Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 49

ตอนที่ 49

"พี่กลางปั่นเร็วๆหน่อยสิ! ตามพี่รองไม่ทันแล้ว!" ไจ่ไจ๋เร่งพลางตบหลังพี่ชายที่กำลังขี่จักรยานอยู่

"โอ้ย! เหนื่อยนะโว้ย! แล้วเรื่องอะไรนายต้องมาซ้อนท้ายพี่ด้วยวะแทนที่จะเช่ามาคนละคัน หนักก็หนักเหนื่อยก็เหนื่ย!" เคนบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็เร่งฝีเท้าจนตามแวนเนสทัน

"อย่าบ่นน่าพี่กลาง ผมทำให้พี่กลางประหยัดเงินนะเนี่ย" ไจ่ไจ๋ย้อนพี่ชายและเมื่อมาใกล้แวนเนสแล้วไจ่ไจ๋ก็ยื่นมือไปแตะแขนพี่ชาย

"สนุกมั๊ยพี่รอง?" ถามพี่ชายตามมาอีก

"เออดี! ได้ออกกำลังกายแบบนี้บ้างโอเคเลย" แวนเนสตอบแล้วยักคิ้วให้น้อง

"อารมณ์ดีแล้วใช่มั๊ยครับ?" ไจ่ไจ๋ถามต่อ แวนเนสจึงหัวเราะออกมา

"แล้วนายเห็นพี่อารมณ์เสียตั้งแต่เมื่อไหร่?" ย้อนถามน้องชายบ้าง

"ก็เห็นพี่เถียงกับพี่ใหญ่นี่นา" ไจ่ไจ๋ตอบเสียงแผ่วลง

"พี่ก็พูดไปงั้นๆแหละไม่ได้อารมณ์เสียอะไรมากมายหรอกแต่รำคาญที่มันเอาแต่บ่นเจ้าพี่กลางน่ะ" แวนเนสตอบแล้วหันไปพูดกับเคนบ้าง

"แข่งกันเสี้ยวเทียน ใครไปถึงสุดทางนั้นก่อนชนะ!" พูดจบแวนเนสก็ขี่จักรยานนำหน้าออกไป

"อ้าวเฮ้ย! ขี้โกงนี่หว่าชั้นมีไอ้ตัวนี้ถ่วงอยู่ด้วยนะโว้ย! ไม่เอาไม่แข่ง!" ร้องตะโกนโวยวายแต่ก็ปั่นจักรยานเร็วขึ้นอีก

"เร็วๆพี่กลางเดี๋ยวแพ้!" ไจ่ไจ๋เร่งพี่ชายอีกแรง

"มาปั่นเองเลยมา! เหนื่อยนะโว้ย!" โวยวายใส่น้องชายบ้าง

"ไม่ได้! ขืนแลกกันเดี๋ยวก็แพ้เพราะมัวแต่เปลี่ยนกันอยู่ได้ ปั่นเร็วๆสิ!" ไจ่ไจ๋เถียงกลับพร้อมกับเร่งพี่ชายอีก

"อย่าตบหลังสิวะ! เจ็บนะโว้ย!" เคนต่อว่าน้องชายที่เอามือตบหลังพลางเร่งเขาไปด้วย

"ตบเบาๆเอง เหมือนเวลาจะให้ม้าวิ่งเร็วๆก็ต้องเอาแส้ตีมันงัย" ไจ่ไจ๋พูดจบก็หัวเราะ

"ไอ้ตัวดี! พี่ไม่ใช่ม้านะโว้ย หนอย! ช่างเปรียบเทียบจริงๆนะ" เคนเอ็ดน้องเข้าอีก

"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ" น้องเล็กล้อพี่ชายต่อ เคนเลยปล่อยมือข้างหนึ่งแล้วเอื้อมมือไปข้างหลังจะหยิกเจ้าน้องชายตัวดีให้เสียที

"โอ้ย! ไม่เอานะพี่กลาง!" ไจ่ไจ๋รีบจับมือพี่ชายไว้ก่อนที่พี่ชายจะทันได้ทำอะไร

"เฮ้ยๆๆๆ!!! ปล่อยมือพี่! แล้วนั่งดีๆ!" เคนร้องบอกน้องชายเพราะเมื่อน้องเอี้ยวตัวไปมารถก็ส่ายไปมาด้วยเช่นกัน

"ไม่เอา! ปล่อยแล้วพี่ก็จะทำร้ายร่างกายผม" ไจ่ไจ๋ไม่เชื่อใจเพราะกลัวพี่ชายจะเล่นงานเขา

"ไอ้บ้านี่! พี่ไม่ทำแล้ว!" เคนว่าแล้วสะบัดมือหลุดออกมาได้แต่ในขณะนั้นเขาเองก็ไม่ทันมองข้างหน้าที่มีสุนัขวิ่งตัดหน้า

"เฮ้ยยยย!!!" เคนร้องเสียงหลงแล้วรีบหักหลบแต่ก็เสียหลักล้มลงข้างทาง

"โอ้ย!! พี่กลาง! ทำอะไรน่ะ?" หลังจากงงไปครู่หนึ่งไจ่ไจ๋ก็ร้องขึ้นมา เคนรีบหันมาดูน้องทันที

"เป็นอะไรหรือเปล่าไจ่ไจ๋?" ถามพร้อมกับจับตามเนื้อตามตัวน้องดูแล้วก็พบกับแผลถลอกที่ข้อศอก

"ตายหละ เลือดไหลด้วย....." ว่าแล้วเคนก็รีบควักผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดให้น้อง ในตอนนั้นเองแวนเนสก็ขี่จักรยานกลับมา

"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?" แวนเนสรีบลงมาดูน้องชายทั้งคู่

"พี่กลางทำล้มอ่ะ" ไจ่ไจ๋ฟ้องแล้วทำหน้าเบ้เพราะเจ็บแขน

"ก็หมามันวิ่งตัดหน้า" เคนแก้ตัวเสียงอ่อยๆ

"อย่าเพิ่งเถียงกันเลย ไปหาที่ล้างแผลก่อนดีกว่า" แวนเนสว่าแล้วก็จับรถจักรยานคันที่น้องปั่นตั้งขึ้นมา

