Chapter 41 ตอนที่ 41 "พี่ใหญ่ยอมมั๊ย?" ไจ่ไจ๋เอ่ยถามทันทีที่เห็นเคนเดินเข้ามาในห้องเขา เคนส่ายหน้าแทนคำตอบ "ไม่ให้ไปหรอ?" สีหน้าแสดงความผิดหวังเล็กน้อย "อืม....มันกลัวพี่จะพานายไปทำอะไรนอกลู่นอกทาง" เคนตอบแล้วขยายความต่อ "แต่พี่ก็จะหาทางให้นายไปด้วยให้ได้เลยแหละ" พูดจบเคนก็หยิบโทรศัพท์ออกมา "จะทำยังงัยครับ?" ไจ่ไจ๋ย้อนถาม "ทำวิธีเดียวกับตอนที่นายช่วยให้พี่ได้ทำงานงัยหละ" เคนตอบแล้วยิ้มใหน้องชายอย่างเจ้าเล่ห์ "เอางั้นเลยหรอ?" ไจ่ไจ๋พูดปนหัวเราะ "เอางั้นแหละ หนอย! ถือว่าเป็นพี่ใหญ่เลยเอาแต่บังคับข่มขู่น้อง คราวนี้แหละจะได้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร" พูดจบเคนก็กดโทรศัพท์ไปหามารดา "สวัสดีครับ แม่ว่างคุยมั๊ย?" เคนทักทายพร้อมกับถามบุพการี "ว่างจ๊ะ เป็นงัยบ้างเสี้ยวเทียน? ทำงานอยู่หรือเปล่า?" แม่ทักทายกลับมาด้วยน้ำเสียงดีใจ "เปล่าครับ แต่จะกลับไปทำงานวันอาทิตย์นี้แหละ แม่หละครับเป็นยังงัยบ้าง?" ถามแม่กลับไปเช่นกัน "สบายดีจ๊ะ แล้วพี่ชายกับน้องชายลูกสบายดีกันหรือเปล่าลูก?" แม่ถามไถ่ถึงลูกชายคนอื่นๆด้วย "สบายดีครับ แต่ไจ่ไจ๋ใกล้จะสอบแล้วตอนนี้น้องท่าทางเครียดๆน่ะครับ ผมเลยกะว่าพอน้องสอบเสร็จเมื่อไหร่ผมจะซื้อตั๋วเรือสำราญให้น้องไปเที่ยวกับผม แม่เห็นว่ายังงัยครับ?" เคนโยงเข้าเรื่องทันทีซึ่งไจ่ไจ๋ที่นั่งอยู่ข้างๆก็ได้แต่ยิ้มกับความเจ้าเล่ห์ที่แนบเนียนของพี่ชาย "ก็ดีสิลูก เอาน้องไปเปิดหูเปิดตาบ้างน้องจะได้ผ่อนคลายความเครียดด้วย" แม่เห็นดีเห็นงามกับเคนทันที "ผมก็ว่างั้นแหละครับ แต่ติดตรงที่พี่ใหญ่เขาคงไม่ยอมนี่สิ" เคนได้ทีฟ้องแม่เป็นการใหญ่ "ผมอุตส่าห์อธิบายให้พี่เขาฟังแล้วนะครับว่าผมก็อยู่กับน้องด้วยแต่อาจจะไม่ได้ตลอดเวลาเพราะผมก็ต้องทำงาน แต่น้องเองก็โตแล้วคงจะหากิจกรรมอะไรทำเองได้ แต่พี่ใหญ่ก็ไม่ให้น้องไปอยู่ดี ผมสงสารน้องมากเลยเพราะถ้าน้องอยู่บ้านก็ต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียว" เคนร่ายยาวให้แม่ฟังเป็นการใหญ่ "งั้นเดี๋ยวแม่คุยกับพี่เขาให้เองจ๊ะ" แม่รีบเสนอตัวอย่างรู้งาน เคนยิ้มแล้วหันไปยักคิ้วกับน้องเป็นเชิงบอกว่าสำเร็จแล้ว "ถ้าแม่คุยกับพี่เขาก็ดีครับ เพราะผมพูดพี่ใหญ่ไม่ฟังเลยซ้ำยังดุผมอีก" เคนถือโอกาสฟ้องแม่อีก "แม่....ผมขอให้แม่พูดกับพี่ใหญ่อีกเรื่องสิครับ" ทำเสียงอ้อนใส่ผู้เป็นแม่ทำเอาไจ่ไจ๋ถึงกับเอามือปิดปากหัวเราะคิก "ได้สิลูก จะให้แม่พูดอะไรกับพี่เขาหละจ๊ะ?" แม่รับปากอย่างเต็มอกเต็มใจ "ถ้าพี่เขารู้ว่าผมเป็นตัวตั้งตัวตีให้แม่ไปพูดกับพี่เขาแล้วพี่ใหญ่ต้องเล่นงานผมตายแน่ๆ แม่ช่วยพูดให้หน่อยนะครับ" เสียงแม่หัวเราะเบาๆมาตามสายแต่ก็ตอบรับคำลูกชาย "ได้ลูก แม่จะสั่งห้ามพี่ใหญ่ไม่ให้ดุไม่ให้ตีลูก โอเคมั๊ยจ๊ะ?" ย้อนถามลูกชายกลับมา "โอเคครับแม่ เออ....ไจ่ไจ๋อยู่ข้างๆนี่แม่คุยกับน้องนะ" เคนว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้น้องคุยกับแม่บ้าง "แม่...ผมอ่านหนังสือสอบเครียดจังเลย....." ประโยคแรกไจ่ไจ๋ก็อ้อนแม่ทันที "งั้นก็เลิกอ่านสิลูก ไปหาอะไรทำคลายเครียดดีกว่า แล้วกินข้าวกินปลาหรือยัง?" แม่ถามลูกชายกลับมา "กินแล้วครับ เนี่ยผมก็ว่าจะนอนแล้วหละ แม่....สอบคราวนี้ผมต้องได้คะแนนดีกว่าคราวที่แล้วแน่ๆเลย" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับพูดอวดแม่ไว้ก่อน "จริงหรอ? งั้นถ้าลูกสอบได้คะแนนดีกว่าคราวที่แล้วอยากได้อะไรแม่จะให้ทุกอย่างเลย" เสียงแม่พูดอย่างอ่อนโยน "จริงนะแม่ สัญญากันแล้วนะ" ไจ่ไจ๋คาดคั้นเอาคำสัญญา "สัญญาจ๊ะ แต่ว่า.....ถ้าหากลูกได้คะแนนน้อยกว่าคราวที่แล้วหละจะให้แม่ทำยังงัย?" แม่ย้อนลูกชายเข้าบ้าง "แม่ไม่ต้องทำยังงัยหรอกครับเดี๋ยวพี่ใหญ่ก็จัดการให้เองแหละ" ไจ่ไจ๋พูดติดตลกซึ่งก็เรียกเสียงหัวเราะจากแม่ได้เป็นอย่างดี "เอาหละๆๆ เดี๋ยวแม่จะคุยกับพี่ใหญ่ของลูกเรื่องที่ลูกจะไปเที่ยวกับพี่กลางเขาให้นะจ๊ะ" แม่กล่าวย้ำกับลูกชาย "ขอบคุณครับแม่" ไจ่ไจ๋เอ่ยขอบคุณมารดาแล้วเหลือบมองนาฬิกา "ตอนนี้ที่นี่เกือบห้าทุ่มแล้วแม่ ผมต้องเข้านอนแล้วหละ" ไจ่ไจ๋พูดตัดบทเพราะรู้ว่าเดี๋ยวแม่ต้องโทรไปคุยกับพี่ชายคนโตอีก "จ๊ะ งั้นแม่วางสายหละ หลับฝันดีนะลูกรัก" ไจ่ไจ๋รับคำแม่ก่อนที่จะวางสายไป "สำเร็จ!" หลังจากวางสายแม่ไปแล้วเคนกับไจ่ไจ๋ก็หันไปแปะมือกัน "พี่บอกแล้วว่ายังงัยซะพี่ก็มีวิธีปราบพี่ใหญ่เหมือนกัน" เคนพูดกับน้องยิ้มๆ "พี่กลางของผมเนี่ยน่ารักที่สุดเลย ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมขนาดนี้" ไจ่ไจ๋เอ่ยชมพี่ชายแล้วขยับเข้าไปกอด "ทำยังงัยได้ก็พี่มีน้องอยู่คนเดียวนี่นา อื้ม!" พูดจบเคนก็เหนี่ยวคอน้องชายเข้ามาใกล้แล้วหอมแก้มน้องอย่างรักใคร่ - ตอนเช้า - "โอ้ย!" เคนร้องพร้อมกับเอามือคลำหัวเพราะถูกพี่ชายคนโตเขกหัวเข้าให้ในระหว่างที่เขากำลังนั่งอ่าหนังสือพิมพ์เพลินๆ "ทำร้ายร่างกายชั้นแต่เช้าเลยนะ!" พูดต่อว่าพี่ชายแต่ก็รู้ว่าที่พี่ชายเขกหัวเขาเพราะอะไร "แค่นี้มันยังน้อยไป จริงๆแล้วชั้นอยากจะตีนายให้ตายเลยด้วยซ้ำ" ตวัดเสียงพูดพร้อมกับค้อนใส่เจ้าน้องชายตัวดี "แม่บอกว่าห้ามตีน้องไม่ใช่หรอ?" เคนได้ทียกแม่ขึ้นอ้าง "แม่ไม่อยู่ตีได้!" พูดจบก็ตีลงที่แขนน้องทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้ เคนทำหน้ามุ่ยใส่แต่ก็ไม่กล้าโวยวาย "แล้วเราจะพาน้องไปด้วยเรื่องตั๋วเรื่องที่พักจัดการเรียบร้อยหรือยังหละ?" สอบถามน้องต่อด้วยน้ำเสียงห้วนๆดังเดิม "ถ้านายโอเคเดี๋ยวชั้นก็จัดการได้เลยแหละ" ตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ เจอร์รี่ค้อนใส่ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆน้องชาย "ถ้าน้องไปแล้วเกิดอะไรขึ้นนายต้องรับผิดชอบ" ตวัดเสียงพูดเป็นเชิงขู่ "โธ่! น้องมันไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่จะทำอะไรทีต้องมีพวกเราคอยคุมอยู่ตลอด" เคนอดที่จะบ่นกับความกังวลไปก่อนของพี่ชายไม่ได้ "ถึงยังงัยน้องก็ยังเป็นเด็ก แล้วชั้นก็ไม่เคยปล่อยให้น้องไปไหนมาไหนตามลำพังแบบนี้ด้วย" เจอร์รี่เถียงกลับ "ไปคนเดียวที่ไหน? ชั้นก็กับมันด้วย ถ้ามันมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นชั้นไม่นิ่งดูดายอยู่แล้วหละ" พูดโต้ตอบพี่ชายอย่างอ่อนใจ "ไม่รู้หละ! รับปากชั้นก่อนว่านายจะรับผิดชอบน้องทุกอย่างไม่งั้นชั้นก็ไม่ให้น้องไป" เจอร์รี่ยื่นคำขาด เคนถอนหายใจเบาๆ "โอเคๆๆ ชั้นรับปาก" รับปากพี่ชายแบบเสียมิได้ "รับปากว่าอะไร?" ถามย้ำน้องชายอีกครั้ง "รับปากว่าจะรับผิดชอบน้องทุกอย่างครับ" ตอบชัดถ้อยชัดคำแต่น้ำเสียงฟังดูเหมือนจะประชดประชันมากกว่า "เออดี!" ตวัดเสียงใส่น้องชายเช่นกัน "แล้วนี่จะไปไหน?" ถามน้องเพราะเห็นว่าเคนแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก "ไปหาเพื่อน" เคนตอบพี่ชายแล้วเปิดหนังสือพิมพ์อ่านต่อ "เพื่อนที่ไหน?" พี่ใหญ่ซักถามน้องต่ออีก "เพื่อนที่ร้านอาหาร ที่ทำงานเก่าชั้นน่ะ" เคนตอบโดยที่ยังกวาดสายตาอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ "ออกแต่เช้าขนาดนี้ห้ามกลับบ้านดึกนะ" สั่งกำชับน้องชายไว้ "นานๆจะเจอกันทียังจะมาสั่งห้ามนู้นห้ามนี่อีก" เคนบ่นพึมพำเบาๆ "งั้นก็ไม่ต้องไป" พูดเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย "ก็ได้ๆๆๆ ไม่กลับดึกหรอก" รับปากพี่ชายเสียงอ่อยๆแล้วรีบพูดตัดบท "นายก็ไปกินข้าวแล้วไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก" เอ่ยปากไล่ให้พี่ชายไปกินข้าว "แล้วนายกินแล้วหรอ?" ลุกขึ้นยืนแต่ก็ถามน้องกลับ "ชั้นกินพร้อมกับแวนเนสแล้ว" เคนตอบ "มันไปทำงานแล้วหรอ?" เคนได้ยินก็พยักหน้าแทนคำตอบ "แล้วไจ่ไจ๋หละ?" เมื่อยินคำถามที่ต่อเนื่องเช่นนี้เคนก็ลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วสบตากับพี่ชาย "ทำไมวันนี้นายถามมากจัง จะทำอะไรก็ไปทำเถอะน่าอย่ายุ่งกับคนอื่นนักเลย!" เอ็ดพี่ชายเข้าให้ "ถามแค่นี้ทำเป็นรำคาญ! ไปก็ได้" เจอร์รี่บ่นอุบก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัวเพื่อไปกินอาหารเช้า เคนอ่านหนังสือพิมพ์ต่ออีกครู่หนึ่งไจ่ไจ๋ก็เดินลงมา "อรุณสวัสดิ์ครับพี่กลาง" เสียงไจ่ไจ๋ทักทายอย่างร่าเริง "อืม" เคนพยักหน้ารับแล้วยิ้มให้น้องชาย "เดี๋ยววันนี้พี่จะโทรไปจองตั๋วกับที่พักให้นาย เย็นนี้ค่อยมาคุยกันนะ" เคนบอกกล่าวกับน้อง "พี่ใหญ่ยอมให้ไปแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋ย้อนถามอย่างดีใจ "ยอม แต่พี่ก็โดนบ่นไปหลายยกเหมือนกัน" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็รับเดินเข้าไปกอดคอพี่ชายก่อนที่หอมแก้มฟอดใหญ่ "อื้ม! พี่กลางของผมนี่น่ารักที่สุดเลย" เคนหัวเราะแล้วบีบจมูกน้องชายเบาๆ "พอได้ผลประโยชน์พี่คนนี้จะน่ารักขึ้นมาทันทีเชียวนะ" น้องเล็กไม่ได้โต้ตอบเพียงแต่ยิ้มหวานให้พี่ชาย "ไปกินข้าวได้แล้ว พี่ใหญ่ก็คงกินอยู่ในครัวน่ะ" บอกให้น้องไปกินข้าวด้วย "ครับ" ไจ่ไจ๋รับคำอย่างว่าง่ายแล้วเดินเข้าไปในครัว - ตอนเย็น - "น้องไปไหนกันหมด?" แวนเนสเอ่ยถามพี่ชายที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว "ชั้นไล่มันขึ้นไปนอนกันแล้ว" เจอร์รี่ตอบแล้วตบที่นั่งข้างๆเป็นเชิงบอกให้น้องมานั่งด้วย "มีอะไรหรอ?" แวนเนสเดินมานั่งลงข้างพี่ชายพร้อมกับเอ่ยปากถาม "เมื่อคืนแม่โทรมาคุยกับชั้น นายรู้แล้วใช่มั๊ย?" เจอร์รี่เกริ่นถามน้อง "เรื่องที่เสี้ยวเทียนมันจะเอาไจ่ไจ๋ไปเที่ยวด้วยใช่มั๊ย?" ย้อนถามพี่ชายยิ้มๆ พี่ใหญ่พยักหน้า "มันบอกชั้นแล้วหละ เป็นงัยหละ? ทีนี้เลยขัดมันไม่ได้หละสิ" ถามพี่ชายอย่างขำๆ "ก็ใช่น่ะสิ ขัดใจพวกมันเดี๋ยวก็เอาไปฟ้องแม่อีก เจ้าพวกนี้มันเจ้าเล่ห์จริงๆ" พี่ใหญ่ตอบเป็นเชิงบ่น แวนเนสจึงหัวเราะออกมา "แต่แม่ไม่ได้พูดแค่เรื่องน้องจะไปเที่ยวหรอก" ประโยคถัดมาทำให้แวนเนสหยุดหัวเราะแล้วมองหน้าพี่ชายเป็นเชิงถาม "แม่จะให้ชั้นคุยกับเสี้ยวเทียนเรื่องบ้านอาเจียงน่ะ" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็ทำหน้าแหยๆ "ให้บอกมันว่าพ่อกับแม่ซื้อขึ้นมาน่ะนะ" สอบถามพี่ชายต่อ "เปล่า แม่จะให้บอกแค่ว่าขายบ้านได้แล้ว แม่เขาจะให้คนโอนเงินเข้าบัญชีให้น้องน่ะ" เจอร์รี่ตอบแล้วถอนใจเบาๆ "แต่ชั้นยังไม่อยากพูดกับน้องตอนนี้เลย ชั้นรู้ว่าน้องมันยังทำใจไม่ได้ซะทีเดียวหรอก" บอกกับแวนเนสด้วยสีหน้ามีแววกังวล "ชั้นก็ว่างั้นแหละ" แวนเนสเห็นด้วยกับพี่ชาย "แต่ทำไมพ่อแม่ถึงจัดการเรื่องนี้เร็วนักหละ?" ถามพี่ชายต่ออีก "คงไม่อยากให้น้องมัวแต่คิดถึงเรื่องในอดีตหละมั้ง? แต่เรื่องแบบนี้ใครมันจะไปลืมได้ลง?" พูดจบก็เงียบไป ได้ยินพี่ชายพูดดังนั้นแวนเนสเองก็พลอยเงียบไปด้วย "ชั้นว่ารอให้น้องกลับมาคราวหน้าแล้วค่อยบอกดีกว่า เพราะถ้าบอกไปตอนนี้ชั้นกลัวน้องมันจะคิดมากและยิ่งมันต้องไปทำงานด้วยจะเป็นยังงัยเราก็ไม่รู้ไม่เห็น น่าเป็นห่วงออก" แวนเนสให้ข้อคิดเห็น "ชั้นก็คิดแบบนั้นแหละ ว่าไปก็ลำบากใจเหมือนกันนะเนี่ย ใจจริงชั้นก็อยากให้น้องลืมเรื่องทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นแต่อีกใจนึงก็เข้าใจว่าช่วงที่น้องอยู่กับอาเจียงมันก็เป็นช่วงเวลาที่น้องมีความสุขอยู่เหมือนกัน" เจอร์รี่พูดให้น้องฟังตามตรง "ชั้นก็คิดเหมือนนายแหละ" แวนเนสว่าก่อนที่จะเอามือตบไหล่พี่ชายเบาๆ "เอาเถอะ! ยังงัยซะเดี๋ยวนี้เสี้ยวเทียนมันก็รับฟังเหตุผลมากกว่าเมื่อก่อน มันคงเข้าใจในสิ่งที่พ่อแม่อยากจะทำให้มันแหละ" เจอร์รี่ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ยิ้มให้น้องเท่านั้น "วันนี้ทำงาน.....เหนื๊อยยยย......เหนื่อยยยย......" แล้วแวนเนสก็เปลี่ยนมาอ้อนพี่ชายแทน "เข้าฉากตั้งแต่เช้าได้พักกินข้าวแป๊บเดียวแล้วก็โดนเรียกไปทำงานต่อทันทีเลย แต่ที่ต้องเร่งถ่ายทำก็เพราะว่าฉากที่ชั้นต้องแสดงมันเหลืออีกไม่เท่าไหร่ เพราะฉะนั้นชั้นถึงยอมเหนื่อยก่อนจะได้หยุดพักยาว" พูดจบก็ไถลตัวลงนอนหนุนตักพี่ชาย "แล้วใครบังคับให้นายมาเป็นนักแสดงหละ?" ก้มหน้าลงถามน้องชายเป็นเชิงแขวะ "แหม.....เหนื่อยแต่ก็สนุก....." แวนเนสแก้ตัวกลายๆ "งั้นก็อย่ามาบ่นให้ได้ยิน" ว่าพลางบีบจมูกน้องอย่างหมั่นไส้ "ฟังน้องบ่นหน่อยไม่ได้หรอ? ทีชั้นยังฟังนายบ่นมาทั้งชีวิตเลย" พูดแขวะพี่ชายกลับไป "ว่าชั้นขี้บ่นหรอ?" แกล้งทำหน้าเข้มใส่น้องชาย "ไม่ได้พูดซักคำ" แวนเนสแย้งด้วยสีหน้ายิ้มๆ พี่ใหญ่เลยเอามือดีดหูน้องทีหนึ่ง "โอ้ย! เจ็บนะ!" แวนเนสโวยวายพร้อมกับเอามือลูบใบหูตัวเอง "เจ็บสิดีจะได้ไม่กล้าต่อปากต่อคำกับชั้น" ต่อว่าน้องชายอีก "ใจร้าย!" พูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดแล้วลุกขึ้นนั่งตามเดิม พี่ใหญ่ยิ้มบางๆแล้วเอื้อมมือไปขยี้หัวน้องชาย "ไม่ชอบให้ใครเล่นหัว! ไม่ต้องมายุ่งเลย!" ปัดมือพี่ชายออกแล้วเอนหัวหลบ "พูดเองนะว่าไม่ให้ชั้นยุ่งด้วย ดีหละ.....ต่อไปนี้ชั้นจะทำตามความต้องการของนาย" เจอร์รี่แกล้งทำเป็นโกรธ แวนเนสได้ยินก็มีสีหน้าเจื่อนลง "ไม่ใช่ซักหน่อย ชั้นพูดเล่น.....อย่าโกรธชั้นเลยนะ......" ว่าพลางเขย่าแขนพี่ชายเบาๆ พี่ใหญ่เหลือบตามองน้องชายแล้วแกล้งเบือนหน้าหนีไปทางอื่น "พี่ใหญ่อ่ะ อย่าเงียบแบบนี้สิ....." แวนเนสพูดเสียงอ่อยพลางเอาหัวซบลงที่ไหล่พี่ชาย เจอร์รี่แอบอมยิ้มแต่ก็ไม่พูดว่าอะไรเพียงแต่จะรอดูว่าเจ้าน้องชายตัวดีจะทำยังงัยต่อ "ชั้นขอโทษ" เสียงแวนเนสสั่นเครือคล้ายจะร้องไห้เพราะนึกว่าพี่ชายโกรธที่เขาพูดแบบนั้น "แวนเนส" เจอร์รี่ตกใจเมื่อได้ยินเสียงน้องชายเขาดันหัวน้องชายก่อนจะเลื่อนมือไปลูบหัวน้อง "ไม่ต้องร้อง พี่ไม่ได้โกรธนายซักหน่อย แค่ล้อเล่นเอง" พูดปลอบน้องชายทันที "ชั้นเคยบอกแล้วใช่มั๊ยว่าสิ่งที่ชั้นกลัวที่สุดก็คือการที่นายนิ่งเงียบไม่พูดไม่จากับชั้น" แวนเนสพูดต่อว่าพี่ชายน้ำตาคลอเมื่อรู้ว่าพี่ชายแกล้งทำเป็นไม่ยอมพูดกับเขา พี่ใหญ่ได้ยินก็อ้ำอึ้ง "ขอโทษ.....พี่ขอโทษ....." เอ่ยขอโทษน้องชายอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้น้องกลัว "ต่อไปพี่จะไม่เล่นอะไรแบบนี้อีกแล้ว" ดึงน้องเข้ามากอดพร้อมกับลูบหลังให้อย่างอ่อนโยน "เล่นแรงแบบนี้นายต้องถูกลงโทษ" แวนเนสทำเสียงเข้มใส่พี่ชาย เจอร์รี่อ้าปากค้างเพราะไม่นึกว่าน้องจะมาไม้นี้ "ลงโทษอะไร?" ย้อนถามน้องกลับไป "ลงโทษที่ทำให้ชั้นเกือบร้องไห้น่ะสิ" แวนเนสตอบด้วยสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย เจอร์รี่พูดอะไรไม่ออกจึงแต่ถอนใจ "ไป!" แวนเนสสั่งเสียงเข้มพร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างไปตรงหน้าพี่ชาย "ไปไหน?" เลิกคิ้วถามอย่างงงๆ "พาชั้นไปนอนงัยเล่า!" ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็ทำหน้าบอกไม่ถูก "จะบ้าหรืองัย! ชั้นอุ้มนายไม่ไหวหรอก" ต่อว่าเจ้าน้องชายจอมกวนเข้าให้ "นายเป็นพี่ชายที่แย่ที่สุดเลย! ตั้งแต่เกิดมาไม่เห็นนายจะเคยอุ้มชั้นซักครั้ง" แวนเนสทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่ "คุณน้องชายสุดที่รักครับ พี่ใหญ่คนนี้อายุห่างจากน้องแค่ปีเดียวเท่านั้นนะครับ ตอนน้องเกิดพี่ก็ตัวนิดเดียวจะอุ้มน้องยังงัยไหวหละครับ?" พูดกับน้องอย่างอ่อนใจ "ไม่รู้หละ! ถ้าไม่อุ้มชั้นขึ้นไปนอนหละก็ชั้นจะฟ้องแม่ว่านายรังแกชั้น!" แวนเนสยื่นคำขาด "อะ! ฟ้องไปเลย" หยิบโทรศัพท์มายื่นให้น้องชาย แวนเนสทำหน้ามุ่ยใส่ก่อนที่จะขยับตัวลุกขึ้น "โกรธแล้ว!" ชูนิ้วโป้งทั้งสองข้างชี้ไปทางพี่ชาย พูดจบก็เดินขึ้นบันไดไปอย่างงอนๆ เจอร์รี่มองตามพลางส่ายหน้าไปมายิ้มๆกับนิสัยที่ไม่รู้จักโตของเจ้าน้องชายคนนี้ - วันอาทิตย์ - "ไจ่ไจ๋! เสื้อผ้าเตรียมไปพอแล้วแน่นะ เสี้ยวเทียน! หยูกยาเอาไปแล้วหรือยัง?" พี่ใหญ่ซักถามน้องชายทั้งสองคนตามประสาคนเป็นพี่ "ครบแล้ว" เคนตอบพลางส่ายหน้าไปมากับความเป็นห่วงเป็นใยของพี่ชาย "ไจ่ไจ๋ นายได้เอาผ้าห่มไปด้วยหรือเปล่า? ยาแก้เมาเรือหละติดไปด้วยหรือยัง?" เคนกับไจ่ไจ๋หันไปยิ้มให้กันเมื่อเห็นพี่ชายวิ่งวุ่นจัดการเตรียมข้าวของเครื่องใช้ให้พวกเขา "พี่ครับ ทุกอย่างที่พี่พูดมาน่ะบนเรือมีทุกอย่างเลย" เคนตอบคำถามนั้นแทนน้องชาย "ไจ่ไจ๋....