Chapter 106
ตอนที่ 106
"เฮ่อ!" เคนถอนหายใจเสียงดัง หลังจากที่หมดแรงจะทะเลาะกับพี่ชายคนโตแล้ว "งัย? หมดแรงจะเถียงแล้วหรอ?" เจอร์รี่ถามน้องชายแบบขำๆ เพราะตั้งแต่ที่โดนแวนเนสเยาะเย้ยเคนก็เอาแต่นั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้งและหาเรื่องมาต่อว่าเขาสารพัด "เงียบไปเลย!" เคนแหวใส่พี่ชายเสียงห้วนแล้วหันหลังหนีไปทางอื่น "ไปหากาแฟดื่มกันมั๊ย?" เมื่อเห็นน้องหมดอารมณ์จะพูดอะไรแล้วพี่ใหญ่เลยขอสงบศึกโดยจะพาน้องไปหาอะไรกิน "ไม่เอา กินไม่ลง" เคนตอบแล้วหันกลับมาทางพี่ชาย "เจอร์รี่.....ถ้าวันนี้พี่ชิงชิงไม่ไปเจอน้อง มันจะเกิดอะไรขึ้น?" คำถามนั้นทำให้เจอร์รี่พลอยอึ้งไปด้วย "ถ้าวันนี้น้องเป็นอะไรไปชั้นไม่รู้เลยว่าจะให้อภัยตัวเองได้หรือเปล่า" เคนพูดต่อด้วยสีหน้าซึมลง "ชั้นน่าจะอยู่กับน้อง ชั้นน่าจะอยู่เป็นเพื่อนน้อง" เคนพึมพำ "ไม่เอาน่า.....ไม่ใช่ความผิดของนายซักหน่อย" พี่ใหญ่โอบไหล่น้องพร้อมกับพูดปลอบ "อย่างน้อยตอนนี้น้องก็ไม่เป็นอะไรแล้ว นั่นต่างหากที่สำคัญที่สุด" พี่ใหญ่ว่าแล้วลูบหัวน้องเบาๆ เคนเอนหัวซบลงที่ไหล่ของพี่ชาย "น้องจะโกรธชั้นมั๊ย?" เอ่ยถามพี่ชายอีก "น้องจะโกรธนายเรื่องอะไรหละ?" เจอร์รี่ย้อนถาม "ก็เพราะชั้นบอกกับน้องว่าหากต้องการก็ให้น้องเรียกชั้นได้ตลอดเวลา แต่พอเวลาที่น้องเรียกชั้นกลับไม่อยู่" เคนพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล "น้องต้องเข้าใจแน่ อย่าคิดมากสิ" เจอร์รี่พยายามปลอบน้อง "คนที่ต้องกังวลมากกว่ามันต้องเป็นชั้นต่างหาก น้องโกรธชั้นแน่ๆ" พูดถึงตัวเองบ้าง "น้องไม่โกรธนายหรอก เพราะน้องรู้ตัวว่าทำผิด และนายเองก็ไม่ได้ทำอะไร" เคนว่าก่อนจะมองหน้าพี่ชาย "หรือว่าทำ?" ย้อนถามอย่างเคลือบแคลงสงสัย "เปล่านะ! ชั้นไม่ได้ทำอะไรน้องเลย แต่น้องมันประชดชั้นเองต่างหาก" เจอร์รี่ร้องบอก "ยังงัย?" เคนถามต่อ "ชั้นดุน้องเรื่องที่มันแกล้งพี่ชิงชิง ไจ่ไจ๋มันก็เลยกินข้าวต้มชามนั้นประชดชั้น" เจอร์รี่เล่าให้ฟัง "ไม่น่าหละ....ถึงได้ท้องเสียรุนแรงแบบนี้ แล้วทำไมนายไม่ห้าม?" ถามซักพี่ชายอีก "ถ้าไม่ห้ามแล้วชามมันจะตกแตกกระจายแบบนั้นหรอ?" พี่ใหญ่ตอบเป็นเชิงย้อนถาม เคนได้ยินก็ถอนหายใจยาว "ชั้นขอโทษนะที่เมื่อเช้าพูดจาไม่ดีกับนาย" เคนเอ่ยขอโทษพี่ชายเพราะเขาเข้าใจว่าเจอร์รี่คงทำโทษอะไรน้องแน่ "ช่างเถอะ ชั้นรู้ว่านายพูดออกมาเพราะกำลังเป็นห่วงไจ่ไจ๋" พี่ใหญ่ว่าพร้อมยิ้มบางๆ ให้น้องชาย "นายโกรธน้องมั๊ย?" เคนถามพี่ชายต่ออีก "ตอนแรกน่ะโกรธมากเลย เพราะไจ่ไจ๋มันไม่ใช่เด็กๆแล้ว น่าจะมีความยั้งคิดอะไรบ้าง แต่พอมาคิดอีกทีโกรธไปก็เท่านั้น เพราะสิ่งต่างๆมันก็คงเรียกกลับคืนมาไม่ได้" พี่ใหญ่ว่า "ชั้นขอโทษแทนน้องด้วย น้องคงไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องเป็นแบบนี้เหมือนกัน" เคนออกตัวแทนน้องชาย "ทำไมนายต้องไปขอโทษแทนมันด้วย? หรือว่านายรู้เห็นเป็นใจกับน้อง?" ประโยคหลังพี่ใหญ่พูดเหมือนจะจับผิด "เปล่าซักหน่อย!! ชั้นไม่รู้เรื่องเลยว่าไจ่ไจ๋มันจะแกล้งพี่ชิงชิงอีก ถ้ารู้แบบนั้นชั้นไม่ยอมให้มันทำแน่" เคนรีบปฏิเสธทันที "งั้นทำไมถึงต้องขอโทษแทน?" เจอร์รี่ถามรุกต่อ "เพราะน้องคงไม่กล้าพูดกับนายตรงๆ" เคนตอบ "พี่ใหญ่สอนน้องทุกคนให้กล้าทำกล้ารับ แล้วพี่ก็เชื่อว่าน้องของพี่ทุกคนเข้าใจในสิ่งที่พี่สอนและจะปฏิบัติตาม" พี่ใหญ่พูดอย่างมั่นใจ "แต่อาจจะต้องใช้เวลาซักหน่อย นายก็รู้ว่าไจ่ไจ๋น่ะกว่าจะคิดทบทวนอะไรเองได้ต้องปล่อยไปซักพักก่อน" เคนพูดอย่างเข้าอกเข้าใจน้อง "จะตอนไหนก็ช่าง ไม่มีคำว่าสายเกินไปหรอก" เจอร์รี่ว่าแล้วก็ตบไหล่น้องชายเบาๆ "น้องชายของเราสองคนน่ารักจะตายไป" จบคำพูดของพี่ใหญ่สองพี่น้องก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน "หัวเราะกันมีความสุขจริงนะ แบบนี้ไม่ต้องเข้าไปเยี่ยมน้องก็คงไม่เป็นไรมั้ง" เสียงพูดแขวะนั้นทำให้เจอร์รี่กับเคนหันไปทางต้นเสียงพร้อมกัน "น้องเป็นยังงัยบ้างแวนเนส?" สองพี่น้องประสานเสียงถามออกมาพร้อมกัน "แย่ว่ะ กินอะไรไม่ได้เลยและก็อาเจียนอยู่ตลอดเวลา" แวนเนสแกล้งตีหน้าเศร้าตอบ "ชั้นทนเห็นน้องเป็นแบบนั้นไม่ได้เลยต้องหนีออกมาก่อน" ได้ยินเช่นนั้นเจอร์รี่กับเคนก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที "แต่ไหนหมอบอกว่าน้องปลอดภัยแล้วงัย ชั้นจะเข้าไปดูน้อง!!" เคนโวยวายและทำท่าจะเปิดประตูแต่แวนเนสรีบขวางไว้ "พี่ชิงชิงสั่งว่าห้ามให้นายสองคนเข้าไป" แวนเนสว่า "ชั้นไม่สน!!" เคนเอ็ดตะโรใส่แล้วดึงพี่ชายให้พ้นทาง "เฮ้ยๆๆๆ!!! ใจเย็นๆ! เมื่อกี้ชั้นพูดเล่น! น้องไม่ได้เป็นอะไรแล้ว" แวนเนสต้องรีบบอกเพราะกลัวน้องจะแผลงฤทธิ์ "นายนี่น่ะเล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง! ชั้นกับเสี้ยวเทียนเป็นห่วงน้องมากขนาดไหนนายเองก็น่าจะรู้ดี" เจอร์รี่เลยดุแวนเนสเข้าให้ "แหม.....ก็แค่ล้อเล่น....." แวนเนสว่าพลางยิ้มแหยๆ "ปากไม่ดี!" เคนต่อว่าพี่ชายและเปิดประตูห้องพักของไจ่ไจ๋เดินเข้าไป "ใครให้เข้ามา?" พี่ชิงชิงถามเสียงเข้มเล็กน้อย "แวนเนสบอกว่าพี่ชิงชิงอนุญาตให้ผมกับพี่ใหญ่เข้ามาได้แล้ว" เคนตอบหน้าตาเฉย "เฮ้ย! ผมไม่ได้พูดนะ!" แวนเนสโวยวาย "นายอย่ามาพูดมั่วๆนะ" ก่อนจะหันไปต่อว่าน้องชายด้วย "ชั้นพูดมั่วที่ไหน? พี่ใหญ่ก็ได้ยิน ใช่มั๊ยครับพี่ใหญ่?" เคนหันไปขอเสียงสนับสนุน "ใช่ครับพี่ชิงชิง แวนเนสบอกว่าพี่ชิงชิงอนุญาตให้ผมกับเสี้ยวเทียนเข้ามาดูน้องได้แล้ว" เจอร์รี่เองก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับน้องชายคนกลาง "ผมเปล่าพูดจริงๆนะ" แวนเนสโอดครวญ ในขณะที่ไจ่ไจ๋ที่นอนมองบรรดาพี่ชายตัวป่วนอยู่ก็ได้แต่ยิ้มๆ เขารู้ดีว่าพี่ชายทั้งสามคนเป็นห่วงเขามากขนาดไหน "พี่ไม่สงสัยเลยว่าทำไมพวกเธอถึงได้เป็นพี่น้องกันได้" พี่ชิงชิงพูดเป็นเชิงบ่น "ทำไมหละครับ?" แวนเนสย้อนถามงงๆ "ก็เพราะพวกเธอน่ะดื้อเหมือนกันหมดทั้งสี่คนเลยน่ะสิ" พี่ชิงชิงเฉลย ทำเอาสี่พี่น้องได้แต่ทำหน้าแหยๆ "ในเมื่อพี่พูดอะไรพวกเธอก็ไม่ฟัง งั้น.....พี่กลับดีกว่า" พี่ชิงชิงว่าพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้น "พี่ชิงชิง! ไหนพี่บอกว่าพี่จะอยู่ดูแลผมงัย?" ไจ่ไจ๋ท้วงติงทันที "เธอมีตัวป่วนอยู่ตั้งสามคนแล้วอยากได้อะไรก็บอกพวกเขาแล้วกัน" พี่ชิงชิงว่าก่อนจะเดินเข้าไป "พี่ชายของเธอเป็นห่วงเธอมากนะ" ไจ่ไจ๋เพียงแต่ยิ้มตอบ "พรุ่งนี้พี่จะมาเยี่ยมใหม่ พักผ่อนเยอะๆหละ มีอะไรก็โทรมาหาพี่ได้ตลอด" พูดจบพี่ชิงชิงก็บีบมือไจ่ไจ๋เบาๆ "ขอบคุณพี่ชิงชิงมากนะครับ ถ้าวันนี้ไม่ได้พี่ช่วยเหลือไว้ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมจะยังมีลมหายใจอยู่อีกมั๊ย" ประโยคหลังไจ่ไจ๋จงใจพูดดังๆ ซึ่งทำเอาบรรดาพี่ชายหน้าสลดไปตามๆกัน "พูดจาเหลวไหล! เธอไม่มีทางเป็นอะไรแน่ๆ" พี่ชิงชิงดุเข้าให้ก่อนจะเลื่อนมือไปขยี้หัวไจ่ไจ๋เบาๆ "อย่าดื้อให้มากนักหละ เชื่อฟังพี่ๆเขานะ" ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับแล้วยอมปล่อยมือพี่ชิงชิง "ผมเดินไปส่งครับ" เจอร์รี่ว่าเมื่อเห็นว่าพี่ชิงชิงจะกลับ "ไม่ต้องหรอก อยู่กับน้องนี่แหละ พี่ไปเองได้" พี่ชิงชิงปฏิเสธแล้วร่ำราสี่พี่น้องอีกครั้งก่อนจะขอตัวกลับไปเพราะอยากให้พี่น้องได้อยู่กันตามลำพัง "ไจ่ไจ๋ นายเป็นยังงัยบ้าง? พี่เป็นห่วงนายมากเลยรู้มั๊ย?" หลังจากที่พี่ชิงชิงออกไปแล้วเคนก็รีบเข้าไปสอบถามอาการน้องชาย "ผมไม่เป็นไรแล้ว