"ตรงนั้นมีคลินิกเราพาน้องไปทำแผลก่อน" เคนเห็นว่ามีคลินิกอยู่ไม่ไกลจึงชี้ให้พี่ชายดู

"เอ่อพี่กลาง.....แผลแค่นี้เองไม่ต้องไปคลินิกก็ได้" เมื่อเห็นว่าพี่ชายแสดงความเป็นห่วงเขามากไจ่ไจ๋จึงแย้งขึ้น

"แล้วจะปล่อยไว้แบบนี้หรืองัย? ตรงนี้ก็ไม่มีน้ำสะอาดด้วย นายต้องล้างแผลก่อน" เคนว่าแล้วก็บอกให้น้องนั่งซ้อนท้ายเขา จากนั้นเคนกับแวนเนสก็พาน้องไปทำแผล

"ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำแล้วอย่าลืมล้างแผลทุกวันด้วยนะคะ" หมอผู้หญิงบอกกับไจ่ไจ๋พร้อมกับยิ้มให้อย่างใจดีหลังจากทำแผลให้ไจ่ไจ๋เสร็จแล้ว

"ครับ" ไจ่ไจ๋ยิ้มตอบแล้วเดินออกมาหาพี่ชายทั้งสองคน

"แผลลึกหรือเปล่า?" เคนถามน้องอย่างเป็นห่วง

"ไม่ครับ นิดหน่อยเอง" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์กับพี่ชาย

"หมอส๊วยสวย....." เคนได้ยินอดไม่ได้ที่จะเคาะหัวน้องซักที

"ไอ้ทะเล้น!" ว่าแล้วก็เดินไปจ่ายค่าทำแผลให้น้องชาย

"เดี๋ยวเราเอาจักรยานไปคืนแล้วกลับไปหาเจอร์รี่กัน รอนานเดี๋ยวหน้ามันหงิก" แวนเนสบอกกับน้องๆก่อนที่จะเดินนำออกมา

"ไจ่ไจ๋ นายมาซ้อนท้ายพี่ดีกว่า" แล้วแวนเนสก็บอกให้น้องมานั่งซ้อนท้ายเขา

"ก็ดีเหมือนกัน" ว่าแล้วน้องเล็กก็รีบไปนั่งซ้อนท้ายแวนเนส

"แค่นี่ทำเป็นเข็ด ที่ล้มก็เพราะนายนั่นแหละนั่งยุกยิกอยู่ไม่สุข" เคนต่อว่าน้องชายเข้าให้ แวนเนสกับไจ่ไจ๋จึงหัวเราะออกมาพร้อมกัน

"ไม่ใช่ว่าน้องไม่กล้าน้องกับนายหรอก แต่ชั้นกลัวนายจะเหนื่อยน่ะสิ" แวนเนสแก้ตัวแทนน้อง

"นายปั่นไปที่ร้านเลย ไม่ต้องรอ เดี๋ยวไปเจอกันที่โน้น" บอกกับเคนแล้วพยักหน้าให้น้องนำไปก่อน เมื่อเคนมาถึงแล้วก็รออยู่ครู่หนึ่งพี่ชายกับน้องชายก็ตามมาถึงและเมื่อคืนจักรยานกันเสร็จแล้วทั้งสามคนก็พากันเดินกลับไปหาพี่ใหญ่

"แขนไปโดนอะไรมาอีกน่ะไจ่ไจ๋?" เจอร์รี่เห็นผ้าพันแผลที่แขนน้องชายก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเครียดๆ

"เอ่อ....คือว่า.....จักรยานล้มครับ" ไจ่ไจ๋ตอบแบบอึกอัก ส่วนเคนกับแวนเนสนั้นเดาชะตากรรมของตัวเองได้โดยอัตโนมัติ

"ทำไมไม่ดูแลน้อง?" หันมาเล่นงานแวนเนสกับเคนทันที

"รู้ว่าถนนนี้รถก็เยอะยังให้น้องปั่นจักรยานคนเดียวอีก ถ้าน้องล้มลงไปแล้วโดนรถชนด้วยแบบนี้พวกนายจะรับผิดชอบไหวมั๊ย?" ต่อว่าน้องชายทั้งคู่อีกเพราะเขาเป็นห่วงน้องเล็กมาก

"โธ่โว้ย! มันจะอะไรกันนักหนาวะ! ถ้ารู้ว่าพวกชั้นมันดูแลน้องไม่ได้แล้วทำไมนายไม่ไปดูแลเองหละ? มานั่งบื้ออยู่ตรงนี้ทำไม?" แวนเนสได้ยินก็ชักจะหมั่นไส้เลยเถียงออกมา

"อย่ามาเถียงชั้นนะ!" เจอร์รี่แหวใส่

"นายอย่าว่าแวนเนสเลย ชั้นขี่จักรยานล้มเองแหละแล้วน้องก็นั่งซ้อนท้ายชั้นถึงได้แผลมาแบบนี้" เมื่อเห็นพี่ชายสองคนตั้งท่าจะทะเลาะกันเคนเลยยอมสารภาพออก พี่ใหญ่จึงเปลี่ยนสายตามาที่เคน

"พี่ใหญ่ครับ ความจริงเป็นความผิดของผมเองเพราะผมนั่งยุกยิกแถมแกล้งจี้เอวพี่กลางอีกก็เลยทำให้รถล้ม พี่ใหญ่อย่าว่าพี่เขาสองคนเลยนะ" ไจ่ไจ๋พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่พี่ใหญ่จะดุด่าเคน

"ทำให้น้องเจ็บแท้ๆยังต้องให้น้องออกหน้าแทนอีก! ชั้นหละเชื่อพวกนายเลยจริงๆ!" พี่ใหญ่ไม่วายพูดกระทบใส่

"กลับถึงบ้านแล้วขึ้นไปรอชั้นที่ห้อง! ชั้นจะต้องจัดการนายอีกหลายเรื่อง!" สั่งเคนไว้สีหน้าดุๆ

"ไปไจ่ไจ๋....กลับบ้านกันดีกว่า....." แล้วก็หันมาจูงมือน้องเล็กเดินไปที่รถโดยไม่สนใจน้องอีกสองคนเลย ไจ่ไจ๋เดินไปตามแรงจูงของพี่ใหญ่แต่ก็มองแวนเนสกับเคนอย่างเห็นใจ

