ขอบฟ้าอยู่ใต้ฝ่าเท้า : โลกนี้มีไว้เหยียบ ไม่ได้มีไว้แบก

ขอบฟ้าอยู่ใต้ฝ่าเท้า

ตี้ - สุรจักร์ ชัยวรศิลป์
รวมบทบรรณาธิการจากนิตยสาร POP

เวลาเปิดอ่านนิตยสารทั้งหัวในและหัวนอกที่เรียงรายเต็มแผงหนังสือในวันเวลานี้ คุณเปิดอ่านหน้าไหนเป็นหน้าแรกค่ะ คุณเคยอ่านนิตยสาร POP ไหม

สารภาพตรงๆ ว่าดิฉันไม่เคยสนใจนิตยสารเล่มนี้มาก่อนเลย ระยะหลังนี่นิตยสารที่ได้อ่านประจำส่วนใหญ่ คนทำเขาส่งมาให้อ่านบ้าง หรือเลือกซื้อเฉพาะเล่มที่เราสนใจเนื้อหาขณะนั้น (อย่างเช่น มีบทสัมภาษณ์คนที่เรากำลังกรี๊ดอยู่ หรือมีบทความน่าสนใจ มีข้อมูลที่เรากำลังหา กำลังต้องการอยู่ ) แต่หลังจากนี้ไป เหตุผลหลักที่ดิฉันจะหานิตยสารเล่มนี้มาอ่านก็เพราะบทบรรณาธิการค่ะ

ดิฉันมีหนังสือรวมเล่มบทบรรณาธิการนิตยสาร(ไทย ) อยู่สองสามเล่ม ยังอ่านไม่จบสักเล่ม แต่เล่มนี้อ่านจบด้วยความรวดเร็ว อ่านไปยิ้มไป บางตอนแอบๆ น้ำตารื้น บางตอนหัวเราะก๊าก บอกอตี้ (ผู้เขียน ) สำนวนร้ายกาจมาก แต่ที่สำคัญที่ทำให้อ่านจบอย่างรวดเร็ว ก็เพราะบอกอตี้ คนนี้ไม่ได้มาคุยกับผู้อ่านอย่างที่บรรณาธิการคนอื่นคุยกับผู้อ่านของเขา เช่นบอกว่า เราควรจะรักษาสิ่งแวดล้อมอย่างไร เธอไม่ได้มาบอกเราว่าเนื้อหานิตยสารในเล่มนี้มีอะไรบ้าง ไม่ได้บอกว่าวันนี้คนดังคนไหนกำลังทำอะไร ไปช้อปปิ้งที่ไหน ดาราคนนั้นกำลังเป็นแฟนใคร (นิตยสาร POP เป็นนิตยสารบันเทิง ) หรือบอกอตี้ไม่ได้บอกเราว่าเราควรแก้ไขปัญหาบ้านเมืองอย่างไร (แต่เธอฉายภาพสังคมให้เราเห็นอย่างชัดเจนในบทบรรณาธิการของเธอ )

จากประสบการณ์ที่อ่านบทบรรณาธิการของนิตยสารมา
พูดง่าย ๆ บทบรรณาธิการของเธอไม่ได้แสดงท่าที "ฉลาด" หรือทำท่าเย่อหยิ่งใส่คนอ่าน (บอกกอตี้บอกว่าบรรณาธิการบางคนเขียนทักทายผู้อ่านด้วยน้ำเสียงถือตัว สั้นกระชับ ประหยัดถ้อยคำ ประหนึ่งคุณนายผู้เย่อหยิ่งทักทายคนขับรถ ...และบางคนก็เทศน์สั่งสอนผู้อ่านทุกฉบับประหนึ่งหลงลืมไปว่าตัวเองเป็นแค่บรรณาธิการ หาใช่นักบวช )

แต่บทบรรณาธิการของเธอเต็มไปด้วย เรื่องของคนใกล้ตัวของเธอ แม่ คนรัก ลูกน้อง เพื่อนร่วมก๊วน เพื่อนรุ่นน้อง ผู้ชายที่เธอเจอ แต่ละเรื่องแต่ละบทที่เธอเล่ามันเปี่ยมความรู้สึก มัน...อย่างไรดีล่ะ ให้บรรณาธิการหนังสือเล่มนี้มาบอกคุณจะดีกว่าไหม

"... ในทรรศนะของผม ตัวหนังสือของเธอง่าย ทว่าทิ่มแทงความรู้สึก
กวนตีน แต่มีเสน่ห์
น่าหมั่นไส้ ทว่าเปิดเผย ซื่อสัตย์กับความรู้สึก
ร้ายลึก แต่ตรงไปตรงมา ปากหมา ทว่าเป็นปัญญาชน มีทัศนคติที่ดี ยังไม่นับอารมณ์ขันในระดับที่สามารถเล่นตลกคาเฟ่แข่งกับโน้ต เชิญยิ้มได้สบาย

