Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 3

ตอนที่ 3
"เฮ่อ!" เสียงน้องเล็กถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เคนลดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ลงแล้วมองไปทางน้องชายที่นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงโดยที่ในมือก็กดโทรศัพท์มือถืออย่างเอาเป็นเอาตาย เขาหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางของน้องชาย ไจ่ไจ๋ได้ยินก็พลิกตัวหันหน้ามาทางพี่ชายแล้วลุกขึ้นนั่ง
"เป็นห่วงพี่รองจัง ป่านนี้ยังไม่กลับบ้านอีก ไปไหนของเขาก็ไม่รู้ มือถือก็ไม่ยอมเปิดเครื่อง" ไจ่ไจ๋บ่นออกมาเป็นชุด เคนได้ยินก็หัวเราะออกมาอีก
"ขำอะไรนักหนาพี่กลาง? พี่ไม่ห่วงพี่รองบ้างหรอ? ป่านนี้ไม่รู้งอนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว" ต่อว่าพี่ชายพลางค้อนใส่แล้วลงมือกดโทรศัพท์อีก เคนส่ายหน้าไปมาแล้วหยิบโทรศัพท์ออกจากมือน้องชาย
"ก็พี่รองมันมีคนเป็นห่วงเยอะแล้วหนิ พี่จะห่วงมันอีกทำไม?" เคนว่าแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง
"พี่กลาง! ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ นั่นพี่ชายทั้งคนเชียวนะ" น้องเล็กทำเสียงขัดใจหน้ามุ่ย
"พี่ใหญ่ก็เหมือนกัน ไม่รู้จะเก๊กอะไรนักหนา ปากบอกไม่สนใจแต่ตัวแทบจะนั่งไม่ติดแล้ว เดินเข้าออกจากห้องกี่ร้อยรอบแล้วก็ไม่รู้" บ่นไปถึงพี่ชายคนโตอีกคน
"ไจ่ไจ๋เอ้ย.....เดี๋ยวนี้นายขี้บ่นขึ้นเยอะเลย รู้ตัวหรือเปล่า?" เคนหันมาพูดแหย่น้อง
"พี่กลาง! ผมเครียดอยู่นะเนี่ย!" ไจ่ไจ๋กระแทกเสียงใส่คนช่างกวน เคนอมยิ้มแล้วเอามือขยี้หัวน้อง
"เครียดอะไร? เราไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย เดี๋ยวพี่เขาสองคนก็เคลียร์กันเองแหละน่า เคยโกรธกันนานซะเมื่อไหร่ไอ้คู่นี้น่ะ" เคนพูดคล้ายจะปลอบใจ
"นานหรือเปล่าผมไม่สน! ผมรู้แต่ว่าผมไม่ชอบเวลาที่พวกเราทะเลาะกัน ไม่ว่าจะเป็นใครกับใครก็ตาม" ไจ่ไจ๋พูดเน้นเสียง
"ถ้าไม่ชอบ.....เวลาพูดจาก็อย่าใส่อารมณ์สิ" เคนยอกย้อนยิ้มๆเมื่อเห็นน้องเริ่มจะอารมณ์เสีย
"ผมใส่อารมณ์ที่ไหน!" ไจ่ไจ๋เสียงดังขึ้นเมื่อโดนพี่ชายแหย่ เคนไม่ตอบแต่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"โอ้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว! อารมณ์เสีย!" พูดจบก็เดินปึงปังออกไปอย่างขัดใจ เคนส่ายหน้าไปมาแล้วรีบวิ่งตามน้องลงไปด้วย
"พี่กลาง! พี่ใหญ่หายไปไหน? ประตูบ้านก็เปิดทิ้งไว้แบบนี้" ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากง้อน้องเล็กก็เอ่ยถามขึ้นมาก่อน
"อ้าว! จะไปรู้หรอ?" เคนเลิกเล่นโดยปริยายเมื่อเห็นว่าน้องเริ่มเครียดขึ้นมาจริงๆ
"อยู่หน้าบ้านหละมั้ง?" ให้ความเห็นแล้วเดินออกไปหน้าบ้าน ไจ่ไจ๋จึงรีบตามพี่ชายออกไป
"ประตูใหญ่ก็เปิดทิ้งไว้ คงไม่อยู่ในบ้านแล้วหละ" ไจ่ไจ๋บอกพี่ชายสีหน้าเริ่มกังวลหนักขึ้น
