แม่
แม่
บล็อกวันนี้ เขียนเรียบเรียงขึ้นจาก ฟอร์เวิร์ดเมล์ เนื่องในโอกาสวันแม่ 12 สิงหาคม 2552
ผู้ชายคนหนึ่งตระเวนไปเรียนและทำงานในหลายประเทศ เขาสั่งสมความรู้และประสบการณ์จนกลายเป็นคนเก่ง สามารถบริหารองค์กรใหญ่จนก้าวหน้าระดับประเทศ รวมทั้งเขามีความคิดที่สร้างสรรค์หลากหลาย ทำให้เขามีชื่อเสียงมากจนหลายๆบริษัทพร้อมจะอ้าแขนรับเขาเข้าทำงาน
ปัจจุบันชายคนนี้ทำงานอยู่ในประเทศญี่ปุ่น แต่แม่ของเขายังคงพำนักอยู่ในประเทศจีน มิใยที่เขาจะชักชวนแม่ของเขาให้ไปอยู่ด้วยกันที่ญี่ปุ่น แต่แม่ของเขาก็ไม่ยอมไป เขาเองก็ไม่ค่อยได้กลับไปเยี่ยมแม่บ่อยนัก จะติดต่อกับแม่กันได้ก็เพียงทางจดหมายนานๆครั้ง
และทุกครั้งของการติดต่อ แม่ของเขาจะคอยเตือนให้เขาระวังเรื่องสุขภาพ ขอให้เขาตั้งใจทำงาน ขอให้ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ไม่ต้องกลับไปเยี่ยมแม่บ่อยๆเพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง จดหมายทุกฉบับของแม่จะลงท้ายจดหมายแบบนี้เสมอ ซึ่งเขาเองก็รู้สึกว่า แม่เขียนซ้ำๆซากๆ
อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าแม่คงจะคิดถึงเขามาก เพราะแม่มีเขาอยู่เพียงคนเดียว พ่อของเขาก็ไม่มีแล้ว พี่หรือน้องก็ไม่มี จะมีก็แต่ญาติๆของฝ่ายพ่อ ในปีนี้แม่ของเขาอายุ 75 ปี แม้จะไม่เคยบอกเขาว่าเจ็บป่วยอะไร แต่เขาก็คิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องกลับไปเยี่ยมแม่และอยู่กับแม่ให้นานที่สุด ช่วงนั้นเขาจะไม่ทำงาน จะไม่ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่จะขออยู่เป็นเพื่อนแม่เพียงอย่างเดียว อยู่แบบมีความสุขกับแม่สัก 1 เดือน
พอเขาเขียนจดหมายบอกข่าวนี้ไปให้แม่ทราบ แม้เวลาของการเดินทางจะมีเวลาอีกตั้ง 2 เดือนเศษ แม่ของเขาก็เริ่มเตรียมการต้อนรับการกลับมาของเขาในทันที แม่ดึงเอาสมุดบันทึกมาจดสิ่งของที่จะต้องตระเตรียม แม่เตรียมรายการอาหารที่เขาชอบ แม่นำเอาผ้าห่มที่เขาเคยใช้มาปะชุนแล้วก็ซักใหม่ เครื่องนอนทุกชิ้นแม่ก็ปะชุน อะไรซักได้ก็ซักใหม่ อะไรซักไม่ได้ก็นำไปผึ่งแดด สำหรับคนอายุ 75 ปีนั้น เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเบาๆเลย แต่แม่ของเขาก็ทำให้เขาด้วยความสุขใจ
วันกลับถึงบ้าน จากสายตาของเขาเขารู้ว่าแม่สุขใจมากที่สุด แม่เข้ามาโอบเขา เข้ามาลูบใบหน้าเขา พร่ำแต่พูดว่า คิดถึง คิดถึง คิดถึง แม่ใช้เวลานานๆอยู่ในครัวเพื่อปรุงอาหารร้อนๆมาให้เขา โดยหารู้ไม่ว่าตอนนั้นเขาเบื่อ มันต้มและผัดผักแล้ว ผ้าห่มที่แม่อุตส่าห์เตรียมไว้ให้เขา เขารู้สึกว่าห่มไม่สบายเลยเพราะมันไม่นุ่ม แม่เขาหารู้ไม่ว่าตอนนี้เขานอนห้องแอร์และห่มผ้าด้วยผ้าห่มขนแกะแล้ว แต่เขาก็ไม่บ่นอะไรเพราะเขาตั้งใจว่าจะกลับมาอยู่กับแม่ให้มีความสุข
สองสามวันแรก แม่ของเขายุ่งอยู่กับการถามโน่นถามนี่ว่าเขาอยากจะได้อะไรไหม? อยากจะดื่มอะไรไหม? อยากจะทานอะไรไหม? เมื่อเขาทานน้อย แม่ก็จะคอยคะยั้นคะยอให้เขาทานมากขึ้น พอเขาอิ่มจะได้นั่งพักบ้าง แม่ของเขาก็จะเล่าเรื่องในอดีตจิปาถะ จนเขาไม่มีเวลาพักผ่อน เขาเริ่มรู้สึกว่าแม่ของเขาพูดมาก สอนโน่นสอนนี่ พูดแต่ปรัชญาเก่าๆของเมื่อ 20 ปีที่แล้วซึ่งแม่เคยพูดแล้วและเขาก็ยังจำได้ดี
