Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 29

ตอนที่ 29
"ไจ่ไจ๋...." เจอร์รี่ส่งเสียงเรียกน้องอย่างแผ่วเบาเมื่อเห็นน้องนอนนิ่งอยู่บนเตียง
"ไจ่ไจ๋ ยังไม่ลุกอาบน้ำอาบท่าอีกหรอ?" ร่างของน้องชายค่อยๆหันมา เมื่อเห็นหน้าพี่ใหญ่ไจ่ไจ๋ก็เริ่มน้ำตาซึมออกมาอีก
"อย่าร้องไห้....ไจ่ไจ๋.....พี่ไม่ได้โกรธนายเลยนะ" เจอร์รี่ทรุดตัวนั่งลงข้างน้อง
"พี่ใหญ่ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดพี่จริงๆ ผมขอโทษ" น้องเล็กบอกพี่ชายแล้วพยายามเม้มปากเพื่อกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา
"บอกแล้วงัยว่าพี่ไม่ได้โกรธนาย ไม่ต้องร้องนะ" พูดจบเจอร์รี่ก็รั้งตัวน้องเข้ามากอดแต่แล้วก็ต้องชะงักไปเพราะรู้สึกว่าตัวน้องอุ่นๆ
"ไจ่ไจ๋ นายไม่สบายหรือเปล่า?" ดันตัวน้องชายออกแล้วเอามืออังที่หน้าผากเพื่อวัดไข้
"ตัวรุมๆนะไจ่ไจ๋ รู้สึกยังงัยบ้าง?" ถามไถ่อาการน้องอย่างเป็นห่วง
"ผมปวดหัว แล้วก็เจ็บคอนิดๆ" ตอบพี่ชายออกมาตามจริง
"งั้นวันนี้หยุดเรียนซักวันนะ นอนลงก่อนพี่จะลงไปเอาอาหารเช้ากับยามาให้กิน" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับดันตัวน้องให้นอนลงตามเดิม
"ไม่ต้องหรอกครับพี่ ผมยังไม่หิว อยากนอนพักมากกว่า" ไจ่ไจ๋พูดขัดในขณะที่เอนตัวนอนลงแต่โดยดี
"รู้สึกเพลียหรอ?" ถามซักไซร้ต่อ
"อืม....เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย" ตอบรับคำพี่ชายเสียงแผ่ว
"ทำไมถึงไม่ได้นอนหละ? มัวทำอะไรอยู่?" ถามน้องกลับไปสีหน้าเริ่มบึ้งนิดๆเพราะนึกว่าน้องคุยโทรศัพท์
"ผมคิดว่าพี่โกรธผม ผมกลัวพี่จะไม่คุยกับผมอีก ผมเอาแต่คิดเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ" ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็ใจอ่อนยวบ รู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องไม่สบาย
"พี่ขอโทษ....." บอกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆพร้อมกับลูบหัวน้องอย่างอ่อนโยน
"พี่จะลงไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้นะ จะได้รู้สึกสบายขึ้น" ไจ่ไจ๋ยิ้มรับนิดๆ เจอร์รี่จึงรีบเดินลงมาข้างล่าง
"เป็นงัยวะ?" แวนเนสเดินมากอดคอพี่ชายพร้อมกับเอ่ยถาม
"น้องไม่สบาย ดูเหมือนจะเป็นไข้" เจอร์รี่ตอบ
"หา!!! น้องเป็นไข้หรอ? แต่เมื่อกี้ที่ชั้นเข้าไปหาก็เห็นน้องมันยังดีๆอยู่นี่หว่า" แวนเนสอุทานออกมาอย่างลืมตัว เจอร์รี่เลยหันควับมามอง
"เอ่อ.....แหะๆๆๆ ชั้นก็เข้าไปดูมันนิดนึงเหมือนกัน" เมื่อเห็นสายตาพี่ชายแวนเนสเลยยอมสารภาพ
"แล้วไม่รู้หรืองัยว่าน้องไม่ไม่สบาย" ย้อนถามเสียงห้วนกว่าเดิม
