Chapter 14

ตอนที่ 14
"เสี้ยวเทียน! ทางนี้!" เจอร์รี่ตะโกนเรียกน้องชายที่เดินลงมาด้วยสีหน้าสะลึมสะลือโดยมีชายคนหนึ่งเดินมาข้างๆ
"เป็นยังงัยบ้าง?" เมื่อน้องเดินมาใกล้เจอร์รี่ก็ดึงน้องมากอดพร้อมกับเอามือจับตาเนื้อตามตัวน้องอย่างเป็นห่วง
"ตัวร้อนมากเลย รู้สึกยังงัยบ้าง?" สอบถามอาการน้องเป็นการใหญ่
"เพลียแล้วก็ปวดหัวด้วย" เคนตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"นี่เพื่อนชั้นหิ้วของมาส่ง" หันไปแนะนำเพื่อนร่วมงานให้พี่ชายรู้จัก
"ขอบคุณมากนะครับ ส่งมาให้ผมเถอะ" เจอร์รี่ดันตัวน้องออกอย่างนุ่มนวลแล้วรีบหันไปรับสัมภาระของน้องมาถือให้
"สวัสดีครับ คุณเป็นพี่ชายเสี้ยวเทียนใช่มั๊ย?" เพื่อนร่วมงานของเคนเอ่ยทักเจอร์รี่
"ครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยน้องผมถือของลงมาให้" เจอร์รี่ผงกหัวรับพร้อมกับขอบคุณอีกครั้ง
"ไม่ลำบากอะไรเลยครับ ปกติเสี้ยวเทียนก็ช่วยผมหลายครั้ง" ตอบรับเจอร์รี่อย่างสุภาพแล้วหันไปทางเคน
"งั้นชั้นไปหละนะ นอนพักมากๆ แล้วก็ขอให้หายเร็วๆ ทริปหน้าเจอกัน" เคนพยักหน้าให้เพื่อนแล้วพยายามยิ้มให้ ส่วนเจอร์รี่ก็ก้มหัวให้เพื่อนของน้องชายเล็กน้อย
"ขอบใจมาก ไว้เจอกัน" เคนตบไหล่เพื่อนเบาๆแล้วยืนมองเพื่อนเดินหันหลังกลับไปขึ้นเรือ
"ขึ้นรถก่อนเร็ว อย่าตากแดดนาน" รีบบอกให้น้องขึ้นไปนั่งบนรถ เคนเดินขึ้นรถด้วยท่าทางเบลอๆในขณะที่เจอร์รี่เอาสัมภาระของน้องไปใส่ไว้หลังรถ
"เอนเบาะนอนลงเถอะ" เมื่อขึ้นรถมาได้พี่ใหญ่ก็หันไปบอกน้องที่นั่งเงยหน้าอยู่เบาะข้างคนขับ เคนครางตอบรับแต่ไม่ได้ทำตามคำนั้นเพราะรู้สึกเพลียจนไม่อยากทำอะไร ดังนั้นพี่ใหญ่จึงจัดการปรับเบาะให้น้องนอนลงซะเอง
"หนาวมั๊ย?" ถามต่อพลางลูบหัวน้องชายเบาๆอย่างเป็นห่วง เคนส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วหลับตาลง
"ได้กินข้าวกินยามาหรือยัง?" พี่ใหญ่ถามซักไซร้น้องอีก
"กินแล้ว" ตอบเสียงแผ่วทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ เจอร์รี่มองน้องซักพักก็เอี้ยวตัวไปหยิบเสื้อนอกมาคลุมตัวให้น้อง แล้วจึงค่อยออกรถ ในขณะที่ขับรถเจอร์รี่ก็เหลือบมองน้องอยู่ตลอดด้วยความเป็นห่วง เมื่อรถออกตัวมาได้ครู่หนึ่งเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"ว่างัยแวนเนส?" เจอร์รี่พูดเสียงเบาเพราะไม่อยากรบกวนน้องชายที่กำลังหลับใหลอยู่
"เจอเสี้ยวเทียนหรือยัง?" เสียงแวนเนสถามกลับมา
"เจอแล้ว กำลังขับรถพามันกลับบ้าน ตอนนี้มันหลับอยู่ แวนเนส.....น้องท่าทางไม่ค่อยดีเลยว่ะ" พี่ใหญ่พูดกับแวนเนสเบาๆ
"พามันไปหาหมอสิ ไปให้หมอตรวจดูว่ามันเป็นอะไรกันแน่" แวนเนสตอบพี่ชายมาตามสาย
"อืม....ชั้นก็กะไว้แบบนั้น แต่คงพาไปหาที่โรงบาลประจำน่ะ" พูดโต้ตอบน้องกลับไป
"เออ! หาที่นั่นแหละดีแล้ว หมอว่างัยโทรมาบอกชั้นด้วยนะ เลิกงานแล้วชั้นจะรีบไป" พี่ใหญ่รับคำน้องแล้ววางสายไป ต่อจากนั้นไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
"พี่ใหญ่! ไปรับพี่กลางหรือยัง?" เสียงน้องเล็กถามมาตามสาย
"อยู่บนรถเนี่ย กำลังจะพาพี่เขาไปโรงบาล" เจอร์รี่ตอบคำถามน้อง
"พี่กลางเป็นอะไรมากหรือเปล่าพี่ใหญ่? ผมขอพูดกับพี่เขาหน่อยสิ" น้องเล็กขอร้องกลับมา
