Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 8

ตอนที่ 8
"ชั้นจะโทรไปฟ้องแม่!" แวนเนสประกาศหลังจากได้กินอาหารจนอิ่มท้องแล้ว
"อย่าให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาเลย ทำใจยอมรับเถอะ อีกหน่อยก็ชิน" เคนว่าพลางส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"นายก็พูดได้หนิ! เพราะเดี๋ยวนายก็กลับไปทำงานไม่ต้องอยู่ด้วยกันกับพวกมัน แล้วชั้นหละ?" แวนเนสย้อน
"นายก็สงบปากสงบคำไว้ซะบ้างสิ!" เคนบอกพี่ชายอย่างอ่อนใจ
"ไม่ได้หรอก! ชั้นทำเฉยเหมือนนายไม่ได้ คนเราไม่เหมือนกันหนิ" แวนเนสยืนกรานเสียงแข็ง
"ชั้นจะโทรหาแม่หละ นายมีอะไรคับข้องใจก็เตรียมไว้ให้พร้อม เราบอกแม่ให้หมดเลย" พูดจบแวนเนสก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
"นายอย่าลากชั้นไปเกี่ยวด้วยนะ อยากจะฟ้องก็ฟ้องไปคนเดียว" เคนรีบขัดขึ้นมาก่อน
"อ้าว! ทำไมหละ?" แวนเนสย้อนถาม
"ชั้นเข็ดแล้วเรื่องฟ้องแม่เนี่ย" เคนตอบเมื่อเห็นพี่ชายยังไม่หายงงก็เลยเล่าต่อ
"เมื่อก่อนเจอร์รี่มันไม่ยอมให้พวกเราออกไปเล่นที่ไหนตอนกลางคืนใช่มั๊ย?" แวนเนสได้ยินก็พยักหน้ารับ
"นายก็โวยวายแทบตายเหมือนกันหนิ" แวนเนสพูดเสริม
"อืม....แล้วก็มีวันนึงเพื่อนชั้นนัดให้ออกไปดูบ้านผีสิง ชั้นขอแต่เจอร์รี่มันก็ไม่ยอมให้ไป" เคนตอบพร้อมกับเล่าต่อ
"นายก็เลยหนีออกไป" แวนเนสต่อให้เพราะเริ่มนึกออกแล้ว
"ใช่! พอกลับมาเจอร์รี่มันก็ตี ตอนนั้นชั้นโมโหมากเพราะไม่เห็นว่ามันจะเสียหายอะไรที่ออกไปกับเพื่อนตอนกลางคืน ก็เด็กผู้ชายเขาก็เล่นกันแบบนี้ทั้งนั้น คืนนั้นชั้นก็เลยโทรไปฟ้องแม่" เล่ามาถึงตรงนี้แวนเนสก็ขมวดคิ้ว
"หรอ? นายเนี่ยนะโทรไปหาแม่?" แวนเนสย้อนถามอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อเพราะเมื่อก่อนเคนแทบไม่ยอมคุยกับพ่อแม่เลย
"เออ! ตอนนั้นโมโหอยู่ ทำอะไรมันก็ไม่ได้ เลยโทรไปฟ้องแม่หมดเลย" เคนตอบก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"แล้วแม่ว่างัย?" แวนเนสถามต่ออย่างอยากรู้
"แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวแม่จะจัดการมันให้ ส่วนชั้นอยากจะทำอะไรก็ทำได้ตามใจเลย" เคนตอบ คราวนี้แวนเนสหัวเราะออกมาเพราะพอจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
"นายก็เลยเกเรกับมันแล้วก็อ้างว่าแม่ให้ทำแบบนี้ได้ใช่มั๊ย? ชั้นจำได้ละ! มีอยู่พักนึงที่นายชอบเอาแม่ขึ้นมาอ้าง ช่วงนั้นชั้นเองก็งงเหมือนกันว่านายไปคุยกับแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" แวนเนสว่าพลางหัวเราะ เคนพยักหน้ารับ
"ตอนนั้นชั้นก็เลยทำทุกอย่างที่มันห้ามเพราะถือว่าแม่อนุญาตแล้ว จนมีวันนึงมันคงเหลืออดกับชั้นน่ะเลยลากตัวขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วบอกว่ามันไม่สนว่าแม่จะพูดยังงัย มันรู้แต่ว่าตอนนี้มันเป็นคนดูแลชั้นและมันก็มีสิทธิในการลงโทษชั้นด้วย พอพูดจบพี่ท่านก็คว้าไม้เรียวมาฟาดไม่เลี้ยงเลย เล่นเอาซะเกือบตายแหนะ ตอนนั้นชั้นถึงรู้งัยว่าถึงจะฟ้องแม่ไปก็เท่านั้นเพราะแม่ไม่ได้อยู่ด้วยนี่หว่า" เคนอธิบายให้พี่ชายฟัง
"จริงของนายว่ะ" แวนเนสเริ่มคล้อยตามน้องชาย
"แล้วทีนี้จะโทรไปฟ้องอีกหรือเปล่า?" เคนย้อนถามพี่ชายเป็นเชิงแขวะ
"ไม่ฟ้องก็ได้" ตอบน้องเสียงแผ่ว เคนหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะเรียกเก็บเงินแล้วชวนพี่ชายออกไปจากร้านอาหาร
"นายจะซื้อให้ใคร? กินอิ่มแล้วไม่ใช่หรอ?" แวนเนสเอ่ยถามน้องชายที่หยุดยืนอยู่หน้าร้านขายไก่ทอด
