กิ่งทองใบหยก
กิ่งทองใบหยก
กาลครั้งหนึ่ง... มีกิ่งทองกับใบหยกอยู่ด้วยกัน
เป็นที่ชื่นชมของป่าว่าช่างเป็นความเหมาะสมที่ลงตัว
ทั้งคู่ต่างมีความสุข... จนวันหนึ่ง ก็มีลมพายุพัดมา
พาดผ่านกิ่งทองใบหยกจนต้องไหวเอนเพราะไม่อาจต้านทานแรงลมที่กระหน่ำมาได้
ความรุนแรงที่รวดเร็วของลมมีอำนาจพอที่จะทำให้ใบหยก ปลิดปลิว จากกิ่งทองไป
แรกยามที่ใบหยกพลิ้วไหวไปตามสายลมที่ค่อยๆคลายความบ้าบิ่นลง
ในใจของใบหยกปิติกับสิ่งใหม่ที่ไม่เคยรู้เคยเห็นเคยรู้จักสร้างความเพลิดเพลิน
... จนลืมกิ่งทองที่มั่นคง
วันคืนผ่านไป สายลมพัดต่อไปอย่างเอื่อยๆ
ใบหยกค่อยตกลงบนพื้นดินที่มีแต่ความแห้งแล้ง
ร่างของใบหยกที่เริงลมก็ซีดกรอบไม่ต่างจากใบไม้อื่นๆเมื่อยามฤดูใบไม้ร่วง
แล้วลมก็หยุดพัด ทุกอย่างนิ่งสนิท..
ใบหยกเอ่ยถามสายลมว่า " เหตุใดเธอจึงไม่พัดพาฉันต่อไปหล่ะ
ยังมีอะไรอีกตั้งมากมายบนโลกใบนี้ที่ฉันยังไม่เคยรู้จัก"
" แต่ฉันได้รู้จักเธอแล้ว ฉันแกว่งไกวตัวฉันไปในที่ๆฉันอยากไป
ทำอย่างที่ฉันอยากทำ และฉันได้เธอเป็นเพื่อน
ยามที่ฉันล่องลอยอย่างเดียวดายมานานพอแล้ว " ลมตอบ
"แปลว่าเธอจะให้ฉันเดียวดายท่ามกลางความกันดารที่ว้าเหว่เช่นนี้หรือ
ฉันเข้าใจว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของเธอเสียอีกสายลม เราต้องไปด้วยกันสิ
เธอจะจากฉันไปโดยลำพังหรือ "
ใบหยกคร่ำครวญราวกับเส้นใยในร่างของเธอจะแยกออกจากกัน
" ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะตลอดเวลาเธอคงมองแต่ข้างหน้าสินะ
เธอจึงไม่ทันได้ทักทาย เพื่อนๆของเธอที่ฉันได้นำมาเช่นเดียวกัน
และในไม่ช้าฉันคงได้พบกับกิ่งก้านที่มีใบมากมาย
พร้อมให้ชักชวนและร่วมเดินทางไปผจญภัยกับฉัน
เสียใจด้วยนะ ลาก่อน.. ใบหยก "
ว่าแล้วสายลมก็อำลาและจากใบหยกไปในที่สุด
ทิ้งให้ใบหยกต้องอ้างว้างและรอวันที่จะกลายเป็นสิ่งเดียวกับพื้นดิน
fw mail
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
