iamZEON Blog : Comics , Anime และอีกสารพัดเรื่อง
|
||||
นิยามรักนักคอมฯ
รัก...เหมือนกับ Online บ้างก็ busy บ้างก็ easy รัก...เหมือนเขียน Java Script ที่ละเอียดอ่อน ผิดแม้นิดเดียวก็ Error รัก...เหมือนดัง Ink-jet printer เปลืองนำหมึกและเสียบ่อย ดั่งรักที่รวนเร รัก...เหมือน "not enough memory" แม้ทำทุกอย่างเพื่อเธอ ก็ไม่เพียงพอ รัก...เหมือน handy scanner...คงไม่สามารถสแกนหัวใจ A4 ของเธอได รัก...เหมือน 4.5 MOD 3 หารกันไม่ได้ เพราะเราไม่เข้าใจกัน รัก...เหมือน Compile..Error!! เธอไม่เคยเข้าใจ ไม่ตอบสนอง รัก...เหมือน Sub-Directories มีมากมายแด่ใครๆ จนฉันหา file หัวใจเธอไม่พบ รัก...เหมือน Power Supply ที่จ่ายไปเลี้ยงหัวใจเธออย่างเพียงพอ รัก...เหมือนกับ พัดลมระบายความร้อน ช่วยทำให้เธอเย็นสบาย คลายร้อน รัก...เหมือน UPS แม้จะเกิดอะไร ใจฉันยังมั่นคงที่จะจ่ายไฟ เพื่อมีเวลา Save หัวใจ รัก...เหมือนเสียง Modem ตอน connect ติด ช่างสุขใจเหมือนได้ยินเสียงเธอ รัก...เหมือน Microsoft Windows พร้อมจะพังทลาย(เจ๊ง)โดยไม่มีวี่แววมาก่อน รัก...เหมือน อาการ Access Violation ไม่ยอมบอกเหตุผล แต่ก็ไม่ยอมให้แก้ตัว รัก...เหมือน ภาษา Assembly ทำให้เธออย่างยากลำบากทั้งที่ผลที่ได้รับเพียงน้อยนิด รัก...เหมือน Microsoft Mouse คงทน มั่นคงรัก...เหมือน Light Pen มักจะไม่ลงรอยกันง่ายๆ (ชี้ที่นึง Cursor ไปโผล่อีกที่นึง) รัก...เหมือน สาย Lan Coaxial ต้องรักษาไว้ให้ดีอย่าให้หลุดลอยไป (โยงออกนอกตึกทีไรฟ้าผ่าทุกที) รัก...เหมือน printer Epson FX800 เพียงครู่เดียวก็ร้อนแรง (หัวพิมพ์ไหม้) รัก...เหมือน VR-headgear เมื่อมีเธอเราก็อยู่ในโลกของเราด้วยกันเพียงสองคน... รัก...เหมือน "file corrupted" อยู่ดีๆเธอก็เปลี่ยนไป รัก...เหมือน "A)bort R)etry I)gnore" only 3 choices จะเลิกจะฝืนหรือจะอยู่แบบซังกะตาย รัก...เหมือน "Your program has perfromed an illegal opertaion and will be shut down" ว้าทำไม่ถูกใจเธอซักที รัก...เหมือน "Error 404 Objected not found" ไขว่คว้าหาตัวตนไม่ได้ รัก...เหมือน "Error 403 Access Forbidden" ถ้าไม่รู้ password ของใจเธอก็อย่าหวังซะดีกว่า รัก...เหมือน IBM labtop (for Hi-so girls) หมดตัวก่อนที่จะได้มา รัก...