"พี่กลางหลับอยู่น่ะ นายไม่ต้องเป็นห่วง หาหมอเสร็จแล้วพี่จะโทรบอกนายนะ" พี่ใหญ่พูดปลอบน้องเพราะฟังจากน้ำเสียงของไจ่ไจ๋ก็รู้ว่าน้องเป็นกังวลอยู่มาก
"ครับพี่ใหญ่ ผมเลิกเรียนแล้วจะรีบกลับ แค่นี้ก่อนละกัน" จบคำสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป เจอร์รี่เหลือบมองน้องชายที่นอนหลับอยู่ข้างๆด้วยแววตาอ่อนโยนก่อนที่จะหันกลับไปมองทางตามถนนอีกครั้ง จนเมื่อมาถึงโรงพยาบาลเจอร์รี่ก็จึงค่อยปลุกน้อง
"เสี้ยวเทียน....เสี้ยวเทียน...." เรียกพลางเขย่าแขนน้องเบาๆ เคนขยับตัวก่อนที่จะปรือตาขึ้นมา
"ถึงบ้านแล้วหรอ?" ถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงงัวเงียแล้วเอามือทุบตรงขมับเบาๆเพราะรู้สึกมึนๆ
"ยัง พี่พานายมาหาหมอก่อน เดินไหวมั๊ย?" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับเอามือลูบหน้าลูบตาให้น้อง
"ไม่หาหมอ ชั้นอยากกลับบ้าน" เคนส่งเสียงประท้วง
"ได้ยังงัย? นายไม่สบายอยู่นะ" พี่ใหญ่ว่าแล้วก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาทางด้านที่น้องนั่งอยู่
"ชั้นอยากกลับบ้าน ชั้นจะกลับบ้าน" เคนท้วงติงพี่ชายอีก เจอร์รี่ลอบถอนหายใจเบาๆ
"ให้หมอตรวจก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน นะ....แป๊บเดียวเอง....." พูดเป็นเชิงขอร้องน้องชาย
"ไม่เอา ชั้นอยากกลับบ้าน" เคนยังคงปฏิเสธเพราะรู้สึกไม่สบายตัวเลยพาลรู้สึกหงุดหงิดพี่ชายไปด้วย
"หาหมอก่อน ว่าง่ายๆหน่อยสิ" พี่ใหญ่พูดอย่างอ่อนใจพร้อมกับดึงมือน้องให้ลงมาจากรถ
"ดูสิ นายตัวร้อนแบบนี้ไม่ยอมหาหมอได้ยังงัย?" พี่ใหญ่ปลอบน้องอย่างอดทน
"มาส่งคนไข้หรือเปล่าครับ?" เสียงบุรุษพยาบาลเอ่ยถามขึ้นมาอย่างสุภาพ
"อ้อ! ใช่ครับ!" เจอร์รี่รีบหันไปตอบ
"คนไข้เดินไหวมั๊ยครับ? ต้องการรถเข็นมั๊ย?" เจอร์รี่ค่อยโล่งอกเมื่อมีบุคคลที่สามเข้ามาช่วย เพราะอย่างน้อยๆแล้วน้องชายคงไม่กล้างอแงให้คนอื่นเห็น
"ว่างัย? เดินไหวมั๊ยครับ?" หันกลับมาถามน้องชาย เคนมีสีหน้าบึ้งตึงแต่ก็ยอมลงมาจากรถแต่โดยดี
"ขอบัตรคนไข้ด้วยครับ" บุรุษพยาบาลถามหาบัตรโรงพยาบาล เจอร์รี่รีบหยิบมาส่งให้ทันที
"ไม่ทราบว่าป่วยเป็นอะไรครับ?" ถามซักไซร้ต่ออีก
"ถ้าผมรู้ว่าป่วยเป็นอะไรแล้วจะมาโรงบาลทำไมกัน?" เคนย้อนถามอย่างพาลๆ
"เสี้ยวเทียน!" พี่ใหญ่รีบดุน้องก่อนที่จะหันไปก้มหัวขอโทษบุรุษพยาบาลที่ได้แต่อึ้งกับคำยอกย้อนของเคน
"ขอโทษครับ คือเขามีไข้ขึ้นสูงไม่ยอมลดเลยน่ะครับ เลยอยากทราบว่าเขาป่วยเป็นอะไรแน่" เจอร์รี่บอกพลางก้มหัวขอโทษบุรุษพยาบาลเป็นการใหญ่
"ครับๆๆ งั้นเดี๋ยวรอคิวพบคุณหมอซักครู่นะครับ" พูดจบก็ถือบัตรของเคนเดินไปให้พยาบาลจัดคิวให้
"เกเรมากเลยนะ! ทำไมพูดจาแบบนี้?" พี่ใหญ่หันไปดุน้อง เคนเลยหน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม
"แล้วชั้นพูดอะไรผิดตรงไหนไม่ทราบ?" เถียงพี่ชายกลับอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นน้องชวนทะเลาะเจอร์รี่เลยต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้
"โอเคๆๆๆ นายไม่ได้พูดอะไรผิดเลย พี่ขอโทษก็แล้วกัน" พูดจบก็โน้มหัวน้องมาซบที่ไหล่เขา เคนไม่ได้ต่อต้านอะไรแต่ยังหน้างอเหมือนเดิม ซักหนึ่งพยาบาลก็ประกาศเรียกชื่อเคนให้เข้าไปพบหมอ