"เฮ่อ! นายเลยโดนด่าไปด้วยเลย ชั้นขอโทษนายด้วยนะ" เคนหันไปขอโทษพี่ชายพร้อมกับรอยยิ้มแบบเนือยๆ

"ไม่เป็นไรหรอก ปกติชั้นก็โดนมันด่าทุกวันเหมือนกัน" แวนเนสพูดแบบติดตลกแล้วกอดคอน้องชาย

"ตอนนี้หมาหัวเน่าสองตัวก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว เข้าสู่สภาวะปกติซักที" เคนได้ยินก็ยิ้มแล้วกอดคอพี่ชายตอบ

"เดี๋ยวแวะซื้อสำลีซักห่อแล้วกัน เอาไว้อุดหูระหว่างทางกลับบ้าน" ว่าแล้วสองพี่น้องก็ประสานเสียงหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนจะพากันเดินตามพี่น้องอีกสองคนไปที่รถ

"ไปขับรถ!" เจอร์รี่ส่งกุญแจรถให้แวนเนสพร้อมกับสั่งเสียงห้วนๆ แวนเนสรับกุญแจมาแล้วทำหน้าทำตาล้อเลียนพี่ชายลับหลัง

"เดี๋ยวก็โดนด่าหรอก!" เคนกระซิบปรามพี่ชายแต่ก็แอบหัวเราะด้วยเช่นกัน

"หึๆๆๆ ไป! ขึ้นรถ" แวนเนสเองก็หัวเราะในลำคอก่อนจะบอกให้เคนขึ้นรถ

"วันหลังพี่จะไม่ยอมให้นายไปไหนไกลๆจากพี่อีกแล้วนะไจ่ไจ๋" เจอร์รี่ที่นั่งกับน้องเล็กอยู่ตอนหลังรถพูดขึ้นพร้อมกับจับตามเนื้อตามตัวของน้องไปด้วย

"ดูสิ....กลับมาทีได้แผลกลับมาด้วย พี่ไม่น่าให้นายไปตั้งแต่แรกเลย" บ่นต่อตามออกมาอีก

"พี่ใหญ่ครับ ผมไปเที่ยวกับพี่กลางคราวนี้น่ะสนุกมากๆเลยนะ" ไจ่ไจ๋แย้งขึ้นมาทันที

"ถ้านายอยากเที่ยววันหลังพี่จะพานายไปเอง พี่ไม่มีทางปล่อยนายไปกับคนอื่นเด็ดขาด" เจอร์รี่พูดเสียงแข็ง

"เฮอะ! รู้สึกว่านายกับชั้นจะเป็นคนอื่นว่ะเสี้ยวเทียน" แวนเนสที่รับหน้าที่ขับรถอดปากที่จะพูดแขวะพี่ชายออกมาไม่ได้ เคนไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ถอนใจเบาๆ

"พี่ใหญ่ พี่อย่าพูดแบบนี้สิ" ไจ่ไจ๋กระซิบกับพี่ชายคนโตเบาๆ

"ก็พี่พูดความจริงหนิ" เจอร์รี่เถียงน้อง ไจ่ไจ๋จึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"พี่ใหญ่ ไปเที่ยวครั้งนี้น่ะผมว่ายน้ำแทบทุกวันเลย บางวันระหว่างรอพี่กลางเลิกงานผมก็ไปว่ายน้ำฆ่าเวลา เห็นมั๊ยว่าแขนผมใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ" ว่าแล้วก็ยกแขนทั้งสองข้างให้พี่ชายดู

"นี่นายไปว่ายน้ำคนเดียวหรอ?" เจอร์รี่ย้อนถาม น้องเล็กทำหน้างงๆก่อนจะพยักหน้ารับ

"เสี้ยวเทียน! ชั้นสั่งนายว่ายังงัย? ห้ามไม่ให้ปล่อยน้องไปว่ายน้ำคนเดียวใช่มั๊ย? แล้วทำไมยังทำอีก!" หันไปเล่นงานน้องชายคนกลางอีก

"ก็แค่ว่ายน้ำในสระว่ายน้ำบนเรือ เขามีเจ้าหน้าที่ดูแลอยู่" เคนพูดกับพี่ชายอย่างอ่อนใจ

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ! ถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วเจ้าหน้าที่ช่วยไม่ทันหละ?" พี่ใหญ่ยังไม่ยอมลดละ

"ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับน้อง รับรองว่านายจะไม่ได้เห็นหน้าชั้นอีกเลยตลอดชีวิต" พูดกับพี่ชายด้วยสีหน้านิ่งๆ

"ไม่ต้องมาประชดชั้น! เพราะต่อไปนี้ชั้นไม่มีทางยอมให้น้องไปไหนมาไหนกับนายอีกแล้ว!" พี่ใหญ่เองก็โมโหที่ได้ยินน้องพูดเช่นนี้

"น้องคนเดียวนายยังดูแลไม่ได้! ผลักภาระไปให้คนอื่นอ้างมีเจ้าหน้าที่บ้างหละอ้างมีคนเยอะแยะบ้างหละ ข้ออ้างของนายมันไม่ใช่พฤติกรรมของคนเป็นพี่ที่จะทำ!" เคนได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวทั้งเสียใจที่ได้ยินคำพูดเช่นนี้จากปากพี่ชายและเสียใจที่ถูกกล่าวหาว่าเขาปกป้องน้องชายไม่ได้

"พี่ใหญ่ครับ!!" ไจ่ไจ๋เองก็ตกใจที่ได้ยินพี่ชายพูดเช่นนั้น

"ถ้านายจะอ้างแบบนี้นายก็ไม่ควรพาน้องไปตั้งแต่แรกเพราะไม่ว่าน้องอยู่ที่ไหนนายก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว!" พี่ใหญ่ต่อว่าน้องออกมาอีกด้วยอารมณ์โมโห

"ชั้นขอโทษ" เคนบอกกับพี่ชายก่อนที่จะซบหน้าลงกับเบาะรถแล้วหลับตาลง แวนเนสตาเหลือบมองน้องชายคนกลางก็เห็นว่าเคนกำลังร้องไห้

