Bloggang.com : Bkkbear : Dreamgirls หนังเพลงเด็ดๆ ไม่ได้มีดูกันบ่อยๆ...

Dreamgirls หนังเพลงเด็ดๆ ไม่ได้มีดูกันบ่อยๆ...

ข่าวคราวของ Dreamgirls ภาพยนตร์เพลงซึ่งเพิ่งคว้าลูกโลกทองคำมาสามรางวัล โดยเฉพาะรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยม (Musical or Comedy) แถมกำลังบุกเวทีออสการ์เข้าชิงอีก 8 รางวัล บ่งบอกความไม่ธรรมดา... ทีมงานที่เคยผลิต Chicago หนังเพลงที่กวาดรางวัลมาแล้วหลายเวที หันกลับมาทำของชอบอีกครั้ง ทำให้วงการหนังเพลงดูมีชีวิตชีวาขึ้นทันตา น่าเสียดายที่ยุคนี้ดูจะหา Musical ดูยากเหลือกำลัง ราวกับผู้คนสมัยนี้จะแล้งสุนทรีย์ด้านเสียงเพลงไปแล้วหรือกระไร

สมัยก่อนทุกๆ ปี อย่างน้อยก็จะมีหนังเพลง (ที่ส่วนใหญ่สร้างจากละครเพลงบรอดเวย์) ออกมาให้ชมอย่างอลังการงานสร้าง ให้บรรดาแฟนๆ ได้อิ่มอกอิ่มใจ ยังจำได้สมัยที่ The Sound of Music กระหึ่มที่โรงภาพยนตร์กรุงเกษม ขนาดที่บางครอบครัวเหมารถจาก ตจว.มาดูกัน แต่ละคนต่างดูกันไม่ต่ำกว่าสองสามรอบ เพื่อนสนิทคนนึง เธอคลั่งไคล้ขนาดทำคะแนนได้ถึง 12 รอบ แทบจะร้องได้หมดทุกเพลงในเรื่อง น่าแปลกใจว่าคนสมัยก่อนช่างมีรสนิยมสุนทรีย์ทางหนังและดนตรีอย่างน่าทึ่ง ไม่ว่าคนบ้านนอกหรือคนบางกอก

นึกถึงการออกไปดูหนังในสมัยนั้น ผู้คนต่างตั้งอกตั้งใจแต่งองค์ทรงเครื่องไปดูกัน หายากที่จะนุ่งขาสั้นลากแตะไปชมเหมือนยุคนี้ อาจเพราะโรงหนังดีๆ นั้นแต่ละโรงต่างใหญ่โตโอ่อ่า อย่างเช่น เฉลิมไทย เฉลิมเขตร์ ฯลฯ (ยกเว้นไปดูหนังไทยแถวคาเธ่ย์ เฉลิมบุรี หรือพัฒนากรนะจ๊ะ) แม้กระทั่งยุคหลังๆ สมัยโรงหนังอินทราเพิ่งเปิดตัว จะเบิกโรงก่อนฉายหนังจริงด้วยนาฏศิลป์อินทรา หรูหราฟู่ฟ่าเพราะนำสไตล์มาจากโชชิกุ เพียบด้วยแสงสีเสียง พร้อมลีลาการเต้นแบบมืออาชีพ รสนิยมคนสมัยก่อนนั้นออกจะน่าทึ่งกว่ายุคนี้อย่างไม่น่าเชื่อ

แถมหนังเพลงนั้นยังฉายด้วยระบบ 70 มม. 6 ร่องเสียงแมกเนติกสเตริโอ ซึ่งให้ภาพที่แจ่มมากแถมด้วยคุณภาพเสียงที่อิ่มและนุ่มหูกระหึ่มไปทั้งโรง พิสูจน์อะไรบางอย่างได้ว่า ระบบเสียงอนาล็อคนั้นรื่นหูและชวนฟังกว่าระบบเสียงดิจิตัลยุคนี้มากนัก แค่ลองเปิดแผ่นเสียงไวนิล (แผ่น LP หรือ Long Play) เทียบกับแผ่น CD ด้วยเครื่องเสียงที่มีคุณภาพ ก็จะรับรู้ถึงความนุ่มนวลที่แตกต่างกันได้ทันที

ผิดกับระบบดอลบี้ดิจิตัลในโรงยุคนี้ที่เหมาะกับเสียง Effect ระเบิดตูมตาม พอมาดูหนังเพลงแทนที่จะได้คุณภาพเสียงไพเราะเสนาะโสต กลับกลายเป็นตึ้บๆ ด้านๆ หาความอิ่มเอมในคุณภาพดนตรีได้ไม่ (เอ..หรือเราไปดูผิดโรงไม่ทราบ ที่โรงหนังเฮ้าส์อาจจะต้องหาคนมาเอาใจใส่กับระบบเสียงหน่อยก็จะดีนะคร้าบ..) เท่าที่ทราบ ตอนนี้บ้านเราก็ไม่ค่อยอยากจะจ่ายตังค์ค่าลิขสิทธิ์ระบบเสียงดีๆ อย่าง THX หรือ...ฯลฯ สักกี่มากน้อย เพราะปีนึงก็เป็นแสน...

