Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 44

ตอนที่ 44

"ทำแบบนี้จะดีหรอพี่กลาง?" ไจ่ไจ๋แทบจะตะโกนถามพี่ชายเพราะบรรยากาศในห้องอาหารกึ่งผับมีแต่เสียงอึกทึกครึกโครม

"ทำอะไร?" เคนย้อนถามน้องทั้งๆที่รู้ดีว่าน้องกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

"ก็พี่พาผมมานั่งในที่แบบนี้ พี่ใหญ่รู้เข้าจะทำยังงัย? ไจ่ไจ๋ตอบด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

"นี่.....ก่อนมาพี่ก็ถามความสมัครใจของนายแล้วนะ จะมามีปัญหาอะไรตอนนี้อีก?" เคนเริ่มทำหน้าขรึมเพราะติดไม่พอใจที่ไจ่ไจ๋มัวแต่ห่วงหน้าพะวงหลัง

"ก็พี่ใหญ่สั่งผมไว้ว่าถ้าพี่กลางพามานั่งดื่มนั่งกินในที่แบบนี้ให้ปฏิเสธ" น้องเล็กตอบด้วยสีหน้าเจื่อนลงเพราะกลัวโดนพี่ชายดุ แต่เคนกลับหัวเราะ

"นายจะบ้าหรืองัย! ที่นี่ก็มีแค่เราสองคน ถ้าเราไม่พูดแล้วพี่ใหญ่จะรู้ได้ยังงัยฮึ?" ย้อนถามน้องชายกลับไป

"นายนี่ขี้กังวลจนเกินไปแล้ว แถมยังหัวอ่อนจนเข้าขั้นอีกต่างหาก" ต่อว่าน้องต่ออีก

"เรื่องอะไรมาว่าผมหละ? ผมก็แค่ไม่อยากโกหกพี่ใหญ่แล้วก็ไม่อยากทำให้พี่เขาเป็นห่วงก็เท่านั้นเอง" ไจ่ไจ๋พูดแย้งขึ้นมาบ้าง

"ไจ่ไจ๋เอ้ย.....เรื่องบางเรื่องน่ะนายไม่จำเป็นต้องรายงานให้พี่ใหญ่เขารู้ก็ได้ นายมาเที่ยวนะไม่ได้มาทำวิจัยให้พี่ใหญ่ถึงจะได้ต้องเล่าทุกอย่างที่ทำให้พี่เขารับรู้ทั้งหมด" เคนอธิบายให้น้องฟังอย่างอ่อนใจ

"อ้าว! แล้วถ้าพี่เขาโทรมาตอนนี้หละ?" ไจ่ไจ๋ย้อนถามกลับไป เคนไม่ตอบเพียงแต่หยิบโทรศัพท์มือถือของน้องชายมาแล้วกดปิดเครื่อง

"พี่กลาง! เดี๋ยวพี่ใหญ่เขาติดต่อไม่ได้ก็พลอยจะเป็นห่วงอีกนะ" ไจ่ไจ๋ขัดขึ้นทันที

"ช่างพี่ใหญ่เถอะน่า! ดึกป่านนี้แล้วถ้ายังจะโทรมาอีกหละก็ถือว่าเสียมารยาทอย่างแรง" เคนพูดยังไม่ทันขาดคำโทรศัพท์มือถือของตัวเองก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นพี่ใหญ่ที่โทรมา

"ใครโทรมาอ่ะพี่กลาง?" ไจ่ไจ๋ถามเมื่อเห็นเคนทำหน้ายิ้มๆ

"คนไม่มีมารยาทโทรมา" คำตอบนั้นทำเอาไจ่ไจ๋หัวเราะก๊าก

"ไม่รับหรอ?" ถามต่ออีกเมื่อเห็นเคนไม่สนใจที่จะรับสายนั้น

"จะรับให้โดนด่าทำไมหละ?" เคนว่าแล้วก็เลื่อนแก้วเหล้ามาให้น้องชาย

"พี่หมั่นไส้มัน ปล่อยให้กังวลใจเล่นซักพักก่อนแล้วค่อยโทรกลับ" น้องเล็กได้ยินก็ย่นจมูกใส่พี่ชาย

"พี่กลางอ่ะนะ หาเรื่องใส่ตัวอยู่เรื่อย แล้วนี่ถ้าพี่ใหญ่ต่อว่าเรื่องที่ผมปิดมือถือจะทำยังงัยเนี่ย?" ต่อว่าพี่ชายต่ออีก

"นายก็บอกไปสิว่าหลับแล้ว แบตหมดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เรื่องแค่นี้ต้องให้สอนอีกหรืองัย?" เคนตอบคำถามนั้นอย่างคล่องแคล่ว

"แหม.....ใครมันจะไปลื่นเป็นปลาไหลเหมือนพี่กลางหละ?" น้องเล็กยอกย้อนแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม

"นี่! ชมหรือด่าเนี่ย?" เคนเอื้อมมือมาดึงแก้มน้องอย่างหมั่นไส้แกมเอ็นดู

"ชมสิครับ....." ไจ่ไจ๋ตอบยิ้มๆแล้วขยับเข้าไปหอมแก้มพี่ชายอย่างประจบ เคนหัวเราะแล้วเอามือขยี้หัวน้องเบาๆ ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของเคนก็ดังขึ้นมาอีก

"คนไม่มีมารยาทโทรมาอีกแล้ว" เคนบอกน้องชายพลางหัวเราะไปด้วย

"รับเถอะครับพี่กลางอย่าแกล้งพี่เขาอีกเลย" ไจ่ไจ๋เตือนให้พี่ชายเลิกเล่น

"รับอยู่แล้วหละ ขืนให้มันโทรมาเป็นรอบที่สามคืนนี้พี่โดนเทศน์หูชาแน่ๆ" เคนว่าแล้วเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องชายเบาๆ

"นั่งรอตรงนี้ห้ามไปไหน พี่จะเข้าไปรับโทรศัพท์ในห้องน้ำเดี๋ยวเดียว" สั่งกำชับน้องชายเอาไว้พร้อมกับขยับตัวลุกขึ้น

"ทราบแล้วครับ" ไจ่ไจ๋รับคำแล้วยิ้มให้พี่ชาย เคนยิ้มตอบแล้วขยี้หัวน้องอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากพี่ชายลุกไปแล้วไจ่ไจ๋ก็ตักอาหารบนโต๊ะกินอย่างเอร็ดอร่อย และในระหว่างที่ไจ่ไจ๋กำลังนั่งกินอาหารเพลินๆก็มีชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาหา

