Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 24

ตอนที่ 24
"เดินดีๆ.....ค่อยๆนะ....." เสียงพี่ใหญ่ร้องกำกับน้องเล็กที่กำลังเดินเขยกลงบันไดมาทำให้แวนเนสกับเคนหันไปมองพร้อมกัน
"เหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิด" เคนพึมพำแล้วเบ้ปากเล็กน้อยเพราะคิดไว้แล้วว่าพี่ใหญ่โกรธน้องเล็กได้ไม่นาน
"พี่รองวันนี้ไม่ทำงานหรอ?" ไจ่ไจ๋เอ่ยทักแวนเนสอย่างอารมณ์ดี
"อืม" แวนเนสตอบรับสั้นๆแล้วหันกลับไปสนใจหน้าจอโทรทัศน์ต่อ
"ไหนบอกว่าต้องเข้าห้องอัดไม่ใช่หรอ? ทำไมไม่ไปทำงานหละ?" เจอร์รี่ถามแวนเนสต่อ
"ไม่ไป" แวนเนสตอบสั้นๆดังเดิมโดยไม่ได้ละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์จนเจอร์รี่รู้สึกถึงความผิดปกติของน้อง
"มันเป็นอะไร?" สะกิดแขนเคนพร้อมกับถามโดยไม่ออกเสียง
"ทำตามความต้องการของนายงัย" เคนตอบพี่ชายด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ดูเหมือนพี่ใหญ่จะยังไม่ค่อยเข้าใจ
"พี่รองกับพี่กลางเป็นอะไรกันหรือเปล่าครับ? วันนี้ดูแปลกๆ" ไจ่ไจ๋พูดแทรกขึ้นมาบ้าง
"พวกพี่แค่รู้สึกปรับตัวไม่ทันน่ะ" เคนตอบแล้วยักไหล่เล็กน้อย พี่ใหญ่มองน้องชายทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างงงๆเพราะไม่รู้ว่าน้องเป็นอะไรกัน
"เป็นอะไรถึงปรับตัวไม่ทัน ไปเที่ยวทะเลแค่สองวันกลับมาต้องปรับตัวขนานใหญ่กันเชียวหรอ?" พี่ใหญ่พยายามพูดสร้างบรรยากาศ
"ก็คงเป็นอย่างงั้น" เคนเป็นคนตอบอีกเช่นเคยในขณะที่แวนเนสยังคงนั่งเงียบๆ
"พี่รอง หนังเรื่องนี้สนุกมากหรอ? มองไม่วางตาเลย" ไจ่ไจ๋ขยับเข้าไปถามแวนเนสบ้าง
"ก็ดี" แวนเนสถามคำตอบคำเหมือนเดิม จนเจอร์รี่กับไจ่ไจ๋หันไปสบตากันโดยอัตโนมัติ
"พี่รอง ตอนแรกของหนังเรื่องนี้มันเป็นยังงัยหรอ?" น้องเล็กพยายามชวนพี่ชายคุยอีก
"ไว้ดูเองสิ" แวนเนสตอบโดยไม่หันมามองหน้าน้องชาย น้องเล็กยิ้มเจื่อนเพราะพอจะรู้สึกได้ว่าพี่ชายคงมีอะไรบางอย่างที่ไม่สบอารมณ์นัก
"แวนเนส" เคนเรียกพี่ชายบ้าง
"อะไรหรอเสี้ยวเทียน?" แวนเนสละสายตามามองหน้าคนเรียก
"วันนี้ชั้นจะเอาเจ้าพีพีกับถางถางไปทำความสะอาดที่คลีนิกซักหน่อย นายไปด้วยกันมั๊ย?" เคนเอ่ยชวนพี่ชาย
"ไปสิ จะไปตอนนี้เลยหรือเปล่า?" แวนเนสตอบรับแล้วถามน้องต่อ
"ไปตอนนี้เลย นายไปช่วยจับเจ้าสองตัวนั่นมาหน่อยนะ ชั้นจะไปเอากระเป๋ามาใส่พวกมัน" เคนได้ทีใช้พี่ชาย
"ได้สิ งั้นเดี๋ยวชั้นเอามันไปไว้หน้าบ้านเลยนะ คลีนิกก็อยู่ไม่ไกลเราเดินไปก็แล้วกันเนอะ" แวนเนสว่าแล้วเสนอความคิดเห็น
"ได้ เดินไปก็ดีเหมือนกันไม่เปลืองน้ำมัน แถมเจ้าพีพีกับถางถางจะได้เดินเล่นเปิดหูเปิดตาข้างนอกด้วย" คำพูดของเคนทำให้แวนเนสหัวเราะออกมาได้
"ไปเอากระเป๋ามาเถอะ เดี๋ยวชั้นเอามันไปรอหน้าบ้าน" พูดจบแวนเนสกับเคนก็ลุกแยกย้ายกันออกไปทิ้งให้เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋นั่งงงงวยกับอาการของสองพี่น้อง
"พี่ใหญ่ครับ พี่รองกับพี่กลางเขาไม่พอใจอะไรพวกเราหรือเปล่า?" เมื่อแวนเนสกับเคนออกไปแล้วไจ่ไจ๋ก็ขยับเข้าไปถามพี่ชาย
"ไม่รู้สิ แต่พี่ว่าก็ไม่น่าจะมีอะไรนะ พี่เองก็ไม่ได้ทำอะไรมันซักหน่อย" เจอร์รี่ตอบโดยไม่ทันคิดว่าเมื่อคืนเขาต่อว่าอะไรแวนเนสไป
