iamZEON Blog : Comics , Anime และอีกสารพัดเรื่อง
|
||||
ดอกไม้สีเหลืองบนรางน้ำฝน
ดอกไม้สีเหลืองบนรางน้ำฝน
กระถางคว่ำ ดินหกเรี่ย กลุ่มต้นไม้ล้มลุกใบเขียวเข้ม ลำต้นอวบ ก็พากันหลุดร่วง ถอดถอนรากออกจากกระถาง ไปกระจัดกระจายอยู่บนหลังคากระเบื้องสีนวลปูน ฉันพยายามปีนออกไปยืนที่ขอบหน้าต่างด้านนอก เพื่อเก็บทุกอย่างให้เข้าที่ แต่ก็ได้คืนมาเพียงกระถางสีอิฐแห้งกับเศษดินอีกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันเป็นพันธุ์ไม้ดอกที่ฉันหอบหิ้วมาจากจังหวัดหนึ่งที่อยู่แสนไกล ให้น้ำให้ปุ๋ยประคบประหงมอยู่ร่วมสองเดือน แต่ไม่เคยออกดอกงาม เพื่อนๆ มักบอกว่า โฉลกฉันไม่ตรงกับต้นไม้ แค่พลูด่างที่ปลูกเลี้ยงได้ง่ายดาย ก็ยังเลี้ยงได้ไม่งามเหมือนใครเขา แต่ฉันก็ไม่เคยหมดความพยายาม แม้ว่าสถานที่และความเป็นอยู่นั้น ไม่เหมาะกับการปลูกต้นไม้เอาเสียเลย ด้วยเหตุนี้เองทีทำให้ฉันต้องสูญเสียต้นไม้ที่ใส่กระถางแขวนห้อยไว้กับหน้าต่างนั้นไป แต่ก็ยังดี ที่ฉันยังเหลือต้นไม้อีกสองกระถาง แม้มันจะเป็นไม้พันธุ์พื้นๆ ที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่ความสมบูรณ์ของมัน ก็ทำให้ฉันภาคภูมิใจกับความเอาใจใส่ของตัวเองได้พอสมควร ทุกเช้าเย็นที่รดน้ำต้นไม้ข้างหน้าต่างก็ไม่ได้สังเกตถึงน้ำที่ไหลราดไปบนหลังคาว่าได้พัดพาดิน และกลุ่มต้นไม้ที่หกคว่ำในวันนั้นให้ไปกองรวมกันอยู่บนรางน้ำฝนจนเกลี้ยงหลังคาตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง ฉันเห็นดอกไม้สีเหลืองบานอยู่อย่างสว่างไสวท่ามกลางแสงแดดอ่อน ฉันรู้สึกถึงกลีบดอกอิสระ ก้านช่อทะนง แข็งแรง มันอยู่อย่างกล้าหาญเหลือเกิน เอื้อมไม่ถึง สัมผัสไม่ได้ แต่อิริยาบทของดอกไม้ก็ประทับใจไม่น้อยกว่าที่เคยประทับใจ ฉันรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่พิเศษออกไป บางที ความรักที่เรามีต่อสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่มีมากจนเกินไป แหนหวงเกินไป ทะนุถนอมห่วงใยเกินควร อุปการะเกินความจำเป็น แทนที่จะเร่งรัดให้ความหวังมาถึงก่อนกำหนดอย่างใจ ตรงกันข้ามมันอาจกลับกลายเป็นตัวการที่ทำให้ชักช้าร่ำไรไปเสียอีก ความรัก ความห่วงใย แม้จริงใจจริงแท้ มันก็อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีไปทุกเวลา เราอาจต้องสร้างขอบเขตของมันไว้บ้าง คงไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่ต้องการเติบโตภายใต้เงื้อมเงาแห่งการอุปการะของใครไปทุกอย่าง กับชีวิตอิสระ แม้แดดจะแรงไปบ้าง น้ำจะน้อยไปนิด ปุ๋ยจะขาดแคลนไปหน่อย แต่อย่างน้อย ก็ได้ชื่นชมตัวเอง ท่ามกลางความหมายหมื่นพันประการของความรักส่วนหนึ่งคงหมายถึงการอยู่ไกลๆ เพื่อให้อีกฝ่ายมีโอกาสเติบโตด้วยตนเอง ที่มา FW Mail กระดาษกับปากกา