"แล้วไอ้คนที่บ้านหละ? มันอิ่มหรือยัง?" เคนย้อนถามพี่ชายก่อนที่จะหันไปสั่งไก่ทอดกับคนขาย แวนเนสยิ้มออกมานิดๆเมื่อได้ยิน ไม่ว่าจะทะเลาะกันยังงัยเคนก็ยังคงเป็นห่วงเป็นใยพี่น้องทุกคนอยู่ดี
"ยิ้มอะไร? กลับบ้านไปจะโดนอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้ ยังไม่เจียมตัวอีก!" เคนแหวใส่พี่ชาย
"แล้วนายอย่าดันทะลึ่งไปทำปากดีอีกหละ! ชั้นไม่อยากโดนอีกรอบ! ยังเจ็บไม่หายเลย!" กำชับกำชาพี่ชายเสียงห้วน
"ก็ลองสิ! คราวนี้ชั้นไม่ยอมหรอก!" แวนเนสประกาศ
"นายจะทำไม? หืม?" เคนย้อนถามคนปากดี
"ชั้นจะสู้มัน" แวนเนสตอบด้วยสายตามาดมั่น เคนเบ้ปากใส่พี่ชาย
"นายมันก็ดีแต่ปาก เวลาโดนจริงๆไม่เห็นจะกล้าแบบนี้เลย" เคนพูดดักอย่างรู้ทันพี่ชาย
"ไม่ใช่ไม่กล้านะ!" แวนเนสย้อน
"งั้นอะไรหละ?" ถามพี่ชายกลับไปอีก
"ก็ไม่กล้านั่นแหละ" ตอบออกมาหน้าตาเฉย เคนมองพี่ชายแล้วส่ายหน้าไปมา
"นึกว่าจะแน่ซักแค่ไหนกันเชียว!" พึมพำด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"ฮึ! ไม่ต้องมาทำหงุดหงิดใส่ชั้น! รู้หรอกว่าซื้อไอ้เนี่ยไปเพื่อจะปลอบขวัญใครบางคน!" แวนเนสเริ่มพูดยียวนน้องชาย
"พูดมากจริง! ถือซิ!" ตวัดเสียงใส่พี่ชายแล้วยื่นถุงไก่ทอดมาให้พี่ชายถือให้
"อ้าว! ใช้กันแบบนี้เลยหรอ?" แวนเนสโวยแต่ก็รับมาถือไว้ เคนค้อนใส่แล้วควักเงินส่งให้คนขาย
"ชั้นว่าเดี๋ยวแวะซื้อข้าวต้มร้านข้างหน้าด้วยดีกว่า เพราะกินแต่ไก่เดี๋ยวมันปวดท้องของทอดซะด้วย" เคนบอกแล้วก้าวขาเดินดุ่มๆนำพี่ชาย แวนเนสส่ายหน้ายิ้มๆแล้วเร่งฝีเท้าตามน้องชายไปติดๆ
"นี่! นายไม่รู้สึกโกรธพวกมันบ้างหรอ?" แวนเนสเอ่ยขึ้นระหว่างเดินกลับบ้านด้วยกัน
"ไม่โกรธหรอกแค่เคืองนิดหน่อย" เคนเอี้ยวตัวมาตอบพี่ชายที่เดินรั้งอยู่ด้านหลังเขา
"ทำไม? นายโกรธหรอ?" ย้อนถามพี่ชายกลับพร้อมกับชะลอฝีเท้าเพื่อรอให้พี่ชายเดินตามขึ้นมาทัน แวนเนสไม่ตอบเพียงแต่ส่งยิ้มบางๆให้เท่านั้น
"แวนเนส ชั้นขอร้องอีกครั้งนะ อาทิตย์นี้ไปเที่ยวกับน้องเถอะ" เคนหันกลับมาขอร้องพี่ชายอีกครั้ง
"แล้วนายหละ?" แวนเนสไม่ตอบแต่ย้อนถามน้องแทน
"น้องมันคงไม่อยากมองหน้าชั้นซักเท่าไหร่ แต่ถ้ามันชวนก็จะไปด้วย เพราะอีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปทำงานอีกแล้ว" เคนตอบแล้วมองหน้าพี่ชายอย่างต้องการคำตอบ
"เอ้า! ไปก็ไป เห็นว่าเป็นนายขอร้องนะเนี่ย" แวนเนสตกปากรับคำแล้วเอื้อมมือไปกอดคอน้อง
"ขอบคุณนะ" เคนเอ่ยออกมาเบาๆ ในขณะนั้นฝนเริ่มตกปรอยๆลงมา
"บ้าจริง! รู้งี้น่าจะขับรถออกมา!" เคนบ่นอุบแล้วดึงมือพี่ชายจะไปหาที่หลบฝนแต่แวนเนสกับรั้งแขนน้องชายไว้แล้วดึงถุงกับข้าวจากมือน้องมาถือไว้ซะเอง เคนจึงมองหน้าพี่ชายงงๆ
"ไป! วิ่งแข่งกัน ใครถึงบ้านก่อนชนะ!" แวนเนสร้องบอกน้อง
"บ้า! เล่นเป็นเด็กๆ! ไม่เอาหรอก! เดี๋ยวเปียก!" เคนปฏิเสธทันที
"เปียกก็ช่างสิ! เย็นดีออก! ไปเร็ว!" ว่าพลางดึงมือให้น้องวิ่ง เคนนึกสนุกเลยวิ่งตากฝนไปกับพี่ชายจนเกือบถึงบ้าน
"ฮ่าๆๆๆ!!! หน้านายอย่างกับแมวน้ำแหนะ!" เมื่อวิ่งมาเกือบถึงบ้านแวนเนสก็หันกลับไปแซวน้องชาย เคนเดินหอบแฮ่กๆตามเข้ามาพลางค้อนใส่พี่ชายหลายตลบ
"ตัวเองดูดีตายละ!" เคนงึมงำอยู่ในลำคอพลางหายใจหอบถี่ แวนเนสหัวเราะร่าแล้วเดินมาจูงมือน้อง
"งัย? เหนื่อยมากเลยหรอ?" ว่าพลางเอามือขยี้หัวเปียกๆของน้อง
"เหนื่อยดิวะ!" เคนตวัดเสียงแล้วทรุดตัวนั่งยองๆ
"อ่อนแอจริงๆ น้องใครวะเนี่ย?" แวนเนสบ่นน้องเบาๆแต่ก็นั่งลงตามน้องด้วย
"ชั้นเป็นโรคหอบอยู่นี่หว่า! ยังจะชวนวิ่งอีก โอ้ย! เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!" เคนต่อว่าพี่ชาย แวนเนสได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้ากังวลขึ้นมา
