Chapter 101 ตอนที่ 101 "รบกวนนั่งรอซักครู่นะคะ"  นางพยาบาลพูดกับเจอร์รี่และเคนหลังจากที่เคนได้เจาะเลือดเสร็จแล้ว  "เดี๋ยวได้ผลเลือดแล้วจะได้เข้าพบคุณหมอค่ะ"  พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับไปทำงานต่อ  "เดี๋ยวคุณหมอถามอะไรก็ตอบไปตามที่เรารู้สึก ไม่สบายตรงไหนหรือผิดปกติตรงไหนก็บอกคุณหมอไปเข้าใจหรือเปล่า?"  เจอร์รี่หันมาสั่งกำชับน้องชาย "ครับ"  เคนตอบรับสั้นๆ  "แล้วอย่าเกเรกับคุณหมอนะ"  คราวนี้เคนตีหน้าเบื่อที่พี่ชายสั่งเหมือนเขาเป็นเด็กๆ "ชั้นโตแล้วนะ รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร"  พูดด้วยท่าทางเซ็งๆ  "หรอ? แล้วครั้งก่อนนั้นใครกันนะที่งอแงไม่ยอมให้ความร่วมมือกับคุณหมอน่ะ?"  พี่ใหญ่ย้อนถาม "ไจ่ไจ๋"  เคนตอบเสียงดังฟังชัดโดยไม่ต้องคิด พี่ใหญ่เลยผลักหัวเข้าให้ "ไอ้เรื่องกวนประสาทน่ะขอให้บอก!"  ต่อว่าน้องชายแล้วมองไปรอบๆ "นายนั่งรอไปก่อนแล้วกันชั้นจะไปหากาแฟดื่มซักหน่อย"  เคนพยักหน้ารับรู้ "เดี๋ยวชั้นซื้อขนมมาให้"  พูดทิ้งท้ายไว้แล้วลุกเดินไปหาร้านค้า หลังจากพี่ชายไปแล้วเคนก็รีบต่อโทรศัพท์หาน้องชายทันที "ไจ่ไจ๋ เตรียมการถึงไหนแล้ว"  เคนถามทันทีที่น้องเล็กรับสาย "พี่กลางครับ รู้หรือเปล่าว่าเมื่อกี้พี่ชิงชิงเขาพูดว่าอะไรบ้าง"  เสียงน้องฟังดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก "พูดอะไรวะ?"  เคนย้อนถามด้วยความอยากรู้ "พี่ชิงชิงเขาพูดคล้ายกับยอมรับว่าตัวเองสนิทกับพี่ใหญ่ในทางชู้สาวน่ะสิ"  คำพูดของน้องทำเอาเคนร้องอุทานเสียงดัง "หา!!!"  คนรอบข้างหันมามองที่เคนเป็นตาเดียว เคนเลยยิ้มแหยๆแล้วก้มหัวเป็นเชิงขอโทษก่อนจะลุกเดินไปหาที่คุยตรงที่ไม่ค่อยมีคน "สรุปว่าพี่ชิงชิงยอมรับหรอว่ากำลังคบกับพี่ใหญ่! ไม่ได้เรื่องหละ เดี๋ยวพี่จะคุยกับพี่ใหญ่ให้รู้เรื่อง!"  เคนโวยวายเป็นการใหญ่ "เดี๋ยวๆๆๆๆ พี่กลางอย่าเพิ่ง!! ใจเย็นๆก่อน!"  เสียงน้องเล็กร้องห้ามขึ้นมาก่อนจะอธิบายต่อ "ผมไม่ได้บอกว่าพี่ชิงชิงยอมรับ แต่พี่เขาไม่ได้ปฏิเสธตอนที่ได้ยินผมกับพี่รองเลียบๆเคียงๆถามน่ะ"  เสียงไจ่ไจ๋ขยายความ "อะไรกัน หากไม่ได้มีลับลมคมในอะไรกันจริงทำไมไม่ปฏิเสธ"  เคนว่าพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด "ไม่หรอกว่ะไจ่ไจ๋.....พี่ว่าบางทีพี่ชิงชิงอาจจะแค่แกล้งพูดไปอย่างนั้นเอง เขาอาจจะพอรู้ก็ได้ว่าพวกเราไม่ค่อยอยากให้เขาพักที่บ้านต่อ"  เคนเริ่มวิเคราะห์ "พี่ชิงชิงอาจจะไม่คิดอะไรจริง แต่ถ้าพี่ใหญ่ของพวกเราคิดหละครับ?"  ไจ่ไจ๋ย้อนถาม "ไม่คิดหรอก พี่นายน่ะบื้อจะตายไป แล้วนี่ตกลงเตรียมการไปถึงไหนแล้ว?"  เคนถามเข้าเรื่อง "ก็เตรียมครบแล้วหละ เหลือแต่เคลียร์พื้นที่ตรงสนามหลังบ้านเพราะจะไปวางบันไดพาดไปที่ระเบียงห้องของพี่ใหญ่ พี่รองบอกว่าเอาแค่เงาแว๊บๆก็พอ จะได้ดูเหมือนจริงซักหน่อย"  ไจ่ไจ๋อธิบายกลับมาให้พี่ชายฟัง "อืม....แบบนั้นก็ดี แต่ระวังอย่าให้พี่ชิงชิงจับได้หละ"  เคนไม่วายเตือนกลับไป "ไม่หรอกครับ หรือถ้าหากโดนจับได้จริงๆ พี่รองกับผมก็มีข้อแก้ตัวรองรับไว้แล้วว่าเราเห็นสิ่งปกติในห้องที่พี่ชิงชิงนอนอยู่เลยมาดู"  ไจ่ไจ๋ตอบเสียงเจื้อยแจ้ว "เฮ้ย! แล้วถ้าพี่ชิงชิงถามว่าทำไมไม่ไปเคาะเรียกให้เปิดประตูให้หละวะ?"  เคนย้อนถามน้องอีกเพราะเห็นว่าคำตอบนั้นไม่ค่อยแนบเนียนเท่าไหร่ "เอ่อ....นั่นสิ....."  คราวนี้ฝ่ายน้องเล็กเสียงอ่อยลง "ก็บอกว่าไม่อยากปลุก แล้วก็เห็นแค่อะไรแว็บๆตรงระเบียงห้องเท่านั้นเอง คิดว่าอาจจะเป็นเจ้าพีพีหรือถางถางเลยคิดว่าปีนไปเก็บมันลงมาดีกว่าเพราะหากต้องเอาผ่านมาในห้องเดี๋ยวพี่ชิงชิงแพ้ขนแมวตายเลย"  เสียงที่ตอบมานั้นเปลี่ยนเป็นเสียงแวนเนส  "โอโห! นายคิดแผนได้ชั่วร้ายกว่าชั้นซะอีก"  เคนเอ่ยชมพี่ชายเป็นเชิงแขวะไปในตัว "เดี๋ยวเถอะไอ้ตัวดี! หลอกด่าชั้นหรอ?"  เสียงแวนเนสแหวใส่กลับมาทำให้เคนหัวเราะเบาๆ "ว่าแต่นายหาหมอเสร็จหรือยัง? แล้วหมอว่างัยบ้าง?"  เปลี่ยนเรื่องถามกลับมา "ยังอ่ะ นั่งรออยู่เนี่ย"  เคนตอบคำถามนั้น "แล้วคิดหรือยังว่าจะชวนเจอร์รี่มันไปไหนต่อ?"  เคนเม้มปากเล็กน้อยเพราะยังคิดไม่ออก "ตอนนี้ยังคิดไม่ออก แต่เดี๋ยวชั้นจัดการเองแหละ"  เคนว่าก่อนจะตัดบท "แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ชั้นกลับไปดูก่อนว่าถึงคิวหรือยัง"  เมื่ออีกฝ่ายตอบรับเคนจึงกดวางสายแล้วหมุนตัวเพื่อจะกลับไปนั่งที่เดิมแต่ก็หันมาชนกับคนๆนึงเสียก่อน "ขอโทษครับ"  เคนเอ่ยปากขอโทษทันที แต่พอเงยหน้าเห็นว่าคนที่ตัวเองหันมาชนเป็นใครก็สะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะคนๆนั้นคือพี่ชายคนโตของเขานั่นเอง "เผลอเป็นไม่ได้นะ! ต้องลุกขึ้นมาเดินเพ่นพ่านอยู่เรื่อย!"  พี่ใหญ่ไม่พูดเปล่าแต่เอามือเขกหัวเจ้าน้องชายตัวดีทีหนึ่งด้วย "ก็แค่มาคุยโทรศัพท์"  เคนแก้ตัวแต่ก็รู้สึกหวั่นๆว่าพี่ชายจะได้ยินที่เขาคุยกับแวนเนสและไจ่ไจ๋เมื่อกี้หรือไม่ "ว่าแต่นายเถอะทำไมมาเงียบๆ! ตกใจหมด!"  ต่อว่าพี่ชายกลับไป "ทำไมต้องตกใจ? หรือว่าแอบทำอะไร"  จากตอนแรกที่ไม่ได้สงสัยจนเมื่อเห็นท่าทีของน้องชายจึงนึกสงสัยขึ้นมาจริงๆ "เปล่า!!!"  เคนปฏิเสธเสียงดังแล้วรีบเดินกลับไปนั่งตรงที่เดิมโดยมีเจอร์รี่เดินตามมาติดๆ "แน่ใจ?"  เจอร์รี่ถามย้ำเพราะเจ้าน้องชายตัวดีดูมีพิรุธอยู่ไม่น้อย  "หุบปากไปเลย! นั่งเงียบๆซะมั่งเหอะ!"  เคนเอ็ดใส่พี่ชายกลบเกลื่อน "อย่าให้รู้นะ...."  พี่ใหญ่ชี้หน้าน้องเป็นเชิงคาดโทษ เคนแสร้งไปมองที่อื่นพร้อมกับพึมพำกับตัวเองเบาๆ "อย่าให้รู้....แสดงว่ามันยังไม่รู้สินะ...."  ในระหว่างนั้นเคนก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อพี่ชายยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา "อะไรเล่า!"  เคนเอามือดันหน้าพี่ชายออกห่างพร้อมกับทำตาขวางใส่ "หึๆๆๆ"  พี่ใหญ่หัวเราะชอบใจที่แกล้งให้เจ้าน้องชายตัวแสบตกใจได้ "ขวัญอ่อนจริงนะ เอ้า! กินขนมซะ...."  ว่าพลางยื่นถุงขนมที่ซื้อมาฝากให้น้องชาย เคนรับมาแต่ไม่วายค้อนใส่อีกหลายวง จากนั้นก็นั่งกินขนมที่พี่ชายซื้อมาให้จนกระทั่งถึงคิวเข้าพบหมอในที่สุด "ผมเป็นพี่ชายเขา ขอเข้าไปด้วยได้มั๊ยครับ?"  เจอร์รี่ถามนางพยาบาลเพราะอยากเข้าไปคุยกับหมอด้วย "เชิญค่ะ"  นางพยาบาลตอบพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย "เข้าไปทำไม? เกะกะ!"  เคนกระซิบต่อว่าพี่ชายก่อนจะรีบเดินตามหลังนางพยาบาลสาวไปติดๆเพราะกลัวจะโดนพี่ชายเขกหัวอีก "สวัสดีครับคุณหมอ"  เคนเอ่ยทักทายคุณหมอวัยกลางคนท่าทางใจดี "สวัสดีครับคุณเสี้ยวเทียน.....เป็นยังงัยบ้าง?"  หมอถามถึงอาการป่วย "สบายดีครับ"  เคนตอบซื่อๆเพราะนึกว่าหมอถามเป็นเชิงทักทายกัน ทำเอาหมอหัวเราะร่วน ส่วนเจอร์รี่ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจก่อนจะพูดแทนน้อง "เขามีโรคหอบเป็นโรคประจำตัวอยู่ครับ แล้วเมื่อวานหอบเขากำเริบผมเลยพาเขามาตรวจดูซักหน่อยว่ามีอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า"  คุณหมอเปลี่ยนสายตาไปทางเจอร์รี่พร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย "ที่โรคกำเริบเพราะออกกำลังกายมากไปหรือเปล่า? หรือว่าเครียด?"  คุณหมอหันมาถามเคนอย่างเป็นการเป็นงานพร้อมกับใช้หูฟังกดลงตรงหน้าอกเพื่อตรวจดู "เอ่อ...."  เคนมีท่าทีอึกอักแล้วเหลือบมองไปทางพี่ชาย "ตอบคุณหมอไปตามจริงสิ"  เจอร์รี่บอกน้องชาย "ชั้นพูดได้จริงหรอ?"  เคนย้อนถามพี่ชาย ซึ่งบทสนทนาของพี่น้องสองคนทำให้คุณหมอได้แต่มองทั้งคู่สลับกันไปมาอย่างงงๆ "ได้สิ ก่อนโรคกำเริบนายไปทำอะไรหรือมีอาการผิดปกติอะไรก็บอกคุณหมอไป"  เจอร์รี่ย้ำเสียงดุเล็กน้อย "งั้น....ผมบอกก็ได้....เมื่อวานเพราะเขานี่แหละไล่ตีผม ผมก็เลยวิ่งหนีจนเกิดอาการหายใจไม่ออก"  เคนตอบหน้าตาเฉย ทำให้คุณหมออมยิ้มเล็กน้อยแต่คนเป็นพี่ชายถลึงตาใส่อย่างคาดโทษเพราะไม่นึกว่าเจ้าน้องชายตัวดีจะแสบได้ขนาดนี้ "แสดงว่าคุณต้องวิ่งหนีไกลมากถึงขนาดทำให้โรคกำเริบได้"  คุณหมอหยอกกลับทำเอาเคนยิ้มเจื่อนๆเพราะรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรเลย "ผมว่าวันหลังคุณยอมโดนพี่ชายตีซักทีสองทียังดีกว่าวิ่งหนีให้โรคหอบกำเริบจนต้องมาหาหมอนะครับ"  คำพูดของคุณหมอทำให้เจอร์รี่หันไปยักคิ้วให้น้อง "ถ้าให้ผมเลือกผมก็ขอเลือกที่จะมาหาคุณหมอดีกว่า"  เคนตอบแล้วพูดเป็นเชิงตัดบท "ตกลงว่าสุขภาพของผมตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงใช่มั๊ยครับ?"  เจอร์รี่เองก็พลอยมองหน้าคุณหมอเพื่อรับฟังคำตอบด้วย "ผลเลือดทุกตัวดีหมดครับ แต่หมอก็แนะนำให้ดูแลตัวเองดีๆ เพราะต่อให้ผลการตรวจร่างกายออกมาดีก็ไม่ได้หมายความว่าจะดีแบบนี้ตลอด โดยเฉพาะคนที่มีโรคประจำตัวอยู่แล้วก็ควรหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่อาจจะทำให้อาการของโรคกำเริบขึ้นมาได้"  คุณหมออธิบายอย่างเป็นการเป็นงาน "วันนี้หมอจะจัดยาพ่นให้แล้วกัน ส่วนอย่างอื่นไม่มีปัญหาอะไรแล้วครับ"  พูดจบก็ยิ้มให้สองพี่น้องเล็กน้อยก่อนจะให้พยาบาลเชิญออกไปข้างนอก  "ไปสวนสัตว์กันนะ ไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว"  หลังจากตรวจสุขภาพเสร็จเคนก็เอ่ยปากอ้อนให้พี่ชายพาไปเที่ยวต่อ "เย็นแล้ว ไว้วันหลังเถอะ"  เจอร์รี่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูพร้อมกับส่ายหน้าปฎิเสธ "มันยังไม่ปิดหรอก ไปเถอะนะ....ชั้นอยากไป....."  เคนตื๊อพี่ชายต่ออีก "อาทิตย์หน้าค่อยไป จะได้ชวนไจ่ไจ๋มาด้วย"  เจอร์รี่ปฎิเสธอีก "หากไม่มีไจ่ไจ๋นายก็ไม่อยากไปไหนกับชั้นเลยใช่มั๊ย?"  เมื่อพี่ชายยืนกรานว่าไม่ยอมไปเคนเลยประชดส่ง "ตามใจเถอะ งั้นนายกลับบ้านไปก่อนชั้นไปคนเดียวก็ได้"  พูดจบเคนก็ทำท่าจะเดินจากไปแต่พี่ใหญ่ดึงมือน้องไว้ก่อน "ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย ทำไมถึงชอบคิดแบบนี้ทุกที"  พี่ใหญ่บ่นอย่างอ่อนใจ "หรือว่ามันไม่จริง ถ้าไม่มีไจ่ไจ๋ไปด้วยนายเองก็คงไม่อยากไปไหนหรอกใช่มั๊ย? นั่นมันน้องรักของนายนี่"  เคนแกล้งตัดพ้ออีก "เฮ่อ!"  พี่ใหญ่ได้แต่ถอนหายใจไม่อยากอธิบายอะไรอีกเพราะอธิบายไปน้องก็ไม่ฟังอยู่ดี "ตกลงไปนะ"  เมื่อเห็นพี่ชายมีท่าทีอ่อนลงเคนก็ถามต่อ "ไม่ไป! แล้วชั้นก็ไม่อนุญาตให้นายไปด้วยเหมือนกัน! กลับบ้าน!"  พูดจบก็ลากตัวน้องมาที่รถ "ปล่อยเลย! ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ! จะไปไหนมาไหนทีต้องคอยขออนุญาตนายด้วยหรืองัย!"  เคนร้องโวยวายแล้วสะบัดมือพี่ชายออก "ตราบใดที่ชั้นยังเป็นพี่ชายของนายตราบนั้นชั้นก็ยังมีอำนาจปกครองนายอยู่ไม่ว่านายจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม! ขึ้นรถ! ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!"  พี่ใหญ่พูดเสียงเข้ม จนเคนเริ่มหวั่นๆเพราะสีหน้าของพี่ชายบ่งบอกว่ากำลังเอาจริง  "แต่ชั้นแค่อยากไปเที่ยว....."  เคนพูดเสียงอ่อย เจอร์รี่มองน้องชายก่อนจะส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย อันที่จริงหากพี่ชิงชิงไม่ได้พักอยู่ที่บ้านในตอนนี้เขาคงจะไม่ขัดใจน้องแต่เพราะเขานึกเป็นห่วงกลัวว่าน้องชายอีกสองคนจะทำตัวเกเรกับพี่ชิงชิงเจอร์รี่จึงไม่อยากปล่อยให้อยู่บ้านกันตามลำพังเป็นเวลานานๆ "ชั้นจะนับหนึ่งถึงสามถ้ายังไม่ขึ้นไปนั่งบนรถให้เรียบร้อยแล้วหละก็....."  เจอร์รี่ไม่ได้พูดจนจบประโยคแต่เคนก็รู้ดีว่าผลลัพธ์ที่ออกมาจะเป็นยังงัย "ชั้นขอไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน"  เคนต่อรองแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาลทันที จากนั้นเมื่อลับตาพี่ใหญ่เขาก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหาพี่ชายคนรอง "ชั้นเองนะ....ดูท่าแล้วชั้นคงรั้งเจอร์รี่ไม่ให้มันกลับบ้านไม่ได้แล้วว่ะ"  เคนเอ่ยรายงานพี่ชาย "ทำไมวะ? กะอีแค่อ้อนมันแค่เนี่ยทำไม่ได้หรืองัย?"  เสียงแวนเนสบ่นกลับมา "ก็ทำแล้วแต่มันไม่ยอมน่ะสิ แถมยังดุซะจนน่ากลัว"  เคนเถียงกลับ "นายนี่ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ ชั้นกับไจ่ไจ๋อุตส่าห์เตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วเหลือแค่ตอนกลางคืนมาเยือนก็ลงมือได้ทันที"  เสียงแวนเนสยังบ่นกลับมาอีก "ก็ทำยังงัยได้หละวะ? ชั้นก็พยายามแล้วแต่มันไม่ยอมอ่ะ ไม่อยากตื๊อมันมากด้วยเดี๋ยวเจ็บตัวอีก"  เคนเองก็หน้ามุ่ยที่โดนบ่น "เออๆๆๆๆ เดี๋ยวปรึกษาไจ่ไจ๋ดูก่อนว่าจะเอางัยต่อ ไว้ค่อยโทรกลับนะ"  เมื่อเป็นดังนั้นแวนเนสจึงตัดบทแล้ววางสายไป "ให้มันรู้ไปสิวะว่าผู้ชายสามคนจะแก้เผ็ดผู้หญิงคนเดียวไม่ได้"  เคนพึมพำกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วเดินกลับไปที่จอดรถ "ชักช้าอยู่ได้ ปิดประตูรถได้แล้ว"  เจอร์รี่เร่งน้องชายเมื่อเห็นว่าน้องยังเอ้อระเหยอยู่ "ชั้นหิวข้าว"  เคนแย้งแล้วมองหน้าพี่ชายด้วยแววตาขอร้อง "หิวข้าว? นี่ก่อนออกมาก็กินข้าวแล้วหนิ แถมเมื่อกี้ที่นั่งรอหมอนายก็ซัดขนมปังไปตั้งสามชิ้นยังมีหน้ามาบอกว่าหิวข้าวอีกหรอ?"  พี่ใหญ่บ่นน้องชายชุดใหญ่ "ก็มันหิวข้าวหนิ"  เคนทำเสียงประท้วง จนพี่ใหญ่ไม่รู้จะทำยังงัยดี "ทนหน่อยเดี๋ยวซื้ออะไรไปกินที่บ้าน ปิดประตูได้แล้ว"  พูดต่อรองพร้อมกับบอกให้น้องปิดประตูรถเพื่อที่จะได้ออกรถเสียที "ชั้นหิวตอนนี้นี่หว่า ทำไมต้องซื้อกลับไปกินที่บ้านด้วย"  เคนแย้งก่อนจะปิดประตูรถดังปังเนื่องจากพี่ชายไม่มีทีท่าว่าจะยอมตามที่เขาขอเลยซักอย่าง "นี่แหนะ!"  พี่ใหญ่ซัดเพี๊ยะลงที่แขนน้องเมื่อเห็นว่าน้องเริ่มงอแง "ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง! บอกว่าเดี๋ยวค่อยซื้อกลับไปกินที่บ้านงัย!"  เอ็ดน้องชายต่ออีก ก่อนจะออกรถอย่างเหนื่อยหน่าย  "ไม่เอา! ชั้นจะกินที่ร้าน!"  เคนร้องโวยวายขึ้นมาบ้าง "เสี้ยวเทียน!!"  เจอร์รี่แหวใส่น้องชายอย่างหงุดหงิด "หยุดรถ! ชั้นจะลง!"  เคนทำเสียงแข็ง เมื่อเห็นว่าอ้อนไม่ได้ผลเคนเลยแข็งข้อเข้าให้บ้าง "เงียบไปเลยนะ!"  เจอร์รี่ทำเสียงดุ "บอกให้หยุดงัย!"  เคนพูดพร้อมกับเอามือจับที่พวงมาลัยรถ "เฮ้ย!!! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!!"  พี่ใหญ่อุทานเสียงดัง  "ก็หยุดรถสิ"  เคนพูดด้วยสีหน้าเหมือนผู้ที่เหนือกว่า "อยากมีปัญหากับชั้นนักใช่มั๊ย!? ได้!!"  เจอร์รี่เดือดดาลกับความดื้อแพ่งของน้องไม่น้อยเขาเอารถเข้าจอดข้างทางแล้วหันมาจะเล่นงานน้องชาย แต่เคนไหวตัวทันจึงรีบเปิดประตูลงจากรถ  "เสี้ยวเทียน!"  พี่ใหญ่เรียกชื่อน้องเสียงเข้ม ทำเอาเคนชะงักไปเล็กน้อย "นายกลับบ้านไปเลย! ชั้นจะไปที่อื่น!"  เคนร้องบอกพี่ชายแล้วเดินผ่านหน้ารถเพื่อจะข้ามถนน พี่ใหญ่โมโหจนพูดอะไรไม่ออกก่อนจะเปิดประตูรถลงมาบ้างแต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อมองไปทางน้องชาย "เสี้ยวเทียนระวัง!!!"  เจอร์รี่ตะโกนเรียกน้องเสียงดังลั่นเมื่อเห็นว่ามีมอเตอร์ไซด์วิ่งมาด้วยความเร็วสูงในขณะที่เคนกำลังจะวิ่งจากเกาะกลางถนนข้ามไปยังถนนอีกฝั่งหนึ่ง เสียงพี่ชายทำเอาเคนชะงักกึกก่อนที่รถมอเตอร์ไซด์คันดังกล่าวจะวิ่งผ่านหน้าเขาไปแบบเฉียดฉิว "เกือบไปแล้ว....."  เคนเองก็ตกใจที่ตัวเองเกือบจะถูกรถชน เขาหันกลับมาก็เห็นพี่ใหญ่ยืนมองเขาด้วยสีหน้าตกใจไม่น้อย ในตอนนั้นเองเคนถึงนึกตำหนิตัวเองที่ดื้อกับพี่ชายไม่เข้าเรื่องเขาจึงหมุนตัวกลับจะข้ามถนนกลับมาหาพี่ชายแต่เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน  "เอ่อ...."  เคนหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของพี่ชายคนโต จึงมองไปทางพี่ชายก่อนจะกดรับ "ยืนรออยู่ตรงนั้นแหละ"  เสียงพี่ใหญ่พูดก่อนจะตัดสายไป แล้วเคนก็เห็นพี่ชายข้ามถนนมาหาเขา "ชั้น...."  เมื่อพี่ชายเดินเข้ามาใกล้เคนตั้งใจจะเอ่ยปากขอโทษแต่ยังไม่ทันจะพูดจบพี่ใหญ่ก็ดึงเขาไปกอดแน่น "เป็นอะไรหรือเปล่า?"  ก่อนจะดันตัวเขาออกแล้วจับตรวจตราดูตามเนื้อตามตัวเขา เคนส่ายหน้าแทนคำตอบ เจอร์รี่ถอนหายใจเบาๆแล้วจูงมือน้องข้ามถนนกลับมาที่รถ คราวนี้เคนยอมกลับขึ้นมานั่งรถแต่โดยดี และเจอร์รี่ก็ออกรถโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก "เอ่อ....."  เคนตั้งท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่พี่ชายกลับทำนิ่งเฉยทำให้เคนต้องปิดปากเงียบด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าพี่ชายคงโมโหเขาอยู่ไม่น้อยแต่คงไม่มีแก่ใจมานั่งด่าเพราะเหตุการณ์เมื่อซักครู่ดูเหมือนพี่ชายจะตกใจมากกว่าเขาเสียอีก "เฮ่อ!"  แล้วเคนก็ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัวเขามองไปนอกหน้าต่างแล้วก็คิดได้ว่าหลังจากกลับไปถึงบ้านเขาควรบอกให้แวนเนสและไจ่ไจ๋หยุดภาระกิจที่เตรียมการไว้ก่อนเพราะพี่ชายคนโตกำลังอารมณ์ไม่ดี หากพลาดพลั้งถูกจับได้คงซวยไปตามๆกัน "เอ๊ะ!"  ในขณะที่กำลังคิดเพลินๆ รถยนต์ก็มาหยุดตรงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งเคนจึงร้องขึ้นอย่างแปลกใจ "ก็บอกว่าหิวไม่ใช่หรอ? ลงไปกินข้าว"  เมื่อเห็นสีหน้างงงวยของน้องชายเจอร์รี่จึงเอ่ยขึ้นเสียงห้วนๆ "อ้อ! ครับ....."  เคนตอบรับด้วยท่าทียังงงไม่หายแต่ก็กระวีกระวาดลงจากรถแล้วรีบเดินตามพี่ชายที่เดินนำลิ่วๆเหมือนกับไม่ได้มาด้วยกันยังงัยอย่างงั้น "จะกินอะไร"  พี่ใหญ่ถามโดยไม่มองหน้าน้องชาย  "อะไรก็ได้"  เคนตอบด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม เพราะรู้ตัวว่าควรจะพูดให้น้อยที่สุดเพื่อให้พี่ชายคลายความโมโหลงบ้าง "งั้นเอา....."  