"นายไม่ต้องมาตัดรำคาญด้วยการพูดขอโทษแบบขอไปทีหรอก! ชั้นไม่....." พี่ใหญ่ยังพูดไม่ทันจบก็ต้องหยุดกระทันหันเพราะโดนแวนเนสตวาดใส่เสียงดังลั่นรถซึ่งทำเอาไจ่ไจ๋ถึงกับสะดุ้ง

"พอได้หรือยัง!!!?" สิ้นเสียงนั้นรถก็ถูกหักเข้าจอดข้างทาง

"ชั้นชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ! นายเป็นบ้าอะไรของนาย? ตั้งแต่เจอหน้ากันนายเอาแต่ด่าว่าเสี้ยวเทียนไม่ได้หยุดตั้งแต่เช้า! เกิดเรื่องอะไรขึ้นนายก็โทษมันคนเดียว! น้องมันเป็นอะไรหรอ? น้องมันทำอะไรผิด? มันไปฆ่าคนตายไปชกชิงวิ่งราวคนอื่นมาหรืองัย!?" คำพูดนั้นทำเอาพี่ใหญ่สะอึกไป ไจ่ไจ๋เองก็พูดอะไรไม่ออกเพราะไม่บ่อยนักที่แวนเนสจะออกอาการโมโหเช่นนี้ คงมีแต่เคนเท่านั้นที่ยังคงซบหน้าอยู่ที่เบาะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ

"เจอหน้ามันนายถามมันซักคำมั๊ยว่าสบายดีหรือเปล่า? ถามมันบ้างมั๊ยว่าทำงานเหนื่อยแค่ไหน? ถามมันบ้างมั๊ยว่ากินข้าวกินปลาบ้างหรือยัง?" แวนเนสพูดพร้อมกับจ้องหน้าพี่ชายผ่านกระจกมองหลังรถ

"เจอหน้ากันนายกอดไจ่ไจ๋แต่ตีเสี้ยวเทียน เจอหน้ากันนายถามสารทุกข์สุขดิบไจ่ไจ๋แต่ด่าว่าเสี้ยวเทียน เจอหน้ากันนายโอ๋ไจ่ไจ๋แต่โยนความผิดทั้งหมดให้เสี้ยวเทียน นี่น่ะหรอพฤติกรรมที่คนเป็นพี่ชายสมควรจะกระทำ!!!" เจอร์รี่ได้ยินก็อึ้งไปเพิ่งรู้ตัวว่าเขาได้ทำเช่นนั้นจริงๆ ส่วนไจ่ไจ๋นั้นถึงกับนั่งน้ำตาซึมเขาเข้าใจดีว่าพี่ใหญ่นั้นเป็นห่วงเขามากเพราะเขาไม่เคยไปไหนไกลๆเป็นเวลานานๆเช่นนี้ และเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นพี่ชายก็ย่อมจะต้องหาคนรับผิดชอบแต่ในใจของพี่ชายแล้วคงไม่ได้โกรธเกลียดพี่ชายคนกลางแน่นอนเพียงแต่ตอนนี้อาจจะห่วงเขาจนไม่ทันได้คิดอะไรเท่านั้นเอง

"ชั้นหละเชื่อนายจริงๆ!" พูดจบแวนเนสก็ทุบมือลงที่พวงมาลัยรถอย่างโมโห

"แวนเนส.....ชั้นไม่เป็นไรหรอก.....ไม่เป็นไรจริงๆ....." แล้วเคนก็เงยหน้าขึ้นมาไกล่เกลี่ยบรรยากาศที่น่าอึดอัดนั้น แวนเนสมองน้องชายที่จ้องมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้าแต่ก็ยังฝืนยิ้มให้เขา

"กลับบ้านกันเถอะ....นะครับ....." พูดเป็นเชิงขอร้องพี่ชายเพราะไม่อยากให้พี่ชายมีเรื่องกันเพราะตัวเอง

"โอเค ชั้นจะพานายกลับบ้านนะ" ตอบรับคำน้องด้วยความสงสารก่อนที่จะขับรถออกไปอีกครั้ง และตลอดทางจนกลับถึงบ้านก็ไม่มีเสียงพูดคุยให้ได้ยินอีกเลย

- ที่บ้าน -

"พี่ๆครับ ผมขอตัวอาบน้ำแล้วนอนเลยนะ" ไจ่ไจ๋บอกกล่าวพี่ชายทั้งสามคนก่อนที่จะหิ้วกระเป๋าตัวเองเข้าบ้านแล้วเดินเลยขึ้นห้องตัวเองไปด้วยสีหน้าหงอยๆ

"ชั้นช่วยหิ้ว" แวนเนสเดินลงมาช่วยเคนที่กำลังจะยกกระเป๋าสัมภาระของตัวเองเข้าบ้าน

"ขอบคุณนะ" เคนยิ้มให้พี่ชายแล้วส่งกระเป๋าใบหนึ่งให้ เจอร์รี่เองก็ทำท่าจะเข้ามาช่วยแต่เห็นน้องไม่พูดด้วยก็เลยได้แต่ยืนเกาหัวแก้เก้อก่อนจะเดินตามเข้าบ้านไป

"นายกลับมาเจ้าสองตัวนี้ก็ดีใจใหญ่" แวนเนสพูดกับเคนยิ้มๆเมื่อเห็นน้องย่อตัวลงลูบตัวเจ้าพีพีกับถางถางที่วิ่งเข้ามาเคลียคลอเจ้านายของมันอย่างคิดถึง

"ยังดีนะที่การกลับมาของชั้นยังทำให้พวกมันดีใจได้บ้าง" เคนพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ ทำเอาพี่ใหญ่ที่เดินเข้ามาได้ยินถึงกับอึ้งไป

"ชั้นก็ดีใจ.....ดีใจมากด้วยนะ....." แวนเนสว่าพร้อมกับตบไหล่น้องชายเบาๆ

"แต่ชั้นไม่ดีใจเลย เพราะรู้ว่ากลับมาแล้วชั้นก็ต้องเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้บรรยากาศในบ้านไม่ดี" แวนเนสได้ยินก็รู้สึกสงสารน้องแต่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เหลือบตาขึ้นมองพี่ชาย เคนเห็นแวนเนสมองไปทางข้างหลังเขาจึงหันไปมองตามสายตาพี่ชายพอเห็นพี่ใหญ่ก็มีสีหน้าสลดลง