"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคนที่มาด้วยไปไหนแล้ว?" คำทักทายนั้นทำให้ไจ่ไจ๋เงยหน้าขึ้นมอง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักผู้ชายสองคนนี้มาก่อน

"เอ่อ....พวกคุณ....." ไจ่ไจ๋เอียงคอทำหน้างงๆ

"ถ้าไม่รังเกียจเราขอนั่งด้วยได้หรือเปล่า?" หนึ่งในนั้นว่าและโดยไม่รอคำตอบก็นั่งลงข้างไจ่ไจ๋ทันที ไจ่ไจ๋ขยับตัวหนีอย่างตกใจ

"คือ....ผมจำไม่ได้ว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ?" ไจ่ไจ๋มองคนทั้งสองด้วยท่าทีไม่ไว้ใจ

"เราไม่เคยรู้จักกันจริงๆนั่นแหละ แต่ต่อจากนี้เราอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้ จริงมั๊ย?" ชายคนเดิมพูดพร้อมกับเอื้อมมือจะมาจับมือไจ่ไจ๋แต่ไจ่ไจ๋ชักมือหลบทัน

"น้องชาย ไม่เห็นต้องตกใจเลย ยังงัยเราก็เป็นพวกเดียวกันอยู่แล้ว ไม่อยากมีเพื่อนประเภทเดียวกันหรอ?" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ทำตาโตพอจะรู้แล้วว่าชายทั้งสองคนนั้นไม่ได้เป็นผู้ชายแท้ๆ ไจ่ไจ๋ยิ้มไม่ออกได้แต่มองหาพี่ชายอย่างเดียว

"แฟนน้องหน้าตาดีเหมือนกันนี่ แต่พี่ถูกใจน้องมากกว่า" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็สะดุ้ง

"ผม....ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นนะครับ คือ.....คนที่มาด้วยน่ะเขาเป็นพี่ชายผม" รีบแก้ตัวพัลวัน

"ไม่ต้องอายหรอก พี่สังเกตตั้งแต่เข้ามาแล้ว น้องกับแฟนน่ารักดีออกเดี๋ยวกอดกันเดี๋ยวหอมแก้มกัน" ไจ่ไจ๋อ้าปากค้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น

"มีอะไรน่ะไจ่ไจ๋!" ในตอนนั้นเองเคนก็เดินกลับมาพร้อมกับส่งเสียงถามค่อนข้างดัง เขาเองก็ตกใจที่เห็นน้องนั่งตัวลีบโดยมีชายอีกสองคนมาร่วมโต๊ะด้วย

"พี่กลาง!!" ไจ่ไจ๋เห็นหน้าพี่ชายก็ดีใจลุกพรวดเดียวไปเกาะแขนพี่ชายแน่น

"เกิดอะไรขึ้นไจ่ไจ๋? ใครทำอะไรนายหรือเปล่า?" เคนเห็นท่าทีของน้องก็พลอยตกใจไปด้วย

"มะ....ไม่ได้เป็นไร......" ตอบแบบตะกุกตะกักแล้วส่งสายตาไปที่คนแปลกหน้าสองคนนั้น

"พวกคุณเป็นใคร?" เคนหันขวับกลับไปถามด้วยน้ำเสียงกระตุกเล็กน้อย

"ใจเย็นๆ เราแค่อยากรู้จักเท่านั้นเอง" คำตอบนั้นทำเอาเคนลืมตัวมองชายตรงหน้าทั้งคู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ต๊าย! เสียมารยาท! ดูมองเข้า!" หนึ่งในนั้นต่อว่าต่อขานขึ้นมา เคนจึงค่อยรู้สึกตัว

"เขาเป็นแบบนั้นอ่ะ" ไจ่ไจ๋กระซิบบอกพี่ชาย

"รู้แล้ว! เห็นแค่นี้ก็รู้แล้ว!" เคนกระซิบกลับแล้วหันมายิ้มแหยๆให้ชายแปลกหน้าทั้งสองคน

"คือผมกับน้องไม่ใช่......" เคนตั้งท่าจะอธิบายแต่ก็โดยพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"จะอายอะไรกัน พี่เห็นน้องสองคนจู๋จี๋กันตั้งแต่เข้ามาแล้ว เห็นหมดแล้ว ไม่ต้องปิดบังหรอก" หนึ่งในนั้นว่าพลางยิ้มหวานให้

"นี่มันน้องชายผมไม่ใช่แฟน!!" เคนพูดเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามอง

"เพิ่งคบกันหละสิ ก็แบบนี้แหละแรกๆก็อาย" คู่สนทนาไม่ฟังเสียงซ้ำยังพูดต่อด้วยท่าทางสบายๆ เคนทำหน้าบอกไม่ถูกก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้

"ไจ่ไจ๋ เอาบัตรประชาชนออกมาซิ" หันไปบอกน้อง แม้จะงงๆแต่ไจ่ไจ๋ก็หยิบบัตรประชาชนมาให้พี่ชายซึ่งเคนก็หยิบของตัวเองออกมาด้วยเช่นกัน

"นี่ครับ เราเป็นพี่น้องกันจริงๆ พ่อแม่เดียวกันเลย" เคนให้ดูหลักฐานเพื่อยืนยัน

"จริงด้วย ตกลงเป็นพี่น้องกันหรอเนี่ย?" สองคนนั้นดูพลางซุบซิบกันเอง

"เชื่อแล้วว่าเป็นพี่น้องกันจริงๆ แต่ว่าน้องชายคุณน่ารักนะ" หนึ่งในนั้นพูดกับเคน ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ยึดแขนพี่ชายเอาไว้แน่น เคนหันมามองน้องชายแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้

"ยกให้เอามั๊ยครับ?" ย้อนถามยิ้มๆ

"พี่กลาง!!" ไจ่ไจ๋ตีแขนพี่ชายดังเพี๊ยะ

"ท่าทางเขาคงไม่ยอมหรอก แต่ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็มาหาพี่ได้แถวๆนี้นะ" หันมาพูดหยอกไจ่ไจ๋เล่น
ด้วย แต่ไจ่ไจ๋กลับซุกหน้าหลบข้างหลังพี่ชายไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเลย

"กลัวอะไร?" หลังจากผู้มาเยือนจากไปแล้วเคนก็หันมาถามน้องขำๆ ไจ่ไจ๋มองพี่ชายด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"ผมจะกลับห้องพัก!" พูดจบก็ลุกขึ้นทันที

"เฮ้ย! ไปคนเดียวเดี๋ยวโดนฉุดหรอก" เคนร้องเตือนน้องชายขำๆแต่ไจ่ไจ๋ได้ยินแล้วก็ชะงักรู้สึกกลัวกับคำพูดของพี่ชายเหมือนกัน

"ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะพี่กลาง!!!" กระแทกเสียงใส่พี่ชายหน้าหงิกหน้างอ

"โอเคๆๆๆ ไปก็ได้" เคนยอมตามน้องแต่ไม่วายแอบขำอีกด้วย เขารีบเรียกเก็บเงินแล้วพาน้องกลับไปที่ห้องพักทันที

"นายนี่เสน่ห์แรงจริงๆเลยนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ!!!" เมื่อกลับเข้าห้องพักแล้วเคนก็แซวน้องอีก ไจ่ไจ๋เลยยิ่งหน้างอหนักกว่าเก่า

"ถ้าพี่มาช้ากว่านี้สงสัยนายเสร็จแน่" พูดต่อพลางหัวเราะร่วน

"อย่าพูดมากได้มั๊ย? คิดแล้วขนลุก!" ไจ่ไจ๋แหวใส่แล้วเอามือลูบแขนตัวเองไปด้วยก่อนที่จะเดินไปนั่งหน้ากระจกแล้วส่องดูหน้าตัวเองหันซ้ายทีขวาทีอย่างสำรวจ

"ทำอะไรของนายวะ?" เคนถามเมื่อเห็นน้องทำท่าทางดังกล่าว

"พี่.....หน้าผมนี่มันเหมือนเป็นแบบนั้นจริงหรอ?" จู่ๆไจ่ไจ๋ก็ถามไจ่ไจ๋ขึ้นมาอย่างสงสัย เคนได้ยินก็หัวเราะออกมาอีกรอบ

"หน้าตานายน่ะไม่เหมือนหรอก แต่ท่าทางอาจจะมีเข้าข่าย" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็เปลี่ยนสายตามามองหน้าพี่ชาย

"หมายความว่างัย? พี่ว่าผมตุ้งติ้งงั้นหรอ? ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นซักหน่อย" พูดอย่างพาลหาเรื่องพี่ชาย

"ไม่ใช่เรื่องตุ้งติ้งหรอก แต่ไอ้เรื่องที่นายชอบกอดประจบใครไปทั่วน่ะสิ ผู้ชายแมนๆที่ไหนเขาจะทำแบบนั้น" เคนตอบน้องชายยิ้มๆ

"ผมไปกอดใครคนอื่นที่ไหนกัน จะมีก็แต่พวกพี่กับพ่อแม่เท่านั้นแหละที่ผมจะกอด" น้องเล็กเถียงกลับ

"แล้วคนอื่นที่เขาเห็นจากภายนอกเขาจะรู้มั๊ยว่านายกอดกับคนในครอบครัวน่ะ วันหลังดูสถานที่หน่อยก็ดี" น้องเล็กหันไปค้อนใส่คนพูด

"ก็พี่นั่นแหละตัวดี ชวนผมไปนั่งกินข้าวในนั้นทำไมก็ไม่รู้!" โทษพี่ชายหน้าตาเฉย

"ฮึ! แล้วไอ้ตอนแรกที่ถามใครมันกระดี๊กระด๊าอยากจะไปกันหละ?" เคนย้อนเจ้าน้องชายตัวดีเข้าให้ ไจ่ไจ๋เบ้ปากใส่แล้วถามพี่ชายต่อ

"แล้วเมื่อกี้พี่ใหญ่ว่ายังงัย?" เคนได้ยินก็หัวเราะหึๆในลำคอ

"ไม่รู้เหมือนกัน พี่ฟังไม่ทันเพราะมันด่าเป็นชุดเลย หาว่าพี่จงใจไม่รับโทรศัพท์ รู้ดีอย่างกับตาเห็นแหนะ" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็หัวเราะด้วยเช่นกัน

"ผมว่านะพี่ใหญ่ต้องมีญาณวิเศษแน่ๆเลย เพราะไม่ว่าเราจะทำอะไรพี่เขาก็รู้หมดทุกเรื่องแม้จะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วยก็ตาม" พูดนินทาพี่ชายคนโตแบบติดตลก

"พี่ก็ว่างั้นแหละ ยังคิดอยู่เลยว่าตอนนั้นที่มันโดนปล้นน่ะมันตายไปแล้วจริงๆหรือเปล่า? แล้วที่เราเห็นๆกันอยู่ทุกวันนี้เป็นวิญญาณมันหรือเปล่าเนี่ย?" เคนเองก็พลอยผสมโรงกับน้องไปด้วย

"หูยยย.....พี่กลางอย่าพูดแบบนี้สิ....." ไจ่ไจ๋ได้ยินเช่นนั้นก็พูดเป็นเชิงปรามพี่ชาย

"นี่.....นายคงไม่คิดว่าที่พี่พูดเป็นเรื่องจริงหรอกนะ ไม่ใช่ว่ากลับไปนายไม่กล้าเข้าใกล้พี่ใหญ่เพราะนึกว่าพี่เขาเป็นวิณญาณนะไจ่ไจ๋" พูดดักคอน้องชายขึ้นมาก่อนเพราะรู้ดีว่าน้องเป็นคนขี้กลัว

"พี่กลาง! พูดจาอะไรไม่เห็นดีเลย ไม่เอาไม่คุยด้วยแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า" พูดจบไจ่ไจ๋ก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพาดที่บ่า

"ระวังเวลาล้างหน้าหน่อยนะ ไม่แน่เวลาลืมตาขึ้นมาอาจจะ......" เคนพูดค้างไว้แค่นั้นเพราะโดนน้องชายแหวใส่เสียก่อน

"พี่กลาง!!!" คราวนี้น้องเล็กแหวใส่พี่ชายด้วยสีหน้าจริงจัง

"อะไรเล่า! พี่หมายถึงว่าเวลาล้างหน้าต้องแน่ใจว่าล้างสะอาดแน่แล้วถึงค่อยลืมตาไม่งั้นฟองสบู่เข้าตาแล้วมันจะแสบ คิดไปถึงไหน?" เคนเฉไฉแก้ต่างให้ตัวเองหน้าตาเฉย แต่เมื่อเห็นน้องยังยืนมองด้วยสีหน้าบึ้งตึงเคนก็แอบยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

"ถ้ากลัวพี่เข้าไปอาบน้ำให้นายก็ได้ เอามั๊ยหละ?" พอได้ยินพี่ชายพูดเช่นนั้นน้องเล็กก็หน้าแดง

"ไม่ต้องยุ่งเลย" พูดจบก็คว้าหมอนใกล้มือปาใส่พี่ชายแต่เคนก็รับไว้ได้ทันซ้ำยังหัวเราะเจ้าน้องชายขี้กลัวไปด้วย

