Chapter 11 ตอนที่ 11 "เลิกขี้แยกันได้แล้ว" แวนเนสว่าพร้อมกับดันตัวน้องชายทั้งสองคนออกอย่างนุ่มนวล "ชั้นจะทำยังงัยดีหละแวนเนส?" เคนเอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แวนเนสยิ้มแล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้น้องชาย "ขอโทษพี่ใหญ่ เอาใจเขาหน่อย ได้มั๊ย?" ตอบเสร็จก็ย้อนถามน้อง "ได้" พยักหน้าตอบอย่างหนักแน่น "ดีมาก" แวนเนสเอ่ยชมแล้วตบไหล่น้อง "เลิกเศร้าได้แล้ว มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าเราจะทำอะไรให้พี่ใหญ่ดี?" แวนเนสพูดต่อด้วยน้ำเสียงร่าเริง "ผมว่าพี่ใหญ่เขาคงอยากให้พี่กลางอ้อนเขาบ้างนะ" ไจ่ไจ๋ที่เงียบไปนานพูดขึ้นมาบ้าง เคนเปลี่ยนสายตาไปมองทางน้องชาย "ทำไมต้องเจาะจงที่พี่ด้วยหละ?" ย้อนถามน้องอย่างไม่เข้าใจ "ก็เพราะพี่กลางน่ะไม่ค่อยอ้อนพี่ใหญ่เท่าไหร่ พูดง่ายๆก็คือพี่กลางไม่ค่อยจะเป็นฝ่ายเข้าหาพี่ใหญ่ก่อนนั่นแหละ" ไจ่ไจ๋อธิบายให้พี่ชายฟัง "ใช่!" แวนเนสเห็นด้วยขึ้นมาทันที "แต่พี่ใหญ่ชอบให้พวกนายสองคนอ้อนมากกว่ามั้ง? นายสองคนอ้อนแล้วน่ารักกว่าชั้นตั้งเยอะ" เคนเบี่ยงประเด็นกลายๆ "ไม่หรอกครับ ผมกับพี่รองน่ะเข้าหาพี่ใหญ่ก่อนเป็นปกติอยู่แล้ว แต่พี่กลางนี่สิต้องให้พี่ใหญ่เข้าหาก่อนแทบทุกครั้ง ถ้าพี่กลางอ้อนเขาซักหน่อยเอาใจเขาซักหน่อย พี่ใหญ่อาจจะอารมณ์ดีขึ้นก็ได้" ไจ่ไจ๋แย้ง "แต่พี่.....อ้อนไม่เป็นหนิ" เคนพูดเสียงอ่อยๆ "ให้ไจ่ไจ๋มันสอนสิ" แวนเนสพูดพลางอมยิ้ม "หา??" เคนทำหน้าเหวอๆ "ได้ครับ! ผมจะสอนให้ พรุ่งนี้เอาให้พี่ใหญ่ชื่นใจไปเลย!" น้องเล็กตอบรับเสียงแข็งขัน "พี่ว่า....." เคนพูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็โดนน้องชายดึงแขนให้ลุกขึ้นยืนเสียก่อน "เอางี้นะ! สมมติให้พี่รองเป็นพี่ใหญ่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่นเหมือนทุกเช้า" น้องเล็กบรรยายสถานการณ์ "พอพี่กลางลงไปก็ต้องไปบอกอรุณสวัสดิ์พี่ใหญ่ก่อนเป็นอันดับแรก" แวนเนสได้ฟังก็หัวเราะหึๆในลำคอ "พี่น่ะหรอ?" เคนชี้หน้าตัวเองแบบงงๆ "ใช่! เร็วๆ ไปกอดคอพี่เขาแล้วบอกว่าอรุณสวัสดิ์ครับพี่ใหญ่ เสร็จแล้วก็หอมแก้มเขาซักหน่อย" ไจ่ไจ๋สอนพี่ชาย "เอ่อ...." เคนยกมือเกาหัวเก้อๆ "เร็วๆสิ!" ไจ่ไจ๋เร่งเสียงดุ "อะ.....อรุณสวัสดิ์....." เคนเดินเข้าไปกอดคอแวนเนสแล้วพูดตามที่น้องชายบอก "ว่างัยต่อ? ยังพูดไม่จบเลย" แวนเนสได้ทีรีบผสมโรงด้วยอีกคน "ครับพี่ใหญ่" เคนพูดแบบอึกๆอักๆ "พูดให้เป็นประโยคสิพี่กลาง! เอาใหม่!" ไจ่ไจ๋เอ็ดแล้วสั่งให้พี่ชายพูดใหม่ "อรุณสวัสดิ์ครับพี่ใหญ่" เคนพูดตามคำสั่งน้องแต่โดยดี "เสร็จแล้วทำงัย?" แวนเนสถามต่อ "รู้แล้ว แค่ซ้อมไม่ต้องทำจริงๆหรอก" เคนพึมพำ "ไม่ได้! ต้องทำนะครับ ผมจะได้ดูว่าใช้ได้หรือเปล่า?" น้องเล็กปฏิเสธเสียงแข็งแล้วบังคับให้พี่ชายทำตามคำสั่งของตัวเองอีก "ใช้ได้อยู่แล้ว เรื่องแค่นี้เอง พี่จำได้หรอกน่า!" เคนแย้งขึ้นมาบ้าง "พี่กลาง! ยังจะดื้ออีก!" น้องเล็กเอ็ดใส่อีกรอบ เคนหน้ามุ่ยเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี "อรุณสวัสดิ์ครับพี่ใหญ่" พูดจบเคนก็หอมแก้มแวนเนสเบาๆ "อืม! ใช้ได้! แต่ดูท่าทางยังเก้ๆกังๆอยู่นิดหน่อยนะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยชมก่อนที่จะตำหนิ "อะไรเล่า? ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว" เคนบ่นเบาๆ "เอาอีกทีซิ! แบบนี้พี่ใหญ่ไม่พอใจหรอก ชั้นยังไม่พอใจเลย" แวนเนสว่า "ใครถามความเห็นนายกันหละ?" เคนหันมาเถียงกับพี่ชาย "เดี๋ยวเถอะ!" แวนเนสทำเสียงดุ เคนเลยไม่กล้าบ่นอีกเพราะในตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถจะโต้แย้งอะไรกับใครได้เลย "โอเคๆๆๆ เอาอีกครั้งก็ได้" พูดจบเคนก็ทำตามที่น้องชายบอกอีกครั้ง "พอใจกันหรือยัง?" เสร็จแล้วก็ถามพี่น้องทั้งคู่ "ว่างัยไจ่ไจ๋?" แวนเนสถามความเห็นน้อง "ก็โอเค บทแรกถือว่าผ่าน" เคนได้ยินดังนั้นก็ทำตาโต "อะไรนะ! ยังมีอีกหรอ?" ไจ่ไจ๋เลิกคิ้วขึ้นมาอย่างแปลกใจซะเอง "ก็ใช่น่ะสิ! นึกว่าพูดอรุณสวัสดิ์กับหอมแก้มนิดหน่อยพี่ใหญ่ก็หายโกรธงั้นหรอ?" ทำพูดเสียงสูง ส่วนแวนเนสก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ "แล้ว....ยังไม่หายหรอ?......" เคนย้อนถามอึ้งๆ "ไม่มีทาง! พี่ใหญ่น่ะถ้าโกรธแล้วจะหายก็ต้องประมาณครึ่งวัน" ไจ่ไจ๋พูดเหมือนรู้ดี "พี่ก็คงไม่มีเวลาขนาดนั้น พรุ่งนี้เช้าพี่ก็ไปแล้ว" เคนว่าพลางยักไหล่ "ก็ตอนเช้านั่นแหละช่วงเวลาดี ตั้งแต่ตื่นลงไปจนถึงตอนที่พวกเราไปส่ง พี่กลางต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้พี่ใหญ่กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม" น้องเล็กสั่งการโดยไม่สนใจกับคนรับคำสั่งที่ได้แต่อ้าปากค้าง "ไม่งั้น วันหลังมีอะไรก็จัดการเอง ผมกับพี่รองจะไม่ช่วยแล้ว เนอะพี่รอง" หันไปหาเสียงสนับสนุน "หา? เอ่อ...." แวนเนสไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธเพราะเขาก็ไม่ได้อยากแกล้งอะไรน้องชายคนกลางแต่ก็ไม่อยากขัดใจน้องชายคนเล็กด้วยเช่นกัน "ต่อจากพูดอรุณสวัสดิ์ต้องหาเรื่องคุย ก่อนอื่นถามพี่ใหญ่ว่ามีข่าวอะไรน่าสนใจมั๊ย? ถ้าพี่ใหญ่ตอบแบบถามคำตอบคำพี่กลางต้องชวนคุยเรื่องอื่น เช่น....." ไจ่ไจ๋หยุดพูดทำท่าคิด "เช่น.....เมื่อคืนหลับสบายมั๊ย? หรือก็โม้ว่าเมื่อคืนพี่กลางฝันถึงอะไรบ้าง? เล่าอะไรที่ตื่นเต้นหน่อยให้พี่ใหญ่สนใจ เข้าใจหรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายที่ทำหน้าเซ่อ "เข้าใจมั๊ยครับพี่กลาง?" ถามย้ำอีกครั้งเมื่อเคนไม่ตอบ "อืม" ตอบรับแบบเอ๋อๆเหมือนโดนบังคับตอบ "เข้าใจว่า?" ไจ่ไจ๋ถามรุก "ว่า....เอ่อ....ให้ชวนพี่ใหญ่คุย" เคนตอบ "คุยเรื่อง?" ถามต่ออีก "เรื่อง....ข่าว...." ตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจ แวนเนสนั่งมองน้องชายสองคนอย่างขำๆแต่ก็ไม่ได้แทรกแซงอะไรขึ้นมา "แล้วถ้าพี่ใหญ่ยังดูเฉยๆ" ไจ่ไจ๋ยังถามต่อไป "ก็.....คุยเรื่องฝัน....." เคนตอบแบบลุ้นๆกับคำตอบตัวเอง "เยี่ยมเลย!!" ไจ่ไจ๋ยกนิ้วโป้งให้พี่ชายแล้วตบมือให้เป็นรางวัล "ยังมีอีกนะ" แล้วไจ่ไจ๋ก็พูดขึ้นมาอีก เคนเลยยิ้มค้าง "เวลากินข้าว อย่าลืมตักกับข้าวให้พี่ใหญ่ แล้วเวลาอยู่บนรถก็อ้อนเขาเยอะๆหน่อย ทำได้มั๊ย?" เคนทำหน้าปั้นยากเมื่อได้ยินเช่นนั้น "ต้องขนาดนั้นเชียว?" ถามเสียงแผ่ว "ใช่สิ! ไม่งั้นถ้าพี่ใหญ่อารมณ์เสียไม่เลิกผมกับพี่รองก็ซวยสิ" ตอบรับคำด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "พี่ไม่มีสิทธิปฏิเสธใช่มั๊ยเนี่ย?" พึมพำออกมาอย่างยอมจำนน "ฉลาดมาก!" น้องเล็กเอ่ยชม "ฮึ!" เคนผลักหัวน้องอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆอย่างกลุ้มใจ ในขณะที่แวนเนสและไจ่ไจ๋หันไปยิ้มและยักคิ้วให้กันเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ - วันรุ่งขึ้น - "พี่กลาง! พี่ใหญ่นั่งอยู่โน้น ไปเร็ว!" ไจ่ไจ๋รีบลุกมาจูงมือพี่ชายคนกลางที่เดินย่องลงมาจากข้างบน "เอ่อ....คือว่า....พี่ไปหิ้วกระเป๋าลงมาก่อนดีกว่า" เคนหาทางเลี่ยงเพราะเห็นสีหน้าพี่ใหญ่ยังดูตึงๆอยู่ "ไม่ต้อง! เดี๋ยวผมไปหิ้วลงมาให้ พี่ไปง้อพี่ใหญ่ก่อนเลย!" ไจ่ไจ๋กระซิบกับพี่ชายเบาๆ "แต่ว่า...." เคนตั้งท่าจะแย้งแต่ก็ถูกน้องชายดุนหลังให้เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น "ห้ามเถียงพี่ใหญ่หละ!" กำชับพี่ชายเสร็จก็รีบหมุนตัวเดินออกไปทันที "ไจ่ไจ๋...." เคนเรียกน้องแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ในตอนนั้นเจอร์รี่ก็หันมามองพอดีเคนเลยรีบส่งยิ้มออกไปก่อนแต่พี่ชายหันกลับไปก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่ออย่างไม่สนใจ ทำเอาเคนเริ่มใจแป้ว เขาสูดลมหายใจลึกๆเรียกความกล้าที่มีทั้งหมดกลับมาแล้วก้าวเท้าไปกอดคอพี่ชายจากทางด้านหนังโซฟาที่พี่ชายนั่งอยู่ "อรุณสวัสดิ์ครับพี่ใหญ่" เคนพูดตามที่น้องชายฝึกหัดมาให้แล้วหอมแก้มพี่ชายเบาๆ แต่พี่ใหญ่ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ในมือเฉยๆไม่ตอบว่าอะไร "วันนี้มีข่าวอะไรน่าสนใจมั่ง?" เคนหาเรื่องชวนคุย คราวนี้เจอร์รี่พับหนังสือพิมพ์ในมือเก็บแล้ววางลงบนโซฟาแทน เคนทำหน้าเจื่อนๆแต่ก็ฝืนยิ้มออกมา เจอร์รี่ไม่พูดอะไรต่อแต่ลุกเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรเลย "เฮ่อ! ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้" เคนพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ไม่สำเร็จหรอ?" แวนเนสเดินเข้ามาถามในนาทีต่อมา "อืม....นายก็เห็นแล้วหนิ ชั้นบอกแล้วงัยว่ามันต้องเป็นแบบนี้" เคนตอบพร้อมกับต่อว่าแวนเนสกลายๆที่เจ้ากี้เจ้าการให้เขาง้อพี่ใหญ่ "เอาน่า! ไหนๆก็ง้อแล้วเอาให้มันถึงที่สุดเถอะ" แวนเนสว่าพร้อมกับตบไหล่น้องเบาๆ "ไม่เอาแล้ว ขืนไปเซ้าซี้มันมากได้โดนด่าเปิง ปล่อยให้มันหายเองดีกว่า" เคนรีบปฏิเสธ "ไม่ต้องมาอ้างโน้นอ้างนี่! ตามมันไปเลย!" แวนเนสไม่ยอมซ้ำยังคว้าแขนน้องแล้วดึงให้ตามพี่ชายไป "วันนี้นายซื้อกับข้าวมาเองหรอ?" แวนเนสเริ่มต้นทักพี่ชาย เจอร์รี่เหลียวมามองทางต้นเสียงแล้วพยักหน้าขรึมๆ "เสี้ยวเทียน! ไปช่วยพี่ใหญ่จัดโต๊ะไป เดี๋ยวชั้นจะไปตามเจ้าไจ๋ลงมา" พูดจบแวนเนสก็รีบออกไปทันที เคนมองไปทางพี่ชายแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ "ชั้นช่วยนะ" เคนพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริง เจอร์รี่ไม่พูดอะไรยังคงก้มหน้าก้มตาแกะกับข้าวในถุงเทลงในชาม "ชั้นตักข้าวก็แล้วกัน" เคนว่าพร้อมกับเดินไปหยิบจานแล้วตักข้าวใส่จาน "นายซื้ออะไรมาบ้างหรอ?" เคนพยายามชวนให้พี่ชายคุยแต่พี่ใหญ่ก็ยังเงียบไม่ตอบ จนเคนไม่รู้จะทำยังงัยจึงพลอยเงียบไปด้วย "โห! กับข้าวน่ากินจัง" ไจ่ไจ๋ที่ยืนมองอยู่นานเอ่ยขัดบรรยากาศอึมครึมขึ้นมา "นั่งสิจะได้กินข้าวกัน" เจอร์รี่หันมาพูดกับน้องเล็ก เคนมองพี่ชายคนโตด้วยสีหน้าเศร้าลง "ครับ! พี่กลางนั่งสิ รีบกินซะเดี๋ยวต้องเดินทางอีกไกล" น้องเล็กรับคำพี่ใหญ่แล้วหันมาดึงแขนให้เคนนั่งลงด้วย "พี่รองครับ นั่งสิ" น้องเล็กหันไปเรียกแวนเนสด้วย "อ้อ!" แวนเนสรับคำเบาๆ แล้วสี่พี่น้องก็นั่งกินข้าวกันเงียบๆ "พี่รอง กินหมูอบนี่สิ อร่อยดี" ไจ่ไจ๋ตักกับข้าวให้แวนเนสที่นั่งข้างๆ ก่อนที่จะส่งสายตาให้เคนตักกับข้าวให้พี่ใหญ่บ้าง เคนมีท่าทีอึดอัดแต่ก็ตักกับข้าวใส่จานให้พี่ชาย เจอร์รี่ไม่พูดว่าอะไรตามเดิมก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานจนหมด จากนั้นก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม "พี่ออกไปรอที่รถนะ" พูดขึ้นลอยๆโดยไม่เจาะจงว่าพูดกับใคร เคนเม้มปากเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืน "ถ้าลำบากใจนักไม่ต้องไปส่งชั้นก็ได้ เดี๋ยวชั้นนั่งแท็กซี่ไปเอง" พี่ใหญ่ชะงักไปเล็กน้อย "กินเสร็จก็เก็บจานชามให้เรียบร้อยแล้วรีบตามออกไป" พูดจบก็เดินออกไปทันที เคนมองตามหลังพี่ชายแล้วเงียบไป "กินต่อเถอะเสี้ยวเทียน แบบนี้มันแค่งอนน่ะไม่ได้โกรธหรอก" แวนเนสพูดปลอบใจน้องชาย "ชั้นกินไม่ลง พวกนายตามสบายเถอะ" พูดจบเคนก็ลุกขึ้นเอาจานข้าวไปเททิ้ง "พี่กลาง อย่าเพิ่งถอดถอนใจเลย ลองดูอีกซักที" ไจ่ไจ๋ลุกมาพูดให้กำลังใจพี่ชาย "นายก็เห็นว่าพี่ใหญ่เป็นยังงัย?" เคนแย้งขึ้น "ก็ไม่เห็นเป็นอะไรมากนี่ เขาก็แค่อยากให้พี่กลางง้อเขามั่งเท่านั้นเอง" ไจ่ไจ๋ตอบ "ไม่ใช่หรอก พี่ยิ่งเซ้าซี้เขาก็ยิ่งรำคาญ" เคนแย้งขึ้นอีก "ไม่เห็นมันจะรำคาญเลย ถ้ารำคาญจริงนายโดนด่าเปิงไปแล้ว" แวนเนสเสริมขึ้นอีกแรง "ชั้นยอมให้มันด่าซะยังดีกว่าให้มันเงียบแบบนี้" ไจ่ไจ๋จับมือพี่ชายบีบเบาๆ "เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็ใจอ่อนแล้ว เห็นมั๊ยว่าขนาดเขางอนเขายังจะไปส่งพี่เลย" คำพูดปลอบใจของน้องทำให้เคนยิ้มออกมาได้เล็กน้อย "นั่นสิ! เดี๋ยวพอนายจะไปจริงๆมันคงเลิกงอนไปเองแหละ ตอนนี้ก็เอาใจมันมากๆหน่อยแล้วกัน" แวนเนสว่าพร้อมกับตบไหล่น้องชายเบาๆเป็นการให้กำลังใจ เคนมองหน้าพี่น้องสองคนแล้วเงียบไปเล็กน้อย "อืม! ก็ได้วะ! อย่างดีก็โดนด่าอย่างเลวร้ายที่สุดก็คงไม่ถึงตายหรอก!" แล้วเคนก็ตอบรับในที่สุด แวนเนสกับไจ่ไจ๋จึงค่อยโล่งใจ - ที่รถ - "พี่กลาง! ผมจะนั่งข้างหน้า!" ไจ่ไจ๋ร้องบอกเสียงดังก่อนที่เคนจะทันได้ขึ้นไปนั่งตอนหน้าของรถคู่กับพี่ชายคนรองที่ทำหน้าที่เป็นคนขับ เมื่อได้ยินเสียงน้องเคนก็ชะงักไป "ไปนั่งข้างหลังโน้น!" เมื่อเดินมาถึงไจ่ไจ๋ก็ดึงแขนพี่ชายแล้วเปิดประตูรถตอนหลังให้เคนขึ้นไปนั่งกับพี่ชายคนโต "นายหอบอะไรมาด้วยน่ะไจ่ไจ๋?" แวนเนสถามน้องเล็กที่ถือหนังสือเรียนของตัวเองอยู่เต็มมือ "หนังสือผมน่ะสิ" เมื่อขึ้นมานั่งได้ไจ่ไจ๋ก็เอี้ยวตัวดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด "วันนี้ผมมีคนขับรถส่วนตัวไปส่งที่มหาลัยแล้ว พี่ใหญ่ก็มีสารถีคอยรับส่งเหมือนกันใช่มั๊ยครับพี่ใหญ่?" ประโยคสุดท้ายไจ่ไจ๋เอี้ยวตัวให้ไปหาเจอร์รี่ "อืม" ตอบรับสั้นๆจนแทบไม่ได้ยินเสียง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง "โหย! เห็นพี่ว่างงานหน่อยไม่ได้ใช้ซะคุ้มเลยนะ!" แวนเนสว่าพลางบีบจมูกเจ้าน้องชายตัวแสบไปด้วย "แน่นอน! ทุกวันพี่รองมีคนคอยขับรถไปรับไปส่งอยู่แล้ว ไหนๆวันนี้ก็ว่างแล้วก็ขับรถรับส่งพี่น้องแค่นี้จะเป็นไรไป" เจ้าน้องชายตัวดีพูดเสียงแจ๋วๆ "ฮึ!" แวนเนสเอามือทุบหัวน้องเบาๆก่อนที่จะสตาร์ทรถขับออกไป ระหว่างที่อยู่บนรถเคนก็คอยเหลือบมองพี่ชายคนโตที่ได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ตลอด "พี่รองครับ วันนี้ผมเลิกเรียนบ่ายโมงไม่มีกิจกรรมอะไรต้องทำต่อ ไปรับให้ทันเวลาด้วยนะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา "ได้ครับ ไอ้คุณชาย!" แวนเนสทำน้ำเสียงประชดเจ้าน้องชายตัวแสบ "พอรับผมเสร็จแล้วเราไปที่บริษัทรอจนพี่ใหญ่เลิกงานแล้วค่อยไปหาข้าวเย็นกินกันดีมั๊ย? พี่กลางไม่อยู่คงต้องอาศัยร้านอาหารข้างนอกแล้วหละ" น้องเล็กยังพูดคุยเสียงเจื้อยแจ้วอยู่คนเดียว โดยมีแวนเนสรับคำเป็นระยะๆ "อืม....แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน" แวนเนสว่าแล้วเหลือบมองกระจกสำหรับมองหลังรถเพื่อสังเกตสีหน้าท่าทางของพี่น้องอีกสองคนที่นั่งอยู่ตอนหลัง "ดีมั๊ยครับพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋ถามเจอร์รี่บ้าง "ตามใจ" ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วมองไปนอกหน้าต่างอีก เมื่อเป็นเช่นนั้นไจ่ไจ๋จึงเอี้ยวตัวกลับมาอีกข้างเพื่อหันไปหาเคน "ง้อหน่อยพี่กลาง" พูดโดยไม่ได้ออกเสียง "อย่าเลย" เคนตอบกลับไปแบบไม่มีเสียงเช่นกัน "เอาสิ" ตื๊ออีกพลางทำสัญญาณมือให้เคนขยับเข้าไปนั่งใกล้พี่ชาย แต่เคนก็ปฏิเสธ เมื่อเป็นเช่นนั้นไจ่ไจ๋จึงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเขายกนิ้วโป้งแล้วชี้ไปทางเคนเป็นการบอกกลายๆว่าจะโกรธด้วยอีกคนแล้ว เมื่อเป็นดังนั้นเคนจึงต้องยอมแบบจำใจ "โอเคๆๆๆ" เคนส่งสัญญาณเป็นเชิงปลอบน้องชายก่อนที่จะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วขยับเข้าไปนั่งใกล้พี่ชาย "ต้นไม้สูงจังเนอะ" เคนเอ่ยขึ้นเบาๆ ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็ยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะ ส่วนแวนเนสก็พยายามกลั้นหัวเราะด้วยเช่นกัน เคนเหลือบมองพี่น้องสองคนที่นั่งอยู่ตอนหน้าแล้วค้อนใส่เสียหลายตลบ "นกก็เยอะด้วย" เคนพูดต่อ เจอร์รี่ขมวดคิ้วแล้วหันมามองหน้าคนพูด "แหะๆๆ" เคนยิ้มแหยๆให้แก้เก้อ เจอร์รี่ไม่พูดว่าอะไรแต่หันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีก "กอดเขาหน่อย" ไจ่ไจ๋หันมาพูดนำทาง เคนยกมือเกาหัวแกรกๆด้วยรู้สึกกระดากที่จะทำแบบนั้น "เร็วสิ!" เร่งพี่ชายอีก เมื่อเป็นดังนั้นเคนจึงค่อยๆเอามือจับที่แขนเจอร์รี่เมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่ว่าอะไรก็ค่อยๆขยับเข้าไปกอดแล้วเอาหัวพิงที่ไหล่พี่ชาย "เยี่ยม!" ไจ่ไจ๋ส่งสัญญาณมือชมพี่ชาย เจอร์รี่เหลือบมองน้องชายที่ซบเขาอยู่ก่อนที่จะเอามือดันหัวน้องขึ้นแล้วดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของน้องชาย จากนั้นก็นั่งกอดอกแล้วหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างตามเดิม "อ้าว! ทำไมเป็นแบบนี้หละ?" น้องเล็กบ่นอุบอิบกับคนขับรถเบาๆ แวนเนสก็ได้แต่ยักไหล่ ส่วนเคนพอโดนแบบนั้นก็หมดความอดทนเขาขยับออกไปนั่งติดริมประตูอีกด้านหนึ่งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นกัน "เฮ่อ! อะไรวะเนี่ย?" ไจ่ไจ๋ยังคงบ่นต่อแต่ก็ไม่รู้จะทำยังงัยเลยปล่อยเลยตามเลย นั่งเฉยๆเหมือนพี่ๆทั้งสามคนเช่นกัน "เจอร์รี่" ผ่านไปพักหนึ่งแวนเนสก็เรียกพี่ชายเบาๆ คนถูกเรียกหันไปทางต้นเสียงแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม แวนเนสไม่ตอบแต่พยักเพยิดให้พี่ชายมองไปทางเคนที่นั่งหลับเอาหัวพิงกระจกรถโดยที่แดดส่องเข้ามาโดนใบหน้าเต็มๆ เมื่อเห็นดังนั้นเจอร์รี่ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอื้อมมือไปหยิบที่บังแดดขึ้นมาก่อนที่จะโน้นตัวไปติดที่บังแดดให้น้องชายแล้วขยับกลับไปนั่งตามเดิม "ทำเก๊กอยู่ได้" แวนเนสพึมพำออกมาอย่างหมั่นไส้พี่ชายนิดๆ "พี่รองบ่นอะไรหรอ?" ไจ่ไจ๋ได้ยินไม่ถนัดจึงเอ่ยถามขึ้นมา "เปล่า! แค่เบื่อคนขี้เก๊ก!" จงใจพูดเสียงดังเพื่อให้พี่ชายได้ยิน "ไหน? ใครหรอขี้เก๊ก?" ไจ่ไจ๋ตีหน้าซื่อแกล้งถามต่ออีก "ไม่รู้! แต่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่แหละ" แวนเนสตอบแล้วยักคิ้วให้พี่ชายผ่านทางกระจกมองหลังรถ เจอร์รี่เม้มปากเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหนีออกไปมองนอกหน้าต่างอีก "สงสัยวันนี้คงได้มีคนคอเคล็ดกลับบ้านแหงๆ" ไจ่ไจ๋ว่าพลางหัวเราะพลาง พี่ใหญ่พยายามไม่สนใจกับคำพูดจิกกัดของน้องชายทั้งสองคนแต่ผ่านไปได้อีกครู่หนึงเขาก็รู้สึกเมื่อยคอขึ้นมาจริงๆเพราะตั้งแต่ออกจากบ้านเขาก็นั่งหันหน้าไปทางเดียวตลอด "ไอ้เด็กบ้า! แช่งพี่มันได้นะ!" บ่นอุบออกมาในที่สุดแล้วหันไปมองน้องชายคนกลางที่นั่งหลับหัวโงนเงนไปมาตามจังหวะของรถอีกทั้งยังโดนแสงแดดส่องเข้าที่ใบหน้าอีกเพราะที่บังแดดนั้นบังได้ไม่หมด เห็นดังนั้นแล้วเจอร์รี่ก็ใจอ่อนจึงใช้มือทั้งสองข้างประคองร่างน้องชายให้ลงมานอนหนุนตักเขาแทนโดยที่เคนยังไม่รู้สึกตัวด้วยยังอ่อนเพลียจากที่เมื่อคืนไม่ได้หลับเลยเพราะมัวแต่กังวลกับความรู้สึกของพี่ใหญ่ "จนได้!" ไจ่ไจ๋กับแวนเนสว่าพร้อมกับหันไปแปะมือกันด้วยความดีใจที่พี่ใหญ่หายโกรธเคนแล้ว "อย่าเล่นนะแวนเนส!" พี่ใหญ่เอ่ยเสียงดุๆเพราะแวนเนสกำลังขับรถอยู่ "คร้าบบบบ....." ตอบรับเสียงยานครางแต่มีแอบยิ้มแล้วหันไปยักคิ้วกับน้องเล็กอีก "เฮ่อ!" เจอร์รี่ถอนหายใจออกมาแล้วเอามือลูบหัวน้องชายคนกลางเบาๆ เคนพลิกตัวแล้วเอามือโอบกอดพี่ชายไว้โดยไม่รู้ตัว "ฮึ!" มองดูเจ้าน้องชายจอมเกเรของเขาก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างตามเดิมแต่คราวนี้ใบหน้ากลับแฝงไปด้วยรอยยิ้ม "ดูมัน" เมื่อจอดรถตามสัญญาณไฟแดงแล้วแวนเนสก็สะกิดให้น้องเล็กดูเจอร์รี่ที่นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว "บอกแล้ว งอนได้ไม่นาน" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วสองพี่น้องก็หัวเราะกันคิดคัก เจอร์รี่ได้ยินเสียงหัวเราะก็หันกลับมาเมื่อเห็นแวนเนสแอบมองเขาอยู่ผ่านทางกระจกมองหลังรถก็ค่อยๆโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วเอื้อมมือไปเขกหัวน้องดังโป๊ก "โอ้ยย!!!" แวนเนสร้องแล้วเอามือคลำหัวป้อยๆ "เขกหัวชั้นทำไม?" ร้องโวยวายถามขึ้นมา "ขับรถอยู่ยังจะเล่นอยู่ได้!" ต่อว่าน้องเสียงเข้ม "ก็ไฟแดงอยู่อ่ะ!" แวนเนสเถียง "เถียงหรอ!? นี่!" พี่ใหญ่แถมให้อีกโป๊กหนึ่ง แวนเนสร้องครางออกมาเบาๆมือก็ลูบหัวป้อยๆ "เขกอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวชั้นเกิดความจำสั้นขึ้นมาจนท่องจำบทไม่ได้นายต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูชั้นด้วยนะ" แวนเนสทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่พี่ชาย "ไฟเขียวแล้วครับพี่รอง" ไจ่ไจ๋ร้องเตือนเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนสี แวนเนสจึงออกรถต่อแต่ยังบ่นงึมงำอยู่คนเดียว ในขณะนั้นเคนก็เริ่มรู้สึกตัวเขาลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วกระพริบตาอย่างงงๆ เจอร์รี่ก้มลงมองน้องชายพลางลูบหัวน้องเบาๆ แม้จะงงๆแต่เคนก็ส่งยิ้มให้พี่ชายอย่างโล่งใจที่พี่ชายไม่ได้โกรธเขาแล้ว เจอร์รี่ก็ยิ้มให้น้องเช่นกันแต่แล้วก็นึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนก็เกิดอาการงอนขึ้นมาอีก "ตื่นแล้วก็ลุกสิ!" พูดเสียงห้วนพร้อมกับดึงมือน้องชายที่กอดตัวเองอยู่ออกทำเอาเคนยิ้มค้าง งงหนักกว่าเดิม "ยังจะมามองหน้าอีก! ลุกขึ้น!" ได้ยินดังนั้นเคนก็ชักสีหน้าใส่แล้วลุกขึ้นมาทันที พี่น้องสองคนที่นั่งอยู่ตอนหน้าก็หันไปสบตากันงงๆเช่นกัน "ไม่ต้องทำเสียงดังใส่หรอก! ชั้นก็ไม่ได้อยากนอนหนุนตักนายนักหรอก!" เคนเถียงออกมาอย่างลืมตัว "พี่กลาง!" ไจ่ไจ๋ร้องเตือน "แล้วมานอนทำไมหละ?" เจอร์รี่เถียงกลับ "ใครนอน? ชั้นจำได้ว่าชั้นไม่ได้นอนเองซักหน่อย!" เคนเองก็ไม่ยอมแพ้ "เสี้ยวเทียน!" แวนเนสร้องเตือนด้วยอีกคน "รังเกียจมากก็ถอดกางเกงแล้วโยนทิ้งไปเลยสิ!" เคนไม่ฟังเสียงซ้ำยังต่อว่าพี่ใหญ่อีก "เสี้ยวเทียน! พี่กลาง!" คราวนี้แวนเนสกับไจ่ไจ๋ร้องขึ้นมาพร้อมกัน แล้วบรรยากาศในรถก็เงียบลงอีกครั้ง "ชั้นไม่เคยรังเกียจนาย มีแต่นายนั่นแหละที่คิดแบบนั้นเอง" เจอร์รี่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบในที่สุด "ชั้นขอโทษที่ไม่มีเหตุผลกับนาย ชั้นขอโทษที่เรียกร้องความสนใจจากนายมากเกินไป" เคนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป "และก็ขอโทษที่ชั้นสำคัญตัวผิดคิดว่าตัวเองคงจะมีสำคัญกับชีวิตของนาย" พูดจบก็หลับตาลงเงียบๆ "พี่ใหญ่....." แวนเนสกับไจ่ไจ๋ครางออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ส่วนเคนได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งเขานึกอยากจะตบปากตัวเองที่พลั้งเผลอพูดจาไม่ดีออกไปอีก แล้วบรรยากาศในรถก็เงียบจนกระทั่งถึงที่หมาย "คนเยอะเนอะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นมาแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก เคนจึงค่อยเงยหน้าขึ้นมาแล้วหันไปทางพี่ใหญ่ที่ยังอยู่ในอิริยาบทเดิม ดังนั้นเขาจึงเปิดประตูรถออกเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางจากหลังรถ "พี่กลาง" ไจ่ไจ๋เดิมตามมาช่วย "ไม่เป็นไรนะ" จับแขนพี่ชายพร้อมกับถามอย่างเป็นห่วง "คนที่นายควรห่วงนั่งอยู่ในรถ" เคนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "พี่กลาง" น้องเล็กพูดอะไรไม่ออก รู้ดีว่าเคนก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้พี่ชายเสียใจอีก "ลำบากนายแล้วไจ่ไจ๋" พูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง ในขณะนั้นแวนเนสก็เดินตามลงมาช่วยอีกคน "คนเยอะแบบนี้นายคงง่วนอยู่แต่ในครัวทั้งวันแน่ๆ" แวนเนสพยายามทำน้ำเสียงร่าเริง "ยุ่งๆก็ดีจะได้ไม่มีเวลานั่งคิดอะไร" เคนยิ้มเศร้าแล้วมองไปทางพี่ใหญ่ที่เพิ่งเดินตามลงมา "ส่งแค่นี้ก็พอ ขอบคุณมากที่มา" ก้มหัวให้พี่น้องทั้งสามคนแล้วเอากระเป๋าเป้ขึ้นสะพายแล้วก้มลงจะหยิบกระเป๋าเดินทางอีกใบแต่พี่ใหญ่กลับคว้ามันตัดหน้าขึ้นมาก่อน เคนเลยชะงักไป "ชั้นจะไปส่งที่ทางขึ้น" พูดจบก็เดินนำไปก่อน "ตามไปสิพี่กลาง!" เห็นดังนั้นไจ่ไจ๋เร่งเคนแล้วหันไปดึงมือแวนเนสตามไปทันที "ยาแก้แพ้แก้เมาเรือแก้โรคหอบของนายเตรียมมาหมดแล้วนะ" แวนเนสถามย้ำน้องชาย "ครบหมดแล้ว" เคนพยักหน้าเล็กน้อย "แล้วตอนดึกๆอย่าออกมาตากลมให้มากนักหละเดี๋ยวจะเป็นหวัด รู้มั๊ย?" สั่งกำชับน้องชายต่อ "ครับ" พยักหน้ารับอีก แวนเนสยิ้มแล้วสวมกอดน้องชายพลางตบที่หลังเบาๆ "มีอะไรก็โทรมานะพี่กลาง" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นมาบ้าง เคนเพียงแต่ยิ้มบางๆเท่านั้น "อยากคุยเมื่อไหร่ก็โทรมา มีอะไรไม่สบายใจก็โทรมา ได้ทุกเวลาเลยนะพี่กลาง" เคนรั้งร่างน้องชายเข้ามากอดเขารู้ดีว่าน้องชายต้องการจะปลอบใจเขา "ขอบใจมาก" พูดข้างหูน้องเบาๆ พอผละออกมาน้องเล็กก็น้ำตาคลอ เคนจูบเบาๆที่หน้าผากน้องชาย "ไปเรียนได้แล้วหละ เดี๋ยวจะสาย" พูดจบก็หันไปทางพี่ใหญ่แล้วยื่นมือออกไปขอกระเป๋าเดินทางจากพี่ชาย "เดินทางปลอดภัย" อวยพรให้น้องสั้นๆ "ขอบคุณครับ" เคนพูดเบาๆแล้วหันหลังเดินขึ้นเรือไปโดยไม่ได้หันกลับมามองอีก "ไปกันได้แล้ว" เจอร์รี่หันมาพูดกับน้องชายอีกสองคน "ผมอยากรอจนกว่าเรือจะออก" ไจ่ไจ๋พูดเป็นเชิงขอ "ไม่ได้! มันสายมากแล้วนายต้องไปเรียน!" พูดจบก็จับตัวน้องให้หันหลังเดินกลับไปที่รถ   Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549     Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:09:12 น. Counter : 1088 Pageviews.   0 comment Share Tweet

Chapter 10 ตอนที่ 10 "พี่กลาง" ไจ่ไจ๋เดินเข้ามากอดคอพี่ชายพร้อมกับเรียกเบาๆ เคนที่กำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าหยุดมือแล้วยิ้มออกมานิดๆก่อนที่จะเลื่อนมือมาลูบหัวน้องอย่างรักใคร่ "ว่างัยไอ้น้องรัก?" ย้อนถามกลับไป ไจ่ไจ๋ยังกอดพี่ชายนิ่งไม่ตอบอะไร แต่เคนก็รู้ดีว่าน้องคงไม่อยากให้เขากลับไปทำงาน "ไม่ไปไม่ได้หรอ?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชาย "อะไรกัน? พี่ไปทุกทีนายก็งอแงทุกที ยังไม่ชินอีกหรืองัย?" เคนถามด้วยสีหน้าล้อๆแต่ก็ดึงแขนน้องให้มานั่งลงข้างๆเขา "ไม่ชิน! ยังงัยก็ไม่ชิน!" น้องเล็กส่ายหน้าแรงๆ "เราก็โทรคุยกันทุกวันอยู่แล้วนี่" เคนว่าแล้ววางเสื้อผ้าที่พับแล้วลงในกระเป๋าเดินทาง "ไม่เอา! ผมไม่อยากได้ยินแต่เสียง ผมอยากเห็นพี่ตัวเป็นๆด้วยหนิ" ทำท่าทางกระเง้ากระงอด "ทำเป็นพูดดีไป! เดี๋ยวอีกหน่อยนายก็ติดแฟนมากกว่าพี่แล้ว" เคนพูดดักน้องชายกลายๆ "ก็เหมือนกับที่พี่กลางติดพยาบาลบนเรือคนนั้นนั่นแหละ!" น้องเล็กตอกกลับ ทำเอาเคนอ้าปากค้าง "บ้าหรอ! พี่บอกแล้วงัยว่าไม่มีอะไรพิเศษเลย นายอย่าไปฟังไอ้พี่รองมันมาก!" เคนแก้ตัวแล้วหันไปรูดซิปกระเป๋า "คืนนี้....." ไจ่ไจ๋กำลังจะเอ่ยปากขอนอนด้วยแต่เคนก็อนุญาตขึ้นมาก่อนอย่างรู้ใจน้อง "ได้สิ คืนนี้นายจะมานอนกับพี่ก็เอา" ไจ่ไจ๋เลยยิ้มออก "พี่กลางเนี่ยรู้ใจผมที่สุดเลย" พูดจบก็ขยับเข้าไปกอดพี่ชายอีก "วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ เที่ยวให้สนุกนะ" เคนหมายถึงวันที่น้องบอกว่านัดกับหลิงเอ๋อเพื่อจะไปเที่ยวสวนสนุก "แล้วพี่จะโทรมาถามผลงาน" น้องเล็กได้ยินก็ทำจมูกย่นใส่แต่ไม่ตอบว่าอะไร "ไว้คราวหน้าพี่กลับมา ผมจะหาโอกาสชวนหลิงเอ๋อมาทานข้าวบ้านเรานะ" เคนหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อได้ยิน "โอโห! กะจะให้ดูตัวเลยใช่มั๊ย?" แซวน้องออกมาบ้าง "ไม่ใช่ซักหน่อย! แค่จะให้รู้จักไว้" ตีแขนพี่ชายเบาๆแล้วพูดแก้ให้ "อ๋อ.....อย่างงั้นเองหรอ?" สายตาของเคนมีแววขบขัน ยังผลให้น้องเล็กเริ่มหน้ามุ่ย "โอ๋ๆๆๆ ไม่แซวละ นอนกันดีกว่า" เคนรีบตัดบทเพราะกลัวน้องจะอารมณ์เสียแล้วพาลจะอาละวาดใส่เขาอีก "นอนคนเดียวเลย! ไม่อยากนอนด้วยแล้ว!" ไจ่ไจ๋ตวัดเสียงห้วนๆ "โธ่! นอนเป็นเพื่อนกันเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่ได้เจอนายตั้งสองอาทิตย์พี่ก็คิดถึงแย่สิ" เคนเอ่ยปากง้อพลางกอดน้องเอาไว้ไม่ยอมให้ลุกไปไหน "ดีใจจะแย่มากกว่ามั้ง?" พูดดักคอพี่ชายออกมาน้ำเสียงยังติดห้วนเล็กน้อย "อืม....ก็ถูก...." เคนรับคำหน้าตาเฉยเพราะเริ่มจะหมั่นไส้น้องขึ้นมาตะหงิดๆ ไจ่ไจ๋จึงดันตัวพี่ชายออกทันทีและก่อนที่จะมีการโต้เถียงอะไรเกิดขึ้นอีกพี่ใหญ่ก็เข้ามาได้จังหวะ "เสี้ยวเทียน จัดข้าวของเสร็จหมดหรือยัง?" ถามพลางก้าวขาเข้ามาในห้อง "เรียบร้อยแล้ว" เคนเงยหน้าขึ้นตอบพี่ชายยิ้มๆ แล้วเหลือบตาไปทางน้องที่นั่งทำหน้างอนๆอยู่ไม่ห่าง เจอร์รี่เห็นจึงมองตาม "แกล้งอะไรน้องอีกหละ?" หันกลับมาถามเคนด้วยสีหน้าดุนิดๆพร้อมกับนั่งลงข้างน้อง "เปล่าซักหน่อย" ส่ายปฏิเสธแล้วยกกระเป๋าไปพิงไว้รวมกับข้าวของอื่นๆ "พี่ใหญ่! พี่กลางเขาบอกว่าเขาดีใจจะแย่ที่ไปพ้นๆจากพวกเราได้ซักที!" ไจ่ไจ๋หันมาฟ้อง เคนได้ยินก็มีสีหน้าเหวอๆ "ชั้นไม่ได้พูด ไม่เคยพูดแบบนั้นเลยนะ" แก้ตัวเป็นพัลวันเมื่อสายตาของพี่ใหญ่จับจ้องมาที่เขา "พูด! ผมได้ยินเต็มสองหูเลย!" ไจ่ไจ๋ใส่ไฟพี่ชายต่อ "พูดที่ไหน? เมื่อไหร่? นายมีหลักฐานหรอ?" เคนหันไปโต้เถียงกับน้อง "ที่นี่ เมื่อกี้ แล้วหลักฐานก็ที่ผมได้ยินงัย!" น้องเล็กตอบเสียงแข็ง "เงียบเลยทั้งคู่! จะเถียงกันไปถึงไหนเนี่ย?" พี่ใหญ่แทรกขึ้นอย่างอ่อนใจ "เราก็เกเรเถียงคำไม่ตกฟาก! ไม่รู้จักมีสัมมาคารวะบ้างเลย!" เจอร์รี่บีบปากไจ่ไจ๋พลางต่อว่าไปด้วย "เขาเป็นพี่เรานะ พูดจาอะไรให้มันมีหางเสียงหน่อย" เคนเห็นน้องโดนพี่ใหญ่ดุก็แอบยักคิ้วเยาะเย้ยน้องชาย "ก็พี่กลาง....." ไจ่ไจ๋ตั้งท่าจะเถียงแต่เจอร์รี่ก็ดุขึ้นมาอีก "ยังจะมาเถียงอีก! ที่ว่าไปเมื่อกี้ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั๊ย?" น้องเล็กก้มหน้าหลบตาพี่ชายทันที เคนหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นหน้าจ๋อยๆของน้อง "เราก็อีกคน! เป็นพี่เขาซะเปล่ากลับชอบชวนน้องทะเลาะอยู่เรื่อย!" แล้วพี่ใหญ่ก็หันมาว่าเคนด้วยอีกคน ไจ่ไจ๋จึงได้ทียักคิ้วเยาะเย้ยพี่ชายกลับ "ชั้นไม่ได้ชวนมันทะเลาะเลยนะ" เคนเถียง "ชั้นเพิ่งสอนน้องไปหยกๆ นายยังกล้ามาเถียงชั้นอีกหรอ?" พี่ใหญ่ทำหน้าดุใส่ "ชั้นแค่บอกให้รู้ไม่ได้เถียงซักหน่อย" เคนแก้ต่างให้ตัวเอง "อยากโดนไม้เรียวส่งท้ายหรืองัย?" พี่ใหญ่เน้นเสียงหนัก เคนก้มหน้าลงโดยอัตโนมัติเพราะเริ่มห่วงความปลอดภัยของตัวเอง ไจ่ไจ๋เห็นดังนั้นก็เอามือปิดปากแล้วหัวเราะในลำคอ "ดีเหมือนกันนะพี่ใหญ่เพราะพี่กลางจะได้คิดถึงพี่ใหญ่มากๆงัย" ไจ่ไจ๋ยุส่ง เคนหันมามองคนพูดตาขวาง "ถ้าพี่โดนนายก็อย่านึกว่าจะรอด!" เคนกัดฟันพูดกับน้อง "พี่ใหญ่ไม่ทำผมหรอก เนอะพี่ใหญ่เนอะ" น้องเล็กว่าพร้อมกับกอดแขนพี่ชายคนโตอย่างออดอ้อน "พี่ใหญ่ไม่ทำแต่พี่นี่แหละจะทำ! ระวังตัวไว้เถอะ! พี่ชักจะหมั่นไส้นายเต็มทนแล้ว!" ว่าพลางส่งสายตาอาฆาตไปทางน้อง "จะทำอะไรน้อง?" เจอร์รี่เอื้อมมือไปผลักหัวเคนเบาๆ "ทำเหมือนกับที่นายทำกับชั้นนั่นแหละ!" ตวัดเสียงตอบพี่ชาย "ฮึ! ทำเป็นอารมณ์เสีย!" ผลักหัวน้องอีกอย่างหมั่นไส้ "ไป! นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า" พี่ใหญ่ตัดบทแล้วบอกให้เคนนอน "ชั้นจะนอนกี่โมงมันก็เรื่องของชั้น! พวกนายออกไปให้พ้นๆเลย!" เคนว่าพี่น้องทั้งคู่เสียงห้วน "อ้าว.....ไหนบอกจะให้ผมนอนด้วยงัย?" น้องเล็กท้วงขึ้นมา "ไม่ให้นอนแล้ว! ไปไกลๆเลย!" พูดจบก็ผลักหัวน้องชายแรงๆ "พี่กลาง! เสี้ยวเทียน!" เสียงพี่น้องสองคนเอ็ดขึ้นมาพร้อมกัน "ออกไปสิ! ไล่แล้วยังไม่ไปอีก! หน้าฉาบด้วยปูนกันหรอ!?" เคนไม่สนซ้ำยังว่าพี่น้องทั้งคู่ออกมาอีก "พี่ใหญ่ ฟังพี่กลางพูดเข้าสิ!" ไจ่ไจ๋ฟ้องพี่ชายอย่างหมั่นไส้เคนขึ้นมาเหมือนกัน "พี่จัดการเอง!" พูดจบก็คว้ามือเคนไว้ได้ทัน "ปากดีนักใช่มั๊ย!?" ใช้มืออีกข้างหยิกแก้มน้อง "โอ้ยยย!!!!" เคนร้องลั่นพลางพยายามดึงมือพี่ชายออก "ชอบใช้กำลังเรื่อยเลย!" แหวใส่พี่ชายหลังจากที่พี่ชายปล่อยมือแล้ว "ก็นายชอบยั่วให้ชั้นใช้กำลังทำไมหละ!? หา!" ไม่พูดเปล่าแต่เงื้อนมือขึ้นด้วย "โอ้ย! อย่าตีนะ! ชั้นขอโทษ!" เคนร้องบอกพี่ชายเมื่อเห็นความซวยมาเยือน เมื่อเจอร์รี่ชะงักไปเคนก็ใช้ช่วงที่พี่ชายเผลอผลักพี่ชายออกเต็มแรง "เสี้ยวเทียน!!!" ชี้หน้าน้องพลางสาวเท้าเข้าไปหา เมื่อเห็นพี่ชายสาวเท้าเข้ามาเคนก็รีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูลงกลอนทันที "ออกมาเดี๋ยวนี้นะเสี้ยวเทียน!" เจอร์รี่ร้องเรียกพลางทุบประตู เคนเบ้ปากใส่ประตู เรื่องอะไรจะออกไปให้เจ็บตัวสู้รออยู่ในนี้จนกว่าพี่ชายจะยอมรามือไปเองดีกว่า "เสี้ยวเทียน!! ไอ้น้องดื้อ! จะออกมามั๊ย?" เจอร์รี่เรียกอีก แต่เคนก็ไม่ตอบ "พี่ใหญ่.....พี่กลางเขางอนจริงๆแล้วมั้ง?" ไจ่ไจ๋เดินมาพูดกับเจอร์รี่ที่หน้าห้องน้ำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลโดยเคนนั้นได้ยินชัดเจนทุกประโยค "แอบไปนั่งร้องไห้อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้?" พี่ใหญ่ได้ยินดังนั้นก็หน้าเปลี่ยนสี เริ่มใจไม่ดีขึ้นมากลัวว่าน้องจะน้อยใจจริงๆ "เสี้ยวเทียน ออกมาเถอะนะ อย่างอนไปเลย พี่ใหญ่ขอโทษ" พี่ใหญ่เปลี่ยนน้ำเสียงกระทันหัน ทำเอาเคนต้องรีบเอามือปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะ หายงอนเป็นปลิดทิ้ง "พี่กลาง ผมขอโทษ ผมจะไม่เล่นอะไรแบบนี้อีกแล้ว ออกมานะครับพี่กลาง ออกมาเถอะ" ไจ่ไจ๋เกลี้ยกล่อมพี่ชายด้วยอีกคน คราวนี้เคนกลั้นหัวเราะไม่อยู่เลยหัวเราะออกมาเบาๆ แต่เสียงนั้นฟังคล้ายกับเสียงสะอื้นเลยยิ่งทำให้เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋ใจเสียเข้าไปอีก "เสี้ยวเทียน.....พี่ใหญ่ขอร้องหละนะ.....