พี่ใหญ่จึงหันไปสั่งกับข้าวมาสามสี่อย่างเสียเองเสร็จแล้วก็นั่งเงียบเหมือนเดิม "ชั้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"  เคนบอกกับพี่ชายแล้วเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ "เฮ่อ! แค่นี้ต้องโกรธด้วย! ก็คนมันไม่ทันมองนี่หว่า"  เคนบ่นอุบกับตัวเองทันทีที่พ้นจากรัศมีสายตาของพี่ชาย จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาน้องเล็ก "ไจ่ไจ๋ พี่เองนะโว้ย"  ทันทีที่ฝ่ายตรงข้ามตอบรับเคนก็พูดทันที "พี่กลาง ตกลงเป็นยังงัย? ตื๊อให้พี่ใหญ่เที่ยวต่อได้มั๊ย?"  เสียงไจ่ไจ๋ถามกลับมา "ไม่ได้หรอก แล้วพี่จะบอกให้นายเบรกแผนการณ์ทุกอย่างไว้ก่อนด้วย"  เคนพูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ "ทำไม? ไปเผยพิรุธให้พี่ใหญ่จับได้แล้วใช่มั๊ย!?"  ไจ่ไจ๋โวยวายกลับมาทันที "ไม่ใช่โว้ย! มันไม่รู้เรื่องอะไรหรอก เพียงแต่เมื่อกี้พี่เกือบถูกรถชนมันเลยโมโหซะไม่ยอมพูดเลย"  เคนปฏิเสธก่อนจะบอกข้อเท็จจริงกับน้อง "อะไรนะ!! แล้วไปทำอีท่าไหนถึงจะโดนรถชน? แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า? ตกลงโดนรถชนจริงมั๊ย?"  เสียงน้องเล็กที่ถามกลับมาจนแทบเป็นเสียงตะโกนทำให้เคนต้องทำหน้าเบ้แล้วเอาโทรศัพท์มือถือออกห่างจากหู "ไม่โดนโว้ย! แล้วนายจะโวยวายทำไม!"  เคนเอ็ดน้องชายกลับไปบ้าง "ก็คนมันตกใจนี่....."  เสียงอ่อนลงของน้องชายเถียงกลับมาอุบอิบ "พี่ไม่เป็นอะไรเลย เอาเป็นว่าชะลอเรื่องที่จะทำคืนนี้ไว้ก่อนนะ เพราะหากพี่ใหญ่จับได้มีหวังถูกฆ่ายกครัวแน่"  เคนย้ำกับน้องชายอีกครั้ง "หูยยย.....อุตส่าห์เตรียมแผนการณ์ซะดิบดี ยกเลิกซะนี่"  เสียงน้องเล็กบ่นอีก "ไม่ได้ยกเลิก แค่ชะลอไว้ก่อน รอพี่ถึงบ้านแล้วค่อยปรึกษากันอีกที"  เคนแย้ง "โอเคๆๆๆ เดี๋ยวพี่รองกลับมาแล้วผมจะบอกให้แล้วกัน"  ไจ่ไจ๋ตอบรับ "พี่รองมันไปไหน?"  เคนถามถึงแวนเนส "ออกไปกับพี่ชิงชิง"  คำตอบของน้องทำให้เคนขมวดคิ้ว "ไปไหน?"  เคนถามน้องต่ออีก "พี่ชิงชิงเขาจะไปซื้อของใช้ส่วนตัวมั้ง? พี่รองเลยอาสาขับรถไปให้ นี่อุตส่าห์ทำดีเพื่อหวังว่าหากเราทำตามแผนกันจริงๆ พี่ชิงชิงจะได้ไม่นึกสงสัยนะเนี่ย"  ไจ่ไจ๋ไม่วายบ่นอุบเพราะเสียดายที่แผนการณ์ต้องยกเลิก "แถมตอนนี้ผมก็เตรียมสถานที่พร้อมแล้วด้วย"  เคนย่นจมูกเมื่อน้องชายยังบ่นไม่เลิก "เอาน่า! เพื่อความปลอดภัยของพวกเรา พี่รับรองว่ามันต้องมีโอกาสอีกแน่นอน"  เคนพูดปลอบน้องชายก่อนจะตัดบท "พี่ลุกออกมานานแล้ว เดี๋ยวพี่ใหญ่สงสัย แค่นี้ก่อนแล้วกัน"  พูดจบเคนก็วางสายโดยไม่รอฟังคำตอบรับของน้องชาย ก่อนจะเดินกลับออกไป แต่เมื่อเดินออกมาก็พบว่าพี่ชายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่เขาจึงยังไม่เดินไปนั่งแต่ยืนอยู่ด้านหลังเพื่อให้พี่ชายคุยเสร็จก่อน "เดี๋ยวคงกลับมืดหน่อยแหละ ไอ้น้องชายตัวดีของนายมันงอแงเหลือเกิน"  เคนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินพี่ชายพูดเช่นนั้น แต่ก็แน่ใจว่าพี่ใหญ่คุยกับแวนเนสอยู่แน่นอน "ชั้นก็อยากจับมันฆ่าแล้วยัดลงท่อเหมือนกันแหละ! ถ้าไม่ติดว่าผิดกฎหมายชั้นทำไปนานแล้ว!"  คำพูดพาดพิงของพี่ชายทำให้เคนเบ้ปากแต่ก็ยังยืนฟังต่อ "มันอยากจะไปสวนสัตว์ ชั้นเลยกะว่าจะเอามันไปฝากไว้ในกรงใดกรงหนึ่งซะเลย จะได้ไม่ต้องมาคอยปวดประสาทกับมันอีก"  พี่ใหญ่บ่นต่อเป็นชุด "แล้วนี่มันก็บอกจะไปเข้าห้องน้ำก็เล่นหายจ้อยไปอีก ไม่รู้ไปก่อเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าเดี๋ยวชั้นจะไปดูซักหน่อย แค่นี้ก่อนแล้วกันแค่จะโทรมาบอกว่าอาจจะกลับค่ำหน่อย"  พอพี่ชายพูดจบเคนก็เดินไปที่เก้าอี้ของตัวเองแบบเนียนๆเหมือนกับเพิ่งเดินมาถึง  "มีปัญหาหรอ?"  เมื่อเห็นน้องมองหน้าเจอร์รี่ก็ถามอย่างหาเรื่องเพราะร้อนตัวที่ตัวเองเพิ่งนินทาน้องไปแหมบๆ "ไม่มี ใครจะกล้ามีปัญหาอะไรหละครับ?"  เคนย้อนถามหน้าซื่อ "ไม่กล้าก็ดี!"  เจอร์รี่กระแทกเสียงเล็กน้อย เคนแอบเบ้ปากใส่พี่ชายแต่พอเห็นพี่ชายมองมาก็ปั้นยิ้มหวานให้ทำเอาเจอร์รี่เกือบยิ้มตอบดีที่พนักงานเอาอาหารมาเสริฟพอดีเจอร์รี่จึงหันไปยิ้มกับพนักงานแทน ท่าทางของพี่ชายทำเอาเคนเกิดอาการหมั่นไส้แต่ไม่กล้าพูดอะไร "ขอบคุณครับ"  เจอร์รี่รับอาหารจานสุดท้ายมาวางที่โต๊ะก่อนจะเอ่ยขอบคุณพนักงานคนนั้น "อร่อยจังเลย! นายรู้จักร้านนี้ได้ยังงัยเนี่ย?"  หลังจากที่สองพี่น้องใช้ความเงียบตอบโต้กันไปมาได้ครู่หนึ่ง เคนก็เป็นคนเริ่มลงมือจัดการอาหารตรงหน้า จนเมื่อได้รับรสที่พอใจแล้วก็ถามพี่ชายอย่างลืมตัว "ก็เพิ่งเคยมากินเหมือนกันแหละ!"  เจอร์รี่ตอบเสียงห้วนๆ แต่ก็รู้สึกว่าอาหารร้านนี้อร่อยเหมือนที่น้องว่าจริงๆ "อ้าวหรอ? นึกว่าเคยมากินแล้วซะอีก เห็นสั่งอาหารเหมือนรู้ว่าอะไรอร่อย"  เคนไม่ได้สนใจกับคำตอบที่เหมือนไม่ตั้งใจตอบแต่ยังพูดต่อไป "แต่ความจริงเขาอาจจะทำอร่อยทุกอย่างเลยก็ได้ ไว้ว่างๆจะพาไจ่ไจ๋มาบ้าง มันคงชอบใจไม่น้อยเลย"  เจอร์รี่แอบยิ้มกับท่าทีของเจ้าน้องชายจอมเกเร แต่พอน้องเงยหน้าขึ้นมามองก็ปรับสีหน้าให้ดุดังเดิม "เดี๋ยวซื้อห่อกลับบ้านไปฝากไจ่ไจ๋กับแวนเนสด้วยได้มั๊ย?"  เคนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นถามเซ้าซี้พี่ชายต่อ "ไม่!"  เจอร์รี่ตวัดเสียงตอบ "แล้วก็หุบปากซะที! สอนกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดเวลาที่เคี้ยวอาหารอยู่!"  ดุน้องเข้าให้อีก ทำเอาเคนต้องรีบก้มหน้ามองข้าวในจานตัวเองแทน "ขอโทษนะครับ"  ในตอนนั้นมีพนักงานเดินผ่านมาเจอร์รี่จึงร้องเรียกไว้ก่อน "เดี๋ยวผมขอที่สั่งแบบนี้ทั้งหมดอีกชุดนึง แต่เอาเป็นใส่ถุงกลับบ้านนะครับ"  เจอร์รี่แจ้งความจำนง ทำให้เคนเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง "ได้ค่ะ"  พนักงานรับคำแล้วเดินตรงไปจัดการให้  "ทำเป็นเก๊กอยู่ได้"  เคนพึมพำอย่างหมั่นไส้พี่ชายแต่พอเห็นว่าพี่ชายมองอยู่ก็เสมองไปทางอื่น โดยไม่ทันเห็นว่าพี่ชายแอบขำกับท่าทีของตัวเองอยู่ - ที่บ้าน - "เจ้าพี่กลางของนายนี่มันไม่ได้เรื่องเลย! ทำอะไรไม่รู้จักระมัดระวัง หากโดนรถชนจริงๆแล้วจะเป็นงัย!"  แวนเนสบ่นกระปอดประแปดหลังจากที่ได้ยินน้องชายเล่าเรื่องที่เคนโทรมาบอกให้ฟัง  "ผมก็ไม่รู้รายละเอียด แต่พี่กลางบอกมาแบบนี้ แล้วยังบอกให้พวกเราชะลอแผนการไว้ก่อนด้วย"  ไจ่ไจ๋รายงานต่อ "ชะลอแผนทำไมวะ? ก็พี่ใหญ่โทรมาบอกพี่เองว่าจะพามันไปสวนสัตว์และจะกลับมืดหน่อย"  แวนเนสทำท่าทีงุนงงกับคำพูดของน้องชาย "พี่กลางบอกว่าพอเกิดเรื่องที่พี่กลางจะโดนรถชนพี่ใหญ่ก็โมโหจนไม่ยอมพูดด้วยเลย ตกลงมันยังงัยกันแน่?"  น้องเล็กก็พลอยงงไปด้วย "หึๆๆๆ งั้นสงสัยพี่ใหญ่เขาคงแกล้งไม่พูดด้วยมากกว่า คงไม่ได้โกรธจริงจังหรอกแบบนั้น"  แวนเนสนึกถึงน้ำเสียงของพี่ชายก็พอจะเดาออก "สรุปว่าเราทำตามแผนที่วางไว้เหมือนเดิมนั่นแหละ"  แวนเนสบอกน้อง  "เอางั้นหรอ? แล้วผมต้องโทรบอกพี่กลางอีกเปล่า?"  ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายอย่างลังเล "ไม่ต้องหรอก โทรหากันบ่อยๆเดี๋ยวพี่ใหญ่จะพลอยสงสัย เราลงมือเลยดีกว่า"  แวนเนสว่าแล้วก็ยักคิ้วให้น้อง "เอ่อ...ว่าแต่วันนี้พี่รองพาพี่ชิงชิงไปถึงไหน?"  ไจ่ไจ๋ถามถึงพี่ชิงชิงบ้าง "ก็ไปช้อปปิ้งนั่นแหละ พี่ชิงชิงเขาซื้อของใช้ส่วนตัวกับพวกหนังสืออ่านเล่นนิดหน่อย"  แวนเนสเล่าให้น้องฟัง "วันนี้พี่เลยตามใจพี่ชิงชิงเต็มที่เพื่อแผนการนี้โดยเฉพาะ รับรองว่าพี่ชิงชิงไม่สงสัยพวกเราอย่างแน่นอน"  แวนเนสรับประกัน  "ถ้าอย่างนั้นก็ดี ตอนนี้เราก็รอแค่เวลา"  ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ ในระหว่างนั้นพี่ชิงชิงก็เดินเข้ามาสองพี่น้องพอดีเล่นเอาเจ้าจอมวางแผนทั้งสองคนสะดุ้งไปตามๆกัน "เป็นอะไรกัน? เห็นพี่แล้วทำหน้าอย่างกับเห็นผี"  พี่ชิงชิงว่าพลางมองแวนเนสกับไจ่ไจ๋อย่างขำๆ "ปะ....เปล่า...ครับ พอดีเจ้าไจ๋เล่าเรื่องผีให้ผมฟัง พอพี่ชิงชิงมาเงียบๆเลยตกใจ"  แวนเนสหาข้อแก้ตัวโดยพลัน  "งั้นหรอ? เล่าให้พี่ฟังบ้างสิ พี่ชอบเรื่องแบบนี้"  พี่ชิงชิงว่าแล้วนั่งร่วมวงกับสองหนุ่ม ทำให้แวนเนสกับไจ่ไจ๋สบตากันโดยอัตโนมัติ "พี่ชิงชิงไม่กลัวหรอครับ?"  ไจ่ไจ๋แกล้งถามนำ "ไม่กลัวหรอก เรื่องพวกนี้พี่ชอบฟังและก็ชอบพิสูจน์ด้วย"  เธอตอบพร้อมกับคลี่ยิ้ม อันที่จริงที่สองพี่น้องคุยกันเมื่อซักครู่เธอได้ยินหมดทุกอย่าง แม้จะไม่รู้ว่าทั้งคู่วางแผนจะแกล้งอะไรเธอแต่ก็เดาได้ไม่ยาก "เอ่อ แต่ผมกลัว ไม่เล่าแล้วดีกว่า"  ไจ่ไจ๋ทำหน้าเจื่อนพร้อมกับลอบสบตากับแวนเนสอีกครั้ง "นั่นสิครับ ผมฟังแล้วขนลุกเลย"  แวนเนสสนับสนุนคำพูดของน้องชาย "ไม่เล่าก็ไม่เป็นไร งั้นพี่ขอตัวนะ"  พี่ชิงชิงว่าแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง ปล่อยให้สองพี่น้องทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ไม่ดีแล้วมั้งแผนนี้ พี่ชิงชิงไม่กลัวผีนี่หว่า"  แวนเนสพูดทันทีที่พี่ชิงชิงหายลับตาไป "ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ! ผู้หญิงอะไรไม่กลัวผี"  ไจ่ไจ๋เองก็บ่นอุบเมื่อเห็นว่าแผนการของพวกเขาล่มไม่เป็นท่า "แต่เป็นไปได้มั๊ยว่าพี่ชิงชิงแกล้งโกหกพวกเราว่าไม่กลัว แต่จริงๆพี่ชิงชิงอาจจะกลัวก็ได้"  ไจ่ไจ๋คิดเข้าข้างตัวเอง "นายคิดว่าคนอย่างพี่ชิงชิงเขาจะพูดเป็นเล่นหรืองัย?"  แวนเนสย้อนถาม ทำให้น้องเล็กได้แต่ถอนหายใจ  "เฮ่อ! งั้นก็ช่างมันเถอะ ไว้หาแผนใหม่ก็แล้วกัน น่าเจ็บใจจริงๆ!"  ในที่สุดไจ่ไจ๋ก็ยอมรับก่อนจะมองนาฬิกา  "ว่าแต่ตามพี่ใหญ่กับพี่กลางไปสวนสัตว์ด้วยจะทันมั๊ยเนี่ย?"  คำพูดของไจ่ไจ๋ทำให้แวนเนสขำออกมาได้ในที่สุด   Create Date : 25 ธันวาคม 2559     Last Update : 25 ธันวาคม 2559 22:12:42 น. Counter : 1518 Pageviews.   5 comment Share Tweet

Chapter 100   ตอนที่ 100 "ซุบซิบอะไรกันวะ?"  แวนเนสที่เพิ่งตื่นลงมาเอ่ยถามน้องชายสองคนที่นั่งกระซิบกระซาบกันราวกับมีความลับสุดยอด "พี่รองตื่นมาก็ดีแล้ว ก็เมื่อเช้า....."  ไจ่ไจ๋ตั้งท่าจะเล่าแต่เคนก็ชิงเล่าแทรกขึ้นมาก่อน "เมื่อเช้าพี่ชิงชิงชวนเจอร์รี่มันออกไปซื้อกับข้าวกันสองคนจนป่านนี้ยังไม่กลับเลย มันชักจะยังงัยอยู่นะ"  แวนเนสได้ยินน้องชายทั้งคู่ชวนกันเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ได้แต่ขมวดคิ้ว "คงไม่มีอะไรมั้ง? อาจจะเถลไถลนิดหน่อย"  แวนเนสให้ความเห็น "ไม่หน่อยหละพี่รอง นี่ออกไปกันจะสามชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ไปซื้อกับข้าวหรือไปเหมาตลาดกันแน่"  ไจ่ไจ๋แย้ง ในตอนนั้นประตูบ้านก็ถูกเปิดออกโดยพี่ชิงชิงเดินนำเจอร์รี่ที่ถือข้าวของพะรุงพะรังเข้ามา "ตื่นกันหมดแล้วหรอ? พอดีพี่ชวนพี่ชายพวกเธอไปซื้อกับข้าวมื้อเช้าน่ะ"  พี่ชิงชิงเอ่ยทักบรรดาหนุ่มๆ "ทำมื้อเที่ยงเลยดีกว่ามั้งครับ กลับมาซะป่านนี้พวกเรากินกันอิ่มแล้ว"  เคนพูดประชดแต่พอเห็นสายตาคมกริบของพี่ชายคนโตก็แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ "ขอโทษทีจ๊ะ พอดีพี่ชวนเจอร์รี่ไปทำธุระที่บ้านพี่ด้วยกันเลยช้าหน่อยแต่เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับมาเลยนะ ดีที่วันนี้เจอร์รี่เขาหยุดงาน"  พูดจบพี่ชิงชิงก็ยกถุงอาหารที่ซื้อมา "เดี๋ยววันนี้พี่รับหน้าที่แม่ครัวเอง"  พูดจบก็เดินถือข้าวของเข้าไปในครัวทันที "ทำธุระอะไร?"  เมื่อพี่ชิงชิงเดินหายเข้าไปในครัวแล้วเคนก็ถามพี่ชายทันที "พี่ใหญ่จำเป็นต้องตอบเด็กเกเรอย่างเราด้วยหรอ?"  เจอร์รี่ย้อนถามน้อง "นี่!"  เคนร้องครางอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก "ก็น้องมันหวงพี่มันนี่หว่า จะตอบให้มันสบายใจหน่อยไม่ได้หรืองัย? เดี๋ยวก็โดนมันแผลงฤทธิ์เข้าให้อีกหรอก"  แวนเนสพูดพลางหัวเราะขำๆ "ไม่ได้! เป็นความลับ....."  พูดจบเจอร์รี่ก็ยิ้มกวนๆแล้วเดินตามเข้าไปช่วยพี่ชิงชิงในครัว "พวกนายสองคนเห็นมั๊ย? มันทำเหมือนมีลับลมคมในเรื่องแค่นี้ยังไม่ยอมบอกพวกเราเลย แถมยังหยุดงานพร่ำเพรื่อแบบนี้อีกไม่ใช่นิสัยของมันเลยนะ"  เมื่อพี่ชายจากไปอีกคนเคนก็หันมาปรึกษาพี่น้องอีกสองคน "นั่นสิครับ แต่คงไม่ใช่ว่าไปทำ......"  ไจ่ไจ๋พูดค้างไว้แค่นั้นก่อนจะทำหน้ากระอักกระอ่วน "ไอ้บ้า! คิดอะไรไปถึงไหนแล้ว! ไม่ใช่หรอก!"  แวนเนสรีบค้านความคิดของน้องชายทันที แต่เมื่อเห็นน้องชายอีกสองคนสบตากันเองแล้วเขากลับเริ่มเอนเอียงไปตามความคิดของเจ้าน้องชายสองคนไปด้วย "ถึงจะเป็นแบบนั้นก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง? เพราะพี่ชิงชิงเองก็เคยมีสามีมาแล้วเรื่องแบบนี้คงไม่ถือสา"  แวนเนสพูดเสียงอ่อนลง "แล้วถ้าเจอร์รี่มันพลาดหละ?"  เคนย้อนถาม "พี่ชายเรามันเชี่ยวชาญเรื่องแบบนี้ซะที่ไหน"  คำพูดของเคนทำเอาแวนเนสกับไจ่ไจ๋พลอยกังวลไปด้วย "ดูสิ....พี่ใหญ่เดินตามพี่ชิงชิงต้อยๆเลย ทั้งยังดูเชื่อฟังพี่ชิงชิงมากอีกต่างหาก"  ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับมองไปยังห้องครัวที่มีเสียงพูดคุยกันเบาๆเล็ดลอดออกมาแต่จับใจความไม่ได้ "งั้นพวกเราจะปล่อยให้เขาสองคนอยู่กันตามลำพังไม่ได้เด็ดขาด!"  แวนเนสประกาศ "ไป! ไปช่วยกันทำกับข้าว!"  จบคำของแวนเนสสามพี่น้องก็ลุกพรวดแล้วเดินเข้าห้องครัวกันทันที "ยกโขยงเข้ามากันทำไม? เกะกะ!"  เมื่อเห็นน้องๆพากันเข้ามาวุ่นวายในครัวเจอร์รี่ก็บ่นด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย "คนจะมาช่วยยังจะมาว่าอีก"  แวนเนสตอกกลับ "พี่ชิงชิงมีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ?"  แล้วหันไปถามอดีตพี่เลี้ยงแทน "ไม่มีหรอกจ๊ะ พี่ว่าจะต้มซุปสาหร่าย เจอร์รี่เขาชอบกิน"  พี่ชิงชิงตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้ "นายน่ะหรอชอบกินซุปสาหร่าย? ชั้นไม่ยักจะรู้"  เคนได้ยินก็หันไปถามพี่ชาย "เมื่อตอนเด็กๆพี่ทำให้เขากินบ่อยๆน่ะ เห็นเขาบอกว่าคิดถึงรสชาตินั้นเลยจะทำให้กินอีกครั้ง"  พี่ชิงชิงตอบแทนเจอร์รี่ "แล้วผมเคยกินหรือเปล่า? ทำไมถึงจำไม่ได้"  แวนเนสรีบถามแทรกทันที "เธอกินเข้าไปแล้วก็บ้วนทิ้ง เลยโดนเจอร์รี่เขาตีเอาเสียหลายทีเลยจำไม่ได้หรอ?"  พี่ชิงชิงพูดพลางหัวเราะ "ถ้างั้นพี่ใหญ่เขาก็ไม่ได้ชอบหรอกครับ แค่เสียดายของน่ะเลยต้องฝืนกิน"  ไจ่ไจ๋พูดแทรกขึ้นมาบ้าง "ไจ่ไจ๋!"  เจอร์รี่ทำตาขวางใส่น้องชาย "เจอร์รี่.....ช่วยพี่ยกหม้อนี่ไปวางทีโต๊ะให้หน่อยสิ"  พี่ชิงชิงพูดตัดบทกับเจอร์รี่เพราะพอจะรู้ว่าบรรดาชายหนุ่มจอมป่วนทั้งสามคนจงใจเข้ามากวนเธอ "ผมยกให้ก็ได้"  เคนว่าแล้วก็หันไปยกหม้อต้มน้ำขึ้นมาโดยจงใจให้เฉียดหน้าพี่ชิงชิงด้วย "ว๊าย!!"  พี่ชิงชิงร้องอุทานอย่างตกใจแล้วเสียหลักจะหงายหลังแต่เจอร์รี่ปราดเข้ามารับไว้ทัน "เสี้ยวเทียน!!!"  เจอร์รี่มองน้องชายด้วยความโมโห "ขอโทษ.....ชั้นไม่ทันเห็น"  เคนพูดอย่างไม่ยีหระ "เดี๋ยวก่อนนะ!"  เจอร์รี่ชี้หน้าน้องชายแล้วหันมาทางพี่ชิงชิงที่ยังดูเหมือนจะตกใจอยู่ "พี่ชิงชิงเป็นอะไรมั๊ยครับ? โดนน้ำร้อนลวกหรือเปล่า?"  ถามพร้อมกับจับตามแขนตามมือดูไปด้วย โดยไม่สนใจว่าน้องชายสามคนจ้องมองจนตาจะถลนออกมาแล้ว "ไหน....ผมดูให้! ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นา.....ขอโทษแทนเจ้าเสี้ยวเทียนด้วยแล้วกันนะครับ น้องไม่ได้ตั้งใจหรอก"  แวนเนสว่าพร้อมกับสรุปเสร็จสรรพ "ไม่เป็นไรหรอก"  พี่ชิงชิงตอบอย่างเสียไม่ได้ทั้งที่พอจะรู้สึกได้ว่านี่เป็นการกลั่นแกล้งแต่ก็เลือกที่จะไม่เอาเรื่อง "ผมว่าเดี๋ยวให้เจ้าเสี้ยวเทียนจัดการต่อดีกว่า พี่ชิงชิงไปนั่งดูทีวีให้สบายเถอะครับ"  แล้วแวนเนสก็หาทางออกให้เรื่องผ่อนคลายลง "ไม่เป็นไร พี่จะทำให้เสร็จ พวกเธอออกไปนั่งดูทีวีกันดีกว่า"  พูดจบพี่ชิงชิงก็หันกลับไปทำอาหารต่อ  "มานี่"  เจอร์รี่ตรงเข้าไปคว้าข้อมือเคนแล้วลากขึ้นไปบนดาดฟ้า  "โอ้ยๆๆๆๆ!!!"  เคนร้องลั่นเมื่อพี่ชายประเคนฝ่ามือหนักๆลงมาหลายที  "ชั้นรู้ว่านายจงใจ!"  พี่ใหญ่หยุดมือแต่ยังยึดมือน้องชายไว้ข้างหนึ่งอยู่ "เปล่าซักหน่อย"  เคนเถียงแบบไม่เต็มเสียงนัก "โกหก!"  พี่ใหญ่ฟาดเพี๊ยะลงไปอีกที "โอ้ย!"  เคนร้องครางเบาๆแล้วใช้มือที่ยังเป็นอิสระอีกข้างลูบก้นป้อยๆ  "ชั้นไม่เข้าใจเลยนะว่านายเป็นบ้าอะไร! ทำไมถึงคอยแต่จะหาเรื่องพี่ชิงชิงอยู่ได้ พี่เขาเป็นผู้หญิงนะ"  เจอร์รี่เอ็ดใส่น้องอีกชุดใหญ่ "เป็นผู้หญิงแล้วยังงัยหละ? ผู้หญิงนี่แหละร้ายนัก!"  จบคำพูดของเคน เจอร์รี่ก็ตีซ้ำลงมาอีก "เรานั่นแหละที่ร้ายที่สุด! ชั้นไม่เห็นว่าพี่ชิงชิงเขาจะทำอะไรเลย"  ต่อว่าน้องชายอีก "ไม่ทำอะไรหละ? วันนี้นายกับเขาหายไปทำอะไรกันมา?"  คำพูดของน้องทำเอาเจอร์รี่อึ้งไปเล็กน้อย "ในหัวสมองนายมันคิดได้แค่นี้ใช่มั๊ย!? ชั้นชักจะเหลืออดกับนายแล้วจริงๆ!"  พูดจบพี่ใหญ่ก็ลากตัวน้องไปที่โต๊ะม้าหินกลางดาดฟ้า เขาเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนโต๊ะกลมที่ตั้งอยู่ตรงกลางโดยใช้เท้าวางบนเก้าอี้ตรงหน้าแล้วก็จับเจ้าน้องชายจอมเกเรนอนคว่ำหน้าพาดตักแล้วตีก้นน้องแบบไม่นับ ท่ามกลางเสียงร้องโวยวายของเด็กดื้อ "เฮ้ย!!! ทำอะไรวะ!!! ปล่อยชั้นนะ!!! โอ้ยยยย!!!!"  เคนทั้งร้องทั้งดิ้นเพราะไม่นึกว่าจะโดนพี่ชายจับมาตีก้นเหมือนเด็กๆแบบนี้ "พี่ใหญ่!!!"  บานประตูดาดฟ้าถูกเปิดออกโดยที่แวนเนสหรือไจ่ไจ๋ก็ไม่ทราบแน่ที่เป็นคนเปิดมันออก สองพี่น้องคาดว่าพี่ใหญ่ฉุดกระชากเคนขึ้นมาแบบนี้เคนคงจะต้องโดนไม้เรียวจนน่วมไปทั้งตัวแน่ แต่เมื่อเห็นภาพตรงกลับทำให้แวนเนสและไจ่ไจ๋หัวเราะพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ "ฮ่าๆๆๆๆ!!!!"  สองพี่น้องประสานเสียงหัวเราะกันขึ้นมา ยิ่งทำให้เคนรู้สึกอายที่โดนพี่ชายทำโทษด้วยวิธีนี้ "อย่าดิ้น! ไม่งั้นโดนหนักกว่านี้แน่ๆ!"  เจอร์รี่ดุน้องเสียงดังมือก็ยังคงตีน้องไม่หยุด  "ขำอะไรกันวะ! โอ้ย! เจ็บนะโว้ย!"  