กระดาษกับปากกา
กาลครั้งหนึ่งมีม้วนกระดาษกับปากกอยู่คู่หนึ่ง เรื่องราวของทั้งคู่ที่บันทึกบนกระดาษโดยมีปากกาเป็นผู้เขียน ต่างก็ .มีทั้งความวุ่นวาย และความเป็นระเบียบ ซึ่งทุกอย่างล้วนกำลังเป็นไปด้วยดี ตามวิธีทางของมัน แต่แล้ว .อยู่มาวันหนึ่งก็มีมือหลายมือมาจับปากกาขีดเขียนไปมา กระดาษก็ได้แต่อ้อนวอน . "ได้โปรดอย่าให้ใครมาจับเธอขีดเขียนได้ไหม ฉันขอแค่เธอเขียนของเธอเอง ก็ดีอยู่แล้ว ถึงมันจะวุ่นวายบ้าง ฉันก็พอใจที่เธอเขียนของเธอเอง ฉันพอใจในสิ่งที่เธอเขียน ในสิ่งที่เธอเป็น และในสิ่งที่เธอยากให้ฉันเป็น" ปากกาจะทนต่อแรงมือได้หรือ . เธอจะรู้ไหมว่าสิ่งที่ขีดเขียนมันทำให้ฉันปวดร้าวเพียงใด หลังจากได้ขีดเขียนจนพอใจแล้ว คงเหลือไว้แต่ความวุ่นวายวุ่นวายให้กับกระดาษ สิ่งที่น่าเสียดายมากที่สุด ... ปากกานั้นไม่มี "ยางลบ" ที่พอจะใช้ลบรอยขีดเขียนที่วุ่นวายนั้น ออกไปได้ ร่องรอยของการขีดเขียนนั้น . คงอยู่คู่กับกระดาษม้วนนั้นตลอดไป . ไม่ว่าวันใดกลับมาอ่านมัน ก็คงมีแต่ความวุ่นวายที่น่ารำคาญอยู่เสมอ ๆ ปากกาคงคิดว่าไม่มีอะไรจะเขียนลงกระดาษให้ดูดีขึ้นได้ ..มีแต่สิ่งที่วุ่นวายจากสิ่งที่เคยเขียนลงไป ปากกาก็ได้แต่บอกกระดาษอย่างเดียวว่า "เธอหมดคุณค่าต่อฉันแล้ว ฉันจะไม่เขียนเธอแล้ว เบื่อ......." คงเพราะ ปากกาก็คิดว่ากระดาษนั้นหมดค่าไม่มีที่จะเขียนขีดหรือมันวุ่นวายเหลือเกินแล้ว สมควรที่จะโยนลงถังขยะเสียก็ได้ กระดาษก็อยากจะบอกปากกาเช่นกัน "กระดาษก็เป็นกระดาษอยู่แบบนี้ ไม่ได้ดีเลิศเหมือนที่เะอเคยฝันไว้ มีทั้งส่วนที่ดีและไม่ดี สีขาวกับสีดำ มีรอยด่าง มีรอยขรุขระ บ้าง อย่างไรก็ตาม กระดาษก็จะพยายามทำให้ปากกาอย่างเต็มที่ เท่าที่กระดาษจะทำได้ ถ้าปากกาไม่พอใจในสิ่งที่กระดาษพยายามทำให้อย่างเต็มที่ ...ก็สุดแล้วแต่ใจของปากกา หากไม่อยากจะเขียนกับกระดาษม้วนนี้แล้ว จะทิ้งมันเสีย ตามใจของปากกาก็แล้วกัน ทั้งที่หากปากกาลองคลี่ม้วนกระดาษออกมาอีก กระดาษก็ยังมีเนื้ออีกมากที่พร้อมที่จะให้ปากกา ขีดเขียนสิ่งต่าง ๆ อีกมากมาย" แต่แล้วกระดาษก็ไม่ได้พูดอะไร . เพราะรู้ว่าปากกาไม่ยอมจะรับฟังอะไรอีกจากปากของกระดาษ สิ่งที่รู้ตัวและรู้ดีเสมอตั้งแต่นั้น ตอนนี้เค้าไม่มีคุณค่าสำหรับปากกาอีกแล้ว