"ไม่รู้ ชั้นคุยกับมันนิดหน่อยเอง ไม่ได้แตะโดนตัวมัน" แวนเนสส่ายหน้าแล้วสบตากับพี่ชาย
"แล้วน้องไข้สูงหรือเปล่า? ต้องพาไปหาหมอมั๊ย?" ถามต่ออย่างเป็นห่วง
"ไม่สูงหรอก แค่ตัวรุมๆ ชั้นจะเอาผ้าไปเช็ดตัวให้น้อง นายช่วยเตรียมอาหารเช้าให้ชั้นทีสิ เดี๋ยวชั้นจะเอาไปให้น้องกินแล้วจะได้กินยา" พี่ใหญ่ตอบพร้อมกับบอกให้ช่วย
"ได้ๆๆ" แวนเนสรีบรับคำแล้วกระวีกระวาดไปเตรียมอาหารให้น้องโดยเร็ว ส่วนเจอร์รี่ก็เดินไปหยิบกะละมังใบย่อมๆพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กพอเหมาะ
"ไจ่ไจ๋ไม่สบายหรอ?" เสี่ยวจือถามเจอร์รี่ขึ้นมาบ้าง
"ครับ เห็นบอกว่าปวดหัวแล้วก็เจ็บคอ ตัวก็อุ่นๆด้วย" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับเทน้ำใส่แก้วเพื่อเอาขึ้นไปให้น้อง
"งั้นฝากบอกทีว่าขอให้หายป่วยเร็วๆ" เสี่ยวจือฝากฝัง
"ครับ เดี๋ยวผมจะบอกให้" เจอร์รี่รับคำยิ้มๆแล้วมองเลยไปที่น้องชาย
"แวนเนส ถ้าเสร็จแล้วนายก็ไปทำงานซะ ทิ้งไว้นั่นแหละเดี๋ยวชั้นลงมายกขึ้นไปเอง" บอกกล่าวกับน้องชาย
"ดูแลน้องมันดีๆหละ บอกมันว่าเดี๋ยวชั้นจะรีบกลับ" แวนเนสสั่งเสียพี่ชาย
"อืม....รีบไปได้แล้วเดี๋ยวจะสาย" รับคำแล้วเอ่ยปากไล่ให้น้องไปทำงานเพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะแปดโมงแล้ว
"งั้นชั้นไปนะ" แวนเนสเอ่ยลาพี่ชายแล้วหันไปพยักหน้ากับเสี่ยวจือ
"ทำตัวให้ดีๆหละ ตั้งใจทำงานด้วย" พี่ใหญ่อดที่จะกำชับน้องชายไม่ได้ แวนเนสทำหน้าเมื่อยใส่
"รู้แล้ว ไม่ต้องสั่งหรอกน่า!" บ่นอุบอิบเบาๆแล้วเดินนำออกไปก่อน
"หึๆๆๆ....." เสี่ยวจือหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะหันมาร่ำลาเจอร์รี่แล้วตามแวนเนสออกไปโดยเร็ว หลังจากแวนเนสออกไปแล้วเจอร์รี่เดินกลับขึ้นไปในห้องน้องชายคนเล็ก
"หลับหรือยัง?" เจอร์รี่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไจ่ไจ๋ปรือตาขึ้นมามองพี่ชายแล้วพยักหน้ารับ
"หลับแล้วได้ยินด้วยหรอ?" ถามเป็นเชิงหยอกเอินแล้วเอากะละมังไปใส่น้ำในห้องน้ำแล้วกลับออกมาเอาผ้าขนหนูชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆ จากนั้นก็เอาไปเช็ดหน้าให้น้อง
"สบายขึ้นมั๊ย?" ถามน้องในขณะที่เช็ดแขนให้
"ครับ" ไจ่ไจ๋ตอบสั้นๆพลางมองดูการกระทำของพี่ชายด้วยความรู้สึกซึ้งใจ
"เดี๋ยวนายต้องกินข้าวซักหน่อยนะ จะได้กินยาได้" เจอร์รี่พูดต่อ
"แต่ผมเจ็บคอนี่พี่" ไจ่ไจ๋รีบแย้งเพราะไม่อยากกิน
"เจ็บก็ต้องกิน มีแกงจืดอยู่แหนะ พี่รองอุตส่าห์ตักไว้ให้ก่อนออกไปทำงาน" พี่ใหญ่ยกเอาแวนเนสขึ้นมาอ้าง
"พี่รองไปทำงานแล้วหรอ?" ถามพี่ชายกลับไป
"ไปแล้ว เออ....เสี่ยวจือฝากบอกให้นายหายเร็วๆด้วยนะ" พูดต่ออย่างนึกขึ้นได้