พี่ว่านายเตรียมพวกอาหารแห้งไปด้วยก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อตอนกลางคืนจะหิว" คำพูดของพี่ใหญ่ทำให้น้องชายทั้งสามหันไปสบตากันยิ้มๆ "เฮ้ย! น้องมันไปเที่ยวไม่ได้ไปรบ นายจะอะไรนักหนาวะ!" แวนเนสเอ็ดพี่ชายเข้าให้ "นายนี่ไม่ห่วงน้องหรืองัย? ไจ่ไจ๋น่ะมันชอบลุกขึ้นมาหาอะไรกินตอนดึกๆ ขืนไปแล้วไม่มีอะไรให้กินน้องมันก็นอนปวดท้องตายน่ะสิ" เงยหน้าขึ้นมาเถียง "นี่ๆๆๆ ชั้นทำงานเกี่ยวกับอาหารการกิน ไม่ปล่อยให้มันอดตายหรอก อาหารแห้งอะไรเนี่ยไม่ต้องเลยเอาไปเก็บให้หมด!" เคนว่าพี่ชายคนโตเข้าให้ด้วยอีกคน เจอร์รี่ได้ยินก็อ้าปากจะเถียงแต่ไจ่ไจ๋เดินเข้าไปกอดเสียก่อนจึงยังไม่ได้พูดอะไรออกมา "พี่ใหญ่ครับ อย่าห่วงไปเลย ผมไม่เป็นไรหรอก พี่กลางก็อยู่กับผมด้วย ถ้าผมต้องการอะไรผมจะบอกพี่เขาเอง" พูดปลอบเพื่อให้พี่ชายวางใจ เจอร์รี่มองหน้าน้องเล็กก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ "พี่หละห่วงเราจริงๆ ไม่อยากให้นายไปไหนไกลหูไกลตาพี่เลย" บอกกับน้องออกมาตรงๆ "ผมโตแล้วนะครับพี่ใหญ่ พี่ก็เคยพูดไม่ใช่หรอว่าอยากให้ผมได้ลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง" ว่าพลางใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบเอวพี่ชาย "อีกอย่างเราก็มีโทรศัพท์กันใช่มั๊ย? ถ้าผมคิดถึงพี่เมื่อไหร่ผมก็โทรหาพี่ได้ตลอดเวลาแล้วก็เช่นกันถ้าพี่คิดถึงผมก็โทรมาหาได้ตลอดเวลาเหมือนกัน" เจอร์รี่ได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ "กลัวนายจะเที่ยวสนุกจนไม่คิดถึงพี่เลยน่ะสิ" คำพูดของพี่ชายทำเอาแวนเนสกับเคนหันไปหัวเราะกันคิกคักเพราะพี่ชายทำหน้าเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ "คิดถึงสิครับ ผมจะโทรมาให้พี่กล่อมผมจนหลับทุกคืนเลย" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ซบหน้าลงที่อ้อมอกพี่ชาย "แต่พี่ก็จะไม่ได้กอดนายตั้งหลายวัน" พูดด้วยสีหน้ากระเง้ากระงอด "งั้นวันนี้ผมจะกอดเผื่อไปถึงวันกลับเลยดีมั๊ย?" น้องเล็กพูดโอ๋พี่ชาย "กอดวันนี้แต่พรุ่งนี้พี่ก็ไม่ได้กอดนายอยู่ดี" ตอบโต้น้องด้วยท่าทางงอแง "เฮ่อ! เด็กโข่งคนนี้เอาใจยากจังเนอะ!" เคนแกล้งพูดแหย่พี่ชายขึ้นมา เจอร์รี่หันมาค้อนใส่คนพูด "ถ้างั้นพี่ก็ลางานแล้วไปด้วยกันสิ" ไจ่ไจ๋พูดกับพี่ชายคนโต "เฮ้ย! แล้วพี่จะอยู่กับใครหละ?" แวนเนสแย้งขึ้นมาทันควัน เสียงหัวเราะจึงดังประสานกันขึ้นมา "นั่นงัย พี่ใหญ่ก็ยังมีพี่รองอยู่ด้วยทั้งคน" ไจ่ไจ๋บอกพี่ใหญ่ "มันไม่เหมือนกันหรอก นายน่ะมันน้องรักของเขาถ้าไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้ยินเสียงนายซักวันพี่ใหญ่เขาก็แทบบ้าตายแล้ว ส่วนพี่น่ะไปไหนมาไหนไกลๆเป็นปีๆเขาก็ไม่สนใจเท่าไหร่หรอก" แวนเนสพูดแขวะพี่ชายขึ้นมาอย่างหมั่นไส้ "น้อยๆหน่อย! พูดมากเกินไปแล้ว!" หันไปต่อว่าแวนเนสเสียงห้วน คนถูกว่าได้แต่ทำหน้าทำตาล้อเลียนพี่ชาย "ไม่เอาน่าพี่ใหญ่ ผมไปเที่ยวนะครับ อย่าทำให้ผมต้องห่วงสิ" น้องเล็กว่าพลางดึงแก้มทั้งสองข้างของพี่ชายเบาๆ "พูดง่ายหนิ ลองมาเป็นพี่ดูมั๊ยหละ?" บ่นอุบด้วยสีหน้ามุ่ยๆ "พอแล้วๆๆๆ!!! มัวแต่อาลัยอาวรณ์กันอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันเรือออก ชั้นโดนตัดเงินเดือนแน่ๆ" เคนพูดตัดบทเมื่อเห็นว่าเวลาใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว "เราก็ดูแลน้องดีๆหละ แล้วอย่าลืมที่รับปากกับพี่ไว้นะ" เจอร์รี่ทวงเอาคำมั่นกับน้อง เคนได้ยินก็ทำหน้าเมื่อย "รู้แล้วๆๆๆ ไปกันได้หรือยังหละ?" รับคำพี่ชายแล้วหิ้วกระเป๋าไปที่รถเป็นการยุติบทสทนาที่กำลังจะตามมาทั้งหมด "พี่ชายของพวกนายท่าจะเป็นเอามากนะ" แวนเนสเอ่ยขึ้นยิ้มๆเมื่อเห็นพี่ชายนั่งถอนหายใจเฮือกๆ "พี่ใหญ่ครับ คิดมากอีกแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ขยับเข้าไปกอดคอพี่ชายที่นั่งรถอยู่ตอนหน้าคู่กับคนขับ "พี่ไม่ให้นายไปแล้วดีกว่า พี่เป็นห่วง" เจอร์รี่หันมาบอกกับน้องเล็ก ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ได้แต่ทำหน้าแหยๆ "ไม่ได้โว้ย! ชั้นจ่ายเงินไปไม่ใช่ถูกๆนะ!" เคนโวยวายขึ้นมาแทนน้อง "เดี๋ยวชั้นจ่ายคืนให้นายก็ได้" เอี้ยวตัวหันมาพูดกับน้องชายคนกลาง "ไม่เอา!" เคนส่ายหน้าแรงๆ "นายจะบ้าหรืองัย? แค่น้องมันไปเที่ยวนายทำอย่างกับว่าน้องจะไปสู้รบกับใครอย่างั้นแหละ อย่าเว่อร์ให้มากนักเลย" ต่อว่าพี่ชายเข้าอีกชุดหนึ่ง "ชั้นเลี้ยงมันมาแต่เล็กแต่น้อย แล้วจู่ๆนายจะเอาน้องไปทำอะไรบ้างชั้นก็ไม่รู้แล้วแบบนี้จะไม่ให้ชั้นห่วงได้หรอ?" หันมาเถียงกับน้องชายคนกลาง "อ้าว! ชั้นเลยกลายเป็นคนที่พรากลูกชายออกจากอกพ่อซะงั้นนะ" เคนพูดอย่างขำๆเลยโดนพี่ชายค้อนใส่เสียหลายวง "พี่ใหญ่ครับ ผมสัญญาว่าจะโทรหาพี่ทุกวันเลยและผมจะรายงานว่าในแต่ละวันผมทำอะไรบ้าง แบบนี้ดีหรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋เสนอแนวทาง "สมมตินายไปนั่งกินเหล้ากับไอ้พี่กลางแล้วนายจะโทรมารายงานพี่แบบนั้นจริงๆน่ะหรอ?" โดนยิงคำถามเช่นนี้น้องเล็กก็ได้แต่ยิ้มเก้อ "เกินไปแล้ว! เรื่องไม่ดีนี่โยนใส่ชั้นทันทีเชียวนะ!" เคนโวยวายเมื่อโดนพี่ชายยกขึ้นมาพูด "อย่าบอกนะว่านายไม่ได้คิดจะทำแบบที่ชั้นพูด?" ย้อนกลับน้องเข้าให้ "เออ! คอยดูสิชั้นจะให้น้องมันดื่มเหล้าต่างน้ำเลย เอาให้เมาแอ๋ทั้งวันทั้งคืนจะได้โทรไปคุยกับนายไม่รู้เรื่อง" พูดยุแหย่พี่ชายอย่างหมั่นไส้แล้วก็รีบเอนตัวกลับไปนั่งพิงเบาะดังเดิมเมื่อเห็นพี่ชายทำท่าเอื้อมมือมาทางเขา "เดี๋ยวลงรถได้ก่อนจะหยิกให้เนื้อเขียวเลย!" พูดขู่เจ้าน้องชายตัวดีแล้วหันกลับไปนั่งถอนหายใจตามเดิม ไจ่ไจ๋หันไปมองหน้าเคนก่อนที่จะยิ้มแหยๆให้ "ชาตินี้นายอย่าหวังแต่งงานเลยไอ้น้องรัก พี่ใหญ่เขาต้องเก็บนายไว้อยู่กับเขาตลอดชีวิตแน่ๆ" เคนกระซิบกับน้องชายเบาๆ "แหม....พี่กลางก็พูดเกินไป....." ไจ่ไจ๋ว่าพี่ชายแต่ก็อดที่จะอ่อนใจกับความเป็นห่วงเป็นใยเขาจนออกนอกหน้าของพี่ชายคนโตไม่ได้ "นายคอยรับโทรศัพท์ไว้ให้ดีเถอะ ต้องคุยกับมันจนหูชาแน่ๆ" เคนกระซิบขู่น้องอีก "มันนินทานายอ่ะ" แวนเนสบอกกับเจอร์รี่เมื่อเห็นน้องซุบซิบกัน "ไม่ได้นินทาซักหน่อยเราคุยกันเรื่องอื่นต่างหาก" น้องเล็กรีบแก้ตัวขึ้นมาทันที "คุยเรื่องอื่นทำไมต้องกระซิบกันด้วยหละ? พูดให้พี่ได้ยินไม่ได้หรืองัย? หรือว่าคิดจะทำอะไรนอกลู่นอกทาง?" แวนเนสแกล้งถามแหย่น้องอีก "หาเรื่องอีกแล้วนะ!" เคนแหวใส่พี่ชายพร้อมกับค้อนขวับ แวนเนสหัวเราะเบาๆก่อนที่จะพูดกับพี่ชายคนโต "ดูมันนะ นี่ยังไม่ทันไรมันก็เตรียมการกันเรียบร้อยแล้ว พอคล้อยหลังนายปุ๊บนะรับรอง......" พูดค้างไว้พร้อมกับอมยิ้มที่แกล้งพี่ๆน้องๆได้ "นายเงียบไปเลยแวนเนส! แล้วขับรถให้มันดีๆหน่อยปาดซ้ายปาดขวาอยู่ได้!" เจอร์รี่เลยเอ็ดคนขับรถเข้าให้ เจ้าน้องชายตัวดีสองคนข้างหลังจึงได้โอกาสหัวเราะเยาะพี่ชายคนรอง "ปาดที่ไหนวะ? ชั้นแซงก็ให้สัญญาณไฟทุกครั้ง" แวนเนสบ่นอุบแต่พอเห็นพี่ชายมองก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็มาถึงบริเวณท่าเรือ "ว้าว! คนเยอะจัง!" ไจ่ไจ๋อุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยว ผิดกับพี่ใหญ่ที่มีสีหน้าหงอยๆเพราะไม่อยากให้น้องไป "โห! นั่นกัปตันเรือหรือเปล่าพี่กลาง? แต่งตัวเท่ห์จังเลย" ชี้ชวนให้พี่ชายดูพร้อมกับชื่นชม "ใช่แล้ว" เคนตอบน้องชายก่อนที่จะเหลือบมองเจอร์รี่ "ยังมีเวลาเหลือนิดหน่อย นายจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับน้องก็ตามสบายเลยนะ" พูดเป็นเชิงแซวพี่ชาย เจอร์รี่ค้อนใส่ก่อนที่จะจับตัวน้องเล็กให้หันหน้ามาทางเขา "ฟังพี่ให้ดีนะ ไม่ว่าจะทำอะไรเราต้องสังเกตคนอื่นตลอด อย่ามัวทำอะไรเพลินอยู่คนเดียว แล้วเวลามีสัญญาณเตือนภัยอะไรเราต้องทำตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่อย่างเคร่งครัดเลยนะ แล้วพี่ห้ามไม่ให้นายออกไปว่ายน้ำคนเดียวเด็ดขาด ถ้าอยากจะไปต้องรอพี่กลางไปด้วยรู้มั๊ย?" พูดสั่งกำชับกับน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เฮอะ! ดูมันสั่ง.....ทำอย่างกับว่าเรือมันจะล่มง่ายๆอย่างงั้นแหละ" เคนกระซิบนินทาพี่ชายกับแวนเนส "คนแก่ก็งี้แหละ กังวลไปก่อนทุกเรื่อง" แวนเนสพูดกับน้องยิ้มๆแต่ก็อดที่จะกำชับเคนด้วยไม่ได้ "แต่นายก็อย่าทิ้งๆขว้างๆน้องหละ มีเวลาว่างก็มาหาน้องมาทำกิจกรรมกับน้องบ้าง ชั้นเองก็เป็นห่วงมันเหมือนกัน" พูดกับเคนด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น "รู้แล้ว ไจ่ไจ๋น่ะมันน้องชั้น ชั้นก็ห่วงเหมือนกันแหละ" เคนรับปากพี่ชาย "แล้วอีกอย่างถ้าน้องมันเป็นไรซักนิดเดียวกลับมาเจอร์รี่มันฆ่าชั้นตายแน่ๆ ฉะนั้นชั้นไม่ทิ้งขว้างน้องแน่นอน" แวนเนสหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดของน้องชาย แต่เขาก็ตบไหล่น้องเบาๆ "นายรับปากอย่างนี้ชั้นก็วางใจ" เคนยิ้มให้พี่ชายแล้วพยักหน้า "พี่ใหญ่ครับ.....ยิ้มหน่อยสิ มัวแต่ขมวดคิ้วแบบนี้แล้วผมจะไปเที่ยวอย่างสบายใจได้ยังงัยกัน?" น้องเล็กต่อว่าพี่ชายพร้อมกับดึงแก้มเจอร์รี่ทั้งสองข้าง "ก็พี่เป็นห่วงนายนี่นา ดูสิ......คนเยอะแยะแบบนี้วุ่นวายออก เดี๋ยวนายพลัดหลงไปหละแย่เลย" เคนได้ยินคำพูดของพี่ชายก็อดที่จะแทรกขึ้นมาไม่ได้ "นายไม่ต้องกลัวน้องหลงหรอก เพราะเดี๋ยวชั้นจะเขียนชื่อพ่อชื่อแม่ชื่อนายชื่อแวนเนสแล้วก็ชื่อชั้นรวมทั้งที่อยู่เบอร์โทรศัพท์ของทุกคนใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อกระเป๋ากางเกงทุกที่ของน้องไว้เลย เผื่อหลงขึ้นมาจริงๆเขาจะได้ช่วยพามาส่งคืนถูกที่ แบบนี้สบายใจขึ้นมั๊ยครับพี่ใหญ่?" แวนเนสกับไจ่ไจ๋หัวเราะก๊ากกับคำประชดนิ่มๆของเคนทันที ส่วนเจอร์รี่ได้แต่จ้องหน้าเจ้าน้องชายจอมกวนอย่างเคืองๆ "ไม่ต้องมาทำปากดี! จำที่นายรับปากชั้นใส่สมองไว้ด้วย ถ้าน้องเป็นไรแม้แต่นิดเดียวชั้นเอานายตายแน่!" พูดขู่เคนเอาไว้ "ครับๆๆๆ ถ้าใครจะมาแตะต้องน้องชายสุดรักคนนี้ต้องข้ามศพชั้นไปก่อน แบบนี้วางใจได้หรือยัง?" พี่ใหญ่เอื้อมมือไปเขกหัวน้อง "พูดจาอะไรไม่ดีเลย!" ทำเสียงดุน้องชายคนกลาง "นายก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆหละ ยาพ่นยากินอะไรพวกนั้นไม่ลืมเอามาแน่นะ?" ถามย้ำน้องชายต่ออีก "เตรียมมาครบหมดแล้ว" ตอบพี่ชายพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู "ต้องขึ้นเรือกันแล้วหละ ลากันตรงนี้แล้วกัน" พูดจบก็หันไปพยักหน้ากับไจ่ไจ๋ "อื้ม! แล้วเจอกันนะครับ" ไจ่ไจ๋หอมแก้มพี่ใหญ่แล้วเอ่ยลาพี่ชาย "ดูแลตัวเองดีๆนะ" เจอร์รี่ตอบแล้วกอดน้องชายแรงๆก่อนที่จะดึงเคนมากอดด้วย "ดูแลน้องด้วยหละ" เคนพยักหน้ารับแล้วตบไหล่พี่ชายเบาๆ "ไม่ต้องห่วง" รับคำหนักแน่นแล้วยิ้มให้พี่ชาย "มากอดบ้างซิ" แวนเนสว่าพร้อมกับเรียกน้องชายทั้งคู่มากอดพร้อมกับเอ่ยร่ำลา "เที่ยวให้สนุกนะไจ่ไจ๋ แล้วนายก็ตั้งใจทำงานหละ" เคนกับไจ่ไจ๋รับคำพี่ชายก่อนที่จะหิ้วสัมภาระของตัวเองขึ้นมา "ไปหละนะ! ไว้เจอกัน!" โบกมือลาพี่ชายแล้วเดินคู่กันไปท่ามกลางสายตาของพี่ชายที่ยืนส่งจนน้องขึ้นเรือกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว "ไป.....กลับได้แล้ว......" แวนเนสกอดคอพี่ชายแล้วชวนกลับไปที่รถ เจอร์รี่ยังคงมองตามน้องๆจนเหลียวหลัง "นี่! นายคงไม่ร้องไห้หรอกนะ" แวนเนสเอ่ยแซวเมื่อเห็นสีหน้าซึมๆของพี่ชาย เจอร์รี่ผลักหัวน้องเข้าให้โทษฐานที่บังอาจแซวเขา "ชั้นไม่เว่อร์ขนาดนั้นหรอก!" แหวใส่เจ้าน้องชายจอมไฮเปอร์แล้วก้าวขึ้นไปประจำที่คนขับ "โล่งใจหน่อย! เพราะถ้าด่าได้แบบนี้แล้วก็คงไม่เป็นไรจริงๆ" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วก้าวขึ้นไปนั่งด้านหน้าคู่กับพี่ชาย "ไปส่งชั้นที่ร้านหน่อยนะ วันนี้นัดกินข้าวกับกลอเรีย" ได้ทีออกคำสั่งกับพี่ชาย เจอร์รี่เหลือบตามองน้อง "มีความสุขจริงๆเลยนะ!" อดที่จะพูดแขวะไม่ได้ แวนเนสนั่งอมยิ้ม "แน่นอนสิ.....อืมมม.....เห็นแก่ว่าวันนี้น้องๆก็ไม่อยู่บ้านกันหมดจะยอมให้คนแก่ขี้เหงาไปกินข้าวด้วยก็แล้วกัน" ชวนพี่ชายแบบติดกวนเล็กน้อย "ใครจะไปกับนายฮึ?" พี่ใหญ่ผลักหัวแวนเนสอีกทีก่อนที่จะออกรถไปตามคำบัญชาของน้องชาย   Create Date : 30 ธันวาคม 2550     Last Update : 30 ธันวาคม 2550 21:23:11 น. Counter : 1032 Pageviews.   0 comment Share Tweet

Chapter 40 ตอนที่ 40 "กลับมาแล้วหรอ?" เคนเอ่ยทักน้องชายที่เดินกลับเข้ามาในบ้าน ไจ่ไจ๋ได้ยินแล้วแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ "วันนี้เรียนหนักหรือเปล่า?" ถามไถ่น้องชายเป็นเชิงง้อ ไจ่ไจ๋ก็ยังไม่ตอบแต่เดินเลยเข้าไปในครัวทำเหมือนกับพี่ชายไม่มีตัวตน "มีอะไรกินมั่งเนี่ย?" พูดพึมพำกับตัวเองแล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามีไก่ทอดที่ซื้อมาเมื่อวาน ดังนั้นจึงหยิบไก่ทอดออกมาจะกินแต่ยังไม่ทันจะกัดกินก็ถูกเคนกดมือไว้ก่อน "ของค้างคืนแล้วจะกินทำไมไม่ทอดใหม่? เย็นชืดแบบนี้กินเข้าไปจะอร่อยตรงไหนกัน" พูดจบก็หยิบจานไก่ทอดขึ้นมาจะทอดให้น้อง "ไม่ต้อง! ผมทำเองได้!" ไจ่ไจ๋พูดเสียงห้วนแล้วดันพี่ชายออกส่วนตัวเองก็ไปยืนอยู่หน้าเตาแก๊สแทน "อวดเก่ง! เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่จะสมน้ำหน้าให้!" เคนต่อว่าน้องที่ทำตัวอวดดีกับเขา "มันก็เรื่องของผม!" ไจ่ไจ๋ตอกกลับพี่ชายเสียงห้วน เคนมองเจ้าน้องชายตัวดีอย่างเริ่มหงุดหงิดที่อุตส่าห์ยอมเป็นฝ่ายง้อแล้วแต่น้องยังทำเป็นยึกยัก "เออ! แล้วอย่ามาขอให้ช่วยทำอะไรก็แล้วกัน!" พูดทิ้งท้ายไว้แล้วทำท่าจะเดินออกไปแต่แล้วก็เปลี่ยนใจหันกลับมาพูดจี้ใจดำน้องแทน "พี่รู้ว่านายไม่พอใจที่พี่ใหญ่น่ะเขาเอาใจพี่มากกว่านาย" แล้วก็ได้ผลเพราะไจ่ไจ๋หันขวับมามองทันที "พี่เองก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ แต่พี่ใหญ่เขามาเอาอกเอาใจพี่เอง สงสัยเขาคงเบื่อนายแล้วแหงๆ" เคนยังพูดกวนอารมณ์น้องชายต่อ "พี่กลางนั่นแหละที่น่าเบื่อ! ที่พี่ใหญ่เขาเอาใจพี่ก็เพราะตัดปัญหาที่จะเกิดขึ้นหากไม่ตามใจพี่ต่างหาก!" น้องเล็กเถียงพี่ชายเสียงแข็ง "จริงหรอ? แต่พี่ว่าเดี๋ยวนี้พี่ใหญ่เขารักพี่มากกว่านายอีกนะ เพราะไม่ว่าพี่จะขออะไรพี่ใหญ่ให้ทุกอย่างเลย ขนาดกีต้าร์เนี่ยแพ๊งงงง....แพงงงง....พี่ใหญ่ยังยอมซื้อให้พี่ง่ายๆเลย" เคนเถียงน้องกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มยียวน "ที่พี่เขาให้เพราะเบื่อที่พี่เอาแต่ประชดเขาหละสิ! ผมจะบอกให้รู้นะว่าที่พี่ใหญ่เขาซื้อของให้พี่น่ะเพราะตัดรำคาญทั้งนั้น!" ไจ่ไจ๋ตอกกลับทันควัน "ทำอย่างกับเขาเต็มใจอยากจะให้นายอย่างงั้นแหละ!" เคนตวัดเสียงใส่น้องชายบ้าง "ก็เต็มใจกว่าที่จะให้พี่ก็แล้วกัน!" น้องเล็กเป็นฝ่ายยิ้มเยาะบ้าง "ฮึ! ก็คอยดู.....ว่าต่อไปนี้พี่ใหญ่จะสนใจใครมากกว่ากัน!" เคนพูดท้าทายแล้วร่ายยาวต่อไป "พี่น่ะช่วยพี่ใหญ่ได้แทบทุกเรื่อง อย่างเรื่องงานพี่ก็สามารถช่วยพี่เขาทำได้ เรื่องดูแลจัดการภายในบ้านพี่ก็แบ่งเบาจากพี่เขาได้อีก หรือต่อให้เป็นเรื่องกิจธุระสำคัญพี่ใหญ่เขาก็วางใจให้พี่ติดต่อแทนได้ แต่นายน่ะช่วยอะไรพี่เขาก็ไม่ได้ซักอย่าง ดีแต่อ้อนดีแต่งอแงแล้วก็เรียกร้องความสนใจไปวันๆ บางทีก็ทำพี่เขาปวดหัวจนไม่เป็นอันทำการทำงาน เป็นใครก็เบื่อด้วยกันทั้งนั้นแหละที่ต้องมานั่งโอ๋เด็กเอาแต่ใจแบบนายอยู่ตลอดเวลา!" น้องเล็กได้ยินก็เริ่มโมโหเพราะพี่ชายพูดจี้กลางใจเขา "พี่กลาง!! กล้าดียังงัยมาว่าผม! พี่เองก็ไม่ได้ดีกว่าผมไปเท่าไหร่นักหรอก! พี่น่ะทำให้พี่ใหญ่เขาหนักใจมากกว่าผมซะอีก! ที่พี่ใหญ่เขาตามใจพี่ไม่พูดไม่แย้งน่ะก็เพราะพี่เขาเกรงใจพ่อแม่ต่างหาก! แล้วที่พ่อแม่ต้องตามใจพี่ก็เพราะกลัวว่าพี่จะเป็นเหมือนเมื่อก่อนงัยหละ!" น้องเล็กพูดออกมาโดยไม่ทันคิดเพราะกำลังโมโหอยู่ จนเมื่อเห็นพี่ชายนิ่งไปจึงค่อยคิดได้ "พี่กลาง.....คือว่า....." ตั้งท่าจะขอโทษพี่ชายแต่เคนกลับหมุนตัวเดินออกไปเฉยๆ "โอ้ย! ทำไมถึงปากไวแบบนี้นะ!" ไจ่ไจ๋ต่อว่าพร้อมกับตบปากตัวเองไปด้วย แต่ก็ไม่กล้าตามเคนออกไป ส่วนเคนนั้นเดินออกมาก็นั่งลงที่โซฟาแล้วถอนใจเบาๆ อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธน้องที่น้องพูดแบบนั้นเพราะตัวเขาเองก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน "บ้านเงียบดีจัง" แวนเนสที่เพิ่งกลับเข้ามาเอ่ยทักเคนที่นั่งอยู่คนเดียว "อ้าว! กลับมาแล้วหรอ?" เคนหันไปทักพร้อมกับยิ้มให้พี่ชาย "อืม.....แล้วนี่เจ้าไจ๋ไปไหน? เห็นรถจอดอยู่น้องกลับบ้านมาแล้วไม่ใช่หรอ?" ถามถึงน้องชายคนเล็กด้วย "กลับแล้ว หาอะไรกินอยู่ในครัวแหละ" เคนตอบพร้อมกับผงกหัวไปทางห้องครัว แวนเนสรู้สึกว่าเคนดูท่าทางซึมๆไปก็เอะใจแต่ไม่ได้ถามออกมาตรงๆจึงเดินไปที่ห้องครัว แต่ก็ไม่พบตัวน้องชายคนเล็กเช่นกัน "ไจ่ไจ๋ไม่อยู่ในครัวหนิ" เดินกลับออกมาแล้วร้องบอกเคน "งั้นหรอ? อาจจะขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าบนห้องหละมั้ง" เคนตอบรับพร้อมกับบอกกล่าวกับพี่ชายอีกครั้ง "มันยังงอนอยู่หรอ?" เลียบๆเคียงๆถามน้อง เคนมองหน้าพี่ชายเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้ารับ "ยั่วอะไรน้องอีกหรือเปล่า? ชั้นว่าพอเหอะ อย่ามีเรื่องกันเลย" แวนเนสพูดเป็นเชิงขอร้อง "ชั้นก็ง้อมันแล้วแต่มันไม่สนใจ ซ้ำยัง....." เคนเกือบจะหลุดปากเล่าออกไปแต่แล้วก็หยุดพูดกระทันหัน "ยังอะไร?" แวนเนสซักถามต่อเพราะรู้ว่าน้องคงมีอะไรกันแน่ๆ "ไม่มีอะไรหรอก แค่มันงี่เง่ากับชั้นนิดหน่อยน่ะ ชั้นเลยขี้เกียจจะเถียงกับมันแล้ว" เคนแก้ไขคำพูดตัวเองแล้วปั้นยิ้มเพื่อให้พี่ชายสบายใจ "ดีเหมือนกัน งอนชั้นแบบนี้มันจะได้ไม่หาเรื่องมาคุยจ้อให้ชั้นฟังจนปวดหัวอีก หลับสบายได้อีกหลายคืน" แวนเนสเพียงแต่ยิ้มบางๆ "งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวลงมาคุยด้วย" พูดจบก็ลุกขึ้นยืนแต่ก็หันมาเห็นไจ่ไจ๋ที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาพร้อมกับถือของเข้ามาด้วย "อ้าว! ไหนพี่กลางบอกว่านายกลับมาแล้ว นี่ออกไปไหนมาอีกหละ?" แวนเนสเอ่ยทักน้องชาย "พี่รองกลับมาแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋ทักพี่ชายคนรองแล้วมองเลยไปทางเคนที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจเขาเลย เมื่อเห็นดังนั้นก็มีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย "ผมไปซื้อผลไม้มาน่ะครับ" ไจ่ไจ๋ตอบแต่ไม่ได้บอกว่าที่ซื้อมาเพราะตั้งใจจะทำน้ำพั้นช์ให้เคนเพื่อเป็นการง้อ "กินผลไม้บ้างก็ดีเหมือนกัน พี่ไปอาบน้ำก่อนหละ" พูดจบก็เดินขึ้นห้องไป หลังจากแวนเนสออกไปแล้วไจ่ไจ๋ก็มองไปทางเคนอีกครั้ง "พี่กลาง ผม....." ไจ่ไจ๋อยากจะพูดขอโทษพี่ชายแต่กลับพูดต่อไม่ออก เคนเองก็ได้ยินแล้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่รอฟังว่าน้องจะพูดอะไรต่อ "ผม....." ไจ่ไจ๋อึกอักเมื่อเห็นเคนยังนิ่งเฉยจึงคิดว่าพี่ชายคงโกรธ ดังนั้นจึงตัดสินใจไม่พูดแล้วเดินเข้าไปในครัวเสียเฉยๆ เคนเอี้ยวตัวหันไปมองน้องชายแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแต่นั่งเงียบๆดังเดิม "เฮ่อออ.....เหนื่อยจังเลย....." เสียงบ่นนั้นทำให้เคนกำลังนั่งเหม่อลอยหันไปทางต้นเสียง "กลับเร็วนี่วันนี้" ทักทายพี่ชายคนโตที่เพิ่งกลับจากทำงานด้วยรอยยิ้มบางๆแล้วเขยิบตัวให้พี่ชายนั่งด้วย "อืม.....พอดีรู้สึกเพลียๆเลยหนีกลับมาก่อน....." ว่าแล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆน้อง "ไจ่ไจ๋กลับมาแล้วหรอ? เห็นรถมันจอดอยู่" ถามถึงน้องชายคนเล็ก เคนพยักหน้าแล้วพูดขยายความต่อ "กลับมาได้พักใหญ่ๆแล้วหละ แวนเนสก็กลับมาแล้วเหมือนกันแต่มันขึ้นไปอาบน้ำอยู่เดี๋ยวคงลงมา" พูดจบก็เงียบไป ในขณะนั้นเองไจ่ไจ๋ก็ถือแก้วน้ำพั้นช์เดินเข้ามา เคนเหลือบไปเห็นน้องชายแล้วก็เริ่มหมั่นไส้เพราะนึกว่าน้องจะมาอ้อนเอาใจพี่ชายจึงแกล้งขยับเข้าไปกอดพี่ใหญ่พร้อมกับเอ่ยปากอ้อนโดยไม่รู้เลยว่าแก้วน้ำที่น้องถือมานั้นก็เพื่อจะมาง้อตัวเอง "พี่ใหญ่.....