Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 21

ตอนที่ 21
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่กลาง!" ไจ่ไจ๋ร้องทักพี่ชายเมื่อเห็นว่าเคนกำลังเดินเล่นอยู่ในบริเวณสนามหญ้า เคนหันมาทางเสียงเรียกแล้วแกล้งขยี้ตา
"ตายหละ พี่ตาฝาดหรือเปล่านะที่เห็นนายตื่นพร้อมกับพระอาทิตย์ขึ้นน่ะ?" เอ่ยแซวน้องชายอย่างอารมณ์ดี
"พี่กลางหละก็! ชอบแขวะผมเรื่อยเลย" น้องเล็กทำเสียงกระเง้ากระงอดแต่ก็เดินเข้าไปกอดพี่ชาย
"ออกมาทำอะไรแต่เช้าครับ?" ย้อนถามพี่ชายกลับไปบ้าง
"มาเดินเล่นน่ะ คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ" เคนตอบน้องพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
"ถ้าพี่กลางยังอาลัยอาวรณ์ที่นี่อยู่ก็ไม่น่าขายมันไปนะครับ อย่างน้อยเวลาคิดถึงก็ยังมีที่ให้มา" ไจ่ไจ๋พูดกับพี่ชายตรงๆ
"ไม่หรอก พี่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว" เคนส่ายหน้า
"เรื่องบางเรื่องมันอาจจะมีผลกระทบต่อจิตใจมากในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันจะมีผลกระทบกับเราน้อยลง" เคนอธิบายให้น้องฟัง
"พี่ยอมรับนะว่าเมื่อตอนแรกๆที่พี่มาอยู่กับอาเจียง พี่ทรมาน พี่โกรธ พี่น้อยใจ พี่เกลียดที่นี่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้พักหนึ่งพี่ก็เริ่มคุ้นเคยทำให้ความรู้สึกที่ว่านั้นมันค่อยลดลงไปเรื่อยๆจนสุดท้ายพี่แทบจะบอกได้เลยว่าพี่มีความสุขที่อยู่กับอาเจียง" น้องเล็กฟังพี่ชายแล้วเงียบไป
"แล้วก็เหมือนกัน หลังจากที่พี่ต้องกลับมาอยู่ที่บ้านเราอีกครั้ง ความรู้สึกขัดแย้งในใจพี่มันก็เริ่มขึ้นมาอีก พี่กลัวนะ กลัวว่าซักวันนึงพี่อาจจะต้องจากบ้านจากครอบครัวเราไปอีก พี่ถึงต้องสร้างเกราะป้องกันตัวเอง ทำเหมือนไม่แคร์ไม่สนใจ แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีวันไหนที่พี่ไม่รักพ่อกับแม่ ไม่มีวันไหนที่พี่จะไม่คิดถึงพวกนาย พี่ก็รู้ว่าตัวเองสร้างความลำบากใจให้ทุกคน แต่ที่พี่ทำแบบนั้นเพราะพี่คิดว่านั่นคือวิธีการป้องกันความรู้สึกของตัวเอง พี่เลยปิดกั้นตัวเองจากพ่อแม่เพื่อที่ว่าจะได้ไม่ต้องรู้สึกเสียใจมาก แต่ว่าตอนนี้ความรู้สึกแบบนั้นมันก็หายไปหมดแล้ว ตอนนี้เรื่องในอดีตไม่มีผลกระทบกับความรู้สึกของพี่เท่ากับเมื่อก่อนอีกแล้วหละ" เคนอธิบายให้น้องฟังด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"พี่กลางครับ ผมชื่นชมพี่มากเลยรู้หรือเปล่า? ถ้าเป็นผมต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้มแข็งได้เท่ากับพี่มั๊ย?" น้องเล็กว่าแล้วกอดเอวพี่ชายเอาไว้
"น้องพี่เข้มแข็งออกนะ แม้จะขี้แยไปหน่อยแต่เวลาเจอเรื่องอะไรร้ายแรงนายก็ผ่านมันมาได้ทุกครั้ง" เคนว่าพลางโยกหัวน้องอย่างเอ็นดู
"ผมก็เอาแบบอย่างมาจากพี่นั่นแหละครับ" ไจ่ไจ๋ได้ทีพูดยอพี่ชาย แล้วสองพี่น้องก็หัวเราะกันคิกคัก
"สองคนพี่น้องตื่นเช้ากันจังเลยนะ" เสียงแม่ทักขึ้นอย่างร่าเริง
"แม่ครับ! ตื่นแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋ผละออกจากพี่ชายแล้วหันไปกอดแม่แทน
"ตื่นแล้วจ๊ะ เมื่อคืนหลับสบายกันมั๊ยลูก?" แม่ถามลูกชายต่อ
"หลับสบายครับ" ไจ่ไจ๋ตอบ แม่ยิ้มแล้วมองเลยไปทางเคน
"สบายมากเลยครับ" เคนตอบแล้วส่งยิ้มให้แม่เช่นกัน
"เสี้ยวเทียน แม่จำได้ว่าเมื่อก่อนจะมีโจ๊กอยู่เจ้านึงทำอร่อยมาก เขามักจะขายเฉพาะช่วงเช้าตรู่ใช่มั๊ย?" แม่ชวนลูกชายคุย