ปากกาคงมองเค้าเหมือนขยะ ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปก็ตาม ก็เป็นคำพูดที่ทำให้ไม่เป็นพอใจของปากกา . ท้ายสุดกระดาษก็ได้แต่ร้องไห้เศร้าเสียใจอยู่ในถังขยะอยู่คนเดียว อยู่ในโลกแห่งความเหงา ไม่สามารถจะพูดกับใครได้ ชะเง้อมองหาแต่ปากกาด้ามนั้นอยู่เสมอ ๆ คงเป็นเพราะ ต้องจากปากกาที่อยากจะให้ขีดเขียนตัวเค้ามากที่สุดในชีวิต อาจจะไม่มีวันที่ปากกานั้นกลับมาขีดเขียนกระดาษม้วนนี้อีกแล้ว หรือไม่ก็คงไม่มีม้วนกระดาษที่เรียบพอที่จะให้ปากกาขีดเขียนอีกแล้วก็ได้ เพราะรอยยับที่ถูกทอดทิ้งไว้ .ไร้ซึ่งการเหลียวแล เหมือนกับขยะที่ไรค่า ที่ใคร ๆ ไม่ต้องการอีกแล้ว เต็มไปทุกหนแห่งในม้วนกระดาษม้วนนี้ นี่คงสาสมกับความรักที่เค้ามีให้กับปากกาอย่างเปี่ยมล้นแล้วใช่ไหม ? อาจจะฟังดูแล้วกระดาษคงเกลียดปากกาด้ามนั้นแล้ว แต่ความจริงแล้วก็เป็นอารมณ์ที่ใครก็เป็น แม้ปากกาเองก็ตามถ้าลองได้เป็นกระดาษจะรู้ว่าเป็นอย่างไร กระดาษอยากจะให้ปากการับรู้ไว้ ว่าไม่เคย ไม่เลย ที่จะเกลียดปากกา กลับกันกับรอวันที่ปากกาจะกลับมาขีดเขียนเค้า จะรอวันที่ให้อภัยกัน กลับมาอยู่กับเหมือนดั่งเดิม เหมือนวันที่เราเจอกันครั้งแรก เหมือนวันวานที่มีกันและกัน แต่ถึงอย่างไรกระดาษจะรู้ใจปากกาได้อย่างไร ว่ายังต้องการกระดาษม้วนนี้ อีกหรือไม่ อาจจะไม่ต้องการแล้วก็ได้ อาจจะมีกระดาษม้วนใหม่ที่ปากกากำลังขีดเขียนอยู่ก็เป็นได้ อย่างไรก็ตามข้อสัญญาได้ไหม ถ้าไม่มีกระดาษม้วนไหนที่ต้องการปากกาด้ามนี้ ขอได้ไหม กลับมาหากระดาษม้วนนี้ กระดาษม้วนนี้จะพยายามเป็นทุกสิ่งอย่างที่ปากกาต้องการ ไม่ว่าจะยากเพียงได้ หากปากกาไม่มีหมึกพอจะเขียน ไม่เป็นไร กระดาษจะค่อยเติมให้เต็ม แม้จะนานเพียงไร .. ขอเพียงให้ปากกากลับมา ..^-^ ที่มา FW Mail A Concept of Life
A Concept of Life
วันนี้มีปรัชญาชีวิตมาฝากครับ แปลโดยอาจารย์รวี ภาวิไล จงรักกันและกัน แต่อย่าสร้างพันธะแห่งความรัก และขอให้ความรักนั้น เป็นเสมือนห้วงสมุทรอันเคลื่อนไหวอยู่ ระหว่างฝั่งแห่งวิญญาณของเธอทั้งสอง จงเติมถ้วยของกันและกัน แต่อย่าดื่มจากถ้วยเดียวกัน จงให้ขนมปังแก่กัน แต่อย่ากัดกินจากก้อนเดียวกัน จงร้องและเริงรำด้วยกัน และจงมีความบันเทิง แต่ขอให้แต่ละคนได้มีโอกาสอยู่โดดเดี่ยว ดังเช่นสายพิณ ต่างอยู่โดดเดี่ยว แต่ว่าสั่นสะเทือนด้วยทำนองดนตรีเดียวกัน จงมอบดวงใจ แต่มิใช่ต่ออีกฝ่ายหนึ่ง เพราะหัตถ์แห่งชีวิตอมตะเท่านั้น ที่จะรับดวงใจเธอไว้ได้ และจงยืนอยู่ด้วยกัน แต่ว่าอย่าใกล้กันนัก เพราะว่าเสาของวิหารนั้น ก็ยืนอยู่ห่างกัน และต้นโพธิ์ ต้นไทร ก็ไม่อาจเติบโตใต้ร่มเงาของกันและกันได้ --------------------------------------------------------- ใส่ใจในรัก