"ผมเป็นพี่ชายเขา ผมขอเข้าไปด้วยได้มั๊ยครับ?" เจอร์รี่พูดกับพยาบาลที่อยู่หน้าห้องเพราะเขาไม่ไว้ใจให้น้องเข้าไปคนเดียวเนื่องจากน้องยังดูอารมณ์ไม่ค่อยดี
"เชิญค่ะ" พยาบาลสาวพยักหน้าแล้วหลีกทางให้เจอร์รี่เข้าไปในห้องตรวจคนไข้ด้วย
"สวัสดีครับ คนไหนครับคนป่วย?" หมอวัยกลางคนเอ่ยทักสองพี่น้องอย่างสุภาพ
"สวัสดีครับคุณหมอ น้องผมป่วยครับ" เจอร์รี่เอ่ยทักหมอกลับในขณะที่เคนเงียบไม่พูดไม่จา
"เชิญนั่งครับ เป็นอะไรมา?" หมอหันมาถามเคน คำถามนั้นทำเอาเจอร์รี่เริ่มไม่ค่อยไว้ใจกลัวน้องพูดจาก่อกวนหมออีก
"เขามีไข้สูงตั้งแต่เมื่อวานน่ะครับ ไข้ไม่ยอมลดเลย" เจอร์รี่ตอบคำถามนั้นซะเอง
"นายรู้ได้ยังงัยว่าชั้นเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อวาน?" เคนหันไปย้อนพี่ชาย หมอเลยได้แต่มองสองพี่น้องงงๆ
"อย่ารวนได้มั๊ย? ชั้นขอร้องหละ?" พี่ใหญ่กระซิบขอร้องน้องชาย เคนจึงหันหน้าหนีไปอีกทาง
"เขาไม่ค่อยอยากมาโรงบาลเท่าไหร่น่ะครับ" เจอร์รี่หันไปพูดกับหมอเบาๆ หมอจึงได้แต่ยิ้มตอบบางๆ
"ขอหมอตรวจหน่อยนะครับ" หมอหันไปพูดกับเคนพร้อมกับเอามือแตะตามเนื้อตามตัวของเคน
"คุณพยาบาลขอปรอทวัดไข้หน่อยครับ" หมอหันไปพูดกับพยาบาลสาว
"หมอขอวัดไข้แป๊บนึงนะ" พูดขอความร่วมมือกับคนป่วย เคนไม่ว่าอะไรยอมให้หมอวัดไข้แต่โดยดี
"อืม....ไข้สูงมาก 40 องศาเชียว" พูดจบก็ซักถามอาการเคนอย่างละเอียด ในตอนแรกเจอร์รี่รู้สึกหวั่นใจว่าน้องจะไม่ให้ความร่วมมือแต่เมื่อได้ยินเคนยอมตอบข้อซักถามของหมอแล้วก็ค่อยโล่งอก
"คุณโดนยุงกัดบ้างหรือเปล่า?" หมอถามพร้อมกับยกแขนเคนขึ้นมาดูเพราะสังเกตเห็นตุ่มแดงๆเล็กๆขึ้นอยู่บริเวณนั้น
"ไม่ทราบสิครับ" เคนตอบแบบไม่ใส่ใจนัก
"ทำไมหรอครับคุณหมอ?" เจอร์รี่อดที่จะถามเสียเองไม่ได้
"จากที่ฟังมามีอาการเหมือนไข้หวัดใหญ่นะครับ....." หมอหยุดพูดพร้อมกับมองไปที่แขนของเคน
"แต่ตุ่มที่ขึ้นมานี่กลับมีลักษณะคล้ายจะเป็นไข้เลือดออก ผมถึงได้ถามว่าคุณโดนยุงกัดบ้างหรือเปล่า?" พูดจบก็มองหน้าเคน
"เสี้ยวเทียน โดนยุงกัดบ้างหรือเปล่า? บอกคุณหมอซิ" พี่ใหญ่มองหน้าน้องชายพร้อมกับทำน้ำเสียงบังคับกลายๆ
"ก็....คงมีบ้าง แต่ไม่น่าจะใช่นะครับ" เคนตอบพร้อมกับแย้งขึ้นมา
"โรคไข้หวัดใหญ่กับโรคไข้เลือดออกจะมีอาการคล้ายกันในระยะแรกนะครับ คนป่วยหลายคนป่วยเป็นไข้เลือดออกแต่มักคิดว่าตัวเองเป็นเพียงไข้หวัดใหญ่เลยไม่ได้สนใจที่จะมาตรวจและทำการรักษาอย่างถูกวิธี โรคนี้คร่าชีวิตคนไปมากแล้วนะครับ" หมอพูดคล้ายจะเตือนกลายๆ เคนได้ยินเลยได้แต่เงียบ
"งั้นคุณหมอหมายความว่าน้องผมเป็นไข้เลือดออกหรอครับ?" เจอร์รี่ซักถามหมอ
"ถ้าจะให้แน่ใจหมอแนะนำว่าให้เจาะเลือดตรวจครับ" หมอตอบแล้วหันไปทางเคน
"เจาะเลยครับหมอ" เจอร์รี่รีบตอบรับโดยพลัน
"ไม่เอา!" เคนร้องแทรกขึ้นมาทันที
"อย่าดื้อน่า!" หันไปทำหน้าดุใส่น้องชาย เคนเลยได้แต่นั่งหน้ามุ่ย
"เจาะเลือดตรวจได้เลยครับหมอ" เจอร์รี่บอกหมอเป็นการยื่นคำขาดกลายๆกับน้องชาย
"ครับ งั้นเดี๋ยวผมขอเตรียมตัวซักครู่" พูดจบหมอก็เดินไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับเจาะเลือด
"ชั้นจะกลับบ้าน" เคนร้องประท้วงพี่ชายขึ้นมาอีก