วันนี้ชั้นอยากออกไปกินข้าวข้างนอกจัง เราไปหาข้าวกินกันข้างนอกดีมั๊ย?" เจอร์รี่ยิ้มพร้อมกับก้มหน้าลงมองเจ้าน้องชายตัวดีที่ซบหน้าลงที่อกเขา "ขี้เกียจทำกับข้าวหละสิ.....ใช่มั๊ย?" ย้อนถามพลางบีบจมูกน้องชายอย่างเอ็นดู ไจ่ไจ๋เห็นดังนั้นก็เริ่มหมั่นไส้เคนขึ้นมาอีกจึงเดินเข้าไปนั่งลงอีกข้างของพี่ใหญ่ "พี่ใหญ่ครับ....กลับมาเหนื่อยๆดื่มน้ำให้ชื่นใจก่อนดีกว่า" เอ่ยปากพร้อมกับยื่นแก้วน้ำที่ตั้งใจทำมาง้อเคนไปให้พี่ใหญ่แทน "อันนี้ผมทำเองด้วยนะ ทำให้พี่ใหญ่คนเดียวเลย" พูดเน้นประโยคหลังพร้อมกับปรายตามองพี่ชายคนกลางไปด้วยแต่เคนกลับทำเป็นไม่สนใจ "โอโห! ทำไมวันนี้น้องพี่น่ารักแบบนี้เนี่ย ขอบใจมากนะ" รับแก้วมาแล้วยกขึ้นดื่มแต่พอรับรสแล้วก็ได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆ "อร่อยมั๊ยพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เจอร์รี่ฝืนยิ้มให้น้องแล้วพยักหน้าทั้งที่จริงแล้วรสชาดนั้นออกรสเปรี้ยวปะแล่มๆอย่างบอกไม่ถูก "งั้นก็ดื่มให้หมดแก้วเลยสิ" คะยั้นคะยอให้พี่ชายดื่มให้หมด เจอร์รี่ได้ยินก็ยิ้มแหยๆ "เสี้ยวเทียนชิมฝีมือน้องหน่อยมั๊ยครับ?" หันมาถามเคนอย่างหาตัวช่วย "ไม่เอาหรอก ของอร่อยๆแบบนี้นายคงมีบุญได้กินคนเดียวเท่านั้นแหละ" คำพูดของพี่ชายทำเอาไจ่ไจ๋สะอึกไป ในใจเริ่มกลัวเคนจะน้อยใจเขาอยู่เหมือนกัน "ทำไมพูดแบบนี้หละ?" ว่าพลางเอานิ้วจิ้มแก้มน้องชายไปด้วย "ก็นายไม่ได้ยินหรืองัยว่าน้องทำให้พี่ใหญ่คนเดียว นอกจากนายแล้วจะมีใครเป็นพี่ใหญ่ได้อีก?" เคนย้อนถามพี่ชายแต่แฝงไปด้วยการประชดประชันน้อง แต่ยังไม่มีใครได้พูดอะไรออกมาแวนเนสก็เดินลงมาอย่างร่าเริงพร้อมกับเอ่ยปากทักทายพี่ชาย "กลับบ้านแต่หัววันเลยนะกลัวน้องชายสุดที่รักหายหรืองัย?" พี่ใหญ่ส่งสายตาปรามแวนเนสแล้วส่งสัญญาณบอกว่าน้องชายสองคนคงมีปัญหาอะไรกันบางอย่าง แต่แวนเนสกลับไม่ได้รับรู้สัญญาณที่พี่ชายส่งมาให้ "โห! น้ำพันช์หรอ? ขอกินมั่งนะ" พูดจบก็แย่งแก้วน้ำจากมือพี่ชายไปดื่มอึกใหญ่ เจอร์รี่อ้าปากจะบอกว่าค่อยๆดื่มแต่ก็ไม่ทันการซะแล้ว "แหวะ!! โครตจะไม่อร่อยเลย! นายไปซื้อมาจากไหนเนี่ย? วันหลังอย่าซื้อนะเจ้านี้ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ!" หลังจากดื่มเข้าไปแล้วแวนเนสก็บ่นอุบพร้อมกับทำหน้าแหยงๆด้วยไม่รู้ว่าน้ำพั้นช์ดังกล่าวน้องเล็กเป็นคนทำเอง ไจ่ไจ๋ได้ยินก็มีสีหน้าสลดลงทันตาเห็น ส่วนเจอร์รี่กับเคนก็ได้แต่หันไปสบตากันพูดอะไรไม่ออก "ไม่อร่อยเลยหรอพี่รอง?" ถามพี่ชายเสียงแผ่วอย่างผิดหวัง "เออ! ไม่มีความอร่อยเลย นายซื้อมาหรอ?" แวนเนสตอบไปตามตรงอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร "แวนเนส!" เจอร์รี่เอ่ยปากเตือนแล้วส่งสายตาห้ามไม่ให้พูดอะไรอีก "ทำไมพี่ไม่บอกผมตรงๆหละ? โกหกทำไม?" พูดกับพี่ใหญ่จบก็ยกแก้วที่เหลือนั้นเดินเข้าไปในครัว เจอร์รี่เห็นก็รีบลุกตามเข้าไปทันที "เอ่อ.....มีเรื่องอะไรหรอ?" แวนเนสเห็นท่าทางของพี่น้องแล้วก็หันไปถามเคนอย่างงงๆ "เฮ่อ! ทำไมนายมันปากเสียแบบนี้วะ!" เคนต่อว่าพี่ชายก่อนที่จะเฉลยให้ฟัง "น้ำนั่นน่ะน้องมันไม่ได้ไปซื้อมาจากไหนเลยแต่มันเป็นคนทำเอง" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็มีสีหน้าตกใจ "จริงอ่ะ! ตายแล้ว! แล้วทำไมถึงไม่บอกชั้นก่อนหละ?" แวนเนสอุทานพร้อมกับต่อว่าน้องไปด้วย "บอกยังงัยทันหละ? นายเล่นกระดกเข้าไปซะอึกใหญ่แบบนั้น พอกินเสร็จก็วิจารณ์ทันทีเลย!" เคนแหวใส่พี่ชายกลับไป แวนเนสหน้าจ๋อยลงทันตาเห็น "แล้วชั้นผิดมั๊ยเนี่ย? โธ่! ไม่มีเซ้นต์เอาซะเลย!" แวนเนสว่าพลางเอามือเคาะหัวตัวเองไปด้วย "ง้อมันอีกสิบชาติจะหายงอนหรือเปล่าไม่รู้!" พูดซ้ำเติมพี่ชายเสร็จก็เดินตามน้องเล็กไปด้วย "ก็คนมันไม่รู้หนิ" แวนเนสแก้ตัวพร้อมกับยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง - ในห้องครัว - "ไจ่ไจ๋! จะทำอะไรน่ะ!" พี่ใหญ่ปราดเข้าไปดึงแก้วน้ำออกจากมือน้องชายที่กำลังทำท่าจะเททิ้ง "ผมจะทิ้ง" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วเงยหน้ามองพี่ชายด้วยสายตาผิดหวัง ทำเอาเจอร์รี่อ้ำอึ้ง "จะทิ้งทำไมหละ? พี่ยังกินไม่หมดเลยนะ" พูดกับน้องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพราะรู้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว "มันไม่อร่อยขนาดนี้ อย่าฝืนกินเลย" พูดด้วยเสียงแผ่วเบา เจอร์รี่วางแก้วน้ำนั้นลงแล้วดึงตัวน้องเข้ามากอด "พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้อยากโกหกนาย แต่พี่ไม่อยากให้นายเสียใจ" เอ่ยขอโทษน้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ความจริงแล้วสิ่งสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่รสชาดหรอกนะ แต่มันอยู่ความตั้งใจของนายต่างหาก" ไจ่ไจ๋ได้ยินดังนั้นก็ผละตัวออกจากพี่ชาย "ขอบคุณมากนะครับพี่ใหญ่แต่พี่ออกไปก่อนเถอะ" พูดเป็นเชิงขอร้องพี่ชาย แม้จะเป็นห่วงความรู้สึกน้องแต่เจอร์รี่ก็ยอมทำตามความต้องการของน้องชาย "ได้ แต่เดี๋ยวอีกซักพักนายตามออกไปนะ วันนี้เราออกไปกินข้าวข้างนอกกัน" เมื่อเห็นไจ่ไจ๋พยักหน้ารับแล้วเจอร์รี่ก็หมุนตัวจะเดินออกไปแต่ก็เจอกับเคนที่เดินเข้ามาพอดี "ชั้นขอคุยกับน้องหน่อย" เคนบอกกับพี่ชายเบาๆ เจอร์รี่พยักหน้าแล้วปล่อยให้น้องชายทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง "ถ้านายอยากทำน้ำพั้นช์ให้พี่ใหญ่ทำไมไม่บอกพี่หละ? พี่จะได้ช่วยนายทำ" เคนพูดทำลายความเงียบขึ้นมา ไจ่ไจ๋ได้ยินเสียงเคนก็หันกลับมาด้วยความดีใจ "นายนี่ใช้ทรัพยากรบุคคลไม่เป็นประโยชน์เลย พี่น่ะเป็นถึงเชฟเชียวนะ เรื่องแบบนี้ทำไมไม่ให้พี่ช่วย?" เคนแกล้งพูดติดตลกเพื่อให้น้องรู้สึกดีขึ้น แต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้ามเพราะน้องเล็กเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา "ถ้าผมตั้งใจทำให้พี่ใหญ่จริงๆผมต้องขอให้พี่ช่วยแน่ๆ" คำพูดของน้องทำให้เคนรู้สึกงงๆแต่ประโยคถัดมานั้นกลับทำให้เขาอึ้งอย่างคาดไม่ถึง "แต่เพราะผมตั้งใจทำให้พี่น่ะสิผมถึงต้องพยายามทำด้วยตัวเอง" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ก้มหน้าร้องไห้ออกมาเงียบๆ เคนนิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนที่จะค่อยๆรั้งร่างน้องชายเข้ามากอด "ผมตั้งใจจะทำให้พี่ แต่พอเห็นหน้าพี่แล้วผมก็ไม่กล้าให้ ผมกลัวพี่ยังโกรธผมอยู่ ผมกลัวว่าพี่จะไม่ให้อภัยผม....." น้องเล็กพูดเสียงปนสะอื้น เคนลูบหลังให้น้องอย่างอ่อนโยน "เด็กโง่.....พี่ไม่ได้โกรธอะไรนายซักหน่อย แล้วนายเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย" พูดจบก็เชยคางน้องขึ้นมา "จำไว้นะ ว่าสำหรับพี่คนนี้แล้วต่อให้นายทำผิดพี่ก็ให้อภัยนายเสมอเพราะนายเป็นน้องชายคนเดียวของพี่......" จบคำพูดนั้นไจ่ไจ๋ก็โผเข้ากอดพี่ชายพลางร้องไห้ออกมาอีก "ไม่เอาน่า.....อย่าขี้แงแบบนี้สิ นิ่งซะๆๆ คนดีของพี่....." เคนปลอบโยนน้องชายด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เพียงครู่หนึ่งไจ่ไจ๋ก็หยุดร้องไห้ "ดูสิ....ตาแดงหมดแล้ว....." พูดเป็นเชิงบ่นแต่น้ำเสียงก็ยังอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง เคนเอามือเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าน้องชายอย่างแผ่วเบา "พี่กลาง ผมขอโทษที่พูดจาไม่ดี" เคนยิ้มแล้วพยักหน้ารับ "พี่ก็ต้องขอโทษนายเหมือนกันที่พูดแหย่นายก่อน" ไจ่ไจ๋เองก็พยักหน้ารับเช่นกัน แล้วสองพี่น้องก็ส่งยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น "งั้นสรุปว่า แก้วนี้นายตั้งใจทำให้พี่ใช่มั๊ย?" เคนหันไปยกแก้วน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆขึ้นมาถามน้อง "ใช่ครับ" ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับ "งั้นพี่รับไว้แล้วกัน" พูดจบก็ยกแก้วน้ำที่เหลือนั้นดื่มรวดเดียวจนหมด "พี่กลาง! พี่ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นอย่างตกใจเพราะรู้ว่ามันไม่อร่อยเลยแม้แต่น้อย แต่พี่ชายกลับยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน "เป็นน้ำพั้นช์ที่อร่อยที่สุดเท่าที่พี่เคยได้กินมาเลยแหละ ขอบใจมากนะ......" คำพูดของพี่ชายทำเอาไจ่ไจ๋น้ำตาซึมออกมาอีก "ขอบคุณครับพี่กลาง" เคนยิ้มแล้วตบไหล่น้องชายเบาๆ "อะฮึ่ม! พี่รองหิวข้าวแล้วนะครับ เมื่อไหร่คุณน้องชายทั้งสองคนจะง้อกันเสร็จซักที" เสียงแวนเนสดังแทรกขึ้นมา เคนกับไจ่ไจ๋หันไปทางต้นเสียงก่อนที่จะหันมาหัวเราะด้วยกัน "ไจ่ไจ๋ เราน่ะหลอกให้พี่ดีใจเก้อนึกว่าเราตั้งใจทำน้ำพั้นช์ให้พี่จริงๆซะอีก ที่ไหนได้ตั้งใจทำให้พี่กลางซะงั้น เฮ่อ! น่าน้อยใจจริงๆ" เจอร์รี่แกล้งพูดขึ้นมาบ้างทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้น ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกดีใจที่น้องชายปรับความเข้าใจกันได้ "โธ่พี่ใหญ่! อย่าน้อยใจไปเลยนะ ไว้พรุ่งนี้ผมจะทำให้พี่ใหญ่ คราวนี้จะทำใส่เหยือกแช่ตู้เย็นไว้ให้พี่กินได้ทั้งวันเลย" ไจ่ไจ๋รีบเดินเข้ามากอดพร้อมกับพูดประจบพี่ชายทันที "เอ้ย! ไม่ต้องๆๆๆๆ พี่ใหญ่พูดเล่นเอง ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก" เจอร์รี่รีบปฏิเสธในทันทีเช่นกัน "อ้าว! นายพูดงี้หมายความว่าไม่อยากกินน้ำที่น้องทำหรอกหรอ?" แวนเนสพูดแซวพี่ชายขึ้นมา "ไม่ใช่ซักหน่อย แต่ชั้นไม่อยากให้น้องลำบาก" เจอร์รี่หันไปเถียงทั้งๆที่จริงแล้วที่แวนเนสพูดมาก็มีส่วนจริงอยู่เหมือนกัน "แหม.....เบื่อจริงๆเลยพวกไม่จริงจังเนี่ย!" น้องเล็กทำเสียงกระเง้ากระงอดก่อนที่จะเดินเข้าไปกอดแขนเคน "สู้พี่กลางของผมก็ไม่ได้ พี่กลางของผมน่ะดีที่หนึ่งเลย" จบคำนั้นเสียงพี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองก็โห่ออกมาพร้อมกัน "ไปๆๆๆ ไปหาข้าวกินกันดีกว่า" เคนพูดตัดบทขึ้นมาก่อนที่จะแอบยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดต่อ "แต่ก่อนไปกินข้าวเดี๋ยวช่วยแวะร้านขายยาให้หน่อยนะ" เคนบอกกล่าวกับพี่ๆน้องๆ "เป็นอะไร!?" สามพี่น้องถามเคนขึ้นมาพร้อมกัน แต่คนถูกถามกลับยิ้มๆแล้วเหล่มองน้องชายคนเล็ก "ชั้นจะซื้อยาแก้ท้องเสีย เพราะรู้สึกว่าน้ำพั้นช์ที่กินเข้าไปมันต้องออกฤทธิ์แน่ๆ" พูดจบก็หัวเราะร่วนพลอยทำเอาพี่ชายอีกสองคนหัวเราะตามไปด้วย "พี่กลาง! พูดงี้หมายความว่างัย? คายออกมาให้หมดเลยนะ! ผมไม่ให้พี่กินแล้ว!" ไจ่ไจ๋ตรงเข้าล็อกคอพี่ชายแล้วเอามือจี้เอวพี่ชายไปด้วย "โอ้ย! ฮ่าๆๆ!!! พี่ล้อเล่นๆๆๆ!!! ปล่อยโว้ย!!" เคนหัวเราะพลางโวยวายพลาง "เฮ้ย! เลิกเล่นได้แล้วไปกินข้าวกันซักทีพี่หิวแล้ว!" แวนเนสร้องขัดเจ้าน้องชายตัวแสบทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะเล่นกันไม่เลิก "ไปสิ!" เคนวิ่งหนีน้องชายออกมาได้ก็รีบกอดคอแวนเนสแล้วพาเดินออกไปทันที ปล่อยให้ไจ่ไจ๋ได้แต่ยืนมองตามพลางค้อนหลายตลบ "ไปๆๆๆ เราก็ไปได้แล้ว" พูดใหญ่พูดยิ้มๆแล้วจูงมือน้องเล็กเดินตามพี่น้องอีกสองคนไปเช่นกัน "กินอะไรกันดี?" พี่ใหญ่เอ่ยถามความเห็นน้องๆหลังจากที่ทั้งสี่คนมานั่งประจำที่กันหมดแล้ว "อะไรก็ได้" น้องชายสามคนตอบออกมาพร้อมกัน คนตั้งคำถามยิ้มๆ "แล้วไอ้อะไรก็ได้เนี่ยมันมีขายที่ไหนหรอพี่จะได้พาไปกินถูก" ย้อนถามเจ้าน้องชายทั้งสามคนแบบติดกวนเล็กน้อย "โห่!!!" บรรดาน้องๆต่างพากันโห่กับมุขฝืดๆของพี่ชาย "กินสเต็กกันดีมั๊ย?" เสนอความเห็นของตัวเองเป็นแนวทางให้น้องๆ "ดีครับ" น้องชายทั้งสามคนตอบขึ้นมาพร้อมกัน ดังนั้นพี่ใหญ่จึงขับรถพาน้องๆไปยังที่หมาย "ผมขอไปดูหนังสือหน่อยนะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นหลังจากสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว "จะซื้อหนังสืออะไรหรอ? ทำไมไม่ไปเอาที่ร้านหละ?" แวนเนสถามแทรกขึ้นมา "ดูเฉยๆไม่ได้ซื้อหรอกครับ ผมขี้เกียจนั่งรอเฉยๆ ไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า" พูดจบก็ลุกขึ้น "พี่ไปด้วย" เคนว่าแล้วก็ลุกขึ้นด้วยเช่นกัน "งั้นเดี๋ยวมานะ" เคนบอกพี่ชายทั้งสองคนแล้วพาน้องลุกออกไป "โห! ทะเลน่าเที่ยวจัง!" ไจ่ไจ๋หยิบหนังสือท่องเที่ยวเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดดู "พี่กลางดูสิ แพ็คเก็ตทัวร์อันนี้ราคาไม่แพงเลยเนอะ" ไจ่ไจ๋ชักชวนให้เคนดูด้วย เคนขยับมายืนข้างน้องแล้วชะโงกหน้าไปดูตามที่น้องชี้ก่อนที่จะมองหน้าน้องชาย "อยากไปเที่ยวหรอ?" เอ่ยถามน้องชาย ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับโดยไม่ต้องคิด "สอบเสร็จเมื่อไหร่หละ?" เคนถามน้องต่อ "วันมะรืนเริ่มสอบครับ สอบเสร็จก็วันศุกร์นี่แหละ" ไจ่ไจ๋ตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองพี่ชาย "พี่ต้องกลับไปทำงานวันอาทิตย์" เคนเหมือนจะพูดกับตัวเอง "งั้นคราวหน้าก็ได้ครับ พี่กลับมาแล้วเราค่อยไปเที่ยวกัน" น้องเล็กเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พี่ชาย "กว่าพี่จะกลับมานายก็คงหายเครียดจากการสอบไปนานแล้วหละ" เคนพูดยิ้มๆทำให้ไจ่ไจ๋เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ "งั้นพี่กลางหมายความว่าพี่จะพาผมไปเที่ยววันเสาร์หรอ?" ถามด้วยสีหน้าแสดงความดีใจ "ไม่ได้หรอก วันนั้นพี่ต้องเก็บของเตรียมตัวกลับไปทำงาน" พอได้ยินคำตอบน้องเล็กก็มีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อนให้พี่ชาย "นั่นสิเนอะ พี่ต้องเรียมตัวกลับไปทำงาน" พูดทวนคำแล้วลอบถอนใจออกมาเบาๆแล้ววางหนังสือลงที่ชั้นตามเดิม เคนเห็นท่าทางของน้องแล้วก็อมยิ้ม "พี่เลยกำลังคิดว่าถ้าพี่จะซื้อตั๋วให้นายไปท่องเรือสำราญเนี่ยจะดีมั๊ย?" ประโยคนั้นทำเอาไจ่ไจ๋ชะงัก "เพราะพี่ใช้สิทธิลดค่าเดินทางให้นายได้ครึ่งราคาด้วย" พูดจบก็เลิกคิ้วเป็นเชิงถามน้องชาย และคำตอบของไจ่ไจ๋ก็คือการโผเข้าไปกอดพี่ชาย "พี่จะให้ผมไปกับพี่จริงๆหรอ?" ถามพี่ชายอย่างดีใจ "อืม.....แต่ว่า......เรื่องห้องพักกับการเที่ยวเล่นเนี่ยนายคงต้องตัวคนเดียวนะเพราะพี่ต้องทำงาน จะเจอนายได้ก็ตอนที่ได้พักกับหลังเวลางานเท่านั้น" เคนบอกกล่าวให้น้องฟัง "ไม่เห็นเป็นไรเลย เวลาพี่ทำงานผมก็อยู่ในห้องพัก พอพี่เลิกงานแล้วเราค่อยทำกิจกรรมด้วยกันก็ได้" ไจ่ไจ๋แย้งขึ้น "พี่เสียเงินให้นายไปเที่ยวพักผ่อนไม่ใช่ให้ไปนอนอุดอู้อยู่ในห้องพักอย่างเดียวซักหน่อย" เคนเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องเบาๆ "งั้นผมจะไปกับใครหละ? พี่รองก็ไม่ว่างยิ่งพี่ใหญ่นี่หมดสิทธิเลย" ย้อนถามพี่ชายอย่างงงๆ "พี่ออกเงินให้นายคนเดียวเท่านั้นนะน้องรัก คนอื่นอย่าหวังเลย" พูดจบก็อธิบายใหน้องฟังต่อ "พี่อยากให้นายไปเปิดหูเปิดตาบ้าง บางทีการเที่ยวคนเดียวเนี่ยนายอาจจะได้รับประสบการณ์ใหม่ๆบ้าง" ไจ่ไจ๋ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ฟังที่พี่ชายพูดเท่านั้น "แต่จะให้ไปที่อื่นซะเลยพี่ก็เป็นห่วง ฉะนั้นพี่เลยให้นายไปกับพี่ด้วย แต่ไม่ให้เกาะติดแจเหมือนทุกครั้งนะ" เคนย้ำประโยคหลัง ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็เริ่มลังเลว่าจะไปกับพี่ชายดีหรือไม่ "แล้วพี่ใหญ่กับพี่รองเขาจะยอมให้ผมไปกับพี่หรอ?" ยกเอาพี่ชายอีกสองคนขึ้นมาด้วย เคนได้ยินก็พยักหน้า "อันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้านายอยากไปจริงๆพี่จะพูดให้เอง" พูดจบก็มองหน้าน้องเป็นเชิงถาม น้องเล็กเงียบไปครู่หนึ่ง "ผมอยากไป" ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจเพราะคิดไปแล้วการได้ไปเที่ยวมันก็ยังดีกว่าการที่ต้องนั่งเหงาอยู่บ้านคนเดียว "โอเค! งั้นคืนนี้พี่จะคุยกับพี่ใหญ่แล้วก็พี่รองให้เอง" เคนว่าพร้อมกับยิ้มให้น้อง - ที่บ้าน - "ผมไปอ่านหนังสือนะครับ" หลังจากกินข้าวกลับมากันแล้วไจ่ไจ๋ก็ขอตัวขึ้นห้องไปเพราะรู้ว่าเคนจะคุยกับพี่ชายสองคนเรื่องที่จะให้เขาไปเที่ยวด้วย "อ่านหนังสือนะไม่ใช่คุยโทรศัพท์" พี่ใหญ่เอ่ยแซวยิ้มๆ ไจ่ไจ๋ทำจมูกย่นใส่พี่ชายก่อนที่จะวิ่งขึ้นห้องไป "เออนี่.....ชั้นมีเรื่องจะคุยกับนายสองคนหน่อย" หลังจากน้องขึ้นห้องไปแล้วเคนก็เอ่ยปากกับพี่ชายทั้งคู่ "ว่ามาสิ" เจอร์รี่ตอบรับแล้วหันไปทางน้องชาย "จะฟ้องว่าวันนี้ไจ่ไจ๋แกล้งอะไรนายใช่มั๊ย? พอพี่ใหญ่เขาโอ๋หน่อยหละอ้อนทันทีเลยเชียว" แวนเนสแกล้งแหย่น้องชาย "ชั้นไม่ไร้สาระเหมือนนายนะโว้ยถึงจะได้ทำอะไรเป็นเล่นไปซะหมด" เคนต่อว่าพี่ชาย "อ้าวๆๆๆ!!! น้อยๆหน่อยเถอะไอ้ตัวดี! ชั้นก็รู้จักกาลเทศะเหมือนกันนะโว้ยเรื่องอะไรมาว่าชั้นไร้สาระ!?" แวนเนสย้อนอย่างเอาเรื่อง "ถ้าอย่างนายเรียกว่ารู้จักกาลเทศะ งั้นคนทั้งโลกคงได้รางวัลมารยาทงามกันหมดแล้วหละ" เคนต่อปากต่อคำกับพี่ชายทันที "ไอ้...." แวนเนสตั้งท่าจะด่าน้องแต่โดนพี่ชายเอามือปิดปากไว้ "หยุดพูดซักที! ชั้นหละเบื่อนายจริงๆ พูดแทรกคนอื่นอยู่เรื่อย!" แวนเนสดึงมือพี่ชายออกแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ ในขณะที่เคนแอบหัวเราะเบาๆ "ขำอะไร!" แหวใส่น้องชายเสียงแข็ง "ยังไม่หยุดอีก!" เจอร์รี่ทำเสียงดุ "มันด่าชั้นปาวๆนายไม่ว่าอะไรซักคำ แต่ชั้นเนี่ย....." แวนเนสต่อว่าพี่ชายแต่แล้วก็หยุดพูดกระทันหันเพราะพี่ชายเงื้อนมือขึ้น "สมน้ำหน้า!" เคนตอกย้ำพี่ชายโดยไม่ออกเสียง แวนเนสจึงได้แต่ส่งสายตาอาฆาตไปยังน้องชายเนื่องจากทำอะไรไม่ได้ "พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้งนึงโดนแน่!" พูดขู่แวนเนสก่อนที่จะหันไปทางเคน "ว่ามาสิเสี้ยวเทียน" เคนยักคิ้วให้พี่ชายคนรองก่อนที่จะปรับสีหน้าให้ดูเป็นการเป็นงานขึ้น "คือว่าพวกนายสองคนรู้ใช่มั๊ยว่าชั้นจะกลับไปทำงานวันอาทิตย์นี้แล้ว" เคนเกริ่นนำขึ้นมา ซึ่งพี่ชายทั้งคู่ก็พยักหน้ารับ "แล้วพวกนายก็รู้ด้วยใช่มั๊ยว่าน้องจะสอบเสร็จวันศุกร์" ถามพี่ชายต่ออีก "อืม" พี่ชายสองคนตอบรับพร้อมกัน "แล้วพวกนายเห็นด้วยมั๊ยหากว่าหลังสอบน้องจะได้ไปเที่ยวพักผ่อนสมองบ้าง?" คราวนี้เจอร์รี่กับแวนเนสหันไปมองหน้ากันเอง "นายกำลังจะบอกว่าให้ชั้นกับเจอร์รี่พาน้องไปเที่ยวหลังสอบเสร็จเพราะนายไม่สามารถพาน้องไปเองได้ใช่มั๊ย?" แวนเนสย้อนถามน้องชาย "ก็ไม่เชิงหรอก" เคนตอบไม่ตรงคำถามเท่าไหร่นัก "งั้นยังงัยหละ?" เจอร์รี่ถามเข้าเรื่อง "คือชั้นน่ะจะพาน้องไปเที่ยวเอง" เคนตอบแล้วอธิบายต่อ "ชั้นว่าจะซื้อตั๋วเรือสำราญที่ชั้นทำงานอยู่ให้น้องแล้วให้น้องเดินทางไปกับชั้น" เคนหยุดพูดแล้วมองหน้าพี่ชายทั้งคู่สลับกันไปมา "แต่นายต้องทำงานไม่ใช่หรอ? แล้วจะเอาเวลาที่ไหนเที่ยวกับน้องหละ?" เจอร์รี่ถามซักต่อ "ก็.....