นกก็มีหัวใจ

ครั้งนั้นเป็นฤดูแล้ง ผม (ไม่ใช่ ท. เลียงพิบูลย์) ได้ถือปืนออกจากบ้านไปเที่ยวหานกในสวน
ได้พบนกเขาคู่หนึ่ง เกาะอยู่ที่ยอดก้านหมาก กำลังจับคู่เพลิดเพลินอยู่ เมื่อนกเห็นผมถือปืนในมือ
สัญชาตญาณทำให้ทั้งสองรีบบินหนีไป ผมยกปืนขึ้นเล็งแล้วปล่อยกระสุนออกไป

ตัวหนึ่งถูกกระสุนหล่นลงมาตาย อีกตัวหนึ่งยังบินวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ไม่ยอมทิ้งคู่
ท่าทางคงจะเสียใจมากที่คู่ของมันตาย หากเป็นคนก็คงร้องไห้ฟูมฟายน้ำตาเอ่อ

ผมใช้สายตาคอยจ้องดูความเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา นึกในใจว่า ทำไมมันจึงไม่หนีไปไกลๆ
หรือจะยอมให้ผมยิงมันอีกตัว กำลังนึกว่าควรสงเคราะห์ให้มันตายไปตามกัน
ยังไม่ทันจะยกปืนขึ้น ทันใดนั้น มันเหินขึ้นสู่ท้องฟ้าสูง
แล้วห่อตัวหุบปีกพุ่งตัวเอาหัวดิ่งลงสู่พื้นดินตรงหน้าผม ถึงแก่ความตายทันที

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผมสะดุ้งงงงันลืมตัว ทำอะไรไม่ถูกคิดอะไรไม่ออก
เพราะไม่นึกว่าความรักของนกทั้งสอง จะรุนแรงถึงกับยอมสละชีวิตตายร่วมกัน
พอได้สติก็รู้สึกเศร้าเข้าไปถึงหัวใจ เมื่อเห็นภาพนกทั้งสองนอนตายอยู่แทบเท้าผม
ผมก้มลงไปหยิบนกตัวแรกขึ้นมาดู เป็นนกตัวเมีย ถูกลูกปืนที่หน้าอก
ส่วนนกตัวหลังที่บินขึ้นสูงแล้วพุ่งหัวดิ่งลงมาตายนั้นเป็นตัวผู้ ก้านคอหัก มีเลือดไหลออกทางปาก
ผมนั่งลงเอามือทั้งสองกุมขมับ น้ำตาไหลพรากเพราะคิดถึงชีวิตรักของนกคู่นี้
ผมได้สร้างบาปกรรม ทำให้นกเขาคู่นี้ต้องตายลงต่อหน้าต่อตา

ผมนั่งร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มอยู่นานกว่าจะได้สติคิดว่า
ถึงเราจะเสียใจร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด ก็ไม่อาจทำให้นกทั้งสองฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาได้
มีแต่ทำให้จิตเศร้าหมอง ควรคิดหาทางสร้างบุญดีกว่า
ต่อไปนี้เราจะไม่ทำบาป จะเลิกกีฬาฆ่าสัตว์ตัดชีวิตอย่างเด็ดขาด

(กฎแห่งกรรม ของ ท. เลียงพิบูลย์ เล่ม ๖)


ประเด็นที่ควรกล่าวถึงมีดังนี้

๑. บางคนเรียกการกระทำอย่างนี้ว่า "กีฬา" และภูมิใจว่าตนเป็น "นักกีฬา" ทำให้ดูโก้เก๋ทันสมัย
แต่ที่จริงเป็นการข่มเหงรังแกฝ่ายที่อ่อนแอกว่าและไม่มีทางสู้ เป็นความด้อยพัฒนาและความไร้น้ำใจนักกีฬา
หากนักกีฬาล่า (ฆ่า) สัตว์ เป็นฝ่ายถูกล่าโดยไม่มีทางสู้บ้างจะรู้สึกอย่างไร
ด้วยเหตุนี้จึงมีพุทธภาษิต (๒๕/๒๐) ว่า
สัตว์ทั้งหมด ย่อมหวาดหวั่นต่ออาชญา ย่อมกลัวต่อความตาย
บุคคลทำตนให้เป็นอุปมาแล้ว ไม่ควรฆ่าเอง ไม่ควรใช้ให้ผู้อื่นฆ่า

๒. ผู้ที่หวังความสุข แต่กลับทำบาปด้วยการเบียดเบียนผู้อื่น ย่อมไม่ได้ความสุข แต่จะได้ผลเป็นความทุกข์
ตนเองก็ทุกข์ ผู้อื่นก็ทุกข์ ดังเช่นชายผู้นี้ต้องหลั่งน้ำตาเพราะเศร้าใจและสำนึกผิดในบาปของตน
การหาความสุขจากความเจ็บปวด และชีวิตเลือดเนื้อของผู้อื่นจะเป็นไปได้อย่างไร
ด้วยเหตุนี้จึงมีพุทธภาษิต (๒๕/๒๐) ว่า
ผู้ใคร่สุข แสวงหาสุขเพื่อตน แต่เบียดเบียนสัตว์อื่น ผู้นั้นละ (ตาย) ไปแล้ว ย่อมไม่ได้สุข
ผู้ใคร่สุข แสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนสัตว์อื่น ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุข

๓. ชายผู้นี้ต้องโศกเศร้าเพราะได้ทำบาป จัดเป็นนรกในใจ เป็นผลของบาปกรรมที่เห็นได้ในชาตินี้
และจะไม่หมดสิ้นเพียงแค่นี้ คงต้องรับผลของบาปกรรมนี้อีกในชาติต่อๆ ไป


โดย ธมฺมวฑฺโฒ ภิกฺขุ
ภาพจาก : //www.stockphotopro.com

Create Date : 27 มกราคม 2553		2 comments
Last Update : 27 มกราคม 2553 22:13:13 น.
Counter : 1017 Pageviews.
Share Tweet