"หาหมอเสร็จค่อยกลับ" บอกน้องชายอย่างอ่อนใจ
"ไม่เอา ชั้นไม่อยากเจาะเลือด ชั้นจะกลับบ้าน" เคนเริ่มรวนขึ้นมาอีก
"เสี้ยวเทียน! ถ้าพี่ใหญ่ตีนายจะเจ็บกว่าถูกเจาะเลือดอีกนะ!" เมื่อเห็นน้องไม่ยอมพี่ใหญ่จึงต้องใช้มาตรการเด็ดขาดกับน้อง
"นายชอบบังคับชั้นเรื่อย!" เคนตัดพ้อพี่ชาย
"ก็เรามันดื้อไม่เข้าเรื่องหนิ ที่พี่บังคับเราเพราะอะไร? ไม่ใช่เพราะพี่เป็นห่วงหรอกหรอ?" พี่ใหญ่ย้อนอย่างเหนื่อยใจ เคนไม่ตอบว่าอะไรแต่หันหลังให้พี่ชาย
"คนไข้เชิญเข้ามาเจาะเลือดค่ะ" เสียงพยาบาลร้องเรียก เคนจึงลุกเดินเข้าไปอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก หลังจากนั้นหมอก็ขอให้สองพี่น้องรอผมตรวจเลือดก่อนและเมื่อผลออกมาก็ปรากฏว่าเคนป่วยเป็นไข้เลือดออกจริงๆ
"น้องผมต้องนอนที่โรงบาลมั๊ยครับ?" หลังจากรับรู้อาการของน้องโดยละเอียดแล้วเจอร์รี่ก็ถามหมอ
"อันที่จริงผมเองอยากให้คนป่วยนอนที่โรงบาลนะครับ แต่ทั้งนี้ก็แล้วแต่ญาติด้วย" หมอตอบ
"ผมก็อยากให้เขานอนค้างที่นี่เหมือนกัน" เจอร์รี่ว่าแล้วหันไปทางน้องชายที่นั่งอยู่ไม่ห่างนักแต่เคนดูท่าทางจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
"งั้น....ให้เขานอนดูอาการซักวันก็ดีนะครับ ถ้าไม่มีอะไรน่าห่วงหมอจะให้กลับบ้านได้" หมอว่าพร้อมกับมองหน้าเจอร์รี่อย่างขอคำตอบ
"เอางั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมขอคุยกับน้องซักครู่นะครับ" พูดจบเจอร์รี่ก็เดินไปหาน้องที่นั่งหน้ามุ่ย
"เสี้ยวเทียน" พี่ใหญ่เรียกน้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสุดๆ
"กลับได้หรือยังหละ? นายอยากให้ชั้นเจาะเลือดตรวจชั้นก็ยอมหมดแล้ว" เคนเงยหน้าขึ้นพูดกับพี่ชาย
"นอนดูอาการซักคืนนะ" แล้วก็เป็นดังคาดเพราะน้องชายส่ายหน้าทันที
"ไม่เอา! ชั้นจะกลับบ้าน!" เคนเสียงแข็งทันที
"แค่คืนเดียว นะ.....พี่ใหญ่ก็อยู่กับนายด้วย" พี่ใหญ่พยายามต่อรองกับน้อง
"ไม่เอา! ชั้นอยากกลับบ้าน ให้ชั้นกลับบ้านเถอะ" เคนพูดขอร้องพี่ชาย
"แต่หมออยากให้นายนอนดูอาการซักคืนนะ เพื่อความปลอดภัยของนาย" พี่ใหญ่ท้วงติง
"ตัวชั้นเป็นยังงัยใครมันจะมารู้ดีกว่าชั้นได้? ชั้นจะกลับบ้าน!" เมื่อเห็นน้องเริ่มโยเยอีกเจอร์รี่จึงปรับสีหน้าให้ดุขึ้น
"อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนักนะ! คืนนี้นายต้องนอนโรงบาล!" พูดจบเจอร์รี่ก็เดินไปจัดการทำเรื่องให้น้องนอนค้างที่โรงพยาบาลโดยไม่สนใจกับคำโต้แย้งของเคนอีก

- ห้องพักผู้ป่วย -
"เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอบคุณมากครับ" เจอร์รี่บอกกล่าวกับพยาบาลพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป" หันมาบอกน้องที่นอนหน้างออยู่บนเตียง
"เสี้ยวเทียน ไปเปลี่ยนชุดก่อนเร็ว" เดินมาเขย่าตัวน้องเบาๆ เคนปัดมือพี่ชายออกอย่างไม่สนใจ
"ชั้นเริ่มจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ! โตจนป่านนี้แล้วยังงอแงยิ่งกว่าเด็กๆอีก! จะเอายังงัยกันแน่!" พี่ใหญ่ดุน้องเสียงดัง แต่เคนยังนอนนิ่ง
"ยังไม่ลุกอีกใช่มั๊ย!?" พี่ใหญ่เริ่มโมโหกับท่าทีของน้องชาย
"ชั้นบอกให้ลุกไปเปลี่ยนชุด!" คราวนี้พี่ใหญ่ไม่พูดเปล่าแต่กระชากแขนน้องขึ้นมาด้วย เคนเองก็ไม่ยอมเช่นกันเขาสะบัดมือพี่ชายออกอย่างแรง