และเพื่อนสนิทคนเดิมนี่แหละ (ซึ่งเป็นยิ่งกว่าคลังซีดีของค่ายเพลงทั่วโลก) ได้ส่ง Original Sound Track ของ Dreamgirls นี้มาให้ฟัง แถมประกบด้วยแผ่น Original Cast จาก Dreamgirls เวอร์ชั่นละครบรอดเวย์ในปี 1982 อีกต่างหาก เราก็จับเพลงยัดลงเครื่องเอ็มพีสามตามสมัยนิยม เปิดฟังเรื่อยเปื่อยตอนนั่งรถเมล์มั่ง แท็กซี่มั่งตามอารมณ์ ความรู้สึกแรกที่สัมผัส คือ เพลงก็คล้ายสนุกดูอยู่ด้วยสไตล์ Motown ของไอ้มืดยุคนั้น แซมด้วย Musical สไตล์ ที่ให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่อลังการ แต่กระนั้นก็ยังไม่รู้สึกติดหู และออกจะแรงไปสักหน่อยด้วยซ้ำ หากจะฟังเพื่อความเพลิดเพลิน

ก็เลยคิดว่าสมควรจะได้มีโอกาสชมภาพยนตร์ของจริงก่อนจะดีกว่า ครั้นจะมาคอมเมนต์ลอยๆ ก็ดูไม่แฟร์ และหลังจากได้ข้อมูลเบื้องหลังมาบ้าง (จากตาเพื่อนคนเดิมอีกนั่นแหละ..แหม มันจะรอบรู้อะไรขนาดน้าน..) ว่าเรื่อง Dreamgirls นี้ มีสมมติฐานมาจากเรื่องจริงที่บังเกิดขึ้นในวงการเพลงในยุค 60 ซึ่งมีวงสามสาวตัวดำนามกรว่า The Supremes อันมีนักร้องนำนามกระเดื่อง Diana Ross เป็นตัวชูโรง เรื่องราวที่เกิดขึ้นในแวดวงบันเทิงไม่ว่ายุคสมัยไหน ก็เต็มไปด้วยความแก่งแย่งชิงดีไร้คุณธรรมทั้งสิ้น

ซึ่งในยุคนั้นเป็นยุคการเติบโตของบริษัทแผ่นเสียงของคนดำนาม Motown ซึ่งก่อกำเนิดนักร้องผิวดำในแนว Soul, R&B, Funky และ Pop อยู่มากมาย ใน Dreamgirls ก็ได้จำลองสถานการณ์ในช่วงนั้นมาให้เห็นถึงความพยายามของวงการดนตรีผิวดำที่ต้องฟันฝ่าอุปสรรคสารพันกว่าจะมาอยู่แถวหน้าของวงการบันเทิงคนผิวขาวได้ และภายใต้ความทะเยอทยานของหนุ่มขายรถเซ็คกันแฮนด์ ที่กลายมาเป็นเจ้าของค่ายเพลงที่ดังที่สุดค่ายหนึ่งในยุคนั้น ต่างก็ต้องใช้วิชามารกับบรรดาผู้คนรอบข้างไม่เว้นแม้กระทั่งคนรักของตัวเอง

และนี่เองที่ทำให้เนื้อหาของ Dreamgirls ดูมีอะไรมากกว่าแค่สะท้อนความเป็นมาของวงการเพลงผิวสี หรือเป็นแค่หนังเพลงที่ดูเอาเพลินเพียงอย่างเดียว น่าสังเกตว่าเรี่องราวต้นแบบจากละครเพลงบรอดเวย์มักจะซับซ้อนและแฝงด้วยข้อคิดในการนำเสนออยู่เสมอๆ นอกเหนือไปจากเพลงที่ไพเราะและฉากอันตื่นตาตื่นใจ Broadway Musical ถึงอยู่ยั้งยืนยงมาจนทุกวันนี้ ละครเรื่องหนึ่งเล่นกันเป็นพันรอบ ทั้งๆ ค่าบัตรก็แพงกระหน่ำ Dreamgirls ในยุคนั้นก็เช่นกันประสบความสำเร็จล้นหลามทั้งด้านคำวิจารณ์ รางวัลโทนี่ รวมไปถึงอัลบั้มเพลง One Night Only เลยกลายมาเป็นเพลงตำนานสำหรับชาวคาบาเรต์สีม่วงทั้งหลายให้ทั้งร้อง (ลิปซิงค์) ทั้งเต้นกันประจำทุกวิกทุกบาร์

