...นับแต่นี้...ไม่มีอีกแล้ว..
...นับแต่นี้...ไม่มีอีกแล้ว..
..ยังไม่ได้บอกดัง-ดังว่ารักมาก
ยังไม่ได้ตอบแทนความลำบากที่เธอมีให้
ยังไม่ได้ดุแลห่วงหาเท่าไหร่
แล้วทำไม.......ต้องจากลา
...นับแต่นี้จะไม่มี " เธอ" อันเป็นที่รัก
จะไม่มีมืออุ่นนักคอยห่วงหา
จะไม่มีเสียงว่าเสียงกล่าวทางวาจา
จะไม่มีสายตา "ห่วงหา" และ "อาทร"
..นับแต่นี้จะไม่มีตะเกียงแห่งชีวิต
จะไม่มีคนว่าผิด ว่าถูกคอยสั่งสอน
ไม่มีเสียงตัดพ่อให้รอน-รอน
คงจะเหลือแต่ เสียงถอน สะอื้นไห้ ในดวงใจ
..ไม่มีอีกแล้วแสงแห่งชีวิตให้พิงพัก
ไม่มีหลักยิ่งใหญ่ให้ยึดยามลมไหว
..ไม่มีอีกแล้ว คนที่คอยห่วงใย
.....คิดแล้วหวั่นแล้วไหวความเป็นไป
.....พรุ้งนี้ ไม่อยากให้มันมาถึง
..พรุ้งนี้...ไม่มีในคำนึงจะได้ไหม
..พรุ้งนี้ขอให้ยังอยู่อีกยาวไกล
..พรุ้งนี้ใช่ไหมที่ต้องอ้าวว้างไม่มี"เธอ"ข้างกาย
..เมื่อวาน..ยังยิ้มละไมคอยหวงห่วง
เมื่อวานยังทวงถามมิห่างหาย
เมื่อวาน...ยังบ่นพึมให้รู้ว่าไม่เดียวดาย
เมื่อวาน...แค่คิดก็ใจหายวิบวับเหมือนจะหายไป
..แต่วันนี้..มีความจริงที่จะต้องรับ
วันนี้ต้องสดับรับฟังทุกสิ่ง
วันนี้...คือวันและเวลาของความเป็นจริง
วันที่ ..ที่ทุกสิ่งทุกอย่างไม่อาจคืนมา
........
...แม้มิใช่คนดีที่ควรรัก
แม้ไม่ใช่คนที่เฝ้าฟูมฟัก...ห่วงหา
แม้"เธอ"ไม่ได้รัก ดังแก้วตา
แต่หากให้รู้ว่า "เธอ" คือดวงใจ
แม้ไม่ได้เป็นคนดีมากมายนัก
แต่ก็รู้ว่าเธอรักและห่วงหา
แม้ไม่ได้สูงค่ามากราคา
..แต่เธอก็ อาทร ไม่เสื่อมคลาย
...นับแต่นี้ไม่มีอีกแล้ว
ถึงกายจะไม่มี แต่ความรักและความผูกพัน จะคงอยู่ตลอดไป
."รัก"...
fw mail
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