เคนตะโกนต่อว่าพี่น้องอีกสองคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะเข้ามาช่วยซ้ำยังหัวเราะเยาะเขาอีกต่างหาก "ไอ้พวกบ้า!!!!"  เคนร้องด่าแวนเนสกับไจ่ไจ๋ "ฤทธิ์มากนักนะ! โดนทำโทษอยู่แท้ๆยังมีหน้าไปด่าคนอื่นอีก!"  พี่ใหญ่ดุเคนแล้วตีหนักมือขึ้นอีก  "พอแล้วพี่ใหญ่! ชั้นผิดไปแล้ว! ชั้นขอโทษ!"  เคนเลิกดิ้นรนเพราะรู้สึกว่ายิ่งดิ้นก็มีแต่จะทำให้พี่ชายลงมือหนักกว่าเดิม เขาเปลี่ยนมาขอร้องพี่ชายแทน "หยุดตีเถอะพี่ใหญ่! ชั้นสำนึกผิดแล้ว!"  เคนสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือพี่ชายกระทบลงมาทุกครั้ง ทั้งเจ็บทั้งอายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้  "พอได้แล้วแหละ แค่นี้มันก็เข็ดแล้ว"  แวนเนสช่วยขอร้องแทนน้องชาย พี่ใหญ่จึงหยุดมือแต่เคนยังนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น "พี่กลาง"  ไจ่ไจ๋เรียกแล้วเดินเข้าไปแตะไหล่เคนแต่เคนก็ยังคงนิ่ง "ทำไมพี่กลางนิ่งไปแบบนี้หละ!? พี่ใหญ่ตีพี่กลางจนสลบไปเลยหรอ!?"  เมื่อเห็นว่าเคนเงียบผิดปกติไจ่ไจ๋ก็โวยวายขึ้นมา "เฮ้ยยย!!! สลบจริงหรอวะ!!"  แวนเนสได้ยินก็พลอยหน้าตื่นไปด้วย "สลบบ้าบออะไรหละ!"  เจอร์รี่แหวใส่น้องชายทั้งคู่ก่อนจะพูดต่อแบบไม่ออกเสียง "ร้องไห้"  พูดพร้อมกับชี้ไปที่น้องชายคนกลางที่ยังนอนเหยียดยาวพาดตักเขาอยู่ "อ้าว....."  แวนเนสกับไจ่ไจ๋ทำหน้าแหยๆ  "ลุกขึ้นมาได้แล้ว! หรืออยากจะโดนอีก!"  เจอร์รี่ทำเสียงเข้มแต่เลื่อนมือไปลูบหัวน้อง "ไม่เอา"  เสียงเคนตอบแผ่วๆ  "ออกไปกันก่อน"  พี่ใหญ่บอกแวนเนสกับไจ่ไจ๋แบบไม่ออกเสียเพราะรู้ว่าเคนคงอายจนไม่กล้ามองหน้าพี่น้องอีกสองคน "เจ้าสองคนนั่นมันออกไปแล้ว"  เมื่อแวนเนสกับไจ่ไจ๋พากันออกไปแล้วเจอร์รี่ก็บอกกับเคนพร้อมกับดึงตัวน้องให้ลุกขึ้น  "ร้องไห้ทำไม? พี่ใหญ่ไม่ได้ตีเราแรงมากซักหน่อย"  ถามพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาให้น้อง "ไม่ต้องมาพูดเลย! ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!"  เคนต่อว่าพี่ชายแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น เขาไม่ได้ร้องไห้เพราะเจ็บแต่ร้องไห้เพราะอายต่างหาก "ทำไมหละ? เมื่อก่อนเวลาเราดื้อพี่ใหญ่ก็จับเรามาตีก้นแบบนี้เหมือนกัน"  ย้อนถามน้องชายกลับไป "แต่ตอนนี้ชั้นโตแล้วนะ! พูดดีๆก็เข้าใจแล้ว ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย!"  เคนบ่นอย่างหงุดหงิด "ถ้ารู้สึกอายที่ต้องถูกทำโทษก็อย่าทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรสิ แต่พี่จะบอกนายอย่างนึงนะว่าสิ่งที่นายสมควรอายน่ะไม่ใช่เพราะวิธีการที่ถูกทำโทษหรอกแต่นายควรอายเพราะทำความผิดทั้งที่รู้ว่ามันผิดต่างหาก"  คำพูดของพี่ชายทำให้เคนนิ่งไป "ก็นายทำเป็นมีลับคมในกับชั้นทำไมหละ? ถามว่าไปทำธุระอะไรกับพี่ชิงชิงก็ไม่ยอมบอก"  เคนว่าพร้อมกับเอามือปาดน้ำตา "ในเมื่อชั้นไม่บอกนายก็เลยคิดแทนให้เสร็จสรรพ แถมคิดไปในทางอกุศลด้วย"  เจอร์รี่พูดเสริมเสียงเรียบ เคนทำหน้ามุ่ยแต่ไม่ได้ตอบว่าอะไร "วันนี้ชั้นไปดูบ้านกับพี่ชิงชิง ไปช่วยเจรจากับคนที่เช่าบ้านพี่ชิงชิงอยู่ว่าขอให้ย้ายออกเมื่อครบกำหนดตามสัญญา พอดีพี่ชิงชิงเขาแจ้งไปแล้วแต่คนเช่าดูเหมือนจะดื้อดึงไม่ยอมออก ชั้นเห็นว่าพี่ชิงชิงเป็นผู้หญิงจะไปต่อกรกับคนพวกนั้นคนเดียวก็คงไม่เหมาะเลยไปกับพี่ชิงชิงด้วย"  เจอร์รี่อธิบายเรื่องทั้งหมดให้น้องฟัง "ถึงขนาดต้องหยุดงานไปด้วยเลย? พี่ชิงชิงนี่สำคัญจริงๆเลยนะ"  แม้จะรู้สึกโล่งใจที่รู้เหตุผลของพี่ชายแล้วแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแขวะเล็กน้อย "สงสัยพี่ใหญ่ต้องจับเราตีก้นอีกทีถึงจะคิดได้มั้ง?"  เมื่อได้ยินน้องจิกกัดเจอร์รี่เลยขู่กลับ เคนได้ยินก็ขยับตัวหนีทันที "ที่พี่หยุดงานวันนี้ก็เพราะเรานั่นแหละ!"  เคนได้ยินก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ "เพราะชั้น? ทำไมหละ?"  ย้อนถามพี่ชายกลับไป "ก็เมื่อวานพี่โทรนัดหมอว่าจะพานายไปตรวจสุขภาพ แล้วเขาก็นัดให้ไปวันนี้ตอนบ่าย พี่ถึงต้องหยุดงานงัยหละ"  คำตอบของพี่ชายทำเอาเคนอึ้งอย่างคาดไม่ถึง "แล้วก็ไม่ต้องมางอแงกับพี่อีกหละ! เดี๋ยวกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วก็เตรียมตัวไปโรงพยาบาลกัน"  พูดจบก็ผลักหัวน้องชายแล้วเปิดประตูเดินออกไป "พี่กลางเป็นยังงัยบ้าง?"  เมื่อเจอร์รี่เปิดประตูออกมาก็พบว่าน้องชายอีกสองคนรีๆรอๆอยู่แถวๆนั้น "ไปดูเองสิ"  เจอร์รี่ตอบแล้วเดินกลับลงไปชั้นล่าง  "ไปดูพี่กลางกันพี่รอง"  ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับฉุดมือพี่ชายเข้าไปบนชั้นดาดฟ้า "พี่กลางครับ เป็นยังงัยบ้าง? เจ็บมากหรือเปล่า?"  ไจ่ไจ๋ถามไถ่อย่างเป็นห่วง เคนเห็นหน้าพี่น้องอีกสองคนก็สะบัดหน้าหนีเพราะยังติดไม่พอใจที่พี่ชายและน้องชายยืนหัวเราะเยาะเขา "ทำงอนไปได้ไอ้อ้วน! ก็มันตลกจริงๆนี่หว่า.....นี่ยังดีที่ไม่โดนไม้เรียวไม่งั้นป่านนี้นายคงได้นอนซมแน่ๆ"  แวนเนสยังไม่วายแอบยิ้ม "หุบปากเสียๆของนายไปเลยนะ! ไม่มาโดนแบบชั้นบ้างก็ให้มันรู้ไป!"  เคนแหวใส่ "พี่รองก็อย่าไปยั่วโมโหพี่กลางสิ"  ไจ่ไจ๋เอ็ดแวนเนสเบาๆแล้วมานั่งลงข้างพี่ชายคนกลาง "พี่กลางครับ.....คือว่าผมนึกแผนแก้แค้นพี่ชิงชิงขึ้นมาได้"  ไจ่ไจ๋ว่าแล้วรอดูปฏิกิริยาของพี่ชาย "อยากทำอะไรก็ทำกันเองสิ! ไม่ต้องมาลากพี่เข้าไปเกี่ยวข้องเลย!"  เคนพูดจบก็นั่งกอดอกแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น "แต่ผมคิดเพื่อแก้แค้นให้พี่กลางเลยนะครับ พี่ชิงชิงเขาทำให้พี่กลางโดนพี่ใหญ่ลงโทษแบบนี้แล้วจะยอมง่ายๆหรอ?"  น้องเล็กยังคงหว่านล้อมพี่ชาย "ฮึ! เดี๋ยวทำลงไปแล้วพอโดนจับได้นายสองคนก็โบ้ยมาว่าพี่เป็นคนทำอีก! นึกว่าพี่ไม่รู้หรอว่านายจะเอาพี่บังหน้า"  เคนตวัดเสียงใส่น้องชาย "ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกครับ เพราะถ้าเราสามคนร่วมมือกันรับรองว่าแผนนี้เด็ด!"  ท่าทีมั่นอกมั่นใจของน้องทำให้แวนเนสกับเคนหันไปสบตากัน "แผนอะไร?"  ถามขึ้นมาพร้อมกัน ซึ่งไจ่ไจ๋ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตอบ "ผีหลอก"  คำตอบของน้องชายทำเอาพี่ชายสองคนถอนหายใจพร้อมกัน "ไอ้บ้า!"  แวนเนสกับเคนด่าเจ้าน้องเล็กโดยไม่ได้นัดหมายกัน "โธ่! วิธีนี้รับรองว่าได้ผล พี่คิดดูสิว่าหากพี่ชิงชิงรู้ว่าบ้านเรามีผีก็ไม่วายจะต้องรีบย้ายออกไปหาที่พักที่อื่นแทน"  คำพูดของน้องเล็กประโยคหลังทำให้เคนกับแวนเนสเริ่มคล้อยตาม "พี่ว่าวิธีนี้มันดูเด็กๆไปหน่อยว่ะ แกล้งปลอมเป็นผีใครๆก็จับได้"  แวนเนสแย้งขึ้น "ไม่หรอกครับ วิธีนี้แหละเหมาะที่สุดแล้ว อุปกรณ์ก็ไม่ต้องไปหาที่ไหนเลย"  ไจ่ไจ๋ว่าแล้วสาธยายต่อ "เพียงแค่เราคนใดคนหนึ่งต้องชวนพี่ใหญ่ไปข้างนอก คนที่เหลือก็จัดการได้ไม่ยากแล้ว"  คำพูดของน้องเล็กทำให้พี่ชายสองคนเริ่มคล้อยตามอีกครั้ง "เออ! เดี๋ยวตอนบ่ายพี่ใหญ่จะพาพี่ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล พวกนายก็ลงมือเลยสิ"  เคนพูดอย่างนึกขึ้นได้ "แจ๋วมาก!"  ไจ่ไจ๋ดีดนิ้วเปราะอย่างพอใจแต่แล้วก็ทำหน้าแหยๆ "แต่ผีมันจะหลอกใครตอนแดดสว่างโร่หละครับ?"  ไจ่ไจ๋พูดจบพี่ชายสองคนก็พยักหน้าเห็นด้วย "นั่นสิ....งั้นเสี้ยวเทียน! นายหาหมอเสร็จแล้วก็อ้อนชวนเจอร์รี่มันไปนู้นไปนี่ต่อแล้วดึกๆค่อยกลับมา"  แวนเนสเสนอแนะ "ดีครับ! ตกลงตามนี้นะ!"  น้องเล็กได้ยินก็สรุป "เฮ้ย! แต่ชั้นไม่อยากไปไหนกับมันสองคนนี่หว่า ขี้เกียจฟังมันบ่น"  เคนแย้งอย่างไม่ค่อยจะเห็นด้วย "แผนนี้น้องมันคิดเพื่อแก้แค้นให้นายเลยนะ! หากโดนจับได้นายเองก็ไม่ซวยเพราะมีหลักฐานที่อยู่ว่าอยู่กับมันตลอด สบายแบบนี้ยังจะเรื่องมากอีก!"  แวนเนสเอ็ดใส่เคนที่มีท่าทีอิดออดไม่เลิก "ชั้นก็ไม่ทันเห็นพี่ชิงชิงตกใจสิ"  เคนแย้งพี่ชายหน้ามุ่ย "งั้นก็แล้วแต่นาย! เดี๋ยวชั้นเป็นคนชวนเจอร์รี่มันออกไปนู้นไปนี้เองก็ได้ แต่บอกว่าไว้ก่อนว่าหากเกิดอะไรขึ้นชั้นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"  แวนเนสตัดบทอย่างรำคาญ "เออๆๆๆ!!! ชั้นชวนมันไปเที่ยวต่อก็ได้ แต่ไม่รับประกันว่ามันจะไปกับชั้นหรือเปล่านะ"  เคนเลยต้องยอมในที่สุด "ดีครับพี่กลาง ถ้าหากพี่ใหญ่ไม่ยอมไปไหนต่อจริงๆกลับมาบ้านก็ได้ แล้วจะได้ให้พี่รองเริ่มแผนสองต่อ เพราะฉะนั้นวันนี้เราต้องมีแผนสองรองรับเสมอ รับรองว่าไม่มีพลาดให้ถูกจับได้แน่ๆ"  ไจ่ไจ๋สรุปก่อนจะอธิบายแผนการหลักและแผนการรองให้พี่ชายทั้งสองฟังอย่างละเอียด - ตอนเที่ยง - "สองคนจะไปไหนกันหรือจ๊ะ"  พี่ชิงชิงที่นั่งดูหนังตามคำเชิญชวนของแวนเนสและไจ่ไจ๋เอ่ยถามเมื่อเห็นเจอร์รี่กับเคนเดินตามกันลงมาในชุดที่กำลังจะออกไปข้างนอก "ผมจะพาเสี้ยวเทียนไปตรวจสุขภาพน่ะครับ เมื่อวันก่อนเขามีอาการโรคหอบกำเริบเลยอยากพาไปตรวจดูซักหน่อย"  เจอร์รี่ตอบ "งั้นพี่ไปด้วยคนได้มั๊ยกะว่า....."  พี่ชิงชิงยังพูดไม่ทันจบเคนก็ปฏิเสธขึ้นมาก่อน "ไม่ได้ครับ! เพราะหาหมอเสร็จแล้วผมกับพี่ใหญ่จะไปกันต่อ!"  พี่ชิงชิงอึ้งไปเมื่อโดนปฏิเสธอย่างไม่ใยดี "เสี้ยวเทียน!"  เจอร์รี่หันไปดุน้อง "พี่ชิงชิงจะไปไหนครับ? ไปด้วยกันก็ได้"  เจอร์รี่หันมาพูดกับอดีตพี่เลี้ยงของตัวเอง "อย่าไปเลยครับพี่ชิงชิง เพราะผมกับพี่ใหญ่จะไปต่อกันในที่ๆผู้หญิงไม่ควรไปน่ะ"  เคนรีบแทรกขึ้นมาอีก "ใครบอกว่าชั้นจะไปกับนาย?"  เจอร์รี่หันมาทางน้องชายด้วยท่าทีงุนงง "พี่กลางนี่ไม่เนียนเอาซะเลย ทำตัวมีพิรุธตั้งแต่แรกเชียว"  น้องเล็กที่นั่งพิงแวนเนสอยู่บ่นอย่างเซ็งๆ "อ้าว! นายก็ต้องไปกับชั้นอยู่แล้วไม่งั้นชั้นจะไปกับใครหละ?"  เคนตอบพี่ชายหน้าตาเฉย "จะไปเที่ยวที่ไหนกันต่อหละ?"  พี่ชิงชิงถามต่อ "เที่ยวผู้หญิง"  เคนตอบพร้อมกับปั้นยิ้มกวนอารมณ์ คำตอบของเคนทำให้แวนเนสกับไจ่ไจ๋หัวเราะประสานเสียงกันขึ้นมาทันที "เสี้ยวเทียน!!!"  พี่ใหญ่เอ็ดตะโรน้องเสียงดังลั่นแล้วตีแขนน้องไปเพี๊ยะหนึ่ง ด้วยรู้สึกกระดากอายแทนเจ้าน้องชายตัวดีที่พูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย "ไม่ต้องอายหรอกน่า! เรื่องแบบนี้มันเป็นธรรมชาติของผู้ชาย"  เคนแกล้งพูดแหย่แล้วสบโอกาสลากพี่ชายออกจากบ้านไปโดยเร็ว "พี่ชิงชิงอย่าไปถือสาเจ้าเสี้ยวเทียนมันเลยนะครับ มันก็ปากเสียแบบนี้แหละ"  เมื่อเห็นว่ารถยนต์ของพี่ชายแล่นออกจากบ้านไปแล้วแวนเนสก็แก้ต่างแทนน้องชาย "แต่พี่รู้สึกว่าเสี้ยวเทียนจะไม่ค่อยชอบหน้าพี่จริงๆ"  พี่ชิงชิงพึมพำ "ไม่หรอกครับ เขาก็แค่หวงพี่ชายน่ะ เมื่อก่อนตอนพี่ใหญ่มีแฟนก็โดนเจ้าหมอนี้แผลงฤทธิ์ใส่ซะขยาดไปเลย"  แวนเนสแกล้งพูดออกมาเช่นนี้เพื่อจะดูปฏิกิริยาของพี่ชิงชิง "งั้นหรอ? เมื่อก่อนพี่ไม่เห็นว่าเสี้ยวเทียนเขาจะติดเจอร์รี่เท่าไหร่เลยนี่ ถ้าเป็นเธอสองคนก็ว่าไปอย่าง"  พี่ชิงชิงว่าแล้วยักไหล่ก่อนจะหันไปดูโทรทัศน์ต่อ "พี่ชิงชิงไม่รู้อะไรซะแล้ว....เสี้ยวเทียนมันติดพี่ใหญ่จะตายเมื่อก่อนนะถึงขนาดเดินตามต้อยๆไม่ยอมห่างเลย ไม่ว่าพี่ใหญ่ทำอะไรมันก็ต้องมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้น"  แวนเนสพูดเสริม "ใช่ครับ ถึงพี่กลางจะเป็นคนที่โดนพี่ใหญ่ดุและก็ตีมากที่สุดแต่จริงๆแล้วพี่ใหญ่น่ะรักแล้วก็ห่วงพี่กลางจะตาย ถึงขนาดยอมเลิกกับแฟนเชียวนะ"  ไจ่ไจ๋ช่วยพูดย้ำอีกแรง "งั้นหรือ? พี่หวังว่าเสี้ยวเทียนคงไม่ได้ตั้งแง่กับพี่เพราะเห็นว่าพี่สนิทกับพี่ชายพวกเธอหรอกมั้ง"  พี่ชิงชิงพูดยิ้มๆ แต่นั่นทำให้แวนเนสกับไจ่ไจ๋ชะงักเพราะหากว่าพี่ชิงชิงไม่ได้คิดอะไรกับเจอร์รี่ทำไมถึงไม่ปฏิเสธว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับพี่ชายคนโตของพวกเขา "ความจริงก็ไม่ใช่แค่พี่กลางคนเดียวหรอกนะครับที่ต้องให้ความเห็นก่อนว่าผู้หญิงที่พี่ใหญ่จะคบได้นั้นเป็นยังงัย แต่พวกเราสอคนก็มีส่วนร่วมด้วยเหมือนกัน"  ไจ่ไจ๋พูดต่อ พี่ชิงชิงยิ้มบางๆอย่างพอจะรู้ว่าที่แวนเนส เคน และไจ่ไจ๋มีท่าทีไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอนั้นเพราะกลัวว่าพี่ชายจะสนใจเธอมากกว่า "ก็ดีนะ ช่วยๆกันดู แต่พี่อยากจะบอกพวกเธอไว้นะว่าพี่ชายเธอคงไม่ได้อยู่กับพวกเธอไปตลอดชีวิตหรอก หากพวกเธอยังทำเป็นหวงพี่ชายเหมือนเด็กๆแบบนี้ซักวันนึงพี่เธออาจจะเป็นคนที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวก็ได้"  คำพูดของพี่ชิงชิงทำให้ไจ่ไจ๋นึกฉุน "พี่หมายความว่างัยครับ? พี่ว่าพวกเราสามคนจะอกตัญญูกับพี่ใหญ่งั้นหรอ?"  ไจ่ไจ๋กระแทกเสียงจนแวนเนสต้องสะกิดเพราะน้องเสียมารยาทมากเกินไป "พี่ไม่พูดแบบนั้น แต่หากในอนาคตพวกเธอแต่งงานมีครอบครัวกันหมดแต่พี่ชายเธอกลับไม่ได้แต่งงานเพียงเพราะว่าพวกเธอไม่ยอมให้ใครคบหากับพี่ชายเธอ แก่ตัวไปจริงๆก็ยากที่จะหาคู่ชีวิตแล้วหละ"  พี่ชิงชิงว่าพร้อมกับยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่า "ไม่เห็นเป็นไร! พี่ใหญ่ไม่แต่งงานผมก็ไม่แต่งเหมือนกัน พี่รองก็ไม่แต่งหรอก พี่กลางก็ไม่แต่งด้วยอีกคน แค่นี้เราก็อยู่เป็นเพื่อนกันได้ตลอดชีวิตแล้ว"  ไจ่ไจ๋ย้อนเหมือนเด็กที่เถียงผู้ใหญ่ข้างๆคูๆ "ทำได้จริงก็ดีสิ"  พี่ชิงชิงหัวเราะในลำคอพร้อมกับส่ายหน้าไปมาแล้วหันกลับไปดูโทรทัศน์ต่อ ไจ่ไจ๋หันไปทำหน้ามุ่ยกับแวนเนส "พี่ต้องแต่งงานนะโว้ย! พ่อแม่อุตส่าห์ขอสาวให้ทั้งที"  แวนเนสกระซิบค้านคำน้องเบาๆ น้องเล็กเลยหน้างอหนักกว่าเก่า "ใจเย็นๆน่า"  เมื่อเห็นน้องอารมณ์เสียไม่เลิกแวนเนสจึงพูดกับน้องแบบไม่ออกเสียงเพราะไม่อยากมีปัญหา "พี่ชิงชิงตามสบายเลยนะครับ ผมกับไจ่ไจ๋ขอออกไปหาซื้อขนมขบเคี้ยวมากินกันหน่อย"  พูดจบก็รีบดึงตัวน้องเล็กออกจากบ้านทันที "พี่รองเห็นมั๊ยครับว่าพี่ชิงชิงไม่ปฏิเสธอะไรเลย ขนาดพวกเราพูดถึงขนาดนั้นแล้ว"  ไจ่ไจ๋โวยวายขึ้นทันทีที่ก้าวพ้นจากอาณาเขตบ้าน "อาจจะไม่มีอะไรก็ได้มั้ง? พี่ชิงชิงแก่ว่าพี่ใหญ่หลายปีอยู่เหมือนกันนะ"  แวนเนสเองก็ทำหน้าแหยๆ "แล้วยังงัยหละ? พี่ชิงชิงเขาอาจจะชอบผู้ชายซื่อบื้ออย่างพี่ใหญ่ก็ได้!"  คำพูดของไจ่ไจ๋ทำให้แวนเนสหัวเราะก๊าก "ปากเก่งนะเดี๋ยวนี้! หากพี่ใหญ่ได้ยินนายโดนตีตายแน่"  แวนเนสว่าพลางหัวเราะ "ก็มันจริงนี่ กับผู้หญิงน่ะพี่ใหญ่ไม่เคยทันใครซักที แต่ไม่รู้ว่าทำไมกับพวกเราพี่ใหญ่ถึงรู้ดีทุกเรื่อง"  น้องเล็กบ่นอุบ "ก็เพราะพี่ใหญ่เขาไม่ได้รักใครจริงจังเท่ากับที่รักพวกเรางัยหละ คิดถึงพี่ชายในแง่ดีหน่อยน้องเอ้ย...."  แวนเนสว่าพร้อมกับขยี้หัวน้องชาย "ก็มันอดไม่ได้นี่ ผมกลัวพี่ใหญ่จะตกหลุมพรางพี่ชิงชิงซะจริงๆ"  ไจ่ไจ๋อดที่จะกังวลไม่ได้ "เอาน่าๆๆๆ ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก หรือถ้าพี่ใหญ่เกิดมีปฏิกิริยาอะไรกับพี่ชิงชิงขึ้นมาจริงๆพวกเราก็มีมาตรการเด็ดขาดอยู่แล้ว"  คำพูดของแวนเนสทำให้ไจ่ไจ๋ขมวดคิ้ว "มาตราการเด็ดขาด?"  น้องเล็กทวนคำงงๆ "ใช่"  แวนเนสพยักหน้าแรงๆ "ยังงัยครับ?"  ไจ่ไจ๋ถามอีก "ก็....เราสามคนให้พี่ใหญ่เลือกระหว่างเราสามคนกับพี่ชิงชิง"  คำตอบนั้นทำให้ไจ่ไจ๋ยิ้มออกมาได้ "นั่นสิ พี่ใหญ่ต้องเลือกพวกเราอยู่แล้ว"  ไจ่ไจ๋พูดอย่างมั่นใจ "แหงหละ.....เพราะอย่างนี้งัยพี่ถึงบอกว่าเราไม่ต้องกังวลไป"  แวนเนสพูดยิ้ม "แต่ยังงัยผมก็ไม่อยากให้พี่ใหญ่ลำบากใจอยู่ดี ครั้งที่แล้วที่พี่เสี่ยวซิง....."  ไจ่ไจ๋เอ่ยพาดพิงไปถึงอีกคนหนึ่ง "นั่นขนาดพี่ใหญ่รักจนแทบจะกลืนกินเขายังตัดใจได้เลย"  แวนเนสตอบ "แต่ส่วนนึงคงเพราะพี่รองกับพี่กลางคอยกีดกันด้วยใช่มั๊ย?"  น้องเล็กพูดแหย่ยิ้มๆเช่นกัน "บ้า! พูดซะเว่อร์เชียว....พี่น่ะไม่ได้อะไรเท่าไหร่หรอกมีแต่เจ้าพี่กลางแหละที่อาละวาด"  แวนเนสโยนไปให้เคนหน้าตาเฉย "แต่ตอนนั้นที่พี่ใหญ่รู้ว่าพี่กับพี่กลางต่อต้านเสี่ยวซิงพี่ใหญ่น่ะอารมณ์ฉุนเฉียวตลอด ถ้าทำอะไรขัดหูขัดตาขึ้นมาหละก็พี่ใหญ่ด่าแหลกเลย เรียกได้ว่าช่วงนั้นหูชากันทั้งวันเลยแหละ"  แวนเนสสาธยายให้น้องฟังด้วยสีหน้าขยาดหน่อยๆ "เอ่อ....หวังว่าเหตุการณ์แบบนั้นคงไม่เกิดขึ้นอีกนะ"  ไจ่ไจ๋ได้ยินแล้วก็เริ่มฝ่อ กลัวว่าพี่ใหญ่จะโมโหเหมือนที่พี่ชายเล่า "คงไม่แล้วหละ ถ้ามีนายซักคนมันก็คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"  แวนเนสพูดจบก็กอดคอน้องชาย "มีผมหรอ?"  น้องเล็กว่าพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง "ใช่สิ"  แวนเนสตอบแล้วอธิบายต่อ "ก็ช่วงที่นายขึ้นมัธยมแล้วต้องกลับมาอยู่ที่บ้านน่ะ พี่ใหญ่เขาใจเย็นลงไปเยอะเลย"  แวนเนสว่า "ก่อนหน้านั้นพี่ใหญ่ใจร้อนหรอ?"  ไจ่ไจ๋ถามต่อ "สุดยอดเลยหละ ไม่งั้นไอ้พี่กลางจะโดนตีแทบทุกวันหรอ? ตอนนั้นพี่ยังนึกสงสารมันอยู่เลยเพราะรอยเก่ายังไม่ทันหายโดนซ้ำเข้าไปอีก เรียกได้ว่าเจ้าพี่กลางมันตัวลายเป็นแมวเลยแหละ"  แวนเนสตอบพลางหัวเราะขำๆ "จริงหรอ? แต่ผมว่าพี่ใหญ่ใจดีออกนะ แล้วช่วงที่ผมกลับมาอยู่บ้านก็ไม่ค่อยเห็นพี่กลางถูกตีเท่าไหร่ด้วย"  ไจ่ไจ๋แย้ง "พี่ถึงบอกงัยว่าเพราะนายกลับมาพี่ใหญ่ถึงใจเย็นลงมาก แล้วอีกอย่างเมื่อก่อนเวลาตีพี่ใหญ่จะเรียกขึ้นไปบนดาดฟ้าไม่ปล่อยให้นายเห็นความโหดของพี่ชายสุดที่รักหรอก"  น้องเล็กได้ยินก็มีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย "งั้นเวลาผมฟ้องพี่ใหญ่ว่าถูกพี่รองกับพี่กลางแกล้งพี่ใหญ่ก็เรียกพี่สองคนไปตีบนดาดฟ้าหรอ?"  ถามพี่ชายกลับไป "ใช่น่ะสิ ตอนนั้นพี่กลางมันหมั่นไส้นายจะตายไป เลยแกล้งนายบ่อยๆจำได้มั๊ย?"  แวนเนสย้อนถามยิ้มๆ "จำได้สิ ผมยังนึกแค้นอยู่เลยว่าทำไมฟ้องพี่ใหญ่แล้วพี่กลางยังกล้าแกล้งผมอีก"  ไจ่ไจ๋เองก็ตอบพี่ชายแบบขำๆเช่นกัน "เกือบบ่ายสองแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่า"  แวนเนสยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก่อนจะพูดตัดบทแล้วพาน้องเดินไปที่ร้านค้า   Create Date : 13 พฤศจิกายน 2559     Last Update : 13 พฤศจิกายน 2559 21:20:22 น. Counter : 6402 Pageviews.   16 comment Share Tweet