ขอร้องหละ ออกมาก่อนนะ....." เคนได้ยินก็แทบจะปล่อยก๊ากแต่ก็กลั้นไว้ได้ เขาหันไปดึงฝาชักโครกปิดลงเพื่อที่จะนั่งฟังคำเกลี้ยกล่อมของพี่ใหญ่กับน้องเล็กมาแต่เผอิญไม่ทันระวังเลยเกิดเสียงดังขึ้น "โคร้ม!" พี่ใหญ่กับน้องเล็กมองหน้ากันอย่างตกใจเพราะนึกว่าเคนเป็นอะไร "พี่กลางเงียบไปเลย ข้างในก็เงียบด้วย พี่กลางจะเป็นอะไรมั๊ยพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายด้วยสีหน้าร้อนรน "เสี้ยวเทียน!! เสี้ยวเทียน!! ตอบพี่ใหญ่หน่อย!" เจอร์รี่ร้องเรียกน้องพลางเคาะประตูเสียงดัง เคนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงบนฝาชักโครกที่ปิดลงมาแล้ว "เสียงอะไรโครมครามน่ะ?" แวนเนสที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาถาม "พี่รอง! พี่กลางอยู่ในห้องน้ำ เรียกยังงัยก็ไม่ตอบ เป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้" ไจ่ไจ๋วิ่งไปหาพี่ชายคนรองพร้อมกับตอบคำถามอย่างรวดเร็ว แวนเนสได้ยินก็ตกใจไปด้วย "เสี้ยวเทียน!! เสี้ยวเทียน!!" แวนเนสเคาะประตูเรียกน้องด้วยอีกคน เคนได้ยินเสียงพี่ชายคนรองก็ตัดสินใจส่งเสียงตอบไปในที่สุด "นายกลับมาแล้วหรอแวนเนส?" คำพูดประโยคนั้นทำให้เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก "บอกให้น้องออกมา" เจอร์รี่กระซิบกับแวนเนสเบาๆ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักแต่แวนเนสก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ "เสี้ยวเทียน นายทำอะไรอยู่น่ะ? ออกมาเร็ว" แวนเนสพูดกับน้องชาย "ไม่เอา ชั้นไม่กล้าออกไป" เคนโต้ตอบพี่ชายด้วยน้ำเสียงน่าสงสารแต่สีหน้านั้นกลับยิ้มร่าผิดกับน้ำเสียงโดยสิ้นเชิง "ทำไมหละ?" แวนเนสถามน้องกลับ "กลัวโดนพี่ใหญ่ตี" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็หันขวับไปทางพี่ชาย "นี่มันอะไรกัน?" ถามเสียงเข้มขึ้นมาทันที เจอร์รี่ทำหน้าเจื่อนๆ "อย่าเพิ่งถามเลย นายกล่อมให้น้องออกมาก่อน" พูดตัดบทไม่ให้น้องถาม "นั่นสิพี่รอง อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย" ไจ่ไจ๋เร่งด้วยอีกแรง แวนเนสถอนหายใจก่อนที่จะพูดกับเคนต่อ "ชั้นอยู่ทั้งคนไม่มีใครตีนายได้หรอก ออกมาเถอะ" เคนเลิกคิ้วขึ้นแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยแต่ก็ลุกขึ้นมายืนอยู่หน้าประตู "นายเคยพูดแบบนี้ตั้งหลายพันครั้ง แต่สุดท้ายชั้นไม่เคยรอดเลยซักครั้ง" แวนเนสได้ยินก็ได้แต่อ้าปากค้าง "พี่ใหญ่ไม่ตีนายหรอกเสี้ยวเทียน.....ออกมาเถอะนะ....." เจอร์รี่แทรกขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ "ชั้นไม่เชื่อ! ถ้าชั้นออกไปนายก็ลากชั้นขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วก็ตีชั้นเหมือนทุกที" เคนพูดย้อนกลับมา คราวนี้พี่ใหญ่นิ่งอึ้งไป "พี่กลางครับ พี่ใหญ่ไม่ทำแบบนั้นหรอก" ไจ่ไจ๋กล่อมพี่ชายด้วยอีกแรง เคนได้ยินก็ยิ้มออกมานิดๆแล้วเอื้อมมือจะเปิดประตูแต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงพี่ใหญ่เอ่ยขึ้น "เสี้ยวเทียน.....ในสายตาของนายชั้นเป็นพี่ชายที่ใจร้ายมากเลยใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่เอ่ยถามน้องน้ำตาคลอ แวนเนสกับไจ่ไจ๋มองไปที่พี่ชายอย่างตกใจ "นายคิดว่าชั้นจ้องแต่จะคอยหาเรื่องดุด่านายเฆี่ยนตีนายอยู่ตลอดเวลาเลยใช่หรือเปล่า?" พี่ใหญ่ถามต่อน้ำเสียงสั่นเครือ เคนรีบเปิดประตูออกมาทันที "ไม่ใช่นะเจอร์รี่ ชั้นไม่เคยคิดแบบนั้น" เคนรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน พี่ใหญ่มองหน้าน้องชายก่อนที่จะเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากให้น้องเห็นน้ำตาของตัวเองที่กำลังหยดลงมา "นายอย่าร้องไห้สิ ชั้นขอโทษ" เคนจับแขนพี่ชายทั้งสองข้างเขย่าเบาๆพลางพูดเสียงอ่อนอ่อยด้วยรู้สึกผิดที่ตัวเองเล่นแรงเกินไป พี่ใหญ่ยืนนิ่งไม่ตอบว่าอะไรเพราะกำลังจัดการกับอารมณ์ของตัวเองอยู่ แวนเนสกับไจ่ไจ๋เลยพลอยเงียบไปด้วย "ชั้นขอโทษ.....ขอโทษนะ....." เคนสวมกอดพี่ชายพร้อมกับพูดเสียงแผ่ว เจอร์รี่เงียบไปซักพักก่อนที่จะดันตัวน้องชายออกแล้วใช้มือเช็ดน้ำตาออกลวกๆ "ไปนอนได้แล้ว" พูดจบก็ทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไป "นายไม่ยกโทษให้ชั้นใช่มั๊ย?" เคนถามขึ้นมาอีก เจอร์รี่ชะงักไปเล็กน้อยแต่แล้วก็เดินออกไปโดยไม่ตอบคำถามนั้น เคนมองตามพี่ชายหน้าเศร้า "เฮ่อ!" แวนเนสถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วเดินไปตบไหล่เคนเบาๆ "นอนเถอะ เดี๋ยวชั้นไปคุยให้เอง" พูดจบก็ยิ้มปลอบใจน้อง เคนไม่ตอบว่าอะไรแต่สายตายังคงมองไปที่ประตูที่พี่ใหญ่เพิ่งจะเดินออกไปเมื่อครู่นี้ "ไจ่ไจ๋.....ดูพี่กลางด้วยนะ....." หันมาพูดกับน้องเล็กเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปอีกคน ไจ่ไจ๋เดินตามไปปิดประตูก่อนที่จะเดินเข้าไปหาพี่ชายคนกลางที่กำลังยืนเศร้าอยู่ "พี่กลางครับ มานี่เถอะ" น้องเล็กเดินไปจูงมือพี่ชายมานั่งที่เตียงซึ่งเคนก็เดินไปตามแรงจูงของน้องชายแต่โดยดี - ห้องนอนเจอร์รี่ - "ขอเข้าไปนะ" แวนเนสพูดเป็นเชิงขออนุญาตพี่ชาย และเมื่อก้าวเข้ามาเขาก็พบเห็นพี่ชายเอามือเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วแล้วหันหลังหนีไปอีกทาง "เจ้าเสี้ยวเทียนนี่ไม่ไหวเลย บังอาจมาแกล้งพี่ชายคนเดียวของชั้นได้ ไว้ชั้นจะจัดการให้ดีมั๊ย?" แวนเนสทำเสียงร่าเริงแล้วเดินเข้าไปกอดคอพี่ใหญ่ เจอร์รี่ไม่ตอบว่าอะไรแต่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาอีก "โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องไห้เลยนะ ไว้พรุ่งนี้ชั้นจะพานายไปเลี้ยงข้าว นายอยากกินอะไรชั้นตามใจนายทุกอย่างเลย แต่อย่าเอ็ดไปนะเพราะเราจะไปกันแค่สองคน" แวนเนสปลอบพี่ชายเหมือนกับกำลังโอ๋เด็กๆ แต่พี่ชายก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไร แวนเนสเลยลอบถอนใจออกมาเบาๆก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงข้างพี่ชาย "เสี้ยวเทียนมันไม่ได้หมายความอย่างที่มันพูดหรอก นายก็รู้ว่าไอ้นี่มันชอบพูดกระทบกระเทียบแขวะกัดไปเรื่อยเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง" แวนเนสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน "แล้วชั้นไม่มีความรู้สึกหรืองัย!?" เจอร์รี่ย้อนถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเกือบๆจะเป็นการตะคอก "พวกนายน้อยใจได้แล้วชั้นน้อยใจไม่ได้งั้นหรอ!?" แวนเนสได้ยินก็อึ้งไป "ชั้นให้พวกนายทุกอย่าง! ยอมพวกนายทุกอย่าง! พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พวกนายพอใจ! แค่นี้มันยังน้อยไปอีกหรอ!?" พี่ใหญ่ถามออกมาเป็นชุดเล่นเอาแวนเนสพูดอะไรไม่ออก "ต้องให้ชั้นทำยังงัย!? ตามใจทุกอย่าง!? เออออทุกอย่าง!? สงบปากสงบคำ!? ยิ้มรับกับการการะทำของพวกนายตลอดงั้นหรอ!?" ถามต่อออกมาอีกด้วยน้ำเสียงดังขึ้นตามลำดับ "ตอบมาซิว่าจะให้ชั้นทำยังงัย!?" เจอร์รี่เอามือตบลงที่เตียงระบายความอัดอั้นออกมาอย่างลืมตัวทำเอาแวนเนสถึงกับสะดุ้งพลางเหลือบมองพี่ชายอย่างกล้าๆกลัวๆ "เลิกจู้จี้จุกจิก! เลิกบ่นเลิกด่า! เลิกสนใจไปเลยดีมั๊ย!?" เจอร์รี่ยังคงพูดต่อออกมาอีก "ไม่ดี" แวนเนสตอบพี่ชายเสียงอ่อยๆ "ไม่ดี!? โน้นก็ไม่ดี! นี่ก็ไม่ดี! จะเอายังงัย!? หา!!!??" แวนเนสก้มหน้างุดเมื่อโดนพี่ชายตะเบงเสียงใส่ เขานึกอยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆที่ดันหาเรื่องเข้ามาให้ตัวเองโดนด่า "แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน! ในเมื่อพวกนายเห็นชั้นเป็นพี่ที่ดุที่โหดร้ายแล้วหละก็ชั้นจะเป็นแบบนั้นให้สมใจพวกนาย!" พูดจบก็หันหลังหนี "ไม่เอา ไม่เอานะพี่ใหญ่" แวนเนสเข้าไปกอดเอวพี่ชายนึกอยากจะร้องไห้ตามพี่ชายให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ต้องทำเข้มแข็งเพราะตอนนี้ความรู้สึกของพี่ชายเปราะบางยิ่งกว่าเขาเสียอีก "เวลาชั้นทะเลาะกับเสี้ยวเทียน นายมักจะบอกชั้นเสมอไม่ใช่หรอว่าที่น้องมันเป็นแบบนี้เพราะน้องมันมีปมในใจ" แวนเนสเอ่ยขึ้นเบาๆแต่ยังกอดพี่ชายอยู่ไม่ยอมปล่อย "น้องไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตลอดเหมือนเราสองคนนี่ แล้วระหว่างนั้นน้องต้องเจอกับเรื่องอะไรบ้างเราก็ไม่รู้" เจอร์รี่เริ่มสงบลงเมื่อได้ยินน้องพูดเช่นนั้น "บางทีที่น้องมันเกเรก็อาจเป็นเพราะอยากจะเรียกร้องความสนใจจากเราเพื่อเอาไปเติมเต็มกับส่วนที่หายไป เราต้องช่วยกันเติมส่วนนั้นให้เต็มไม่ใช่หรอ?" แวนเนสคลายท่อนแขนออกเมื่อเห็นว่าพี่ชายยอมรับฟังอะไรบ้างแล้ว "แต่ถ้ามันต้องการมากเกินกว่าที่ชั้นจะมีให้ ชั้นก็ไม่รู้จะไปสรรหามาให้จากที่ไหนนะ" รำพันออกมาเบาๆหลังจากเงียบไปพักใหญ่ "ชั้นเชื่อว่าความรักที่นายมีให้น้องมันมากพอที่จะถมปมในใจนั้นให้หายสนิทได้ในซักวันหนึ่ง" แวนเนสว่าพร้อมกับบีบมือพี่ชายเป็นการให้กำลังใจ "ขอบใจมากนะแวนเนส" เจอร์รี่เอ่ยเบาๆแล้วบีบมือน้องตอบ "นายหายโกรธน้องแล้วใช่มั๊ย?" แวนเนสถาม "ความจริงชั้นไม่ได้โกรธน้องเลย แต่บางครั้งคำพูดของมันก็ทำให้ชั้นคิดเหมือนกันนะ" พูดจบก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วดึงมือน้องให้มานั่งลงที่เตียง "ชั้นรู้ว่าชั้นอาจจะไม่ใช่พี่ชายที่ดีเท่าไหร่ในสายตาของพวกนาย แต่พวกนายไม่จำเป็นต้องพูดกรอกหูชั้นอยู่บ่อยๆหรอก ที่ชั้นทำเฉยไม่ใช่ว่าชั้นไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือนกับคำพูดของพวกนายนะ แต่ที่ชั้นเฉยเพราะไม่อยากให้มันมีปัญหา แต่โดนเข้าบ่อยๆชั้นก็ท้อเหมือนกัน มันเหมือนกับว่าทำดีมาตลอดแต่พอทำผิดครั้งเดียวความดีทุกอย่างที่เคยทำมันก็มลายหายไปจนหมด" แวนเนสนั่งฟังพี่ชายเงียบๆ "กลายเป็นพวกนายเลือกที่จะจำแต่ส่วนที่ไม่ดีของชั้น เลือกจะจำแต่ตอนที่ชั้นดุชั้นตีพวกนาย ทั้งๆที่เรื่องเหล่านั้นชั้นเองยังไม่เคยจำได้เลยซักครั้ง" เจอร์รี่ยังคงพูดระบายความในใจออกมาให้น้องชายฟัง "เวลาพวกนายทำผิด ชั้นดุชั้นลงโทษพวกนายจริง แต่หลังจากนั้นชั้นไม่เคยพูดถึงมันอีก ชั้นไม่เคยตอกย้ำกับสิ่งที่พวกนายได้ทำผิดพลาดไปเลยซักครั้ง แต่ตรงกันข้าม เวลาพวกนายเกิดไม่พอใจขึ้นมา พวกนายจะลงโทษชั้นทุกคำพูดด้วยเรื่องที่ชั้นเคยทำผิดพลาดไป" แวนเนสก้มหน้าลงมองที่มือตัวเอง เขาไม่เคยรู้เลยว่าพี่ชายก็มีความรู้สึกน้อยใจพวกเขาเช่นกัน "แล้วพวกนายจะให้ชั้นคิดยังงัย? นอกจากรู้สึกแย่กับตัวเอง?" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็รีบส่ายหน้า "นายอย่าคิดแบบนั้นนะ นายเป็นพี่ชายที่แสนดี.....ดีที่สุดในชีวิตของชั้นเลย....." แวนเนสขยับเข้าไปกอดแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ของพี่ชาย "ชั้นรักนายนะ รักมากด้วย" พูดจบก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ พี่ใหญ่ยกมือขึ้นลูบหัวน้องเบาๆ "อย่าร้องไห้เลยแวนเนส ชั้นไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย" พูดปลอบน้องออกมา "ชั้นไม่อยากให้นายรู้สึกแย่" พูดพลางสะอื้นน้อยๆ "ไม่แล้วหละ นิ่งซะ" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาให้น้อง "ดูซิ.....ไม่หล่อแล้วนะ....." คำปลอบโยนของพี่ชายทำให้แวนเนสยิ้มออกมาได้ "วันหลังนายมีอะไรก็บอกชั้นได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว" แวนเนสเอ่ยขึ้น "ชั้นอาจจะไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีเท่าไหร่ แต่ก็จะรับฟังทุกอย่างที่นายพูด" ว่าพลางเอื้อมมือไปจับมือพี่ชายไว้ "นายเป็นที่ปรึกษาและเป็นผู้รับฟังที่ดีแวนเนส ชั้นขอโทษที่อารมณ์เสียใส่นาย" พี่ใหญ่แย้งแล้วขอโทษน้อง "ไม่เป็นไร" แวนเนสส่ายหน้าแล้วสวมกอดพี่ชาย "ชั้นชอบให้นายด่ามากกว่าที่จะเห็นนายเงียบนะ" ได้ยินดังนั้นพี่ใหญ่ก็หัวเราะออกมาได้ "ฉะนั้นวันหลังถ้ามีอะไรก็ด่ามันออกมาตรงๆเลย อย่าเดินหนีให้ชั้นใจแป้วอีกหละ" เจอร์รี่ยิ้มแล้วพยักหน้ารับ "แล้วพรุ่งนี้เราจะไปกินอะไรกันดีหละ?" เจอร์รี่ย้อนถามน้องทำเอาแวนเนสถึงกับชะงัก "เมื่อกี้ได้ยินใครน้า? บอกว่าจะพาพี่ใหญ่ไปเลี้ยงข้าว?" พูดต่อยิ้มๆเมื่อเห็นสีหน้าเหวอๆของน้อง "ใครหรอ? ไจ่ไจ๋หรือเปล่า?" แวนเนสตีหน้าซื่อย้อนถาม "ฮึ!" บีบจมูกน้องอย่างหมั่นไส้ แวนเนสจึงหัวเราะออกมาได้ "โอเค....นายอยากกินอะไรก็บอก ชั้นตามใจทุกอย่างเลย" แวนเนสตอบรับคำพี่ชายในที่สุด - ที่ห้องนอนของเคน - "พี่กลาง! เอาแต่นั่งกังวลแบบนี้จะได้อะไรขึ้นมา? นอนซักทีเถอะ!" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหวเมื่อเห็นพี่ชายเอาแต่นั่งหน้าเศร้า "พี่นอนไม่หลับ ไม่รู้พี่ใหญ่เป็นยังงัยบ้าง?" เคนบอกน้องชายออกไปตรงๆ "พี่รองไปคุยด้วยแล้ว คงไม่เป็นอะไรหรอก" ไจ่ไจ๋พูดเป็นเชิงปลอบ "ถ้าไม่เป็นไรจริงแล้วทำไมป่านนี้พี่รองยังไม่ออกมาบอกอะไรเราเลยหละ?" เคนย้อนถาม "ก็.....อาจจะนอนกับพี่ใหญ่แล้วหละมั้ง?" ไจ่ไจ๋คาดเดาอย่างไม่แน่ใจ "ไม่หรอก พี่ว่าพี่ใหญ่คงยังโมโหพี่อยู่แน่ๆ" เคนส่ายหน้าพูดเสียงเศร้า "งั้นเราไปดูกัน" น้องเล็กชวน แต่เคนก็ส่ายหน้าอีก "พี่ไม่มีหน้าโผล่ไปให้เขาเห็นหรอก พี่ใหญ่คงเกลียดขี้หน้าพี่แล้วหละ" เคนให้เหตุผล "พี่กลาง! ทำไมชอบมองพี่ใหญ่ในแง่ร้ายอยู่เรื่อย?" น้องเล็กโอดครวญ "ก็...." เคนพูดอะไรไม่ออก "วันหลังจะพูดอะไรก็คิดหน่อย พี่รู้หรือเปล่าว่าเดี๋ยวนี้พี่ประชดเก่งมากเลย" น้องเล็กได้ทีต่อว่าพี่ชาย "ก็มันจริงหนิ!" เคนยังไม่วายเถียงน้องอีก "พี่กลาง! ผมหวังดีไม่อยากให้พี่มีเรื่องกันหรอกนะถึงได้พูด! ยังมาเถียงอีก......" ประโยคสุดท้ายไจ่ไจ๋พึมพำออกมาอย่างเอือมระอากับนิสัยของพี่ชาย "เออ! พี่ทำอะไรก็ไม่ดีผิดหมดนั่นแหละ!" เคนตวัดเสียงเล็กน้อย "นั่นงัย! เอาอีกแล้ว! รู้อย่างงี้น่าจะบอกให้พี่รองทำเฉยซะ ไม่ต้องเข้าไปช่วยพูดให้ก็ดีหรอก" ไจ่ไจ๋ต่อว่าพี่ชายอีก "ก็ใครขอร้องกันหละ?" เคนยังเถียงข้างๆคูๆ "แล้วเมื่อกี้ใครมันทำหน้าละห้อยเหมือนหมาโดนทิ้งหละ? เห็นแบบนั้นพี่รองเขาจะทำเฉยได้หรอ?" น้องเล็กตอกกลับทันควัน "ไจ่ไจ๋!! นายจะมากไปแล้วนะ! นี่พี่นะโว้ย!" เคนเอ็ดน้องเข้าให้บ้าง "แล้วทำไมทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่เลยหละ? แบบนี้ผมจะเชื่อถือได้ยังงัย?" ได้ยินดังนั้นเคนก็ได้แต่อ้าปากค้าง "โน้นประตู! นายออกไปให้พ้นๆเลย!" ไล่เจ้าน้องชายตัวดีเสียงแข็ง "ไม่ต้องไล่หรอกน่า! ผมไปอยู่แล้ว! ไม่อยากอยู่กับคนอารมณ์แปรปรวน!" ไจ่ไจ๋ตอกย้ำแล้วเดินไปเปิดประตูแต่เป็นเวลาเดียวกับที่แวนเนสเปิดเข้ามาพอดี "อ้าว! จะไปไหน?" แวนเนสถามน้องเล็ก "ไปให้พ้นๆหน้าใครบ้างคน! อยู่ด้วยแล้วอารมณ์เสีย!" น้องเล็กตอบเสียงกระแทก ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็เหลือบมองเคนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ "อย่าเพิ่งไป มานี่ก่อน" แวนเนสว่าแล้วจูงมือน้องเล็กให้กลับเข้ามา "วีนใส่เขาไปทั่วเลยนะ!" เมื่อเดินมาถึงแวนเนสก็ผลักหัวน้องชายคนกลางแรงๆ เคนค้อนใส่พี่ชายแต่ไม่ได้พูดว่าอะไร "พรุ่งนี้ไปขอโทษเจอร์รี่มันด้วยหละ" พูดต่อพร้อมกับมองหน้าคู่กรณี "ชั้นขอโทษไปแล้ว" เคนแย้งขึ้น "เดี๋ยวจะโดน! ชั้นช่วยพูดกล่อมมันจนอ่อนลงขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ!?" แวนเนสทำเสียงดุน้อง "เมื่อกี้พี่กลางเขาพูดยังงัยรู้มั๊ยพี่รอง?" ไจ่ไจ๋ถามแทรกขึ้นมา "ไม่รู้ มันว่างัย?" แวนเนสตอบแล้วถามน้องต่อ "พี่กลางบอกว่าไม่ได้ขอร้องให้พี่รองช่วย" น้องเล็กตอบเน้นเสียงทุกคำพูด เคนถลึงตาใส่น้องชายแต่ไจ่ไจ๋ก็ไม่สนใจ "แปลความหมายได้ว่าพี่รองสาระแนไปช่วยเอง" แวนเนสได้ยินดังนั้นก็หันควับไปทางเคน "รู้งี้ชั้นไม่ช่วยก็ดี! รู้หรือเปล่าว่าชั้นต้องเจอกับอะไรบ้าง?" พูดด้วยสีหน้าจริงจังทำเอาเคนเริ่มใจแป้ว "มันทำอะไรนายหรือเปล่า?" ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด "ทำสิ!" ตอบเสียงเข้ม ไจ่ไจ๋จึงพลอยตกใจไปด้วย "พี่ใหญ่ทำอะไรพี่รองหรอ? แล้วพี่รองเป็นอะไรมากหรือเปล่า? เจ็บตรงไหนบ้าง?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายอย่างเป็นห่วง "พี่ใหญ่ทำให้พี่เจ็บ....ตรงนี้....." แวนเนสเอามือทาบที่หน้าอกด้านซ้าย "พี่ไม่เคยเห็นพี่ใหญ่ร้องไห้เพราะรู้สึกอัดอั้นตันใจขนาดนี้มาก่อนเลย จะพูดให้ถูกพี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่เขาก็รู้สึกน้อยใจพวกเราเหมือนกัน" คำพูดของพี่ชายทำเอาน้องๆสองคนต่างนิ่งเงียบ "เสี้ยวเทียน ชั้นไม่ได้โทษนายคนเดียวนะ เพราะชั้นกับไจ่ไจ๋เองก็มีส่วนที่ทำให้พี่ใหญ่ระเบิดอารมณ์ออกมาขนาดนี้" เคนมีสีหน้าขรึมลง "บางครั้งบางทีที่พวกเราชอบพูดจาประชดประชันพี่ใหญ่ ไม่ใช่พี่เขาไม่คิดนะ แต่เขาไม่พูดเพราะไม่อยากให้มันเกิดเรื่องเกิดราวขึ้นมา" แวนเนสเสียงอ่อนลงบอกเล่าให้น้องๆฟัง "เขาบอกว่าบางทีเขาก็น้อยใจพวกเราที่พวกเราชอบประชดเขาเวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ เขาคิดว่าเขาทำทุกอย่างดีที่สุดแล้วแต่ก็ไม่เป็นที่พอใจของพวกเรา" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็น้ำตาซึมด้วยความสงสารพี่ใหญ่และเพิ่งสำนึกได้ว่าพวกเขาทำเช่นนั้นจริงๆ "แล้วตอนนี้.....พี่ใหญ่เป็นยังงัยบ้าง?" เคนเอ่ยถามออกมาอย่างลำบากยากเย็นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ "ก็สงบลงมากแล้ว แต่ในใจลึกๆของเขาชั้นก็ไม่รู้ ต่อหน้าชั้นเขาก็บอกไม่เป็นไรและทำตัวเข้มแข็งให้เห็นแต่ลับหลังออกมา......" แวนเนสไม่พูดต่อได้แต่ส่ายหน้าไปมา "จะไปไหน?" แวนเนสเอ่ยถามพร้อมกับคว้าแขนของเคนที่ลุกพรวดขึ้น "ชั้นจะไป....." เคนยังพูดไม่ทันจบน้ำตาก็หยดลงมาซะก่อน "อย่าเพิ่งเลย เขาหลับไปแล้ว ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับกดไหล่ให้น้องนั่งลงตามเดิม ไจ่ไจ๋เองก็พลอยร้องไห้ตามเคนออกมาด้วย "ไม่ต้องร้อง.....เงียบซะ.....ไม่เอาหน่า......พี่ปลอบคนไม่เก่งนะ......" แวนเนสโอบไหล่น้องชายไว้คนละข้างเมื่อน้องทั้งสองคนพร้อมใจกันร้องไห้ออกมาอีก "เอ้าๆๆ ตามใจๆๆๆ อยากร้องไห้ก็เอา แต่อย่าให้ถึงกับน้ำตาท่วมบ้านก็แล้วกัน" จบคำแวนเนสก็โอบกอดน้องทั้งสองคนที่ซบหน้าร้องไห้กับอกกว้างของเขาไว้อย่างปลอบประโลม   Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549     Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:08:25 น. Counter : 1282 Pageviews.   0 comment Share Tweet