"แต่มันต้องมีอะไรแน่ ไม่งั้นพี่รองไม่ดูเงียบๆแบบนี้หรอก พี่กลางก็เหมือนกันไม่ค่อยคุยเหมือนปกติเลย" ไจ่ไจ๋พูดออกมาตามความคิดของเขา
"พี่ใหญ่ไปว่าอะไรพี่เขาหรือเปล่า?" ถามพี่ชายต่ออีก
"ไม่มีนะ พี่จะไปว่าอะไรพวกมันเล่า?" พี่ใหญ่ส่ายหน้าปฏิเสธทันที
"งั้น.....พี่เขาเป็นอะไรอ่ะ? ผมว่าผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรพี่เขาซักหน่อย" ไจ่ไจ๋ทำหน้าครุ่นคิด
"ช่างเขาเถอะ เดี๋ยวก็หายของมันเองนั่นแหละ นายน่ะมาล้างแผลดีกว่า" พี่ใหญ่ตัดบทแล้วลุกขึ้นไปหยิบอุปกรณ์มาล้างแผลให้น้อง
"แผลยังไม่แห้งเลย ยังเจ็บมากมั๊ย?" เมื่อแกะผ้าพันแผลออกมาแล้วเจอร์รี่ก็ดูจะมีสีหน้ากังวล
"ไม่เจ็บเท่าเมื่อวานแล้วครับ ดีขึ้นเยอะเลย" ไจ่ไจ๋พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเพื่อให้พี่ชายสบายใจ
"ถ้านายเชื่อฟังพี่ซักหน่อยก็ไม่เจ็บตัวแบบนี้หรอก เฮ่อ! ทำไมถึงดื้อนักนะ" พี่ใหญ่อดที่จะบ่นต่อไม่ได้
"พี่ใหญ่ครับ พี่อย่าบ่นมากสิ เดี๋ยวน้ำลายพี่กระเด็นใส่แผลคราวนี้จะไปกันใหญ่นะ" พูดติดตลกแล้วแอบหัวเราะเบาๆ
"หมายความว่างัยไอ้ตัวดี? หนอย! เดี๋ยวจะโดน!" เมื่อรู้ตัวว่าโดนน้องหลอกด่าทางอ้อมพี่ใหญ่ก็โวยใส่
"ล้อเล่นเองครับ แหม....แค่นี้ทำเป็นโวยวาย" ไจ่ไจ๋ว่าพลางทำจมูกย่น เจอร์รี่หมั่นไส้จึงออกแรงเช็ดแผลน้องแรงๆ
"โอ้ยๆๆๆ!! พี่ใหญ่อ่ะ! เบาๆหน่อยสิ! ผมเจ็บนะ!" น้องเล็กกลายเป็นฝ่ายโวยวายบ้าง
"เจ็บสิดี! วันหลังมันจะได้ไม่กล้าดื้ออีก!" เจอร์รี่พูดเสียงดุๆ
"ดุแบบนี้ใครมันจะไปกล้าดื้อหละ?" น้องเล็กบ่นอุบอิบแต่เมื่อพี่ใหญ่เงยหน้าขึ้นมามองก็ปั้นยิ้มหวานให้ทันที
"เรานี่ไปติดนิสัยทะเล้นแบบนี้มาจากใครกันนะ? เรื่องแบบนี้พี่ไม่เคยสอนเลย" บ่นน้องออกมาอีกอย่างอดไม่ได้
"เรื่องแบบนี้มันอยู่ในสายเลือดครับ สืบทอดกันต่อๆมา" ไจ่ไจ๋พูดเสียงเจื้อยแจ้ว
"สงสัยนายคงได้เลือดพี่รองมันมาเยอะหละมั้ง? เพราะนิสัยแบบนี้พี่ไม่เคยมี" พี่ใหญ่โทษไปถึงน้องชายคนรอง
"หึๆๆๆ" น้องเล็กหัวเราะในลำคอแต่ไม่ได้โต้ตอบอะไร หลังจากล้างแผลให้น้องเสร็จแล้วเจอร์รี่ก็ช่วยพยุงน้องชายออกไปนั่งเล่นหน้าบ้านเพราะตัวเองตั้งใจจะย้ายต้นไม้ในกระถางลงปลูกที่สนามหญ้าและไม่อยากทิ้งให้น้องอยู่ในบ้านคนเดียว
"พี่ใหญ่ เราน่าจะขุดบ่อเลี้ยงปลากันนะ พื้นที่แถวนี้ยังโล่งอยู่เลย" ไจ่ไจ๋เสนอความคิดเห็น
"พี่ก็คิดๆอยู่เหมือนกัน ว่าจะปรึกษาพ่อแม่ดูก่อนน่ะ" เจอร์รี่เห็นด้วยกับความคิดของน้องชาย
"หรือไม่ก็ทำน้ำตกเล็กๆไว้ก็ดีนะ แล้วจัดสวนให้สวยๆหน่อย เปลี่ยนบรรยากาศพื้นที่ภายในบ้านบ้าง" เมื่อพี่ชายเห็นด้วยน้องเล็กก็เสนอความคิดสร้างสรรค์ต่อทันที
"อืม....พี่จะเอาความคิดนายไปให้พ่อกับแม่พิจารณา แต่ว่านึกยังงัยถึงอยากจะทำโน้นทำนี่ขึ้นมา?" ย้อนถามน้องชายยิ้มๆ
"เปล่าหรอกครับ แต่เมื่อวานดูรายการเกี่ยวกับการตกแต่งสวน เห็นว่าเขาทำสวยดี เลยอยากให้บ้านเรามีสวนสวยๆแบบนั้นบ้าง" ไจ่ไจ๋ตอบคำถามพี่ชาย
"พอมีแบบนั้นแล้วนายจะเห่อไปได้ซักกี่วัน? อยากให้บ้านดูดีก็ต้องหมั่นดูแล พี่ไม่เคยเห็นนายจะดูดำดูดีอะไรในบ้านเลยซักนิด" น้องเล็กได้ยินพี่ชายจะหาเรื่องบ่นตัวเองอีกก็เบ้ปาก
"แม่บอกผมว่าตอนนี้ผมมีหน้าที่เรียนอย่างเดียวอย่างอื่นไม่ต้องไปสนใจ" แก้ตัวขึ้นมากลายๆ พี่ใหญ่ได้ยินก็ส่ายหน้าเล็กน้อยแต่ไม่ต่อความอะไรกับน้องอีก