"เออใช่! ชั้นลืมสนิทเลย ตายหละ.....นายหายใจออกหรือเปล่า?" แวนเนสถามอย่างเป็นห่วง เคนแอบอมยิ้มแล้วคิดแผนการแกล้งพี่ชาย
"นายอย่าเพิ่งถาม....ชั้นยังไม่อยากพูด....." เคนทำเป็นโบกมือแล้วเอามือลูบขึ้นๆลงๆบริเวณหน้าอกตัวเอง
"งั้นเรารีบกลับบ้านกัน อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว" แวนเนสชวนพร้อมกับเอามือเสยผมเปียกๆของน้องไม่ให้ตกลงมาระหน้าระตา
"ชั้นเดินไม่ไหวแล้ว เหนื่อยใจจะขาด" เคนทำเสียงหอบน้อยๆ แวนเนสเริ่มกังวลหนักขึ้นเขาถึงกับวางถุงอาหารลงที่พื้นทันที
"งั้นชั้นแบกนายเอง ลุกไหวหรือเปล่า?" แวนเนสดึงแขนน้อง
"นายจะแบกชั้นจริงๆหรอ?" เคนย้อนถาม เมื่อพี่ชายพยักหน้าเขาก็ลอบยิ้มเพราะแผนการดำเนินไปด้วยดี
"งั้นชั้นถือให้นะ" เคนว่าพร้อมกับคว้าถุงอาหารที่วางอยู่มาถือไว้แล้วขยับตัวเอามือโอบรอบคอพี่ชาย แวนเนสแบกน้องขึ้นหลังอย่างทุลักทุเล
"อย่าทำชั้นตกนะ!" เคนกำชับพี่ชายพลางกอดคอพี่ชายแน่น
"นายก็อย่ารัดคอชั้นสิวะ! หายใจไม่ออกโว้ย!" แวนเนสเอ็ดใส่ เคนอมยิ้มแต่ไม่ได้โต้เถียงอะไรออกมาอีก ผ่านมาครู่หนึ่งพี่น้องสองคนก็มาถึงบ้าน แวนเนสเห็นพี่ใหญ่กับน้องเล็กนั่งกันอยู่ข้างล่างก็นึกแผนการขึ้นมาได้
"เข้าบ้านสิ" เคนบอกพี่ชายที่ยังยึดแขนของเขาเอาไว้อยู่
"เดี๋ยว! ชั้นขอแก้แค้นพวกมันซักหน่อยเถอะ! หมั่นไส้มานานแล้ว" แวนเนสว่าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
"แก้แค้นอะไรอีก? อย่าเลย" เคนปรามพี่ชายแบบไม่จริงจังนัก
"เถอะน่า!" พูดจบแวนเนสก็ส่งสัญญาณให้น้องขี่หลังอีกครั้งหนึ่ง แม้จะไม่เห็นด้วยแต่เคนก็ยอมตามนั้น
"หลับตาด้วย ทำเหมือนไม่รู้สึกตัวน่ะ" สั่งเสียน้องจบก็เริ่มเล่นละครทันที
"ช่วยด้วยๆๆๆ!!!!" แวนเนสร้องตะโกนเสียงดังลั่น
"แวนเนส! น้องเป็นอะไร?" เสียงพี่ใหญ่ร้องถามอย่างตกใจเพราะเห็นแวนเนสแบกน้องกลับมา ไจ่ไจ๋เองก็หน้าเสียเมื่อเห็นสภาพของพี่ชายทั้งสองคน
"น้องล้มหัวฟาดพื้น ชั้นเรียกยังงัยน้องก็ไม่ตอบ" แวนเนสตอบพี่ชายแล้ววางร่างน้องลงที่โซฟาตีหน้าเศร้าในทันที
"อะไรนะ!!!" เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋อุทานจนแทบเป็นเสียงตะโกน รีบตรงเข้ามาหาเคนที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา
"พี่กลาง!!" น้องเล็กร้องไห้โฮพร้อมกับโผเข้ากอดร่างของพี่ชายคนกลาง
"พี่กลางอย่าเป็นอะไรนะ! ผมสัญญาว่าต่อไปนี้จะเป็นเด็กดีจะไม่ดื้อกับพี่อีกแล้ว!" น้องเล็กพร่ำบอกพี่ชายพลางร้องไห้ไปด้วย รอยยิ้มบางๆปรากฎบนใบหน้าของเคน เขาลืมตาขึ้นมาแล้วค่อยๆเอามือลูบหัวน้องชาย
"อ้าว!" แวนเนสอุทานแล้วถลึงตาใส่น้องชายที่ไม่ยอมเออออกับเขา
"พี่กลาง!" ไจ่ไจ๋เลื่อนมือมากุมมือพี่ชายไว้
"เสี้ยวเทียน! เป็นยังงัยมั่ง? บอกพี่ใหญ่ซิ" เจอร์รี่ทรุดตัวนั่งแล้วเอามือลูบหัวน้องอย่างเป็นห่วงโดยไม่ทันคาดคิดเลยว่าจะโดนเจ้าน้องชายตัวดีรวมหัวกันแกล้งเขา
"พวกคุณเป็นใคร?" เคนเอ่ยปากถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทำเอาพี่ใหญ่กับน้องเล็กถึงกับอึ้ง ส่วนแวนเนสที่ยืนอยู่ได้ยินก็รีบยกนิ้วโป้งให้น้องชายทันที
"ผมอยู่ที่ไหน?" เคนถามออกมาอีก คราวนี้เจอร์รี่ถึงกับน้ำตาซึมเขาลูบหัวน้องอย่างแผ่วเบา
"เสี้ยวเทียน! นายจำพวกเราไม่ได้หรอ? เราสี่คนเป็นพี่น้องกันงัย" แวนเนสรีบเดินมาแทรกตรงกลางระหว่างพี่ชายและน้องชายแล้วพูดนำทาง เคนแสร้งทำเป็นกระพริบตาถี่ๆ
"ผมหรอ? เป็นพี่น้องกับพวกคุณ?" ถามด้วยน้ำเสียงแหบๆ