เกือบลืมไปว่ากำลังพูดถึงเรื่องของเพลงในหนัง Dreamgirls หลังจากได้ชมลีลาของจริงบนจอหนัง ก็ได้สัมผัสกับความจริงที่ว่ารสชาติของเพลงล้วนสำคัญกับการดำเนินเรื่องทั้งสิ้น พอได้ยินทั้งหูได้ดูทั้งตา จึงเข้าใจถ่องแท้และประทับใจกับสำเนียงของแต่ละเพลงอย่างจริงจัง

โดยเฉพาะทุกฉากที่เจนนิเฟอร์ ฮัดสัน ดาวรุ่งจากการประกวดอเมริกันไอดอลโผล่เข้ามาร้องเพลง (ซึ่งหล่อนต้องตกรอบเพราะเหตุผลที่ว่า..อ้วน..และเยินไปสำหรับตำแหน่งขวัญใจอเมริกา..) หล่อนเป็นจอมขโมยซีนที่แท้จริง เพราะความสามารถไม่ใช่แค่พลังของเสียงร้อง หากแต่อารมณ์ที่เธอใส่เข้าไปในแต่ละเพลงนั้น ทำให้ความหมายของเพลงแรงขึ้นอีกสามสี่เท่า... เลยเข้าใจทันทีว่าความสำเร็จของเธอในการกวาดรางวัลมาหลายสถาบันคืออะไร เพราะคนดูต่างตะลึงงันหลังจากได้ฟังพลังเสียงระดับ THX ของเธอและการตีอารมณ์เพลงที่เฉียบขาดเกินใคร

ความรู้สึกที่เคยได้รับในช่วงที่ฟังแต่ซาวด์แทรกเฉยๆ นั้นจึงต่างกับการได้ดูหนังไปด้วยอย่างสิ้นเชิง แต่แปลกใจอยู่ว่าเพลงที่เข้าชิงออสการ์ทั้งสามเพลงนั้น (Listen, Patience, Love you I do) กลับไม่ใช่เพลงเด่นที่ใช้อารมณ์สุดๆ จากสมัยเป็นละครเพลง สาเหตุคงเป็นเพราะทั้งสามเพลงนั้นแต่งขึ้นใหม่เพื่อเวอร์ชั่นภาพยนตร์โดยเฉพาะ จะมีก็เพลง Listen ที่บียองเช่ร้องนั้นให้อารมณ์กว่าเพื่อน ออกแนว Pop/R&B (ไม่เข้ากับสไตล์เพลงในเรื่องยังไงบอกไม่ถูก) และดูเหมือนจะทำไว้โปรโมตเจ้าหล่อนโดยเฉพาะ..

และก็ไม่แปลกใจหากว่าเพลงนี้จะได้รางวัล (ตามโผมาร์เก็ตติ้ง) เพราะหากเปรียบกับคู่แข่ง (ซึ่งอยู่ในเรื่องเดียวกัน ) ก็ดูไม่สมน้ำสมเนื้อ ถ้าต้องประชันกับเพลงเด็ดๆ จากเวอร์ชั่นละครเพลงที่เจนนิเฟอร์ ฮัดสันร้อง อย่าง And I’m telling you I’m not going หรือไม่ก็เพลงดัง One Night Only มาประกบสิ Listen ดูจะกลายเป็นเพลงเด็กๆ ไปเลย

