Chapter 97
ตอนที่ 97 "พี่รองกลับมาแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋เอ่ยทักพี่ชายคนรองด้วยน้ำเสียงร่าเริงแต่ไม่ได้หันมาหาคู่สนทนาเพราะสายตายังคงจับจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ "นายไปทางโน้นสิ!" เคนร้องบอกน้องชายพร้อมกับเล่นเกมส์อย่างเมามันส์ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ไจ่ไจ่ได้หยุดก่อนสอบกลางภาค "รู้แล้วๆๆๆ" ไจ่ไจ๋ตอบรับแล้วบังคับเกมส์ไปทิศทางที่พี่ชายบอก แวนเนสมองน้องชายทั้งคู่ที่สุมหัวเล่นเกมส์ด้วยกันยิ้มๆแล้วเดินเข้าไปหา "ได้จังหวะกันพอดีเลยนะ ไจ่ไจ๋พี่จำได้ว่าอาทิตย์นี้เขาหยุดให้นายอ่านหนังสือไม่ใช่หรอ?" แวนเนสเอ่ยแซว "เขาหยุดให้พักผ่อนสมองต่างหาก ก่อนสอบต้องทำกิจกรรมที่ไม่เครียด" ไจ่ไจ๋ตอบโดยไม่ยอมละสายตาจากเกมส์ที่กำลังเล่นอยู่ "นายเลยมีเพื่อนพอดีเลยใช่มั๊ย? นั่งหง่าวอยู่คนเดียวมาหลายวันแล้วสิ" หันมาพูดกับเคนต่อยิ้มๆ "เออสิ! ดีเลยมีคนเล่นด้วย ไม่งั้นเล่นคนเดียวแล้วไม่สนุก" เคนตอบแต่สายตายังจ้องมองจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าไม่วางตา "ผมบอกแล้วว่าพี่กลางน่ะขาดผมไม่ได้หรอก" ไจ่ไจ๋พูดอวดตัวพลางหัวเราะไปด้วย "ฮึ!" เคนเอาศอกกระทุ้งสีข้างน้องอย่างหมั่นไส้ "เฮ้ย! เดี๋ยวพี่ขอเล่นมั่งสิ ทำงานมาเครียดออก อยากคลายเครียดบ้าง" แวนเนสเอ่ยปากขอเล่นกับน้องๆด้วย "ไม่ได้โว้ย! กำลังติดลมแล้วชั้นก็เล่นเข้าขากับน้องพอดี นายมาเล่นเดี๋ยวก็ตายอีก" เคนแย้งขึ้นทันควัน "ตายอะไรกัน? เกมส์นี่ชั้นถนัดนะ" แวนเนสเถียง "ถนัดทำให้ตายสิ เมื่อวันนั้นผมเล่นกับพี่ยังไปไม่ถึงไหนเลย" ไจ่ไจ๋รีบเสริมคำพูดของเคนทันที "เข้าข้างกันดีจังเลยนะ!" แวนเนสจับหัวน้องโขกกันเบาๆ "ไปอาบน้ำก็ได้! ว่าแต่พี่ใหญ่ยังไม่กลับหรอ?" ทำท่าจะเดินไปแล้วแต่ก็ถามน้องขึ้นมาอีก "กลับมาแล้ว อยู่ในห้องหละมั้ง? เฮ้ยไจ่ไจ๋!! ดูหลังด้วยสิวะ!!" เคนตอบแล้วโวยวาย "รู้แล้วน่า! พี่กลางนี่โวยวายจริงๆเลย!" ไจ่ไจ๋บ่นอย่างระอากับพี่ชาย แวนเนสส่ายหน้ากับน้องชายทั้งคู่แล้วเดินเลี่ยงไปที่ห้องนอนตัวเองแต่ยังไม่เข้าไปก็ตัดสินใจไปทักพี่ชายก่อน "ก๊อกๆๆ!!!" เคาะประตูเสร็จก็เปิดเข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาต "กลับมาแล้วครับ" เอ่ยปากทักพี่ชายออกไป "อืม....กลับมานานแล้วหรอ?" เจอร์รี่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่บนเตียงถามน้องกลับ แวนเนสจึงปิดประตูแล้วเดินมานั่งลงที่เตียงพี่ชาย "กลับมาเมื่อกี้นี่เอง ไอ้ตัวดีสองคนมันเล่นเกมส์กันไม่สนใจอะไรเลย" เอ่ยปากฟ้องกลายๆ "มันเล่นกันตั้งแต่ตอนที่ชั้นเพิ่งกลับมาแล้วหละ นี่ยังไม่เลิกกันอีกหรอ?" ย้อนถามน้องต่ออีก "คงเลิกยากว่ะ ติดลมกันซะขนาดนั้น" แวนเนสตอบยิ้มๆ เจอร์รี่เองก็ได้แต่ส่ายหน้า "เออนี่....เมื่อกี้แม่โทรมา" เจอร์รี่พูดต่ออย่างนึกขึ้นได้ "พ่อแม่จะกลับมาใช่มั๊ย?" แวนเนสถามอย่างดีใจ แต่พอเห็นพี่ชายส่ายหน้าก็ทำหน้างงๆ "แม่โทรมาฝากฝังให้คนๆนึงมาพักที่บ้านเราซักสองอาทิตย์" ได้ยินอย่างนั้นแวนเนสก็ยิ่งงงหนักเข้าไปอีก "นายก็รู้จักนะ แต่นานมากแล้วหละที่ไม่ได้เจอ" พูดต่อยิ้มๆเมื่อเห็นสีหน้าน้องชาย "ใครอ่ะ? บอกหน่อยสิ ผู้หญิงหรือผู้ชาย?" แวนเนสซักไซร้ด้วยความอยากรู้ "ผู้หญิง" เจอร์รี่ยังไม่ยอมเฉลยแต่พูดให้น้องงงต่อ "ผู้หญิงซะด้วย ใครวะ?" แวนเนสทำหน้าครุ่นคิดเป็นการใหญ่ พี่ใหญ่เลยหัวเราะออกมาในที่สุด "เอ้าๆๆ เฉลยดีกว่า พี่ชิงชิงงัย" คำพูดของพี่ชายทำเอาแวนเนสตาโต เพราะผู้หญิงคนนี้เคยเป็นพี่เลี้ยงของเขาและเจอร์รี่มาก่อน "หา!!! พี่ชิงชิงน่ะหรอ?" พี่ใหญ่พยักหน้ารับคำน้อง แวนเนสเห็นดังนั้นก็มีสีหน้าเจื่อนลง "ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละ?" ย้อนถามพลางหัวเราะไปด้วย "แม่คงไม่ได้ให้พี่ชิงชิงมาคุมพวกเราอีกหรอกนะ" แวนเนสถามอย่างรู้สึกขยาดเพราะจำได้ว่าพี่ชิงชิงดุมาก "ไม่ใช่หรอก แม่บอกว่าเจอพี่ชิงชิงที่อเมริกาน่ะ พอดีพี่เขาแต่งงานกับคนที่โน้นแต่ทีนี้เลิกกันแล้วก็จะกลับมาอยู่ที่นี่ แต่ทีนี้มีปัญหาเรื่องบ้านที่นี่นิดหน่อย พอดีพี่ชิงชิงเขาให้คนเช่าไว้น่ะแล้วสัญญาเช่าจะหมดลงช่วงสิ้นเดือนแต่พี่ชิงชิงจะกลับมาก่อน แม่เลยเสนอให้มาพักที่บ้านเราจะได้ไม่ต้องไปเสียเงินเช่าโรงแรมนอน" เจอร์รี่อธิบายให้น้องฟัง "งั้นหรอ? แล้วพี่ชิงชิงจะมาเมื่อไหร่อ่ะ?" แวนเนสถามต่อ "พรุ่งนี้ช่วงบ่ายๆคงถึงน่ะ ชั้นจะไปรับพี่ชิงชิงที่สนามบินด้วย นายว่างหรือปล่า?" ตอบเสร็จก็ถามน้องกลับ "ว่าง แต่นายจะให้ชั้นไปด้วยหรอ?" ถามพี่ชายอย่างไม่แน่ใจ "ทำไม? ไม่อยากไปหรอ?" ถามอย่างรู้ใจน้องชายดี "ก็ไม่เชิงหรอก แต่แหม....ไม่เจอกันตั้งนาน พอมาเจอมันก็รู้สึกห่างเหินไปเหมือนกันน่ะ" แวนเนสพูดตรงๆ "หึๆๆๆ ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ชั้นไปคนเดียวก็ได้" พูดจบก็ก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ "ไปไหนกันหรอ?" เสียงไจ่ไจ๋ถามขึ้นมาพร้อมกับเคนที่เดินตามกันเข้ามา "อ้าว! เลิกเล่นกันได้แล้วหรอ?" แวนเนสหันไปพูดแขวะน้องทั้งคู่ "เลิกแล้ว ก็พี่กลางอ่ะทำตายหมดเลย" ไจ่ไจ๋หันไปโทษเคน "อะไร? นายก็ทำเหมือนกันแหละ" เคนเถียงแล้วเมื่อเห็นว่าน้องตั้งท่าจะโต้เถียงกันต่อแวนเนสก็รีบตัดบท "พอๆๆๆ ไม่ต้องเถียงกันเลย! ฟังพี่ดีกว่า" ได้ยินดังนั้นน้องชายทั้งคู่ก็หันไปมองหน้าแวนเนส "เราจะมีผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้านแล้วนะ" คำพูดนั้นทำเอาเคนกับไจ่ไจ๋หันไปสบตากันงงๆ ส่วนพี่ใหญ่ก็ลดหนังสือในมือลงแล้วมองน้องๆด้วยใบหน้ายิ้มๆ "อย่าบอกนะว่านายจะแต่งกลอเรียเข้าบ้านแล้วน่ะ!" เคนพูดออกมาอย่างดีใจ "จริงหรอพี่รอง!? อย่างงั้นก็ดีสิ! จะแต่งแล้วทำไมไม่บอกล่วงหน้าให้เร็วกว่านี้หละ? แล้วจะเตรียมงานทันหรอ? ผมยังไม่ได้ตัดชุดเลยนะ แล้วจะมีหลานให้ผมเลยหรือเปล่า? มีเลยแล้วกันนะผมอยากได้หลาน เอาหลานชายกับหลานสาวอย่างละคนก็แล้วกันนะ" ไจ่ไจ๋เองก็ถามพี่ชายยกใหญ่ แวนเนสอ้าปากค้างกับความคิดของน้องๆ "ฮ่าๆๆๆ!!!" พี่ใหญ่หัวเราะร่วนเมื่อเห็นสีหน้าของแวนเนส "ไม่ใช่อย่างที่พวกนายคิดหรอก" พี่ใหญ่ปฏิเสธเสียเอง "อ้าว!!" น้องชายทั้งคู่อุทานออกมาพร้อมกัน "งั้นไม่แต่งก็แสดงว่าท้องก่อนแต่งหละสิ" เคนหันไปถามแวนเนสต่อ "ไอ้บ้า!!!" แวนเนสเขกหัวน้องดังป๊อก เคนเอามือคลำหัวแล้วทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชาย "ยังจะมามองหน้าอีก! ชั้นน่ะไม่ได้มีความอดทนต่ำเหมือนนายนะโว้ย! หนอย! ดูมันพูด!" แวนเนสเอ็ดใส่น้องพลางค้อนใส่อีกหลายตลบ "พอๆๆๆ เลิกเถียงกันซักที พี่ใหญ่เล่าเอง" พี่ใหญ่ตัดบทแล้วเล่าให้น้องอีกสองคนฟัง "พอดีแม่โทรมาบอกว่าแม่จะให้พี่ชิงชิงมาพักที่บ้านเราซักสองอาทิตย์น่ะ" คำพูดนั้นทำให้น้องชายทั้งคู่ขมวดคิ้ว "พี่ชิงชิงไหนอะ?" ไจ่ไจ๋ทำหน้างงๆเพราะจำไม่ค่อยได้ "พี่ชิงชิง....ใช่พี่เลี้ยงของนายสองคนหรือเปล่า?" เคนถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ "ใช่แล้ว" เจอร์รี่ตอบ "พี่เลี้ยงของพี่ใหญ่กับพี่รองหรอ? ไม่เห็นรู้จัก" น้องเล็กพูดขึ้นมาบ้าง "อืม....นายจำไม่ได้หรอกไจ่ไจ๋ เพราะตอนนั้นนายยังเล็กมากเลย แล้วก็เคยเจอพี่เขาไม่กี่ครั้งเอง" เจอร์รี่หันไปพูดกับน้อง "แล้วทำไมแม่ถึงให้เขามาพักบ้านเราหละครับ?" ไจ่ไจ๋ถามต่อ เจอร์รี่จึงบอกเหตุผลให้ฟังเหมือนที่บอกกับแวนเนสไปเมื่อซักครู่ "แล้วพี่ชิงชิงนี่ใจดีมั๊ย?" เมื่อฟังพี่ชายพูดจบไจ่ไจ๋ก็ถามต่ออีก เจอร์รี่หัวเราะเบาๆแล้วหันไปมองหน้าน้องชายอีกสองคน "ถามพี่เขาดูสิ" น้องเล็กจึงหันมาทางแวนเนสกับเคน "โครตดุอ่ะ" แวนเนสตอบ "แต่น่าจะน้อยกว่าพี่ใหญ่" เคนพูดเสริมหน้าตาเฉย "ฮึ! แขวะไม่เลิกนะ!" เจอร์รี่เอื้อมมือไปผลักหัวเคนอย่างหมั่นไส้ "หวาย....