"ใช่ครับแม่ เดินเลยออกไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว งั้นเช้านี้เรากินโจ๊กกันดีมั๊ย?" เคนตอบพร้อมกับเอ่ยชวน
"ดีจ๊ะ แม่ก็คิดถึงรสชาดกลมกล่อมของโจ๊กเจ้านั้นเหมือนกัน" แม่ตอบรับ
"งั้นเราออกไปซื้อโจ๊กกันนะครับ พอพ่อกับพี่ใหญ่พี่รองตื่นขึ้นมาจะได้มีอะไรกิน ไม่งั้นเดี๋ยวบ่นหิวกันอีก" เคนชวนแม่พร้อมกับเดินเข้าไปหา
"ได้จ๊ะ ไปด้วยกันนะไจ่ไจ๋" แม่ชวนลูกชายคนเล็กด้วย
"ผมขี้เกียจเดิน แม่ไปกับพี่กลางสองคนเถอะนะ" ไจ่ไจ๋ปฏิเสธด้วยอยากให้แม่กับเคนได้พูดคุยกันตามลำพังบ้าง
"ก็ได้จ๊ะ งั้นลูกไปล้างหน้าแปรงฟังแล้วปลุกคนที่เหลือให้มารอกินโจ๊กเจ้าอร่อยด้วยนะ" แม่สั่งกำชับไจ่ไจ๋
"ได้เลยครับ ผมจะลากทุกคนขึ้นมาให้ได้เลย" ไจ่ไจ๋รับปากก่อนที่จะหันไปยิ้มให้เคนเล็กน้อย
"เราไปกันเลยนะครับ" เคนชวนแล้วเอื้อมมือไปจูงมือแม่ไว้
"จ๊ะ ถือว่าเดินออกกำลังกายตอนเช้าไปด้วย" แม่ตอบรับแล้วเดินเคียงคู่ไปกับลูกชาย ส่วนไจ่ไจ๋เข้าบ้านมาได้ก็รีบวิ่งขึ้นไปปลุกพี่ชายสองคนทันที
"พี่ใหญ่! พี่รอง! ตื่นได้แล้วครับ!" ร้องเรียกพลางเขย่าตัวพี่ชายไปด้วย
"อือ....ยังเช้าอยู่เลย นายจะรีบไปไหน?" พี่ใหญ่ลืมตาขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"แม่บอกให้ตื่นขึ้นมารอกินโจ๊กเจ้าอร่อย ลุกเร็วเข้าพี่ใหญ่!" น้องเล็กขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วเร่งพี่ชายอีก
"ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ พี่ยังไม่หายง่วงเลย" พูดจบพี่ใหญ่ก็หลับตาลงอีก
"ไม่ได้นะ!! ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมาสิ! พระอาทิตย์ขึ้นสวยออก ไม่ไปดูหรอ? พี่รองก็ด้วย! ไม่ต้องมาทำเป็นไม่ได้ยินเลยนะ! ลุกเดี๋ยวนี้!" หันไปเขย่าตัวแวนเนสแรงๆ
"โอ้ย! ทำไมนายวุ่นวายนักนะ? มาเที่ยวพักผ่อนนะโว้ย! ยังจะเร่งให้ตื่นแต่เช้าอีก" แวนเนสบ่นอุบและพอบ่นเสร็จก็หลับต่อ
"อ้าวเฮ้ย!! ลุกได้แล้วพี่รอง! นานๆทีจะได้มาเที่ยวดันมานอนกินบ้านกินเมืองซะนี่! ลุกขึ้นมาดูบ้างสิว่าชาวบ้านเขาทำอะไรกันไปถึงไหนแล้ว" น้องเล็กโวยวายแล้วเขย่าตัวพี่ชายอีก
"เออๆๆๆ ให้พี่ใหญ่ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ" แวนเนสยอมน้องในที่สุดแต่ก็บอกปัดให้พี่ชายจัดการตัวเองให้เสร็จก่อนด้วยหวังจะแอบงีบต่ออีกหน่อย
"ชั้นก่อนทั้งปี" เจอร์รี่บ่นเบาๆแต่ก็ยอมลุกขึ้นมาเพราะเจ้าน้องชายตัวดีเริ่มจะทำหน้างอแล้ว
"พ่อกับพี่กลางตื่นหรือยังหละ?" หันมาถามน้องชายต่อ
"พี่กลางไปซื้อโจ๊กกับแม่ ส่วนพ่อ....." ไจ่ไจ๋ยังพูดไม่ทันจบพ่อที่เดินมายืนดูลูกชายอยู่นานก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
"ตื่นตั้งนานแล้วลูก" เสียงพ่อทำให้ไจ่ไจ๋หันไปทางเจ้าของเสียง
"พ่อตื่นนานแล้วหรอ? ผมนึกว่าจะนอนขี้เซาเหมือนคนแถวนี้ซะอีก" ไจ่ไจ๋รีบเดินไปเกาะแขนพ่อแล้วพาเดินมาที่เตียง
"ว่าใครขี้เซาไจ่ไจ๋? เดี๋ยวโดนหรอก" แวนเนสผงกหัวขึ้นมาหาเรื่องน้อง
"ไม่ได้ว่าพี่รองหรอกครับ แต่ตอนนี้ไม่มีใครนอนอยู่ที่เตียงซักคน" น้องเล็กว่าประชดพี่ชายอีก พ่อหัวเราะออกมาเบาๆ ส่วนพี่ใหญ่ได้แต่ส่ายหัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
"ทำไม? นอนเล่นเฉยๆโว้ย! พี่ตื่นตั้งนานแล้ว ตื่นก่อนนายด้วยซ้ำไป" แวนเนสลืมตาขึ้นมาเถียงน้อง
"หรอ? ตื่นเมื่อไหร่ไม่ทราบ?" น้องเล็กถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"ตื่นตั้งแต่ตีสี่แล้ว" แวนเนสตอบ ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ขมวดคิ้ว