ให้มันเที่ยวเองงัย แต่ชั้นอาจจะมาเจอกับมันได้นอกเหนือเวลางาน" เคนตอบไม่เต็มเสียงนักเพราะไม่มั่นใจว่าพี่ชายจะอนุญาตหรือไม่ "น้องมันจะเที่ยวเองยังงัยได้วะ? สถานที่ก็ไม่คุ้นเดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมาหละทำงัย?" แวนเนสแย้งขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยเท่าไรนัก "เฮ่อ! ว่าแล้วต้องได้ยินแบบนี้" เคนบ่นอุบกับตัวเองเบาๆ "ชั้นก็คิดเหมือนแวนเนสนะ ถ้านายอยากให้น้องได้ไปเที่ยวก็หาช่วงเวลาที่เราว่างตรงกันดีกว่า ไปแบบนี้ชั้นบอกตรงๆว่าเป็นห่วงมัน" เจอร์รี่เห็นด้วยกับแวนเนส "นี่.....ก็เพราะพวกนายเป็นแบบนี้กันงัยหละน้องมันถึงไม่รู้จักโตซักที" เคนต่อว่าพี่ชายทั้งคู่ "ชั้นน่ะก็ห่วงมันไม่แพ้พวกนายสองคนหรอก แต่ตอนนี้มันถึงเวลาที่พวกเราต้องมองน้องในฐานะอื่นที่ไม่ใช่ฐานะน้องชายคนเล็กเพียงอย่างเดียวได้แล้วนะ" ได้ยินดังนั้นพี่ชายทั้งคู่ก็ขมวดคิ้วแล้วมองหน้าคนพูดเป็นเชิงถาม "จริงอยู่ที่ในบ้านไจ่ไจ๋มันก็คือน้องชายคนเล็กที่พวกเราต้องคอยช่วยกันสอดส่องดูแลในทุกๆเรื่อง" เคนอธิบายให้พี่ชายฟัง "แต่ข้างนอกน่ะน้องมันไม่ใช่เด็กเล็กๆเหมือนที่พวกเราเห็นอีกแล้ว แต่มันคือชายหนุ่มอายุเกือบจะยี่สิบปีแล้วนะ แล้วพวกนายคิดดูว่าคนอายุยี่สิบปีน่ะมีความสามารถที่จะทำอะไรบ้าง?" เมื่อได้ยินเหตุผลของน้องชายพี่ชายทั้งสองคนก็เริ่มคิดตาม "แต่ไหนแต่ไรมาไม่ว่าน้องจะทำอะไรก็มีพวกเราคอยช่วยเหลือตลอด แม้กระทั่งเวลาไปไหนมาไหนไกลๆหรือกลับบ้านดึกดื่นพวกเราก็ต้องคอยตามรับตามส่งน้องอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่างจนมันแทบไม่ได้ลงมือทำอะไรเองเลย....." เคนหยุดพูดแล้วมองหน้าพี่ชายทั้งคู่สลับกันไปมา "อืม....ที่มันพูดก็จริงเหมือนกันนะ" แวนเนสเริ่มคล้อยตามความคิดเห็นของน้อง "งั้นที่นายจะพาน้องไปด้วยทั้งๆที่นายต้องทำงานก็เพราะอยากให้น้องได้หาประสบการณ์เองบ้างใช่มั๊ย?" เจอร์รี่พูดขึ้นอย่างพอจะเข้าใจเคน "ใช่แล้ว" เคนตอบพยักหน้ารับ "ชั้นเห็นด้วยนะที่จะให้น้องได้ออกไปหาประสบการณ์ใหม่ๆ แต่ชั้นว่ามันคงไม่ต้องถึงขั้นต้องไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่นหรอกให้น้องไปที่ใกล้ๆก็พอ" แม้จะเห็นด้วยแต่ก็ไม่อยากให้น้องไปไหนไกลหูไกลตา "โธ่! นายก็เป็นซะแบบนี้!" เคนร้องครางอย่างไม่เข้าใจพี่ชาย "มันจะอะไรนักหนากันเชียวกะอีแค่ให้น้องไปเที่ยว แล้วก็ใช่ว่ามันจะตัวคนเดียวเลยซะที่ไหนกัน หากว่ามันมีปัญหาอะไรหรือเกิดอะไรขึ้นจริงๆชั้นก็ต้องไปช่วยมันอยู่แล้ว" บ่นพี่ชายต่อชุดใหญ่ "ก็เพราะนายชอบห้ามนู้นห้ามนี้แบบนี้แหละ น้องมันถึงได้ทำตัวเหมือนลูกแหง่แบบนี้!" พี่ใหญ่ได้ยินก็ได้แต่ถอนหายใจ "คอยดูนะชั้นจะยุให้น้องมันหนีเที่ยวไกลๆเลย คราวนี้จะดูซิว่านายจะมีปัญญาไปลากตัวมันกลับมามั๊ย?" พูดจบก็ทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ "เดี๋ยวเถอะ!" พี่ใหญ่ทำตาดุใส่คนอารมณ์เสีย เคนก้มหน้าลงก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆแต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "แวนเนส! แล้วนายน่ะเห็นว่ายังงัย?" สอบถามพี่ชายคนรองบ้าง "ชั้นเห็นด้วยกับ....." แวนเนสกำลังจะตอบแต่พอเห็นสายตาของพี่ใหญ่ก็ได้แต่ทำหน้าแหยๆ "เห็นด้วยกับใครเล่า? ชั้นหรือว่ามัน?" เคนเร่งเอาคำตอบเพราะถ้าหากแวนเนสเห็นด้วยกับเขาแล้วก็สามารถใช้ผลการโหวตเป็นข้ออ้างกับพี่ชายได้ "นายเห็นด้วยกับใคร?" เจอร์รี่ถามขึ้นบ้างแต่สายตามีแววข่มขู่เล็กน้อย "ชั้น.....เอ่อ....." แวนเนสเกาหัวแกรกๆ จะตอบว่าเห็นด้วยกับน้องก็กลัวจะโดนพี่ชายเล่นงานเอาทีหลัง แต่ถ้าจะบอกว่าเห็นด้วยกับพี่ชายก็ขัดใจตัวเองซ้ำยังต้องเห็นน้องทำหน้าคว่ำใส่อีกต่างหาก "ชั้นเห็นด้วยกับความคิดของพวกนายทั้งสองคน แต่ถ้าจะให้ดีที่สุดทำไมเราถึงไม่ลองถามตัวไจ่ไจ๋ดูเองหละว่าน้องอยากไปหรือเปล่า?" แวนเนสหาทางบอกปัด "มันก็ต้องอยากไปน่ะสิเพราะชั้นคุยกับมันมาแล้ว" เคนโพล้งขึ้นมาทันที "อ๋อ! สรุปว่านี่นายเตรียมแผนเสร็จสรรพกันแล้วถึงค่อยมาบอกชั้นใช่มั๊ย?" เจอร์รี่พูดกับเคนด้วยเสียงแข็งๆ "ก็ใช่น่ะสิ!" เคนตอบเสียงกระชากเลยโดนพี่ชายเขกหัวเข้าให้ทีหนึ่ง "พอๆๆๆ นายสองคนไม่ต้องเถียงกันแล้ว" แวนเนสตัดบทขึ้นมาเมื่อเห็นเคนอ้าปากจะว่าพี่ชายอีก "ในเมื่อน้องมันอยากไปก็ให้มันไปเถอะ คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอยู่แล้ว" พูดกับพี่ชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไม่น่าห่วง? ก็เพราะไปกับเจ้านี้น่ะสิชั้นถึงได้ห่วง มันชอบแกล้งน้องจะตายยิ่งถ้าไม่มีชั้นไปด้วยแล้วมันไม่ยิ่งได้ใจใหญ่เลยหรอ? ดีไม่ดีชวนน้องทำอะไรไม่เหมาะไม่ควรอีก ไม่เอา! ชั้นไม่ให้น้องไป! แล้วถ้าใครกล้าขัดคำสั่งชั้นหละก็เจอดีแน่!" เจอร์รี่แย้งพร้อมกับยืนกรานเสียงหนักแน่น "โอเค! ถือว่านายอาวุโสสุดชั้นจะไม่เถียงก็ได้" เคนลุกขึ้นมามองหน้าพี่ชายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติ "แต่อย่าลืมนะว่าในบ้านนี้คนที่อาวุโสกว่านายยังมีอีกสองคน" พูดจบก็ยักคิ้วให้พี่ชายก่อนที่จะเดินขึ้นไปข้างบน "เสี้ยวเทียน! ไอ้น้องบ้า! จะเอาพ่อแม่มาขู่ชั้นอย่างงั้นหรอ!?" พี่ใหญ่โวยวายเมื่อรู้ว่าน้องจะทำอะไร "หึๆๆๆ" แวนเนสแอบหัวเราะพี่ชายเบาๆ แต่พอพี่ชายหันมามองเขาก็หยุดหัวเราะแล้วแกล้งอ้าปากหาว "ห้าววว.....ง่วงนอนแล้ว.....ไปนอนก่อนนะ" พูดจบก็เดินเลี่ยงตามน้องขึ้นไปอีกคน ปล่อยให้พี่ชายได้แต่มองตามด้วยความขุ่นเคือง   Create Date : 30 ธันวาคม 2550     Last Update : 30 ธันวาคม 2550 21:15:58 น. Counter : 1135 Pageviews.   0 comment Share Tweet

Chapter 39 ตอนที่ 39 "ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย?" แวนเนสร้องทักน้องชายทั้งคู่ที่พากันเดินกลับเข้ามาพร้อมกับถุงของกินเต็มไม้เต็มมือ "ไอ้นี่น่ะสิ เห็นอะไรก็จะกินหมดทุกอย่าง จ่ายให้มันจนกระเป๋าเบาโหวงเลย" เคนหันไปโทษน้องชายพร้อมกับบ่นอุบอิบไปด้วย "ใครใช้ให้มาจ่ายให้หละ? ไม่ได้ขอร้องเลย!" ไจ่ไจ๋แหวใส่ "ไจ่ไจ๋! พี่เขาซื้อให้แทนที่จะขอบคุณกลับไปว่าเขาอีก ไม่น่ารักเลยนะ" แวนเนสเอ่ยปากตำหนิน้องเล็กขึ้นมาบ้าง "ผมก็ไม่น่ารักอยู่แล้วหละ!" พูดจบก็ถือถุงทั้งหมดเดินเข้าไปในครัว "อ้าวไอ้เด็กคนนี้! สอนมันดีๆกลับมาย้อนซะอีก เฮ่อ!" แวนเนสบ่นอุบพลางส่ายหน้าไปมา "หึๆๆ มันเกิดอาการไม่พอใจชั้นหละสิ ถึงได้ป่วนซะขนาดนี้" เคนหัวเราะเบาๆแล้วนั่งลงกับพี่ชาย "เจอร์รี่ไปไหนหละ?" ถามถึงพี่ชายคนโตด้วย "แหม.....เดี๋ยวนี้ไม่เห็นหน้ากันแป๊บเดียวถามถึงใหญ่เลยนะ" แวนเนสเอ่ยแซว "ทำไม? ชั้นจะถามถึงใครไม่ได้เลยหรืองัย?" เคนทำเสียงห้วนใส่พี่ชาย "ถามได้สิ.....เดี๋ยวนี้ใครจะกล้าหือกับน้องรักของพี่ใหญ่หละ?" แวนเนสไม่วายแขวะน้องไปด้วยในตัว "นี่! จะพล่ามอีกนานมั๊ย?" เคนไม่พูดเปล่าแต่เอามือตีแขนพี่ชายด้วย "อยู่ในครัวโน้น! เห็นบ่นว่าหิวแล้วเลยเข้าไปทำมื้อเย็นซะเลย วันนี้นายก็สบายไปอีกหนึ่งวันเพราะไม่ต้องทำกับข้าว" แวนเนสตอบพร้อมกับผงกหัวไปทางห้องครัว "หรอ? แล้วมันทำอะไรกิน?" เคนย้อนถามอีก "ชั้นก็นั่งดูทีวีอยู่ตลอดแล้วจะรู้มั๊ยฮึ?" แวนเนสพูดอย่างกวนๆ "กวนอยู่ได้! จะมีวันไหนที่นายจะพูดคุยกับชั้นดีๆโดยไม่กวนประสาทชั้นบ้างมั๊ย?" เคนต่อว่าพี่ชายเสียงเขียว "คงยากว่ะ ก็น้องคนนี้มันอยากทำตัวให้น่าแกล้งนี่หว่า วันไหนไม่ได้แกล้งแหย่นายคงนอนไม่หลับแหงๆ" ว่าพลางจับหัวน้องโยกไปมาอย่างหมั่นไส้ "ไอ้โรคจิต!" เคนแหวใส่พี่ชายแล้วยกมือขึ้นเสยผมให้เข้าที่เข้าทาง "ไม่เข้าไปช่วยพี่ใหญ่หน่อยหรอ? เขาคงรอให้นายเข้าไปช่วยอยู่หละมั้ง?" พูดแหย่น้องชายเล่นอีก "ไปอยู่แล้วหละ! ไม่อยากอยู่กับไอ้ลิงกวนประสาทอย่างนาย!" เคนตอกกลับคำพี่ชายแล้วลุกขึ้นยืน "ว่าชั้นหรอ!? แบบนี้ต้องโดนอัด!" แวนเนสว่าแล้วก็ทำท่าจะล็อกคอน้องแต่เคนรีบก้มตัวหลับแล้วเผ่นเข้าไปในห้องครัว "ช่วยชั้นด้วย! แวนเนสมันจะแกล้งชั้น!" เคนร้องบอกพี่ใหญ่แล้วรีบเอาตัวพี่ชายบังไว้ "อะไรกันอีกเนี่ย? แวนเนส! หยุดเดี๋ยวนี้!" สั่งเจ้าน้องชายจอมกวนเสียงเข้ม แวนเนสทำปากยื่นใส่พี่ชายก่อนที่จะชี้หน้าน้องอย่างอาฆาต "นี่มันห้องครัวไม่ใช่ที่วิ่งเล่น ถ้าอยากจะเล่นกันก็ออกไปที่อื่นสิ!" ไจ่ไจ๋พูดแทรกขึ้นมาอย่างรวนๆที่เห็นเคนทำท่าจะเข้ามาช่วยพี่ใหญ่ "ได้ยินมั๊ยแวนเนส? น้องมันว่านายอ่ะ" เคนหันไปโทษพี่ชายอีกทอดหนึ่ง "ว่านายนั่นแหละ!" แวนเนสเถียงกลับ "ว่าทั้งคู่นั่นแหละ! คนเขาจะทำกับข้าวมาโหวกเหวกโวยวายอยู่ได้!" ไจ่ไจ๋เลยแหวใส่พี่ชายอีกรอบ ทำเอาพี่ชายทั้งสามคนมองหน้ากันไปมา "น้องมันโมโหหิวแล้วเห็นมั๊ย?" เจอร์รี่แกล้งต่อว่าน้องชายอีกสองคนยิ้มๆ "ชั้นว่านะมันไม่ได้โมโหหิวหรอก แต่มันโมโหหวงมากกว่า" แวนเนสว่าพลางยิ้มกวนอย่างยียวนน้องชาย ไจ่ไจ๋เม้มปากพลางค้อนใส่คนพูดหลายตลบ "หวงอะไรของนายวะ?" พี่ใหญ่ย้อนถามอย่างไม่จริงจังนัก "ก็หวงนายงัย หวงนายไม่อยากให้เสี้ยวเทียนเข้าใกล้เพราะกลัวนายจะรักเสี้ยวเทียนมากกว่ามัน....." แวนเนสพูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็โดนไจ่ไจ๋สาดน้ำใส่ "เฮ้ย!!!!" แวนเนสอุทานเสียงหลง "ไจ่ไจ๋!! ทำไมทำแบบนี้!" เจอร์รี่หันไปดุน้องเล็กด้วยสีหน้าจริงจัง "ก็พี่รองมากวนประสาทผมก่อน!" เถียงพี่ใหญ่คอเป็นเอ็น "ยังจะมาเถียงอีก! เกเรใหญ่แล้ว!" พี่ใหญ่ดุน้องเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม "ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้!" สั่งต่อด้วยสีหน้าขึงขัง "ไม่ขอโทษ! ผมไม่ได้ทำอะไรผิด!" ไจ่ไจ๋ย้อนพี่ชายเสียงแข็งเพราะโมโหที่พี่ใหญ่ต่อว่าเขาคนเดียวทั้งๆที่แวนเนสเป็นคนแหย่เขาก่อน "ถ้าดื้อแบบนี้ก็ต้องถูกลงโทษ!" เจอร์รี่ทำเสียงเข้มขึ้นตามลำดับ ไจ่ไจ๋มองหน้าพี่ใหญ่ด้วยความน้อยใจ ในขณะที่แวนเนสทำหน้าเจื่อนๆ "เจอร์รี่ ไม่เป็นไรหรอก" บอกกับพี่ชายเพราะไม่อยากให้น้องเล็กถูกตีแต่พี่ใหญ่ไม่สนใจ "ยื่นมือออกมา!" สั่งน้องเล็กเสียงดุ ไจ่ไจ๋เม้มปากก่อนที่จะยื่นมือออกไปตามคำสั่งของพี่ชาย "เอ่อ....เจอร์รี่....ชั้นว่า....." เคนตั้งท่าจะออกหน้าแทนน้องแต่พี่ใหญ่กลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "ห้ามใครพูดอะไรอีก" ได้ยินเช่นนั้นแล้วเคนเลยได้แต่เงียบ จากนั้นพี่ใหญ่ก็ตีมือน้องเล็กสองที "ถ้ามีครั้งต่อไปพี่จะตีหนักกว่านี้" พูดจบก็ปล่อยมือน้องแล้วหันกลับไปทำกับข้าวต่อ ไจ่ไจ๋กุมมือตัวเองน้ำตา คลอก่อนที่จะเดินออกไปอย่างเงียบๆ "หาเรื่องจนได้นะ!" เคนเอ็ดใส่แวนเนสเบาๆ "ก็ไม่นึกว่ามันจะเป็นแบบนี้หนิ" แวนเนสแก้ตัวเสียงอ่อยแล้วทำท่าจะตามน้องออกไป "ไม่ต้อง! นายอยู่นี่แหละ ชั้นไปพูดเอง" ห้ามพี่ชายเอาไว้แล้วเดินตามน้องเล็กออกไป แวนเนสมองตามน้องชายหน้าจ๋อยก่อนที่จะหันกลับมาพร้อมกับก้าวไปยืนข้างพี่ชายแล้วช่วยล้างผักที่ค้างอยู่ในกะละมัง "ไม่ต้องทำ ไปเปลี่ยนเสื้อไป....." เจอร์รี่บอกเพราะเห็นว่าเสื้อที่แวนเนสใส่อยู่นั้นเปียกหมด "นายอ่ะไม่น่าไปตีน้องเลย เดี๋ยวมันก็โกรธชั้น" แวนเนสต่อว่าพี่ชายแต่ยังคงช่วยล้างผักอยู่ "ชั้นตีน้องนายก็ว่า ถ้าชั้นไม่ตีเดี๋ยวนายก็หาว่าชั้นเข้าข้างมันอีก" พูดโต้ตอบน้องชายพร้อมกับเหลือบมอง "นายเองก็น่าตีเหมือนกันนั่นแหละ! ปากไม่เคยจะอยู่สุขเลย" ต่อว่าน้องเข้าอีก "ชั้นแหย่มันเฉยๆ ไม่นึกว่ามันจะอารมณ์เสียจริงๆนี่หว่า" แวนเนสแก้ตัว "ฮึ! นึกไม่ถึงทั้งปี!" ว่าแล้วก็เอามือผลักหัวน้องอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะเอ่ยปากไล่อีกครั้ง "ไปเปลี่ยนเสื้อซะ! เดี๋ยวก็ปอดบวมตายหรอก ตรงนี้ชั้นจัดการเอง เสร็จแล้วจะเรียกมากิน" แวนเนสพยักหน้ารับง่ายๆก่อนที่จะเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อ - หน้าบ้าน - "ไจ่ไจ๋" เคนเรียกน้องที่นั่งกุมมือตัวเองร้องไห้อยู่ที่ม้านั่งตรงสนามหญ้า "ไม่ต้องมายุ่งกับผม!" ไจ่ไจ๋ขึ้นเสียงใส่พี่ชาย เคนถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วนั่งลงข้างน้อง "ไหนพี่ดูซิ.....เจ็บมากหรือเปล่า?" ดึงมือน้องออกมาอย่างอ่อนโยนแต่ไจ่ไจ๋กลับชักมือกลับโดยเร็ว "เดี๋ยวพี่จะบอกให้พี่ใหญ่ตีพี่รองด้วยดีมั๊ย?" พยายามพูดปลอบน้องชายต่ออีก "บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง!" ว่าพลางผลักพี่ชายให้ออกไปไกลๆ "ไม่อยากให้ยุ่งก็อย่าทำให้พี่เป็นห่วงสิ" เคนพูดกับน้องอย่างอ่อนใจ "ใครใช้ให้มาห่วง! จะไปไหนจะทำอะไรก็ตามสบายเลย!" พูดจบก็ฟุบหน้าลงไปร้องไห้โฮออกมาอีก "จะอาละวาดเกินไปแล้วนะ! เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก!?" เมื่อปลอบไม่ได้ผลเคนเลยดุแทน "ไม่อยากให้ห่วงใช่มั๊ย!? ไม่อยากให้ยุ่งใช่มั๊ย!? ได้!! งั้นต่อไปพี่ก็จะไม่ก้าวก่ายอะไรกับนายอีก!!" พูดจบเคนก็หมุนตัวกลับเข้าบ้านพร้อมกับปิดประตูดังโครม ท่าทางของพี่ชายทำเอาไจ่ไจ๋อึ้งไปเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ตามพี่ชายเข้าไป จนเมื่อผ่านไปครู่หนึ่งแวนเนสก็เป็นคนเดินออกมาหา "ไจ่ไจ๋.....เข้าบ้านได้แล้ว ไปกินข้าวไปกัน......" พูดกับน้องชายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไจ่ไจ๋นั่งนิ่งไม่ตอบว่าอะไร "พี่ขอโทษที่ทำให้นายโดนตี พี่ไม่ได้ตั้งใจ ถ้าวิธีไหนจะทำให้นายหายโกรธได้ก็บอกพี่มาพี่ยอมทำทุกอย่างเลย" ว่าพลางเอามือลูบหัวน้องอย่างแผ่วเบา "พี่รอง.....พี่กลาง....." ตั้งใจจะถามถึงเคนแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ "พี่กลางน่ะหรอ? เห็นบอกว่าปวดหัว ขึ้นไปนอนแล้ว" คำตอบของแวนเนสทำเอาไจ่ไจ๋ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว "ทำไมหรอ?" แวนเนสถามน้องต่อด้วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างน้องชายสองคนเพราะตอนที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาเสร็จแล้วเคนเพียงแต่บอกเขาว่าน้องเล็กอยากอยู่คนเดียวและขอตัวขึ้นไปนอนเพราะปวดหัวเพียงเท่านั้น "เปล่าหรอก" ไจ่ไจ๋ส่ายหน้า "งั้นก็เข้าบ้านไปกินข้าวนะ" แวนเนสว่าแล้วก็ดึงให้น้องลุกขึ้น "ผมไม่หิว" ไจ่ไจ๋ปฏิเสธ "แต่เมื่อกี้นายบ่นหิวจะแย่แล้วไม่ใช่หรอ? กินเถอะน่า.....อย่างอนไปเลยนะ....." แวนเนสพูดเป็นเชิงอ้อนวอนน้องชาย ไจ่ไจ๋เม้มปากแต่ไม่ได้ตอบอะไรแวนเนสจึงจัดการจูงน้องเข้าไปในบ้านแล้วจับให้นั่งลงที่โต๊ะกินข้าวเสร็จสรรพ "เสี้ยวเทียนหละ?" เจอร์รี่หันมาถามแวนเนสเมื่อไม่เห็นเคนเข้ามาด้วย "ขึ้นไปนอนแล้ว เห็นบอกว่าปวดหัว" ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็มีท่าทีเป็นห่วง "เป็นอะไร? ทำไมจู่ๆถึงปวดหัวขึ้นมาได้?" พึมพำออกมาเบาๆ ส่วนน้องเล็กได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบกริบ เพราะรู้ว่าที่เคนรู้สึกปวดหัวน่าจะมีสาเหตุมาจากเขา "เอ้าๆๆๆ! กินข้าวกันก่อนเถอะเดี๋ยวค่อยขึ้นไปดูมัน" พูดจบก็บอกให้น้องๆกินข้าว "ซื้อไก่ทอดมาเยอะเลยนะ กะจะซัดให้เต็มคราบเลยใช่มั๊ย?" แวนเนสชวนน้องเล็กคุยพร้อมกับตักไก่ทอดให้น้องกิน ไจ่ไจ๋ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่นั่งเขี่ยข้าวเล่น เมื่อเห็นน้องเป็นเช่นนี้แวนเนสจึงหันไปสบตากับพี่ชาย "ไจ่ไจ๋ ตักข้าวกินสิ บอกว่าหิวไม่ใช่หรอ?" เจอร์รี่เอ่ยขึ้นแล้วตักกับข้าวอย่างอื่นให้น้อง แต่ไจ่ไจ๋ก็ยังนั่งนิ่งอยู่ดี "เฮ่อ!" เจอร์รี่ลอบถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วมานั่งคุกเข่าข้างๆเก้าอี้ที่น้องชายนั่งอยู่ "นายยังโกรธที่พี่ตีนายหรอ?" ถามพลางลูบหัวน้องอย่างรักใคร่ ไจ่ไจ๋ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย "งั้นทำไมถึงไม่ยอมพูดกับพี่หละ?" ไจ่ไจ๋ละสายตาจากจานข้าวมามองหน้าพี่ชายคนโตแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังงัยดี "หรือยังเจ็บมืออยู่เลยตักข้าวกินไม่ได้? งั้นพี่ป้อนให้แล้วกัน โอเคมั๊ย?" พี่ใหญ่ง้อน้องชายเต็มที่ "เปล่า....ไม่เจ็บแล้ว ผมแค่รู้สึกกินไม่ลง....." ไจ่ไจ๋ปฏิเสธเพราะห่วงอาการของพี่ชายคนกลาง "งั้นนายคงแอบไปกินขนมกับไอ้พี่กลางมาแล้วใช่มั๊ย?" แวนเนสแกล้งถามแทรกขึ้นมาบ้าง ไจ่ไจ๋เงียบไปก่อนจะพยักหน้ารับ "อืม....กินไอติมกับพี่กลางมาแล้ว เลยรู้สึกอืดๆ" ตอบรับพร้อมกับฝืนยิ้มให้พี่ชาย "ผมยังไม่กินนะครับ รอให้หิวก่อนแล้วจะมากิน" พูดจบก็เดินออกไปเฉยๆ "เอาใจยากชะมัด นี่ตกลงชั้นมีหน้าที่ดูแลเด็กหรือดูแลคนแก่กันแน่? อารมณ์แปรปรวนกันจริงๆ" เจอร์รี่บ่นอุบหลังจากน้องเล็กเดินออกไป "ตัวเองก็เหมือนกันแหละน่า" แวนเนสพึมพำเบาๆ "ว่ายังงัยนะ?" เจอร์รี่ถามย้ำเพราะได้ยินไม่ค่อยถนัดแต่พอจับได้เลาๆว่าน้องต่อว่าเขาอยู่ "เปล่า.....ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย แค่บอกว่ากับข้าวน่ากินจังเลย" แวนเนสรีบปฏิเสธพร้อมกับหาข้อแก้ตัว "ฮึ! ไอ้กะล่อน! ชั้นรู้หรอกว่านายแอบด่าชั้น" พี่ใหญ่ดักคออย่างรู้ทัน "แหม.....