ดุด้วยหรอ?" น้องเล็กทำหน้าเมื่อย "ก็แค่เมื่อก่อนนี้แหละ แต่ตอนนี้ไม่ดุแล้วหละ" พี่ใหญ่ว่าพลางเอามือขยี้หัวน้องเล็กอย่างเอ็นดู "พี่เองก็ไม่ค่อยจะโดนพี่ชิงชิงดุเท่าไหร่ แต่เจ้าพี่รองของนายน่ะประจำเลยเพราะเจ้านี่มันซนอย่างกับลิง" เจอร์รี่เล่าให้น้องฟังต่อ "แล้วพี่กลางหละครับ?" ไจ่ไจ๋ถามถึงเคนบ้าง "พี่กลางมันไม่ค่อยได้เจอพี่ชิงชิงเท่าไหร่หรอก จะได้เจอก็ต่อเมื่ออาเจียงพามาที่บ้าน" เจอร์รี่ตอบซึ่งเคนก็พยักหน้าหงึกๆไปด้วย "ป่านนี้จำหน้าไม่ได้แล้วมั้ง?" พูดจบก็หันไปทางเคนพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย "จำไม่ค่อยได้หรอก รู้แต่ว่าตัวบางๆแล้วก็สูงๆเท่านั้นเอง" เคนตอบ "นายเคยโดนพี่ชิงชิงตีครั้งนึงจำได้หรือเปล่า?" แวนเนสถามเคนต่อบ้าง "จำได้สิ รู้สึกตอนนั้นอาเจียงจะต่อว่าพี่ชิงชิงด้วย" เคนว่าพลางพยักหน้าเล็กน้อย "จริงหรอ? งั้นแสดงว่าพี่ชิงชิงนี่ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะเนี่ยเพราะขนาดอาเจียงอยู่ด้วยยังกล้าตีพี่กลางอีก" น้องเล็กคาดเดาตามคำบอกเล่า "แต่พี่ว่าไอ้พี่กลางมันก็สมควรถูกตีจริงๆแหละนะ" เจอร์รี่แย้งขึ้นแล้วเล่าต่อ "เพราะมันเอาลูกไก่ตัวเล็กๆมาจากไหนไม่รู้มาเล่น แล้วก็เอามันไปจุ่มน้ำบอกจะให้มันว่ายน้ำ สุดท้ายลูกไก่ตัวนั้นก็ตาย" ได้ยินดังนั้นน้องเล็กก็ทำหน้าตกใจ "พี่กลาง! ทำไมทรมานสัตว์แบบนั้นหละ? ไม่สงสารมันหรืองัย?" หันมาต่อว่าพี่ชายทันที "ตอนนั้นพี่ไม่รู้นี่หว่า เคยเห็นเป็ดมันว่ายน้ำได้ก็นึกว่าไก่มันก็คงว่ายได้เหมือนกัน แต่พอมาดูอีกทีมันก็ตายแล้ว" เคนแก้ตัวหน้าตาเฉย "สมน้ำหน้าแล้วหละที่โดนตี! เล่นอะไรพิเรนท์จัง" น้องเล็กหันมาซ้ำเติมพี่ชายแทน "ยังเด็กโว้ย! ถ้ารู้ว่ามันจะตายก็ไม่ทำหรอกน่า! ใครมันจะไปมีจิตใจเมตตากรุณาเป็นที่หนึ่งเหมือนนายหละ?" เคนว่ากระทบน้องเข้าให้ "ไจ่ไจ๋ นายเองก็แสบไม่แพ้พี่กลางเขาหรอก ตอนเด็กๆนายก็เคยจับแมวเล่นพิเรนท์ๆเหมือนกัน" เมื่อได้ยินพี่ใหญ่พูดเช่นนี้น้องเล็กก็ทำหน้าเซ่อ "ใช่ๆๆๆ นายน่ะยิ่งกว่าพี่กลางมันอีก นายเคยจับแมวมาโดดร่มด้วยจำได้หรือเปล่า?" แวนเนสได้ยินก็พูดเสริมขึ้นอีกคน "จริงอ่ะ? ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะ" ไจ่ไจ๋เถียงเพราะจำไม่ได้ "เคยสิ ตอนนั้นนายน่ะไปเอาลูกแมวมาเล่น นายเอาถุงพลาสติกมาผูกตัวแมวไว้แล้วเอาร่วมคันเล็กมาเกี่ยวที่ถุงบนตัวมันอีกที จากนั้นก็วิ่งขึ้นไปที่ระเบียงแล้วทิ้งมันลงมา แบบนี้เขาเรียกว่าทรมานสัตว์มั๊ยน้องรัก?" แวนเนสเล่าให้น้องฟังยิ้มๆ "หรอ? ใส่ร้ายกันหรือเปล่า? ผมว่าผมไม่เคยทำนะ" ไจ่ไจ๋ยังไม่ยอมรับ "ไม่เคยน้อยหละสิ นายเกือบถูกพี่ใหญ่ตีอยู่แล้ว ดีที่แมวมันไม่เป็นไร" น้องเล็กทำหน้าเอ๋อๆเรียกเสียงหัวเราะจากพี่ชายได้เป็นอย่างดี "เอาเถอะ จำไม่ได้ก็ช่างเถอะ" พี่ใหญ่หัวเราะแล้วโอบไหล่น้องเขย่าเบาๆ "พรุ่งนี้พี่จะไปรับพี่ชิงชิงที่สนามบิน พวกนายสองคนจะไปด้วยหรือเปล่า?" พี่ใหญ่เปลี่ยนเรื่องถามน้อง "ชั้นไม่ไปนะ ขี้เกียจ" เคนปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด "ผมก็ไม่ไปเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋ปฏิเสธด้วยเช่นกัน "ตามใจ งั้นรออยู่ที่บ้านแล้วกัน" พี่ใหญ่ไม่ว่าอะไร "แต่ตอนนี้กลับห้องไปนอนกันได้แล้ว พี่เองก็จะนอนแล้วเหมือนกัน" ตัดบทโดยการไล่น้องให้ไปนอน ได้ยินดังนั้นน้องๆทั้งสามคนก็ขยับตัวลุกขึ้น "ชั้นไปนอนแล้วนะ กู๊ดไนท์" แวนเนสลาพี่ชายแล้วออกจากห้องไปก่อน "ฝันดีนะพี่ใหญ่ อื้ม!!!" น้องเล็กเข้าไปหอมแก้มพี่ชายแรงๆ "ฝันดีเหมือนกันนะไอ้ตัวยุ่ง!" พี่ใหญ่ตอบรับแล้วใช้มือตบแก้มทั้งสองข้างของน้องเบาๆ "ไปนอนหละนะ" เคนบอกพี่ชายด้วยเช่นกัน เจอร์รี่พยักหน้ารับรู้จากนั้นก็มองดูน้องชายทั้งคู่พากันเดินออกไป
