Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 10

ตอนที่ 10
"พี่กลาง" ไจ่ไจ๋เดินเข้ามากอดคอพี่ชายพร้อมกับเรียกเบาๆ เคนที่กำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าหยุดมือแล้วยิ้มออกมานิดๆก่อนที่จะเลื่อนมือมาลูบหัวน้องอย่างรักใคร่
"ว่างัยไอ้น้องรัก?" ย้อนถามกลับไป ไจ่ไจ๋ยังกอดพี่ชายนิ่งไม่ตอบอะไร แต่เคนก็รู้ดีว่าน้องคงไม่อยากให้เขากลับไปทำงาน
"ไม่ไปไม่ได้หรอ?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชาย
"อะไรกัน? พี่ไปทุกทีนายก็งอแงทุกที ยังไม่ชินอีกหรืองัย?" เคนถามด้วยสีหน้าล้อๆแต่ก็ดึงแขนน้องให้มานั่งลงข้างๆเขา
"ไม่ชิน! ยังงัยก็ไม่ชิน!" น้องเล็กส่ายหน้าแรงๆ
"เราก็โทรคุยกันทุกวันอยู่แล้วนี่" เคนว่าแล้ววางเสื้อผ้าที่พับแล้วลงในกระเป๋าเดินทาง
"ไม่เอา! ผมไม่อยากได้ยินแต่เสียง ผมอยากเห็นพี่ตัวเป็นๆด้วยหนิ" ทำท่าทางกระเง้ากระงอด
"ทำเป็นพูดดีไป! เดี๋ยวอีกหน่อยนายก็ติดแฟนมากกว่าพี่แล้ว" เคนพูดดักน้องชายกลายๆ
"ก็เหมือนกับที่พี่กลางติดพยาบาลบนเรือคนนั้นนั่นแหละ!" น้องเล็กตอกกลับ ทำเอาเคนอ้าปากค้าง
"บ้าหรอ! พี่บอกแล้วงัยว่าไม่มีอะไรพิเศษเลย นายอย่าไปฟังไอ้พี่รองมันมาก!" เคนแก้ตัวแล้วหันไปรูดซิปกระเป๋า
"คืนนี้....." ไจ่ไจ๋กำลังจะเอ่ยปากขอนอนด้วยแต่เคนก็อนุญาตขึ้นมาก่อนอย่างรู้ใจน้อง
"ได้สิ คืนนี้นายจะมานอนกับพี่ก็เอา" ไจ่ไจ๋เลยยิ้มออก
"พี่กลางเนี่ยรู้ใจผมที่สุดเลย" พูดจบก็ขยับเข้าไปกอดพี่ชายอีก
"วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ เที่ยวให้สนุกนะ" เคนหมายถึงวันที่น้องบอกว่านัดกับหลิงเอ๋อเพื่อจะไปเที่ยวสวนสนุก
"แล้วพี่จะโทรมาถามผลงาน" น้องเล็กได้ยินก็ทำจมูกย่นใส่แต่ไม่ตอบว่าอะไร
"ไว้คราวหน้าพี่กลับมา ผมจะหาโอกาสชวนหลิงเอ๋อมาทานข้าวบ้านเรานะ" เคนหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อได้ยิน
"โอโห! กะจะให้ดูตัวเลยใช่มั๊ย?" แซวน้องออกมาบ้าง
"ไม่ใช่ซักหน่อย! แค่จะให้รู้จักไว้" ตีแขนพี่ชายเบาๆแล้วพูดแก้ให้
"อ๋อ.....อย่างงั้นเองหรอ?" สายตาของเคนมีแววขบขัน ยังผลให้น้องเล็กเริ่มหน้ามุ่ย
"โอ๋ๆๆๆ ไม่แซวละ นอนกันดีกว่า" เคนรีบตัดบทเพราะกลัวน้องจะอารมณ์เสียแล้วพาลจะอาละวาดใส่เขาอีก
"นอนคนเดียวเลย! ไม่อยากนอนด้วยแล้ว!" ไจ่ไจ๋ตวัดเสียงห้วนๆ
"โธ่! นอนเป็นเพื่อนกันเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่ได้เจอนายตั้งสองอาทิตย์พี่ก็คิดถึงแย่สิ" เคนเอ่ยปากง้อพลางกอดน้องเอาไว้ไม่ยอมให้ลุกไปไหน
"ดีใจจะแย่มากกว่ามั้ง?" พูดดักคอพี่ชายออกมาน้ำเสียงยังติดห้วนเล็กน้อย
"อืม....ก็ถูก...." เคนรับคำหน้าตาเฉยเพราะเริ่มจะหมั่นไส้น้องขึ้นมาตะหงิดๆ ไจ่ไจ๋จึงดันตัวพี่ชายออกทันทีและก่อนที่จะมีการโต้เถียงอะไรเกิดขึ้นอีกพี่ใหญ่ก็เข้ามาได้จังหวะ
"เสี้ยวเทียน จัดข้าวของเสร็จหมดหรือยัง?" ถามพลางก้าวขาเข้ามาในห้อง
"เรียบร้อยแล้ว" เคนเงยหน้าขึ้นตอบพี่ชายยิ้มๆ แล้วเหลือบตาไปทางน้องที่นั่งทำหน้างอนๆอยู่ไม่ห่าง เจอร์รี่เห็นจึงมองตาม
"แกล้งอะไรน้องอีกหละ?" หันกลับมาถามเคนด้วยสีหน้าดุนิดๆพร้อมกับนั่งลงข้างน้อง
"เปล่าซักหน่อย" ส่ายปฏิเสธแล้วยกกระเป๋าไปพิงไว้รวมกับข้าวของอื่นๆ
"พี่ใหญ่! พี่กลางเขาบอกว่าเขาดีใจจะแย่ที่ไปพ้นๆจากพวกเราได้ซักที!" ไจ่ไจ๋หันมาฟ้อง เคนได้ยินก็มีสีหน้าเหวอๆ