"ไม่ให้ยุ่งงั้นพี่กลับห้องก็ได้ นอนเองแล้วกันวันนี้" พูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นแต่ถูกน้องชายโถมตัวเข้าใส่จนหงายหลังไปบนเตียง

"ถ้ากล้าหนีผมไปก็ลองดูสิ!" พูดจบไจ่ไจ๋ก็เอามือจี้เอวพี่ชายเป็นการแก้แค้น เคนหัวเราะเสียงดังลั่นแล้วเอามือผลักร่างน้องชายเป็นพัลวัน

"ไม่หนีๆๆๆ!!! ฮ่าๆๆๆ!!! พอแล้วไจ่ไจ๋!!!" เคนร้องขอให้น้องชายหยุด ไจ่ไจ๋มองหน้าพี่ชายที่หัวเราะจนน้ำตาไหลแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้แต่ยังแกล้งทำหน้าบึ้งใส่

"ชอบแกล้งดีนัก! คอยดูกลับไปผมจะฟ้องพี่ใหญ่ คราวนี้ได้มีคนโดนตีจนก้นลายกันบ้างหละ" เคนเบ้ปากใส่แล้วเอื้อมมือไปบีบจมูกน้องชายขี้ฟ้อง

"กลัวจะแย่แล้วครับ.....จะไม่แกล้งน้องชายคนนี้อีกแล้ว....." กัดฟันพูดกับเจ้าน้องชายตัวดี

"ดีมาก! ให้รู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร" ไจ่ไจ๋ได้ทีพูดข่มพี่ชาย

"เฮ้ย! เดี๋ยวยันโครมไปโน้นเลย! หนอย! เล่นด้วยหน่อยแล้วเอาใหญ่เลยนะ" เคนทำตาดุใส่น้อง น้องเล็กเลยกลายเป็นฝ่ายยิ้มแหยๆบ้าง

"ล้อเล่น.....อื้ม!!.....อย่าเพิ่งไปไหนนะครับอยู่เป็นเพื่อนกับผม......" ไจ่ไจ๋หอมแก้มพี่ชายพร้อมกับเอ่ยปากอ้อนแต่ยังพูดไม่ทันจบเคนก็ต่อประโยคให้อย่างเสร็จสรรพ

"อยู่เป็นเพื่อนกับผมจนกว่าผมจะหลับ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วคืนนี้ผมคงต้องเปิดไฟสว่างโร่แล้วนั่งตาค้างทั้งคืนเพราะกลัวผีแน่ๆ" ไจ่ไจ๋ทำจมูกย่นเมื่อพี่ชายรู้ทันเขาทุกที

"ไปๆๆๆ รีบไปอาบน้ำเลย พี่รออยู่นี่แหละรับรองว่าไม่ไปไหนหรอก" แล้วเคนก็ไล่ให้น้องไปอาบน้ำเสียทีเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว น้องเล็กเองก็รีบลุกเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างว่าง่ายเพราะกลัวว่าต่อล้อต่อเถียงด้วยอีกแล้วพี่ชายจะหนีเขาไปจริงๆ

- วันต่อมา -

"ตื่นแล้วก็รีบอาบน้ำแล้วเอาบัตรอาหารเช้าลงไปกินข้าวซะ วันนี้เรือจะเทียบท่ารับนักท่องเที่ยวถ้าอยากเที่ยวก็อย่าโอ้เอ้" ไจ่ไจ๋อมยิ้มเมื่ออ่านข้อความของพี่ชายคนกลางที่เขียนโน๊ตไว้ให้เขา จากนั้นก็รีบอาบน้ำแล้วลงไปถือบัตรอาหารเช้าลงไปที่ห้องอาหาร

"ที่เดียวนะคะ" พนักงานรับบัตรมาพร้อมกับถามย้ำไจ่ไจ๋

"ที่เดียวครับ" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้พนักงานหญิงคนนั้น

"เชิญทางนี้ค่ะ" นำทางไจ่ไจ๋มานั่งและแนะนำว่าเช้านี้มีอาหารอะไรบ้าง จนเมื่อแนะนำเสร็จแล้วก็เชิญให้ไจ่ไจ๋ไปตักอาหารตามอัธยาสัย

"กินอะไรดีน้า....." ไจ่ไจ๋มองดูอาหารหลากหลายชนิดที่วางเรียงรายอยู่พลางครุ่นคิดอย่างตัดสินใจ

"เอาไข่ดาว เบคอน ไส้กรอก แล้วก็โกโก้ร้อนซักถ้วยก่อนดีกว่า เออ....ซีเรียลด้วยก็ดี....." เมื่อตัดสินใจได้แล้วไจ่ไจ๋ก็ลงมือตักอาหารมานั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย ไจ่ไจ๋กินไปพลางมองผู้คนที่เริ่มทยอยเข้ามากินอาหารเช้าอย่างเพลิดเพลินใจ ในวันนี้เขาไม่รู้สึกประหม่าเหมือนในวันแรกแล้วเพราะในวันแรกที่พี่ชายสั่งให้เขาลงมากินข้าวคนเดียวนั้นเขาได้แต่เงอะๆงะๆทำอะไรไม่ค่อยถูก แต่เขาก็รู้สึกดีที่อย่างน้อยเขาก็ได้ประสบการณ์เล็กๆน้อยๆกลับไปบ้างแล้ว

"อืม....อร่อยจัง!" ไจ่ไจ๋พึมพำกับตัวเองแต่ยังรู้สึกไม่ค่อยอิ่มจึงมองหาของกินต่อ

"เอาขนมปังปิ้งซักสองแผ่น น้ำส้มคั้นแก้วนึง แล้วก็ข้าวต้มอีกซักชามน่าจะอิ่มกำลังดี" ว่าแล้วไจ่ไจ๋ก็ลุกขึ้นไปตักอาหารแล้วกลับมานั่งกินต่อ จนเมื่อกินเสร็จแล้วไจ่ไจ๋ก็ลุกจะออกไปเดินรับลมเล่นข้างนอก แต่ในขณะที่เขาเดินออกตรงทางออกนั้นก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาชนเขาอย่างจัง

"โอ้ย!" ไจ่ไจ๋ตัวเซไปตามแรงปะทะนั้น

"เฮ้ย! เดินยังงัยกันวะไม่มองบ้างเลย!" น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวนั้นทำให้ไจ่ไจ๋อึ้งไป เขาเงยหน้ามองป้ายที่เขียนไว้อย่างชัดเจนว่าเป็นทางออก