"ใช่ครับพี่กลาง! พี่กลางเป็นพี่ผม พี่จำไม่ได้หรอ? พี่จำเราไม่ได้เลยหรอ?" น้องเล็กบีบมือพี่ชายแน่นน้ำตานองหน้า
"เสี้ยวเทียน นี่พี่ใหญ่งัย นายจำพี่ไม่ได้หรอ?" พี่ใหญ่เอ่ยขึ้นบ้าง เคนเปลี่ยนสายตามาจับจ้องที่ใบหน้าพี่ชาย
"พี่ใหญ่....คุณเป็นพี่ผมหรอ?" เคนย้อนถามกลับ ทำเอาเจอร์รี่ถึงกับพูดอะไรไม่ออกทั้งงงทั้งตกใจ
"แวนเนส! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เกิดอะไรขึ้นกับน้อง? บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้นะ!" เจอร์รี่หันมาคว้าตัวแวนเนสแล้วเขย่าอย่างแรง
"ชั้น....ชั้นไม่รู้....ชั้นแค่ออกไปกับน้อง....แล้ว....แล้วเราแยกกันซื้อของกินให้นายสองคน เสี้ยวเทียนซื้อเสร็จก่อนก็เลยข้ามถนนมาหาชั้น แต่...." แวนเนสหยุดพูดแล้วเหลือบมองไปทางเคนที่ยักคิ้วให้เขา
"แต่อะไร!?" เจอร์รี่เขย่าตัวน้องชายอีก
"แต่....แต่....เสี้ยวเทียนมันดันเห็นผู้หญิงคนนึงสวยมาก เลยวิ่งตามเธอไปแล้วก็สะดุดหกล้มหัวฟาดพื้น " แวนเนสพูดออกมาหน้าตาเฉย ทำเอาพี่ใหญ่กับน้องเล็กชะงักไปทันที
"ไอ้บ้า! ชั้นไม่ขี้หลีแล้วก็ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะโว้ย! โกหกอะไรของนายวะไม่เนียนเอาซะเลย!" เคนแหวใส่พี่ชาย ไจ่ไจ๋ยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วจ้องหน้าเคนสีหน้าบึ้งตึง
"เอ่อ....แหะๆๆๆ.....คลายเครียด.....ขำๆเองน่า!" เคนพูดด้วยสีหน้าเหยๆ
"ขำหรอ!?" พี่ใหญ่ลุกพรวดขึ้นพร้อมกับเอ็ดน้องเสียงดังลั่นทั้งฉุนทั้งโล่งอกในเวลาเดียวกัน
"ฮ่าๆๆๆ!!!" แวนเนสหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ เคนเลยพลอยขำออกมาด้วย
"โอ๋ๆๆๆ อย่าทำหน้าบึ้งเลยน่า ล้อเล่นเท่านั้นเอง" เคนรวบตัวน้องชายเข้ามากอดไว้ ส่วนเจอร์รี่ก็ตรงเข้าเล่นงานแวนเนสทันที
"แผนการของนายใช่มั๊ย!?" ถามเสียงเข้มแล้วฉวยบ่าน้องชายที่กำลังจะลุกหนีไว้ได้ทัน
"ไปให้พ้นเลยนะ! ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่! เล่นบ้าๆ!" ไจ่ไจ๋ขืนตัวแล้วเอามือดันตัวพี่ชายออกแต่เคนก็รัดร่างน้องไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"ไหนสัญญาว่าจะไม่ดื้อกับพี่แล้วงัย?" เคนกอดน้องเอาไว้แน่นแล้วพูดทวงสัญญาขึ้นมา
"อย่าโมโหสิ พวกชั้นแค่ล้อเล่นกันเอง พวกนายก็ใจง่ายชะมัด แค่นี้ก็เชื่อ!" แวนเนสพูดเสียงอ่อยๆแต่ยังมีแอบหลอกด่าไปด้วยในตัว
"ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ!? จะตีให้ตายเลย!" พูดจบก็ทำท่าจะตีน้องชาย แวนเนสรีบใช้ความเร็วส่วนตัวกอดพี่ชายเอาไว้แน่นจนพี่ใหญ่ขยับตัวแทบไม่ได้
"ปล่อยเดี๋ยวนี้!" พูดเสียงเข้ม
"ไม่ปล่อยให้โง่หรอก! อารมณ์ร้อนนักต้องใช้น้ำฝนดับร้อนซักหน่อย เสี้ยวเทียน! เอาเจ้านั่นออกไปด้วย!" พูดจบแวนเนสก็ดันตัวพี่ชายให้เดินออกไปหน้าบ้านท่ามกลางเสียงโวยวายของพี่ใหญ่ ในขณะนั้นเองเคนก็ทำเช่นเดียวกับแวนเนสคือกอดน้องชายเอาไว้แน่นแล้วบังคับให้เดินไปด้วยกันกับเขาโดยที่น้องเล็กก็ทั้งร้องทั้งดิ้น แต่ในเวลาต่อมาสี่พี่น้องก็วิ่งไล่กันท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างสนุกสนาน
"หยุดๆๆๆ!!! พอกันได้แล้ว!" ในที่สุดพี่ใหญ่ก็เอ่ยปรามน้องชายตัวดีทั้งสามคนหลังจากที่เล่นน้ำจนเปียกปอนไปตามๆกัน ซึ่งก็ไม่มีใครคัดค้านเพราะขณะนี้พวกเขาก็เหนื่อยหอบและเปียกโชกไปหมด
"หน้าพี่กลางเหมือนแมวน้ำมั๊ยไจ่ไจ๋?" แวนเนสกระซิบข้างๆหูน้อง ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็หัวเราะออกมาเต็มเสียง
"ฮ่าๆๆๆ!!! เหมือนจริงด้วยพี่รอง!!" เคนได้ยินก็หันขวับไปทางต้นเสียง แวนเนสกับไจ่ไจ๋เห็นเข้าก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะอย่างงั้น
"นินทาอีกละ! อย่านึกว่าชั้นไม่รู้นะ!" เคนแหวใส่แล้วเอามือเสยผมเปียกๆของตัวเอง
"ไม่ต้องเถียงกันแล้ว เข้าบ้าน ดูซิ....เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆ!" พี่ใหญ่บ่นพลางเอามือขยี้หัวเปียกๆของตัวเองแล้วโบกมือต้อนน้องๆให้เดินเข้าบ้าน
"แล้วตัวเองไม่เล่นหรืองัย? หืม?" แวนเนสวิ่งเข้าไปกอดเอวพี่ชายแล้วย้อนถาม เจอร์รี่เหลือบตามองแล้วบีบจมูกน้องชายเบาๆ
"คอยดูนะ! ถ้าพรุ่งนี้ใครเกิดไม่สบายขึ้นมาแล้วหละก็พี่ใหญ่จะปล่อยให้ตายไปเลย!" น้องๆได้ยินก็หันไปทำหน้าเมื่อยใส่กัน
"เข้าบ้านได้แล้วไอ้พวกทะโมนทั้งหลาย!" พี่ใหญ่เอามือดุนหลังน้องๆให้เข้าไปในบ้าน เมื่อเข้ามาได้พี่ใหญ่ก็หยิบผ้าขนหนูโยนให้น้องๆคนละผืน จากนั้นสี่พี่น้องต่างก็เดินแยกย้ายกันไปอาบน้ำในห้องของตัวเอง

- ห้องนอนไจ่ไจ๋ -
"อึ้ม! หอมจังเลย!" เคนเดินเข้ามาหอมแก้มน้องชายที่นั่งฟังเพลงอยู่บนเตียง ไจ่ไจ๋ดึงหูฟังออกแล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอพี่ชาย
"พี่เอายาแก้หวัดมาให้ กินดักไว้ซะ" เคนว่าพร้อมกับตบหลังน้องชายเบาๆ ไจ่ไจ๋ไม่คัดค้านหยิบยาในมือพี่ชายใส่ปากแต่โดยดี เคนรีบหันไปรินน้ำใส่แก้วมาให้น้องกลืนยาตามลงไปทันที จากนั้นเขาก็ส่งยิ้มให้น้องบางๆ
"พี่กลาง....ผมขอโทษนะครับ....." พูดเสียงแผ่วสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เคนทรุดตัวนั่งลงข้างน้องแล้วเอามือลูบหัวน้องชายด้วยความเอ็นดู
"ช่างมันเถอะ พี่ไม่ถือสาอะไรนายหรอก พี่เองก็ผิดเหมือนกันที่ชอบแหย่นายแรงๆแบบนั้น" เคนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"แต่ผมก็ทำให้พี่กลางต้องเจ็บตัว" พูดจบก็เอามือลูบแขนพี่ชายที่มีรอยเขียวช้ำอย่างแผ่วเบา
"แค่นี้เอง ไม่เห็นเป็นไรเลย" เคนปลอบน้องอย่างนุ่มนวล
"พี่กลาง พี่คิดว่าพี่ใหญ่รักผมมากกว่าพี่หรอ?" น้องเล็กตั้งคำถามกับพี่ชาย เคนได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมา
"ถามทำไม?" ย้อนถามน้องชายกลับ
"ก็ผมได้ยิน...." พูดเสียงแผ่วลงเพราะรู้ตัวว่าตัวเองไม่น่าแอบฟังพี่ๆคุยกัน
"ลืมมันเถอะ! พี่ก็พูดไปงั้นๆแหละ" เคนตัดบทเพราะไม่อยากให้น้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้
"ตกลงวันอาทิตย์นี้นายอยากให้พี่ไปด้วยหรือเปล่า?" เคนเปลี่ยนเรื่องถามน้องบ้าง
"อยากสิ ผมอยากจะชวนพี่ที่สุดเลย" น้องเล็กไม่พูดเปล่าแต่ขยับตัวเข้ามากอดพี่ชายอย่างออดอ้อน
"แต่พี่กลางจะกล้าเล่นเครื่องเล่นที่มันสูงๆหรือเปล่า?" ประโยคต่อมาน้องเล็กทำหน้าเจ้าเล่ห์ เคนเลยบีบจมูกน้องอย่างหมั่นไส้
"ไม่ต้องมาแซว! พี่หลับตาซะก็ไม่เห็นแล้ว" เคนกัดฟันพูด น้องเล็กจึงหัวเราะออกมาได้
"ถามหน่อยสิว่าทำไมถึงอยากไปสวนสนุก" เคนถามน้องออกมาอีก ไจ่ไจ๋เม้มปากเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างเขินๆ
"ถ้าผมบอกแล้วพี่อย่าหัวเราะนะ" ตั้งข้อแม้กับพี่ชายขึ้นมาก่อน
"ไม่หัวเราะหรอก บอกมาสิ" เคนรับคำแล้วถามย้ำอีกด้วยความอยากรู้
"คือว่า....อาทิตย์หน้าโน้น.....ผม.....ผมชวนหลิงเอ๋อเขาไปเที่ยวสวนสนุก...." ไจ่ไจ๋พูดเสียงแผ่วด้วยความเขิน เคนได้ยินก็ยิ้มกว้างแล้วโอบไหล่น้องชายเอาไว้
"ไหนๆนายก็นัดกับหลิงเอ๋อไว้แล้ว ทำไมถึงต้องมาเร้าหรือให้พวกพี่พาไปอีกหละ?" เคนถามต่อ
"ก็....ก็ซ้อมไว้ก่อนงัย" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วก้มหน้างุดไม่กล้ามองตาพี่ชาย จนเคนต้องเชยคางน้องขึ้นมา