"ชั้นไม่ได้พูด ไม่เคยพูดแบบนั้นเลยนะ" แก้ตัวเป็นพัลวันเมื่อสายตาของพี่ใหญ่จับจ้องมาที่เขา
"พูด! ผมได้ยินเต็มสองหูเลย!" ไจ่ไจ๋ใส่ไฟพี่ชายต่อ
"พูดที่ไหน? เมื่อไหร่? นายมีหลักฐานหรอ?" เคนหันไปโต้เถียงกับน้อง
"ที่นี่ เมื่อกี้ แล้วหลักฐานก็ที่ผมได้ยินงัย!" น้องเล็กตอบเสียงแข็ง
"เงียบเลยทั้งคู่! จะเถียงกันไปถึงไหนเนี่ย?" พี่ใหญ่แทรกขึ้นอย่างอ่อนใจ
"เราก็เกเรเถียงคำไม่ตกฟาก! ไม่รู้จักมีสัมมาคารวะบ้างเลย!" เจอร์รี่บีบปากไจ่ไจ๋พลางต่อว่าไปด้วย
"เขาเป็นพี่เรานะ พูดจาอะไรให้มันมีหางเสียงหน่อย" เคนเห็นน้องโดนพี่ใหญ่ดุก็แอบยักคิ้วเยาะเย้ยน้องชาย
"ก็พี่กลาง....." ไจ่ไจ๋ตั้งท่าจะเถียงแต่เจอร์รี่ก็ดุขึ้นมาอีก
"ยังจะมาเถียงอีก! ที่ว่าไปเมื่อกี้ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั๊ย?" น้องเล็กก้มหน้าหลบตาพี่ชายทันที เคนหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นหน้าจ๋อยๆของน้อง
"เราก็อีกคน! เป็นพี่เขาซะเปล่ากลับชอบชวนน้องทะเลาะอยู่เรื่อย!" แล้วพี่ใหญ่ก็หันมาว่าเคนด้วยอีกคน ไจ่ไจ๋จึงได้ทียักคิ้วเยาะเย้ยพี่ชายกลับ
"ชั้นไม่ได้ชวนมันทะเลาะเลยนะ" เคนเถียง
"ชั้นเพิ่งสอนน้องไปหยกๆ นายยังกล้ามาเถียงชั้นอีกหรอ?" พี่ใหญ่ทำหน้าดุใส่
"ชั้นแค่บอกให้รู้ไม่ได้เถียงซักหน่อย" เคนแก้ต่างให้ตัวเอง
"อยากโดนไม้เรียวส่งท้ายหรืองัย?" พี่ใหญ่เน้นเสียงหนัก เคนก้มหน้าลงโดยอัตโนมัติเพราะเริ่มห่วงความปลอดภัยของตัวเอง ไจ่ไจ๋เห็นดังนั้นก็เอามือปิดปากแล้วหัวเราะในลำคอ
"ดีเหมือนกันนะพี่ใหญ่เพราะพี่กลางจะได้คิดถึงพี่ใหญ่มากๆงัย" ไจ่ไจ๋ยุส่ง เคนหันมามองคนพูดตาขวาง
"ถ้าพี่โดนนายก็อย่านึกว่าจะรอด!" เคนกัดฟันพูดกับน้อง
"พี่ใหญ่ไม่ทำผมหรอก เนอะพี่ใหญ่เนอะ" น้องเล็กว่าพร้อมกับกอดแขนพี่ชายคนโตอย่างออดอ้อน
"พี่ใหญ่ไม่ทำแต่พี่นี่แหละจะทำ! ระวังตัวไว้เถอะ! พี่ชักจะหมั่นไส้นายเต็มทนแล้ว!" ว่าพลางส่งสายตาอาฆาตไปทางน้อง
"จะทำอะไรน้อง?" เจอร์รี่เอื้อมมือไปผลักหัวเคนเบาๆ
"ทำเหมือนกับที่นายทำกับชั้นนั่นแหละ!" ตวัดเสียงตอบพี่ชาย
"ฮึ! ทำเป็นอารมณ์เสีย!" ผลักหัวน้องอีกอย่างหมั่นไส้
"ไป! นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า" พี่ใหญ่ตัดบทแล้วบอกให้เคนนอน
"ชั้นจะนอนกี่โมงมันก็เรื่องของชั้น! พวกนายออกไปให้พ้นๆเลย!" เคนว่าพี่น้องทั้งคู่เสียงห้วน
"อ้าว.....ไหนบอกจะให้ผมนอนด้วยงัย?" น้องเล็กท้วงขึ้นมา
"ไม่ให้นอนแล้ว! ไปไกลๆเลย!" พูดจบก็ผลักหัวน้องชายแรงๆ
"พี่กลาง! เสี้ยวเทียน!" เสียงพี่น้องสองคนเอ็ดขึ้นมาพร้อมกัน
"ออกไปสิ! ไล่แล้วยังไม่ไปอีก! หน้าฉาบด้วยปูนกันหรอ!?" เคนไม่สนซ้ำยังว่าพี่น้องทั้งคู่ออกมาอีก
"พี่ใหญ่ ฟังพี่กลางพูดเข้าสิ!" ไจ่ไจ๋ฟ้องพี่ชายอย่างหมั่นไส้เคนขึ้นมาเหมือนกัน
"พี่จัดการเอง!" พูดจบก็คว้ามือเคนไว้ได้ทัน
"ปากดีนักใช่มั๊ย!?" ใช้มืออีกข้างหยิกแก้มน้อง
"โอ้ยยย!!!!" เคนร้องลั่นพลางพยายามดึงมือพี่ชายออก
"ชอบใช้กำลังเรื่อยเลย!" แหวใส่พี่ชายหลังจากที่พี่ชายปล่อยมือแล้ว
"ก็นายชอบยั่วให้ชั้นใช้กำลังทำไมหละ!? หา!" ไม่พูดเปล่าแต่เงื้อนมือขึ้นด้วย
"โอ้ย! อย่าตีนะ! ชั้นขอโทษ!" เคนร้องบอกพี่ชายเมื่อเห็นความซวยมาเยือน เมื่อเจอร์รี่ชะงักไปเคนก็ใช้ช่วงที่พี่ชายเผลอผลักพี่ชายออกเต็มแรง