"หรอ?" ตอบรับเป็นเชิงถามแต่ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังนัก
"วันนี้ที่มหาลัยมีงานต้องทำหรือเปล่า? โทรบอกเพื่อนๆให้ช่วยเก็บงานให้ไป" ไจ่ไจ๋ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย
"ไม่มีอะไรหรอกครับ วิชานี้อาจารย์เขาไม่เคยให้งานในห้อง" ขยายความให้พี่ชายฟัง
"เอาหละ เสร็จแล้ว.....เดี๋ยวกินข้าวนะ" พูดจบเจอร์รี่ก็เอาน้ำในกะละมังไปเททิ้งในห้องน้ำแล้วลงไปยกอาหารเช้าขึ้นมาให้น้องชาย
"ทำไมเยอะจัง?" ไจ่ไจ๋โอดครวญเมื่อเห็นข้าวพูนจานพร้อมทั้งน้ำแกงชามใหญ่
"กินเยอะๆร่างกายจะได้แข็งแรง" พูดจบก็ขยับตัวขึ้นไปนั่งบนเตียงกับน้อง ไจ่ไจ๋จึงขยับตัวเข้ามากึ่งนั่งกึ่งนอนซบอยู่ที่อกพี่ชาย เจอร์รี่ส่ายหน้ายิ้มๆ
"เดี๋ยวข้าวก็ติดคอตายหรอก ทำไมไม่นั่งดีๆ?" ว่าน้องแต่สีหน้ายังคงรอยยิ้มไว้
"ผมนั่งไม่ไหวนี่ หัวหมุนติ้วเลย" ไจ่ไจ๋ได้ทีอ้อนเสียยกใหญ่ เจอร์รี่หัวเราะเบาๆแล้วจัดการตักน้ำแกงใส่ในจานข้าว
"กินเองไหวมั๊ย?" ถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
"ผมป่วยอยู่นี่" ทำเสียงแหบๆจนพี่ชายนึกหมั่นไส้
"โอ้ย! ป่วยหนักนักแหละ! หืม?" พูดจบก็ดึงหูน้อง
"แหม...." ไจ่ไจ๋ร้องครางออกมาแต่ก็ยังกอดพี่ชายอย่างออดอ้อน พี่ใหญ่จึงตักข้าวแล้วป้อนน้อง
"อร่อยมั๊ย?" ถามน้องอย่างเอาใจ
"อืม....พี่ใหญ่ทำเองหรอ?" ย้อนถามพี่ชายกลับ ซึ่งเจอร์รี่ก็พยักหน้าแทนคำตอบแล้วป้อนน้องอีก พอกินไปได้ซักสี่ห้าคำไจ่ไจ๋ก็เริ่มส่ายหน้า
"ไม่เอาแล้วครับ ผมเจ็บคอ" ร้องขอกับพี่ชายเสียงอ่อย
"กินอีกหน่อยสิ นายเพิ่งกินไปได้แค่นิดเดียวเอง" พี่ใหญ่คะยั้นคะยอ
"ไม่ไหวแล้ว" ส่ายหน้าดิกไม่ยอมกินต่อ
"อีกหน่อยเถอะ ไม่งั้นพี่เสียใจแย่เลยอุตส่าห์ตั้งใจทำให้นายนะ" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋จึงยอมอ้าปากกินต่อแต่โดยดี
"พี่ใหญ่กินแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายในขณะที่ยังเคี้ยวข้าวในปากตุ้ยๆ
"เรียบร้อยแล้วหละ" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับตักข้าวใส่ปากน้องอีก
"แล้ววันนี้พี่ไม่ไปทำงานหรอ?" ถามพี่ชายต่ออีก พี่ใหญ่เหลือบตาไปมองนาฬิกาเล็กน้อย
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรไปลาก็ได้" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย
"เมื่อวานลาไปครึ่งวันแล้ว วันนี้ลาอีกได้หรอ?" แกล้งถามแหย่พี่ชาย เจอร์รี่ตีหน้าเข้มใส่น้อง
"ก็เพราะใครหละ? หืม?" กัดฟันถามอย่างหมั่นไส้แล้วตักข้าวคำโตป้อนใส่ปากน้อง
"โห! ยัดเข้ามาได้ คำเบ้อเร้อเลย!" บ่นเสียงอู้อี้เพราะกำลังเคี้ยวอยู่