Chapter 9 ตอนที่ 9 "พี่กลางนี่ไม่ไหวเลย! เล่นแค่นี้ก็หน้าซีดแล้ว!" ไจ่ไจ๋บ่นพี่ชายคนกลางหลังจากลงมาจากเครื่องเล่นผาดโผน "โอย....อยากจะเป็นลม ขาแข้งอ่อนไปหมดเลย" เคนครวญครางพลางเอามือโบกพัดขึ้นลงด้านหน้าตัวเอง "ไหวมั๊ยเนี่ย?" พี่ใหญ่เดินเข้ามาลูบหลังให้น้องอย่างเป็นห่วง ส่วนแวนเนสได้แต่ยืนหัวเราะกับอาการกลัวความสูงของน้องชายคนกลาง "ขอนั่งพักก่อน พวกนายอยากเล่นอะไรก็ไปเถอะ ชั้นขอนั่งรอตรงนี้แหละ" พูดพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงตรงที่นั่ง "ได้งัยหละพี่กลาง! ถ้าไม่เล่นก็ไม่คุ้มค่าบัตรนะ! เล่นไปแค่สองอย่างเอง ลุกเดี๋ยวนี้เลย!" ไจ่ไจ๋โวยวายไม่ยอม "อย่าเพิ่งเซ้าซี้พี่เขาหน่าไจ่ไจ๋! ให้พี่เขานั่งพักก่อน" พี่ใหญ่ปรามน้องเล็กเบาๆแล้วนั่งลงข้างเคน "รู้สึกยังงัยมั่ง? จะดื่มน้ำมั๊ย?" ถามพลางช่วยเอามือพัดให้ด้วยอีกแรง เคนส่ายหน้าไปมา "ไม่เอา ชั้นขอนั่งนิ่งๆซักพักดีกว่า" ปฏิเสธพร้อมกับนั่งหายใจถี่เล็กน้อย "ถ้าเล่นอีกมันได้ขย้อนอาหารเช้าออกมาแน่ ชั้นว่าไปเล่นอะไรที่เบาๆดีกว่า" แวนเนสให้ความเห็น "อะไรหละพี่รอง? ม้าหมุนหรอ?" ไจ่ไจ๋ถามแทรกขึ้น "นายไปเล่นเองเหอะ! มีแต่เด็กๆต่อแถวทั้งนั้นเลย" แวนเนสว่าแล้วหันไปทางเคน "เป็นงัยบ้างหละ? เวียนหัวหรอ?" นั่งลงอีกข้างหนึ่งแล้วถามบ้าง "อืม คลื่นไว้ว่ะ" เคนตอบแล้วหยิบยาดมขึ้นมาดม ไจ่ไจ๋มองพี่ชายด้วยแววตาขำๆ "ยิ้มอะไร? จะไปไหนก็ไปเลย!" เมื่อเงยหน้ามาเห็นสายตาของน้องเคนก็แหวใส่ น้องเล็กเลยหลุดหัวเราะออกมาจนได้ "ไจ่ไจ๋!" พี่ใหญ่ส่งเสียงเป็นเชิงปรามไม่ให้ล้อพี่ชาย แต่ตัวเองก็เกือบๆจะหัวเราะออกมาด้วย "เอางี้ดีกว่า" แวนเนสเอ่ยขึ้นแล้วหันไปยักคิ้วให้เคน "เล่นอะไรที่มันไม่หวาดเสียวก็แล้วกัน อย่างเช่น.....เข้าบ้านผีสิง" แวนเนสช่วยเคนแก้เผ็ดเจ้าน้องเล็ก ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็มีสีหน้าเจื่อนลง "อย่าเพิ่งดีกว่าพี่รอง ผมว่าเราน่าจะเล่นเครื่องเล่นให้หมดก่อนนะ บ้านผีสิงไว้ท้ายๆเถอะ" รีบปฏิเสธในทันที "เออ! ดีว่ะ เข้าบ้านผีสิงกันดีกว่าเดินอย่างเดียวไม่เป็นไรหรอก ในนั้นก็เย็นดีด้วย ชั้นอาจจะรู้สึกดีขึ้น" เคนเห็นด้วยกับพี่ชายคนรองในทันที "โอเคมั๊ยเจอร์รี่?" แวนเนสหันไปถามพี่ชายบ้าง เจอร์รี่เหลือบไปมองน้องเล็กก่อนที่จะยิ้มแล้วพยักหน้าเห็นดีด้วย "สามต่อหนึ่ง! ไปเลยเร็วๆ!" แวนเนสสรุป ไจ่ไจ๋เริ่มหน้ามุ่ยที่ไม่ได้ดั่งใจ "มาเร็วไอ้น้องรัก!" เคนดึงมือน้องชายแล้วลากไปยังบริเวณบ้านผีสิง โดยที่ไจ่ไจ๋นั้นขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินไป "ไม่เอาดีกว่าพี่กลาง ผมว่าอาทิตย์หน้าชวนหลิงเอ๋อไปที่อื่นดีกว่า" ไจ่ไจ๋ร้องบอกพี่ชายเพราะรู้สึกกลัวขึ้นมา "ได้ยังงัย! นายรับปากเขาไว้แล้วนะ มันไม่มีอะไรหรอกก็แค่หุ่นเท่านั้นเอง!" เคนเร้าหรือน้องชายเป็นการใหญ่ส่วนพี่ชายอีกสองคนที่เดินตามมานั้นก็ได้แต่ยืนหัวเราะน้องชายทั้งคู่ "พี่กลางห้ามแกล้งนะ" ไจ่ไจ๋ต่อรองเมื่อมายืนอยู่บริเวณทางเข้าแล้ว เคนไม่รับปากแต่ส่งบัตรให้เจ้าหน้าที่สี่ใบ "สี่คนครับ" พูดจบก็หันไปพยักหน้ากับพี่ชายสองคนด้วย ไจ่ไจ๋รีบกอดแขนเคนแน่นแล้วเมื่อพี่ใหญ่เดินมาเขาก็กอดแขนพี่ใหญ่ไว้อีกข้างหนึ่งด้วย "นายนี่ไม่ไหวเลย! แค่นี้ก็กลัว" แวนเนสส่งเสียงล้อเลียนน้องชายมาจากทางด้านหลัง ไจ่ไจ๋ไม่ได้โต้ตอบอะไรเพราะตอนนี้หัวใจเต้นตึกๆด้วยความกลัว "อย่าล้อน้องสิ!" พี่ใหญ่หันไปปรามอีกครั้งหนึ่ง "ปะ....เข้าไปกันได้แล้ว" พูดจบก็พาน้องๆเดินเข้าไปในบ้านผีสิง เมื่อก้าวขาเข้ามาได้ไจ่ไจ๋ก็หลับตาแล้วเอาหน้าซุกกับไหล่ของพี่ชายคนโตโดยอัตโนมัติ เคนที่ถูกน้องยึดมือไว้อีกข้างหนึ่งหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางของน้องชาย "ไจ่ไจ๋! หลับตาทำไมหละ? แล้วแบบนี้จะเห็นหรอ?" เคนกระซิบข้างหูน้อง "ไม่เอาอ่ะพี่กลาง! ผมกลัว! รีบๆเดินออกไปเถอะ" พูดเร่งพี่ชายยิกๆมือเย็นเฉียบขึ้นมาโดยพลัน "ถ้าไม่ดูอาทิตย์หน้ามาจะอายผู้หญิงนะ!" เคนพูดต่อ คราวนี้น้องเล็กจึงลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย "เฮ้ย! พวกนายเดินกันซักทีสิ เถียงกันอยู่นั่น" แวนเนสร้องบอกเมื่อพี่น้องไม่ยอมเดินต่อกันซักที "ไปเถอะไจ่ไจ๋ ไม่เห็นมีอะไรเลย มันก็เป็นเครื่องเล่นอย่างนึง ไม่ใช่ของจริงซักหน่อย" เจอร์รี่พูดปลอบใจน้อง จากนั้นสี่พี่น้องก็พากันเดินต่อไป "พี่กลางไปเดินข้างหน้าเถอะ" เมื่อก้าวต่อมาได้อีกหน่อยไจ่ไจ๋ก็ปล่อยมือพี่ชายแล้วดุนหลังให้เคนไปเดินนำหน้าพร้อมกับสั่งต่อ "เห็นอะไรแล้วหันมาบอกผมด้วย" เคนหัวเราะออกมาเบาๆแต่ก็ไม่ได้แย้งอะไร "พี่รองเดินตามมาใกล้ๆผมนะ อย่าทิ้งห่างหละ" หันไปสั่งแวนเนสด้วยอีกคน "ทำไมกลัวผีบีบคอหรอ?" แวนเนสแกล้งทำเสียงแผ่วพร้อมกับทำท่าหลอกน้อง "แวนเนส!" เจอร์รี่ทำเสียงดุ "คนข้างๆนายน่ะน่ากลัวที่สุดแล้ว" แวนเนสงึมงำแล้วสงบปากสงบคำแต่โดยดี "หยุดทำไมหละพี่กลาง?" ไจ่ไจ๋ร้องถามเมื่อเคนหยุดเดิน "ต่อไปทางมันเดินได้ทีละคนน่ะ นายกับพี่ใหญ่ไปพร้อมกันไม่ได้หรอก" เคนเอี้ยวตัวกลับมาบอก ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็หน้าเสีย "งั้นเราเดินไปออกทางเข้าได้มั๊ยอ่ะ?" เอ่ยถามออกไปเสียงแผ่ว "จะบ้าหรอ! คนข้างหลังเขาหัวเราะเยาะพอดี กลัวอะไรนักหนาวะ? เด็กตัวเล็กๆยังวิ่งกันปร๋อเลย" แวนเนสว่าน้องชายขึ้นมาบ้าง "เดินไปเถอะไจ่ไจ๋พี่จะจับมือนายไว้ตลอด" เจอร์รี่ปลอบใจน้องแล้วกระชับมือน้องไว้แน่น จากนั้นก็เดินนำหน้าน้อง ไจ่ไจ๋หลับตาเดินตามพี่ชายอย่างหวั่นๆ แวนเนสนึกสนุกเลยเดินสาวเท้าก้าวเดินตามน้องแล้วเมื่อเข้าใกล้เขาก็แกล้งเอามือจับที่ขาของน้องชายจากนั้นก็รีบถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว "เฮ้ย!!!" ไจ่ไจ๋อุทานเสียงดังลั่น พลอยทำเอาพี่ชายสองคนข้างหน้าถึงกับหยุดเดิน "เป็นอะไรไจ่ไจ๋?" แวนเนสแกล้งเดินตามเข้ามาแล้วทำเป็นร้องถาม "มีอะไรไม่รู้มาจับขาผม!" ไจ่ไจ๋ตอบ "บ้าแล้ว! พี่เดินมาก่อนนายไม่เห็นมีอะไรเลย หลอนตัวเองเกินไปแล้วไอ้น้องเอ้ย!" เคนหันมาว่าน้องชาย "จริงๆนะ! เมื่อกี้น่ะผมรู้สึกจริงๆ!" ไจ่ไจ๋ยืนกรานเสียงสั่น "พี่เดินตามมาข้างหลังนายไม่เห็นมามันจะมีอะไรเลย นายอุปทานไปเองแน่ๆ" แวนเนสพูดเสริมขึ้นอีกแรง "ไม่ได้อุปทาน มีอะไรมาจับขาผมจริงๆ" ไจ่ไจ๋ยังเถียงไม่เลิก "พอๆๆ!! หยุดเถียงกันได้แล้ว! เสี้ยวเทียน รีบเดินออกไปเลยเร็วๆ!" พี่ใหญ่ตัดบทแล้วบอกให้น้องชายออกไปจากที่นี่โดยเร็วเพราะขืนมัวชักช้าร่ำไรเจ้าน้องเล็กของเขาคงได้ร้องไห้เป็นแน่ ได้ยินดังนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรกันต่อต่างรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปทันที "หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย! แล้วแบบนี้อาทิตย์หน้าจะไหวหรอวะ?" เมื่อออกมาได้เคนก็เป็นฝ่ายหัวเราะเยาะน้องชายบ้าง ไจ่ไจ๋ไม่พูดอะไรสีหน้ายังตื่นกลัวไม่หาย "เมื่อกี้จริงๆนะ ผมไม่ได้โกหก" ไจ่ไจ๋เริ่มบอกพี่ชายอีกครั้ง "ไม่ใช่หรอกไจ่ไจ๋ ข้างในมันเย็นอาจจะเป็นลมที่ผ่านขามาเท่านั้นเอง พี่ก็รู้สึกเหมือนกัน" เจอร์รี่พูดปลอบใจน้องชายทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยซักนิด "ลมหรอ? แต่มันไม่เหมือนลมหนิ" ไจ่ไจ๋ยังไม่ยอมปักใจเชื่อ "สงสัยอาจจะมีผีผ่านมาแถวนี้แล้วเจอบ้านผีสิงนี่พอดีเลยอยู่ที่นี่ซะเลยหละมั้ง?" แวนเนสพูดเป็นเชิงล้อเลียนน้องชาย "นั่นสิพี่รอง! งั้นผมเจอของจริงแน่ๆ อึ๋ย! แล้วคืนนี้จะทำงัยอะ?" ไจ่ไจ๋พลอยคล้อยตามพี่ชายไปด้วย "คืนนี้เขาอาจตามนายกลับไปบ้านก็ได้นะ" แวนเนสรีบต่ออีก "นายก็ไปแหย่มัน!" เคนต่อว่าพี่ชายคนรองเข้าให้บ้าง "ผมกลัวจริงๆนะพี่กลาง" ไจ่ไจ๋ขยับเข้าไปกอดพี่ชายพร้อมกับพูดเสียงอ่อยๆ "ไม่ต้องกลัวหรอกน่า! มันไม่มีอะไรเลย....ไป! เล่นอย่างอื่นดีกว่าจะได้ไม่คิดมาก!" พูดจบเคนก็ชวนน้องไปเล่นอย่างอื่นแทน แวนเนสมองตามหลังน้องชายสองคนแล้วก็ลอบยิ้มออกมาโดยไม่รู้เลยว่าพี่ใหญ่กำลังมองอยู่ "ฮึ่ม!" เจอร์รี่เดินเข้ามากอดคอแวนเนสพร้อมกับกระแอมเบาๆ "อะไรหรอ?" ย้อนถามพี่ชายหน้าซื่อ "สนุกมั๊ย?" พี่ใหญ่ไม่ตอบแต่ถามน้องกลับ แวนเนสทำตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจ "แกล้งน้องน่ะสนุกมั๊ย?" ถามต่อด้วยน้ำเสียงดุๆ "เอ่อ....ชั้น....." แวนเนสหน้าเหรอเพราะไม่คิดว่าพี่ชายจะรู้ "ใช้มือข้างไหนจับขาน้อง?" พี่ใหญ่ถามต่ออีก "หา?....เอ่อ....แหะๆๆ....." แวนเนสยิ้มแหยๆให้พี่ชาย "ข้างไหน?" ถามเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม แวนเนสยกมือข้างขวาขึ้นมาแทนคำตอบ "นี่!" พี่ใหญ่ตีเพี๊ยะลงที่มือน้องชายทีหนึ่ง "โอ้ยย...." แวนเนสร้องครางพลางสะบัดมือเบาๆ "ไอ้กระบวนการป่วนคนอื่นน่ะเก่งนัก! หาเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวัน!" ดุน้องต่ออีก "พี่ใหญ่! พี่รอง! ทำอะไรกันอยู่? เดินเร็วๆสิ!" เสียงไจ่ไจ๋ร้องเรียกแทรกขึ้นมา ดูเหมือนน้องเล็กจะลืมเรื่องเมื่อกี้ไปแล้วเพราะตอนนี้เขากำลังจ้อกับเคนว่าจะเล่นนั่นเล่นนี้ให้วุ่นไปหมด "อ้าว....พี่รองเป็นอะไรหละ?" เมื่อเห็นแวนเนสเดินกุมมือตามมาก็เอ่ยถามอย่างงงๆ "ไม่เป็นอะไรหรอก นายจะเล่นอะไรต่อหละ?" เจอร์รี่ตอบน้องเล็กแต่หันไปทำหน้าดุใส่แวนเนส "น้องมันถามชั้นไม่ได้ถามนาย" แวนเนสเปรยขึ้นลอยๆ "งั้นหรอ?" กัดฟังถามพร้อมกับดึงหูน้องอย่างหมั่นไส้ "โอ้ยๆๆๆ....." แวนเนสร้องออกมาเบาๆพลางรีบสาวเท้าตามพี่ชายที่กำลังเดินไปสมทบกับน้องชายอีกสองคน "ไปกวนอะไรมันอีกหละ?" เคนถามแวนเนสยิ้มๆเมื่อเห็นพี่ชายเอามือลูบหูร่อยๆ "โหดชะมัดเลย! สงสัยเมื่อกี้โดนผีเข้าสิง" ประโยคหลังกระซิบกับน้องสองคนเบาๆ เคนกับไจ่ไจ๋เลยพากันหัวเราะออกมา "นี่! ไม่ต้องนินทา ชั้นรู้หรอกน่า!" พี่ใหญ่พูดเสียงห้วนพร้อมกับมองเจ้าน้องชายจอมกวนตาขวาง "รู้ว่าอะไร?" แวนเนสย้อนถามพลางยิ้มหวานจ๋อย "เดี๋ยว...." เมื่อเห็นพี่ชายง้างมือแวนเนสก็รีบกระโดดเข้าไปกอดคอน้องชายคนเล็ก "พี่ว่านะเราไปเล่นรถไฟเหาะกันดีกว่า นายเห็นว่างัย?" เปลี่ยนเรื่องถามน้องเอาดื้อๆ ไจ่ไจ๋หัวเราะออกมาก่อนที่จะพยักหน้ารับ "ก็ดีครับ" ตอบรับคำพี่ชายอย่างเห็นดีด้วย "ไปโว้ยเสี้ยวเทียน! เดี๋ยวจะหมดเวลาซะก่อน!" หันมาชวนน้องชายคนกลางด้วย เคนไม่ตอบว่าอะไรแต่วิ่งเข้าไปกอดคอน้องเล็กไว้อีกข้างหนึ่ง "เฮ่อ! ไอ้น้องบ้า!" พี่ใหญ่ส่ายหน้าพลางถอนใจออกมาเบาๆแล้วรีบสาวเท้าเดินตามน้องๆไป - ที่ร้านอาหาร - "โอ้ย! หิวจะตายอยู่แล้ว!" ไจ่ไจ๋บ่นกระปอดกระแปดในขณะที่ทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ "ก็รีบสั่งอาหารมากินสิ" เจอร์รี่พูดยิ้มๆแล้วหยิบเมนูอาหารส่งให้น้อง "นายจะกินอะไร?" ไจ่ไจ๋กวาดสายตาดูเมนูแล้วส่ายหน้า "เอาอะไรก็ได้ที่ได้เร็วๆน่ะ" ตอบโดยไม่ต้องคิด บรรดาพี่ชายสามคนต่างพากันยิ้มกับท่าทางหิวโซของน้องชาย "มีอะไรที่ได้เร็วๆมั๊ยครับ?" เคนหันไปถามบริกร "เร็วสุดก็คงเป็นอาหารจานเดียว เช่นข้าวผัดน่ะค่ะ" ตอบคำถามอย่างสุภาพ "โอเค! งั้นผมเอาข้าวผัด" ไจ่ไจ๋พูดเสียงเจื้อยแจ้ว "เป็นสองที่เลยละกัน" เจอร์รี่เอาตามน้องแล้วหันไปทางน้องชายอีกสองคน "พวกนายหละ?" แวนเนสกับเคนพยักหน้าเอาข้าวผัดด้วยเพราะขี้เกียจคิดเมนู "งั้นขอข้าวผัดเป็นสี่เลยหละกันครับ" พูดจบก็ยื่นเมนูคืนให้บริกร "รับเป็นข้าวผัดสี่ที่นะคะ รอซักครู่ค่ะ" ว่าแล้วก็รีบเดินไปสั่งอาหารให้อย่างรวดเร็ว "สนุกมั๊ยไจ่ไจ๋?" พี่ใหญ่ถามน้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆ "สนุกมากเลยครับ! ยิ่งรถไฟเหาะเนี่ยหวาดเสียวได้ใจเลย!" ไจ่ไจ๋ตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงพลางเหลือบมองไปทางเคน "ไม่ต้องมามองพี่! หันไปทางอื่นเลย!" เคนเอื้อมมือไปดันหน้าเจ้าน้องชายจอมกวนอย่างหมั่นไส้ "ฮ่าๆๆ!!! ผมว่ามาเที่ยวคราวนี้พี่กลางคงเลิกกลัวความสูงไปเลย" พูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ "แล้วนายจะเลิกกลัวผีหรือเปล่าหละ?" แวนเนสถามแทรกขึ้นมาบ้าง ได้ยินดังนั้นน้องเล็กก็ชะงัก "พี่รองอย่าแกล้งกันสิ อุตส่าห์ลืมๆไปแล้วเชียว" ไจ่ไจ๋ครางเสียงอ่อยๆ "พี่พูดเล่นน่ะ ความจริงมันไม่ได้มีอะไรหรอก นายอย่าคิดมากเลย" แวนเนสรีบปลอบน้องชายเพราะเริ่มนึกสงสาร "อืม" น้องเล็กพยักหน้ารับแล้วเงียบไปครู่หนึ่งก็พูดต่อ "คราวหน้าไปเที่ยวค้างคืนที่อื่นนะ" ชวนพี่ชายทั้งสามคนต่อ "นี่! เที่ยวยังไม่ทันหมดวันดีเลยคิดไปถึงคราวหน้าแล้ว" เคนว่าน้องยิ้มๆ "แหม....ก็ต้องพูดกรอกหูพวกพี่ไว้ก่อน จะได้จำขึ้นใจว่าติดพาผมไปเที่ยวอีกครั้งนึง" จบคำพูดของไจ่ไจ๋บรรดาพี่ชายทั้งสามคนก็หันไปมองหน้ากัน "เออ! พวกเราไปสัญญากับมันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?" แวนเนสเอ่ยขึ้น "ไม่รู้แหละ! ถือว่ารู้แล้ว ถ้าผิดสัญญา ผมไม่ยอมด้วย" ไจ่ไจ๋สรุปเองหน้าตาเฉย "หึๆๆๆ" พี่ชายทั้งสามคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน "ข้าวผัดได้แล้วค่ะ" บริกรสาวเอาอาหารมาเสริฟให้สี่หนุ่ม "ขอบคุณครับ" เจอร์รี่เอ่ยเบาๆแล้วส่งจานอาหารต่อให้น้องๆ "หอมจัง! ผมกินละนะ!" พูดจบน้องเล็กก็ตักข้าวเข้าปากทันที แต่แล้วก็ต้องทำหน้าเหยแล้วรีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเพราะข้าวผัดนั้นร้อนจัดจนควันขึ้น ท่าทางของน้องชายทำเอาพี่ชายทั้งสามคนต่างหัวเราะลั่นด้วยสมน้ำหน้าในความตะกละของน้องชาย "ค่อยๆกินสิ! เห็นๆอยู่ว่าควันขึ้นซะขนาดนี้แทนที่จะเป่าก่อน" พี่ใหญ่ว่าพลางเอากระดาษทิชชู่เช็ดปากให้น้องชายตัวยุ่ง "โหย! ก็มันหิวนี่นา" โอดครวญออกมาเบาๆแล้วตักข้าวขึ้นเป่าแรงๆ "เล่นเสร็จก็หิว พอกินอิ่มเดี๋ยวก็ง่วง เหมือนเด็กไม่มีผิด" เจอร์รี่บ่นอุบอิบก่อนที่จะหันมาสนใจกับอาหารในจานตัวเองบ้าง "ว่างัยนะ?" น้องเล็กถามย้ำเพราะได้ยินไม่ค่อยถนัดรู้แต่เพียงว่าพี่ชายคงว่าเขา "เปล่านี่" เจอร์รี่รีบปฏิเสธ "พี่ใหญ่เขาบอกว่านายน่ะโครตตะกละเลย" แวนเนสยื่นหน้าเข้าไปบอกน้องชาย "แหนะ! ชั้นว่าเมื่อไหร่กัน? เดี๋ยวจะโดน" เจอร์รี่รีบขัดขึ้นมาทันที "อ้าว....ไม่ได้ว่าหรอ? งั้นเมื่อกี้คงเป็นคำชม" พูดจบแวนเนสก็ตักข้าวกินบ้าง "ใครอยากด่าก็ด่าไป ตอนนี้ผมไม่สนใจหรอก อิ่มก่อนค่อยว่ากัน" พูดจบก็ตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย เรียกร้อยยิ้มจากพี่ชายได้เป็นอย่างดี "ไม่อร่อยหรอ?" พี่ใหญ่ถามเคนพร้อมกับเหลือบตามองข้าวในจานน้องชาย "อ๋อ! ไม่ใช่หรอก" เคนที่กำลังนั่งเขี่ยข้าวเพลินๆเงยหน้าขึ้นมาตอบพี่ชาย "เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมเงียบไปหละ?" ถามต่ออย่างเป็นห่วง "เปล่าครับ" พูดจบก็ตักข้าวกิน เมื่อได้ยินพี่ใหญ่ถามไจ่ไจ๋กับแวนเนสจึงพลอยหยุดมือแล้วมองไปที่เคนด้วย "พี่กลางเวียนหัวอยู่หรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋ถามขึ้นมาบ้าง เคนเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มบางๆให้น้อง "เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว" ปฏิเสธอีกครั้ง "ชั้นแค่รู้สึกดีใจน่ะที่เราได้มาเที่ยวด้วยกันแบบนี้อีก" เคนบอกพี่น้องทั้งสามคน "หน้าแบบนี้หรอที่เรียกว่าดีใจ?" แวนเนสพูดแทรกขึ้น "ชั้นดีใจจริงๆนะ แต่ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกันเพราะอีกไม่กี่วันชั้นก็ต้องไปทำงานอีกแล้ว" เคนบอกเหตุผล "งั้นก็โดดงานเลยสิ ไม่ต้องกลับไปทำแล้ว พี่ใหญ่เลี้ยงนายเอง" เจอร์รี่ยุส่งน้องชายเพราะเขาเองก็ไม่อยากให้น้องเดินทางไปไหนไกลตาอยู่แล้ว "จะบ้าหรอ! กว่าจะได้งานนี้ไม่ใช่ง่ายๆนะ แล้วชั้นก็รักงานนี้มากด้วย" เคนว่าพี่ชายกลับ "แล้วทำไมพี่กลางถึงดูกลุ้มใจหละ? ได้ทำในสิ่งที่รักน่าจะดีใจไม่ใช่หรอ?" ไจ่ไจ๋ถามต่อขึ้นมาอีก "อืม....