เหมือน 486dx4-100 ฉันคงให้เธอได้เพียงเท่านี้ สักวันเธอคงทิ้งฉันไปหาคนที่ดีกว่า รัก...เหมือน If....Then....Else เธอชอบสร้างเงื่อนไงในความรักจนฉันไม่รู้จะทำเช่นไร รัก...เหมือนกำหนด ฺBoolean=False ดังเธอปิดใจ ไม่เปิดให้ใครคนใหม่ รัก...เหมือนดั่งหนังสือComp แรกๆก็ชื่นชมอยากชิดใกล้สุดท้ายก็เบื่อและถูกทอดทิ้ง รัก...เหมือนสร้าง HomePage.... เมื่อมองภายนอกดูสวยงาม แต่แฝงไปด้วยภาษาJava ที่ซับซ้อน ดั่งหัวใจเธอ...ที่ฉันไม่สามารถมองเห็นหรือเข้าใจ...ส่วนลึกของหัวใจเธอได้ รัก...เหมือน UnderCostruction!! ปีแล้วปีเล่าเธอก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลง... รัก...เหมือนกับ Harddisk ถ้าติด Virus(HIV) คงต้อง format ใหม่ลูกเดียว รัก...เหมือนกับจอมอนิเตอร์ ทำให้คนตาบอด (สายตาสั้น..ตาเอียง...) รัก...เหมือนกับ RAM ขาดไฟเลี้ยง ความจำก็ถูกลบ รัก..เหมือนกับ software ถ้าจะเอาแบบถูกลิขสิทธิ์ ราคาก็แพงหน่อย (หรือไม่หน่อย) รัก...เหมือนการกลิ้งเม้าส์ ต่อให้กลิ้งมากขนาดไหน ก็ไม่เคยออกนอกจอเลย fw mail อ้วนแล้วงัย
"ผู้หญิงเราถ้ารักใครมาก ๆ สักคนจะยอมทำอะไรได้ทุกอย่างจริงหรือเปล่า " คุณ ๆ หลายคนคงเคยสงสัยไหมคะ แน่นอนค่ะฉันมักเกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นมาเสมอแต่ก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่า "เชอะเมินซะเถอะ ไม่มีทางซะล่ะที่ฉันจะทำ" แต่เชื่อหรือเปล่าคะว่าฉันแทบจะต้องกลืนคำพูดดนั้นลงไปทันทีที่ได้รู้จักกับ พ่อยอดชายนายเต้ หนุ่มหล่อที่ทุก ๆ คนในมหาวิทยาลัยจับตามอง ที่จู่ ๆ ทุกคนแทบจะตกใจกันหมดว่าคนหล่อแบบนั้นจะมาสนใจผู้หญิงที่ตุ้ยนุ้ย(คำสุภาพที่จริงอ้วนน่ะล่ะค่ะ) แบบดิฉันได้อย่างไร การ์ตูนชัด ๆ บางคนก็ว่า "ไอ้เต้ มันบ้าไปแล้ว" หรือไม่ก็ "ไอ้เต้มันคงชอบกินพะโล้ว่ะ 5555" รุ่นน้องบางคนร้ายกว่านั้นค่ะเค้าว่า "พี่เต้ ไม่น่าเลย ยัยอี้ดน่ารักจะตายไม่ชอบ มาชอบยัยอืดคนนี้ได้ยังงัยเนี่ย" "พะโล้บ้าง ยัยอืดบ้าง ยัยอืดบ้าง" ดิฉันก็คนนะคะ ใจน่ะก็ชอบอยู่หรอกที่จู่ ๆก็มีหนุ่มหล่อระดับนั้นมาชอบ แต่เค้าว่าเราเป้นตัวตลกหรืองัย ตอนนั้นฉันปฏิเสธที่จะคบกับเต้ทันที แต่ก็ได้แต่บอกเต้นะคะว่า "เต้ เราขอเวลาก่อนนะ ให้เราได้แน่ใจกว่านี้ เต้คิดว่าเต้จะรอได้ไหม" ตอนนั้นทุกคนโดยเฉพาะเพื่อนในกลุ่มก็ต่างว่าฉันต่าง ๆ นานา เพื่อนว่าก็ไม่เท่าคนอื่นว่าใช่มั้ยคะ แต่จะมีใครเข้าใจตัวฉันได้ดีเท่ากับตัวฉันเองจริงมั้ยคะ ตอนนั้นฉันเพียงแต่คิดว่า ตอนนี้ฉันเองต่างหากที่ยังไม่พร้อมสำหรับเต้ เกิดอะไรขึ้นกับฉันน่ะเหรอ หลังจากวันนั้นที่ได้บอกเต้ไป ฉันก็เข้าห้องสมุดไปค้นหาตำราลดความอ้วนทุกชนิด ดูว่าอาหารชนิดใดมีประโยชน์ มีคุณค่ามากน้อยแค่ไหน ควรปฏิบัติตัวอย่างไรในขณะลดน้ำหนัก เพราะแน่นอนค่ะน้ำหนักดิฉันมันก็เกินมาตราฐานหญิงไทยไปเยอะพอควร ฉันเริ่มวางน้ำหนักในฝันที่พอเหมาะกับส่วนสูงของฉันค่ะ 48 กิโลกรัม แหมพอดีเชียวล่ะ ยาลดความอ้วนไม่ใช่สิ่งที่ฉันสนใจเพราะเห็นว่ามันอันตรายจึงหันมาใช้วิธีการถือศีลอดและออกกำลังกายอย่างหนัก ฟังดูเหมือนง่ายนะคะ แต่รู้หรือเปล่าว่าช่วงแรก ๆ มันยากยิ่งกว่าแก้สมการแคลคูลัสซะอีก ใจคุณจะต้องแข็งสุด ๆ แรกๆ ขึ้นตาชั่งแต่ละทีเข็มตาชั่งไม่กระดิกไปทางลดเลยค่ะ น้ำหนักฉันไม่ลดลงเลย จนฉันเริ่มท้อ อารมณ์ไม่ดี เพราะเครียดกับมันมากเกินไป "นัทเป็นไรหรือเปล่าช่วงนี้ดูเครียด ๆ นะ" เต้ยังคงถามข่าวคราวของฉันจากบรรดาเพื่อน ๆ ในกลุ่มอยู่เสมอ ก็เต้น่ะแหละที่ต่อต้านการลดน้ำหนักของฉันสุดชีวิต "นัทเป้นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ไม่เเห็นจะต้องลดเลย" ผู้ชายที่หน้าตาดี ไปไหนก็มีแต่คนสนใจอย่างเต้จะเข้าใจอะไรล่ะ คนที่มีปมด้อยตั้งแต่เด็กอย่างฉันต่างหากที่เข้าใจดี ฉันยังไม่ละความพยายามยังคงตั้งหน้าตั้งตาลดต่อไปเรื่อย ๆ เต้จากแรก ๆ ที่คัดค้านต่อมาก็เปลี่ยนมาเป็นให้กำลังใจฉันต่อไป(คงสงสารมั้งคะ) การลดน้ำหนักของฉันเริ่มเป็นผลมากขึ้นเรื่อย ๆ เต้เริ่มเข้ามามีบทบาทกับฉันมากขึ้น เราไปออกกำลังกายด้วยกัน เข้าฟิตเนตด้วยกัน ตอนนี้ฉันเริ่มชอบเต้มากขึ้นแล้วสิคะ ทำยังงัยดีเนี่ย 48 กิโลกรัม น้ำหนักในฝันของฉันก็มาถึงแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครว่าฉันอ้วนอีกแล้วนะคะ แต่กลับเปลี่ยนมาชมชั้นแทนว่า "เก่งจังนะ ลดได้" หรือ "พยายามจริงนะ" สวยยังมีนะคะว่าไป จะมีก็แต่คุณเต้นี่แหละค่ะที่มักจะพูดเสมอว่า "เต้ไม่ชอบเลย ผอมเกินไป" บางทีก็อดน้อยใจไม่ได้เหมือนกันนะคะว่า ที่ผ่านมาเต้ไม่รู้เหรอว่าเราลดน้ำหนักไปนี่เพื่อใคร ใช่เพื่อตัวเองด้วยแต่ประเด็นหลักก็คือมีความรู้สึกว่า