Chapter 99 ตอนที่ 99 "แวนเนส! เป็นงัยมั่งอ่ะ?"  เคนร้องเรียกพี่ชายที่เดินเอามือข้างหนึ่งลูบก้นอีกข้างก็ปาดน้ำตาขึ้นบันไดมาด้วยสีหน้าเหยเก "เจ็บดิวะ! ถามได้! โอ้ยยย.....โคตรเจ็บเลย....."  แวนเนสแหวใส่น้องแล้วร้องครวญครางต่อเบาๆ  "ค่อยๆเดินนะพี่รอง มา....ผมช่วย"  ไจ่ไจ๋รีบเดินไปพยุงพี่ชายแล้วพาเข้ามาในห้อง พอมาถึงแวนเนสก็นอนคว่ำหน้าลงบนเตียงพร้อมกับร้องโอดครวญต่อทันที "โอ้ยย....เจ็บชะมัดเลยโว้ย! อู้ยยยยย.....เจ็บบบ....."  เคนกับไจ่ไจ๋สบตากันอย่างสำนึกผิดที่ทำให้พี่ชายต้องเจ็บตัว "สงสารพี่รองจัง ทำงัยดีหละพี่กลาง?"  ไจ่ไจ๋กระซิบเป็นเชิงปรึกษา "ก็มันโดนตีไปแล้วจะทำยังงัยหละ?"  เคนไม่ตอบแต่กลับย้อนถามน้องแทน  "อย่าให้รู้นะว่าใครมันใส่ร้ายชั้น! พ่อจะเตะให้ดิ้นเลยเชียว!"  คำพูดนั้นทำเอาน้องชายทั้งคู่สะดุ้งโหยง "แวนเนส ตกลงมีเรื่องอะไรกันหรอ?"  เคนแกล้งเลียบๆเคียงๆถาม แวนเนสผงกหัวขึ้นมาเล็กน้อยแล้วซบหน้าลงกับหมอนต่อ "ก็โจ๊กที่ชั้นทำให้พี่ชิงชิงน่ะสิ ดันมีจิ้งจกปลอมอยู่ในชามโจ๊กด้วย เจอร์รี่มันก็โทษชั้นเอาดื้อๆเลย"  พูดเสียงกระแทกอย่างคับแค้นใจ "อ้าว! มันโทษนายโดยไม่ได้สอบสวนอะไรเลยหรอ?"  เคนแกล้งทำเสียงตกใจ "ใช่สิ! พอชั้นไม่ยอมรับมันก็เลยหาเรื่องอื่นมาฟาดชั้นเนี่ย! คอยดูนะชั้นนี่แหละจะหากระชากหนังหน้าไอ้คนทำออกมาเอง! อู้ยยย.....เจ็บโว้ย!!"  แวนเนสพูดอย่างแค้นเคืองก่อนที่จะโอดครวญตามออกมาอีก "แล้วพี่รองคิดว่าใครเป็นคนทำหรอ?"  ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายขึ้นมาบ้าง "ยังไม่รู้โว้ย! รู้แต่ว่าไอ้คนทำมันต้องชั่วร้ายมากแน่ๆ!"  คำพูดนั้นทำเอาน้องชายสองคนสะดุ้งกันอีกรอบ "เฮ้ย! นายก็พูดไป เขาอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นก็ได้ บางทีเขาอาจมีเหตุผลของเขานะ"  เคนแก้ต่างให้ตัวเองกับน้องกลายๆ "พูดงี้หมายความว่างัย? หรือว่านายเป็นคนทำ?"  แวนเนสเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบ เคนกับไจ่ไจ๋ทำหน้าเลิ่กลั่กอย่างมีพิรุธ "มะ....ไม่....ไม่ใช่นะ!"  เคนปฏิเสธแต่หลบตาพี่ชายวูบ "พวกเราจะทำกันได้ยังงัยหละครับ? ผมกับพี่กลางไม่อยู่ในบ้านตอนเกิดเรื่องซักหน่อย"  ไจ่ไจ๋หาหลักฐานแก้ต่างให้ตัวเองกับพี่ชาย แวนเนสได้ฟังก็คล้อยตาม "นั่นสิ พี่ก็ไม่เชื่อว่าพวกนายจะทำกับพี่ได้ลงคอหรอก"  คำพูดนั้นยิ่งทำให้เคนกับไจ่ไจ๋รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก "เอ๊ะ! หรือว่าพี่ชิงชิงจะเป็นคนสร้างสถาการณ์ขึ้นมาจริงๆ?"  แล้วแวนเนสก็พูดขึ้นอย่างฉุกคิดขึ้นได้ น้องชายทั้งคู่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับลอบยกนิ้วโป้งให้กัน "บ้าน่า.....พี่ชิงชิงเขาเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ จะรังแกพวกเราทำไมกัน?"  เคนแกล้งแย้งพี่ชายขึ้นมา "ไม่ใช่พี่ชิงชิงแล้วจะเป็นใครไปได้หละ? เจอร์รี่กับชั้นก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรไม่พอใจกันซักหน่อย หรือถ้ามันไม่พอใจอะไรชั้นจริงๆมันก็คงเรียกไปด่าตั้งนานแล้ว คงไม่บ้าทำเรื่องงี่เง่าเพื่อหาเรื่องจะตีชั้นแบบนี้หรอก"  แวนเนสเริ่มสันนิษฐานโดยไม่คิดสงสัยเจ้าน้องชายตัวดีทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย "แล้วทำไมพี่ชิงชิงเขาต้องทำแบบนี้ด้วยหละครับพี่รอง?"  ไจ่ไจ๋แกล้งถามบ้าง คราวนี้แวนเนสเงียบไปพักหนึ่ง "บางทีพี่ชิงชิงอาจจะมีแผนอะไรอยู่"  ว่าพลางมองหน้าน้องสองคนสลับกัน "แผนอะไร?"  ถามขึ้นพร้อมกันอย่างสงสัย "รู้แล้วเหยียบไว้นะ!"  แวนเนสกำชับกำชาน้องชายทั้งสองคน เคนกับไจ่ไจ๋ผงกหัวรับอย่างเต็มใจ "แผนที่จะจับพี่ใหญ่"  คนฟังทั้งคู่อ้าปากหวอเมื่อได้ยินประโยคนี้ "พี่ไม่ได้สันนิษฐานมั่วๆนะ แต่พวกนายไม่สังเกตหรอว่าพี่ชิงชิงน่ะมีอะไรก็เรียกหาแต่พี่ใหญ่ตลอดเลย แล้วพี่ใหญ่เองก็ดูจะตามใจและก็เอาใจพี่ชิงชิงมากด้วย"  แวนเนสอธิบายต่อ "บางทีพวกเขาสองคนก็คุยกันอยู่ห้องสองต่อสอง พี่ชายเราอาจจะไม่คิดอะไรแต่พี่ชิงชิงหละเราจะแน่ใจได้ยังงัย? เขาเพิ่งเลิกกับสามีด้วยนะ"  ยิ่งได้ยินเหตุผลเคนกับไจ่ไจ๋ก็เริ่มคล้อยตามแวนเนส  "ไม่เอานะพี่รอง! ผมไม่อยากได้พี่สะใภ้คนนี้ ท่าทางจะขี้บ่นน่าดู แถมดูท่าทางจะเป็นประเภทชี้นิ้วสั่งด้วยหละ"  น้องเล็กปฏิเสธอย่างรู้สึกขยาดเมื่อคิดถึงสีหน้าและท่าทางของพี่ชิงชิง เคนเองก็ทำหน้าบอกไม่ถูกเพราะรู้สึกเช่นเดียวกับน้องชาย "ไอ้พี่ชายเรามันก็ยิ่งซื่อๆอยู่ด้วยสิ แถมเชื่อฟังผู้ใหญ่ดีเยี่ยมอีกต่างหาก....แล้วถ้าเกิด....."  แวนเนสไม่พูดต่อแล้วเอามือตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อให้หยุดความคิดไปในทางอกุศล "หยุดๆๆๆ!!! บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดกันก็ได้นะ ก็ไหนนายบอกว่าพี่ชิงชิงเขาเป็นพี่เลี้ยงนายกับเจอร์รี่มาก่อนไม่ใช่หรอ? จะสนิทกันก็เป็นธรรมดาหละมั่ง?"  เคนเริ่มหาทางออกให้กับความคิดของพวกเขาที่เตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว "พี่ชิงชิงก็เป็นพี่เลี้ยงชั้นเหมือนกันนะ แต่ไม่เห็นพี่เขาจะมีท่าทางอยากเข้ามาพูดคุยด้วยเหมือนเจอร์รี่เลยนี่หว่า ชั้นว่าชั้นเองก็ออกจะมีมนุษยสัมพันธ์กับคนรอบข้างดีกว่ามันนะ"  แวนเนสแย้งพร้อมกับให้เหตุผล น้องชายทั้งคู่เลยอึ้งไปกับเหตุผลนั้น แต่ก่อนที่สามพี่น้องจะคิดอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้พี่ใหญ่ก็เปิดประตูห้องเข้ามาเสียก่อน "แวนเนส!"  เจอร์รี่เรียกน้องชายคนรอง แวนเนสเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายด้วยสีหน้ามุ่ยๆ "จะตามมาหาเรื่องอะไรชั้นอีกหละ? พี่ชิงชิงฟ้องอะไรมาอีก?"  เจอร์รี่ถอนหายใจออกมาเบาๆ "ชั้นจะมาถามอะไรนายบางอย่าง"  เจอร์รี่บอกแล้วเดินเข้ามาหยุดยืนข้างเตียงน้อง "ชั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้นไม่ต้องมาถาม!"  แวนเนสบอกเสียงห้วนแล้วซุกหน้าลงที่หมอน "ถ้าไม่อยากถูกกล่าวหาว่านายเป็นคนทำเรื่องงี่เง่าก็ลุกขึ้นมาหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองซะ"  ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็ชะงักไปแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชาย "เพิ่งคิดได้หรอว่าชั้นไม่ได้เป็นคนทำ!"  แหวใส่พี่ชายอย่างขุ่นเคือง พี่ใหญ่ถอนหายใจออกมาเบาๆแต่ทำเอาเคนกับไจ่ไจ๋ร้อนๆหนาวๆไปตามๆกัน "ถ้าพวกนายจะคุยกันชั้นกับน้องออกไปข้างนอกดีกว่านะ"  เคนว่าแล้วรีบฉุดแขนน้องลุกขึ้นโดยพลันแต่พี่ใหญ่ก็ร้องห้ามไว้ก่อน "ไม่ต้อง! นายสองคนก็ต้องอยู่นี่ด้วย เพราะพี่ก็มีเรื่องจะถามพวกนายเหมือนกัน"  สองพี่น้องได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก "จะถามอะไรก็ว่ามาสิ"  แวนเนสพูดด้วยเสียงอ่อนลงแต่สีหน้ายังมุ่ยๆอยู่ "ตลอดเวลาที่นายทำโจ๊กนายอยู่ในครัวตลอดเวลาเลยหรือเปล่า?"  เจอร์รี่ตั้งคำถามกับน้องชายคนรอง "อยู่ตลอดน่ะสิ!"  แวนเนสตอบโดนไม่ทันได้ฉุกคิดอะไร "แน่ใจนะ? นายไม่ได้เดินออกมาทำอะไรข้างนอกเลยหรอ?"  แวนเนสมองหน้าพี่ชายแล้วเหลือบมองไปทางน้องสองคนก่อนที่จะส่ายหน้าอีกครั้ง แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "จะมีก็ตอนที่เสี้ยวเทียนกลับมาขอเงินไปจ่ายค่าของ"  ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็ยิ้มออกมาที่มุมปากเมื่อข้อสันนิษฐานของเขาเป็นไปตามคาด  "เสี้ยวเทียน หลังจากนายออกไปแล้วนายกลับเข้ามาอีกครั้งใช่มั๊ย?"  หันไปถามน้องชายคนกลางบ้าง "ชะ....ชั้น....ชั้นลืมกระเป๋าตังค์ เลยกลับเข้ามาถามแวนเนส"  เคนตอบเสียงแผ่วเพราะรู้สึกได้ว่าพี่ใหญ่จะรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำ  "ใช่ น้องมันลืมกระเป๋าตังค์ก็เลยเข้ามาถามชั้นว่าเห็นหรือเปล่า? แต่สรุปว่าหาไม่เจอชั้นเลยเดินออกไปหยิบเงินให้มัน"  แวนเนสเล่าเสริมโดยยังไม่ได้เอะใจกับน้องเลยซักนิด "งั้นหรอ? แล้วตอนที่แวนเนสมันออกไปหยิบเงินให้นาย นายยังอยู่ในห้องครัวใช่มั๊ย?"  หันถามเคนต่ออีก ได้ยินดังนั้นเคนก็ทำหน้าอึ้งๆ "นี่! นายไม่ต้องไปโทษน้องเลยนะ! เพราะน้องมันก็เดินตามชั้นออกมานั่นแหละ! ชั้นจะบอกให้นะว่าชั้นสงสัยใครที่สุด.....ชั้นสงสัยพี่ชิงชิงนั่นแหละ!"  แวนเนสออกตัวปกป้องน้องชายพร้อมกับป่าวประกาศความคิดเห็นของตัวเองให้พี่ชายรับรู้ "พี่ชิงชิงจะทำแบบนั้นทำไม?"  เจอร์รี่ย้อนถาม "ชั้นไม่รู้ แต่ชั้นมั่นใจว่าน้องชายของชั้นทั้งสองคนไม่มีทางทำเรื่องเพื่อมาใส่ร้ายชั้นแบบนี้หรอก!"  คำพูดของแวนเนสยิ่งทำเอาให้ทั้งเคนและไจ่ไจ๋รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก "แต่ชั้นอยู่กับพี่ชิงชิงตลอด ถ้านายจะกล่าวหาพี่ชิงชิงนายก็คงต้องกล่าวหาชั้นด้วยอย่างนั้นใช่มั๊ย?"  เจอร์รี่แย้งขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เรื่องนั้นชั้นก็ไม่รู้!"  แวนเนสทำเสียงห้วน  "โอเค....พี่จะไม่ต่อความอะไรกับพวกนายให้ยืดยาวอีกแล้ว แค่อยากบอกให้รู้ว่าพี่พอจะรู้แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ใครเป็นคนทำ ตอนนี้พี่จะให้โอกาสอีกครั้งนึง ถ้าใครเป็นคนทำก็ตามไปสารภาพกับพี่ซะดีๆ ไม่งั้นถ้าให้มีหลักฐานมัดตัวมากกว่านี้ พี่จะตีให้หนักเลย"  พูดจบพี่ใหญ่ก็เดินออกไปแต่ไม่วายส่งสายตาไปที่เคนแว๊บหนึ่งด้วย "ประสาท! วันๆไม่มีอะไรทำหรืองัย? เอาแต่หาเรื่องน้องตัวเอง!"  แวนเนสบ่นพี่ชายอย่างหงุดหงิดแต่เมื่อหันกลับมาเห็นหน้าน้องชายทั้งคู่แล้วก็ชะงักไป "พวกนาย.....ไม่ได้ทำใช่มั๊ย?"  ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เคนกับไจ่ไจ๋หันไปสบตากัน "ชั้น.....ชั้นทำเองแหละ....."  เคนสารภาพเสียงแผ่ว "อะไรนะ!!"  แวนเนสอุทานอย่างคาดไม่ถึง "เสี้ยวเทียน! ไอ้น้องบ้า! นายทำแบบนี้กับชั้นได้ยังงัย? นายใส่ร้ายชั้นได้ยังงัย?"  แวนเนสโวยวายพร้อมกับใช้มือตีน้องไปด้วย เคนไม่ได้ตอบโต้แต่นั่งนิ่งยอมให้พี่ชายตีแต่โดยดี "พี่รอง! พี่กลางไม่ได้ทำคนเดียวหรอก ผมเองก็มีส่วนรู้เห็นด้วยเหมือนกัน"  ไจ่ไจ๋รีบร้องบอกเมื่อเห็นเคนถูกพี่ชายตีเสียยกใหญ่ "ไจ่ไจ๋! พี่ไม่นึกเลยนะว่านายก็จะเป็นไปกับมันด้วย! เรื่องแบบนี้เอาแบบอย่างกันเข้าไปสิ! ส่งเสริมกันเข้าไป!"  แวนเนสเปลี่ยนมาตีไจ่ไจ๋ด้วยอีกคน น้องเล็กหน้าเหยแต่ก็ไม่ได้ร้องออกมา เคนเห็นก็รีบร้องห้าม "อย่าไปตีน้องมันเลย ชั้นเป็นคนคิดแล้วก็เป็นคนทำเองแหละ น้องมันก็แค่รับรู้ด้วยเฉยๆ"  เคนว่าพลางเอาตัวบังน้องไว้ "พวกนายสองคนนี่มัน....."  แวนเนสพูดอะไรไม่ออกได้แต่ชี้หน้าน้องทั้งคู่ "เราไม่ได้คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ไม่นึกว่าพี่ใหญ่จะเห็นเป็นเรื่องใหญ่นี่นา"  ไจ่ไจ๋แก้ตัวเสียงอ่อนอ่อยมือก็ลูบแขนตัวเองไปด้วย "นายเองก็รู้ๆอยู่ว่าพี่นายมันเป็นยังงัย? เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในบ้านมีอย่างหรอที่จะไม่เป็นเรื่องใหญ่น่ะ?"  แวนเนสพูดเสียงเข้ม ทำเอาน้องชายทั้งคู่เงียบกริบ "ทำอะไรไม่คิด! ถ้าคิดจะทำทั้งทียังทำให้เขาจับได้อีก! ไม่ได้เรื่องจริงๆ!"  คราวนี้เคนกับไจ่ไจ๋เงยหน้ามองพี่ชายเพราะไม่ค่อยเข้าใจว่าคำพูดนั้นเป็นการด่าพวกเขาหรือเป็นการเห็นด้วยกันแน่ "หมายความว่างัยอ่ะ?"  เคนถามพี่ชายไปตรงๆ "ก็หมายความว่าถ้าคิดจะทำแบบนี้ทำไมไม่บอกชั้นวะ? ไม่เคยได้ยินหรืองัยว่าคนเดียวหัวหาย สองคนกอดกันตาย สามคนถึงจะสบายน่ะ"  แวนเนสตวัดเสียงตอบน้อง ได้ยินดังนั้นเคนกับไจ่ไจ๋ก็ยิ้มออกทันที "โธ่! แล้วพี่รองไม่บอกตั้งแต่แรก พวกเราก็คิดว่าพี่จะเป็นเหมือนพี่ใหญ่ที่จะเข้าข้างพี่ชิงชิงตลอดเลยนี่"  น้องเล็กกอดแขนพี่ชายอย่างประจบ "จะบ้าหรืองัย? นายสองคนเป็นน้องพี่นะ ส่วนพี่ชิงชิงต่อให้เขาเคยดูแลพี่มาก็จริงแต่ยังงัยซะเขาก็เป็นคนอื่น พี่จะไปเห็นคนอื่นดีกว่าน้องได้ยังงัยกัน?"  แวนเนสว่าพร้อมกับมองเคนกับไจ่ไจ๋สลับกันไปมา "แสดงว่านายเองก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจกับพี่ชิงชิงอยู่เหมือนกันหละสิ"  เคนถามต่อ "จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ตอนแรกๆชั้นก็นึกว่าชั้นคิดไปเอง แต่พอชั้นเริ่มสังเกตจริงจังก็รู้สึกว่าพี่ชิงชิงเปลี่ยนไปมากแถมยังเจ๊าะแจ๊ะกับเจอร์รี่มากเกินไปอีกต่างหาก แต่ชั้นเองก็ไม่อยากพูดกับพวกนายหรอก มาเกิดเรื่องแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ชั้นจะได้พูดบ้าง หายอึดอัดไปเยอะเลย เฮ่อ!"  แวนเนสถอนใจอย่างโล่งอกที่ได้พูดระบายออกมาบ้าง "เย้!!! งั้นพี่รองก็อยู่ข้างเราใช่มั๊ย?"  ไจ่ไจ๋ร้องด้วยความดีใจแล้วโผกอดพี่ชายอีก  "หึๆๆๆ"  แวนเนสหัวเราะออกมาเบาๆแล้วกอดน้องตอบ "พี่อยู่ข้างพวกนายก็จริง แต่ใครทำอะไรไว้ก็ต้องไปรับกรรมเอาเองนะ เมื่อกี้พี่ใหญ่เขาพูดว่ายังงัย?"  แวนเนสว่าแล้วยักคิ้วให้น้องชาย "เออใช่.....เราทำยังงัยดีหละพี่กลาง?"  ไจ่ไจ๋หันไปปรึกษาเคน "ทำยังงัยหละ? ก็ต้องไปสารภาพกับพี่ใหญ่น่ะสิ"  เคนพูดเสียงอ่อยๆ "แล้วเราก็จะโดนอะไรกันมั่งเนี่ย?"  น้องเล็กเองก็หน้าจ๋อยไปเช่นกัน "นายคงไม่โดนอะไรเท่าไหร่หรอก แต่พี่นี่สิ......"  เคนไม่ได้พูดต่อเพราะแค่คิดก็รู้สึกขยาดแล้ว "สมควรโดนแล้วหละ"  แวนเนสตอกย้ำแล้วผลักหัวน้องเข้าให้ด้วย - เวลาต่อมา - "อู้ยยย.....ขอพี่ออกไปทำใจก่อนนะ....."  เคนที่นำน้องชายเข้ามาในห้องพี่ใหญ่ว่าพร้อมกับหมุนตัวกลับออกไปอีกครั้งเพราะเห็นพี่ใหญ่ถือไม้เรียวรอรับอยู่ "เข้ามา!"  เจอร์รี่เรียกน้องชายทั้งคู่เสียงเข้ม เคนจึงต้องหมุนตัวเดินกลับเข้ามาอีกครั้งโดยมีไจ่ไจ๋เดินตามเข้ามาด้วย "ตอบพี่มาซิว่าใครเป็นคนทำ?"  เจอร์รี่ไม่พูดพร่ำทำเพลงแต่ถามเข้าเรื่องทันที เคนกับไจ่ไจ๋หันไปสบตากันเล็กน้อย "ได้ยินที่พี่ถามหรือเปล่า?"  ถามย้ำน้องชายอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นตามลำดับ เคนจึงค่อยๆยกมือขึ้นมา "ดี!"  พี่ใหญ่พยักหน้าก่อนที่จะหันไปทางไจ่ไจ๋ "นายออกไปก่อน"  ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็พูดแย้งขึ้นมา "ผมก็ร่วมมือกับพี่กลางด้วย ถ้าพี่จะลงโทษพี่กลางผมก็สมควรโดนด้วย"  ได้ยินดังนั้นพี่ใหญ่ก็หันไปสบตากับน้องชายตรงๆ "พี่ลงโทษนายด้วยแน่นอน แต่หลังจากที่ลงโทษพี่กลางเสร็จแล้ว"  พูดจบก็ผงกหัวไปที่ประตูเพื่อให้น้องออกไปก่อน ไจ่ไจ๋มองเคนแว๊บหนึ่งก่อนที่จะเดินออกไปเงียบๆ เมื่อน้องเล็กออกไปแล้วเจอร์รี่ก็เดินไปล็อกประตู "เอาหละ ไหนบอกมาซิว่านายทำแบบนี้ทำไม?"  มองหน้าเคนพร้อมกับถามเสียงโหดๆ "ก็.....ชั้นไม่พอใจพี่ชิงชิงนี่นา......"  เคนก้มหน้าก้มตาตอบพี่ชายเสียงแผ่ว "ไม่พอใจพี่เขาเรื่องอะไร?"  ถามน้องต่ออีก "ก็พี่ชิงชิงดูถูกชั้นนี่ หาว่าชั้นทำงานเป็นเชฟแต่กลับทอดไข่ดาวไม่ได้เรื่อง แล้วมันเรื่องอะไรเขาต้องมาว่าชั้นแบบนี้ด้วยหละ?"  เคนตอบคำถามพี่ชาย "เรื่องแค่นี้เองน่ะหรอนายถึงกับต้องวางแผนซะใหญ่โตเพื่อแก้แค้นพี่ชิงชิง"  เคนไม่ตอบแต่ก้มหน้าลงอีกครั้ง "นิสัยเกเรแบบนี้มันแก้ไม่หายซักทีใช่มั๊ย?"  เจอร์รี่ดุพร้อมกับมองน้องชายตาเขม็ง  "ถ้าใครไม่ทำชั้นก่อนชั้นก็ไม่ทำกลับหรอก!"  เคนเถียงพี่ชายอย่างอดไม่ได้ "ยังจะมาเถียงอีก!!"  พี่ใหญ่ดุพร้อมกับฟาดไม้เรียวในมือลงไปที่โต๊ะ เล่นเอาเคนสะดุ้งโหยง  "แล้วจะให้ชั้นพูดยังงัยมันถึงจะไม่เป็นการเถียงหละ? ไม่ว่าชั้นพูดอะไรออกมานายก็หาว่าชั้นเถียงทุกที"  เคนตอบโต้พี่ชายอย่างไม่รู้จะทำยังงัยแล้วเพราะพูดอะไรออกมาก็โดนดุทุกครั้งไป "ก็ไม่ต้องพูดอะไรเลยงัย! เดินเข้ามาใกล้ๆ!"  เคนมองหน้าพี่ชายแล้วเลื่อนลงมามองไม้เรียวที่พี่ชายถืออยู่ในมือ "ชั้นไม่ยอมถูกทำโทษอยู่ฝ่ายเดียวหรอก"  ได้ยินเช่นนั้นพี่ใหญ่ก็เอามือข้างหนึ่งเท้าเอวแล้วจ้องหน้าเจ้าน้องชายตัวดี "เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะพี่ชิงชิงพูดจาไม่ดีกับชั้นก่อน ชั้นจะยอมให้นายลงโทษชั้นก็ต่อเมื่อนายพาพี่ชิงชิงมาพูดขอโทษชั้นก่อน"  เคนตั้งข้อแม้กับพี่ชาย "มันจะเกินไปแล้วนะเสี้ยวเทียน! เราต่างหากที่ต้องไปขอโทษพี่เขา ชั้นมั่นใจว่าที่พี่ชิงชิงพูดนั้นไม่ได้มีเจตนาดูถูกนายอย่างแน่นอน เพียงแต่พี่เขาเป็นคนที่พูดตรงๆแบบนี้เอง นายนั่นแหละที่มีอคติกับพี่เขามากจนเกินไป"  พี่ใหญ่เอ็ดน้องกลับพร้อมกับแก้ตัวให้พี่ชิงชิงในทันที "ใช่! ชั้นยอมรับว่ามีอคติกับพี่ชิงชิง แล้วนายหละกล้ายอมรับหรือเปล่าว่านายเองก็มีอคติกับชั้นเหมือนกัน"  พี่ใหญ่ได้ยินเช่นนี้ก็ถึงกับพูดไม่ออก "ยังงัยหละ? พูดไม่ออกหละสิ"  เมื่อเห็นพี่ชายไม่ตอบเคนเลยได้ทีแขวะต่อ "หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ! ชั้นไม่เคยคิดอคติกับใครทั้งนั้น ถ้าผิดชั้นก็ว่าไปตามผิด แล้วนายไม่ต้องมาอ้างโน้นอ้างนี่เพราะถึงยังงัยนายก็ต้องถูกลงโทษ"  พูดจบก็คว้าแขนน้องข้างหนึ่งไว้พร้อมกับเงื้อนไม้เรียวที่ถืออยู่ในมืออีกข้างขึ้นมา "ห้ามตีนะ! ชั้นไม่ยอมให้นายตีชั้น!"  เคนร้องประกาศแล้วพยายามใช้มืออีกข้างที่ไม่ถูกจับกุมแย่งไม้เรียวจากพี่ชาย "เสี้ยวเทียน! จะลองดีกับชั้นใช่มั๊ย!?"  พี่ใหญ่ดุน้องเสียงดังลั่น "นายก็ทำตามข้อตกลงชั้นก่อนสิ! พี่ชิงชิงขอโทษชั้นเมื่อไหร่ชั้นจะยอมให้นายลงโทษแต่โดยดีเลย"  เคนตอบโต้ในขณะที่ยื้อแย่งไม้เรียวกับพี่ชาย แต่พี่ชายแรงเยอะกว่าเขามากเคนเลยปล่อยมือแล้ววิ่งหนีไม้เรียวของพี่ชายไปรอบห้อง "เดินมานี่เลย!"  พี่ใหญ่หยุดยืนบังอยู่ตรงประตูห้องเพราะรู้ว่าน้องจะหนีออกจากห้อง เคนเห็นสีหน้าเดือดดาลของพี่ชายแล้วก็เริ่มฝ่อ "บอกให้เดินมานี่!"  