ชั้นเนี่ยนะจะกล้าด่านาย? ชั้นก็กลัวตายเหมือนกันนะโว้ย" พี่ใหญ่ทำตาดุใส่เจ้าน้องชายจอมทะเล้น "พูดมากอีกคำเดียวจะเก็บโต๊ะขึ้นทั้งหมดเลยคอยดู" พูดขู่อาฆาตน้องชายตัวแสบ "ไม่พูดแล้วครับ.....กินแล้วนะ......" แวนเนสพูดเสียงหวานจ๋อยก่อนที่จะตักข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย "เออนี่....กินข้าวเสร็จนายขึ้นไปดูไจ่ไจ๋มันหน่อยสิ ชั้นว่ามันคงมีอะไรในใจ เห็นมันซึมผิดปกติ" กินข้าวไปได้ซักพักแวนเนสก็พูดกับพี่ชายอย่างจริงจัง "คงงอนชั้นอยู่หรอก" เจอร์รี่ให้ความเห็นพร้อมกับตักข้าวกินไปด้วย "ก็คงมีส่วนแต่ชั้นว่ามันอาจจะมีอะไรกับเสี้ยวเทียนก็ได้ เพราะเจ้านั่นก็ดูแปลกๆไปเหมือนกัน" แวนเนสพูดต่อ "แปลกยังงัย?" ย้อนถามน้องกลับไป "ก็มันเป็นคนออกไปปลอบไจ่ไจ๋ใช่มั๊ยหละ? แล้วทีนี้จู่ๆมันก็บอกชั้นว่าปวดหัวขอขึ้นไปนอน เนี่ย.....ไม่น่าแปลกหรอ?" แวนเนสอธิบายพร้อมกับถามย้อนพี่ชายอีก "ที่เสี้ยวเทียนปวดหัวคงโดนไอ้ตัวดีอาละวาดใส่หละสิ ไอ้เจ้านี่เวลาโดนใครหงุดหงิดใส่มันเคยยอมที่ไหนกัน ขนาดกับชั้นมันยังเถียงฉอดๆแล้วนี่กับเจ้าไจ๋ที่เป็นน้องมันด้วยแล้วคงฉะกันไปซักยกสองยกแหงๆ" เจอร์รี่พูดอย่างขำๆเพราะเห็นเป็นเรื่องเด็กทะเลาะกันเลยไม่ค่อยใส่ใจนัก "จะเพราะอะไรก็ช่างเหอะ เดี๋ยวนายขึ้นไปดูมันหน่อยแล้วกัน ชั้นเองก็จะไปตะล่อมถามเสี้ยวเทียนด้วย" พูดจบแวนเนสก็ตักข้าวกินอีก "ที่จะตะล่อมถามเพราะห่วงน้องหรือเพราะอยากยุ่งเรื่องชาวบ้านกันแน่?" ถามแหย่น้องอย่างขำๆ "เรื่องชาวบ้านที่ไหน? เรื่องในบ้านต่างหาก" แวนเนสเถียงกลับ พี่ใหญ่ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่หัวเราะเบาๆเท่านั้น "กินเร็วๆสิ พูดมากอยู่ได้ ชั้นอยากรู้ใจจะขาดแล้ว" เอ็ดพี่ชายเข้าให้แล้วเร่งให้รีบกินข้าวให้เสร็จ "สุดท้ายก็อยากสอดเรื่องชาวบ้าน จริงๆเลยไอ้น้องคนนี้" พี่ใหญ่ต่อว่าน้องอุบอิบแต่ก็รีบกินข้าวต่อ - ห้องนอนไจ่ไจ๋ - "พี่นึกว่านายจะขึ้นมาอ่านหนังสือเตรียมสอบซะอีก" เจอร์รี่พูดทำลายความเงียบเมื่อเห็นน้องนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง "พี่ใหญ่" ไจ่ไจ๋เรียกพี่ชายเบาๆแล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่ง "มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?" ถามพร้อมกับมานั่งลงข้างน้อง "ไม่มีครับ ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมมีเรื่องไม่สบายใจหละ?" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วย้อนถามพี่ชายกลับ "ก็คนสบายใจจะนอนเอามือก่ายหน้าผากทำไมกัน?" พี่ใหญ่ตอบเป็นเชิงแขวะน้องกลายๆ "ไม่เกี่ยวซักหน่อย ผมก็นอนท่านี้เป็นประจำ สบายดีออก" น้องเล็กแก้ตัวแล้วขยับตัวเข้าไปกอดพี่ชาย "อื้ม! ไม่มีเรื่องอะไรก็ดีแล้ว" พี่ใหญ่จูบแรงๆที่หน้าผากน้องชาย ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัวว่าพี่ชายสังเกตเขาอยู่ "ไม่หิวข้าวหรอ? พี่ว่าป่านนี้ไอติมน่าจะย่อยหมดแล้วนะ" ก้มหน้าลงถามน้อง แต่น้องเล็กก็ส่ายหน้าไปมา "งั้นออกไปคงไม่ได้กินแต่ไอติมอย่างเดียวหละสิ? ไอ้พี่กลางพานายกินขนมอย่างอื่นด้วยใช่มั๊ย? เห็นทีพี่ต้องไปต่อว่ามันหน่อยแล้ว ยอมให้นายกินขนมก่อนกินข้าวได้ยังงัย ดูสิ.....นายเลยกินข้าวไม่ลงเลย แล้วที่มันบ่นปวดหัวก็สงสัยว่าคงไม่จริงเพราะมันคงกินขนมกับนายจนอิ่มแล้วเหมือนกันเลยต้องหาข้ออ้างว่าปวดหัวเพื่อที่จะได้ไม่ลงไปกินข้าว" เจอร์รี่แกล้งเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่น้องเล็กส่ายหัวดิก "ไม่ใช่นะครับพี่ใหญ่ พี่กลางให้ผมกินไอติมอย่างเดียวเท่านั้นเอง ไม่ได้กินอย่างอื่นอีกเลยพี่ก็เห็นว่าเราถือของกินอย่างอื่นกลับมาบ้านหมด" ไจ่ไจ๋รีบอธิบายให้พี่ใหญ่ฟัง "ถึงอย่างนั้นก็เถอะยังงัยซะก็ไม่ควรให้นายกินขนมหวานก่อนจะได้กินข้าว" เจอร์รี่แกล้งแย้งขึ้นมาอีก "อย่าว่าพี่กลางเลยนะ แค่นี้พี่เขาก็โมโหผมจะตายแล้ว" ในที่สุดไจ่ไจ๋ก็หลุดปากพูดออกมาจนได้ "แสดงว่านายกับพี่กลางมีเรื่องอะไรกันใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่สบโอกาสถามออกมาตรงๆ ไจ่ไจ๋อึ้งไปเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้า "ผมผิดเองหละที่ทำฉุนเฉียวใส่พี่กลางก่อน" พูดเสียงอ่อยๆแล้วเอาหัวพิงที่ไหล่พี่ชายคนโต "แล้วทำไมถึงต้องไปใส่อารมณ์กับพี่เขาหละ?" ถามพร้อมกับลูบหัวน้องไปด้วย "ไม่รู้สิ ผมแค่รู้สึกหงุดหงิด คงเพราะเครียดเรื่องสอบด้วย" ไจ่ไจ๋ตอบเลี่ยงๆ "งั้นก็อย่าเครียดมากสิ อ่านได้แค่ไหนก็แค่นั้นอย่าฝืนตัวเองเลย นอกจากไม่ดีกับตัวนายแล้วคนรอบข้างจะพลอยไม่สบายใจไปกับนายด้วยนะ" พี่ใหญ่เตือนน้องกลายๆ "ครับ ผมจะพยายามไม่เก็บอะไรมาใส่ใจให้มากนัก" ตอบรับคำพี่ชายเสียงแผ่วเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้ "ดีแล้วหละ" เจอร์รี่เห็นด้วยกับน้องชาย "งั้นผมไม่อ่านหนังสือแล้วดีกว่า" พูดจบไจ่ไจ๋ก็จัดการรวบหนังสือที่วางกระจัดกระจายอยู่บนเตียงเก็บขึ้นไปวางบนโต๊ะ "คืนนี้พี่ใหญ่นอนกับผมนะ เราไม่ได้นอนคุยกันมาตั้งนานแล้ว" เสร็จแล้วก็หันมาอ้อนพี่ชายต่อ เจอร์รี่ยิ้มๆกับท่าทางขี้ประจบของน้องชาย "นั่นสิ เพราะปกตินายต้องนอนเอาโทรศัพท์แนบหูแล้วคุยกับแฟนจนหลับใช่มั๊ย?" พูดเป็นเชิงแขวะน้องชายไปด้วย "อย่าแขวะน่าพี่ใหญ่ เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยทำแบบนั้นแล้วนะ" น้องเล็กทำเสียงกระเง้ากระงอด "จริงหรอ? งั้นก็แสดงว่า.....ความสัมพันธ์ระหว่างนายกับแฟนนายน่ะเริ่มจะสั่นคลอนแล้วใช่มั๊ย?" ถามแหย่น้องชายอีก "บ้าหรอพี่ใหญ่! เรื่องอะไรมาแช่งให้แฟนเขาเลิกกัน ความสัมพันธ์เรายังราบรื่นดีอยู่ ดีมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะด้วย" น้องเล็กต่อว่าพี่ชายเสียยกใหญ่ "อ้าว! พี่ไม่รู้นี่น่า.....หึๆๆๆ....." เจอร์รี่หัวเราะออกมาเบาๆ "ว่างๆพามาบ้านเราบ้างสิ พี่อยากรู้จัก" บอกกับน้องด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น "ได้ครับ ไว้เป็นหลังสอบแล้วกันนะ" ไจ่ไจ๋รับคำพี่ชาย "เฮ่อ! จะได้น้องสะใภ้ตั้งสองคนแล้ว ยังดีนะที่เจ้าพี่กลางยังไม่มีแฟน ไม่งั้นพี่ใหญ่เหงาแย่เลย" ไจ่ไจ๋ได้ยินเคนพูดถึงเคนก็เริ่มเกิดอาการไม่พอใจนิดๆแต่ก็ไม่ได้แสดงออก "พี่ใหญ่น่าจะหาแฟนบ้าง ผมเองก็อยากได้อาซ้อใหญ่เหมือนกันนะ" แกล้งพูดแหย่พี่ชายบ้าง "ไม่ได้หรอก พ่อแม่บอกว่าถ้าน้องๆยังไม่ได้แต่งงานพี่ก็ห้ามแต่งเด็ดขาด" พี่ใหญ่ตอบน้องยิ้มๆ "จริงหรอ? พ่อแม่พูดจริงๆอ่ะ? ไม่มั้งงงง.....พี่ใหญ่พูดเองมากกว่า....." ไจ่ไจ๋ทำหน้าไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย "จริงสิ พ่อแม่เคยพูดนะแต่พี่เองก็เห็นด้วยเหมือนกัน เพราะถ้าพี่แต่งงานไปก่อนแล้วใครจะเป็นคนดูแลพวกนายหละ?" คำพูดของพี่ชายทำให้ไจ่ไจ๋ยิ้มออก แต่ประโยคถัดมาก็ทำให้เขาหุบยิ้มในทันที "โดยเฉพาะเจ้าพี่กลางด้วยแล้ว พี่คงต้องดูแลมันไปตลอดชีวิตเพราะคงไม่มีใครปราบความเฮี้ยวของมันได้ดีเท่ากับพี่ใหญ่แน่ๆ" เจอร์รี่ว่าแล้วพูดต่อโดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของน้องเล็ก "พี่ยังเคยคุยกับมันเลยว่าสุดท้ายแล้วสงสัยคงเหลือกันแค่สองคนที่ต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ เพราะอีกไม่นานเจ้าพี่รองของนายก็คงแต่งงาน แล้วนายก็เรียนจบมีงานทำคงได้ออกไปเปิดโลกของนายเองซักที" พูดจบพี่ใหญ่ก็เอนตัวลงนอนบนเตียงน้องชาย "อยู่กับพี่กลาง พี่ใหญ่คงมีความสุขมาก" พูดประชดด้วยความน้อยใจแต่เจอร์รี่ไม่ได้เอะใจอะไรกับคำพูดนั้นเพราะนึกว่าเป็นการพูดคุยกันตามธรรมดา "อืม....ถึงมันจะดื้อไปหน่อยแต่พี่ก็โอเคนะ ก็แหม.....รบรากับมันมาตั้งยี่สิบกว่าปี ต่อให้โกรธให้โมโหมันยังงัยก็ยังรักมันอยู่ดี" ไจ่ไจ๋เริ่มเงียบลงเรื่อยๆเมื่อได้ยินพี่ใหญ่พูดถึงแต่เคน "ถ้าผมเรียนจบ....พี่คงอยากให้ผมไปไกลๆ" เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ "อ้าว! พูดอะไรแบบนั้นหละ?" เจอร์รี่อุทาน "ก็พี่บอกเองว่า....." ไจ่ไจ๋ยังพูดไม่ทันจบประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาโดยบุคคลที่กำลังถูกพาดพิงถึง "อ้าวเสี้ยวเทียน!" เจอร์รี่ลุกขึ้นมานั่งแล้วร้องทักน้องชายอีกคน เคนมองไปทางไจ่ไจ๋เล็กน้อยก่อนที่จะได้ไปนั่งกระแซะพี่ใหญ่แล้วเอ่ยปากอ้อน "ชั้นปวดหัวจัง ไม่รู้ทำไมไม่หายซักที" พูดจบก็เอาหน้าซบลงที่ไหล่พี่ชาย "อ้าว! ตกลงนี่ปวดหัวจริงๆหรอ?" เจอร์รี่อุทานออกมาอีกก่อนที่จะดันหัวน้องขึ้นมาแล้วเอามือแตะที่หน้าผากน้องชาย "ไม่มีไข้ใช่มั๊ย? แล้วไปทำอะไรมาทำไมเกิดปวดหัวขึ้นมาได้?" สอบถามน้องชายต่ออีก ส่วนไจ่ไจ๋ได้แต่นั่งหน้ามุ่ยที่ถูกแย่งคู่สนทนาไปซึ่งๆหน้า "ไม่รู้ แต่ปวดหัวมากเลย" ทำเสียงอ้อนพี่ชายต่ออีก "ไปหาหมอเอามั๊ย? พี่ใหญ่พาไป....." ถามน้องชายอย่างต้องการคำตอบ "ไม่เอา" เคนส่ายหน้าปฏิเสธ "งั้นลงไปกินข้าวกินยาแล้วนอนพัก" พูดจบก็ลุกขึ้นจะพาน้องลงไปกินข้าว "ชั้นกินไม่ลง รู้สึกง่วงแล้วก็เพลียมากด้วยแต่นอนยังงัยก็ไม่หลับ" ยังคงออดอ้อนพี่ชายต่อไปแต่ไม่วายแอบชำเลืองมองน้องเล็กไปด้วย "ต้องกินยาด้วยสิ ไม่งั้นก็ไม่หายหรอก" พี่ใหญ่ว่า ไจ่ไจ๋ได้ยินดังนั้นก็รีบลุกไปหยิบยาแก้ปวดมาให้เคนเพราะรู้ว่าเคนไม่ได้ปวดหัวจริงๆเพียงแต่อยากจะอ้อนพี่ใหญ่เท่านั้น "อะ! ยาแก้ปวดกินเข้าไปสิครับพี่กลาง เออ! ปวดมากแบบนี้ต้องกินซักสี่เม็ด" พูดจบก็วางเม็ดยาลงบนมือพี่ชายแล้วหันไปรินน้ำมาให้เสร็จสรรพทำให้เคนอึ้งไปเล็กน้อย "น้องเอายามาให้ก็กินซะ เสร็จแล้วพี่จะพาไปนอน" พูดโอ๋เคนแล้วพยักหน้าให้กินยาตามคำแนะนำของน้องชาย "แต่ยาตัวนี้ชั้นเคยกินแล้วมันไม่หาย แถมยังกัดกระเพาะอีกด้วย" เคนรีบหาข้ออ้างขึ้นมาทันที "ไม่มีทาง! ยาตัวนี้ดีจะตาย กินเข้าไปพักเดียวหายเป็นปลิดทิ้งเลย ผมปวดหัวทีไรกินแล้วก็หาย" ไจ่ไจ๋รีบค้านขึ้นมาทันที "มันแล้วแต่คนด้วย นายกินอาจจะหายแต่พี่กินอาจจะตายก็ได้" เคนสวนกลับทันควัน "ถ้าปวดหัวจริงกินเข้าไปแล้วไม่มีทางตายหรอก เว้นแต่ว่าจะแกล้ง!" พูดโต้ตอบพี่ชายเสียงแข็ง "ทำไมพี่ต้องแกล้งด้วย? เรื่องหมอเรื่องยาเนี่ยนายก็รู้ว่าถ้าไม่จำเป็นพี่จะไม่เข้าไปเฉียดเลย ยิ่งไอ้เรื่องแกล้งปวดหัวปวดท้องด้วยแล้วคนอย่างพี่น่ะไม่ทำหรอก ไม่เหมือนนาย....." เคนเถียงฉอดๆไม่วายแอบต่อว่าน้องชายในประโยคสุดท้ายด้วย โดยพี่ชายตอกกลับมาเช่นนี้ไจ่ไจ๋ก็ถึงกับพูดไม่ออก "นั่นสิไจ่ไจ๋ นายก็ว่าไปเรื่อย เรื่องแบบนี้มันควรเอามาล้อเล่นที่ไหนกัน พี่กลางเขาไม่ทำหรอก" เจอร์รี่พูดเข้าข้างเคนเพราะจากสีหน้าท่าทางอันแนบเนียนของเคนนั้นทำให้พี่ใหญ่เชื่ออย่างสนิทใจว่าเคนปวดหัวจริง "พี่ใหญ่น่ะซื่อยังงัยก็อย่างงั้นเลย เรื่องแค่นี้ยังมองไม่ออกอีก!" ไจ่ไจ๋ต่อว่าพี่ชายอย่างเหลืออด "ไจ่ไจ๋! อย่าหาเรื่องหน่อยเลย วันนี้นายเป็นอะไรน่ะถึงได้พาลคนโน้นคนนี้เขาไปทั่ว!" เจอร์รี่ต่อว่าน้องชายกลับไปบ้าง ไจ่ไจ๋ได้ยินก็อึ้งๆ "ไปเสี้ยวเทียน.....กลับไปที่ห้องเดี๋ยวพี่จะหายาตัวอื่นมาให้กินแล้วจะได้นอนพักผ่อน" พูดจบก็โอบไหล่น้องชายคนกลางแล้วพาเดินออกไปจากห้องปล่อยให้ไจ่ไจ๋ได้แต่มองตามด้วยความน้อยใจที่พี่ชายไม่เข้าใจเขา - ตอนเช้า - "เมื่อคืนเป็นงัย?" แวนเนสเดินเข้ามากระซิบถามเคนที่กำลังทำข้าวต้มอยู่เบาๆ "เป็นเหมือนที่คิดนั่นแหละ" เคนตอบพี่ชายยิ้มๆ แวนเนสได้ยินก็หัวเราะ "ไอ้ตัวดีงอนใหญ่เลยสิ" พูดอย่างพอจะรู้ เคนพยักหน้าแทนคำตอบ "ทำงานใช้ได้หนิ เรื่องแกล้งน้องนี่เก่งเชียว" แวนเนสพูดแขวะเคนเข้าให้แต่ก็เป็นการพูดเล่นเท่านั้น "แล้วใครมันเสนอให้ชั้นแกล้งมันแบบนี้หละ? หมาหรอ?" เคนย้อนถามพี่ชายหน้าตาย "อ้าวไอ้นี่! เดี๋ยวยันโครมไปโน้นเลย! ปากดีนักนะ!" แวนเนสเอะอะขึ้นมาทันทีที่น้องแอบด่าเขา "ขอโทษๆๆๆ พูดเล่นเอง....." เคนรีบเอ่ยปากขอโทษพี่ชายแต่โดยดี แวนเนสผลักหัวน้องทีหนึ่งก่อนที่จะเดินมานั่งลงที่โต๊ะ "มันยังไม่ลงมาอีกหรอ?" แวนเนสถามหาน้องชายคนเล็กต่อ "ยังไม่เห็นเลย ไม่รู้นอนร้องไห้หรือเปล่า?" เคนตอบแล้วพูดต่อ "แต่ก็สมน้ำหน้ามันแล้วหละ ต้องสั่งสอนให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร หนอย! อุตส่าห์ห่วงมันแต่กลับมาทำเป็นประชดประชันอย่างกับชั้นไปทำอะไรให้ คราวนี้แหละจะทำให้ซะจริงๆเลย" แวนเนสได้ยินก็ยิ้มๆแต่ไม่วายพูดเตือนน้องด้วย "ก็อย่าให้มันเลยเถิดให้มากนัก น้องมันยังเด็กก็อยากให้ทุกคนสนใจแต่มันแหละ" เคนได้ยินก็หันมาค้อนใส่พี่ชาย "แล้วไอ้บ้าคนไหนที่มันไปยุแหย่ให้น้องมันรู้สึกว่าเจอร์รี่มันโอ๋แต่ชั้นคนเดียวหละ?" แวนเนสยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำต่อว่าของน้อง "ก็บอกแล้วแค่พูดเล่น" แก้ตัวด้วยคำพูดเดิมๆ แต่ก่อนที่จะได้คุยอะไรกันต่อเจอร์รี่ก็กึ่งลากกึ่งจูงไจ่ไจ๋เข้ามาในครัว "ทำไมหมู่นี้เราถึงได้งอแงนักนะไจ่ไจ๋ เห็นพี่ว่างมากนักหรืองัย?" เสียงพี่ชายคนโตบ่นอุบแล้วจับให้น้องนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว "เป็นอะไรอีกหละ?" แวนเนสเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าหงิกงอของน้องเล็ก "งอแงจะไม่ไปเรียน แล้วนี่มันใกล้จะสอบแล้วด้วยยังจะขาดเรียนอีกเดี๋ยวก็สอบตกกันพอดี" เจอร์รี่ตอบคำถามนั้นแทน "ไม่ไปเรียนวันเดียวมันไม่ได้ทำให้ชีวิตตกต่ำหรอกพี่ใหญ่! อะไรกันนักหนา!" ไจ่ไจ๋แหวใส่อย่างหงุดหงิดเพราะงอนพี่ชายเรื่องเมื่อคืนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วที่บอกว่าจะนอนกับเขาแต่กลับไปนอนกับเคนแทน "เฮ่อ! เอากับมันสิ" พี่ใหญ่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย เคนหันมามองน้องชายแล้วก็พบว่าน้องกำลังมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง "เจอร์รี่ วันนี้ชั้นทำข้าวต้มกุ๊ย นายอยากกินกับข้าวอะไรพิเศษบ้างมั๊ย?" เมื่อเป็นเช่นนั้นเคนเลยแกล้งถามประจบพี่ชาย "ไม่ต้องหรอก ชั้นกินได้ทุกอย่างนั่นแหละ" เจอร์รี่ตอบก่อนที่จะย้อนถามน้อง "แล้วเราหายปวดหัวแล้วหรอถึงได้รีบลุกขึ้นมาทำโน้นทำนี่แต่เช้า?" เคนยิ้มให้พี่ชายแล้วพยักหน้า "หายแล้ว ยาที่นายให้กินเมื่อคืนนี่ดี๊ดี.....กินแค่ครั้งเดียวหายเป็นปลิดทิ้งเลย" พี่ใหญ่ได้ยินก็ยิ้มออกก่อนที่จะพยักหน้า "หายก็ดีแล้ว ชั้นจะได้ไม่ต้องห่วงอีก แต่นี่ก็อย่าออกไปตากแดดข้างนอกหละรู้มั๊ย? เดี๋ยวจะปวดหัวขึ้นมาอีก" ไม่วายสั่งกำชับน้องอีก "ครับ" เคนรับคำพี่ชายสั้นๆแต่สายตากลับมองไปที่น้องเล็กอย่างกวนๆ ไจ่ไจ๋เห็นก็ค้อนใส่แล้วทำท่าจะลุกขึ้นแต่แวนเนสดึงแขนน้องไว้ก่อน "จะไปไหนหละ? กินข้าวก่อนสิ" ไจ่ไจ๋สะบัดมือพี่ชายออก "ผมไม่ชอบกินข้าวต้ม!" พูดเสียงห้วนแล้วทำท่าจะเดินออกไปแต่คราวนี้เจอร์รี่เป็นฝ่ายลุกขึ้นมายืนขวางบ้าง "กลับไปนั่งที่โต๊ะ!" ไจ่ไจ๋มองหน้าพี่ชายแล้วนิ่งไป "อย่ามีปัญหาให้มันมากนักนะ!" ดุน้องเสียงเข้มด้วยท่าทางจริงจัง แวนเนสเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินเข้าไปจูงน้องให้กลับมานั่ง "กินหน่อยเถอะนะ วันนี้มีเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรอ? ไม่ได้กินอะไรเดี๋ยวปวดท้องแย่เลย" พูดปลอบไจ่ไจ๋พร้อมกับลูบหัวน้องไปด้วย น้องเล็กไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่นั่งเงียบเท่านั้น เคนเห็นสถานการณ์เริ่มอึดอัดจึงหาทางแก้ในทันที "ข้าวต้มเสร็จแล้ว!" พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง แล้วรีบตักข้าวมาเสริฟให้พี่ๆน้องๆ "ไจ่ไจ๋.....ถ้านายไม่อยากกินข้าวต้ม งั้นเอาไก่ทอดมั๊ยหละ? เมื่อวานยังไม่มีใครกินเลย เดี๋ยวพี่ทอดให้ใหม่" หันไปถามเอาใจน้องชายเพราะรู้สึกสงสารน้องอยู่เหมือนกัน "ไม่ต้องหรอก! เดี๋ยวจะมีคนหาว่าเรื่องมากอีก!" พูดจบก็ปรายตามองไปทางพี่ชายคนโต เจอร์รี่ได้แต่ลอบถอนใจเพราะไม่รู้จะทำยังงัยกับเจ้าน้องชายคนนี้ดี "กินข้าวๆๆๆ เสร็จแล้วจะได้แยกย้ายกันไปทำงานซักที!" แวนเนสพูดตัดบทขึ้นมาแล้วบอกให้ทุกคนลงมือกินข้าว หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วเจอร์รี่ แวนเนสและไจ่ไจ๋ต่างก็เตรียมตัวไปเรียนและไปทำงาน "เดี๋ยวก่อนไจ่ไจ๋!" เจอร์รี่เรียกน้องชายไว้ก่อนที่น้องจะเดินไปที่รถ ไจ่ไจ๋ได้ยินก็หยุดเดินแต่ไม่ได้หันหน้ากลับมา "คุยกันเดี๋ยวสิ" พูดกับน้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสุดๆ ไจ่ไจ๋มองหน้าพี่ชายแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู "แป๊บเดียวเอง ไม่สายมากนักหรอก" พูดจบก็จูงมือน้องมานั่งที่ม้านั่งหน้าบ้าน "เป็นอะไรน่ะวันนี้? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ถามน้องออกมาตรงๆเพราะรู้สึกได้ว่าน้องท่าทางจะอารมณ์ไม่ค่อยดี "เปล่า" ไจ่ไจ๋ตอบสั้นๆ "อย่ามาปิดบังพี่เลย พี่เลี้ยงนายมากับมือมีหรือที่จะไม่รู้ว่าน้องพี่มีอะไรผิดปกติไป" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็เหลือบตามองพี่ชาย "โกรธอะไรพี่หรือเปล่า?" ถามน้องชายออกมาตรงๆ ไจ่ไจ๋ส่ายหน้าแทนคำตอบ "แล้วมีเรื่องอะไรกับพี่กลางมั๊ย?" คำถามนี้ทำเอาไจ่ไจ๋อึ้งไป ซึ่งเพียงแค่นี้เจอร์รี่ก็พอจะรู้คำตอบแล้ว "ไจ่ไจ๋....." เจอร์รี่ตั้งท่าจะพูดแต่ไจ่ไจ๋กลับปรับสีหน้าให้ดูร่าเริงแล้วพูดแทรกขึ้นมาก่อน "พี่ใหญ่นี่คิดมากจริงๆ! ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ก็แค่ง่วงนอนก็เลยพาลอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ตอนนี้หายแล้วหละ" พี่ใหญ่ลอบถอนหายใจเพราะรู้ว่าน้องกำลังแก้ตัว "พี่สบายใจได้ ผมไม่เป็นไรทั้งนั้นแหละ แล้วตอนนี้ก็ต้องไปเรียนแล้วด้วย" เมื่อเห็นน้องบ่ายเบี่ยงไม่อยากพูดเจอร์รี่ก็เลยตัดสินใจไม่เซ้าซี้ "พี่เองก็ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวจะสายนะ อื้ม!!" พูดจบก็หอมแก้มพี่ชายแรงๆแล้วขอตัวไปเรียน "ต้องมีอะไรแหงๆ" เจอร์รี่พึมพำกับตัวเองแต่ก็ยืนมองจนน้องชายขับรถออกไป   Create Date : 30 ธันวาคม 2550     Last Update : 30 ธันวาคม 2550 21:05:49 น. Counter : 1068 Pageviews.   0 comment Share Tweet