"พ่อแม่กลับมาแล้ว!!" ผ่านไปครู่หนึ่งไจ่ไจ๋ก็ร้องอย่างดีใจเพราะเห็นรถเลี้ยวเข้ามาในบ้าน และเมื่อรถจอดสนิทแวนเนสกับเคนก็เปิดประตูรถลงมาพร้อมกับเจ้าพีพีกับถางถาง
"อ้าว! กลับมาพร้อมกันเลย แอบไปเที่ยวไหนไม่ชวนผมหรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋ร้องทักบุพการีกับพี่ชายทั้งสองคน
"พ่อแม่กลับมาแล้วหรอครับ" เจอร์รี่ทักทายพ่อกับแม่
"จ๊ะ อากาศร้อนออกลูกมัวมาทำอะไรเนี่ย?" แม่ตอบรับแล้วย้อนถามลูกชาย
"ผมย้ายต้นไม้ในกระถางมาปลูกลงดินครับ ต้นมันเริ่มโตขึ้นแล้ว" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับใช้หลังมือปาดเหงื่อ
"พีพี ถางถาง ตัวสะอาดเอี่ยมเลยนะ แหม.....หอมฉุยด้วยสิ" ไจ่ไจ๋เดินเข้าไปเอามือลูบหัวเจ้าแมวน้อยทั้งสองตัว
"พี่กลางทำอะไรให้มันบ้างครับเนี่ย?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชาย
"ก็ทำเหมือนทุกที" เคนตอบพลางยักไหล่ น้องเล็กได้ยินก็ทำหน้าเจื่อนลงแต่ก็ฝืนยิ้มเหมือนไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติของพี่ชาย
"แล้วนายหละแวนเนส ไปช่วยเสี้ยวเทียนทำความสะอาดเจ้าสองตัวนี้หรือไปช่วยป่วนให้ยุ่งกันแน่?" พี่ใหญ่หันมาพูดหยอกแวนเนสบ้าง
"ชั้นมันเป็นตัวยุ่งอยู่แล้วหนิ วันๆก่อแต่เรื่องมีแต่ปัญหา" พูดจบแวนเนสก็เดินเข้าไปในบ้านเสียเฉยๆทิ้งให้พี่ใหญ่ได้แต่ยืนอึ้งๆ
"อะไรวะ? พูดเล่นแค่นี้ก็งอน" พี่ใหญ่บ่นอุบพร้อมกับมองตามน้องอย่างไม่เข้าใจ
"เจอร์รี่ ลูกทำอะไรให้น้องไม่พอใจหรือเปล่า? เพราะพ่อเห็นว่าวันนี้น้องดูเงียบๆไปนะ พอถามก็บอกว่าไม่ควรจะพูดมากเดี๋ยวจะมีปัญหาอีก" พ่อหันมาถามลูกชายคนโต ได้ยินเช่นนั้นแล้วเจอร์รี่ก็เริ่มคิดได้ว่าเมื่อคืนนี้เขาได้ต่อว่าน้องไป
"ผม.....เฮ่อ!....." เจอร์รี่พูดไม่ออกเลยได้แต่ถอนใจ
"ไม่ไปคิดได้ซะชาติหน้าเลยหละ?" เคนพูดแขวะพี่ชายขึ้นมาด้วยหมั่นไส้ที่พี่ชายความรู้สึกช้า
"เกินไปแล้วเสี้ยวเทียน เดี๋ยวเหอะ!" เอ็ดน้องด้วยน้ำเสียงดุๆ เคนเบ้ปากแล้วเดินตามแวนเนสเข้าไปอีกคน
"ตกลงมันเรื่องอะไรครับพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายเมื่อได้รู้แน่แล้วว่าสาเหตุที่แวนเนสและเคนดูมึนตึงแบบนี้เป็นเพราะใคร
"นั่นสิจ๊ะ เมื่อคืนแม่ก็เห็นน้องยังดีๆกันอยู่นี่ ลูกไปทำอะไรน้อง?" แม่ถามซักไซร้ด้วยอีกคน
"เปล่าหรอกแม่ พอดีเมื่อคืนเห็นว่าจู่ๆไจ่ไจ๋ก็รีบขึ้นห้องไปแล้วพ่อกับแม่ก็ตามขึ้นไปติดๆก็รู้ว่าคงมีเรื่องอะไรกัน ผมเลยถามคาดคั้นเอาจากน้อง แวนเนสเขาบอกว่าเขาเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้ไจ่ไจ๋เถียงพ่อ พอผมฟังแล้วก็เลยดุแวนเนสฐานที่พูดจาอะไรไม่คิดจนทำให้เกิดเรื่อง คงงอนที่โดนผมดุแหละ" เจอร์รี่เล่ารายละเอียดให้พ่อแม่และน้องเล็กฟัง
"เจ้าเสี้ยวเทียนมันก็รักพี่ชายคนดีของมันเหลือเกิน พาลมาโกรธผมด้วยหละมั้ง?" ประโยคนี้เจอร์รี่บ่นพึมพำเบาๆ
"งั้นพี่ใหญ่ก็รีบไปง้อพี่เขาสิ ไม่งั้นผมโดนพี่เขาเหมาไปด้วยนะ" ไจ่ไจ๋เร่งพี่ชายยิกๆ
"ไม่ง้อ! อยากงอนก็ช่างมัน" เจอร์รี่ปฏิเสธแล้วหันกลับไปสนใจกับการย้ายต้นไม้ลงดินต่อ พ่อแม่และไจ่ไจ๋ก็ได้แต่มองหน้ากันไปมา

- เวลาอาหารเย็น -
