ปริศนาลิงปิดหู

ในโลกนี้มีความป่วยอยู่สองชนิด
หนึ่ง ป่วยกาย (กายิกโรค)
สอง ป่วยใจ (เจตสิกโรค)

ป่วยกาย คือ ป่วยไข้ เช่น ปวดหัวตัวร้อนเป็นหวัด กระเพาะอักเสบ หิว กระหาย ฯลฯ
ป่วยใจ คือ ป่วยเพราะถูกโรคกิเลสรุมเร้า
เช่น โลภมากไม่รู้จักพอ โกรธจัดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ หลงมากจนแยกถูกผิดดีชั่วไม่ออก

ป่วยใจ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ คนที่ป่วยเพราะยังมีกิเลสเจือปนอยู่ในใจ
คนที่ป่วยใจ จึงหมายถึงปุถุชนทั่วไปที่ยังมีชีวิตเดินเหินอยู่ในโลกอย่างเราๆ นี่เอง

พระพุทธองค์เคยตรัสว่า
จะหาคนที่ไม่เคยป่วยกายเลยตลอดอายุขัยกว่า 100 ปี ก็พอจะหาได้
แต่จะหาคนที่ไม่เคยป่วยใจเลยชั่วขณะจิตเดียวหายากแสนยาก
คนที่ไม่เคยป่วยใจอย่างถาวรในโลกนี้ ก็เห็นจะมีแต่พระอรหันต์เท่านั้น นอกนั้นล้วนแล้วแต่ป่วยใจกันทุกคน

คนที่ป่วยใจมาก (กิเลสมาก) ก็ทุกข์มาก
คนที่ป่วยใจน้อย (กิเลสเบาบาง) ก็ทุกข์น้อย

ความป่วยใจที่เป็นโรคสากล กล่าวคือ มักจะเกิดขึ้นกับมนุษย์แทบทุกคนก็คือ ความบ้าเงิน บ้าทอง บ้าทรัพย์สมบัติ

ในโลกนี้มีคนสักกี่คนกันที่เห็นเงินและทองแล้วจะไม่ตาโต

คน จำนวนมาก พากันทุ่มอุทิศชีวิตทั้งชีวิตเพื่อหาเงินหาทอง
บางคนมีเงินมหาศาลหลายหมื่นหลายแสนล้านบาท/ดอลลาร์ แต่ถึงกระนั้นก็ยังสะกดคำว่า "พอ" ไม่เป็น

บางคนเพื่อให้ได้เงินมาครอบครองถึงกับต้องยอมขายศักดิ์ศรี ขายจิตวิญญาณ
ยอมทรยศ เพื่อฉ้อราษฎร์บังหลวง

คนบางคนสละทุกอย่างแม้แต่ชีวิต เพื่อแลกกับการหาเงิน

กระทั่งบางคนถือว่า เงินคือ พระเจ้า
เงินคือ คำตอบสุดท้ายของชีวิต เงินเนรมิตได้ทุกอย่าง

ใน ขณะที่คนถือกันว่า "เงิน" คือสิ่งสูงสุดของชีวิต
แต่แนวคิดเช่นนี้กลับกลายเป็นเรื่องไร้สาระต่ำต้อย และอัปมงคลยิ่งสำหรับปัญญาชนชาวพุทธ


พระพุทธเจ้าเคยเล่านิทานเรื่องหนึ่งว่า

พญาวานรโพธิสัตว์ตัวหนึ่ง มีลักษณะสง่างาม องอาจ ฉลาดเฉลียว ถูกนายพรานจับได้ เขาจึงนำไปถวายพระราชา
พญาวานรโพธิสัตว์นั้นอยู่ในวังกับพระราชามาเป็นเวลานาน จนสามารถฟังภาษามนุษย์รู้เรื่อง

วันหนึ่งเมื่อพระราชาทรงเห็นว่าหมดความตื่นเต้น ที่จะล้อเล่นกับพญาวานรแล้ว
จึงมีรับสั่งให้ปล่อยพญาวานรที่ชายป่า
เมื่อ พญาวานรโพธิสัตว์กลับมาสู่ฝูง บริวารต่างพากันเข้ามารุมล้อมพร้อมกับซักถามว่า
ในสังคมมนุษย์นั้น เขาอยู่กินกันอย่างไร ขอได้โปรดเล่าให้ฟังด้วย

พญาวานรโพธิสัตว์เล่าว่า
เพื่อนเอ๋ย ในสังคมมนุษย์นั้น ทั้งวันทั้งคืน มีแต่เสียงร้องอื้ออึงว่า
"เงินของกู, ทองของกู เขาพูดกันอยู่อย่างนี้ไม่รู้จบสิ้น"

หมู่ บริวารของพระโพธิสัตว์ครั้นได้ยินคำว่า "เงินของกู, ทองของกู" เท่านั้น
ก็พากันร้องห้ามพระโพธิสัตว์เป็นพัลวัน พลางขอร้องว่า "ท่านอย่าเอาเรื่องอัปมงคลเช่นนี้มาเล่าอีกเลย"
จากนั้นจึงพากันเอามือปิดหูวิ่งหนีหายเข้าป่าไปอย่างไร้ร่องรอย

คำว่า "เงินของกู, ทองของกู" เป็นคำแสลงหูของสัตว์ดิรัจฉาน แต่กลับเป็นคำหวานชื่นใจของหมู่มนุษย์อย่างยิ่ง

น่าสนใจว่า ทำไมภูมิปัญญาของสัตว์ดิรัจฉานในยุคนั้น จึงวิวัฒนาการสูงส่งกว่ามนุษย์แม้แต่ในยุคนี้

มนุษย์ ที่แม้จะมีการศึกษาสูง แต่กระนั้นก็ยังไม่รู้ว่าเงินทองเป็นของแสลงสำหรับการมีชีวิตดีงาม
ซ้ำยังพยายามทำทุกอย่าง เพื่อครอบครองสิ่งที่แม้แต่ลิงยังต้องปิดหูวิ่งหนี อย่างสุดชีวิตยามได้สดับตรับฟัง

น่าสนใจว่า ที่ลิงต้องปิดหู ที่ลิงต้องวิ่งหนี
เพราะลิงมองเห็นอะไรที่ซ่อนอยู่ในเงินๆ ทองๆ ซึ่งมนุษย์มองไม่เห็นหรือเปล่า


บทความจาก ไทยโพสต์
ที่มา //variety.thaiza.com/ปริศนาลิงปิดหู_1212_118451_1212_.html

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2552		0 comments
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2552 20:35:29 น.
Counter : 855 Pageviews.
Share Tweet