ไม่อยากให้เต้อายเวลามาเดินกับฉัน ใช่อยู่ฉันก็รู้นะคะว่าเต้น่ะชอบฉัน เต้รับได้แต่เต้ล่ะจะเข้าใจหรือเปล่าว่าฉันรู้สึกยังไง วันหนึ่งเต้ก็มาหาฉันและบอกชั้นว่า "เต้ว่าเราต้องคุยกันหน่อยนะนัท เต้ไม่รู้ว่านัทคิดยังงัยแต่เต้ก็อยกบอกนัทว่า ไม่ว่านัทจะเป้ฯยังงัย เต้ก็ชอบนัทเหมือนเดิม ชอบนัทที่สดใสร่าเริงคนที่วันเชียร์ใส่เสื้อสีชมพูแปร๊ด แก้มแดง ๆ ตะโกนเชียร์เต้ตอนวิ่งแข่งอยู่ริมสนาม คนนั้นมากกว่า" เต้จำชั้นได้ ไม่น่าเชื่อ ฉันได้ฟังแล้วแทบจะร้องไห้เลยค่ะ แล้วตั้งแต่วันนั้นฉันก็รู้สึกว่าฉันจะไปแคร์หรือใส่ใจกับผู้คนรอบข้างทำไมมากมาย ในเมื่อเราได้ทำอะไรที่มีความสุข และคนที่ฉันรักเค้ารักฉันและยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็นตอนนี้ฉันเลิกลดน้ำหนักแล้วค่ะ คุณ ๆ คงสงสัยนะคะว่า แล้วตอนนี้ ฉันหนักเท่าไหร่ ลองเดาดูสิคะ... fw mail ทำไมเวลาที่ฝนตก เรามักจะคิดถึงคนที่เรารัก
ทำไมเวลาที่ฝนตก เรามักจะคิดถึงคนที่เรารัก เราผูกพัน และบางครั้งก็รู้สึกเหงาด้วย เมื่อก่อนนี้ ท้องฟ้า แผ่นดิน และผืนน้ำ เป็นเพื่อนรักกัน ทั้งสามอยู่ใกล้ชิดติดกัน จนกระทั่งโลกได้กำเนิดพืชและสัตว์ขึ้นแผ่นดินและผืนน้ำก็มัวแต่ดูแลเอาใจใส่พืชและสัตว์ จนละเลยและไม่สนใจท้องฟ้า ท้องฟ้าก็เริ่มรู้สึกน้อยใจ และถอยตัวห่างออกไป ห่างออกไปทุกที ทุกที จนถึงวันที่มีนกตัวแรกออกโบยบิน แผ่นดินและผืนน้ำจึงได้รู้ว่าท้องฟ้าได้จากไปไกลแสนไกลแผ่นดินและผืนน้ำพยายามส่งเสียงเรียกท้องฟ้า แต่ท้องฟ้าอยู่ไกลมาก เลยไม่ได้ยิน นกตัวนั้นจึงอาสาที่จะไปบอกกับท้องฟ้านกก็บินขึ้นสูง สูงขึ้น สูงขึ้น และส่งเสียงเรียก แต่เสียงนกนั้นเบาเกินไป ไปไม่ถึงท้องฟ้า แต่นกก็สัญญาว่าต่อไปนี้นกทุกตัวจะบินขึ้นสู่ท้องฟ้า เพื่อนำข่าวจากแผ่นดินและผืนน้ำไปบอก ผืนน้ำและแผ่นดินรู้สึกเศร้าใจที่เพื่อนได้ห่างออกไปไกล และคิดถึงเพื่อนเหลือเกิน ผืนน้ำพยายามที่จะม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่นครั้งแล้วครั้งเล่า แผ่นดินพยายามยกตัวสูงจนตั้งตระหง่าน แต่นั่นก็ยังสูงไม่พอ ยังไม่ใกล้ท้องฟ้า พระอาทิตย์ซึ่งเฝ้ามองดูเหตุการณ์มาโดยตลอด ก็บอกกับทั้งสองว่า "เราอาจจะช่วยพวกเจ้าได้" พระอาทิตย์จึงอาสาช่วย โดยการส่องแสงลงมายังผืนน้ำและแผ่นดิน