"แวนเนส เป็นอะไรไปหละลูก?" แม่ถามเมื่อเห็นแวนเนสเอาแต่นั่งเขี่ยข้าวด้วยท่าทางเบื่อๆ สมาชิกคนอื่นๆจึงพลอยหยุดมือไปด้วย
"เปล่าครับ" แวนเนสส่ายหน้าตอบเสียงแผ่วแล้วตักข้าวกินเงียบๆ
"พ่อว่าวันนี้บ้านเราดูเงียบๆพิกล รู้สึกกันบ้างมั๊ย?" พ่อถามลอยๆขึ้นโดยไม่ได้เจาะจงที่ใครเป็นพิเศษ
"แบบนี้ก็ดีเหมือนกันครับพ่อ ประสาทหูของผมจะได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น" เจอร์รี่พูดโต้ตอบพ่อพร้อมกับเหลือบมองแวนเนสด้วยสีหน้ากวนๆ แต่แวนเนสไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินข้าวในส่วนของตัวเองต่อไป
"ไม่เห็นดีเลยพี่ใหญ่ ดูแล้วขาดสีสันไปตั้งเยอะ" ไจ่ไจ๋แย้งแล้วเปลี่ยนสายตาไปที่แวนเนส
"พี่รองทำไมไม่คุยเลยหละ?" พูดเป็นเชิงง้องอนพี่ชาย
"นายจะให้พี่เขาคุยไปทำไม? เดี๋ยวประสาทหูของใครบางคนจะเสื่อมประสิทธิภาพไปเปล่าๆ" เคนพูดโต้ตอบน้องแทนแวนเนส ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ทำหน้าบอกไม่ถูกมองไปทางพี่ใหญ่บ้าง
"แวนเนส นี่นายงอนชั้นจริงๆหรอ?" เจอร์รี่ถามออกมาตรงๆ แต่แวนเนสไม่ได้ตอบซ้ำยังไม่ได้สนใจคำพูดของพี่ชายอีกด้วย
"แวนเนสจ๊ะ พี่ใหญ่เขาพูดกับลูกแหนะ" แม่จึงต้องช่วยพูดอีกแรง
"หรอครับ?" แวนเนสตอบรับแล้วเงยหน้าขึ้นมองมารดา
"ทำตัวเป็นเด็กๆ" พี่ใหญ่บ่นน้องอุบอิบ แต่แวนเนสก็ไม่ได้สนใจกินข้าวต่อจนหมดแล้วขอตัวลุกออกไปจากโต๊ะกินข้าว
"เฮ่อ! แม่คงช่วยไม่ได้แล้วนะจ๊ะ ลูกจัดการง้อเอาเองก็แล้วกัน" แม่พูดกับเจอร์รี่
"ไม่ง้อหรอกแม่ ช่างมันเถอะ" เจอร์รี่ยักไหล่แบบไม่ใส่ใจนัก
"ได้ยังงัยหละลูก? จะปล่อยให้น้องนิ่งเงียบแบบนี้ต่อไปหรอ? พ่อไม่ยอมหรอกนะ พ่อเป็นห่วงน้อง" พ่อแย้งขึ้นทันที
"นั่นสิพี่ใหญ่ พี่รองเขายิ่งน้อยใจพี่อยู่แล้ว ยิ่งพี่ทำเป็นไม่สนใจเขาอีกเดี๋ยวพี่รองเสียใจนะ" ไจ่ไจ๋พูดเสริมขึ้นมาอีก
"พี่รองเขาเสียใจมันไปเกี่ยวอะไรกับพี่ใหญ่หละ? ถ้าคนที่เสียใจเป็นนายก็ว่าไปอย่าง" เคนพูดแทรกเป็นเชิงแขวะพี่ชายขึ้นมาอีก เจอร์รี่หันขวับมองคนพูดทันที
"พี่กลาง ทำไมพูดแบบนี้หละ?" น้องเล็กโอดครวญ เคนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วยกจานไปเก็บเดินตามแวนเนสไปอีกคน
"เจอร์รี่ ที่น้องพูดแบบนั้นหมายความว่ายังงัยกันจ๊ะ?" แม่ถามลูกชายคนโตทันที เจอร์รี่มองหน้าพ่อกับแม่สลับกันไปมาก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ก็เจ้าสองคนนั่นชอบหาว่าผมลำเอียงรักน้องไม่เท่ากันน่ะสิครับ โตป่านนี้แล้วยังคิดอะไรแบบนี้ได้อีก" ประโยคหลังบ่นอุบกับตัวเอง
"แล้วมันจริงมั๊ยหละ?" พ่อถามต่อ
"พ่อครับ พ่อเห็นผมเป็นคนยังงัยกัน? ไม่ว่าน้องคนไหนผมก็รักเหมือนกันหมดนั่นแหละ" เจอร์รี่โอดครวญเมื่อได้ยินคำถามของพ่อ
"พ่อไม่ได้ตั้งใจจะว่าลูกซักหน่อย แค่ถามดูเฉยๆ" พ่อแก้ตัวต่อทันที
"เอะอะอะไรก็หาว่าผมรักแต่ไจ่ไจ๋โอ๋แต่ไจ่ไจ๋ ไม่ได้ดูเลยว่าตัวเองทำตัวยังงัยกัน" บ่นต่อออกมาอีก
"ลูกน่าจะดีใจนะจ๊ะที่น้องเป็นแบบนี้กันเพราะนั่นหมายถึงว่าแวนเนสกับเสี้ยวเทียนน่ะรักลูกและก็ต้องการให้ลูกสนใจน้องอยู่เหมือนกัน" แม่พยายามพูดในแง่ดี
"เวลาผมพูดผมสอนเจ้าพวกนั้นก็หาว่าผมจู้จี้ พอไม่ยุ่งก็หาว่าไม่สนใจอีก เฮ่อ! ทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องให้ผมเกิดมาเป็นพี่พวกมันด้วยเนี่ย?" เจอร์รี่บ่นอุบออกมาอีก พ่อกับแม่หันไปสบตากันยิ้มๆ