"พี่สอนว่ายังงัย? เวลาเคี้ยวอาหารห้ามพูดใช่มั๊ย?" แกล้งทำเสียงดุเจ้าน้องชายตัวดี ไจ่ไจ๋ผลุบตาหลบแล้วเคี้ยวตุ้ยๆจนหมดคำ
"เดี๋ยวติดคอตายจะไม่ช่วยเลย เฮี้ยวนักนะ!" ไจ่ไจ๋ย่นจมูกใส่แล้วเอาหัวซบที่อกพี่ชาย
"ถ้าพี่ใหญ่ปล่อยให้น้องตายไปต่อหน้าต่อตาก็ใจร้ายเกินไปแล้วหละ" พูดออกมาเบาๆ
"พี่ต้องใจร้ายกับเราซะบ้าง ใจดีมากเกินไปเดี๋ยวจะเหลิง" ว่าพลางป้อนข้าวน้องต่อ
"อย่านะพี่ใหญ่ เป็นพี่ชายใจดีแบบนี้ตลอดไปแหละดีที่สุดแล้ว อย่าใจร้ายกับผมเลย นะๆๆๆ" ทำเสียงออดอ้อนซะจนพี่ชายอดที่จะยิ้มไม่ได้
"อันนี้ก็ต้องดูว่านายทำตัวน่ารักหรือเปล่า? ถ้าทำตัวดื้อด้านเกเรพี่คงใจดีด้วยไม่ได้หรอก" พูดไปก็ตักข้าวให้น้องกินไปด้วย ไจ่ไจ๋เองก็ลืมไปชั่วขณะว่าตัวเองเจ็บคออยู่เพราะมัวแต่คุย
"ผมจะเป็นเด็กดี จะเชื่อฟังพี่ใหญ่ทุกอย่างเลย" ไจ่ไจ๋ตอบรับทันควัน
"จริงหรอ? แม้ว่าสิ่งที่พี่บอกจะขัดใจนายก็ตาม อย่างงั้นใช่มั๊ย?" ย้อนถามน้องกลับอย่างไม่ค่อยเชื่อ ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็ชะงักไป
"พี่ใหญ่.....ผมไม่กินแล้ว ไหนเมื่อกี้บอกให้กินอีกนิดนึงงัย?" เปลี่ยนเรื่องพูดหน้าตาเฉย
"เหลืออีกหน่อยก็จะหมดแล้ว อย่างอแงสิ" เจอร์รี่กล่อมน้อง
"ไม่เอา ผมเจ็บคอ" น้องเล็กส่ายหน้าปฏิเสธ
"อีกนิดนึง.....นะ....." เจอร์รี่เซ้าซี้น้องต่อ
"ไม่เอา พอแล้ว ผมอิ่ม" ปฏิเสธอีกครั้งหนึ่ง
"อีกห้าคำแล้วพอเลย" พี่ใหญ่กะข้าวในจานแล้วต่อรองกับน้อง
"ห้าคำเท่านั้นนะ" ไจ่ไจ๋เริ่มอ่อนลงแล้วย้ำคำกับพี่ชาย
"อืม....ห้าคำแล้วกินยา จะได้นอนซักที" พี่ใหญ่พยักหน้ารับ ไจ่ไจ๋จึงยอมกินต่อ
"ถ้าพี่กลางโทรมาตอนผมหลับ ปลุกด้วยนะ" ไจ่ไจ๋สั่งพี่ชาย
"ทำไม? มีเรื่องจะคุยกับพี่เขาหรอ?" พี่ใหญ่ย้อนถาม
"เปล่า แค่คิดถึง อยากได้ยินเสียง" ตอบเสร็จก็อ้าปากกินข้าวต่อ
"ไว้ตื่นมาแล้วนายค่อยโทรหาพี่เขาก็ได้นี่" เจอร์รี่แย้ง
"ไม่เอา จะโทรไปทำไมให้เปลือง ไหนๆพี่กลางก็โทรมาแล้ว คุยๆซะทีเดียว" ไจ่ไจ๋ตอบหน้าตาเฉย
"ฮึ! โทรหาพี่ชายหละเปลื้องแต่โทรหาสาวหละไม่มีคำว่าเปลื้องเลยนะ!" อดที่จะแขวะน้องไม่ได้ น้องเล็กได้ยินแล้วแต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเฉไฉถามพี่ชายแทน
"เหลืออีกกี่คำ?" เจอร์รี่มองข้าวในจานก่อนที่จะตอบน้อง
"อีกสี่คำ" ไจ่ไจ๋นิ่วหน้าเมื่อได้ยินคำตอบ
"เพิ่งกินไปคำเดียวเองหรอ? ผมว่าผมกินมากกว่าคำนึงนะ" ไจ่ไจ๋แย้ง
"นายเพิ่งกินไปแค่คำเดียวนั่นแหละ มัวแต่คุยอยู่งัย" เจอร์รี่รีบว่าน้องกลบเกลื่อนเพราะต้องการให้น้องกินให้หมด
"เอ้า! อ้าปากเร็วเข้า อีกสี่คำ" พูดจบก็ป้อนข้าวให้น้องอีก ในที่สุดไจ่ไจ๋ก็กินจนหมดจานโดยลืมนับไปว่ากินเข้าไปทั้งหมดกี่คำเพราะมัวแต่ถามโน้นถามนี่พี่ชายอยู่