"เสี้ยวเทียน!!!" ชี้หน้าน้องพลางสาวเท้าเข้าไปหา เมื่อเห็นพี่ชายสาวเท้าเข้ามาเคนก็รีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูลงกลอนทันที
"ออกมาเดี๋ยวนี้นะเสี้ยวเทียน!" เจอร์รี่ร้องเรียกพลางทุบประตู เคนเบ้ปากใส่ประตู เรื่องอะไรจะออกไปให้เจ็บตัวสู้รออยู่ในนี้จนกว่าพี่ชายจะยอมรามือไปเองดีกว่า
"เสี้ยวเทียน!! ไอ้น้องดื้อ! จะออกมามั๊ย?" เจอร์รี่เรียกอีก แต่เคนก็ไม่ตอบ
"พี่ใหญ่.....พี่กลางเขางอนจริงๆแล้วมั้ง?" ไจ่ไจ๋เดินมาพูดกับเจอร์รี่ที่หน้าห้องน้ำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลโดยเคนนั้นได้ยินชัดเจนทุกประโยค
"แอบไปนั่งร้องไห้อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้?" พี่ใหญ่ได้ยินดังนั้นก็หน้าเปลี่ยนสี เริ่มใจไม่ดีขึ้นมากลัวว่าน้องจะน้อยใจจริงๆ
"เสี้ยวเทียน ออกมาเถอะนะ อย่างอนไปเลย พี่ใหญ่ขอโทษ" พี่ใหญ่เปลี่ยนน้ำเสียงกระทันหัน ทำเอาเคนต้องรีบเอามือปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะ หายงอนเป็นปลิดทิ้ง
"พี่กลาง ผมขอโทษ ผมจะไม่เล่นอะไรแบบนี้อีกแล้ว ออกมานะครับพี่กลาง ออกมาเถอะ" ไจ่ไจ๋เกลี้ยกล่อมพี่ชายด้วยอีกคน คราวนี้เคนกลั้นหัวเราะไม่อยู่เลยหัวเราะออกมาเบาๆ แต่เสียงนั้นฟังคล้ายกับเสียงสะอื้นเลยยิ่งทำให้เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋ใจเสียเข้าไปอีก
"เสี้ยวเทียน.....พี่ใหญ่ขอร้องหละนะ.....ขอร้องหละ ออกมาก่อนนะ....." เคนได้ยินก็แทบจะปล่อยก๊ากแต่ก็กลั้นไว้ได้ เขาหันไปดึงฝาชักโครกปิดลงเพื่อที่จะนั่งฟังคำเกลี้ยกล่อมของพี่ใหญ่กับน้องเล็กมาแต่เผอิญไม่ทันระวังเลยเกิดเสียงดังขึ้น
"โคร้ม!" พี่ใหญ่กับน้องเล็กมองหน้ากันอย่างตกใจเพราะนึกว่าเคนเป็นอะไร
"พี่กลางเงียบไปเลย ข้างในก็เงียบด้วย พี่กลางจะเป็นอะไรมั๊ยพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายด้วยสีหน้าร้อนรน
"เสี้ยวเทียน!! เสี้ยวเทียน!! ตอบพี่ใหญ่หน่อย!" เจอร์รี่ร้องเรียกน้องพลางเคาะประตูเสียงดัง เคนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงบนฝาชักโครกที่ปิดลงมาแล้ว
"เสียงอะไรโครมครามน่ะ?" แวนเนสที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาถาม
"พี่รอง! พี่กลางอยู่ในห้องน้ำ เรียกยังงัยก็ไม่ตอบ เป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้" ไจ่ไจ๋วิ่งไปหาพี่ชายคนรองพร้อมกับตอบคำถามอย่างรวดเร็ว แวนเนสได้ยินก็ตกใจไปด้วย
"เสี้ยวเทียน!! เสี้ยวเทียน!!" แวนเนสเคาะประตูเรียกน้องด้วยอีกคน เคนได้ยินเสียงพี่ชายคนรองก็ตัดสินใจส่งเสียงตอบไปในที่สุด
"นายกลับมาแล้วหรอแวนเนส?" คำพูดประโยคนั้นทำให้เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
"บอกให้น้องออกมา" เจอร์รี่กระซิบกับแวนเนสเบาๆ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักแต่แวนเนสก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
"เสี้ยวเทียน นายทำอะไรอยู่น่ะ? ออกมาเร็ว" แวนเนสพูดกับน้องชาย
"ไม่เอา ชั้นไม่กล้าออกไป" เคนโต้ตอบพี่ชายด้วยน้ำเสียงน่าสงสารแต่สีหน้านั้นกลับยิ้มร่าผิดกับน้ำเสียงโดยสิ้นเชิง
"ทำไมหละ?" แวนเนสถามน้องกลับ