ก็ไม่เชิงกลุ้มใจ บอกตรงๆว่าพอไม่ได้เจอพวกนายมันก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป" เคนยอมรับกับพี่น้องตามตรง คำพูดนั้นสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าให้กับพี่น้องที่เหลือ "พวกเราก็รอรับโทรศัพท์นายตลอด 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว อยากคุยเมื่อไหร่ก็โทรมาได้เมื่อนั้น" แวนเนสว่าพร้อมกับตบไหล่น้องชายเบาๆ "คราวนี้รู้สึกแล้วสิว่าขาดผมแล้วจะเหงาแค่ไหน?" ไจ่ไจ๋พูดติดตลกเพื่อเรียกบรรยากาศกลับคืนมา เคนหัวเราะออกมาได้กับคำพูดของน้องชาย "รู้สึกตั้งนานแล้วไอ้ตัวยุ่ง!" เคนตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปบีบจมูกน้องอย่างเอ็นดู "เอ้า! กินข้าวให้หมดเถอะ แล้วเราจะได้กลับบ้านกัน" พี่ใหญ่พูดตัดบทพร้อมกับพยักหน้าให้น้องลงมือกินข้าวต่อ - ที่บ้าน - "คราวหน้าเราไปทะเลกันก็ดีนะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นในขณะที่ทุกคนต่างพากันมานั่งรวมตัวพูดคุยพลางดูโทรทัศน์กันอยู่ในห้องนั่งเล่น "ใช่ๆๆๆ ดีที่สุดเลย" เคนเห็นด้วยกับน้องชายขึ้นมาทันทีเพราะตัวเองก็อยากไปเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว "ไม่เห็นดีเลย! ไปปืนเขากันดีกว่า!" แวนเนสแย้งขึ้นมา ทำให้น้องชายสองคนหันมามองหน้าเขาตาเขม็ง "ไม่รู้หละ ครั้งที่แล้วนายบอกว่าจะพาชั้นไป" แวนเนสหันไปหาตัวช่วย "ชั้นพูดหรอ?" เจอร์รี่ย้อนถามพลางชี้หน้าตัวเองงงๆ "นายพูด! นายบอกคราวหน้าจะพาไป" แวนเนสยืนยัน "คราวหน้าก็หมายถึงคราวหน้าโน้นใช่มั๊ยพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋หันไปถามพี่ชายคนโตบ้าง "เอ่อ...." เจอร์รี่ไม่ได้ตอบเพียงแต่ยิ้มๆเท่านั้น "ไปทะเลเถอะนะแวนเนส ชั้นน่ะทำงานบนเรือก็จริงแต่ไม่ได้แตะน้ำทะเลเลยซักนิด สงสารชั้นเถอะ" เมื่อเห็นว่าการยืนกรานแข็งกร้าวใช้ไม่ได้ผลกับพี่ชายคนรองเคนจึงหันมาขอร้องพี่ชายแทน แวนเนสได้ยินก็ลอบยิ้มออกมาเล็กน้อย "ไหนขอร้องพี่รองหน่อยสิ พูดเพราะๆขอร้องดีๆ" แวนเนสได้ทีแกล้งน้องต่อ เคนเลยทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชาย "ทำหน้าแบบนี้ไม่ตามใจหรอก!" พูดจบก็หันหลังให้น้องชาย "ไปทะเลนะครับพี่รอง ไปเล่นน้ำ ดำน้ำ ทำอาหารกินกันเองสนุกดีออก" ไจ่ไจ๋ขยับเข้าไปกอดคอพี่ชายพลางพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "สำหรับนายผ่าน เพราะอ้อนเป็นอาชีพอยู่แล้ว แต่พี่อยากจะให้ใครบางคนพูดจาเพราะๆกับพี่ให้ชื่นใจซักหน่อยก่อน" พูดจบก็เหล่ไปมองทางเคน "ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป ไจ่ไจ๋! ไว้เราไปกันสองคนก็ได้ ไปนอนค้างบ้านอาเจียง ทำอาหารทะเลกินกันสองคน" เคนไม่ง้อแต่หันไปชวนน้องเล็กแทน "เออ! ไม่ชวนเลยนะ จำไว้!" พี่ใหญ่เปรยขึ้นด้วยสีหน้ากระเง้ากระงอด "ชวนก็ได้ เอาพี่ใหญ่ไปด้วย" เคนรีบขยับเข้าไปกอดแขนพี่ใหญ่ แล้วหันไปทำหน้าเยาะเย้ยใส่แวนเนส "ฮึ! หึๆๆๆ" แวนเนสแกล้งสะบัดหน้าหนีแต่ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ "เอาใจคนแก่ซักหน่อยเถอะพี่กลาง" ไจ่ไจ๋กระซิบบอก เคนยิ้มๆก่อนที่จะลุกไปนั่งลงข้างๆพี่ชายคนรอง "ไปทะเลกันนะแวนเนส" พูดชวนพี่ชายเสียงอ่อนเสียงหวาน "เรียกใหม่ซิ!" แวนเนสทำเสียงเข้มเล็กน้อย "แวนเนส" เคนยังคงเรียกชื่อพี่ชายอยู่ "อีกครั้ง!" แวนเนสทำเสียงเข้มกว่าเดิม "แวนเนส" เคนพูดพลางทำหน้าซื่อ "นี่แหนะ! เรียกพี่ชายแบบนี้หรอ? เรียกแต่ชื่อได้ยังงัย?" ตีแขนน้องชายพร้อมกับเอ็ดเข้าให้ "ต้องเรียกพี่รอง....พี่รองสุดหล่อ....แบบเนี่ย! พูดเป็นเปล่า? เดี๋ยวให้ไจ่ไจ๋สอนเลยนี่" บอกกับน้องพร้อมกับเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากน้องชายไปด้วย "ได้! ไอ้พี่รองสุดหล่อ!" เคนพูดเน้นแบบชัดถ้อยชัดคำ "คำยกย่องข้างหน้าไม่ต้องใส่ก็ได้นะ!" พูดประชดน้องชายพลางค้อนใส่เสียหลายตลบ เคนหัวเราะร่าเมื่อแกล้งพี่ชายได้สำเร็จ "เสี้ยวเทียน! เดี๋ยวเถอะ!" พี่ใหญ่ปรามน้องชายทั้งที่ตัวเองก็พยายามกลั้นยิ้มอยู่เช่นกัน เคนหยุดหัวเราะแต่ยังคงหันไปยิ้มกับน้องชาย "งั้นตกลงว่าเราจะไปทะเลกันนะครับ" ไจ่ไจ๋พูดสรุปขึ้นมา "ตกลงนะพี่รอง ไปนะพี่ใหญ่" พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน "อืม...." เจอร์รี่พยักหน้ารับ "แต่คงต้องรอชั้นกลับมาคราวหน้านะ" เคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงานกว่าเดิม "คราวนี้ไปนานแค่ไหนหละ?" แวนเนสถามน้องชาย "ก็สองอาทิตย์เหมือนเดิม" เคนตอบ แล้วพี่น้องคนอื่นก็พากันเงียบ "กะจะไปสานสัมพันธ์ต่อหละสิ" แล้วแวนเนสก็เป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมา ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่กับไจ่ไจ๋ก็มองไปทางเคนงงๆ "บ้า! พูดอะไรแบบนี้!" เคนตีแขนพี่ชายพร้อมกับต่อว่าแบบไม่เต็มเสียงนัก "สานสัมพันธ์อะไร? กับใคร?" ไจ่ไจ๋ถามต่อขึ้นมาทันที "เอ่อ....ไม่มีอะไรซักหน่อย....." ตอบน้องชายเสียงแผ่วพลางค้อนใส่แวนเนสเสียหลายตลบ "หน้าแบบนี้ยังจะบอกว่าไม่มีอีก! บอกพี่ใหญ่มาเดี๋ยวนี้นะ!" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงคาดคั้น "ก็ไม่มีจะให้บอกอะไรอีกหละ? พวกนายนี่ก็แปลกเชื่อใครไม่เชื่อไปเชื่อแวนเนสมัน" เคนว่าแกมต่อว่าพี่ชายคนรองไปด้วยในตัว "โหย! เห็นชั้นเป็นคนยังงัย? ถ้ามันไม่มีมูลชั้นจะพูดหรอ?" แวนเนสเอื้อมมือมาผลักหัวน้องด้วยความหมั่นไส้ "พี่กลางไปแอบชอบใครหรอพี่รอง?" ไจ่ไจ๋หันไปถามแวนเนสแทน "แวนเนส! วันหลังชั้นจะไม่บอกอะไรนายอีกแล้ว!" เคนพูดขู่เมื่อเห็นพี่ชายอ้าปากจะตอบ "ยังงัยกันนี่? บอกไม่มีอะไรแต่พอพี่เขาจะพูดเรากลับไม่ยอมให้พูด" เจอร์รี่ว่าเคนบ้าง "เดี๋ยวนี้มีความลับกับพี่น้องหรอพี่กลาง? หรือว่าผมกับพี่ใหญ่ไม่น่าไว้ใจพี่ถึงไม่ยอมเล่าอะไรๆให้พวกเราฟังบ้าง?" ไจ่ไจ๋พูดด้วยน้ำเสียงแสดงความน้อยอกน้อยใจพี่ชาย "เปล่าๆๆ พี่ไม่ได้มีความลับอะไรกับนายซักหน่อย แต่ว่าพี่เห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรก็เลยไม่ได้บอก" เคนรีบแก้ตัวทันที "ถ้าไม่สำคัญจริงก็ต้องบอกเราได้สิ" เจอร์รี่แย้งขึ้นมาบ้าง "พวกนายนี่ไม่ค่อยอยากรู้เรื่องชาวบ้านเท่าไหร่เลยนะ ความจริงก็ไม่มีอะไรชั้นแค่มีเพื่อนใหม่ที่คุยกันได้ก็เท่านั้นเอง" เคนต่อว่าพี่น้องแต่ก็ยอมบอกในที่สุด "ผู้หญิงหละสิ" ไจ่ไจ๋รีบแทรกขึ้นมาทันที "ถูกเผงเลย!" แวนเนสตอบแทนเคน "แน่ใจนะว่าแค่เพื่อนเท่านั้น!" พี่ใหญ่เริ่มเสียงเข้มขึ้นนิดๆ เคนเหลือบมองพี่ชายแล้วผงกหัวน้อยๆแต่พี่ชายยังคงจ้องหน้าเขาอยู่ "ไม่ต้องจับผิดชั้นหรอกน่า แค่เพื่อนจริงๆ" เคนตอบเสียงอ้อมแอ้ม "น่าเชื่อมั๊ยหละ?" แวนเนสเอ่ยขึ้นแล้วยักคิ้วให้พี่ชาย "แวนเนส! นายนี่....." เคนแหวใส่พี่ชายที่ค่อยยุยงส่งเสริมสร้างเรื่องให้เขา "ไม่เห็นพี่กลางเล่าให้ผมฟังบ้างเลย" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นมาเบาๆ เคนจึงละสายตาไปมองที่น้องชาย "ผมมีอะไรยังบอกพี่กลางทุกเรื่อง แต่เรื่องแค่นี้ทำไมพี่ถึงไม่เคยเล่าให้ผมฟัง?" สีหน้าของน้องเล็กออกอาการน้อยอกน้อยใจพี่ชาย "พี่....ไม่ใช่ว่าพี่ปิดบังนะไจ่ไจ๋ แต่คนที่พี่พูดถึงนั่นน่ะอันที่จริงเรายังไม่ถือว่าเป็นเพื่อนกันเลยด้วยซ้ำ เคยคุยกันแค่เรื่องทั่วๆไปเหมือนเป็นแค่คนรู้จักเท่านั้น แล้วพี่ก็ยังไม่คิดอะไรเลยด้วย วันๆพี่ก็เจอคนเยอะแยะไปหมด ทั้งนักท่องเที่ยวทั้งคนงานในเรือพี่ก็คุยด้วยหมด ถ้านายจะให้พี่บอกเล่าว่าพี่เคยคุยกับคนนั้นคนนี้หมดทุกคนพี่ก็คงต้องโทรหานายทุกๆนาทีเลยสิ อย่าน้อยใจไปเลย พี่ไม่ได้เจตนาปิดบังนายจริงๆนะ" เคนอธิบายเหตุผลพร้อมกับง้อน้องชาย "งั้นทำไมเรื่องนี้พี่กลางถึงเล่าให้พี่รองฟังหละ?" ไจ่ไจ๋ยังตั้งคำถามต่อ เคนอึ้งๆไปเล็กน้อย ส่วนแวนเนสได้แต่อมยิ้ม "ก็....ก็มันเซ้าซี้ มันบังคับพี่ด้วย ถามว่าเคยรู้จักผู้หญิงคนไหนบ้างพี่ก็เลยนึกถึงคนนี้ได้เลยบอกมันไปก็เท่านั้นเอง" เคนแก้ตัว "แล้วอย่างไอ้นี่น่ะนะ บอกมันไปสิบแต่มันไปต่อให้เป็นร้อย นายจะไปเอาอะไรกับคำพูดมัน" แถมท้ายด้วยการหลอกด่าพี่ชายทำเอาแวนเนสถึงกับสะดุ้ง "เฮ้ย!! นายก็ปากดีเกินไปแล้ว! ชั้นน่ะเป็นพี่นะเคยเห็นหัวชั้นบ้างมั๊ย?" แวนเนสเอ็ดใส่น้องเข้าบ้าง "ก็เห็นอยู่ทุกวันแต่พักหลังๆเริ่มไม่ค่อยจะมีเงาแล้วนะ" เคนตอบพี่ชายหน้าตาเฉย "เสี้ยวเทียน!! ไอ้ปากเสีย!!" แวนเนสชี้หน้าน้องพร้อมกับลุกเดินเข้าไปหา แต่เคนก็ชิงลุกหนีได้ทัน "มานี่เดี๋ยวนี้!! ชักจะลามปามมากเกินไปแล้ว!" พูดกับน้องเสียงเข้มด้วยความขุ่นเคือง เคนยิ้มพลางส่ายหน้าไปมา "หลบมานี่เร็วพี่กลาง" ไจ่ไจ๋ไม่ติดใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เขากลับหันมาช่วยเคนแทน เคนก็ไม่รอช้ารีบเผ่นมายืนข้างน้องชายทันที "ไจ่ไจ๋! ถ้านายช่วยมันหละก็ไม่ต้องมาพูดกับพี่อีกแล้ว" แวนเนสพาลเป็นเด็กๆ ไจ่ไจ๋ทำหน้าแหยๆ "ก็....ก็พี่รองใส่ไฟพี่กลางก่อนนี่...." แก้ตัวแทนเคนซะอย่างงั้น พี่ใหญ่ที่นั่งมองน้องๆอยู่ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา "เออ! เข้าข้างมันเข้าไป! รักมันเข้าไป! เวลามันไม่อยู่แล้วไม่ต้องมาง้อนะ!" ต่อว่าน้องเล็กด้วยสีหน้างอนๆ "แหม....พี่กลางเขาก็ล้อเล่น พี่รองก็อย่าโกรธไปเลย" ไจ่ไจ๋เสียงอ่อนอ่อยพยายามไกล่เกลี่ย "เจอร์รี่! ชั้นไม่ยอมจริงๆด้วย มันว่าชั้นไม่มีเงาหัวนายต้องจัดการให้ชั้นด้วย!" แวนเนสหันไปฟ้องพี่ชายแทน "อ้าว! นายชอบเอาพี่ใหญ่มาเอี่ยวด้วยทุกที แบบนี้ชั้นก็ตายน่ะสิ" เคนครวญครางออกมาเบาๆ "ให้มันตายไปเลย! นายต้องจัดการมันให้ชั้นด้วย!" แวนเนสหันไปเขย่าแขนพี่ชายยิกๆ "อันนี้ผมช่วยไม่ได้แล้วนะพี่กลาง" ไจ่ไจ๋บอกอย่างรีบหาทางรอดแล้วเดินกลับมานั่งหน้าซื่อตามเดิม "เฮ่อ! ทะเลาะกันเองได้ก็จัดการกันเอาเองสิ" พี่ใหญ่พูดขึ้น ยังผลให้แวนเนสหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเดิม "ทีชั้นนะให้จัดการเอาเอง! ถ้าหากเป็นไจ่ไจ๋มันมาฟ้องบ้างนายจะไม่มีคำว่า....." แวนเนสยังพูดไม่ทันจบประโยคพี่ใหญ่ก็แทรกขึ้นมาก่อน "พอๆๆๆ!!! เลิกประชดได้แล้ว! เสี้ยวเทียน! มานี่!" เรียกเคนมาเพื่อตัดรำคาญ "มาเร็วๆ!" ไม่พูดเปล่าแต่เดินไปคว้ามือน้องชายมาแล้วจัดการรวบมือน้องทั้งสองข้างไว้ "เอ้า! นายลงโทษมันเอง แต่อย่าให้มันเกินไปหละ" พี่ใหญ่หันไปพูดกับแวนเนส ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็ยิ้มออกทันทีแต่เคนถึงกับอ้าปากค้าง "อย่าเตะน้อง!" ร้องห้ามเมื่อเห็นแวนเนสขยับขา "อ้าว! แล้วบอกให้ชั้นลงโทษมันเอง" แวนเนสแย้ง "ลงโทษอย่างอื่นแต่ห้ามเตะน้อง" เจอร์รี่ตั้งข้อห้าม "งั้น....." แวนเนสกำหมัดชกใส่ฝ่ามือตัวเองแล้วยิ้มที่มุมปาก "ห้ามชกน้องด้วย!" ร้องห้ามขึ้นมาอีก คราวนี้แวนเนสทำหน้ามุ่ยแทน "เตะก็ไม่ได้ชกก็ไม่ได้จะให้ชั้นไหว้มันหรืองัย?" หันไปต่อว่าพี่ชายบ้าง คำพูดของแวนเนสทำเอาเคนกับไจ่ไจ๋หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน "ก็เอาสิ! ไหว้มันซักทีมันอาจจะเลิกกวนประสาทนายไปเลยก็ได้" พี่ใหญ่ลอยหน้าลอยตาตอบ "เออ! แทคทีมกันดีเลยนะ! จำไว้เลยมีเรื่องอะไรไม่ต้องมาขอให้ช่วยละกัน!" แวนเนสเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพลางบ่นอุบอิบ "โอ๋ๆๆๆ ขอโทษก็ได้ ชั้นก็แค่พูดเล่นเอง อย่างอนไปเลยนะ.....นะพี่รองนะ...." เคนรีบเดินเข้ามาง้อพี่ชาย "ไม่รู้ไม่ชี้!" แวนเนสเชิดใส่ เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋หันไปสบตากันยิ้มๆ "รู้หน่อยเถอะ....หน่านะ....ดีกันนะ....." เคนง้ออีก แวนเนสแอบอมยิ้มแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจน้องอยู่ดี "อย่ามาเซ้าซี้! คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่เดี๋ยวเหวี่ยงให้ซักทีได้ปากแตกกันบ้าง!" แกล้งทำเสียงห้วนๆใส่พร้อมกับลุกหนีเดินขึ้นไปข้างบน เคนมองตามตาปริบๆไม่รู้จะทำยังงัยดีเลยหันไปทางพี่ชายคนโต "เจอร์รี่....ช่วยชั้นหน่อยสิ...." ขอร้องเสียงอ่อยๆ เจอร์รี่ได้ยินแต่ทำเป็นเมินไม่สนใจ เมื่อเป็นดังนั้นเคนจึงหันไปหาไจ่ไจ๋แทน "ไจ่ไจ๋น้องรัก ช่วยพี่หน่อยได้มั๊ย?" ขอร้องน้องชายด้วยอีกคน แต่ไจ่ไจ๋ก็ทำเมินเช่นเดียวกับเจอร์รี่ "ช่วยแค่นี้ไม่ได้นี่หรอคนเป็นพี่น้องกัน!" เคนตัดพ้อพี่น้องทั้งคู่ออกมา "ไจ่ไจ๋....อยากขึ้นไปดูหนังในห้องพี่มั๊ย?" พี่ใหญ่เอ่ยชวนน้องเล็ก "อยากสิครับ" ไจ่ไจ๋ตอบรับทันที "งั้นเราไปกัน หาขนมซักสองสามถุงขึ้นไปด้วยก็ได้" บอกน้องต่ออย่างใจดี "โอเคเลย!" พูดจบไจ่ไจ๋ก็วิ่งแจ้นไปหยิบห่อขนมมาทันที "ปะ....เราไปดูหนังกัน" เมื่อน้องเล็กเดินกลับเข้ามาเจอร์รี่ก็เดินไปกอดคอน้องพร้อมกับเอ่ยชวนโดยไม่สนใจเคนที่ได้แต่มองตามหน้ามุ่ย   Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549     Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:07:45 น. Counter : 1236 Pageviews.   0 comment Share Tweet

Chapter 8 ตอนที่ 8 "ชั้นจะโทรไปฟ้องแม่!" แวนเนสประกาศหลังจากได้กินอาหารจนอิ่มท้องแล้ว "อย่าให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาเลย ทำใจยอมรับเถอะ อีกหน่อยก็ชิน" เคนว่าพลางส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม "นายก็พูดได้หนิ! เพราะเดี๋ยวนายก็กลับไปทำงานไม่ต้องอยู่ด้วยกันกับพวกมัน แล้วชั้นหละ?" แวนเนสย้อน "นายก็สงบปากสงบคำไว้ซะบ้างสิ!" เคนบอกพี่ชายอย่างอ่อนใจ "ไม่ได้หรอก! ชั้นทำเฉยเหมือนนายไม่ได้ คนเราไม่เหมือนกันหนิ" แวนเนสยืนกรานเสียงแข็ง "ชั้นจะโทรหาแม่หละ นายมีอะไรคับข้องใจก็เตรียมไว้ให้พร้อม เราบอกแม่ให้หมดเลย" พูดจบแวนเนสก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา "นายอย่าลากชั้นไปเกี่ยวด้วยนะ อยากจะฟ้องก็ฟ้องไปคนเดียว" เคนรีบขัดขึ้นมาก่อน "อ้าว! ทำไมหละ?" แวนเนสย้อนถาม "ชั้นเข็ดแล้วเรื่องฟ้องแม่เนี่ย" เคนตอบเมื่อเห็นพี่ชายยังไม่หายงงก็เลยเล่าต่อ "เมื่อก่อนเจอร์รี่มันไม่ยอมให้พวกเราออกไปเล่นที่ไหนตอนกลางคืนใช่มั๊ย?" แวนเนสได้ยินก็พยักหน้ารับ "นายก็โวยวายแทบตายเหมือนกันหนิ" แวนเนสพูดเสริม "อืม....แล้วก็มีวันนึงเพื่อนชั้นนัดให้ออกไปดูบ้านผีสิง ชั้นขอแต่เจอร์รี่มันก็ไม่ยอมให้ไป" เคนตอบพร้อมกับเล่าต่อ "นายก็เลยหนีออกไป" แวนเนสต่อให้เพราะเริ่มนึกออกแล้ว "ใช่! พอกลับมาเจอร์รี่มันก็ตี ตอนนั้นชั้นโมโหมากเพราะไม่เห็นว่ามันจะเสียหายอะไรที่ออกไปกับเพื่อนตอนกลางคืน ก็เด็กผู้ชายเขาก็เล่นกันแบบนี้ทั้งนั้น คืนนั้นชั้นก็เลยโทรไปฟ้องแม่" เล่ามาถึงตรงนี้แวนเนสก็ขมวดคิ้ว "หรอ? นายเนี่ยนะโทรไปหาแม่?" แวนเนสย้อนถามอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อเพราะเมื่อก่อนเคนแทบไม่ยอมคุยกับพ่อแม่เลย "เออ! ตอนนั้นโมโหอยู่ ทำอะไรมันก็ไม่ได้ เลยโทรไปฟ้องแม่หมดเลย" เคนตอบก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม "แล้วแม่ว่างัย?" แวนเนสถามต่ออย่างอยากรู้ "แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวแม่จะจัดการมันให้ ส่วนชั้นอยากจะทำอะไรก็ทำได้ตามใจเลย" เคนตอบ คราวนี้แวนเนสหัวเราะออกมาเพราะพอจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว "นายก็เลยเกเรกับมันแล้วก็อ้างว่าแม่ให้ทำแบบนี้ได้ใช่มั๊ย? ชั้นจำได้ละ! มีอยู่พักนึงที่นายชอบเอาแม่ขึ้นมาอ้าง ช่วงนั้นชั้นเองก็งงเหมือนกันว่านายไปคุยกับแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" แวนเนสว่าพลางหัวเราะ เคนพยักหน้ารับ "ตอนนั้นชั้นก็เลยทำทุกอย่างที่มันห้ามเพราะถือว่าแม่อนุญาตแล้ว จนมีวันนึงมันคงเหลืออดกับชั้นน่ะเลยลากตัวขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วบอกว่ามันไม่สนว่าแม่จะพูดยังงัย มันรู้แต่ว่าตอนนี้มันเป็นคนดูแลชั้นและมันก็มีสิทธิในการลงโทษชั้นด้วย พอพูดจบพี่ท่านก็คว้าไม้เรียวมาฟาดไม่เลี้ยงเลย เล่นเอาซะเกือบตายแหนะ ตอนนั้นชั้นถึงรู้งัยว่าถึงจะฟ้องแม่ไปก็เท่านั้นเพราะแม่ไม่ได้อยู่ด้วยนี่หว่า" เคนอธิบายให้พี่ชายฟัง "จริงของนายว่ะ" แวนเนสเริ่มคล้อยตามน้องชาย "แล้วทีนี้จะโทรไปฟ้องอีกหรือเปล่า?" เคนย้อนถามพี่ชายเป็นเชิงแขวะ "ไม่ฟ้องก็ได้" ตอบน้องเสียงแผ่ว เคนหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะเรียกเก็บเงินแล้วชวนพี่ชายออกไปจากร้านอาหาร "นายจะซื้อให้ใคร? กินอิ่มแล้วไม่ใช่หรอ?" แวนเนสเอ่ยถามน้องชายที่หยุดยืนอยู่หน้าร้านขายไก่ทอด "แล้วไอ้คนที่บ้านหละ? มันอิ่มหรือยัง?" เคนย้อนถามพี่ชายก่อนที่จะหันไปสั่งไก่ทอดกับคนขาย แวนเนสยิ้มออกมานิดๆเมื่อได้ยิน ไม่ว่าจะทะเลาะกันยังงัยเคนก็ยังคงเป็นห่วงเป็นใยพี่น้องทุกคนอยู่ดี "ยิ้มอะไร? กลับบ้านไปจะโดนอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้ ยังไม่เจียมตัวอีก!" เคนแหวใส่พี่ชาย "แล้วนายอย่าดันทะลึ่งไปทำปากดีอีกหละ! ชั้นไม่อยากโดนอีกรอบ! ยังเจ็บไม่หายเลย!" กำชับกำชาพี่ชายเสียงห้วน "ก็ลองสิ! คราวนี้ชั้นไม่ยอมหรอก!" แวนเนสประกาศ "นายจะทำไม? หืม?" เคนย้อนถามคนปากดี "ชั้นจะสู้มัน" แวนเนสตอบด้วยสายตามาดมั่น เคนเบ้ปากใส่พี่ชาย "นายมันก็ดีแต่ปาก เวลาโดนจริงๆไม่เห็นจะกล้าแบบนี้เลย" เคนพูดดักอย่างรู้ทันพี่ชาย "ไม่ใช่ไม่กล้านะ!" แวนเนสย้อน "งั้นอะไรหละ?" ถามพี่ชายกลับไปอีก "ก็ไม่กล้านั่นแหละ" ตอบออกมาหน้าตาเฉย เคนมองพี่ชายแล้วส่ายหน้าไปมา "นึกว่าจะแน่ซักแค่ไหนกันเชียว!" พึมพำด้วยน้ำเสียงห้วนๆ "ฮึ! ไม่ต้องมาทำหงุดหงิดใส่ชั้น! รู้หรอกว่าซื้อไอ้เนี่ยไปเพื่อจะปลอบขวัญใครบางคน!" แวนเนสเริ่มพูดยียวนน้องชาย "พูดมากจริง! ถือซิ!" ตวัดเสียงใส่พี่ชายแล้วยื่นถุงไก่ทอดมาให้พี่ชายถือให้ "อ้าว! ใช้กันแบบนี้เลยหรอ?" แวนเนสโวยแต่ก็รับมาถือไว้ เคนค้อนใส่แล้วควักเงินส่งให้คนขาย "ชั้นว่าเดี๋ยวแวะซื้อข้าวต้มร้านข้างหน้าด้วยดีกว่า เพราะกินแต่ไก่เดี๋ยวมันปวดท้องของทอดซะด้วย" เคนบอกแล้วก้าวขาเดินดุ่มๆนำพี่ชาย แวนเนสส่ายหน้ายิ้มๆแล้วเร่งฝีเท้าตามน้องชายไปติดๆ "นี่! นายไม่รู้สึกโกรธพวกมันบ้างหรอ?" แวนเนสเอ่ยขึ้นระหว่างเดินกลับบ้านด้วยกัน "ไม่โกรธหรอกแค่เคืองนิดหน่อย" เคนเอี้ยวตัวมาตอบพี่ชายที่เดินรั้งอยู่ด้านหลังเขา "ทำไม? นายโกรธหรอ?" ย้อนถามพี่ชายกลับพร้อมกับชะลอฝีเท้าเพื่อรอให้พี่ชายเดินตามขึ้นมาทัน แวนเนสไม่ตอบเพียงแต่ส่งยิ้มบางๆให้เท่านั้น "แวนเนส ชั้นขอร้องอีกครั้งนะ อาทิตย์นี้ไปเที่ยวกับน้องเถอะ" เคนหันกลับมาขอร้องพี่ชายอีกครั้ง "แล้วนายหละ?" แวนเนสไม่ตอบแต่ย้อนถามน้องแทน "น้องมันคงไม่อยากมองหน้าชั้นซักเท่าไหร่ แต่ถ้ามันชวนก็จะไปด้วย เพราะอีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปทำงานอีกแล้ว" เคนตอบแล้วมองหน้าพี่ชายอย่างต้องการคำตอบ "เอ้า! ไปก็ไป เห็นว่าเป็นนายขอร้องนะเนี่ย" แวนเนสตกปากรับคำแล้วเอื้อมมือไปกอดคอน้อง "ขอบคุณนะ" เคนเอ่ยออกมาเบาๆ ในขณะนั้นฝนเริ่มตกปรอยๆลงมา "บ้าจริง! รู้งี้น่าจะขับรถออกมา!" เคนบ่นอุบแล้วดึงมือพี่ชายจะไปหาที่หลบฝนแต่แวนเนสกับรั้งแขนน้องชายไว้แล้วดึงถุงกับข้าวจากมือน้องมาถือไว้ซะเอง เคนจึงมองหน้าพี่ชายงงๆ "ไป! วิ่งแข่งกัน ใครถึงบ้านก่อนชนะ!" แวนเนสร้องบอกน้อง "บ้า! เล่นเป็นเด็กๆ! ไม่เอาหรอก! เดี๋ยวเปียก!" เคนปฏิเสธทันที "เปียกก็ช่างสิ! เย็นดีออก! ไปเร็ว!" ว่าพลางดึงมือให้น้องวิ่ง เคนนึกสนุกเลยวิ่งตากฝนไปกับพี่ชายจนเกือบถึงบ้าน "ฮ่าๆๆๆ!!! หน้านายอย่างกับแมวน้ำแหนะ!" เมื่อวิ่งมาเกือบถึงบ้านแวนเนสก็หันกลับไปแซวน้องชาย เคนเดินหอบแฮ่กๆตามเข้ามาพลางค้อนใส่พี่ชายหลายตลบ "ตัวเองดูดีตายละ!" เคนงึมงำอยู่ในลำคอพลางหายใจหอบถี่ แวนเนสหัวเราะร่าแล้วเดินมาจูงมือน้อง "งัย? เหนื่อยมากเลยหรอ?" ว่าพลางเอามือขยี้หัวเปียกๆของน้อง "เหนื่อยดิวะ!" เคนตวัดเสียงแล้วทรุดตัวนั่งยองๆ "อ่อนแอจริงๆ น้องใครวะเนี่ย?" แวนเนสบ่นน้องเบาๆแต่ก็นั่งลงตามน้องด้วย "ชั้นเป็นโรคหอบอยู่นี่หว่า! ยังจะชวนวิ่งอีก โอ้ย! เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!" เคนต่อว่าพี่ชาย แวนเนสได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้ากังวลขึ้นมา "เออใช่! ชั้นลืมสนิทเลย ตายหละ.....