องไปเรียนแล้ว" แวนเนสตอบด้วยสีหน้าเจื่อนๆเพราะพี่ชายทำท่าทางเย็นชาใส่เขา

"เอ่อ....แวนเนสคะ....ทานแอปเปิ้ลนะ เดี๋ยวชั้นปอกให้" กลอเรียพูดขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ครับ ขอบคุณมากนะ" แวนเนสตอบรับแล้วมองไปทางพี่ชายที่เดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟารับรอง

"เขายังไม่หายโกรธผมเลย" แวนเนสปรับทุกข์กับคนรักเบาๆ

"ชั้นว่าเจอร์รี่ไม่ได้โกรธคุณแล้วหละค่ะ ดูเขาเป็นห่วงคุณมากเลยนะคะ" กลอเรียตอบแวนเนสเสียงเบาเช่นกัน

"แต่เขาไม่มาพูดคุยกับผมเลย เข้ามาทีไรก็นั่งเงียบๆอยู่แบบนั้น" แวนเนสแย้งแล้วมองไปทางพี่ชายที่นั่งเงยหน้าเอาหัวพิงพนักโซฟาและหลับตานิ่งๆ

"ผมไม่น่าดื้อกับเขาเลย เมื่อคืนเจ้าไจ๋ก็ดันพูดไม่เข้าหูเขาอีก เลยโดนเจอร์รี่ตัดพ้อเข้ามาบ้างคราวนี้เลยอึ้งกันหมด" พูดต่อพลางทำหน้าแหยๆ

"อย่าคิดมากสิคะ" หญิงสาวลูบแขนคนรักอย่างอ่อนโยน

"ทานแอปเปิ้ลดีกว่า" ว่าแล้วก็ส่งจานแอปเปิ้ลที่ปอกเสร็จแล้วให้แวนเนส

"ขอบคุณครับ" แวนเนสว่าแล้วรับแอปเปิ้ลมากิน

"ที่ร้านเป็นงัยบ้าง?" แวนเนสถามกลอเรีย

"ก็ดีค่ะ เออ....วันนี้ช่างจะมาปูพื้นตรงที่จะทำคอฟฟี่ชอปด้วย" หญิงสาวตอบแล้วพูดเสริม

"แล้วใครจะช่วยคุณดูหละ?" แวนเนสถามต่อ

"ชั้นนัดช่างช่วงสายๆค่ะ วันนี้คงอยู่ได้แป๊บเดียวนะ" กลอเรียตอบ ซึ่งทำให้แวนเนสหน้าเศร้าลงอีก

"แล้วคืนนี้จะแวะมาอีกค่ะ" พูดต่อพร้อมกับจับมือคนรักบีบเบาๆ

"ผมอยากให้คุณอยู่กับผม ไม่มีใครคุยเป็นเพื่อนผมเลย ผมเหงา" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ

"อย่างอแงสิคะ นัดช่างไว้แล้วนะ" กลอเรียว่าพร้อมกับบีบจมูกแวนเนสอย่างรักใคร่

"เดี๋ยวคืนนี้ชั้นก็มาอีก" แวนเนสจับมือคนรักขึ้นมาจูบเบาๆ

"ผมไม่ให้คุณมาตอนกลางคืน เดี๋ยวคุณจะกลับบ้านลำบาก" แวนเนสว่า หญิงสาวย่นจมูกเล็กน้อย

"ชั้นไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ กลับบ้านดึกไม่ลำบากซักหน่อย" เธอแย้งขึ้นมาเบาๆ

"ไม่เอา ก็ผมเป็นห่วงคุณนี่ ผู้หญิงสวยๆแบบคุณไปไหนมาไหนคนเดียวปลอดภัยซะที่ไหนกัน ถ้ามืดแล้วอย่ามาเลยนะ กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ" ว่าพลางลูบหัวเธออย่างรักใคร่

"ผมไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว นอนพักอีกซักคืนก็หาย" กลอเรียยิ้มแล้วพยักหน้า

"งั้นไว้ชั้นจะโทรมานะคะ" เธอว่าแล้วหันกลับไปปอกผลไม้ใส่จานอีกใบแล้วเอาไปให้เจอร์รี่