"กลัวโดนพี่ใหญ่ตี" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็หันขวับไปทางพี่ชาย
"นี่มันอะไรกัน?" ถามเสียงเข้มขึ้นมาทันที เจอร์รี่ทำหน้าเจื่อนๆ
"อย่าเพิ่งถามเลย นายกล่อมให้น้องออกมาก่อน" พูดตัดบทไม่ให้น้องถาม
"นั่นสิพี่รอง อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย" ไจ่ไจ๋เร่งด้วยอีกแรง แวนเนสถอนหายใจก่อนที่จะพูดกับเคนต่อ
"ชั้นอยู่ทั้งคนไม่มีใครตีนายได้หรอก ออกมาเถอะ" เคนเลิกคิ้วขึ้นแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยแต่ก็ลุกขึ้นมายืนอยู่หน้าประตู
"นายเคยพูดแบบนี้ตั้งหลายพันครั้ง แต่สุดท้ายชั้นไม่เคยรอดเลยซักครั้ง" แวนเนสได้ยินก็ได้แต่อ้าปากค้าง
"พี่ใหญ่ไม่ตีนายหรอกเสี้ยวเทียน.....ออกมาเถอะนะ....." เจอร์รี่แทรกขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้
"ชั้นไม่เชื่อ! ถ้าชั้นออกไปนายก็ลากชั้นขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วก็ตีชั้นเหมือนทุกที" เคนพูดย้อนกลับมา คราวนี้พี่ใหญ่นิ่งอึ้งไป
"พี่กลางครับ พี่ใหญ่ไม่ทำแบบนั้นหรอก" ไจ่ไจ๋กล่อมพี่ชายด้วยอีกแรง เคนได้ยินก็ยิ้มออกมานิดๆแล้วเอื้อมมือจะเปิดประตูแต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงพี่ใหญ่เอ่ยขึ้น
"เสี้ยวเทียน.....ในสายตาของนายชั้นเป็นพี่ชายที่ใจร้ายมากเลยใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่เอ่ยถามน้องน้ำตาคลอ แวนเนสกับไจ่ไจ๋มองไปที่พี่ชายอย่างตกใจ
"นายคิดว่าชั้นจ้องแต่จะคอยหาเรื่องดุด่านายเฆี่ยนตีนายอยู่ตลอดเวลาเลยใช่หรือเปล่า?" พี่ใหญ่ถามต่อน้ำเสียงสั่นเครือ เคนรีบเปิดประตูออกมาทันที
"ไม่ใช่นะเจอร์รี่ ชั้นไม่เคยคิดแบบนั้น" เคนรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน พี่ใหญ่มองหน้าน้องชายก่อนที่จะเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากให้น้องเห็นน้ำตาของตัวเองที่กำลังหยดลงมา
"นายอย่าร้องไห้สิ ชั้นขอโทษ" เคนจับแขนพี่ชายทั้งสองข้างเขย่าเบาๆพลางพูดเสียงอ่อนอ่อยด้วยรู้สึกผิดที่ตัวเองเล่นแรงเกินไป พี่ใหญ่ยืนนิ่งไม่ตอบว่าอะไรเพราะกำลังจัดการกับอารมณ์ของตัวเองอยู่ แวนเนสกับไจ่ไจ๋เลยพลอยเงียบไปด้วย
"ชั้นขอโทษ.....ขอโทษนะ....." เคนสวมกอดพี่ชายพร้อมกับพูดเสียงแผ่ว เจอร์รี่เงียบไปซักพักก่อนที่จะดันตัวน้องชายออกแล้วใช้มือเช็ดน้ำตาออกลวกๆ
"ไปนอนได้แล้ว" พูดจบก็ทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไป
"นายไม่ยกโทษให้ชั้นใช่มั๊ย?" เคนถามขึ้นมาอีก เจอร์รี่ชะงักไปเล็กน้อยแต่แล้วก็เดินออกไปโดยไม่ตอบคำถามนั้น เคนมองตามพี่ชายหน้าเศร้า
"เฮ่อ!" แวนเนสถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วเดินไปตบไหล่เคนเบาๆ
"นอนเถอะ เดี๋ยวชั้นไปคุยให้เอง" พูดจบก็ยิ้มปลอบใจน้อง เคนไม่ตอบว่าอะไรแต่สายตายังคงมองไปที่ประตูที่พี่ใหญ่เพิ่งจะเดินออกไปเมื่อครู่นี้
"ไจ่ไจ๋.....ดูพี่กลางด้วยนะ....." หันมาพูดกับน้องเล็กเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปอีกคน ไจ่ไจ๋เดินตามไปปิดประตูก่อนที่จะเดินเข้าไปหาพี่ชายคนกลางที่กำลังยืนเศร้าอยู่
"พี่กลางครับ มานี่เถอะ" น้องเล็กเดินไปจูงมือพี่ชายมานั่งที่เตียงซึ่งเคนก็เดินไปตามแรงจูงของน้องชายแต่โดยดี

- ห้องนอนเจอร์รี่ -