"รถก็อยู่หนิ ไปไหนวะ?" เคนมองไปยังที่จอดรถก็พบว่ารถยังจอดนิ่งอยู่ที่เดิม ในขณะนั้นรถแท็กซี่ก็แล่นมาจอดตรงหน้าบ้าน สองพี่น้องหันไปมองอย่างพร้อมเพรียงกันก็เห็นแวนเนสเดินผิวปากลงมาอย่างอารมณ์ดี
"พี่รอง!!!" ไจ่ไจ๋ร้องเรียกแล้ววิ่งตรงเข้าไปสวมกอดพี่ชาย แวนเนสกอดน้องตอบแบบงงๆ
"อะไรกัน? ไม่เห็นหน้าพี่แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็จะขาดใจแล้วหรอ?" ถามหยอกเย้าน้องชายพลางหัวเราะเบาๆ
"ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก! หายไปไหนมาไม่บอกไม่กล่าวกันเลย!" น้องเล็กต่อว่าพร้อมกับทุบเข้าที่ต้นแขนพี่ชายอย่างเคืองๆ
"โอ้ย! อะไรวะ? ทำร้ายร่างกายกันอีกแล้ว" แวนเนสบ่นแต่ก็โอบไหล่น้องเอาไว้ เคนก้าวเข้ามารวมกลุ่มกับพี่น้องทั้งสองคน
"เจอร์รี่ได้โทรหานายหรือเปล่า?" เคนเอ่ยถามพี่ชาย แวนเนสเหลือบตามองน้องแล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ
"พี่ใหญ่หายไปไหนไม่รู้ ประตูบ้านก็เปิดทิ้งไว้เนี่ย" ไจ่ไจ๋รายงานทันที ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
"หายไปหรอ? ไปไหน?" ทวนคำและย้อนถามน้อง
"ถ้ารู้จะถามนายหรอ? เฮ่อ! อะไรกันวะ? ชั้นกลับมาทั้งทีนายสองคนก็บึ้งตึงใส่กัน คนนึงอยู่บ้านคนหนึ่งหายหัว พออีกคนกลับมาอีกคนก็ดันหนี" เคนบ่นออกมาอย่างเซ็งๆ
"เฮ้ยๆๆๆ!!! มาโทษอะไรชั้นวะ? ชั้นไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย แค่มีนัดกับแฟนก็เลยรีบไปมันผิดตรงไหนวะ?" แวนเนสรีบเบรกก่อนที่จะโดนน้องบ่นใส่อีก
"นัดกับแฟนแล้วจะปิดมือถือทำไม? สำคัญมากจนอะไรมาขัดขวางไม่ได้เลยหรืองัยครับพี่รอง?" ไจ่ไจ๋ถามประชดขึ้นมาบ้าง
"สำคัญดิวะ ก็วันนี้พี่กลอเรียเขาชวนพี่ไปกินข้าวกับคุณพ่อเขานี่" แวนเนสตอบหน้าซื่อแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าน้องถามประชด
"อ๋อ!! ที่นายรีบโบกแท็กซี่ออกจากปั๊มน้ำมันโดยไม่บอกกล่าวใครก็เพราะมีนัดไปให้พ่อของกลอเรียดูตัวหละสิ!" เคนถามขึ้นมาบ้าง
"อืม...." แวนเนสพยักหน้าแล้วปั้นยิ้มหวานให้น้องทั้งคู่
"อย่าทำหน้าแบบนี้สิ พี่ขอโทษก็ได้ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พวกนายเป็นห่วง" แวนเนสเอ่ยปากง้อ
"แต่ตั้งใจจะทำให้ชั้นเป็นห่วงใช่มั๊ย!?" เสียงเข้มของพี่ชายคนโตดังขึ้นจากด้านหลัง แวนเนสชะงักแต่ไม่ได้หันกลับไปมองเพราะพอจะเดาสีหน้าของพี่ชายในตอนนี้ออก
"พี่ใหญ่ไปไหนมาครับ?" ไจ่ไจ๋รีบแก้ไขสถานการณ์โดยการวิ่งไปเกาะแขนพี่ชายพลางเอ่ยถาม
"ไปยืนรอคนบางคนอยู่หน้าปากซอยน่ะสิ!" พูดจบก็เดินเลี่ยงเข้าไปในบ้านทันที คำพูดของพี่ชายทำเอาแวนเนสอึ้งไป
"ตามไปสิ! ยืนบื้ออยู่ได้!" เคนเอ็ดใส่พี่ชายที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ แวนเนสได้ยินจึงเดินตามพี่ชายเข้าไปอย่างงงๆ
"จะมีเรื่องกันอีกมั๊ยเนี่ย?" ไจ่ไจ๋ครางออกมาอย่างอ่อนใจ เคนเอามือพาดที่ไหล่ของน้องชาย
"รับรองว่าจบสวย" เคนบอกน้องแล้วยิ้มให้ ไจ่ไจ๋ทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชายอีกครั้ง