"เก่งมาก! คราวนี้ก็กินยา" เจอร์รี่วางจานข้าวไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วหยิบยามาส่งให้น้อง ไจ่ไจ๋ก็รับมากินแต่โดยดี
"ทีนี้ก็นอนได้แล้วไอ้จอมยุ่ง!" พูดจบก็จับตัวน้องให้เอนลงนอนแล้วจัดการห่มผ้าให้
"ขอบคุณนะครับพี่ใหญ่" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มให้พี่ชาย เจอร์รี่ยิ้มรับแล้วพยักหน้าให้น้อง
"หลับตานอนซะ จะได้หายเร็วๆ" ยืนมองน้องอยู่ครู่หนึ่งก็จัดการเก็บจานชามเอาลงไปข้างล่างโดยปล่อยให้น้องได้นอนพักอย่างเต็มที่

- ตอนเย็น -
"เจอร์รี่ น้องหละ?" แวนเนสเอ่ยถามขึ้นมาทันทีที่ก้าวขาเข้าบ้าน เจอร์รี่ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าแล้วหันไปทางต้นเสียง
"หลับอยู่ข้างบน" ตอบคำถามนั้นแล้วเหยียดมือบิดขี้เกียจคลายความเมื่อย
"หลับนานยัง?" ถามต่อพร้อมกับเดินมานั่งลงข้างพี่ชาย
"ไม่นานหรอก มันลงมาคุยจ้อตั้งแต่บ่ายจนชั้นทำงานไม่ได้เลยต้องบังคับให้มันขึ้นไปนอน" ว่าพลางหัวเราะไปด้วย
"งั้นมันก็หายแล้วหละสิ" แวนเนสก็พลอยยิ้มออกมาด้วย
"ยังไม่หายซะทีเดียวหรอก ต้องดูก่อนว่าจะมีไข้อีกหรือเปล่า?" ตอบข้อซักถามของน้องเสร็จก็ขยับตัวไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์ตรงหน้าตามเดิม
"ถ้างั้นรอมันตื่นก่อนแล้วค่อยขึ้นไปหามัน" พูดจบแวนเนสก็ไถลตัวเหยียดขายาวที่พื้นแล้วเอาหัวเกยบนเบาะนั่งของโซฟา เจอร์รี่เหลือบมองน้องพลางส่ายหน้าไปมา
"ถ้าเหนื่อยก็ไปอาบน้ำแล้วนอนพักข้างบนเลย" บอกเจ้าน้องชายจอมขี้เกียจ
"อืม...." แวนเนสครางเสียงหลับแต่ไม่ได้ขยับตัวไปไหนซ้ำยังหลับตาลงอีกด้วย
"อืมแล้วยังไม่ลุกไปอีก ต้องให้พูดกี่ครั้ง?" ทำเสียงเข้มขึ้นมาเล็กน้อย แวนเนสลืมตาขึ้นมาแล้วจิ๊ปากอย่างรำคาญ
"ขี้บ่นชะมัดเลย" งึมงำออกมาเบาๆ
"นี่! อย่านึกว่าชั้นไม่ได้ยินนะ บ่นอีกเจอดีแน่!" ทำหน้าดุใส่น้องชาย แวนเนสทำหน้าเหรอก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปใกล้พี่ชายแล้วยื่นหน้าไปมองที่แป้นคีย์บอร์ดของเครื่องคอมพิวเตอร์
"จะทำอะไร?" พี่ใหญ่ถามน้องอย่างงงๆ แวนเนสไม่ตอบแต่เอานิ้วจิ้มลงที่คีย์บอร์ด
"นี่งัย! ชั้นเจอดีแล้ว!" พูดจบก็หัวเราะอย่างขบขันกับมุขของตัวเอง
"กวนประสาทนักนะ!" พี่ใหญ่ไม่พูดเปล่าแต่เอามือเขกหัวเจ้าคนจอมกวนให้ด้วย
"โอ้ย!!! นายอ่ะอย่างงี้ทุกทีเลย! ชอบทำชั้นเจ็บๆเรื่อย! เล่นด้วยก็ไม่ได้!" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดพลางเอามือคลำหัวตัวเอง
"ก็เห็นว่าชั้นทำงานอยู่ยังจะมาเล่นอะไรไม่เข้าเรื่องอีก!" เจอร์รี่ทำเสียงดุ
"แล้วเล่นยังงัยให้เข้าเรื่องหละ?" อดที่จะกวนพี่ชายอีกไม่ได้