"ชั้นจะขึ้นไปรอที่ห้อง" พูดกับพี่ชายคนโตด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะยังจำคำสั่งของพี่ชายได้ พอพูดจบก็ถือของตัวเองทั้งหมดเดินขึ้นห้องไป

"เฮ่อ!" เจอร์รี่มองตามน้องพร้อมกับถอนใจไม่รู้จะพูดกับน้องยังงัยดีเพราะเห็นท่าทางของน้องตอนนี้แล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น แต่อย่างน้อยเขาก็อยากจะขอโทษน้องที่ต่อว่าแรงๆออกไป

"ชั้นขออะไรอย่างนึงได้มั๊ย?" เจอร์รี่ที่ทำท่าจะเดินตามเคนขึ้นไปหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงแวนเนสเอ่ยขึ้น

"อย่าใจร้ายกับน้องให้มากนักเลย สงสารมันซักหน่อยเถอะ" แวนเนสพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เจอร์รี่หันหน้ากลับมาสบตากับแวนเนส

"ถ้าน้องทำผิดจริงชั้นไม่ว่าหรอกหากว่านายจะลงโทษมันแต่ชั้นอยากจะขอให้นายปรานีมันบ้าง จะเฆี่ยนจะตีมันก็ให้แค่พอสมควรไม่ใช่ตีจนมันต้องนอนซมทนเจ็บไปหลายวัน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นแล้วแทนที่น้องมันจะจำว่าที่ถูกตีเพราะมันทำผิดจะกลับกลายเป็นว่ามันจะจำว่าที่ถูกตีนั้นเพราะนายเกลียดมัน" แวนเนสเตือนพี่ชายออกมาตรงๆ

"เรื่องที่เกิดขึ้นบนรถชั้นต้องขอโทษด้วยที่ตวาดนายแต่นายอาจไม่รู้ว่าตอนที่นายต่อว่าน้องบนรถน่ะน้องมันแอบนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว" เจอร์รี่ได้ยินดังนั้นก็ทั้งอึ้งทั้งตกใจ

"ชั้นในฐานะที่เป็นพี่ชายก็คงปกป้องมันได้แค่นั้น....." แวนเนสว่าพร้อมกับสบตากับพี่ชายตรงๆ

"แต่คนที่จะปลอบใจมันตอนนี้คงไม่ใช่ชั้น ขอตัวนะ" พูดจบแวนเนสก็เดินขึ้นห้องไปอีกคน ปล่อยให้พี่ใหญ่ได้แต่นิ่งงันกับสิ่งที่ได้ยิน

"เรานี่เป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ" ต่อว่าตัวเองอย่างโมโหก่อนจะตัดสินใจเดินไปเคาะประตูห้องน้องชายคนกลาง

"ก๊อกๆๆๆ!!!" เคนเดินมาเปิดประตูให้พอเห็นหน้าพี่ใหญ่ก็รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัวทั้งที่นั่งเตรียมตัวเตรียมใจได้ครู่ใหญ่แล้วแต่เขาก็ไม่เคยลืมว่าพิษไม้เรียวของพี่ชายจะทำให้เขาเจ็บระบมขนาดไหน

"นายเอ่อ....เหนื่อยหรือเปล่า?" แต่คำพูดของพี่ชายนั้นก็ทำเอาเคนถึงกับเกิดอาการงงเมื่อสถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคาดคิด

"ไม่เหนื่อยครับ" เคนตอบเสียงแผ่วแล้วเบี่ยงตัวหลบให้พี่ชายเข้ามาในห้อง

"งั้น....เอ่อ....คุยกันหน่อยดีมั๊ย?" พี่ใหญ่เองก็รู้สึกขัดเขินเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นง้อน้องชายอย่างไรดี

"ชั้นยอมรับผิดทุกอย่างเรื่องที่ดูแลน้องไม่ดี ส่วนเรื่องที่ว่าชั้นโดดงานชั้นก็ไม่....." เคนยังพูดไม่ทันจบเจอร์รี่ก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ชั้นไม่ได้อยากจะพูดเรื่องพวกนี้ แต่อยากคุยกับนายถามไถ่เรื่องราวที่เราไม่ได้เจอหน้ากันตั้งเกือบสองอาทิตย์น่ะ" เคนได้ยินก็มองหน้าพี่ชายอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

"ปกตินายไม่ใช่คนที่พูดอ้อมไปมาแบบนี้นี่นา แล้วนายก็รู้ว่าชั้นไม่ชอบการตบหัวแล้วลูบหลังด้วย" พี่ใหญ่มีสีหน้าลำบากใจเมื่อได้ยินประโยคนั้น

"ถ้าจะตำหนิชั้นจะลงโทษชั้น ชั้นเองก็ไม่มีอะไรแก้ตัว" เจอร์รี่ถอนหายใจดังเฮือกแล้วเงียบไปพักหนึ่งจึงค่อยพูดกับน้องออกมาตรงๆ

"ชั้นอยากจะขอโทษนายเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้น่ะ" เคนเงยหน้ามองพี่ชายแต่ไม่ได้พูดอะไร

"ชั้นมันก็บ้าๆบอๆแบบนี้แหละ ชั้นห่วงไจ่ไจ๋มันมากเกินเหตุเลยเผลอตำหนินายแรงๆไปหลายครั้ง ชั้นอยากให้นายลืมคำพูดทั้งหมดของชั้นไปจะได้มั๊ย? เพราะตอนนั้นกำลังโมโหชั้นเลยพูดจาไม่ทันคิด ชั้นขอโทษนายจริงๆ" เจอร์รี่ขอโทษขอโพยน้องชายเป็นการใหญ่

"ถ้าชั้นบอกว่าชั้นลืมมันไม่ลงหละ?" เคนถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ทำเอาพี่ชายอึ้งไป

"ในฐานะที่เป็นพี่ชายสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคืออะไร? คือการถูกตำหนิว่าดูแลน้องไม่ได้ใช่มั๊ย?" เคนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นตามมา เจอร์รี่ได้ยินก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