"ขอเข้าไปนะ" แวนเนสพูดเป็นเชิงขออนุญาตพี่ชาย และเมื่อก้าวเข้ามาเขาก็พบเห็นพี่ชายเอามือเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วแล้วหันหลังหนีไปอีกทาง
"เจ้าเสี้ยวเทียนนี่ไม่ไหวเลย บังอาจมาแกล้งพี่ชายคนเดียวของชั้นได้ ไว้ชั้นจะจัดการให้ดีมั๊ย?" แวนเนสทำเสียงร่าเริงแล้วเดินเข้าไปกอดคอพี่ใหญ่ เจอร์รี่ไม่ตอบว่าอะไรแต่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาอีก
"โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องไห้เลยนะ ไว้พรุ่งนี้ชั้นจะพานายไปเลี้ยงข้าว นายอยากกินอะไรชั้นตามใจนายทุกอย่างเลย แต่อย่าเอ็ดไปนะเพราะเราจะไปกันแค่สองคน" แวนเนสปลอบพี่ชายเหมือนกับกำลังโอ๋เด็กๆ แต่พี่ชายก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไร แวนเนสเลยลอบถอนใจออกมาเบาๆก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงข้างพี่ชาย
"เสี้ยวเทียนมันไม่ได้หมายความอย่างที่มันพูดหรอก นายก็รู้ว่าไอ้นี่มันชอบพูดกระทบกระเทียบแขวะกัดไปเรื่อยเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง" แวนเนสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน
"แล้วชั้นไม่มีความรู้สึกหรืองัย!?" เจอร์รี่ย้อนถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเกือบๆจะเป็นการตะคอก
"พวกนายน้อยใจได้แล้วชั้นน้อยใจไม่ได้งั้นหรอ!?" แวนเนสได้ยินก็อึ้งไป
"ชั้นให้พวกนายทุกอย่าง! ยอมพวกนายทุกอย่าง! พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พวกนายพอใจ! แค่นี้มันยังน้อยไปอีกหรอ!?" พี่ใหญ่ถามออกมาเป็นชุดเล่นเอาแวนเนสพูดอะไรไม่ออก
"ต้องให้ชั้นทำยังงัย!? ตามใจทุกอย่าง!? เออออทุกอย่าง!? สงบปากสงบคำ!? ยิ้มรับกับการการะทำของพวกนายตลอดงั้นหรอ!?" ถามต่อออกมาอีกด้วยน้ำเสียงดังขึ้นตามลำดับ
"ตอบมาซิว่าจะให้ชั้นทำยังงัย!?" เจอร์รี่เอามือตบลงที่เตียงระบายความอัดอั้นออกมาอย่างลืมตัวทำเอาแวนเนสถึงกับสะดุ้งพลางเหลือบมองพี่ชายอย่างกล้าๆกลัวๆ
"เลิกจู้จี้จุกจิก! เลิกบ่นเลิกด่า! เลิกสนใจไปเลยดีมั๊ย!?" เจอร์รี่ยังคงพูดต่อออกมาอีก
"ไม่ดี" แวนเนสตอบพี่ชายเสียงอ่อยๆ
"ไม่ดี!? โน้นก็ไม่ดี! นี่ก็ไม่ดี! จะเอายังงัย!? หา!!!??" แวนเนสก้มหน้างุดเมื่อโดนพี่ชายตะเบงเสียงใส่ เขานึกอยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆที่ดันหาเรื่องเข้ามาให้ตัวเองโดนด่า
"แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน! ในเมื่อพวกนายเห็นชั้นเป็นพี่ที่ดุที่โหดร้ายแล้วหละก็ชั้นจะเป็นแบบนั้นให้สมใจพวกนาย!" พูดจบก็หันหลังหนี
"ไม่เอา ไม่เอานะพี่ใหญ่" แวนเนสเข้าไปกอดเอวพี่ชายนึกอยากจะร้องไห้ตามพี่ชายให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ต้องทำเข้มแข็งเพราะตอนนี้ความรู้สึกของพี่ชายเปราะบางยิ่งกว่าเขาเสียอีก
"เวลาชั้นทะเลาะกับเสี้ยวเทียน นายมักจะบอกชั้นเสมอไม่ใช่หรอว่าที่น้องมันเป็นแบบนี้เพราะน้องมันมีปมในใจ" แวนเนสเอ่ยขึ้นเบาๆแต่ยังกอดพี่ชายอยู่ไม่ยอมปล่อย
"น้องไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตลอดเหมือนเราสองคนนี่ แล้วระหว่างนั้นน้องต้องเจอกับเรื่องอะไรบ้างเราก็ไม่รู้" เจอร์รี่เริ่มสงบลงเมื่อได้ยินน้องพูดเช่นนั้น