"มองหน้าแบบนี้จะหาเรื่องหรืองัย!?" หนุ่มใหญ่คู่กรณีจ้องหน้าไจ่ไจ๋ตาเขม็ง คนรอบข้างต่างพากันหันมามอง ไจ่ไจ๋เองก็ไม่อยากมีเรื่องจึงเป็นฝ่ายเอ่ยขอโทษออกไปก่อน

"ขอโทษครับ ผมซุ่มซ่ามเองที่ไม่ทันดู" พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วทำท่าจะเดินเลี่ยงออกไปแต่ชายคนนั้นกระชากแขนไจ่ไจ๋ไว้ไม่ยอมให้ไป

"ง่ายแค่นี้หรืองัย!? รู้หรือเปล่าว่าชั้นเป็นใคร?" ไจ่ไจ๋ได้ยินดังนั้นก็เริ่มโกรธจึงมองคู่กรณีด้วยแววตาแข็งกร้าว แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรชายคนนั้นก็เงื้อนหมัดขึ้นจะชกไจ่ไจ๋

"ผั๊วะ!!!" แต่แล้วกลับมีหมัดหนักๆซัดเข้าที่หน้าคนอวดเก่ง

"พี่กลาง!!" ไจ่ไจ๋ร้องอุทานเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายที่สวนหมัดใส่คู่กรณีตรงหน้าจนล้มลง แล้วทำท่าจะเข้าไปซ้ำแต่เสียงเอะอะของผู้คนรอบข้างก็ดังขึ้นพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบนเรือที่วิ่งกรูกันเข้ามาห้ามทัพไว้

"แกเป็นใครวะ!! กล้าดียังงัยมาชกหน้าชั้น!!" คู่กรณีของไจ่ไจ๋ถึงกลับเลือดขึ้นหน้าชี้หน้าเคนแล้วตวาดใส่เสียงดัง

"แล้วคุณเป็นใคร!? กล้าดียังงัยมาหาเรื่องน้องชายผม!?" เคนไม่ตอบแต่ย้อนถามกลับไปด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวไม่แพ้กัน

"น้องแกมันเดินซุ่มซ่ามมาชนชั้นน่ะสิ!" ชายคนนั้นตวาดใส่เคนอีก

"คุณตาบอดหรืองัย? ป้ายเขาเขียนไว้ชัดเจนว่านี่มันทางออก แล้วคุณเดินสวนทางเข้ามานี่มันถูกต้องแล้วหรืองัย!?" เคนตวาดกลับไปพร้อมกับชี้ไปที่ป้ายอย่างโมโห

"พวกคุณสองคนหยุดเถียงกันได้แล้ว!" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดแทรกคนทั้งคู่ ก่อนที่จะหันไปสั่งลูกน้องคนอื่น

"พาไปสงบสติอารมณ์กันก่อนแล้วค่อยสอบสวน" จบคำนั้นเข้าหน้าที่ก็ตรงเข้าคุมตัวเคนและชายคนนั้นไว้

"พี่กลาง!" ไจ่ไจ๋เองก็ถึงกลับหน้าเสียที่เรื่องบานปลายมาถึงขนาดนี้

"นายไม่เป็นไรนะไจ่ไจ๋?" หันไปถามน้องชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ไม่เลยครับ" ไจ่ไจ๋ส่ายหน้าขอบตาร้อนผ่าวเหมือนน้ำตาจะไหลให้ได้

"ไม่ต้องกลัวนะ" เคนพูดปลอบใจน้องชายแล้วเดินตามเจ้าหน้าที่ไปแต่โดยดี ไจ่ไจ๋เองก็เดินตามไปด้วยแต่เมื่อถึงห้องสำหรับคุมตัวไจ่ไจ๋ก็ถูกห้ามไม่ให้เข้าไป

"พี่ชายผมไม่ผิดนะครับ เขาแค่ช่วยผม....." ไจ่ไจ๋พยายามบอกเจ้าหน้าที่

"เราจะสอบสวนเรื่องราวทั้งหมดเองครับ คุณรอข้างนอกก่อน" เจ้าหน้าที่บอกกับไจ่ไจ๋ก่อนจะพาตัวเคนเข้าไปในห้องนั้น ไจ่ไจ๋มองตามพี่ชายอย่างเป็นห่วงแล้วเดินวนอยู่หน้าห้องนั้น

"ไจ่ไจ๋" เสียงเรียกนั้นทำให้ไจ่ไจ๋เปลี่ยนสายตาไปยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นพ่อของกลอเรีย

"คุณอา" ไจ่ไจ๋ก้มหัวทักทายด้วยสีหน้าหนักใจ

"ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวอาช่วยไกล่เกลี่ยให้" พ่อของกลอเรียพูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยนอยู่ในที ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับแล้วฝืนยิ้มให้ พ่อของกลอเรียจึงเคาะประตูแล้วแจ้งให้เจ้าหน้าที่ทราบว่าเคนเป็นลูกน้องของเขา เจ้าหน้าที่จึงยอมให้เข้าไปด้วย ในระหว่างนั้นไจ่ไจ๋ก็นั่งรออย่างกระวนกระวาย จนผ่านไปครู่ใหญ่ทุกคนก็ทยอยกันออกมาจากห้องนั้น

"พี่กลาง" ไจ่ไจ๋รีบลุกขึ้นไปหาพี่ชาย เคนกอดคอน้องแล้วตบไหล่น้องเบาๆ

"หมดเรื่องแล้ว" เคนบอกน้องแล้วยิ้มให้ ไจ่ไจ๋สวมกอดพี่ชายอย่างโล่งใจ ในขณะนั้นคู่กรณีก็เดินตามออกมาแล้วมองสองพี่น้องก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร

"เขาว่ายังงัยบ้าง?" ไจ่ไจ๋สอบถามพี่ชาย

"ก็ไกล่เกลี่ยกันได้" เคนตอบน้องสั้นๆแล้วหันไปก้มหัวให้พ่อของกลอเรีย

"ขอบคุณมากนะครับหัวหน้า" เอ่ยขอบคุณขึ้นมาเบาๆ

"ลำบากหน่อยนะ" คำตอบนั้นทำให้ไจ่ไจ๋สงสัยแต่ก็ยังไม่ได้ถามอะไรออกมาในตอนนั้น

"งั้น.....ไปพักผ่อนเถอะ" พูดจบก็ตบไหล่เคนแล้วเดินจากไป ไจ่ไจ๋มองตามพ่อของกลอเรียก่อนที่จะหันมามองหน้าพี่ชาย