นายหายใจออกหรือเปล่า?" แวนเนสถามอย่างเป็นห่วง เคนแอบอมยิ้มแล้วคิดแผนการแกล้งพี่ชาย "นายอย่าเพิ่งถาม....ชั้นยังไม่อยากพูด....." เคนทำเป็นโบกมือแล้วเอามือลูบขึ้นๆลงๆบริเวณหน้าอกตัวเอง "งั้นเรารีบกลับบ้านกัน อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว" แวนเนสชวนพร้อมกับเอามือเสยผมเปียกๆของน้องไม่ให้ตกลงมาระหน้าระตา "ชั้นเดินไม่ไหวแล้ว เหนื่อยใจจะขาด" เคนทำเสียงหอบน้อยๆ แวนเนสเริ่มกังวลหนักขึ้นเขาถึงกับวางถุงอาหารลงที่พื้นทันที "งั้นชั้นแบกนายเอง ลุกไหวหรือเปล่า?" แวนเนสดึงแขนน้อง "นายจะแบกชั้นจริงๆหรอ?" เคนย้อนถาม เมื่อพี่ชายพยักหน้าเขาก็ลอบยิ้มเพราะแผนการดำเนินไปด้วยดี "งั้นชั้นถือให้นะ" เคนว่าพร้อมกับคว้าถุงอาหารที่วางอยู่มาถือไว้แล้วขยับตัวเอามือโอบรอบคอพี่ชาย แวนเนสแบกน้องขึ้นหลังอย่างทุลักทุเล "อย่าทำชั้นตกนะ!" เคนกำชับพี่ชายพลางกอดคอพี่ชายแน่น "นายก็อย่ารัดคอชั้นสิวะ! หายใจไม่ออกโว้ย!" แวนเนสเอ็ดใส่ เคนอมยิ้มแต่ไม่ได้โต้เถียงอะไรออกมาอีก ผ่านมาครู่หนึ่งพี่น้องสองคนก็มาถึงบ้าน แวนเนสเห็นพี่ใหญ่กับน้องเล็กนั่งกันอยู่ข้างล่างก็นึกแผนการขึ้นมาได้ "เข้าบ้านสิ" เคนบอกพี่ชายที่ยังยึดแขนของเขาเอาไว้อยู่ "เดี๋ยว! ชั้นขอแก้แค้นพวกมันซักหน่อยเถอะ! หมั่นไส้มานานแล้ว" แวนเนสว่าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ "แก้แค้นอะไรอีก? อย่าเลย" เคนปรามพี่ชายแบบไม่จริงจังนัก "เถอะน่า!" พูดจบแวนเนสก็ส่งสัญญาณให้น้องขี่หลังอีกครั้งหนึ่ง แม้จะไม่เห็นด้วยแต่เคนก็ยอมตามนั้น "หลับตาด้วย ทำเหมือนไม่รู้สึกตัวน่ะ" สั่งเสียน้องจบก็เริ่มเล่นละครทันที "ช่วยด้วยๆๆๆ!!!!" แวนเนสร้องตะโกนเสียงดังลั่น "แวนเนส! น้องเป็นอะไร?" เสียงพี่ใหญ่ร้องถามอย่างตกใจเพราะเห็นแวนเนสแบกน้องกลับมา ไจ่ไจ๋เองก็หน้าเสียเมื่อเห็นสภาพของพี่ชายทั้งสองคน "น้องล้มหัวฟาดพื้น ชั้นเรียกยังงัยน้องก็ไม่ตอบ" แวนเนสตอบพี่ชายแล้ววางร่างน้องลงที่โซฟาตีหน้าเศร้าในทันที "อะไรนะ!!!" เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋อุทานจนแทบเป็นเสียงตะโกน รีบตรงเข้ามาหาเคนที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา "พี่กลาง!!" น้องเล็กร้องไห้โฮพร้อมกับโผเข้ากอดร่างของพี่ชายคนกลาง "พี่กลางอย่าเป็นอะไรนะ! ผมสัญญาว่าต่อไปนี้จะเป็นเด็กดีจะไม่ดื้อกับพี่อีกแล้ว!" น้องเล็กพร่ำบอกพี่ชายพลางร้องไห้ไปด้วย รอยยิ้มบางๆปรากฎบนใบหน้าของเคน เขาลืมตาขึ้นมาแล้วค่อยๆเอามือลูบหัวน้องชาย "อ้าว!" แวนเนสอุทานแล้วถลึงตาใส่น้องชายที่ไม่ยอมเออออกับเขา "พี่กลาง!" ไจ่ไจ๋เลื่อนมือมากุมมือพี่ชายไว้ "เสี้ยวเทียน! เป็นยังงัยมั่ง? บอกพี่ใหญ่ซิ" เจอร์รี่ทรุดตัวนั่งแล้วเอามือลูบหัวน้องอย่างเป็นห่วงโดยไม่ทันคาดคิดเลยว่าจะโดนเจ้าน้องชายตัวดีรวมหัวกันแกล้งเขา "พวกคุณเป็นใคร?" เคนเอ่ยปากถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทำเอาพี่ใหญ่กับน้องเล็กถึงกับอึ้ง ส่วนแวนเนสที่ยืนอยู่ได้ยินก็รีบยกนิ้วโป้งให้น้องชายทันที "ผมอยู่ที่ไหน?" เคนถามออกมาอีก คราวนี้เจอร์รี่ถึงกับน้ำตาซึมเขาลูบหัวน้องอย่างแผ่วเบา "เสี้ยวเทียน! นายจำพวกเราไม่ได้หรอ? เราสี่คนเป็นพี่น้องกันงัย" แวนเนสรีบเดินมาแทรกตรงกลางระหว่างพี่ชายและน้องชายแล้วพูดนำทาง เคนแสร้งทำเป็นกระพริบตาถี่ๆ "ผมหรอ? เป็นพี่น้องกับพวกคุณ?" ถามด้วยน้ำเสียงแหบๆ "ใช่ครับพี่กลาง! พี่กลางเป็นพี่ผม พี่จำไม่ได้หรอ? พี่จำเราไม่ได้เลยหรอ?" น้องเล็กบีบมือพี่ชายแน่นน้ำตานองหน้า "เสี้ยวเทียน นี่พี่ใหญ่งัย นายจำพี่ไม่ได้หรอ?" พี่ใหญ่เอ่ยขึ้นบ้าง เคนเปลี่ยนสายตามาจับจ้องที่ใบหน้าพี่ชาย "พี่ใหญ่....คุณเป็นพี่ผมหรอ?" เคนย้อนถามกลับ ทำเอาเจอร์รี่ถึงกับพูดอะไรไม่ออกทั้งงงทั้งตกใจ "แวนเนส! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เกิดอะไรขึ้นกับน้อง? บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้นะ!" เจอร์รี่หันมาคว้าตัวแวนเนสแล้วเขย่าอย่างแรง "ชั้น....ชั้นไม่รู้....ชั้นแค่ออกไปกับน้อง....แล้ว....แล้วเราแยกกันซื้อของกินให้นายสองคน เสี้ยวเทียนซื้อเสร็จก่อนก็เลยข้ามถนนมาหาชั้น แต่...." แวนเนสหยุดพูดแล้วเหลือบมองไปทางเคนที่ยักคิ้วให้เขา "แต่อะไร!?" เจอร์รี่เขย่าตัวน้องชายอีก "แต่....แต่....เสี้ยวเทียนมันดันเห็นผู้หญิงคนนึงสวยมาก เลยวิ่งตามเธอไปแล้วก็สะดุดหกล้มหัวฟาดพื้น " แวนเนสพูดออกมาหน้าตาเฉย ทำเอาพี่ใหญ่กับน้องเล็กชะงักไปทันที "ไอ้บ้า! ชั้นไม่ขี้หลีแล้วก็ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะโว้ย! โกหกอะไรของนายวะไม่เนียนเอาซะเลย!" เคนแหวใส่พี่ชาย ไจ่ไจ๋ยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วจ้องหน้าเคนสีหน้าบึ้งตึง "เอ่อ....แหะๆๆๆ.....คลายเครียด.....ขำๆเองน่า!" เคนพูดด้วยสีหน้าเหยๆ "ขำหรอ!?" พี่ใหญ่ลุกพรวดขึ้นพร้อมกับเอ็ดน้องเสียงดังลั่นทั้งฉุนทั้งโล่งอกในเวลาเดียวกัน "ฮ่าๆๆๆ!!!" แวนเนสหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ เคนเลยพลอยขำออกมาด้วย "โอ๋ๆๆๆ อย่าทำหน้าบึ้งเลยน่า ล้อเล่นเท่านั้นเอง" เคนรวบตัวน้องชายเข้ามากอดไว้ ส่วนเจอร์รี่ก็ตรงเข้าเล่นงานแวนเนสทันที "แผนการของนายใช่มั๊ย!?" ถามเสียงเข้มแล้วฉวยบ่าน้องชายที่กำลังจะลุกหนีไว้ได้ทัน "ไปให้พ้นเลยนะ! ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่! เล่นบ้าๆ!" ไจ่ไจ๋ขืนตัวแล้วเอามือดันตัวพี่ชายออกแต่เคนก็รัดร่างน้องไว้แน่นไม่ยอมปล่อย "ไหนสัญญาว่าจะไม่ดื้อกับพี่แล้วงัย?" เคนกอดน้องเอาไว้แน่นแล้วพูดทวงสัญญาขึ้นมา "อย่าโมโหสิ พวกชั้นแค่ล้อเล่นกันเอง พวกนายก็ใจง่ายชะมัด แค่นี้ก็เชื่อ!" แวนเนสพูดเสียงอ่อยๆแต่ยังมีแอบหลอกด่าไปด้วยในตัว "ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ!? จะตีให้ตายเลย!" พูดจบก็ทำท่าจะตีน้องชาย แวนเนสรีบใช้ความเร็วส่วนตัวกอดพี่ชายเอาไว้แน่นจนพี่ใหญ่ขยับตัวแทบไม่ได้ "ปล่อยเดี๋ยวนี้!" พูดเสียงเข้ม "ไม่ปล่อยให้โง่หรอก! อารมณ์ร้อนนักต้องใช้น้ำฝนดับร้อนซักหน่อย เสี้ยวเทียน! เอาเจ้านั่นออกไปด้วย!" พูดจบแวนเนสก็ดันตัวพี่ชายให้เดินออกไปหน้าบ้านท่ามกลางเสียงโวยวายของพี่ใหญ่ ในขณะนั้นเองเคนก็ทำเช่นเดียวกับแวนเนสคือกอดน้องชายเอาไว้แน่นแล้วบังคับให้เดินไปด้วยกันกับเขาโดยที่น้องเล็กก็ทั้งร้องทั้งดิ้น แต่ในเวลาต่อมาสี่พี่น้องก็วิ่งไล่กันท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างสนุกสนาน "หยุดๆๆๆ!!! พอกันได้แล้ว!" ในที่สุดพี่ใหญ่ก็เอ่ยปรามน้องชายตัวดีทั้งสามคนหลังจากที่เล่นน้ำจนเปียกปอนไปตามๆกัน ซึ่งก็ไม่มีใครคัดค้านเพราะขณะนี้พวกเขาก็เหนื่อยหอบและเปียกโชกไปหมด "หน้าพี่กลางเหมือนแมวน้ำมั๊ยไจ่ไจ๋?" แวนเนสกระซิบข้างๆหูน้อง ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็หัวเราะออกมาเต็มเสียง "ฮ่าๆๆๆ!!! เหมือนจริงด้วยพี่รอง!!" เคนได้ยินก็หันขวับไปทางต้นเสียง แวนเนสกับไจ่ไจ๋เห็นเข้าก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะอย่างงั้น "นินทาอีกละ! อย่านึกว่าชั้นไม่รู้นะ!" เคนแหวใส่แล้วเอามือเสยผมเปียกๆของตัวเอง "ไม่ต้องเถียงกันแล้ว เข้าบ้าน ดูซิ....เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆ!" พี่ใหญ่บ่นพลางเอามือขยี้หัวเปียกๆของตัวเองแล้วโบกมือต้อนน้องๆให้เดินเข้าบ้าน "แล้วตัวเองไม่เล่นหรืองัย? หืม?" แวนเนสวิ่งเข้าไปกอดเอวพี่ชายแล้วย้อนถาม เจอร์รี่เหลือบตามองแล้วบีบจมูกน้องชายเบาๆ "คอยดูนะ! ถ้าพรุ่งนี้ใครเกิดไม่สบายขึ้นมาแล้วหละก็พี่ใหญ่จะปล่อยให้ตายไปเลย!" น้องๆได้ยินก็หันไปทำหน้าเมื่อยใส่กัน "เข้าบ้านได้แล้วไอ้พวกทะโมนทั้งหลาย!" พี่ใหญ่เอามือดุนหลังน้องๆให้เข้าไปในบ้าน เมื่อเข้ามาได้พี่ใหญ่ก็หยิบผ้าขนหนูโยนให้น้องๆคนละผืน จากนั้นสี่พี่น้องต่างก็เดินแยกย้ายกันไปอาบน้ำในห้องของตัวเอง - ห้องนอนไจ่ไจ๋ - "อึ้ม! หอมจังเลย!" เคนเดินเข้ามาหอมแก้มน้องชายที่นั่งฟังเพลงอยู่บนเตียง ไจ่ไจ๋ดึงหูฟังออกแล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอพี่ชาย "พี่เอายาแก้หวัดมาให้ กินดักไว้ซะ" เคนว่าพร้อมกับตบหลังน้องชายเบาๆ ไจ่ไจ๋ไม่คัดค้านหยิบยาในมือพี่ชายใส่ปากแต่โดยดี เคนรีบหันไปรินน้ำใส่แก้วมาให้น้องกลืนยาตามลงไปทันที จากนั้นเขาก็ส่งยิ้มให้น้องบางๆ "พี่กลาง....ผมขอโทษนะครับ....." พูดเสียงแผ่วสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เคนทรุดตัวนั่งลงข้างน้องแล้วเอามือลูบหัวน้องชายด้วยความเอ็นดู "ช่างมันเถอะ พี่ไม่ถือสาอะไรนายหรอก พี่เองก็ผิดเหมือนกันที่ชอบแหย่นายแรงๆแบบนั้น" เคนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "แต่ผมก็ทำให้พี่กลางต้องเจ็บตัว" พูดจบก็เอามือลูบแขนพี่ชายที่มีรอยเขียวช้ำอย่างแผ่วเบา "แค่นี้เอง ไม่เห็นเป็นไรเลย" เคนปลอบน้องอย่างนุ่มนวล "พี่กลาง พี่คิดว่าพี่ใหญ่รักผมมากกว่าพี่หรอ?" น้องเล็กตั้งคำถามกับพี่ชาย เคนได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมา "ถามทำไม?" ย้อนถามน้องชายกลับ "ก็ผมได้ยิน...." พูดเสียงแผ่วลงเพราะรู้ตัวว่าตัวเองไม่น่าแอบฟังพี่ๆคุยกัน "ลืมมันเถอะ! พี่ก็พูดไปงั้นๆแหละ" เคนตัดบทเพราะไม่อยากให้น้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้ "ตกลงวันอาทิตย์นี้นายอยากให้พี่ไปด้วยหรือเปล่า?" เคนเปลี่ยนเรื่องถามน้องบ้าง "อยากสิ ผมอยากจะชวนพี่ที่สุดเลย" น้องเล็กไม่พูดเปล่าแต่ขยับตัวเข้ามากอดพี่ชายอย่างออดอ้อน "แต่พี่กลางจะกล้าเล่นเครื่องเล่นที่มันสูงๆหรือเปล่า?" ประโยคต่อมาน้องเล็กทำหน้าเจ้าเล่ห์ เคนเลยบีบจมูกน้องอย่างหมั่นไส้ "ไม่ต้องมาแซว! พี่หลับตาซะก็ไม่เห็นแล้ว" เคนกัดฟันพูด น้องเล็กจึงหัวเราะออกมาได้ "ถามหน่อยสิว่าทำไมถึงอยากไปสวนสนุก" เคนถามน้องออกมาอีก ไจ่ไจ๋เม้มปากเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างเขินๆ "ถ้าผมบอกแล้วพี่อย่าหัวเราะนะ" ตั้งข้อแม้กับพี่ชายขึ้นมาก่อน "ไม่หัวเราะหรอก บอกมาสิ" เคนรับคำแล้วถามย้ำอีกด้วยความอยากรู้ "คือว่า....อาทิตย์หน้าโน้น.....ผม.....ผมชวนหลิงเอ๋อเขาไปเที่ยวสวนสนุก...." ไจ่ไจ๋พูดเสียงแผ่วด้วยความเขิน เคนได้ยินก็ยิ้มกว้างแล้วโอบไหล่น้องชายเอาไว้ "ไหนๆนายก็นัดกับหลิงเอ๋อไว้แล้ว ทำไมถึงต้องมาเร้าหรือให้พวกพี่พาไปอีกหละ?" เคนถามต่อ "ก็....ก็ซ้อมไว้ก่อนงัย" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วก้มหน้างุดไม่กล้ามองตาพี่ชาย จนเคนต้องเชยคางน้องขึ้นมา "ซ้อมทำไม? กลัวหลงทางในสวนสนุกหรอ?" ถามซักไซร้ต่อไปอีก น้องเล็กส่ายหน้าแล้วเอนหัวซบที่ไหล่พี่ชาย "ไม่ได้กลัวหลงทาง แต่ว่าอยากไปเดินสำรวจในบ้านผีสิงดูก่อนเท่านั้นเอง" ตอบพี่ชายเสียงแผ่วเพราะความเขิน ได้ยินดังนั้นเคนก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้ "ฮ่าๆๆ!!! สรุปว่าจะไปฝึกการทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเป็นที่พึ่งพิงให้ผู้หญิงใช่มั๊ย? เฮอะ! ร้ายชะมัดเลยน้องเรา!" ไจ่ไจ๋ได้ยินพี่ชายหัวเราะก็โงหัวขึ้นมาแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ "ไหนบอกจะไม่หัวเราะงัย!" เอ็ดใส่พี่ชายเสียงดังแต่ไม่ได้เป็นเพราะโมโหแต่เป็นเพราะเขินอายเท่านั้น "ก็มันอดไม่ได้นี่หว่า! ฮ่าๆๆๆ!!! ขอโทษๆๆๆ ไม่หัวเราะก็ได้" เคนพยายามกลั้นหัวเราะเพราะไม่อยากให้น้องอายมากกว่าเดิม "รู้งี้ไม่บอกหรอก!" น้องเล็กพึมพำอย่างขัดใจก่อนที่จะหันมากอดแขนพี่ชายอีก "พี่ต้องพาผมเข้าบ้านผีสิงหลายๆรอบนะ เวลาไปกับหลิงเอ๋อผมจะได้ไม่กลัว" ขอร้องพี่ชายเสียงออดอ้อน เคนยิ้มร่าพร้อมกับพยักหน้ารับ "โอเค....พี่จะทำให้การเดทครั้งแรกของนายสำเร็จไปได้ด้วยดี" เคนรับรองแล้วขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู "มาหลบอยู่นี่เอง หายงอนกันแล้วหรอ?" แวนเนสเปิดประตูเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาโดยมีพี่ใหญ่เดินตามเข้ามาด้วย "หายสนิทเลย" เคนหันมาตอบยิ้มแล้วทำท่าจะอ้าปากพูดต่อแต่ถูกน้องชายตีเข้าที่แขน "มีอะไรกันหรอ?" พี่ใหญ่เอ่ยถามขึ้นบ้าง เคนมองหน้าน้องชายที่ถลึงตามองเขาแล้วอมยิ้มน้อยๆ "ไม่มีอะไรหรอก น้องมันชวนชั้นไปสวนสนุกด้วยน่ะ" เคนตอบยิ้มๆ "ในที่สุดก็ยอมชวนมันแล้วใช่มั๊ย? โธ่! นึกว่าจะแน่ซักแค่ไหน!" แวนเนสผลักหัวน้องเล็กอย่างหมั่นไส้ "พี่รองนี่ อย่าพูดมากได้มั๊ย? คนเค้าดีๆกันแล้วยังจะมาพูดแขวะอีก" น้องเล็กต่อว่าพี่ชายคนรอง "ไม่พูดก็ได้" แวนเนสยอมตามนั้นเพราะขี้เกียจชวนทะเลาะด้วย ไจ่ไจ๋มองไปทางแวนเนสเล็กน้อยก่อนที่จะขยับเข้าไปกอดพี่ชายไว้ "ไม่ต้องอ้อนหรอก พี่ไปกับนายแหงอยู่แล้วหละ" แวนเนสนึกว่าน้องจะอ้อนให้เขาไปด้วยจึงชิงพูดขึ้นมาก่อน "เปล่า ผมอยากจะขอโทษพี่รองที่พูดจาไม่ดีกับพี่" ไจ่ไจ๋ว่า แวนเนสเอามือขยี้หัวน้องเบาๆ "พี่ไม่โกรธหรอก พี่เองก็ต้องขอโทษนายเหมือนกันที่บางทีพี่ก็พูดกวนอารมณ์นายไม่น้อย" แวนเนสส่งยิ้มให้น้องชายอย่างอบอุ่น ไจ่ไจ๋ยิ้มตอบแล้วหอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่ เจอร์รี่ยิ้มกับความขี้อ้อนของน้องชายคนเล็กก่อนที่จะเหลือบตาไปยังเคนซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่น้องหันมาทางเขาเช่นกัน "มานี่มา" เจอร์รี่เรียกให้น้องมานั่งลงใกล้ๆ เคนมองไปทางพี่ชายอย่างลังเล "จะทำอะไรชั้นอีก?" ถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจ "ฮึ! เป็นงัยหละ? ดุซะน้องมันกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว!" แวนเนสว่ากระทบพี่ชายขึ้นมาลอยๆ "เงียบไปเลย!" พี่ใหญ่เอาศอกกระทุ้งแขนน้องชายคนรองที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับเอ็ดใส่เบาๆ "พี่ไม่ทำอะไรนายแล้ว มาสิ" แล้วหันไปเรียกเคนอีกรอบ "รู้หรือเปล่าว่าพี่รักเรามากแค่ไหน?" เขาเอ่ยถามเมื่อน้องนั่งลงข้างๆแล้ว "คิดว่ารู้" เคนตอบ "แต่ความคิดกับความรู้สึกของนายไม่เหมือนกันใช่มั๊ย?" ถามน้องต่อไปอีก เคนมองหน้าพี่ชายอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะมองเลยไปทางพี่น้องอีกสองคน "ก็มีบางครั้ง....." เคนตอบเสียงแผ่วแล้วเงียบไป เจอร์รี่จ้องน้องชายแล้วเงียบเช่นกัน "นายก็อย่าทำหน้าดุนักสิ น้องมันเกร็งไปหมดแล้ว" แวนเนสกระซิบเตือนพี่ชาย ส่วนไจ่ไจ๋ก็เอื้อมมือไปจับมือเคนเอาไว้ "เฮ่อ! เอาหละๆๆ นายจะเชื่อพี่หรือไม่ก็ตามใจ แต่พี่ขอยืนยันด้วยความสัตย์จริงว่าพี่ไม่เคยรักน้องคนไหนมากกว่ากันเลย พี่ก็ไม่รู้จะพูดให้พวกนายเข้าใจได้ยังงัย แต่ซักวันนึงเมื่อพวกนายต้องดูแลคนที่พวกนายรัก แล้วพวกนายจะรู้ว่าความแตกต่างของคนเรามันจะมีผลทำให้เราไม่สามารถปฏิบัติต่อเขาได้เหมือนกันหมดทุกคน" พี่ใหญ่อธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล น้องๆสามคนพากันมองหน้ากันไปมา "พี่ใหญ่พูดเหมือนคนแก่เลย" ไจ่ไจ๋พูดติดตลกทำให้บรรยากาศเริ่มดีขึ้น แล้วพี่ชายอีกสองคนก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ "ได้ทีกันเชียว" เจอร์รี่บ่นอุบเมื่อโดนน้องแซว "นายบอกว่านายรักเราพวกเราสามคนเท่ากันหมดใช่มั๊ย?" แวนเนสโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วตั้งคำถามกับพี่ชายบ้าง "อืม!" เจอร์รี่พยักหน้าแรงๆเป็นการยืนยันคำตอบ "งั้น....