"ซ้อมทำไม? กลัวหลงทางในสวนสนุกหรอ?" ถามซักไซร้ต่อไปอีก น้องเล็กส่ายหน้าแล้วเอนหัวซบที่ไหล่พี่ชาย
"ไม่ได้กลัวหลงทาง แต่ว่าอยากไปเดินสำรวจในบ้านผีสิงดูก่อนเท่านั้นเอง" ตอบพี่ชายเสียงแผ่วเพราะความเขิน ได้ยินดังนั้นเคนก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้
"ฮ่าๆๆ!!! สรุปว่าจะไปฝึกการทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเป็นที่พึ่งพิงให้ผู้หญิงใช่มั๊ย? เฮอะ! ร้ายชะมัดเลยน้องเรา!" ไจ่ไจ๋ได้ยินพี่ชายหัวเราะก็โงหัวขึ้นมาแล้วทำหน้ามุ่ยใส่
"ไหนบอกจะไม่หัวเราะงัย!" เอ็ดใส่พี่ชายเสียงดังแต่ไม่ได้เป็นเพราะโมโหแต่เป็นเพราะเขินอายเท่านั้น
"ก็มันอดไม่ได้นี่หว่า! ฮ่าๆๆๆ!!! ขอโทษๆๆๆ ไม่หัวเราะก็ได้" เคนพยายามกลั้นหัวเราะเพราะไม่อยากให้น้องอายมากกว่าเดิม
"รู้งี้ไม่บอกหรอก!" น้องเล็กพึมพำอย่างขัดใจก่อนที่จะหันมากอดแขนพี่ชายอีก
"พี่ต้องพาผมเข้าบ้านผีสิงหลายๆรอบนะ เวลาไปกับหลิงเอ๋อผมจะได้ไม่กลัว" ขอร้องพี่ชายเสียงออดอ้อน เคนยิ้มร่าพร้อมกับพยักหน้ารับ
"โอเค....พี่จะทำให้การเดทครั้งแรกของนายสำเร็จไปได้ด้วยดี" เคนรับรองแล้วขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู
"มาหลบอยู่นี่เอง หายงอนกันแล้วหรอ?" แวนเนสเปิดประตูเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาโดยมีพี่ใหญ่เดินตามเข้ามาด้วย
"หายสนิทเลย" เคนหันมาตอบยิ้มแล้วทำท่าจะอ้าปากพูดต่อแต่ถูกน้องชายตีเข้าที่แขน
"มีอะไรกันหรอ?" พี่ใหญ่เอ่ยถามขึ้นบ้าง เคนมองหน้าน้องชายที่ถลึงตามองเขาแล้วอมยิ้มน้อยๆ
"ไม่มีอะไรหรอก น้องมันชวนชั้นไปสวนสนุกด้วยน่ะ" เคนตอบยิ้มๆ
"ในที่สุดก็ยอมชวนมันแล้วใช่มั๊ย? โธ่! นึกว่าจะแน่ซักแค่ไหน!" แวนเนสผลักหัวน้องเล็กอย่างหมั่นไส้
"พี่รองนี่ อย่าพูดมากได้มั๊ย? คนเค้าดีๆกันแล้วยังจะมาพูดแขวะอีก" น้องเล็กต่อว่าพี่ชายคนรอง
"ไม่พูดก็ได้" แวนเนสยอมตามนั้นเพราะขี้เกียจชวนทะเลาะด้วย ไจ่ไจ๋มองไปทางแวนเนสเล็กน้อยก่อนที่จะขยับเข้าไปกอดพี่ชายไว้
"ไม่ต้องอ้อนหรอก พี่ไปกับนายแหงอยู่แล้วหละ" แวนเนสนึกว่าน้องจะอ้อนให้เขาไปด้วยจึงชิงพูดขึ้นมาก่อน
"เปล่า ผมอยากจะขอโทษพี่รองที่พูดจาไม่ดีกับพี่" ไจ่ไจ๋ว่า แวนเนสเอามือขยี้หัวน้องเบาๆ
"พี่ไม่โกรธหรอก พี่เองก็ต้องขอโทษนายเหมือนกันที่บางทีพี่ก็พูดกวนอารมณ์นายไม่น้อย" แวนเนสส่งยิ้มให้น้องชายอย่างอบอุ่น ไจ่ไจ๋ยิ้มตอบแล้วหอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่ เจอร์รี่ยิ้มกับความขี้อ้อนของน้องชายคนเล็กก่อนที่จะเหลือบตาไปยังเคนซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่น้องหันมาทางเขาเช่นกัน
"มานี่มา" เจอร์รี่เรียกให้น้องมานั่งลงใกล้ๆ เคนมองไปทางพี่ชายอย่างลังเล
"จะทำอะไรชั้นอีก?" ถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
"ฮึ! เป็นงัยหละ? ดุซะน้องมันกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว!" แวนเนสว่ากระทบพี่ชายขึ้นมาลอยๆ
"เงียบไปเลย!" พี่ใหญ่เอาศอกกระทุ้งแขนน้องชายคนรองที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับเอ็ดใส่เบาๆ
"พี่ไม่ทำอะไรนายแล้ว มาสิ" แล้วหันไปเรียกเคนอีกรอบ
"รู้หรือเปล่าว่าพี่รักเรามากแค่ไหน?" เขาเอ่ยถามเมื่อน้องนั่งลงข้างๆแล้ว
"คิดว่ารู้" เคนตอบ
"แต่ความคิดกับความรู้สึกของนายไม่เหมือนกันใช่มั๊ย?" ถามน้องต่อไปอีก เคนมองหน้าพี่ชายอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะมองเลยไปทางพี่น้องอีกสองคน
"ก็มีบางครั้ง....." เคนตอบเสียงแผ่วแล้วเงียบไป เจอร์รี่จ้องน้องชายแล้วเงียบเช่นกัน