แม้ในความดิบเถื่อน แม้ในความโผงผาง ข้อเขียนของเธอกระแทกกระทั้นด้านลึกของชีวิตทุกครั้ง

สารภาพอย่างไม่เกรงจะเสียบุคลิค บทบรรณาธิการในนิตยสารซึ่งว่ากันว่าทำขายวัยรุ่นของเธอ ทำให้ผมร่ำไห้หลายเรื่อง เป็นการร่ำไห้ภายในที่ทั้งอึดอัดและขัดเขินมากที่สุดครั้งหนึ่ง..." (บางตอน จากคำนำของวรพจน์ พันธุ์พงศ์ บรรณาธิการ ขอบฟ้าอยู่ใต้ฝ่าเท้า )

ดิฉันชอบที่เธอบอกว่า เธอเริ่มเป็นคนทำหนังสือตั้งแต่อายุสิบแปด มีวุฒิเทียบเท่าเพียงแค่มัธยมหก อย่าว่าแต่จะจบวิชาการทำนิตยสารมาจากไหน มหาวิทยาลัยก็ไม่เคยเข้า

แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมีมากคือเธออ่านนิตยสารอย่างบ้าคลั่งมาตั้งแต่อายุสิบสอง เธอหยุดอ่านการ์ตูนตั้งแต่อายุสิบปี ครู ที่ให้ความรู้เรื่องการทำนิตยสารแก่เธอคือ นิตยสารที่เธอกระหน่ำซื้ออย่างบ้าคลั่งนั่นเอง (เธออ่านนิตยสารหลายเล่มมาก และรู้จักนิตยสารนั้นๆ อย่างแท้จริง ด้วยว่าเธออ่านมันมาตั้งแต่เล่มแรกที่นิตยสารเล่มนั้นๆวางแผง และอ่านมันจบกระทั่งนิตยสารเหล่านั้นพากันปิดตัวลง )

และดิฉันเชื่อว่าตอนนี้ประสบการณ์การทำหนังสือกว่าสิบปี ที่เธอเวียนว่ายอยู่ในวงการหนังสือ มันคือ ครูใหญ่ที่บอกว่าเธอควรจะทำนิตยสารอย่างไร นิตยสาร POP เคยปิดตัวมาแล้ว และเพียงชั่วเวลาไม่นาน เธอก็ทำให้นิตยสารเล่มนี้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีก (มิน่า เหล่าคนทำหนังสือเล่มนี้ถึงเรียกหนังสือของพวกเขาว่า ปอป ) นับถือจิตใจที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นนักสู้ของเธอจริงๆ

การที่จะบอกว่าชอบบทไหนบ้างในนิตยสารเล่มนี้ นับได้ว่ายากยิ่ง เพราะชอบทั้งเล่ม ผู้อ่านหลายคนบอกว่าอ่านที่เธอเขียนแล้วชอบเรื่องที่เธอพูดถึงแม่มากที่สุด แสดงว่าหลายๆ คนคงเคยทำอะไรไม่ดีกับแม่ของตัวเอง ( ไม่ใช่ดิฉันค่ะ ดิฉันรักแม่มากกว่าความยุติธรรม -ตามที่นักเขียนคนนึงเคยบอก )

ดิฉันชอบตอนที่เธอเล่าให้ฟังว่าเธอเจรจาธุรกิจ (ในการเริ่มต้นทำหนังสือเล่มนี้ )อย่างไร ต้องไปหาอ่านค่ะ ถ้าเอามาเล่าในที่นี้คงยาวมาก ดิฉันเห็นภาพตามได้ตลอด มันลบภาพการเจรจาธุรกิจที่คุณเคยเจอหรือที่คิดว่าจะได้เจอออกไปได้หมดเลย

ชอบบท วันที่อยากทำความดี เธอบอกว่าการทำความดีสำหรับเธอมันเป็นเรื่องยาก ไม่เหมือนการทำความชั่ว เธอตั้งใจไปซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อของให้เด็กอ่อนบ้านพญาไท แต่ใจมันคอยแต่จะเข็นรถไปที่ชั้นวางเหล้า (เหมือนดิฉันเลย ) การไปซื้อผ้าอ้อม นมผง ฯลฯ สำหรับเธอมันดูไม่เท่ (ดิฉันไม่เคยเดินเฉียดไปแผนกนี้เลย เคยไปยืนงงอยู่หน้าชั้นขายของสำหรับพระ จะไปทำบุญ แต่ไม่รู้จะหยิบอะไรก่อน อะไรหลังดี ) แต่ตอนหลังเธอก็ไปบ้านเด็กอ่อนพญาไทได้สำเร็จ