"บางทีที่น้องมันเกเรก็อาจเป็นเพราะอยากจะเรียกร้องความสนใจจากเราเพื่อเอาไปเติมเต็มกับส่วนที่หายไป เราต้องช่วยกันเติมส่วนนั้นให้เต็มไม่ใช่หรอ?" แวนเนสคลายท่อนแขนออกเมื่อเห็นว่าพี่ชายยอมรับฟังอะไรบ้างแล้ว
"แต่ถ้ามันต้องการมากเกินกว่าที่ชั้นจะมีให้ ชั้นก็ไม่รู้จะไปสรรหามาให้จากที่ไหนนะ" รำพันออกมาเบาๆหลังจากเงียบไปพักใหญ่
"ชั้นเชื่อว่าความรักที่นายมีให้น้องมันมากพอที่จะถมปมในใจนั้นให้หายสนิทได้ในซักวันหนึ่ง" แวนเนสว่าพร้อมกับบีบมือพี่ชายเป็นการให้กำลังใจ
"ขอบใจมากนะแวนเนส" เจอร์รี่เอ่ยเบาๆแล้วบีบมือน้องตอบ
"นายหายโกรธน้องแล้วใช่มั๊ย?" แวนเนสถาม
"ความจริงชั้นไม่ได้โกรธน้องเลย แต่บางครั้งคำพูดของมันก็ทำให้ชั้นคิดเหมือนกันนะ" พูดจบก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วดึงมือน้องให้มานั่งลงที่เตียง
"ชั้นรู้ว่าชั้นอาจจะไม่ใช่พี่ชายที่ดีเท่าไหร่ในสายตาของพวกนาย แต่พวกนายไม่จำเป็นต้องพูดกรอกหูชั้นอยู่บ่อยๆหรอก ที่ชั้นทำเฉยไม่ใช่ว่าชั้นไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือนกับคำพูดของพวกนายนะ แต่ที่ชั้นเฉยเพราะไม่อยากให้มันมีปัญหา แต่โดนเข้าบ่อยๆชั้นก็ท้อเหมือนกัน มันเหมือนกับว่าทำดีมาตลอดแต่พอทำผิดครั้งเดียวความดีทุกอย่างที่เคยทำมันก็มลายหายไปจนหมด" แวนเนสนั่งฟังพี่ชายเงียบๆ
"กลายเป็นพวกนายเลือกที่จะจำแต่ส่วนที่ไม่ดีของชั้น เลือกจะจำแต่ตอนที่ชั้นดุชั้นตีพวกนาย ทั้งๆที่เรื่องเหล่านั้นชั้นเองยังไม่เคยจำได้เลยซักครั้ง" เจอร์รี่ยังคงพูดระบายความในใจออกมาให้น้องชายฟัง
"เวลาพวกนายทำผิด ชั้นดุชั้นลงโทษพวกนายจริง แต่หลังจากนั้นชั้นไม่เคยพูดถึงมันอีก ชั้นไม่เคยตอกย้ำกับสิ่งที่พวกนายได้ทำผิดพลาดไปเลยซักครั้ง แต่ตรงกันข้าม เวลาพวกนายเกิดไม่พอใจขึ้นมา พวกนายจะลงโทษชั้นทุกคำพูดด้วยเรื่องที่ชั้นเคยทำผิดพลาดไป" แวนเนสก้มหน้าลงมองที่มือตัวเอง เขาไม่เคยรู้เลยว่าพี่ชายก็มีความรู้สึกน้อยใจพวกเขาเช่นกัน
"แล้วพวกนายจะให้ชั้นคิดยังงัย? นอกจากรู้สึกแย่กับตัวเอง?" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็รีบส่ายหน้า
"นายอย่าคิดแบบนั้นนะ นายเป็นพี่ชายที่แสนดี.....ดีที่สุดในชีวิตของชั้นเลย....." แวนเนสขยับเข้าไปกอดแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ของพี่ชาย
"ชั้นรักนายนะ รักมากด้วย" พูดจบก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ พี่ใหญ่ยกมือขึ้นลูบหัวน้องเบาๆ
"อย่าร้องไห้เลยแวนเนส ชั้นไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย" พูดปลอบน้องออกมา
"ชั้นไม่อยากให้นายรู้สึกแย่" พูดพลางสะอื้นน้อยๆ
"ไม่แล้วหละ นิ่งซะ" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาให้น้อง
"ดูซิ.....ไม่หล่อแล้วนะ....." คำปลอบโยนของพี่ชายทำให้แวนเนสยิ้มออกมาได้
"วันหลังนายมีอะไรก็บอกชั้นได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว" แวนเนสเอ่ยขึ้น
"ชั้นอาจจะไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีเท่าไหร่ แต่ก็จะรับฟังทุกอย่างที่นายพูด" ว่าพลางเอื้อมมือไปจับมือพี่ชายไว้
"นายเป็นที่ปรึกษาและเป็นผู้รับฟังที่ดีแวนเนส ชั้นขอโทษที่อารมณ์เสียใส่นาย" พี่ใหญ่แย้งแล้วขอโทษน้อง
"ไม่เป็นไร" แวนเนสส่ายหน้าแล้วสวมกอดพี่ชาย