"เพราะพ่อกับแม่รู้งัยว่าลูกน่ะต้องทำหน้าที่พี่ใหญ่ของน้องๆได้อย่างสมบูรณ์แบบแน่ๆ" พ่อพูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
"ผมลาออกได้มั๊ยเนี่ย? ไม่อยากเป็นพี่พวกมันแล้ว" เจอร์รี่พูดพลางทำหน้ามุ่ย
"ไม่ได้หรอกครับพี่ใหญ่ ตำแหน่งนี้ไม่สามารถหาใครมาแทนพี่ได้อีกแล้วหละ ฉะนั้นพี่คงต้องรับกรรมต่อไป" น้องเล็กพูดแทรกขึ้นมายิ้มๆ
"หึๆๆๆ" พ่อกับแม่เลยพลอยหัวเราะออกมาด้วย ส่วนเจอร์รี่ได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วรวบช้อนส้อมรวมกัน
"อิ่มแล้วก็ไปคุยกับน้องได้แล้วจ๊ะ" แม่บอกอย่างพอจะรู้ว่ายังงัยซะเจอร์รี่ก็ต้องไปง้อแวนเนส
"เฮ่อ! น่าเบื่อจริงๆเลย" แม้จะบ่นแต่เจอร์รี่ก็ลุกออกไป
"พี่ใหญ่เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ปากก็บ่นแต่จริงๆแล้วก็ใจอ่อนทุกที" ไจ่ไจ๋พูดกับพ่อและแม่ยิ้มๆ
"เราก็อย่าดื้อกับพี่เขามากนักนะ พี่ใหญ่เขาเหนื่อยออกที่ต้องดูแลลูกกับพี่ชายลูกอีกสองคน บางทีเวลาใครงอนหรือใครทะเลาะกับพี่ใหญ่ พี่เขาก็โทรมาคร่ำครวญกับแม่บ่อยๆ" แม่พูดให้ลูกชายคนเล็กฟัง
"แม่ครับ เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยก่อเรื่องอะไรให้พี่ใหญ่แล้วนะ พี่รองกับพี่กลางน่ะก่อเรื่องมากกว่าผมอีก" ไจ่ไจ๋แก้ตัวพร้อมกับพูดโทษพี่ชายอีกสองคน
"พ่อจะเชื่อดีมั๊ยเนี่ย?" พ่อย้อนถามพลางอมยิ้ม
"เชื่อสิครับพ่อ เดี๋ยวนี้ผมโตแล้วนะ แล้วก็เป็นคนมีเหตุผลซะด้วย" ไจ่ไจ๋พูดยกยอตัวเองด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ พ่อกับแม่หันไปสบตากันยิ้มๆ
"ได้ยินแบบนี้พ่อกับแม่ก็ดีใจ แถมยังหายห่วงไปได้เยอะเลย" แม่พูดโดยที่สายตามองลูกชายอย่างเอ็นดู
"อาจเป็นเพราะลูกเรามีแฟนกับเขาแล้วก็ได้มั้ง?" พ่อพูดเป็นเชิงแซว ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ทำตาโต
"ใครบอกกันว่าผมมีแฟนแล้ว?" ย้อนถามด้วยท่าทีโวยวายนิดๆ
"ไม่รู้อะไรซะแล้ว ต่อให้พ่อกับแม่ไปอยู่ส่วนไหนในจักรวาลก็จะต้องติดตามความเป็นไปของลูกทุกเรื่องอยู่แล้ว" พ่อเองก็พูดยกยอความสามารถของตัวเองบ้าง
"โห! งั้นบ้านเราเปิดสำนักงานักสืบกันเลยดีกว่า พ่อแม่เป็นผู้บริหาร พี่ใหญ่เป็นหัวหน้านักสืบ พี่รองกับพี่กลางเป็นผู้ช่วยของพี่ใหญ่ ส่วนผม....." พูดมาถึงตรงนี้ไจ่ไจ๋ก็ยิ้มกริ่ม
"ลูกจะทำอะไรจ๊ะ?" แม่ถามอย่างสนุกไปกับความคิดของลูกชาย
"ผมจะทำงานฝ่ายบัญชี เก็บรายได้ทั้งหมดเข้ากระเป๋า.....เอ้ย! เข้าบริษัท" จบคำพูดของลูกชายพ่อกับแม่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
"ไจ่ไจ๋.....ปีนี้ลูกจะอายุครบ 20 แล้วใช่มั๊ยจ๊ะ?" แม่ถามลูกชายพร้อมกับรอยยิ้ม
"ใช่ครับ ผมจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วนะ" ไจ่ไจ๋ตอบแม่อย่างฉะฉาน
"แล้วลูกอยากได้อะไรเป็นพิเศษมั๊ย?" พ่อถามลูกชายต่อบ้าง ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วโอบไหล่พ่อกับแม่ไว้คนละข้าง
"อยากสิครับ อยากให้พ่อกับแม่อยู่กับผมตลอดไป อยู่ต่ออีกไปอีกร้อยปีเลย" ไจ่ไจ๋ทำปากหวาน
"ไม่ไหวหละมั้ง? แค่นี้พ่อก็แก่มากแล้ว" พ่อแย้งลูกชายด้วยสีหน้ายิ้มๆ