"เจอร์รี่คะ ทานผลไม้ค่ะ" กลอเรียเดินเข้าไปวางจานผลไม้ให้เจอร์รี่

"ขอบคุณมากครับ แต่เก็บไว้ให้แวนเนสเถอะครับ" เจอร์รี่เอ่ยขอบคุณพร้อมกับปฏิเสธกลายๆ

"แวนเนสทานไปแล้วหละค่ะ คุณเองมาเฝ้าไข้น้องก็ต้องทานอะไรบ้างนะคะ" กลอเรียตอบพร้อมกับพยักหน้าให้เจอร์รี่กินผลไม้

"ขอบคุณมากครับ คุณก็ทานด้วยกันสิ" เจอร์รี่ตอบรับแล้วชวนกลอเรียด้วยเช่นกัน

"ไม่หละค่ะ เดี๋ยวชั้นคงต้องไปแล้ว พอดีนัดช่างมาปูพื้นตรงส่วนที่จะขยายทำคอฟฟี่ชอปน่ะค่ะ" หญิงสาวว่าแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย

"งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งนะ" เจอร์รี่เองก็ลุกขึ้นด้วยเช่นกัน

"ไม่ต้องหรอกค่ะ อยู่คุยกับแวนเนสเถอะค่ะ เห็นเขาบ่นว่าเหงาไม่มีคนคุยด้วยเลย" กลอเรียว่าแล้วก็ลาสองพี่น้องกลับ หลังจากกลอเรียกลับไปแล้วแวนเนสก็มองๆไปทางพี่ชายหลายครั้งแต่เจอร์รี่กลับทำเป็นไม่เห็นและไม่สนใจน้อง

"เฮ่อ! ทำไมโกรธนานแบบนี้วะ" แวนเนสพึมพำกับตัวเองอย่างอึดอัดเพราะปกติแล้วเขากับพี่ชายไม่ค่อยจะงอนกันนานๆแบบนี้ แต่แล้วเขาก็นึกวิธีการที่จะทำให้พี่ชายหันมาสนใจเขาได้ คิดได้ดังนั้นแล้วจึงรีบหยิบแอปเปิ้ลเข้าปาก

"แค่กๆๆๆ!!!" แวนเนสแกล้งไอแล้วเอามือจับที่คอตัวเอง เจอร์รี่ได้ยินก็หันไปมองและเมื่อเห็นน้องท่าทางของน้องชายก็ตกใจรีบปราดเข้าไปหาน้องทันที

"แวนเนส! เป็นอะไร?" ถามเสียงดังด้วยความตกใจ

"แอปเปิ้ล....ติดคอ...." แวนเนสตอบพลางไอไปด้วย พี่ใหญ่ดึงตัวน้องขึ้นมาแล้วลูบหลังให้น้องชาย แวนเนสได้ทีกอดพี่ชายเอาไว้

"หายหรือยัง?" พี่ใหญ่ถามพร้อมกับมือที่ยังลูบหลังให้น้อง

"แค่กๆๆ" แวนเนสแกล้งไอขึ้นมาอีกโดยที่ยังกอดพี่ชายไม่ปล่อย

"ดื่มน้ำหน่อยแล้วกัน" ว่าพร้อมกับจะดันตัวน้องออกแต่แวนเนสกลับไม่ยอมปล่อย เขายังกอดพี่ชายเอาไว้แล้วเอาหัวซบที่ไหล่พี่ชาย

"แวนเนส" เจอร์รี่เรียกน้องเบาๆ คราวนี้แวนเนสไม่ตอบแต่กอดพี่ชายแน่นขึ้น

"แวนเนส หายหรือยัง?" ถามย้ำอีกครั้งหนึ่งแต่แวนเนสก็ยังไม่ตอบ เจอร์รี่จึงรู้ว่านี่เป็นแผนการของเจ้าน้องชายตัวดี เขาเม้มปากด้วยรู้สึกโกรธมากขึ้นที่น้องหลอกเขาแบบนี้

"ปล่อยได้แล้ว" พูดเสียงห้วนๆแต่แวนเนสกลับไม่ยอมขยับตัวไปไหน

"ชั้นบอกให้ปล่อย" พูดย้ำเสียงเข้มพร้อมกับแกะมือน้องออกแต่แวนเนสเองก็ไม่ยอมเช่นกันเขาประสานมือที่กอดพี่ชายไว้แน่นไม่ให้พี่แกะได้