ใส่ใจในรัก
เคยมีใครถามคุณไหมว่า "ความรักคืออะไร?" ผมคิดว่าวันนี้ผมมีคำตอบให้คุณแล้วล่ะ คำที่ใช้แทนคำว่า "ความรัก" ได้ดีที่สุด น่าจะเป็นคำว่า "ใส่ใจ" หากคุณคิดที่จะบอกรัก หรือรู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะรักใครซักคน ลองถามตัวเองดูว่า คุณใส่ใจเค้ามากน้อยแค่ไหน? ความใส่ใจ ไม่ใช่ ความเอาใจ หากคนรักของคุณจำได้ขึ้นใจว่า คุณเคยพูดว่าอยากได้อะไร แล้วเค้าหาซื้อของชิ้นนั้นให้ ไม่ใช่สักแต่ว่าซื้อซื้อซื้อของเยอะแยะมากมาย เพื่อเอาใจ...นั่นแหละถึงเรียกว่า ความใส่ใจ ความใส่ใจ ไม่ใช่ ความหึงหวง หากคนรักของคุณโทรหาคุณทุกคืนถามว่ากลับถึงบ้านหรือยัง เพียงเพราะเค้าเป็นห่วง ไม่ต้องการให้คุณได้รับอันตรายในยามดึก ไม่ใช่กลัวว่าคุณจะไปกับคนอื่น...นั่นแหละเรียกว่าความใส่ใจ ความใส่ใจ ไม่ใช่ ความมีน้ำใจอย่างเดียว หากแต่มีความถนอมน้ำใจด้วย หากคนรักของคุณทำอะไรเพื่อคุณซักอย่างด้วยความตั้งใจ แต่คุณกลับไม่ชอบมัน คิดไตร่ตรองให้ดีก่อนที่จะพูดอะไรออกไป ใส่ใจในความรู้สึกของเค้าด้วย หากคุณทะเลาะกับคนรัก แต่แล้ววันรุ่งขึ้น คนรักของคุณยังโทรมาแสดงความเป็นห่วงในเรื่องต่างๆ เหมือนทุกๆวัน ทั้งๆที่ยังไม่หายโกรธ...นั่นแหละเรียกว่าความใส่ใจ หากคนรักของคุณยอมสละเวลาทำบางสิ่ง เอาไว้ทีหลัง เพียงเพื่อช่วยทำในสิ่งที่คุณขอ...นั่นแหละเรียกว่า ความใส่ใจ คนเราบางครั้งก็ต้องการมีใครซักคนคอยใส่ใจเราบ้าง หากคุณต้องเดินทางไกล มันจะรู้สึกดีเอามากๆ ถ้าคนรักของคุณโทรมาถามว่า "ถึงหรือยัง" "ปลอดภัยดีไหม" "เหนื่อยไหม" หากคุณต้องปฏิบัติภาระกิจสำคัญไม่ว่าจะเรื่องงาน หรือเรื่องเรียน มันจะรู้สึกดีเอามากๆ ถ้าคนรักของคุณจำได้ และโทรมาบอกว่า "โชคดีนะ" "ชั้นจะคอยเป็นกำลังใจให้ หากคุณต้องขับรถคนเดียว มันจะรู้สึกดีเอามากๆ ถ้าคนรักของคุณโทรมาบอกว่า "ขับรถดีๆนะ" หากคุณป่วยเป็นไข้ ไม่สบาย มันจะรู้สึกดีเอามากๆ ถ้าคนรักของคุณโทรมาเตือนให้คุณกินยา และพักผ่อนมากๆ ความใส่ใจ กับ ความเกรงใจ คล้ายกันในหลายๆด้าน คุณอาจคิดว่า ยิ่งคบกันสนิทสนมกันมากเท่าไหร่ ก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันให้มากเหมือนคนที่เพิ่งเริ่มรู้จักกัน แต่ผมกลับไม่คิดอย่างนั้น ยิ่งสนิทกันมากเท่าไหร่ ต้องยิ่งเกรงใจซึ่งกันและกัน ความเกรงใจเป็นสิ่งดี และเป็นบ่อเกิดของความสัมพันธ์อันยั่งยืน คุณเห็นไหมล่ะว่า ไม่ยากเลยที่จะแสดงความใส่ใจต่อใครซักคน เพียงแต่วันนี้ คุณใส่ใจคนรักของคุณแล้วหรือยัง????? รักแท้อยู่ที่ไหน