"ไอ้นี่หนิ!!!" เอ็ดตะโรใส่น้องพร้อมกับยกมือขึ้นโดยอัตโนมัติ
"อย่านะ!" แวนเนสเองก็ยกมือขึ้นกันโดยพลันเช่นกัน แต่ก็โดนพี่ชายเขกหัวเข้าให้อีกป๊อกหนึ่งด้วยความหมั่นไส้
"หูยยย....ใจร้าย! จำไว้เลยจะไม่เล่นอะไรด้วยแล้ว!" แวนเนสเอามือคลำหัวตัวเองป้อยๆพลางต่อว่าพี่ชายไปด้วย
"เสียใจจะแย่....ไปไกลๆเลยไป๊....." เจอร์รี่โบกมือไล่เจ้าน้องชายตัวดีอย่างเอือมระอาพร้อมกับลงมือทำงานต่อ
"ไปก็ได้! โอ๊ะ!" เสียงอุทานของน้องชายทำให้พี่ใหญ่ละสายตามามองน้องอีกครั้ง
"เลิกเล่นได้แล้วนะ! ไม่งั้นโดนแน่!" พูดขู่เจ้าน้องชายตัวแสบเสียงดุแต่ก็หันกลับไปทำงานอีก
"ชั้นเวียนหัว" แวนเนสบอกพี่ชายพร้อมกับเอานิ้วนวดที่ขมับตัวเองเบาๆ
"ยังอีก! จะลองดีกับชั้นใช่มั๊ย?" เอ็ดใส่น้องพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นเพื่อจะเล่นงานน้องชายเพราะนึกว่าน้องยังกวนไม่เลิก
"ชั้นไม่ได้แกล้ง! ชั้นเวียนหัวจริงๆนะ!" แวนเนสละล่ำละลักบอกพี่ชาย
"นึกว่าชั้นจะเชื่อหรอ? ไอ้กะล่อน! ต้องตีซะให้เข็ดจะได้เลิกกวนประสาทซักที!" ว่าพลางเงื้อนมือขึ้นลงอยู่ในอากาศ
"ไม่เอา! อย่าตีนะ! ชั้นไม่ได้แกล้งจริงๆ!" เมื่อเห็นพี่ชายเอาจริงแวนเนสก็ร้องเสียงหลงพร้อมกับเอาหน้าซุกลงที่พนักพิงของโซฟา
"ไม่ได้! อยากก่อกวนชั้นดีนักหนิ! ลุกขึ้นมา!" พูดเสียงเข้มพร้อมกับคว้าแขนน้องเพื่อจะฉุดให้ลุกขึ้นแต่แล้วก็ต้องชะงักไป
"แวนเนส....ทำไมนายตัวร้อนแบบนี้หละ?" เสียงอ่อนลงทันที เขารีบปล่อยแขนน้องแล้วเลื่อนมือมาแตะที่หน้าผากน้องแทน
"หันหน้ามาซิ" สั่งน้องให้หันหน้ามาทางเขา แวนเนสเงยหน้ามองพี่ชายตาปริบๆ
"เวียนหัวหรอ?" ถามน้องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ตอนนี้หายแล้ว แต่เป็นตอนที่จะลุกไปเมื่อกี้" แวนเนสตอบ
"สงสัยนายคงลุกเร็วไป แล้วนี่ไข้ขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่บอกชั้น?" สีหน้าของพี่ใหญ่เริ่มเป็นกังวลเมื่อน้องชายคนรองพลอยป่วยไปด้วยอีกคน
"สงสัยจะขึ้นตอนที่จะโดนนายเล่นงานเมื่อกี้หละมั้ง?" ตอบแบบติดกวนด้วยสีหน้าซื่อๆ
"ฮึ! เดี๋ยวจะเอาให้ร้องไม่ออกเลย! กวนไม่เลิกนะ!" พี่ใหญ่ดุเจ้าน้องชายจอมกวนให้อีก
"กลัวแล้วๆๆๆ ไม่เล่นแล้วก็ได้" แวนเนสพึมพำ
"พอดีวันนี้ชั้นตากแดดเกือบทั้งวัน ตอนนั่งรถกลับมาก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว แต่ไม่นึกว่าจะมีไข้ด้วย" แวนเนสเลิกเล่นแล้วบอกพี่ชายไปตามจริง
"งั้นขึ้นไปนอนพักซะ เดี๋ยวชั้นจะเอาผ้าขึ้นไปเช็ดตัวให้" ว่าพลางค่อยๆพยุงให้น้องลุกขึ้น