"นายก็อย่าทำหน้าดุนักสิ น้องมันเกร็งไปหมดแล้ว" แวนเนสกระซิบเตือนพี่ชาย ส่วนไจ่ไจ๋ก็เอื้อมมือไปจับมือเคนเอาไว้
"เฮ่อ! เอาหละๆๆ นายจะเชื่อพี่หรือไม่ก็ตามใจ แต่พี่ขอยืนยันด้วยความสัตย์จริงว่าพี่ไม่เคยรักน้องคนไหนมากกว่ากันเลย พี่ก็ไม่รู้จะพูดให้พวกนายเข้าใจได้ยังงัย แต่ซักวันนึงเมื่อพวกนายต้องดูแลคนที่พวกนายรัก แล้วพวกนายจะรู้ว่าความแตกต่างของคนเรามันจะมีผลทำให้เราไม่สามารถปฏิบัติต่อเขาได้เหมือนกันหมดทุกคน" พี่ใหญ่อธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล น้องๆสามคนพากันมองหน้ากันไปมา
"พี่ใหญ่พูดเหมือนคนแก่เลย" ไจ่ไจ๋พูดติดตลกทำให้บรรยากาศเริ่มดีขึ้น แล้วพี่ชายอีกสองคนก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
"ได้ทีกันเชียว" เจอร์รี่บ่นอุบเมื่อโดนน้องแซว
"นายบอกว่านายรักเราพวกเราสามคนเท่ากันหมดใช่มั๊ย?" แวนเนสโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วตั้งคำถามกับพี่ชายบ้าง
"อืม!" เจอร์รี่พยักหน้าแรงๆเป็นการยืนยันคำตอบ
"งั้น....ขอถามอะไรหน่อยได้เปล่า?" แวนเนสขยับเข้าไปกอดคอพี่ชายพลางพูดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
"ถามมาสิ" ว่าพลางเอามือบีบจมูกน้องชายเบาๆไปด้วย แวนเนสหันไปยิ้มกับน้องชายสองคน
"คราวนี้แหละได้รู้แน่ว่าพี่ใหญ่โกหกหรือเปล่า?" คำพูดของพี่ชายคนรองทำเอาน้องชายอีกสองคนขมวดคิ้วพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"สมมตินะว่า.....พวกชั้นสามคนจะโดนคนร้ายฆ่าตาย แล้วนายสามารถเลือกที่จะช่วยพวกเราได้เพียงคนเดียวเท่านั้น นายจะช่วยใคร?" สิ้นคำถามนั้นสีหน้าของพี่ใหญ่ขรึมลงทันที
"แวนเนส! นายก็เล่นไม่เข้าเรื่อง! ถามอะไรแบบนี้!" เคนเอ็ดพี่ชายคนรองออกมาแล้วมองไปทางพี่ใหญ่
"แวนเนสมันก็แบบนี้แหละ นายไม่ต้องไปสนใจหรอก" พูดปลอบพี่ใหญ่ตามออกมา
"ชั้นไม่ได้ถามเล่นๆนะ ชั้นต้องการคำตอบ" แวนเนสเถียงแล้วหันไปมองพี่ชายบ้าง
"พี่รอง ถามแบบนี้พี่ใหญ่จะตอบได้ยังงัย? อย่าหาเรื่องหน่อยเลย" ไจ่ไจ๋ต่อว่าพี่ชายคนรองด้วยอีกคน
"ตอบได้สิ" พี่ใหญ่พูดแทรกขึ้น น้องๆสามคนหยุดการโต้เถียงลงแล้วหันไปทางพี่ชายเป็นตาเดียว
"งั้นก็ตอบมาสิ ว่านายเลือกที่จะช่วยใคร?" แวนเนสเร่งพี่ชายทันที เจอร์รี่มองหน้าน้องชายไล่ไปทีละคน
"พี่จะไม่ช่วยใครเลย" น้องชายทั้งสามคนได้ยินก็มองหน้ากันแล้วหันไปมองพี่ใหญ่อีกครั้ง
"พี่จะปล่อยให้คนร้ายฆ่าพวกนายให้ตายไปก่อน.....แล้วพี่จะขอให้คนร้ายฆ่าพี่ให้ตายตามไปด้วย....." คำอธิบายนั้นทำเอาน้องๆต่างนิ่งอึ้ง
"พี่ใหญ่" แล้วแวนเนสโผเข้ากอดพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เขารู้แล้วว่าความรักที่พี่ชายมีให้เขานั้นไม่ได้น้อยไปกว่าใครเลย เมื่อคนนึงเริ่มคนที่เหลือก็อดไม่ได้เช่นกัน ทั้งเคนและไจ่ไจ๋ก็โผเข้ากอดพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมาด้วยเช่นกัน พี่ใหญ่โอบกอดน้องชายทั้งสามคนไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"หึๆๆๆ...." เจอร์รี่หัวเราะเจ้าน้องชายจอมซ่าส์ของเขาทั้งสามคนที่ซึ่งบัดนี้สิ้นฤทธิ์เดชกันหมด
"เงียบได้แล้ว ไม่ต้องร้อง ขี้แยกันจริงๆ" ว่าพลางเอามือเช็ดน้ำตาให้บรรดาน้องชายหลังจากที่ปล่อยให้น้องๆซึ้งกับคำตอบของเขาไปครู่ใหญ่แล้ว
"พี่รองอ่ะ! จะเริ่มทำไมก็ไม่รู้" ไจ่ไจ๋เริ่มหันไปโทษแวนเนสทั้งๆที่ตัวเองยังเอามือเช็ดน้ำตาป้อยๆ
"ก็พี่ใหญ่นั่นแหละ" แวนเนสหันไปโทษพี่ชายต่อ
"อ้าว! ก็นายถามพี่เองนะ" เจอร์รี่เถียงพลางหัวเราะไปด้วยแล้วเลื่อนมือมาลูบหัวน้องชายคนกลางที่ยังไม่ขยับตัวไปไหน