"ดื้อนักใช่มั๊ย! พูดดีๆไม่เชื่อ! พูดดีๆไม่ฟัง!" เจอร์รี่เหลืออดจึงตีลงที่แขนน้องเข้าให้
"โอ้ย!! ตีทำไมเล่า!?" เคนร้องพลางมองพี่ชายน้ำตาคลอ
"ยังจะมีหน้ามาถามอีกหรอ!? จะลุกดีๆหรือจะต้องโดนอีกที!?" ว่าพลางถลึงตาใส่น้อง เคนเม้มปากแล้วก้มหน้าลงน้ำตาไหลตามลงมาทันที
"นายไม่เคยรักชั้นเลย ไม่ว่าชั้นจะเป็นอะไรนายก็ดุชั้นบังคับชั้นทุกที" พูดตัดพ้อพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พี่ใหญ่ได้ยินก็ใจอ่อนยวบทรุดตัวนั่งลงข้างน้องทันที
"ทำไมพูดแบบนี้หละ? ถ้าพี่ไม่รักนายพี่จะทำแบบนี้หรอ? คิดดูซิเสี้ยวเทียนที่พี่ต้องบังคับนายต้องดุนายเพราะอะไรกัน?" พูดพร้อมกับเอามือลูบหัวน้องเบาๆ
"ปกติเวลามาโรงบาลนายไม่เคยดื้อแบบนี้เลยหนิ วันนี้เป็นอะไรไปน่ะ? หืม?" เคนไม่ได้ตอบแต่เอาหน้าซุกลงที่อ้อมอกอบอุ่นของพี่ชาย
"นายไม่สบายคนที่ปวดใจที่สุดคือพี่นะเสี้ยวเทียน พี่ไม่อยากเห็นนายเจ็บป่วยแบบนี้เลย ถ้าทำได้พี่จะขอเป็นคนที่ต้องนอนโรงบาลแทนนายเอง" พี่ใหญ่กอดน้องไว้อย่างปลอบโยน
"ชั้นขอโทษ ชั้นไม่รู้เหมือนกันว่าชั้นเป็นอะไร มันไม่สบายตัว ปวดหัว หงุดหงิด เหนื่อยแล้วก็เพลียมากด้วย ชั้นถึงอยากกลับบ้าน อยากนอนพักที่ห้องของชั้น อยากอยู่ในที่ที่ชั้นคุ้นเคย" เคนบอกพี่ชายพลางสะอื้น
"โอ๋ๆๆๆ ไม่ต้องร้องแล้วนะ พี่ใหญ่เข้าใจแล้ว" เจอร์รี่ปลอบพลางลูบหลังให้น้องไปด้วย
"นายสบายใจได้นะ พี่จะอยู่กับนายตลอดเวลา รับรองว่าพี่จะไม่ไปไหน โอเคมั๊ย?" เคนไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้ารับ
"แต่ตอนนี้นายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ เดี๋ยวพี่ใหญ่จะเช็ดตัวให้นายจะได้รู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย" พูดจบก็ดันตัวน้องออกอย่างอ่อนโยน
"อืม" เคนตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วรับเสื้อผ้าที่นางพยาบาลจัดไว้ให้มาก่อนที่จะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
"มานอนนี่มา....." เมือเห็นน้องออกมาเจอร์รี่ก็เดินไปจูงน้องให้มานอนลงที่เตียง
"ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า?" เจอร์รี่ถามพลางเอามือปัดเส้นผมที่ปรกหน้าปรกตาน้องออก
"ยังปวดอยู่" เคนตอบด้วยน้ำเสียงเพลียๆ
"งั้นกินยา พี่เพิ่งออกไปขอพยาบาลมาให้" เอื้อมมือไปหยิบยาแก้ปวดและแก้วน้ำมาส่งให้น้อง
"เก่งมาก! เสร็จแล้วเช็ดตัวนะ" เอ่ยชมน้องแล้วหันไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้น้องอย่างแผ่วเบา เคนนอนมองพี่ชายปรนนิบัติตัวเองด้วยท่าทางซึมๆ เริ่มรู้สึกผิดที่ตัวเองทำตัวดื้อรั้นกับพี่ชายทั้งๆที่พี่ชายเป็นห่วงตัวเองขนาดนี้
"งัย? หมดแรงจะพูดจะเถียงแล้วใช่มั๊ย?" เมื่อเห็นน้องเงียบไปเจอร์รี่เลยแกล้งพูดหยอกน้องขึ้นมา เคนไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่หลับตาลงเท่านั้น
"ง่วงก็นอนซะ พี่จะเฝ้านายเอง" ลูบหัวน้องเบาๆแล้วนั่งมองน้องชายจนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าน้องหลับไปเรียบร้อยจึงค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"หมดฤทธิ์ได้ซะทีนะ" ว่าพลางอมยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเดินเลี่ยงออกมาโทรศัพท์หาน้องอีกสองคน