- วันต่อมา - "เอ้า! กอดเข้าไปหอมเข้าไป! เดี๋ยวเจอร์รี่มันมาเห็นได้โดนสวดยับ!" แวนเนสว่าเคนเมื่อเห็นน้องอุ้มเจ้าพีพีขึ้นมากอดเล่น "ไม่เห็นหรอก มันออกไปข้างนอกแล้ว" เคนตอบแล้วหันมาเล่นกับเจ้าพีพีต่อ "พี่กลางไม่จับพวกมันอาบน้ำมั่งหรอ?" ไจ่ไจ๋ที่อุ้มเจ้าถางถางเล่นเอ่ยถามพี่ชายบ้าง "ช่วงนี้อาบไม่ได้หรอก อากาศเย็น เช็ดตัวเอาก็พอเนอะ" ประโยคหลังหันไปพูดกับเจ้าพีพีอย่างเอ็นดู ซึ่งเจ้าพีพีเองก็ร้องตอบรับคำเจ้านายอย่างรู้เรื่อง "ความจริงน่าจะมีตัวผู้ซักตัวนะ พวกมันจะได้มีลูก ผมอยากได้ลูกแมวจัง" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นมาลอยๆ "แค่นี้พี่ใหญ่ยังบ่นแล้วบ่นอีก ขืนมันมีลูกได้เอาไปปล่อยยกครอกแน่ๆ" แวนเนสตอบโต้น้องชายแล้วหันไปดึงเจ้าพีพีออกมาจากมือเคนแล้วเอามาเล่นบ้าง "มันไม่กล้าหรอก เจอร์รี่มันใจอ่อนจะตาย ปากก็ชอบขู่ว่าจะเอามันไปปล่อย แต่เอาเข้าจริงไม่เห็นจะกล้าทำเลยซักครั้ง มันน่ะรักเจ้าสองตัวนี้อย่างกับอะไรดี ชั้นกลับมาทีไรพวกมันอ้วนขึ้นทุกทีเลย" เคนพูดขึ้นอย่างรู้จักพี่ชายดี แวนเนสกับไจ่ไจ๋ได้ยินก็หัวเราะเบาๆเพราะเห็นด้วยกับคำพูดนั้น "เวลาพี่กลางไม่อยู่พี่ใหญ่เขาเล่นเทอาหารเม็ดให้พวกมันทั้งวันเลย เวลามันมาอ้อนก็อุ้มมันไปกินเรื่อย นี่แหละครับเหตุผลที่เจ้าพีพีกับถางถางอืดเอาๆแบบนี้" ไจ่ไจ๋เล่าให้ฟัง "มิน่าหละมันถึงได้นิสัยเสียใหญ่ เดี๋ยวนี้เวลากินอะไรก็ชอบปีนขึ้นมาขอ แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก" เคนว่าแล้วลูบหัวเจ้าแมวน้อยของตัวเองอย่างเอ็นดู แวนเนสกับไจ่ไจ๋จึงหันไปยิ้มให้กันขำๆ "เพิ่งรู้ว่านายออกลูกเป็นแมวได้ด้วย เก่งดีนี่หว่า" แวนเนสเอ่ยแซวน้อง เคนหันไปค้อนใส่ "ทำไม? ก็ชั้นรักมันเหมือนลูกนี่หว่า แล้วชั้นว่ามันก็รักชั้นเหมือนพ่อเหมือนกันแหละ ใช่มั๊ยพีพีถางถาง?" พอได้ยินเสียงเจ้านายเรียกเจ้าแมวสองตัวก็พร้อมใจกันเดินเข้าไปหาเคน "เห็นมั๊ย? รู้เรื่องซะด้วย แบบนี้ต้องให้รางวัลใช่มั๊ย?" พูดจบเคนก็ก้มหน้าลงมาหาเจ้าแมวทั้งสองตัว ซึ่งเจ้าพีพีกับถางถางก็เอาหน้าถูกับใบหน้าของเคนอย่างรักใคร่ "ยิ่งห้ามยิ่งทำนะ! พอได้แล้ว! เดี๋ยวขนมันเข้าปากเข้าจมูก!" แวนเนสเตือนน้องชายแล้วดันหัวน้องขึ้น เคนไม่ได้โต้แย้งอะไรแต่ปล่อยเจ้าแมวทั้งสองตัวลงไปที่พื้น "แล้วพี่ชิงชิงมาจะให้เขาพักห้องไหนหรอ?" ไจ่ไจ๋เอ่ยถามพี่ชายขึ้นมา "ก็เหลือห้องว่างห้องนึงหนิ" แวนเนสตอบแต่เคนกลับแย้งขึ้นมา "แต่นั่นมันห้องพ่อกับแม่นะ ไม่ใช่ห้องรับรองแขกซักหน่อย" คำพูดของเคนก็ทำเอาไจ่ไจ๋คล้อยตาม "นั่นสิ ผมว่าไม่เหมาะหรอกนะถ้าจะใช้ห้องพ่อกับแม่น่ะ" แวนเนสได้ยินก็นิ่งไปค่อนข้างจะเห็นด้วยกับน้องชาย "แต่ถ้าไม่ใช้ห้องพ่อกับแม่แล้วจะใช้ห้องใครหละ?" ย้อนถามน้องกลับอีก เคนกับไจ่ไจ๋จึงหันไปมองหน้ากัน "พี่เลี้ยงนายกับเจอร์รี่หนิ นายสองคนก็ตกลงกันเองสิว่าใครจะย้ายไปนอนห้องใครแล้วก็เอาห้องของอีกคนให้พี่ชิงชิงนอน" เคนตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก "พูดๆไปก็อึดอัดเหมือนกันนะที่จะให้คนอื่นมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเนี่ย" ไจ่ไจ๋เปรยขึ้นตามความคิดของตัวเอง "นายอย่าไปพูดให้พี่ชิงชิงได้ยินนะไจ่ไจ๋" แวนเนสเตือนน้องชาย "ผมรู้แล้วน่า ก็แค่พูดให้พวกพี่ฟังเฉยๆ" ไจ่ไจ๋ว่า เคนเองก็เห็นด้วยกับน้องชาย "ชั้นก็ว่างั้นแหละ ยิ่งเขาโตกว่าเราด้วย ทำอะไรมันก็ต้องเกรงใจ แถมเป็นผู้หญิงอีกต่างหากฉะนั้นเวลาพวกเราจะพูดจะทำอะไรก็ต้องระวังมากกว่าเดิม" แวนเนสมองหน้าน้องทั้งคู่สลับกันไปมา "นี่พี่เขายังไม่ทันมาเลยพวกนายสองคนก็เริ่มตั้งแง่กับเขาแล้วหรอ? มันอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกน่า" แวนเนสพูดปลอบใจน้องชายแต่ลึกๆแล้วก็รู้สึกเช่นเดียวกับน้องๆแต่ไม่อยากพูดเพราะอย่างน้อยพี่ชิงชิงก็เคยเป็นพี่เลี้ยงดูแลเขามาเป็นปี "ก็ไม่ได้อะไรซักหน่อย" น้องเล็กพูดเบาๆแล้วยักไหล่ จากนั้นสามพี่น้องก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนกระทั่งได้ยินเสียงรถยนต์ของพี่ชายดังขึ้น "พี่ใหญ่กลับมาแล้วมั้ง?" ไจ่ไจ๋ลุกขึ้นเป็นคนแรกแล้วชะเง้อคอมองออกไปข้างนอก "นั่นสิ" แวนเนสเองก็พลอยลุกขึ้นตามน้อง ตอนนั้นเองที่พี่ใหญ่โผล่หน้าเข้ามา "ออกไปช่วยหิ้วกระเป๋ากันหน่อยสิ" เจอร์รี่ขอแรง สามพี่น้องจึงพากันออกไปหน้าบ้าน "โอโห! โตกันขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย?" พี่ชิงชิงอุทานเมื่อเห็นสามหนุ่มเดินเรียงกันออกมา "สวัสดีครับ" สามพี่น้องเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน "แวนเนส! เธอโตขึ้นมากเลยนะเนี่ยแถมยังหล่ออีกด้วย แหม....ตอนพี่เห็นเธอในทีวียังพูดอวดกับเพื่อนๆอยู่เลย" พี่ชิงชิงเดินเข้ามาสวมกอดโดยที่แวนเนสไม่ทันได้ตั้งหลัก "พี่ชิงชิงก็เปลี่ยนไปเยอะนะครับ" แวนเนสทักทายด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก "คนเราก็ต้องเปลี่ยนกันบ้างสิ จะให้เหมือนเดิมตลอดเวลาได้ยังงัย" คำพูดนั้นทำเอาแวนเนสหันไปทำหน้าแหยๆกับพี่ชาย "นี่ใครกันจ๊ะ? เสี้ยวเทียนหรือเปล่า?" พี่ชิงชิงเอามือแตะที่แก้มเคนอย่างสนิทสนมในขณะที่เคนยังคงงงๆอยู่ "ใช่ครับ นี่แหละเสี้ยวเทียน ส่วนนี่คนเล็ก ไจ่ไจ๋งัยครับ" เจอร์รี่ตอบคำถามแทนน้องๆ "โตขึ้นมากทีเดียว เมื่อก่อนเธอยังตัวแค่เอวพี่อยู่เลย โตแล้วหล่อนะเนี่ย หน้าเหมือนคุณพ่อตอนหนุ่มๆมากเลย" เคนฝืนยิ้มตอบไปตามมารยาททั้งที่ไม่ค่อยชอบการทักทายแบบถึงเนื้อถึงตัวเช่นนี้ "ไจ่ไจ๋ก็เหมือนกัน เมื่อก่อนยังต้องอุ้มอยู่เลย ตอนนี้เรียนจบหรือยังจ๊ะ?" เธอถามไจ่ไจ๋ "ยังครับ อยู่มหาลัยปีสอง" ไจ่ไจ๋ตอบด้วยสีหน้าเจื่อนๆ "เร็วหนิ อีกสองปีก็จบแล้ว พ่อแม่พวกเธอสบายกันหมดแล้ว" ไจ่ไจ๋ยิ้มเฝื่อนๆแล้วพยักหน้า "ช่วยพี่เขาหิ้วของเข้าไปในบ้านดีกว่า" เจอร์รี่ตัดบทแล้วให้น้องๆมาช่วยกันถือของเข้าไป "พี่ต้องรบกวนพวกเธอหน่อยนะ พอดีกะจะเช่าโรงแรมนอนแต่เผอิญพ่อแม่พวกเธอรบเร้าให้มาพักที่นี่พี่ก็เลยไม่อยากขัดท่าน" เธอเอ่ยขึ้นหลังจากเข้ามาในบ้านแล้ว "ไม่หรอกครับพี่ชิงชิง ที่นี่ก็มีห้องว่างอยู่ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ" เจอร์รี่ปฏิเสธแล้วยิ้มให้ "ตายแล้ว! มีแมวด้วยหรอเนี่ย?" แล้วเธอก็อุทานขึ้นมาเมื่อเห็นเจ้าพีพีกับถางถางนั่งมองตาแป๋ว "ครับ ชื่อพีพีกับถางถาง" เคนตอบเพราะคิดว่าพี่ชิงชิงจะชอบแมวแต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น "พี่แพ้ขนแมวน่ะ มีแมวแบบนี้ก็แย่สิ" คำพูดนั้นทำเอาเคนกับไจ่ไจ๋หันไปสบตากันโดยอัตโนมัติ "เดี๋ยวเอามันไปไว้ข้างนอกก็ได้ครับ" เจอร์รี่ว่าแล้วก็หันมาทางเคนแต่ยังไม่ทันพูดอะไรเคนก็แทรกขึ้นมาก่อน "เอามันไปไว้ข้างนอกไม่ได้นะ" บอกกล่าวกับพี่ชายพลางส่ายหน้า "ทำไมถึงไม่ได้? เมื่อก่อนมันก็อยู่ข้างนอก" ย้อนถามน้องชายเบาๆเพราะเกรงใจแขก "เมื่อก่อนมันยังเล็กอยู่ไม่วิ่งซนออกไปข้างนอกแต่ตอนนี้มันเป็นวัยรุ่นแล้วเดี๋ยววิ่งออกไปที่ถนนได้โดนรถชนตาย" เคนให้เหตุผล ดังนั้นพี่ใหญ่จึงดึงตัวเคนเข้าไปในครัว "อย่ามีปัญหานะเสี้ยวเทียน!" พูดกับน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ชั้นหรอมีปัญหา? พี่ชิงชิงต่างหากหละ" เคนเถียงแล้วมองพี่ชายหน้าบึ้ง "แต่เขาเป็นแขกของเรา แล้วมาที่นี่เพราะคำเชื้อเชิญของพ่อแม่ด้วย" ข้ออ้างของพี่ชายทำเอาเคนนิ่งไป "ได้! ถ้าไม่อยากให้มันวนเวียนอยู่ข้างล่าง ชั้นจะเอามันขึ้นไปบนห้องชั้นเอง" พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่พี่ใหญ่ก็ดึงแขนน้องไว้อีก "แบบนั้นก็ไม่ได้! ชั้นไม่อนุญาตเด็ดขาด!" พี่ใหญ่ทำเสียงเข้ม "เอามันไปไว้ข้างนอกชั้นก็ไม่อนุญาตเหมือนกัน!" เคนเองก็เริ่มอารมณ์เสียขึ้นมา "เสี้ยวเทียน!" เจอร์รี่กดเสียงต่ำเพราะไม่อยากให้พี่ชิงชิงได้ยิน "ชั้นไม่ยอมแน่ๆ! เรื่องอะไรต้องเอาพวกมันไปไว้ข้างนอกด้วย?" เคนยืนกรานเสียงแข็ง "ก็พี่ชิงชิงเขาแพ้ขนแมว มีเหตุผลหน่อยสิ" เจอร์รี่พูดอย่างอ่อนใจ "คนบ้าอะไรแพ้ขนแมว!! แกล้งหรือเปล่าก็ไม่รู้!! ชั้นเป็นหอบแท้ๆยังไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย!!" แหวใส่พี่ชายกลับอีก เจอร์รี่ชี้หน้าน้องชายด้วยสีหน้าจริงจัง "จะตบปากตัวเองหรือจะให้ชั้นตบให้?" พูดกับน้องเสียงเข้ม เคนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น "จะลองดีกับชั้นใช่มั๊ย?" ไม่พูดเปล่าแต่เงื้อมือขึ้นด้วย เคนทำหน้าบึ้งก่อนจะยอมตบปากตัวเอง "อย่าให้ชั้นได้ยินคำพูดแบบนี้อีกเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นหละก็ได้เห็นดีกันแน่!" เคนก้มหน้าลงแต่ยังคงมีสีหน้าไม่พอใจเหมือนเดิม ทำเอาพี่ชายถึงกับถอนใจเฮือก "เฮ่อ! งั้นเอามันขึ้นไปไว้บนดาดฟ้า บนนั้นน่ะมีรั้วรอบขอบชิดพวกมันคงไม่ตกลงมาตายหรอกนะ" พูดประชดน้องไปด้วยในตัว เคนได้ยินก็ค้อนใส่พี่ชายแล้วเดินไปอุ้มเจ้าพีพีกับถางถางขึ้นไปไว้บนดาดฟ้าอย่างไม่สบอารมณ์ "พี่ทำให้เสี้ยวเทียนไม่พอใจหรือเปล่าเนี่ย?" พี่ชิงชิงเอ่ยถามเพราะรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรในสายตาของเคนที่มองมา "ไม่หรอกครับ เจ้านี่มันเป็นคนแข็งๆแบบนี้เอง" แวนเนสแก้ตัวแทนน้องชาย "งั้นหรอ? แบบนั้นก็ค่อยสบายใจหน่อย" พูดจบเธอก็เอนตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างสบาย "พี่เดินทางมาไกลอยากงีบซักหน่อยน่ะ ไม่รู้ว่าพวกเธอจะให้พี่พักห้องไหนหรอ?" ถามต่อพร้อมกับปิดปากหาว "ห้องพ่อกับแม่ว่างครับ" เจอร์รี่ตอบแต่ไจ่ไจ๋รีบแย้งพี่ชายทันที "ห้องพ่อกับแม่ไม่ใช่ห้องรับรองแขกนะครับพี่ใหญ่" เจอร์รี่มองหน้าน้องชายแล้วอึ้งไปเขาเริ่มเห็นความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นมาลางๆแล้ว "งั้นพี่ชิงชิงพักห้องผมก็ได้ครับ ห้องผมจะสะดวกกว่าห้องพ่อกับแม่เพราะห้องนั้นต้องทำความสะอาดนานหน่อย แต่ห้องผมพี่ขึ้นไปพักได้เลย" เจอร์รี่ยอมตามคำพูดน้อง "ได้สิ ห้องไหนก็ได้" พี่ชิงชิงตอบแล้วมองหน้าไจ่ไจ๋แว๊บหนึ่ง แต่ไจ่ไจ๋แสร้งทำเป็นไม่เห็น "ผมพาพี่ขึ้นไปครับ" พูดจบก็ลุกขึ้นหิ้วสัมภาระของพี่ชิงชิงขึ้นไปข้างบน "นายก็ทำเกินไปนะไจ่ไจ๋ มีอะไรก็ค่อยพูดกับพี่ใหญ่ก็ได้ไม่ควรพูดต่อหน้าพี่ชิงชิงเขาแบบนั้น" แวนเนสตำหนิน้องชายหลังจากที่เจอร์รี่พาพี่ชิงชิงขึ้นไปข้างบนแล้ว "รอเวลาที่จะพูดพี่ชิงชิงก็คงได้เข้าพักห้องพ่อกับแม่แล้วหละ" น้องเล็กเถียงแล้วบ่นต่อ "ผมว่าพี่ชิงชิงเนี่ยเรื่องมากเอาการเลย มาถึงก็เนรเทศพีพีกับถางถางไปได้ซะงั้น" แวนเนสฟังแล้วก็ถอนใจ "ใจกว้างหน่อยได้มั๊ยน้องเอ้ย! นี่มันเป็นเรื่องสุดวิสัยที่ช่วยไม่ได้นี่ พี่ชิงชิงผิดหรืองัยที่แพ้ขนแมวแบบนี้?" แวนเนสจับหัวน้องชายโยกไปมาเบาๆ "แพ้ขนแมว? แกล้งหรือเปล่าก็ไม่รู้" น้องเล็กยังดูไม่ค่อยเชื่อ "เฮ่อ!" แวนเนสเลยได้แต่ถอนใจ "ถึงแม้นายจะไม่ค่อยชอบพี่เขานักแต่พี่ขอได้มั๊ย? อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นพี่เลี้ยงของพี่ เขาดูแลพี่มาเป็นปีเลยนะ" แวนเนสขอร้องน้องชาย "เขาดูแลพี่รองมาก็น่าจะสนิทกับพี่นะ แต่ทำไมดูพี่รองเองก็ห่างเหินกับเขาเหมือนกันหละ?" โดนย้อนถามเช่นนี้ก็ทำเอาแวนเนสอึ้งไปเหมือนกัน ดีที่ว่าพี่ใหญ่เดินลงมาก่อน แล้วเคนก็เดินตามลงมาในเวลาไล่เลี่ยกัน "ไจ่ไจ๋....." พี่ใหญ่ตั้งท่าจะต่อว่าน้องแต่ไจ่ไจ๋ก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน "พี่ไม่ต้องด่าผมหรอก พี่รองเขาอบรมผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว" ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็ถอนหายใจ แล้วเปลี่ยนสายตาไปที่เคน "ชั้นบอกไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าเจ้าพีพีหรือถางถางป่วยขึ้นมาชั้นไม่ยอมจริงๆด้วย" เคนพูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าพี่ชาย "มันจะป่วยเป็นอะไรได้?" ย้อนถามน้องอย่างเหนื่อยใจ "บนดาดฟ้ามันแคบกว่าในบ้านตั้งเยอะ แมวน่ะเวลาย้ายไปอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยมันก็เกิดความเครียดขึ้นมาได้ พอเครียดมันก็พาลจะป่วยเอาได้ง่ายๆอีก" เคนอธิบายยืดยาว "นี่จะทำให้มันเกิดปัญหาขึ้นมาให้ได้เลยใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่เองก็เริ่มจะหงุดหงิดกับน้องๆเหมือนกัน "เอาน่า....น้องมันก็แค่ไม่คุ้นที่ต้องมีคนมาอยู่ร่วมด้วย อีกสองสามวันคงจะดีขึ้น คืนนี้นายก็ย้ายของมานอนห้องชั้นแล้วกัน" แวนเนสไกล่เกลี่ย "ไม่ต้องหรอก ชั้นจะไปนอนห้องพ่อแม่ หวังว่าคงไม่มีใครคัดค้านอีกนะ" พูดจบก็หันไปมองหน้าน้องชายทั้งสองคน ซึ่งเคนกับไจ่ไจ๋ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนแวนเนสเองก็ได้แต่มองพี่น้องอย่างหนักใจ
- ตอนเย็น - "เจอร์รี่ไปไหนหละ?" พี่ชิงชิงเดินเข้ามาถามสามพี่น้องที่นั่งคุยเล่นกันอยู่ที่ห้องรับแขก ได้ยินเสียงเคนกับไจ่ไจ๋ก็สบตากันโดยอัตโนมัติ "ไปซื้อมื้อเย็นครับ" แวนเนสตอบคำถามนั้นซะเอง "อ้าว! แล้วเธอไม่ไปด้วยหรอ? ปกติเธอติดพี่ชายแจเลยไม่ใช่หรอ?" พี่ชิงชิงย้อนถามแวนเนส "ไม่หรอกครับ ผมต้องอยู่บ้านดูน้อง" แวนเนสตอบอย่างมีความหมายแฝงแต่พี่ชิงชิงไม่เข้าใจ "แหม....เสี้ยวเทียนกับไจ่ไจ๋ก็โตๆกันหมดแล้ว เธอพูดอย่างกับว่าน้องยังเป็นเด็กๆกันนั่นแหละ แล้วอีกอย่างพี่ช่วยดูให้ก็ได้ วันหลังเธอก็ออกไปช่วยพี่ชายซื้อของสิ" แวนเนสหัวเราะแหะๆไม่อยากบอกว่าที่เขาไม่ได้ไปด้วยเพราะพี่ใหญ่เป็นคนสั่งไว้ให้ดูแลน้องเอง "ว่าแต่ได้ยินว่าเสี้ยวเทียนเป็นเชฟไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงไม่จัดการเรื่องอาหารการกินในบ้านหละ?" เคนได้ยินก็ขมวดคิ้วไม่แน่ใจว่านั่นเป็นคนถามหรือเป็นคำตำหนิกันแน่ แต่เขาเดาว่าอาจจะเป็นอย่างหลัง "ปกติเขาก็ทำแหละครับ แต่บางทีเชฟของเราก็งอแงไม่อยากทำเหมือนกัน" แวนเนสตอบแทนน้องเสร็จสรรพ "งั้นหรอ? แล้วเธอเป็นเชฟอยู่ที่ไหนหละ? โรงแรมอะไร?" ถามเคนต่ออีก "ทำอยู่บนเรือสำราญครับ ไม่ได้ทำอยู่ในโรงแรม" แวนเนสตอบแทนน้องชายอีก "แวนเนส พี่ว่าพี่คุยกับเสี้ยวเทียนนะ ทำไมตอบแทนน้องหมดเลยหละ?" ต่อว่าแวนเนสกลายๆ คนถูกต่อว่าเลยได้แต่ทำหน้าแหยๆ "ทำงานบนเรือสำราญ? เป็นหัวหน้าหรือเปล่า?" หันมาถามเคนต่อ "ไม่ใช่หรอกครับ เป็นลูกน้องเขา หรือพูดง่ายๆก็ขี้ข้าเขานั่นแหละ" เคนตอบเป็นเชิงประชด แวนเนสรีบกระตุกแขนน้องทันที "ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมถึงไม่ทำงานที่บริษัทกับเจอร์รี่เขาหละ? แบบนี้น่าจะสบายกว่านะ" พี่ชิงชิงเองก็ไม่ได้รับรู้ถึงคำพูดประชดประชันนั้น "พี่กลางเขาไม่ชอบอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมหรอกครับ พี่เขาชอบทำอาหารชอบท่องเที่ยวชอบเดินทาง" ไจ่ไจ๋ตอบแทนเคนเพื่อตัดปัญหา "งั้นเธอก็ได้เชื้ออาเจียงมาอยู่เหมือนกันหนิ" ได้ยินดังนั้นเคนกับไจ่ไจ๋ก็เริ่มหน้าตึง "อาเจียงชอบพาเธอไปเที่ยวบ่อยๆ ได้เดินทางแต่เด็กๆคงติดใจ" เคนเริ่มหน้าบึ้งเพราะไม่อยากให้เธอพูดพาดพิงถึงอาเจียง "พี่ชิงชิงครับ แล้วพี่อยู่ทางโน้นเป็นยังงัยบ้าง?" แวนเนสรีบแก้สถานการณ์โดยการเปลี่ยนเรื่องคุยทันที "อ้อ! ก็ดีแหละนะ แต่เจอสามีงี่เง่าก็เลยเลิกแล้วกลับมาอยู่บ้านเราดีกว่า" พี่ชิงชิงตอบ "ตัวเองงี่เง่ามากกว่าหละมั้ง?" เคนพึมพำออกมาเบาๆ "เธอว่าอะไรนะ?" พี่ชิงชิงได้ยินไม่ถนัดจึงหันไปถามเคนอีกครั้ง "เสี้ยวเทียนมันพูดกับไจ่ไจ๋น่ะครับ" แวนเนสรีบแก้ตัวแทนน้องแล้วเมื่อเห็นเคนอ้าปากจะพูดแวนเนสก็ถลึงตาใส่น้องเป็นการปรามไม่ให้ต่อปากต่อคำด้วย "อ้อ! ว่าแต่ไจ่ไจ๋หละเรียนคณะอะไร?" ถามไจ่ไจ๋บ้าง "วิศวะ" ตอบแบบไม่มีหางเสียง ทำเอาแวนเนสเริ่มหนักใจเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะเอาน้องชายทั้งคู่อยู่หรือเปล่า "ก็ดีหนิ แต่ทำไมไม่เรียนบริหารหละ? จบมาจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ด้วยอีกแรง เห็นพี่ชายเธอบ่นว่าทำคนเดียวแล้วเหนื่อย น้องๆก็หนีออกไปทำอย่างอื่นกันหมด" พี่ชิงชิงพูดตามความคิดตัวเอง "ผมไม่ชอบเรื่องธุรกิจ แล้วอีกอย่างพี่ใหญ่ก็ยินดีให้พี่รองกับพี่กลางออกไปทำงานอย่างที่พวกพี่เขาต้องการเองด้วย" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับพูดเสริมเพื่อปกป้องพี่ชายอีกสองคน "แต่พี่ก็ยังคิดว่ากิจการของครอบครัวก็น่าจะช่วยๆกันนะ สำหรับวิศวะเนี่ยถ้าไม่เก่งจริง จบออกมาก็หางานยากเหมือนกันนะ" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็หน้าร้อนผ่าวรู้สึกเหมือนกำลังโดนดูถูก "ไจ่ไจ๋เขาเรียนเก่ง เกรดที่ออกมาก็สามกว่าทุกเทอม แล้วตอนนี้รุ่นพี่ของเขาที่จบออกมาก็ได้หน้าที่การงานดีๆทั้งนั้น" เคนออกหน้าแทนน้อง "พี่ไม่ได้ว่าอะไรไจ่ไจ๋เลยนะ แค่พูดให้ฟัง" พี่ชิงชิงแก้ตัวเมื่อรู้สึกถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงนั้น แล้วก่อนที่อะไรจะแย่ไปกว่านี้พี่ใหญ่ก็กลับมาพอดี "คุยอะไรกันอยู่?" เอ่ยทักทายเมื่อเห็นทุกคนนั่งสนทนากันอยู่ แวนเนสเป็นคนแรกที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นพี่ชาย "กลับมาซักที! ไปนานจัง!" รีบลุกไปช่วยพี่ชายถือของแล้วกระซิบข้างหูพี่ชายเบาๆ "ชั้นลุ้นเกือบตายแหนะ" เจอร์รี่ได้ยินก็ขมวดคิ้วแล้วมองหน้าน้อง แวนเนสจึงยักไหล่แล้วชำเลืองมองไปทางน้องสองคน "ไปซื้อกับข้าวมาหรอเจอร์รี่? มา....พี่ช่วยดีกว่า" พี่ชิงชิงลุกขึ้นมาช่วยเจอร์รี่ด้วยอีกคน "ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ชิงชิง แค่นี้เอง" เจอร์รี่ปฏิเสธแล้วมองไปทางน้องชายอีกสองคน "ให้เด็กๆทำดีกว่าครับ" พูดเป็นเชิงบอกน้องกลายๆ เคนกับไจ่ไจ๋จึงลุกขึ้นไปช่วยพี่ชายถือข้าวของอย่างจำใจ "เอาเข้าไปในครัว" บอกน้องทั้งคู่ สองพี่น้องจึงหิ้วของทั้งหมดเข้าไปในครัวอย่างเซ็งๆ "พี่รู้สึกว่าเสี้ยวเทียนกับไจ่ไจ๋จะไม่ค่อยชอบหน้าพี่เท่าไหร่นะ" เมื่อสองพี่น้องเดินหายเข้าไปในครัวแล้วพี่ชิงชิงก็พูดออกมาตรงๆ "ไม่มีอะไรหรอกครับ เจ้าสองคนนี้ถ้าอยู่กับคนที่ไม่สนิทด้วยก็จะเป็นแบบนี้แหละ" แวนเนสแก้ตัวแทนน้องอีกตามเคย "นั่นสิเนอะ" แล้วพี่ชิงชิงก็คล้อยตามแวนเนส "พี่ชิงชิงตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวพวกผมจะเข้าไปทำกับข้าวกันก่อน" เจอร์รี่ว่า "พี่ว่าจะออกไปหาเพื่อนซักหน่อยน่ะ พอดีนัดกินข้าวกัน พวกเธอจะทำอะไรก็ตามสบายเถอะ" พี่ชิงชิงบอกกับเจอร์รี่ "งั้น....ให้แวนเนสออกไปส่งนะครับ" ว่าพลางหันไปพยักหน้ากับน้อง "ไม่ต้องหรอก พี่นั่งแท็กซี่ไปเองดีกว่า" พี่ชิงชิงปฏิเสธ "เอางั้นหรอครับ? แล้วพี่จะกลับกี่โมง?" เจอร์รี่ยังถามต่ออย่างเป็นห่วง "อาจจะดึกหน่อย พวกเธอไม่ต้องรอหรอกนะ" ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็เดินไปหยิบกุญแจบ้านสำรองมาให้พี่ชิงชิง "อันนี้กุญแจบ้านครับ กลับมาเมื่อไหร่ก็เปิดเข้ามาได้เลย" เธอรับมาแล้วกล่าวขอบใจก่อนที่จะออกจากบ้านไป จากนั้นเจอร์รี่ก็ชวนแวนเนสเข้าไปสมบทกับน้องในครัว
| Create Date : 22 กันยายน 2559 |
| Last Update : 22 กันยายน 2559 21:54:10 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 1267 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [
ส่วนที่เหลือกำลังแก้ไขไฟล์อยู่ค่ะ
อดใจรอกันหน่อยนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