"ไม่ปล่อย จนกว่านายจะหายโกรธแล้วพูดคุยกับชั้นเหมือนเดิม" แวนเนสตอบทั้งๆที่ยังซบหัวอยู่ที่ไหล่ของพี่ชาย เจอร์รี่ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ยืนอยู่นิ่งๆเช่นนั้น

"เจอร์รี่ เมื่อไหร่จะหายโกรธชั้นซักที" แวนเนสถามเมื่อเห็นพี่ชายนิ่งเงียบไป

"พี่ใหญ่ครับ....อย่าโกรธชั้นเลย....." แวนเนสครางต่อเบาๆแต่ก็ไม่ยอมปล่อยพี่ชาย ในตอนนี้เองพี่ใหญ่รับรู้ถึงน้ำอุ่นๆที่หยดลงที่ไหล่ของเขาต่อจากนั้นไม่นานร่างของคนที่กอดเขาอยู่ก็สั่นไปด้วยแรงสะอื้น

"เงียบ!" พี่ใหญ่ทำเสียงดุทั้งๆที่รู้สึกใจอ่อนกับน้องเหมือนกันแต่ก็ต้องการจะทำให้น้องรู้สึกหลาบจำจากการที่ไม่เชื่อฟังเขา แวนเนสเองก็ยิ่งกอดพี่ชายแน่นขึ้นและร้องไห้หนักกว่าเดิมเพราะพี่ชายไม่ยอมโอ๋ซ้ำยังดุเขาอีก

"บอกให้เงียบ!" พี่ใหญ่เสียงดังกว่าเดิมพร้อมกับใช้มือจับแขนน้องทั้งสองข้างแล้วออกแรงผลักร่างน้องออก แวนเนสเงยหน้ามองพี่ชายทั้งน้ำตา

"หยุดร้องเดี๋ยวนี้!" เสียงเข้มขึ้นตามลำดับ แวนเนสเอามือปาดน้ำตาพยายามจะหยุดร้องไห้แต่น้ำตากลับไหลลงมาไม่หยุด

"ยังไม่หยุดอีกใช่มั๊ย!?" ไม่ดุเปล่าแต่เงื้อนมือขึ้นด้วย แวนเนสเห็นพี่ชายจะตีเลยเล่นปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่นห้อง ทำเอาเจอร์รี่ถึงกับชะงักไม่กล้าตี

"เกิดอะไรขึ้นคะ?" นางพยาบาลสาวสามสี่คนวิ่งหน้าตื่นเข้ามาเพราะเสียงร้องไห้ของแวนเนสดังออกไปถึงข้างนอก เจอร์รี่ลดมือลงแล้วทำหน้าแหยๆ

"เขาคงฝันร้ายน่ะครับ" ตอบเสร็จก็รีบเข้าไปจะปลอบน้องแต่แวนเนสขยับตัวหนี นางพยาบาลมองสองพี่น้องแล้วหันไปมองหน้ากันเอง

"แค่ฝันร้ายน่ะครับ" เจอร์รี่ยิ้มแหยๆพร้อมกับแก้ตัวกับนางพยาบาลอีกครั้งแล้วค่อยๆโน้มหัวน้องมากอดไว้กับอก

"เงียบได้แล้ว" ก้มหน้าลงพร้อมกับกัดฟันพูดกับน้องเบาๆ

"คนไข้ไม่เป็นอะไรแน่นะคะ" พยาบาลคนหนึ่งถามขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

"ไม่เป็นไรครับ เวลาฝันร้ายเขามักจะตื่นขึ้นมาร้องไห้แบบนี้บ่อยๆ ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ" เจอร์รี่เฉไฉออกนอกเรื่องพร้อมกับลูบหลังให้น้องไปด้วย

"ไม่ได้ฝันร้าย ก็นาย....." แวนเนสแย้งขึ้นพลางสะอึกสะอื้นแต่แล้วก็ทำหน้าเบ้แล้วร้องไห้โฮออกมาอีกรอบเพราะโดนพี่ชายหยิกที่หลังค่อนข้างแรง

"เงียบ!" เจอร์รี่ก้มหน้าลงดุน้องอีกครั้ง แต่แวนเนสหลับหูหลับตาร้องไห้เสียงดังลั่นอย่างไม่อาย