"ไม่แก่ซักหน่อย พ่อยังดูเป็นหนุ่มอยู่เลย พ่อรู้มั๊ยครับว่าผมเคยเอารูปครอบครัวเราให้เพื่อนดู แล้วผมแกล้งบอกว่าพ่อน่ะเป็นพี่ชายคนโตส่วนแม่เป็นพี่สาวคนเดียวของผมเพื่อนยังเชื่อเลยนะ" ไจ่ไจ๋เล่าให้พ่อกับแม่ฟังเสียงเจื้อยแจ้ว พ่อกับแม่ได้ยินก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
"แล้วผมก็บอกเพื่อนอีกว่าพี่ใหญ่น่ะเป็นพ่อ เพื่อนก็เชื่อเหมือนกัน" เล่าจบไจ่ไจ๋ก็หัวเราะตามออกมาด้วย
"ลูกคนนี้หนิเฮี้ยวจริงๆ! ถ้าพี่ใหญ่รู้หละเคืองตายเลย" แม่ว่าพลางขยี้หัวลูกชายด้วยความรัก
"มาเถอะลูก มานั่งกินข้าวกันต่อดีกว่า" พ่อตัดบทแล้วชวนให้แม่กับลูกชายนั่งกินข้าวกันต่อ

- ห้องนอนแวนเนส -
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเสี้ยวเทียน" แวนเนสบอกกล่าวกับน้องชายที่เดินตามเขาเข้ามา เคนได้ยินก็เกิดอาการงงๆ
"เปลี่ยนทำไม? จะไปไหนหรอ?" เคนย้อนถามพี่ชาย
"ไปหาเหล้ากินกัน" ชวนน้องพร้อมกับหยิบเสื้อยืดที่แขวนอยู่ในตู้ออกมาเปลี่ยน
"ไปตอนนี้น่ะหรอ?" เคนถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง
"เออสิ ทำไม? หรือว่านายก็ไม่อยากไปกับชั้น?" เคนรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
"ไม่ใช่ซักหน่อย ชั้นแค่ถามดูเฉยๆเห็นว่าเพิ่งกินข้าวเสร็จจะออกไปกินต่ออีกแล้วหรืองัย?" เคนให้เหตุผลกับพี่ชาย
"ถ้าชั้นอยู่บ้านต่ออีกซักห้านานทีได้อกแตกตายแน่ๆ นายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วไป!" แวนเนสว่าแล้วไล่น้องอีกครั้งหนึ่ง เคนเอามือเกาหัวแล้วเดินหมุนตัวออกจากห้องก็เจอกับเจอร์รี่ที่ยืนอยู่พอดี
"จะไปไหนกัน?" ถามเคนแต่สายตามองเข้าไปในห้องนอนของแวนเนส
"แวนเนสมันชวนชั้นไปกินเหล้า" เคนตอบแล้วทำท่าจะเดินกลับห้องแต่เจอร์รี่รั้งแขนน้องเอาไว้ก่อน
"ไม่ต้องไปเลยนะ" เคนมองหน้าพี่ชายแล้วตั้งท่าจะเถียงแต่แวนเนสกลับเดินมาแล้วพูดแทรกขึ้น
"ไปสิเสี้ยวเทียน ชั้นเรียบร้อยแล้ว" แวนเนสบอกกับน้องโดยไม่สนใจพี่ชาย
"ทำไมต้องออกไปกินเหล้าด้วย?" เจอร์รี่เปลี่ยนสายไปที่แวนเนสพร้อมกับเอ่ยถาม
"แล้วไปไม่ได้หรืองัย?" แวนเนสไม่ตอบแต่ย้อนถามพี่ชายแทน เจอร์รี่ถอนหายใจแล้วปล่อยแขนน้องชายคนกลาง
"นายออกไปก่อนเสี้ยวเทียน ชั้นขอคุยกับแวนเนสหน่อย" พูดจบดุนหลังแวนเนสให้กลับเข้ามาในห้องโดยที่ตัวเองก็ตามเข้ามาแล้วปิดประตูทันที
"ชั้นไม่อยากคุยกับนาย" แวนเนสพูดเสียงเรียบ
"อย่างอนเป็นเด็กๆไปหน่อยเลย ประชดชั้นแบบนี้มันดีนักหรืองัย?" พี่ใหญ่พูดอย่างอ่อนใจ
"ชั้นจะไปกินเหล้ากับน้องนั่นหมายความว่าชั้นประชดนายหรอ? สำคัญตัวเองผิดไปหน่อยมั้ง?" แวนเนสย้อนเข้าให้ เจอร์รี่ถอนใจออกมาเบาๆแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง
"เอาหละ ชั้นรู้นะว่านายงอนที่ชั้นต่อว่านายเมื่อคืน" แวนเนสเบือนหน้าหนีไม่ได้โต้ตอบอะไร
"ชั้นขอโทษที่ว่านายแรงไปหน่อย แต่ชั้นกลัวว่าพ่อกับน้องจะมีเรื่องกันก็เลยว่านายออกไปโดยไม่ทันได้คิด" แวนเนสหันกลับมามองพี่ชายแล้วนิ่งไปพักหนึ่ง
"ใช่ กับชั้นน่ะนายอยากจะด่าจะว่าอะไรก็พูดออกมาตรงๆไม่เคยต้องคิดหรอกว่าชั้นจะรู้สึกยังงัย? แต่ถ้าหากเป็นไจ่ไจ๋ต่อให้นายโกรธแค่ไหนนายยังสามารถกลั่นกรอกคำพูดก่อนได้ทุกครั้ง" แวนเนสตอบโต้พี่ชายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"แวนเนส....." พี่ใหญ่ครางออกมาอย่างอ่อนใจ