รักแท้อยู่ที่ไหน
สายลมอ่อนๆพัดปอยผมสีขาวของคุณยายผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกหวายโบราณ แว่นสายตาของเธอร่นมาอยู่ตรงปลายจมูก ขณะที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับงานเย็บปักถักร้อย ข้างตัวเธอมีหลานสาววัยรุ่นผู้หนึ่งนั่งอยู่ด้วย เธอประดุจดอกไม้ที่เพิ่งจะแรกแย้ม ทันใดนั้นเธอก็โพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยว่า คุยยายคะ ทำไมเราจึงหารักแท้ ได้ยากเย็นนักคะ หญิงชราผู้มีดวงหน้าอารีผู้นี้เงยหน้าขึ้นมาจากงานเย็บปัก ลูบศีรษะหลานสาวอย่างรักใคร่ สักครู่หนึ่งเด็กสาวกระเถิบเข้าไปใกล้พร้อมกับนอนหนุนตักคุณยาย ฟังนะ ยายจะเล่าอะไรให้หนูฟัง... เมื่อหลายศตวรรษก่อน ขณะที่โลกเรายังอ่อนวัยกว่านี้ รักแท้ปรากฏอยู่ทุกหนทุกแห่ง มนุษย์สามารถเป็นเจ้าของมันได้ด้วยการเรียกหา จึงมองไม่เห็นคุณค่าของรักแท้ เมื่อเป็นดังนี้พระผู้เป็นเจ้าจึงตัดสินใจที่จะเก็บรักแท้เอาไว้ คุณยายหันมาส่งยิ้มและลูบผมนุ่มๆของหลานสาวอย่างอ่อนโยน แล้วกล่าวต่อไปว่า... พระผู้เป็นเจ้าขอให้นางฟ้าสองตนช่วยเก็บรักษารักแท้ แรกทีเดียวนางฟ้าได้ฝังรักแท้ไว้ในดิน แต่มนุษย์ก็ขุดมันออกมาได้อย่างง่ายดาย ต่อมาพวกเธอจึงนำรักแท้ไปเก็บไว้บนภูเขาที่สูงที่สุด แต่ผู้คนก็พากันปีนป่ายไปจนถึงยอดเขานั้น...นางฟ้าจึงนำไปไว้ได้ท้องทะเลลึก แต่มนุษย์ก็ยังดำดิ่งสู่ก้นทะเลแล้วนำรักแท้กลับคืนมาอีกจนได้ คุณยายคะ... รักแท้ก็ยังหากันได้ง่ายๆอยู่ดีนี่คะ หลานสาววิพากษ์ ...เพราะมนุษย์ก็จะขุด ปีน และว่ายน้ำ... ในที่สุดนางฟ้าจึงตกลงใจที่จะเก็บรักแท้ไว้ในหัวใจมนุษย์...นับจากนั้นผู้คนต่างก็มีปัญหาในการติดตามหารักแท้... เพราะว่าพวกเขาจะพากันมองหามันในทุกหนทุกแห่ง ยกเว้นที่เดียว... ที่ซึ่งควรจะเก็บมันไว้ นั่นคือ...ตรงหัวใจ คุณยายกล่าวในที่สุด |
iamZEON
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [?] ยินดีต้อนรับทุกท่านนะครับ ^^/ ข่าวสารการ์ตูนญี่ปุ่น กับเกี่ยวข้องอย่างภาพยนตร์-เพลง รายชื่อการ์ตูนออกใหม่-งานหนังสือ เรื่องทั่วๆไปทั้งในและนอกประเทศก็มีบ้าง
Group Blog
All Blog
Friends Blog
Link MY VIP Friend              |
|||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||