พี่กลางไม่ต้องห่วงหรอก" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับเอนตัวเข้าไปซบกับอกพี่ชาย "พี่ขอโทษนายจริงๆ พี่น่าจะอยู่กับนายตลอดเวลา" เคนว่าพร้อมกับตำหนิตัวเอง "ผมไม่เป็นไรแล้วจริงๆ พี่กลางอย่ากังวลไปเลยนะครับ" ไจ่ไจ๋พูดปลอบเพราะรู้ว่าเคนต้องโทษตัวเองอยู่ในใจแน่ๆ "ขอบใจมากนะที่ไม่โกรธพี่ทั้งที่....." เคนตั้งท่าจะโทษตัวเองอีกแต่ถูกน้องเล็กเอามือปิดปากไม่ให้พูดต่อ "พี่กลางครับ ถ้าพูดถึงเรื่องนี้อีกผมจะโกรธจริงๆนะ" เมื่อโดนขู่เช่นนี้เคนจึงปิดปากเงียบทันที ทำให้พี่ชายอีกสองคนหันไปหัวเราะกันอย่างขำๆเพราะน้องเล็กกำหราบเคนได้อยู่หมัดเลยทีเดียว "ขำอะไรกัน!" เคนแหวใส่พี่ชายทั้งสองคนเข้าให้ก่อนจะจับดูตามเนื้อตามตัวน้องชาย "นายซูบลงไปถนัดตาเลย หิวมั๊ย? เดี๋ยวพี่ไปซื้ออะไรให้กิน" เคนว่าพร้อมกับถามน้องชาย "ก็คนมันท้องเสียก็ต้องซูบลงอยู่แล้ว น้องมันไม่เหี่ยวไปมากกว่านี้หรอก ขุนแป๊บเดียวก็กลับมาเหมือนเดิมแล้ว" แวนเนสพูดแทรกพร้อมกับส่ายหน้ากับความเป็นห่วงเป็นใยเกินเหตุของเคน "ไม่ได้! น้องป่วยอยู่ต้องให้กินของบำรุงเยอะ พอหายแล้วร่างกายจะได้แข็งแรง" เคนว่าพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด "พี่ไปหาซื้อพวกเครื่องดื่มบำรุงร่างกายมาให้ดื่มดีกว่า นายรอพี่แป๊บนึงนะ" ว่าแล้วเคนก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่เจอร์รี่กลับดึงตัวน้องไว้ก่อน "ไม่ต้องวุ่นวายให้มากเลยเสี้ยวเทียน นายไม่เห็นป้ายหรอว่าเขาให้น้องกินแต่อาหารอ่อนๆ" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับชี้ให้ดูป้ายที่หัวเตียงของน้องชาย "ทำไมหละ? แค่เครื่องดื่มบำรุงมันเป็นอาหารหนักตรงไหน?" เคนเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ "ไอ้นี่หนิ! ทำไมพูดจาอะไรไม่รู้เรื่องนะ!" เมื่อเห็นว่าน้องยืนกรานความคิดของตัวเองพี่ใหญ่เลยเอ็ดเข้าให้จริงๆ "พี่กลางครับ" ไจ่ไจ๋เห็นท่าไม่ดีเลยรีบเรียกพี่ชายคนกลาง "ว่างัยไจ่ไจ๋?" เคนถามน้องชายแต่สีหน้าดูหงุดหงิดเต็มที่เพราะโดนพี่ชายทั้งสองคนขัดคออยู่ตลอด "ไม่ต้องไปซื้ออะไรมาให้ผมหรอกครับ ตอนนี้ผมกินอะไรไม่ลงจริงๆ แค่จิบน้ำเกลือแร่บ่อยๆผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว" เมื่อน้องเล็กว่าดังนั้นเคนจึงไม่ดึงดันอีกต่อไป เขาเดินกลับมาหาน้องและทรุดตัวนั่งลงบนเตียงของน้องชาย "อยากได้อะไรก็บอกนะ พี่จะไปหามาให้" เคนว่าพร้อมกับลูบหัวน้องอย่างรักใคร่ "อยากได้สาวสวยๆซักสิบคน ไปหามาให้ได้มั๊ย?" แวนเนสแกล้งถามแหย่ "หุบปากไปเลย!! เวลาอย่างนี้ยังมีหน้ามาเล่นอีก!" เคนเอ็ดใส่แวนเนสแล้วก้มลงมองไจ่ไจ๋ที่ซุกหน้าลงที่อกเขาพร้อมกับหัวเราะคิกคัก "หัวเราะอะไร? เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก" ต่อว่าน้องเล็กเข้าให้ด้วย "เปล่า....แต่ผมคิดว่าที่พี่รองบอกมันก็น่าจะดีนะ" พูดจบไจ่ไจ๋ก็โดนกำปั้นของเคนทุบลงกลางหัว "ทะเล้นนักนะ! ถ้าพี่หามาให้ได้จริงๆ งั้น.....หลิงหลิงพี่ขอนะ" เคนแกล้งแหย่น้องชายบ้าง ซึ่งคราวนี้เขาก็ได้กำปั้นทุบกลับคืนมาทันที "อย่ามายุ่งกับแฟนผมเด็ดขาด! ขอเตือนไว้ก่อน! ไม่อย่างนั้น....." ไจ่ไจ๋พูดไม่จบประโยคแต่ชี้หน้าพี่ชายอย่างคาดโทษ "จะทำไม? พี่เสียสละให้นายมาตลอดทั้งชีวิตแล้วนายจะเสียสละให้พี่ชายแค่นี้ไม่ได้หรอ?" เคนแกล้งถามน้องต่ออีก "ไม่คุยกับพี่กลางแล้ว! ไปให้พ้นๆเลย!" น้องเล็กได้ยินเช่นนั้นก็นอนหันหลังให้ทันที "นั่น! ทำน้องมันงอนอีกจนได้ เวลาแบบนี้ยังจะมีหน้ามาเล่นอีก!" แวนเนสได้ทีแขวะเคนกลับ "หุบปาก! นาย....." เคนต่อว่าแวนเนสกลับแต่ยังไม่ทันได้พูดต่อก็ต้องหยุดพูดกะทันหันเพราะเห็นพี่ใหญ่ยกมะเหงกมาทางเขา "เดี๋ยวเถอะ! อย่าเกเรให้มากนักนะ!" เจอร์รี่ดุน้องชายคนกลางเสียงเข้ม เคนทำหน้างอก่อนจะเดินไปกระแทกตัวนั่งลงที่โซฟาข้างเตียง "โอ๋....