"แต่ชั้นไม่โทษนายหรอก เพราะมาคิดดูแล้วชั้นมันก็เป็นตัวปัญหาจริงๆแหละ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องมันก็มาจากความปากไม่ดีของชั้นทั้งนั้น นายไม่ต้องห่วง ต่อไปจากนี้ชั้นจะปรับปรุงตัวจะไม่กวนประสาทใครอีกแล้วด้วย" พูดต่อด้วยสีหน้าเศร้าลง
"ไอ้ลูกลิงเอ้ย.....อย่าทำแบบนี้ได้มั๊ย?" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับยกมือขึ้นจะลูบหัวน้องแต่แวนเนสเอียงหัวหลบไม่ยอมให้พี่ชายแตะโดน
"แบบนี้ก็ไม่ให้ทำแบบนั้นก็ไม่ให้ทำแล้วนายต้องการให้ชั้นเป็นแบบไหนกันหละ?" ย้อนถามพี่ชายเสียงเรียบ เจอร์รี่ได้ยินก็อึ้งไป
"ชั้นยอมตามใจทุกคนในบ้านได้เสมอแหละ ต้องการอะไรกันก็แค่สั่งมาชั้นทำให้ได้อยู่แล้ว" พูดจบก็มองหน้าพี่ชายตรงๆ
"แวนเนส ชั้นขอโทษจริงๆที่ทำให้นายรู้สึกแย่ขนาดนี้ ยกโทษให้ชั้นเถอะนะ" เจอร์รี่ขอร้องน้องชาย
"นายขอโทษชั้นทำไม? นายไม่ได้ทำอะไรเลยซักนิด ชั้นต่างหากหละต้องขอโทษนายที่สร้างแต่ความเดือดร้อนก่อแต่เรื่องปวดหัวให้ตลอดเวลา" แวนเนสแย้งพี่ชายกลับทันที
"ไม่ใช่นะแวนเนส นายไม่ได้ทำให้....." เจอร์รี่ยังพูดไม่ทันจบแวนเนสก็แทรกขึ้นมาก่อน
"ถ้าชั้นไม่ได้ทำให้นายปวดหัวจริงนายคงไม่ด่าชั้นหรอก นายเป็นคนมีเหตุผลนี่ ถ้าชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดนายจะว่าอะไรชั้นได้?" พี่ใหญ่เจอเข้าแบบนี้ก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
"แต่ที่ชั้นโดนนายด่าทุกวันก็แสดงว่าชั้นทำตัวไม่ดี ทำตัวแย่ ก่อแต่เรื่องสร้างแต่ปัญหา" แวนเนสยังคงพูดต่ออย่างอัดอั้นตันใจ
"แวนเนส ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย ไม่ใช่เลยนะ นายไม่ได้ทำให้ชั้นหนักใจไม่ได้ก่อปัญหาให้ชั้นเลยซักนิด" พี่ใหญ่พยายามปลอบโยนน้อง แวนเนสมองหน้าพี่ชายแล้วเริ่มทำหน้าเบ้
"แล้วนายด่าชั้นทำไม?" ถามเสร็จก็ปล่อยโฮออกมาด้วยความน้อยใจ พี่ใหญ่รั้งตัวน้องเข้ามากอดพร้อมกับโอ๋เป็นการใหญ่
"พี่ใหญ่ผิดเอง พี่ใหญ่นี่แหละที่ปากไม่ดีพูดอะไรไม่คิด พี่ใหญ่ขอโทษ โอ๋ๆๆๆ เจ้าลูกลิงของพี่นิ่งนะครับ อย่าร้องไห้เลยนะ" พี่ใหญ่ปลอบโยนน้อง
"รู้หรือเปล่าว่าคำพูดของนายทำให้ชั้นเสียใจขนาดไหน? ที่ชั้นชอบพูดเล่นพูดแหย่ก็เพราะไม่อยากให้ใครในบ้านรู้สึกเครียด แต่สิ่งที่ชั้นได้กลับมาคือการถูกตำหนิถูกต่อว่าถูกสั่งให้หุบปาก" แวนเนสว่าพลางสะอึกสะอื้น พอเจอร์รี่ได้ยินก็พลอยน้ำตาซึมไปด้วย
"พี่ขอโทษ.....พี่ขอโทษ....." เจอร์รี่พึมพำซ้ำไปซ้ำมา เขาอยากจะเรียกคำพูดที่เคยต่อว่าน้องออกไปกลับคืนมาเสียเหลือเกิน
"ถ้าการที่ชั้นทำแบบนั้นมันทำให้นายไม่ชอบใจไม่พอใจชั้นจะไม่ทำแบบนั้นอีกก็ได้ ต่อไปนี้ชั้นจะพูดมากจะไม่พูดอะไรไร้สาระอีกต่อไปแล้ว" แวนเนสยังสะอื้นไม่หาย
"อย่านะแวนเนส นายอย่าทำแบบนั้นเลยนะ ขอร้องหละ......ทำตัวให้เหมือนเดิม เป็นเจ้าลูกลิงที่สดใสร่าเริงของพี่ต่อไปนะ....." พี่ใหญ่เช็ดหน้าเช็ดตาให้น้องพลางพูดขอร้อง
"ไม่เอา! ต่อไปชั้นจะไม่เล่นแล้ว ชั้นจะทำตัวเงียบขรึม ไม่พูดเล่นอะไรอีกแล้วด้วย" แวนเนสตวัดเสียงใส่พี่ชายงอนๆ