ต้องยอมรับในความดีงามของทีมงานฝาหรั่งเรื่องความโอฬารตระการตาของฉากและชุด รวมทั้งการถ่ายทำที่มีสไตล์ การตัดต่ออย่างมืออาชีพ และการนำเสนอเพลงในรูปแบบที่ลื่นไหลไม่มีสะดุด เพราะสมัยนี้ จู่ๆ จะลุกขึ้นมาร้องเพลงแทรกในหนังแนวดราม่า ถ้าไม่สร้างสไตล์ให้คนดูซึมซับไปตั้งแต่ต้นแล้ว ก็อาจจะรู้สึกประดักประเดิด เผลอๆ นึกขำก้ากออกมาได้ว่าช่างผิดกาละเทศะอะไรเช่นนั้น ก็ต้องยกความดีให้กับผู้กำกับที่วางสไตล์ไว้ได้อย่างมีชั้นเชิงและกลมกลืน ในหนังแพรวพราวไปด้วยเพลงทั้งการแสดงบนเวที ทั้งการเล่าเรื่อง ทั้งการทุ่มเถียงแสดงอารมณ์ ไปจนถึงคร่ำครวญตีอกชกหัว (ซึ่งแม่เจนนิเฟอร์ตีบทได้กระจุย) สามารถตรึงคนดูให้ตะลึงงันกับพลังเสียงของเธอและลีลาแสดงอารมณ์ได้สุดๆ

ถึงแรกๆ เรื่องจะนำเสนอไปในรูปแบบเบาๆ ตามสูตรของหนังแนวนี้ ที่เห็นความเจริญเติบโตของวงสามสาว Dreamettes และความทะเยอทะยานของผู้จัดการวงเจ้าเล่ห์ แต่พอเรื่องเริ่มก้าวเข้าสู่ความขัดแย้ง น้ำหนักของดราม่าก็เริ่มให้สีสันและความหนักแน่นให้กับเรื่องมากขึ้น เจมี่ ฟอกซ์และบียองเช่ในฐานะดารานำก็ทำได้ดีตามมาตรฐาน หากแต่ลีลาประทับใจกลับตกมาอยู่ที่ดาราประกอบอย่างเอ็ดดี้ เมอร์ฟี่ซึ่งพลิกบทมาเล่นเป็นนักร้องรุ่นใหญ่ที่เริ่มจะตกอับตามวัยที่มากขึ้น และโดยเฉพาะเจนนิเฟอร์ ฮัดสัน ดาราหน้าใหม่ที่บทเด่นมาลงที่เธอในฐานะนักร้องนำเสียงทรงพลังของวงสามสาว (ซึ่งตอนหลังเปลี่ยนชื่อมาเป็น The Dreams ฟังๆ ก็คล้าย The Supremes อยู่นิ) แต่หัวดื้อและตกเป็นเหยื่อกลไกวงการบันเทิง (และผัวผู้จัดการเจ้าเล่ห์) ซึ่งบทนี้จำเป็นต้องได้นักร้องที่พลังเสียงกระหน่ำจริงๆ ถึงจะเอาอยู่ และเจนนิเฟอร์ (เหมือนกัน) ฮอลลิเดย์ นักร้องนักแสดงรุ่นใหญ่ พร้อมพลังเสียงมหากาฬ ซึ่งผู้กำกับละครเลือกเธอเพราะหาคนร้องเพลง And I’m telling you I’m not going ได้ขนาดเธอก็หามีไม่ ได้ประสบความสำเร็จคว้ารางวัลโทนี่กับบทนี้มาแล้วในเวอร์ชั่นละครบรอดเวย์

จึงอยากจะตีฆ้องร้องป่าวคอละครเพลง..หนังเพลง ทั้งหลายให้รีบไปชมโดยไว หนังเพลงดีๆ ยุคนี้มิได้มีให้ชมกันหนาตาเหมือนยุคก่อนๆ ถึงตัวหนังอาจจะไม่ได้แยบยลด้วยสัญลักษณ์เปรียบเปรยอย่าง Chicago หรือ Cabaret แต่ก็ได้รสชาติแปลกไปของสไตล์เพลงคนผิวดำในยุค 60 ด้วยดนตรีที่เรียบเรียงได้เฉียบ (เด่นกว่าในละครเพลงต้นฉบับ) และความสนุกสนานชวนติดตามอยู่ตลอดทั้งเรื่อง ทั้งฉากโชว์ตื่นตา ฉากดราม่าใช้อารมณ์ได้ถึงๆ และอุทาหรณ์ของการเกิดดับในวงการบันเทิง เป็นส่วนผสมของดราม่าและภาพยนตร์เพลงที่ทำได้น่าทึ่ง และเพลิดเพลินในการชมเป็นยิ่ง

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2550 10:18:59 น.

9 comments

Counter : 6906 Pageviews.

ไปดูมาแล้วก๊าบพี่หมี
ไปดูกะพี่.... ไปดูกับน้อง.... ไปดูกะป้า...... พี่หมีรู้จักหมดเลย

ไปดูหนังคราวนี้ เหมือนไปฟังเลคเชอร์เรื่องดรีมเกิร์ล จากพี่ ป้า และ น้อง ที่ไปดุด้วยหนะครับ

โดย: มะดัลลลล IP: 61.19.59.77 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:3:14:40 น.