โกรธหรอ?" แวนเนสเห็นดังนั้นจึงแกล้งทำเสียงเป็นเชิงเย้าแหย่ "นายก็อย่าไปแหย่มันน่า!" เจอร์รี่ปรามแวนเนสอีกคนเพราะรู้ว่าตอนนี้เคนอารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอยหากไปยั่วมากๆก็มีแต่จะอารมณ์เสีย "ดุมากหรอเจ้าตัวนี้น่ะ? ไหนดูซิจะกัดชั้นจนนิ้วขาดได้มั๊ยหนอ?" พูดจบก็เอานิ้วจิ้มไปที่ปากเคนเบาๆ "เสี้ยวเทียน!!" พี่ใหญ่เรียกน้องเสียงเข้มเมื่อเห็นเคนยกขาขึ้นมาทำท่าจะถีบแวนเนส "ทำไมต้องว่าแต่ชั้นคนเดียว" เคนทำด้วยน้ำเสียงห้วนๆ "ก็ว่าทั้งคู่นั่นแหละ แต่นายน่ะชักจะมากเกินไปแล้วนะ พี่รองเขาแค่ล้อเล่นก็ทำอารมณ์เสียไม่เลิก" พี่ใหญ่ต่อว่าเคนอีก "ใครไปมีอารมณ์เล่นกับมันไม่ทราบ?" เคนเริ่มโวยใส่พี่ใหญ่อีกคน "แล้วใครเล่นกับนายหละครับ?" แวนเนสถามแทรกขึ้นมา "ไอ้บ้า! ทำไมนายชอบกวนประสาทนักวะ!" เคนแหวใส่ ไจ่ไจ๋ที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยมองดูพี่ชายทะเลาะกันตาปริบๆ "แค่นี้ต้องด่าหรอ! ชั้นน่ะเป็นพี่นายนะโว้ย!" แวนเนสไม่พูดเปล่าแต่ประเคนกำปั้นลงที่หัวน้องชายด้วย "โอ๊ย! มันเจ็บนะ! เป็นพี่แล้วงัย? ไม่ได้เป็นคนคลอดชั้นออกมาซักหน่อย" เคนโวยวายยกใหญ่ "หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ถ้าจะทะเลาะกันก็ออกไปข้างนอก!" เจอร์รี่แทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง "น้องมันไม่สบายอยู่ต้องการพักผ่อนแล้วพวกนายยังจะมาเอ็ดตะโรใส่กันอยู่ได้ ไม่อยากให้น้องหายป่วยหรืองัย!" พูดจบก็มองหน้าน้องชายตัวดีทั้งคู่ด้วยสายตาดุๆ "นายสองคนพากันกลับบ้านไปเลย คืนนี้ชั้นเฝ้าน้องเอง" พูดจบก็โบกมือไล่น้องชายสองคนให้ด้วย "ได้งัยเล่า! ถามความเห็นน้องซักคำหรือยังว่าอยากให้นายเฝ้าหรือเปล่า?" เคนรีบแย้งทันทีเพราะตัวเขาเองก็อยากอยู่ดูแลน้องชายเช่นกัน "อยากอยู่แล้ว ใช่หรือเปล่าไจ่ไจ๋?" หันกลับมาถามน้องชายคนเล็กที่นั่งทำหน้าเมื่อย "ความจริงผมอยู่คนเดียวก็ได้ พวกพี่กลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะครับ" ไจ่ไจ๋ตอบ "ไม่ได้!!" พี่ชายทั้งสามคนประสานเสียงปฏิเสธขึ้นมาพร้อมกัน "จะอยู่คนเดียวได้ยังงัย เผื่อเกิดอะไรขึ้นจะทำยังงัย" เคนเอ่ยขึ้นมาก่อน "นั่นสิ ตอนนี้ร่างกายของนายก็ไม่ได้เป็นปกติดีซักหน่อย เดินเหินเองก็คงไม่สะดวก ให้พวกพี่อยู่เฝ้าน่ะดีแล้ว" แวนเนสพูดเสริมอีกแรง ในขณะที่น้องเล็กได้แต่อมยิ้ม "ให้พี่อยู่เฝ้านายเถอะ พี่สัญญาว่าจะไม่รบกวนนายเลย เผื่อนายอยากได้อะไรกลางดึกพี่จะได้ช่วยได้" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับนั่งลงบนเตียงกับน้อง "พี่ครับ ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลนะ พวกพี่พูดเหมือนกับว่าผมถูกเอาไปทิ้งกลางป่ายังงัยอย่างงั้น" น้องเล็กต่อว่าพี่ชายทั้งสามพลางส่ายหน้าไปมากับความเป็นห่วงเป็นใยจนเกินเหตุของพี่ชายตัวดีทั้งสามคน "นั่นแหละ จะอยู่ที่ไหนก็แล้วแต่ถ้าพี่ไม่ได้เห็นกับตาว่านายสบายดีพี่ก็ไม่วางใจง่ายๆหรอก" เจอร์รี่ว่าและสรุปเองในที่สุด "คืนนี้พี่ใหญ่จะอยู่เฝ้านายเอง ไม่ต้องห่วงนะ อยากได้อะไรก็เรียกไม่ต้องเกรงใจพี่" คำพูดของพี่ใหญ่ยังผลให้เคนทำหน้าไม่พอใจ "ชั้นก็จะเฝ้าน้องเหมือนกัน" พูดจบก็นั่งลงอีกฟากของเตียงแล้วโอบไหล่น้องเล็กเอาไว้ "อยากได้อะไรก็บอก พี่จะหามาให้ทุกอย่าง" พูดโอ๋น้องต่ออีก "พูดจาไม่รู้เรื่องอีกแล้วนะ! ชั้นบอกว่าชั้นจะเฝ้าน้องเอง" พี่ใหญ่ทำหน้าเข้มใส่น้องชายคนกลาง "ก็เรื่องของนาย ชั้นก็อยู่ของชั้นนายก็อยู่ของนายไปสิ" เคนทำท่าไม่สนใจ "ถ้าพวกนายสองคนอยู่ได้ ชั้นก็อยู่ด้วย" แวนเนสว่าขึ้นมาบ้าง ทำเอาพี่ใหญ่ถึงกับกุมขมับ "นายสองคนตามชั้นออกมาข้างนอกซิ ชั้นมีอะไรจะพูดด้วย" เจอร์รี่เอ่ยในที่สุดพร้อมกับกวักมือเรียกแวนเนสกับเคน "ไม่เอา" สองพี่น้องปฏิเสธโดยพร้อมเพรียงเพราะกลัวพี่ชายจะเรียกออกไปดุ "อย่าให้พูดซ้ำ" คราวนี้เจอร์รี่ปรับสีหน้าให้ดูจริงจังมากกว่าเดิม แวนเนสกับเคนมองหน้ากันไปมาก่อนจะพยักหน้าให้กัน "ชั้นพาน้องกลับบ้านก็ได้ นายเฝ้าไจ่ไจ๋ไปแล้วกัน" แวนเนสว่าพร้อมกับดึงมือเคนไว้ "พี่สองคนกลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมอีก" ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับรู้ด้วยรอยยิ้ม "รีบๆไปกันเลย!" เจอร์รี่รีบไล่ส่ง "พี่เป็นห่วงนายมากนะไจ่ไจ๋ แต่นายก็เห็นว่ามีคนใจแคบบางคนมันไม่ยอมให้พี่อยู่ดูแลนาย" เคนอดที่จะพูดประชดพี่ชายไม่ได้ "ไอ้น้องคนนี้! ว่าชั้นใจแคบหรอ? เดี๋ยวเถอะ!" เจอร์รี่ร้อนตัวขึ้นมาทันที "ไม่ได้เอ่ยชื่อเลยซักคำ ร้อนตัวทำไมหละ" เคนย้อนเข้าให้ ซึ่งคราวนี้พี่ใหญ่เงื้อนมือขึ้นโดยอัตโนมัติ เคนเองก็ถอยฉากทันทีเช่นกัน "พี่ใหญ่ครับ.....ผมขอน้ำหน่อย" ไจ่ไจ๋เห็นท่าไม่ดีจึงร้องขอน้ำเป็นการสงบศึกของพี่ชายไปในตัว "หิวน้ำหรอ? พี่เทให้นะ" เคนได้ยินก็รีบกุลีกุจอไปเทน้ำใส่แก้วให้น้องชาย "น้องเรียกชั้นไม่ได้เรียกนาย! เอามานี่!" พูดจบก็ดึงแก้วน้ำในมือน้องชายคนกลางไปเสียดื้อๆ "ไอ้บ้า!!" เคนแหวใส่พี่ชายแล้วหันไปคว้าเหยือกน้ำที่เพิ่งวางลงไปขึ้นมาอีกครั้ง "เฮ้ย!!!" แวนเนสร้องอุทานก่อนจะรีบปราดเข้าไปดึงเหยือกน้ำจากมือน้องได้ก่อนที่พี่ใหญ่จะได้อาบน้ำโดยไม่รู้ตัว "จะทำอะไร!" เจอร์รี่ทำเสียงเข้มพร้อมกับจ้องหน้าน้องชายจอมเกเรอย่างเอาเรื่อง "เปล่า.....น้องมันไม่ได้ทำอะไร" แวนเนสรีบแก้ตัวแทนน้องชายทันที "แค่เหยือกน้ำมันจะหลุดมือชั้นเลยรีบเข้ามารับไว้เท่านั้นเอง" ออกหน้าแทนน้องต่ออีก "นายไม่ต้องมาแก้ตัวแทนมันเลย! นึกว่าชั้นไม่เห็นหรืองัย!" เอ็ดใส่แวนเนสด้วยอีกคน "หยุดเถียงกันซักทีเถอะครับ ผมรู้สึกเวียนหัวอีกแล้ว" ไจ่ไจ๋ร้องขอให้พี่ชายคู่กัดลดวาราศอกกันบ้าง เคนมองหน้าพี่ชายคนโตอย่างไม่พอใจก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปนอกห้อง "ชั้นตามน้องไปนะ" แวนเนสว่าแล้วก็รีบเดินตามเคนไปติดๆ "อย่าโมโหไปเลย เจอร์รี่มันก็ดีๆร้ายๆแบบนี้แหละ นายเองก็กวนอารมณ์มันไม่น้อยนะ" เมื่อเดินตามน้องมาทันแล้วแวนเนสก็เอ่ยปากพูดแบบกลางๆไม่เข้าข้างใครมากเกินไป "ชั้นไม่ชอบที่มันมาทำแบบนี้! จู่ๆก็แย่งแก้วน้ำไปจากมือแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรืองัย?" เคนย้อนถามอย่างหงุดหงิด "โธ่....จะใครเทน้ำให้น้องกินน้องมันก็ดีใจเหมือนกันนั่นแหละ" แวนเนสพยายามพูดปลอบ "ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ใครจะทำให้น้องดีใจ แต่ที่เจอร์รี่มันทำน่ะไม่ถูกต้อง!" เคนพูดเสียงแข็ง "ถ้าลองชั้นทำแบบนั้นกับมันบ้าง ได้โดนมันฟาดมือหักไปแล้ว" พูดจบก็หันกลับมาทางแวนเนสอย่างหงุดหงิดไม่หาย "ใช่.....ถ้าชั้นไม่ห้ามตอนที่นายจะเอาน้ำสาดใส่มัน นายคงไม่โดนแค่มันฟาดมือหักอย่างเดียวแน่ แต่จะโดนมันหวดยับจนต้องนอนหยอดน้ำเกลือที่นี่ด้วยน่ะสิ" แวนเนสประชดเข้าให้บ้าง "นึกว่ากลัวหรืองัย! มันไม่ได้มีมือคนเดียวซักหน่อย" เคนเถียงข้างๆคูๆแต่ในใจก็แอบโล่งอกที่แวนเนสห้ามเขาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นสภาพเขาตอนนี้คงไม่ต่างอะไรจากที่แวนเนสว่า "ทำพูดดีไปเถอะ ระวังเจอร์รี่ตามมาได้ยินเข้า คราวนี้แหละตัวใครตัวมัน" แวนเนสว่าพลางส่ายหน้าไปมาให้กับความดื้อรั้นของน้อง "ไม่กลัว! ลองมาตีชั้นสิจะชกให้หน้าหงายเลย!" เคนทำปากเก่ง "นี่ชั้นยังเห็นแก่น้องนะ ถ้าไม่อย่างนั้นชั้นไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแบบนี้แน่!" แวนเนสได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับทำหน้าอ่อนใจ "ชั้นถามหน่อยว่าทะเลาะกันไปแล้วได้อะไรขึ้นมา?" แวนเนสถามน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ชั้นไม่ได้อยากทะเลาะกับมัน" เคนเถียง "งั้นต้องการอะไรหละ?" แวนเนสเองก็เริ่มจะเวียนหัวขึ้นมาบ้างเช่นกัน "ชั้นต้องการคำขอโทษ!" เคนพูดเสียงหนักแน่น "คอยดูนะถ้ามันไม่ขอโทษชั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วหละก็.....