ขอถามอะไรหน่อยได้เปล่า?" แวนเนสขยับเข้าไปกอดคอพี่ชายพลางพูดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เล็กน้อย "ถามมาสิ" ว่าพลางเอามือบีบจมูกน้องชายเบาๆไปด้วย แวนเนสหันไปยิ้มกับน้องชายสองคน "คราวนี้แหละได้รู้แน่ว่าพี่ใหญ่โกหกหรือเปล่า?" คำพูดของพี่ชายคนรองทำเอาน้องชายอีกสองคนขมวดคิ้วพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย "สมมตินะว่า.....พวกชั้นสามคนจะโดนคนร้ายฆ่าตาย แล้วนายสามารถเลือกที่จะช่วยพวกเราได้เพียงคนเดียวเท่านั้น นายจะช่วยใคร?" สิ้นคำถามนั้นสีหน้าของพี่ใหญ่ขรึมลงทันที "แวนเนส! นายก็เล่นไม่เข้าเรื่อง! ถามอะไรแบบนี้!" เคนเอ็ดพี่ชายคนรองออกมาแล้วมองไปทางพี่ใหญ่ "แวนเนสมันก็แบบนี้แหละ นายไม่ต้องไปสนใจหรอก" พูดปลอบพี่ใหญ่ตามออกมา "ชั้นไม่ได้ถามเล่นๆนะ ชั้นต้องการคำตอบ" แวนเนสเถียงแล้วหันไปมองพี่ชายบ้าง "พี่รอง ถามแบบนี้พี่ใหญ่จะตอบได้ยังงัย? อย่าหาเรื่องหน่อยเลย" ไจ่ไจ๋ต่อว่าพี่ชายคนรองด้วยอีกคน "ตอบได้สิ" พี่ใหญ่พูดแทรกขึ้น น้องๆสามคนหยุดการโต้เถียงลงแล้วหันไปทางพี่ชายเป็นตาเดียว "งั้นก็ตอบมาสิ ว่านายเลือกที่จะช่วยใคร?" แวนเนสเร่งพี่ชายทันที เจอร์รี่มองหน้าน้องชายไล่ไปทีละคน "พี่จะไม่ช่วยใครเลย" น้องชายทั้งสามคนได้ยินก็มองหน้ากันแล้วหันไปมองพี่ใหญ่อีกครั้ง "พี่จะปล่อยให้คนร้ายฆ่าพวกนายให้ตายไปก่อน.....แล้วพี่จะขอให้คนร้ายฆ่าพี่ให้ตายตามไปด้วย....." คำอธิบายนั้นทำเอาน้องๆต่างนิ่งอึ้ง "พี่ใหญ่" แล้วแวนเนสโผเข้ากอดพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เขารู้แล้วว่าความรักที่พี่ชายมีให้เขานั้นไม่ได้น้อยไปกว่าใครเลย เมื่อคนนึงเริ่มคนที่เหลือก็อดไม่ได้เช่นกัน ทั้งเคนและไจ่ไจ๋ก็โผเข้ากอดพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมาด้วยเช่นกัน พี่ใหญ่โอบกอดน้องชายทั้งสามคนไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "หึๆๆๆ...." เจอร์รี่หัวเราะเจ้าน้องชายจอมซ่าส์ของเขาทั้งสามคนที่ซึ่งบัดนี้สิ้นฤทธิ์เดชกันหมด "เงียบได้แล้ว ไม่ต้องร้อง ขี้แยกันจริงๆ" ว่าพลางเอามือเช็ดน้ำตาให้บรรดาน้องชายหลังจากที่ปล่อยให้น้องๆซึ้งกับคำตอบของเขาไปครู่ใหญ่แล้ว "พี่รองอ่ะ! จะเริ่มทำไมก็ไม่รู้" ไจ่ไจ๋เริ่มหันไปโทษแวนเนสทั้งๆที่ตัวเองยังเอามือเช็ดน้ำตาป้อยๆ "ก็พี่ใหญ่นั่นแหละ" แวนเนสหันไปโทษพี่ชายต่อ "อ้าว! ก็นายถามพี่เองนะ" เจอร์รี่เถียงพลางหัวเราะไปด้วยแล้วเลื่อนมือมาลูบหัวน้องชายคนกลางที่ยังไม่ขยับตัวไปไหน "งัย? ร้องไห้เหนื่อยจนพูดอะไรไม่ออกเลยหรอ?" เจอร์รี่ก้มหน้าลงถามเคนที่ยังซุกหน้าอยู่ที่แผ่นอกกว้างของเขา เคนไม่ตอบแต่หลับตาลงเฉยๆ "เสี้ยวเทียน ฟังพี่หน่อยนะ" พูดกับน้องต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง เคนจึงลืมตาขึ้นมามองพี่ชาย "พี่ภูมิใจในตัวนายแล้วพี่ก็ดีใจที่นายเกิดมาเป็นน้องของพี่ และพี่เชื่อว่าพ่อกับแม่ก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน" เคนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับ "นายเกิดมาเพราะความรัก ฉะนั้นอย่าดูถูกตัวเอง อย่าคิดว่าตัวเองไร้ค่า เพราะถ้านายรู้สึกแบบนั้นพี่เองก็เสียใจเหมือนกัน แต่คนที่จะเสียใจที่สุดก็คือพ่อกับแม่....." เคนนิ่งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น "ชั้นสัญญาว่าจะไม่พูดประชดอะไรโง่ๆแบบนั้นอีก" ในที่สุดก็รับปากกับพี่ชาย แวนเนสกับไจ่ไจ๋หันไปยิ้มให้กันอย่างโล่งอก "ดีมาก! แบบนี้สิถึงจะน่ารัก อื้ม!" พี่ใหญ่เอานิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปรกที่หน้าของเคนขึ้นแล้วหอมแก้มน้องชายเบาๆ "โหย! ไม่ยอมนะ ขอมั่งสิ!" ไจ่ไจ๋โวยวายขึ้นมาบ้าง "ขี้อิจฉานักนะเรา! ไหนมานี่ซิ!" พี่ใหญ่บีบจมูกน้องเล็กอย่างเอ็นดูแล้วใช้แขนอีกข้างรั้งตัวน้องชายเข้ามากอดไว้ เคนเหลือบตาขึ้นมามองแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ "อื้ม! รักที่สุดเลย!" หอมแก้มน้องเล็กเบาๆด้วยเช่นกัน "รักใครที่สุดนะ?" แวนเนสถามออกมาบ้าง "รักพวกนายสามคนงัย" พี่ใหญ่รีบตอบ "หึๆๆๆ" เคนหลุดขำออกมาจนได้เพราะแวนเนสทำตัวเหมือนเด็กๆ "ไม่ต้องมาหัวเราะ! ลุกไปเลย! อ้อนนานเกินไปแล้ว!" พูดจบก็ดึงแขนเคนให้ลุกขึ้นแล้วตัวเองก็นั่งแทนที่หน้าตาเฉย "แหนะ! เราน่ะชอบแกล้งน้อง!" พี่ใหญ่ต่อว่าแวนเนสเบาๆ เคนยิ้มพลางส่ายหน้าไปมาแล้วเดินไปนั่งข้างน้องเล็กแทน "เอามั่ง!" แวนเนสว่าพลางชี้ที่แก้มตัวเอง "อย่ายุ่ง! ผมมาก่อน!" ไจ่ไจ๋เอามือดันหน้าแวนเนสออกเพื่อไม่ให้เข้ามากอดพี่ใหญ่ "ไม่ใช่ของนายคนเดียวนะ!" แวนเนสเถียงแล้วกอดแขนพี่ชายเอาไว้แน่น "เฮ้ย! เห็นพี่เป็นอะไร? แย่งกันอยู่ได้!" พี่ใหญ่เลยเอ็ดเข้าให้ทั้งคู่ "ไม่ยอมอ่ะ ชั้นยังไม่ได้เลย" แวนเนสส่งเสียงประท้วงพลางทำหน้ากระเง้ากระงอดใส่พี่ชาย "งอนเป็นเด็กๆ อื้ม! พอใจหรือยัง?" หอมแก้มเข้าฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นไส้ "หูย....ถ้าไม่เต็มใจไม่ต้องก็ได้นะ" แวนเนสว่าพลางเอามือถูแก้มตัวเองไปมา "ก็รู้อยู่แล้วหนิว่าพี่ใหญ่ไม่เต็มใจหอมแก้มพี่รอง ยังจะไปบังคับเค้าอีก!" ไจ่ไจ๋ได้ทีแหย่แวนเนส "อ้าวไอ้นี่!" แวนเนสเปลี่ยนสายตาไปที่น้องชายอย่างเอาเรื่อง "หยุดเลยๆๆๆ อยากเจ็บตัวกันอีกรอบใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่ทำเสียงดุ เคนมองพี่น้องทั้งสามคนด้วยรอยยิ้มแบบขำๆ "ไม่อยากแล้ว" ตอบออกมาโดยพร้อมเรียง "ไม่อยากก็อย่าทะเลาะกัน" ว่าพลางทำตาดุๆใส่เจ้าน้องชายจอมกวนทั้งสองคน "ไม่ทะเลาะกันก็ได้" สองพี่น้องพึมพำกันออกมาแล้วตวัดแขนกอดพี่ชายพร้อมๆกัน จากนั้นก็ขยิบตาแล้วยิ้มให้กันอย่างอุ่นใจ "ไอ้เด็กพวกนี้หนิไม่รู้จักโตกันซักที" พี่ใหญ่บ่นงึมงำแต่ก็กอดน้องทั้งสองคนตอบ แล้วเหลือบตาไปทางน้องชายอีกคน เคนทำไม้ทำมือบุบใบ้เป็นเชิงนินทาพี่น้องอีกสองคน เจอร์รี่หัวเราะเบาๆพลางพยักหน้าเออออด้วย แล้วทั้งคู่ก็ส่งยิ้มให้กันด้วยความเข้าใจ   Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549     Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:07:02 น. Counter : 1694 Pageviews.   0 comment Share Tweet

Chapter 7 ตอนที่ 7 "ยื่นแขนมานี่! ชั้นทายาให้!" แวนเนสว่าพร้อมกับหมุนฝายาหม่องเปิดออก "ไม่เอา" เคนส่ายหน้าแล้วเอาแขนไพล่หลบไปข้างหลัง "ไม่เอาได้ยังงัย! เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้เนื้อเขียวกันพอดี!" แวนเนสเอ็ดใส่น้องชายเข้าให้ "มันแสบอ่ะ" เคนบอกพี่ชายเสียงอ่อย "ทนเอาหน่อยแล้วกัน ถ้าไม่ทาเดี๋ยวต่อไปมันจะเจ็บมากกว่านี้" แวนเนสปลอบน้องเสียงอ่อนลง "มาเร็ว" แวนเนสคว้าแขนน้องขึ้นมา แล้วก็ต้องชะงักไปเพราะตอนนี้แขนของน้องชายบริเวณที่โดนหยิกนั้นเริ่มเขียวช้ำแล้ว "เจ็บมากหรือเปล่าเสี้ยวเทียน?" แวนเนสถามน้องอย่างสงสาร เคนเพียงแต่พยักหน้ารับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น "ใจร้ายที่สุด! กับน้องกับนุ่งทำได้ลงคอ!" แวนเนสต่อว่าพี่ชายอย่างนึกโกรธแล้วเผลอตัวทายาให้น้องแรงไปหน่อย "โอ้ย!!! เบาๆหน่อยสิ!! ชั้นเจ็บนะ!" เคนร้องโวยวายแล้วดึงแขนกลับมาทันที "เอ่อ....ขอโทษที ลืมตัวไปหน่อย....." แวนเนสรีบขอโทษขอโพยน้อง "มาๆๆ คราวนี้จะทาเบาๆ" แวนเนสดึงแขนน้องกลับมาอีก "ไม่ต้อง! ไม่ทาแล้ว!" เคนตวัดเสียงแล้วดึงแขนกลับเข้ามา "เอ้า! งั้นทาเอง อะ...." แวนเนสส่งตลับยาให้น้องชาย เคนรับมาแล้วทายาที่แขนตัวเองอย่างเบามือ "เออนี่.....อาทิตย์นี้นายไปกับน้องเถอะนะ" หลังจากทายาเสร็จแล้วเคนก็พูดกับพี่ชายอย่างเป็นการเป็นงาน "ไม่ไป! อยากไปก็ให้มันไปกันสองคน!" แวนเนสปฏิเสธเสียงห้วนเพราะยังรู้สึกไม่พอใจพี่น้องอีกสองคน "โธ่! ถือว่าทำเพื่อชั้นก็แล้วกัน น้องมันอยากไปเที่ยวกับพวกนาย ชั้นได้ยินมันบ่นมาหลายครั้งแล้ว" เคนขอร้องพี่ชาย "ชั้นบอกแล้วงัยว่าถ้าไม่มีนายชั้นก็ไม่ไป นายจะมาขอร้องเพื่อมันไปทำไม? ดูมันทำกับนายซิ!" แวนเนสแย้งอย่างไม่เข้าใจน้องชาย "มันก็งอแงแบบนี้ประจำแหละ นายอย่าโกรธมันสิ" เคนแก้ตัวแทนน้อง แวนเนสเลยไม่รู้จะพูดยังงัย "ไว้ชั้นค่อยคิดดูอีกแล้วกัน! ตอนนี้ยังอารมณ์ไม่ดี" บอกน้องชายไปตรงๆ "เออ.....ว่าแต่วันนี้มีอะไรกินมั่งเปล่า? ชั้นยังไม่ได้กินข้าวมาเลยว่ะ" แวนเนสเปลี่ยนมาถามน้องเรื่องอาหาร "ชั้นไม่ได้ทำ พอดีเพิ่งไปหาอันโดกลับมาน่ะ" เคนตอบ "อืม....แล้วอันโดเป็นงัยบ้างหละ? เห็นบอกว่าแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ?" แวนเนสหันมาชวนน้องคุย "ใช่! แฟนมันท้องแล้วด้วย ท่าทางลูกมันต้องน่ารักแน่เลยเพราะมันก็หน้าตาใช้ได้ ส่วนแฟนมันเนี่ยสวยมากเลย" เคนตอบพี่ชายพร้อมกับรอยยิ้ม "เริ่มอิจฉาเขาบ้างหรือยัง?" แวนเนสย้อนถามน้อง "ก็รู้สึกนิดๆ เพราะดูมันจะสวีทหวานแหววกับแฟนชะมัดเลย!" เคนตอบด้วยเสียงปนหัวเราะ "แล้วคิดจะมองหาบ้างหรือยัง?" ถามต่อไปอีก "ทำอย่างกับชั้นมีเวลาอย่างนั้นแหละ อยู่ก็ไม่ได้เป็นที่เป็นทางเหมือนชาวบ้านเขา" เคนว่าแล้วส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย "งั้นก็ไปซิวคนบนเรือสิ เพื่อนร่วมงานน่ะไม่มีบ้างเลยหรอ?" แวนเนสยังถามไม่เลิก "มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลย ถ้าจะมีก็....." เคนหยุดพูดเอาดื้อๆเลยทำให้แวนเนสยิ่งอยากรู้ใหญ่ "ก็อะไร? เสี้ยวเทียน! มีอะไรปิดบังชั้น?" แวนเนสถามคาดคั้น "เปล่า! ไม่มีอะไรซักหน่อย!" เคนรีบปฏิเสธ "อย่าเลย! สีหน้านายน่ะมันบ่งบอกว่ามีอะไรอยู่ในใจ บอกมาซะดีๆไอ้น้องรัก!" แวนเนสเล่นล็อกคอน้องเป็นการบังคับ "โอ้ย! อะไรเล่า! บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ! ปล่อยเลยนะ!" เคนเอาศอกกระทุ้งหน้าอกพี่ชาย "ชั้นไม่เชื่อหรอก! บอกมาเดี๋ยวนี้!" แวนเนสยังไม่เลิกเซ้าซี้ "ถ้าไม่บอกชั้นจะเอาให้ตายเลย!" เคนทำหน้ามุ่ยใส่ "ทำไม? นายจะทำอะไรชั้น?" ตวัดเสียงใส่พี่ชาย "จะอะไรน่ะหรอ? ก็จะทำแบบนี้งัย!" พูดจบเขาก็รวบแขนน้องชายไว้แล้วใช้มืออีกข้างจี้เอวน้อง ยังผลให้เคนดิ้นไปมาอยู่บนเตียงพลางหัวเราะเสียงแหลม "ฮ่าๆๆๆ!!!! โอ้ย! บอกแล้วๆๆๆ!!! ฮ่าๆๆๆๆ!!!!" แวนเนสยังไม่ยอมหยุดจี้น้อง เขาเองก็หัวเราะไปด้วย "โอ้ยๆๆๆ!!! แวนเนส!! โดนแขนชั้น!" ต่อมาเคนก็ร้องบอกพี่ชายเสียงหลง คราวนี้แวนเนสรีบหยุดทันที "ขอโทษๆๆๆ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ" แวนเนสรีบขอโทษน้องทันที เคนลุกขึ้นมานั่งพลางเอามือลูบแขนตัวเองไปด้วย "เป็นงัยมั่ง? เจ็บมากหรือเปล่า?" ถามน้องอย่างเป็นห่วง "เจ็บดิถามได้!" เคนกระแทกเสียงนิดๆ แล้วนั่งหันหลังให้พี่ชาย "นี่.....ชั้นยังไม่ลืมหรอกนะ บอกมาเร็วว่าใคร?" แวนเนสขยับตัวไปด้านหน้าของน้องชายแล้วทวงคำตอบ "ก็บอกว่าไม่มี" เคนยืนกรานคำตอบเดิม "ไม่มีเลยงั้นหรอ? ชั้นจะเชื่อได้ยังงัย? นายเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เลยซักนิด ไปอยู่ในที่ชุมชนแบบนั้นจะไม่มีใครมองเลยหรอ?" แวนเนสยังไม่ยอมปักใจเชื่อ "ชั้นผู้ชายนะโว้ย! จะให้ผู้หญิงมาจีบก่อนหรืองัย?" เคนแหวใส่พี่ชาย "หึๆๆๆ" แวนเนสได้ยินก็ได้แต่หัวเราะแบบขำๆ แล้วสองพี่น้องก็เงียบกันไปครู่หนึ่ง "ความจริงก็มีคนที่เคยคุยๆกันนะ เธอเป็นพยาบาลประจำเรือน่ะ อัธยาสัยดีมากทีเดียว" เคนยอมบอกพี่ชายในที่สุด แวนเนสได้ยินก็ทำตาโต "โห! ร้ายกาจใช่เล่นนะเรา! เก็บเงียบได้เนียนเหลือเกิน" แวนเนสต่อว่าน้องชาย "บ้า! ก็แค่คุยเล่นกันเฉยๆ ไม่ได้ไปถึงขั้นเกินเลยกว่าคนรู้จักเลย" เคนรีบแย้ง "เรื่องแบบนี้มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปว่ะไอ้น้อง! เดี๋ยวต่อไปก็เริ่มสนิท ว่าแต่เจอกันบ่อยมั๊ย?" แวนเนสถามต่อด้วยความอยากรู้ "ก็เจอกันทุกวันแหละ ชั้นไปห้องพยาบาลบ่อย" เคนตอบออกมาตรงๆ "แล้วนายเป็นอะไร? ทำไมต้องไปห้องพยาบาลด้วย? หรือว่าไม่สบายอะไรตรงไหนหรือเปล่า?" แวนเนสถามอย่างเป็นห่วงพร้อมกับเอื้อมมือจะแตะหน้าผากน้องชายแต่เคนเบือนหน้าหลบไปอีกทาง "เว่อร์เกินไปแล้ว! ชั้นไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย!" เคนว่าพี่ชายที่ออกอาการเป็นห่วงเขามากเกินไป "อ้าว! ถ้าไม่เป็นไรแล้วนายจะไปห้องพยาบาลทำไม? เอ๊ะ! หรือว่า.....ฮั่นแน่! ร้ายนักนะ!" แวนเนสเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องชายเบาๆ "บ้า! ชั้นไม่ได้จงใจไปหาเธอซักหน่อย แต่ชั้นไปขอยาแก้แพ้แก้เมาเรืออะไรพวกนี้ต่างหาก! คิดไปถึงไหนกันเนี่ย!" เคนเอานิ้วจิ้มหน้าผากพี่ชายกลับ "โธ่! ไม่ตื่นเต้นเลย! นึกว่าน้องเราจะมีกลอุบายแพรวพราวซะอีก เฮ่อ!" แวนเนสบ่นอุบ ทำเอาเคนหัวเราะออกมาได้ "ไปหาซื้ออะไรกินกันดีกว่า ชั้นหิวแล้ว" เคนตัดบทแล้วชวนพี่ชายลงไปข้างล่าง - ชั้นล่างของบ้าน - "ทำเป็นสำออย! พี่ใหญ่น่าจะตีให้ตายไปเลย!" ไจ่ไจ๋พูดกับพี่ชายคนโตอย่างโมโห "ไจ่ไจ๋.....เราก็หงุดหงิดไม่เข้าเรื่อง" เจอร์รี่พูดกับน้องเล็กอย่างอ่อนใจ "ก็ดูพี่กลางเขาพูดสิ! พอว่าหน่อยก็ทำเป็นประชด!" ไจ่ไจ๋เถียง "พี่รองก็ชอบเข้าข้างกันดีนัก! ดีหละ! ต่อไปนี้จะไม่ชวนไปไหนด้วยอีกแล้ว! คิดว่าง้อหรอ!?" พูดจบก็กระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง พี่ใหญ่ค่อยๆดึงน้องเข้ามากอดอย่างปลอบประโลม เข้าใจดีว่าช่วงนี้น้องชายอารมณ์ขึ้นๆลงๆเพราะพี่ชายแต่ละคนไม่ค่อยมีเวลาให้เหมือนแต่ก่อน "ต่อไปเราก็เหลือกันแค่สองคน เหลือแค่เราใช่มั๊ยพี่ใหญ่?" น้องเล็กเงียบไปได้พักใหญ่ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา "ไม่เห็นเป็นไรนี่ นายอยากไปไหนพี่ก็จะพาไป อยากจะทำอะไรพี่ก็จะทำด้วย ขอแค่นายเอ่ยปากพี่ก็จะทำทั้งนั้น" พี่ใหญ่ลูบหัวน้องอย่างปลอบโยน "พี่ใหญ่....." น้องเล็กกอดพี่ชายแน่น ในขณะนั้นแวนเนสกับเคนก็เดินเข้ามาพอดี แวนเนสทำเมินใส่เมื่อเห็นพี่ชายมองมา "ชั้นกับแวนเนสจะไปซื้อกับข้าวน่ะ" เคนเลยต้องเป็นคนบอกพี่ชายซะเอง "นายสองคนอยากกินอะไร? ชั้นจะซื้อเข้ามาให้" ถามเสร็จก็ยืนรอคำตอบ "ไม่ต้องไปสนใจพวกมันหรอกน่า! ไปกันเถอะ!" แวนเนสคว้ามือน้องพร้อมกับพูดอย่างหงุดหงิด "แวนเนส! นายอย่าทำอย่างงี้น่า!" เคนเอ็ดพี่ชายแล้วสะบัดมือออกก่อนที่จะหันไปทางพี่น้องอีกสองคนอีก "ตกลงจะกินอะไรกัน?" ถามย้ำอีกครั้ง พี่ใหญ่ส่ายหน้าแทนคำตอบ เคนจึงเปลี่ยนสายตาไปทางน้องเล็ก "แล้วนายหละไจ่ไจ๋?" เคนถามน้องชายบ้าง ไจ่ไจ๋ไม่ตอบแต่สะบัดหน้าหนี แวนเนสเห็นท่าทางของน้องก็นึกหมั่นไส้จึงเดินเข้าไปผลักหัวน้องแรงๆ "เอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ!" ต่อว่าน้องชายเข้าให้ "พี่รอง! เรื่องอะไรมาผลักหัวผมหละ?" ไจ่ไจ๋เงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตาเขม็ง "ก็หมั่นไส้งัย! พี่กลางเขาถามดีๆถ้าไม่เอาก็บอกเขาดีๆสิ ทำไมต้องมาทำกระแทกกระทั้นสะบัดหน้าหนีแบบนี้ด้วย!?" แวนเนสเอ็ดใส่น้องชาย "แล้วใครใช้ให้มาสนหละ!? อยากไปไหนก็รีบไสหัวไปเลย!" น้องเล็กแหวใส่ด้วยความโมโห "ไปเถอะแวนเนส! ชั้นชักจะทนไม่ไหวแล้ว!" เคนบอกกล่าวกับพี่ชายด้วยความรู้สึกเริ่มเดือดดาลน้องเล็กขึ้นมาเหมือนกัน "ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน! น้องแย่ๆแบบนี้ไม่ต้องเอาไว้แล้ว!" แวนเนสยุส่ง "ก็ลองสิ!" น้องเล็กท้าทายอย่างไม่เกรงกลัวเพราะตอนนี้เขาเองก็โกรธมากเช่นกัน แวนเนสได้ยินเช่นนั้นก็ตรงเข้าไปจะคว้าตัวน้องชายแต่ถูกพี่ใหญ่ขวางไว้เสียก่อน "หยุดเดี๋ยวนี้!!!" พี่ใหญ่สั่งเสียงเข้มพร้อมกับใช้มือผลักหน้าอกน้องให้พ้นทาง แวนเนสจึงเปลี่ยนสายตามามองหน้าพี่ชาย "ทำไม? แตะต้องไม่ได้เลยงั้นสิน้องชายคนนี้น่ะ!" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "พวกนายจะไปไหนก็รีบไปเลย!" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เพราะนายนั่นแหละที่คอยให้ท้ายจนน้องมันไม่เคยเห็นหัวชั้นสองคนแล้ว! ไม่พอใจอะไรก็แผลงฤทธิ์แผลงเดชใส่! เห็นพวกชั้นเป็นอะไร!?" แวนเนสต่อว่าพี่ชายเสียงแข็ง "แวนเนส! เราไปกันเถอะ!" เคนรีบเข้ามาดึงมือแวนเนสเพราะกลัวพี่ชายจะมีเรื่องกันอีก "หยุด!" เสียงพี่ใหญ่ดังขัดขึ้นมาอีก สองพี่น้องชะงักไป "ไม่ต้องออกไปไหนกันทั้งนั้น! นายสองคนขึ้นไปบนห้อง! เดี๋ยวชั้นจะตามขึ้นไป!" สั่งน้องชายทั้งคู่เสียงเข้ม แวนเนสกับเคนหันไปมองหน้ากัน "ได้ยินมั๊ย!?" ตวาดใส่เสียงดังลั่น เคนรีบลากตัวแวนเนสขึ้นห้องไปแต่โดยดี เมื่อแวนเนสกับเคนขึ้นห้องไปแล้วเจอร์รี่ก็หันมาทางน้องเล็ก "ไจ่ไจ๋! มานี่ซิ!" พยักหน้าเรียกน้องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แม้จะรู้สึกงงๆแต่น้องเล็กก็ลุกเดินไปหาพี่ชาย พี่ใหญ่จับตัวน้องหันหลังแล้วใช้มือตีลงที่ร่างน้องชาย "โอ้ย!" ไจ่ไจ๋ร้องเสียงหลงพลางเอามือลูบตรงที่ถูกตีแต่ก็ถูกพี่ชายดึงมือออกแล้วตีซ้ำอีก น้องเล็กร้องพลางสะดุ้งทุกครั้งที่ฝ่ามือพี่ชายตวัดลงมา "พี่ใหญ่! ผมเจ็บ!" น้องเล็กร้องอุทธรณ์ต่อพี่ชาย พี่ใหญ่จึงหยุดแล้วจับไหล่น้องทั้งสองข้างหันหน้ามาทางเขา "ถ้าคิดว่าเจ็บวันหลังก็อย่าทำแบบนี้อีก" พูดด้วยน้ำเสียงดุดันแล้วจึงปล่อยตัวน้อง ไจ่ไจ๋มองหน้าพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมาเงียบๆ "พี่ไม่เคยสอนให้นายเป็นคนกร้าวร้าวแบบนี้ แล้วพี่ไม่ชอบกิริยาท่าทางที่นายแสดงออกต่อพี่รองแล้วก็พี่กลางด้วย" เจอร์รี่พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "แต่พี่เขา....." ไจ่ไจ๋ทำท่าจะเถียงแต่ก็โดนดุเสียก่อน "ถึงยังงัยก็แล้วแต่เขาก็พี่! ไม่ว่าจะยังงัยนายไม่ควรไปด่าว่าเขาแบบนั้น!" ไจ่ไจ๋ก้มหน้าลงพลางสะอื้นเบาๆ "ถ้าพี่ได้ยินนายพูดอย่างนั้นอีกพี่จะลงโทษให้หนักเลย! ได้ยินหรือเปล่า?" พี่ใหญ่ย้อนถามน้องเสียงเข้ม ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับ "พี่ไม่ได้ยินเสียงนาย!" พี่ใหญ่ยังคงทำเสียงดุ "ได้ยินครับ" น้องเล็กตอบเสียงสั่น "ดีมาก! ไหนมานี่ซิ" เอ่ยชมน้องชายแล้วยื่นมือไปหาน้อง ไจ่ไจ๋มีท่าทางลังเลแต่แล้วเขาก็ยื่นมือไปจับมือพี่ชาย "หยุดร้องไห้ได้แล้ว" เจอร์รี่ดึงตัวน้องมากอดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ "ก็มันเจ็บหนิ" ไจ่ไจ๋เถียงน้ำเสียงยังสั่นไม่หาย "เดี๋ยวเดียวก็หาย" พูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนลงจนเกือบจะอ่อนโยนเลยทีเดียว ไจ่ไจ๋เอาหน้าซุกลงที่อกกว้างของพี่ชาย "แล้วผมจะไปขอโทษพี่รองกับพี่กลาง" บอกพี่ชายเสียงอู้อี้ เจอร์รี่ได้ยินก็ยิ้มออกมาบางๆ "ดีมาก" เอ่ยชมน้องออกมาอีก ไจ่ไจ๋กอดพี่ชายแน่นขึ้นกว่าเดิม "พี่ใหญ่" เรียกพี่ชายออกมาเบาๆ "หืม?" เจอร์รี่ตอบรับพลางขยี้หัวน้องชายไปด้วย "วันอาทิตย์นี้.....พี่ใหญ่จะยกเลิกหรือเปล่า?" เอ่ยถามเสียงแผ่วอย่างหวั่นใจกลัวว่าพี่ชายจะไม่ไปด้วย ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ "พี่รับปากนายแล้วนี่ คำไหนคำนั้น ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน" คำตอบของพี่ชายทำเอาไจ่ไจ๋ค่อยโล่งใจ "ตกลงที่ร้องไห้ไม่ใช่เพราะที่โดนตีแต่เป็นเพราะกลัวว่าพี่ใหญ่จะไม่พาไปเที่ยวใช่มั๊ย?" ย้อนถามน้องเชิงหยอกเอิน คราวนี้ไจ่ไจ๋หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา "เอาหละ....นายไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว และมีอะไรทำก็ทำไปซะ" ดันตัวน้องออกพร้อมกับเช็ดหน้าเช็ดตาให้อีกครั้ง "ครับ" ไจ่ไจ๋รับคำพี่ชายแต่โดยดี เจอร์รี่จูบเบาๆที่หน้าผากน้องชายแล้วพยักหน้าให้น้องอีกครั้งก่อนที่ตัวเองจะเดินขึ้นไปยังชั้นบน - ในห้องนอนของเคน - "ทำเป็นไล่เราขึ้นมา! ตัวเองจะปลอบจะโอ๋น้องชายสุดที่รักน่ะสิ!" แวนเนสว่าประชดพี่ชายคนโตอย่างเคืองๆ "มันก็แหงอยู่แล้ว" เคนพูดเสริมด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ "ไม่ยุติธรรมเลย! ไจ่ไจ๋มันก็น้องของเราเหมือนกันทำไมเราถึงจะว่ามันบ้างไม่ได้!" แวนเนสบ่นกระปอดกระแปดพร้อมกับกระแทกตัวนั่งลงบนเตียง "เพราะว่ามันเป็นน้องเล็กแล้วก็เป็นสุดที่รักของพี่ใหญ่งัย!" เคนตอบคำถามนั้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ "เออ! สรุปว่าเราสองคนมันซวยเองใช่มั๊ยที่เกิดมาอยู่ตรงกลาง?" แวนเนสว่าประชดตัวเองกับน้องชาย "ก็ประมาณนั้นแหละ" เคนส่งเสียงสนับสนุนคำประชดของพี่ชาย "คอยดูนะ! ถ้าชั้นมีลูกเมื่อไหร่ชั้นจะมีอย่างมากแค่สองคน!" แวนเนสว่าแล้วหันหน้าไปทางน้องชาย "ทำไมวะ?" เคนย้อนถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ "เพราะจะได้ไม่มีปัญหาว่าชั้นจะรักลูกคนไหนมากกว่ากันงัยหละ! คนโตยังงัยก็ต้องเห่อมากอยู่แล้วส่วนคนเล็กก็ต้องถนอมให้มากหน่อย!" เคนถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่กับเหตุผลของพี่ชาย "ขำอะไร? หรือนายไม่คิด?" แวนเนสย้อนน้องชายเสียงห้วน "ชั้นไม่คิดไปไกลเหมือนนายหรอกว่ะ! ปัญญาอ่อน!" เคนตอบ จบคำน้องแวนเนสก็หยิบหมอนเขวี้ยงใส่น้องชายแต่เคนก็รับไว้ได้ทันแล้วปากลับไปทางพี่ชายบ้าง แวนเนสชี้หน้าน้องแล้วทำท่าจะปาหมอนกลับไปทางน้องอีกครั้งแต่เจอร์รี่เปิดประตูเข้ามาเสียก่อน สงครามหมอนที่กำลังจะเกิดขึ้นจึงยุติลงไปโดยปริยาย "โอ๋น้องชายคนโปรดเสร็จแล้วสิ!" แวนเนสเอ่ยเป็นเชิงประชดประชันขึ้นมาพร้อมกับปรายตาไปทางพี่ชาย "ไม่ต้องมาประชดชั้น!" พี่ใหญ่เอ่ยขึ้นเสียงดุๆ "ไม่ต้องประชดเพราะมันคือความจริง" เคนต่อขึ้นลอยๆ แต่พอเจอร์รี่หันขวับไปมองเคนก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ "ชั้นไม่อยากต่อความกับพวกนายให้ยืดยาว!" เจอร์รี่ประกาศแล้วเปลี่ยนสายตาไปทางแวนเนส "นายลุกมานี่ซิ!" พยักหน้าเรียกน้อง แวนเนสหันไปสบตากับเคนเล็กน้อย "ได้ยินมั๊ย?" พี่ใหญ่ย้ำคำอีกรอบ "นายจะทำอะไรชั้น?" ย้อนถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก "ไม่ต้องถาม! ลุกมา!" พี่ใหญ่เริ่มทำเสียงเข้ม แวนเนสจึงลุกเดินไปหาพี่ชายอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก "เฮ้ย!!! ไม่เอานะ!!!" ตามมาด้วยเสียงร้องอุทานแล้วรีบจับข้อมือพี่ชายไว้เมื่อเห็นว่าพี่ชายเงื้อนมือขึ้นจะตีเขา "ปล่อยเดี๋ยวนี้!" ทำเสียงดุพร้อมกับถลึงตาใส่น้องชาย "ถ้าปล่อยแล้วอย่าตีนะ" แวนเนสต่อรอง พี่ใหญ่ยังไม่ทันพูดอะไรเคนก็รีบแทรกขึ้นมาก่อน "อย่าปล่อยนะแวนเนส! ขืนปล่อยนายเจ็บตัวแน่ๆ!" ยุส่งพี่ชายคนรองซะอย่างงั้น "อย่ามาทำเป็นเล่นกับชั้นนะ!" เสียงพี่ใหญ่เข้มขึ้นตามลำดับแล้วสะบัดมือน้องชายออก แวนเนสวิ่งไปตั้งหลักข้างๆน้องชายทันที "จะปล่อยทำไมเล่า!?" เคนเอ็ดใส่พี่ชายเป็นเสียงกระซิบ "ไม่ปล่อยชั้นก็ตายน่ะสิ!" แวนเนสกระซิบกลับ เจอร์รี่มองน้องชายจอมกวนทั้งสองคนแว๊บหนึ่งแล้วหมุนตัวออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว "อ้าว....ไปไหนแล้ววะ?" แวนเนสบุบใบ้ให้เคนดูพี่ใหญ่ที่เดินหายออกไปแล้ว "ตายหละหว่า....." เคนร้องครางออกมาเบาๆ "ทำไมหรอ? หรือว่ามันโกรธพวกเราจริงๆ?" แวนเนสย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ "แหงหละ นายดูโน้นสิ" เคนตอบแล้วผงกหัวไปทางพี่ใหญ่ที่เดินกลับเข้ามาพร้อมกับไม้เรียวในมือ สองพี่น้องสบตากันหน้าเจื่อน "มา! ยุเก่งนักใช่มั๊ย?" เดินเข้ามาลากตัวเคนออกมายืนกลางห้อง "ชั้นไม่ได้หมายความอย่างที่พูดซักหน่อย ชั้นพูดเล่นเท่านั้นเอง" เคนละล่ำละลักบอกพี่ชาย "อย่ามาแก้ตัว! หันไป!" พี่ใหญ่ว่าแล้วเงื้อนไม้เรียวขึ้นสุดแขน เคนเหลือบไปเห็นก็ทำหน้าเหย "โหยยย....กะเอาทีเดียวให้ตายเลยหรืองัย?" เคนครวญครางออกมา "ไม่ต้องพูดมาก! ยืนนิ่งๆ!" พี่ใหญ่ทำเสียงดุ "พี่ใหญ่....ชั้นยอมให้นายตีแต่ขอชั้นพูดอะไรกับแวนเนสหน่อยได้หรือเปล่า?" เคนขอร้องพี่ชายเสียงอ่อยๆ "มีอะไรก็พูดไป!" พูดตวัดเสียงเล็กน้อยแต่ก็ยอมตามนั้น "มีอะไรหรอเสี้ยวเทียน?" แวนเนสถามน้องออกมาเบาๆ เขาอยากจะช่วยน้องแต่ก็รู้ดีว่าเดี๋ยวตัวเองก็คงมีชะตากรรมไม่ต่างจากน้องชายเท่าไรนัก "นายรู้ใช่มั๊ยว่าชั้นชอบทะเล?" เคนถามนำออกมาก่อน เมื่อแวนเนสพยักหน้ารับเคนจึงพูดต่อ "ถ้าชั้นตายนายช่วยเอาอัฐิของชั้นไปโปรยลงทะเลให้ทีนะ" เคนแจ้งความจำนงต่อพี่ชาย "ถ้าชั้นมีชีวิตรอด ชั้นจะทำให้นะ" แวนเนสตอบรับคำน้องชายด้วยสีหน้าพาซื่อ บทสนทนาของน้องชายทั้งสองนั้นทำให้พี่ใหญ่แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่แต่เขาก็ปั้นหน้าดุในทันที "หยุดกันได้แล้ว! คำสั่งเสียของพวกนายไว้ชั้นจะทำให้เอง!" พูดจบก็ดึงตัวเคนกลับมายืนที่เดิม "โอ้ยยย!!!" เคนสะดุ้งเฮือกพลางร้องเสียงหลงเมื่อโดนไม้เรียวในมือพี่ชายฟาดลงมา เขาเอามือลูบตรงที่ถูกตีป้อยๆ "ไม่เอาแล้ว!!" เคนร้องลั่นเมื่อเห็นพี่ชายขยับจะซ้ำอีก "ไม่เอาได้ยังงัย? ยังไม่เห็นตายเลยแล้วทีนี้ชั้นจะเอาอัฐินายไปโปรยลงทะเลได้หรอ?" เจอร์รี่ดึงมือน้องออกแล้วทำท่าจะตีซ้ำอีก "แต่ถ้าเป็นไปได้ชั้นก็ยังไม่อยากตาย ชั้นอยากมีเมียมีลูกก่อน" เคนแย้งพี่ชาย แวนเนสที่ยืนอยู่ไม่ไกลหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยิน "ถ้าอยากมีวันหลังก็อย่ามาทำปากกล้ากับชั้น!" เจอร์รี่เอ็ดใส่น้องชายเพื่อกลบเกลื่อนรอยยิ้มของตัวเอง "ไม่กล้าแล้ว" พูดเสียงอ่อยๆแต่ก็เริ่มใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่พี่ชายไม่ได้มีแววโกรธเคืองอะไรเขามากมาย "ไม่กล้าก็ดี! มา! อีกซักที!" พูดจบก็ดึงตัวน้องมายืนที่เดิมแล้วตีซ้ำอีกแต่ไม่ได้รุนแรงอะไรนัก "เจ็บป่ะ?" แวนเนสไปจับแขนน้องพลางเอ่ยถาม "อือ!" เคนตอบสั้นๆแต่ได้ใจความก่อนที่จะเดินไปล้มตัวนอนลงที่เตียง "แวนเนส! ตานายแล้ว!" พี่ใหญ่หันไปทางแวนเนสบ้าง "ชั้นว่าชั้นควรจะรู้เหตุผลซักหน่อยนะ" แวนเนสพูดเป็นเชิงถาม "เหตุผลอะไรอีก?" ย้อนถามน้องเสียงเข้ม "เหตุผลที่นายจะตีชั้นน่ะสิ" เจอร์รี่ได้ยินก็ทำตาดุๆใส่น้อง "แล้วชั้นจะบอกแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้!" พูดจบก็ดึงตัวน้องเข้ามาใกล้ "นายควรจะให้ชั้นได้มีโอกาสแก้ต่างนะ ขนาดในศาลเขายังต้องมีการสืบพยานกันก่อนที่จะตัดสินเลย" แวนเนสหาข้ออ้าง "ขืนยังพูดมากอีกจะโดนหนักแน่ๆ!" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็สงบปากสงบคำทันที "โอ้ย!" สะดุ้งโหยงพลางส่งเสียงร้องเบาๆ เมื่อโดนไม้เรียวกระทบเข้าที่เนื้อ "เจอร์รี่! นายลำเอียงอ่ะ ตีมันเบากว่าชั้นตั้งเยอะ!" เคนส่งเสียงประท้วงขึ้นมา "เฮ้ย! อย่าพูดมัวๆแบบนี้ดิวะ!" แวนเนสโวยน้องชายทันที "งั้นเดี๋ยวพี่จะตีเราใหม่ ตีให้เบาๆเหมือนพี่รอง เอามั๊ย?" พี่ใหญ่ถามน้องชายคนกลาง เคนส่ายหน้าแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้ทันที "หึๆๆๆ" แวนเนสหัวเราะคิกแต่พอเห็นสายตาของพี่ชายที่มองอยู่ก็หยุดหัวเราะทันที "โดนลงโทษอยู่หน้าไม่ได้สลดเลยนะ!" ดุแวนเนสเข้าให้ด้วย เคนได้ยินก็เอามือปิดปากแล้วหัวเราะในลำคอ "มันน่าตีให้ตายจริงๆ!" ว่าพลางตีซ้ำลงมาอีก "อู้ยยยย....เจ็บ...." เมื่อพี่ชายปล่อยตัวแล้วแวนเนสก็ร้องครางออกมาเบาๆ "ทีนี้แหละจะได้รู้จักจำกันซะบ้าง!" พี่ใหญ่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุๆ น้องชายสองคนหันไปสบตากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา "วันหลังอย่าให้พี่เห็นพวกนายแหย่ให้น้องโกรธแบบนี้อีกนะ! ถ้าหาก...." เจอร์รี่ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องชะงักไปเพราะน้องชายทั้งสองคนเบ้ปากแล้วพยักเพยิดให้กันด้วยสีหน้าเบื่อๆ "พูดต่อสิ พวกชั้นฟังอยู่" แวนเนสหันมาบอกพี่ชายหน้าตาเฉยเหมือนกับว่าไม่ได้ทำอะไรเลย "เฮ่อ! ชั้นหละเหนื่อยกับพวกนายจริงๆ" เจอร์รี่ถอนหายใจพร้อมกับบ่นพึมพำออกมา "ทีกับพวกชั้นบ่นเหนื่อยแต่กับไจ่ไจ๋หละไม่เคยพูด ก็รู้หรอกนะว่านายรักมันมากกว่าพวกชั้นสองคน แต่ก็ไม่น่าจะแสดงออกมากมายขนาดนี้นี่หว่า ชั้นกับเสี้ยวเทียนมันก็มีความรู้สึกนะโว้ย จะให้ทำเฉยอยู่ตลอดทุกครั้งมันก็ไม่ไหวเหมือนกัน" แวนเนสต่อว่าพี่ชายออกมาตรงๆ โดยไม่รู้เลยว่าไจ่ไจ๋ที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องได้ยินประโยคนั้นเข้า "เอาอีกแล้ว! นี่นายจะเปิดประเด็นว่าพี่รักน้องไม่เท่ากันอีกแล้วใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย "ชั้นรู้ว่าเดี๋ยวนายก็ต้องแย้งว่านายรักน้องเท่ากันหมด" แวนเนสพูดดักคอ "ก็นั่นมันเป็นความจริง ชั้นไม่จำเป็นต้องแย้งอะไรเลยซักนิด" พี่ใหญ่สวนกลับ "ใช่! นายไปว่าอะไรพี่ใหญ่อย่างนั้นหละ? พี่เขาน่ะรักน้องเท่ากันเป๊ะไม่มีโน้มเอียงไปทางใครมากกว่าเลย" เคนเอ่ยขึ้นมาบ้าง "อย่างเช่นถ้าชั้นกับไจ่ไจ๋โดนกักบริเวณขึ้นมา ชั้นจะโดนประมาณหนึ่งอาทิตย์ส่วนไจ่ไจ๋จะโดนแค่ไม่กี่ชั่วโมง ถ้าโดนลงโทษให้ยืน ชั้นจะต้องยืนเต็มเวลาส่วนไจ่ไจ๋เมื่อยเมื่อไหร่ก็ให้หยุดได้เมื่อนั้น เวลาโดนตีไจ่ไจ๋จะไม่เคยสัมผัสไม้เรียวเลยแม้แต่ครั้งเดียวส่วนชั้นหยิบไม้เรียวขึ้นมาเมื่อไหร่ได้นอนเจ็บระบมไปหลายวัน แล้วอย่าบีบน้ำตาซะให้ยากเพราะยิ่งร้องยิ่งโดนหนักส่วนไจ่ไจ๋แค่ร้องออกมาแอะเดียวรีบโอ๋แทบไม่ทัน นายเห็นมั๊ยว่าพี่ใหญ่น่ะไม่ได้เลือกปฏิบัติเลย! เปรียบเทียบกันได้ที่ไหน? มันไม่มีข้อเหลื่อมล้ำกันเลยซักนิด!" เคนร่ายยาวด้วยน้ำเสียงเป็นปกติแต่แฝงการประชดประชันพี่ชายอย่างเจ็บแสบ "โอโห! นั่นสิ! ชั้นแทบมองไม่เห็นถึงข้อแตกต่างเลย ดีนะที่นายอธิบายให้ชั้นฟังไม่งั้นชั้นก็คงไม่รู้ว่าพี่ใหญ่เนี่ยรักน้องเท่ากันจริงๆ!" แวนเนสตอกย้ำพี่ชายด้วยอีกคน ส่วนไจ่ไจ๋ที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องก็ถึงกับน้ำตาซึมเพราะเขาไม่เคยรับรู้เลยว่าพี่ชายสองคนก็รู้สึกน้อยอกน้อยใจเช่นกัน "พวกนาย....." เจอร์รี่ชี้หน้าน้องชายทั้งคู่พูดอะไรไม่ออก "ดูดิวะ! พี่ใหญ่ตื้นตันจนพูดไม่ออกเลย" แวนเนสหันไปยักคิ้วกับน้อง "ไม่ต้องซึ้งมากก็ได้ นี่ชั้นชมนายแค่นิดเดียวเองนะ" เคนว่าพลางตบไหล่พี่ใหญ่เบาๆ "พวกนายก็คิดกันได้แต่เรื่องแบบนี้! ไอ้เวลาที่ชั้นโอ๋ชั้นเอาใจตามใจพวกนายสารพัดน่ะไม่เคยพูดถึง!" พี่ใหญ่ย้อนกลับเสียงแข็ง "เคยมีด้วยหรอ? ทำไมชั้นจำไม่ได้หละ?" เคนตีหน้าซื่อหันไปถามแวนเนส "เสี้ยวเทียน!!....." พี่ใหญ่หยุดพูดกระทันหันเมื่อเหลือบตาไปเห็นเงาของไจ่ไจ๋ที่ยืนฟังอยู่หน้าห้อง "ไจ่ไจ๋! ถ้าอยากจะฟังก็เข้ามา!" เอ่ยปากเรียกน้องเล็กออกไป ทำให้เคนกับแวนเนสพลอยหันไปด้วย ซักครู่ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา "ขอโทษครับ" ไจ่ไจ๋ขอโทษพี่ชายทั้งสามคนที่แอบยืนฟังอยู่หน้าห้อง "พอดีผมเดินผ่านแล้วได้ยิน....ก็เลย....." ไจ่ไจ๋พูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ "แอบฟัง!" เจอร์รี่ต่อให้จบประโยคแล้วมองน้องชายด้วยสายตาดุๆ "ไม่ต้องทำเป็นดุมันต่อหน้าพวกชั้นหรอก รู้หรอกว่าเดี๋ยวคืนนี้นายก็ต้องกลับไปโอ๋มันที่ห้อง เอ้า! นั่งสิไจ่ไจ๋ เสียดายว่านายมาช้าไปหน่อยเลยไม่ทันเห็นพี่ใหญ่เขาแก้แค้นพวกพี่ให้นาย แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะคิดว่าคืนนี้พี่ใหญ่คงมีการแก้แค้นให้นายอีกหลายรายการ ดูซะ! จะได้นอนหลับอย่างสบายใจ!" แวนเนสประชดน้องเล็กด้วยอีกคน ไจ่ไจ๋ถึงกับนิ่งงันรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายอีกสองคนโดนพี่ใหญ่เล่นงาน "แวนเนส! นายชักจะพูดเกินไปแล้วนะ!" เจอร์รี่พูดเสียงเข้ม "เฮ่อ! เซ็งชะมัด! พูดอะไรก็โดนด่า!" แวนเนสโวยวายออกมาในที่สุด "ใช่สิ! เรามันไม่ใช่เทวดาเหมือนใครบางคนที่พูดอะไรก็ได้ดั่งใจราวกับใช้เวทย์มนต์เสก!" ในตอนนี้สีหน้าของน้องเล็กสลดลงยิ่งกว่าเดิม "ถ้าชั้นได้ยินเสียงนายอีก....." พี่ใหญ่ตั้งท่าจะเอ็ดน้องแต่ยังพูดไม่ทันจบแวนเนสก็ต่อให้เสร็จสรรพ "จะโดนตบปาก" พูดจบแวนเนสก็ยักไหล่ "รู้ก็ดี!" ตวัดเสียงเล็กน้อยแล้วมองไปทางน้องเล็กที่ยืนทำหน้าซึมๆ เมื่อเห็นสีหน้าของน้องชายแล้วพี่ใหญ่ก็ใจอ่อนรู้สึกสงสารน้องขึ้นมาจับใจ "ไจ่ไจ๋....มาหาพี่ใหญ่มา....." ไจ่ไจ๋เดินเข้าไปหาพี่ชายที่อ้าแขนรอรับอยู่ แวนเนสกับเคนหันไปเบ้ปากแล้วพยักหน้าให้กัน "ไม่ต้องร้องไจ่ไจ๋" พี่ใหญ่กระซิบเบาๆพร้อมกับลูบหัวน้องไปด้วย "ขี้แยชะมัด! แค่นี้ก็ร้องไห้! ถ้ามันมาเป็นพวกเราสงสัยได้ผูกคอตายวันละหลายรอบ!" เคนต่อว่าน้องชายอย่างหมั่นไส้ "เสี้ยวเทียน!!" พี่ใหญ่ส่งเสียงปรามน้องชาย "โอเค....ตามสบายเลย กอดกันปลอบกันซะให้พอ ชั้นจะไปหาอะไรกินก่อนแล้วจะกลับมาให้นายด่าจนพอใจเลย รับรองว่าไม่หนีไปไหนแน่นอน" พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเปิดประตูออกไป แวนเนสก็ลุกเดินตามเคนออกไปด้วย "พี่ใหญ่....ผมไม่เคยรู้เลย ไม่เคยรู้เลยว่าพี่รองกับพี่กลาง....." ไจ่ไจ๋พูดกับพี่ใหญ่เป็นเสียงสะอื้น "ไม่เอา ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นายไม่ผิด มันไม่ใช่ความผิดของนายเลยนะไจ่ไจ๋" เจอร์รี่ปลอบน้องชายพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ "แต่ถ้าไม่มีผม พี่ใหญ่ก็จะมีเวลาให้พวกพี่เขาเต็มที่....ถ้าไม่มีผมพี่รองกับพี่กลางก็จะไม่รู้สึกน้อยใจพี่ใหญ่ ถ้าไม่มีผมพวกพี่เขาก็จะไม่...." พูดได้แค่นี้น้องเล็กก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้น ในตอนนี้เขารู้สึกแย่จริงๆ "ไจ่ไจ๋...." เจอร์รี่พูดอะไรไม่ออกได้แต่กอดน้องชายเอาไว้เท่านั้น   Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549     Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:06:22 น. Counter : 3484 Pageviews.   2 comment Share Tweet