ธรรมดาข้าพเจ้าชอบดูหนังเพลงนะ อย่างเรื่องตาเรย์ ชาล ตาบอดนั่น ก็สนุกใช่ย่อย ส่วนเรื่องนี้ข้าพเจ้ายังไม่ได้ดู ด้วยเวลานั้นหายไปไหนหมดก็มิรู้

ขอบพระคุณสำหรับดอกไม้ที่นำมามอบ

โดย: cybrarian IP: 58.9.135.228 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:36:51 น.

น้องดันแห่แหนไปดูกะญาติโยมกันเอิกเกริกปานนั้น สงสัยอยู่ว่าสมาธิมิกระเจิดกระเจิงสุดกู่ไปหรือนั่น เพราะแต่ละคนน่าจะยิ่งกว่ารุจิรามารศรี นักพากย์รุ่นเดอะ พาลจะต้องฟังเจ้าหล่อนทั้งหลายเลคเช่อร์ซะแทบทุกฉากทุกตอนละกระมัง

ออกจะดีใจที่ท่านไซอุตส่าห์เจียดเวลาอันน้อยนิดมาเยี่ยมถึงเรือนชาน เสียดายมิได้ว่างอยู่ต้อนรับ ข้าพเจ้าก็ปลื้มอีตาเรย์ ชาน ตาบอดตาใสนั่นมิใช่น้อย พยายามครวญเพลงจอร์เจียให้สุ้มเสียงโหยหวนใกล้เคียงก็ยังมิสำเร็จอยู่ เอาไว้จะลองหลับตาร้องดูอาจจะประสบฟามสำเร็จในไม่ช้า

เอาเถิด..อยากให้ท่านไปชมสาวนักฝันเสียโดยเร็ว เชื่อว่าบรรดาแฟนขลับพันธุ์แท้ทั้งหลายคงรอคอยได้ยลสำนวนโบราณแซมอารมณ์ขันของท่านอยู่ไม่น้อย

แหม..เล็กน้อยน่ะท่าน สำหรับท่านไซ ดอกไม้ร้อยช่อก็ยังไม่สมเกียรติยศ ไหนๆ ก็วาเลนไทน์ทั้งที...

โดย: Bkkbear (Bkkbear

) วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:22:53 น.

มาตอบจากในบล็อกผมครับ

อ.อรรณพ ก็ืคือ อ.เอี้ยงนั้นแหละครับ ทุกวันนี้อาจารย์ใจดีแล้ว

แต่สมัยผมเรียนด้วยนี้ (ซึ่งรุ่นพี่ผมขึ้นหลายรุ่นก็บอกเป็นเสียงเดียวกัน) อาจารย์สอนจนเครียดนะครับ ตอบไม่ถูกเสียที

ทุกวันนี้ให้ไปเรียนอีกก็สบายครับ รู้ทางแล้ว

ป.ล. เคยเรียนกับ อ.เอี้ยงหรอครับ หรือว่าเป็นรุ่นพี่แมสคอมครับนี้

โดย: I will see U in the next life.

วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:40:50 น.

เอ่อ ผมพึ่งคลิกเข้าไปดูโพรไฟล์

คงต้องเปลี่ยนคำพูดอีกหลายคำ เลยขอเดาว่าพี่เป็นรุ่น ๆ เดียวกับ อ.เอี้ยงใช่ไหมครับ

ผมเป็น advisee อ.ม้าครับ

โดย: I will see U in the next life.

วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:29:50 น.

ถูกต้องแล้วคร้าบบบ...พี่(อา..ลุง?)เป็นเพื่อนเรียนนิเทศด้วยกันกะ อ.เอี้ยง ส่วน อ.ม้า นั้นน่าจะไม่รู้จักนิ

โดย: Bkkbear (Bkkbear

) วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:1:36:24 น.

ต้องไปดูซะแล้ว มีคนเพื่อนพูดถึงกันเยอะมากๆๆๆ ดูคนเดียวจะดีมั้ยครับ ไม่ดีเหรอ.....ใครจะไปดูกับผมบ้างครับ รอคำตอบนะ นะ นะ.....

โดย: Leo Snake IP: 58.8.75.116 วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:50:54 น.

มาหาเพื่อนดูหนังกันตรงนี้อะนะ...

โดย: Bkkbear (Bkkbear

) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:41:05 น.

เราชอบหน้งเรื่องนี้มาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆที่สุด

โดย: fay IP: 58.10.149.247 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:1:59:03 น.