เสียงของพี่ใหญ่ทำเอาเคนสะดุ้งเฮือกเพราะรู้ดีว่าหากให้พี่ชายจับตัวเขาได้แล้วจะโดนตีหนักขนาดไหน ดังนั้นเขาจึงคิดหาทางเอาตัวรอดได้โดยพลัน "ชั้น......"  เคนทำท่าจะพูดแต่แล้วก็ยกมือขึ้นมาลูบบริเวณหน้าอกตัวเองพร้อมกับแกล้งหายใจถี่ๆ เจอร์รี่เห็นดังนั้นอารมณ์โกรธที่มีอยู่ก็มลายหายไปในทันทีเขาโยนไม้เรียวทิ้งแล้วรีบปราดเข้าไปหาน้องชายทันทีเพราะอาการแบบนี้โรคหอบของน้องต้องกำเริบแน่ๆ "เสี้ยวเทียน! เป็นยังงัยบ้าง!?"  เคนลอบยิ้มที่ไม้ตายของเขาใช้ได้ผลดีดังคาด "ชั้น.....หาย.....ใจ.....ไม่ออก....."  เจอร์รี่เริ่มลนลานเขารีบพยุงน้องชายมานอนที่เตียงแล้วเปิดประตูออกไปหยิบยาพ่นในห้องนอนของน้องชาย "แวนเนส! ไจ่ไจ๋! ไปดูเสี้ยวเทียนให้ที!"  ร้องตะโกนบอกน้องชายทั้งสองคนเสียงดัง  "เสี้ยวเทียนเป็นอะไร!? พี่กลางเป็นอะไร!?"  แวนเนสกับไจ่ไจ๋โผล่หน้าออกมาร้องถามพร้อมกันด้วยความตกอกตกใจ "หอบกำเริบ!"  ตอบอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องนอนของเคน ส่วนแวนเนสกับไจ่ไจ๋นั้นก็พรวดพราดเข้าไปในห้องนอนของพ่อแม่ที่พี่ใหญ่ใช้อาศัยนอนชั่วคราวในทันทีเช่นกัน "เสี้ยวเทียน! นายเป็นยังงัยบ้าง?"  แวนเนสปราดเข้ามาคุกเข่าพร้อมกับลูบหน้าลูบตาน้องชายอย่างเป็นห่วง "พี่กลางเป็นอะไรมากหรือเปล่า? ไปหาหมอมั๊ย?"  ไจ่ไจ๋มองพี่ชายน้ำตาคลอ เคนไม่ตอบแต่แกล้งหายใจถี่ๆเหมือนเดิมเพราะเห็นพี่ใหญ่เดินตามเข้ามา "ลุกขึ้นมาหน่อยนะ"  เจอร์รี่นั่งลงบนเตียงแล้วประคองน้องขึ้นมาโดยมีแวนเนสกับไจ่ไจ๋คอยช่วย จากนั้นก็พ่นยาให้น้องแล้วจับให้น้องนอนลงตามเดิม "เป็นยังงัยบ้างเสี้ยวเทียน ดีขึ้นมั๊ย?"  ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล เคนพลิกตัวหนีไปอีกทางทำเป็นไม่ตอบแต่แกล้งหลับตาลง "พี่ครับ พาพี่กลางไปโรงบาลเถอะ"  ไจ่ไจ๋บอกพี่ชายทั้งคู่ด้วยน้ำเสียงเหมือนคนจะร้องไห้เขากลัวเคนจะเป็นอะไรไป "นั่นสิ พาน้องไปโรงบาลดีกว่า"  แวนเนสเห็นด้วยกับน้องเล็ก "ไม่ต้อง ขอชั้นนอนนิ่งๆซักพักก็พอ"  เคนรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที "ดีขึ้นแล้วหรอ?"  เจอร์รี่ถามน้องอีก "อืม....ชั้นขอน้ำอุ่นซักแก้วได้มั๊ย?"  โดยไม่ต้องรอให้น้องต้องร้องขออีกเป็นครั้งที่สองเจอร์รี่รีบลุกขึ้นแล้วลงไปหาน้ำอุ่นมาให้น้องทันที หลังจากพี่ชายเดินออกไปแล้วเคนก็ลืมตาขึ้นแล้วผงกหัวขึ้นมองตามพี่ใหญ่พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก "เฮ่อ! รอดตายแล้ว!"  แวนเนสกับไจ่ไจ๋ได้ยินก็จ้องหน้าเคนตาเขม็ง "เสี้ยวเทียน! นี่นายแกล้งทำเป็นหายใจไม่ออกหรอ?"  แวนเนสถามน้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง "ก็ใช่น่ะสิ!"  เคนตอบหน้าตาเฉย "พี่กลาง! รู้หรือเปล่าว่าผมตกใจแค่ไหน? ทำไมต้องใช้วิธีนี้ด้วย! บ้าที่สุดเลย!"  น้องเล็กต่อว่าพี่ชายชุดใหญ่ "แล้วจะให้พี่ทำยังงัยหละ? ขืนไม่ทำแบบนี้ได้โดนพี่ใหญ่ตีตายปะไร"  เคนย้อนพร้อมกับยิ้มให้กับความสำเร็จของตัวเอง "ก็น่าจะปล่อยให้โดนตีตายอยู่หรอก! นายนี่นะ....."  แวนเนสตั้งท่าจะต่อว่าแต่เคนก็แทรกขึ้นมาก่อน "ขอโทษก็ได้ ขอโทษๆๆๆ ขอโทษจริงๆ"  เคนเอ่ยขอโทษพี่น้องทั้งสองคน "ไม่สนหรอก! เดี๋ยวชั้นจะบอกเจอร์รี่!"  แวนเนสแกล้งตวัดเสียง "แวนเนส.....ชั้นไหว้หละนะ สงสารชั้นเถอะ.....ถ้ามันรู้ว่าชั้นแกล้งมีหวังชั้นได้ตายคามือมันแน่ๆ....."  เคนยกมือไหว้พี่ชายปะหลกๆ "เอางัยดีไจ่ไจ๋? จะฟ้องพี่ใหญ่หรือจะเก็บไว้เป็นข้อต่อรองในภายหลังดี?"  แวนเนสแกล้งหันไปปรึกษาน้องเล็ก "เก็บไว้เป็นข้อต่อรองก็ได้ครับ พวกเรายังมีเรื่องที่จะต้องให้พี่กลางออกหน้าให้อีกเยอะ"  คำตอบของน้องเล็กทำเอาเคนหน้าเจื่อนลงแต่ก็ไม่กล้าว่าอะไรเพราะกลัวพี่น้องจะเปลี่ยนใจเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพี่ใหญ่ "โอเค! ตกลงตามนี้ นายเองก็สำนึกในบุญคุณชั้นกับน้องให้มากๆหน่อยหละ!"  แวนเนสเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องพร้อมกับพูดอย่างผู้ที่เหนือกว่า "ครับ ผมจะสำนึกในบุญคุณของผู้มีพระคุณอย่างพวกท่านให้มากๆ"  เคนกัดฟันรับคำอย่างประชดประชัน แวนเนสกับไจ่ไจ๋จึงหัวเราะออกมาเบาๆ "แล้วตกลงพี่กลางโดนพี่ใหญ่ตีหรือเปล่าเนี่ย?"  ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายต่อ "ยังไม่ทันโดน พอดีพี่มีสัญชาตญาณการเอาตัวรอดสูง เลยรอดมาได้"  เคนว่าพร้อมกับยักคิ้วให้น้องชาย "อ้าว! ถ้าพี่ไม่โดนแล้วผมโดนนี่ไม่ยอมนะ"  ไจ่ไจ๋เริ่มโวยขึ้นมาทันที "ไอ้น้องรัก! ขนาดพี่ยังไม่โดนเลยซักแอะแล้วพี่ใหญ่เขาจะกล้าทำอะไรนายอย่างงั้นหรอ?"  เคนว่าพร้อมกับดึงแก้มน้องเบาๆ    "ชั้นนี่แหละที่จะไม่ยอม! หนอย! ไอ้คนทำไม่โดนอะไรเลยซักแอะ แต่ชั้นเนี่ยรู้เรื่องอะไรด้วยหรือก็เปล่าแต่กลับโดนตีจนเจ็บระบมเลย"  แวนเนสโวยแทรกขึ้นมาทันที "โอ๋ๆๆๆๆ พี่รองครับ....อย่างอนเลยนะ.....เดี๋ยวผมจะโทรบอกให้พี่กลอเรียมาทายาให้ดีมั๊ย?"  ไจ่ไจ๋รีบโอ๋พี่ชายทันที "ไอ้ทะลึ่ง!"  แวนเนสต่อว่าน้องแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ ความจริงเขาเองก็ไม่ได้อยากให้น้องโดนพี่ชายทำโทษเพราะรู้ดีว่าถ้าโดนแล้วจะเจ็บขนาดไหน "เจอร์รี่มาแล้ว"  เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเคนก็รีบหลับตาลงทันที   "น้องหลับหรอ?"  เจอร์รี่ถามแวนเนสเพราะเห็นเคนนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง "เสี้ยวเทียน พี่ใหญ่เอาน้ำอุ่นมาให้แล้ว"  แวนเนสเองก็ช่วยน้องชายเป็นอย่างดี เคนได้ยินก็ลืมตาขึ้นมาแล้วขยับตัว "ไจ่ไจ๋ ช่วยพี่กลางหน่อย"  ได้ยินคำพี่ใหญ่ไจ่ไจ๋ก็ขยับเข้าไปช่วยพยุงให้เคนลุกขึ้นนั่งแต่ก็ลอบส่ายหน้ายิ้มๆที่พี่ใหญ่ติดกับพวกเขาเหมือนเช่นทุกครั้ง "ขอบคุณครับ"  เคนเอ่ยขอบคุณพี่ชายแล้วรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม พี่ใหญ่นั่งลงข้างๆแล้วเอามือลูบหัวน้องเบาๆ "พรุ่งนี้พี่จะโทรไปนัดหมอแล้วจะพานายไปตรวจร่างกาย ปีนี้นายยังไม่ได้ไปตรวจสุขภาพเลย"  ความห่วงใยของพี่ชายนั้นทำเอาเคนถึงกับอึ้งไป ต่อให้เขาดื้อรั้นก่อเรื่องให้พี่ชายมากขนาดไหนแต่ความห่วงใยของพี่ชายที่มีให้เขานั้นก็ไม่เคยลดน้อยถอยลงเลย "ชั้นไม่เป็นไรหรอก มันก็เป็นๆหายๆแบบนี้ตลอด ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเป็นแบบนี้ซักหน่อย อย่าห่วงไปเลยนะ"  เคนแย้งพี่ชายขึ้นมาอย่างเริ่มสำนึกผิด "เรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตนายจะไม่ให้พี่ห่วงได้หรอ?"  พูดด้วยสีหน้าจริงจัง เคนพูดอะไรไม่ออกจึงขยับเข้าไปเอาหัวซบที่ไหล่พี่ชาย "วันนี้นอนพักผ่อนซะ ห้ามลุกขึ้นมาทำอะไรทั้งนั้นเข้าใจมั๊ย?"  พี่ใหญ่สั่งห้ามเคนด้วยน้ำเสียงค่อนข้างซีเรียส "ชั้นไม่เป็นอะไรมาก....."  เคนเงยหน้าขึ้นมาแล้วอ้าปากจะแย้งแต่เจอร์รี่ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน "ไม่ดื้อกับพี่ซักวันได้มั๊ยเสี้ยวเทียน? ขอร้องหละ.....ดูแลตัวเองหน่อย"  ยิ่งพี่ชายพูดเคนก็ยิ่งรู้สึกแย่ที่หลอกพี่ชาย "ยังจะมานั่งมองหน้าอีก นอนลงไปเลย"  ทำเสียงดุเจ้าน้องชายจอมดื้อ เคนไม่นอนลงไปที่เตียงแต่เอาหัวซบลงที่ไหล่พี่ชายอีกครั้ง "เฮ่อ!"  เจอร์รี่ถอนหายใจดังเฮือก ส่วนแวนเนสกับไจ่ไจ๋ได้แต่หันไปยิ้มให้กัน "เสี้ยวเทียน ไม่ใช่ว่าป่วยแล้วนายก็ไม่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่นายได้ทำลงไปนะ"  เคนได้ยินก็เงยหน้ามองพี่ชายพลางทำตาละห้อยใส่ "ชั้นไม่สบายอยู่นายยังจะตีชั้นได้ลงคออีกหรอ? ใจร้ายจัง....."  เคนพูดเสียงแผ่วเพราะนึกว่าพี่ชายจะตีเขา "ตีไปก็เจ็บเปล่า นายไม่เคยจำอยู่แล้วนี่"  พูดเป็นเชิงแขวะน้องชาย เคนเลยได้เงียบไม่พูดโต้ตอบอะไร "เดี๋ยวตอนเย็นนายต้องเข้าไปขอโทษพี่ชิงชิง"  ออกคำสั่งกับเคนไว้ ก่อนที่จะหันไปทางไจ่ไจ๋ "ส่วนนายก็ต้องขอโทษพี่ชิงชิงเหมือนกัน"  น้องเล็กได้ยินก็พยักหน้ารับรู้แต่โดยดี "อะฮึ่ม! ชั้นก็รู้สึกว่าน่าจะมีใครบางคนพูดขอโทษชั้นเหมือนกันนะ"  แวนเนสแกล้งเปรยขึ้นทำลายบรรยากาศกร่อยๆนั้น "ใครควรจะขอโทษนายงั้นหรอแวนเนส?"  เจอร์รี่แกล้งย้อนถามทั้งๆที่รู้ว่าน้องกำลังประท้วงที่ถูกเขาตีทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด "เชื่อเขาเลย! ยังจะมีหน้ามาถามอีก ทีเรานะไม่ได้ทำผิดเลยซักนิดกลับโดนตีตั้งหลายทีแต่ไอ้คนที่ทำจริงๆกลับให้พูดว่าขอโทษแล้วก็จบ"  แวนเนสเลยได้ทีงอนใส่พี่ชายเป็นการใหญ่ "ขอโทษ"  พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับเอามือขยี้หัวแวนเนสไปด้วย "ตลกแล้ว! ขอโทษแล้วก็จบหรอ? ชั้นยังไม่หายเจ็บก้นเลย"  แวนเนสทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่อีก เรียกเสียงหัวเราะจากน้องชายทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี "งั้นพี่ใหญ่ให้นายตีตัวต้นเหตุสองคนแทนพี่ก็แล้วกัน แบบนี้ยุติธรรมดีมั๊ย?"  ถามน้องกลับยิ้ม "เออดี! ชั้นจะตีพวกมันให้ตายคามือเลย นายพูดแล้วห้ามคืนคำด้วย!"  แวนเนสแกล้งทำหน้าขึงขัง "โหย.....พี่รองใจดีของผมหายไปไหนเนี่ย? สงสัยคนนี้ไม่ใช่พี่รองของผมแน่ๆ"  น้องเล็กได้ทีรีบประจบพี่ชายอย่างรู้งาน ทำเอาพี่ๆต่างพากันอมยิ้ม "คนเรามันมีสองด้านนะน้องรัก....."  แวนเนสบีบจมูกน้องชายพร้อมกับกัดฟันพูด "สองด้านไหนครับ? นี่ด้านนึงใช่มั๊ย? แล้วนี่ก็อีกด้านนึง"  ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับจับใบหน้าพี่ชายหันซ้ายหันขวา "สองด้านของพี่รองเนี่ยหล่อเหมือนกันเลย ไม่เห็นแตกต่างกันซักนิด"  คำเยินย่อนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากพี่ชายทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี "ทะเล้น!"  แวนเนสทำเสียงดุใส่น้องแต่ใบหน้ากลับยิ้มแป้น "ผมพูดความจริงนี่นา ไม่เชื่อถามพี่กลางดูก็ได้"  หันไปขอเสียงสนับสนุน "อืม....ใช่ๆๆๆ นายพูดถูก"  เคนรีบรับคำน้องอย่างเร็วพลัน "เฮอะ! นายดูพวกมันนะกะล่อนอย่าบอกใครเลย"  แวนเนสหันไปพยักเพยิดกับพี่ชาย "ไอ้เวลามีความผิดติดตัวพี่ชายมันจะกลายเป็นคนดีเลิศประเสริฐศรีได้ภายในชั่วพริบตา"  เจอร์รี่หัวเราะกับคำประชดของแวนเนส "ใครบอก? พี่ชายของผมทุกคนน่ะดีเลิศตลอดเวลาเลย"  น้องเล็กหยอดคำหวานใส่พี่ชาย บรรดาพี่ๆต่างมองหน้ากันไปมาอย่างรู้กันจากนั้นพี่ชายทั้งสามคนก็รุมขยี้หัวน้องเล็กด้วยความเอ็นดูจนน้องต้องร้องโวยวายเสียงดังลั่นห้อง   Create Date : 22 กันยายน 2559     Last Update : 24 ตุลาคม 2559 20:09:01 น. Counter : 1569 Pageviews.   10 comment Share Tweet

Chapter 98 ตอนที่ 98 "พี่ชิงชิง ทานข้าวกันครับ"  แวนเนสเอ่ยเรียกเมื่อเห็นพี่ชิงชิงเดินผ่านประตูห้องครัว "อ้าว! ทานข้าวกันอยู่เลยหรอ?"  พี่ชิงชิงเดินกลับเข้ามาพร้อมกับเอ่ยทักทาย "เจอร์รี่ไม่มาทานด้วยหรอ?"  ถามต่อเมื่อไม่เห็นเจอร์รี่นั่งอยู่ด้วย "เจอร์รี่เขาทานเสร็จไปทำงานแล้วครับ"  แวนเนสตอบ  "ไปเช้าจังนะ ไหน? มีอะไรทานบ้าง?"  ถามพร้อมกับถามเมนูอาหารเช้า "ข้าวต้มครับ เสี้ยวเทียนตักข้าวให้พี่ชิงชิงหน่อย"  หันไปใช้เคนที่นั่งอยู่ใกล้หม้อข้าวที่สุด "ข้าวต้มหรอ? พอดีพี่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มีพวกขนมปังไข่ดาวและก็พวกแฮมมั๊ย? พอดีพี่ทานแต่ของพวกนี้จนชินแล้วน่ะ"  ได้ยินดังนั้นสามพี่น้องก็หันไปมองหน้ากัน "เดี๋ยวให้เสี้ยวเทียนทำให้ก็ได้ครับ"  แวนเนสว่าแล้วมองไปที่น้องชายที่เริ่มจะหน้าบึ้งแล้ว "เสี้ยวเทียน ทำให้พี่ชิงชิงหน่อย"  บอกน้องด้วยน้ำเสียงขอร้อง เคนลอบถอนหายใจแต่ก็ลุกไปทำให้ "ทำไมพี่ถึงไม่ชอบทานข้าวต้มหละ? เช้าๆแบบนี้ทานข้าวต้มแล้วย่อยง่ายดีออก"  ไจ่ไจ๋ถามขึ้นแบบติดไม่พอใจเล็กน้อย "พี่ไม่คุ้นน่ะพอดีไปอยู่ที่โน้นนานทานแต่ของแบบนั้น"  พี่ชิงชิงตอบ "ทำเป็นลืมอาหารบ้านเกิด"  ไจ่ไจ๋พึมพำต่อว่าพี่ชิงชิงเบาๆ เลยโดนแวนเนสหยิกที่แขน "โอ้ย!"  ร้องขึ้นมาแล้วมองหน้าพี่ชายอย่างไม่พอใจ "มีอะไรกันหรอ?"  พี่ชิงชิงถามเพราะเห็นสองพี่น้องมองหน้ากัน "เปล่าครับ"  แวนเนสหันไปยิ้มให้พี่ชิงชิงก่อนทีจะหันมามองน้องด้วยสายตาดุๆ เคนเองก็เอี้ยวตัวมามองด้วยเช่นกัน "พี่ขอกาแฟดำด้วยได้มั๊ยเสี้ยวเทียน?"  หันไปพูดกับเคนบ้าง "ได้ครับ"  เคนตอบแบบจำใจพลางส่ายหัวให้กับความเรื่องมากของพี่ชิงชิง จนเมื่อทำให้เสร็จแล้วก็เอามาวางให้ตรงหน้า "ทำไมไข่ดาวเป็นแบบนี้หละ?"  เมื่อเห็นไข่ดาวขอบเกรียมๆก็อุทานขึ้นมาอีก เคนเริ่มขมวดคิ้ว "แล้วมันควรเป็นแบบไหนหรอ?"  เคนย้อนถามหน้าตึง "อ้าว! เธอเป็นถึงเชฟบนเรือสำราญเขาไม่สอนหรอว่าเวลาทอดไข่ดาวต้องมีอุปกรณ์อะไรบ้าง? มันต้องมีที่กั้นกลมๆมาวางตอนทอดด้วยสิ"  พี่ชิงชิงพูดสอนเคนอย่างลืมตัว "ไม่ทราบครับ แบบนั้นผมทำไม่เป็น ถ้าพี่ชิงชิงอยากทานแบบนั้นคงต้องไปหาทานตามโรงแรมหรูๆระดับห้าดาวแล้วหละ"  คำพูดนั้นทำเอาพี่ชิงชิงอึ้งไป "พี่ขอโทษแล้วกันที่ทำให้เธอไม่พอใจ แต่เธอไม่ต้องประชดพี่แบบนี้ก็ได้"  เคนมองหน้าพี่ชิงชิงแล้วอ้าปากจะพูดแต่แวนเนสกลับแทรกขึ้นมาเสียก่อน "เสี้ยวเทียน! ขอโทษพี่ชิงชิงเดี๋ยวนี้!"  เคนมองหน้าพี่ชายด้วยสายตาไม่พอใจ "ทำไมพี่กลางต้องขอโทษ? พี่กลางไม่ได้ทำอะไรผิด"  ไจ่ไจ๋พูดเข้าข้างเคนเต็มที่ "ไจ่ไจ๋! เงียบเดี๋ยวนี้!"  แวนเนสดุน้องแล้วหันไปทางเคนอีกครั้ง "แวนเนส ไม่ต้องหรอก พี่ผิดเองที่เรื่องมาก"  พี่ชิงชิงเอ่ยห้ามเมื่อเห็นแวนเนสจะเอาเรื่องน้องชาย "ไม่ครับ! ยังงัยเสี้ยวเทียนก็ทำกิริยาไม่เหมาะสมกับพี่ เขาต้องขอโทษ"  แม้จะพูดกับพี่ชิงชิงแต่สายตากลับจ้องหน้าเคนอยู่ "ขอโทษ"  เคนพูดเสียงห้วนอย่างจำใจ "พูดให้ดีกว่านี้!"  แวนเนสดุน้องจริงจัง "ขอโทษครับ"  เคนพูดอีกครั้ง "พอเถอะแวนเนส น้องก็ขอโทษแล้ว"  พี่ชิงชิงพูดไกล่เกลี่ยแล้วปรามไม่ให้แวนเนสว่าน้องอีก แวนเนสยอมกลับมานั่งลงแต่ยังมองหน้าเคนอยู่ "ชั้นจะบอกพี่ใหญ่"  พูดกับน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง เคนไม่ได้โต้ตอบอะไรแต่เดินออกไปเฉยๆ ไจ่ไจ๋เห็นดังนั้นก็วิ่งตามพี่ชายออกไปด้วยอีกคน โดยปล่อยให้แวนเนสต้องรับหน้าแทนอยู่คนเดียว  "พี่กลาง!"  ไจ่ไจ๋วิ่งตามเคนขึ้นมาบนห้อง "น่าโมโหที่สุด! อยู่บ้านคนอื่นแล้วยังมาพูดจาดูถูกแบนี้อีก!"  เคนพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ "นั่นสิพี่กลาง ทำไมเขาถึงไม่เกรงใจเราเลยนะ แม่ก็ไม่น่าชวนให้มาพักที่บ้านเราเลย"  ไจ่ไจ๋เองก็รู้สึกเช่นเดียวกับพี่ชาย "พี่ใหญ่กับพี่รองก็เข้าข้างเขาเพราะเห็นว่าเคยเป็นพี่เลี้ยง แล้วเราสองคนจะรู้สึกยังงัยก็ไม่สนใจ!"  พูดต่อด้วยติดไม่พอใจพี่ชายอีกสองคน เคนได้ยินดังนั้นก็หงุดหงิดเข้าไปใหญ่ "นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้ใหญ่กว่าพี่ไม่ไว้หน้าแล้ว"  เคนกระแทกเสียง    "ผมก็เหมือนกัน แต่พี่กลาง....ถ้าพี่รองฟ้องพี่ใหญ่จริงๆหละ?"  ประโยคหลังน้องเล็กมีสีหน้ากังวล "ช่างมันสิ! อยากฟ้องก็ฟ้องไป ยังงัยพี่ต้องหาทางแก้แค้นมันแน่!"  เคนพูดอย่างรู้สึกแค้นเคืองแวนเนสขึ้นมาเหมือนกัน "แต่ผมว่าเราน่าจะหาทางทำให้พี่รองเข้าข้างพวกเรานะ"  ไจ่ไจ๋แย้งขึ้น เคนได้ยินก็หันมาทางน้อง "ลำพังคำพูดของพวกเราสองคนพี่ใหญ่อาจจะไม่เชื่อก็ได้เพราะพี่เขารู้ว่าเราสองคนไม่ชอบพี่ชิงชิงเท่าไหร่ แต่ถ้ามีพี่รองด้วยอีกคนพี่ใหญ่อาจจะโอนอ่อนผ่อนตามก็ได้"  เคนได้ฟังก็เริ่มเห็นด้วยกับน้อง "อีกอย่างดูท่าทางพี่รองเองก็อึดอัดเหมือนเราแหละเพียงแต่ไม่พูดออกมาเท่านั้น"  ไจ่ไจ๋พูดเสริมขึ้นมาอีก "แล้วเราจะทำยังงัยหละ?"  เคนย้อนถามน้อง น้องเล็กมองหน้าพี่ชายแล้วส่ายหน้าอย่างจนความคิด ในขณะนั้นเองแวนเนสก็ตามน้องสองคนขึ้นมา "พี่รอง...."  น้องเล็กเรียกพี่ชายเสียงอ่อยๆ "ทำตัวได้น่ารักกันดีมากเลยนะ"  แวนเนสพูดประชดน้องชายทั้งคู่แต่จงใจพูดกับเคนมากกว่า "ก็...."  เคนทำท่าจะเถียงแต่แล้วก็หยุดคำพูดไว้ "โอเค ชั้นยอมรับว่าแสดงกิริยาไม่เหมาะสมกับพี่ชิงชิง แต่ตอนนั้นชั้นไม่ทันคิดนี่ ได้ยินเขาพูดแบบนั้นเป็นนายจะไม่โกรธหรอ?"  ปรับน้ำเสียงให้ดูอ่อนลง "ก็เก็บอารมณ์ไว้หน่อยสิ อย่างน้อยเขาก็เป็นแขกของบ้านเรานะ เราต้องทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีสิ"  แวนเนสเองก็เสียงอ่อนลงเดินมานั่งลงกับน้องๆด้วย "ชั้นว่าเขาคงไม่ได้จงใจจะดูถูกนายหรอกนะ พี่ชิงชิงก็เป็นคนพูดอะไรห้วนๆตรงๆแบบนี้แหละ"  แวนเนสพยายามปลอบน้องชาย "นายเองก็รู้สึกว่าเขาพูดดูถูกชั้นเหมือนกันใช่มั๊ยหละ?"  เคนย้อนถามเมื่อดูท่าว่าพี่ชายติดกับเขาแล้ว "ก็....ไม่ใช่ซักหน่อย...."  แวนเนสปฏิเสธเสียงแผ่ว เคนเลยหันไปยักคิ้วกับน้องชาย "งั้นทำไมถึงรู้หละว่าชั้นรู้สึกเหมือนโดนดูถูก?"  เคนถามรุกพี่ชายต่อ "ชั้น....ชั้นพูดเมื่อไหร่?"  แวนเนสอึกอักแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นน้องชายทั้งสองคนอมยิ้มอยู่ก็ถึงกับถอนหายใจเฮือก "เฮ่อ!! พวกนายนี่นะมันแสบจริงๆ"  ได้ยินดังนั้นน้องชายทั้งคู่ก็ค่อยโล่งใจ "พี่รอง แล้วพี่จะฟ้องพี่ใหญ่จริงๆหรอเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้น่ะ?"  ถามซักพี่ชายต่ออย่างออดอ้อน "เออๆๆๆ ไม่ฟ้องก็ไม่ฟ้อง แต่พวกนายต้องสัญญานะว่าจะไม่ทำแบบนั้นกันอีก พี่อยู่ตรงกลางก็ลำบากใจเหมือนกันนะ ฝ่ายนึงก็เคยเลี้ยงดูพี่มาอีกฝ่ายนึงก็น้องในไส้แท้ๆ"  แวนเนสโอดครวญขอความเห็นใจจากน้อง "สัญญา"  เคนกับไจ่ไจ๋พูดขึ้นพร้อมกัน แวนเนสเลยค่อยยิ้มออก "แต่นายก็ต้องสัญญาเหมือนกันนะว่าจะไม่บอกให้เจอร์รี่รู้เรื่องเมื่อกี้"  เคนย้ำคำพี่ชายอีก คราวนี้แวนเนสเลยหัวเราะออกมา "กลัวเป็นเหมือนกันหรอ?"  