"ชั้นชอบให้นายด่ามากกว่าที่จะเห็นนายเงียบนะ" ได้ยินดังนั้นพี่ใหญ่ก็หัวเราะออกมาได้
"ฉะนั้นวันหลังถ้ามีอะไรก็ด่ามันออกมาตรงๆเลย อย่าเดินหนีให้ชั้นใจแป้วอีกหละ" เจอร์รี่ยิ้มแล้วพยักหน้ารับ
"แล้วพรุ่งนี้เราจะไปกินอะไรกันดีหละ?" เจอร์รี่ย้อนถามน้องทำเอาแวนเนสถึงกับชะงัก
"เมื่อกี้ได้ยินใครน้า? บอกว่าจะพาพี่ใหญ่ไปเลี้ยงข้าว?" พูดต่อยิ้มๆเมื่อเห็นสีหน้าเหวอๆของน้อง
"ใครหรอ? ไจ่ไจ๋หรือเปล่า?" แวนเนสตีหน้าซื่อย้อนถาม
"ฮึ!" บีบจมูกน้องอย่างหมั่นไส้ แวนเนสจึงหัวเราะออกมาได้
"โอเค....นายอยากกินอะไรก็บอก ชั้นตามใจทุกอย่างเลย" แวนเนสตอบรับคำพี่ชายในที่สุด

- ที่ห้องนอนของเคน -
"พี่กลาง! เอาแต่นั่งกังวลแบบนี้จะได้อะไรขึ้นมา? นอนซักทีเถอะ!" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหวเมื่อเห็นพี่ชายเอาแต่นั่งหน้าเศร้า
"พี่นอนไม่หลับ ไม่รู้พี่ใหญ่เป็นยังงัยบ้าง?" เคนบอกน้องชายออกไปตรงๆ
"พี่รองไปคุยด้วยแล้ว คงไม่เป็นอะไรหรอก" ไจ่ไจ๋พูดเป็นเชิงปลอบ
"ถ้าไม่เป็นไรจริงแล้วทำไมป่านนี้พี่รองยังไม่ออกมาบอกอะไรเราเลยหละ?" เคนย้อนถาม
"ก็.....อาจจะนอนกับพี่ใหญ่แล้วหละมั้ง?" ไจ่ไจ๋คาดเดาอย่างไม่แน่ใจ
"ไม่หรอก พี่ว่าพี่ใหญ่คงยังโมโหพี่อยู่แน่ๆ" เคนส่ายหน้าพูดเสียงเศร้า
"งั้นเราไปดูกัน" น้องเล็กชวน แต่เคนก็ส่ายหน้าอีก
"พี่ไม่มีหน้าโผล่ไปให้เขาเห็นหรอก พี่ใหญ่คงเกลียดขี้หน้าพี่แล้วหละ" เคนให้เหตุผล
"พี่กลาง! ทำไมชอบมองพี่ใหญ่ในแง่ร้ายอยู่เรื่อย?" น้องเล็กโอดครวญ
"ก็...." เคนพูดอะไรไม่ออก
"วันหลังจะพูดอะไรก็คิดหน่อย พี่รู้หรือเปล่าว่าเดี๋ยวนี้พี่ประชดเก่งมากเลย" น้องเล็กได้ทีต่อว่าพี่ชาย
"ก็มันจริงหนิ!" เคนยังไม่วายเถียงน้องอีก
"พี่กลาง! ผมหวังดีไม่อยากให้พี่มีเรื่องกันหรอกนะถึงได้พูด! ยังมาเถียงอีก......" ประโยคสุดท้ายไจ่ไจ๋พึมพำออกมาอย่างเอือมระอากับนิสัยของพี่ชาย
"เออ! พี่ทำอะไรก็ไม่ดีผิดหมดนั่นแหละ!" เคนตวัดเสียงเล็กน้อย
"นั่นงัย! เอาอีกแล้ว! รู้อย่างงี้น่าจะบอกให้พี่รองทำเฉยซะ ไม่ต้องเข้าไปช่วยพูดให้ก็ดีหรอก" ไจ่ไจ๋ต่อว่าพี่ชายอีก
"ก็ใครขอร้องกันหละ?" เคนยังเถียงข้างๆคูๆ
"แล้วเมื่อกี้ใครมันทำหน้าละห้อยเหมือนหมาโดนทิ้งหละ? เห็นแบบนั้นพี่รองเขาจะทำเฉยได้หรอ?" น้องเล็กตอกกลับทันควัน
"ไจ่ไจ๋!! นายจะมากไปแล้วนะ! นี่พี่นะโว้ย!" เคนเอ็ดน้องเข้าให้บ้าง
"แล้วทำไมทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่เลยหละ? แบบนี้ผมจะเชื่อถือได้ยังงัย?" ได้ยินดังนั้นเคนก็ได้แต่อ้าปากค้าง
"โน้นประตู! นายออกไปให้พ้นๆเลย!" ไล่เจ้าน้องชายตัวดีเสียงแข็ง
"ไม่ต้องไล่หรอกน่า! ผมไปอยู่แล้ว! ไม่อยากอยู่กับคนอารมณ์แปรปรวน!" ไจ่ไจ๋ตอกย้ำแล้วเดินไปเปิดประตูแต่เป็นเวลาเดียวกับที่แวนเนสเปิดเข้ามาพอดี
"อ้าว! จะไปไหน?" แวนเนสถามน้องเล็ก
"ไปให้พ้นๆหน้าใครบ้างคน! อยู่ด้วยแล้วอารมณ์เสีย!" น้องเล็กตอบเสียงกระแทก ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็เหลือบมองเคนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"อย่าเพิ่งไป มานี่ก่อน" แวนเนสว่าแล้วจูงมือน้องเล็กให้กลับเข้ามา
"วีนใส่เขาไปทั่วเลยนะ!" เมื่อเดินมาถึงแวนเนสก็ผลักหัวน้องชายคนกลางแรงๆ เคนค้อนใส่พี่ชายแต่ไม่ได้พูดว่าอะไร