"ไป....ไปที่ห้องพักของนายดีกว่า......" เคนพูดตัดบทก่อนที่น้องจะทันได้ถามอะไรออกมา

"แล้วพี่กลางไม่ต้องทำงานต่อหรอ?" เคนอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะยิ้มให้น้องแล้วจูงมือน้องกลับมาที่ห้องพัก

"พี่กลางครับ ตกลงว่าผู้ชายคนนั้นเขา......" ไจ่ไจ๋ยังถามไม่ทันจบเคนก็ชิงตอบก่อน

"เขายอมจบเรื่อง" เคนตอบพร้อมกับลูบหัวน้องชายไปด้วย

"พอดีพ่อของพี่กลอเรียเขาช่วยพูดให้น่ะ แต่ก็พูดเป็นเชิงขู่ว่าถ้าจะเอาเรื่องกันให้ถึงที่สุดเรือเทียบท่าเมื่อไหร่ก็ต้องไปโรงพักให้ตำรวจจัดการ ไอ้หมอนั้นมันก็กลัวอยู่เหมือนกันเพราะมันเป็นคนหาเรื่องนายก่อนมันเลยยอมจบเรื่องเพราะมันรู้ตัวว่าผิดเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋ได้ฟังก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

"เพราะผมแท้ๆเลยทำให้พี่กลางเดือดร้อน" พูดตำหนิตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าๆ

"พูดอะไรแบบนี้หละ? ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้พี่เองนี่แหละที่จะเสียใจที่ปกป้องนายไม่ได้" น้องเล็กมองหน้าพี่ชายแล้วขยับเข้าไปกอด

"ทำไมจู่ๆพี่ถึงเข้ามาช่วยผมได้หละ?" ถามพี่ชายต่ออีก

"พอดีพี่เอาอาหารมาเติมแล้วได้ยินเสียงเอะอะพอดี พอหันไปเห็นว่าเป็นนายพี่ก็เลยจัดการไอ้หมอนั้นซะ" เคนตอบคำถามน้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"พ่อของพี่กลอเรียตำหนิพี่หรือเปล่าครับ?" ไจ่ไจ๋ถามต่ออีก เคนลูบหัวน้องอย่างแผ่วเบาแล้วยิ้มบางๆ

"ไม่หรอก" แม้พี่ชายจะพูดเช่นนั้นแต่ไจ่ไจ๋ก็พอจับน้ำเสียงไม่สบายใจของพี่ชายได้

"พี่กลาง.....บอกผมมาตรงๆเถอะครับว่ามีเรื่องอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า?" ผละตัวออกจากอ้อมกอดของพี่ชายแล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"บอกว่าไม่มีอะไรงัยหละ ถามเซ้าซี้จัง" เคนแกล้งต่อว่าน้องชายเพราะไม่อยากบอกน้องว่าเขาถูกลงโทษโดยการให้พักงานหนึ่งเดือนและไม่จ่ายเงินเดือนให้ด้วย

"ผมไม่เชื่อ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น พี่อย่าปิดบังผมเลย" น้องเล็กรู้ดีว่าพี่ชายต้องมีเรื่องบางอย่างที่ไม่อยากบอกเขา พอโดนคาดคั้นเอาหนักขึ้นเคนเลยได้แต่ถอนหายใจยาว

"ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่ถูกลงโทษให้พักงานตามกฎของบริษัท" เมื่อเห็นว่าน้องคงซักไม่เลิกเคนเลยบอกไปตรงๆ น้องเล็กได้ยินก็มีสีหน้าตกใจ

"อะไรนะ! พี่ถูกลงโทษหรอ? ไม่ยุติธรรมเลย! พี่ไม่ได้ทำผิดอะไรซักหน่อย!" พอตั้งสติได้ไจ่ไจ๋ก็โวยวายยกใหญ่

"ไจ่ไจ๋....." เคนพยายามจะบอกน้องว่าไม่เป็นไรแต่ไจ่ไจ๋กลับไม่สนใจฟัง

"ผมจะไปบอกพ่อพี่กลอเรียว่าเรื่องนี้พี่ไม่ผิด แล้วผมจะไปเอาเรื่องไอ้หมอนั่นที่มันหาเรื่องผมก่อน เรือเทียบท่าเมื่อไหร่ผมจะไปแจ้งความ!" ไจ่ไจ๋ลุกพรวดจะออกไปเอาเรื่อง ตอนนี้เขาโกรธมากจริงๆ

"ไจ่ไจ๋!! อย่า! ไม่ต้อง......ไม่ต้องทำแบบนั้น....." เคนรีบดึงน้องมากอดไว้เพราะรู้ดีว่าน้องกำลังโกรธ

"ช่างมันเถอะ พี่ไม่เป็นไรหรอก เงินเก็บพี่ก็มีเยอะนะ มีพอซื้อขนมให้นายได้ทุกเดือนแม้จะไม่ได้ทำงานเลยด้วย" เคนพยายามพูดปลอบน้องชายแบบติดตลก

"ส่วนไอ้หมอนั่นก็ปล่อยมันเถอะ แล้วมันจะได้รับกรรมเองนั่นแหละ" แม้พี่ชายจะพยายามปลอบโยนแต่ไจ่ไจ๋ก็ยังไม่หายโมโห

"ผมไม่ยอมหรอกพี่กลาง! พี่ถูกพักงานได้ยังงัย? ไม่มีเหตุผลเลย!" ไจ่ไจ๋พูดเสียงแข็ง

"เรื่องนั้นโทษใครไม่ได้หรอก.....ไจ่ไจ๋.....พี่ว่านายควรจะดีใจนะที่พี่จะได้อยู่บ้านกับนายไปตลอดทั้งเดือนเลย" ต่อให้พี่ชายพยายามนำทางให้เห็นว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยมากแค่ไหนแต่ไจ่ไจ๋ก็ยังไม่หายโมโห

"ผมนี่แย่จริงๆ สร้างปัญหาให้พี่อีกแล้ว" พูดตำหนิตัวเองแล้วทิ้งตัวนั่งลงตามเดิม

"อย่าโทษตัวเองสิ นายไม่ได้ทำผิดอะไรเลยนะ พี่ต่างหากที่ผิดเพราะพี่ดูแลนายไม่ดีปล่อยให้โดนไอ้หมอนั่นรังแก" ไจ่ไจ๋ไม่พูดว่าอะไรเพียงแต่สบตากับพี่ชายด้วยแววตาอ่อนลง

"พี่กลาง.....ถ้าผมไม่มีพี่อยู่ด้วยไม่รู้ว่าป่านนี้ผมจะเป็นยังงัย ขอบคุณมากนะครับ" เคนได้ยินก็ยิ้ม