"ตื่นมาทำไมตีสี่?" ย้อนถามพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ
"ตื่นมาฉี่" แวนเนสพูดหน้าตาเฉย เลยโดนกำปั้นของน้องทุบเข้าให้ด้วยความหมั่นไส้
"ไอ้นี่หนิ! ใช้กำลังเรื่อยเลย ติดพี่ใหญ่มาหรืองัย?" ประโยคหลังบ่นอุบเบาๆ
"พี่ใหญ่ครับ!!! พี่รองนินทา!" ไจ่ไจ๋ร้องบอกพี่ชายคนโตทันที พ่อได้แต่หัวเราะด้วยขำกับการล้อเล่นกันเป็นเด็กๆของลูกชาย
"ลูกพ่อแต่ละยังไม่โตกันเลยนะเนี่ย" พ่อว่าพร้อมกับขยี้หัวไจ่ไจ๋อย่างเอ็นดู
"ลูกชายตัวดีของพ่อน่ะ ชักจะปากเก่งขึ้นทุกวันแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าผมเป็นพี่มันหรือมันเป็นพี่ผมกันแน่? โดนโขกสับทุกวันเลยเชียว" แวนเนสเอ่ยปากฟ้องพ่อทันที
"อย่ามาใส่ร้ายผมนะพี่รอง ก็พี่น่ะทำตัวไม่น่ารักเองหนิ" น้องเล็กเถียง
"นี่ๆๆๆ เราก็เกินไป เขาน่ะพี่เรานะ" พ่อปรามลูกชายคนเล็กด้วยน้ำเสียงดุๆ แวนเนสเลยยิ้มเยาะน้องชายเข้าให้
"ฝากไว้ก่อนเถอะ" ไจ่ไจ๋พึมพำเบาๆ
"บ่นอะไรอีก? พ่อสอนยังไม่เชื่อฟังอีกหรอ?" ไจ่ไจ๋เงยหน้ามองพ่อก่อนที่จะทำหน้างอใส่
"พ่อก็สอนให้พี่รองกวนประสาทให้น้อยลงมั่งสิ" เถียงพ่อออกมาอย่างอดไม่ได้
"ไจ่ไจ๋!!! ถ้าพี่ใหญ่ได้ยินเราเถียงพ่ออีกครั้งเดียวพี่จะตีนะ!" พี่ใหญ่ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำพูดกับน้องเล็กเสียงดุจริงจัง ได้ยินดังนั้นน้องเล็กก็ก้มหน้าลงอย่างขัดใจ
"สมน้ำหน้า" แวนเนสเปรยขึ้นเบาๆ
"แวนเนส! ถ้าพี่เห็นเราแหย่น้องอีกพี่ก็จะตีเหมือนกัน!" แวนเนสได้ยินก็ทำหน้าเจื่อนๆ พ่อเห็นหน้าจ๋อยๆของลูกชายสองคนที่โดนพี่ชายดุแล้วก็อมยิ้ม
"แวนเนสไปล้างหน้าล้างตาไปลูก ไจ่ไจ๋ลงไปรอแม่และก็พี่กลางกับพ่อดีกว่า" พ่อพูดตัดบทเพราะไม่อยากให้แวนเนสกับไจ่ไจ๋โดนเจอร์รี่ดุอีก แวนเนสได้ยินก็รีบลุกเข้าห้องน้ำทันที ส่วนไจ่ไจ๋ก็รีบพยักหน้ารับแล้วจูงมือพ่อออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้เจอร์รี่ได้แต่ถอดถอนใจอยู่คนเดียว

- เวลาต่อมา -
"ไม่เล่นกันต่อแล้วหรอจ๊ะ?" แม่เอ่ยถามเมื่อเห็นเจอร์รี่กับเคนเดินขึ้นมาจากน้ำทะเลในขณะที่แวนเนส ไจ่ไจ๋และพ่อยังเล่นน้ำกันอยู่อย่างสนุกสนาน
"พี่ใหญ่น่ะสิแม่ ไม่ยอมให้ผมเล่นต่อ" เคนฟ้องแม่ด้วยสีหน้ามุ่ยๆก่อนที่จะรับผ้าขนหนูจากแม่ขึ้นมาเช็ดหัว
"ให้เล่นตั้งชั่วโมงแล้วยังจะมาบ่นอีกหรอ? ไป....เข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว" พี่ใหญ่ต่อว่าน้องแล้วดึงมือน้องให้ไปอาบน้ำ
"ให้น้องเล่นต่ออีกหน่อยก็ได้นี่ลูก" แม่ช่วยพูดแทนเคน
"แม่ครับ น้องเล่นมาร่วมชั่วโมงต่อกันแล้วนะ แถมตอนนี้แดดก็แรงขึ้นแล้วด้วย" ได้ยินเหตุผลนั้นแม่ก็เริ่มคล้อยตามในขณะที่เคนยังทำหน้ามุ่ยแล้วมองไปทางพ่อกับพี่น้องอีกสองคนที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานด้วยความเสียดาย
"ไว้ลูกหายดีแล้วค่อยมาใหม่อีกรอบก็ได้นี่จ๊ะ แต่ตอนนี้ดูแลสุขภาพตัวเองสำคัญที่สุดนะจ๊ะ" หันไปพูดกับเคนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"น่าเสียดาย อุตส่าห์มาทั้งที ได้เล่นแค่นี้" เคนยังบ่นพึมพำแต่ก็ถอนหายใจอย่างยอมรับในที่สุดเพราะตอนนี้เขาก็รู้สึกเหนื่อยๆเหมือนกัน
"เจอร์รี่ แล้วลูกก็ไม่เล่นต่อแล้วหรอ?" แม่ถามลูกชายคนโตบ้าง