"งัย? ร้องไห้เหนื่อยจนพูดอะไรไม่ออกเลยหรอ?" เจอร์รี่ก้มหน้าลงถามเคนที่ยังซุกหน้าอยู่ที่แผ่นอกกว้างของเขา เคนไม่ตอบแต่หลับตาลงเฉยๆ
"เสี้ยวเทียน ฟังพี่หน่อยนะ" พูดกับน้องต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง เคนจึงลืมตาขึ้นมามองพี่ชาย
"พี่ภูมิใจในตัวนายแล้วพี่ก็ดีใจที่นายเกิดมาเป็นน้องของพี่ และพี่เชื่อว่าพ่อกับแม่ก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน" เคนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับ
"นายเกิดมาเพราะความรัก ฉะนั้นอย่าดูถูกตัวเอง อย่าคิดว่าตัวเองไร้ค่า เพราะถ้านายรู้สึกแบบนั้นพี่เองก็เสียใจเหมือนกัน แต่คนที่จะเสียใจที่สุดก็คือพ่อกับแม่....." เคนนิ่งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"ชั้นสัญญาว่าจะไม่พูดประชดอะไรโง่ๆแบบนั้นอีก" ในที่สุดก็รับปากกับพี่ชาย แวนเนสกับไจ่ไจ๋หันไปยิ้มให้กันอย่างโล่งอก
"ดีมาก! แบบนี้สิถึงจะน่ารัก อื้ม!" พี่ใหญ่เอานิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปรกที่หน้าของเคนขึ้นแล้วหอมแก้มน้องชายเบาๆ
"โหย! ไม่ยอมนะ ขอมั่งสิ!" ไจ่ไจ๋โวยวายขึ้นมาบ้าง
"ขี้อิจฉานักนะเรา! ไหนมานี่ซิ!" พี่ใหญ่บีบจมูกน้องเล็กอย่างเอ็นดูแล้วใช้แขนอีกข้างรั้งตัวน้องชายเข้ามากอดไว้ เคนเหลือบตาขึ้นมามองแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"อื้ม! รักที่สุดเลย!" หอมแก้มน้องเล็กเบาๆด้วยเช่นกัน
"รักใครที่สุดนะ?" แวนเนสถามออกมาบ้าง
"รักพวกนายสามคนงัย" พี่ใหญ่รีบตอบ
"หึๆๆๆ" เคนหลุดขำออกมาจนได้เพราะแวนเนสทำตัวเหมือนเด็กๆ
"ไม่ต้องมาหัวเราะ! ลุกไปเลย! อ้อนนานเกินไปแล้ว!" พูดจบก็ดึงแขนเคนให้ลุกขึ้นแล้วตัวเองก็นั่งแทนที่หน้าตาเฉย
"แหนะ! เราน่ะชอบแกล้งน้อง!" พี่ใหญ่ต่อว่าแวนเนสเบาๆ เคนยิ้มพลางส่ายหน้าไปมาแล้วเดินไปนั่งข้างน้องเล็กแทน
"เอามั่ง!" แวนเนสว่าพลางชี้ที่แก้มตัวเอง
"อย่ายุ่ง! ผมมาก่อน!" ไจ่ไจ๋เอามือดันหน้าแวนเนสออกเพื่อไม่ให้เข้ามากอดพี่ใหญ่
"ไม่ใช่ของนายคนเดียวนะ!" แวนเนสเถียงแล้วกอดแขนพี่ชายเอาไว้แน่น
"เฮ้ย! เห็นพี่เป็นอะไร? แย่งกันอยู่ได้!" พี่ใหญ่เลยเอ็ดเข้าให้ทั้งคู่
"ไม่ยอมอ่ะ ชั้นยังไม่ได้เลย" แวนเนสส่งเสียงประท้วงพลางทำหน้ากระเง้ากระงอดใส่พี่ชาย
"งอนเป็นเด็กๆ อื้ม! พอใจหรือยัง?" หอมแก้มเข้าฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นไส้
"หูย....ถ้าไม่เต็มใจไม่ต้องก็ได้นะ" แวนเนสว่าพลางเอามือถูแก้มตัวเองไปมา
"ก็รู้อยู่แล้วหนิว่าพี่ใหญ่ไม่เต็มใจหอมแก้มพี่รอง ยังจะไปบังคับเค้าอีก!" ไจ่ไจ๋ได้ทีแหย่แวนเนส
"อ้าวไอ้นี่!" แวนเนสเปลี่ยนสายตาไปที่น้องชายอย่างเอาเรื่อง
"หยุดเลยๆๆๆ อยากเจ็บตัวกันอีกรอบใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่ทำเสียงดุ เคนมองพี่น้องทั้งสามคนด้วยรอยยิ้มแบบขำๆ
"ไม่อยากแล้ว" ตอบออกมาโดยพร้อมเรียง
"ไม่อยากก็อย่าทะเลาะกัน" ว่าพลางทำตาดุๆใส่เจ้าน้องชายจอมกวนทั้งสองคน
"ไม่ทะเลาะกันก็ได้" สองพี่น้องพึมพำกันออกมาแล้วตวัดแขนกอดพี่ชายพร้อมๆกัน จากนั้นก็ขยิบตาแล้วยิ้มให้กันอย่างอุ่นใจ
"ไอ้เด็กพวกนี้หนิไม่รู้จักโตกันซักที" พี่ใหญ่บ่นงึมงำแต่ก็กอดน้องทั้งสองคนตอบ แล้วเหลือบตาไปทางน้องชายอีกคน เคนทำไม้ทำมือบุบใบ้เป็นเชิงนินทาพี่น้องอีกสองคน เจอร์รี่หัวเราะเบาๆพลางพยักหน้าเออออด้วย แล้วทั้งคู่ก็ส่งยิ้มให้กันด้วยความเข้าใจ

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:07:02 น.

0 comments

Counter : 1680 Pageviews.