"ไม่ต้องหรอก พี่บอกแล้วงัยว่าพี่มีน้องชายแค่คนเดียว ถ้าพี่ปกป้องนายไม่ได้ก็แย่แล้วหละ" พูดจบก็รั้งตัวน้องชายมากอดไว้ ไจ่ไจ๋เองก็ซุกหน้าลงที่อ้อมอกของพี่ชายอย่างอุ่นใจ

- เวลาต่อมา -

"เดินเร็วๆสิไจ่ไจ๋!" เคนเร่งน้องชายที่เดินงัวเงียลงจากเรือเพราะเพิ่งโดนพี่ชายลากขึ้นมา

"โธ่! กำลังหลับสบายๆเลย" ไจ่ไจ๋บ่นแต่ก็เดินไปตามแรงจูงของพี่ชาย

"งั้นกลับไปนอนมั๊ย? ไม่ต้องเที่ยวมันเแล้ว" เคนว่าพร้อมกับทำหน้าหาเรื่องน้อง

"ไม่เอาๆๆๆ เที่ยวสิครับพี่กลาง ว้าว! อากาศดี๊ดี....." ไจ่ไจ๋รีบทำเสียงประจบทันทีอย่างรู้งาน เคนส่ายหน้าไปมาแล้วเอามือขยี้หัวน้องชายอย่างหมั่นไส้

"เรือจะอยู่เทียบท่านานมั๊ยครับพี่กลาง?" ไจ่ไจ๋หันมาถามพี่ชายต่อ

"ก็ราวๆสองชั่วโมงได้ คงไปไหนไกลๆไม่ได้หรอก" เคนตอบน้องชาย

"อืม....ไม่เป็นไร เดินเล่นแถวนี้ก็พอ พี่กลางเอากล้องถ่ายรูปมาด้วยหรือเปล่า?" น้องเล็กว่าแล้วถามพี่ชายต่ออีก

"เอามาสิ ว่าแต่นายแบบน่ะพร้อมจะให้พี่ถ่ายรูปให้หรือยัง?" เคนย้อนถามน้องกลับยิ้มๆ

"พร้อมแล้ว แต่ว่าอย่าลืมจ่ายค่าตัวนะ" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ยืนเก๊กท่าให้พี่ถ่ายรูปทันที เคนหัวเราะแล้วคว้ากล้องมากดชัดเตอร์ถ่ายภาพให้น้องชาย

"นี่ๆๆๆ ไม่อายชาวบ้านเขาบ้างหรืองัย?" เคนต่อว่าน้องชายที่เก๊กท่าตลกๆให้เขาถ่ายรูป

"อยู่กับพี่กลางจะอายทำไม?" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็เร่งให้พี่ชายถ่ายรูปให้เขาอีก

"นายกับไอ้พี่รองนี่เหมือนกันเลย เจอกล้องหน่อยไม่ได้ เต๊ะท่าซะน่าเตะเชียว" เคนพูดพาดพิงไปถึงพี่ชายคนรอง

"หึๆๆๆ" น้องเล็กไม่ว่าอะไรเพียงแต่หัวเราะในลำคอเท่านั้น

"เออ! ผมถ่ายภาพให้พี่บ้างดีกว่า" ว่าแล้วก็เดินมาแย่งกล้องจากมือพี่ชาย

"ไม่เอา! นายถ่ายรูปไม่สวย ถ่ายออกมาทีไรดูไม่ค่อยจะได้เลย" เคนแย้งแล้วดึงกล้องกลับคืนมา

"แหม.....กะอีแค่ถ่ายรูปจะอะไรนักหนา แค่ถ่ายไว้ดูเป็นที่ระลึกก็พอแล้วไม่ต้องเน้นภาพสวยฝีมือดีหรอกน่า ไม่ได้เอาไปส่งประกวดซักหน่อย ไป.....ไปยืนตรงนั้น!" บ่นพี่ชายเสร็จก็ชี้นิ้วให้พี่ชายไปยืน

"ถ้าถ่ายออกมาแล้วพี่ดูอ้วนนะจะด่าให้......" เคนบ่นงึมงำเพราะกลัวน้องจะถ่ายรูปออกมาแล้วตัวเองไม่หล่อเพราะกล้องแบบนี้เป็นกล้องแบบของมืออาชีพที่มีออพชั่นให้ปรับเปลี่ยนเยอะมาก

"เอาหละนะ.....หนึ่ง....สอง.....สาม!" เคนยิ้มเต็มทีเมื่อได้ยินเสียงน้องชายนับแต่แล้วไจ่ไจ๋กลับลดกล้องลง

"อ้าว! ทำไมไม่ถ่ายหละ?" เคนโวยวายเมื่อเห็นว่าน้องยังไม่ได้ถ่ายภาพให้ตัวเอง

"ผมลืมไปว่าปุ่มกดมันอยู่ตรงนี้" น้องเล็กว่าพลางหัวเราะแหะๆ

"ไอ้บ้า! แค่ปุ่มกดยังไม่รู้ว่าจะกดตรงไหนงั้นก็อย่าถ่ายเลย!" ในขณะที่เคนกำลังโวยวายไจ่ไจ๋ก็กดถ่ายภาพพี่ชายทันที

"เฮ้ย!!! ถ่ายภาพอะไรของนายวะ?" เคนเลยยิ่งโวยวายใหญ่ ไจ่ไจ๋หัวเราะร่าแล้วกดถ่ายภาพพี่ชายอีกหลายภาพ

"ไจ่ไจ๋! อย่ากดมั่วดิวะมันเปลืองฟิล์ม!" พูดจบก็เดินเข้าไปแย่งกล้องถ่ายรูปออกมาจากมือน้องชาย

"ก็ผมอยากได้รูปของพี่กลางที่ดูเป็นธรรมชาตินี่นา ตอนนี้ได้สมใจแล้ว ฮ่าๆๆๆ!!!" ไจ่ไจ๋ให้เหตุผลพร้อมกับหัวเราะไปด้วย

"ธรรมชาติบ้าบออะไรวะ! หูยยย.....ออกมาต้องไม่หล่อแหงๆ....." พูดจบก็อดที่จะบ่นงึมงำต่อไม่ได้

"อ้อ! เพิ่งรู้ว่าพี่กลางกลัวตัวเองจะไม่หล่อด้วย....." ไจ่ไจ๋ได้ยินก็เอ่ยแซวแต่เคนหันมาทำตาขวางใส่ก็ปั้นยิ้มหวานให้แทน