ครั้นเขาบอกแม่ว่า ปรัชญาเหล่านั้นหากใช้เมื่อนานมาแล้ว ก็ใช้ได้ดี แต่หากจะนำมาใช้ในปัจจุบัน มันจะไม่ทันสมัยแล้ว แม่ของเขาก็เลยนิ่งเงียบและหน้าสลด
ชีวิตความเป็นอยู่ของแม่ตามที่เขาเห็น แม่ยังคงดำเนินชีวิตคล้ายกับในอดีตเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว แม่ยังคงตื่นเช้า ปลูกผักไปขาย ยังคงทานผัก ยังคงประหยัด บ้านก็มีลักษณะแบบเดิมๆแต่เก่าลง ในครัวซึ่งมีแมลงวัน แม่ก็ไม่รู้จักใช้มุ้งลวด บางทีอาหารกระเด็นหกอยู่ข้างเตา แม่ก็เสียดาย เก็บมาใส่ในจานตามเดิม
เขาเลยชวนแม่ออกไปทานอาหารนอกบ้าน แต่แม่บอกว่าอาหารข้างนอกแพง มีของแปลกปลอมเยอะ จะไม่สะอาดเท่ากับแม่ปรุงเอง และเมื่อเขาบอกแม่ว่า จะหาคนรับใช้มาช่วยแม่สักคน แม่ก็หน้าดุพูดว่า แม่เองยังสามารถทำงานได้ ไม่ได้มือหักหรือขาด้วนอย่างคนพิการ แถมแม่ยังบอกอีกว่า ยังเคยไปช่วยเลี้ยงหลานๆให้ญาติฝ่ายพ่ออยู่บ่อยๆ
เขาเลยพูดไม่ออก ต้องนิ่ง แต่ครั้นเขาอดทนไม่ไหวก็ต้องบอกแม่ไปว่า แม่.. นี่มันสมัยใหม่แล้ว แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ๆบ้าง หากมีเงิน เราก็ต้องใช้เงินให้เป็นประโยชน์
ช่วงครึ่งเดือนหลังที่เขาอยู่กับแม่ เขาเริ่มรู้สึกรำคาญ เขาอยากจะพูดขัดกับแม่มากขึ้น แต่ก็พยายามทน และเขาก็รู้ดีว่าแม่ก็พยายามทนเหมือนกัน หากแม่ถูกขัดอะไร แม่จะหยุดพูด แม่จะหน้าสลด แม่จะไม่ยอมขึ้นเสียงเถียงอะไรเขาเลย
และแล้วอีกวันเดียวที่เขาจะต้องเดินทางกลับญี่ปุ่น แม่ก็หอบเอากระดาษหนังสือพิมพ์ปึกใหญ่มาให้เขา ในนั้นเป็นข่าวหนังสือพิมพ์ที่แม่ตัดเก็บไว้ซึ่งเป็นข่าวสำคัญเกือบทุกข่าวเกี่ยวกับเมืองที่เขาไปอยู่ที่หนังสือพิมพ์จีนได้นำมาลงเป็นข่าว บางข่าวเขาก็เคยอ่าน แต่บางข่าวเขายังไม่ได้เคยอ่านก็ยังมี
แม่ยกปึกกระดาษหนังสือพิมพ์เหล่านั้นอย่างที่เรียกว่าต้องหนักมาก แม่ยกมาให้เขาทั้งสองปึก บอกว่าเอากลับไปซิเผื่อจะเอาไปใช้ประโยชน์ในงานได้บ้าง เขาก็หัวเราะบอกแม่ว่า จะเอาไปทำไม ข่าวเก่าแล้วทั้งนั้น แล้วอีกอย่างข่าวแบบนี้ เสิร์ชเอาจากอินเตอร์เน็ทได้ทั้งนั้น
แล้วเขาก็ยกกระดาษหนังสือพิมพ์ทั้งสองปึกจะเอาไปเก็บให้แม่ แต่บังเอิญปึกกระดาษล้ม ทำให้มีเอกสารใบหนึ่งหลุดออกมาจากปึก แม่มองกระดาษแผ่นนั้นด้วยความอาลัย จนเขารู้สึกว่า กระดาษแผ่นนั้นต้องมีความสำคัญอย่างมาก เขาจึงหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน แม่เองก็รู้สึกกระดากก็เลยเดินออกไปที่อื่น
ข้อความบนกระดาษแผ่นนั้น พิมพ์ว่า
เมื่อฉันแก่ตัวลง
จากหนังสือพิมพ์.... เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม 2004
เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉัน คนที่เคยเป็น ขอโปรดเข้าใจฉัน
ช่วยมีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นสักนิด
ถ้าฉันทำน้ำแกงหกใส่เสื้อ ถ้าฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า
ขอให้เธอคิดถึงตอนเธอยังเด็ก ที่ฉันต้องสอนเธอหัดทำทุกอย่าง
ถ้าฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆ ที่เธอรู้สึกเบื่อ ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน
เพราะตอนเธอยังเล็ก ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆซากๆ จนเธอหลับไปเลย
ถ้าฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้ฉันหน่อย อย่าเพิ่งตำหนิฉัน
ยังจำตอนที่เธอยังเล็กได้ไหม ฉันต้องทั้งกอดทั้งปลอบเพื่อให้เธอยอมอาบน้ำ
ถ้าฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ โปรดอย่าหัวเราะเยาะฉัน
จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถามเธอว่า ทำไม ทำไม ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
ถ้าฉันเหนื่อยล้าจนเดินไม่ไหว จนอาจต้องใช้รถเข็น
ขอจงยื่นมือของเธอมาช่วยพยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดิน ในตอนที่เธอยังเด็ก
หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนาอยู่ โปรดให้เวลาฉันคิดสักนิด
ที่จริงสำหรับฉันแล้ว เธอจะไม่เชื่อฉัน ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก
ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว
ตอนนี้ ถ้าเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน สนับสนุนฉัน
ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอ ตอนที่เธอเพิ่งเรียนรู้อะไรใหม่ๆ
ในตอนนั้น ฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต
ตอนนี้ ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉัน เดินไปให้สุดเส้นทางชีวิต
โปรดให้ความรักและความอดทนต่อฉัน
ฉันจะยิ้มให้เธอด้วยความขอบใจ
และในแววตาอันฝ้าฟางของฉัน ฉันขอบอกเธอว่า
มีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของฉัน ที่มีให้กับเธอ
ในวันเดินทางกลับ ตอนเขาจัดกระเป๋าเดินทาง เขายอมสละสูท ไม่ยอมเอากลับไป 4 ตัว
เพื่อจะได้มีที่ว่างในกระเป๋า จัดเก็บปึกกระดาษหนังสือพิมพ์ทั้งสองปึกลงไปด้วย
และแม่ของเขา ได้มาส่งเขาถึงรถแท็กซี่
ทั้งสองคน น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความรักอาลัยต่อกัน จนแท็กซี่ลับหายไปจากสายตา
....................................
ใครที่มีแม่ให้กอด มีแม่ให้นวด มีแม่ให้ท่านบ่นโน่นบ่นนี่ให้ฟัง
อย่างนั้นน่ะ เป็นวาสนาแล้ว
เพราะบางคนเขาไม่มีแม่ให้กอด เขาไม่มีแม่ให้เป็นร่มไทรให้ชีวิต
ขอเชิญฟังเพลง เรียงความเรื่องแม่ฉัน
ขอให้วันแม่ปีนี้ เป็นวันที่ทุกคนรักแม่ และรักผู้มีพระคุณเยี่ยงแม่
และขอให้เป็นรักที่ห่วงใยให้เกียรติท่านตลอดไป
yyswim
yyswim@hotmail.com
| Create Date : 11 สิงหาคม 2552 |
| Last Update : 11 สิงหาคม 2552 2:05:55 น. |
|
34 comments
|
| Counter : 2938 Pageviews. |
 |
|
|
of my mom so much.
. Next time when you meet her again. Kiss here for me please.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 40 คน [
และดีใจครับ ที่ได้มีโอกาสทดแทนบุญคุณของแม่
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ปฏิบัติ ต่อแม่...
ได้ใส่ความตั้งใจ ใส่ความรัก ลงไปด้วย..ทุกๆเรื่อง..
เพื่อให้หัวใจของท่าน...อิ่มเอิบและแข็งแรง
ลูกทุกคน...เป็นยาที่ดี ที่สุดในโลกของแม่..อยู่แล้ว
ขอให้ใช้เถอะ...ก่อนที่จะไม่มีโอกาส...
ขอบพระคุณพี่สิน มากๆครับ...ขอบคุณๆๆๆ