ถามเป็นเชิงแหย่น้อง เคนเลยค้อนควับเข้าให้ "กลัวดิวะ! รู้ๆอยู่ว่าพี่ชายคนดีของนายมันโหดกับชั้นขนาดไหน!"  พูดเสียงห้วนๆ   "ได้ๆๆๆ สัญญาว่าจะไม่บอก"  เอื้อมมือไปขยี้หัวน้องเบาๆ "เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานแล้วหละ พวกนายสองคนอยู่บ้านกันดีๆหละอย่าซนกันให้มากนัก"  สั่งกำชับน้องๆไว้ "พี่ครับ เราโตแล้วนะสั่งอะไรแบบนี้หละ?"  น้องเล็กแย้ง แวนเนสหัวเราะเบาๆแล้วพยักหน้า "เดี๋ยวสิ! แล้ว....."  เคนตั้งใจจะถามถึงพี่ชิงชิงซึ่งแวนเนสก็พูดขึ้นมาอย่างรู้ทันว่าน้องจะถามอะไร "พี่ชิงชิงเขาออกไปข้างนอกแล้ว เห็นเขาบอกจะไปหาเพื่อนๆน่ะ"  ได้ยินดังนั้นสองพี่น้องก็ค่อยโล่งใจ "พี่ไปหละ"  แวนเนสบอกลาน้องๆอีกครั้งหนึ่งแล้วจึงเดินออกไป - ตอนเย็น - "ชั้นว่าเพลงนี้ทำนองเพราะดีว่ะ"  เคนบอกพี่ชายหลังจากได้ฟังเพลงที่พี่ชายเอาเพลงที่อัดเสร็จแล้วมาให้ฟัง "เพลงนี้ก็เพราะนะพี่รอง"  ไจ่ไจ๋เลือกอีกเพลงหนึ่งที่ตัวเองชอบ "งั้นหรอ? พี่เองก็ชอบทั้งสองเพลงที่พวกนายบอกเลย"  แวนเนสพูดอย่างพึงพอใจ ในระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่อย่างสนุกพี่ใหญ่ก็เดินเข้ามา "พี่ใหญ่กลับมาแล้วหรอ?"  ไจ่ไจ๋เอ่ยทักพี่ชาย เจอร์รี่พยักหน้าขรึมๆจนไจ่ไจ๋เริ่มเอะใจจึงสะกิดเคน "หืม?"  เคนหันไปถามน้องแต่พอหันมาอีกทีก็เจอพี่ใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว "มีอะไรจะสารภาพมั๊ย?"  เอ่ยถามน้องชายด้วยสีหน้าดุๆ เคนทำหน้างงๆ "ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย อย่าหาเรื่องกันหน่อยเลย"  เคนตอบพร้อมกับต่อว่าพี่ชายเข้าให้ด้วย "ชั้นหาเรื่องนายงั้นหรอ?"  พี่ใหญ่กัดฟันพูดพร้อมกับบิดหูน้องไปด้วย  "โอ้ยยยย!!!!"  เคนร้องลั่นด้วยความเจ็บ  "พี่ใหญ่ทำพี่กลางทำไมหละครับ?"  น้องเล็กเอ่ยปากถามแทนเคน "นายเองก็ระวังตัวไว้เถอะ รู้เห็นเป็นใจกับพี่เขาทุกเรื่อง"  พี่ใหญ่ไม่ตอบแต่ทำเสียงดุน้องด้วย คำพูดของพี่ชายทำให้แวนเนสรู้ทันทีว่าเรื่องอะไร "เรื่องเมื่อเช้านี้งัย"  แวนเนสตอบแทนพี่ใหญ่ซะเอง เคนกับไจ่ไจ๋ได้ยินก็หันควับมาทางคนพูด "ไหนนายสัญญาแล้วงัยว่าจะไม่บอก!!"  เคนโวยวายใส่แวนเนสทันที "หุบปากเลยนะ! แวนเนสมันไม่ได้เป็นคนบอกชั้น"  เจอร์รี่เอ็ดใส่เคน "นี่นายอย่าบอกนะว่าพี่ชิงชิงเอาไปฟ้องนายน่ะ"  เคนพูดต่ออย่างพอจะเดาออก "พี่ชิงชิงไม่ได้เอามาฟ้องชั้นด้วย เขาแค่มาคุยกับชั้นว่ารู้สึกไม่สบายใจที่เห็นนายมีท่าทีไม่เป็นมิตรกับเขา แล้วเรื่องเมื่อเช้าชั้นก็เป็นคนคาดคั้นเอาจากพี่ชิงชิงเอง นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"  เคนเม้มปากด้วยสีหน้าบึ้งตึง "นายก็อย่าดุน้องอีกเลยน่า น้องมันก็ขอโทษพี่ชิงชิงไปแล้ว"  แวนเนสพูดไกล่เกลี่ย "ขอโทษแบบไม่เต็มใจน่ะสิ!"  เจอร์รี่สวนกลับทันควัน "ละเอียดแบบนี้น่ะหรอที่บอกว่าไม่ฟ้อง?"  เคนพึมพำตามออกมาทันที   "เสี้ยวเทียน!"  เจอร์รี่หันมามองหน้าเคนตามเขม็ง เห็นสายตาพี่ชายแล้วเคนก็เป็นฝ่ายหลบตา "พี่ไม่เคยสอนให้เราก้าวร้าวกับผู้ใหญ่แบบนี้นะ!"  ดุน้องชายเสียงเข้ม "เมื่อไหร่นายถึงจะเลิกอารมณ์ร้ายแบบนี้ซักที! กี่ครั้งแล้วที่นายใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา? แล้วดูซิว่าผลที่ออกมามันเป็นยังงัยบ้าง?"  เคนก้มหน้านิ่งไม่กล้าเถียงอะไรพี่ชาย "พวกนายเองก็โตๆกันแล้ว พูดคุยกันดีๆก็น่าจะเข้าใจ ชอบหรืองัยที่ต้องให้พี่คอยดุด่าคอยเอาไม้มาเฆี่ยนตีอยู่เป็นประจำแบบนี้?"  พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง "โอเค....ชั้นขอโทษที่พูดจาไม่คิดแบบนั้น ชั้นยอมรับผิดและยอมรับโทษทุกอย่าง"  เคนยอมรับผิดแต่โดยดีทั้งที่ในใจเขาก็ไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใดเพียงแต่ไม่อยากฟังพี่ชายบ่นอีก "ครั้งนี้พี่จะไม่ลงโทษนาย แต่อย่าให้มีคราวต่อไปอีก พี่ขอนะ....แค่สองอาทิตย์เท่านั้น ช่วยทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีหน่อย"  พูดพลางจับไหล่น้องชายทั้งสองข้างเขย่าเบาๆ เคนเงยหน้ามองพี่ชายแล้วพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ "เราด้วยนะไจ่ไจ๋ อย่าสนับสนุนพี่เขาให้มากนัก"  หันมาเตือนน้องเล็กด้วยอีกคน "จำไว้นะ"  แวนเนสพูดแทรกขึ้นมาอีกคน "นายก็ไม่ต้องพูดมาก! น้องทำผิดยังจะช่วยกันปิดบังอีก"  แวนเนสเลยโดนว่าด้วยอีกคน "ถ้าบอกน้องก็โดนนายด่าน่ะสิ"  แวนเนสพึมพำ "ดีหนิ! เป็นห่วงน้อง งั้นวันหลังถ้าน้องทำอะไรผิดชั้นเล่นงานนายคนแรกเลย"  แวนเนสได้ยินก็ยิ้มแหยๆ "แบบนี้ไม่ไหวนะ ชั้นเองก็ไม่ได้รู้อะไรกับพวกมันนักหรอก"  แก้ตัวขึ้นมากลายๆ พี่ใหญ่เริ่มหัวเราะออกแล้วทรุดตัวนั่งร่วมวงกับน้องๆ "ทำอะไรกันอยู่หรอ?"  ถามพร้อมกับมองไปที่เครื่องเล่นเพลงที่วางกองกันอยู่หลายเครื่อง "อ๋อ! พี่รองเขาเอาเพลงที่อัดเสร็จแล้วมาให้ฟังน่ะครับ เพราะๆทั้งนั้นเลย พี่ใหญ่ฟังดูสิ"  พูดจบไจ่ไจ๋ก็เอาหูฟังใส่หูให้พี่ชาย "นี่นายอัดเสียงเสร็จหมดแล้วหรอ?"  หันไปถามแวนเนสบ้าง "เสร็จหมดแล้วตอนนี้เหลือแค่เลือกมาใส่ไว้ในอัลบั้ม"  แวนเนสตอบแล้วอธิบายให้พี่ชายฟัง "งั้นหรอ? อืม....เพราะดีนะ"  เอ่ยชมน้องชายออกมาหลังจากได้ฟังไปครู่หนึ่ง คำชมของพี่ชายทำเอาแวนเนสยิ้มร่า "ชั้นก็ว่างั้นแหละ"  ตอบรับแบบไม่ถ่อมตัว เสียงโห่ของน้องเล็กดังขึ้นตามมาทันที "เป็นอะไร?"  ถามน้องชายเสียงห้วน "เป็นน้องชายที่น่ารักของพี่ชายสุดหล่อสามคนนี้งัย"  ไจ่ไจ๋ทำเป็นปากหวาน พี่ชายทั้งสามคนจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมาแต่ก็กลั้นรอยยิ้มไว้ไม่ได้ "เบื่อจริงๆพวกคนช่างยอเนี่ย ไปนอนดีกว่า"  แล้วเจอร์รี่ก็ลุกขึ้นเป็นคนแรก "พวกนายก็อย่านอนดึกนักหละ"  กำชับน้องๆทิ้งท้ายไว้แล้วจึงเดินกลับห้องไป "พี่เองก็ไปนอนบ้างดีกว่า พรุ่งนี้ได้หยุดจะนอนให้เต็มอิ่มไปเลย"  แวนเนสว่าแล้วก็เก็บของที่โต๊ะขึ้นมาก่อนที่จะเดินตามพี่ชายไปอีกคน หลังจากพี่ชายสองคนไม่อยู่แล้วเคนกับไจ่ไจ๋ก็หันหน้าเข้าหากันทันที "นายเห็นมั๊ยว่าพี่ชิงชิงร้ายขนาดไหน? เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็เอามาฟ้องพี่ใหญ่"  เคนพูดกับน้องเบาๆ "ผมกำลังจะพูดแบบนี้พอดีเลย แล้วดูสิ....พี่ใหญ่ก็เข้าข้างพี่ชิงชิงด้วย"  ไจ่ไจ๋เสริม "เราจะทำยังงัยกันดี? ทนถึงสองอาทิตย์โดยไม่ตอบโต้อะไรเลยพี่ทนไม่ไหวหรอก"  เคนว่าพลางมองหน้าน้องอย่างมีความหมาย "งั้นเราจะทำยังงัยกันดีหละ?"  ไจ่ไจ๋ย้อนถามพี่ชายอย่างสนับสนุนเต็มที่ "ต้องขอเวลาคิดซักคืนสองคืนว่ะ แล้วเราต้องทำให้เนียนด้วย ไม่งั้นพี่ใหญ่จับได้มีหวังโดนฆ่าตายแน่ๆ"  ไจ่ไจ๋พยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย "แต่ก่อนอื่นเราต้องหาทางให้พี่รองมาเป็นพวกเราให้ได้ก่อน แล้วเรื่องจะง่ายขึ้นเยอะเลย"  น้องเล็กแนะนำ "เออ! พี่เองก็คิดอยู่"  เคนเห็นด้วยกับน้อง "แต่ตอนนี้เราอย่าเพิ่งคิดอะไรให้มากเลย จำไว้ว่าต่อหน้าพี่ใหญ่เราต้องพยายามทำตัวให้ดี เวลาพี่ชิงชิงพูดคุยด้วยแก้แกล้งทำเหมือนสนุกหน่อยแล้วกันพี่ใหญ่จะได้ตายใจ"  เคนตัดบทพร้อมกับกำชับน้องชายไปด้วย "รับรองว่าเนียนครับ"  น้องเล็กรับปากแล้วสองพี่น้องก็ยิ้มให้กันเด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ - เช้าวันรุ่งขึ้น - "แวนเนส ช่วยพี่ใหญ่หน่อยสิ"  เจอร์รี่โผล่หน้าเข้ามาหาน้องในห้อง แวนเนสที่เพิ่งอาบน้ำอาบท่าเสร็จเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเล็กน้อย "พี่ชิงชิงเขาปวดหัว ดูเหมือนจะมีไข้ด้วย"  ตอบคำถามน้องชายต่อ "อ้าว! งั้นหรอ?"  ย้อนถามแล้วเดินออกมาหาพี่ชาย "จะให้ชั้นทำอะไรหละ?"  เจอร์รี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นน้องเต็มใจช่วย "ลงไปต้มโจ๊กให้ชามนึงสิ โจ๊กสำเร็จรูปน่ะ ไม่อยากใช้เสี้ยวเทียนมัน"  แวนเนสได้ยินก็พยักหน้า "ได้สิ เดี๋ยวลงไปทำให้ แต่ชั้นไปดูพี่ชิงชิงหน่อยดีกว่า"  เจอร์รี่พยักหน้าเห็นด้วยแล้วพาน้องไปหาพี่ชิงชิงในห้อง "พี่ชิงชิงไม่สบายหรอครับ?"  แวนเนสเอ่ยทักทาย "ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ปวดหัวแล้วก็รู้สึกมึนๆนิดๆเอง"  พี่ชิงชิงตอบ "ผมจะลงไปต้มโจ๊กให้นะครับ"  แวนเนสบอกแล้วส่งยิ้มให้บางๆ "ขอบใจมากนะ พี่ขอไข่สุกๆหน่อยละกันแต่ไม่ต้องตีแตกนะ ถ้าจะให้ดีขอน้ำส้มคั้นซักแก้วด้วย"  แวนเนสได้ยินก็ยิ้มเจื่อนๆ ในขณะที่เจอร์รี่ก็ยิ้มปลอบใจน้องชายเช่นกัน    "ได้ครับ เดี๋ยวผมจะจัดการให้"  แวนเนสรับคำแล้วเดินออกจากห้องไป ก็พอดีเจอกับเคนกับไจ่ไจ๋ที่กำลังจะลงไปข้างล่างพอดี "มีอะไรกันหรอ?"  เคนเอ่ยถามพี่ชาย "เปล่าหรอก ชั้นจะลงไปต้มโจ๊กให้พี่ชิงชิงหน่อย พี่เขาไม่ค่อยสบาย"  ได้ยินดังนั้นเคนกับไจ่ไจ๋ก็หันไปเลิกคิ้วให้กัน "แล้วนายทำได้หรอ?"  เคนถามต่อ "ต้มโจ๊กสำเร็จรูปทำไม่ได้ก็แย่แล้ว ไปก่อนละกัน"  พูดจบแวนเนสก็เดินลงไปข้างล่าง เคนมองตามพี่ชายแต่แล้วก็คิดแผนอะไรขึ้นมาได้จึงรีบดึงน้องชายกลับเข้าห้อง "อะไรหรอพี่กลาง?"  ไจ่ไจ๋ถามเคนอย่างตกใจ "ได้โอกาสทำให้พี่รองกลายเป็นพวกเราแล้ว"  เคนบอกพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม น้องเล็กได้ยินก็ทำตาโต "ยังงัยหรอพี่กลาง?"  ย้อนถามพี่ชายด้วยความอยากรู้ เคนไม่ตอบแต่เดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหาของอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หยิบขึ้นมาให้น้องดู "จิ้งจกปลอมเนี่ยนะ? พี่ชิงชิงเขาไม่กลัวหรอกมั้ง?"  ไจ่ไจ๋แย้งขึ้น "ไม่ได้หลอกให้กลัวแต่แค่ทำให้ตกใจเท่านั้น นายคิดดูเถอะถ้าไอ้นี่มันอยู่ในชามโจ๊กแล้วจะเป็นยังงัย?"  ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ยังทำหน้างงๆ "แล้วพี่กลางจะเอาไปใส่ได้ยังงัย? พี่รองไม่ยอมแน่"  เคนยิ้มอย่างมีแผนการก่อนที่จะอธิบายให้น้องฟัง "เราก็ตั้งใจจะใส่ลงไปโดยที่พี่รองไม่รู้งัย เพื่อให้พี่รองโดนพี่ใหญ่ด่าทั้งที่ไม่ได้ทำ แล้วแบบนี้พี่รองต้องยอมมาเป็นพวกเราแหงๆ"  ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ค่อยพอเข้าใจ  "ก่อนอื่นเราก็ต้องหาหลักฐานที่อยู่ของพวกเรา เอางี้.....เดี๋ยวเราสองคนแกล้งบอกพี่ใหญ่กับพี่รองว่าจะออกไปซื้อขนมหน้าปากซอยกัน"  เคนอธิบายแผนการให้น้องฟังอย่างฉะฉาน "อือๆๆๆ แล้วงัยต่อ?"  ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายอีก "แล้วพี่จะแกล้งลืมกระเป๋าตังค์แล้ววกกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งเพื่อที่จะเอาไอ้นี่ไปใส่ไว้ในชามโจ๊กที่พี่รองทำ"  ได้ยินแผนการทั้งหมดน้องเล็กก็ยิ้มออก "พี่กลางนี่เก่งจังเนอะแถมยังชั่วร้ายไม่เบาเลย"  เคนยิ้มกับคำชมน้องอยู่ในตอนแรกแต่พอได้ยินคำสุดท้ายก็เขกหัวน้องเข้าให้ "ด่าพี่หรอไอ้ตัวดี! ถ้ามันชั่วร้ายนักจะไม่ทำก็ตามใจ ทนไปแล้วกันอีกตั้งอาทิตย์กว่าๆ"  น้องเล็กเห็นท่าพี่ชายก็รีบเข้าไปกอดประจบประแจง "พูดเล่นเองน่า แผนนี้แหละดีที่สุดแล้ว เราไปกันเลยดีกว่า"  จบคำน้องเล็กสองพี่น้องก็พากันออกจากห้องมาอีก เคนจูงมือน้องแล้วไปเคาะประตูห้องพี่ชาย "พี่ใหญ่.....เราจะออกไปซื้อขนมขบเคี้ยวหน้าปากซอย จะเอาอะไรมั๊ยครับ?"  เคนโผล่หน้าเข้าไปถามพี่ชาย "ไม่เอาครับ"  เจอร์รี่ตอบน้องชายแล้วหันไปทางพี่ชิงชิง "พี่ชิงชิงเอาอะไรมั๊ยครับ?"  ถามพี่ชิงชิงต่ออีกทอดหนึ่ง "พี่อยากได้ครีมเนยถั่วมาทาขนมปังน่ะ ฝากด้วยนะ"  พูดจบก็ทำท่าจะหยิบกระเป๋าเงินแต่เคนร้องขัดขึ้นมาก่อน "ไม่ต้องหรอกครับพี่ชิงชิง เดี๋ยวผมซื้อมาให้ นิดๆหน่อยๆเอง"  ได้ยินดังนั้นพี่ชิงชิงก็หันไปสบตากับเจอร์รี่อย่างงงๆเพราะเคนทำดีกับเธอผิดปกติ "ไม่ต้องหรอกครับ"  เจอร์รี่เห็นด้วยกับน้องชาย แล้วพยักหน้าให้น้องๆไปได้ "เรียบร้อย! แค่นี่เราก็มีหลักฐานที่อยู่เรียบร้อยแล้ว"  เคนกระซิบบอกน้องแล้วพาน้องลงไปข้างล่างอย่างร่าเริง "พี่กลาง แล้วเราจะได้ซื้อขนมกันจริงๆมั๊ย?"  ไจ่ไจ๋ถามเพราะจริงๆแล้วก็อยากซื้อของขบเคี้ยวมากินด้วยเช่นกัน "ได้สิ เราจะไปซื้อของกินกันจริงๆแต่เราต้องบอกพี่รองก่อน"  เคนว่าพร้อมกับขยี้หัวน้องแล้วดึงน้องเข้าไปในห้องครัว "แวนเนส! ชั้นกับน้องจะไปซื้อขนมหน้าปากซอยกันนะ เอาอะไรหรือเปล่า?"  แวนเนสเอี้ยวตัวหันมาตามเสียงเรียก "ไม่เอา พวกนายซื้ออะไรมาพี่ก็กินด้วยทั้งนั้นแหละ"  แวนเนสตอบยิ้มๆ "ได้ครับ งั้นเดี๋ยวเราซื้อมาเผื่อพี่ด้วย"  ไจ่ไจ๋ว่าแล้วพยักหน้ากับเคน จากนั้นสองพี่น้องก็เดินออกมานอกเขตบ้าน "อะ....เดี๋ยวนายอยากซื้ออะไรก็ซื้อมาได้เลยนะ แล้วเอาครีมเนยถั่วมาด้วย"  เคนว่าพร้อมกับยื่นเงินให้น้อง "ได้ครับ พี่กลางก็ระวังตัวหละอย่าให้โดนจับได้นะ"  ไจ่ไจ๋กำชับพี่ชายด้วย "รู้แล้ว ซื้อเสร็จแล้วมารอพี่ตรงนี้นะ โอเค?"  เมื่อน้องพยักหน้าแล้วเคนก็ยืนมองจนเมื่อเห็นน้องเดินเข้าร้านค้าไปแล้วตัวเองจึงเดินวกกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง "แวนเนส!!"  เคนร้องเรียกพี่ชายอีกครั้ง "อ้าว! ยังไม่ไปอีกหรอ?"  แวนเนสที่กำลังเทโจ๊กลงใส่ชามถามน้อง "ไปแล้วแต่พอดีชั้นลืมกระเป๋าตังค์น่ะสิ"  เคนตอบแล้วทำท่ามองหา "อ้าว! เอาไปวางไว้ไหนหละ?"  แวนเนสว่าพร้อมกับย้อนถามน้อง "นั่นน่ะสิ จำไม่ได้เหมือนกัน แต่ชั้นแน่ใจว่าหยิบลงมาแล้วนะ"  เคนว่าแล้วแกล้งเอามือเปิดๆดูตามที่วางของ "ยังไม่ทันแก่เลยทำไมขี้ลืมแบบนี้วะ?"  แวนเนสบ่นน้องแล้วละมือจากชามโจ๊กมาช่วยน้องหา ในระหว่างนั้นเคนก็พยายามจะเอาจิ้งจกปลอบใส่ในชามโจ๊กแต่แวนเนสก็หันมามองเรื่อยๆเลยไม่มีโอกาสซักที "นายคงไม่ได้ลืมไว้ในนี้หรอกมั้ง?"  เมื่อช่วยหาดูจนทั่วแล้วแวนเนสก็เอ่ยกับน้อง     "นั่นสิ เอาไปไว้ไหนนะ? เอางี้แล้วกันชั้นขอตังค์นายเอาไปจ่ายค่าของก่อน เอาน้องเป็นตัวประกันอยู่ที่ร้านแหนะ"  เคนคิดหาทางให้พี่ชายออกไปจากห้องครัว "เออได้ เดี๋ยวชั้นไปหยิบให้"  พูดจบแวนเนสก็เดินออกจากห้องครัว เคนเลยสบโอกาสใส่จิ้งจกปลอมลงไปในชามแล้วใช้ช้อนกดลงไปให้จมอยู่ในชามจากนั้นก็รีบตามพี่ชายออกไป "อะ...แค่นี้พอมั๊ย?"  แวนเนสส่งเงินให้น้อง "ชั้นเจอแล้วน่ะ"  เคนชูกระเป๋าเงินตัวเองให้พี่ชายดู "อ้าว! เจอที่ไหนหละ?"  แวนเนสย้อนถามงงๆ "บนหลังตู้เย็น"  เคนตอบยิ้มๆเมื่อทุกอย่างดำเนินไปตามแผนการ  "งั้นก็รีบไปเอาตัวน้องกลับมาได้แล้ว"  แวนเนสบอกยิ้มๆเช่นกัน เคนพยักหน้าแล้วดึงเงินออกจากมือพี่ชาย "อันนี้ขอเลยแล้วกัน!"  พูดจบก็วิ่งออกจากบ้านไปทันที  "อ้าว! ไอ้ตัวแสบ!"  แวนเนสอุทานแต่ก็ส่ายหน้ายิ้มๆแล้วเดินกลับเข้าครัวไป เมื่อเคนออกมาก็พบว่าไจ่ไจ๋มารออยู่ก่อนแล้ว "เรียบร้อยมั๊ยพี่กลาง?"  ไจ่ไจ๋ถามทั้งๆที่รู้คำตอบดีเพราะพี่ชายเดินยิ้มกริ่มออกมา "เรียบร้อยอยู่แล้ว"  เคนดีดนิ้วเปราะแล้วมองถุงขนมที่น้องซื้อมา  "เลือกเพลินเลยนะ"  แซวน้องชายกลับไปบ้าง ไจ่ไจ๋ยิ้มแล้วพยักหน้า "แน่นอน เงินพี่กลางนี่นา"  ไจ่ไจ๋ตอบพลางหัวเราะเบาๆ เคนได้ยินก็หัวเราะกับน้องด้วย "ไม่ใช่เงินพี่หรอก เงินพี่รองต่างหาก"  ว่าแล้วก็สะบัดเงินที่เพิ่งได้มาจากแวนเนสให้น้องดู "โห! พี่กลางนี่สุดยอดเลย ลงแรงไปนิดเดียวได้กำไรมาตั้งเยอะ"  เคนหัวเราะร่าเมื่อได้ยินจากนั้นก็ตัดบทชวนน้องกลับเข้าบ้าน และทันทีที่ถึงเขตบ้านเคนก็ให้น้องค่อยๆย่องเข้าไปแล้วแอบดูสถานการณ์อยู่ที่หน้าต่างก่อน สองพี่น้องเห็นแวนเนสเดินลงมาจากบันไดแล้วนั่งอยู่บนโซฟาจากนั้นเพียงครู่เดียวพี่ใหญ่กับพี่ชิงชิงก็ตามลงมาด้วย "แวนเนส! นายทำแบบนี้ทำไม!?"  เสียงพี่ใหญ่ต่อว่าแวนเนสดังขึ้น เคนกับไจ่ไจ๋จึงหันไปยักคิ้วให้กันเมื่อแผนการของพวกเขาใช้ได้ผล "ถ้าเธอไม่พอใจพี่ไม่อยากทำให้ก็บอกพี่ตรงๆก็ได้นะแวนเนส"  พี่ชิงชิงพูดขึ้นบ้าง แวนเนสมองคนทั้งสองงงๆ "พี่สองคนพูดถึงเรื่องอะไรกันน่ะครับ?"  แวนเนสย้อนถาม แล้วคำตอบที่ได้ก็คือชามโจ๊กที่พี่ชายวางกระแทกลงมา "แหกตาดูสิ! แล้วจะรู้ว่าเราพูดเรื่องอะไรกันอยู่!"  แวนเนสมองลงไปในชามพอเห็นจิ้งจกปลอมอยู่ในนั้นก็มีสีหน้าตกใจ "ชั้นไม่ได้ใส่มันลงไปนะ"  แวนเนสแก้ตัวกับพี่ชายด้วยท่าทีมึนงง "ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร!? นายเป็นคนทำไม่ใช่หรอ!?"  พี่ใหญ่เอ็ดตะโรใส่แวนเนส  "ใช่! ชั้นเป็นคนทำแต่ชั้นสาบานได้ว่าชั้นไม่ได้ใส่ไอ้นี่ลงไปจริงๆ"  แวนเนสยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง "แล้วมันจะเป็นใครไปได้!? น้องสองคนก็ไม่มีใครอยู่ในบ้านซักคน! หรือว่านายจะโทษชั้น!?"  แวนเนสมองพี่ชายสีหน้าบอกไม่ถูก "แต่ชั้นไม่ได้ทำจริงๆนะ"  พูดเสียงอ่อยลงเพราะรู้ดีว่าพี่ชายไม่เชื่อเขาแน่ "จะให้ชั้นเชื่อหรอว่านายไม่ได้ทำ? ทั้งบ้านตอนนี้นอกจากนายก็มีแค่ชั้นกับพี่ชิงชิงเท่านั้น!"  แวนเนสเริ่มหน้าเสียเมื่อถูกกล่าวโทษเช่นนี้ "อย่าทำตัวเป็นผู้ร้ายปากแข็ง! ถ้ายอมรับมาดีๆชั้นจะลงโทษสถานเบา"  ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็เริ่มโมโห "นายจะลงโทษชั้นได้ยังงัย? ในเมื่อชั้นไม่ได้ทำอะไรผิด! แล้วนายเองหละมีอะไรมายืนยันมั๊ยว่านายไม่ได้เป็นคนทำ? แล้วพี่ชิงชิงหละจะแน่ใจได้ว่ายังงัยว่าพี่ไม่ได้เป็นคนเอามันไปใส่ไว้เองเพื่อที่จะโยนความผิดให้ผม?"  แวนเนสต่อว่าทั้งสองคนบ้าง "แวนเนส!! เธอเห็นพี่เป็นคนแบบนั้นหรืองัย? พี่จะแกล้งเธอทำไมกัน?"  พี่ชิงชิงโวยวายขึ้นมาบ้าง "นายหุบปากแล้วขอโทษพี่ชิงชิงเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"  เจอร์รี่ตวาดใส่แวนเนสเสียงดัง ทำเอาตัวต้นเหตุสองคนสะดุ้งไปตามๆกัน "พี่กลาง ไหนว่าพี่ใหญ่จะด่านิดหน่อยงัย? นี่มันชักจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ"  น้องเล็กว่าสีหน้าเป็นกังวลด้วยความเป็นห่วงแวนเนส "พี่ก็ไม่รู้ ไม่นึกว่ามันจะผิดคาดแบบนี้นี่หว่า"  เคนเองก็พลอยร้อนรนไปด้วย  "ทำยังงัยกันดี? เราออกไปยอมรับกันดีมั๊ย?"  