ชั้นจะไม่พูดกับมันอีก!" พูดจบเคนก็เตะก้อนหินอย่างหงุดหงิด "งั้นถ้าชั้นขอโทษแล้วจะคุยกันดีๆได้หรือเปล่า?" เสียงพี่ใหญ่ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาเคนถึงกับสะดุ้งโหยง "ว่างัย?" พี่ใหญ่ถามย้ำแล้วก้าวเข้ามาหา ในขณะที่เคนก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ "ยังงัยหละคราวนี้? พี่ใหญ่เขามาขอโทษแล้วงัย" แวนเนสได้ทีสำทับน้องชายที่ทำเป็นปากเก่งตั้งแต่แรก "ชั้นยังไม่ได้ยิน!" เคนกระแทกเสียงและยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนเจอร์รี่ดึงหูเข้าให้ "โอ้ยยยย!!!" เคนร้องลากเสียงยาวด้วยความเจ็บระคนตกใจ โดยแวนเนสได้แต่ยืนมองสงสารก็สงสารแต่ก็แอบสมน้ำหน้าด้วยเช่นกัน "ชั้นขอโทษ!!! ได้ยินหรือยัง!!!" เจอร์รี่พูดเสียงดังแต่ยังดึงหูน้องไม่ยอมปล่อย "ปล่อย!!!" เคนร้องพลางพยายามดึงมือพี่ชายออก "อ๋อ! ยังไม่ได้ยินใช่มั๊ย? งั้นฟังใหม่นะ....." คราวนี้เจอร์รี่ไม่พูดเปล่าแต่กลับบิดหูน้องแรงขึ้นอีก "ชั้นขอโทษ!!!" เจอร์รี่พูดชัดถ้อยชัดคำอีกครั้ง "โอ้ยยยยย! ได้ยินแล้วววว!" เคนร้องบอก พี่ใหญ่จึงยอมปล่อยมือในที่สุดซึ่งเล่นเอาเคนเจ็บจนน้ำตาแทบร่วง "นายก็ไม่น่าไปทำมันเลย" แวนเนสต่อว่าพี่ชายเบาๆ เมื่อเห็นว่าน้องคงเจ็บไม่น้อย "ไม่ดึงให้หูขาดก็บุญแล้ว!" เจอร์รี่ว่าแล้วหันกลับไปมองเจ้าน้องชายจอมเกเร "ลับหลังชั้นพูดจาแบบนี้นี่เอง งั้นชั้นคงต้องลงโทษซะบ้างแล้ว!" พูดด้วยน้ำเสียงดุๆ "แวนเนส.....กลับบ้านกัน....." เคนหันไปพูดกับพี่ชายคนรองเบาๆแล้วดึงมือพี่ชายเดินหนีทันที "แวนเนส!! นายกลับไปเฝ้าไจ่ไจ๋ไป" พี่ใหญ่ออกคำสั่ง "เอ่อ....." แวนเนสหันกลับมาทางพี่ชายด้วยสีหน้าแหยๆ "ไปสิ!" พี่ใหญ่ย้ำอีกครั้ง "แวนเนส" เคนดึงแขนพี่ชายไว้ไม่ยอมให้ไป "เจอร์รี่....." แวนเนสตั้งท่าจะช่วยน้องแต่พอเห็นสีหน้าเอาจริงของพี่ชายแล้วก็ไม่กล้าพูดต่อ จึงจับมือเคนออกแล้วตบไหล่น้องชายเบาๆก่อนจะเดินไปหาน้องเล็กที่ห้องพัก "มายืนใกล้ๆ!" เมื่อแวนเนสไปแล้วเจอร์รี่ก็ออกคำสั่งกับน้องชายคนกลาง เคนสูดลมหายใจเข้ายาวๆก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่ชายแต่โดยดี เขาหมดคำแก้ตัวใดๆเพราะพี่ชายคงมาทันได้ยินทุกอย่างที่เขาพูดอย่างแน่นอน "ทำไมเราถึงคุยกันดีๆไม่ได้ซักที" พี่ใหญ่เสียงอ่อนลง อันที่จริงเขาไม่อยากทะเลาะกับน้องเลย "แล้วนายนึกว่าชั้นชอบถูกตะคอกใส่อย่างงั้นหรอ?" เคนย้อนถามพี่ชายเช่นกัน "ชั้นตะคอกใส่นายงั้นหรอ?" ย้อนถามน้องกลับไปบ้าง "ยังมีหน้ามาถามอีก" เคนพึมพำแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น เจอร์รี่ถอนหายใจยาวแล้วดึงมือน้องไปนั่งลงที่โต๊ะม้าหินที่สนาม "นั่งลง ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย" เคนนั่งลงตามแรงกดที่ไหล่ของพี่ชาย "เอาหละ เรื่องที่ชั้นแย่งแก้วน้ำจากนายเมื่อกี้ชั้นขอโทษ" พี่ใหญ่ยอมเอ่ยปากขอโทษเพื่อสงบศึกก่อน "ชั้นได้ยินแล้ว" เคนบอกเสียงเรียบ "งั้นก็ดี" พูดจบก็สบตากับน้อง "จะคุยอะไรก็ว่ามา เสร็จแล้วชั้นจะได้ไปตามแวนเนสกลับบ้าน จะได้ไม่ต้องอยู่วุ่นวายและนายจะได้ดูแลน้องได้เต็มที่" เคนไม่วายแอบประชดพี่ชายเล็กน้อย "เสี้ยวเทียน