"ไม่แล้วครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไหร่ ว่ายน้ำมากๆแล้วปวดแขนไปหมดเลย" พูดพลางทำหน้านิ่วไปด้วย
"ฮ่าๆๆๆ!!! ปวดเมื่อยเป็นคนแก่เลย ขนาดพ่อยังไม่เห็นเป็นอะไรเลยซักนิด" เคนได้ทีแซวพี่ชาย เจอร์รี่ยิ้มๆแล้วหยิกแก้มน้องอย่างหมั่นไส้
"ใช่สิ พี่ใหญ่แก่ขึ้นทุกวันเพราะต้องรบรากับเจ้าตัวยุ่งตั้งสามคนหนิ" แม่เองก็พลอยหัวเราะไปกับการหยอกล้อของลูกชายไปด้วย
"งั้นรีบไปอาบน้ำกันเถอะจ๊ะ ใส่เสื้อผ้าเปียกๆนานๆเดี๋ยวจะเป็นหวัด" แม่ตัดบทเมื่อเห็นว่าลูกชายไม่ไปกันซักที
"ครับแม่ ไปเร็วเสี้ยวเทียน" เจอร์รี่ตอบรับคำแม่แล้วโอบไหล่น้องเดินเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นซักพักพ่อ แวนเนสและไจ่ไจ๋ก็เดินกลับขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน
"แม่! เมื่อกี้แข่งกันว่ายน้ำ ผมชนะด้วยนะ" ไจ่ไจ๋พูดอวดแทบจะในทันที
"พ่อกับพี่น่ะอ่อนข้อให้นายต่างหาก ถ้าพี่ใส่เต็มสปีดได้ทิ้งนายห่างไปหลายช่วงตัวเลย" แวนเนสว่าพร้อมกับตบไหล่น้องชายอย่างหมั่นไส้
"แหม....ไม่ต้องทำเป็นพูดหรอก ผมรู้น่าว่าพี่รองไม่มีแรง" น้องเล็กหันไปย่นจมูกใส่
"ฮึ! งั้นไปแข่งกันอีกรอบเลยมั๊ยหละ?" แวนเนสว่าพลางบีบจมูกน้องชายไปด้วย
"ไม่เอา เหนื่อยแล้ว" น้องเล็กปฏิเสธหน้าตาเฉย ทำให้สมาชิกที่เหลือได้แต่หัวเราะ
"เดี๋ยวจะเล่นกันต่อหรือเปล่าเนี่ย?" แม่ถามเมื่อเห็นว่าทุกคนต่างเอาผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดหัวกันแล้ว
"ไม่แล้วหละแม่ สงสารเสี้ยวเทียนน่ะ โดนบังคับให้ขึ้นแบบนั้นคงไม่พอใจอยู่หรอก ขืนพวกเรายังเล่นกันต่อเดี๋ยวลูกจะงอน" พ่อตอบพลางหัวเราะเบาๆ
"นั่นสิ เมื่อกี้ก็เห็นลูกบ่นๆเหมือนกัน" แม่เองก็พูดยิ้มๆ
"พวกเราเลิกเล่นเพื่อพี่กลางโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นอย่างเป็นบุญเป็นคุณนักหนา
"เอาน่า! ไว้วันหลังก็มาใหม่ได้" พ่อว่าพร้อมกับขยี้หัวลูกชายไปด้วย
"พ่อพูดแล้วนะครับ! ห้ามเบี้ยวด้วย ผมน่ะความจำแม่นนะจะบอกให้" ไจ่ไจ๋รีบแทรกขึ้นพร้อมกับย้ำคำสัญญาทันที
"เรื่องแบบนี้หละความจำแม่น ไอ้เวลาให้ท่องศัพท์ภาษาอังกฤษไม่เห็นแม่นแบบนี้บ้างเลย โอดครวญว่ายากมั่งหละ ยาวเกินไปมั่งหละ ปวดหัวมั่งหละ หูย! หมั่นไส้!" แวนเนสแขวะน้องเข้าให้ชุดใหญ่
"ทำไม? ก็นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัดนี่ แต่อย่าดูถูกผมนะเพราะอย่างน้อยตอนนี้ให้ใครมาพูดภาษาอังกฤษด้วยผมก็โต้ตอบได้หมดนะครับพี่รอง" ไจ่ไจ๋เถียงข้างๆคูๆแต่ไม่วายพูดอวดตัวด้วย พ่อกับแม่เลยได้แต่หัวเราะกับลูกชายตัวแสบทั้งคู่ที่ไม่มีใครกินใครลงซักที
"เออ! ลองไม่ได้เรียนเป็นภาคภาษาอังกฤษสิได้ใบ้รับประทาน" แวนเนสว่าพลางเบ้ปากใส่น้อง
"ทำไม? ถึงพูดไม่ได้ผมก็ไม่ผิด ไม่ได้เป็นภาษาบ้านเกิดซักหน่อย อีกอย่างผมก็มีความเป็นชาตินิยมอยู่เหมือนกัน" ไจ่ไจ๋เถียงพี่ชายอีก
"เออดีหละ ชาตินิยมนักก็อย่าขับรถสิ พวกนั้นมันรถต่างชาติทั้งนั้น ต่อไปนายก็ขี่จักรยานที่ผลิตในประเทศไปเรียนแล้วกัน" พูดจบแวนเนสก็เอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องชายแล้วออกแรงผลักแรงๆอย่างหมั่นไส้
"ไม่เอาน่าลูก ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ เดี๋ยวพี่ใหญ่มาได้ยินจะโดนดุกันอีกนะ" คำขู่ของแม่ได้ผลเพราะลูกชายสองคนหันไปทำหน้าเมื่อยให้กัน