น้องเล็กถามเคนแบบขอความเห็น "ออกไปตอนนี้เราสองคนก็ตายเหมือนกัน"  เคนพึมพำแล้วมองหน้าน้องชายอย่างครุ่นคิด "ดูสถานการณ์ต่อไปก่อน ถ้ามันเลวร้ายจริงๆเราสองคนค่อยออกไปสารภาพก็แล้วกัน"  ว่าพลางมองหน้าน้อง พอเห็นน้องชายมีท่าทีหวั่นๆเคนจึงพูดปลอบน้องต่อ "ไม่เป็นไรหรอกพี่จะยอมรับคนเดียว นายก็บอกพี่ใหญ่ว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรจะได้ไม่โดนตี"  คราวนี้น้องเล็กส่ายหน้าดิก "ไม่ได้หรอกพี่กลาง ผมไม่ยอมให้พี่โดนลงโทษคนเดียวหรอก ถ้าโดนเราก็ต้องโดนด้วยกัน"  เคนยิ้มเมื่อได้ยินน้องพูดเช่นนั้นแล้วทั้งคู่ก็แอบดูสถานการณ์ภายในบ้านต่อไป "ชั้นไม่ขอโทษ!! ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิด!!"  แวนเนสขึ้นเสียงกับพี่ชาย "แวนเนส!!!"  พี่ใหญ่ตวาดใส่แล้วจ้องน้องชายตาเขม็ง  "ยืนรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนทั้งนั้น!"  สั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแล้วเดินไปหยิบไม้เรียวกลับมา "เจอร์รี่ พี่ว่าไม่ต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือกับน้องหรอก"  พี่ชิงชิงเห็นก็รีบห้ามปรามเพราะไม่อยากให้พี่น้องทะเลาะกันเพราะตัวเอง "ไม่ได้ครับพี่ชิงชิง มันชักจะเอาใหญ่แล้ว! ต้องโดนซะบ้างจะได้หลาบจำ!"  เจอร์รี่พูดกับพี่ชิงชิงด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แฝงความเด็ดขาด แวนเนสเห็นท่าทางของพี่ชายก็หน้าเสีย รู้ดีว่าพี่ชายเอาจริงแน่ "ชั้นขอโทษพี่ชิงชิงก็ได้"  แวนเนสเอ่ยขึ้นเสียงอ่อย ถึงแม้จะไม่ได้ทำผิดแต่แวนเนสก็ไม่อยากเสี่ยงกับการต้องเจ็บตัวแบบนี้ "สายไปแล้วแวนเนส ชั้นให้โอกาสนายไปแล้วแต่นายไม่รับไว้เอง"  พี่ใหญ่พูดเสียงเรียบ "เจอร์รี่ น้องยอมขอโทษแล้วก็จบเรื่องเถอะ พี่เองก็ไม่ได้อยากถือสาหาความอะไร"  พี่ชิงชิงช่วยพูดอีกครั้ง แต่เจอร์รี่ก็ส่ายหน้าอีก "แวนเนส! เดินมาใกล้ๆ!"  สั่งน้องเสียงดุ  "แต่ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิด นายจะลงโทษชั้นไม่ได้นะ"  แวนเนสแย้งพลางถอยหลังหนี "อย่าให้ชั้นต้องพูดซ้ำ!"  พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด  "ชั้นไม่ยอมถูกลงโทษทั้งๆที่ไม่ผิด! ในเมื่อนายกล่าวหาชั้นนายก็ต้องเอาหลักฐานมาให้ดูสิว่าชั้นทำตอนไหน? ถ้านายบอกไม่ได้ชั้นเองก็จะกล่าวหาว่านี่เป็นฝีมือของนายเหมือนกัน!"  เจอร์รี่ได้ยินก็ทั้งอึ้งทั้งโมโห "ได้!! งั้นชั้นจะยังไม่ลงโทษนายในกรณีที่มีไอ้จิ้งจกปลอมอยู่ในชามโจ๊กจนกว่าชั้นจะหาหลักฐานได้แน่ชัด!"  แวนเนสได้ยินก็ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย "แต่ชั้นจะลงโทษนายฐานที่นายต่อล้อต่อเถียงกับผู้ใหญ่ ทั้งกับชั้นและพี่ชิงชิง!"  พูดพลางมองหน้าน้องชายอย่างผู้ที่เหนือกว่า แวนเนสอึ้งเมื่อได้ยินเช่นนี้ "กรณีนี้ทั้งพยานหลักฐานก็ยืนอยู่ตรงนี้กันหมดแล้ว นายคงไม่ต้องถามหาความเป็นธรรมอีกแล้วนะ"  แวนเนสถึงกับพูดไม่ออกเมื่อโดนข้อหานี้เข้าไป "เข้ามาใกล้ๆแล้วเอามือกอดอก!"  สั่งต่อเสียงเข้ม แวนเนสหลีกเลี่ยงไม่ได้จึงจำต้องทำตามคำสั่งของพี่ชาย  "คราวนี้พี่รองไม่ได้โดนตีเพราะจิ้งจกนั่น เราสองคนก็ไม่ผิดใช่มั๊ยพี่กลาง?"  ไจ่ไจ๋กระซิบถามเคนแบบเข้าข้างตัวเอง "พี่เองก็คิดแบบนายแหละ"  เคนเห็นด้วยกับความคิดของน้องชาย "งั้นเราเข้าไปได้หรือยัง?"  ไจ่ไจ๋ถามต่อ เคนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วพยักหน้า "ถือว่าเราออกไปนานพอสมควรแล้วเหมือนกันนะ ปะ....เข้าไปเลยก็ได้....."  พูดจบก็ดึงน้องลุกขึ้นแล้วสั่งกำชับ "ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ"  เสร็จแล้วก็จูงมือน้องเข้าไป "กลับมาแล้วครับ!"  เคนร้องบอกเหมือนเช่นทุกครั้ง  "อ้าว! มีเรื่องอะไรกันหรอ?"  แกล้งทำเป็นร้องถามพร้อมกับทำหน้าตกใจ "นายสองคนขึ้นไปอยู่บนห้องซะ พี่ต้องสะสางคดีความกับพี่รอง"  พี่ใหญ่เอ่ยปากไล่น้องทั้งคู่ให้ขึ้นไปอยู่บนห้อง "พี่ใหญ่ครับ มีเรื่องอะไรเนี่ย? ตอนออกไปยังดีๆกันอยู่ไม่ใช่หรอ?"  ไจ่ไจ๋แกล้งถามพี่ชายอีก "แล้วพี่จะอธิบายให้ฟังทีหลัง ไป! ขึ้นห้องไปเลยทั้งคู่!"  ไจ่ไจ๋ได้ยินก็เหลือบมองหน้าเคน "ไปสิ"  เคนกระซิบบอกแล้วดึงแขนน้องขึ้นห้องปล่อยให้แวนเนสอยู่รับชะตากรรมที่ไม่ก่อไว้ต่อไปเพียงลำพัง   Create Date : 22 กันยายน 2559     Last Update : 7 ตุลาคม 2559 11:12:14 น. Counter : 1953 Pageviews.   9 comment Share Tweet

Chapter 97 ตอนที่ 97 "พี่รองกลับมาแล้วหรอ?"  ไจ่ไจ๋เอ่ยทักพี่ชายคนรองด้วยน้ำเสียงร่าเริงแต่ไม่ได้หันมาหาคู่สนทนาเพราะสายตายังคงจับจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ "นายไปทางโน้นสิ!"  เคนร้องบอกน้องชายพร้อมกับเล่นเกมส์อย่างเมามันส์ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ไจ่ไจ่ได้หยุดก่อนสอบกลางภาค "รู้แล้วๆๆๆ"  ไจ่ไจ๋ตอบรับแล้วบังคับเกมส์ไปทิศทางที่พี่ชายบอก แวนเนสมองน้องชายทั้งคู่ที่สุมหัวเล่นเกมส์ด้วยกันยิ้มๆแล้วเดินเข้าไปหา "ได้จังหวะกันพอดีเลยนะ ไจ่ไจ๋พี่จำได้ว่าอาทิตย์นี้เขาหยุดให้นายอ่านหนังสือไม่ใช่หรอ?"  แวนเนสเอ่ยแซว "เขาหยุดให้พักผ่อนสมองต่างหาก ก่อนสอบต้องทำกิจกรรมที่ไม่เครียด"  ไจ่ไจ๋ตอบโดยไม่ยอมละสายตาจากเกมส์ที่กำลังเล่นอยู่ "นายเลยมีเพื่อนพอดีเลยใช่มั๊ย? นั่งหง่าวอยู่คนเดียวมาหลายวันแล้วสิ"  หันมาพูดกับเคนต่อยิ้มๆ "เออสิ! ดีเลยมีคนเล่นด้วย ไม่งั้นเล่นคนเดียวแล้วไม่สนุก"  เคนตอบแต่สายตายังจ้องมองจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าไม่วางตา "ผมบอกแล้วว่าพี่กลางน่ะขาดผมไม่ได้หรอก"  ไจ่ไจ๋พูดอวดตัวพลางหัวเราะไปด้วย "ฮึ!"  เคนเอาศอกกระทุ้งสีข้างน้องอย่างหมั่นไส้ "เฮ้ย! เดี๋ยวพี่ขอเล่นมั่งสิ ทำงานมาเครียดออก อยากคลายเครียดบ้าง"  แวนเนสเอ่ยปากขอเล่นกับน้องๆด้วย "ไม่ได้โว้ย! กำลังติดลมแล้วชั้นก็เล่นเข้าขากับน้องพอดี นายมาเล่นเดี๋ยวก็ตายอีก"  เคนแย้งขึ้นทันควัน "ตายอะไรกัน? เกมส์นี่ชั้นถนัดนะ"  แวนเนสเถียง "ถนัดทำให้ตายสิ เมื่อวันนั้นผมเล่นกับพี่ยังไปไม่ถึงไหนเลย"  ไจ่ไจ๋รีบเสริมคำพูดของเคนทันที "เข้าข้างกันดีจังเลยนะ!"  แวนเนสจับหัวน้องโขกกันเบาๆ "ไปอาบน้ำก็ได้! ว่าแต่พี่ใหญ่ยังไม่กลับหรอ?"  ทำท่าจะเดินไปแล้วแต่ก็ถามน้องขึ้นมาอีก "กลับมาแล้ว อยู่ในห้องหละมั้ง? เฮ้ยไจ่ไจ๋!! ดูหลังด้วยสิวะ!!"  เคนตอบแล้วโวยวาย  "รู้แล้วน่า! พี่กลางนี่โวยวายจริงๆเลย!"  ไจ่ไจ๋บ่นอย่างระอากับพี่ชาย แวนเนสส่ายหน้ากับน้องชายทั้งคู่แล้วเดินเลี่ยงไปที่ห้องนอนตัวเองแต่ยังไม่เข้าไปก็ตัดสินใจไปทักพี่ชายก่อน "ก๊อกๆๆ!!!"  เคาะประตูเสร็จก็เปิดเข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาต "กลับมาแล้วครับ"  เอ่ยปากทักพี่ชายออกไป "อืม....กลับมานานแล้วหรอ?"  เจอร์รี่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่บนเตียงถามน้องกลับ แวนเนสจึงปิดประตูแล้วเดินมานั่งลงที่เตียงพี่ชาย "กลับมาเมื่อกี้นี่เอง ไอ้ตัวดีสองคนมันเล่นเกมส์กันไม่สนใจอะไรเลย"  เอ่ยปากฟ้องกลายๆ "มันเล่นกันตั้งแต่ตอนที่ชั้นเพิ่งกลับมาแล้วหละ นี่ยังไม่เลิกกันอีกหรอ?"  ย้อนถามน้องต่ออีก "คงเลิกยากว่ะ ติดลมกันซะขนาดนั้น"  แวนเนสตอบยิ้มๆ เจอร์รี่เองก็ได้แต่ส่ายหน้า "เออนี่....เมื่อกี้แม่โทรมา"  เจอร์รี่พูดต่ออย่างนึกขึ้นได้ "พ่อแม่จะกลับมาใช่มั๊ย?"  แวนเนสถามอย่างดีใจ แต่พอเห็นพี่ชายส่ายหน้าก็ทำหน้างงๆ "แม่โทรมาฝากฝังให้คนๆนึงมาพักที่บ้านเราซักสองอาทิตย์"  ได้ยินอย่างนั้นแวนเนสก็ยิ่งงงหนักเข้าไปอีก "นายก็รู้จักนะ แต่นานมากแล้วหละที่ไม่ได้เจอ"  พูดต่อยิ้มๆเมื่อเห็นสีหน้าน้องชาย "ใครอ่ะ? บอกหน่อยสิ ผู้หญิงหรือผู้ชาย?"  แวนเนสซักไซร้ด้วยความอยากรู้ "ผู้หญิง"  เจอร์รี่ยังไม่ยอมเฉลยแต่พูดให้น้องงงต่อ "ผู้หญิงซะด้วย ใครวะ?"  แวนเนสทำหน้าครุ่นคิดเป็นการใหญ่ พี่ใหญ่เลยหัวเราะออกมาในที่สุด "เอ้าๆๆ เฉลยดีกว่า พี่ชิงชิงงัย"  คำพูดของพี่ชายทำเอาแวนเนสตาโต เพราะผู้หญิงคนนี้เคยเป็นพี่เลี้ยงของเขาและเจอร์รี่มาก่อน "หา!!! พี่ชิงชิงน่ะหรอ?"  พี่ใหญ่พยักหน้ารับคำน้อง แวนเนสเห็นดังนั้นก็มีสีหน้าเจื่อนลง "ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละ?"  ย้อนถามพลางหัวเราะไปด้วย "แม่คงไม่ได้ให้พี่ชิงชิงมาคุมพวกเราอีกหรอกนะ"  แวนเนสถามอย่างรู้สึกขยาดเพราะจำได้ว่าพี่ชิงชิงดุมาก "ไม่ใช่หรอก แม่บอกว่าเจอพี่ชิงชิงที่อเมริกาน่ะ พอดีพี่เขาแต่งงานกับคนที่โน้นแต่ทีนี้เลิกกันแล้วก็จะกลับมาอยู่ที่นี่ แต่ทีนี้มีปัญหาเรื่องบ้านที่นี่นิดหน่อย พอดีพี่ชิงชิงเขาให้คนเช่าไว้น่ะแล้วสัญญาเช่าจะหมดลงช่วงสิ้นเดือนแต่พี่ชิงชิงจะกลับมาก่อน แม่เลยเสนอให้มาพักที่บ้านเราจะได้ไม่ต้องไปเสียเงินเช่าโรงแรมนอน"  เจอร์รี่อธิบายให้น้องฟัง "งั้นหรอ? แล้วพี่ชิงชิงจะมาเมื่อไหร่อ่ะ?"  แวนเนสถามต่อ "พรุ่งนี้ช่วงบ่ายๆคงถึงน่ะ ชั้นจะไปรับพี่ชิงชิงที่สนามบินด้วย นายว่างหรือปล่า?"  ตอบเสร็จก็ถามน้องกลับ "ว่าง แต่นายจะให้ชั้นไปด้วยหรอ?"  ถามพี่ชายอย่างไม่แน่ใจ "ทำไม? ไม่อยากไปหรอ?"  ถามอย่างรู้ใจน้องชายดี "ก็ไม่เชิงหรอก แต่แหม....ไม่เจอกันตั้งนาน พอมาเจอมันก็รู้สึกห่างเหินไปเหมือนกันน่ะ"  แวนเนสพูดตรงๆ "หึๆๆๆ ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ชั้นไปคนเดียวก็ได้"  พูดจบก็ก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ "ไปไหนกันหรอ?"  เสียงไจ่ไจ๋ถามขึ้นมาพร้อมกับเคนที่เดินตามกันเข้ามา "อ้าว! เลิกเล่นกันได้แล้วหรอ?"  แวนเนสหันไปพูดแขวะน้องทั้งคู่ "เลิกแล้ว ก็พี่กลางอ่ะทำตายหมดเลย"  ไจ่ไจ๋หันไปโทษเคน  "อะไร? นายก็ทำเหมือนกันแหละ"  เคนเถียงแล้วเมื่อเห็นว่าน้องตั้งท่าจะโต้เถียงกันต่อแวนเนสก็รีบตัดบท "พอๆๆๆ ไม่ต้องเถียงกันเลย! ฟังพี่ดีกว่า"  ได้ยินดังนั้นน้องชายทั้งคู่ก็หันไปมองหน้าแวนเนส "เราจะมีผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้านแล้วนะ"  คำพูดนั้นทำเอาเคนกับไจ่ไจ๋หันไปสบตากันงงๆ ส่วนพี่ใหญ่ก็ลดหนังสือในมือลงแล้วมองน้องๆด้วยใบหน้ายิ้มๆ "อย่าบอกนะว่านายจะแต่งกลอเรียเข้าบ้านแล้วน่ะ!"  เคนพูดออกมาอย่างดีใจ "จริงหรอพี่รอง!? อย่างงั้นก็ดีสิ! จะแต่งแล้วทำไมไม่บอกล่วงหน้าให้เร็วกว่านี้หละ? แล้วจะเตรียมงานทันหรอ? ผมยังไม่ได้ตัดชุดเลยนะ แล้วจะมีหลานให้ผมเลยหรือเปล่า? มีเลยแล้วกันนะผมอยากได้หลาน เอาหลานชายกับหลานสาวอย่างละคนก็แล้วกันนะ"  ไจ่ไจ๋เองก็ถามพี่ชายยกใหญ่ แวนเนสอ้าปากค้างกับความคิดของน้องๆ "ฮ่าๆๆๆ!!!"  พี่ใหญ่หัวเราะร่วนเมื่อเห็นสีหน้าของแวนเนส "ไม่ใช่อย่างที่พวกนายคิดหรอก"  พี่ใหญ่ปฏิเสธเสียเอง "อ้าว!!"  น้องชายทั้งคู่อุทานออกมาพร้อมกัน "งั้นไม่แต่งก็แสดงว่าท้องก่อนแต่งหละสิ"  เคนหันไปถามแวนเนสต่อ "ไอ้บ้า!!!"  แวนเนสเขกหัวน้องดังป๊อก เคนเอามือคลำหัวแล้วทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชาย "ยังจะมามองหน้าอีก! ชั้นน่ะไม่ได้มีความอดทนต่ำเหมือนนายนะโว้ย! หนอย! ดูมันพูด!"  แวนเนสเอ็ดใส่น้องพลางค้อนใส่อีกหลายตลบ    "พอๆๆๆ เลิกเถียงกันซักที พี่ใหญ่เล่าเอง"  พี่ใหญ่ตัดบทแล้วเล่าให้น้องอีกสองคนฟัง "พอดีแม่โทรมาบอกว่าแม่จะให้พี่ชิงชิงมาพักที่บ้านเราซักสองอาทิตย์น่ะ"  คำพูดนั้นทำให้น้องชายทั้งคู่ขมวดคิ้ว  "พี่ชิงชิงไหนอะ?"  ไจ่ไจ๋ทำหน้างงๆเพราะจำไม่ค่อยได้ "พี่ชิงชิง....ใช่พี่เลี้ยงของนายสองคนหรือเปล่า?"  เคนถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ "ใช่แล้ว"  เจอร์รี่ตอบ "พี่เลี้ยงของพี่ใหญ่กับพี่รองหรอ? ไม่เห็นรู้จัก"  น้องเล็กพูดขึ้นมาบ้าง "อืม....นายจำไม่ได้หรอกไจ่ไจ๋ เพราะตอนนั้นนายยังเล็กมากเลย แล้วก็เคยเจอพี่เขาไม่กี่ครั้งเอง"  เจอร์รี่หันไปพูดกับน้อง "แล้วทำไมแม่ถึงให้เขามาพักบ้านเราหละครับ?"  ไจ่ไจ๋ถามต่อ เจอร์รี่จึงบอกเหตุผลให้ฟังเหมือนที่บอกกับแวนเนสไปเมื่อซักครู่ "แล้วพี่ชิงชิงนี่ใจดีมั๊ย?"  เมื่อฟังพี่ชายพูดจบไจ่ไจ๋ก็ถามต่ออีก เจอร์รี่หัวเราะเบาๆแล้วหันไปมองหน้าน้องชายอีกสองคน "ถามพี่เขาดูสิ"  น้องเล็กจึงหันมาทางแวนเนสกับเคน "โครตดุอ่ะ"  แวนเนสตอบ "แต่น่าจะน้อยกว่าพี่ใหญ่"  เคนพูดเสริมหน้าตาเฉย "ฮึ! แขวะไม่เลิกนะ!"  เจอร์รี่เอื้อมมือไปผลักหัวเคนอย่างหมั่นไส้ "หวาย....ดุด้วยหรอ?"  น้องเล็กทำหน้าเมื่อย "ก็แค่เมื่อก่อนนี้แหละ แต่ตอนนี้ไม่ดุแล้วหละ"  พี่ใหญ่ว่าพลางเอามือขยี้หัวน้องเล็กอย่างเอ็นดู "พี่เองก็ไม่ค่อยจะโดนพี่ชิงชิงดุเท่าไหร่ แต่เจ้าพี่รองของนายน่ะประจำเลยเพราะเจ้านี่มันซนอย่างกับลิง"  เจอร์รี่เล่าให้น้องฟังต่อ "แล้วพี่กลางหละครับ?"  ไจ่ไจ๋ถามถึงเคนบ้าง "พี่กลางมันไม่ค่อยได้เจอพี่ชิงชิงเท่าไหร่หรอก จะได้เจอก็ต่อเมื่ออาเจียงพามาที่บ้าน"  เจอร์รี่ตอบซึ่งเคนก็พยักหน้าหงึกๆไปด้วย "ป่านนี้จำหน้าไม่ได้แล้วมั้ง?"  พูดจบก็หันไปทางเคนพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย "จำไม่ค่อยได้หรอก รู้แต่ว่าตัวบางๆแล้วก็สูงๆเท่านั้นเอง"  เคนตอบ "นายเคยโดนพี่ชิงชิงตีครั้งนึงจำได้หรือเปล่า?"  แวนเนสถามเคนต่อบ้าง "จำได้สิ รู้สึกตอนนั้นอาเจียงจะต่อว่าพี่ชิงชิงด้วย"  เคนว่าพลางพยักหน้าเล็กน้อย "จริงหรอ? งั้นแสดงว่าพี่ชิงชิงนี่ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะเนี่ยเพราะขนาดอาเจียงอยู่ด้วยยังกล้าตีพี่กลางอีก"  น้องเล็กคาดเดาตามคำบอกเล่า "แต่พี่ว่าไอ้พี่กลางมันก็สมควรถูกตีจริงๆแหละนะ"  เจอร์รี่แย้งขึ้นแล้วเล่าต่อ "เพราะมันเอาลูกไก่ตัวเล็กๆมาจากไหนไม่รู้มาเล่น แล้วก็เอามันไปจุ่มน้ำบอกจะให้มันว่ายน้ำ สุดท้ายลูกไก่ตัวนั้นก็ตาย"  ได้ยินดังนั้นน้องเล็กก็ทำหน้าตกใจ "พี่กลาง! ทำไมทรมานสัตว์แบบนั้นหละ? ไม่สงสารมันหรืองัย?"  หันมาต่อว่าพี่ชายทันที "ตอนนั้นพี่ไม่รู้นี่หว่า เคยเห็นเป็ดมันว่ายน้ำได้ก็นึกว่าไก่มันก็คงว่ายได้เหมือนกัน แต่พอมาดูอีกทีมันก็ตายแล้ว"  เคนแก้ตัวหน้าตาเฉย "สมน้ำหน้าแล้วหละที่โดนตี! เล่นอะไรพิเรนท์จัง"  น้องเล็กหันมาซ้ำเติมพี่ชายแทน "ยังเด็กโว้ย! ถ้ารู้ว่ามันจะตายก็ไม่ทำหรอกน่า! ใครมันจะไปมีจิตใจเมตตากรุณาเป็นที่หนึ่งเหมือนนายหละ?"  เคนว่ากระทบน้องเข้าให้ "ไจ่ไจ๋ นายเองก็แสบไม่แพ้พี่กลางเขาหรอก ตอนเด็กๆนายก็เคยจับแมวเล่นพิเรนท์ๆเหมือนกัน"  เมื่อได้ยินพี่ใหญ่พูดเช่นนี้น้องเล็กก็ทำหน้าเซ่อ "ใช่ๆๆๆ นายน่ะยิ่งกว่าพี่กลางมันอีก นายเคยจับแมวมาโดดร่มด้วยจำได้หรือเปล่า?"  แวนเนสได้ยินก็พูดเสริมขึ้นอีกคน "จริงอ่ะ? ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะ"  ไจ่ไจ๋เถียงเพราะจำไม่ได้ "เคยสิ ตอนนั้นนายน่ะไปเอาลูกแมวมาเล่น นายเอาถุงพลาสติกมาผูกตัวแมวไว้แล้วเอาร่วมคันเล็กมาเกี่ยวที่ถุงบนตัวมันอีกที จากนั้นก็วิ่งขึ้นไปที่ระเบียงแล้วทิ้งมันลงมา แบบนี้เขาเรียกว่าทรมานสัตว์มั๊ยน้องรัก?"  แวนเนสเล่าให้น้องฟังยิ้มๆ "หรอ? ใส่ร้ายกันหรือเปล่า? ผมว่าผมไม่เคยทำนะ"  ไจ่ไจ๋ยังไม่ยอมรับ "ไม่เคยน้อยหละสิ นายเกือบถูกพี่ใหญ่ตีอยู่แล้ว ดีที่แมวมันไม่เป็นไร"  น้องเล็กทำหน้าเอ๋อๆเรียกเสียงหัวเราะจากพี่ชายได้เป็นอย่างดี "เอาเถอะ จำไม่ได้ก็ช่างเถอะ"  พี่ใหญ่หัวเราะแล้วโอบไหล่น้องเขย่าเบาๆ "พรุ่งนี้พี่จะไปรับพี่ชิงชิงที่สนามบิน พวกนายสองคนจะไปด้วยหรือเปล่า?"  พี่ใหญ่เปลี่ยนเรื่องถามน้อง   "ชั้นไม่ไปนะ ขี้เกียจ"  เคนปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด "ผมก็ไม่ไปเหมือนกัน"  ไจ่ไจ๋ปฏิเสธด้วยเช่นกัน "ตามใจ งั้นรออยู่ที่บ้านแล้วกัน"  พี่ใหญ่ไม่ว่าอะไร "แต่ตอนนี้กลับห้องไปนอนกันได้แล้ว พี่เองก็จะนอนแล้วเหมือนกัน"  ตัดบทโดยการไล่น้องให้ไปนอน ได้ยินดังนั้นน้องๆทั้งสามคนก็ขยับตัวลุกขึ้น "ชั้นไปนอนแล้วนะ กู๊ดไนท์"  แวนเนสลาพี่ชายแล้วออกจากห้องไปก่อน "ฝันดีนะพี่ใหญ่ อื้ม!!!"  น้องเล็กเข้าไปหอมแก้มพี่ชายแรงๆ "ฝันดีเหมือนกันนะไอ้ตัวยุ่ง!"  พี่ใหญ่ตอบรับแล้วใช้มือตบแก้มทั้งสองข้างของน้องเบาๆ "ไปนอนหละนะ"  เคนบอกพี่ชายด้วยเช่นกัน เจอร์รี่พยักหน้ารับรู้จากนั้นก็มองดูน้องชายทั้งคู่พากันเดินออกไป - วันต่อมา - "เอ้า! กอดเข้าไปหอมเข้าไป! เดี๋ยวเจอร์รี่มันมาเห็นได้โดนสวดยับ!"  แวนเนสว่าเคนเมื่อเห็นน้องอุ้มเจ้าพีพีขึ้นมากอดเล่น "ไม่เห็นหรอก มันออกไปข้างนอกแล้ว"  เคนตอบแล้วหันมาเล่นกับเจ้าพีพีต่อ "พี่กลางไม่จับพวกมันอาบน้ำมั่งหรอ?"  ไจ่ไจ๋ที่อุ้มเจ้าถางถางเล่นเอ่ยถามพี่ชายบ้าง "ช่วงนี้อาบไม่ได้หรอก อากาศเย็น เช็ดตัวเอาก็พอเนอะ"  ประโยคหลังหันไปพูดกับเจ้าพีพีอย่างเอ็นดู ซึ่งเจ้าพีพีเองก็ร้องตอบรับคำเจ้านายอย่างรู้เรื่อง "ความจริงน่าจะมีตัวผู้ซักตัวนะ พวกมันจะได้มีลูก ผมอยากได้ลูกแมวจัง"  ไจ่ไจ๋พูดขึ้นมาลอยๆ "แค่นี้พี่ใหญ่ยังบ่นแล้วบ่นอีก ขืนมันมีลูกได้เอาไปปล่อยยกครอกแน่ๆ"  แวนเนสตอบโต้น้องชายแล้วหันไปดึงเจ้าพีพีออกมาจากมือเคนแล้วเอามาเล่นบ้าง "มันไม่กล้าหรอก เจอร์รี่มันใจอ่อนจะตาย ปากก็ชอบขู่ว่าจะเอามันไปปล่อย แต่เอาเข้าจริงไม่เห็นจะกล้าทำเลยซักครั้ง มันน่ะรักเจ้าสองตัวนี้อย่างกับอะไรดี ชั้นกลับมาทีไรพวกมันอ้วนขึ้นทุกทีเลย"  เคนพูดขึ้นอย่างรู้จักพี่ชายดี แวนเนสกับไจ่ไจ๋ได้ยินก็หัวเราะเบาๆเพราะเห็นด้วยกับคำพูดนั้น "เวลาพี่กลางไม่อยู่พี่ใหญ่เขาเล่นเทอาหารเม็ดให้พวกมันทั้งวันเลย เวลามันมาอ้อนก็อุ้มมันไปกินเรื่อย นี่แหละครับเหตุผลที่เจ้าพีพีกับถางถางอืดเอาๆแบบนี้"  ไจ่ไจ๋เล่าให้ฟัง "มิน่าหละมันถึงได้นิสัยเสียใหญ่ เดี๋ยวนี้เวลากินอะไรก็ชอบปีนขึ้นมาขอ แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก"  เคนว่าแล้วลูบหัวเจ้าแมวน้อยของตัวเองอย่างเอ็นดู แวนเนสกับไจ่ไจ๋จึงหันไปยิ้มให้กันขำๆ "เพิ่งรู้ว่านายออกลูกเป็นแมวได้ด้วย เก่งดีนี่หว่า"  แวนเนสเอ่ยแซวน้อง เคนหันไปค้อนใส่ "ทำไม? ก็ชั้นรักมันเหมือนลูกนี่หว่า แล้วชั้นว่ามันก็รักชั้นเหมือนพ่อเหมือนกันแหละ ใช่มั๊ยพีพีถางถาง?"  