"แวนเนสหรอ? ชั้นจะโทรมาบอกว่าตกลงหมอให้น้องนอนโรงบาลดูอาการซักคืนนึง" เจอร์รี่บอกน้องชายทันทีที่น้องรับสาย
"แล้วตกลงมันเป็นอะไร?" เสียงแวนเนสถามกลับมา
"ไข้เลือดออก" ตอบน้องชายกลับไปแล้วพูดเสริมว่า
"อ้าว! ตกลงเป็นไข้เลือดออกหรอ? อย่างงี้ก็แย่สิ" จบคำแวนเนสเจอร์รี่ก็ได้ยินเสียงน้องชายคนเล็กร้องอุทานขึ้นมาบ้าง
"นายอยู่กับไจ่ไจ๋หรอ?" พี่ใหญ่ถามน้องไปอย่างสงสัย
"ใช่! พอดีไจ่ไจ๋มันโทรมาหาชั้นแล้วชั้นเลิกงานพอดีมันเลยขับรถมารับ" แวนเนสตอบ
"พี่ใหญ่! พี่กลางไม่เป็นไรมากใช่มั๊ย?" จู่ๆเสียงคู่สนทนาก็เปลี่ยนไป
"ไม่หรอก อยู่ใกล้หมอแบบนี้แล้วไม่ต้องห่วง นายน่ะขับรถมาดีๆแล้วกัน" เจอร์รี่ส่งเสียงเตือนน้อง
"ครับๆๆ ผมจะรีบไปให้เร็วที่สุดเลย" เสียงไจ่ไจ๋ตอบกลับมา
"อ้าวไอ้นี่! บอกให้ขับมาดีๆไม่ได้บอกให้ขับมาเร็วๆ" เจอร์รี่บ่นออกมาอย่างเอือมๆกับนิสัยการขับรถเร็วของน้อง
"พี่ใหญ่เขาว่านายน่ะ" ได้ยินเสียงแวนเนสฟ้องตามมา
"นี่ๆๆๆ พอแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว ถึงแล้วค่อยคุยแล้วกัน แค่นี้แหละ" พี่ใหญ่ตัดบทง่ายเพราะขี้เกียจต่อความกับน้องๆอีก จากนั้นเขาก็เดินกลับมาในห้องพักผู้ป่วยแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงน้องชาย
"เอะอะอะไรก็หาว่าพี่ไม่รักเราอยู่เรื่อยเลย พูดแบบนี้พี่เสียใจนะ รู้มั๊ยไอ้ตัวแสบ?" พูดเบาๆกับน้องที่หลับใหลอย่างไม่รู้เรื่องพลางเอามือไล้แก้มน้องชายอย่างอ่อนโยน เคนหันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งอย่างรำคาญ เจอร์รี่จึงหัวเราะออกมาได้แล้วเขาก็เลิกยุ่งกับน้องย้ายมานั่งที่โซฟาแทน ผ่านมาได้ครู่ใหญ่แวนเนสกับไจ่ไจ๋ก็มาถึง
"พี่กลาง!!" ไจ่ไจ๋ส่งเสียงเรียกเคนเข้ามาก่อน
"เบาๆสิไจ่ไจ๋! พี่กลางมันหลับอยู่" พี่ใหญ่รีบปรามน้อง
"อ้าว! ยังไม่ตื่นอีกหรอ?" ไจ่ไจ๋พึมพำแล้วเดินเข้าไปดูพี่ชายที่นอนหลับอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
"ปลุกมันดิ! เรียกให้มันตื่นมาได้แล้ว" แวนเนสร้องบอก
"เฮ้ย! อย่านะ! รู้มั๊ยว่ากว่าชั้นจะเอามันนอนได้น่ะลำบากแค่ไหน?" พี่ใหญ่ร้องห้ามก่อนที่จะมาทำตาขวางใส่แวนเนส
"ไม่รู้" แวนเนสส่ายหน้าตอบออกมาตามตรง
"กวนประสาท! เมื่อไหร่นายจะเลิกกวนชั้นซักทีหืม?" ต่อว่าเจ้าน้องชายจอมกวนด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แวนเนสไม่ได้โต้ตอบอะไรเพียงแต่หัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินไปดูน้องชาย
"หมอว่างัยพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายคนโตพลางจับมือเคนบีบเบาๆ
"ก็บอกให้นอนดูอาการซักคืน ถ้าไม่เป็นไรมากมายก็จะให้กลับไปพักต่อที่บ้าน" เจอร์รี่ตอบแล้วเดินมาที่เตียงคนป่วยด้วยเช่นกัน
"พี่กลางตัวร้อนมากเลย" น้องเล็กว่าในขณะที่ยังจับมือพี่ชายอยู่
"ใช่! มันไข้สูงแบบนี้แล้วยังจะไม่ยอมมาหาหมออีก พี่ต้องทั้งขู่ทั้งปลอบ ไม่นึกเลยว่าเจ้านี่มันก็งอแงเป็นเด็กๆได้เหมือนกัน" เจอร์รี่ได้ทีเผาเคนให้พี่น้องอีกสองคนฟัง
"แล้วทำงัยมันถึงยอมมานอนหลับปุ๋ยตรงนี้ได้วะ?" แวนเนสถามต่อ