"ยังไม่เลิกเล่นอีกนะ!" เคนยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อถูกน้องต่อว่าอีก
"โอ้ย! จะบ้าตาย!" ร้องออกมาอย่างไม่สบอารมณ์แล้วปัดแขนพี่ชายออกก่อนจะรีบตามแวนเนสเข้าไปในบ้านด้วยอีกคน
"เอ่อ....เอ่อ...." แวนเนสอ้าปากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออกเพราะสีหน้าของพี่ใหญ่บ่งบอกว่ากำลังโกรธอยู่ไม่น้อย
"อือ!" ไจ่ไจ๋พยักเพยิดให้พูดอยู่ข้างๆ เหมือนจะให้กำลังใจแต่ท่าทางดูเหมือนจะบังคับมากกว่า
"คือว่า....." แวนเนสงึมงำอยู่คนเดียว โดยมีน้องเล็กนั่งถอนหายใจเฮือกๆอยู่ข้างๆ
"พูดสิพี่รอง ขอโทษเขาก่อน เหตุผลค่อยอธิบายทีหลัง" ไจ่ไจ๋กระซิบข้างหูพี่ชาย
"เจอร์รี่....." แวนเนสเรียกพี่ชายเสียงแผ่ว เจอร์รี่ได้ยินแล้วแต่เขาไม่ได้หันไปตามเสียงเรียกเพราะกำลังระงับอารมณ์อยู่
"เรียกดังๆสิ! แบบนี้พี่ใหญ่จะได้ยินหรอ?" ไจ่ไจ๋เอ็ดใส่พี่ชายอีก แวนเนสมองหน้าน้องชายอยู่ครู่หนึ่งก็ทำท่าจะลุกแต่ไจ่ไจ๋คว้าพี่ชายไว้ได้ทัน
"จะไปไหนอีกพี่รอง?" ถามพี่ชายเสียงต่ำ
"พรุ่งนี้ค่อยคุยดีกว่า" แวนเนสตอบแล้วทำท่าจะลุกอีก
"ไม่ต้องเลยนะพี่รอง! ถ้ารอถึงพรุ่งนี้ผมจะโกรธพี่ด้วยอีกคน! ลองดูสิ!" น้ำเสียงจริงจังของน้องชายทำให้แวนเนสต้องทิ้งน้ำหนักตัวนั่งลงตามเดิม เคนที่นั่งอยู่อีกฝากหนึ่งได้แต่นั่งมองคนโน้นทีคนนี้ทีแต่ไม่พูดอะไรทั้งนั้น บรรยากาศเริ่มตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
"พี่รอง!" ไจ่ไจ๋ดึงมือพี่ชายพร้อมกับร้องเรียกเมื่อแวนเนสลุกขึ้นอีกครั้ง
"พี่ไม่ได้หนีไปไหน" แวนเนสบอกหลังจากนั่งทำใจได้ซักพัก ได้ยินดังนั้นน้องเล็กจึงยอมปล่อยมือพี่ชาย เมื่อเป็นอิสระแวนเนสก็เดินเข้าไปหาพี่ชายที่นั่งหลับตานิ่งๆอยู่บนโซฟา เขาทรุดตัวนั่งลงข้างๆแล้วเอื้อมมือไปแตะมือพี่ชาย
"พี่ใหญ่....." เจอร์รี่ยังคงนั่งนิ่งไม่ได้ตอบสนองแต่อย่างใด
"พี่ใหญ่ครับ....." แวนเนสเรียกอีกครั้งแต่พี่ชายก็ยังคงนั่งเงียบ ดังนั้นเขาเลยขยับเข้าไปกอดพี่ชายโดยไม่พูดอะไร เจอร์รี่ลืมตาขึ้นมาแล้วนิ่งไปซักพักก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ ท่าทางที่อ่อนลงของพี่ใหญ่นั้นทำให้เคนกับไจ่ไจ๋ที่นั่งลุ้นอยู่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
"ชั้นขอโทษ" แวนเนสพูดเบาๆโดยที่ยังกอดพี่ชายไม่ยอมปล่อย อีกครั้งที่พี่ใหญ่ถอดถอนใจ
"ชั้นคงยกโทษให้นายง่ายๆไม่ได้หรอกนะ" เจอร์รี่ว่าพลางเหลือบตามองน้อง ได้ยินเช่นนั้นแวนเนสก็คลายแขนที่กอดพี่ชายออก
"เรื่องนี้นายก็มีส่วนผิดเหมือนกันหนิ! จะมาโทษชั้นคนเดียวได้งัย?" เมื่ออ่อนข้อให้แล้วไม่ได้ผลแวนเนสจึงโวยวายขึ้นมาบ้าง
"ไอ้การที่นายเดินลงจากรถแล้วขึ้นแท็กซี่ออกไปโดยที่ไม่บอกกล่าวชั้นซักคำนี่มันเป็นความผิดของชั้นด้วยงั้นหรอ?" พี่ใหญ่เสียงแข็งขึ้นมาเช่นกัน ท่าทางของพี่ชายทั้งคู่ทำให้น้องชายอีกสองคนหันไปมองหน้ากัน
"ผิดสิ! ก็นายอยากไม่คุยกับชั้นทำไมหละ?" แวนเนสเถียงข้างๆคูๆ
"อย่ามาเถียงแบบไร้เหตุผลแบบนี้นะ!" พี่ใหญ่ขึ้นเสียงพร้อมกับลุกพรวดขึ้นยืน