Chapter 38 ตอนที่ 38 "ไจ่ไจ๋ นายดูสิ" แวนเนสนั่งลงข้างน้องชายพร้อมกับใช้ศอกกระทุ้งแขนน้องแล้วพยักเพยิดให้มองดูพี่ใหญ่กับเคนที่นั่งคุยกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ทำไมหรอครับ?" ไจ่ไจ๋หันไปมองพี่ชายทั้งสองคนก่อนที่จะหันกลับมาถามแวนเนส "นายไม่รู้สึกหรอว่าเดี๋ยวนี้พี่ใหญ่เขาเอาใจไอ้พี่กลางอยู่คนเดียว" แวนเนสพูดยุแหย่น้องเล็กเล่น "ไม่เห็นแปลก ก็พี่กลางเขาเพิ่งจะหายงอนพี่ใหญ่นี่นาก็เป็นธรรมดาที่พี่ใหญ่จะต้องเอาใจพี่กลางมากหน่อย" ไจ่ไจ๋ให้เหตุผลแล้วหันกลับมาอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบต่อ "แต่พี่ว่าเดี๋ยวนี้พี่กลางมันกลายเป็นน้องชายคนโปรดของพี่ใหญ่ไปแล้วนะ ไม่เห็นหรอว่ามันเรียกหากันทั้งวันเลย" แวนเนสยังแหย่น้องอีก "ต่อไปนะเวลานายไปอ้อนอะไรพี่ใหญ่ก็คงไม่สนใจแล้วหละ" ได้ยินเช่นนั้นก็ทำเอาไจ่ไจ๋ชะงักไปเหมือนกัน แวนเนสแอบยิ้มเมื่อแกล้งน้องได้ผล "เมื่อกี้พี่ได้ยินว่ามันสองคนจะออกไปข้างนอกด้วยกัน ดูสิ....ไม่เห็นจะชวนเราสองคนบ้างเลย....." ไจ่ไจ๋ได้ยินดังนั้นก็อดที่จะมองไปทางพี่ชายอีกสองคนไม่ได้ "ถ้าอยากไปเราก็ไปกับพี่เขาได้นี่นา พี่เขาให้ไปอยู่แล้ว" พูดกับแวนเนสอย่างพยายามไม่คิดอะไร "แน่ใจหรอ? นายลองไปขอดูสิเพราะเมื่อกี้พี่ลองขอไปด้วยแล้วมันยังไม่ให้ไปเลย" พูดจบก็พยักเพยิดให้น้องไปขอพี่ใหญ่ ไจ่ไจ๋ได้ยินดังนั้นก็เดินดุ่มๆเข้าไปหาพี่ใหญ่ "พี่ใหญ่ครับ.....ได้ยินว่าจะออกไปไหนกันหรอ? ผมไปด้วยคนสิ" น้องเล็กนั่งลงแล้วขยับเข้าไปกอดเอวพี่ชายอย่างออดอ้อน "ไม่ต้องไปหรอก นายใกล้จะสอบแล้วอ่านหนังสือไปเถอะ พี่จะไปซื้อพวกข้าวของเครื่องใช้ในบ้านกันน่ะ" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับขยี้หัวน้องชายไปด้วย "แต่ผมอยากไปด้วยนี่นา ผมอยากซื้อของเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋เซ้าซี้พี่ชายต่ออีก "นายจะเอาอะไรก็จดมาสิ เดี๋ยวพี่ซื้อมาให้เอง" เคนบอกน้อง "ทำไม? พี่ไปกับพี่ใหญ่ได้คนเดียวหรอ?" น้องเล็กแหวใส่เข้าให้ ทำเอาเคนเกิดอาการงงเพราะปกติแล้วเวลาไปซื้อของเข้าบ้านไจ่ไจ๋มักจะไม่ค่อยตามไปด้วยเท่าไรนัก "ทำไมพูดกับพี่เขาแบบนี้หละไจ่ไจ๋? ชอบหาเรื่องชวนทะเลาะอยู่เรื่อย" พี่ใหญ่ต่อว่าน้องเล็กที่ได้แต่ทำหน้างอ "จะไปก็ไปแต่บอกไว้ก่อนว่าแค่ไปซื้อของไม่มีการเถลไถลที่ไหนเด็ดขาด" แล้วก็ตามใจน้องดังเช่นทุกที "ไม่ไปก็ได้ พี่ไม่ได้อยากให้ผมไปอยู่แล้วหนิ" น้องเล็กทำเสียงงอนๆ เจอร์รี่กับเคนหันไปสบตากันด้วยไม่เข้าใจที่จู่ๆน้องเล็กก็หาเรื่องมางอนพวกเขา "ไม่ไปก็ดี พี่จะได้ไม่ต้องเสียเวลามารอนายอาบน้ำแต่งตัวอีก ไปเสี้ยวเทียน.....เราไปกันเถอะ....." พูดจบก็โอบไหล่เคนแล้วเดินออกไปที่รถโดยไม่สนใจน้องเล็กอีก "ตกลงมันไม่ให้ไปใช่มั๊ย?" แวนเนสที่ดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆเอ่ยถามเมื่อเห็นน้องเดินหน้าบึ้งกลับมา "ให้! แต่ผมไม่ไป!" ไจ่ไจ๋กระแทกเสียง "อ้าว! แล้วอารมณ์เสียอะไรหละเนี่ย?" แวนเนสบ่นอุบแต่ก็แอบยิ้มเพราะรู้ดีว่าน้องเล็กของเขาเริ่มงอนเข้าให้แล้ว "พี่รอง! วันๆพี่นี่ว่างมากนักหรืองัย? คอยแต่นั่งจับผิดคนโน้นคนนี้อยู่ได้ ไร้สาระ!" พูดจบก็หอบหนังสือทั้งหมดเดินปึงปังขึ้นห้องไป "เรื่องไร้สาระแต่ก็ทำให้นายโมโหได้ใช่มั๊ย?" แวนเนสว่าพร้อมกับวิ่งตามน้องไปด้วย "โอ๋ๆๆๆ ไอ้สองคนนั่นไม่สนใจไม่เป็นไร ยังงัยซะนายก็ยังคงเป็นน้องรักของพี่อยู่ดีแหละ" แวนเนสว่าพร้อมกับเดินมากอดน้อง "โอ้ย! ไปไกลๆเลย ผมจะอ่านหนังสือ" ไจ่ไจ๋ผลักพี่ชายคนรองออกแล้วเอาหนังสือมาวางตรงหน้าด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด "หน้าตาบูดบึ้งแบบนี้จะอ่านรู้เรื่องหรอ?" แวนเนสแหย่น้องไม่เลิก "พี่รอง!! จะออกไปดีๆหรือจะให้ผมเตะส่งออกไป!" ลุกพรวดขึ้นพร้อมกับพูดเสียงเหี้ยม "อู้ยยย....โหดซะไม่มี.....ไปก็ได้ แล้วนายน่ะอ่านหนังสือสอบนะไม่ใช่นั่งร้องไห้เพราะน้อยใจที่พี่ใหญ่ไม่สนใจ" พูดยียวนทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินหัวเราะร่าออกไป ปล่อยให้ไจ่ไจ๋ได้แต่มองตามตาขวาง แวนเนสลงมาข้างล่างก็นั่งเล่นอินเตอร์เน็ตเพื่อเช็คข้อความที่แฟนๆส่งมาหาเขา ผ่านไปครู่ใหญ่ๆเจอร์รี่กับเคนก็กลับมา "แวนเนส ไปช่วยหิ้วของหน่อย" เคนที่ถือข้าวของพะรุงพะรังกลับเข้ามาร้องบอกให้แวนเนสช่วย "เออ รู้แล้ว" แวนเนสว่าแล้วก็ลุกออกไปช่วยหิ้วของ "ไจ่ไจ๋ไปไหนหละ?" เจอร์รี่ถามถึงน้องเล็กหลังจากยกข้าวของลงมาจากรถหมดแล้ว "อ้อ! อ่านหนังสือ" ตอบเสร็จก็หัวเราะเบาๆ "มีอะไรน่าขำนักหรืองัย?" ถามต่อเมื่อเห็นสีหน้าทะเล้นของน้องชายคนรอง "เปล่า ชั้นแค่อยากจะหัวเราะ" พูดจบแวนเนสก็หัวเราะออกมาอีก "ประสาท!" ว่าพลางผลักหัวน้องเบาๆ "ใช่.....ท่าทางไจ่ไจ๋มันจะประสาท เพราะรู้สึกว่ามันจะน้อยใจนายนะ" แวนเนสบอกพร้อมกับยักคิ้วให้พี่ชาย "น้อยใจชั้นหรอ?" เจอร์รี่ทวนคำพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง "ใช่แล้ว เห็นมันบอกว่ามันขอไปซื้อของด้วยแต่นายไม่อยากให้มันไปไม่ใช่หรอ?" แวนเนสขยายความต่อ "ชั้นหรอไม่อยากให้มันไป?" ย้อนถามอย่างงงๆอีกครั้ง "อืม....เห็นมันบอกนะ ก็แหม.....รู้สึกพักหลังๆนายจะคุยหนุงหนิงอยู่กับเสี้ยวเทียนแค่สองคนนี่นา เป็นธรรมดาแหละที่ไอ้ตัวดีจะงอน" แวนเนสพูดต่อยิ้ม "ชั้นเนี่ยนะคุยกับมันสองคน?" เจอร์รี่ทวนคำอีกครั้ง "ไม่รู้สิ ว่าแต่นายจะไม่ขึ้นไปดูมันหน่อยหรืองัย?" แวนเนสพูดอ้อมๆเพราะกลัวน้องเล็กจะน้อยใจจริงๆ "เฮ่อ! เด็กคนนี้นี่มันยังงัยนะ" แม้จะบ่นแต่พี่ใหญ่ก็ลุกเดินขึ้นไปหาน้องเล็กข้างบน หลังจากเจอร์รี่เดินออกไปแล้วแวนเนสก็หัวเราะขึ้นมาอีก "อารมณ์ดีจังนะไอ้ลูกลิง!" เคนพูดแขวะพี่ชายในขณะที่เก็บของเข้าที่ไปด้วย "แน่นอน ก็วันนี้ชั้นแหย่จนเจ้าไจ๋มันงอนพวกนายได้สำเร็จนี่นา" แวนเนสผงกหัวรับง่ายๆ "อะไรนะ! นี่สรุปว่าที่น้องมันทำปั้นปึงกับชั้นนี่ก็เป็นเพราะนายพูดยุใช่มั๊ย?" เคนยืนเอามือเท้าเอวมองหน้าพี่ชายอย่างหาเรื่อง "ก็ประมาณนั้นแหละ" แวนเนสยอมรับ "ว่างมากนักใช่มั๊ย?" เคนเอ็ดพี่ชายอีก "แหม....ชั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายซักหน่อย แค่ชี้ให้มันดูว่าเดี๋ยวนี้เจอร์รี่มันเอาใจนายมากกว่าปกติก็เท่านั้นเอง" แวนเนสลอยหน้าลอยตาตอบ "เอาใจอะไรที่ไหนวะ? ชั้นโดนมันด่าอยู่ทุกวี่ทุกวัน" เคนโวยวายขึ้นมาอีก "ไม่มั้งงงงง.....ชั้นเห็นเจอร์รี่เดี๋ยวก็กอดนายเดี๋ยวก็โอ๋นาย มีอะไรก็เสี้ยวเทียนๆๆๆตลอด ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ค่อยจะเป็นแบบนี้นะ" แวนเนสพูดยิ้มๆ "อิจฉาชั้นหรอ?" เคนแกล้งถามแหย่พี่ชายบ้าง "ชั้นน่ะหรอ? ไม่หรอก.....ดีใจด้วยซ้ำที่เป็นแบบนี้" แวนเนสส่ายหน้าปฏิเสธแล้วดึงให้น้องมานั่งลงข้างๆ "แต่คนที่อิจฉาน่าจะเป็นคนที่เจอร์รี่มันขึ้นไปง้อน่ะ" เคนได้ยินก็ผลักหัวพี่ชายด้วยความหมั่นไส้ "นายชอบทำให้น้องมองชั้นในแง่ร้ายเรื่อยเลย! คอยดูนะถ้าน้องมันโกรธชั้น ชั้นจะให้นายรับผิดชอบ" เคนว่าพลางค้อนใส่พี่ชายไปด้วย "ไม่โกรธหรอก มีคนง้อแล้วเดี๋ยวก็หาย" แวนเนสว่าพลางหัวเราะทำให้เคนเองก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย - ห้องนอนไจ่ไจ๋ - "อ้าว! ไหนพี่รองบอกว่าเราอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ ไหงมานั่งฟังเพลงหละ?" เจอร์รี่โผล่หน้าเข้าไปพูดกับน้อง ไจ่ไจ๋มองมาทางพี่ชายก่อนที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น "นี่.....เป็นอะไรไปน่ะ" เจอร์รี่พาตัวเองเข้ามาในห้องนอนของน้องก่อนที่จะมานั่งลงข้างๆ "โกรธอะไรพี่หรือเปล่า?" ถามน้องต่ออีก "ผมจะไปโกรธอะไรพี่ได้หละ?" ไจ่ไจ๋พูดเสียงห้วน "ไม่โกรธแล้วทำไมถึงทำเสียงแข็งใส่พี่หละ? ไม่น่ารักเลยนะ" ต่อว่าน้องชายแต่ก็เอามือลูบหัวน้องไปด้วย "ผมมันไม่น่ารักเหมือนพี่กลางหนิ" ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็อมยิ้ม "รู้ตัวเหมือนกันหรอ?" แกล้งพูดแหย่น้องเข้าให้ ไจ่ไจ่ได้ยินดังนั้นก็หันขวับมามอง "เดี๋ยวนี้พี่กลางมันน่ารักจะตาย พูดอะไรก็เชื่อฟังไม่ค่อยดื้อกับพี่เลย" พี่ใหญ่พูดชมเคนให้ไจ่ไจ๋ฟัง "รักกันมากก็ไปอยู่กับพี่กลางสิมายุ่งกับผมทำไม!" น้องเล็กแหวใส่ด้วยความไม่พอใจ "อ้าว! ตกลงนายเป็นอะไรกันแน่เนี่ย? งอนที่พี่โอ๋พี่กลางมันหรืองัย?" พี่ใหญ่แกล้งพูดจี้ใจดำน้อง "ทำไมผมต้องงอน? พี่จะโอ๋ใครมันก็เรื่องของพี่" พูดจบก็ไถลตัวลงนอนที่เตียง เจอร์รี่ยิ้มก่อนที่จะก้มหน้าลงจูบแรงๆที่หน้าผากน้องชาย "ยังจะบอกว่าไม่งอนอีก อาการแบบนี้งอนอยู่ชัดๆ" ว่าแล้วก็เปลี่ยนมาหอมแก้มน้องอีกฟอดใหญ่ "อย่ามายุ่ง!" ไจ่ไจ๋เอามือเช็ดแก้มตัวเองแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้พี่ชาย "ไจ่ไจ๋.....นายไม่รักพี่กลางหรอ?" พี่ใหญ่เอ่ยถามน้อง ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็รีบพลิกตัวกลับมาทางพี่ชาย "รักสิครับ ทำไมพี่ถามผมแบบนี้หละ?" ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด "รักแล้วทำไมถึงต้องมาน้อยใจที่พี่โอ๋พี่กลางเขาด้วยหละ?" ถามน้องต่ออีก "ผม.....ผมก็ไม่ได้คิดซักหน่อย ก็พี่รองน่ะสิ....." ไจ่ไจ๋อึกอักก่อนที่จะหันไปโทษแวนเนสแทน "พี่รองทำไม?" เจอร์รี่ขมวดคิ้วพร้อมกับย้อนถาม "ก็พี่รองเขาให้ผมสังเกตดูว่าเดี๋ยวนี้พี่ใหญ่น่ะอะไรๆก็พี่กลางตลอด" ไจ่ไจ๋พูดเสียงอ่อยๆ "ขนาดผมขอออกไปซื้อของกับพี่ด้วย พี่ยังไม่ค่อยอยากให้ผมไปเลย ผมก็คิดว่าพี่อยากไปกับพี่กลางสองคน" เจอร์รี่ได้ยินก็จับหัวน้องชายโยกไปมาอย่างหมั่นไส้ "เด็กโง่! คิดอะไรแบบนั้น พี่ไม่ได้ห้ามไม่ให้นายไปนี่นาแต่ที่พี่ไม่ค่อยอยากให้นายไปด้วยก็เพราะเห็นว่านายใกล้จะสอบแล้วก็เลยอยากให้นายอ่านหนังสือให้เต็มที่ แล้วอีกอย่างเวลาปกติที่พี่ออกไปซื้อของเข้าบ้านนายเองก็ไม่ค่อยอยากจะไปด้วยไม่ใช่หรอ?" พูดจบก็มองหน้าน้องชาย "ก็พี่รองนั่นแหละมาพูดให้คิด" โทษแวนเนสอีกก่อนที่จะขยับเข้าไปกอดพี่ชายเอาไว้ เจอร์รี่ส่ายหน้ายิ้มๆ "ตกลงนายก็คิดน้อยใจพี่ใหญ่เหมือนกันใช่มั๊ย?" ก้มหน้าลงถามน้องอีก "ก็ใช่น่ะสิ!" ไจ่ไจ๋ยอมรับในที่สุด "ฮึ! น้องชายพี่ใหญ่แต่ละคนขี้น้อยใจกันทั้งนั้นเลย" เจอร์รี่บ่นอุบเบาๆ "ช่วงนี้พี่ต้องเอาใจพี่กลางมันหน่อย นานๆทีมันจะทำตัวว่านอนสอนง่ายกับพี่แบบนี้" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็ผละตัวออกจากพี่ชาย "ที่ทำตัวน่ารักเพราะได้ของที่อยากได้จากพี่ใหญ่แล้วสิ" ไม่วายพูดแขวะพี่ชายคนกลางอีก "ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าชดเชยให้มันไปแล้วกัน" เจอร์รี่พูดยิ้มๆ "ชดเชย? ทำไมพี่ใหญ่ต้องชดเชยอะไรให้พี่กลางด้วย?" ย้อนถามอย่างสงสัย "ชดเชยเพราะว่าสมัยที่พี่กลางมันยังเด็กพี่ทำให้มันน้อยใจบ่อยจะตาย" น้องเล็กขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ "ก็เมื่อก่อนไอ้พี่ชายตัวดีของนายมันดื้ออย่างกับอะไรดี พี่น่ะหมั่นไส้มันจะตาย" พี่ใหญ่เล่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ "แล้วงัยต่อ?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายอีก "พอหมั่นไส้พี่ก็หาเรื่องด่ามัน บางทีมันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดมากมายหรอกแต่พี่ก็ตีมันเพียงเพราะว่าหมั่นไส้" พี่ใหญ่เล่าให้น้องฟัง "พี่ใหญ่นี่แอบร้ายเหมือนกันหนิ" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็เลยต่อว่าพี่ชาย "พี่ก็ว่างั้นแหละ พอมองกลับไปตอนนั้นยังคิดอยู่เลยทำไมพี่ถึงใจร้ายกับไอ้พี่กลางจัง" ว่าพลางหัวเราะไปด้วย "ยิ่งเวลานายกลับมาบ้านวันเสาร์อาทิตย์นะยิ่งมีข้อเปรียบเทียบใหญ่ เพราะนายน่ะเป็นเด็กน่ารักพูดอะไรก็ฟังพี่เลยค่อนข้างจะโอ๋นายมาก เวลานายอยากได้ของเล่นอะไรพี่จะซื้อให้ตลอด จนพี่กลางมันอิจฉาแล้วก็พาลไปแกล้งนายบ่อยๆ จำได้มั๊ย?" เล่าให้น้องฟังพร้อมกับย้อนถามน้องไปด้วย "จำได้สิ เมื่อก่อนน่ะพี่กลางชอบแกล้งผมมากเลย ผมเลยไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้พี่เขาเท่าไหร่" ไจ่ไจ๋ตอบรับพร้อมกับพูดขยายความ "ใช่ แต่พอมันแกล้งนายทีไรพี่ก็ตีมันทุกที มันเลยน้อยใจหาว่าพี่รักนายมากกว่ามันงัยหละ" คราวนี้ไจ่ไจ๋เริ่มหัวเราะออก "แต่พอผมออกจากโรงเรียนประจำย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้วพี่กลางดีขึ้นนะครับ นอกจากจะไม่แกล้งผมยังยอมเป็นเพื่อนเล่นกับผมอีก" เจอร์รี่ได้ฟังก็ยิ้ม "ก็นายน่ะเป็นเด็กน่ารัก รู้จักประจบประแจง ขนาดไอ้พี่กลางที่ว่าโผงผางยังยอมแพ้ลูกอ้อนของนายเลย" พูดพลางลูบหัวน้องชายไปด้วย "รู้แบบนี้แล้วต่อไปจะน้อยใจเวลาที่พี่โอ๋พี่กลางเขาอีกหรือเปล่า?" ถามน้องต่ออีก "ใครน้อยใจ? ผมยังไม่ทันพูดเลยซักคำว่าน้อยใจ" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ "ฮึ! ไอ้เด็กคนนี้หนิ!" ผลักหัวน้องเบาๆ "หายงอนแล้วก็ไปอ่านหนังสือได้แล้ว" ว่าพลางชี้นิ้วไปทางโต๊ะเขียนหนังสือของน้อง "ไม่เห็นต้องอ่านอะไรมากมายเลย อย่างผมน่ะฉลาดมาตั้งแต่เกิด!" น้องเล็กว่าแล้วก็ล้มตัวนอนลงที่เตียงอีกครั้ง "เออพ่อคนฉลาด! อย่าสอบตกมาให้เห็นละกันไม่งั้นพี่จะสมน้ำหน้าให้!" พูดจบก็ขยี้หัวน้องชายแรงๆก่อนจะเดินออกไป - ชั้นล่างของบ้าน - "พี่ชายเราอยู่ไหน?" เจอร์รี่ถามหาแวนเนสเอากับเคน "ก็อยู่นี่งัย" เคนตอบพร้อมกับชี้ไปที่ตัวพี่ชายอย่างกวนๆทั้งที่รู้ว่าพี่ชายถามหาแวนเนส "เดี๋ยวเถอะ!" เจอร์รี่ดุแล้วเคาะหัวน้องเบาๆ เคนหัวเราะแล้วผงกหัวไปทางห้องน้ำ "มันล้างหน้าอยู่ในห้องน้ำ ทำไมหรอ?" ตอบพร้อมกับย้อนถามพี่ชายกลับไปด้วย "ชั้นจะเขกหัวมันซักที ชอบหาเรื่องวุ่นวายให้ชั้นอยู่เรื่อย" พี่ใหญ่ตอบแล้วบ่นต่อให้เคนฟัง "มันยุให้ไจ่ไจ๋คอยจับผิดชั้นว่าเดี๋ยวนี้ชั้นโอ๋นายมากกว่ามัน ไอ้เจ้านั่นก็ยุขึ้นด้วยสิ งอนใหญ่เชียว" เคนหัวเราะเมื่อได้ยินก่อนที่จะพูดเสริม "ชั้นรู้แล้วหละเมื่อกี้มันก็บอกชั้น แล้วตกลงนี่นายง้อเจ้าไจ๋จนหายงอนแล้วใช่มั๊ย?" ถามพี่ชายกลับไปบ้าง "ไม่รู้เหมือนกันว่าหายหรือเปล่า ไอ้เด็กคนนี้เอาแน่ได้ที่ไหน?" ตอบเป็นเชิงบ่นแล้วเปลี่ยนสายตาไปทางแวนเนสที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ "มานี่ซิไอ้ตัวดี!" เรียกแวนเนสเสียงห้วน คนถูกเรียกทำหน้าเซ่อแต่ก็เดินเข้าไปหาพี่ชาย "ทำไมชอบหาเรื่องให้ชั้นเรื่อยเลยนะ! ว่างมากนักใช่มั๊ย?" พูดจบก็เขกหัวน้องดังโป๊ก "โอ้ย! อะไรเล่า? ชั้นไปทำอะไรให้นาย?" แวนเนสโอดครวญพลางเอามือลูบหัวป้อยๆ "ไปพูดยุอะไรไจ่ไจ๋มัน?" เจอร์รี่เท้าเอวถามน้องอย่างหาเรื่อง "ยุอะไรที่กัน? ไม่ได้พูดอะไรเลยซักนิด!" ตวัดเสียงใส่พี่ชายแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟา "ไม่พูดน้อยหละสิ! นายน่ะไปเป่าหูให้น้องมันคิดว่าเดี๋ยวนี้ชั้นโอ๋แต่เจ้าเสี้ยวเทียนจนทำให้มันมาน้อยใจชั้นเอาดื้อๆแบบนี้ใช่มั๊ย?" แวนเนสได้ฟังก็ทำปากยื่น "ชั้นไม่ได้ตั้งใจพูดยุซักหน่อย ชั้นแค่เห็นน้องมันอ่านหนังสือเครียดๆก็เลยอยากให้มันผ่อนคลายเลยเข้าไปพูดเล่นกับมันเท่านั้นเอง ใครจะไปนึกหละว่ามันจะน้อยใจนายเข้าจริงๆน่ะ ถ้ารู้ก็ไม่ทำหรอก" แวนเนสเถียงแล้วตีหน้าเศร้า "ชั้นขอโทษก็แล้วกันที่ความหวังดีของชั้นมันมักจะทำให้นายลำบากอยู่เรื่อย" พูดจบก็แกล้งนั่งกอดเข่าแล้วฟุบหน้าลงไป เจอร์รี่เห็นดังนั้นก็ทำหน้าเจื่อนๆ "เอ่อ.....แวนเนส.....ไม่ใช่หรอก ชั้นไม่ได้ลำบากอะไร โอ๋ๆๆๆๆ ไม่ต้องร้องไห้นะ ชั้นไม่ได้โทษนายซักหน่อย โอ๋ๆๆๆ......" รีบโอ๋น้องทันทีเพราะคิดว่าน้องจะน้อยใจจริงๆ เคนที่มองสถานการณ์อยู่ได้แต่อมยิ้มก่อนที่จะส่ายหน้าไปมาที่พี่ชายคนโตของเขาหลงกลน้องๆทุกที "ฮือๆๆๆๆ ทำไมชั้นถึงทำอะไรให้เป็นเรื่องอยู่เรื่อย เกลียดตัวเองจริงๆเลย!" แวนเนสแกล้งพูดต่อว่าตัวเองอีก "โอ๋.....ไม่เอาๆๆๆ พี่ไม่ว่าเราแล้ว อย่าเสียใจไปเลยนะ" เจอร์รี่เกิดอาการเป็นเดือดเป็นร้อนเพิ่มมากขึ้นเมื่อเห็นน้องฟูมฟายโทษตัวเองเป็นการใหญ่ "ชั้นดูเหมือนเสียใจมากเลยหรอ?" แวนเนสเงยหน้าขึ้นมาถามพี่ชายพร้อมกับรอยยิ้มหวานจ๋อย ทำเอาพี่ใหญ่ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อรู้ว่าน้องแกล้งเขาอีกแล้ว "สงสัยแสดงหนังเรื่องหน้าชั้นต้องได้รางวัลออสก้าร์แน่นอนเลย ฮ่าๆๆๆ!!!!" พูดจบก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "ไอ้ลูกลิง! ไอ้ตัวแสบ!" เจอร์รี่แหวใส่ก่อนที่จะโถมตัวเข้าใส่น้องชายจนแวนเนสล้มกลิ้งลงไปนอนที่โซฟา "เฮ้ย!!! โอ้ยยย!!! ฮ่าๆๆๆ!!!! ไม่เอาแล้ว!! ฮ่าๆๆๆ!!!" แวนเนสร้องพลางหัวเราะลั่นเมื่อถูกพี่ชายจี้เอว "สนุกมากใช่มั๊ยที่หาเรื่องป่วนคนอื่นเขาได้น่ะ?" ต่อว่าน้องชายเข้าอีก "สนุกสิ ไม่งั้นชั้นจะทำทำไมหละ?" แวนเนสตอบหน้าตาย "เห็นพี่มันว่างแล้วไม่สบายใจใช่มั๊ย? ต้องหาเรื่องมางอนให้พี่คอยตามง้ออยู่เรื่อย พี่คนเดียวแต่ต้องคอยตามง้อพวกนายตั้งสามคนแบบนี้ทุกทีมันเหนื่อยนะ" เจอร์รี่พูดต่อว่าน้องๆ "งั้นนายก็หาเรื่องมางอนพวกชั้นมั่งสิ" แวนเนสพูดยิ้มๆ "นายจะตามง้อพี่บ้างงั้นสิ?" พูดเป็นเชิงย้อนถาม "เปล่า....