"แม่.....แม่ก็น่าจะปรามพี่ใหญ่บ้าง พวกเราก็โตๆแล้วรู้จักแยกแยะอยู่หรอกว่าอะไรถูกอะไรผิดไม่ต้องคอยตามคุมแจขนาดนี้ก็ได้ แม่รู้มั๊ย? ไม่ว่าพวกเราทำอะไรไม่เคยรอดพ้นสายตาของพี่ใหญ่ไปได้เลย ผมว่านะพี่ใหญ่น่าจะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นนักสืบซะเลยนะ" แวนเนสบ่นพี่ชายให้แม่ฟัง
"ลูกก็พูดเกินไป ปกติแม่ก็เห็นพี่เขาออกจะใจดีกับพวกลูกนี่นา" แม่แย้งลูกชายอย่างนุ่มนวล
"ใจดีกับมันคนเดียวน่ะสิ" แวนเนสค้านพร้อมกับชี้ไปที่น้องเล็ก
"ช่วยไม่ได้ คนมันน่ารักอ่ะนะ" ไจ่ไจ๋ตอบรับหน้าตาเฉย
"น่าเตะหละสิไม่ว่า! มารยาเก่งไม่มีใครเกิน!" แวนเนสว่าพลางขยับเท้าแต่ก็โดนแม่ห้ามไว้ซะก่อน
"ไปทำน้องแบบนั้นได้ยังงัย? ไม่น่ารักเลยนะลูก" แวนเนสทำหน้ามุ่ยแล้วลุกขึ้นไปกอดแขนพ่อ
"ใช่! นั่นมันลูกแม่หนิ โอ๋เข้าไปเอาใจเข้าไป ไม่ยุ่งด้วยแล้ว ไปอาบน้ำกันดีกว่าครับพ่อ" พูดจบก็กอดเอวพ่อพาเดินเข้าไปอาบน้ำในบ้าน
"จริงๆเลยลูกคนนี้" แม่บ่นอุบพลางมองตามหลังแวนเนส
"แม่ครับ เข้าบ้านกันดีกว่า อย่าไปสนใจคนแก่ขี้น้อยใจเลย" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วประคองแม่ลุกขึ้นมาอย่างประจบประแจง
"เดี๋ยวเถอะ! ไปว่าพี่เขาแบบนั้นได้ยังงัยกัน?" แม่ดุลูกชายคนเล็กด้วย
"แหม.....พูดเล่นนิดเดียวเอง....." ไจ่ไจ๋ครางเบาๆแต่ก็เกาะแขนแม่แล้วพาเข้าบ้านตามไปติดๆ
"อ้าว! เลิกเล่นกันหมดเลยหรอ?" เจอร์รี่เอ่ยทักเมื่อเห็นพ่อและน้องๆเดินตามกันเข้ามา
"เลิกแล้วครับพี่ใหญ่แบบว่าสงสารคนบางคนแถวนี้เดี๋ยวจะอกแตกตายซะก่อน" น้องเล็กว่าพลางเหลือบมองไปทางเคน
"จะไปไหนก็รีบไปเลย! ปากดีนัก!" เคนขยับมือจะเขกหัวน้องแต่ก็ไม่ทันเพราะไจ่ไจ๋เผ่นพรวดเข้าห้องน้ำไปซะก่อน
"ไอ้เด็กบ้า!" เคนด่าตามไล่หลังแต่แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
"เฮ่อ! แสบจริงๆเด็กคนนี้" แม่เองก็ส่ายหน้ากับความสุดแสบของลูกชายคนเล็ก
"พ่อกับแวนเนสก็รีบไปอาบน้ำเถอะ" แม่หันมาบอกสามีและลูกชาย จากนั้นจึงไปนั่งรวมกับลูกชายอีกสองคนที่โซฟา
"เสี้ยวเทียน กินยาซะ" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับส่งเม็ดยาให้น้อง เคนรับไปกินแล้วดื่มน้ำตามจากนั้นก็เงยหน้าพิงที่พนักโซฟาแล้วหลับตาลง
"รู้สึกไม่สบายหรือเปล่าลูก?" เห็นท่าทางของลูกชายแล้วแม่ก็อดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้
"ไม่หรอกครับ แค่เพลียนิดหน่อย" เคนตอบทั้งๆที่ยังหลับตา
"ตัวอุ่นๆนะลูก" แม่เอามืออังที่หน้าผากเคนแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วเอามืออังที่หน้าผากน้องชาย
"นั่นสิ ชั้นบอกแล้วว่าอย่าลงน้ำก็ไม่เชื่อ" บ่นน้องชายออกมาอีก
"ไม่เป็นไรหรอกน่า งีบซักหน่อยก็หายแล้ว" เคนพูดเป็นเชิงตัดบทเพราะกลัวจะโดนพี่ชายบ่นอีก
"นอนลงมาสิลูก หนุนตักแม่นี่มา" แม่บอกพร้อมกับค่อยๆจับตัวลูกชายเอนนอนลงมา ตอนแรกเคนตั้งท่าจะปฏิเสธแต่แล้วก็ยอมแต่โดยดี
"เจอร์รี่ไปนั่งตัวอื่นสิลูก น้องจะได้เหยียดขา" เงยหน้าขึ้นมาพูดกับลูกชายคนโตเบาๆ
"แหม....เอาใจกันใหญ่เลยนะ" บ่นพึมพำแต่ก็ขยับตัวลุกขึ้นแล้วจับขาน้องให้เหยียดได้เต็มที่ก่อนที่จะเปลี่ยนที่ไปนั่งโซฟาตัวใกล้ๆแม่
"เล่านิทานกล่อมด้วยสิครับแม่ เสี้ยวเทียนมันชอบฟังนิทานก่อนนอน" เจอร์รี่พูดยิ้มๆยังผลให้คนถูกพูดพาดพิงถึงลืมตาขึ้นมาค้อนใส่
"โดยเฉพาะนิทานของผมนะแม่น้องชอบรบเร้าให้เล่าให้ฟังเรื่อยเลย" ยังแหย่น้องต่ออีก
"โอ้ย! เงียบๆได้มั๊ย?" เคนร้องโวยวายขึ้น เจอร์รี่เลยหัวเราะชอบใจ