"แล้วทำไมต้องโมโหด้วยหละ!? แบบนี้หรอที่เรียกว่ามีเหตุผล!?" แวนเนสลุกขึ้นยืนบ้างเช่นกัน
"เฮ้ย!! หยุดเลย! จะเถียงกันอีกนานมั๊ย?" เคนที่นั่งเงียบอยู่นานอดรนทนไม่ไหวจึงแหวใส่พี่ชายทั้งคู่ แล้วก็ได้ผลเพราะทั้งเจอร์รี่และแวนเนสเงียบเสียงลงทันที
"พอกันทั้งคู่แหละ! ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้! เรื่องแค่นี้ยอมๆกันหน่อยไม่ได้หรืองัย?" ได้ยินดังนั้นพี่ชายทั้งสองคนก็มองหน้าคนพูดอึ้งๆ
"ชั้นอยากจะบ้าตาย! กลับมาบ้านทั้งทีแทนที่จะได้อยู่อย่างสบายใจกลับอึดอัดกว่าเดิมซะอีก! วันหลังถ้าจะทะเลาะกันก็โทรบอกชั้นไว้หน่อยละกันจะได้ไม่ต้องกลับมา! เซ็งชะมัดเลยโว้ย!" เคนโวยวายออกมาอีกยกใหญ่
"ไจ่ไจ๋! ถ้านายเบื่อไม่อยากเห็นมันสองคนทะเลาะกันอีก พี่แนะนำให้นายออกไปนอนค้างบ้านเพื่อนเลย จะได้ไม่ต้องเห็นแล้วก็ไม่เครียดด้วย" เมื่อบ่นพี่ชายทั้งคู่จบก็หันมาแนะนำน้องชายคนเล็ก
"ไม่ได้นะ!" เจอร์รี่กับแวนเนสพูดขึ้นมาพร้อมกัน
"ทำไมจะไม่ได้? นายสองคนจะได้ทะเลาะกันให้ตายไปเลยงัย! ไม่มีใครมาห้ามด้วย!" เคนหันไปแหวใส่พี่ชายอีก ไจ่ไจ๋เริ่มยิ้มออกเมื่อเห็นสีหน้าจ๋อยๆของพี่ใหญ่และพี่รองที่โดนเคนเล่นงานเข้าให้บ้าง
"ดีเหมือนกันครับพี่กลาง ผมก็เบื่อที่จะได้ยินแต่เสียงกระโชกโฮกฮากใส่กันแล้วก็เบื่อสีหน้าบึ้งตึงของพี่ใหญ่กับพี่รองแล้วด้วย" ไจ่ไจ๋ได้ทีผสมโรงกับเคนทันที
"อยู่กับเพื่อนท่าจะดีกว่าจริงๆ ขอบคุณนะครับพี่กลางที่แนะนำ" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่พี่ชายคนโตกับคนรองรีบปราดเข้าไปขวางไว้ทันที
"ไปไม่ได้นะไจ่ไจ๋! พี่ไม่ให้ไป!" พี่ชายสองคนพูดขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน น้องเล็กซ่อนยิ้มไว้บนหน้า
"ถ้าไม่อยากให้ไปก็เลิกทะเลาะกันซักทีสิ! ผมเรียนอย่างเดียวก็เครียดเกินพอแล้วนะยังจะต้องให้มาคิดเรื่องของพี่สองคนอีกหรืองัย?" น้องเล็กได้ทีต่อว่าพี่ชายบ้าง
"เอ่อ....ขอโทษก็ได้ พี่จะไม่ทะเลาะกันแล้ว ไม่เถียงกันแล้วด้วย" แวนเนสบอกน้องชายเสียงอ่อนอ่อย
"งั้นก็จับมือคืนดีกันสิ! ผมจะนอนหลับอย่างสบายใจซักที!" ออกคำสั่งกับพี่ชายกลายๆ เมื่อเป็นเช่นนี้เจอร์รี่กับแวนเนสจึงหันไปสบตากันแต่ก็ยังไม่มีใครยอมใครก่อน
"พี่กลางครับ ผมจะไปนอนบ้านเพื่อนซัก 2-3 วันนะ" ไจ่ไจ๋แกล้งพูดขู่แล้วทำท่าจะเดินเลี่ยงออกไป
"เออๆๆๆ จับก็ได้ จับแล้วเนี่ยเห็นมั๊ย?" แวนเนสยื่นมือออกไปจับมือพี่ชายทันที เคนกับไจ่ไจ๋หันไปสบตากันยิ้มๆเมื่อเห็นว่าแผนการเป็นไปด้วยดี
"พี่ดีกันแล้ว อย่าไปเลยนะไจ่ไจ๋ นอนที่บ้านเรานี่แหละ" เจอร์รี่เอ่ยปากขึ้นบ้าง
"จับมือกันเฉยๆผมยังไม่เชื่อเท่าไหร่ กอดกันด้วยซิ" ไจ่ไจ๋ได้ทีสั่งต่อ พี่ชายสองคนอึ้งไปเล็กน้อย
"ไปบ้านเพื่อนดีกว่า" เมื่อพี่ชายยังไม่ยอมทำตามที่บอกน้องเล็กก็พูดขู่ขึ้นมาอีก
"จะให้กอดใช่มั๊ย?" เสียงพี่ใหญ่ขัดขึ้นมาก่อน
"ใช่!" น้องเล็กตอบ
"ได้!" ดังนั้นเจอร์รี่จึงหันไปมองหน้าแวนเนสเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปกอด
"โอ้ย!" แวนเนสสะดุ้งโหยงพร้อมกับร้องออกมาเบาๆเพราะพี่ชายไม่ได้กอดเปล่าแต่ใช้มือตบแรงๆเข้าที่กลางหลังด้วย
"เราไม่โกรธกันแล้วใช่มั๊ย?" เจอร์รี่เอ่ยถามแวนเนสพร้อมกับฝ่ามือที่ตบลงมาอีก แวนเนสนิ่วหน้าใส่พี่ชาย
"ทำไมไม่ตอบหละ? หรือนายยังไม่หายโกรธ? หืม?" พี่ใหญ่ถามพร้อมกับตบหลังน้องอีกครั้ง
"หายแล้ว ไม่โกรธเลย" แวนเนสกัดฟันตอบพร้อมกับค้อนใส่พี่ชาย แล้วรีบผละตัวออกทันที
"โอเค....เห็นแบบนี้แล้วผมค่อยหลับลงหน่อย ฮ้าววว.....ง่วงจะตายอยู่แล้ว ไปนอนดีกว่า....." เมื่อเห็นท่าทีของพี่ชายทั้งคู่แล้วไจ่ไจ๋จึงค่อยวางใจ หมุนตัวเดินไปทางบันได
"พี่ไปด้วย!" เจอร์รี่ว่าแล้วรีบเดินตามน้องเล็กขึ้นไปทันที
"เออ! บทจะหายก็ง่ายดีแฮะ!" เคนมองตามพี่ใหญ่พลางพึมพำออกมาเบาๆ
"ง่ายสิ! ได้ทำร้ายร่างกายชั้นแล้วหนิ!" แวนเนสโวยออกมาพลางเอามือคลำที่แผ่นหลัง
"อ้าว! มันทำอะไรนายตอนไหนวะ?" เคนย้อนถามเพราะไม่ทันได้สังเกต
"ก็เมื่อกี้งัยหละ! ฟาดลงมาได้! อู้ยยย.....โครตเจ็บเลยว่ะ....." แวนเนสบ่นกระปอดกระแปดพลางลูบคลำแผ่นหลังตัวเอง
"หึๆๆๆ สมน้ำหน้า!" เคนพูดซ้ำเติมแล้วเดินมานั่งลงข้างพี่ชาย
"ตกลงนายสองคนทะเลาะกันเรื่องอะไรวะ?" เคนเอ่ยถามขึ้นมา
"น้องชายสุดที่รักมันยังไม่รายงานให้ฟังอีกหรอ?" แวนเนสย้อนถาม
"บอก แต่ไม่ได้ความอะไรเท่าไหร่" เคนตอบแล้วมองหน้าพี่ชายอย่างต้องการคำตอบ
"ก็เมื่อวานตอนหัวค่ำหน่อยชั้นเข้าไปไหว้วานให้ไจ่ไจ๋เอารถไปเติมน้ำมันให้ แต่เจอร์รี่มันกลับด่าชั้นแล้วก็บอกให้ไปเอง ทำไมวะ? แค่ให้น้องไปเติมน้ำมันรถให้แค่นี้มันจะไม่ได้เชียวหรอ?" แวนเนสเล่าให้ฟังพร้อมกับถามน้องกลับ
"แล้วทำไมนายไม่ไปเองหละ?" เคนไม่ตอบแต่กลับถามพี่ชายต่อ
"ก็ชั้นไม่สะดวกไปนี่หว่า เดี๋ยวนี้คนรู้จักชั้นค่อนข้างเยอะขึ้นแล้ว ออกไปไหนแต่ละทีก็มีคนมาขอลายเซ็นต์มาถ่ายรูปด้วยทุกที แถมไอ้ปั๊มที่ไปเติมประจำมันก็รู้จักชั้นเจอหน้าทีไรชวนคุยเป็นชั่วโมงเลย เพราะอย่างงี้แหละชั้นถึงไม่ค่อยอยากไปเอง" แวนเนสอธิบายให้น้องฟัง
"เจอร์รี่มันคงเป็นห่วงน้องหละมั้ง? ขับรถตอนกลางคืนมันอันตราย" เคนแก้ตัวแทนพี่ใหญ่
"มันก็ห่วงแต่ไจ่ไจ๋คนเดียวนั่นแหละ" พูดจบแวนเนสก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เอ่อ.....มันก็ห่วงนายเหมือนกันแหละ แต่นายก็รู้ว่าไจ่ไจ๋มันขับรถเร็ว เจอร์รี่มันเลยห่วงมากหน่อย" เคนรีบแก้ไขคำพูด
"ชั้นดีใจที่นายกลับมานะ คราวนี้ชั้นจะกินของอร่อยๆซักที" แวนเนสเปลี่ยนเรื่องพูดเอาดื้อๆ เคนไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ยิ้มรับเท่านั้น
"ชั้นขอไปนอนพักก่อนนะ พรุ่งนี้มีงานตอนเช้า" เคนพยักหน้าแล้วมองตามร่างพี่ชายจนหายลับไป

- ตอนเช้า -
"อารมณ์ดีเหลือเกินนะไอ้ตัวดี" เคนหันมาทักเจ้าน้องชายตัวแสบที่เดินฮัมเพลงเข้ามานั่งแหมะที่โต๊ะกินข้าว เจอร์รี่ลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วส่งยิ้มให้น้อง