"คนไข้บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ?" นางพยาบาลคนเดิมถามขึ้นอีกครั้งแล้วเดินมาที่เตียง

"ไม่มีหรอกครับ เขาเป็นแบบนี้ประจำ ผมจัดการได้ครับ" เจอร์รี่รีบปฏิเสธแล้วเอ่ยไล่นางพยาบาลกลายๆ บรรดานางพยาบาลมองเจอร์รี่ด้วยสายตาไม่ไว้ใจแต่เห็นว่าเป็นญาติคนไข้จึงพากันออกจากห้องไป

"จะแหกปากร้องทำไม!?" เมื่อนางพยาบาลออกไปหมดพี่ใหญ่ก็เอ็ดใส่น้องทันที

"แล้วหยิกชั้นทำไม?" แวนเนสเถียงพลางสะอื้น

"หยิกแค่ทีเดียวมันยังน้อยไป!" พูดจบก็ทำท่าจะหยิกน้องอีกแต่แวนเนสก็แหกปากร้องขึ้นมาอีกเช่นกัน นางพยาบาลจึงเดินกลับเข้ามาอีก

"กรุณาเบาเสียงหน่อยได้มั๊ยคะ? คือว่าคนไข้ข้างห้องตกใจกันหมดแล้วค่ะ" เธอไม่ได้ตำหนิตรงๆแต่ก็รู้ว่าเธอกำลังตำหนิ เจอร์รี่ได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆแล้วรั้งตัวน้องมากอดไว้

"เงียบ! ถ้าไม่อยากโดนอีกก็เงียบ!" ก้มหน้าลงพูดกับน้องด้วยน้ำเสียงดุๆ

"ถ้าเงียบแล้วห้ามหยิกอีกนะ" แวนเนสย้ำคำพี่ชาย

"อืม" เจอร์รี่พยักหน้ารับ

"แล้วนายต้องหายโกรธชั้นด้วย" แวนเนสต่อรองกับพี่ชายอีก เจอร์รี่ชะงักไปก่อนที่จะพยักหน้ารับขรึมๆ

"ห้ามดุชั้นด้วยนะ" เมื่อเห็นตัวเองเป็นต่อแวนเนสเลยได้ทีต่อรองใหญ่

"อย่าเรื่องมาก" เจอร์รี่กัดฟันพูดกับน้องแต่ก็ยิ้มแหยๆให้นางพยาบาลที่ยืนมองอยู่ด้วยเช่นกัน

"ถ้าไม่รับปาก....." แวนเนสว่าพร้อมกับทำท่าจะแหกปากร้องขึ้นมาอีกเจอร์รี่รีบเอามืออุดปากน้องไว้

"ไม่ดุก็ได้" รับคำน้องอย่างเคืองๆ แล้วก็ได้ผลเพราะแวนเนสเงียบเสียงลงทันที

"ขอโทษจริงๆครับ ฝากขอโทษคนไข้ห้องข้างๆด้วย" เจอร์รี่หันไปขอโทษนางพยาบาลหลังจากจัดการให้น้องเงียบเสียงลงได้แล้ว

"ขอบคุณค่ะ" เธอก้มหัวให้เขาเล็กน้อยแล้วเดินออกไป เจอร์รี่ถอนหายใจแล้วมองดูเจ้าน้องชายตัวดีที่กอดเขาไว้ไม่ยอมปล่อย

"แวนเนส เราโตแล้วนะทำไมถึงทำตัวเป็นเด็กๆแบบนี้ ไม่อายคนอื่นเขาหรืองัย?" แวนเนสส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ

"เฮ่อ! จริงๆเลยน้องคนนี้" บ่นพลางดันหัวน้องออกแล้วใช้มือเช็ดคราบน้ำตาให้น้อง จากนั้นก็ตั้งท่าจะต่อว่าน้องชายอีกแต่แวนเนสพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ห้ามดุ" ได้ยินดังนั้นพี่ใหญ่เลยได้แต่อ้าปากค้าง แวนเนสลอบยิ้มที่เอาชนะพี่ชายได้ เจอร์
รี่เม้มปากเล็กน้อยแต่แล้วก็ยิ้มน้อยๆที่มุมปากแล้วใช้มือตีก้นน้องชาย

