ตะพาบน้ำโครงการที่ 41 โปสการ์ด ที่อยู่ในหนังสือหน้า 23
ตะพาบน้ำโครงการที่ 41 โปสการ์ด ที่อยู่ในหนังสือหน้า 23
คุณเป็ดสวรรค์ตั้งโจทย์ให้เขียนเกียวกับโปสการ์ดที่อยู่ที่หน้า 23 หรือว่า เขียนถึงเรื่องที่อยู่ในหน้าหนังสือที่ 23 ก็ได้ ตีความเองว่าอย่างนี้ครับ อิอิ ^^ ตอนนี้ผู้เขียนขอให้ชื่อว่า
"เพื่อนใครว่าไม่สำคัญ?
เชื่อไหมครับว่าเกิดมาจนป่านนี้
ผมเพิ่งได้รับโปสการ์ดใบแรก
ในชีวิตเมื่อไม่นานมานี้เอง ไม่ใช่ของเพื่อนเก่า ไม่ใช่เพื่อนที่ทำงาน
ไม่ใช่ของแฟนเก่า ไม่ใช่ของแฟนใหม่ ชะอุ๊ย! แต่เป็นของเพื่อน
เพื่อนธรรมดาๆที่คบและพูดคุยกันทางเมลล์เป็นประจำนั่นเอง
พอคิดว่าเอ!มันจะหายหรือไปแล้วหรือยังหนอ ทำให้ผมต้องไปค้น
หามันที่กองหนังสือรก ข้างๆโต๊ะที่ผมนั่งทำงานเป็นประจำที่บ้าน
เจอแล้วนี่ไง แหม๋ๆ คั่นอยู่ในหนังสือเรื่องเพื่อนใครว่าไม่สำคัญ?
ที่หน้า 23 นี่เอง
เฮ้อ! โล่งอกไปที เดี๋ยวไม่มีงานตะพาบส่งแย่เลย จำไม่ได้ว่าเขาเขียน
ไว้ว่าอะไรเพราะนานแล้ว ขออ่านซะหน่อย
สวัสดีพี่อ๋า น้องได้ไปเที่ยวเกาะล้าน น้ำทะเลใสแจ๋ว... อยาก
ให้พี่อ๋ามาเที่ยวด้วยกันจังเลย ^^
ด้านหน้าเป็นภาพน้ำทะเลใสแจ๋วและหาดทรายขาวสะอาด
จำได้ว่าตอนได้มาก็ทำให้อึ้งไปครู่ใหญ่ด้วยความเซอไพร์ซ
แถมด้วยความตื้นตันใจ ไม่คิดว่าใครจะให้ของแบบนี้กับเรา
ขณะที่ทำตาหวานฉ่ำอยู่นั้น นัยน์ตาก็เหลือบไปมองตัวหนังสือ
ชื่อเท่ห์เล่มนี้ มีบางข้อความในหนังสือหน้า23
ที่ผมกาดอกจันท์ไว้ด้วย สามดอกใหญ่ๆ
เพื่อน...
คือคนที่ยอมรับว่าเราเป็นเพื่อน
โดยไม่มีเงื่อนไข...
เราอาจมีความคิดเห็นต่างกัน
เราอาจนับถือศาสนาต่างกัน
เราอาจมีวัยต่างกัน เพศต่างกัน
เราอาจมีทัศนะคติในชีวิตต่างกัน
เราอาจมีอาชีพต่างกัน
เราอาจมีฐานะต่างกัน
หากเรามีความบริสุทธิ์และจริงใจให้แก่กัน
เราก็อาจเป็นเพื่อนกันได้เสมอ
เพื่อนที่ดีก็คือ...
คนที่คอยเตือนเมื่อเราพลาด
คอยให้อภัยเมื่อเราพลั้ง
คอยพยุงเมื่อเราล้ม
คอยมองมาเมื่อเราต้องการใครสักคน
คอยดีใจเมื่อเรามีความสุข
และคอยปลอบใจเมื่อเรามีความทุกข์
ไม่ใช่ความแตกต่างหรอกนะ
ที่ทำให้เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้
แต่เป็นเพราะใจของเราเอง
ที่คอยปิดกั้นความเป็นเพื่อนเอาไว้
ในโลกนี้ไม่มีใครมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบไปหมด
ผมติดต่อกับน้องคนนี้ เฉพาะทางเมลล์มาสามปีแล้ว
น้องเขาเป็นลูกกำพร้าทั้งพ่อและแม่
ต้องดูแลส่งเสียน้องสาวอีกสองคน เธอนับถือศาสนาคริสต์
เธอไม่มีญาติพี่น้องที่พอจะพึ่งได้เลย เธอมีโรคประจำตัว
ที่ไขสันหลังที่ทำให้เดินได้ไม่สะดวก และสุดท้ายก็จะเดิน
ไม่ได้ในที่สุด เธอป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ชนิดต้องรับประทานยา
เป็นประจำ ผมเองก็มีโรคประจำตัวไม่น้อยหน้าเธอเหมือนกัน
แต่ในเวลาที่ผมท้อ น้องเขาก็ปลอบใจผมได้อย่างได้ผล
จนบางทีผมก็ละอายใจตัวเองเมื่อเทียบกับสภาพร่างกาย
และความทุกข์ของน้องเขาที่มากกว่าเราหลายเท่า
ทำให้เราต้องรีบเข้มแข็งให้ไวๆ ^^
และเมื่อเวลาน้องเขาท้อ ผมก็มีหน้าที่ปลอบใจและช่วยน้อง
เขาแก้ปัญหาต่างๆเท่าที่ทำได้ เราเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องร่วมโรค
เอ๊ย ร่วมโลกที่ให้กำลังใจซึ่งกันและกันตลอดเวลา
นี่แหละครับเบื้องหน้าและเบื้องหลังโปสการ์ดใบนี้
เพื่อนใครว่าไม่สำคัญ?จริงไหมครับ ^^
เรื่องและภาพประกอบ วนารักษ์
ขอบคุณคุณเป็ดสวรรค์สำหรับหัวเรื่องตะพาบครั้งนี้สนุกมากครับ
ขอบคุณคุณลักษณ์สำหรับเทคนิคการถ่ายและตกแต่งภาพทั้งหมด
ขอบคุณน้องแน๋วสำหรับบล็อกสวยๆที่เห็นกันอยู่นี้
ขอบคุณเพื่อนประจำบล็อกที่รักของผมทุกคน
ของคุณเพื่อนใหม่ที่แวะเข้ามาอ่านงานตะพาบครั้งนี้ทุกๆท่าน
Create Date : 11 ตุลาคม 2554 |
|
93 comments |
Last Update : 11 ตุลาคม 2554 18:38:32 น. |
Counter : 2467 Pageviews. |
|
|
|
เลยขอลงก่อนหนึ่งวันเพื่อตอบกระทู้ของเพือนๆประจำในบล็อกผมก่อน แล้วจะตอบเม๊นท์ของเพือ่นๆ ที่แวะเข้ามาอ่านในวันจันทร์นะครับ+
ใครจะได้เข้ามาอ่านเป็นคนแรกครับ อิอิ ^^