"แน่นอน" ไจ่ไจ๋ยักคิ้วแล้วหันไปหยิบนมที่อยู่ในแก้วขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด
"วันนี้ผมกลับเย็นหน่อยนะครับ" ไจ่ไจ๋บอกกล่าวกับพี่ชาย
"จะไปไหนหรอ?" เจอร์รี่ถามน้องกลับ
"ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ แต่ต้องอยู่รับน้องที่มหาลัย วันนี้เฉลยพี่รหัสกัน" ไจ่ไจ๋ตอบยิ้มๆ
"อ้าว! ก็รู้แล้วไม่ใช่หรอ?" เจอร์รี่แย้งขึ้น
"ผมรู้ แต่น้องยังไม่รู้หนิ" พูดจบก็ยื่นมือไปรับอาหารเช้าจากมือเคนมาวางไว้ตรงหน้า
"พอรู้ว่าได้น้องรหัสเป็นผู้หญิงหละกระดี๊กระด๊าใหญ่เชียวนะ" เคนพูดแขวะน้อง
"แหงสิครับ! ก็คณะผมน่ะผู้หญิงน้อยจะตายไป แถมผู้หญิงหน้าตาดีด้วยยิ่งหายากใหญ่ ถือว่าโชคเข้าข้างเลยนะเนี่ย" น้องเล็กพูดอย่างอารมณ์ดี
"เราจะได้น้องสะใภ้กันก็คราวนี้แหละ" เคนหันไปพูดกับพี่ใหญ่
"หุบปากเลย! น้องมันยังเด็กอยู่ มีหน้าที่เรียนอย่างเดียวเท่านั้น! เรื่องอื่นยังไม่ต้องคิด!" พี่ใหญ่เอ็ดใส่คนปากดี
"เด็กตรงไหนวะ? ทีตัวเองมีแฟนตั้งแต่อยู่มัธ....ยม....." เคนหยุดพูดกระทันหันเมื่อเห็นพี่ชายม้วนหนังสือพิมพ์แล้วมองมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง
"แวนเนสยังไม่ลงมาอีกหรอเนี่ย? ไปตามดีกว่า" เปลี่ยนเรื่องพูดกระทันหันพร้อมกับหมุนตัวจะไปตามพี่ชายอีกคนลงมา น้องเล็กมองพี่ชายแล้วหัวเราะคิกออกมา
"ลงมาแล้วโว้ย! ไม่ต้องตาม!" แวนเนสที่เดินสวนเข้ามาร้องบอกน้องชาย
"นึกว่ายังไม่ตื่นซะอีก นั่งสิ.....จะได้กินข้าวกัน" เคนบอกแล้วดุนหลังพี่ชายมาที่โต๊ะกินข้าวแล้วเดินไปตักข้าวมาให้พี่ชาย
"มีอะไรกินมั่งเนี่ย?" แวนเนสมองอาหารในจานของน้องเล็กพอเห็นไส้กรอกทอดก็เอื้อมมือจะหยิบขึ้นมากินแต่พอเห็นสายตาของพี่ใหญ่ที่มองมาก็รีบชักมือกลับทันที
"กินได้ครับพี่รอง กินสิ" ไจ่ไจ๋เอ่ยชวนเพราะเห็นพี่ชายทำท่าจะหยิบแต่ไม่หยิบ
"ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวนายจะกินไม่อิ่ม" แวนเนสพูดเป็นเชิงประชดพี่ชายกลายๆ
"ชั้นไม่ได้ห้ามไม่ให้นายกิน แต่ถ้าจะกินช้อนส้อมก็วางอยู่ทำไมไม่ใช้?" เจอร์รี่พูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"แล้วทำไมต้องดุด้วยหละ? บอกกันดีๆก็ได้" แวนเนสย้อนพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ พี่ใหญ่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"เอ้า!" เจอร์รี่ใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกทอดในจานของตัวเองแล้วส่งให้น้อง แวนเนค้อนแต่ก็รับมาใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ
"อืม.....อร่อยดีว่ะเสี้ยวเทียน ฝีมือไม่มีตกเลยนะ" แวนเนสเอ่ยชมน้องชายในขณะที่ยังเคี้ยวไส้กรอกอยู่เต็มปาก
"พี่รองครับ ไส้กรอกเนี่ยมันก็ถุงเดียวกันกับที่พี่ใหญ่ทอดให้เราสองคนกินเมื่อไม่กี่วันนั่นแหละ ตอนนั้นเห็นพี่บ่นว่าไม่อร่อยไม่ใช่หรอ?" ไจ่ไจ๋เอ่ยถามแทรกขึ้นมา แวนเนสเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
