leaving on the jet plan

เราเดินทางมาถึงเมือง Lancaster เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างราบรื่นดี แม้ว่าจะมีปัญหาเรื่องการสื่อสารบ้าง รวบรวมเรื่องราวความเปิ่นเรื่องภาษาไว้

- พอถึงโดฮา มีเจ้าหน้าที่ถามอะไรซักอย่าง แต่ฟังไม่รู้เรื่อง ก็ตอบสั้น ๆ ว่า I came from Thailand เขาพยักหน้าแบบอ่อนใจ แล้วก็พูดว่า you don't know. ถูกต้องแล้วคร้าบบบ เข้าใจว่าเขาถามเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเรา แต่เผื่อเรารู้อะไรทำนองนั้น (มั้ง) - -' แล้วเราก็เดินไปเข้าแถวเพื่อตรวจเอกสารของเรา
- มีประกาศเปลี่ยนเกตจาก 19 เป็น 11 จากโดฮา ไปยังแมนเชสเตอร์ ก็ตรูฟังไม่ทันนี่หนา T_T เราก็นั่งรอที่ Gate 19 กันต่อไป จนมีเจ้าหน้าที่สายการบินมาเรียกจึงรู้ตัวว่าเขาเปลี่ยนเกต เกือบตกเครื่องแล้วไหมล่ะ
- มาถึงแมนเชสเตอร์มีการสัมภาษณ์ที่ตม. ก็ตอบไปตามที่ฟังได้ ใช่บ้างไม่ใช่บ้าง จนประโยคสุดท้ายงงสุด ๆ เขาถามว่าไรฟร่ะ ถามอยู่นั่นล่ะแน่จริงขอภาคภาษาไทยซิ (เอาเข้าไป) สุดท้ายตอบไปว่า teacher เดาว่าถามว่าคุณไม่ได้ทำงานแล้วสามีคุณทำงานอะไร(มั้ง) ดูเขาโล่งอกมากกว่าเราซะอีกที่ตอบได้ซะที ก็เล่นถามซะเยอะแยะ แถมพูดเร็วเป็นจรวด ไม่เห็นใจกันบ้างเล้ย T_T เดินทางมาถึงนี่ได้ก็บุญล่ะ เฮ้อ ต่อไปก็คงเจออีกเยอะล่ะตรู นี่แค่น้ำจิ้ม แต่พอคุณปู่คุณย่าถามแค่คำถามเดียวเอง -"-
- เจอกับแท็กซี่ที่เขียนป้ายชื่อแม่ไว้ (คุณพ่อเอื้อไม่ได้มาด้วยเพราะกลัวว่ารถจะเต็ม) แม่ทำเนียน เดินไปทักทาย จับไม้จับมือ ปานว่าจะรู้เรื่อง แต่เปล่าหรอกขอชิงพูดก่อน ก่อนที่จะไม่ได้พูด - -' จากนั้นก็แนะนำคุณปู่ คุณย่า แล้วก็เอื้อ หลังจากนั้นลุงริชาร์ดพูดอะไรก็ได้แต่ยิ้ม ๆ ก็พูดเร็วมั่กมาก ทำเหมือนเราเป็นคนแถวนี้ไปซะงั้น

พอขึ้นรถแล้ว ใจก็อยากชวนลุงริชาร์ดคุย แต่พอลุงแกตอบมาก็ฟังไม่รู้เรื่อง งั้นก็ขอหลับดีกว่า หลังจากนั่งหลับบนแท็กซี่จากแมนเชสเตอร์ มาถึงแลงแคสเตอร์แล้ว พอมาถึงบ้านพักก็ตื่นตา ตื่นใจดี เพราะน่าอยู่มั่ก มาก ไว้จะถ่ายรูปมาให้ดู เอื้อร่าเริง สนุกสนานผิดคลาด ทั้งที่เดินทางกันกว่า 15 ชม. เราเหมือนมีสนามหญ้าขนาดใหญ่อยู่หลังบ้าน อากาศเย็นสบาย (จนถึงหนาว) วันที่เรามาถึงอากาศครึ้มๆ มีฝนตกเกือบทั้งวัน แต่พอเช้าวันต่อมาฟ้าเป็นสีฟ้า แดดเป็นแดด อากาศเย็นสบายแม้ว่าจะมีแดดเปรี้ยงก็ไม่รู้สึกร้อนเลย ช่วงเช้าเราไปเดินชมมหา'ลัย เจอแต่สาวสวย ๆ แต่งตัวยังกับอยู่ที่สยามสแคว์บ้านเรา หนุ่มก็หล่อซ่ะ นี่ถ้าเป็นซัก 10 ปีที่แล้วล่ะก็.... (คิดเอาเอง!!) ^_^ ช่วงบ่ายของวันที่สองเราก็ไปเที่ยวในเมืองหาซื้อของใช้ที่จำเป็น เช่น ราวตากผ้า ชั้นวางของ ผ้าคลุมผ้านวม และของกิน หมดไปหลายสิบปอนด์อยู่ คุณพ่อเอื้อบ่นว่าเดือนนี้ใช้เงินเดือนหมดเลย T_T