"เราก็ชอบแหย่น้องเหมือนกันแหละ! นั่งเงียบๆเลยเชียว" ดุลูกชายคนโตเบาๆแล้วเอามือลูบหัวเคนอย่างอ่อนโยน
"เดี๋ยวพี่ใหญ่พูดขึ้นมาอีกคำเดียวแม่จะไล่ไปไกลๆเลยดีมั๊ยจ๊ะ?" เคนเลื่อนมือมาจับมือแม่มากอดไว้กับอกแล้วพยักหน้ารับเป็นเชิงเห็นด้วย เจอร์รี่เบ้ปากเล็กน้อยอย่างหมั่นไส้
"แม่รักลูกนะเสี้ยวเทียน" แม่ก้มลงพูดกระซิบกับลูกชาย เคนยิ้มบางๆแล้วพยักหน้าเล็กน้อยทั้งที่ยังหลับตา
"พี่ใหญ่ก็รักนายเหมือนกันนะเสี้ยวเทียน" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงกระแนะกระแหน แม่เลยเอื้อมมือมาบีบปากคนพูดเบาๆโทษฐานที่พูดจาล้อเลียน เจอร์รี่หัวเราะแล้วขยับตัวลุกขึ้น
"ไม่กวนแล้วก็ได้ครับ อื้ม! ผมจะออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อย" บอกกล่าวไว้พร้อมกับหอมแก้มแม่ฟอดหนึ่ง
"จ๊ะ อย่าไปไกลนักนะ เดี๋ยวต้องกลับมาเก็บของเย็นๆจะได้กลับบ้าน" แม่รับคำพร้อมกับกำชับลูกชาย
"ครับ" รับปากแม่แล้วโน้มตัวลงไปจุ๊บเบาๆที่หน้าผากน้องชายก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก ผ่านไปพักหนึ่งพ่อก็เดินกลับลงมาพร้อมกับลูกชายสองคน
"หลับไปแล้วหรอ?" พ่อเดินเข้ามาดูลูกชายที่นอนหลับสนิทด้วยแววตาอบอุ่น
"ลูกตัวรุมๆน่ะ แม่กลัวจะไข้กลับอีก" แม่บอกพ่อเบาๆ
"จริงหรอ? งั้นพาไปหาหมอดีมั๊ย?" พ่อเลิกคิ้วแล้วพูดต่ออย่างเป็นห่วง
"ลูกขอนอนพักซักงีบน่ะ เดี๋ยวลูกตื่นแล้วค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน" แม่บอกปัดแต่มือยังลูบไล้ใบหน้าลูกชายอย่างอ่อนโยน
"พี่กลางเป็นไข้อีกแล้วหรอแม่?" ไจ่ไจ๋ยื่นหน้าเข้ามาถามบ้าง
"แค่ตัวอุ่นๆน่ะ ลูกอย่าเสียงดังนะให้พี่เขานอนพักก่อน" แม่ตอบพร้อมกับเตือนลูกชายคนเล็กไปด้วย
"ได้ครับ" ไจ่ไจ๋รับปากแล้วนั่งลงที่พื้นก่อนที่จะเอื้อมมือไปลูบแขนพี่ชายอย่างแผ่วเบา
"แล้วมันกินยาหรือยังแม่?" แวนเนสถามขึ้นมาบ้างพร้อมกับเดินเข้ามาดูน้องด้วยอีกคน
"กินแล้วจ๊ะ พี่ใหญ่เขาเป็นคนให้กินเอง" แม่เงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนที่จะเลื่อนสายตาลงมองเคนอีกครั้ง
"แล้วพี่ใหญ่ไปไหนครับ?" ไจ่ไจ๋ถามหาพี่ใหญ่บ้าง
"เห็นบอกจะออกไปเดินเล่นข้างนอกน่ะ" แม่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้บางๆ
"แหม....ไม่ชวนเลยนะ งั้นเราตามออกไปดีมั๊ยพี่รอง?" ไจ่ไจ๋หันไปชวนพี่ชาย
"ไปสิ ผมไปหาพี่ใหญ่นะพ่อแม่" แวนเนสหันมาบอกบุพการี ซึ่งพ่อกับแม่ก็พยักหน้ารับรู้ ดังนั้นแวนเนสจึงฉุดแขนน้องชายให้ลุกขึ้นแล้วชวนกันออกไปหาพี่ชายคนโต
"ลูกเหงื่อออกน่ะแม่" พ่อเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเคนมีเหงื่อซึมออกมาบนใบหน้า
"สงสัยยาออกฤทธิ์ พ่อหาผ้าขนหนูมาซับเหงื่อให้ลูกที" แม่ว่าพร้อมกับไหว้วานให้พ่อช่วย พ่อเองก็รีบกุลีกุจอไปหยิบผ้าขนหนูมาซับเหงื่อให้ลูกชายอย่างอ่อนโยน
"สงสัยตื่นมาก็วิ่งปร๋อได้แล้ว" แม่พูดกับพ่อยิ้มๆ
"เป็นแบบนั้นก็ดีสิ" พ่อว่าแล้วนั่งมองลูกชายพลางยิ้มไม่หุบ
"เป็นอะไรน่ะพ่อ? จ้องลูกใหญ่เลย" แม่เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าพ่อเอาแต่จ้องหน้าเคน
"เปล่าหรอก เพียงแต่มองหน้าลูกแล้วพ่อรู้สึกเหมือนกำลังส่องกระจกดูตัวเองตอนหนุ่มๆเลย แม่ว่ามั๊ย? ว่าเสี้ยวเทียนน่ะมีหน้าตาเหมือนพ่อเปี๊ยบเลย" แม่หัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินแต่ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"เจ้าแวนเนสก็เหมือนแม่มากๆ ส่วนเจ้าคนโตกับคนเล็กของเราก็ได้จากเราสองคนไปคนละครึ่ง ครอบครัวเราลงตัวดีจังเลยเนอะแม่" พ่อพูดต่ออย่างมีความสุข แม่ยิ้มแล้วพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนที่จะเปลี่ยนสายตามาทางลูกชายที่เริ่มขยับตัว