ทำให้ระเหยกลายเป็นไอ ลอยไปรวมตัวกันเป็นก้อนเมฆ ลอยขึ้นไปบอกข่าวแก่ท้องฟ้า เล่าเรื่องราวต่างๆเป็นรูปตามที่ แผ่นดินและผืนน้ำได้พบเจอมา และบอกว่าแผ่นดินและผืนน้ำคิดถึงมาก อยากให้ท้องฟ้าลงมาสนิทแนบชิดเหมือนเมื่อก่อน ท้องฟ้าได้รับรู้เรื่องราว ก็รู้สึกเสียใจ แต่ก็กลับลงไปไม่ได้ "ฉันกลับลงไปไม่ได้หรอก เพราะฉันเติบโตขึ้น และอยู่สูงเกินไป ลงไปไม่ได้แล้ว ฉันได้แผ่ขยายตัวเองจนกว้างขวาง ที่ฉันทำได้ก็เพียงแต่เฝ้ามองดูอยู่ไกลๆ และโอบกอดแผ่นดินและผืนน้ำไว้อย่างอ่อนโยนเท่านั้น และถึงแม้จะมีนกบินมาส่งข่าว แต่ฉันก็ยังคิดถึงแผ่นดินและผืนน้ำและอยากจะบอกกับทั้งสองว่า ฉันเองคิดถึงเพื่อนมากมายเพียงใด" ก้อนเมฆก็ตอบว่า "อยู่บนนี้นานๆก็เหงาเหมือนกัน บางทีก็อยากกลับลงไปข้างล่างบ้าง" ท้องฟ้าเลยบอกว่า "ฉันก็เหงาเหมือนกัน แต่ว่าฉันกลับลงไปไม่ได้ แต่เจ้าลงไปได้นี่ ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งเจ้ากลับลงไปและความคิดถึงของฉันก็หนักมากพอที่จะส่งพวกเจ้าลงไปหมดทั้งท้องฟ้า" จากนั้นก้อนเมฆทั้งหมดก็รวมตัวกัน และรวมเข้ากับความคิดถึงอันมากมายของท้องฟ้า แล้วตกลงมาเป็นหยาดฝน ส่งผ่านความรัก ความคิดถึงมายังแผ่นดินและผืนน้ำจึงไม่แปลก ถ้าเมื่อใดที่ฝนตก แล้วเราจะรู้สึกคิดถึงคนที่เรารัก คนที่เราผูกพัน และบางครั้งท้องฟ้าก็ส่งความเหงาลงมาด้วย fw mail หนังสือเล่มนี้ชื่อ"ความรัก"
มีใครคนหนึ่งให้ยืมหนังสือแปลกเล่มหนึ่งมาอ่าน ปกแข็งเล่มไม่หนาไม่บาง ปกนอกสีส้มฉูดฉาดบาดตา... " LOVE" เป็นชื่อของหนังสือต่างชาติเล่มนี้... เจ้าของบอกว่าได้มาจากเดนมาร์ก "ลองอ่านดูสิ เป็นหนังสือที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ" พลิกดูคร่าวๆ คงจะเป็นหนังสือเด็กกระมัง แต่ละหน้าเป็นสีฉูดฉาด ใช้กระดาษค่อนข้างหนา ไม่ใช่ paperback อย่างที่เคยอ่านๆ กัน อุ๊ย! พลิกอ่านหน้าแรก แปลกจริงๆ มีการเจาะหน้าหนังสือเป็นรูปทรงเรขาคณิต แต่ละหน้าจะเจาะไม่เหมือนกัน ช่องที่เจาะก็จะซ้อนเหลื่อมกัน เกิดเป็นมิติขึ้นมาอย่างหน้าตื่นตาตื่นใจ จากหน้าแรก ก็จะมองเห็นรูปลายเส้นของหน้าที่สาม ผ่านทางช่องหน้าต่างบานเล็กๆ ที่เจาะเอาไว้ แต่ละหน้าจะมีรูปลายเส้นเล่าเรื่อง มีบทบรรยายแค่หน้าละเพียง 1-2 ประโยค เพียงแค่นี้ฉันก็อิ่มเอมมากแล้ว