"พรุ่งนี้ไปขอโทษเจอร์รี่มันด้วยหละ" พูดต่อพร้อมกับมองหน้าคู่กรณี
"ชั้นขอโทษไปแล้ว" เคนแย้งขึ้น
"เดี๋ยวจะโดน! ชั้นช่วยพูดกล่อมมันจนอ่อนลงขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ!?" แวนเนสทำเสียงดุน้อง
"เมื่อกี้พี่กลางเขาพูดยังงัยรู้มั๊ยพี่รอง?" ไจ่ไจ๋ถามแทรกขึ้นมา
"ไม่รู้ มันว่างัย?" แวนเนสตอบแล้วถามน้องต่อ
"พี่กลางบอกว่าไม่ได้ขอร้องให้พี่รองช่วย" น้องเล็กตอบเน้นเสียงทุกคำพูด เคนถลึงตาใส่น้องชายแต่ไจ่ไจ๋ก็ไม่สนใจ
"แปลความหมายได้ว่าพี่รองสาระแนไปช่วยเอง" แวนเนสได้ยินดังนั้นก็หันควับไปทางเคน
"รู้งี้ชั้นไม่ช่วยก็ดี! รู้หรือเปล่าว่าชั้นต้องเจอกับอะไรบ้าง?" พูดด้วยสีหน้าจริงจังทำเอาเคนเริ่มใจแป้ว
"มันทำอะไรนายหรือเปล่า?" ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
"ทำสิ!" ตอบเสียงเข้ม ไจ่ไจ๋จึงพลอยตกใจไปด้วย
"พี่ใหญ่ทำอะไรพี่รองหรอ? แล้วพี่รองเป็นอะไรมากหรือเปล่า? เจ็บตรงไหนบ้าง?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายอย่างเป็นห่วง
"พี่ใหญ่ทำให้พี่เจ็บ....ตรงนี้....." แวนเนสเอามือทาบที่หน้าอกด้านซ้าย
"พี่ไม่เคยเห็นพี่ใหญ่ร้องไห้เพราะรู้สึกอัดอั้นตันใจขนาดนี้มาก่อนเลย จะพูดให้ถูกพี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่เขาก็รู้สึกน้อยใจพวกเราเหมือนกัน" คำพูดของพี่ชายทำเอาน้องๆสองคนต่างนิ่งเงียบ
"เสี้ยวเทียน ชั้นไม่ได้โทษนายคนเดียวนะ เพราะชั้นกับไจ่ไจ๋เองก็มีส่วนที่ทำให้พี่ใหญ่ระเบิดอารมณ์ออกมาขนาดนี้" เคนมีสีหน้าขรึมลง
"บางครั้งบางทีที่พวกเราชอบพูดจาประชดประชันพี่ใหญ่ ไม่ใช่พี่เขาไม่คิดนะ แต่เขาไม่พูดเพราะไม่อยากให้มันเกิดเรื่องเกิดราวขึ้นมา" แวนเนสเสียงอ่อนลงบอกเล่าให้น้องๆฟัง
"เขาบอกว่าบางทีเขาก็น้อยใจพวกเราที่พวกเราชอบประชดเขาเวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ เขาคิดว่าเขาทำทุกอย่างดีที่สุดแล้วแต่ก็ไม่เป็นที่พอใจของพวกเรา" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็น้ำตาซึมด้วยความสงสารพี่ใหญ่และเพิ่งสำนึกได้ว่าพวกเขาทำเช่นนั้นจริงๆ
"แล้วตอนนี้.....พี่ใหญ่เป็นยังงัยบ้าง?" เคนเอ่ยถามออกมาอย่างลำบากยากเย็นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ
"ก็สงบลงมากแล้ว แต่ในใจลึกๆของเขาชั้นก็ไม่รู้ ต่อหน้าชั้นเขาก็บอกไม่เป็นไรและทำตัวเข้มแข็งให้เห็นแต่ลับหลังออกมา......" แวนเนสไม่พูดต่อได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"จะไปไหน?" แวนเนสเอ่ยถามพร้อมกับคว้าแขนของเคนที่ลุกพรวดขึ้น
"ชั้นจะไป....." เคนยังพูดไม่ทันจบน้ำตาก็หยดลงมาซะก่อน
"อย่าเพิ่งเลย เขาหลับไปแล้ว ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับกดไหล่ให้น้องนั่งลงตามเดิม ไจ่ไจ๋เองก็พลอยร้องไห้ตามเคนออกมาด้วย
"ไม่ต้องร้อง.....เงียบซะ.....ไม่เอาหน่า......พี่ปลอบคนไม่เก่งนะ......" แวนเนสโอบไหล่น้องชายไว้คนละข้างเมื่อน้องทั้งสองคนพร้อมใจกันร้องไห้ออกมาอีก
"เอ้าๆๆ ตามใจๆๆๆ อยากร้องไห้ก็เอา แต่อย่าให้ถึงกับน้ำตาท่วมบ้านก็แล้วกัน" จบคำแวนเนสก็โอบกอดน้องทั้งสองคนที่ซบหน้าร้องไห้กับอกกว้างของเขาไว้อย่างปลอบประโลม

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:08:25 น.

0 comments

Counter : 1282 Pageviews.