ชอบตอนที่เธอต่อรองกับสามล้อ ในบท นางมารร้ายกับคนขับสามล้อ เธอให้แบงค์พันแก่คนขับสามล้อ แน่นอนอยู่แล้วว่าคนขับสามล้อต้องไม่มีตังค์ทอนพอ เธอบอกว่าจะเข้าไปแลกตังค์ในเซเว่นอีเลเว่น แต่คนขับสามล้อไม่เชื่อใจเธอ เขาจะเข้าไปแลกตังค์เอง ต้องไปอ่านว่ากระบวนการ "ความไม่เชื่อใจกันของคนในสังคมเมือง " มันดำเนินต่อไปอย่างไร แต่เรื่องของเธอมักจะหักมุมนะคะ ขอบอก

ดิฉันไม่รู้ว่าเธอไปสรรหาสำนวนในการเขียนมาจากไหน ตอนนึงเธอพูดถึงตัวเองหลังจากไปปาร์ตี้มาทั้งคืน เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอเป็น หมาขี้เรื้อนแก่ๆ ตัวนึง นอนหมดเรี่ยวแรงกดรีโมทโทรทัศน์อย่างไม่รู้สึกรู้สา

ชอบตอนที่เธอบอกเด็กวัยรุ่นว่า อย่ากักขังพลังในตัวเธอ มันเป็นตอนที่เธอเจอฝรั่งอังกฤษอายุ 19 ที่ถนนข้าวสาร เขาออกเดินทางมาประเทศเอเชียคนเดียว มันทำให้เธอนึกถึงตัวเองและวัยรุ่นไทย ในวัย 19 เธอไม่กล้าแม้แต่จะไปพัทยาคนเดียวด้วยซ้ำ ขึ้นรถเมล์ก็ไม่เป็น ไปไหนมาไหนคนเดียวก็เขิน ไม่กล้านั่งกินอาหารตามร้านอาหารคนเดียว ไม่เคยทำงานในร้านอาหารในเพื่อหารายได้พิเศษ ฯลฯ

เธอบอกว่า คุณจะเลือกแบบใดเล่า ระหว่างการใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่ตามความหมายของคำว่าเป็นวัยของการเรียนรู้และค้นหา กับการใช้ชีวิตวัยรุ่นที่ราบเรียบและปลอดภัย

ดิฉันเคยไปอิตาลี บางเมืองก็มีเพื่อนเที่ยว (ไปเยี่ยมเพื่อนเก่า ) บางเมืองก็เที่ยวคนเดียว ที่กรุงโรม ดิฉันเที่ยวคนเดียวอยู่หลายวัน ( มีคนเตือนว่าโรม เป็นเมืองที่ไม่ปลอดภัย ทั้งจากขโมยวิ่งราวกระเป๋า ทั้งจากการหลอกต้มตุ๋นนักท่อเงที่ยว ฯลฯ ) แต่ประสบการณ์การเที่ยวคนเดียวที่โรม มีคุณค่ากับดิฉันมาก มันมีทุกอารมณ์ ทั้งสนุก ทั้งเหงา ทั้งคิดถึงเพื่อน ทั้งตื่นตาตื่นใจกับเมืองที่โอ่อาขนาดนั้น ทั้งประทับใจกับคนอิตาลี ทั้งต้องคอยวิ่งหนีหนุ่มอิตาลี (เพราะสาวคนไหน ย้ำ- ไม่ว่าคนไหนก็ตาม ถ้าไปอิตาลีแล้ว ไม่มีหนุ่มอิตาลีมาจีบ ให้มาเหยียบดิฉันได้ค่ะ ) ทั้ง ฯลฯ
(ตอนที่เที่ยวคนเดียวนี้ไม่อาจจัดได้ว่าเป็นวัยรุ่นแล้ว )

เพื่อนๆ หลายคนของดิฉันตอนนี้ก็ยังไม่เคยเที่ยวคนเดียว ดิฉันอยากยุให้หลายๆ คนลองเดินทางคนเดียวดูค่ะ เป็นรสชาติในชีวิตที่คุณควรจะมีไว้เป็นประดับตัวเอง
...

นี่เป็นหนังสือรวมบทบรรณาธิการนิตยสารที่ดิฉันชอบมาก
เล่มนึงทีเดียว บทบรรณาธิการในนิตยสารเล่มล่าสุด เธอพูดถึง พัทยา เมืองแห่งความชั่วร้ายแบบเหี้ยๆ ตามคำพูดของเธอ ดิฉันอ่านแล้วรู้สึกว่ามันเทียบเท่าได้กับเรื่องสั้นชั้นดีเรื่องนึงทีเดียว


... ให้ตายเถอะ บอกอหนึ่ง ชั้นชอบหนังสือที่แกทำจริงๆ

Create Date : 30 มิถุนายน 2548 Last Update : 31 สิงหาคม 2557 17:21:08 น. Counter : 2686 Pageviews.		43 comments
Share Tweet