ยังไม่ทันอ่านเรื่องละเอียดด้วยซ้ำไป พลิกกลับไปดูหน้าปกในอีกครั้ง ตรงนั้นเขียนไว้ แปลได้ว่า... "LOVE เป็นหนังสือที่ไม่เหมือนหนังสือเล่มอื่นที่คุณเคยหยิบขึ้นมาอ่าน ดีไซน์ไม่เหมือนใคร เป็นการผสมผสานกันระหว่างเทคนิคการตัด-เจาะ และสีสรรที่ฉูดฉาดบนหน้ากระดาษ เล่าเรื่องง่ายๆ แต่ทว่างดงาม ของเด็กหญิงกำพร้าตัวน้อยๆ คนหนึ่ง... " อืมมม... เป็นหนังสือที่น่าสนใจมากเลยที่เดียว แปลก! .......................................................... เรื่องภายในเล่มมีอยู่ว่า....... ......กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เธอมีพ่อแม่เหมือนอย่างทุกคน แต่ทว่า พวกเขาทิ้งเธอไปตั้งแต่ตอนที่เธออายุเพียง 9 ขวบ เธอไม่ใช่เด็กน่ารัก ไม่เคยเลยที่จะมีใครพูดกับเธอว่า "ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้!" เธอไม่มีญาติพี่น้อง ในที่สุดบ้านเด็กกำพร้าก็มารับตัวเธอไป........ ......มีเด็กมากมายในบ้านเด็กกำพร้า แต่เธอก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่เกือบตลอดเวลา ไม่มีใครให้ความสนใจเธอเลย เธอต้องเล่นคนเดียวตามลำพัง นับตั้งแต่คนอื่นๆ เริ่มรู้สึกว่าเธอไม่น่าสนใจเอาเสียเลย แถมยังจะแปลกๆ ด้วยซ้ำ เพราะเธอมีดวงตา กลมโตที่ชอบจ้องมองคนอื่นๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น........... .........เธอชอบที่จะเดินไปรอบๆ บริเวณ หยุดเดินบ้างเป็นบางครั้งเพื่อเก็บใบไม้ หรือไม่ก็ดูนก หรือไม่ก็อยากจะหยุดเฉยๆ .....เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเป็นใบไม้ ใบหญ้าสีเขียว วันที่มีแสงแดดอุ่น และก็ความคิดของเธอเอง.......หลายครั้ง ที่เธอทำสิ่งที่ไม่ดีลงไป เป็นต้นว่า ถ่มน้ำลายใส่เด็กผู้หญิงคนอื่นที่ไม่น่ารักเหมือนกัน แล้วก็ไม่มีมารยาทบนโต๊ะอาหาร....... .......เมื่อเธออยู่บ้านเด็กกำพร้ามาได้ระยะหนึ่ง ไม่มีใครชอบเธอเลยสักคนเดียว เด็กคนอื่นๆ พากันพูดถึงเธอในทางที่ไม่ดี ผู้อำนวยการบ้านเด็กกำพร้า เชื่อเสียงลือเหล่านั้น เหตุการณ์ดูเหมือนจะเลวร้ายมากขึ้นทุกวันจนผู้อำนวยการ คิดที่จะส่งเด็กหญิงคนนั้นไปอยู่ที่อื่น.. อาจจะเป็นบ้านเด็กกำพร้าที่อื่น.. แต่ทว่า จะต้องมีเหตุผลที่สมควรเสียก่อน..... ......