มีครอบครัวที่ผู้เขียนรู้จักครอบครัวหนึ่ง ฐานะอยู่ในระดับปานกลางค่อนข้างดี ครอบครัวนี้มีลูกสาวสองคน หน้าตาสวยทั้งคู่ พ่อแม่รักและหวงมาก ไปไหนก็ไปกันทั้งครอบครัว เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยก็มีหนุ่มมาจีบมากมาย ลูกสาวคนโตมีแฟนที่เรียนรุ่นเดียวกัน ตอนแรกพ่อแม่ก็ไม่ต้อนรับฝ่ายชายเพราะความหวงลูกสาว แต่หลังจากเรียนจบและเห็นว่าหนุ่มสาวรักกันจริง ก็ค่อยๆ ผ่อนปรนลงบ้าง ยอมให้มาหาที่บ้านหรือไปเที่ยวเตร่กันตามประสาหนุ่มสาว แม่เคยคุยกับลูกสาวทั้งสองคนว่าไม่อยากให้แต่งงาน กลัวจะไปลำบาก อยากให้อยู่กับพ่อแม่ไปเรื่อยๆ

หลังจากทำงานอยู่ในกรุงเทพฯได้หนึ่งปี ฝ่ายชายซึ่งเป็นคนทางใต้และเป็นลูกคนเดียว ต้องกลับไปช่วยกิจการของครอบครัว ก็เลยขอให้พ่อแม่มาสู่ขอ จะได้แต่งงานแล้วไปอยู่ด้วยกันที่บ้านของเข าและถ้าฝ่ายหญิงอยากทำงาน ก็สามารถช่วยเขาดูแลกิจการของครอบครัวได้

พ่อแม่ของฝ่ายชายมีผู้หญิงที่ชื่นชอบ อยากให้มาเป็นสะใภ้อยู่แล้ว เป็นคนจังหวัดเดียวกัน แต่เมื่อขัดลูกชายไม่ได้ ก็เดินทางมาพบพ่อแม่ฝ่ายหญิง เพื่อทาบทามสู่ขอตามประเพณี ตอนแรกก็ทำท่าว่าจะตกลงกันได้ด้วยดี พ่อแม่ฝ่ายหญิงก็ไม่ได้เรียกสินสอดอะไรมากมาย แล้วแต่ฝ่ายชายจะจัดให้ โดยพ่อแม่ฝ่ายหญิงมีเงื่อนไขเพียงข้อเดียว คือว่าที่ลูกเขยจะต้องกลับมาทำงานที่กรุงเทพฯ แต่งงานกันแล้วก็ไม่ต้องแยกบ้าน ให้อยู่ร่วมบ้านกับพ่อแม่ของฝ่ายหญิง แต่พ่อแม่ของฝ่ายชายก็อยากให้ฝ่ายหญิงลาออกจากงานที่กรุงเทพฯ ไปอยู่กับฝ่ายชายที่ทางใต้ ก็เลยตกลงกันไม่ได้ หลังจากนั้นก็มีการเจรจากันอีกสองสามครั้ง แต่ก็ตกลงกันไม่ได้เหมือนเดิม เรื่องก็คาราคาซังต่อไป