ที่ชั้นไม่ให้นายกับแวนเนสเฝ้าน้องในวันนี้เพราะชั้นมีเรื่องที่ต้องคุยกับไจ่ไจ๋" เจอร์รี่อธิบาย "มีความลับอะไรกันนักหนา ชั้นกับแวนเนสถึงรู้ไม่ได้" เคนย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ "มันไม่ได้เป็นความลับหรอก แต่พี่ใหญ่อยากจะสอนน้องให้เห็นว่าการกระทำที่ไม่รู้จักคิดของน้องน่ะสุดท้ายแล้วผลที่ออกมามันก็เป็นตัวเองที่เดือดร้อน" พี่ใหญ่ตอบ "แล้วไม่ต้องถามนะว่าทำไมแค่สอนน้องนายสองคนถึงอยู่ฟังไม่ได้อีก เหตุผลก็คือถ้านายสองคนอยู่พวกนายก็ต้องหาข้อแก้ตัวแทนน้องอยู่ดี" เคนไม่เถียงเพราะแน่นอนว่าเขาคงไม่อาจมองหน้าจ๋อยๆของน้องชายที่โดนพี่ชายอบรมในขณะที่ป่วยโดยไม่ยื่นมือเข้าช่วยได้อย่างแน่นอน "ให้น้องหายก่อนก็ได้หนิ ไม่เห็นต้องซ้ำเติมตอนที่น้องยังป่วยอยู่เลย" เคนไม่วายช่วยน้องอยู่ดี "นั่นงัย แค่นี้นายยังอดที่จะช่วยมันไม่ได้เลย" เจอร์รี่ว่าเป็นเชิงตำหนิ "โอเคๆ แต่นายอย่าด่ามันมากนะ" เคนเถียงไม่ได้เลยตัดบทแต่ไม่วายกำชับพี่ชายไปด้วย "ชั้นไม่ด่ามันหรอก และชั้นเชื่อว่าน้องมันคงยอมรับฟังในสิ่งที่ชั้นสอนแต่โดยดีเพราะไม่มีใครดื้อได้เท่ากับคนตรงหน้าชั้นอีกแล้วหละ" เจอร์รี่ตอบรับแต่ยังแอบแขวะน้องไปด้วยในตัว "ว่ากระทบชั้นทุกที" เคนบ่นพึมพำ "แต่พรุ่งนี้ต้องให้ชั้นเฝ้าน้องนะ" ต่อรองกับพี่ชายอีก "ได้...." พี่ใหญ่ตอบพร้อมกับหยิกแก้มน้องอย่างหมั่นไส้ "เดี๋ยวชั้นจะกลับไปดูน้องและเรียกแวนเนสมาหานาย แล้วเราสองคนน่ะตรงกลับบ้านกันเลยนะห้ามเถลไถลที่ไหนอีก" สั่งกำชับเสียงดุเล็กน้อย "ได้! ชั้นกับแวนเนสจะตรงกลับบ้านทันที และเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาเที่ยวกันต่อ" เคนแกล้งพูดแหย่ "อยากลองดีกับชั้นก็เอาสิ! หลังจากแวนเนสมันก้าวออกจากห้องพักฟื้นของไจ่ไจ๋แล้วอีกครึ่งชั่วโมงให้หลังชั้นจะโทรกลับไปเช็คที่บ้าน หากพวกนายยังไม่กลับถึงบ้านตอนนั้นหละก็เตรียมตัวโดนไม้เรียวกันได้เลย" เจอร์รี่พูดขู่ เคนทำหน้าเมื่อยก่อนจะโบกมือไล่พี่ชาย "นายรีบไปเรียกแวนเนสมาเถอะ ชั้นกลัวกลับบ้านไม่ทันจะแย่แล้ว" เคนว่าเป็นเชิงประชด "ฮึ!" เจอร์รี่ผลักหัวน้องแล้วหมุนตัวกลับไปตามแวนเนสออกมาเพื่อน้องชายทั้งคู่จะได้กลับบ้านกันซักที
- ที่บ้าน - "แวนเนส ช่วงนี้นายมีวันว่างติดกันซักสามสี่วันหรือเปล่า?" เคนหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับเอ่ยถามพี่ชาย "จะชวนไปไหน?" แวนเนสไม่ตอบแต่ย้อนถามอย่างพอจะเดาได้ว่าน้องต้องชวนไปไหนอย่างแน่นอน "อีกไม่นานชั้นต้องกลับไปทำงานอีกแล้ว อยากไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกันอีกซักครั้ง" เคนตอบไปตามตรง "อืม....งั้นเพื่อน้องชายสุดที่รัก พี่รองคนนี้ต้องเคลียร์ตัวเองให้ว่างได้อยู่แล้ว" แวนเนสทำปากหวาน "จะอ้วก! อย่ามาทำเหมือนเป็นคนดีนักเลย" เคนต่อว่าเข้าให้ "อ้าว....ไอ้น้องบ้า! ชั้นพูดดีก็มาหาว่าชั้นแกล้งทำเป็นคนดี" แวนเนสโวยวายก่อนจะพูดต่ออย่างงอนๆ "ดีหละ งั้นอยากไปไหนก็ไปกันเองแล้วกันชั้นไม่ว่างไปด้วยแล้ว" พูดจบก็นั่งหันหลังให้ทันที เคนเห็นท่าทีของพี่ชายก็หัวเราะร่วน "ไอ้บ้า! ทำงอนเป็นเด็กไปได้ นายน่ะอายุปาไปตั้งเท่าไหร่แล้ว ไม่รู้จักโตซักที" เคนพูดอย่างขำๆ "โอ๋ๆๆๆ.....