"สงสัยจะอยู่ที่คนทำว่ะ เพราะตอนนั้นที่กินรสชาดมันเฝื่อนๆเหมือนกับคนทำไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่กิน แต่สำหรับวันนี้คนทำมันตั้งใจทำเผื่อแผ่พี่ก็เลยอร่อยหละมั้ง?" แวนเนสอดที่จะแขวะพี่ชายอีกไม่ได้
"เอ้า! ไหนเมื่อคืนดีกันแล้วงัย? จะหาเรื่องอีกแล้วหรอ?" เคนที่เงียบอยู่นานพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าแวนเนส
"เปล่า.....ก็แค่พูดให้ฟังเฉยๆ เห็นน้องมันถามน่ะ" แวนเนสยักไหล่แล้วหันไปเบ้ปากใส่พี่ใหญ่ที่นั่งมองเขาอยู่
"รีบกินๆเข้าไปเลยปะ! พูดมากจริง!" เคนตัดบทแล้ววางจานอาหารเช้าลงตรงหน้าแวนเนส แล้วสี่พี่น้องก็ลงมือจัดการอาหารมื้อเช้ากัน
"ผมสายแล้ว! ไปก่อนนะครับ!" เมื่อกินเสร็จไจ่ไจ๋ก็รีบขอตัวแล้วออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
"ไอ้นี่มาแปลกโว้ย ปกติไม่เคยเห็นจะกระตือรือร้นรีบไปเรียนเลย ที่มหาลัยมันมีดีอะไรนักวะ?" เคนบ่นบ่นพึมพำพลางมองตามร่างน้องชายที่หอบข้าวของวิ่งไปที่รถอย่างรวดเร็ว
"ปิ๊นๆๆๆ!!!" ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงแตรรถก็ดังขึ้น
"เสี่ยวจือมาแล้ว ชั้นไปหละนะ" พูดจบแวนเนสก็วางช้อนส้อมแล้วรีบยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"เบาๆ เดี๋ยวก็สำลักหรอก!" เคนเตือนพี่ชายอย่างเอือมระอา
"ไปละ! ไว้เจอกันนะ!" แวนเนสเอามือเช็ดปากแล้วโบกมือลา
"เดี๋ยวก่อน!" พี่ใหญ่เรียกพร้อมกับคว้ามือน้องไว้
"มีอะไรค่อยด่าตอนกลับมาได้มั๊ย? ชั้นสัญญาจะนั่งฟังโดยไม่เถียงเลย แต่ตอนนี้ปล่อยชั้นไปเถอะนะ เดี๋ยวสาย" แวนเนสพูดดักไว้ก่อนเพราะคิดว่าพี่ชายจะบ่นตัวเองอีก
"ทำไมนายชอบมองชั้นในแง่ร้ายอยู่เรื่อย?" เจอร์รี่บ่นอุบในขณะที่ช่วยจับคอเสื้อที่ไม่เรียบร้อยของน้องชายให้เข้าที่
"ขอโทษก็ได้" แวนเนสพูดเบาๆ แล้วยืนนิ่งๆให้พี่ชายดูความเรียบร้อยให้
"ชั้นหล่อยัง?" เอ่ยถามพร้อมกับยิ้มหวาน เคนที่นั่งดื่มน้ำอยู่ถึงกับสำลักเมื่อได้ยินคำถามของพี่ชาย ทำให้เจอร์รี่หัวเราะออกมาได้ในที่สุด
"พี่รองหล่อมั๊ยเสี้ยวเทียน?" หันมาถามน้องชายแทนคำตอบ
"หล่อออ....หล่อมากกก....." เคนกัดฟันลากเสียงตอบ แวนเนสเลยค้อนควับ
"เบื่อจริงๆเลยพวกไม่จริงใจเนี่ย!" บ่นอุบอิบออกมาเบาๆแต่ก็ได้ยินโดยทั่วกัน
"ดูดีแล้วหละ ไปได้แล้วไป" พี่ใหญ่ว่าแล้วรีบไล่ให้น้องไปทำงาน
"งั้นชั้นไปหละนะ ไปนะโว้ยเสี้ยวเทียน!" รับคำพี่ชายแล้วหันไปลาน้องด้วยเสร็จแล้วก็รีบวิ่งออกไป
"เฮ้ย! อย่าวิ่ง! เดี๋ยวหกล้ม!" พี่ใหญ่ตะโกนไล่หลังก่อนที่จะส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับความไฮเปอร์ของน้องชาย
"วันนี้ชั้นขอไปที่บริษัทด้วยคนนะ" เคนหันมาบอกพี่ใหญ่เมื่อแวนเนสออกไปแล้ว
"อ้าว! ไม่มีที่ไปหรอ?" เจอร์รี่ย้อนถามขำๆ
"มีโว้ย! แต่อยากไปหาเพื่อนๆที่บริษัทน่ะ ไม่ได้เจอนานแล้ว" เคนเถียงพร้อมกับให้เหตุผล
"ไปได้แต่ไม่อนุญาตให้ไปคุยกับเขาในเวลาทำงานนะ ต้องรอตอนพักหรือตอนเลิกงานแล้วเท่านั้น เข้าใจ?" ตั้งข้อแม้กับน้อง
"ทราบแล้วครับ คุณผู้จัดการ" พี่ใหญ่ผลักหัวน้องชายเบาๆเมื่อได้ยินคำประชดเล็กๆของน้อง