"นายไม่จำเป็นต้องเห็นชั้นเป็นน้องก็ได้ แต่นายมองชั้นในฐานะที่เราเป็นพี่ชายของไจ่ไจ๋เหมือนกันจะได้มั๊ย? นายรักน้องแค่ไหนชั้นก็รักน้องแค่นั้นมันไม่ได้น้อยไปกว่านายเลยซักนิด นายให้ทุกสิ่งกับน้องได้ชั้นก็ให้น้องได้ทุกอย่างเท่าที่ชั้นจะหามาให้ได้เหมือนกัน" เคนพูดไปร้องไห้ไป

"น้องเป็นทุกข์แล้วชั้นเป็นสุขหรอ? เห็นน้องหกล้มแล้วชั้นไม่เจ็บหรอ? ถ้าทำได้ชั้นก็ขอเป็นคนที่หกล้มแทนน้องเองขอเป็นคนที่ได้แผลนั้นมาไว้ที่ตัวชั้นเองหรือแม้แต่ถ้าต้องตายชั้นก็จะขอตายแทนน้องเอง ฉะนั้นนายไม่มีสิทธิมากล่าวหาว่าชั้นดูแลน้องไม่ได้ ชั้นเกลียดคำๆนี้ของนาย!!" เคนพูดใส่หน้าพี่ชายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า เจอร์รี่เองก็ถึงกับน้ำตาซึมเมื่อรู้ว่าคำพูดด้วยอารมณ์โมโหของเขานั้นทำร้ายจิตใจน้องชายมากมายขนาดนี้

"นายไม่มีสิทธิแล้วชั้นก็ไม่ยินยอมที่จะถูกกล่าวหาแบบนี้ด้วย!!" เคนพูดย้ำพร้อมกับผลักพี่ชายที่ทำท่าจะเข้ามากอดเขา

"เสี้ยวเทียน.....พี่ขอโทษ....." พี่ใหญ่เองก็พลอยร้องไห้ไปด้วย

"นายจะด่าว่าพี่ยังงัยก็ได้ หรืออยากจะเตะต่อยพี่ให้มันสาสมกับสิ่งที่พี่ทำกับนายก็ได้ แต่พี่ขออย่างเดียวนะอย่าผลักไสพี่ออกไปเลย" พี่ใหญ่ว่าพลางทำท่าจะกอดน้องอีก แต่เคนกลับปัดมือพี่ชายออกแล้วลุกหนีเดินไปนั่งร้องไห้ตรงอีกมุมหนึ่งของห้อง พี่ใหญ่เองก็ได้แต่มองตามแล้วร้องไห้ออกมาเช่นกัน

- ตอนเช้า -

"อรุณสวัสดิ์ครับพี่รอง" ไจ่ไจ๋ที่เพิ่งตื่นลงมาเดินเข้ามาหอมแก้มพี่ชายฟอดหนึ่ง

"อรุณสวัสดิ์ งัย? ไม่อยู่บ้านเป็นอาทิตย์กลับมานอนแล้วแปลกที่มั๊ย?" แวนเนสย้อนถามน้องยิ้มๆ

"แปลกนิดหน่อยครับ" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วหัวเราะเบาๆ

"เออ....พี่ใหญ่ไปทำงานแล้วหรอ?" ถามหาพี่ชายคนโต แวนเนสเพียงแต่พยักหน้าแทนคำตอบ

"แล้วพี่กลางหละครับ?" ถามหาเคนด้วยอีกคน

"ยังไม่ตื่น" แวนเนสตอบแล้วเหนี่ยวคอน้องเข้ามาใกล้ๆก่อนจะหอมแก้มน้องชายกลับบ้าง

"วันนี้อยากจะนอนอยู่บ้านหรืออยากจะออกไปช้อปปิ้งกับพี่?" ถามน้องชายทั้งๆที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ทำตาวาว

"ไปช้อปปิ้งหรอ? โห! กำลังอยากไปพอดีเลย" แวนเนสหัวเราะกับท่าทางของน้องชาย

"งั้นเดี๋ยวเราไปช้อปปิ้งกัน นายลองไปถามเจ้าพี่กลางซิว่าจะไปด้วยกันหรือจะเฝ้าบ้าน" บอกให้น้องชายขึ้นไปถามเคน จบคำนั้นไจ่ไจ๋ก็รีบวิ่งตึงตังขึ้นไปหาเคนที่ห้องทันที

"พี่กลาง!" เปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะแล้วร้องเรียกพี่ชายอย่างร่าเริง

"พี่กลาง.....พี่รองให้ผมมาชวนพี่ไปช้อปปิ้งกัน" น้องเล็กโดดขึ้นมาบนเตียงแล้วบอกกล่าวกับพี่ชาย เคนได้ยินก็ลืมตาขึ้นมามองน้องชายแล้วยิ้มให้เล็กน้อย

"นายไปกันเถอะ" บอกปฏิเสธน้องชายแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ไจ่ไจ๋เห็นดวงตาบวมช้ำของพี่ชายแล้วก็มีสีหน้าสลดลง

"พี่กลาง ทำไมตาพี่บวมจัง?" ว่าพลางก้มหน้าลงมาดูพี่ชายอีก

"อ้อ! พี่เพิ่งได้นอนไม่เท่าไหร่เอง พอดีเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลยเอาหนังมาเปิดดู หนังสนุกมากเลยติดลมดูจนเกือบเช้าแหนะ" เคนแก้ตัวแล้วใช้มือโน้มหัวน้องลงมาใกล้ๆก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากน้องชายแล้วพูดต่อ

"พี่รักนายมากนะไจ่ไจ๋" ว่าพลางเอามือลูบแก้มน้องชายอย่างอ่อนโยน

"ผมก็รักพี่นะครับ รักมากด้วย" ไจ่ไจ๋เองก็พูดกับพี่ชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง เคนยิ้มให้น้องแล้วพยักหน้ารับรู้ก่อนจะบอกให้น้องออกไปได้แล้ว

"นายไปชอปปิ้งกับพี่รองเถอะ แล้วอย่าลืมซื้อของกินอร่อยๆมาฝากพี่ด้วยนะ" ไจ่ไจ๋ยิ้มรับก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้พี่ชาย