"ไอ้ทะเล้น! ไม่ต้องมายุ่งกับกล้องของพี่อีกเลย!" เคนทำเสียงห้วนใส่น้อง

"โอ๋ๆๆๆ ล้อเล่นเองครับ มา.....เรามาถ่ายรูปคู่กันบ้างดีกว่า" พูดจบก็ดึงกล้องจากมือพี่ชายแล้ววิ่งไปขอให้คนแถวนั้นช่วยถ่ายรูปให้ตัวเองกับพี่ชาย

"ขอบคุณมากนะครับ" หลังจากที่ถ่ายภาพเสร็จแล้วไจ่ไจ๋ก็เอ่ยขอบคุณคนถ่ายภาพให้อย่างสุภาพ เคนมองน้องชายแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้

"อืม.....นายพัฒนาขึ้นเหมือนกันนะ เพราะเมื่อก่อนเวลาจะเข้าไปไหว้วานใครนายจะอายไม่ค่อยกล้า" เมื่อน้องเดินกลับมาส่งกล้องคืนให้เคนก็เอ่ยชมน้อง

"แหงสิ! เพราะผมได้เรียนรู้ความหน้าด้านมาจากใครแถวๆนี้!" พูดจบก็ดีดตัวออกห่างจากรัศมีเท้าที่พี่ชายขยับยกขึ้นมาจะเตะเขา

"ไจ่ไจ๋! ไอ้น้องบ้า! มาให้เตะซะดีๆเลย!" เคนชี้หน้าน้องพร้อมกับโวยวาย น้องเล็กหัวเราะก่อนที่จะวิ่งหนีพี่ชายซึ่งเคนก็วิ่งตามน้องไปด้วย

"ฮ่าๆๆๆ!!!" ไจ่ไจ๋มานั่งลงหัวเราะบนม้านั่งข้างทางเมื่อเห็นพี่ชายยืนหอบแฮ่กๆห่างออกไปไม่ไกลนัก

"โอ๋.....เหนื่อยมั๊ยครับ? มานั่งพักเร็ว....." แล้วก็ลุกไปจูงมือพี่ชายมานั่ง

"นี่แหนะ!" เขกหัวน้องชายดังโป๊กแล้วนั่งหอบแฮ่กๆอยู่อย่างนั้น ไจ่ไจ๋อมยิ้มแล้วควักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อบนใบหน้าให้พี่ชาย

"กวนนักนะเราน่ะ!" เคนต่อว่าน้องแต่ก็ยอมให้น้องเช็ดหน้าให้ น้องเล็กหัวเราะเบาๆแล้วนั่งเอนตัวพิงพนักม้านั่งนั้น

"ถ้าพี่ใหญ่กับพี่รองมาด้วยคงจะดีไม่น้อยเลยเนอะ" พูดเปรยขึ้นมาลอยๆ เคนได้ยินก็เหลือบมองน้องชาย

"คิดถึงพวกพี่เขาหละสิ" พูดอย่างรู้ใจน้อง ซึ่งน้องเล็กก็พยักหน้ายอมรับตามนั้น

"ไว้คราวหน้าเราชวนพี่เขาสองคนมาด้วยดีมั๊ย?" เคนว่าพร้อมกับวาดแขนออกไปกอดคอน้องชาย

"ดีครับ" ไจ่ไจ๋หันมายิ้มให้แล้วทั้งคู่ก็นั่งสูดอากาศกันเงียบๆอยู่พักหนึ่ง

"พี่กลางครับ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นจะบอกพี่ใหญ่มั๊ย?" ไจ่ไจ๋เอ่ยถามขึ้นมา คำถามนั้นทำเอาเคนเสียวสันหลังวาบ ถ้าพี่ใหญ่รู้เข้าเขาคงโดนพี่ชายเล่นงานตายแน่เพราะพี่ชายไม่ชอบให้เขาก่อเรื่องทะเลาะวิวาทกับใคร

"ไจ่ไจ๋.....นายอย่าเพิ่งบอกให้พี่ใหญ่รู้ถึงเรื่องวันนี้เลยนะ ไว้พี่จะหาทางบอกพี่ใหญ่เอง" บอกน้องชายด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

"ผมรู้ครับพี่กลาง พี่ไม่ต้องห่วงนะผมจะไม่มีวันพูดถึงเรื่องนี้ให้พี่ใหญ่รู้เด็ดขาด ผมสัญญา....." ไจ่ไจ๋ให้คำมั่นกับพี่ชายเพราะพอจะรู้ว่าต่อให้พวกเขาเล่าความจริงออกไปพี่ชายก็ไม่เข้าข้างพวกเขาแน่เพราะเรื่องการชกต่อยกับคนอื่นนั้นพี่ใหญ่ถือเป็นความผิดร้ายแรง

"ขอบใจมาก" เคนกล่าวขอบคุณพร้อมกับยิ้มเฝื่อนๆ

"เรื่องนี้ผมต้องเป็นคนรับผิดชอบเต็มๆ ถ้าไม่ใช่เพราะผมขี้ขลาดพี่กลางก็คงไม่เดือดร้อน พี่ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก" น้องเล็กพูดกับพี่ชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เด็กโง่.....นายไม่ได้ขี้ขลาดเลยซักนิดเดียว และก็เลิกโทษตัวเองซักทีเพราะเรื่องนี้น่ะมันจบแล้ว" เคนว่าพร้อมกับเอามือตบแก้มน้องชายเบาๆอย่างรักใคร่

"เราไปเดินเล่นกันต่อดีกว่า ตรงสุดทางโน้นมีร้านไอติม สนใจมั๊ย?" เคนเปลี่ยนเรื่องโดยการชวนน้องไปกินของโปรดเพราะไม่อยากให้น้องต้องมานั่งโทษตัวเองอีก

"จริงหรอ? งั้นเรารีบไปกันเลย!" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ตอบรับอย่างดีใจลืมเรื่องซีเรียสไปได้ในทันที

"ร้านตรงนั้นน่ะหรอพี่กลาง ดีจัง! กำลังอยากกินไอติมอยู่พอดีเลย" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นอย่ากระฉับกระเฉง

"หึๆๆๆ เด็กหนอเด็ก....." เคนมองท่าทางของน้องชายด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

"ตรงนั้นแหละ ไป.....ไปกินไอติมกัน....." ว่าแล้วเคนก็ลุกขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปจูงมือน้องแล้วพาเดินไปยังที่หมาย

Create Date : 30 ธันวาคม 2550

Last Update : 30 ธันวาคม 2550 21:30:46 น.

0 comments

Counter : 1178 Pageviews.