บทกลอนข้างนี้ขอสลับฉากจากการเมืองเรื่องร้อนๆ มาเป็นกลอนเกี่ยวกับสังคมของแรงงานที่พบเห็นกันได้ทั่วไปในสังคมไทย จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ขอส่งข่าวถึงท่านผู้อ่นที่ติดตามนวนิยายแปลเรื่อง "สุภาพสตรีหมายเลขสอง" ที่กำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆว่า กำลังแปลใก้เสร็จแล้ว และจะนำมาให้อ่านต่อจาก entry นี้ค่ะ


===============================================================================================================================



"แม่จ๋า..นมหายไปหนายยย!"







ม่ายสาวน้อย ร้อยชั่ง โชคไม่ดี
ทั้งพ่อแม่ สามี ตายไปหมด
ต้องเลี้ยงลูก คนเดียว แสนรันทด
ไม่อยากอด ทำอย่างไร เงินไม่มี

ถือกำเนิด เกิดกาย เป็นรากหญ้า
การศึกษา ต้อยต่ำ จบปอสี่
เป็นลูกจ้าง โรงงาน ทำทีวี
อาเสี่ยอี กดค่าแรง เอาตามใจ

หาเงินได้ เท่าไหร่ ไม่เหลือเก็บ
เข้ากรุงเทพฯ ดีกว่า หางานใหม่
เป็นกรรมกร ก่อสร้าง บ้างเป็นไร
คงจะหา เงินได้ หลายสตางค์

หอบลูกน้อย กลอยใจ เอาไปด้วย
ผูกผ้าผวย ใส่ลูก ไว้ข้างหลัง
แม่ขนปูน ขนทราย ใส่กะละมัง
ลูกหลับมั่ง ตื่นมั่ง หัวสั่นคลอน

หิวขึ้นมา อ้าปาก ร้องแหวแหว
น้ำนมแม่ อยู่ไหน ลูกชายอ้อน
แม่เหลียวมอง รอบตัว หัวใจรอน
กลัวเถ้าแก่ ตัดทอน เงินค่าแรง

หลบเข้าหลัง ต้นไม้ ให้นมลูก
ไม่ทันอิ่ม ก็ถูก เพื่อนมาแจ้ง
หัวหน้างาน เรียกหา ท่าคลางแคลง
อู้งานไป ตะแบง แห่งหนใด

ทารกน้อย ร้องแง นมแม่หาย
หิวจะตาย แม่จ๋า เอามาใหม่
แสนสงสาร ลูกชาย สุดหัวใจ
น้ำตาไหล แม่ต้องกลับ ไปรับงาน

สิบห้าวัน ถึงครา ค่าแรงออก
จะส่งดอก ชื้อของใช้ เก็บไว้บ้าน
หลงดีใจ ได้เดี๋ยวเดียว เหี่ยวไม่บาน
ถูกหักค่า อู้งาน เหลือหน่อยเดียว



ผู้ประพันธ์: ดอยสะเก็ด





Entry นี้อยู่ในหมวด Literature