"โอ้ย! ตีชั้นทำไม?" แวนเนสร้องโวยวายพลางเอามือลูบก้นไปด้วย

"ห้ามดุแต่ไม่ได้ห้ามตี" พี่ใหญ่ได้ทีพูดย้อน แวนเนสเลยกลายเป็นฝ่ายอ้าปากค้างบ้าง

"ฉะนั้นชั้นจะไม่ดุแต่ตีเลยละกัน" พูดจบพี่ชายก็ทำท่าตีซ้ำอีก

"พอแล้วๆๆๆ เจ็บแล้ว" จับมือพี่ชายเอาไว้พร้อมกับร้องอุทธรณ์ พี่ใหญ่ค้อนใส่แล้วขยับตัวขึ้นไปนั่งบนเตียงน้องชาย

"เจ็บแล้วก็หัดจำซะบ้างวันหลังจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก!" แวนเนสย่นจมูกแล้วขยับเข้าไปกอดพี่ชาย

"ทำไมขี้บ่นจัง? อื้ม!" ต่อว่าเสร็จก็หอมแก้มพี่ชายเบาๆ เจอร์รี่ถอนหายใจแล้วก็ต้องพ่ายแพ้กับลูกอ้อนของน้องตามเคย

"แล้วทำไมวันนี้เราถึงได้แผลงฤทธิ์ซะขนานใหญ่แบบนี้?" กอดน้องตอบพร้อมกับย้อนถามเช่นกัน

"ก็เพราะนายนั่นแหละ นายไม่สนใจชั้นเลย" แวนเนสโทษพี่ชายหน้าตาเฉย

"แล้วเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีนี้น่ะหรอ? ไหนตอบมาซิว่าสมควรจะถูกตีมั๊ย?" ต่อว่าพร้อมกับบีบปากน้องอย่างหมั่นไส้

"แล้วจะให้ทำยังงัยหละ? ชั้นเรียกนายก็ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยิน คอยดูนะถ้านายไม่สนใจอีกหละก็ชั้นจะร้องให้โรงบาลแตกเลย" แวนเนสทำเสียงกระเง้ากระงอดเหมือนเด็กๆ พี่ใหญ่หัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงวีรกรรมที่น้องเพิ่งจะก่อไปเมื่อกี้นี้ เขาจูบแรงๆที่หน้าผากน้องชายก่อนที่จะให้เหตุผล

"ชั้นก็ต้องสั่งสอนให้นายหลาบจำซะบ้างว่าการที่นายไม่เชื่อฟังชั้นนี่จะได้รับโทษยังงัย" แวนเนสเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายก่อนที่จะขยับตัวเอาหัวซบลงที่ไหล่พี่ชายอีก

"ชั้นเข็ดแล้วหละ นายรู้หรือเปล่าว่าที่ชั้นกลัวที่สุดก็คือการที่นายนิ่งเงียบแล้วทำท่าทางเย็นชากับชั้น มันเจ็บยิ่งกว่าถูกตีซะอีก" พี่ใหญ่เหลือบมองน้องชายพร้อมกับลูบหัวน้องด้วยความรัก แต่ไหนแต่ไรมาแวนเนสติดเขาเสียยิ่งกว่าใครหากวันไหนเขาทำเป็นโกรธแล้วไม่พูดด้วยแวนเนสจะรีบง้อเขาทุกวิถีทางจนกว่าเขาจะหายโกรธ

"ถ้าไม่อยากให้พี่ทำแบบนั้นอีก วันหลังนายต้องห่วงสุขภาพของตัวเองเป็นอันดับแรก อะไรที่มันฝืนร่างกายตัวเองก็อย่าทำ พี่ขอแค่นี้นายให้พี่ได้มั๊ย?" ก้มหน้าลงถามน้องเบาๆ

"ได้ครับ" แวนเนสตอบรับคำพี่ชายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พี่ใหญ่เลยยิ้มออกมาได้ในที่สุด

"น่ารักมาก" เอ่ยชมน้องด้วยความพึงพอใจ

Create Date : 25 พฤษภาคม 2550

Last Update : 25 พฤษภาคม 2550 13:25:27 น.

0 comments

Counter : 1285 Pageviews.