แล้ววันหนึ่ง.. พี่เลี้ยงพบว่าเด็กหญิงกำลังเอากระดาษแผ่นหนึ่ง ใส่เข้าไปในโพรงต้นไม้ที่อยู่ใกล้รั้วบ้านเด็กกำพร้า เธอจึงถูกนำตัวไปพบผู้อำนวยการ ท่านผู้อำนวยการดีใจมากเพราะมีกฏห้ามเด็กๆ ติดต่อกับคนภายนอก ...อ่า.. เป็นเหตุผลที่ต้องการอยู่พอดี.... .......ผู้อำนวยการเอากระดาษแผ่นนั้นมาคลี่ออกอ่าน ในนั้นเขียนว่า " ใครก็ตามที่พบกระดาษแผ่นนี้... หนูรักคุณค่ะ" .................. ............................................................................................... ........................ fw mail มุมมองของความรัก
อย่าไปค้นหาความรัก ปล่อยให้ความรักค้นพบคุณเอง นั่นแหละถึงจะเรียกว่าตกหลุมรัก เพราะคุณไม่ได้บังคับตัวคุณให้เป็นไป แต่มันเป็นไปเอง เมื่อคุณยอมรับใครบางคนในตัวตนและสิ่งที่เขาเป็น คุณจะประหลาดใจเมื่อเขาดีกว่าที่คุณคาดหวังไว้มาก ความรักคือการรักและยอมรับในทั้งข้อดีและข้อเสียของเขา โชคดีคือผู้ชายได้เป็นคนรักคนแรกของผู้หญิง ที่โชคดีกว่านั้นคือผู้หญิงได้เป็นคนรักคนสุดท้ายของผู้ชาย คุณจะได้รับรู้ว่าคน ๆ หนึ่งมีความหมายกับคุณมากเพียงไร ก็เมื่อคุณตื่นขึ้นและพบว่าคุณได้สูญเสียใครคนนั้น ที่คุณเคยคิดว่าไม่มีความหมายกับคุณเลยไปเสียแล้ว รักคือการมองตัวคุณผ่านสายตาของคนอื่น และค้นหาตัวคุณในหัวใจของคนนั้น เมื่อคุณรักแล้ว คุณก็จะรักตลอดไป สำหรับสิ่งที่คุณอาจจะคิดหลบหนี แต่หัวใจคุณเก็บมันไว้ตลอดเวลา การปล่อยมันไปไม่ใช่เรื่องง่าย แต่จะเหนี่ยวรั้งไว้ก็ยากเย็น ความเข้มแข็งไม่ได้วัดที่ว่าสามารถเหนี่ยวรั้งมันไว้ แต่อยู่ที่สามารถปล่อยมันไปต่างหาก ผู้ชายพร้อมที่จะเสียสละความรักเพื่อจะได้ปกครองโลก แต่ผู้หญิงพร้อมที่จะตัดใจจากโลกเพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่มีค่าพอให้เสียสละ มันปวดใจเมื่อได้เห็นคนที่คุณรักมีความสุขอยู่กับคนอื่น แต่มันจะเจ็บปวดกว่าที่ได้รู้ว่าเขาไม่มีความสุขเลยเมื่ออยู่กับคุณ fw mail |
iamZEON
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [?] ยินดีต้อนรับทุกท่านนะครับ ^^/ ข่าวสารการ์ตูนญี่ปุ่น กับเกี่ยวข้องอย่างภาพยนตร์-เพลง รายชื่อการ์ตูนออกใหม่-งานหนังสือ เรื่องทั่วๆไปทั้งในและนอกประเทศก็มีบ้าง
Group Blog
All Blog
Friends Blog
Link MY VIP Friend              |
|||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||