ความจริงสองหนุ่มสาวเจ้าของเรื่องไม่ได้มีปัญหาอะไรกันเลย ฝ่ายหญิงยินดีที่จะลาออกจากงานไปอยู่กับฝ่ายชาย แต่เมื่อพยายามเจรจากับพ่อแม่แล้วไม่สำเร็จ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะพ่อแม่อ้างแต่เรื่องความเป็นห่วง ไม่อยากให้ลูกสาวไปอยู่ไกลตัว ฝ่ายแม่ถึงกับร้องไห้ขอร้องให้ลูกสาวเห็นใจพ่อแม่ ที่รักและเป็นห่วงลูกเหลือเกิน เกือบทุกครั้งที่ลูกสาวพูดเรื่องขอย้ายไปอยู่ใต้ไปแต่งงานกับคนรัก ไม่พ่อก้แม่มีอันต้องล้มหมอนเสื่อ หรือเข้าโรงพยาบาล ฝ่ายชายเองก็อยากจะทำตามความต้องการของพ่อแม่ฝ่ายหญิง แต่ก็ติดขัดที่เป็นลูกคนเดียว ถ้าเขาทิ้งกิจการของครอบครัวมาทำงานกรุงเทพฯ ก็จะไม่มีใครช่วยงานทางโน้น พ่อแม่ก็อายุมากแล้ว ก็เลยกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หลังจากนั้นแม้จะยังไม่มีการแต่งงานเพราะตกลงกันไม่ได้ หนุ่มสาวทั้งสองก็ยังติดต่อกันต่อไป โดยฝ่ายชายเดินทางจากใต้มาหาฝ่ายหญิง อย่างน้อยเดือนละครั้ง แล้วในที่สุดก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ซึ่งไม่แน่ใจว่าพ่อแม่ฝ่ายหญิงรู้หรือไม่ อีกประมาณสองปีต่อมา ฝ่ายชายก็แต่งงานกับผู้หญิงใต้ด้วยกัน โดยที่สาวคนแรกยินยอมให้เขาไปแต่งงาน หลังแต่งงานฝ่ายชายก็ยังมาหาฝ่ายหญิงคนเดิม ที่กรุงเทพฯอย่างสม่ำเสมอ

วันวารผ่านไปอีกหลายปี ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมสำหรับฝ่ายหญิง ส่วนฝ่ายชายมีลูกกับภรรยาแต่งสามคน แต่ก็ยังปฏิบัติต่อผู้หญิงคนแรกเหมือนเดิม เพียงแต่ระยะเวลาที่มาหาแต่ละครั้งทอดยาวออกไปเรื่อยๆ เพราะหน้าที่การงานและลูกเมียของเขาต้องมาก่อนเสมอ ส่วนความรักต่อเธอของเขา ยังหนักแน่นมั่นคงเหมือนเดิมหรือเปล่า ไม่มีใครรู้ นอกจากเจ้าตัวสองคนเท่านั้น ฝ่ายที่เสียเปรียบคือฝ่ายหญิงซึ่งตอนนี้มีหน้าที่การงานระดับผู้บริหาร แต่ต้องตกอยู่ในสภาพ “เมียน้อย” หรือ “เมียลับ”ไปโดยปริยาย อยากจะมีลูกก็มีไม่ได้ เพราะอยู่ในสถานภาพของสาวโสด เพียงเพื่อทำตามความต้องการของพ่อแม่ ส่วนลูกสาวอีกคนก็ไม่ยอมมีแฟนเหมือนกัน ครองตัวเป็นโสดจนถึงตอนนี้ ที่อายุเกินสี่สิบปีแล้ว

เรื่องนี้มีคติสอนใจว่า "เมื่อโอกาสลอยมาถึงตัวแล้ว แต่ไม่ไขว่คว้าเอาไว้ มันก็จะลอยผ่านไปให้คนอื่น ที่เห็นค่าของโอกาสนั้นมากกว่า"

เรื่องนี้จะเข้าข่าย “พ่อแม่รังแกฉัน”ได้ไหมเอ่ย

ผู้หญิงคนใดที่กำลังเจอปัญหาแบบนี้ จะมีทางออกให้ตัวเองอย่างไรคะ แต่ถ้าเป็นผู้เขียน คงจะไม่ยอมจมปลักดักดานอยู่กับความรักที่ไ่ม่มีอนาคตเช่นเธอผู้นี้ แม้จะมีอะไรกับเขาไปแล้ว แม้จะรักเขามากแค่ไหน แต่เมื่อถึงวันที่เขามาขออนุญาตแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน ผู้เขียนก็จะปล่อยเขาไปทันที โดยตัดขาดความสัมพันธ์ที่เคยมีทั้งหมด เพราะมันไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ตัดใจตัดกายให้หมดสิ้นแล้วเดินหน้าต่อไป ยังไม่สายที่จะได้พบรักใหม่ที่ลงตัวกว่าเก่า ไม่ใช่ปล่อยความสัมพันธ์ที่ไร้อนาคตและเกียรติยศ ให้ยืดเยื้อยาวนานเป็นสิบๆปีเช่นนี้ จนร่วงโรยเข้าวัยกลางคน เสียโอกาสทองของชีวิตคู่ไปอย่างน่าเสียดาย

ดอยสะเก็ด

หมวด Literature