ชั้นก็จะปล่อยให้งอนอยู่อย่างงั้นแหละ ดีออกจะได้ไม่มีใครบ่น" พูดจบก็หัวเราะร่วนทำให้เคนพลอยหัวเราะไปด้วย พี่ใหญ่เอื้อมมือมาบีบจมูกคนพูดอย่างหมั่นไส้ "ไม่เล่นด้วยแล้ว ไปหาข้อมูลสถานที่จัดสัมมนาดีกว่า" พูดจบก็ทำท่าจะลุกก็ถูกแวนเนสดึงกลับลงมานั่งตามเดิม "สัมมนาอะไรหรอ?" เจอร์รี่หันกลับมามองน้องชายเคืองๆที่ฉุดเขาลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว "ไอ้บ้า! ดึงลงได้! เดี๋ยวล้มหัวแตกกันพอดี!" แวนเนสทำหน้าแหยๆแล้วกล่าวขอโทษพี่ชาย "ขอโทษๆๆๆ ตกลงนายจะไปสัมมนาอะไรหรอ?" ถามย้ำพี่ชายอีกครั้ง "เรื่องงานน่ะสิ จะพาลูกน้องไปต่างจังหวัดซักอาทิตย์นึง" คำบอกกล่าวของพี่ชายทำให้เคนเดินเข้ามานั่งรวมกลุ่มกับพี่ชายด้วย "นึกยังงัยถึงจัดสัมมนา? ตอนพวกชั้นอยู่ไม่เห็นมีจัดแบบนี้มั่งเลย" เจอร์รี่ยิ้มๆกับคำถามของเคน "พ่อเขาอยากให้จัดน่ะสิ พ่อบอกว่าทำงานอยู่แต่ในบริษัทพนักงานจะไม่ค่อยมีแรงขับเคลื่อนเท่าที่ควร เลยต้องเปลี่ยนบรรยากาศให้พวกเขาไปดูงานข้างนอกบ้าง กลับมาจะได้มีกำลังใจทำงานต่อ ถ้าครั้งนี้ทำให้พนักงานพึงพอใจได้ก็คงมีจัดแบบนี้ทุกปี" พี่ใหญ่อธิบายให้น้องฟัง "ไปเที่ยวหรือไปทำงานกันแน่?" เคนทำจมูกย่นพร้อมกับแขวะพี่ชายไปในตัว "ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ทำไม? เสียดายหละสิที่ลาออกแล้วน่ะ?" ตอบเสร็จก็ถามแหย่น้องต่อ "ไม่เห็นจะเสียดายเลย" เคนตอบพลางยักไหล่แต่แล้วก็หันไปอมยิ้มกับแวนเนส "ถ้าเจอร์รี่มันไปสัมมนาแล้ว บ้านก็เป็นของเราใช่มั๊ย?" แวนเนสได้ยินดังนั้นก็แปะมือกับน้องอย่างชอบใจ "จริงด้วย! คราวนี้จะทำอะไรก็ไม่มีคนบ่นคนด่าเราแล้ว เย้ๆๆๆ!!!!" พี่ใหญ่ส่ายหน้ากับท่าทางเป็นลิงเป็นค่างของน้อง "เคยได้ยินมั๊ยว่าหัวเราะก่อนแล้วจะร้องไห้ทีหลังน่ะ? ถ้าเฮี้ยวกันมากกลับมาพี่จะจับมาตีเรียงตัวเลย" พูดขู่น้องชายเอาไว้ "แต่พี่ก็คงสบายใจได้อีกพักใหญ่ๆเพราะตอนนี้ยังไม่ได้สถานที่เลยคงต้องจัดเตรียมกันอีกพักใหญ่ๆนั่นแหละ" คำพูดของพี่ชายทำให้น้องๆมีสีหน้าผิดหวัง "ถึงตอนนั้นเสี้ยวเทียนอาจจะต้องกลับไปทำงาน นายเองก็อาจจะมีงานอื่นเข้ามา ส่วนไจ่ไจ๋ไม่มีอะไรน่าห่วงอยู่แล้วเพราะถ้าไม่มีคนชักนำ น้องไม่กล้าทำอะไรนอกลู่นอกทางแน่นอน" พูดจบก็ยิ้มแล้วยักคิ้วให้น้อง "พูดงี้หมายความว่าเราสองคนจะชักจูงน้องไปในทางที่ไม่ดีงั้นสิ ใส่ร้ายกันเกินไปแล้วม้างงงง....." แวนเนสพูดเสียงยานคราง พี่ใหญ่หัวเราะพร้อมกับเอามือบีบปากน้องเบาๆ "ไม่คุยด้วยแล้ว ไปหาข้อมูลก่อนหละ" พูดจบก็เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลที่ต้องการ "ชั้นช่วยมั๊ย? พวกสถานที่ท่องเที่ยวชั้นก็พอมีข้อมูลอยู่เยอะเหมือนกัน" เคนเดินตามพี่ชายมาพร้อมกับเสนอตัวที่จะช่วย "อืม....ดีเหมือนกัน งั้นมาช่วยแนะนำหน่อย เอาเป็นสถานที่ที่เขารับจัดกิจกรรมให้พร้อมกับบริการที่พักด้วยก็ดี เพราะจะได้ไม่ต้องเดินทางไปมาให้เหนื่อย" เจอร์รี่บอกความต้องการให้น้องฟัง เคนพยักหน้าแล้วนั่งลงข้างพี่ชาย "ที่ที่ชั้นเคยไปทำกิจกรรมกับมหาลัยก็ดีนะ อันนี้เขารับจัดทำตามความต้องการของเราด้วย อยากได้รูปแบบไหนมีงบประมาณเท่าไหร่ก็บอกเขาไป แล้วเขาจะจัดตารางกิจกรรมในแต่ละวันให้เรารวมถึงแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวด้วย" เคนให้คำแนะนำพี่ชาย "ดีเหมือนกันนะ มีเว็บไซด์หรือเปล่า? ชั้นอยากเข้าไปดูหน่อย" พี่ชายเห็นด้วยพร้อมกับบอกให้น้องเข้าเว็บไซด์ให้ ในขณะนั้นไจ่ไจ๋ก็เดินลงมาพอดีแต่พอเห็นเคนกับเจอร์รี่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยกันแล้วก็เกิดอาการหมั่นไส้เคนขึ้นมาเสียเฉยๆ "ไม่มีอะไรให้กินเลยหรอ? หิวแล้วนะ" เดินเข้าไปพูดหาเรื่องเคนทันที "เพิ่งจะห้าโมงเอง ปกติมื้อเย็นกินตั้งเกือบทุ่มไม่ใช่หรอ?" เคนย้อนถามน้อง "ก็อ่านหนังสือตั้งเยอะก็เลยเครียด พอเครียดแล้วก็หิว ไม่เห็นจะแปลกเลย!" ไจ่ไจ๋เถียงด้วยน้ำเสียงกวนประสาท "ถ้าหิวก็ไปหาอะไรกินเอง พี่ไม่ใช่เบ๊นายนะโว้ย!" เคนแหวใส่น้องกลับไปบ้าง "นั่นสิไจ่ไจ๋ แล้วอารมณ์เสียอะไรมาอีกถึงได้มาใส่อารมณ์กับพี่เขาแบบนี้?" เจอร์รี่เองก็พลอยต่อว่าน้องเล็กไปด้วย "ก็คนมันหิว! จะให้อารมณ์ดีได้ยังงัยหละ?" ทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่พี่ชายคนโต "หิวก็ไปซื้ออะไรมากินซะสิ ไม่ใช่มายืนหาเรื่องคนอื่นแบบนี้" เจอร์รี่ทำเสียงดุ "เออ! ไปก็ได้! ไม่ได้อยากยุ่งด้วยนักหรอก!" พูดจบก็เดินกระทืบเท้าปึงปังออกจากบ้านไป เคนมองตามน้องชายอย่างนึกห่วง "นายดูไปแล้วกันนะ ชั้นไปดูมันหน่อยไปดีกว่า" พูดจบก็รีบวิ่งตามน้องชายไป "ไจ่ไจ๋!! รอพี่ด้วย!!" เคนตะโกนเรียกน้องชายที่เดินดุ่มๆไม่สนใจใคร "เฮ้ย! จะรีบไปไหนหละ?" พอวิ่งเข้ามาใกล้ก็คว้าแขนน้องชายไว้ ไจ่ไจ๋สะบัดมือเคนออกแล้วเดินหนีไปอีก "ไจ่ไจ๋! เป็นอะไรของนายน่ะ? โกรธอะไรพี่หรือเปล่า?" เคนรีบเดินขึ้นไปข้างน้องพร้อมกับถามอย่างอ่อนใจ "ไม่ได้โกรธ! ผมไม่มีสิทธิโกรธพี่อยู่แล้วหนิ!" กระแทกเสียงใส่พี่ชายแล้วเดินจ้ำอ้าวต่อ "เฮ่อ! นี่น่ะหรอที่เรียกว่าไม่ได้โกรธ" เคนบ่นอุบกับตัวเองเบาๆแล้วรีบวิ่งตามน้องไปอีก "โอเคๆๆๆ พี่ขอโทษก็ได้ที่ไม่ยอมทำกับข้าวให้นายกิน แต่ตอนนี้นายอยากกินอะไรพี่ซื้อให้หมดเลยนะ แล้วกลับบ้านไปพี่จะทำของโปรดนายทุกอย่างเลยด้วย" เคนกอดคอน้องเล็กพร้อมกับพูดง้อเต็มที่เพราะเข้าใจว่าที่น้องไม่พอใจเพราะโมโหหิว "ไม่ต้อง! ผมไม่รบกวนพี่หรอก! เงินผมก็มีผมซื้อกินเองได้!" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ก้าวเข้าไปร้านขายไก่ทอดเจ้าประจำ "เอาไก่ทอดสิบชิ้น" ไจ่ไจ๋สั่งเจ้าของร้าน เคนได้ยินก็รีบขัดน้องทันที "จะบ้าหรอ! กินตั้งสิบชิ้นเดี๋ยวก็เจ็บคอกันพอดี แค่สองชิ้นก็พอแล้ว เดี๋ยวค่อยไปหาอย่างอื่นกินอีก" ไจ่ไจ๋หันมาทำหน้าบึ้งตึงใส่เคน "ผมจะกินกี่ชิ้นมันก็เรื่องของผม! จะเจ็บคอมันก็เรื่องของผม! จะเป็นจะตายมันก็เรื่องของผมอีกนั่นแหละ!" เคนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปรู้ทันทีว่าน้องต้องมีเรื่องอะไรที่ไม่พอใจเขา "เอานี่ครับ" เมื่อแม่ค้ายื่นถึงไก่ทอดมาให้เคนก็ควักเงินจ่ายแทนน้องชาย ไจ่ไจ๋หันไปมองเคนแว๊บหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่รับถุงไก่ทอดมาแล้วออกเดินต่อทันที "ขอขนมเค้กสี่ชิ้นครับ" ไจ่ไจ๋เดินมายังร้านขายเบเกอร์รี่พร้อมกับสั่งเอาของที่อยากกิน เคนเดินตามน้องชายมาแล้วจ่ายเงินให้อีก ไจ่ไจ๋แอบอมยิ้มเพราะเขาไม่ต้องจ่ายเงินเองเลย ดังนั้นจึงรับของมาแล้วก้าวเดินไปหาของกินอย่างอื่นอีกหลายอย่าง เล่นเอาเคนถึงกับปาดเหงื่อเลยทีเดียว "ซื้อเยอะแยะแบบนี้จะกินหมดหรอไจ่ไจ๋? พี่ว่านายกินข้าวเย็นไม่ลงแล้วมั้งเนี่ย" เคนบ่นพร้อมกับยื่นเงินให้แม่ค้าขายทอดมัน "เรื่องของผม!" ไจ่ไจ๋ตวัดเสียงแล้วเดินไปที่ร้านขายไอศครีมต่อ เหลือบมองพี่ชายที่เดินตามมาแว๊บหนึ่งก่อนที่จะยิ้มน้อยๆแล้วเดินเข้าร้านไป "เอาช๊อคโกแลตซันเดย์สองถ้วยครับ" ไจ่ไจ๋สั่งแล้วแอบหัวเราะพี่ชายที่นั่งลงตรงข้ามเขาด้วยท่าทางเหนื่อยๆ "กินคนเดียวตั้งสองถ้วยเชียวหรอ? เดี๋ยวก็ปวดท้องตายพอดี" เคนว่าน้องแบบไม่จริงจังนัก ไจ่ไจ๋ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ครู่หนึ่งไอศครีมก็ถูกยกมาเสริฟ "ขอบคุณครับ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขอบคุณพนักงานแล้วเลื่อนไอศครีมถ้วยหนึ่งให้พี่ชาย เคนมองน้องอย่างงงๆ "กินเข้าไปสิ! จะรอให้มันละลายหรืองัย?" ตวัดเสียงใส่พี่ชายแล้วตักไอศครีมถ้วยของตัวเองกินอย่างเอร็ดอร่อย "เฮ่อ! อะไรมันจะเอาแต่ใจแบบนี้วะ?" เคนบ่นอุบอิบแต่ก็เลื่อนไอศครีมมาตักกินเช่นกัน "เก็บเงินด้วยครับ" หลังจากกินเสร็จแล้วไจ่ไจ๋ก็เรียกให้พนักงานมาเก็บเงิน เคนได้ยินก็ทำท่าจะจ่ายค่าไอศครีมให้น้องแต่ไจ่ไจ๋กลับปัดมือพี่ชายออก "ไม่ต้อง! ผมจ่ายเอง!" พูดเสียงห้วนแล้วส่งเงินให้พนักงานเพราะใจจริงแล้วเขาต้องการเลี้ยงตอบแทนพี่ชายที่ซื้อของกินให้เขาเยอะแยะแบบนี้ พอจ่ายเงินเสร็จไจ่ไจ๋ก็หิ้วถุงของกินทั้งหมดเดินออกมาจากร้านไป "พี่ช่วยถือ" เคนรีบตามออกมาแล้วเดินเข้าไปแบ่งถุงของกินจากมือน้องมาถือ ไจ่ไจ๋เองก็ไม่ได้ว่าอะไรยอมส่งถุงบางส่วนไปให้พี่ชายถือ "ไจ่ไจ๋.....ของเยอะแบบนี้พี่ว่าเรากลับทางลัดกันดีกว่า......" เคนเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าถ้าเดินกลับทางเดิมมันจะไกลกว่า "ตามใจสิ!" พูดเสียงห้วนๆแล้วเดินนำหน้าไปก่อน เคนมองตามเจ้าน้องชายตัวดีอย่างหมั่นไส้แล้วพลันก็คิดแผนจะแก้เผ็ดน้องชายได้ เขายิ้มบางๆแล้วเดินตามน้องไปเรื่อยๆจนกระทั่งเข้ามาในซอยที่ค่อนข้างมืดและไม่ค่อยมีคน "ไจ่ไจ๋" เคนเรียกน้องเล็กเบาๆ ไจ่ไจ๋หันกลับมามองสีหน้ายังบึ้งตึงอยู่ "นายได้ยินข่าวลือหรือเปล่า? เกี่ยวกับบ้านหลังนี้น่ะ" ว่าพลางผงกหัวไปทางบ้านร้างที่อยู่ด้านซ้ายมือของเขา ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ชะงักแล้วลดความเร็วลงเพื่อให้พี่ชายขึ้นมาเดินด้วย "พี่ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า? แต่เขาว่ากันว่าบ้านหลังนี้เคยมีคนฆ่ากันตาย คนที่เดินผ่านมักได้ยินเสียงทะเลาะกันเป็นประจำบางทีตอนกลางวันแสกๆด้วยนะ" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็เริ่มกลัวเพราะตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว "โกหก!" ต่อว่าพี่ชายเสียงแข็ง "โกหกหรือเปล่าก็ไม่รู้พี่ฟังเขามาอีกที" จบคำพูดของเคนเสียงหมาหอนก็ดังขึ้น ไจ่ไจ๋สะดุ้งแล้วรีบเดินเข้าไปเบียดพี่ชาย เคนอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าตื่นกลัวของน้องชาย "สงสัยจะเป็นเรื่องจริงพี่แค่พูดถึงนิดเดียวหมาหอนซะอย่างงั้น" เมื่อเห็นน้องยิ่งกลัวเคนก็ยิ่งแกล้ง "พี่กลาง! หุบปากไปเลยนะ!" เอ็ดใส่พี่ชายเสียงเข้ม หน้าตาบอกบุญไม่รับ "ก็ได้ แต่พี่รีบไปดีกว่า ไม่รู้เป็นไรจู่ๆก็ขนลุกขึ้นมาเฉยๆ!" พูดจบเคนก็รีบก้าวเท้าเดินเร็วๆนำหน้าน้องขึ้นไปก่อน "เฮ้ย! รอด้วยสิ!" ไจ่ไจ๋ร้องเสียงหลงแล้ววิ่งตามพี่ชายไปติดๆ พอน้องเข้ามาใกล้เคนก็หยุดเดิน "หยุดทำไมหละ?" ไจ่ไจ๋ร้องถาม "ก็นายแตะไหล่พี่ทำไมหละ?" คำถามของพี่ชายทำเอาไจ่ไจ๋มือเย็นขึ้นมาเฉียบพลัน "ผมไม่ได้แตะ ถือของทั้งสองมือเลยเนี่ย" ยกถุงของกินขึ้นมายืนยันกับพี่ชาย เคนแกล้งทำสีหน้าตกใจ "แต่เมื่อกี้มีคนมาแตะไหล่พี่จริงๆ ไม่งั้นพี่จะหยุดเดินทำไม?" เคนเถียงกลับ ไจ่ไจ๋เริ่มทำหน้าเบ้คล้ายจะร้องไห้ "ไม่เป็นไรหรอกไจ่ไจ๋ เรารีบไปกันดีกว่า" เห็นน้องจะร้องไห้แล้วเคนก็ไม่กล้าแกล้งน้องอีก "เอาของมาให้พี่ถือ แล้วนายเดินกอดแขนพี่ไว้ โอเคมั๊ย?" เคนเสนอ ไจ่ไจ๋พยักหน้าแล้วส่งของที่ถือทั้งหมดให้พี่ชายจากนั้นก็รีบเดินเข้าไปกอดแขนพี่ชายแน่น "ถ้ากลัวนายหลับตาก็ได้เดี๋ยวพอพ้นจากตรงนี้ไปพี่จะบอกนายเอง" ไจ่ไจ๋ไม่ปฏิเสธรีบเอาหน้าซุกกับไหล่พี่ชายแล้วหลับตาลงทันที "ฮึ! ไอ้เด็กโง่เอ้ย....." เคนพึมพำโดยไม่ออกเสียงสีหน้ายิ้มแย้มที่เอาคืนน้องชายได้สำเร็จ   Create Date : 30 ธันวาคม 2550     Last Update : 30 ธันวาคม 2550 20:58:22 น. Counter : 1328 Pageviews.   0 comment Share Tweet

Chapter 37 ตอนที่ 37 "พี่กลางครับ" ไจ่ไจ๋เคาะประตูเบาๆแล้วเปิดเข้าไปในทันที "ไจ่ไจ๋ ยังไม่รีบไปรับพี่รองอีกหรอ? เดี๋ยวพี่รองก็รอนานหรอก" เคนพูดกับน้องด้วยน้ำเสียงเศร้าๆตาแดงๆ "พี่ใหญ่ไปแล้วหละ" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วขยับเข้าไปนั่งเบียดและซุกตัวข้างๆพี่ชายคล้ายจะปลอบประโลม "ไม่ต้องหรอกไจ่ไจ๋ พี่ไม่เป็นไร" เคนว่าแต่สีหน้านั้นไม่เหมือนกับที่พูดเลย "พี่กลางครับ ตอนที่ผมไปทำโครงงานน่ะเพื่อนมันเล่าเรื่องผีให้ฟังเยอะแยะเลย พี่กลางอยากฟังมั๊ย?" ไจ่ไจ๋หาเรื่องมาคุยกับพี่ชาย ได้ยินดังนั้นเคนก็มีท่าทางสนใจขึ้นมาหน่อย "แล้วนายหลับลงหรอไจ่ไจ๋?" ย้อนถามน้องอย่างแปลกใจเล็กน้อย "ก็นอนไม่หลับน่ะสิครับ ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยแต่ก็ไม่กล้าทำให้เพื่อนมันรู้ว่าผมกลัว ต้องเก๊กแทบตาย ดีนะว่าห้องที่ไปพักเป็นห้องใหญ่นอนทีก็สิบกว่าคนเลยค่อยอุ่นใจหน่อย" เคนได้ยินก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ น้องชายคนนี้ใช้วิธีปลอบโยนเขาได้อย่างแนบเนียน "มันเล่าเรื่องผีโรงแรมที่มันเคยไปพัก มันบอกว่ามันเห็นผู้หญิงผมยาวเดินวนไปมาอยู่นอกระเบียงห้องพัก แล้วที่ผมนอนนะก็ใกล้ๆกับประตูที่เปิดออกไประเบียงด้วยสิแถมผ้าม่านยังปลิวไสวอยู่ตลอดเวลาอีกต่างหาก ผมเลยต้องนอนตะแคงหันหน้ามาอีกทางตลอดคืนเลย แขนเนี่ยปวดระบมไปหมด" เคนหัวเราะพลางส่ายหน้ากับอาการกลัวผีของน้อง "แล้วมีอีกคนนึงเล่าเรื่องผีห้องน้ำ มันไปพักโรงแรมเหมือนกันมันบอกว่าตอนแรกรู้สึกเหมือนโดนผีอำแต่พอผ่านไปซักพักก็ค่อยขยับตัวได้ แต่พอมันขยับตัวได้แล้วมันกลับได้ยินเสียงกดชักโครกดังขึ้นมาทั้งๆที่น้องมันก็ยังนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน ผมฟังแล้วขนลุกซู่เลย" เคนอมยิ้มกับท่าทางของน้อง "พี่ว่าผีที่อำเพื่อนนายคงจะปวดฉี่ขึ้นมาหละมั้งเลยต้องลุกไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมาอำใหม่" คำพูดของพี่ชายทำเอาไจ่ไจ๋หัวเราะชอบใจ "คิดได้ยังงัยเนี่ยพี่กลาง?" ไจ่ไจ๋พูดพลางหัวเราะพลาง "พี่ก็มีเรื่องจะเล่าให้นายฟังเหมือนกันนะ" เคนปรับสีหน้าให้ดูจริงจังขึ้น น้องเล็กเห็นดังนั้นก็หยุดหัวเราะ "เล่าสิพี่กลาง" แม้จะกลัวแต่เขาก็ไม่อยากขัดใจพี่ชาย เคนมองน้องชายแว๊บหนึ่งก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา "ไม่เล่าดีกว่า เดี๋ยวพี่ใหญ่รู้ว่าพี่ทำให้นายกลัวพี่ก็ซวยอีก" น้องเล็กได้ยินดังนั้นก็ขยับเข้าไปกอดพี่ชาย "ไม่หรอกครับพี่กลาง ผมไม่บอกพี่ใหญ่หรอก แต่ถึงพี่เขารู้พี่เขาก็ทำอะไรพี่กลางไม่ได้หรอกเพราะผมเป็นคนขอให้พี่กลางเล่าให้ฟังเอง" ไจ่ไจ๋พูดรับรองความปลอดภัยให้พี่ชาย "นายแน่ใจหรอว่าอยากฟัง?" เคนถามย้ำกับน้องชายอีกครั้ง แม้จะรู้สึกแปลกๆแต่ไจ่ไจ๋ก็พยักหน้ารับ "เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นายไม่เคยรู้มาก่อนแล้วพี่คิดว่าก็คงไม่มีใครอยากให้นายรู้ด้วย" เคนเกริ่นนำสีหน้าเงียบขรึมขึ้นมาทันที น้องเล็กได้ยินก็เริ่มหวั่นๆแต่ก็ยังมองหน้าพี่ชายเพื่อตั้งใจฟังเรื่องเล่านั้นอยู่ดี "เพราะเรื่องนี้ มันเกิดขึ้นในบ้านเรา....." เคนมองหน้าน้องชายพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไจ่ไจ๋ได้ยินก็มือเย็นเฉียบขึ้นมาโดยพลัน "นายเห็นห้องเก็บของที่อยู่หลังบ้านหรือเปล่า?" เอ่ยถามน้องขึ้นมาอีก ไจ่ไจ๋หันซ้ายหันขวาด้วยสีหน้าตื่นกลัวก่อนที่จะขยับเข้าไปเบียดพี่ชายจนเคนแทบจะตกเตียง "มีอะไรหรอพี่กลาง?" ถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "ตอนเด็กๆพี่เคยโดนพี่ใหญ่ทำโทษจับไปขังในห้องเก็บของ" เคนเกริ่นนำ "ตอนนั้นพี่แอบหนีเที่ยวตอนกลางคืนกลับมาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว ตอนนั้นพี่ใหญ่โกรธมากไม่ยอมให้พี่เข้าบ้านแล้วก็ลากไปขังในห้องเก็บของ" น้องเล็กได้ยินก็ทำหน้าเหยๆ "แล้วพี่กลางไม่กลัวหรอ?" ถามพี่ชายเสียงแผ่ว "กลัวสิ นายก็รู้ว่าในนั้นทั้งมืดทั้งอับ แถมพี่ใหญ่ยังไม่ยอมเปิดไฟให้อีกด้วย" เคนตอบพร้อมกับเล่าเสริม "พี่ใหญ่โหดจัง?" น้องเล็กครางออกมาเบาๆ "ใช่! โหดมาก! พี่ทั้งขอร้องทั้งอ้อนวอนให้ปล่อยพี่ออกไปแต่พี่ใหญ่ก็ไม่ยอม ไอ้พี่รองก็ช่วยพี่ไม่ได้อีกต่างหาก สรุปว่าพี่เลยต้องนั่งสำนึกผิดอยู่ในนั้นตั้งเกือบชั่วโมง" เคนเล่าต่อ "แต่ระหว่างที่พี่นั่งอยู่ในนั้นพี่ก็ได้ยินเสียงกุกกักอยู่ด้านหลัง ตอนนั้นพี่ขนลุกซู่ไปหมด มันรู้สึกได้เลยว่ามันต้องเป็นอะไรที่ไม่ปกติอย่างแน่นอน" ไจ่ไจ๋เริ่มหน้าเสียไม่อยากจะฟังต่อแต่เคนก็ยังไม่หยุดเล่า "พี่ได้ยินอยู่นานมากจนกระทั่งทนไม่ไหวเลยต้องหันไปดู" เล่ามาถึงตรงนี้เคนก็มองหน้าน้องชายตรงๆ "แล้วสิ่งที่พี่ได้เห็นก็คือ....." เคนกอดน้องตอบเมื่อรู้สึกอาการสั่นน้อยๆของน้องชาย "หนู" เคนกระซิบข้างหูน้องก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ไจ่ไจ๋ได้ยินก็นั่งงงไปประมาณสามวินาทีก่อนที่จะทำตาโตแล้วตีพี่ชายเป็นพัลวัน "พี่กลาง!! ไอ้บ้า!! หลอกผมอีกแล้วนะ!! ทำไมเป็นคนแบบนี้!! นิสัยไม่ดี!!" น้องเล็กต่อว่าพี่ชายชุดใหญ่ ส่วนเคนนั่งหัวเราะงอหายด้วยขำสีหน้าตื่นกลัวของน้องชาย "นายนี่หลอกง่ายเป็นบ้าเลย! ถ้าเกิดพี่บอกว่าพี่แปลงร่างได้นายจะเชื่อมั๊ยฮึ?" เคนถามด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ เลยโดนน้องเล็กค้อนใส่เสียหลายตลบ "คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงเลยขึ้นมาปลอบเนี่ยไม่ได้สำนึกเลยนะ! ยังจะมาแกล้งเค้าอีก!" น้องเล็กทำเสียงกระเง้ากระงอด "โอ๋ๆๆๆ รู้แล้วว่านายขึ้นมาปลอบ แล้วก็ได้ผลดีซะด้วย เห็นมั๊ย? พี่อารมณ์ดีเหมือนเดิมแล้วเนี่ย" เคนรีบง้อน้องชายทันที น้องเล็กยังคงค้อนใส่พี่ชายอย่างหมั่นไส้ "พี่ขอบใจนายมากจริงๆนะ ถ้าไม่มีนายพี่ก็ไม่รู้จะเป็นยังงัย?" เงียบไปพักหนึ่งเคนพูดก็กับน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ถ้าไม่มีพี่ผมก็ไม่รู้จะเป็นยังงัยเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋ตอบรับคำพี่ชาย แล้วทั้งคู่ก็ส่งยิ้มให้กัน - ในห้องครัว - "พี่กลางนี่เก่งที่สุดเลย ทำอาหารเป็นทุกอย่างเลย" ไจ่ไจ๋เอ่ยชมพี่ชายในขณะที่ตัวเองก็ยืนดูพี่ชายทำอาหารมื้อพิเศษเพื่อต้อนรับแวนเนสกลับบ้าน "ไม่ถึงขนาดทำเป็นทุกอย่างหรอกน่า" เคนปฏิเสธกลายๆ "ถ้าทำได้หมดพี่ไม่มาทำงานเป็นลูกจ้างเขาแบบนี้หรอก" พูดเสริมต่อพร้อมกับล้างเนื้อปลาแซลมอนที่เพิ่งซื้อจนสะอาด "แล้วอาหารญี่ปุ่นนี่ทำยากมั๊ย?" ไจ่ไจ๋ถามต่อ เคนยิ้มแล้วส่ายหน้า "ไม่ยากหรอกแต่ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน" เคนตอบแล้วอธิบายต่อ "อย่างปลาดิบเนี่ยถึงแม้จะไม่ต้องปรุงรสอะไรแต่เราก็ต้องเลือกชิ้นปลาที่สดสะอาดมันถึงจะมีรสชาติดี แล้วการแล่เนื้อออกมาก็เหมือนกันเราต้องแล่ออกมาให้พอดีคำไม่ให้หนาหรือบางจนเกินไป" ไจ่ไจ๋ยืนฟังพลางพยักหน้าหงึกๆ "ส่วนชูชิพี่เองก็ไม่ถนัดมากเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะซื้อของที่เขาปรุงมาแล้วและค่อยมาปั้นเอง อันนี้นายจะลองทำก็ได้นะ" เคนแนะนำพร้อมกับให้น้องได้ลองทำด้วย "ผมทำได้หรอ?" น้องเล็กย้อนถามเพื่อความแน่ใจเพราะตัวเขาเองยังไม่มั่นใจเท่าไหร่ "อืม เดี๋ยวพี่สอนนายเอง ความจริงในหนังสือตำราอาหารก็มีสอนนะว่าเราต้องห่อยังงัย?" เคนว่าแล้วละมือจากเนื้อปลาแซลมอนมาสอนน้องทำชูชิ ไจ่ไจ๋ดูพี่ชายทำอย่างตั้งใจพร้อมกับจดจำในสิ่งที่พี่ชายสอนไปด้วย "คราวนี้นายลองทำให้พี่ดูซิ" เมื่อทำเป็นตัวอย่างให้น้องดูแล้วเคนก็ขยับตัวออกให้น้องเข้าไปแทนที่ ส่วนตัวเองก็คอยกำกับอยู่ข้างๆ ผ่านไปครู่หนึ่งไจ่ไจ๋ก็สามารถห่อชูชิได้สำเร็จ "เห็นมั๊ย? พี่บอกแล้วว่านายก็ทำได้" เคนเอ่ยชมพร้อมกับขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู "ผมว่านะผมเปลี่ยนไปเรียนด้านการอาหารดีกว่ามั้ง? เพราะมีครูสอนส่วนตัวที่เก่งกาจที่สุดแบบนี้อยู่ด้วยตลอดเวลา" เคนหัวเราะกับคำพูดของน้อง "เอาหละ เดี๋ยวนายดูซุปให้พี่ที ต้มได้นานพอควรแล้วหละ เดี๋ยวพี่จะแล่เนื้อแซลมอนแล้วทำข้าวแกงกระหรี่ให้นาย" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ผงกหัวรับแล้วเดินไปดูซุปที่พี่ชายทำไว้ "กลิ่นหอมมากเลยครับพี่กลาง พี่รองกลับมาต้องดีใจแน่ๆที่พี่กลางเอาใจเขาขนาดนี้" น้องเล็กว่าแล้วใช้ทัพพีคนน้ำแกง "พี่ใหญ่เองก็ชอบอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน ยิ่งน้ำซุปของพี่กลางเนี่ยพี่ใหญ่บอกว่าอร่อยที่สุดแล้ว" เคนได้ยินน้องพูดถึงพี่ชายคนโตก็เบ้ปาก "พี่ไม่ได้ทำให้มันซักหน่อย พี่ทำให้พี่รองต่างหาก" เคนแย้งขึ้นมากลายๆ น้องเล็กอมยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา "ยังงอนพี่ใหญ่อยู่หรอ?" ถามพี่ชายออกมาตรงๆ "เปล่า ไม่ได้งอน" เคนตอบเสียงห้วนแต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "เออนี่ นายบอกพี่หน่อยได้มั๊ยว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงไม่ยอมให้พี่ไปรับพี่รองด้วย?" เคนถามซักไซร้น้องชาย น้องเล็กอึ้งไปเพราะไม่นึกว่าพี่ชายจะถามเขาแบบนี้ "เอ่อ....