พอได้ยินเสียงเจ้านายเรียกเจ้าแมวสองตัวก็พร้อมใจกันเดินเข้าไปหาเคน "เห็นมั๊ย? รู้เรื่องซะด้วย แบบนี้ต้องให้รางวัลใช่มั๊ย?"  พูดจบเคนก็ก้มหน้าลงมาหาเจ้าแมวทั้งสองตัว ซึ่งเจ้าพีพีกับถางถางก็เอาหน้าถูกับใบหน้าของเคนอย่างรักใคร่ "ยิ่งห้ามยิ่งทำนะ! พอได้แล้ว! เดี๋ยวขนมันเข้าปากเข้าจมูก!"  แวนเนสเตือนน้องชายแล้วดันหัวน้องขึ้น เคนไม่ได้โต้แย้งอะไรแต่ปล่อยเจ้าแมวทั้งสองตัวลงไปที่พื้น "แล้วพี่ชิงชิงมาจะให้เขาพักห้องไหนหรอ?"  ไจ่ไจ๋เอ่ยถามพี่ชายขึ้นมา "ก็เหลือห้องว่างห้องนึงหนิ"  แวนเนสตอบแต่เคนกลับแย้งขึ้นมา "แต่นั่นมันห้องพ่อกับแม่นะ ไม่ใช่ห้องรับรองแขกซักหน่อย"  คำพูดของเคนก็ทำเอาไจ่ไจ๋คล้อยตาม "นั่นสิ ผมว่าไม่เหมาะหรอกนะถ้าจะใช้ห้องพ่อกับแม่น่ะ"  แวนเนสได้ยินก็นิ่งไปค่อนข้างจะเห็นด้วยกับน้องชาย "แต่ถ้าไม่ใช้ห้องพ่อกับแม่แล้วจะใช้ห้องใครหละ?"  ย้อนถามน้องกลับอีก เคนกับไจ่ไจ๋จึงหันไปมองหน้ากัน "พี่เลี้ยงนายกับเจอร์รี่หนิ นายสองคนก็ตกลงกันเองสิว่าใครจะย้ายไปนอนห้องใครแล้วก็เอาห้องของอีกคนให้พี่ชิงชิงนอน"  เคนตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก "พูดๆไปก็อึดอัดเหมือนกันนะที่จะให้คนอื่นมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเนี่ย"  ไจ่ไจ๋เปรยขึ้นตามความคิดของตัวเอง "นายอย่าไปพูดให้พี่ชิงชิงได้ยินนะไจ่ไจ๋"  แวนเนสเตือนน้องชาย "ผมรู้แล้วน่า ก็แค่พูดให้พวกพี่ฟังเฉยๆ"  ไจ่ไจ๋ว่า เคนเองก็เห็นด้วยกับน้องชาย "ชั้นก็ว่างั้นแหละ ยิ่งเขาโตกว่าเราด้วย ทำอะไรมันก็ต้องเกรงใจ แถมเป็นผู้หญิงอีกต่างหากฉะนั้นเวลาพวกเราจะพูดจะทำอะไรก็ต้องระวังมากกว่าเดิม"  แวนเนสมองหน้าน้องทั้งคู่สลับกันไปมา "นี่พี่เขายังไม่ทันมาเลยพวกนายสองคนก็เริ่มตั้งแง่กับเขาแล้วหรอ? มันอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกน่า"  แวนเนสพูดปลอบใจน้องชายแต่ลึกๆแล้วก็รู้สึกเช่นเดียวกับน้องๆแต่ไม่อยากพูดเพราะอย่างน้อยพี่ชิงชิงก็เคยเป็นพี่เลี้ยงดูแลเขามาเป็นปี  "ก็ไม่ได้อะไรซักหน่อย"  น้องเล็กพูดเบาๆแล้วยักไหล่ จากนั้นสามพี่น้องก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนกระทั่งได้ยินเสียงรถยนต์ของพี่ชายดังขึ้น "พี่ใหญ่กลับมาแล้วมั้ง?"  ไจ่ไจ๋ลุกขึ้นเป็นคนแรกแล้วชะเง้อคอมองออกไปข้างนอก "นั่นสิ"  แวนเนสเองก็พลอยลุกขึ้นตามน้อง ตอนนั้นเองที่พี่ใหญ่โผล่หน้าเข้ามา "ออกไปช่วยหิ้วกระเป๋ากันหน่อยสิ"  เจอร์รี่ขอแรง สามพี่น้องจึงพากันออกไปหน้าบ้าน "โอโห! โตกันขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย?"  พี่ชิงชิงอุทานเมื่อเห็นสามหนุ่มเดินเรียงกันออกมา  "สวัสดีครับ"  สามพี่น้องเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน "แวนเนส! เธอโตขึ้นมากเลยนะเนี่ยแถมยังหล่ออีกด้วย แหม....ตอนพี่เห็นเธอในทีวียังพูดอวดกับเพื่อนๆอยู่เลย"  พี่ชิงชิงเดินเข้ามาสวมกอดโดยที่แวนเนสไม่ทันได้ตั้งหลัก  "พี่ชิงชิงก็เปลี่ยนไปเยอะนะครับ"  แวนเนสทักทายด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก "คนเราก็ต้องเปลี่ยนกันบ้างสิ จะให้เหมือนเดิมตลอดเวลาได้ยังงัย"  คำพูดนั้นทำเอาแวนเนสหันไปทำหน้าแหยๆกับพี่ชาย "นี่ใครกันจ๊ะ? เสี้ยวเทียนหรือเปล่า?"  พี่ชิงชิงเอามือแตะที่แก้มเคนอย่างสนิทสนมในขณะที่เคนยังคงงงๆอยู่ "ใช่ครับ นี่แหละเสี้ยวเทียน ส่วนนี่คนเล็ก ไจ่ไจ๋งัยครับ"  เจอร์รี่ตอบคำถามแทนน้องๆ "โตขึ้นมากทีเดียว เมื่อก่อนเธอยังตัวแค่เอวพี่อยู่เลย โตแล้วหล่อนะเนี่ย หน้าเหมือนคุณพ่อตอนหนุ่มๆมากเลย"  เคนฝืนยิ้มตอบไปตามมารยาททั้งที่ไม่ค่อยชอบการทักทายแบบถึงเนื้อถึงตัวเช่นนี้ "ไจ่ไจ๋ก็เหมือนกัน เมื่อก่อนยังต้องอุ้มอยู่เลย ตอนนี้เรียนจบหรือยังจ๊ะ?"  เธอถามไจ่ไจ๋ "ยังครับ อยู่มหาลัยปีสอง"  ไจ่ไจ๋ตอบด้วยสีหน้าเจื่อนๆ "เร็วหนิ อีกสองปีก็จบแล้ว พ่อแม่พวกเธอสบายกันหมดแล้ว"  ไจ่ไจ๋ยิ้มเฝื่อนๆแล้วพยักหน้า "ช่วยพี่เขาหิ้วของเข้าไปในบ้านดีกว่า"  เจอร์รี่ตัดบทแล้วให้น้องๆมาช่วยกันถือของเข้าไป "พี่ต้องรบกวนพวกเธอหน่อยนะ พอดีกะจะเช่าโรงแรมนอนแต่เผอิญพ่อแม่พวกเธอรบเร้าให้มาพักที่นี่พี่ก็เลยไม่อยากขัดท่าน"  เธอเอ่ยขึ้นหลังจากเข้ามาในบ้านแล้ว "ไม่หรอกครับพี่ชิงชิง ที่นี่ก็มีห้องว่างอยู่ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ"  เจอร์รี่ปฏิเสธแล้วยิ้มให้  "ตายแล้ว! มีแมวด้วยหรอเนี่ย?"  แล้วเธอก็อุทานขึ้นมาเมื่อเห็นเจ้าพีพีกับถางถางนั่งมองตาแป๋ว "ครับ ชื่อพีพีกับถางถาง"  เคนตอบเพราะคิดว่าพี่ชิงชิงจะชอบแมวแต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น "พี่แพ้ขนแมวน่ะ มีแมวแบบนี้ก็แย่สิ"  คำพูดนั้นทำเอาเคนกับไจ่ไจ๋หันไปสบตากันโดยอัตโนมัติ "เดี๋ยวเอามันไปไว้ข้างนอกก็ได้ครับ"  เจอร์รี่ว่าแล้วก็หันมาทางเคนแต่ยังไม่ทันพูดอะไรเคนก็แทรกขึ้นมาก่อน "เอามันไปไว้ข้างนอกไม่ได้นะ"  บอกกล่าวกับพี่ชายพลางส่ายหน้า "ทำไมถึงไม่ได้? เมื่อก่อนมันก็อยู่ข้างนอก"  ย้อนถามน้องชายเบาๆเพราะเกรงใจแขก "เมื่อก่อนมันยังเล็กอยู่ไม่วิ่งซนออกไปข้างนอกแต่ตอนนี้มันเป็นวัยรุ่นแล้วเดี๋ยววิ่งออกไปที่ถนนได้โดนรถชนตาย"  เคนให้เหตุผล ดังนั้นพี่ใหญ่จึงดึงตัวเคนเข้าไปในครัว "อย่ามีปัญหานะเสี้ยวเทียน!"  พูดกับน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ชั้นหรอมีปัญหา? พี่ชิงชิงต่างหากหละ"  เคนเถียงแล้วมองพี่ชายหน้าบึ้ง "แต่เขาเป็นแขกของเรา แล้วมาที่นี่เพราะคำเชื้อเชิญของพ่อแม่ด้วย"  ข้ออ้างของพี่ชายทำเอาเคนนิ่งไป "ได้! ถ้าไม่อยากให้มันวนเวียนอยู่ข้างล่าง ชั้นจะเอามันขึ้นไปบนห้องชั้นเอง"  พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่พี่ใหญ่ก็ดึงแขนน้องไว้อีก "แบบนั้นก็ไม่ได้! ชั้นไม่อนุญาตเด็ดขาด!"  พี่ใหญ่ทำเสียงเข้ม "เอามันไปไว้ข้างนอกชั้นก็ไม่อนุญาตเหมือนกัน!"  เคนเองก็เริ่มอารมณ์เสียขึ้นมา  "เสี้ยวเทียน!"  เจอร์รี่กดเสียงต่ำเพราะไม่อยากให้พี่ชิงชิงได้ยิน  "ชั้นไม่ยอมแน่ๆ! เรื่องอะไรต้องเอาพวกมันไปไว้ข้างนอกด้วย?"  เคนยืนกรานเสียงแข็ง "ก็พี่ชิงชิงเขาแพ้ขนแมว มีเหตุผลหน่อยสิ"  เจอร์รี่พูดอย่างอ่อนใจ "คนบ้าอะไรแพ้ขนแมว!! แกล้งหรือเปล่าก็ไม่รู้!! ชั้นเป็นหอบแท้ๆยังไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย!!"  แหวใส่พี่ชายกลับอีก เจอร์รี่ชี้หน้าน้องชายด้วยสีหน้าจริงจัง "จะตบปากตัวเองหรือจะให้ชั้นตบให้?"  พูดกับน้องเสียงเข้ม เคนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น  "จะลองดีกับชั้นใช่มั๊ย?" ไม่พูดเปล่าแต่เงื้อมือขึ้นด้วย เคนทำหน้าบึ้งก่อนจะยอมตบปากตัวเอง "อย่าให้ชั้นได้ยินคำพูดแบบนี้อีกเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นหละก็ได้เห็นดีกันแน่!"  เคนก้มหน้าลงแต่ยังคงมีสีหน้าไม่พอใจเหมือนเดิม ทำเอาพี่ชายถึงกับถอนใจเฮือก           "เฮ่อ! งั้นเอามันขึ้นไปไว้บนดาดฟ้า บนนั้นน่ะมีรั้วรอบขอบชิดพวกมันคงไม่ตกลงมาตายหรอกนะ"  พูดประชดน้องไปด้วยในตัว เคนได้ยินก็ค้อนใส่พี่ชายแล้วเดินไปอุ้มเจ้าพีพีกับถางถางขึ้นไปไว้บนดาดฟ้าอย่างไม่สบอารมณ์ "พี่ทำให้เสี้ยวเทียนไม่พอใจหรือเปล่าเนี่ย?"  พี่ชิงชิงเอ่ยถามเพราะรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรในสายตาของเคนที่มองมา "ไม่หรอกครับ เจ้านี่มันเป็นคนแข็งๆแบบนี้เอง"  แวนเนสแก้ตัวแทนน้องชาย "งั้นหรอ? แบบนั้นก็ค่อยสบายใจหน่อย"  พูดจบเธอก็เอนตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างสบาย  "พี่เดินทางมาไกลอยากงีบซักหน่อยน่ะ ไม่รู้ว่าพวกเธอจะให้พี่พักห้องไหนหรอ?"  ถามต่อพร้อมกับปิดปากหาว "ห้องพ่อกับแม่ว่างครับ"  เจอร์รี่ตอบแต่ไจ่ไจ๋รีบแย้งพี่ชายทันที "ห้องพ่อกับแม่ไม่ใช่ห้องรับรองแขกนะครับพี่ใหญ่"  เจอร์รี่มองหน้าน้องชายแล้วอึ้งไปเขาเริ่มเห็นความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นมาลางๆแล้ว "งั้นพี่ชิงชิงพักห้องผมก็ได้ครับ ห้องผมจะสะดวกกว่าห้องพ่อกับแม่เพราะห้องนั้นต้องทำความสะอาดนานหน่อย แต่ห้องผมพี่ขึ้นไปพักได้เลย"  เจอร์รี่ยอมตามคำพูดน้อง "ได้สิ ห้องไหนก็ได้"  พี่ชิงชิงตอบแล้วมองหน้าไจ่ไจ๋แว๊บหนึ่ง แต่ไจ่ไจ๋แสร้งทำเป็นไม่เห็น "ผมพาพี่ขึ้นไปครับ"  พูดจบก็ลุกขึ้นหิ้วสัมภาระของพี่ชิงชิงขึ้นไปข้างบน "นายก็ทำเกินไปนะไจ่ไจ๋ มีอะไรก็ค่อยพูดกับพี่ใหญ่ก็ได้ไม่ควรพูดต่อหน้าพี่ชิงชิงเขาแบบนั้น"  แวนเนสตำหนิน้องชายหลังจากที่เจอร์รี่พาพี่ชิงชิงขึ้นไปข้างบนแล้ว "รอเวลาที่จะพูดพี่ชิงชิงก็คงได้เข้าพักห้องพ่อกับแม่แล้วหละ"  น้องเล็กเถียงแล้วบ่นต่อ "ผมว่าพี่ชิงชิงเนี่ยเรื่องมากเอาการเลย มาถึงก็เนรเทศพีพีกับถางถางไปได้ซะงั้น"  แวนเนสฟังแล้วก็ถอนใจ "ใจกว้างหน่อยได้มั๊ยน้องเอ้ย! นี่มันเป็นเรื่องสุดวิสัยที่ช่วยไม่ได้นี่ พี่ชิงชิงผิดหรืองัยที่แพ้ขนแมวแบบนี้?"  แวนเนสจับหัวน้องชายโยกไปมาเบาๆ "แพ้ขนแมว? แกล้งหรือเปล่าก็ไม่รู้"  น้องเล็กยังดูไม่ค่อยเชื่อ "เฮ่อ!"  แวนเนสเลยได้แต่ถอนใจ "ถึงแม้นายจะไม่ค่อยชอบพี่เขานักแต่พี่ขอได้มั๊ย? อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นพี่เลี้ยงของพี่ เขาดูแลพี่มาเป็นปีเลยนะ"  แวนเนสขอร้องน้องชาย "เขาดูแลพี่รองมาก็น่าจะสนิทกับพี่นะ แต่ทำไมดูพี่รองเองก็ห่างเหินกับเขาเหมือนกันหละ?"  โดนย้อนถามเช่นนี้ก็ทำเอาแวนเนสอึ้งไปเหมือนกัน ดีที่ว่าพี่ใหญ่เดินลงมาก่อน แล้วเคนก็เดินตามลงมาในเวลาไล่เลี่ยกัน "ไจ่ไจ๋....."  พี่ใหญ่ตั้งท่าจะต่อว่าน้องแต่ไจ่ไจ๋ก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน "พี่ไม่ต้องด่าผมหรอก พี่รองเขาอบรมผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว"  ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็ถอนหายใจ แล้วเปลี่ยนสายตาไปที่เคน "ชั้นบอกไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าเจ้าพีพีหรือถางถางป่วยขึ้นมาชั้นไม่ยอมจริงๆด้วย"  เคนพูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าพี่ชาย "มันจะป่วยเป็นอะไรได้?"  ย้อนถามน้องอย่างเหนื่อยใจ "บนดาดฟ้ามันแคบกว่าในบ้านตั้งเยอะ แมวน่ะเวลาย้ายไปอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยมันก็เกิดความเครียดขึ้นมาได้ พอเครียดมันก็พาลจะป่วยเอาได้ง่ายๆอีก"  เคนอธิบายยืดยาว "นี่จะทำให้มันเกิดปัญหาขึ้นมาให้ได้เลยใช่มั๊ย?"  พี่ใหญ่เองก็เริ่มจะหงุดหงิดกับน้องๆเหมือนกัน "เอาน่า....น้องมันก็แค่ไม่คุ้นที่ต้องมีคนมาอยู่ร่วมด้วย อีกสองสามวันคงจะดีขึ้น คืนนี้นายก็ย้ายของมานอนห้องชั้นแล้วกัน"  แวนเนสไกล่เกลี่ย "ไม่ต้องหรอก ชั้นจะไปนอนห้องพ่อแม่ หวังว่าคงไม่มีใครคัดค้านอีกนะ"  พูดจบก็หันไปมองหน้าน้องชายทั้งสองคน ซึ่งเคนกับไจ่ไจ๋ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนแวนเนสเองก็ได้แต่มองพี่น้องอย่างหนักใจ - ตอนเย็น - "เจอร์รี่ไปไหนหละ?"  พี่ชิงชิงเดินเข้ามาถามสามพี่น้องที่นั่งคุยเล่นกันอยู่ที่ห้องรับแขก ได้ยินเสียงเคนกับไจ่ไจ๋ก็สบตากันโดยอัตโนมัติ "ไปซื้อมื้อเย็นครับ"  แวนเนสตอบคำถามนั้นซะเอง "อ้าว! แล้วเธอไม่ไปด้วยหรอ? ปกติเธอติดพี่ชายแจเลยไม่ใช่หรอ?"  พี่ชิงชิงย้อนถามแวนเนส "ไม่หรอกครับ ผมต้องอยู่บ้านดูน้อง"  แวนเนสตอบอย่างมีความหมายแฝงแต่พี่ชิงชิงไม่เข้าใจ "แหม....เสี้ยวเทียนกับไจ่ไจ๋ก็โตๆกันหมดแล้ว เธอพูดอย่างกับว่าน้องยังเป็นเด็กๆกันนั่นแหละ แล้วอีกอย่างพี่ช่วยดูให้ก็ได้ วันหลังเธอก็ออกไปช่วยพี่ชายซื้อของสิ"  แวนเนสหัวเราะแหะๆไม่อยากบอกว่าที่เขาไม่ได้ไปด้วยเพราะพี่ใหญ่เป็นคนสั่งไว้ให้ดูแลน้องเอง "ว่าแต่ได้ยินว่าเสี้ยวเทียนเป็นเชฟไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงไม่จัดการเรื่องอาหารการกินในบ้านหละ?"  เคนได้ยินก็ขมวดคิ้วไม่แน่ใจว่านั่นเป็นคนถามหรือเป็นคำตำหนิกันแน่ แต่เขาเดาว่าอาจจะเป็นอย่างหลัง "ปกติเขาก็ทำแหละครับ แต่บางทีเชฟของเราก็งอแงไม่อยากทำเหมือนกัน"  แวนเนสตอบแทนน้องเสร็จสรรพ "งั้นหรอ? แล้วเธอเป็นเชฟอยู่ที่ไหนหละ? โรงแรมอะไร?"  ถามเคนต่ออีก "ทำอยู่บนเรือสำราญครับ ไม่ได้ทำอยู่ในโรงแรม"  แวนเนสตอบแทนน้องชายอีก "แวนเนส พี่ว่าพี่คุยกับเสี้ยวเทียนนะ ทำไมตอบแทนน้องหมดเลยหละ?"  ต่อว่าแวนเนสกลายๆ คนถูกต่อว่าเลยได้แต่ทำหน้าแหยๆ "ทำงานบนเรือสำราญ? เป็นหัวหน้าหรือเปล่า?"  หันมาถามเคนต่อ "ไม่ใช่หรอกครับ เป็นลูกน้องเขา หรือพูดง่ายๆก็ขี้ข้าเขานั่นแหละ"  เคนตอบเป็นเชิงประชด แวนเนสรีบกระตุกแขนน้องทันที "ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมถึงไม่ทำงานที่บริษัทกับเจอร์รี่เขาหละ? แบบนี้น่าจะสบายกว่านะ"  พี่ชิงชิงเองก็ไม่ได้รับรู้ถึงคำพูดประชดประชันนั้น "พี่กลางเขาไม่ชอบอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมหรอกครับ พี่เขาชอบทำอาหารชอบท่องเที่ยวชอบเดินทาง"  ไจ่ไจ๋ตอบแทนเคนเพื่อตัดปัญหา "งั้นเธอก็ได้เชื้ออาเจียงมาอยู่เหมือนกันหนิ"  ได้ยินดังนั้นเคนกับไจ่ไจ๋ก็เริ่มหน้าตึง "อาเจียงชอบพาเธอไปเที่ยวบ่อยๆ ได้เดินทางแต่เด็กๆคงติดใจ"  เคนเริ่มหน้าบึ้งเพราะไม่อยากให้เธอพูดพาดพิงถึงอาเจียง "พี่ชิงชิงครับ แล้วพี่อยู่ทางโน้นเป็นยังงัยบ้าง?"  แวนเนสรีบแก้สถานการณ์โดยการเปลี่ยนเรื่องคุยทันที  "อ้อ! ก็ดีแหละนะ แต่เจอสามีงี่เง่าก็เลยเลิกแล้วกลับมาอยู่บ้านเราดีกว่า"  พี่ชิงชิงตอบ "ตัวเองงี่เง่ามากกว่าหละมั้ง?"  เคนพึมพำออกมาเบาๆ "เธอว่าอะไรนะ?"  พี่ชิงชิงได้ยินไม่ถนัดจึงหันไปถามเคนอีกครั้ง "เสี้ยวเทียนมันพูดกับไจ่ไจ๋น่ะครับ"  แวนเนสรีบแก้ตัวแทนน้องแล้วเมื่อเห็นเคนอ้าปากจะพูดแวนเนสก็ถลึงตาใส่น้องเป็นการปรามไม่ให้ต่อปากต่อคำด้วย "อ้อ! ว่าแต่ไจ่ไจ๋หละเรียนคณะอะไร?"  ถามไจ่ไจ๋บ้าง "วิศวะ"  ตอบแบบไม่มีหางเสียง ทำเอาแวนเนสเริ่มหนักใจเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะเอาน้องชายทั้งคู่อยู่หรือเปล่า "ก็ดีหนิ แต่ทำไมไม่เรียนบริหารหละ? จบมาจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ด้วยอีกแรง เห็นพี่ชายเธอบ่นว่าทำคนเดียวแล้วเหนื่อย น้องๆก็หนีออกไปทำอย่างอื่นกันหมด"  พี่ชิงชิงพูดตามความคิดตัวเอง "ผมไม่ชอบเรื่องธุรกิจ แล้วอีกอย่างพี่ใหญ่ก็ยินดีให้พี่รองกับพี่กลางออกไปทำงานอย่างที่พวกพี่เขาต้องการเองด้วย"  ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับพูดเสริมเพื่อปกป้องพี่ชายอีกสองคน "แต่พี่ก็ยังคิดว่ากิจการของครอบครัวก็น่าจะช่วยๆกันนะ สำหรับวิศวะเนี่ยถ้าไม่เก่งจริง จบออกมาก็หางานยากเหมือนกันนะ"  ไจ่ไจ๋ได้ยินก็หน้าร้อนผ่าวรู้สึกเหมือนกำลังโดนดูถูก "ไจ่ไจ๋เขาเรียนเก่ง เกรดที่ออกมาก็สามกว่าทุกเทอม แล้วตอนนี้รุ่นพี่ของเขาที่จบออกมาก็ได้หน้าที่การงานดีๆทั้งนั้น"  เคนออกหน้าแทนน้อง "พี่ไม่ได้ว่าอะไรไจ่ไจ๋เลยนะ แค่พูดให้ฟัง"  พี่ชิงชิงแก้ตัวเมื่อรู้สึกถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงนั้น แล้วก่อนที่อะไรจะแย่ไปกว่านี้พี่ใหญ่ก็กลับมาพอดี "คุยอะไรกันอยู่?"  เอ่ยทักทายเมื่อเห็นทุกคนนั่งสนทนากันอยู่ แวนเนสเป็นคนแรกที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นพี่ชาย "กลับมาซักที! ไปนานจัง!"  รีบลุกไปช่วยพี่ชายถือของแล้วกระซิบข้างหูพี่ชายเบาๆ "ชั้นลุ้นเกือบตายแหนะ"  เจอร์รี่ได้ยินก็ขมวดคิ้วแล้วมองหน้าน้อง แวนเนสจึงยักไหล่แล้วชำเลืองมองไปทางน้องสองคน "ไปซื้อกับข้าวมาหรอเจอร์รี่? มา....พี่ช่วยดีกว่า"  พี่ชิงชิงลุกขึ้นมาช่วยเจอร์รี่ด้วยอีกคน "ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ชิงชิง แค่นี้เอง"  เจอร์รี่ปฏิเสธแล้วมองไปทางน้องชายอีกสองคน "ให้เด็กๆทำดีกว่าครับ"  พูดเป็นเชิงบอกน้องกลายๆ เคนกับไจ่ไจ๋จึงลุกขึ้นไปช่วยพี่ชายถือข้าวของอย่างจำใจ "เอาเข้าไปในครัว"  บอกน้องทั้งคู่ สองพี่น้องจึงหิ้วของทั้งหมดเข้าไปในครัวอย่างเซ็งๆ "พี่รู้สึกว่าเสี้ยวเทียนกับไจ่ไจ๋จะไม่ค่อยชอบหน้าพี่เท่าไหร่นะ"  เมื่อสองพี่น้องเดินหายเข้าไปในครัวแล้วพี่ชิงชิงก็พูดออกมาตรงๆ "ไม่มีอะไรหรอกครับ เจ้าสองคนนี้ถ้าอยู่กับคนที่ไม่สนิทด้วยก็จะเป็นแบบนี้แหละ"  แวนเนสแก้ตัวแทนน้องอีกตามเคย "นั่นสิเนอะ"  แล้วพี่ชิงชิงก็คล้อยตามแวนเนส "พี่ชิงชิงตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวพวกผมจะเข้าไปทำกับข้าวกันก่อน"  เจอร์รี่ว่า "พี่ว่าจะออกไปหาเพื่อนซักหน่อยน่ะ พอดีนัดกินข้าวกัน พวกเธอจะทำอะไรก็ตามสบายเถอะ"  พี่ชิงชิงบอกกับเจอร์รี่ "งั้น....ให้แวนเนสออกไปส่งนะครับ"  ว่าพลางหันไปพยักหน้ากับน้อง "ไม่ต้องหรอก พี่นั่งแท็กซี่ไปเองดีกว่า"  พี่ชิงชิงปฏิเสธ "เอางั้นหรอครับ? แล้วพี่จะกลับกี่โมง?"  เจอร์รี่ยังถามต่ออย่างเป็นห่วง "อาจจะดึกหน่อย พวกเธอไม่ต้องรอหรอกนะ"  ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็เดินไปหยิบกุญแจบ้านสำรองมาให้พี่ชิงชิง "อันนี้กุญแจบ้านครับ กลับมาเมื่อไหร่ก็เปิดเข้ามาได้เลย"  เธอรับมาแล้วกล่าวขอบใจก่อนที่จะออกจากบ้านไป จากนั้นเจอร์รี่ก็ชวนแวนเนสเข้าไปสมบทกับน้องในครัว   Create Date : 22 กันยายน 2559     Last Update : 22 กันยายน 2559 21:54:10 น. Counter : 1264 Pageviews.   6 comment Share Tweet