"ถ้านายทำแบบนั้นแล้วพี่คนนี้จะทำยังงัยหละ?" พี่ใหญ่ว่าพลางเอานิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าให้น้อง
"ทำยังงัยก็ช่าง! ชั้นต้องสนใจด้วยหรืองัย?" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด
"นายไม่รักพี่ใหญ่แล้วหรอ? นายอยากเห็นพี่ช้ำใจตายหรืองัย?" เจอร์รี่ย้อนถามน้องบ้าง
"ชั้นไม่มีความสำคัญพอที่จะทำให้นายช้ำใจตายได้หรอก ชั้นไม่ใช่น้องชายสุดที่รักของนายหนิ" แวนเนสอดที่จะพูดกระแนะกระแหนไปถึงน้องเล็กไม่ได้
"เอาอีกแล้ว หยิบเรื่องนี้มาพูดได้ทุกที" เจอร์รี่บ่นอุบอิบ
"ทำไม? จะสั่งให้ชั้นหุบปากอีกหรืองัย?" แวนเนสย้อนอย่างผู้ที่เหนือกว่า
"เปล่า ใครจะกล้าสั่งให้นายทำแบบนั้นหละ?" พี่ใหญ่รีบปฏิเสธเสียงนุ่มแต่ก็ลอบถอนหายใจเบาๆ แวนเนสเห็นท่าทางของพี่ชายแล้วก็แอบอมยิ้ม
"ก๊อกๆๆ!!!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเคนที่โผล่หน้าเข้ามา
"แวนเนส ชั้นแต่งตัวเรียบร้อยแล้วนะ" เคนร้องบอกพี่ชายยิ้มๆเพราะพอจะรู้ว่าพี่ชายทั้งคู่เคลียร์กันเข้าใจแล้ว
"ดีเลย งั้นเดี๋ยวเราไปกัน" แวนเนสตอบรับแล้วเอามือลูบหน้าตัวเอง
"เดี๋ยวๆๆๆ นี่จะไปไหนกัน?" เจอร์รี่ถามขัดขึ้น
"ก็บอกไปแล้วงัยว่าจะไปกินเหล้ากัน" เคนตอบแทนพี่ชาย
"ชั้นไม่....." เจอร์รี่กำลังจะห้ามน้องแต่แวนเนสพูดดักคอขึ้นมาก่อน
"จะไม่ให้ไปหรืองัย? มีปัญหาอะไรนักหรอ?" แวนเนสถามพี่ชายอย่างหาเรื่อง เจอร์รี่เลยได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก
"นั่นสิ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?" เคนถามย้ำพี่ชายด้วยอีกคน
"มะ....ไม่มี....." พี่ใหญ่ตอบเสียงตะกุกตะกักเพราะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ควรขัดใจน้อง
"ไม่มีก็ดี เดี๋ยวชั้นล้างหน้าแป๊บนึงนะ นายรอก่อนเสี้ยวเทียน" พูดจบแวนเนสก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อแวนเนสเข้าห้องน้ำไปแล้วเจอร์รี่ก็ปราดเข้าไปหาเคนทันที
"เราน่ะตัวตั้งตัวตีชวนพี่เขาออกไปกินเหล้าใช่มั๊ย?" จับแขนน้องไว้ข้างหนึ่งแล้วใช้มืออีกข้างชี้หน้าน้องพร้อมกับถามเสียงดุๆ
"เปล่าซักหน่อย แวนเนสเป็นคนชวนชั้นต่างหาก" เคนปฏิเสธพลางส่ายหน้าไปมา
"เขาชวนแล้วเราก็ไปหรอ?" ถามน้องต่ออีก
"ก็เออน่ะสิ มันสัญญาว่าจะเลี้ยงด้วย แบบนี้ไม่ไปก็โง่แล้ว" เคนลอยหน้าลอยตาตอบ
"ฉลาดตายหละ!" เจอร์รี่เขกหัวน้องอย่างหมั่นไส้ เคนตั้งท่าจะโวยวายแต่พอเห็นพี่ชายขยับมือจะซ้ำก็เลยไม่กล้า
"อย่ากลับดึก! แล้วก็ห้ามเมากลับบ้านหละ!" สั่งกำชับกำชาน้องชายเสียงแข็ง
"อันนี้ไม่รับปากเพราะชั้นตามใจเจ้ามือ" เคนตอบพี่ชายอย่างกวนๆ
"ถ้านายตามใจมันชั้นก็จะเล่นงานนาย" พี่ใหญ่พูดขู่
"อะไรวะ แบบนี้ก็มีด้วย บังคับมันไม่ได้ก็มาขู่ชั้นแทนหรอ?" เคนโอดครวญ
"เออ! ก็อยากไปกับมันดีนักหนิ!" เจอร์รี่ตวัดเสียง ในขณะนั้นแวนเนสก็เดินออกมาพอดี
"เรียบร้อยแล้วเสี้ยวเทียน ไปกันเลยดีกว่า" แวนเนสร้องบอกพร้อมกับเดินเข้าไปกอดคอน้อง
"ไปสิ" เคนพยักหน้าแล้วเดินไปตามแรงโอบของพี่ชาย
"ไปนะพี่ใหญ่ แล้วจะเที่ยวเผื่อ" แวนเนสหันกลับมาพูดกับพี่ชายคนโตอย่างยียวนแล้วพาน้องชายเดินออกไป

Create Date : 13 มีนาคม 2550

Last Update : 13 มีนาคม 2550 10:25:21 น.

0 comments

Counter : 1152 Pageviews.