คือ....คือว่าก็เหมือนที่พี่ใหญ่บอกนั่นแหละ......" เคนเริ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นน้องอึกอัก "บอกว่าอะไร?" ถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง "บอกว่ากลัวพี่รองจะรอนานงัย" น้องเล็กคิดหาข้อแก้ตัวขึ้นมาได้โดยพลัน "ไม่เป็นเหตุเป็นผลกันเลย พี่รองมันจะรอนานกว่าเดิมซักแค่ไหนเชียว?" เคนพูดใส่อารมณ์อย่างขุ่นเคือง "ปลาดิบนี่ต้องแช่ตู้เย็นมั๊ย?" ไจ่ไจ๋เปลี่ยนเรื่องคุยเอาดื้อๆ "แช่สิ นายเอาไปแช่ให้พี่ที" เคนตอบแล้วยกจานปลาแซลมอนดิบที่แล่เสร็จแล้วส่งให้น้องชาย "ได้ครับ ต่อไปพี่ก็จะทำแกงกระหรี่ให้ผมใช่มั๊ย?" เคนหัวเราะเบาๆแล้วพยักหน้า "ใช่แล้ว แต่นายต้องคอยช่วยพี่แล้วกัน" เคนอยากให้น้องมีส่วนร่วมด้วย "ได้ครับ จะให้ผมทำอะไรก็บอกมาเลย" ไจ่ไจ๋รับคำแล้วเต็มอกเต็มใจทำทุกอย่างที่พี่ชายบอก หลังจากนั้นครู่ใหญ่อาหารมื้อพิเศษของสองพี่น้องก็สำเร็จลงด้วยดี "ผมขอชิมหน่อยนะ" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วตักข้าวใส่จาน เคนขมวดคิ้วแล้วมองข้าวในจานของน้อง "นั้นเขาเรียกว่าชิมหรอน้องรัก?" น้องเล็กได้ยินก็ยิ้มเขินๆ "แหม....ก็ผมหิวตะหงิดๆแล้วนี่นา ขอซักจานนะ เรามาแบ่งกันกินก็ได้" ทำน้ำเสียงอ้อนๆซึ่งรู้ดีว่าพี่ชายต้องยอม "เออๆๆๆ ตักมาสิ พี่ก็หิวเหมือนกัน" เคนยอมตามเพราะตัวเองก็รู้สึกหิวเช่นกัน "อร่อยจริงๆเลยครับพี่กลาง ผมว่านะพี่เปิดร้านอาหารได้แล้ว" ไจ่ไจ๋ชมเปราะในขณะในปากยังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ "อย่าทำปากหวานหน่อยเลย พี่ว่าฝีมือของพี่น่ะยังไม่เข้าขั้นเท่าไหร่หรอก นายต้องลองไปกินอาหารที่เพื่อนพี่ทำ อร่อยกว่านี้เยอะ" เคนว่าพร้อมกับตักข้าวแกงกระหรี่เข้าปาก "ไม่เชื่อหรอก ผมว่าพี่กลางเนี่ยทำอร่อยที่สุดแล้ว" เคนยิ้มแล้วขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู หลังจากชิมอาหารเสร็จแล้วเคนก็หยิบจานแล้วอุปกรณ์ที่ใช้ในการประกอบอาหารทั้งหมดไปล้าง "ช่วยล้างมั๊ยครับ?" ไจ่ไจ๋เสนอตัวแล้วเดินไปใกล้ๆ "ไม่ต้องหรอก นายล้างจานทีแฉะไปหมดทั้งครัว ไปนั่งเฉยๆไป" เคนโบกมือแล้วให้น้องไปนั่ง "กลับมาแล้วครับ!!!" แล้วเสียงแวนเนสก็ร้องดังขึ้น ไจ่ไจ๋ลุกพรวดแล้ววิ่งออกไปหาเจ้าของเสียงทันที "พี่รอง!!" ไจ่ไจ๋วิ่งเข้าไปสวมกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง "คิดถึงพี่รองที่สุดเลย พี่คิดถึงผมมั๊ย?" ไจ่ไจ๋ได้ทีอ้อนพี่ชายเป็นการใหญ่ "คิดถึงสิ พี่ก็คิดถึงนายที่สุดเหมือนกัน" แวนเนสเองก็ทำปากหวานกับน้อง พี่ใหญ่มองน้องชายทั้งคู่ยิ้มๆ "ไอ้พี่ชายตัวแสบของนายอยู่ไหน?" แวนเนสถามน้องต่อ "ล้างจานอยู่ในครัว วันนี้มีอาหารมื้อพิเศษสำหรับพี่รองด้วยนะ" น้องเล็กบอก แวนเนสได้ยินก็เลิกคิ้ว "อาหารมื้อพิเศษหรอ? ว้าว! น้องพี่น่ารักกันขนาดนี้เชียว" ไจ่ไจ๋หัวเราะแล้วดึงมือแวนเนสเข้าไปในครัว เคนหันมามองเมื่อเห็นแวนเนสก็ส่งยิ้มให้ "กลับมาแล้วหรอ?" เอ่ยทักทายพี่ชายในขณะที่มือก็ยังคงล้างจานอยู่ "ล้างมือแล้วมาให้พี่รองกอดเดี๋ยวนี้เลยเชียว คิดถึงจะแย่แล้ว" เคนหัวเราะพลางส่ายหน้าแต่ก็ล้างมือตามคำนั้น "คิดถึงที่สุดเลย" แวนเนสรั้งร่างเคนมากอดไว้แน่น "คิดถึงชั้นมั๊ย?" แวนเนสถามน้องบ้าง "อืม" เคนพยักหน้ารับกวนๆ แวนเนสหัวเราะแล้วเอามือขยี้หัวน้อง "เห็นไจ่ไจ๋บอกว่าวันนี้มีอาหารมื้อพิเศษสำหรับชั้นด้วยหรอ?" ถามน้องต่อยิ้มๆ เคนมองเลยไปทางประตูก็เห็นพี่ใหญ่เดินเข้าเลยตอบแวนเนสเป็นเชิงประชดพี่ชายคนโต "ใช่! ชั้นทำอาหารมือพิเศษสำหรับนาย สำหรับนายคนเดียวเชียวนะ" แวนเนสยิ้มบางๆแล้วหันไปมองเจอร์รี่อย่างเห็นใจ "นายรอชั้นล้างจานอีกเดี๋ยวนะ เดี๋ยวชั้นจัดโต๊ะให้กิน" พูดจบเคนก็หันกลับไปเปิดน้ำ "เสี้ยวเทียน" เจอร์รี่เรียกน้อง เคนได้ยินแต่แกล้งทำเป็นหูทวนลม "เสี้ยวเทียน! ชั้นเรียกน่ะไม่ได้ยินหรอ?" เคนถอนหายใจแล้วหมุนตัวหันมาทางคนเรียก เจอร์รี่ยื่นกุญแจรถให้น้อง "ไปหยิบของในรถลงมาซิ" เคนมองหน้าพี่ชายก่อนที่จะหันไปมองพี่น้องอีกสองคน "ชั้นไม่ว่าง ไม่เห็นหรืองัย?" โต้ตอบพี่ชายเสียงแข็ง "ใช้ไม่ได้ใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงดุๆ "ไจ่ไจ๋กับแวนเนสก็อยู่ว่างๆทำไมไม่ใช้พวกมันหละ?" เคนย้อนถามพี่ชาย "เพราะไจ่ไจ๋กับแวนเนสน่ะมันเป็นน้องรัก ส่วนนายมันเป็นน้องชังชั้นถึงต้องใช้งานนายมากๆหน่อยงัย" คำพูดของพี่ชายทำเอาเคนอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหยิบกุญแจรถจากมือพี่ชายแล้วเดินดุ่มๆออกไป "มีพี่ที่ไหนเขาพูดกันแบบนี้วะ! พูดมาได้ว่าเรามันเป็นน้องชัง! ก็รู้อยู่หรอกว่ารังเกียจแต่ต้องพูดให้รู้ขนาดนี้เลยหรืองัย! โธ่เอ้ย! ไอ้พี่เฮงซวย!" เคนบ่นกับตัวเองทั้งเสียใจทั้งขุ่นเคืองกับคำพูดของพี่ชายโดยไม่รู้ว่าพี่น้องอีกสามคนนั้นก็เดินตามเขาออกมาแล้วได้ยินทุกประโยคนั้นอย่างชัดเจน "แล้วของบ้าอะไรของมันวะเนี่ย? อยู่ตรงไหนก็ไม่บอก! ใครมันจะไปรู้ได้วะ!" เคนเปิดท้ายรถขึ้นมาแต่ก็ไม่เห็นถุงอะไรคงมีแต่แฟ้มงานของพี่ชายที่วางอยู่เกลื่อนกระโปรงท้ายรถ "ให้หยิบอะไรก็ไม่บอก! จะหาเรื่องมาด่าอีกใช่มั๊ยเนี่ย!? โอ้ย!!!" เคนรื้อค้นแฟ้มงานของพี่ชายจนกระจัดกระจายแต่ก็ไม่เจออะไร "เฮ่อ!" แล้วเคนก็กระแทกปิดกระโปรงรถดังโครมก่อนที่จะก้าวไปเปิดประตูรถในส่วนที่เป็นห้องโดยสาร แต่เมื่อเขาเปิดประตูออกก็ถึงกับยืนนิ่งงันกับสิ่งที่ได้เห็น แทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเองเลย เพราะสิ่งของตรงหน้าเขานั้นมันคือกีต้าร์ไฟฟ้าที่เขาร่ำร้องอย่างได้นักหนานั่นเอง "ยังไม่รีบหยิบลงมาอีกหรอ?" น้ำเสียงดุๆแต่แฝงความนุ่มนวลนั้นทำเอาเคนถึงกับน้ำตาซึม เขาหันกลับมาทางต้นเสียงแล้วโผเข้ากอดพี่ชายทันที ภาพที่เห็นทำเอาแวนเนสกับไจ่ไจ๋อดที่จะหันไปยิ้มให้กันไม่ได้ "ไอ้พี่คนนี้มันเฮงซวยแล้วนายจะมากอดทำไมกัน?" เจอร์รี่บ่นเปรยๆขึ้นมาแต่ก็กอดและลูบหลังน้องอย่างปลอบโยน "ชั้นขอโทษ....." เคนพูดพลางสะอื้นไปด้วย "ไม่ต้องหรอก แค่อย่าร้องไห้ก็พอ นิ่งซะนะคนดีของพี่ โอ๋ๆๆๆ.....ไม่เอาไม่ร้องนะครับ....." พี่ใหญ่ปลอบประโลมน้องชายอย่างอ่อนโยน "นิ่งซะๆๆๆ พี่ใหญ่สัญญาว่าจะไม่แกล้งนายอีกแล้ว ว้า.....ยิ่งปลอบก็ยิ่งร้องใหญ่เลย....." มองเลยไปทำหน้า เบ้กับน้องๆอีกสองคนแต่ก็ยังลูบหลังให้เคนที่ยังซุกหน้าร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเขาไปด้วย "สมน้ำหน้า! ช่างวางแผนดีนัก" แวนเนสตอกย้ำพี่ชายแต่ก็ดึงมือน้องเล็กก้าวเข้าไปสมทบด้วย "เสี้ยวเทียนเอ้ย! ขืนร้องไห้ไม่เลิกชั้นยึดกีต้าร์ของนายเลยนะ" แวนเนสว่าพลางสะกิดไหล่น้องชายไปด้วย "ไม่ให้! ชั้นไม่ให้!" เคนตอบโต้เสียงอู้อี้แต่ยังกอดพี่ใหญ่ไม่ยอมปล่อย "อย่าไปแหย่มันหน่า!" พี่ใหญ่เอ่ยปรามน้องเบาๆ "พี่กลางครับ ความจริงที่วันนี้พี่ใหญ่ไม่ให้พี่ไปด้วยก็เพราะอยากทำเซอร์ไพรส์พี่นั่นแหละ พี่ใหญ่ตั้งใจจะให้ผมกับพี่รองไปซื้อกี้ต้าร์ตัวนี้ด้วยกันเพื่อที่จะกลับมาเซอร์ไพรส์พี่ แต่ก็ต้องมาเปลี่ยนแผนกลางคันเพราะติดคนขี้แยบางคนเลยทำให้ผมไม่ได้ไปด้วย" น้องเล็กเล่าให้ฟังแต่ยังแอบมีการล้อพี่ชายปิดท้ายด้วย "นายว่าใคร?" เคนผละตัวออกมาจากอ้อมกอดของพี่ชายหันมาหาเรื่องน้อง "ไม่รู้ ไม่ได้ระบุชื่อซักหน่อย" น้องเล็กตอบกวนๆ "นี่ก็อีกคน!" พี่ใหญ่ว่าน้องเล็กด้วยก่อนที่จะหันไปเช็ดหน้าเช็ดตาให้น้องชายคนกลาง "เงียบได้แล้ว ร้องไห้มากๆเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกต้องพ่นยาอีก ไม่ร้องแล้วนะ" เคนหยุดร้องไห้แต่ยังคงสะอื้นไม่หาย "ไปหยิบกีต้าร์ของนายลงมาสิ ดูซิว่าชอบหรือเปล่า?" เจอร์รี่พูดต่อแล้วส่งยิ้มให้น้องบางๆ เคนพยักหน้าแล้วหันกลับไปหยิบกีต้าร์ขึ้นมากอดอย่างทะนุถนอม "หึๆๆๆ" พี่น้องอีกสามคนที่เหลือหันไปหัวเราะด้วยกันเบาๆ "ไป....เข้าบ้านกันดีกว่า....." แล้วเจอร์รี่ก็พูดตัดบทพร้อมบอกให้น้องเข้าไปในบ้าน "นั่งกอดไม่ปล่อยเลยโว้ย!" แวนเนสว่าพลางหันไปยักคิ้วกับไจ่ไจ๋ "พี่ใหญ่เหงื่อแตกพลั่กๆแล้วนะครับพี่กลาง" ไจ่ไจ๋แซวพี่ชายบ้าง เคนจึงค่อยเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายคนโต "ไม่ต้องไปสนใจหรอก แซวไปเรื่อยน่ะเจ้าพวกนี้" เจอร์รี่ว่าแล้วรั้งหัวน้องลงมาซบที่อกตัวเองดังเดิม "แล้วมื้อพิเศษของชั้นตกลงไม่ต้องกินแล้วใช่มั๊ย" แวนเนสขยับตัวเข้ามานั่งเบียดแล้วถามก่อกวนเคนอีก "ก็ไปกินสิ" เคนตอบอย่างรำคาญ "ไม่เอา นายไม่กินด้วยแล้วมันจะพิเศษยังงัยหละ?" แวนเนสจีบปากจีบคอพูด "งั้นก็ไม่ต้องกิน" เคนว่าแล้วขยับหนีแวนเนส "เออ! น่ารักจริงๆน้องเรา เวลาทุกข์เวลาเศร้าหละโทรมาร้องไห้คร่ำครวญให้พี่รองกลับมาเร็วๆแต่พอมีความสุขไอ้พี่รองคนนี้หมดความหมายทันทีเลยเชียว" แวนเนสว่ากระทบน้องชาย เคนได้ยินก็ผงกหัวขึ้นมา "เดี๋ยวตามเข้าไป" พูดเสียงห้วนๆแล้วหันไปทางไจ่ไจ๋ "นายไปจัดโต๊ะให้พี่เขาหน่อยสิ" น้องเล็กพยักหน้าแล้วลุกขึ้นมาดึงแวนเนสไปจัดโต๊ะด้วยกันเพราะรู้ว่าเคนคงมีอะไรอยากคุยกับพี่ใหญ่ตามลำพัง "เป็นงัย? ชอบของที่พี่ซื้อให้หรือเปล่า?" เจอร์รี่ถามน้องยิ้มๆหลังจากที่แวนเนสกับไจ่ไจ๋ลุกไปแล้ว "ชอบสิ ชอบมากๆเลย" เคนตอบแล้วซบหน้าลงที่ไหล่พี่ชาย "แล้วขอบคุณครับพี่ใหญ่หรือยัง?" ทวงถามคำขอบคุณจากน้องชาย "ขอบคุณครับพี่ใหญ่" เคนพูดตามอย่างว่าง่าย พี่ใหญ่ได้ยินก็ดันหัวน้องขึ้นมา "ขอบคุณแค่นี้ไม่เอา ต้องนี่ด้วย....." ว่าพลางชี้ที่แก้มตัวเอง เคนไม่พูดว่าอะไรเพียงแต่ขยับเข้าไปหอมแก้มพี่ชายแต่โดยดี "ข้างนี้ด้วย" พี่ใหญ่หันแก้มอีกข้างนึงให้น้อง เคนหอมแก้มพี่ชายอย่างไม่มีอิดออด "ไม่เห็นเหมือนข้างเมื่อกี้นี้เลย เอาใหม่ซิ" เจอร์รี่ได้ทีแกล้งน้องต่อ เคนมองหน้าพี่ชายแล้วชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่จะหอมแก้มพี่ชายใหม่ "นี่ก็ไม่เหมือนเมื่อกี้เลย อีกครั้งซิ" คราวนี้เคนเริ่มหน้ามุ่ยลงแต่ก็ยอมหอมแก้มพี่ชายอีก "เฮ่อ! ถ้ารู้ว่าซื้อให้แล้วเจ้าน้องชายจอมเกเรของพี่คนนี้มันจะเปลี่ยนมาทำตัวน่ารักแบบนี้ได้ก็คงซื้อให้ไปตั้งนานแล้วหละ" เจอร์รี่แกล้งเอ่ยแซวน้องขึ้นมาอีกแต่พอเห็นน้องเริ่มทำหน้างอก็โน้มหัวน้องชายมาซบที่ไหล่ตัวเองตามเดิม "พี่ใหญ่ ขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ย?" หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเคนก็เอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ เจอร์รี่ก้มลงมองแล้วเอามือลูบหัวน้อง "ถามมาสิ" ตอบรับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เคนจึงขยับตัวขึ้นมานั่งแล้วหันไปมองหน้าพี่ชาย "นายซื้อกีต้าร์ให้ชั้นเพราะตัดรำคาญใช่หรือเปล่า?" เคนถามออกมาตรงๆ เจอร์รี่ได้ยินคำถามน้องก็อึ้งไปครู่หนึ่ง "นายอยากให้ชั้นตอบตรงๆหรือเปล่า?" ถามหยั่งเชิงน้องชายดูก่อน "อืม นายตอบมาเถอะชั้นรับได้อยู่แล้ว" เคนพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ชั้นยอมรับนะว่าที่ชั้นซื้อให้นายเพราะตัดรำคาญ ตั้งแต่วันนั้นที่เราไปเดินห้างแล้วกลับมา เห็นท่าทางของนายมึนตึงใส่ชั้น ชั้นก็เลยคิดว่าซื้อให้นายซะก็คงสิ้นเรื่องไป" แม้จะพอรู้คำตอบอยู่แล้วแต่พอได้ฟังเช่นนี้เคนก็มีสีหน้าสลดลงเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าพี่ชายไม่ได้ตั้งใจอยากจะซื้อให้เขาจริงๆ "แต่หลังจากวันนั้นความคิดนั้นก็หายไป" ได้ยินเช่นนี้เคนก็เลื่อนสายตามองหน้าพี่ชายอย่างสงสัย "เพราะหลังจากนั้นชั้นได้ฟังเพลงๆนึง เพลงๆนั้นทำให้ชั้นเกิดความรู้สึกที่อยากจะให้กีต้าร์ตัวนั้นกับนาย และชั้นคิดว่านายเหมาะสมที่จะได้มันที่สุด" เคนยังคงทำหน้างงๆอย่างไม่เข้าใจในคำพูดเหล่านั้น "เพลงอะไรหรอ?" เคนถามกลับไปอย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีเพลงไหนที่จะเปลี่ยนใจพี่ชายได้ถึงขนาดนี้ "เดี๋ยวชั้นเปิดให้ฟัง" พูดจบเจอร์รี่ก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วเปิดเพลงที่แวนเนสแอบอัดเสียงร้องของเคนให้ฟัง เคนขมวดคิ้วในตอนแรกเพราะรู้สึกทำนองคุ้นๆแต่พอได้ยินเสียงตัวเองก็ได้แต่อ้าปากค้าง "นายไปเอามาจากไหน?" ร้องถามพี่ชายด้วยความตกใจ "พี่ใหญ่มีสายลับระดับมืออาชีพคอยประกบนายอยู่ตลอดเวลาไม่รู้ตัวเลยหรอ?" พูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ เคนเริ่มหน้ามุ่ยแล้วแย่งโทรศัพท์จากมือพี่ชาย "ลบทิ้งเลยนะ! น่าเกลียดจริงๆไปแอบฟังเค้าร้องเพลง!" เคนทำท่าจะลบเพลงนั้นทิ้งแต่เจอร์รี่ก็รีบแย่งคืนมาเสียก่อน "เฮ้ยๆๆๆ!!! อย่าลบนะ! เอามานี่!" ร้องโวยวายแล้วรีบเก็บโทรศัพท์ไว้กับตัวทันที "ไปเอามาได้ยังงัย?" เคนยังคาดคั้นเอากับพี่ชายไม่เลิก "ไม่บอก ไปกินข้าวดีกว่า" พูดจบเจอร์รี่ก็รีบเดินหนีเข้าไปในครัว เคนเดินหน้าง้ำตามพี่ชายเข้ามาติดๆ "อ้าว! งอนกันอีกแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋ร้องขึ้นเมื่อหันไปเห็นหน้าเคน "หึๆๆๆ" เจอร์รี่หัวเราะเบาๆแล้วกอดคอไจ่ไจ๋ "อาหารญี่ปุ่นหรอวันนี้ แหม....พิเศษจริงๆด้วย" พูดกับน้องเล็กอย่างอารมณ์ดี "ชั้นทำให้แวนเนสต่างหาก! ไปห่างๆเลย!" เคนเดินเข้าไปผลักเจอร์รี่ให้พ้นทาง "หมั่นไส้จริงๆเลย! ทำให้พี่รอง รู้หรือเปล่าว่าไอ้เพลงที่พี่ใหญ่ได้มาพี่รองของนายน่ะมีส่วนรู้เห็นมากที่สุดเลย" ได้ยินดังนั้นแวนเนสที่กำลังหยิบชูชิเข้าปากก็ชะงักไป "เฮ้ย!! อะไรกันอีกวะ!" ร้องโวยวายขึ้นมาเมื่อเห็นเคนหันมาจ้องหน้า "นายใช่หรือเปล่าที่แอบอัดเสียงชั้นมาน่ะ!? ใช่หรือเปล่าไอ้ลูกลิง!?" เคนปราดเข้าไปบีบคอพี่ชายพร้อมกับถามคาดคั้น "โอ้ย!! แค่กๆๆๆ ปล่อยโว้ย!!!" แวนเนสร้องลั่นพร้อมๆกับเจอร์รี่และไจ่ไจ๋ที่รีบเข้าไปห้าม "ไอ้บ้า! นิสัยไม่ดี! อัดมาไม่ยอมบอกชั้น!" เคนยังคงทุบพี่ชายอั๊กๆ "เฮ้ย!!!! แล้วไม่ใช่เพราะไอ้การที่ชั้นแอบอัดเสียงนายมาหรอกหรอถึงทำให้นายได้ไอ้กีต้าร์เจ้าปัญหาตัวนั้นมาน่ะ?" แวนเนสโวยวายพร้อมกับยืนเท้าเอวมองน้อง เคนได้ยินก็ชะงักไป "โวยวายไม่เข้าเรื่อง! ที่ชั้นทำก็เพื่อนายทั้งนั้นยังจะมาว่าอีก!" แวนเนสได้ทีด่าน้องต่อ เคนเอามือเกาหัวแล้วยิ้มแหยๆ "เออว่ะ จริงของนาย งั้นชั้นขอโทษนะ" ขยับเข้าไปเขย่าแขนพี่ชายเป็นเชิงง้อ "ไม่รู้! ทำบุญไถ่โทษ! งอนแล้วโว้ย!" แวนเนสทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋เห็นก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน "อย่างอนสิ ชั้นทำของชอบนายไว้ให้เชียวนะ กินกันนะ....นะๆๆๆ...." เคนยังคงง้อต่อ แวนเนสอมยิ้มแล้วชี้ไปที่จานชูชิก่อนที่จะชี้มาที่ปากตัวเองเป็นการบอกให้น้องป้อน เคนก็ไม่ปฏิเสธรีบหยิบชูชิขึ้นมาป้อนพี่ชายทันที "อร่อยมั๊ย?" ถามอย่างเอาใจ แวนเนสพยักหน้าแล้วยิ้มให้น้อง เคนจึงค่อยโล่งอก "พวกนายสองคนก็มากินด้วยกันสิ นั่งๆๆๆ" เคนเงยหน้าขึ้นมาพูดกับพี่ใหญ่และน้องเล็ก "ไม่เอาหรอก ได้ยินมาว่านายทำให้พี่รองมันคนเดียว" พี่ใหญ่แกล้งพูดขึ้นมาบ้าง "ไม่ใช่ซักหน่อย ชั้นทำให้นายด้วยนะ น้ำซุปเนี่ยนายชอบไม่ใช่หรอ? ชั้นเคี่ยวตั้งนานรสชาดกลมกล่อมออกนะ ชิมดูสิ" เคนรีบหันมาเอาใจพี่ใหญ่บ้าง "ก็ได้" พี่ใหญ่พยักหน้าพลางเอามือขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดูแล้วนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว "ไจ่ไจ๋!! ทำอะไร?" เคนหันไปเห็นน้องตักข้าวใส่จานก็ถามดักคอขึ้นมาก่อน "แหะๆๆๆ ก็กินข้าวงัย" น้องเล็กตีหน้าซื่อตอบพี่ชาย "กินอีกแล้วหรอ? พี่นับได้ว่านายกินไปสองรอบแล้วนะ" เคนตีหน้าเข้มใส่น้อง "ผมยังไม่ได้กินซักหน่อย เมื่อกี้แค่ชิมนิดเดียวเอง" น้องเล็กแก้ตัว "อ้อ! นายชิมไปแค่สองทัพพีเองใช่มั๊ย? ชิมสองครั้งก็แค่สี่ทัพพีหรือเท่ากับข้าวครึ่งหม้อเท่านั้นเอง" เคนพูดประชด น้องเล็กจึงได้แต่ยิ้มเขินๆแล้วพูดประจบพี่ชายทันที "ก็ทำยังงัยได้? ข้าวแกงกระหรี่ของพี่กลางเนี่ยอร่อยที่สุดในโลกเลยนี่นา" คำพูดของน้องทำเอาพี่ชายทั้งสามคนอมยิ้มไปตามๆกัน "ให้อีกจานเดียวนะ กินมากๆเดี๋ยวเจ็บคอ" เคนยอมให้น้องกินอีกแต่ไม่วายตั้งข้อแม้ "อีกจานเดียวก็ได้ ยังงัยซะก็มีอย่างอื่นให้กินอีกตั้งเยอะแยะ" น้องเล็กตอบรับแล้วตักข้าวใส่จานอย่างดีใจ จากนั้นสี่คนพี่น้องก็นั่งกินอาหารมื้อพิเศษด้วยกันพลางพูดคุยหยอกล้อและหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน   Create Date : 30 ธันวาคม 2550     Last Update : 30 ธันวาคม 2550 20:57:22 น. Counter : 1160 Pageviews.   1 comment Share Tweet