ช่วงวันหยุดแม่ก็รบกับเอื้อแทบทุกวันเพราะเอื้อทั้งลื้อ ค้น ทิ้ง ฉีก ระเลงทั้งบ้าน จนบางวันระเบิดลงโดนดุจนน้ำตาเล็ดก็มี จนถึงขั้นคุณพ่อเอื้อต้องอพยพหนีสงครามไปอยู่ที่แล็บซะงั้น T_T
ช่วงวันหยุดเราก็กิน ๆ นอน ๆ อยู่กับบ้าน แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องอ้วน เพราะมาอยู่ที่นี่กินเยอะแต่ไม่อ้วน ไม่รู้ว่าทำให้ได้ใจก่อนรึเปล่า?? ช่วงบ็อกซิ่งเดย์ (ตอนแรกงงวันอะไรฟร่ะ?!?!? วันชกมวยมันเกี่ยวอะไรกับวันคริสต์มาส?? ที่แท้ก็คือร้านค้าต่าง ๆ จะพากันลดราคาตั้งแต่วันที่ 26 ธค. จนถึงช่วงปีใหม่ เขาเรียกกันว่า... "Boxing Day") เราก็ไปช็อบกับเขาบ้างลงทุนข้ามเมืองไปเชสเตอร์เลย แต่ไม่ได้อะไรหรอกเพราะครอบครัวนักเรียนทุน(คนยาก)อย่างเราจะควักได้ต้องมั่นใจว่าถูกจริง คุ้มจริง ปอนด์ถึงจะยอมออกจากกระเป๋า คุณพ่อเอื้อได้เสื้อกันหนาวลีวายส์มาตัวนึงหนักราวกิโลเศษ ๆ ใหญ่ยังกับผ้าห่มนวม แม่ได้จั๊มเปอร์ตัวนึงของนอร์ธเฟสกัดฟันซื้อมาเลย T_T ส่วนเอื้อได้หนังสือ 1 เล่ม ราคาของลดหลั่นตามขนาดตัว
จากนั้นก็ไปช็อบต่อในเมืองแถวบ้าน ก็ยังไม่ได้อะไรเพิ่มตามสโลแกน "ไม่ถูกจริง ไม่ซื้อ" จนไปที่ Matalan (ใกล้บ้าน) อ่ะนะถึงได้รู้ว่าไม่น่าต้องไปไกลถึงเชสเตอร์เลยตรู!! แค่เมธาลานก็ช็อบกันไม่ไหวเพราะลด 75% เลย แถมมีให้เลือกทุกไซส์ด้วย แม่เลยได้เสื้อ 1 ตัว ถุงมือ 1 คู่ ไว้ปีหน้าเจอกันใหม่!!!
ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาแสนสบายจริง ๆ (ถ้าไม่ต้องรบกันเอื้อ) ไม่ต้องตื่นแต่เช้า(มาก) ไม่ต้องวิ่งตามรถไฟ ไม่ต้องฝ่ารถติด ไม่ต้องเครียดส่งงานไม่ทัน ไม่ต้องกังวลเรื่องงานไม่ถูก ไม่ต้องกลุ้มเรื่องคนรอบข้าง ไม่ต้องทนภูมิแพ้ ฯลฯ แสนสุขเสียจริง ๆ เลย แต่ก็นะต้องกลายเป็นนักเรียนอีกรอบ นักเรียนที่ไม่มีครู ไม่มีสอบ ไม่มีห้องเรียน ไม่มีกฏเกณฑ์ใดๆ นอกจากต้องบังคับใจ และตัวเองให้ทำให้ได้....เรียนภาษาอังกฤษ!!!! ไม่รู้ว่าสมัยเป็นนักเรียนไม่ตั้งใจเรียน หรือว่าระบบการศึกษาของเราล้มเหลวนะ???!?!?!
แต่จะว่าไปวันก่อนไปช็อบกัน เข้าคิวรอจ่ายเงินจนเมื่อย พอจ่ายเงินแคชเชียร์ดันคิดเงินเกินอีก อิแม่ก็ได้ยินเสียงปิ๊บอีกรอบของชิ้นเดิม แต่ก็ไม่ได้ถาม พอจ่ายเงินดูบิลถึงเห็นว่าชาร์จเงินเกินนี่หว่า บอกกับหนุ่มแคชเชียร์ว่าคิดเงินเกิน ฮีก็บอกว่าต้องไปที่เคาร์เตอร์คืนเงิน เราก็เดินไปที่เคาร์เตอร์ปรากฎว่าคิวยาวพอกับตอนรอจ่ายเงินเลย T_T แถมคนนึงติดต่อนาน 5 นาที คุณพ่อเอื้อเลยภาษาดีขึ้นมาทันที เดินกลับไปที่เคาร์เตอร์จ่ายเงินอีกรอบ แล้วบอกว่า "ความผิดของคุณ ทำไมต้องให้ผมไปยืนรอคิวอีกรอบ สามารถคืนเงินตรงนี้ได้ไหม" ส่วนอิแม่ยังคงเข้าคิวรอไว้ก่อน เผื่อเจรจาไม่เป็นผล แต่แล้วเราก็ไม่ต้องยืนต่อคิวอันยาวเยียดอีกรอบ อ่ะนะไม่เชื่ออย่าลบหลู่....
ปีนี้แม่ก็ไม่ขออะไรมาก ขอแค่ให้เอื้อเป็นเด็กดี เชื่อฟังพ่อแม่ ส่วนแม่ก็จะพยายามใจเย็น และเป็นแม่ที่ดีของเอื้อ
และก็ขอพรใดที่ประเสริฐจงมี จงเกิด จงได้กับพี่ ป้า น้า อา ญาติสนิทมิตรสหายทุก ๆ ท่านเทอญ
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
เข้าไปแสบจมูกบ้างหรือเปล่าคะ
ขอแอบถามนึดนึง อยู่โน้นพี่กุลต้องเช่ารถหรือเปล่าคะ แล้วเค้าคิดกันอย่างไงเอย