ชั้นไม่ว่าแล้ว อย่างอนเลยนะ" ไม่พูดเปล่าแต่เอามือขยี้หัวพี่ชายไปด้วย "เฮ้ยๆๆๆ!!! ชักจะลามปามใหญ่แล้ว! เดี๋ยวจะโดน!" แวนเนสเอะอะขึ้นมาทันที "ขอโทษ" เคนเอ่ยเพื่อที่จะได้ไม่ต้องต่อความกันอีก แวนเนสค้อนขวับเข้าให้แต่ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ "ทำไมกับชั้นถึงพูดขอโทษได้ไม่ยาก แต่กับเจอร์รี่เนี่ยต้องเอาคีมมาง้างถึงจะยอมพูดออกมาได้หละ?" เอ่ยถามน้องต่อ "พูดมาก! งั้นชั้นไม่ขอโทษแล้ว นายพูดขอโทษคืนชั้นเดี๋ยวนี้เลย" เคนว่าพร้อมกับทำหน้าตาขึงขัง "นายนี่มันจริงๆเลยนะ!" แวนเนสชี้หน้าน้องชายอย่างไม่รู้จะต่อว่ายังงัยดี "ก็นายอยากกวนชั้นก่อนหนิ" เคนตวัดเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ แวนเนสหมั่นไส้จึงผลักหัวน้องเข้าให้ "ใครกวนใครก่อนกันแน่ เดี๋ยวเถอะ!" เมื่อเห็นแวนเนสตั้งท่าจะบ่นต่อเคนเลยถามเข้าเรื่องอีกครั้ง "ตกลงนายว่างใช่มั๊ย? ชั้นจะไปได้หาโปรแกรมและก็ที่พัก" ถามพร้อมกับเดินไปหยิบหนังสือท่องเที่ยวมาถือไว้ในมือ "ไม่ไปทะเลแล้วนะ มันดำ" แวนเนสดักคอน้องขึ้นมาก่อน เคนทำหน้าหงุดหงิดเมื่อโดนขัดขึ้นมาเสียก่อน "งั้นนายจะไปไหน?" ถามพี่ชายกลับไปเสียงแข็ง "ไปเดินป่ากันดีกว่า ตั้งแคมป์ค้างคืนในป่าท่าจะสนุก" แวนเนสออกความเห็น "สนุกตรงไหน? เหนื่อยจะตาย" เคนแย้งพร้อมกับทำหน้าเบ้ "สนุกดิวะ! นายน่ะอ้วนจะตายอยู่แล้วไปเดินออกกำลังกายเยอะๆหน่อย" แวนเนสแขวะน้องไปด้วยในตัว "ว่าชั้นอ้วนหรอ!!" เคนแหวใส่แล้วทำท่าจะเอาเรื่อง "แล้วตัวเองน่ะผอมนักหรืองัย หน้าแป้นพอๆกับชั้นนั่นแหละ!" เคนเถียงข้างๆคูๆ ทำให้พี่ชายได้แต่หัวเราะ "ยอมรับแล้วสินะว่าตัวเองหน้าแป้น" แวนเนสพูดพลางหัวเราะ "ไอ้บ้า!!!" เคนตวาดแว๊ดใส่แล้วกำหมัดขึ้น แต่เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นขัดจังหวะพอดี "เดี๋ยวค่อยทะเลาะกันต่อนะ" แวนเนสพูดยิ้มๆแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ โดยมีเคนมองตามพร้อมกับค้อนใส่หลายตลบ "ครับผม" แวนเนสว่าเมื่อรับโทรศัพท์ขึ้นมา "ถึงได้ซักพักแล้ว นายโทรมาก็ดีชั้นมีเรื่องจะฟ้อง" แวนเนสพูดต่อเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายคนโตโทรมา "เจ้าน้องชายตัวดีของนายมันงอแง เนี่ย.....มันกำหมัดจะชกชั้นด้วย" แวนเนสฟ้องพี่ชาย "ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ! ไอ้บ้า! ชอบพูดโกหก!!" เคนแหวขึ้นมาอีกครั้ง "นายได้ยินหรือยัง ดูมันนะ.....พอห่างมือห่างเท้านายเท่านั้นแหละออกฤทธิ์ทันทีเลย" แวนเนสยังแกล้งฟ้องพี่ชายต่อ "โอ้ย!! มันชกชั้น!!" พูดยังไม่ทันจบประโยคดีเคนก็ประเคนกำปั้นลงที่ไหล่พี่ชาย ทำให้แวนเนสโวยวาย "อยากมีเรื่องนักหนิ!" เคนสำทับ "มาเลยเสี้ยวเทียน พี่ใหญ่จะคุยด้วย" แวนเนสยื่นหูโทรศัพท์ไปทางน้องชาย "ไม่คุย!!" เคนกระแทกเสียงใส่ "นายได้ยินมั๊ย? มันบอกว่าไม่คุย" แวนเนสฟ้องพี่ชายต่อ "เสี้ยวเทียน พี่ใหญ่ถามว่าอยากโดนตีใช่มั๊ย?" แวนเนสหันมาถามน้องแทนพี่ชาย "ไม่เคยกลัว! แน่จริงก็มาตีเลย!" เคนพูดเสียงดังเพื่อให้พี่ชายคนโตได้ยินด้วยเพราะรู้ว่าถึงยังงัยพี่ใหญ่ก็ไม่กล้าทิ้งน้องเล็กมาเพื่อเอาเรื่องเขาอย่างแน่นอน "อ๋อ! ได้ๆๆๆ ชั้นจัดการให้ แค่นี้นะ" แวนเนสพูดคุยกับพี่ชายทิ้งท้ายก่อนจะวางสายไป "มานี่เลยเสี้ยวเทียน! พี่ใหญ่บอกให้ชั้นตีนายแทน แล้วถ้าเขากลับมานายจะโดนตีซ้ำอีก" พูดพร้อมกับดึงแขนน้องเข้ามาใกล้ๆ "กล้าหรอ!!?" เคนถามอย่างท้าทาย "แล้วนึกว่าชั้นไม่กล้าหรอ!?" แวนเนสไม่ถามเปล่าแต่ตวัดมือตามลงมาด้วยทำเอาเคนถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปจ้องหน้าพี่ชายด้วยความไม่พอใจ "ยังจะมามองหน้าอีก! อยากโดนอีกทีใช่มั๊ย?" แวนเนสทำเสียงดุ "ถ้านายตีชั้นอีก ชั้นชกนายกลับแน่!" เคนตวัดเสียงใส่พี่ชาย "เจอร์รี่มันเก็บไม้เรียวไว้ที่ไหนนะ?" แวนเนสแกล้งพึมพำดังๆพร้อมกับทำท่ามองหา "ไม่ต้องมาขู่เลย!! ชั้นไม่กลัวหรอก!" เคนแหวใส่พี่ชายอีกครั้งแต่พอจบคำก็รีบหมุนตัวหนีขึ้นห้องนอนส่วนตัวของตัวเองทันที "เฮอะ! ไม่กลัวแล้วหนีทำไมวะ?" แวนเนสว่าตามไล่หลังพร้อมกับอมยิ้มแบบขำๆ
Create Date : 11 กรกฎาคม 2560 | | |
Last Update : 11 กรกฎาคม 2560 22:52:05 น. |
Counter : 4421 Pageviews. |
| |
|
|
|