"นอนต่ออีกหน่อยสิลูก" แม่ก้มลงพูดกับลูกชายเบาๆ
"ผมร้อนจัง" เคนว่า เมื่อเป็นเช่นนั้นพ่อก็รีบคว้ากระดาษที่อยู่ใกล้มือมาพัดให้เคนทันที
"ขอบคุณครับพ่อ" เคนพึมพำพลางหลับตาลงอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นและปลอดภัย

- บริเวณชายหาด -
"พี่ใหญ่!! ออกมาไม่เรียกกันเลยนะ!!" ไจ่ไจ๋ร้องเรียกมาแต่ไกลพอวิ่งเข้ามาใกล้ก็อดที่จะบ่นพี่ชายไม่ได้
"เฮ่อ! กะว่าจะเดินเหล่สาวๆให้มีความสุขซักหน่อยดันมีมารมาผจญซะได้" พี่ใหญ่แกล้งทำเป็นบ่น
"โอโห! พี่รองครับ ได้ยินหรือเปล่าว่าพี่ใหญ่พูดว่าอะไร?" ไจ่ไจ๋ทำตาโตด้วยความตื่นเต้น
"ได้ยินสิวะ แบบนี้กลับบ้านไปคงต้องปิดหมู่บ้านเลี้ยงซะละมั้ง? พี่ใหญ่คิดจะเหล่สาว!!" แวนเนสร่วมผสมโรงกับน้องอย่างสนุกปาก
"นี่ๆๆๆ!!! พี่พูดเล่นเท่านั้นแหละ เอากันเชียวนะ" พี่ใหญ่เลยต้องเป็นฝ่ายปรามน้องๆซะเอง
"ฮ่าๆๆๆ!!!" สองพี่น้องประสานเสียงหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
"ไจ่ไจ๋! แล้วออกมานี่ทำไมไม่ใส่รองเท้า?" ถามเสียงดุเล็กน้อยเมื่อเห็นน้องเล็กเดินเท้าเปล่าออกมา
"แหม....ใส่ออกมาเดี๋ยวรองเท้าก็เลอะทรายอยู่ดี ผมก็เลยไม่ใส่ รองเท้าจะได้ไม่เลอะ" น้องเล็กตอบพร้อมกับยิ้มหวานจ๋อย
"เดี๋ยวเหยียบอะไรขึ้นมาจะว่ายังงัย? กลับไปใส่รองเท้าเดี๋ยวนี้เลย!" เจอร์รี่ทำหน้าเข้มแล้วสั่งน้องชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"พี่เตือนแล้วไม่เชื่อ" แวนเนสกระซิบตอกย้ำน้องชาย
"โธ่! ไม่เหยียบอะไรหรอกครับ มีแต่ทรายนิ่มๆ" น้องเล็กทำเสียงอ่อยๆ
"ดื้ออีกแล้วนะ พูดอะไรไม่เชื่อไม่ฟัง เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะตีซ้ำ" น้องเล็กทำเป็นเมินไปทางอื่นเพื่อเบนความสนใจพี่ชาย
"เปลือกหอยนี่สวยดีเนอะ เก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อยดีกว่า" ว่าแล้วน้องเล็กก็นั่งยองๆจะเก็บ แวนเนสมองไปทางพี่ชายพลางหัวเราะอย่างจนใจกับความรั้นของน้องเล็กซึ่งเจอร์รี่เองก็ขี้เกียจจะพูดจะเตือนอีกแล้ว
"อย่าเก็บไปเลยไจ่ไจ๋ ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ ระบบนิเวศจะได้ไม่เสีย" แวนเนสนั่งยองๆลงข้างน้องพร้อมกับเอ่ยปากบอก
"แค่ไม่กี่อันเอง ไม่เป็นไรหรอก" ไจ่ไจ๋แย้งแล้วหยิบเปลือกหอยขึ้นมาส่องดู
"ถ้าทุกคนคิดแบบนายหมด ซักวันนึงเปลือกหอยบนหาดทรายก็คงไม่มีให้เห็นอีกแล้วหละ" น้องเล็กได้ยินก็หันมามองหน้าพี่ชาย
"หยิบคนละไม่กี่อันก็จริง แต่หลายคนเข้ามันก็เยอะอยู่นะ" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็วางเปลือกหอยลงที่เดิมอย่างพอเข้าใจเหตุผล
"น่ารักมาก" แวนเนสยิ้มแล้วขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วขยับมาใกล้พี่ชาย
"ชั้นว่านะไจ่ไจ๋น่ะมันไม่ได้ดื้อด้านอะไรเลย ถ้านายรู้จักใช้น้ำเสียงให้มันนุ่มลงกว่านี้ซักหน่อยทำให้น้องไม่รู้สึกเหมือนโดนด่าหรือโดนบังคับ บางทีน้องมันอาจจะเชื่อฟังนายก็ได้นะ" แวนเนสพูดอย่างผู้เชี่ยวชาญ เจอร์รี่เหล่มองน้องชาย
"ไม่ต้องมาสอน! ชั้นรู้หรอกว่าเวลาไหนควรแข็งเวลาไหนควรอ่อนกับน้องน่ะ!" ว่าพลางเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องอย่างหมั่นไส้ แวนเนสเบ้ปากใส่พี่ชายก่อนที่จะเดินไปกอดคอน้องชาย