"เดี๋ยวชั้นจัดการเองก็ได้ นายทำงานไปเถอะ" แวนเนสบอกพี่ชายอย่างเกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอก ไว้ชั้นทำวันหลังก็ได้" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับหันไปปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ในทันที
"โธ่! ว่าจะแอบอาบน้ำซักหน่อย.....อดเลย....." แวนเนสแกล้งแหย่พี่ชายเล่นอีกเพราะไม่อยากให้พี่ชายเป็นกังวลกับอาการป่วยของเขา
"ถ้าอยากตายเร็วๆชั้นจะสงเคราะห์ให้เอง!" พี่ใหญ่ว่าแล้วจ้อมหน้าน้องตาเขม็ง แวนเนสยิ้มแหยๆแล้วรีบเดินเลี่ยงขึ้นห้องไปโดยเร็ว

- ในห้องนอนแวนเนส -
"โอ้ย!" แวนเนสสะดุ้งโหยงเมื่อโดนฝ่ามือของพี่ชายตวัดลงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"ทำอะไร?" ถามเสียงเข้มหน้าขึง
"ล้างหน้าเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย" ตอบเสียงอ่อยแล้วถอยหลังหนีด้วยกลัวว่าพี่ชายจะซ้ำลงมาอีก พี่ใหญ่มองน้องชายตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ออกไปข้างนอก! เดี๋ยวชั้นไปเช็ดตัวให้!" บอกเสียงห้วนหลังจากแน่ใจแล้วว่าน้องชายคงไม่ได้คิดจะอาบน้ำตามที่พูดไว้เมื่อกี้ แวนเนสเอามือเช็ดหน้าแล้วรีบเดินออกไปทันที เจอร์รี่ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเอาผ้าขนหนูชุบน้ำแล้วเดินตามออกมา
"เบาๆหน่อยสิ! ชั้นป่วยอยู่นะ!" แวนเนสโวยวายเพราะพี่ชายออกแรงเช็ดที่แขนของเขาค่อนข้างแรง
"คนป่วยมันกวนประสาทได้ถึงขนาดนี้เชียวหรอ?" เหลือบตามองหน้าน้องชายพร้อมกับตวัดเสียงพูดแต่ก็เบามือลง
"เออๆๆ ขอโทษก็ได้ ชั้นไม่อยากให้นายกังวลก็เลยพูดเล่นๆเท่านั้นเอง ชั้นก็กลัวตายเหมือนกันแหละน่า! ไม่ทำอะไรบ้าๆหรอก!" แวนเนสพูดตัดบทในทันที เจอร์รี่ได้ยินก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ชั้นไม่มีอารมณ์มาเล่นกับนายหรอกนะ แค่ไจ่ไจ๋มันป่วยชั้นก็ห่วงจะแย่อยู่แล้ว นี่นายยังพลอยป่วยไปกับมันอีกคน ชั้นต้องห่วงเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว" บอกน้องด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
"แหม....ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายแล้ว" แวนเนสจับมือพี่ชายแล้วบีบเบาๆ
"ทำเป็นพูดดีไป กลัวว่าพรุ่งนี้นายจะนอนซมเพราะพิษไข้น่ะสิ" พูดจบพี่ชายก็เอื้อมมือไปจับมืออีกข้างของน้องขึ้นมา
"ทำไมมือนายร้อนขนาดนี้หละ? ไหนชั้นดูซิ" เอามืออังที่หน้าผากน้องด้วยสีหน้าเริ่มเป็นกังวล
"มือนายเย็นต่างหาก มือชั้นไม่ได้ร้อนซักหน่อย" แวนเนสแย้ง
"รออยู่นี่ เดี๋ยวชั้นเอาปรอทมาวัดไข้ให้" เจอร์รี่ไม่ได้สนใจฟังคำน้อง พอพูดจบก็รีบลุกออกไปแล้วกลับเข้ามาพร้อมกับปรอทวัดไข้ในมือ
"อ้าปากซิ" สั่งเสร็จก็เอาปรอทใส่ปากน้องชาย