เมืองนี้น่าอยู่มั่กมาก บรรยากาศให้ 9 คะแนน เต็ม 10 คะแนน ที่พักของมหา'ลัยก็ดี คนก็ดี มีแต่ของกินของใช้ที่แพงถ้าเทียบกับเมืองไทย คงต้องเลิกนิสัยเทียบราคาเป็นบาทแล้วล่ะ เพราะยังไงเราคงต้องอยู่กันอีกหลายปี มาอยู่ที่นี่เราต้องปรับตัวกันหลายเรื่อง จากคนที่สบาย ๆ ไปซะทุกเรื่อง กลายเป็นคนเจ้าระเบียบ เป็นระบบขึ้นซะงั้น ขอนอกเรื่องนิดนึง เห็นคุณพ่อเอื้อพูดภาษาอังกฤษแล้วเท่จัง ^o^ รู้สึกว่าสวีทกว่าอยู่เมืองไทย หรือว่าบรรยากาศเป็นใจ อิอิ (อย่าคิดลึกล่ะ) อย่างแม่เมื่อตอนที่อยู่เมืองไทยจะให้ตื่นแต่เช้ามาทำกับข้าว เก็บบ้าน ทำความสะอาดบ้าน หิมะตกเมืองไทยล่ะ เพราะแต่งงานแล้ว มีแม่บ้านทำให้ทุกอย่าง ได้แต่คิดว่าวันนึงจะทำ แล้ววันนั้นก็มาถึง แม่ตื่นตีห้า ทำกับข้าว ทำความสะอาดครัว ให้เอื้อกินข้าว เก็บบ้าน รอคุณสามีตื่น แหมช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือนซะจริง ๆ ไม่มีใครชม ชมเองก็ได้ ^_^ อยู่ที่นี่สองทุ่มก็นอนแล้ว พอตีห้าก็ตื่น เพราะอากาศมันเย็นนอนหลับสบาย นี่ถ้าไม่ติดว่าพ่อ แม่ พี่น้องอยู่เมืองไทย เราอาจจะอยู่ที่นี่กันก็เป็นได้

ส่วนเอื้อก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว จากที่เป็นเด็กนอนดึก ตื่นสาย กลายเป็นเด็กนอนเร็ว ตื่นเช้า เข้านอนก่อนสองทุ่ม ตีห้าก็ตื่นแล้ว มานั่งดูการ์ตูนนิดนึง แล้วก็กินข้าว เข้าใจว่าเป็นเหตุผลเดียวกับแม่คือ อากาศเย็นสบายนอนหลับรวดเดียว ขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปเถอะ.....

มีเรื่องเดียวที่ห่วงคือเอื้อยังคงกินน้อย หวังว่าถ้าไปโรงเรียนแล้วคงกินได้เยอะขึ้น

วันนี้ (2 ต.ค. 52) ที่บ้านพักเราจะมี meeting เล็ก ๆ ของนักเรียนไทยทั้งเด็ก ป.โท, ป.เอก รวมแล้วประมาณ 10 คน (เขาเลือกบ้านพักเรา คงเห็นว่าคุณพ่อเอื้อโตที่สุด) เดี๋ยวต้องไปเตรียมทำอาหารซะแล้ว หวังว่าเขาคงจะกินกันได้นะ

Create Date : 02 ตุลาคม 2552 Last Update : 2 ตุลาคม 2552 19:51:33 น. Counter : 872 Pageviews.		3 comments
Share Tweet