"ได้ครับ" รับปากพี่ชายแม้จะรู้สึกว่าพี่ชายมีท่าทางแปลกไปแต่ก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อีก จนเมื่อเดินลงมาข้างล่างเขาก็ตั้งคำถามกับแวนเนสแทน

"พี่รอง เมื่อคืนนี้พี่ใหญ่กับพี่กลางเขาไม่ได้ทะเลาะกันใช่มั๊ย?" แวนเนสได้ยินก็เอี้ยวตัวมาหาน้องชาย

"ทำไมหรอ?" ถามทั้งๆที่รู้ดีว่าเจอร์รี่กับเคนคงมีเรื่องอะไรกันบางอย่างแน่นอน

"พี่กลางตาบวมมากเลยแต่พอถามพี่เขากลับบอกว่าดูหนังจนดึก" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงข้างแวนเนส

"ไม่รู้สิ อาจจะดูหนังดึกจริงๆก็ได้" แวนเนสบอกปัดเพราะไม่อยากบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไจ่ไจ๋เป็นบุคคลที่สามที่ถูกพาดพิงถึง

"สงสารพี่กลางจัง พาผมไปเที่ยวแล้วกลับมายังโดนพี่ใหญ่ตีแถมยังโดนดุอีกไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ด้วย รู้อย่างนี้ผมไม่น่าไปกับพี่เขาเลย" น้องเล็กเองก็รู้สึกอยู่แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพราะตัวเอง

"ความจริงผมก็อึดอัดนะที่พี่ใหญ่แสดงความเป็นห่วงผมมากเกินไป ผมรู้ว่าเป็นเพราะผมยังเด็กยังเรียนอยู่พี่ใหญ่ถึงยังไม่ยอมปล่อยผมให้ทำอะไรด้วยตัวเองซักที มันก็เลยเหมือนเป็นการทำร้ายพี่รองกับพี่กลางด้วยเพราะบางทีพี่ใหญ่เขาก็ดูจะลำเอียงเข้าข้างผมมากเกินไป" ไจ่ไจ๋พูดระบายความรู้สึกออกมาให้แวนเนสฟัง

"ไม่มีใครตำหนินายหรอกไจ่ไจ๋ เพราะพี่ทุกคนก็รักนายมากด้วยกันทั้งนั้น เรื่องของพวกพี่นายไม่ต้องเก็บมาคิดให้หนักสมองหรอก บางทีพี่ก็แกล้งพูดไปงั้นๆแหละว่าพี่ใหญ่ลำเอียง แต่จริงๆแล้วไม่ว่าพี่หรือพี่กลางอยากได้หรือจะเอาอะไรเขาก็ให้เหมือนๆกันนั่นแหละ เพียงแต่วิธีการอาจจะแตกต่างจากนายอยู่ซักหน่อยเท่านั้นเอง" แวนเนสพูดปลอบใจเพื่อไม่ให้น้องต้องคิดมาก

"กับพี่รองน่ะผมรู้ว่าพี่ไม่ได้คิดมาก แต่กับพี่กลางนี่สิ.....พี่กลางเขาไม่ค่อยระบายความในใจให้ใครฟัง มีอะไรก็เก็บไว้คนเดียว มีปัญหาอะไรก็รับไว้คนเดียว ขนาดผมทำให้พี่เขาต้องถูกพัก....." ไจ่ไจ๋เกือบหลุดปากจะพูดออกไปแต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าเขาสัญญากับเคนว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่บอกใครก็หยุดพูดกระทันหัน

"อะไรนะ? นายบอกว่านายทำให้พี่กลางต้องอะไรนะ?" แวนเนสถามย้ำเพราะฟังไม่ถนัด

"เอ่อ....ผมบอกว่าผมทำให้พี่กลางต้องเอาเวลาพักผ่อนของเขามาอยู่กับผมพี่เขายังไม่เคยบ่นให้ได้ยินเลย! ฮู้!" ไจ่ไจ๋แก้สถานการณ์ได้ทันทีก่อนที่จะลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ไม่รู้เลยว่าแวนเนสนั้นแอบสังเกตท่าทางของเขาอยู่ตลอด

"เออ! นายได้เจอพ่อของพี่กลอเรียหรือเปล่า?" แวนเนสแกล้งชวนน้องคุยเรื่องอื่น

"เจอครับ พ่อของพี่กลอเรียเนี่ยใจดีมากๆเลยแต่ไม่น่าลงโทษ......" ไจ่ไจ๋เกือบหลุดปากออกมาเป็นครั้งที่สอง คราวนี้แวนเนสแน่ใจแล้วว่าคงเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

"แต่อะไรนะไจ่ไจ๋?" ถามซักน้องชายต่ออีก

"แต่ไม่น่าเข้มงวดมากเลยเพราะเขาไม่ยอมให้พี่กลางมานอนค้างห้องพักผู้โดยสาร ผมเลยต้องนอนคนเดียว" ไจ่ไจ๋แก้ตัวพร้อบกับยิ้มแห้งๆให้พี่ชาย

"งั้นหรอ? แต่พี่ก็เห็นเจ้าพี่กลางกล่อมนายจนหลับก่อนทุกคืนถึงจะกลับไปพักผ่อนไม่ใช่หรอ?" แวนเนสถามน้องต่อ

"ก็ใช่.....แต่บางทีผมตื่นมาเข้าห้องน้ำพี่เขาก็ไม่อยู่แล้ว พอจะมานอนต่อก็เลยนอนไม่ค่อยหลับ" ไจ่ไจ๋ตอบพี่ชายอย่างลื่นไหล

"งั้นหรอ? เออ....นายเล่าให้พี่ฟังบ้างซิว่าไปครั้งนี้นายได้ประสบการณ์อะไรกลับมาบ้าง" แวนเนสซักไซร้น้องชายต่ออีก

"โห! เยอะแยะมากเลยครับ แถมยังทำให้ผมรักพี่กลางมากขึ้นอีกเป็นกองเลย" ไจ่ไจ๋บอกพี่ชายพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้วเคนมาช่วยเขาไว้ได้ทันทุกที

"งั้นหรอ? แสดงว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นมาน่ะสินายถึงรู้สึกแบบนั้นได้" แวนเนสยังตะล่อมถามน้องชายอีก

