ใกล้วันแม่แล้ว เพื่อไม่ให้ตกเทรนด์แม่เลยหยิบการ์ดวันแม่ที่เอื้อทำให้เมื่อวันแม่ของที่นี่มาเล่าเรื่องพร้อมภาพเก็บไว้ซักหน่อย จริง ๆ แล้วเอื้อทำการ์ดให้ทุกปีทั้งวันพ่อ และวันแม่ เพราะเป็นกิจกรรมของโรงเรียน ก็ต้องขอบคุณโรงเรียนสำหรับกิจกรรมดี ๆ ^_^
วันนี้จ่าหัวเรื่องเรียนเขียนอ่านภาษาไทย เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์บ้างสำหรับคนที่มีปัญหาคล้าย ๆ กัน เริ่มจากประสบการณ์ที่เรียนแบบคิดเองเออเองก่อน ก่อนเข้าเรื่องแบบมีหลักมีการ
เอื้อเข้าเรียนอนุบาล 1 และ2 เทอมแรก ที่ไทยมาก่อนที่จะย้ายมาเรียนที่อังกฤษ จากนั้นแม่ก็ไม่ได้สอนเรียนเขียนอ่านไทยกันพักใหญ่ เพราะตอนนั้นเอาภาษาอังกฤษให้รอดก่อน พอภาษาอังกฤษเริ่มอยู่ตัว เราก็เริ่มเรียนภาษาไทยกันตอนเอื้ออายุได้ 6 ขวบกว่า ๆ
เอื้อเริ่มเขียนไทยจากหนังสือคัดไทยที่มีรอยประ จากนั้นแม่ก็ให้เขียนคำสั้น ๆ ตามหนังสือหัดอ่านที่ได้หอบหิ้วมาจากเมืองไทย แต่ทำแค่ช่วงแรก ๆ ที่เริ่มเรียนกัน
ต่อมาก็เริ่มเรียนอ่านด้วยหนังสือชุดมานี มานะ ที่พ่อกับแม่เรียนมา ที่เลือกหนังสือชุดนี้ เพราะลองเอาชุดที่เด็กปัจจุบันเรียนมาพลิกกว่า 8 ตลบ ก็ถึงขั้นปวดตับจี๊ด ๆ ร้าวไปถึงหัวใจทำให้ไม่ต้องสงสัยว่าทำไม๊ ทำไมเด็กไทยถึงอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้เพิ่มขึ้น แต่ขอไม่วิจารณ์ต่อ เพราะใครที่มีประสบการณ์ที่ต้องสอนภาษาไทยลูกด้วยตัวเองจะรู้ว่าทำไม?!?!?!
จากนั้นเราก็ไม่ค่อยเน้นการเขียนนัก มักให้อ่านอย่างเดียว แต่ปัญหาที่เจอคือเอื้อจำพยัญชนะ และสระไม่แม่น แต่ก็พออ่านได้อ้อ ๆ แอ้ ๆ ถู ๆ ไถ ๆ ไป ซึ่งในระยะยาวคงไปต่อลำบาก แถมเป็นประสบการณ์ที่ไม่น่าจดจำเลยแม้แต่น้อย เพราะต้องเสียน้ำตากันตลอด และนี่เป็นประสบการณ์ที่คิดเองเออเอง
จากนั้นคุณพ่อเอื้อจึงได้ชื่อหนังสือมาเล่มหนึ่ง ซึ่งผู้เขียนรับประกันว่าภายใน 4 เดือน เด็กอ่านออกเขียนได้ เราจึงมีความหวังขึ้นมา แต่กว่าจะได้หนังสือเล่มนี้ก็เสียเวลาไปกว่า 2 เดือน
จากนี้ไปเราเริ่มมีหลักการแล้ว บวกกับช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเหมาะอย่างยิ่งกับการเรียนภาษาไทย แม่เริ่มให้เอื้อหัดอ่าน ก.ไก่ ข. ไข่ และหัดเขียนกันใหม่ เริ่มไปทีละ 5-6 ตัว รวมทั้งให้อ่าน ก ไก่ ข ไข่ จนถึง ฮ ทุกรอบที่เรียน ส่วนการเขียน เอื้อเป็นเด็กชอบวาด แม่จึงเอา ก ไก่ ที่หัดเขียนมาวาดไว้บนขบวนรถไฟต่อกันไปทีละตัว แล้วก็เล่าเรื่องราว ล่อหลอกว่าเป็นเกมส์บ้าง เช่นตอนนี้มีมอนสเตอร์ตามจะจับเอื้ออยู่ เอื้อต้องเขียนก ไก่ ถึงตัว ญ ให้ครบ รถไฟถึงออกได้ ไม่งั้นจะถูกมอนสเตอร์จับกิน พร้อมทำเสียงมอนสเตอร์ที่กำลังไล่ตาม ก็ดูจะได้ผล เอื้อก็สนุกกับการเรียนอยู่ แต่ภาพเก่าอันโหดร้ายยังคงค้างอยู่ในใจเอื้อบ้าง (สำนวนนิยายเจร้ง ๆ) เพราะแต่ละรอบกว่าจะเริ่มเรียนกันได้ เอื้อก็จะปฏิเสธไว้ก่อนเสมอ…
แม่ก็ได้แต่แอบหวังว่าต่อไปการเรียนภาษาไทยจะไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวอีกต่อไป ^_^
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
นานมากที่ไม่ได้เข้ามาทักทายกันเลย
เป็นกำลังใจให้คุณแม่กับน้องเอื้อนะคะ