"เออนี่.....ทำไมหมู่นี้ดูนายกับแวนเนสมีเรื่องกันบ่อยจัง? มีอะไรกันหรือเปล่า?" เงียบกันไปครู่หนึ่งเคนก็เอ่ยถามพี่ชายออกมาตรงๆ
"แวนเนสมันเอาไปฟ้องนายหรอ?" เจอร์รี่ย้อนถาม
"เปล่าหรอก แต่เวลามันโทรมาชั้นก็จับความรู้สึกของมันได้เหมือนกัน" เคนตอบ พี่ใหญ่มองหน้าน้องชายแว๊บหนึ่งก่อนที่จะยกแก้วย้ำขึ้นดื่ม
"บอกตรงๆนะว่าในเวลานี้คนที่ชั้นห่วงมากที่สุดก็คือแวนเนสนี่แหละ" พี่ใหญ่บอกเคนตรงๆเช่นกัน
"นายห่วงมันเรื่องอะไรหรอ?" เคนถามต่อ
"ทุกเรื่องนั่นแหละ นายก็รู้ใช่มั๊ยว่าแวนเนสมันเป็นคนหัวอ่อนมองอะไรในแง่ดีไปหมด แถมมีมนุษย์สัมพันธ์ดีเยี่ยมอีกต่างหาก ชั้นกลัวมันจะถูกชักจูงง่ายๆน่ะ เลยคอยตักเตือนมันบ่อยๆ ชั้นก็รู้แหละว่ามันรำคาญ แต่ชั้นก็ไม่รู้จะทำยังงัยนี่ เพราะเวลามันอยู่ข้างนอกชั้นก็ไม่รู้ได้เลยว่ามันไปทำอะไรมาบ้าง" พี่ใหญ่พูดอย่างไม่ปิดบัง
"นายไม่ไว้ใจน้องชายตัวเองหรอ?" คำถามนั้นทำเอาพี่ใหญ่อึ้งไป
"ในฐานะที่ชั้นเองก็ต้องจากบ้านเพื่อเดินทางไปทำงานเหมือนกัน ชั้นก็หวังว่าจะได้รับความไว้วางใจจากคนที่บ้าน และสิ่งที่ชั้นคิดอยู่ตลอดเวลาตอนที่ไม่ได้อยู่บ้านก็คือชั้นต้องทำตัวให้ดีเพื่อทุกคนที่บ้านจะได้ไม่ผิดหวังและไม่ต้องเป็นห่วงชั้น" เคนพูดกับพี่ชายด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน
"และชั้นก็เชื่อว่าแวนเนสคงมีความคิดไม่ต่างไปจากชั้นหรอก" เจอร์รี่เงียบแล้วคิดตามที่น้องพูด
"ชั้นแค่พูดเพื่อให้นายมองเห็นอีกแง่หนึ่งด้วย ไม่ได้เจตนาจะสอนนายเลยนะ" เคนรีบออกตัวเมื่อเห็นพี่ชายเงียบไป
"ชั้นขอโทษก็ได้ คิดว่าชั้นไม่ได้พูดก็แล้วกัน" รีบพูดต่อเมื่อเห็นพี่ชายยังไม่ตอบโต้อะไร เจอร์รี่เหลือบตาขึ้นมองน้องแล้วยิ้มให้บางๆ
"ไม่ต้องขอโทษหรอก" บอกน้องชายแล้วลุกมานั่งข้างๆ
"ปกติชั้นคอยแต่สั่งสอนพวกนายฝ่ายเดียว ตอนนี้นายสอนชั้นบ้างก็ดีเหมือนกัน ขอบใจมากนะที่เตือนสติชั้น" พูดจบก็โอบไหล่น้องแล้วเขย่าแรงๆ
"นายน่าจะเกิดมาเป็นพี่ชายคนโตนะ เพราะดูแล้วนายจะเข้าอกเข้าใจพี่น้องมากกว่าชั้นซะอีก" เคนหันมามองหน้าพี่ชายแล้วอมยิ้ม
"นายก็ลองยกตำแหน่งพี่ชายคนโตให้ชั้นซักวันสิ แล้วจะรู้ว่าหายนะเป็นยังงัย?" จบคำพูดของเคนสองพี่น้องก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
"ตายหละ! 8 โมงจะครึ่งแล้ว! ชั้นสายจนได้!" เมื่อเหลือบไปมองนาฬิกาเจอร์รี่ก็อุทานขึ้นมา
"เพราะนายน่ะชวนชั้นคุย สายเลยเห็นมั๊ย?" เมื่อลุกขึ้นได้พี่ใหญ่ก็ใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากน้องเบาๆ
"อ้าว! โยนความผิดกันแบบนี้เลยหรอ?" เคนร้องครางออกมา
"นี่แหละข้อดีของการเป็นพี่ใหญ่" พูดจบก็ยักคิ้วให้น้องชาย
"เดี๋ยวชั้นเก็บจานให้ นายรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วๆ จะได้ไปกันซักที" แล้วพี่ใหญ่ก็พูดตัดบทก่อนที่น้องจะทันได้เถียงอะไรออกมา

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:03:07 น.

0 comments

Counter : 1208 Pageviews.