"ใช่ครับ" ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับแต่แล้วก็ทำหน้าเจื่อนๆเมื่อรู้ว่าตัวเองหลุดปากอีกแล้ว

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" คราวนี้แวนเนสถามน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง น้องเล็กถึงกับอ้ำอึ้งคิดหาข้อแก้ตัวอยู่ในหัวจ้าละหวั่น

"เกิด.....เกิด....เอ่อ....ผมไม่อยากเล่าอ่ะ น่าอายออก....." แล้วไจ่ไจ๋ก็นึกถึงเรื่องที่มีชายไม่แท้หญิงไม่แท้เข้ามาทักเขาในห้องอาหารนั้น แวนเนสได้ยินก็ขมวดคิ้ว

"น่าอาย? ตกลงเรื่องอะไรกันแน่?" แวนเนสถาย้ำกับน้องชายอีกครั้ง

"คือว่าพี่กลางพาผมไปกินข้าวในห้องอาหารกึ่งผับบนเรือนั่นแหละ แล้วที่นี่เราก็คุยกันผมก็มีกอดกับหอมแก้มพี่กลางด้วยนิดหน่อย แล้วตอนนั้นพี่ใหญ่โทรเข้าเครื่องพี่กลางพอดีพี่กลางเขาก็เลยจะไปรับสายในห้องน้ำเลยบอกให้ผมนั่งรออยู่ที่โต๊ะ" เล่ามาถึงตรงนี้ไจ่ไจ๋ก็รู้สึกอายขึ้นมา

"แล้วเกิดอะไรขึ้น?" แวนเนสซักต่อด้วยความอยากรู้

"แล้วก็มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาหาผมขอนั่งร่วมโต๊ะด้วย....." ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับเอามือเกาหัวอย่างเขินๆที่จะเล่าต่อ

"ทำไม? เขามาหาเรื่องนายหรอ?" แวนเนสเลยพาลคิดไปว่าน้องจะถูกพวกอัธพาลรังแก น้องเล็กรีบส่ายหน้าทันที

"ไม่ใช่ครับ เขาไม่ได้มาหาเรื่อง แต่เขามาขอเป็นเพื่อน" คราวนี้สีหน้าแวนเนสเลยเริ่มงงหนักเข้าไปอีก

"ขอเป็นเพื่อนกับนายเนี่ยนะ? เดี๋ยวๆๆๆ เขามากันสองคนก็ไม่น่าจะต้องการเพื่อนนี่นาแต่ถ้ามาคนเดียวจะขอร่วมโต๊ะด้วยก็ไม่น่าแปลกแต่มันก็ฟังดูขัดๆอยู่เหมือนกัน" แวนเนสวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้ยินมา

"เขานึกว่าผมเป็นพวกเดียวกับเขา" น้องเล็กพูดแบบไม่เต็มเสียงนัก

"พวกเดียวกัน?" แวนเนสทวนคำพร้อมกับทำหน้างงสนิทแต่แล้วสีหน้ากลับกลายเป็นรอยยิ้มเมื่อพอจะเดาเรื่องราวออกแล้ว

"นายอย่าบอกนะว่าสองคนนั้นเขาเป็น....." เมื่อน้องพยักหน้าแวนเนสก็แหกปากหัวเราะเสียดังลั่น

"ฮ่าๆๆๆๆ!!!! ไจ่ไจ๋เอ้ย.....มีเสน่ห์กับใครไม่มีดันไปมีเสน่ห์เตะตา.....ฮ่าๆๆๆๆ!!!!" ไจ่ไจ๋เห็นพี่ชายหัวเราะก็ตีแขนพี่ชายแก้เขิน

"พี่รองอ่ะ! แค่โดนพี่กลางหัวเราะเยาะคนเดียวก็อายจะแย่แล้ว!" ต่อว่าพี่ชายออกไปแต่ก็โล่งใจอยู่เหมือนกันที่เขาเบี่ยงเบนการจับผิดของพี่ชายไปได้

"แล้วงัยต่อวะ? นายคงไม่เสร็จพวกนั้นหรอกนะ" แวนเนสถามเสียงปนหัวเราะ

"จะบ้าหรอ!? ไม่โดนอะไรทั้งนั้นแหละพี่กลางมาช่วยทัน ไม่งั้นก็ไม่รู้จะทำยังงัย อึ๋ย! พูดแล้วขนลุก....." ไจ่ไจ๋ตอบแล้วปล่อยให้พี่ชายได้หัวเราะเขาอีกซักพัก

"นี่ๆๆๆ!!! หยุดได้แล้วพี่รอง ไหนบอกจะพาไปช้อปปิ้งงัย? มัวแต่หัวเราะแบบนี้แล้วจะได้ไปมั๊ย?" พูดกับพี่ชายเสียงห้วนเล็กน้อย

"ไปๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ!!! ไม่น่าหละนายถึงได้รักเจ้าพี่กลางขึ้นมาอีกเป็นกองเลยเป็นพี่พี่ก็คงรักมันขาดใจเลยเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ!!!!" แวนเนสว่าแล้วก็หัวเราะออกมาอีก

"หยุดหัวเราะได้แล้ว! รู้งี้ไม่เล่าให้ฟังหรอก! ไปได้แล้วเร็วๆ!" ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นฉุดแขนพี่ชายให้ลุกขึ้น

"โอเคๆๆๆ เดี๋ยวพี่ไปหยิบมือถือกับกระเป๋าตังค์ก่อน" แวนเนสว่าแต่ไม่วายแอบอมยิ้มอีกด้วย

"พี่รอง! ถ้าหัวเราะอีกผมจะไม่ไปด้วยจริงๆนะ!" ทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่พี่ชายด้วยสีหน้ามุ่ยๆ

"โอ๋ๆๆๆ ไม่หัวเราะแล้ว.....ไปๆๆๆ....ไปช้อปปิ้งกัน....." แล้วแวนเนสก็ชวนน้องไปที่รถแต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่วายแอบหัวเราะออกมาอีกจนได้

Create Date : 30 ธันวาคม 2550

Last Update : 30 ธันวาคม 2550 21:36:19 น.

0 comments

Counter : 1423 Pageviews.