"ก็ซัดมันเข้าไปทีนึง" เจอร์รี่ตอบ
"นิ่งเลยสิทีนี้" แวนเนสพูดต่อขำๆ
"นิ่งอะไรหละ? ร้องไห้ใหญ่ หาว่าชั้นไม่รักมัน ดูมันนะช่างคิดช่างจินตนาการเหลือเกิน" พี่ใหญ่ตอบพลางส่ายหน้าไปมา
"พี่ใหญ่ไปตีพี่กลางทำไมหละ? พี่กลางเขาไม่สบายอยู่นะแทนที่จะโอ๋กลับไปตีพี่เขา" น้องเล็กต่อว่าพี่ใหญ่ด้วยสีหน้าเดือดร้อนแทนเคน
"เดี๋ยวมันตื่นแล้วพี่จะยกให้นายดูแลมัน แล้วคราวนี้แหละนายจะได้คำตอบเอง" เจอร์รี่ตอบน้องเล็กแล้วอดที่จะประชดเล็กๆไม่ได้
"แตะต้องมันไม่ได้เลยนะ หวงมากก็ดูแลกันซะให้พอ!" พูดจบก็เดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาดังเดิม แวนเนสกับไจ่ไจ๋จึงหันไปยักคิ้วให้กัน
"ไม่ใช่ซักหน่อย พูดแค่นี้ทำงอนไปได้ ผมไม่ได้ตั้งใจว่าพี่นะ" น้องเล็กเดินตามมาง้อ
"พี่ไม่ได้งอน" พี่ใหญ่แก้ตัวแต่เบือนหน้าหนีน้อง ไจ่ไจ๋ทำจมูกย่นแล้วจับหน้าพี่ชายหันมาทางเขา
"ไม่งอนแล้วหันหน้าหนีทำไม? หืม?" พูดหยอกพลางดึงแก้มทั้งสองข้างของพี่ชายจับหันซ้ายหันขวาอย่างหมั่นไส้
"ก็หน้านายมันไม่มีอะไรน่าดูหนิ" เจอร์รี่ย้อนพลางยกมือขึ้นมาบีบจมูกน้องไปด้วย
"กินอะไรมาหรือยัง? หิวมั๊ย?" เมื่อนึกขึ้นได้พี่ใหญ่ก็ถามน้อง
"หิวสิ....มีอะไรให้กินมั่งหละ?" น้องเล็กได้ทีอ้อน
"แล้วจะกินอะไรหละ?" ย้อนถามน้องพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ
"งั้นพี่ต้องตามมาแล้วผมจะบอกเองว่าจะกินอะไร" พูดจบก็ดึงแขนพี่ชายให้ลุกขึ้นมาเพื่อจะได้พาเขาไปหาอะไรกิน
"ตื่นแล้วหรอเสี้ยวเทียน?" แวนเนสหันมาเห็นเคนลืมตาขึ้นมาก็ร้องทัก เคนกระพริบตาถี่ๆมองแวนเนสแล้วเบนสายตาไปทางพี่ชายคนโตกับน้องเล็ก
"ตื่นแล้วหรอ? รู้สึกยังงัย? ดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?" พี่ใหญ่ปล่อยมือน้องเล็กแล้วเดินเข้ามาถามไถ่อาการเคนทันที
"นายจะไปไหนหรอ?" เคนแกล้งถามเพราะเห็นตอนที่พี่ชายจูงมือน้องเล็ก
"ไม่ได้ไปไหนหรอก ชั้นก็เฝ้านายอยู่นี่งัย" เจอร์รี่รีบตอบเพราะกลัวน้องจะต่อว่าว่าไม่รักษาสัญญา
"อ้าว! ไหนบอกจะพาผมไปหาอะไรกินงัย?" ไจ่ไจ๋แย้งแล้วก้าวเข้ามาข้างๆเตียงคนป่วย
"ไม่ไปแล้ว นายหิวก็ไปหาอะไรกินเองแล้วกัน" คำตอบของพี่ชายทำเอาน้องเล็กหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย เคนมองเลยไปที่น้องชายแล้วนึกอยากแกล้งขึ้นมา
"นายเลิกเรียนเร็วจังนะวันนี้" เคนทักน้องชายบ้าง
"อืม....พอเลิกเรียนเสร็จก็รีบมาที่นี่เลย ดีใจจังที่พี่กลางไม่เป็นอะไรมาก" ไจ่ไจ๋ยิ้มตอบพลางพยายามพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"นึกว่าเสียใจที่พี่ยังไม่ตายซะอีก" เคนว่าพลางหัวเราะเบาๆ
"พูดจาอะไรไม่เข้าท่าเลย! อ้าว! แล้วจะลุกทำไม?" พี่ใหญ่เอ็ดเข้าให้แต่แล้วก็รีบเข้าประคองเมื่อเห็นน้องขยับตัวลุกขึ้นมา
"ชั้นจะนั่ง" เคนร้องบอก
"มา....ชั้นช่วย...." แวนเนสเองก็เข้าช่วยน้องด้วยเช่นกัน เคนปล่อยให้พี่ชายทั้งสองคนมะรุมมะตุ้มกับเขาโดยไม่ได้โวยวายอะไรออกมาแต่สายตามองไปที่น้องเล็กที่ยืนทำหน้าซึมๆอยู่ไม่ไกล เพียงแค่เห็นสีหน้าเคนก็จับความรู้สึกของไจ่ไจ๋ได้ทันที
"เจอร์รี่.....ชั้นคอแห้งจัง" เคนเห็นทางของน้องเล็กแล้วก็หันไปทำเสียงอ้อนพี่ใหญ่