"ไปกันดีกว่าว่ะไจ่ไจ๋ เบื่อคนแก่ขี้บ่นแถวนี้จริงๆ" ชวนพร้อมกับโอบไหล่น้องเอาไว้
"ว่าชั้นแก่หรอ?" เจอร์รี่รีบเดินเทียบเคียงขึ้นมาข้างๆแล้วย้อนถามอย่างหาเรื่อง
"ชั้นว่าตอนไหน?" แวนเนสทำหน้าเหรอ
"ตอนไหนหรอ?" ดึงหูน้องอย่างหมั่นไส้
"หูย! นายอ่ะทำชั้นเจ็บๆเรื่อยเลย" แวนเนสบ่นอุบแต่ก็ไม่กล้าว่าอะไรมากมาย
"ไปเลย กลับเข้าบ้านไปได้แล้ว ป่านนี้เสี้ยวเทียนตื่นแล้วหละมั้ง?" มองค้อนน้องแล้วชี้นิ้วให้น้องกลับเข้าบ้าน
"วิ่งแข่งกันมั๊ยไจ่ไจ๋?" แวนเนสหันมาถาม
"เอาสิครับ" น้องเล็กตอบรับแล้วเหล่มองไปทางพี่ใหญ่
"พี่ใหญ่วิ่งแข่งกันมั๊ย?" ถามพี่ชายคนโตบ้าง
"จะวิ่งทำไม? เดินดีๆไม่เป็นกันหรอ?" ย้อนถามน้องชายกลับเสียงห้วนๆ
"แหม.....อยู่บ้านนายก็ไม่ให้วิ่ง ตอนนี่ที่ออกจะกว้างยังจะ....." เมื่อเห็นน้องตั้งท่าจะบ่นพี่ใหญ่เลยรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน
"ชั้นยังไม่ได้ห้ามพวกนายซักคำเลยนะ อยากจะทำอะไรก็ทำไปสิ" ได้ยินดังนั้นพี่น้องสองคนก็หันไปอมยิ้มให้กัน
"งั้นเรามาวิ่งแข่งกัน" ไจ่ไจ๋ชวนพี่ชายทั้งคู่อย่างอารมณ์ดี
"นายไปกันสองคนเถอะ พี่ขอเดินเรื่อยๆดีกว่า" พี่ใหญ่ปฏิเสธแล้วถอดรองเท้าเตะไปให้น้องเล็ก
"ใส่เข้าไปด้วย วิ่งไม่ดูเดี๋ยวจะไปเหยียบอะไรเข้า" พูดด้วยน้ำเสียงติดห้วนเล็กน้อย ไจ่ไจ๋แอบอมยิ้มแต่ก็ใส่รองเท้าของพี่ชาย
"ขอบคุณนะครับ ผมให้พี่ใหญ่ทายไว้ก่อนว่าผมหรือพี่รองจะชนะ?" ไจ่ไจ๋ให้พี่ชายเดา
"คงไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกนะ ชั้นน่ะเข้าฟิตเนททีวิ่งนานเป็นชั่วโมงยังไม่ค่อยจะกระเทือนอะไรเลย" แวนเนสพูดเกทัพน้องขึ้นมาทันที เจอร์รี่ได้ยินก็อมยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อย
"ก็แค่ในฟิตเนท แต่บนหาดทรายเนี่ยผมอาจจะวิ่งได้ดีกว่าพี่รองก็ได้" ไจ่ไจ๋เถียง
"น่าเชื่อหละ" แวนเนสทำเสียงล้อๆ ไจ่ไจ๋ชักสีหน้าใส่แล้วหันไปทางพี่ใหญ่อีกครั้ง
"ตกลงพี่ว่าพี่รองถึงก่อนผมหรอ?" ถามด้วยสีหน้าบังคับขู่เข็ญเล็กน้อย
"เอ่อ....พี่ว่านาย....." พี่ใหญ่ตอบเอาใจน้อง ได้ยินเช่นนั้นไจ่ไจ๋ก็มีสีหน้าดีขึ้นแล้วหันไปยักคิ้วให้แวนเนส
"นายน่าจะถึงทีหลังพี่เขาน่ะ" เจอร์รี่กระซิบบอกก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้แหย่น้อง เลยโดนไจ่ไจ๋ค้อนใส่เสียหลายตลบแต่แล้วไจ่ไจ๋ก็กลับยิ้มออกมา
"ผมอาจจะแพ้พี่รองก็จริง แต่ถ้าพี่ใหญ่แข่งด้วยผมอาจจะเป็นที่สองนะ" เจอร์รี่ได้ยินก็เบ้ปากใส่น้อง
"ดีไม่ดีอาจจะต้องกลับมาหิ้วปีกพี่กลับบ้านก็ได้" ได้ยินน้องพูดแบบนั้นแวนเนสก็พลอยหัวเราะไปด้วย
"เพราะคนแก่มันเหนื่อยเร็วใช่มั๊ย?" ต่อแทนน้องให้อย่างเสร็จสรรพ พี่ใหญ่เหล่มองน้องทั้งคู่แล้วเตะทรายที่พื้นใส่น้องๆ ไจ่ไจ๋เห็นก็รีบดึงมือแวนเนสออกวิ่งทันที
"วิ่งเร็วพี่รอง!! อยู่ไม่ได้แล้ว!!" จากนั้นสองพี่น้องก็วิ่งลิ่วๆตามกันไปติดๆ
"นึกว่าจะหนีพ้นกันหรืองัย!?" เจอร์รี่ตะโกนไล่หลังน้องแล้ววิ่งตามไปได้ระยะหนึ่ง แวนเนสกับไจ่ไจ๋ได้ยินก็วิ่งใส่กันเต็มที่โดยไม่ยอมหันหลังมามองเพราะคิดว่าพี่ใหญ่วิ่งตามพวกเขามาต่อ แต่เจอร์รี่ไม่ได้ตามต่อเพียงแต่ยืนมองพลางส่ายหัวให้กับความไม่รู้จักโตของน้องๆ

Create Date : 27 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2550 22:24:54 น.

0 comments

Counter : 1087 Pageviews.