"นายไม่ไปดูไจ่ไจ๋มั่งหรอ? ป่านนี้ตื่นแล้วมั้ง?" แวนเนสถามในขณะที่ยังอมปรอทอยู่
"หุบปากซะมั่งเหอะ! อยู่นิ่งๆซักห้านาทีได้มั๊ย?" ทำเสียงดุน้อง แวนเนสผลุบตาลงแล้วนั่งเฉยๆตามที่พี่ชายบอก ผ่านไปซักพักเจอร์รี่ก็ดึงปรอทออกมาดูค่าที่วัดได้
"เกือบจะ 40 องศา ไข้สูงเลยนะเนี่ย" พูดจบก็เดินเอาปรอทไปล้างเก็บ
"ไปหาหมอดีกว่า แบบนี้ไข้คงไม่ลดง่ายๆหรอก" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับลูบหัวน้องชายไปด้วย
"อย่าเพิ่งเลย ต่อให้ไปหายังงัยหมอก็ต้องให้ยาลดไข้มากินนั่นแหละ ที่บ้านเราก็มีจะไปให้ลำบากทำไมกัน?" แวนเนสขัดขึ้น
"แล้วถ้านายไม่ได้เป็นไข้ธรรมดาหละ? ไปให้หมอตรวจดูจะได้รู้ว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า?" เจอร์รี่ให้เหตุผล
"แต่ชั้นไม่อยากไปอ่ะ" บอกพี่ชายออกไปตรงๆ พี่ใหญ่หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้ายอมตามนั้น
"ตามใจ งั้นนอนพักไปก่อน เดี๋ยวชั้นลงไปทำโจ๊กขึ้นมาให้กินแล้วจะได้กินยา" บอกพร้อมกับดันตัวน้องให้นอนลง
"แต่ถ้าพรุ่งนี้ไข้ไม่ลดต้องไปหาหมอนะ" แวนเนสได้ยินก็ผงกหัวขึ้นมา
"แต่พรุ่งนี้ชั้นมีงานแต่เช้านี่" แย้งพี่ชายขึ้นมา เจอร์รี่ชะงักไปเล็กน้อย
"งั้นเดี๋ยวชั้นโทรไปคุยกับเสี่ยวจือเอง" พูดจบก็ไม่รอให้น้องได้พูดอะไรต่อเขารีบเดินออกไปทันทีเพราะไม่อยากให้น้องต่อรองด้วยอีก เมื่อออกมาจากห้องแวนเนสแล้วเขาก็เดินเลยไปที่ห้องนอนของไจ่ไจ๋
"พี่ใหญ่" ไจ่ไจ๋เรียกพี่ชายแล้วส่งยิ้มให้
"ตื่นแล้วหรอ?" เดินมานั่งลงที่เตียงแล้วเอามือลูบหัวน้องชาย
"ตื่นได้ซักพักแล้วครับ" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วขยับตัวเข้าไปกอดพี่ชาย
"หิวหรือยังหละ? พี่จะลงไปทำโจ๊กมาให้พี่รอง จะได้เอามาเผื่อนายด้วย" ถามน้องอย่างนุ่มนวล
"พี่รองกลับมาแล้วหรอ? เอ....แล้วพี่รองเป็นอะไรครับพี่ใหญ่ถึงต้องเอาโจ๊กขึ้นมาให้กิน?" ถามต่ออย่างสงสัย
"ไข้ขึ้นเหมือนนายน่ะสิ เราเอาไปติดพี่เขาหรือเปล่า? หืม?" ย้อนถามน้องยิ้มๆ
"อ้าว! งั้นก็แย่เลยสิ.....ว่าแต่ผมไปหาพี่รองได้มั๊ย?" ไจ่ไจ๋อุทานแล้วถามพี่ชายต่อ
"ได้สิ นายเข้าไปคุยกับมันก่อนก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวพี่จะได้ลงไปทำโจ๊กและก็หายามาให้กินกัน" พูดจบก็ยิ้มให้น้องเล็กน้อยแล้วช่วยพยุงให้ลงจากเตียง
"เดินไปเองได้มั๊ย? หรือจะให้พี่ไปส่ง?" ถามต่อพลางมองหน้าน้อง
"ได้ครับ พี่ใหญ่ลงไปเถอะ" ตอบรับจบก็เดินไปเคาะประตูห้องแวนเนส เจอร์รี่เองก็หมุนตัวเดินลงไปข้างล่างเช่นกัน

Create Date : 07 เมษายน 2550

Last Update : 7 เมษายน 2550 23:49:29 น.

0 comments

Counter : 1123 Pageviews.