"เดี๋ยวชั้นเทน้ำให้นะ แป๊บนึง" เจอร์รี่รีบกระวีกระวาดเทน้ำให้น้องโดยเร็วด้วยกลัวว่าเคนจะแผลงฤทธิ์ขึ้นมาอีก
"ค่อยๆดื่มนะ มา....ชั้นจัดการเอง" แวนเนสรับแก้วน้ำมาป้อนให้น้องดื่ม
"แวนเนส ทำไมนายเพิ่งมาหละ? เนี่ย....เจอร์รี่มันตีชั้นด้วย ไม่มีใครช่วยเลย" เคนหันไปฟ้องพี่ชายคนรอง
"ไหนดูซิ? โดนตีตรงไหน? หายเจ็บหรือยัง?" แวนเนสขยับตัวขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับโอ๋น้องทันที
"เว่อร์น่า! ตีเบาๆเอง ขี้ฟ้องจริงๆ" พี่ใหญ่เองก็ขยับตัวขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยอีกคน คงเหลือแต่ไจ่ไจ๋ที่ยืนมองอยู่เท่านั้น
"เบาที่ไหนกัน? ซัดเข้ามาซะเต็มแรงเลย!" เคนย้อนแล้วแอบชำเลืองมองน้องเล็ก
"ก็นายดื้อเองหนิ เออๆๆๆ ขอโทษก็ได้ ให้ตีคืนเลยเอ้า!" พี่ใหญ่ยอมแพ้น้องชายแต่โดยดี
"ไม่เอาหรอก ชั้นเอาคืนนายวันนี้แต่จะโดนนายเอาคืนอีกวันหลัง ชั้นไม่โง่หรอก" เคนแย้งพี่ชายพร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อย
"เดี๋ยวชั้นเอาคืนให้แทนก็ได้ เอามั๊ย?" แวนเนสถามเอาใจน้อง
"นายกล้าหรอ?" เคนย้อนถามพี่ชายเสียงสูง
"กล้าสิ เพื่อน้องชายสุดที่รักคนนี้พี่รองสู้ตายเลย!" แวนเนสพูดติดตลก แล้วสามพี่น้องก็หัวเราะกันขำๆ ส่วนไจ่ไจ๋นั้นได้แต่ยืนมองพี่ชายสามคนคุยเล่นกันด้วยความรู้สึกน้อยใจที่พี่ชายไม่เรียกให้เขาเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยเลย
"แหม....ที่งี้มาบอกว่าชั้นเป็นน้องสุดที่รัก เวลาปกติไม่เห็นนายจะเอาใจชั้นแบบนี้บ้างเลย" เคนแกล้งเปรยๆขึ้นพร้อมกับสังเกตท่าทางของน้องเล็กไปด้วย ไจ่ไจ๋ได้ยินดังนั้นก็ค่อยรู้สึกตัวจึงหมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรไว้
"ก็ถ้านายทำตัวน่ารักแบบนี้ตลอดชั้นเองก็จะโอ๋นายบ้างเหมือนกัน แต่ปกตินายชอบทำตัวโวยวายนี่หว่าชั้นก็หมั่นไส้น่ะสิ" แวนเนสแย้ง
"เออๆๆๆ!!! พอได้แล้ว! นายสองคนลุกไปห่างๆเลย!" แล้วเคนก็เปลี่ยนท่าทีจนพี่ชายสองคนตามไม่ทัน
"อะไรวะ? คุยกันอยู่ดีๆจะแผลงฤทธิ์อะไรอีก" เจอร์รี่บ่นอุบขึ้นมาทันที
"คุยบ้าอะไรอีกหละ? น้องไปไหนแล้วไม่เห็นหรืองัย?" เคนแหวใส่แล้วผงกหัวไปที่ประตู
"อ้าว!" แวนเนสกับเจอร์รี่อุทานออกมาพร้อมกัน
"ไม่ต้องอ้าว! ตามน้องไปเร็วๆเลย เดี๋ยวมันน้อยใจตายพอดี! ไม่มีใครสนใจมันบ้างเลย" เคนต่อว่าแล้วไล่พี่ชายสองคนให้ตามน้องเล็กออกไป
"ไปไหนแล้วหละ? เมื่อกี้ยังอยู่เลย" แวนเนสหันมามองหน้าเจอร์รี่พลางถามอย่างแปลกใจ
"บอกว่ามันออกไปแล้ว! ตามมันไปเร็วๆ เดี๋ยวมันน้อยใจไปซื้อน้ำยาล้างห้องน้ำมากินทำงัย?" เคนไล่พี่ชายทั้งสองคนอีก
"บ้าน่า!" เจอร์รี่หันมาเอ็ดน้องก่อนที่จะพยักหน้าให้แวนเนส
"นายตามออกไปดูน้องซิ เดี๋ยวชั้น....." พี่ใหญ่ไม่ได้พูดต่อเพียงแต่เหล่สายตาไปทางเคนเท่านั้น
"เออๆๆๆ เดี๋ยวชั้นตามมันไปเอง" พูดจบแวนเนสก็รีบเดินตามน้องเล็กออกไป



Create Date : 05 มกราคม 2550
Last Update : 5 มกราคม 2550 13:56:23 น. 0 comments
Counter : 1456 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 
 

loving_zai
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [?]




[Add loving_zai's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com